by ေစာပီဖိုး တေယာက္ ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းကေနၿပီး အေမရိကန္ျပည္ကို ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္ ပထမဆုံး လုပ္ရတဲ့ အလုပ္က ကုလားထမင္းဆိုင္မွာ အကူ ထမင္းခ်က္ ျဖစ္သည္ ။ သူနဲ႔ အတူတူ လာခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေစာအယ္ေစး က သူလုပ္တဲ့ ကုလားထမင္းဆိုင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းတဖက္တခ်က္က ကလပ္ မွာ ပုဂံေဆးတဲ့အလုပ္ ရသည္ ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ခ်င္းလည္း နီးကပ္လို႔ သြားအတူ လာအတူ နယ္စပ္စခန္းတုံးက ခင္ခဲ့သလိုဘဲ ခင္မင္ဆဲဘဲ ။ ပီဖိုး လုပ္တဲ့ ထမင္းဆိုင္က အပ်ံစား ထမင္းဆိုင္ေလးပါ ။ ကတၱီပါေကာ္ေဇာခင္းၾကမ္းနဲ႔ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံဝတ္ၿပီး ဘိုးတိုင္စည္းထားတဲ့ စားပြဲထိုးေတြ နဲ႔ သားသားနားနား ဆိုင္တဆိုင္ပါ ။ သိပ္အႀကီးစားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ ပီဖိုးတို႔ကေတာ့ မီးဖိုထဲမွာ ေၾကာ္ဟယ္ေလွာ္ဟယ္ ေျပးလႊား ခ်က္ျပဳတ္ၾကရတာေပါ့ ။ ပီဖိုး ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေတာ့ ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္ရတာေပါ့ ။ အသားႀကိတ္တာတို႔ ၾကက္သြန္လွီးတာတို႔ အမႈိက္လွဲ အမႈိက္သြန္ေပါ့ ။ ေနာက္မွ တေျဖးေျဖး ပလာတာ႐ိုက္ ပူရီေၾကာ္ စမူဆာေၾကာ္ ရတယ္ ။ အဲဒါလည္းေၾကာ္တာ တူးသြားရင္ အႀကိမ္းအေမာင္း ခံရတာ ခဏခဏဘဲ ။ ည၁၁နာရီထိ လုပ္၇တယ္ ။ ဆိုင္ပိတ္သြားေတာ့လည္း ရွင္းလင္းေဆးေၾကာတာက နာရီဝက္ ဆိုေတာ့ ၁၁နာရီခြဲသြားေရာ ။ ေစာအယ္ေစး လုပ္ရတဲ့ ကလပ္က မိန္းမေတြ တုံးလုံးခြၽတ္ၿပီး ကျပတဲ့ကလပ္ ဆိုေတာ့ မနက္ ၂နာရီအထိ ဖြင့္တယ္ ။ ေစာအယ္ေစးကိုေတာ့ ပီဖိုး ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ၁၁ခြဲ မွာ ျပန္ခြင့္ေပးတယ္..ပီဖိုးကသူ႔ဆိုင္ပိတ္သြားတဲ့အခ်ိန္ ေဆးေၾကာရွင္းလင္းၿပီးတဲ့အခါ ေစာအယ္ေစး ကလပ္ဆီကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး အယ္ေစးကို ေစာင့္တယ္ ။ ကလပ္ အေနာက္ဖက္ေပါက္က ဝင္သြားၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကအယ္ေစး ပုဂံေဆးတဲ့အနား ေလပန္းရင္း ေစာင့္တယ္ ။
ထမင္းခ်က္က ပီဖိုးကိုပါ ခင္မင္သြားတယ္ ။ တခါတေလ စားပြဲထိုး မရွိတဲ့အခါ အေရွ႕ က ဧည့္သည္မွာတဲ့ အစားအေသာက္ကို ပီဖိုးကို သြားပို႔ခိုင္းတတ္တယ္ ။ အဲဒီလို ပို႔ခိုင္းပါေစလို႔ ပီဖိုးက ဆုေတာင္းေနတာ ။ အေရွ႕ဖက္မွာ စင္ေလးေတြနဲ႔ အျဖဴ အမဲ အဝါ ေကာင္မေလးေတြက အဝတ္ေတြ ခြၽတ္ၿပီး တိုင္ကို ကိုင္ၿပီး ကုန္းျပကြျပ ကျပတာေတြကို စားစရာသြားခ်ရင္း ၾကည့္ရတာ တယ္ အရသာ ရွိတာဘဲ ။ အယ္ေစးကေတာ့ “ ၾကာေတာ့ ႐ိုးေနပါၿပီကြာ…” လို႔ စိတ္မပါသလို ေျပာတတ္ေပမယ့္ ပီဖိုးကေတာ့ ႏို႔ႀကီးေတြ တလႈပ္လႈပ္..ဖင္ႀကီးေတြ ရမ္းခါၿပီး အေမႊးရိပ္ထားတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးေတြကို အနီးကပ္ ေတြ႕ရလို႔ အရမ္းကိုသေဘာက်မိတာ ။ အခုဆိုရင္ ဒီေရာက္တာ တႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ ။ မိန္းမနဲ႔ ကင္းေဝးတာ နယ္စပ္စခန္းက ထြက္လာရကထဲကဘဲ ။ တေန႔တေန႔ အလုပ္ဘဲ ဖိလုပ္ေနရၿပီး ငတ္ျပတ္ ေနတာ ၾကာၿပီ ။ အယ္ေစးတို႔ဆိုင္က ကိုယ္တုံးလုံးမေတြကို ေငးၾကည့္ၿပီး လီးကလဲ ဘာေတာင္မသလဲ မေမးနဲ႔။ စခန္းမွာတုံးကေတာ့ ပီဖိုးမွာ ေစာ္ရွိတယ္ေလ ။ ေနာ္ကဲ တဲ့ ။ ေနာ္ကဲက ပီဖိုးကို အၿမဲေပးျဖဳတ္ေတာ့ ဟိုမွာတုံး က ပီဖိုး အိေျႏၵရတယ္ ။ မိန္းမလိုးတာ အဆန္း မဟုတ္ဘူး ။ အေမရိကန္ေရာက္တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ။ မိန္းမလည္း မလိုးရ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြလည္း မရွိ အစားအေသာက္ ကလည္း မတူေတာ့ ပီဖိုး သိပ္မေပ်ာ္လွဘူး ။ အယ္ေစးက ပိုဆိးတယ္ ။ ညည္းဘဲ ညည္းေနတယ္..တေန႔တေန႔ ။ ပီဖိုးဆိုင္က ပိုတဲ့ ေရာင္းမကုန္တဲ့ စားစရာ နံျပားပလာတာ နဲ႔ ဆိတ္သားဟင္းေတြ ၾကက္ကင္ေတြကို ဆိုင္ရွင္က အိမ္ယူသြားခြင့္ေပးလို႔ ပီဖိုး ယူလာၿပီး အယ္ေစးနဲ႔ အတူတူ အိမ္မွာ စားတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ရက္ ညသန္းေကာင္ ႀကီး ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္စားၾကတယ္ ။ အယ္ေစးက မင္နီဆိုးတားမွာ ေစာ္ရွိတယ္ ။
သူ႔ေစာ္နဲ႔သူက ေရာက္တာ တေနရာစီ ျဖစ္ေနတယ္ ။ ငါ ေနာ္မူးကို သတိရတယ္ကြာ..မင္နီဆိုးတားကို သြားလည္အုံးမယ္လို႔ ခဏခဏ ေျပာတတ္တယ္ ။ ဒီေန႔ အယ္ေစးတို႔ ကလပ္ေနာက္ မီးဖိုထဲကို ပီဖိုးေရာက္ေတာ့ ခြၽတ္ကတဲ့ေစာ္တေယာက္ ေသးလာေပါက္ရင္းထမင္းခ်က္ကို လာႏုတ္ဆက္ စကားေျပာေတာ့ ပီဖိုး သူ႔ကို မွတ္မိလိုက္တယ္ ။ ဒီေစာ္ တုံးလုံးႀကီး ကေနတာ ပီဖိုး ေတြ႕ဖူးတယ္ ။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အႀကီးႀကီးဘဲ…ႏႈတ္ခမ္းသား ထူထူႀကီးေတြကလည္း ၿပဲလို႔ ။ ဒီေစာ္က ပီဖိုးကိုလည္း ႏုတ္ဆက္သြားတယ္ ။ ထမင္းခ်က္က “ မင္းမ်က္လုံးႀကီးေတြက ျပဴးေနတာဘဲ..ဘာလဲ..မင္း ဒီေစာ္ကို ခ်ခ်င္လို႔လား…ခ်ခ်င္၇င္ ပိုက္ဆံစုထား…” လို႔ ရယ္ေမာၿပီး ေျပာတယ္ ။ သူက ထမင္းခ်က္ကို“ ဘယ္ေလာက္လဲ..” လို႔ ေမးၾကည့္လိုက္တယ္ ။ “ ဒီေစာ္ေတြက အနည္းဆုံး ၁၀၀ ေလာက္မွ မင္းကို ကုန္းမွာ ကြ..” လို႔ ေျပာေတာ့ ပီဖိုး လန္႔သြားတယ္ …။ ေဈးႀကီးတယ္ လို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္မိတယ္ ။ အယ္ေစးက ပီဖိုး မင္း ႏွာထန္ေနလား..ေအးေအးေဆးေဆး ေနစမ္းပါကြာ..ေတာ္ၾကာ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ရေနပါအုံးမယ္ ” လို႔ ပုဂံေတြေဆးရင္း ေျပာလိုက္တယ္ ။ အယ္ေစးက ကားေဟာင္းႀကီးတစီး ဝယ္ထားတယ္ ။ ဒီကားႀကီးနဲ႔ ပီဖိုးနဲ႔ အယ္ေစး အလုပ္သြားတယ္ ။ အယ္ေစး လပ္တဲ့ ကလပ္က မန္ေနဂ်ာက ကားကို ကလပ္အေနာက္ဖက္က ကြက္လပ္မွာ ရပ္ခြင့္ေပးတယ္ ။ ညဖက္ အိမ္ျပန္ၾကရင္ ကုန္းတံတားတခုကို ျဖတ္ရတယ္ ။ ဒီကုန္းတံတားေပၚမွာ ေၾကးစားမေတြ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းသလားၾကၿပီး ေဖါက္သည္ ေစာင့္ၾကတယ္ ။ ေခၚခ်င္တဲ့လူေတြက ကားေတြ ထိုးရပ္ၿပီး ေဈးေမး ေဈးဆစ္ လုပ္ၾကတယ္ ။ ေဈးတည့္ရင္ ကားေပၚပါသြားေရာ ။ ေၾကးစားမေတြမွာ အျဖဴ အမဲ အဝါ အစုံ ရွိတယ္ ။ ေၾကးစားမေတြက တိုလြန္းတဲ့ စကပ္ ေဘာင္းဘီေတြနဲ႔ အရမ္းျမင့္တဲ့ ခြာျမင့္ဖိနပ္ေတြ ဝတ္ မ်က္ႏွာကို နီရဲတြတ္ေအာင္ မိတ္ကပ္ျခယ္သၿပီး သိသာေအာင္ ေကာ့လန္ေကာ့လန္နဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကတယ္ ။ ပီဖိုးနဲ႔ အယ္ေစး အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ညသန္းေကာင္ ေရာက္လုလု အခ်ိန္က သူတို႔ရဲ႕ ေဈးေပါင္က်ိ ုးခ်ိန္ ျဖစ္ေနၿပီ ။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ကပ္စတန္မာ မရေသးတဲ့ ေၾကးစားမေတြ မေခၚခ်င္ထဲက ေဈးေလ်ာ့ခ်င္ေနၿပီ ။
ပီဖိုးလည္း ေၾကးစားမေတြကို ညတိုင္းလို ေငးေမာရင္း လုပ္ခ်င္ ေခၚခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚေနတယ္ ။ အယ္ေစးက တားလြန္းလို႔သူ ထုတ္မေျပာခ်င္ေပမယ့္ စိတ္ထဲက လုပ္ခ်င္ေနတယ္ ။ သူလုပ္ခ်င္တာက အမဲမ ။ အျဖဴမေတြရဲ႕ အသားအရည္က ျဖဴစြတ္လြန္းၿပီး သူမႀကိဳက္ဘူး ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေၾကးစားအျဖဴမေတြက ပိန္ကပ္ကပ္ ရင္တင္ျပားေလ်ာေလ်ာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ ဝတုတ္ၿပဲႀကီးေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ နဲ႔ ပုံမလာေတာ့ သူ စာမလိပ္ စိတ္မလာဘူး ။ အမဲမေတြက်ေတာ့ ရင္ေရာ တင္ေကာ ႀကီးတယ္ ။ တင္းတယ္ ။ သူတို႔ အသားက ညက္ေညာတယ္လို႔ ပီဖိုး ထင္မိတယ္ ။ ေဈးကလည္း အျဖဴမထက္ ပိုသက္သာတယ္ လို႔ အယ္ေစးကလပ္က ထမင္းခ်က္က ေျပာျပဖူးတယ္ ။ ေၾကးစားေတြအေၾကာင္းကို သူတို႔ေနၾကတဲ့ အပတ္မင့္တိုက္ေအာက္ထပ္မွာ ေနတဲ့ လူဝီ ဆိုတဲ့ လူမဲႀကီးကပီဖိုးကို စကားႀကဳံရင္ ေျပာေျပာျပတယ္ ။ ပီဖိုးလည္း ဘိုလို သိပ္မရေပမယ့္ လက္ဟန္ေျခဟန္ ဘ႐ုတ္ကင္း နဲ႔ ေျပာလို႔ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္ ။ သူေျပာတာေတာ့ သိပ္ လုံးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ဘူးေပါ့ ။ မၾကာခင္ဘဲ အယ္ေစးလည္း သူ႔ေစာ္ ရွိတဲ့ မင္နီစိုးတားကို သြားလည္တယ္ ။ အယ္ေစး မရွိေတာ့ ပီဖိုး တ ေယာက္ထဲ အလုပ္ကို ကားေမာင္းသြားတယ္ ။ အယ္ေစး ရပ္တဲ့ကြက္လပ္မွာဘဲ ကားကို ရပ္တယ္ ။ အယ္ေစးရဲ႕မန္ေနဂ်ာက ပီဖိုးကိုလည္း သိေနေတာ့ ဘာမွ လာမတားပါဘူး ။ ညဖက္ အျပန္မွာ တားမဲ့ အယ္ေစးလည္း မရွိေတာ့ ပီဖိုး သူ လုပ္ခ်င္ေနတာကို လုပ္ပစ္လိုက္ဖို႔ စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး တံတားကုန္းေပၚလဲ ေရာက္ေရာ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္တယ္ ။ အိုး..ဘာေျပာေကာင္းမလဲ..ေၾကးစားမေတြ ေျပးလာၾကေတာ့တာဘဲ ။ ဖင္လိန္ဖင္လိန္နဲ႔ ျပားကပ္ကပ္ ေ႐ႊဝါေရာင္ဆံပင္နဲ႔ အျဖဴမက ၿပဳံးၿပဳံးေလး ခ်စ္ စရာေလးလုပ္ၿပီး “ ဒီည မင္း ေပ်ာ္ခ်င္သလား ..” လို႔ လာေမးတယ္ ။ပီဖိုးလည္း “ ႏိုး..ႏိုး….” လို႔ ေျပာလည္းေျပာလက္လည္းခါျပလိုက္တယ္ ။ အျဖဴမေလး ထြက္သြားေတာ့ အမဲမတေယာက္ ဆပ္ေကာ့လပ္ေကာ့နဲ႔ ေရာက္လာတယ္ ။ ပီဖိုး အပီရႈိးလိုက္တယ္ ။ ဟူး…ႏို႔ႀကီးေတြက သေဘၤာသီး အလတ္စားေတြေလာက္ ရွိတယ္ ။
ေစာေစာက အျဖဴမေလး ေမးသလိုဘဲ “ ဒီည မင္း အေပ်ာ္ရွာခ်င္လား..ငါ ကူညီႏိုင္တယ္ ..” လို႔ လာေမးေတာ့ လည္ဟိုက္အက်ၤ ီေၾကာင့္ ျပဴးထြက္မို႔ေမာက္ေနတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြကို ေငးေမာရင္း “ ရက္စ္..ရက္စ္ …” လို႔ ေျဖရင္းေခါင္းညႇိမ့္ျပလိုက္တယ္ ။ အမဲမက “ ေဒၚလာ၅၀ ေပး..မင္းကို ဘလိုးေဂ်ာ့လဲေပးမယ္ ..အေပၚကလည္း တက္လုပ္ေပးမယ္ …ေဒါ့ဂီစတိုင္လည္း ေပးမယ္ ..အစုံေပးမယ္..”လို႔ ေျပာတယ္ ။ လုံးေစ့ပတ္ေစ့ေတာ့ ပီဖိုး နားမလည္ဘူး ။ ပီဖိုးလည္း အခ်ိန္က သိပ္ေနာက္က်ေနၿပီး ေဈးေပါင္က်ိဳးခ်ိန္ ေရာက္ေနလို႔ ေဈးဆစ္လို႔ရတယ္ လို႔ အိမ္နားက လူဝီႀကီး ေျပာျပတာ သတိရသြားၿပီး..“ ႏိုး..ႏိုး….ေဖၚတိ..ေဖၚတိ ” လို႔ ဆစ္လိုက္တယ္ ။ အမဲမက ဒီအတိုင္း အိမ္ျပန္ရမွာထက္စာရင္ ရတာလက္ခံလိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ “ အိုေက..အိုေက..” ဆိုၿပီး ကားေပၚတက္လာတယ္ ။ ပီဖိုးလည္း လူပ်ိဳသိုးေလးတေယာက္လို ရင္ေတြခုံေနတယ္ ။ မိန္းမ မခ်ရတာ ၾကာၿပီမို႔ တအားထန္ေနတယ္ေလ ။ ေနာက္ၿပီး လူမဲမလည္း တခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး မဟုတ္လား ။ အမဲမ က ကားေမာင္းေနတဲ့ ပီဖိုးရဲ႕ လက္ဖ်န္ကို လာပြတ္တယ္ ။ “ မင္း ဘယ္တိုင္းျပည္ကလဲ..” လို႔ ေမးတယ္ ။ ပီဖိုးက “ ျမန္မာ”လို႔ ေျပာေတာ့ မသိတာနဲ႔“ ဘားမား”က လို႔ ေျပာတယ္ ။ ဒါလည္း ဘဟားမာကလား..ေမးျပန္လို႔ ဘာမွ ဆက္ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး ။ သူတို႔ေနတဲ့ တိုက္ေတြဆီကို ေရာက္ၿပီ ။ ပီဖိုး တိုက္ခန္းေပၚ တက္ေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာ ေနတဲ့ လူဝီႀကီးနဲ႔ တန္းတိုးတယ္ ။ လူဝီႀကီးက အံ့ၾသတဲ့ မ်က္လုံးျပဴးႀကီးေတြနဲ႔ ပီဖိုးကို ေငးၾကည့္ေနတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ေခါင္းညႇိမ့္ေနတယ္ ။ ပီဖိုးလည္း အမဲမ လက္ကို ဆြဲၿပီး သူတို႔ အခန္းဆီကို ေမာ္ႂကြားစြာနဲ႔ ေလွ်ာက္သြား လိုက္တယ္ ။ အခန္းထဲကို ေရာက္တာနဲ႔ အမဲမလည္း ပီဖိုးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ပီဖိုးႏႈတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရဘဲ စုတ္တယ္ ။ ပီဖိုးလည္း အားက်မခံ ျပန္စုတ္တာေပါ့ ။ အမဲမ လက္က ျမန္တယ္ ။ ပီဖိုးေဘာင္းဘီက ခါးပတ္ကို ျဖဳတ္ပစ္ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲခ်တယ္ ။ ေဘာင္းဘီ ဟုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်သြားေတာ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်..ဖြားဖက္ေတာ္ ဒုတ္ကို ဆြဲထုတ္..လက္နဲ႔ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္တယ္ ။
ႏႈတ္ခမ္းစုတ္တာကို ၇ပ္ပစ္လိုက္ၿပီး ဖ်တ္ကနဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်တယ္ ။ ပီဖိုး ငပဲက ကားထဲမွာထဲက ထေနတာ ။ အခုေတာ့ မတ္မတ္ေထာင္ေနၿပီ ။ အမဲက က ပီဖိုးဒုတ္ကို ေရေရလည္လည္ မႈတ္ေပးတယ္ ။ လ်ာနဲ႔ ယက္ လ်ာထိပ္နဲ႔ ထိုးကလိ ကြၽမ္း တာကေတာ့ ႏိုင္းေလာက္ ရွိတယ္ ။ ပီဖိုး တအင္းအင္းနဲ႔ ေအာ္ညည္းေနရတယ္ ။ ႁပြတ္ႁပြတ္ ျပတ္ျပတ္ အသံဗလံေတြ ဆူညံေနတာဘဲ ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ပုေလြ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပီဖိုးရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က အမဲမရဲ႕ ႏို႔အယ္စတုံႀကီးေတြကို ေကာင္းေကာင္း သမေနတယ္ ။ ဖ်စ္ညႇစ္ ဆုပ္နယ္ေနတယ္ ။ ႏို႔သီးေခါင္းေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေခ်ေပးေနတယ္ ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေအာင္ မႈတ္ေပးၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္တယ္ ။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးေတြကို ေထာ္ၿပီး“ မင္းေကာ ငါ့ကို စုတ္ေပးမွာလား ” လို႔ မ်က္လုံးေလး ေထာင့္ကပ္ၿပီး ပီဖိုးကို ေမးတယ္ ။ ဟိုက္ ဂြက်ၿပီ..အမဲေၾကးစားမရဲ႕ အဖုတ္ကို စုတ္ေပးရမွာေတာ့ ခပ္လ့္လန္႔ဘဲ ။ ေအကိုက္မွာ စိုးတာတင္ မကဘူး..အမဲမ ဆိုေတာ့ ကြၽဲမႀကီးတေကာင္ရဲ႕ အဖုတ္လို မဲမဲၿပဲၿပဲႀကီး ျဖစ္ေနမွာဘဲ ဆိုၿပီး သူလန္႔သြားတယ္ ။ အင္း..အဲ နဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္ ။ အမဲမက သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္တယ္ ။ “ နင္ၿပီးရင္ ငါ့အလွည့္..” လို႔ ေျပာရင္း အဝတ္ေတြကို တခုၿပီး တခု ခြၽတ္ပစ္ေနတယ္ ။ အိုး..အမဲမ က ႏို႔တင္ ႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး..။ ဖင္ႀကီးကလည္း ထယ္ေနတာဘဲ ။ ပီဖိုးလည္းဖင္ႀကီးေတြကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္နယ္ပစ္လိုက္မိတယ္ ။ “ ေျဖးေျဖးေလ…မင္း အရင္ဆုံး ငါ့ကို ျပန္စုတ္ေပးအုံး …မင္းကို ေကာင္းေကာင္း စုတ္ေပးၿပီးၿပီ ..ဒီတခါ မင္း အလွည့္…” လို႔ အမဲမက ေျပာရင္း ပီဖိုးကို ေက်ာခိုင္းထားရာကေန ပီဖိုး ဖက္ကို လွည့္လိုက္တယ္ ။ ပီဖိုး မ်က္လုံးႀကီးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားတယ္ ။ “ ကဲ စုတ္ေပးေတာ့..မင္းအလွည့္…” “ ဟာ…..” ပီဖိုး အေနာက္ကို ေျခတလွမ္း ဆုတ္လိုက္ၿပီး “ ႏိုး…ႏိုး….ႏိုး……” လို႔ ေအာ္တယ္ ။
ပီဖိုး ျမင္လိုက္ရတာက အမဲမရဲ႕ ေပါင္တန္မဲမဲ ရွည္ရွည္ ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားက တုတ္ဖီး ရွည္လ်ားတဲ့ လီးတန္ႀကီး ပါ ။ “နင္ၿပီးရင္ ငါ့အလွည့္ေလ ….စုတ္..စုတ္..” လူမဲက က သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ျပၿပီး အတင္း စုတ္ခိုင္းေနတယ္ ။ ပီဖိုး အရမ္းလန္႔ၿပီး….“ ႏိုး….ႏိုး….ဂက္ေတာက္..ဂက္ေတာက္..ယူ ဂက္ေတာက္….” နဲ႔ ေအာ္ၿပီး ေမာင္းထုတ္ပါေတာ့တယ္ ။ အမဲမလည္း “ မင္းကို စေဈးေျပာထဲက ငါဟာ ဘာလဲ ဆိုတာ ေျပာခဲ့တာဘဲ..ခုမွ ဘာလန္႔ေနတာလဲ…” လို႔ ျပန္ ေအာ္တယ္ ။ သူ႔လီးတန္ႀကီး တရမ္းရမ္းနဲ႔ ။ ပီဖိုး အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ “ ဂက္ေတာက္..ဂက္ေတာက္ ”လို႔ ေအာ္ၿပီး အမဲမကို တြန္းလႊတ္ေနတယ္ ။ အမဲလည္း အဝတ္စားေတြေတာင္ ျပန္ဝတ္ခ်ိန္မရဘဲ လက္က ကိုင္ၿပီး ပီဖိုးတို႔ အခန္းထဲက ထြက္သြားရတယ္ ။ ပီဖိုးလည္း တံခါးကို အျမန္ပိတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ႏို႔အယ္စတုံႀကီးေတြကို မက္ေမာၿပီး သူေျပာတာေတြကိုလည္း လုံးေစ့ပတ္ေစ့ နားမလည္ခဲ့တာကို ျပန္ စဥ္းစားရင္း ႀကဳံလိုက္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနတဲ့ အတန္ေခ်ာင္း ရွည္ရွည္ႀကီးက မ်က္လုံးထဲက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မထြက္ေတာ့ပါ….ၿပီးပါၿပီ။
