( စ / ဆုံး )
by မယုံေတာ့မရွိနဲ႔ ဟင္းတခြက္ေပး႐ုံ ၊ လၻက္ရည္တခြက္ တိုက္႐ုံနဲ႔ သူနဲ႔အိပ္ခြင့္ရတဲ့ မိန္းမတေယာက္ သီဟတို႔႐ြာမွာ တကယ္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိန္းမက သီဟတို႔ ႐ြာသူ စစ္စစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ ေယာက္်ား ကိုစိန္ထြားက ဒီ႐ြာသား။ ကိုစိန္ထြားနဲ႔ညားေတာ့ သူလည္း ဒီ႐ြာသူ ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။
သူ႔အသားေရက ျဖဴဝင္းေနသည့္အတြက္ သူ႔နာမည္က မျဖဴဝင္း။ မျဖဴဝင္း ဒီ႐ြာကို ေရာက္စက အ သက္ ၂၀ ေက်ာ္႐ုံရွိအုံးမွာပါ။
သူ႔ေယာက္်ား စိန္ထြားက နယ္လွည့္ၿပီး လက္သမားအလုပ္ လုပ္သူဆို ေတာ့ အဲဒီလို နယ္လွည့္အလုပ္လုပ္ရင္း မျဖဴဝင္းနဲ႔ ညားခဲ့
တာပါ။ ကိုစိတ္ထြားအသက္က ၃၀ ေပါ့။
မျဖဴဝင္းက အေခ်ာအလွႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့ ပလီပလာ ခရာတတ္တဲ့ အမူအယာ ၊ ညႇိဳ႕အားေကာင္းၿပီး ၾကည္လင္တဲ့ မ်က္လုံး ၊ ေဆးမ
ဆိုးရပဲ အလိုလို နီျမန္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းထူ တြဲတြဲ။ ရီလိုက္လွ်င္ အနည္း ငယ္ခ်ိဳင့္ခြက္သြားတဲ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလး။ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ညႇိဳ႕အားျပင္း
တဲ့ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြ။ အရပ္ အ ေမာင္း ေခါင္ေကာင္းၿပီး အမ်ားေျပာတဲ့ ေ႐ႊဘိုမင္းႀကီးႀကိဳက္ လုံးႀကီးေပါက္လွ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္။
ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး စြင့္စြင့္ကားကား ထြားထြားအိအိ တင္သား။ တင္းရင္းမို႔ေမာက္ေနတဲ့ ရင္သားအစုံ။ အားလုံးၿခဳံလိုက္တဲ့အခါ မျဖဴဝင္း
ရဲ႕ ႐ူပါ႐ုံဓါတ္က ေယာက္်ားေတြကို ဖမ္းစားနိင္စြမ္း ရွိလွပါတယ္ ။ သူ႔ ပုံကိုၾကည့္ၿပီး လူႀကီးပိုင္း လူငယ္ပိုင္းေတြဟာ စိတ္နဲ႔ျပစ္မွား
ေဖါက္ျပန္မိတတ္ၾကတာခ်ည္းပဲ ။ ဒါေပ မဲ့ ေတာဆိုေတာ့ ဟိုငဲ့ဒီငဲ့ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေတာ့ မစရဲၾကပါဘူး။
ေဖါက္ျပန္ စိတ္ထဲမွာပဲ ေဖါက္ျပန္ေသာင္းၾကမ္း ေနၾကတာပါ။
“ကိုစိန္ထြား မိန္းမရလာလို႔တဲ့”
“ေကာင္မေလးက ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလးေတာ့”
“အံမယ္ လူပ်ိဳႀကီးက ရမဲ့ရေတာ့ တကယ့္ေခ်ာေခ်ာလွလွ”
တ႐ြာလုံးနီးပါး ကေလးလူႀကီးတ႐ုံး႐ုံးနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီေန႔က ကိုစိန္ထြားအိမ္မွာ စည္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ေပ တစ္ရာပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့
အိမ္ဝင္းႀကီးတစ္ခုလုံး ကေလးလူႀကီးေယာက္်ားမိန္းမ အျပည့္ပါဘဲ။
သီဟ အသက္က အဲဒီတုန္းက ၉ နစ္ေလာက္ပဲရွိအုံးမွာပါ။ ကိုစိန္ထြားတို႔အိမ္နဲ႔ သီဟတို႔အိမ္က ေတာင္ဖက္ေျမာက္ဖက္ ကပ္လ်က္
ဆိုေတာ့ သီဟက အေစာဆုံးေရာက္သြားတာပါပဲ။ ကိုစိန္ထြားနဲ႔ သီဟ အေဖက ညီကိုတဝမ္းကြဲဆိုေတာ့ သီဟက ကိုစိန္ထြားရဲ႕အ
သဲပါပဲ။ ကိုစိန္ထြားတို႔က သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနၾကတာ။ သူ႔ညီမက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေယာက္်ားနဲ႔ လိုက္ေနတယ္။ ကိုစိန္
ထြား အ ေဖကေတာ့ သီဟ မေမြးခင္ထဲက ဆုံးသြားတယ္။
ရွိတဲ့ေျမယာေတြကို သူ႔ညီမတို႔လင္မယားက လုပ္ေပးၾကတယ္။ တခါတရံမွသာ ကိုစိန္ထြားကိုယ္ တိုင္ ေတာလိုက္ေလ့ရွိတယ္။ အ
မ်ားအားျဖင့္ေတာ့ လက္သမားအလုပ္နဲ႔ပဲ ႐ြာစဥ္လွည့္ေနရတာ။ သူ က လက္သမားအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ပါ။ ပညာလဲ ေတာ္ပါတယ္။
႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈလည္း ရွိပါတယ္။
ကိုစိန္ထြားရဲ႕ ႐ိုးအမႈ မျဖဴဝင္းရဲ႕ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာမႈကို ၾကည့္ၿပီး ေတာအရပ္ထုံးစံအတိုင္း မျဖဴဝင္းက ကိုစိန္ထြားကို အပိုင္ဖမ္းလိုက္
တာလို႔ ကြယ္ရာမွာ အတင္းေျပာလိုေျပာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တယ္စြံတဲ့ ကို စိန္ထြားလို႔ ေျမႇာက္လိုေျမႇာက္။ ကိုစိန္ထြား ေနရာမွာေနၿပီး
မျဖဴဝင္းရဲ႕စြဲမက္စရာ အလွကို စိတ္ကူး ယဥ္လိုယဥ္။ အို.. တ႐ြာလုံး လႈပ္ခတ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
အဆိုးဆုံးကေတာ့ ႐ြာေတာင္ပိုင္းက ကိုတင္အုံးဟာ အဆိုးဆုံးပဲ။ ကိုတင္အုံးက အသက္ ၄၅ ႏွစ္ ေလာက္ရွိၿပီ။ မိန္းမဆုံးတာလည္း
၃ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ ကာမ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ မုဆိုးဖိုတေယာက္ ေပါ့။
႐ြာအေနာက္ပိုင္းမွာ အရက္ဝိုင္းဖြဲ႕မိရင္း…
“စိန္ထြားတို႔ကေတာ့ တယ္ေကာ္တာပဲေဟ့…မိန္းမ ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳး ေခ်ာေခ်ာေတာင့္ေတာင့္ အယ္ကယ္ ေနတာပဲ..မေအလို႔း
ဘယ္ေလာက္ေဆာ္လိုက္မယ္ မသိဘူး”
ဤသို႔ ကိုတင္အုံးက အစေဖၚေပးလိုက္ေတာ့…
“ေအးကြာ..မိန္းမကေတာ့ ခပ္မိုက္မိုက္ပဲ၊ စိန္လွၿမိဳင္ဇတ္ထဲက ျပဇတ္မင္းသမီးနဲ႔ အေတာ္တူတာပဲ ေမာင္။ ဟင္း…တြယ္
လိုက္ရရင္ေတာ့ကြာ…ဖင္လုံးႀကီးက အယ္ေနတာပဲ .. ဟဲ…ဟဲ..”
ကိုတင္အုံး ခင္းေပးတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ကိုျမရွိန္က ဆက္ေလွ်ာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုျမရွိန္မွာ အိမ္ ေထာင္ရွိတယ္။
“အင္း..ေခ်ာလဲ ေခ်ာပါရဲ႕ ဒါေပမယ့္ စိန္ထြားထက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ငယ္တယ္ကြ..ၿပီးေတာ့ တဏွာ ရာ ဂလဲႀကီးမဲ့ပုံပဲ။ ဒီလို
ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ မိန္းမကို ယူထားတဲ့ ေယာက္်ားမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ခ်လက္ ခ် မေနရဘူး.. အၿမဲတမ္း စိတ္ပူေနရတယ္။
ဘယ္အခ်ိန္မ်ား လင္ငယ္ ေနမလဲနဲ႔ အၿမဲတမ္းေတြးပူေန ရတတ္တယ္။ လွတာနဲ႔ ညားေတာ့ ေသာကပြား..ဗ်ာမ်ားရတာေပါ့ကြာ”
ကိုျမရွိန္ စကားကို ကိုတင္အုံးက ေထာက္ခံတယ္။
“အငျး… စိနျထှားကွီး အတော့ကို ဖွိုရလိမျ့မယျမောငျ.. ဒီကောငျ့ငပဲက ခပျသေးသေးရယျကှ.. မစို့မပို့ လောကျကလေး ဆောျ
နိင်လို႔ကေတာ့ ၃ လေတာင် ခံမယ်မထင်ဘူး။ ေနာက်မီးသေျခာေပါက် လင်း မွာ”
သညျစကား ပွောလာသညျက ကိုကွညျစိုး။ သူလဲ အိမျထောငျနဲ့ပါ။ တောျသေးရဲ့လို့ ပွောရမှာပဲ။ သူ တို့ဝိုငျးက အရှေ့ဖြားက
တမာပငျကွီးအောကျမှာမို့ ဘယျသူမှတော့ မကွားပါဘူး။ အရကျရှိနျလေး နဲ့ ယောကျြားသားတှပေီပီ ယောကျြားစကားတှကေို
အားပါးတရ ေပြာနေကြတယ်။
တကယ်ေတာ့ ကိုစိန်ထွားလဲ မဖြဴဝင်းအေကြာင်းကို ေကာင်းေကာင်းသိတာ မဟုတ်ဘူး။ မဖြဴဝင်းဟာ တဏွာရာဂအားကြီးပြီး
သှေးသားသောငျးကွမျးတာ အမှနျပါ။ သူ့ရှာမှာ သူနဲ့ညိဖူးတဲ့လူတှေ အတောျ မြားတယျ။ ဘယျသူ့မှလဲ အတညျမယူဖူး။ သူ့
စိတျကလဲ အတညျယူဖို့ထကျ အခုလို လူပေါငျးစုံနဲ့ ကမငြျးကွောထနရေတာကိုပဲ သဘောကကြြနေပျနတေယျ။
ဒီလို ရမျးခငြျတိုငျး ရမျးလို့ရနိငျတဲ့အခှငျ့အရေးကလဲ ရထားတယျကိုး။ အဲဒါကတော့ မဖွူဝငျးဟာ သား သမီး မရနိငျတဲ့ အမွုံ
ဓါတ်ပါနေတာပါပဲ။ ေစာေစာကေတာ့ မသိဘူး။ တားေဆးမစားပါဘဲ ဟိုလူနဲ႔ဖြဈ ဒီလူနဲ႔ဖြဈ ထင်သလို ေသာင်းကြမ်းခဲ့ပေမယ်႕
ဗိုက်လုံးဝ မကြီးဘူး။ ဒါကို ေကာင်းေကာင်းကြီးသိေတာ့မဖြဴဝင်း ပိုပြီး ရဲတင်းလာတယ်။ ဘယ်သူနဲ႔လိုးလိုး ဗိုက်မွ မကြီးနိင်ဘဲကိုး။
အခု ကိုစိနျထှားနဲ့ မဖွူဝငျးတို့ ဖူးစာ ဆုံးခဲ့တဲ့ရှာက မဖွူဝငျးရဲ့ အဒေါျရှာမှာပါ။ သူ့ရှာမှာ နာမညျက ပကြျလှပွီ။ တောဆိုတော့
မြိဳ႕အရပ်လိုမဟုတ်ဘူး။ ဘာေလးဖြဈလိုက် ဖြဈလိုက် တရွာလုံးသိေတာ့ တာပဲ။ ကေလးသိ ေခွးသိ ဆိုသလိုေပါ့။
ဒီတော့ မဖွူဝငျးတဈယောကျ ရှာမှာ အခွမေလှလို့ အဒေါျရှာကို ခတေ်တအလညျရောကျလာခိုကျ လကျ သမားဆရာ ကိုစိနျထှား
နဲ႔ ငြိခဲ့ကြတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ရွာပါလာေရာဆိုပါေတာ့။
သီဟဆိုတဲ့ ေကာင်ေလးက တကယ်႕လူရႈပ်ေလး။ အသက်က ၉ ႏွဈ တဏွာေကြာကမေသးဘူး..ဘယ် ဘဝက တဏွာပါရမီေတွ
ဖြည်႕ဆည်းလာတယ်မသိဘူး..သူ႔လဗႊတ်ကို ေခွးေပါက်စေတွ ပါးစပ်ထဲ ထည်႕ပြီး စို႔ခိုင်းတဲ့ေကာင်။ ေခွးဖင်ပူးတာကြည်႕ပြီး သူ႔
အိမ်မွ ေမွးထားတဲ့ နီမဆိုတဲ့ ေခွးမဝဝတုတ် တုတ်ေလးကို လူကြီးေတွ အလဈမွာ ခိုးခိုးလိုးတတ်တယ်။
ကောငျလေးက စာတောျ ညဏျကောငျးလေး။ ဒီတဏှာ ရာဂ အတတျပညာတှကေိုလညျး အရှယျနဲ့မ လိုကျအောငျ ဝါသနာထုံ
တယ်။
သီဟက ကိုစိန်ထွားရဲ႕အသဲဆိုေတာ့ ကိုစိန်ထွား အိမ်ဟာ သီဟအတွက်ေတာ့ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ အၿခိန် မေရွး ဝင်ထွက်လို႔ရတဲ့အိမ်။
တေန႔ ေန႔ခင်းေကြာင်ေတာင်ကြီး ကိုစိန်ထွားတို႔အိမ်ဘက် သီဟ ေရာက်သွားတယ်။ ကိုစိန်ထွား အ မေကလည်း ေန႔ခင်းဘက်မွာ
အိမ်လည်ေလ့ ရွိတယ်။
သီစ အမှတျတမဲ့နဲ့ အပေါျထပျလှမျးကွညျ့မိတော့ အနောကျခနျးအပေါျထပျဆီက ကြှိ…ကြှလိနဲ့ ခြိုး ခြိုးခြှတျခြှတျ အသံတှေ ကွားလိုကျရတယျ။ အိမျကလဲ ဝါးကွမျးခငျးဆိုတော့ အလှုပျလှုပျနဲ့ပေါ့။
ဒါ…ဘာလဲ ဆိုတာ သီဟ ရိပ်မိလိုက်တယ်ေလ။ ဦးေလးစိန်ထွားတဈေယာက် မဖြဴဝင်းကို လိုးနေတာ ကလွဲလို႔ ဘာျမားဖြဈရအုံး
မှာလဲ။ အသံတှကေ တောျတောျလေးမွညျနတေယျ။ အသကျကသာ၉ နှဈ ငယျပါက ပေါ့သေးသေးမဟုတျ။ အရှညျ ၄ လကျမ
အတုတ်က ၃ လက်မပတ်လည်ရွိတယ်။ လူေကာင် ကလည်း ခပ်ထွားထွား။ ကိုစိန်ထွား သူ႔အိမ်လွေကားက အတွင်းဘက်က
တပျထားတာ။ အဲဒီလှေ ကားထိပျရဲ့ ညာဘကျဘေး အခနျးမှာ အခု ကိုစိနျထှားနဲ့ မဖွူဝငျးတို့ လိုးနကွေတယျလေ။သီဟတဈယောကျ ခွသေံဖေါ့ပွီး အပေါျတကျခဲ့လိုကျတယျ။ အခနျးကွမျးပွငျနဲ့ သူ့မကြျနာတဲ့တဲ့အ ရောကျမှာ ထရံပေါကျကနေ
အထဲေျခာင်းကြည်႕လိုက်တယ်။
အားလားလား ကိုစိန်ထွားနဲ႔ မဖြဴဝင်းတို႔ ကိုယ်တုံးလုံးျခႇတ်ပြီး အားရပါးရ လိုးနေကြတာကို ေတွ႔ လိုက်ရတယ်။
မဖြဴဝင်းက ေပါင်တံေဖွးေဖွးတုတ်တုတ်ကြီး ႏွဈေျခာင်းကို အထက်ေမႊာက်ထားပြီး ကိုစိန်ထွားက ေပါင် ကြားထဲမွာ ဝင်ပြီး အထက်
ကေန ခွေမွာက်ပြီး အားရပါးရ ေဆာင်႕ေဆာင်႕ လိုးနေတယ်။ မဖြဴဝင်း ခါး ေအာက်မွာလည်း ေခါင်းအုံးတဈလုံး ခုထားတယ်။ ကိုစိန်
ထှားက အသားညိုသူမို့ သူ့ဖငျကွီးတှကေ မဲ ပွောငျနတေယျ။ မီးကုနျရမျးကုနျ ဆောျနလေို့နဲ့တူပါရဲ့ ကိုစိနျထှား ဖငျမဲမဲကွီးဟာ
ေဆာင်႕တိုင်းေဆာင်႕ တိုင်း ဖင်ေကြာကြီးေတွ ရႈံ႕ခွက်နေတယ်။
မဖြဴဝင်း ဆိုတဲ့အတိုင်း အသားအရေက ဖြဴဝင်းနေတာ ဆိုေတာ့ ဖင်ဆုံ ေပါင်တံ ခြေသလုံးကစလို႔ ဖြဴ ဝင်းနေတာေပါ့ေလ။ သီဟ
က ေဘးတိုက်အနေအထားကေျခာင်းကြည်႕ ရတာမို႔ ေစာက်ဖုတ်ေတွ လီ တွေတော့ မမြင်ရဘူး။ ဒါပေမယ်႕ နိ႔အုံေဖွးေဖွး ဥဥကြီး
ကိုေတာ့ အထင်သား မြင်နေရတယ်။ ကိုစိန် ထွားက အဲဒီနိ႔ကြီးတွေကို ကုန်းကုန်းစို႔ေပးရင်း တအား ပဈပဈေဆာင်႕နေတယ်။
“ဖွတ်…ဖွဈ… ဇွတ်… ဇွပ်..ဖွပ်…ရွတ်..ဖွတ်…ဖတ်..ဖတ်…အား…အင်႕…အင်း…အား..”
မဖြဴဝင်းက သူ႔ဖင်ဆုံ ေဖွးေဖွးကြီးကို ေကာ့ေကာ့ခံရင်း ကိုစိန်ထွားေၾကာပြင် မဲမဲကြီးကို တင်းေန ေအာင်ဖက်ထားတယ်။
အခကြျပေါငျး ၃၀ ကြောျလောကျရှိတော့ ကိုစိနျထှား တဈကိုယျလုံး ဆတျကနဲ ဆတျကနဲ တုနျခါတကျ သှားပွီး မဖွူဝငျးရဲ့ ကိုယျ
လုံးပေါျ မှောကျကသြှားတယျ။
သီဟလဲ ကြည်႕ပြီး လီးေတာင်နေတာေပါ့ေလ။ သူ႔လီးက ကေလးဆိုေတာ့ ဒဈမ မပြဲေသးဘူး။ ဒီ ေတာ့ ဒဈအရေပြားကို သူ႔လက်
နဲ့ ပှတျခြပွေီး အရသာ ယူနတေယျ။ အတောျလာတဲ့ ကောငျလေး။ ကွီးလာရငျ အတောျကွောကျစရာ ကောငျးမယျ့အကောငျ။
ကိုစိန်ထွား ဆက်မေဆာင်႕နိင်ေတာ့ဘဲ ေမွာက်ရက်ကြီး မွိန်းနေတယ်။
“ အင်း…ဖယ်စမ်းပါဦး…ေလးလိုက်တာ”
မဖြဴဝင်းက ကိုစိန်ထွား ကိုယ်လုံးကြီးကို တွန်းဖယ်လိုက်တယ်။ ကိုစိန်ထွားက သူ႔ကိုယ်လုံးကြီးကို မ ဖြဴဝင်းရဲ႕တဖက်မွာ လွဲခႀလိဳက်
တယျ။ သီဟမကြျစိမွငျကှငျးမှာ ကိုစိနျထှားရဲ့ ကိုယျလုံးကွီးကို မဖွူဝငျး ရဲ့ ကိုယျလုံးက ကှယျထားတယျ။
“ဟှနျး…ဒီအတိုငျးခညြျးပဲ… ကွာကွာ လိုးပေးပါဆို ..ခဏလေးနဲ့ ပွီးပွီးသှားတာ အားကိုမရဘူး ”
မဖြဴဝင်းက ကိုစိန်ထွားဘက် တဈေစာင်းလွဲအိပ် လိုက်ရင်း ကိုစိန်ထွားရင်ဘတ်ကို လက်ႏွင်႕ ပွတ်ရင်း မၾကေမနပ် ေပြာလိုက်တယ်။
“ကြည်႕ပါဦး.. တခါေလး လိုး႐ုံနဲ႔ လီးကလဲ ဖြဈသွားလိုက်တာ”
မဖြဴဝင်းက ကိုစိန်ထွားေပါင်ကြားက ေျပာ့ခွေငိုက်ဆင်းနေတဲ့ လီးငုတ်တိုကို လက်ဖဝါးနဲ႔ ဆုတ်ကိုင် ရင်း မၾကေမနပ် ေပြာလိုက်
တယ်။
“လိုးေပးမွာပါကွာ… ခဏေလး ေစာင်႕ပါအုံး..”
ကိုစိနျထှားက မောဟိုကျသံကွီးနဲ့ ပွောလိုကျတယျ။ သီဟ တဈယောကျ သူ့မကြျစိတညျ့တညျ့ အောကျမှာ မွငျနရေတဲ့ မဖွူဝငျးရဲ့
ခုံးထနေတဲ့ ဖင်အုံေဖွးေဖွးကြီးကို ကြည်႕ပြီး အာေခါင်ေတွ ေခြာက် လာတယ်။
ဖငျအုံကွီးက ဧရာမ ဖငျဆုံကွီးကိုး။ ဒီရှာမှာတော့ မဖွူဝငျးဖငျဆုံလောကျရှိတဲ့ မိနျးမဆိုလို့ အယောကျ ၂၀ ကြောျလောကျပဲ ရှိတယျ။
အအိုထဲကပွောတာနောျ. ဒီအထဲ သီဟ အမလေဲပါတယျလေ။ ဒါပေ မယျ့ သီဟအမကေ မဖွူဝငျးလောကျ အသားမဖွူဘူး အသားဝါ အသားလတျအမြိုးအစား။
အရပျအမောငျးခငြျးတော့ သိပျမကှာဘူး။ ဒါပမေယျ့ သီဟအမကေ မဖွူဝငျးထကျ သနျမာကစြျလဈ တယျ။ တောငျသူ အလုပျတှကေို
ယောကျြားနဲ့ ရငျဘောငျတနျးပွီး လုပျရတာကိုး။
သီဟ တဈေယာက် ဖင်ဆုံစဈတမ်း ပြဳနေလေရဲ႕။ မဖြဴဝင်း လက်တွေက ကိုစိန်ထွား ေပါင်ကြားထဲက ေျပာ့ခွေနေတဲ့ လီးကို ဂွင်း
တိုက်ေပးနေတာနဲ႔ တူတယ်။ တလႈပ်လႈပ်နဲ႔။
“လီးကလဲ ဖငြျးလိုကျတာ… ခုထိ မတောငျသေးဘူး..ဒီက မပွီးသေးဘူး”
“ေအးပါ မိန်းမရာ… ေတာင်ေတာ့မွာပါ”
“ဘာေတာင်ေတာ့မွာလဲ.. ဒီမယ် ေျပာ့နေတုံး ”
မဖြဴဝင်းအသံတွေက စိတ်မရွည်သံ မၾကေနပ်သံေတွ ထွက်နေပါတယ်။ မဖြဴဝင်းက ကိုစိန်ထွားလီး ကြီးကို ဂွင်းတိုက်ေပးေန
သလို ဆွေပးနေရမွ…
“အောျ…နေဦး…မနေ့ညက တောျသောကျတဲ့ ကွကျဥနဲ့စပျထားတဲ့ အရကျ ယူလိုကျမယျ..”
“ေအး..ဟုတ်သားပဲ”
မဖွူဝငျးက တစောငျးအိပျနရောမှ ထလိုကျပွီး ခွရေငျးအနောကျဖကျရှိ ဗှီရိုပေါျတှငျ တငျထားသော အရကျ ပုလငျးကို သှားယူ
လိုက်တယ်။ ဖင်ဆုံ ပြည်႕ပြည်႕ဖြိဳးဖြိဳးကြီးက ထွားကားတင်းအိပြီး ဝင်းေပြာင် နေတယ် ။
အရက်ပုလင်းကို လႈပ်လိုက်ေတာ့ ႏို႔အုံမို႔မို႔ဝင်းကြီးကလဲ လႈပ်ရမ်းနေတယ်။ မဖြဴဝင်းက အရက် ပု လင်းကိုယူပြီး ကိုစိန်ထွား
ရှိရာ ပွနျလာတော့ သီဟနဲ့မကြျနာခငြျးဆိုငျ ဖွဈသှားတယျ။ ပေါငျတံရငျးက စောကျဖုတျကွီးက တငျးခုံးဖေါငျးကွှနပွေီး
ေစာက်ေမွွးတွေကလည်း မဲေမွာင်ေပြာင်လက်နေတယ်။
ေစာက်ဖုတ်ကြီးက အလိုးခံရတာ အားမရေသးေတာ့ ဟတတကြီးဖြဈနေပြီး အတွင်းသားႏုႏုတွေက ဟစိဟစိဖြဈနေတာကို
ထင်ထင်ရွားရွားကြီး မြင်နေရတယ်။ သီဟတဈေယာက် သူ႔လီးတံေလးကို ခပ် တင်းတင်းေလးညႇဈဆုတ်လိုက်မိတယ်။
ကိုစိန်ထွားေပါင်ကြားက လီးတံက အခုေတာ့ ဆတ်ကနဲ ေတာင်နေပါပြီ။ ဟုတ်ေတာ့လည်း ဟုတ်ပါ ရဲ႕ သူ႔လီးက သီဟလီး
ထက် နဲနဲပဲကြီးပုံရတယ်။
အရွည်က ၅ လက်မေလာက်ပဲ ရွိမယ်ထင်တယ်။ ၉ ႏွဈသာရွိေသးတဲ့ သူ႔လီးေတာင် ေလးလက်မ ေလာက်ရွိတာကို သီဟက
ရွာရွာဖွေဖွေ ပေတံနဲ႔တိုင်းကြည်႕ထားတယ်။ ဒါေတာင် လီးေတာင်လာရင် နည်းနည်းရွည်လာေသးတယ်။
တဆကျတညျး သူ့အဖလေီးကွီးကို မကြျစိထဲ မွငျယောငျလာတယျ။ သူ့အဖလေီးက ၈ လကျမကြောျ ကြောျရှိတယျ။ အတုတျ
ကလဲ အမေသောက်ေသာက်နေတဲ့ ႐ုပ်ၿပိဳေဆးဘူးေလာက် ရွိတယ်။ ပြီး ေတာ့ အေကြာကြီးတွေကလဲ ပြိဳင်းပြိဳင်းထနေတယ်။
ဒဈကြီးကလဲ ပြဲလန်နေပြီး စဈသားေတွ ေဆာင်းတဲ့ သံ ခေမာက်ကြီး စွပ်ထားသလို တင်းေပြာင်နေတယ်။
သီဟတဈယောကျ သူ့အဖလေီးကွီးကို မဖွူဝငျးစောကျဖုတျ ပွဲပွဲကွီးထဲ စိတျကူးနဲ့မှနျးထညျ့ကွညျ့နေ တယျ။ အတောျ လိုကျ
ဖက်ညီမွာပဲ။
အခု ဦးေလးစိန်ထွားလီးက ေစာက်ဖုတ်နဲ႔ မလိုက်ေအာင် ေသးနေလေရဲ႕။
ကိုစိန်ထွားက ပက်လက်အိပ်နေရာမွ ထထိုင်လိုက်ပြီး အရက်ပုလင်းကို ဆွဲယူပြီးေမာ့ေသာက်လိုက် တယ်။ အဲဒီအၿခိန်မွာ
မဖြဴဝင်းက သီဟကို ေၾကာေပးပြီး ေဆာင်႕ေကြာင်႕ကြီး ထိုင်နေတယ်။
ကိုစိနျထှား နောကျတခါ မော့သောကျလိုကျပွနျတယျ။ မဖွူဝငျးက အရကျပုလငျးကိုယူပွီး ဘီရိုပေါျ ပွနျ ထားတယျ။
သီဟ မဖြဴဝင်းေစာက်ဖုတ်ကြီးကို ႏွဈခါမြင်ရပြန်ပြီ။ အခုမွ သေျခာကြည်႕မိတာက ေစာက်ဖုတ် ႏႈတ်ခမ်း သား ညိဳညိဳကြီးေတွ။
ႏႈတ်ခမ်းသားကြီး ႏွဈမွွာက အပြင်စွန်းထွက်နေပြီး ထူထူပွပွကြီး။ အသားဖြဴသ ေလာက် ေစာက်ဖုတ်ႏႈတ်ခမ်းသားကြီးတွေက
အညိဳေရာင်သမ်းနေတဲ့အတွက် သီဟစိတ်ထဲ အံ့ေသြာ နေလေရဲ႕။ သူထင်တာက အသားဖြဴရင် ေစာက်ဖုတ်လဲ ဖြဴရမယ်ေပါ့။
အခုေတာ့ မဖြဴဝင်း ေစာက်ဖုတ် ႏႈတ်ခမ်းသားကြီးတွေက သူ႔အေမ ေစာက်ဖုတ်ႏႈတ်ခမ်းသားေတွ ထက်ေတာင် ညိဳမဲနေသေးတယ်။
ကိုစိန်ထွားက ပက်လက်လွန်အိပ်ပြီး ဒူးႏွဈေျခာင်းေထာင် ကားထားေသာ မဖြဴဝင်းရဲ႕ေပါင်ႏွဈလုံးကြား မွာ ဒူးေထာက်ထိုင်လိုက်
ကာ သူ့လီးကွီးကို စောကျဖုတျထဲ ထိုးသှငျးလိုကျတယျ။ လီးကွီးက ဗွှတျက နဲ ဝငျသှားတယျ။ စောကျဖုတျကကယြျပွီး လီး
ကေသးနေလို႔အခုလို ေၾလႇာကနဲ ဝင်သွားတာနဲ႔တူပါ ရဲ႕။
ကိုစိနျထှားလကျက မဖွူဝငျးကို ကြောျခှပွီး ထောကျလိုကျတယျ။ ပွီးတော့ တဈခကြျခငြျး ခပျမှနျမှနျ ဆောငျ့နတေယျ။
“ဖွတ်…ရွွတ်…ဖွတ်…. ဖွတ်ရွွတ်ဖွပ်..ဖွတ် … ဖတ် ..ဖတ်…ဖတ် ..ဘွပ်…”
ဆောငျ့ခကြျတှကေ တစတစနဲ့ ပွငျးထနျလာပါတယျ။ ဒါပမေယျ့ မဖွူဝငျးခမြာ အားမရဘူးနဲ့တူတယျ။
“ခဏ ေနဦး ”
ကိုစိန်ထွား ေဆာင်႕နေတာကို ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ေခါင်းအုံးကို သူ႔ခါးေအာက် ဆွဲခုလိုက်တယ်။ သည် ေတာ့ ဖင်ကြီးက ေမြာက်ေကာ့
တက်လာတယ်။ ကိုစိန်ထွားကလည်း အားရပါးရ ပဈပဈေဆာင်႕တယ်။ အရက်နဲ႔ ကြက်ဥသတ္တိေကြာင်႕ထင်ပါရဲ႕။ သူ႔ရဲ႕ေဆာင်႕
ခကြျတှကေ စောစောက တခြီလိုးတုနျးကထကျ ပိုပွီးပွငျးထနျလာတယျ။ မဖွူဝငျးကလညျး ကောငျးလာပွီနဲ့တူပါရဲ့။သူ့ဖငျဆုံကွီး
ကို ဝိုက်ဝိုက်ပြီး ေကာ့ ေကာ့ခံပါတယ်။
“ဖွပ်.. ဖွပ်.. ဖွတ်…ဘွတ်…”
“အ.. .အ.. .အင်႕. .အင်႕.. အ ….အင်႕..”
မဖြဴဝင်းႏႈတ်သံက နာလို႔ညီးသံၿမိဳးမဟုတ်ပဲ အားသိပ်မရလို႔ ညႇဈညႇဈပြီးေတာ့ ေကာ့ခံရင်း ထွက်လာ တဲ့ အသံၿမိဳး။
ဒီလို သီဟဘာလို႔ သိနေတာလဲဆိုရင် သူ႔အဖေနဲ႔ သူ႔အမေကို ညညလိုးရင် သူက မကြာမကြာ ေျခာင်းကြည်႕ထားတာကိုး။
သူ႔အမေဆိုရင် သူ႔အဖေက အားရပါးရေဆာင်႕ေဆာင်႕လိုးလိုက်တိုင်း စုတ် တသပ်သပ်နဲ႔ အမေလး အလိုေလးတပြီး တွန်႕
လိမ်ေကာ့ထိုးေအာင် ခံရတာကို သီဟက သိနေတာ ကိုး။ဒါေကြာင်႕ အခု မဖြဴဝင်းရဲ႕ အင်႕…အ အသံတွေက နာလို႔ထွက်လာ
တဲ့ အသံတွေမဟုတ်ဘဲ အား မရလို႔ထွက်လာတဲ့ အသံတွေလို႔ သိနေတာေပါ့။
ကိုစိနျထှား ဆောငျ့ခကြျတှကေ ဇောကပျပွငျးထနျလာတယျ။ အခုတော့ မဖွူဝငျးလဲ ကောငျးလာပွီနဲ့ တူပါတယျ။ ကိုစိနျထှား
ကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားရင်း ဖင်ဆုံကြီးကို ေကာ့ေကာ့ခံတယ်။
“အား…အီး… အင်း… ဟုတ်ပြီ… ဟုတ်ပြီ…ေဆာင်႕.. ေဆာင်႕… ေဆာင်႕… အား.. ၾကႇတ်…ရွီး…အား.. ေကာင်း… ေကာင်း..
ေကာင်းလာပြီ…အေမ့…အင်႕…အင်း…ဟင်း..”
အရကျအရှိနျ သတ်တိကလဲ ပွနပွေီမို့ ကိုစိနျထှားရဲ့ ဆောငျ့ခကြျတှကေလဲ ကြားရိုငျးတကောငျလို အ တငျး ပဈပဈဆောငျ့ပါတော့တယျ။
မဖွူဝငျးလဲ ကွမျးပွငျပေါျ ဆနျ့ပဈလိုကျတယျ။ ပွီးတော့ စောကျဖုတျကွီးကို မွှောကျကော့လိုကျပွီး ဟီး ကနဲ ငွီးသံကွီးနဲ့အတူ
ငြိမ်ကၾသႇားတယ်။
ကိုစိနျထှားလညျး လေးငါးဆယျခကြျ ဆောငျ့ပွီး မဖွူဝငျး ရငျဘတျလေးပေါျ မှောကျကသြှားပါတယျ။ အဲဒီနောကျ နှဈယောကျသား
အတောျကွာကွာ ဖကျမှိနျးနကွေတယျ။
ဒါကို ပွီးသှားပွီ ဆိုတာ သီဟက သိတာပေါ့။ ဒီတော့ လှကေားပေါျက အသာလေး ဆငျးလာခဲ့ပီး သူ့ အိမျဖကျ လဈခဲ့တယျ။
“ဟဲ့ ကောငျလေး… ထမငျး မစားသေးဘူးလား… ဟှနျး… တောျတောျ အဆော့မကျ ”
သူ႔အမေက အဝတ်လွမ်းရင်း သီဟကို လွမ်းေပြာတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့. ..အေမ ..”
နှုတျက ဤသို့ပွောထှကျလိုကျ သောျလညျး သီဟ စိတျထဲက ပွောလိုကျသော စကားမှာ…
“ ေဆာ့တာ .. သားမဟုတ်ဘူး ..ဦးေလး စိန်ထွားနဲ႔ မဖြဴဝင်းတို႔ရယ်…”
ကိုစိန်ထွား လက်သမားအလုပ်နဲ႔ ခရီးထွက်သွားပြန်တယ်။ သီဟကေတာ့ ထုံးစံအတိုင်း မဖြဴဝင်းတို႔ အိမ်ဖက် အမြဲေရာက်
တယ်ေလ။ သူကိုယ် ႏႈိက်ကလည်း မဖြဴဝင်းကို ကြိဳက်နေတာကိုး။ ကေလး ဆို ပေမယ်႕ ဏွာက မေသးေတာ့ သီဟမွာ
မဖြဴဝင်းကြီးကို သွားသွားကြည်႕ရတာ အေမာ။
တနေ့ အိမျအရှေ့ဖကျမှာ ဂှတလကျနဲ့ ငှကျပွဈနတေဲ့ သီဟကို မဖွူဝငျးက လှမျးခေါျတယျ။
“သီဟေရ…သီဟ..ခဏ ”
မဖြဴဝင်းက ထမီရင်ၾလားကြီးနဲ႔ အဲဒီအၿခိန်မွာ ကိုစိန်ထွားအမေကလဲ မရွိဘူး။ အိမ်မွ သူတို႔ႏွဈ ေယာက်ထဲရယ်..
အိမ်ေအာက်ထပ် ေရာက်ေတာ့..
“လာစမ်း… မမ ကို ေဆးလိမ်းေပးစမ်း..”
မဖွူဝငျးက အိမျအောကျထပျ အနောကျဖကျခနျးထဲ ခေါျသှားပွီး ပကျလကျလှနျ အိပျလြှကျ သူ့နို့ ကွီး နှဈလုံးကို ဖေါျထားတယျ။
“ အင်႕… မမ ႏို႔တွေကို ေဆးလိမ်းေပးစမ်း…ပြီးရင် မမ မုန်႕ဖိုးေပးမယ်…”
သီဟက မဖြဴဝင်းေပးမွာ ထိုင်လိုက်ပြီး မဖြဴဝင်းေပးေသာေဆးကို လွမ်းယူလိုက်သည်။
“အဲဒီ ပုလငျးထဲက ဆီတှကေို မငျး လကျဖဝါးထဲထဲ့ပွီး လကျဖဝါးခငြျး ပှတျလိုကျ..ပွီးတော့မှ လိမျးပေး မမ နို့တှကေိုကျ
ကိုက်နေလို႔..”
သီဟကလဲ မဖြဴဝင်း ခိုင်းသည်႕အတိုင်း လုပ်ေပးတယ်။ ႏုထွတ်တင်းအိနေတဲ့ ႏို႔ကြီးတွေက ပွတ်ရ ကိုင်ရတာ အရသာ
ရွိလွပါတယ်။
ဆုတ်ဆုတ် ညႇဈလိုက် ဖိဖိပွတ်လိုက် ဆွဲဆွဲပွတ်လိုက် လုပ်ေပးနေရာ မဖြဴဝင်းတေယာက် အရသာ ေတွ႔ေတွ႔လာပြီး ေစာက်
ဖုတ်ကြီးတခုလုံး ကႊေဖါင်းလာသည်။ ငယ်ေသးတဲ့ သီဟကိုေတာ့ ဘာမွ အသုံးခႀလိဳ႕ မရမွန်းသိနေတဲ့အတွက် ႏို႔ကြီးတွေကို
ေဆးလူးပြီး ပွတ်ခိုင်း ဆုတ်ခိုင်း႐ုံမွအပ ဘာမွ မ ခိုင်းပါ။
တကယ်ေတာ့ မဖြဴဝင်း လိမ်းခိုင်းသည်မွာ ေဆးမဟုတ်ဘဲ အုန်းဆီတွေသာဖြဈေကြာင်း သီဟေကာင်း ေကာင်းသိနေပါတယ်။
ဒါပေမယ်႕ သူ႔အဖို႔လဲ အခုလို လုပ်ေပးနေရတာကိုက အရသာ ေတွ႔နေပါတယ်။
မဖြဴဝင်းကလည်း သီဟက ႏို႔အုံကြီးႏွဈလုံးကို အုန်းဆီတွေနဲ႔ ပွတ်ပွတ်လူးပြီး ဆုတ်ျခေပေးနေတာ ကိုပဲ အၾကေနပ်ကြီး ၾကေနပ်
ၾလႇက် သူ႔လက်ေမာင်းတဖက်ကို ေပါင်ကြားထဲသွင်းပြီး ခပ်ရွရွေလး ပွတ် ေပးနေမိပါတယ်။
ေစာက်ဖုတ်ကြီးက ရွကႊတက်လာပြီး ခုံးခုံးကႊကႊပြဲပြဲဟဟ ကြီးဖြဈလာပါတယ်။ မဖြဴဝင်းက အလက် ခလယ်ကို ေစာက်ေခါင်းထဲ
တဆုံးသွင်းပြီး ထိုးဆွ မွွေႏွောက်နေပါတယ်။ ေစာက်ရေတွေကလည်း စို ရွွဲအိုင်ထွန်းနေပါတယ်။ ပြီးေတာ့ ေစာက်ဖုတ်အကွဲေကြာင်း
ထိပ်မွာရွိတဲ့ ေစာက်စိ ပြဴးပြဴးကြီးကို လက် ခလယ်ထိပ်နဲ႔ ခပ်ဖိဖိေလး ပွတ်ျခေပေးလိုက်ပါတယ်။
အင်႕ကနဲ အင်႕ကနဲ အသံထွက်သွားပြီး တွန်႕တွန်႕သွားတာမို႔..
“မမ… .နာလို႔လား ဟင်..“
သီဟက သူေဆးလိမ်းေပးတာကို နာလို႔ တွန်႕သွားတာထင်ပြီး စိုးရိမ်တကြီး ေမးလိုက်တယ်။
“မ … မဟုတ်ဘူးေမာင်ေလး… နာနာသာ ဆုတ်လိမ်းေပး..”
“ဟုတ်ကဲ့ . . . .မမ ..”
သီဟက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆုတ်ဆုတ်ညႇဈပြီး ပွတ်လိမ်းေပးပါတယ်။
မဖြဴဝင်းကလည်း သူ႔ေစာက်စိပြဴးပြဴးကြီးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်ျခေဖိဆွ နေပါတယ်။ ေစာက်ရေတွေ ကလည်း အဆက်မပြတ်
စိမ်႕ထွက်နေပါတယ်။ သူ႔ခန္ခာကိုယ်ကလဲ တဆတ်ဆတ်နဲ႔ တုန်နေတာ တခါ တခါ ရင်ဘတ်ကြီးကို ေကာ့ေကာ့ထိုးပြီး အီးကနဲ
အီးကနဲ အသံေတွ ထွက်နေပါတယ်။
ေနာက် မကြာခင်မွာပဲ ဟင်႕ကနဲ ဟင်႕ကနဲဖြဈသွားပြီး ေဆးလိမ်းေပးနေတဲ့ သီဟလက်တွေကို တင်းေန ေအာင်ဆုပ်ထားလိုက်ပါ
တယ်။ ဆုတ်ထားတဲ့ လက်တွေက ပြေၾလော့သွားပြီ မဖြဴဝင်းတေယာက်ငြိမ် သက်သွားပါတယ်။
သီဟလညျး ဆကျမပှတျတော့ပဲ သညျအတိုငျးကွီး သူ့လကျဖဝါးကို နို့အုံတငျးတငျးအိအိကွီးပေါျအုပျ ထားရငျး ငွိမျနလေိုကျတယျ…
တောျတောျကွာမှ မဖွူဝငျးက ခေါငျးအုံးထဲလကျ လြှိုပွီး
“ရော့ .. မငျးအတှကျ မုနျ့ဖိုး… နောကျလဲ လိမျးပေးနောျ…”
“ဟုတ်ကဲ့..မမဖြဴ..”
သီဟ မဖွူဝငျးပေးသော မုနျ့ဖိုးကိုယူပွီး အိမျပေါျက ပြောျရှငျစှာ ဆငျးပွေးလာခဲ့ပါတော့တယျ။
သီဟဆိုတဲ့ ေကာင်ေလးက ရွာ႐ိုးကိုးေပါက် အကုန်ေၾလႇာက်လည်ပတ်နေတဲ့ ေကာင်ေလး။
သူ႔လက်ထဲမွာ အမြဲတမ်း သားရေဂွတလက် ပါတယ်။ အဖိတ်-ဥပုသ် ေၾကာင်းပိတ်ရက် ၂ ရက်မွာ သူ႔ လွတ်လပ်ေရး
ရက်ဖြဈသည်။ ဒီေန႔ေတာ့ မဖြဴဝင်းတို႔ အိမ်ဖက် မေရာက်ေတာ့။ ရွာအေနာက်ပိုင်းက ေတာခြဳံတွေမွာ လွည်႕ပတ်ပြီး
ငွက်ပြဈနေသည်။ စာ သုံးေကာင်ႏွင်႕ ႀကီးကန်းတေကာင် ရထားပြီးဖြဈ သည်။
ဟိုး လှနျခဲ့သော တပတျလောကျက စာတကောငျ ၂ ကပြျပေးမညျဟု ဦးတငျအုံးက မှာထားသဖွငျ့ စာ လိုကျပွဈနရော
အခု ၃ ကောငျ ရပွီ။ ၆ ကပြျဖိုးရပွီမို့ သီဟ ပြောျရှငျအူမွူးနသေညျ။
သူ့အတှကျ ကြီးကနျး တကောငျ အပိုဆုပါရလိုကျသေးသညျ။ ကြီးကနျးကိုတော့ မဖွူဝငျးကို ကွောျ ခိုငျးမညျ။
ဦးတင်အုံးအိမ်က ရွာ ေတာင်ဖက်ျဖားမွာ ဖြဈသည်။ ထို႔ေကြာင်႕ ရွာအပြင်ဘက်လမ်းကပတ်ပြီး ဦတင် အုံးအိမ်ရွိရာလာခဲ့
သည်။ ေတာင်ဖက် စည်း႐ိုးက တိုးဝင်ခဲ့ပြီး အိမ်ဝင်းထဲ ဝင်လာသည်။
တအိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်နေသည်။ သီဟ အေတွ႔အကြဳံအရ ယခုလို တိတ်ဆိတ်နေၾလႇင် တခုခုထူးခြား နေတတ်သည်ကို
သေဘာေပါက်ထားသည်။ ယခုလည်း ဦးတင်အုံးအိမ်မွာ လူမရွိသလို တိတ်ဆိတ် နေသည်။ ဦးတင်အုံးက သူ႔အမေႏွင်႕
မောငျနှမ တဝမျးကှဲတောျသဖွငျ့ ဘကွီးတငျအုံးဟု သီဟက ခေါျ သညျ။
သူ႔ဝါသနာအတိုင်း အိမ်အေနာက်ခန်းဘက်က ပတ်ပြီးအတွင်း ေျခာင်းကြည်႕သည်။
လားလား သူထင်သည်႕အတိုင်း ဖြဈနေတာ့၏။ ဦးတင်အုံးႏွင်႕ မဖြဴဝင်းတို႔ အေနာက်ခန်းထဲမွာ လိုးေန ကြသည်။ အဝတ်
အစားေတာ့ မျခႇတ်ကြ။ မဖြဴဝင်းက ထမီကို ခါးအထိလွန်ပြီး ဒူးေထာင်ေပါင်ကား အနေအထားဖြင်႕ ေအာက်ကခံနေသလို
ဦးတငျအုံးကလညျး သူ့ပုဆိုးကို ပငျ့လှနျပွီး အပေါျက တကျ ခှ၍ လိုးနခွေငျးဖွဈသညျ။ သီဟ ကံကောငျးသညျဟု ဆိုရမညျ။
ဦးတငျအုံးမှာ ဘကွီးဝမျးကှဲတောျ သောျလညျး အနဝေေးသဖွငျ့ ဦးစိနျထှားလောကျ မရငျးနှီး။ သံယော ဇဉျမရှိ။ အခု ဦးစိနျထှား
မိနျးမက ဦးတငျအုံးကို အလိုးခံနသေောအခါ သီဟစိတျထဲ မကြမေနပျဖွဈသှား သညျ။ ယောကျြားရှိပါလြှကျ တခွား ယောကျြား
ကို အလိုးခံၾလႇင် လင်ငယ်နေခြင်း ေနာက်မီးလင်းခြင်း ဖြဈေကြာင်း သီဟ ေကာင်းေကာင်းနားလည်ထား၏။ ရွာအေရွ႕ပိုင်းကေန
ရွာေတာင်ပိုင်းအထိ ေရာက် လာပြီး အလိုးခံသည်ဆိုေတာ့ ဦးတင်အုံးထက် မဖြဴဝင်းက ပိုအပြဈရွိသည်။ပြီးေတာ့ ဦးစိန်ထွားလည်း
မရွိခိုက်ဖြဈသည်။
သီဟက အခြေအနေကို ဆက်ကြည်႕သည်။ ဦးတင်အုံးက ေဆာင်႕လို႔ေကာင်းတုန်း.. မဖြဴဝင်းကလည်း သူ႔ဖင်ဆုံကြီးကို ကႊကႊပြီး
ကော့ကော့ခံေ၏။
“ဖွတ်… ဖွတ်… ဖွပ်….ပႊတ်…ဖတ်…”
“ဖွတ်…ပႊတ်…. .ဒုတ်….ပလွတ်…. ဖတ် .. ဖတ် …ဗြဈ…”
“အင်႕… အင်႕… အ. ..အင်႕.. . .အဈ . . .အီး … အ .. . အ .. . အင်႕.. . အ. .”
မဖြဴဝင်းအသံက ဦးစိန်ထွားႏွင်႕လိုးတုန်းကလို အားမရ၍ တအင်႕အင်႕ႏွင်႕ ေကာ့ေကာ့ခံနေသောအသံ ဖြဈသည်။ သီဟ ေျခာင်းေန
သညျမှာ အတောျကွာပွီဖွဈသညျ။ သူမရောကျခငျထဲက လိုးနပေုံထောကျ တော့ ဦးတငျအုံးတယောကျ အတောျကွာကွာလိုး
နိငျကွောငျး သတိပွုမိသညျ။ သူခြောငျးနတောပငျ မိနှဈ ၂၀ ကြောျလောကျရှိပွီမို့ အနညျးဆုံး နာရီဝကျကြောျလောကျပွီ။
သညျတော့ ဦးစိနျထှား ၂ ခြီလိုးခြိနျနှငျ့ ဦးတငျအုံး ၂ ခြီလိုးခြိနျမှာ တူမြှနသေညျ။ သညျအခကြျက ဦး စိနျထှားထကျ ဦးတငျအုံးက
ျမားစွာသာနေသည်။
ဦးတင်အုံးက မဖြဴဝင်း၏ ၿခိဳင်းႏွဈဖက်ေအာက်တွင် သူ႔လက်ႏွဈေျခာင်းကို ၾလႇိဳသွင်းပြီး ပုခုံးႏွဈဖက်ကို တင်းနေအောင် ဖက်
ထားခွငျးဖွဈ၏။ ထိုသို့ဖကျထားရငျးက အပေါျ အငျ်ကြီကွယျသီးမြားကို ဖွုတျလှနျ ပွီး အတှငျးခံ ဘရာစီယာကို အထကျသို့လိပျ
တငျလြှကျ ဖေါျထားသော ဖှေးဖှေးနုနုဝငျးဝငျးအိအိ နို့ ကွီးနှဈလုံးကို ပါးစပျဖွငျ့ စို့၍ လိုးနခွေငျးဖွဈရာ ဤအခကြျကလညျး ဦးစိနျ
ထွားထက်သာသည်။
“ပႊတ်….ဖွတ်… ပႊတ်…ပလွတ်..”
“ပႊတ်…ပႊတ်…ပႊတ်…ဖွတ် … ပလွတ်…”
ဤသို့ နို့ကိုစို့ပေးရငျး လိုးနသေညျဖွဈရာ မဖွူဝငျးအဖို့ အတောျလေးအရသာ တှကေနပေုံရသညျ။ အောကျကနေ ဖငျဆုံကွီး
တို႔ ကႊကႊပြီး ေကာ့ေကာ့ခံနေရာမွ သူ႔ရင်ဘတ်ကြီးကို ေကာ့ေကာ့ေပးေန သည်။ သည်ေတာ့ ႏို႔ကြီးႏွဈလုံးက အေတာ့ကို
ေကာ့တက်လာပြီး ပိုမိုတင်းရင်းလာသည်။
ဦးတင်အုံးက ႏို႔သီးျဖားေလးတွေကို ၾလႇာဖြင်႕ လွည်႕ပတ်၍ ၾလႇက်ေပးလိုက်ရာ
“အား…ၾကႇတ် .. ၾကႇတ်…အားလားလား..ရွီး…အင်႕ ”
တကိုယျလုံး ကော့ထိုးတကျသှားပွီး ဖပြျဖပြျလူးသှား၏။
ဦးတငျအုံး ဆောငျ့ခကြျတှကေ ပိုမို၍ အရှိနျပွငျးထနျလာသညျ။ အလားတူ မဖွူဝငျး၏ အောကျပေးက လဲ ကွမျးရမျးလာ
သည်။
“ဖွတ်…ဗြဈ….ဖတ်…ဘွတ်..”
“ေကာင်းရဲ႕လားဟ…”
“ဖွတ်…အင်႕… အေမ့….ေကာင်း .. ေကာင်းတယ်…အေမ့…ေဆာင်႕…အ .. ေဆာင်႕ပါ….အေမ့…”
“ဖှတျ…ဘှတျ…..ဖတျ ..နငျ့ယောကျြားနဲ့ ဘယျသူကကောငျးလဲ…ဖှတျ…ဗွဈ….ပလှတျ…”
“တောျ.. တောျက …ကောငျးတယျ….အမယျလေး…အီး…ရှီး ..ကြှတျ..ကြှတျ.. ဟုတျပွီ…ဟုတျပီ.. ဆောငျ့.. အ…. အငျ့.. .
.ေဆာင်႕. .. . .အင်႕.. အင်႕. ..”
“တောျ.. တောျက …ကောငျးတယျ….အမယျလေး…အီး…ရှီး ..ကြှတျ..ကြှတျ.. ဟုတျပွီ…ဟုတျပီ.. ဆောငျ့.. အ…. အငျ့.. .
.ေဆာင်႕. .. . .အင်႕.. အင်႕. ..”
မဖွူဝငျးက ဒူးထောငျပေါငျကား အနအေထားမှ သူ့ခွဖေဝါးကို ကွမျးပေါျထောကျလိုကျပွီး ဖငျဆုံကွီး ကို အတငျကော့မွှောကျ
ထားပွီး ဦးတငျအုံး၏ ဆောငျ့ခကြျကို ရငျဆိုငျအံတု၍ ခံလိုကျသညျ။
၃ ၄ ခကြျလောကျ ဆောငျ့ပွီးသညျ့နှငျ့ ဦးတငျအုံး ဖငျကွောကွီးမြား ရှုံ့ခှကျသှားပွီး ဆတျကနဲ ဆတျက နဲတုနျသှားပွီး မဖွူဝငျး
ကိုယျပေါျ မှောကျကသြှားသညျ။ မဖွူဝငျးကလညျး ဦးတငျအုံးလညျပငျးကို တငျးနအေောငျ ဖကျထား၏။ ခတေ်တမြှ မှိနျးနကွေပွီးနောကျ
ဦးတငျအုံးက ဦးစှာ မဖွူဝငျး ကိုယျပေါျက ခှါလိုကျသညျ။ ထို့နောကျ သူ့လီးကွီးကို ဆှဲနှုတျ၏။ လီးကွီးက အရှိနျသသှေားပွီး ပြော့ခှေ
ငိုက်ဆင်း နေသည်။ လီးအရွည်က ဦးစိန်ထွားလီးႏွင်႕ သိပ်မကွာပါ။ ေယာင်ေယာင်ေလးပဲ ရွည်ပါသည်။ အတုတ် ကေတာ့ သိသိသာ
သာ တုတျသညျ။ သို့သောျ သီဟ အဖလေီးမှီဖို့ အပုံကွီးလိုပါသေးသညျ။ မဖွူဝငျး ကြနေပျအားရသှားခွငျးမှာ ကွာကွာလိုးနိငျလို့
ဟု သီးဟက မှတျခကြျခလြိုကျမိသညျ။
မဖွူဝငျးက သူ့နို့ကွီးနှဈလုံးကို အတှငျးခံ အငျးကြီနှငျ့ ဆှဲဖုံးလိုကျပွီး အပေါျကွယျသီးမြားကို အိပျရငျး တနျးလနျးမှ တပျလိုကျသညျ။
သူ႔ထမီကို ဆွဲဖုံးလိုက်ပြီး လူးလဲထသည်။ ဦးတင်အုံးက သူ႔အိပ်ေထာင် ထဲမွ အစိတ်တန် တရွက်ထုတ်ေပးလိုက်သည်။
မဖြဴဝင်းက အစိတ်တန်ကို လိပ်၍ သူ႔ရင်ဘတ်ထဲ ထိုးထည်႕လိုက်သည်။
“နောကျလဲ …ခံဦးနောျ…”
“အင်းပါ…”
“ေကာင်းတယ်မဟုတ်လား..”
“ကောငျးသားပဲ… တောျရော..ကောငျးလား..”
“ေအး..နင်႕ေစာက်ဖုတ်ကြီးက အသားထူေတာ့ လိုးရတာ အရသာ သိပ်ရွိတာပဲ…”
“တောျကလဲ ကွာကွာလိုးနိငျတာပဲ…အာဂလူကွီး..ဘာဆေးတှမြေား..စားထားလို့လဲ..”
“စာကလေးနဲ့ ပဒကျနဲ့ ဖေါျထားတဲ့ဆေးလေ..ဒီဆေးက အကွာကွီးစိမျးလိုးနိငျတဲ့ဆေးဟ..”
“ကြုပျကို ဆေးနညျး ပေးစမျးပါ….အိမျကလူက မွနျလှနျးလို့ လေးငါးဆယျခကြျလောကျ ဆောငျ့ရုံနဲ့ လရေ ထှကျပွီး လူက
ဖလက်ပြသွားပြီ…”
“ ေအးပါ… ေနာက်ရက် လာဦးေလ..ေဆးနည်း ေရးေပးထားမယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့..”
မဖွူဝငျးက သူ့ထမီကို ပွငျဝတျသညျ။ ထိုအခိုကျကလေးမှာပငျ သီဟက အိမျအရှေ့ဖကျ ဖောငျးတဲ အောကျရှိ ခုံရှညျပေါျတှငျ
ပကျလကျလှနျ အိပျနလေိုကျသညျ။ မဖွူဝငျး သီဟကို မွငျလိုကျတော့ မကြျ လုံးပွူးသှားသညျ။ စိတျထဲ ထူပူသှားသညျ။
ဦးတငျအုံးလညျး သီးဟကို တှေ့လိုကျရာ အံ့သွသှားသညျ။ သို့သောျ ဟနျဆောငျ၍
“ငါ့တူကြီး… ဘယ်အၿခိန်က ေရာက်နေတာလဲ..”
“တေရးေတာင်ရပြီ… ဘကြီးရ…”
“ဟေ… ဟုတျလား.. ဘကွီးကို ခေါျလိုကျရောပေါ့…”
“သိဘူးလေျဗာ… ဘကြီးက အိပ်နေတာ မွတ်လို႔…”
သညျတော့မှ မဖွူဝငျး မကြျနာအနရေ သကျသာ သလိုဖွဈသှား၏။
“မမ..ဘာလာလုပၾတာလဲ…”
“မန်ႀကီးရွက် လာခူးတာပါကွာ…”
မဖြဴဝင်းက ပုဆိုးႏွင်႕ထုတ်ထားေသာ မန်ႀကီးရွက်ျမားကို ပြလိုက်သည်။
“ဒီမယ် .. စာ သုံးေကာင်..”
သီဟက သူ့ခါးပိုကျထဲက စာ သုံးကောငျကို ထုတျလိုကျပွီး စားပှဲပေါျ တငျလိုကျသညျ။
“အောျ…အေး အေး..”
ဦးတငျအုံးက သူ့အိပျထောငျထဲမှ ငါးကပြျတနျတရှကျနှငျ့ ကပြျတနျတရှကျ ထုတျလိုကျပွီး သီဟကို ပေးသညျ။ သီဟက
မယူ..
“မရဘူး ဘကွီး… အခုခြိနျကစပွီး စာ ဈေးတကျသှားပွီ.. တကောငျ တဆယျပဲ… မဝယျခငြျနေ.. ကြုပျ က ဦးကွညျစိုး ရောငျး
လိုက်မွာ…”
မဖြဴဝင်းက သူ႔တို႔ႏွဈေယာက် အေရာင်းအဝယ် လုပ်နေတာကို ကြည်႕ရင်း အေတွးၿမိဳးစုံေတွးေန သည်။ ဘာေကြာင်႕ သီဟ စာ
ေဈးတက်သွားသနည်း။ သူတို႔ႏွဈေယာက် အခန်းထဲမွာ လိုးအပြီးတွင် စာကေလး အေကြာင်းေပြာမိကြသည်။ ဒါကိုသိ၍ ေဈး
တက်လိုက်သလား။ ဒါပေမယ်႕ သီဟစကားအရ ဦးကြည်စိုးကလည်း ကြိဳက်ေဈးေပး၍ မွာထားလား။ ဇဝေဇဝါေတာ့ ဖြဈသွား
မိသည်။
ဦးတင်အုံးက သီဟ ေတာင်းဆိုသည်႕အတိုင်း ဆယ်တန် ၃ ရွက် ထုတ်ေပးလိုက်သည်။ သီဟက ေဘး အိပ်ထဲ ေကာက်
ထည်႕ပြီး
“မမ. မပြန်ေသးဘူးလား..”
“ေအး..ပြန်ေတာ့မွာ..”
“လာ.. သှားကွစို့…သွောျ ..ဘကွီး..ဒီမှာ ကြီးကနျး တကောငျ ရှိသေးတယျ. ဒါကတော့ ပိုကျဆံမပေး ပါနဲ့ ကိုယျ့ဘကွီးမို့
အလကား ေပးခဲ့မယ်…ေရာ့…”
သီဟက ခါးပိုကျထဲမှာ ရှိနသေော ကြီးကနျးအသကေို စားပှဲပေါျတငျထားခဲ့ပွီး မဖွူဝငျးနှငျ့အတူ ပွနျ လာခဲ့သညျ။ စာကလေး
တန်ဘိုးကို သူ ေကာင်းေကာင်းသိလိုက်၏။ ဒီလူကြီးေတွ သူ႔ကို ဘာေကြာင်႕ စာကေလးရွာခိုင်းတာ ဘာေကြာင်႕ဆိုတာ ကွင်း
ကွင်းကွက်ကွက် သိလိုက်ပြီ။ သိကြေသးတာေပါ့ ကွာ သီဟတဲ့..ေဟ့..။
သီဟႏွင်႕ မဖြဴဝင်းတို႔ ဦးတင်အုံးခြံထဲက ထွက်ခဲ့ကြသည်။ ရွာလယ်ေလာက် အေရာက်တွင်
“ကြှနျတောျက မမကွီးထကျ ပိုနေ့တှကျ ကိုကျတယျ ငါးကပြျ ပိုရတယျလေ… ဟား..ဟား…ဟား…”
သီဟစကားကွောငျ့ မဖွူဝငျး ထိတျလနျ့အံ့သွသှားသညျ။ သီဟကိုလညျး မကြျလုံးအပွူးသားနဲ့ ကွညျ့နသေညျ။
“မေကြာက်ပါနဲ႔ မမရ… ဘယ်သူ႔မွ မေပြာပါဘူး..တကယ်ေပြာတာ…ဒါပေမယ်႕…”
သီဟက စကားကို မဆက်ဘဲ ရပ်ထားလိုက်ရာ
“ဘာ..ဘာလဲ….ေပြာေလ ေမာင်ေလး..”
“မမ… ဖေဖေ့ကို အလိုးခံရမယ်…”
အလွန်ထူးဆန်းေသာ ေတာင်းဆိုမႈဖြဈသည်႕အတွက် မဖြဴဝင်း အံ့သြသွားသည်။ ပြီးေတာ့ ပြဳံးသွား သည်။ ရင်ထဲက အလုံးကြီး
လညျး ကသြှား၏။ သို့သောျ သီဟ စိတျကူးကို သိခငြျ၍
“ဘာလို့ မငျးအဖအေလိုးကို ခံစခေငြျတာလဲ…”
“တနေ့က မမနဲ့ ဦးကွီးစိနျထှားတို့ လိုးနကွေတာ ခြောငျးကွညျ့နတေယျလေ.. မမက ဘီရိုပေါျက အရကျပုလငျး ယူလာတော့
မမ ေစာက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရတယ်။ ေစာက်ဖုတ်ကြီးက အကြီးကြီး ပဲ အသနီကြီးကို ထွက်လို႔..”
မဖြဴဝင်းက သီဟ စကားကို သေဘာကၾသႇား၏။
“ဒီေတာ့ ဘာဖြဈ..”
“ဘာဖြဈရမွာလဲ မမကြီးရ.. ဦးကြီးစိန်ထွားလီးက ေသးနေတော့ မမကြီးေစာက်ဖုတ်နဲ႔ ဘယ်လိုက်မွာ တုန်း..”
“အဲဒီေတာ့…”
“ဖေဖေ့လီးကြီးက အကြီးကြီး.. ဦးကြီးစိန်ထွားနဲ႔ ဘကြီးတင်အုံးလီး ၂ ေျခာင်းစာ မကဘူး.. ပြီးေတာ့.. ဂလက်မေလာက်ရွည်တယ်..
ၾကဴပ်က စိတ်နဲ႔မွန်းပြီး ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ႔ မမေစာက်ဖုတ်ကြီးကို ေပးစား ကြည်႕တယ်.. တကယ် လိုက်တာျဗ…”
“ဟွန်း… ကိုယ်႕ဖက်ကိုယက်တဲ့ လိပ်ကေလး..”
“ဟာ.. ဘယ်ကယက်ရမွာလဲ မမအတွက် ဥစ္စာ..”
“အလိုတောျ…ဘာဆိုငျလဲ..”
“ဆိုင်တာေပါ့ျဗ…မမက လီးေသးေတာ့ အားမရဘူးေလ.. ဖေဖေ့လီးၿမိဳးနဲ႔မွ အားရမွာမို႔ အေကာင်းအ ကြံေပးတဲ့ဥစ္စာ..”
“ေတာ့အဖေနဲ႔ ၾကဳပ်နဲ႔က ခင်မွ မခင်ေသးဘဲ…”
“အံမယ် ..မပူနဲ႔ သီဟတဈေယာက်လုံး ရွိတယ်… မမသာ ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ထား..ဖေဖေ့ကို ည လွတ် လိုက်မယ်..”
“အမယ်.. ဘယ်သူက ခံမယ်ေပြာလို႔.. လွတ်ရမွာလဲ…ခဈ…ခဈ…ခဈ..”
မဖြဴဝင်း သေဘာတွေၾက၍ တခဈခဈ ရယ်နေသည်။
“ခံလိုက်ပါ မမရာ…အဟုတ်ကိုေပြာတာ ဖေဖေ့လီးကြီးက အကြီးကြီးျဗ…”
“မမမွ မမြင်ဖူးေသးဘဲ မင်းေပြာတာ ယုံရမွာလား..”
“ေရာ့ ေဟာဒီမယ် ပိုက်ဆံ ၃၀ ယူထား.. ၾကဳပ်ေပြာတဲ့အတိုင်း မဟုတ်ရင် ပြန်မေပးနဲ႔.. ဟုတ်ရင်ေတာ့ ၆၀ ပြန်ေပးရမွာ.. ေရာ့…”
မဖွူဝငျးက သီဟကို မကြျစောငျးလေးထိုး ၍
“တကယျ စိမျပွီနောျ…”
“အင်း…တကယ်..”
ထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထ
“တကယ်ေပြာတာ…အဖေအေဖ… မဖြဴဝင်းက ညလာခဲ့ပါတဲ့..”
သီဟအဖေ ကိုထှနျးတငျ မကြျနာမှာ သကာရတှေေ လောငျးထားသလို ပွုံးဖွီးဖွီးကွီးနှငျ့ ဖွဈ၏။ ကို ထှနျးတငျလညျး မဖွူဝငျးကို
စိတျဝငျစားပါသညျ။ အိမျနီးခငြျးမို့ အသာရှောငျနေ၏။ စိတျကူးနှငျ့ ပွဈ မှားခဲ့သော ညတှေ မနညျးတော့။ အိမျက မိနျးမလိုးလြှငျတောငျ
မဖြဴဝင်းအမွတ်ႏွင်႕ စိတ်ကူးယဉ် လိုး ခဲ့သည် မဟုတ်လား။
သီဟရှာထဲ လညျနခေိုကျ လငျမယားနှဈယောကျ ခစြျဗြူဟာခငျးနကွေသညျ။ ဒီကောငျက ၈ နာရီ ကြောျမှ ပွနျလာတတျသညျမို့ လှတျ
လှတျလပျလပျ ခစြျစခနျးဖှငျ့နသေညျ။
ကိုထွန်းတင်က သူ႔မိန်းမ စိတ်ၾကေနပ်ေအာင် လိုးေပးပြီးေသာအခါ ရေႏွေးကြမ်းထဲ အိပ်ေဆးခတ် တိုက်လိုက်၏။ အင်အားစိုက်၍ ခံ
လိုက်ရသည်မို႔ သီဟအေမ ပင်ပန်းသွားသည်။ ဒါ့အပြင် အိပ်ေဆးက သတ္တိပြလိုက်ေသာအခါ သီဟအေမ တၿခိဳးထဲ အိပ်ေမာကၾသႇား
ပါေတာ့သည်။ ကိုးနာရီထိုးေတာ့ ကို ထွန်းတင် မဖြဴဝင်းတို႔အိမ်ဖက် ကူးခဲ့သည်။ ဦးရေႏွင်႕ ကြက်ဥစပ်ထားေသာ အရက်တပိုင်းခၿခဲ့၏။
မဖွူဝငျးတယောကျ ကိုထှနျးတငျကို လညျတဆနျ့ဆနျ့နှငျ့ မြှောျနမေိ၏။ သီဟပွောစကားအရပငျ ကွကျသီးထစရာကွီးမို့ ကိုထှနျးတငျ
လီးကွီးကို စိတျကူးနှငျ့ မှနျးကွညျ့ရငျး ရာဂ စိတျတှေ ထကွှလာပွီး စောကျဖုတျကွီးမှာလညျး မို့မောကျတငျးအာလာသညျ။ ကိုယျတောျခြော
က တောျတောျနှငျ့ ပေါျမလာ သညျမို့ လူလညျး ဂဏာမငွိမျဖွဈနသေညျ။ ရမေိုးခြိုး ဖီးလိမျးပွငျဆငျထားသညျ။ မဖွူဝငျးအလှက သနျ့ရှငျး
ဝငျးဖနျ့နပွေီး လူကလညျး သမငျလေးလို မွူးကွှနသေညျ။ လာခဲ လှသညျမို့ အိမျနောကျ ဖေးထှကျ အမြှောျ အမှောငျထဲတှငျ တရိပျရိပျ
လွမ်းလာေသာ လူရိပ်ကို ေတွ႔လိုက်ရ၏။ ကိုထွန်းတင်က လည်း အိမ်ေဒါင်႕တွင် ရပ်နေသော အရိပ်ကို အေမွာင်ထဲတွင် ခပ်ေရးေရး
မြင်နေရပါ၏။
ႏွဈေယာက်သား နီးကပ်လာ၏။ ကိုထွန်းတင်က မဖြဴဝင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ပါးႏွဈဖက်ကို နမ်း၏။ သနပ်ခါးနံ႔သင်းသင်းေလးက
သူ့စိတျကို နှိုးဆှလိုကျသညျ။ ထို့နောကျ ဖူးရှနှေးထှေးသော နှုတျခမျး အစုံကို စုပျလိုကျသညျ။ မဖွူဝငျး တကိုယျလုံး ကငြျစကျနှငျ့အ
တို႔ခံရသလို တုန်သွားသည်။ ရင်ေတာ့ ခါးေကာ့၍ ကိုထွန်းတင် ရင်ခွင်ထဲေရာက်နေသော မဖြဴဝင်းစိတ်ထဲတွင် ေန႔လည်က သီဟစကား
ကို ကြားေယာင်လာ၏။
“ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ႔ မမေစာက်ဖုတ်ကြီးကို ေပးစားကြည်႕တယ်.. ဟာ..တကယ်လိုက်တာျဗ…”
မဖြဴဝင်း လက်တွေက ေတာင်စပြဳနေသော လီးတန်ကြီးကိုစမ်းမိ၏။ ႏွလုံးေသွးေတွ ဒိန်းကနဲ ေဆာင်႕ ခုန်သွားသည်။ အမယ်ေလး မတမိ႐ုံ
တမယ် တုတ်လိုက်သည်႕လီးကြီးက လက်တဆုပ်မက။ လီးတန် အရင်းကေန ေအာက်သို႔ပွတ်ဆွဲကြည်႕သည်။ သည်တခါ အမေလးတမိ၏။
သို့သောျ စိတျထဲမှာမို့ ကိုထှနျးတငျ မကွားပါ။
ကိုထွန်းတင်က မဖြဴဝင်းလက်ကိုဆွဲပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးေတာ့ တိုးတိုးေလးေမးလိုက်၏။
“ဘယ်နေရာ လုပ်ကြမလဲ..”
“ေအာက်ထပ် အေနာက်ခန်းထဲေလ..”
“အဖွားကြီးေရာ…”
“သိုးနေတာ ကြာေပါ့..”
“စိတျခရြပါ့မလား…”
“စိတျခရြပါတယျ… သောကျနကေဆြေးထဲ အိပျဆေးထညျ့ထားတာ သူ့ဘေးမှာ ကပျလိုးနရေငျတောငျ သိမှာ မဟုတျဘူး..အဟငျး…ဟငျး…”
ကိုထှနျးတငျက မွကွေီးပေါျ ဖငျခထြိုငျလိုကျပွီး ခွနှေဈခြောငျးကို စငျးကာ ခပျကားကား လုပျထားရငျး ပုဆိုးကို မလှနျလိုကျပွီး
“ဖွူဝငျး ထမီလှနျလိုကျ.. ပွီးတော့ အကိုကွီးလီးပေါျ ခှထိုငျပွီး နှငျ့စောကျဖုတျထဲ အဆုံးထိရောကျ အောငျသှငျးလိုကျ..”
မဖွူဝငျးက ဆောငျ့ကွောငျ့ထိုငျနရောမှ သူ့ထမီကို ခါးအလယျအထိ ပငျ့လှနျလိုကျသညျ။ အမှောငျ ထဲ မှာမို့ မကြျနာပူ ရှကျသှေးဖနြျးစရာ
မလိုဘူးလေ။ ထို့နောကျ ကိုထှနျးတငျပေါငျနှဈလုံးပေါျ ခှထိုငျလိုကျ ပွီး လီးကွီးကိုစမျးကာ စောကျဖုတျအဝတှငျ တေ့ထားလိုကျသညျ။
ဒဈနှေးနှေးကွီးက အဖုတျဝသို့ တိုးဝငျလာသညျ။ ခံခငြျစိတျကလညျးပွငျးပွ။ အဖုတျကွီးကလညျး အ လှနျအမငျးရှကွှ။ စောကျရတှေကေ
လညျး ဗှကျထနသေဖွငျ့ မဖွူဝငျးက တဖွေးဖွေးခငြျး ဖိဖိထိုငျလိုကျ ရာ လီးကွီးက တရဈခွငျး ဝငျနသေညျ။
“ဗြဈ…ဖွိ…ဖွတ်..ဗြဈ…ဗြဈ…ဖွိ…ဖွတ်..”
“ၾကႇတ်…ၾကႇတ်…အား…အ…ၾကႇတ်…ရွီး…အ..”
ဤမြှကွီးမားသော လီးမြိုး သူ့တသကျ မခံဘူးသေး… ကောငျးလိုကျသညျ့ဖွဈခွငျး.. တကိုယျလုံး တ ဖွိုးဖွိုးတဖငြျးဖငြျး ဖွဈနသေညျ။ လီးကွီး
အဆုံး ထိဝင်သွားေသာအခါ..
“ဖွူဝငျး…အကိုကွီးလညျပငျးကို ဖကျထား..မတျတပျရပျမှာနောျ…ခွထေောကျနှဈခြောငျးကိုလညျး ခါး ခြိတျထားအုံး…”
မဖြဴဝင်းက ကိုထွန်းတင် ေပြာသည်႕အတိုင်းလုပ်ေပးသည်။ ကိုထွန်းတင်က ဘယ်လက်ႏွင်႕ညာေခြ ေထာက်ကို အားယူေထာက်ရင်း ဆတ်ကနဲ
မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ လီးတံကြီးမြဳပ်ၾလႇက်သားႏွင်႕ မဖြဴဝင်းတကိုယ်လုံး ေမြာက်ပါလာသည်။ ကိုထွန်းတင်က ထိုအတိုင်းေပွ႔ၿခီ၍ အိမ်ေအာက်
ထပ် အေနာက်ခန်းဆီသို႔ ခပ်သွက်သွက်သွားသည်။ ဘယ်တုံးကမွ မကြဳံဖူးေသးေသာ အရသာထူးကြီးကို ခံစားရင်း မဖြဴဝင်း တငြိမ်႕ငြိမ်႕ႏွင်႕
ပါလာသည်။ အခန်းတွင်းရွိ ပုတ်ကြီးေဘးတွင် ဝပ်ၾလႇက်ေျခာင်းေန ေသာ သီဟကို ဘယ်သူမွ မသိကြ။
