ခုနစ္ရက္ခုနစ္လီ

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အႀကီးဆုံး ဇိမ္ခံသေဘၤာႀကီး ခိုင္ေ႐ႊဝါ။ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ နည္းပညာမ်ားျဖင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ သီလဝါ သေဘၤာက်င္းတြင္ ေဆာက္လုပ္ေသာ သေဘၤာႀကီးျဖစ္သည္။ အင္ဂ်င္စြမ္းအား ျမင့္မားသျဖင့္ ျမန္ ႏႈန္းျမင့္မားသည္သာမက သေဘၤာတြင္ ပါဝင္ေသာ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ားကလည္း အလြန္ေကာင္းမြန္လွသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားသာမက ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသည္မ်ားပါ လက္မွတ္အလုအယက္ဝယ္ယူ စီးနင္းၾကသည့္ သေဘၤာႀကီးတစ္စင္းလည္းျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက ကမာၻေက်ာ္ တိုင္တန္းနစ္ သေဘၤာႀကီး ေလာက္ မႀကီးမားေစကာမူ လက္ရွိေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီသည့္ ေခတ္မီဝန္ေဆာင္မႈမ်ားေၾကာင့္ တိုင္တန္းနစ္ကိုစီးရ သည္ထက္ ပိုေကာင္းႏိုင္ေၾကာင္း အမႊမ္းတင္ၾကေလသည္။ သူတို႔ မႊမ္းမယ္ဆိုလည္း မႊမ္းထိုက္ေပသည္။ သေဘၤာႀကီး၏ တည္ေဆာက္ပုံက လွပေသသပ္လွသလို သေဘၤာႀကီး၏ တည္ၿငိမ္မႈထိန္းစနစ္ကလည္း ေခတ္မီနည္းပညာကို သုံးထားသျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ကို နားကပ္ ေထာင္ၾကည့္လွ်င္ပင္ အင္ဂ်င္စက္သံ တုန္ခါမႈက ၾကားရသည္ဆို႐ုံမွ်သာ ရွိသည္။ ေတာ္႐ုံ လႈိင္းေလေလာက္က ခိုင္ေ႐ႊဝါကို ေမွာက္ဖို႔ေဝးစြ တုန္ခါေအာင္ပင္ မလုပ္ႏိုင္ေခ်။ သေဘၤာေပၚတြင္ စားေသာက္ခန္း၊ ကေလးကစား ကြင္း၊ မီနီေဘာလုံးကြင္း၊ မီနီေဂါက္ကြင္း၊ ေရကူးကန္မ်ား မီနီမါးကတ္ကေလးမ်ား ထည့္သြင္းတည္ေဆာက္ထား သည္သာမက အထပ္ငါးထပ္၏ အေပၚဆုံးႏွစ္ထပ္တြင္ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္မ်ားတြင္ေပးသည့္ ခမ္းနားမႈထက္ မညံ့လွသည့္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္း၊ မိသားစုအိပ္ခန္းမ်ား၊ တစ္ေယာက္ခန္းမ်ားလည္း ရွိေနျပန္သည္။ ေခါင္မိုးထက္တြင္မူ ေလညႇင္းခံရန္ ပက္လက္ထိုင္ခုံမ်ား ခ်ေပးထားသည္။ မည္သည့္ေနရာကို ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ေစ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးၿဂိဳဟ္တုမွ အခေပးငွားရမ္းထားသ ျဖင့္ အမ္ပီတီ 4G နက္ဝါ့ခ္ကို သုံးစြဲႏိုင္သည့္အျပင္ သေဘၤာမွ အခမဲ့ေပးထားေသာ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ ဝိုင္ဖိုင္စနစ္ကို လည္း အခမဲ့ သုံးစြဲႏိုင္ေသးသည္။ ဝိုင္ဖိုင္ျဖင့္ ဖုန္းမွ စာဖတ္ႏိုင္သလို စာအုပ္ငွားရမ္းဖတ္ရႈလိုပါကလည္း သေဘၤာလက္မွတ္ စမတ္ကတ္ျဖင့္ ငွားရမ္းႏိုင္ေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အမ်ားသူငါ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသည္ ျဖစ္လိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ ဇိမ္ခံသေဘၤာ ျဖစ္သျဖင့္ ဇိမ္ခံႏိုင္ေလာက္သည့္ လူတန္းစားမ်ားသာ လိုက္ပါစီးနင္း ႏိုင္ ေပသည္။ ရန္ကုန္ ေကာ့ေသာင္း အသြားအျပန္ခရီးစဥ္က သေဘၤာခခ်ည္း တစ္ေယာက္ ငါးသိန္း ေပးရသည္ကိုး။ အစားအေသာက္ကလည္း ေကာင္းသေလာက္ ေဈးႏႈန္းျမင့္မားလွသည္။ သေဘၤာအေၾကာင္းကို အမႊမ္းတင္ခဲ့သည္မွာ ရွည္လွ်ားလြန္းေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အဓိက ဇာတ္လမ္းပိုင္း ကို ဆက္ၾကပါစို႔။ သေဘၤာဆိပ္တြင္ လူစည္ကားလြန္းလွသည္။ သေဘၤာေပၚတက္သည့္သူ ျပန္ဆင္းသည့္သူမ်ား ပ်ားပန္း ခတ္မွ် ျဖစ္ေနသည္။ သေဘၤာေပၚလိုက္သည့္ လူမ်ားသည္လည္း လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ၊ အေၾကာင္းအရာ ေပါင္းစုံလွ ေပသည္။ အေပ်ာ္စီးနင္းသူ၊ အပန္းေျဖလိုသူ၊ စာေရးရန္ ကုန္ၾကမ္းရွာသူ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဓာတ္ပုံဆရာ စသည္ စသည္ျဖင့္ မ်ိဳးစုံလွသည္။ ေဘာ္…… ဆိုသည့္ ခန္႔ညားထယ္ဝါလွသည့္ ဥၾသသံႀကီး ထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ ခရာသံမ်ား တ႐ႊီ႐ႊီ ထြက္လာကာ သေဘၤာ၏ ဦးႀကိဳး၊ ပဲ့ႀကိဳး၊ ခါးႀကိဳး၊ ဂုတ္ႀကိဳးမ်ားအား သေဘၤာဝန္ထမ္းမ်ားမွ ျဖည္ေနၿပီ။ ထိုစဥ္ အထုပ္အပိုး တေပြ႕တပိုက္ႏွင့္ အသက္ ၂၀ အ႐ြယ္ လူငယ္တစ္ဦး ေျပးဆင္းလာသည္။ သေဘၤာမွာ ကမ္းမွ စခြာရန္ တာစူေနၿပီျဖစ္ရာ ကုန္းပတ္ႏွင့္ ေဗာတံတားမွာ သုံးေပခန္႔ကြာေနၿပီျဖစ္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ထိုလူငယ္မွာ သေဘၤာေပၚသို႔ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျခခ်ႏိုင္လိုက္သည္။ သေဘၤာေပၚ ေရာက္သည္ႏွင့္ သေဘၤာလုံၿခဳံေရးဝန္ထမ္းမ်ားက လူငယ္၏ လက္မွတ္ႏွင့္ လူငယ္၏ခႏၶာကိုယ္တြင္ ေဖာက္ခြဲေရးပစၥည္းမ်ား ပါ မပါ စစ္ေဆးေနသည္။ ထို႔ေနာက္ လူငယ္အား သူစီးနင္းရမည့္ အထပ္သို႔ လမ္းၫႊန္ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။ ထိုလူငယ္ကား ကြၽန္ုပ္၏ ဇာတ္လမ္းတြင္ အဓိက သ႐ုပ္ေဆာင္မည့္ လင္းကိုကို (ခ) ကိုလင္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ သေဘၤာ ကပၸတိန္ျဖစ္သူ ဦးေအာင္ျမတ္ သူ႔အခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး သေဘၤာ၏ ေခါင္မိုး အေရွ႕ပိုင္း ရွိ ကယ္ဗင္ခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ သေဘၤာေမာင္းႏွင္သက္တမ္း ၂၀ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ ဦးမိုးႀကိဳး က ပဲ့ကိုင္ဘီးကို က်င္လည္စြာကိုင္တြယ္ထိန္းေက်ာင္းေနသည္။ ကယ္ဗင္ခန္းႏွင့္ ကပ္လွ်က္တြင္ ပင္မ ထိန္းခ်ဳပ္ ခန္း၊ ေျမပုံခန္း၊ လမ္းျပအခန္းတို႔ရွိကာ သက္ဆိုင္ရာ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားက စက္အားညႇိျခင္း၊ လမ္းေၾကာင္း တြက္ခ်က္ျခင္းတို႔ ေဆာင္႐ြက္ေနၾကသည္။ သေဘၤာႀကီးသည္ကား ရန္ကုန္ျမစ္ဝသို႔ ေရာက္ေနေပၿပီ။ ဦးေအာင္ျမတ္ သူ႔သေဘၤာႀကီးအတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနပုံရသည္။

ျမစ္ဝေရာက္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ပင္လယ္ထဲ သို႔ျဖတ္သန္းရန္ မိုးေလဝသ အင္ဂ်င္နီယာအား အေျခအေနေမးလိုက္ရာ အေျခအေနေကာင္းေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ ဦးေအာင္ျမတ္က သေဘၤာႀကီးအား စက္ကုန္ဖြင့္ေမာင္းႏွင္ရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ေလေတာ့ သည္။ လက္ေထာက္ကပၸတိန္ ဦးေသာ္ဇင္ထြန္းက ေၾကးနန္းေမာင္းတံကို Full ဆိုသည့္ေနရာသို႔ ဆြဲခ်လိုက္ရာ စက္ခန္းအင္ဂ်င္နီယာက တစ္နာရီ ေရမိုင္ သုံးဆယ္ခန္႔ ေမာင္းႏွင္ေနရာမွ တစ္နာရီ ေရမိုင္ ေျခာက္ဆယ္သို႔ ဒိုင္ခြက္မ်ားကို စစ္ေဆးကာ စက္ကုန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့သည္။ သေဘၤာ၏ ေနာက္ျခမ္းဆီမွ ေရျမႇဳပ္တို႔ကလည္း ယခင္ကထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ဆူပြက္လာကာ သေဘၤာျမန္ႏႈန္းမွာ သိသိသာသာ ထိုးတက္လာေတာ့သည္။ သို႔ ေသာ္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ပင္လယ္ႀကီး ပတ္လည္ဝိုင္းေနသျဖင့္ ခရီးသည္မ်ားကေတာ့ ျမန္လားေႏွးလား မမွန္း တတ္ေပ။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ကုန္းပတ္ေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ေလသာေဆာင္တြင္ ေလညႇင္းခံေနၾကသည္။ ေရကူးကန္တြင္လည္း ဘီကီနီကိုယ္စီ အလွပေဂးေလးမ်ား ေရကူးေနၾကေပၿပီ။ သေဘၤာေပၚမွဟု မထင္ရေလာက္ေအာင္ တည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။ မနက္ ၈ နာရီကေန စထြက္လာလိုက္သည္ မွာ ဘာလိုလိုႏွင့္ ညေနေစာင္းေနပါၿပီေကာ။ ေနလုံးႀကီးသည္လည္း အေနာက္ေဂါယာကြၽန္းသို႔ ယြန္းလုၿပီ။ Sun Set ကို ၾကည့္ခ်င္သူမ်ားက အမိုးေပၚတြင္ အျပည့္ေနရာယူထားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ကင္မရာျဖင့္၊ အခ်ိဳ႕ကလည္း ပန္းခ်ီဆြဲရန္ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ ေနလုံးနီနီႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္လာရာမွ မိုးကုတ္ စက္ဝိုင္းႀကီးေအာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္း ငုပ္လွ်ိဳးသြားေလၿပီ။ သေဘၤာတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားမွာ အလင္းေရာင္အာ႐ုံခံစနစ္ တပ္ဆင္ထားသျဖင့္ အလင္းေရာင္နည္းသြားသည္ႏွင့္ အလိုလို လင္းလာျခင္း ျဖစ္ သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တစ္ေနကုန္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ထမင္းစားေဆာင္ႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားမွာ လူစည္ကားေသာ အျဖစ္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိေလေတာ့သည္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေနာက္ ကုန္းပတ္ေပၚတြင္ ႀကိဳ႕တို႔က်ဲတဲ သြားလာလမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က သေဘၤာ႐ုပ္ရွင္႐ုံတြင္ ႐ုပ္ရွင္ ဝင္ၾကည့္ၾကသည္။ သေဘၤာ၏ ေနာက္ၿမီးပိုင္းတြင္ ၁၈ ႏွစ္အ႐ြယ္ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ဦး ထိုင္ေနသည္။ သူမ်ားတကာေတြ အေဖာ္မ်ားႏွင့္ ေလွ်ာက္သြား ေပ်ာ္ပါးေနသည္က သူမႏွင့္ ဆိုင္ပုံမရေခ်။ အေနာက္တြင္ တဖြားဖြားထေနေသာ ပန္ကာဒလက္ေရစီးေၾကာင္းမ်ားဆီသို႔သာ အဓိပၸာယ္မဲ့ ေငးၾကည့္ေနေလသည္။ သူမ၏ အမည္ကား ဖူးပြင့္ေဝ။ သူမတြင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက တစ္သက္မက ဆယ္သက္ပင္စားမကုန္သည့္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ သည္။

သူမ၏ ဖခင္က ႏိုင္ငံတကာတြင္ လွည့္လည္ေနသည့္ ေက်ာက္မ်က္ကုန္သည္ႀကီးျဖစ္သလို သူမ၏ မိခင္ ကလည္း ရန္ကုန္တြင္ နာမည္ႀကီးေ႐ႊဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမလိုခ်င္သည္ကား ထို စည္းစိမ္ခ်မ္းသာမ်ား မဟုတ္ေခ်။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပင္ျဖစ္သည္။ ရတာမလို လိုတာမရ ဆိုသကဲ့သို႔ သူမ၏ ဖခင္ ျဖစ္သူမွာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးအခ်ိဳ႕၏ သေဘာသဘာဝအတိုင္း မိန္းကေလးမ်ား ဝိုင္းဝိုင္းလည္ကာ သမီးျဖစ္သူကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္သလို မိခင္လုပ္သူမွာလည္း လုပ္ငန္းကိုစီမံခန္႔ခြဲေနရသည္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ရာ သမီးျဖစ္သူမွာ အိမ္ တြင္းပုန္းရင္းသာ အခ်ိန္ကုန္ေနရေလေတာ့သည္။ သူမအား စဥ္ဆက္မျပတ္ ေစာင့္ၾကပ္ေနသည့္ မိန္းကေလး လုံၿခဳံေရးဝန္ထမ္းမ်ားေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ရန္လည္း မစြမ္းသာေပ။ သို႔ႏွင့္ ဖခင္ျဖစ္သူကို အသည္းအသန္ပူဆာ ရာမွ ဒီသေဘၤာႏွင့္ အပန္းေျဖခရီးသြားခြင့္ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ လုံၿခဳံေရးဝန္ထမ္းမေလး ႏွစ္ေယာက္ကို အတင္းထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္။ ကံေကာင္းသည္က ထိုဝန္ထမ္းမ်ားမွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသျဖင့္ ဖူးပြင့္ေဝက သူမတို႔ႏွစ္ဦးကို ေငြႏွစ္သိန္းစီ ထုတ္ေပးကာ သူမေနာက္သို႔မလိုက္ရန္ႏွင့္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္မွသာ ဆက္သြယ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာကာ ေခ်ာ့ေမာ့ထားခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ေသာကအေထြေထြ မဟုတ္ပါလား။ သေဘၤာႀကီး၏ မိုးေလဝသအရာရွိ ကိုေဇာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ မိုးေလဝသခန္းထဲတြင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အိပ္ငိုက္ေနသည္။ ဒီလို မိုးေလဝသေကာင္းမြန္သည့္ကာလတြင္ ခရီးထြက္ရရာ သူ႔အတြက္ေတာ့ ပ်င္းစရာႀကီး ျဖစ္ေနေပသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ ေလတိုက္ႏႈန္း၊ ေလဖိအား၊ ေရစူး အစရွိသည္တို႔ ၫႊန္ျပသည့္ စကရင္ႏွင့္အတူ ေရျပင္အထက္မွ အရာအားလုံးကို ေထာက္လွမ္းႏိုင္သည့္ ေရဒါစကရင္ႏွင့္ ေရေအာက္မွ သေဘၤာပ်က္ အစရွိသည့္ အရာအားလုံးကို ေထာက္လွမ္းႏိုင္သည့္ ဆိုနာစကရင္တို႔က သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနသည္။ မိုးေလ၀ သ ေကာင္းမြန္ေနသျဖင့္ သူစိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ငိုက္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ဒီသေဘၤာႀကီးက ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ မုန္တိုင္းေလာက္ကို မၿဖဳံသည္ကိုလည္း သူသိသည္။ သူအိပ္ငိုက္ေနစဥ္မွာပင္ သေဘၤာႀကီး၏ ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲေစမည့္ တစ္စုံတစ္ခုဆီသို႔ ဦးတည္ေနသည္ကိုကား သူမသိ႐ိုးအမွန္ပါ။ အစိမ္းေရာင္ မ်ဥ္းေၾကာင္းက ပတ္ပတ္လည္ လွည့္ပတ္ေနရာမွ ဆိုနာစကရင္ေပၚတြင္ ထင္ထင္ရွားရွား အရာတစ္ခု ဗဟိုသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေနၿပီး ေရဒါစကရင္တြင္မူ မွိန္ျပျပ အရာတစ္ခုက ဆိုနာရွိအရာႏွင့္ တစ္ေနရာ တည္းဆီမွ ခ်ည္းကပ္လာေနသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ကိုေဇာ္ႀကီးကေတာ့ မသိရွာေပ။ ထိုအရာကို ထင္ထင္ရွားရွားျမင္လိုက္ရသည္က သေဘၤာေရေၾကာင္းျပ အင္ဂ်င္နီယာ ကိုသန္းစိုး။ ကိုသန္းစိုးလည္း အစက ေရွ႕ကို မၾကည့္မိပါ။ သေဘၤာက လမ္းေၾကာင္းမွန္အတိုင္း သြားေနသည္ကို သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ျဖင့္ စစ္ေဆးၿပီး ျဖစ္ရာ စိတ္ခ်ရသည္ပဲ။

သူ႔လမ္းျပေမွ်ာ္စင္ ေအာက္ဘက္ရွိ ေရကူးကန္တြင္ ေရကူးေနၾကကုန္ေသာ လွပ်ိဳျဖဴမ်ား၏ တင္ပါး၊ ရင္သားမ်ားကိုသာ ဘီကီနီထုတ္ခ်င္းေပါက္မတတ္ ဂလုေနေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ တြင္ သူေခ်ာင္းေနသည္ကို ျမင္သည့္ လွပေဂးေလးတစ္ေယာက္က ႏွာဘူးႀကီးေရ ဟု လွမ္းေအာ္စလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ သေဘၤာဦးဘက္သို႔ ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ဆာ့ခ်္လိုက္မ်ား ထိန္ေနေအာင္ ထိုးထားသည့္ အလင္းေရာင္တြင္ ရိပ္ကနဲ ေတြ႕လိုက္သည္က ျဖဴျဖဴအရာတစ္ခု။ ေသခ်ာေအာင္ မွန္ေျပာင္းႏွင့္ ေရွ႕သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ညၾကည့္မွန္ေျပာင္းအတြင္း ထင္ထင္ရွားရွားျမင္လိုက္ရသည္က ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးတစ္ခု၏ အစြန္းေပတည္း။ ကိုသန္းစိုး ဆံပင္ေထာင္သြားသည္။ ကိုက္ ၅၀၀ ခန္႔သာ လိုေတာ့သည္ေလ။ ဒီႏႈန္းထားအတိုင္း ဆက္သြားေနလွ်င္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာ ဝင္တိုက္မိေတာ့မည္။ ကိုသန္းစိုး ကမန္းကတန္း အိုင္ကြန္ျဖင့္ လွမ္းေအာ္ရသည္။ ပဲ့စင္ေပၚမွ ဦးမိုးႀကိဳးက ခ်က္ခ်င္းတုန္႔ျပန္သည္။ သန္းစိုးဘာေတြ႕သလဲ တဲ့။ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ေဆာင္ ဘယ္ေကြ႕ ဘယ္ေကြ႕ဟု အသံကုန္ ဟစ္လိုက္ သည္။ ဦးမိုးႀကိဳး ထိတ္လန္႔တၾကားျဖင့္ ပဲ့ထိန္းဘီးကို ဘယ္ဘက္သို႔ ကမန္းကတန္း ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ ပါဝါ စတီယာရင္ စနစ္ျဖစ္သျဖင့္ သုံးပတ္မွ်လွည့္ၿပီးေတာ့ ပဲ့ဆုံးသြားၿပီ။ သေဘၤာက သြားေနသည့္အရွိန္မ်ားေန သျဖင့္ မေကြ႕ေသး။ ဦးမိုးႀကိဳး စက္ခန္းသို႔ Reverse Signal ပို႔လိုက္သည္။ ကလင္ကလင္ဟုျမည္ကာ မွ်ားတံ က Reverse ေနရာသို႔ၫႊန္ေနသျဖင့္ စက္ခန္းအင္ဂ်င္နီယာ အံ့ၾသသြားသည္။ သို႔ေသာ္ သေဘၤာသြားေနစဥ္ ကပၸတိန္အမိန္႔ ၿပီးလွ်င္ ပဲ့ထိန္းသူ၏ အမိန္႔က အေရးႀကီးဆုံးမဟုတ္ပါလား။ စက္အားလုံး၏ ေလာင္စာစနစ္ အားလုံး ျဖဳတ္ခ်လိုက္သည္။ သေဘၤာႀကီး၏ စက္မႀကီး ပိတ္သြားသည့္အေၾကာင္း မီးအနီေလးက ျပေနသည္။ မီးအနီလင္းလာသည္ႏွင့္ ေနာက္ျပန္ဂီယာျပန္ထိုးကာ စက္ျပန္ႏႈိးလိုက္ၿပီး စက္ကုန္ျပန္ဖြင့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္က်သြားေပၿပီ။ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ထီးတည္းထိုးထြက္ေနသည့္ ေက်ာက္ေတာင္အစြန္းက သေဘၤာ၏ ဝမ္းဗိုက္ကို ထိုးခြဲသြားသည္သာမက ပန္ကာ႐ြက္မ်ားကိုပါ ျဖတ္ခ်သြားသျဖင့္ ေနာက္ျပန္မဆုတ္ ႏိုင္ ေတာ့ေပ။ ထိန္းခ်ဳပ္ခန္းအတြင္း ေရဝင္သည့္သေကၤတမီးမ်ား တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံး လင္းလာရာ ေရလုံခန္းမ်ား ပိတ္ရန္ ခလုတ္မ်ားကို အနားရွိမ်ဥ္းလုံးျဖင့္ တၿပိဳင္တည္းဖိခ်လိုက္သည္။ မရေတာ့ပါ။ ေရဝင္သြားသျဖင့္ ေရလုံ ခန္းတံခါးအခ်ိဳ႕ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ေခ်။ ေရမ်ားက ဝမ္းထဲသို႔ ဥဒဟို ဝင္လာေတာ့သည္။

သေဘၤာေပၚမွာ ေရကူးေနေသာ လွပ်ိဳျဖဴကေလးမ်ားကလည္း ေရမ်ားေဘာင္ဘင္ခတ္ကာ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ အခန္းမ်ားသို႔ ဝင္ေျပးကုန္ၾကေလၿပီ။ ေလွမ်ားခ်သူက ခ်ေနၿပီ။ တိုင္တန္းနစ္မွာလို ေလွမေလာက္ မွာေတာ့ ပူစရာမလိုေပ။ သေဘၤာမထြက္ခင္ကတည္းက သက္ဆိုင္ရာက လာေရာက္စစ္ေဆးထားၿပီးသားျဖစ္ သည္။ လူအင္အားထက္ ပိုလွ်ံသည့္ အသက္ကယ္ေလွအေရအတြက္ကို ယူေဆာင္လာၿပီးျဖစ္သည္။ လူအကုန္ အသက္ကယ္ေလွမ်ားျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ သေဘၤာႀကီးမွာလည္း တျဖည္းျဖည္း နစ္ျမဳပ္သြားေလေတာ့သည္။ အေျပာက်ယ္လွသည့္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲတြင္ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ ဘဝႀကီးကို ျဖတ္သန္းရမည့္ ေလွမ်ား မနည္းမေနာပါလား။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေလွမ်ား စုေဝးေနရာမွာ တစ္စီးႏွင့္ တစ္စီး ေဝးကြာသြားေတာ့သည္။ ေလွမ်ားတြင္ အသက္ကယ္စားစရာမ်ား အခ်က္ျပမီးမ်ား ေရမ်ား ထည့္သြင္း ေပးထားၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးေပစြ။ ပင္လယ္ျပင္သည္ကား အၿမဲအစိုးရေနသည္မဟုတ္ေပ။ ခုန ၾကည္ လင္ေနေသာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးသည္ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ မဲေမွာင္လာကာ လႈိင္းႀကီးမ်ား ႀကီးလာေတာ့သည္။ ေလွေပၚ ရွိ ခရီးသည္မ်ားသည္လည္း ေလွေပၚက လြင့္မက်ေရး ေလွေပၚရွိႀကိဳးမ်ားျဖင့္ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ ကာ အသက္လုၾကေလေတာ့သည္။ မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ေလျပင္းသာတိုက္ခတ္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ နာရီပိုင္းအတြင္းမွာပင္ သူမဟုတ္သလို ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးမွာ ဆန္းၾကယ္ေပစြ။ ကိုလင္း ေခါင္းထဲတြင္ မူးေဝေနာက္က်ိေနသည္။ ပါးစပ္ထဲမွလည္း အလြန္ငံလွသည့္ အရသာႀကီးက ႀကီးစိုးေနသည္။ ကိုယ္ေတြလက္ေတြတစ္ကိုယ္လုံး ကိုက္ခဲေနသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္ကို ေရာက္လို႔ ေရာက္ ေနမွန္းလည္း မသိ။ လူတစ္ကိုယ္လုံး ပူျခစ္ေတာက္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ေကာင္းေကာင္း သတိရလာ ေတာ့မွ သူ ေသာင္ျပင္ႀကီးတစ္ခုေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ပဲ။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ညကလား ဟိုတေန႔ညကလား မေသခ်ာ။ သေဘၤာျမဳပ္သည္။ အသက္ကယ္ေလွႏွင့္ လူအျပည့္ပါလာသည္။ မုန္တိုင္းတိုက္တာလားဘာလားမသိ။ တခ်ိဳ႕ က်က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕ ေလွကိုဖက္တြယ္ထားသည္။ သူတို႔ေတြေရာ ဘယ္မွာလည္း မသိ။ ေဘးဘီကို သတိထားၾကည့္ေတာ့ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ တစ္စစီ ျပန္႔က်ဲေနသည္ ကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ အင္း ကြၽန္းတစ္ခုခုေပၚ ေရာက္ေနတာလား၊ ဘယ္ႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္ထဲမွာလဲ၊ ကမ္း႐ိုးတန္း လား မေသခ်ာ။ ေလာေလာဆယ္ ဗိုက္တအားဆာေနသည္။ ဘာစားလို႔ရမလဲ စဥ္းစားသည္။ ကြၽန္းဆိုေတာ့ အုန္းပင္ကေတာ့ ေပါသည္။ အုန္းသီးစားၿပီးအသက္ဆက္လို႔ ရႏိုင္သည္ပဲ။ အသက္ေတာ့ မေသေလာက္ေပ။ ဒါနဲ႔ပဲ အားယူၿပီးထလိုက္သည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးလဲ စုတ္ၿပဲေပေရေနၿပီ။ အို ကြၽန္းေပၚမွာ လူရွိေတာ့ လည္း ေတာင္းဝတ္တာေပါ့၊

မရွိေတာ့လဲ မဝတ္ ဘာျဖစ္တာမွတ္လို႔။ ရွက္စရာမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီလိုမ်ိဳး ေတြး လိုက္သည္။ သူနဲ႔အတူ ကြၽန္းေပၚေရာက္လာသည့္ ပစၥည္းမ်ားထဲမွ အသုံးဝင္မည့္ ပစၥည္းမ်ား ပါေလမလား လိုက္ရွာၾကည့္သည္။ အမႈိက္ေကာက္သမားလို ရွိသမွ်ပစၥည္း အကုန္ယူသည္။ အသုံးမတည့္ေလာက္သည့္ ဘရာစီယာလိုဟာမ်ိဳးေတာ့ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ဆီမွာ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ပိုင္ဆိုင္သြားသည္။ အသုံးအတည့္ဆုံးက ၉ မမ လူဂါပစၥတို တစ္လက္ႏွင့္ က်ည္ဆန္ ၁၀၀ ခန္႔ ပါသည့္ အိတ္တစ္လုံးျဖစ္သည္။ အိတ္က ေရထဲနစ္ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အသက္ကယ္အက်ၤ ီ ႏွင့္ ခ်ိတ္ေနသျဖင့္သာ လႈိင္းပုတ္ကာ ဒီေနရာသို႔ လာတင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဓားေျမႇာင္ တစ္လက္၊ ခပ္စုတ္စုတ္ မွန္ေျပာင္းတစ္လက္၊ ေလေပါက္ထြက္သြားသည့္ အသက္ကယ္ေလွ တစ္စီးတို႔ပင္ တည္း။ အသက္ကယ္ေလွက တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အသုံးတည့္လာႏိုင္သည္။ အသက္ကယ္ေလွတြင္ ေလအိုးတစ္လုံး တြဲလ်က္ပါေသာ္လည္း ေလက တစ္ခါသုံးျဖစ္သျဖင့္ ကုန္သြားေပၿပီ။ တြဲလွ်က္ တပ္ဆင္ထားေသာ Survival Kit အတြင္းမွ စည္သြတ္အလုံပိတ္ထားသည့္ ေသာက္ေရသန္႔ဘူးအခ်ိဳ႕၊ အရည္ေပ်ာ္ေနသည့္ သၾကားလုံး အထုပ္ အနည္းငယ္လည္း ေတြ႕ရသည္။ အသုံးအတည့္ဆုံးမွာ မီးက်ည္တြဲ ျဖစ္သည္။ အကယ္လို႔သာ အနီးအနားမွ သေဘၤာ တစ္စီးစီး ျဖတ္သန္းသြားသည္ရွိေသာ္ အေကာင္းဆုံးမိတ္ေဆြအျဖစ္ ရပ္တည္ေပးမည့္ ပစၥည္း တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ စားစရာကေတာ့ အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနၿပီ။ ရွိသမွ်အားအင္ကို စုစည္းကာ အုန္းပင္ေျခရင္းသို႔ ဒယိမ္း ဒယိုင္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္မိေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အုန္းသီးအေႂကြမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ဓားေျမႇာင္ျဖင့္ ေဖာက္ကာ တဝႀကီး စားပစ္လိုက္ၿပီး သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။ အိပ္ရာက ႏိုးလာေတာ့ ကိုလင္း အနည္းငယ္ လန္းဆန္းလာသည္။ သို႔ႏွင့္ ပစၥတိုကို က်ည္ထိုးကာ ခါး တြင္ တပ္လိုက္ၿပီး ကြၽန္းပတ္လည္ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိသည္။ ကြၽန္းက အေတာ္အသင့္ႀကီးသည့္ ကြၽန္း ျဖစ္ဖို႔မ်ား သည္။ အေပၚက စီးမိုးေနသည့္ ေက်ာက္ေတာင္မ်ားကို ျမင္ရသည္။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္လိုက္ရာ ကမ္းစပ္ တြင္ တစ္စုံတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္သည္။ လူလား ပစၥည္းတစ္ခုခုလား မသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသနတ္ကို အသင့္ခ်ိန္ ကာ အနားကပ္သြားေတာ့ ေသခ်ာစြာ ျမင္လိုက္ရသည္က လူ။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ မျပည့္ေလာက္ေသးသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ အသားအေရက ျဖဴႏုေနသည္။

ကိုလငျး အသကျရှူ မှားမတတျ ဖွဈသှားရသညျ။ ထို မိနျးကလေးက ဒူးဆဈလောကျသာရှိမညျ့ စကတျတိုလေးနငြျ့ အငျ်ကြီ လကျတို လညျဟိုကျကို ဝတျဆငျထား သညျ။ စကတျမှာ လတေိုကျသဖွငျ့ အထကျသို့လနျနရော တငျပါးလုံးလုံးလေးမြားကို မလုံ့တလုံ ဖုံးထားသညျ့ ပငျတီ အပွာရောငျလေးကို အထငျးသား မွငျနရေသညျ။ အသကျရောရှိသေးရဲ့လား မသိ ။ သသှေားလြှငျ နှမြောစရာ ဂလု။ ကိုလငျး သခြောအောငျ နှာခေါငျးနားကို လကျဖွငျ့ စမျးကွညျ့သညျ။ လကျကောကျဝတျကွော ကို စမျးကွညျ့သညျ။ အသကျရှူသေးသညျ နှလုံးခုနျသေးသညျ။ ထို့ကွောငျ့ ထိုမိနျးကလေးကို ကြောတှငျပိုးကာ သူ့ပစ်စညျးမြား စုပုံထားရာနရောသို့ ခေါျသှားလိုကျသညျ။ မိနျးကလေးက သတိမရသေး။ ထို့နောကျ မိနျးကလေးကို ရဘေူးထဲမှ ရဖေောကျကာ ပါးစပျထဲသို့ လောငျးခပြေးလိုကျသညျ။ ရအေေးအေး ပါးစပျထဲသို့ ဝငျသှားသောအခါ မိနျးကလေး အနညျးငယျလူးလှနျ့လာသညျ။ သူမ သတိ ကောငျးကောငျးရလာသောအခါ သူမဘေးတှငျ ထိုငျနသေော ကိုလငျးကို ကွညျ့ကာ ထိတျလနျ့တကွားဖွငျ့ “ဟငျ ရှငျ ရှငျ ဘယျသူလဲ ရှငျ အနားမကပျနဲ့နောျ ကြှနျမ အသကျခငြျးလဲပဈလိုကျမှာ´´ ဟု အောျလတေော့သညျ။ ရောျ ခကျတော့ ခကျပေ ပွီ။ သူ့အသကျကို ကယျခဲ့သညျကိုမှ မထောကျလခွေငျးဟု ကိုလငျး ဒေါဖောငျးသှားသညျ။ “ဒီမယျ ဒီမယျ အမိ စှတျပွောမနနေဲ့ မငျး ဟိုဘကျနားက ကမျးစပျမှာ မေ့နတောတှေ့လို့ ငါထမျးလာတာကှ။ ငါက သငျ်ဘော နဈပွီး ဒီကို ရောကျလာတာ။ မငျးကရော ဘယျလိုရောကျလာတာလဲ´´ ထိုမိနျးကလေး အနညျးငယျ အခြိုး ပွောငျးသှားသညျ။ “ အို မသိလို့ပွောမိတာပါရှငျ ကြြှနျမလဲ သငျ်ဘောနဈပွီး ရောကျလာတာပါ၊ သငျ်ဘောနဈပွီး မုနျတိုငျးကတြာပဲ ကြှနျမမှတျမိလိုကျတယျ´´ ကိုလငျး အနညျးငယျ သနားသှားသညျ။ သူလညျး ဒုက်ခသညျ ကိုယျလညျး ဒုက်ခသညျ ဖွဈနသေညျကိုး။ “ ဒါဆိုရငျ ငါတို့နှဈယောကျပဲ ရှိနတောလား၊ တခွားလူတှေ ရှိနေ သေးလား မသိဘူး။ လိုကျရှာကွညျ့ရအောငျ´´ “ဟုတျကဲ့အဈကို ကြှနျမနာမညျက ဖူးပှငျ့ဝပေါ ဖူးဖူးလို့ ခေါျပါ တယျ အဈကို့နာမညျက…´´ “အဈကို့နာမညျက လငျးကိုကို အားလုံက ကိုလငျးလို့ပဲ ခေါျကွတယျ´´ “ ဟုတျ´´ သူမမကြျနှာမှာတော့ စိုးရိမျစိတျ အပွညျ့နဲ့ပါ။ ကြှနျးတဈကြှနျးထဲမှာ ယောငျ်ကြားနဲ့ မိနျးမ နှဈယောကျ တညျးဆိုတော့ ကွောကျရှာမှာပေါ့လေ။ သူမကိုယျသူမ ငုံ့ကွညျ့တော့လညျး စကတျတိုလေးက အောကျနား တှေ စုတျပွတျနပွေီး ပေါငျလယျအထိ ပေါျနပွေီ၊ အပေါျပိုငျးကတော့ ပွောပလောကျအောငျ မဆိုးသေး။ ကိုလငျး ဖောကျကြှေးသော အုနျးသီးမြားကို အဝစားလိုကျကာ ကြှနျးပတျလညျ လိုကျကွညျ့သညျ။ ဘာမှ မတှေ့။ အခြိနျ က ညနစေောငျးနပွေီ။ ထို့ကွောငျ့ အိပျရာပွငျရသညျ။ အိပျစရာ စောငျလညျးမရှိ ခေါငျးအုံးလညျး မရှိ။ ဒါ့ကွောငျ့ အုနျးလကျခွောကျတှကေို စုပုံကာ ကြောကျခဲနှဈလုံး ခတျ မီးရှို့ရသညျ။ မီးရှို့ရသညျကလညျး လှယျ သညျတော့ မဟုတျ။ နာရီဝကျလောကျ ကွိုးစားလိုကျမှ မီးပုံတဈပုံ ဖွဈလာသညျ။ မီးပုံဖိုထားသဖွငျ့ အနားမှ သငျ်ဘောမြား ဖွတျသှားလငြျလညျး မွငျသာမညျလေ။ ကြှနျးပေါျမှာ တောရိုငျးသတ်တဝါမြား ရှိလငြျလညျး အကာ အကှယျရမညျ၊ အနှေးဓာတျလညျး ရမညျ။ ထိုအခြိနျကမြှ ပွူနာအကွီးအကယြျ တကျတော့သညျ။

မီးပုံေဘးမွာက ဖိုႏွင့္ မ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ဒီေနရာမွာ ကိုလင္းက ဖူးဖူးကို အဓမၼႀကံစည္လိုက္ရင္ေတာင္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ မာန္ေလွ်ာ့ရမည္သာ။ သို႔ေသာ္ ကိုလင္းက မုဒိန္းသမားမဟုတ္။ ဒီလိုေတာ့ မလုပ္ဝံ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆူေဝလာသည့္ ေသြးမ်ားကို မနည္း ေအးေအာင္ ထိန္းေနရသည္။ ကိုလင္းက ကင္းေစာင့္ကာ ဖူးဖူးကို ေဘးတြင္ အိပ္ေစရသည္။ ဖူးဖူး ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေပ။ သို႔ေသာ္ မ်ားမၾကာမီ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ကိုလင္းလည္း မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ ။ ဖူးဖူးေဘးမွာပင္ လွဲအိပ္လိုက္ရသည္။ ဖူးဖူး အိပ္မက္လိုလို တကယ္လိုလို ျဖစ္ေနသည္။ သူမကို လူတစ္ေယာက္ ဖက္ထားသည္။ သူမ အိပ္ရာမွ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ႏိုးလာသည္။ သူမကို ဖက္ထားသည္က ကိုလင္း။ သူက ဖက္ထား႐ုံမွ်မက သူမ၏ ညာဘက္ ရင္သားတစ္ဖက္ကို ကိုလင္းလက္က အုပ္ကိုင္ထားသည္။ ပထမ သူမ႐ုန္းမလို႔ ႀကံစည္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုလင္းက ကိုင္႐ုံသာ ကိုင္ထားၿပီး ေဟာက္သံထြက္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူမ မ႐ုန္းေတာ့ပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာ ဆက္ေနလိုက္မိေတာ့သည္။ သူမရင္ထဲတြင္လည္း ရင္ခုန္သံ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနသည္။ သူမ၏ ဘယ္ဖိုသတၱဝါမွ မထိဖူးေသးသည့္ ရင္သားႏုႏုေလးကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္အုပ္ကိုင္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူကား သူမ၏ အသက္သခင္ ကိုလင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ရင္ထဲမွာ အမည္မေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္က ႀကီးစိုး ေနသည္။ သူမ၏ ေပါင္ၾကားက မီးေတာင္ဝကေလးမွလည္း ေခ်ာ္ရည္မ်ား တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနၿပီ။ ကိုလင္းကေတာ့ သိပုံမရ။ သူမ လက္ကေလးကို ေပါင္ၾကားထဲထည့္ကာ ပြတ္ေနမိသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မဟုတ္သျဖင့္ အဆင္မေျပလွ။ သူမ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တုန္ခါသြားမိေသာ္လည္း ကိုလင္း ႏိုးသြားလွ်င္ သူမ ဘာလုပ္ေနသည္ကိုလည္း သိသြားမည္စိုးရိမ္ေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ မသိမသာေလးသာ ပြတ္ေနမိသည္။ တစ္ခါမွ ဒီလိုမပြတ္ဖူး။ က်င္ကနဲ က်င္ကနဲ အမည္ေဖာ္မရသည့္ အရသာတစ္ခုႀကီးစိုးေနသည္ကိုေတာ့ သိသည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေစာေစာစီးစီး အုန္းရည္ေသာက္ အုန္းသီးစားလိုက္ၾကၿပီး ကိုလင္း၏ ဦးေဆာင္ မႈ ျဖင့္ ေက်ာက္ေတာင္ ျမင့္ျမင့္ႀကီးမ်ားေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။ ကိုလင္းလက္ကို ကိုင္ကာ လိုက္တက္ရသည္။ လြယ္ေတာ့ မလြယ္လွ။ ေခ်ာ္မက်ေအာင္ မနည္း သတိထားေနရသည္။ မည္မွ်ပင္ သတိထားေစကာမူ တစ္ခ်က္ ေတာ့ ေခ်ာ္က်သြားလိုက္ေသးသည္။ ကိုလင္းက သတိရွိသည္။ ဖူးဖူးလက္ကို လုံးဝမလႊတ္ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ဖမ္းဆြဲ လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အားယူကာ ဆြဲတင္လိုက္ရာ ကိုလင္းရင္ခြင္ထဲသို႔ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ကိုလင္းက ခါးကို ခပ္တင္းတင္း ဖက္ထားရာ သူမ၏ ထြားထြားႏုႏု ရင္သားတစ္စုံႏွင့္ ကိုလင္း၏ ရင္အုပ္ကားကားႀကီးတို႔ ရင္တိုက္မႈျဖစ္သြားသည္။ သူမ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္သြားသလို ကိုလင္းမွာလည္း ေအာက္က တင္းမာလာ ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေရာက္ေနသည့္ေနရာက ေတာင္ေပၚကို ခဲရာခဲဆစ္ တက္ေနရသည့္ လမ္းေၾကာင္းမွာ။

တျဖည္းျဖည္း တက္သြားရာ ေတာင္ထိပ္ေရာက္သြားေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စီးမိုးကာ ျမင္ေန ရသည္။ ေတာင္မွာ ႏွစ္ျခမ္းျဖစ္ေနၿပီး အလယ္မွာ ေခ်ာက္တစ္ခု ခံေနသည္။ ကြၽန္းသည္ သိပ္မက်ယ္လွသလို သိပ္လည္း မက်ဥ္းလွေပ။ သို႔ေသာ္ သုံးမိုင္ေလာက္ ရွည္လ်ားမည့္ ကြၽန္းတန္းတစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တြင္လည္း ကြၽန္းမ်ားမေတြ႕ရ။ လူရိပ္လူေျခလည္း မျမင္ရ။ ေတာအုပ္ကဲ့သို႔ စိမ္းစိုေနသည့္ ဒီေရေတာတစ္ခု ရွိ ေနသည္။ ေတာရွိလ်င္ ေမ်ာက္ ေတာ့ အနည္းဆုံး ရွိမည္ထင္သည္။ သတိေတာ့ လက္လႊတ္လို႔မရ။ အႏၲရာယ္ လည္း ရွိႏိုင္သည္။ ေသာက္သုံးေရခ်ိဳေတာ့ ရဖို႔မေသခ်ာ။ ပတ္လည္က ေသာင္ျပင္ျဖစ္ေနသည္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ေအာက္မွာ ရွိေနရင္ေတာ့ မေျပာတတ္။ ေခ်ာက္ထဲဆင္းရန္ လမ္းရွာၾကည့္ေတာ့ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတြင္ ေပါက္ေနသည့္ အပင္မ်ားကို တြယ္ဆင္းလ်င္ ရႏိုင္သည္ကို သတိထားမိသြား သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲသို႔ တြယ္ကပ္ ဆင္းရန္ ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။ ကိုလင္းက ေျခလ်င္ ေတာင္တက္ အသင္းဝင္ဖူးသူမို႔ ျပႆနာမရွိလွ။ ဖူးဖူးက အဆင္ေျပပါ့မလား။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ သူ႔ကို ေတာင္ ထိပ္မွာ ထားခဲ့ရေအာင္ကလည္း တခုခု ျဖစ္လွ်င္ သူအျမန္ျပန္တက္ကယ္ဖို႔ မလြယ္ကူလွ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမကို မရ ရေအာင္ေခၚရေတာ့သည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆင္းၾကည့္ေတာ့ ေခ်ာက္က သိပ္မနက္လွပါ။ ေပ ၇၀ ေလာက္သာ ရွိသည္။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ အျပင္မွာေလာက္ေတာ့ မလင္းေပ။ ျမင္ရသည္ဆို႐ုံမွ်သာ ရွိသည္။ ဖူးဖူးက ေမွာင္ေနသျဖင့္ ေၾကာက္လန္႔ေနသည္။ ေခ်ာက္ထဲသို႔ေရာက္ေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ရွာၾကည့္မိသည္။ ဂူေပါက္တစ္ခု။ ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္ သည္။ ဟုတ္သည္။ ဂူေပါက္တစ္ခု။ ဂူေပါက္ထဲသို႔ ဝင္ရန္ အလင္းေရာင္က မရွိ။ ဒါနဲ႔ ေလွက ျဖဳတ္ယူလာ ေသာ Survival Kit ထဲ ဓာတ္မီးတစ္လက္ေလာက္မ်ား ပါေလမလား ထပ္ရွာၾကည့္သည္။ ေတြ႕ပါၿပီ။ ဓာတ္မီး အျပင္ မီးျခစ္ႏွင့္ ေရလုံထုပ္ထားသည့္ ေရနံဆီမီးခြက္တစ္ခု။ အင္း အဆင္ေတာ့ေျပၿပီ။ ေရနံဆီမီးခြက္ကေတာ့ ဂူထဲမွာ ေအာက္စီဂ်င္မရလ်င္ အသုံးမတည့္သည့္အျပင္ ဒုကၡပါ ေပးႏိုင္သည္။ မေန႔က အေလာတႀကီး ေသခ်ာ မရွာဘဲ ေက်ာက္တုံးႏွင့္ နာရီဝက္ေလာက္ မီးခတ္လိုက္ရသျဖင့္ သူ႔နဖူး သူ႐ိုက္မိသည္။ ဂူထဲသို႔ ဓာတ္မီးျဖင့္ ထိုးဝင္လိုက္သည္။ ေသနတ္ကိုေတာ့ အသင့္ခ်ိန္ထားရသည္။ ဘာေကာင္ေတြ ရွိ ေနမည္ဆိုတာ မေသခ်ာ။ ဖူးဖူးက သူ႔အက်ၤ ီစကို တင္းတင္းဆြဲကာ အေနာက္မွ လိုက္လာသည္။ ေသခ်ာစြာ သတိထားေနရသည္။ ဂူေပါက္က အဝင္၀ လူတစ္ကိုယ္စာမွ်သာ ရွိေသာ္လည္း အထဲေရာက္ေတာ့ အတန္အသင့္ က်ယ္ဝန္းလာသည္။ ေအာက္စီဂ်င္ ေကာင္းစြာရလို႔ထင္သည္။ မီးကမၿငိမ္း။ ဒါဆို ျပသနာ မရွိ။ က်ယ္ဝန္းသည့္ေနရာက ေျမျပန္႔ေလး။ အင္း ဒီေနရာမွာ လူေနလို႔ရမလားပဲေပါ့။ ဟိုဘက္ကို ဆက္ထြက္သည့္ အေပါက္ တစ္ခု ရွိေနသည္။ ထိုအေပါက္ဖက္ကို ဆက္သြားလိုက္သည္။ ကိုင္ထားသည့္ မီးခြက္က ဒီအတိုင္းပင္။ သြားရင္း လမ္းပိတ္သြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဒီအတိုင္း အပိတ္မဟုတ္။ ေက်ာက္တုံးႀကီးတစ္တုံးက ပိတ္ဆို႔ေနသည္သာ။ ေက်ာက္တုံးကို တြန္းဖြင့္လွ်င္ လမ္းရွိေလအုံးမလား။

ကိုလင္း တစ္ခ်က္တြန္းၾကည့္သည္။ တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ ခပ္ျပင္းျပင္း ထပ္တြန္းၾကည့္ေတာ့ အနည္းငယ္ လႈပ္သြားသည္။ ကိုလင္း နည္းနည္း အား တက္သြားသည္။ ဖူးဖူးကလည္း ဝိုင္းတြန္းသည္။ တစ္ခါ….. ႏွစ္ခါ…. သုံးခါ…. ပိုပိုၿပီး လႈပ္လာသည္။ ခဏနား လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထပ္တြန္းသည္ တစ္ခါ….. ႏွစ္ခါ….. သုံးခါ….. ….. …. ……… ဆယ့္ငါးခါေျမာက္တြင္ ေက်ာက္တုံးႀကီးသည္ လမ္းအတိုင္း လိမ့္ဆင္းသြားေလေတာ့သည္။ ေၾသာ္ ဆင္ေျခေလ်ာပဲ။ ဓာတ္မီးႏွင့္ ေက်ာက္တုံးႀကီး လိမ့္သြားရာဘက္သို႔ လိုက္ထိုးၾကည့္ေနရင္း လင္းကနဲျဖစ္သြားကာ ေလေအးမ်ား ဝုန္းကနဲ ေဆာင့္ဝင္လာသည္။ ေအးျမသြားသည္။ ကိုလင္း အားတက္သေရာ ဆင္ေျခေလ်ာအတိုင္း ဆင္းလိုက္သြားရာ ဂူေပါက္ဝမွ ပင္လယ္စပ္သို႔ ျပန္ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ ကိုလင္း ထခုန္မတတ္ ဝမ္းသာသြားသည္။ ဒီအ ေပါက္ကေန အျပင္ကို ထြက္လို႔ ဝင္လို႔ရသည္ပဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္ေရာက္သြားေတာ့မွ ေလေအးေအးကို အဝရွဴလိုက္ရေတာ့သည္။ ေရွ႕ဆက္ ၿပီး ပတ္ၾကည့္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဂူေပါက္တစ္ေပါက္ သြားေတြ႕သည္။ တကယ့္ ဂူေပါက္ပါပဲ။ သို႔ေသာ္ အထဲသို႔ ေပ ငါးဆယ္ေလာက္သာ ဝင္သည္။ အပိတ္။ ထိုထဲသို႔ ပင္လယ္ေရ က ဝင္သည္။ ေရတက္ ေရက် ရွိသည္။ သူ တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ပင္ပန္းလွၿပီ။ ျပန္လာလိုက္သည္။ ဖူးဖူးကို တစ္ေနရာတြင္ ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး ကိုလင္းက ေရ စပ္သို႔ဆင္းကာ ဂုံးခ႐ုမ်ား ေကာက္သည္။ ၾကားေတာ့ ဖူးဖူးပါ မေနႏိုင္ေတာ့။ သူမပါ ဝင္ေကာက္ေတာ့သည္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ရပါသည္။ ဖူးဖူးက ကိုလင္းေရွ႕မွ ကုန္းကုန္းကြကြႏွင့္ ေကာက္ေနရာ ကိုလင္းလည္း ဝါသနာ အရ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ေအာက္စမ်ား ဖြာေနေသာ စကတ္ တိုတိုေၾကာင့္ ကုန္းလိုက္ရာတြင္ ပင္တီအျပာေရာင္ေလးကို ထင္းကနဲ ျမင္ေနရသည္။ ကိုလင္း စိတ္ေတြ ထလာသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ထိန္း လိုက္ရသည္။ ဒုကၡသည္ အခ်င္းခ်င္းပဲေလ။ ပင္လယ္စပ္မွာပင္ ခ႐ုမ်ားကိုခြာကာ အုန္းလက္တံမ်ားျဖင့္ သီၿပီး မီးကင္ရသည္။ စားလည္းစားသည္။ ေန႔ဖို႔ညစာလည္း ခ်န္ထားသည္။ ၿပီးေနာက္ သူတို႔ဆင္းလာေသာ လမ္းေၾကာင္းမွ ဂူထဲ ျပန္ဝင္သြားေတာ့ သည္။ ဂူထဲကို ဝင္ေတာ့ ဓာတ္မီးသုံးစရာ မလိုေတာ့။

သူတို႔ နားေနမည့္ အေကြ႕ေလးထားအထိ လင္းေန သည္။ အထဲကို ေကြ႕ဝင္ေတာ့မွ မီးထိုးရသည္။ ဒီညေတာ့ မီးခြက္ရွိသည္ပဲ။ မီးပုံဖိုစရာလည္း ထင္းက ပါမလာ။ ေနာက္ေန႔အျပင္ထြက္ရင္ေတာ့ ထင္းပါ ရွာယူရမည္။ အိပ္ရမည့္ေနရာ ၾကည့္ေတာ့မွ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ေက်ာက္သားျဖစ္သျဖင့္ ေအးကလည္းေအးသလို ညီညီညာညာလည္း မရွိ။ အိပ္ေပ်ာ္မည့္ပုံ မေပၚ။ ေအာက္ကိုျပန္ဆင္းကာ အုန္းလက္ေျခာက္မ်ား ႏိုင္သေလာက္ သယ္လာရသည္။ အုန္းလက္မ်ား ထူထူ ခင္းလိုက္ေတာ့မွ အေကာင္းစားေမႊ႕ရာျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ကိုလင္းက “ ဖူးဖူး ဒီညေတာ့ ဖူးဖူးေဘးမွာ ကိုလင္း အိပ္မယ္ေနာ္´´ ဟု ေျပာရာ ဖူးဖူးက “ ဟြန္႔ ညကေရာ မအိပ္တာက်ေနတာပဲ´´ ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ သည္။ ကိုလင္း ဖူးဖူးနားတြင္ လွဲအိပ္လိုက္သည္။ ဖူးဖူးဘက္သို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လွ်က္။ ထို႔ေနာက္ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ဖူးဖူး၏ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ လွပအိစက္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းလွလွကေလးကို စုပ္ကာ နမ္းပစ္လိုက္ သည္။ ဖူးဖူး တြန္႔သြားသည္။ မထင္မွတ္ထားသည္ပဲေလ။ မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းသြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုလင္းကို “ကိုလင္း လြန္ၿပီကြာ သူ႔ရည္းစားလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လူကို လာနမ္းေနတယ္ မေကာင္းဘူး´´ “ခ်စ္ လို႔ပါ ဖူးဖူးရယ္ ကိုလင္းေလ ဖူးဖူးကို စေတြ႕တဲ့ေန႔ကတည္းက ခ်စ္ေနမိၿပီသိလား၊ ဒုကၡသည္အခ်င္းခ်င္းဆို ေတာ့ ေျပာရမွာ အားနာလို႔ပါ အခု ေျပာၿပီေနာ္ ကိုလင္း ဖူးဖူးကိုခ်စ္တယ္´´ “ကိုလင္းကလည္း ဖူးဖူးကို ေတြ႕ တာေတာင္ ႏွစ္ရက္ပဲရွိေသးတယ္ တန္းၿပီး ခ်စ္သြားေရာလား စဥ္းစားပါရေစအုံး´´ “ ဖူးဖူးရယ္ ဘယ္ေလာက္ စဥ္းစားအုံးမွာလဲ အခုဆို ဒို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး လူမရွိသူမရွိ ကြၽန္းေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္းေလ၊ ကိုယ့္ရပ္ဌာေန ကို ျပန္ဖို႔ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ေတာင္မရဘူး ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မသိေသးဘူး´´ “ကိုလင္းရယ္… ´´ ဖူးဖူး ေတြေဝသြားသည္။ ဘယ္ေန႔ဘာျဖစ္မယ္မွန္းမွ မသိတာ ဆိုတာထက္ ကြၽန္းေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသာင္တင္ေနအုံးမည္မသိႏိုင္သည့္ ဖိုႏွင့္ မ လူသားႏွစ္ဦးတည္း ျဖစ္ေနတာကို ေတြးမိကာ ရင္ခုန္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုလင္းက သူမမ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူမ ကိုလင္းကို ျပန္ေျပာလိုက္မိ သည္။ “ဒါဆို ကိုလင္း ဖူးဖူးကို ကတိေပးရမယ္ေနာ္ ဖူးဖူးအလိုဆႏၵမပါဘဲ ဖူးဖူးကို ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိ´´  ။ ကိုလင္းလည္း ျမန္ျမန္ထက္ထက္ ကတိေပးလိုက္သည္။ သူမ အလိုတူရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္သည္ပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီညကေတာ့ ေစာေစာအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။ သူေရာ သူမပါ ေစာေစာ အိပ္ေပ်ာ္လိမ့္ မည္ေတာ့ မထင္။ ဖူးဖူးကလည္း သက္ျပင္းမ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်လွ်က္။ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ေတာ့ နည္းနည္း ေအးလာသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာ ေစာင္မရွိ။ ခ်မ္းလာသျဖင့္ ဖူးဖူးက ကိုလင္းဘက္ကို တိုးလာရာ ကိုလင္း ေပါင္ၾကားမွ မာေနသည့္ ဒုတ္ႏွင့္ ဖူးဖူး တင္ပါးမ်ား မိတ္ဆက္ေလေတာ့သည္။ ကိုလင္းကလည္း အေလာသုံး ဆယ္ မလုပ္ရဲ။ ကိုလင္း၏ ဒုတ္က ဖူးဖူး တင္ပါးႏွစ္လုံးၾကားထဲသို႔ က်က်နန ေထာက္မိေနသည္။ အိပ္မေပ်ာ္ ေသာ ဖူးဖူး တြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ဒူးကို ေရွ႕သို႔ ေကြးအိပ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုလင္း၏ ညီေတာ္ေမာင္မွာ ဖူးဖူး၏ ညီမေလးဆီသို႔ က်က်နန သြားမိတ္ဆက္ ေလေတာ့သည္။ စကတ္တစ္ထပ္ ပင္တီတစ္ထပ္ ခံေနသျဖင့္သာ ဝင္မသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဖူးဖူး အသက္ရွဴသံ ျပင္းလာသလို ကိုလင္းလည္း အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ “ကိုလင္း ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ ဖူးဖူး မေနတတ္ေတာ့ ဘူးကြာ´´ ဖူးဖူးက ကတုန္ကရင္အသံေလးျဖင့္ ေျပာလာသည္။ ကိုလင္း နည္းနည္းေတာ့ရင္ထိတ္သြားသည္။ သူက ဖူးဖူး လက္မခံဘဲနဲ႔ေတာ့ အတင္းမလုပ္ခ်င္။ ဒါနဲ႔ “ဖူးဖူးကို ကိုယ္ လက္ထပ္ပါရေစ´´ “ကိုလင္းရယ္ စဥ္းစားပါအုံး ဒီလို လူမရွိသူမရွိ ကြၽန္းႀကီးထဲမွာမွ လက္ထပ္ခြင့္လာေတာင္းေနသလားလို႔´´ “ဖူးဖူးရယ္ လက္ ထပ္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးမိဘစုံရာနဲ႔ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္သင့္တာကို ကိုယ္သိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔ဘ၀ က ဒီအခက္အခဲက ဘယ္အခ်ိန္ လြတ္ေျမာက္မယ္ဆိုတာ ေျပာလို႔မရတဲ့အေျခအေနေလ၊ ကိုယ္သိတာက ကိုယ္ ဖူးဖူးကို ခ်စ္မိေနၿပီ လက္ထပ္ခ်င္တယ္ကြာ၊ တကယ္လို႔ ကိုယ့္ရပ္ဌာေန ျပန္ျဖစ္ရင္လည္း မိဘေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပလိုက္မယ္ေလ ခြင့္ျပဳပါေနာ္´´ “ကိုလင္းရယ္…. ´´ “ဖူးဖူးလဲ ကိုလင္းကို ခ်စ္မိေနၿပီဆိုတာ ဝန္ခံပါတယ္ ဒါေပမဲ့ လက္ထပ္ဖို႔အထိေတာ့ မစဥ္းစားမိေသးဘူး ကိုလင္းရယ္´´ “တကယ္လား ေပ်ာ္လိုက္ တာ ဖူးဖူးရယ္ ဖူးဖူးရဲ႕အခ်စ္ကို ရသြားတာ ကိုလင္းကံေကာင္းလြန္းတယ္ေနာ္´´“ကဲပါ ကိုလင္းသေဘာ ဟုတ္ ၿပီလား လက္ထပ္မယ္ေနာ္ ဒါေပမဲ့ ဒီည ဖူးဖူးကို ဘာမွမက်ဴးလြန္ပါနဲ႔ေနာ္ ဖူးဖူး အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးလို႔ပါ ၿပီး ေတာ့ ဖူးဖူးေရာ ကိုလင္းပါ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတာပဲေလ ေနာက္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းျဖစ္ေအာင္ အရင္လုပ္ၿပီးမွ အတူေနၾကမယ္ေနာ္´´ ကိုလင္း မ်က္ႏွာႀကီး မအီမလည္ ျဖစ္သြားသည္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဖူးဖူးရဲ႕ ေဖာင္းအိေနတဲ့ တင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲက ေထာက္ထားရလို႔ ငပဲက မတ္ေနေအာင္ ေထာင္ေနတာ ေအးေလ ရွိေစ ေတာ့ ရွိေစေတာ့ မနက္ျဖန္က်မွ ေတြ႕မယ္။ ဒါနဲ႔ ဖူးဖူးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး အိပ္လိုက္သည္။ ဖူးဖူး၏ ႏႈတ္ခမ္း အိအိေလးကို နမ္းမိသည္၊ ရင္သားႏုႏုေလးကို ကိုင္မိသည္။ ဘာမွမေျပာ။

လက္က ေအာက္ကို ဆက္ဆင္းမယ္ ႀကံရင္ အတင္းျပန္ဖယ္သည္။ ဒီလိုနဲ႔သာ မိုးစင္စင္လင္းခဲ့ရသည္တည္း။ မနက္လင္းေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း စားဖို႔ေသာက္ဖို႔က အရင္ရွာရသည္။ အုန္းသီးႏွင့္ အုန္းရည္က ေပါ မ်ားလွသည္ မွန္ေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ် ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မစားႏိုင္။ အသားေလး ငါးေလး ရလိုရျငား လိုက္ရွာ ၾကရသည္။ ေဟာ ေတြ႕ပါၿပီ။ မေန႔က ၾကည့္ခဲ့သည့္ အျပင္က ဂူေပါက္ထဲက ေရၾကည္ၾကည္ထဲမွာ ေက်ာက္ပု ဇြန္မ်ား ကူးခတ္ေနသည္။ အေကာင္သိပ္မႀကီးေသာ္လည္း စားလို႔ဝႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုလင္း သူ႔အက်ၤ ီ ခြၽတ္ကာ ပုဇြန္ခပ္သည္။ ပိုက္ကြန္လို မဟုတ္သျဖင့္ သိပ္ေတာ့ အဆင္မေျပ။ သို႔ေသာ္ ေလးငါးခါေလာက္ ႀကိဳး စားလိုက္လွ်င္ တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာ့ ရသည္။ ဖူးဖူးကေတာ့ ပုဇြန္တစ္ေကာင္ရတိုင္း ကေလးတစ္ေယာက္ လို ခုန္ေပါက္ျမဴးတူး အားေပးရွာသည္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ဖမ္းလိုက္ေတာ့ ပုဇြန္ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား ရလိုက္သည္။ ျပန္ထြက္လာရာတြင္ ကံဆိုးသည့္ ဂဏန္းတစ္ေကာင္ပါ ပုဇြန္မ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြား ေတာ့သည္။ ထိုေရွ႕နားတြင္ ပုဇြန္ႏြာျခင္း မီးကင္ျခင္း အလုပ္မ်ားကို ေဆာင္႐ြက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဖူးဖူးက ေရခ်ိဳးခ်င္ေၾကာင္း ပူဆာသည္။ ေရခ်ိဳးတာက ရသည္။ သို႔ေသာ္ ေရခ်ိဳးၿပီးလွ်င္ လဲစရာ အဝတ္က မရွိ။ ကိုယ္တုံးလုံးခြၽတ္ခ်ိဳးရန္က်ေတာ့လည္း ဖူးဖူးက သေဘာမတူျပန္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံး တစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးလွ်င္ တစ္ေယာက္က တစ္ဖက္လွည့္ေနေပးေၾကးျဖင့္ အေပးအယူတည့္သြားသည္။ ကိုလင္းကို အရင္ ခ်ိဳး ခိုင္းသည္။ ကိုလင္းကေတာ့ ေယာက်ၤားေလးပဲ ဘာရွက္စရာရွိတာမွတ္လို႔။ ပါတဲ့ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ပစ္ကာ မိေမြး တိုင္း ဖေမြးတိုင္း ပင္လယ္ထဲ ဆင္းခ်သြားသည္။ ေရခ်ိဳးေတာ့ ပင္လယ္ဘက္ကိုလွည့္မခ်ိဳး၊ ကုန္းေပၚတြင္ တစ္ ဖက္လွည့္ရပ္ေနေသာ ဖူးဖူးဘက္သို႔ လွည့္ခ်ိဳးသည္။ ဖူးဖူး သတိလက္လြတ္ျဖစ္ကာ ကိုလင္းကို စကားေျပာရန္ လွည့္လိုက္မိသည္။ ကုန္းေပၚက ဖူးဖူးကို ေနာက္ကၾကည့္ကာ ေလာင္တီးေနေသာ ကိုလင္းကို ဘြားဘြားႀကီး ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီး “အာ ကိုလင္းကြာ အရွက္မရွိဘူး ဟို ဘက္ လွည့္ခ်ိဳးပါလားလို႔´´ ေျပာေျပာဆိုဆို မ်က္ႏွာကို အတင္းအုပ္ကာ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနေတာ့သည္။ “ဟင္း ဘယ္သူက ၾကည့္ခိုင္းတာက်လို႔ သူ႔ဘာသာ ဟိုဘက္မလွည့္ဘဲ လာခိုးၾကည့္ၿပီး ဟဲဟဲ ေကာင္မေလး ကေရာ္ ကေရာ္´´ ကိုလင္းက မရွက္သည့္အျပင္ ကေရာ္ကေရာ္ပင္ ျပန္လုပ္လိုက္ေသးသည္။ ကိုလင္းခ်ိဳးၿပီး အဝတ္လဲၿပီးမွပဲ ဖူးဖူး ေရခ်ိဳးရန္ျပင္ဆင္ေတာ့သည္။

ဖူးဖူး အဝတ္ခြၽတ္ေနခ်ိန္တြင္ ကိုလင္းက တစ္ဖက္သို႔ လွည့္ေနေပးသည္။ အေၾကာင္းရွိသည္။ မလွည့္ေနေပးလို႔ ေရမခ်ိဳးေတာ့ဘူး လုပ္ေန ရင္ ျပႆနာ။ ဖူးဖူး အဝတ္လဲသံ၊ ေရထဲဆင္းသြားသံ၊ ေရထဲမွာ တဘြမ္းဘြမ္းကူးသံၾကားေတာ့ ကိုလင္း လွည့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဖူးဖူးက သူ႔အရွိန္နဲ႔သူ ေရကူးေနတုန္း။ ကိုလင္းၾကည့္ေနသည္ကို သတိမရ။ ေနာက္မွ ကမ္း ေပၚကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကိုလင္းက သူမကို ေကာင္းေကာင္း ၾကည့္ေနသည္။ ဖူးဖူး တအားရွက္သြားသည္။ ကို လင္းကို ေရႏွင့္ လွမ္းပက္ကာ သူမ၏ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနေသာ စေနႏွစ္ခိုင္ႏွင့္ ႀတိဂံနယ္ေျမကို အသည္း အသန္ ကာကြယ္သည္။ လက္ေသးေသးေလးက ဘယ္လိုမ်ား လုံႏိုင္ပါမည္နည္း။ တစ္ခုဖုံးလွ်င္ တစ္ခုေပၚ သည္သာ။ ကိုလင္း ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ ေရထဲသို႔ ဆင္းသြားလိုက္သည္။ ေရထဲတြင္ ဟိုဖုံး ဒီဖုံး လုပ္ေန သည့္ ဖူးဖူးကို အတင္း ဝင္ဖက္လိုက္သည္။ “ဖူးဖူးရယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ´´ “အို ကိုလင္း ဘာလုပ္ တာလဲ မလုပ္ပါနဲ႔ ဖူးဖူးရွက္တယ္´´ “ဖူးဖူးရယ္ မရွက္ပါနဲ႔ ဒီကြၽန္းေပၚမွာ ကိုလင္းနဲ႔ ဖူးဖူး ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိ တာေလ ကိုလင္းက ဖူးဖူးရဲ႕ ခ်စ္သူပဲ ဖူးဖူး ကိုယ့္ကို အလိုမလိုက္ရင္ ေရထဲက ျပန္မတက္ေတာ့ဘူးေနာ္´´ “ ကိုလင္း မဆိုးနဲ႔ကြာ ေနာ္ ေနာ္ ညက်မွ ကိုလင္းသေဘာ ေနာ္´´ ကိုလင္း အာမခံခ်က္ ရသြားၿပီဆိုေတာ့ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ဖူးဖူးလည္း ၾကာၾကာမခ်ိဳးေတာ့၊ ကမန္းကတန္း ျပန္တက္ၿပီး အဝတ္ျပန္ဝတ္ေတာ့ သည္။ ၿပီးေတာ့ အခ်မ္းေျပ ေနဆာလႈံရင္း ပုဇြန္ကင္ႏွင့္ အုံးရည္ေသာက္ကာ ဇိမ္က်ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပင္လယ္ေရ အစြမ္းျပၿပီ။ ဓာတ္ဆားေပါင္းစုံ ေပ်ာ္ဝင္ေနေသာ ပင္လယ္ေရက သူတို႔အသားအေရကို ေစးကပ္ ကပ္ ျဖစ္ေနေစသည္။ အေနရခက္လွသည္။ ေနကပူလာေတာ့ ဆားေတြပါ ပြင့္လာသည္။ မျဖစ္ေခ်ေတာ့ ေရခ်ိဳ ရွာရေတာ့မည္။ ဟုတ္ၿပီ ေခ်ာက္ထဲမွာေရခ်ိဳအိုင္မ်ားလားပဲ သြားၾကည့္အုံးမွပါ။ သူတို႔ ေရခ်ိဳးဖို႔ ေရေသာက္ ဖို႔ ေရခ်ိဳ မျဖစ္မေန လိုအပ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဂူထဲ အသည္းအသန္ျပန္ဝင္ကာ ေခ်ာက္ဖက္သို႔ ျပန္ထြက္ သည္။ ေခ်ာက္ႀကီးထဲေရာက္ေတာ့ ေရအိုင္ကို ကမန္းကတမ္းေျပးကာ ပါးစပ္ျဖင့္ ေသာက္ၾကည့္သည္။ ရင္ထဲ ေအးျမသြားလိုက္သည္ ျဖစ္ခ်င္း။ ေရခ်ိဳမွ ေရခ်ိဳစစ္စစ္။ သူတို႔ ေရာက္သည့္အခ်ိန္ကစလို႔ အခုထိ အသက္ကယ္အိတ္မွ ေရဘူးမ်ားကိုသာ ေသာက္သုံးေနၾကသည္။ အုန္းရည္ေသာက္ေနရေတာ့ ေရမဆာတာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ေရက ဒီအတိုင္းပဲ အေသလား အရွင္လား ျပန္ၾကည့္သည္။ အရွင္ဗ်၊ အရွင္။ ေျမႀကီးထဲမွ အလိုလို စိမ့္ထြက္ေနကာ ဟိုဘက္က ေရထြက္ေပါက္တစ္ေပါက္ထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီးဆင္းေနသည္။ ထို ေရထြက္ေပါက္ကေတာ့ ဘယ္ေနရာႏွင့္ ဆက္ေနသည္လည္း မေျပာတတ္ေပ။ ဖူးဖူးေရာ ကိုလင္းပါ အဆင္ေျပ သြားသည္။ ခ်ိဳးေရေရာ ေသာက္ေရပါ ရၿပီ။ ေရာက္ကတည္း ေဖာက္ေဖာက္ေသာက္ၿပီး လႊင့္ပစ္ထားေသာ ဘူး ခြံမ်ား အသုံးဝင္ေခ်ေတာ့မည္။ ေနာက္ေန႔ ျပန္ယူလာၿပီး ေရအျပည့္ ျဖည့္ထားရမည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဖူးဖူးကို ဦးစားေပးလိုက္သည္။ ဖူးဖူးက အရင္ဆင္းခ်ိဳးသည္။ ကိုလင္းပါ လိုက္ဆင္းေတာ့ ဖူးဖူး ဘာမွမေျပာေတာ့ေပ။ ကိုလင္းကလည္း ဖူးဖူး ညက်ရင္ ကိုလင္းသေဘာဆိုတာကို ယုံစားကာ ေလာင္တီး ေန႐ုံမွ တပါး ဘာမွ မလုပ္ရဲ။ ညက်မွ လက္မခံေတာ့ရင္ ငတ္မွာစိုးလို႔။ ႏွစ္ဦးသား ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ လန္းၿပီး သန္႔ရွင္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေရအဝေသာက္ကာ ဂူေပါက္ထဲမွ ဝင္ကာ ကမ္းေျခသို႔ ျပန္ဆင္းလာ ခဲ့သည္။ ကမ္းေျခမွာ ဂဏန္းေကာက္လိုက္၊ အုန္းေရေသာက္လိုက္ ေတာ္ကီဖုတ္လိုက္ႏွင့္ အပန္းေျဖခရီးသြား ေနရသလို ခံစားလိုက္ၾကသည္။ ညေနေစာင္းေတာ့ ကမ္းစပ္မွာပဲ အေပါ့အေလးကိစၥ ေျဖရွင္းရသည္။ မဟုတ္ရင္ အထဲေရာက္မွ ျပန္ဆင္းရတာ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္လွ။ ဟိုတစ္ေန႔ညကေတာ့ ဖူးဖူး ညအိပ္ကာနီးမွ အိမ္သာတက္ခ်င္သည္ ဆို သျဖင့္ ျပန္ဆင္းပို႔လိုက္ရသည္။ နီးနီးေလးဆိုေသာ္လည္း အတက္အဆင္းႏွင့္ အေတာ္ေလး ေမာသည္။ ကိစၥ ဝိစၥမ်ား ၿပီးေတာ့ ဖူးဖူးကို လက္ဆြဲကာ ဂူထဲ ျပန္ဝင္သြားလိုက္သည္။ အိပ္ရာထဲ ေရာက္ကာနီးေတာ့ ဖူးဖူး တြန္႔ ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အတင္းေတာ့ မ႐ုန္းပါ။ ထြက္ေျပးလို႔ မရေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အိပ္ယာထဲ ေနရာယူၿပီးခ်ိန္မွာ ဖူးဖူးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ကိုလင္း ပါးစပ္ျဖင့္ ငုံကာ အသာ စုပ္ယူလိုက္သည္။ ဖူးဖူး ကိုလင္း လက္ေမာင္းကို အလိုက္သင့္ျပန္ဖက္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ တုန္႔ျပန္ ကာ စုပ္ယူ႐ုံမွတပါး လွ်ာ မကစားတတ္ေသး။ ကိုလင္း သင္ေပးရအုံးမည္။ ပါးစပ္ျခင္း တိုက္စစ္ဆင္ေနရာမွ ကို လင္း လက္တစ္ဖက္က ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ ေလွ်ာဆင္းသြားသည္။ သူမ၏ အက်ၤ ီေလးကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ ဖူးဖူး မျငင္းဆန္ေတာ့ေပ။ အလိုက္သင့္ပင္ လက္ကေလး ေျမႇာက္ေပးသည္။ ကိုလင္း အားတက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဘရာစီယာေလးကို ခြၽတ္မွပင္ ျပႆနာ တက္ေတာ့သည္။ ကိုလင္း ဘရာစီယာခ်ိတ္ကို ရွာမေတြ႕။ ခက္ေတာ့ ေနေခ်ၿပီ။ ဖူးဖူးက ေက်ာေလးႂကြေပးသည္။ အဆင္မေျပေသး။ ဖူးဖူးက တမင္ညစ္ကာ ခြၽတ္မေပး ဘဲ တခစ္ခစ္ ရယ္ေနသည္။ ကိုလင္း စိတ္ညစ္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ လက္ေလွ်ာ့ေလဟန္ ခြၽတ္ရန္မႀကိဳး စားဘဲ အေပၚမွသာ အုတ္ကိုင္ေတာ့သည္။ ဖူးဖူး သနားသြားပုံရသည္။ သူ႔ဘာသာ ခြၽတ္ေပးေတာ့လည္း လြယ္ လြယ္ေလးပဲ။

အခုအခ်ိန္ထိ ကိုလင္း၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အားလုံးကို တစ္ခုမွ မတားျမစ္ေသး။ အင္း ဖူးဖူးလည္း အေတြ႕အႀကဳံမ်ားပုံရသည္။ ကိုလင္း စကတ္ကိုေတာ့ မခြၽတ္ေတာ့ဘဲ လွန္လိုက္ကာ ပင္တီေလးကိုသာ ေပါင္မွ လိပ္ကာလိပ္ကာျဖင့္ ခြၽတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ျဖင့္ ေ႐ႊႀကိဂံနယ္ေျမကို က်ဴးေက်ာ္ေတာ့သည္။ ဖူးဖူး၏ အဖုတ္ကေလးမွာ ေဖာင္းတင္းေနကာ အေမႊးအျမႇင္လည္း ခပ္ပါးပါး ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး ျဖစ္ေနသည္။ အကြဲေၾကာင္းထဲမွာ အရည္ေတြ ႐ႊဲနစ္ေနၿပီေကာ။ ဖူးဖူး စိတ္ေတြထေနပုံရသည္။ အကြဲေၾကာင္း ေလးကို လက္ခလယ္ထိပ္ဖ်ားျဖင့္ စုန္ကာ ပြတ္သပ္ေပးေတာ့မွ ေၾကာင္ညည္းသလို ညည္းသံေလး ထြက္လာ သည္။ လက္ကလည္း ကိုလင္း လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းေလး ဆုပ္ကိုင္လာသည္။ ကိုလင္းက အေတြ႕အႀကဳံ မ်ားၿပီးသားပါ။ လိုက္ဖ်က္ဆီးသူ မဟုတ္ေသာ္ျငား ထားဖူးသမွ် ရည္းစားတိုင္းသည္ နယ္လြန္ၿပီးကာမွ အသစ္ေတြ႕ရမည့္ ဇာတာရွင္ျဖစ္သျဖင့္ အဖုတ္ႏွင့္ ဒုတ္ စိမ္းသူမဟုတ္ေပ။ ထပ္ၿပီး အေစ့ေလးကို ရွာေဖြကာ ထိုးစစ္ဆင္လိုက္သည္။ ဖူးဖူး၏ ညည္းသံ ပိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။ အရည္ေတြလည္း ပို႐ႊဲလာသည္။ ကိုလင္း လက္ခလယ္ကို အကြဲေၾကာင္းထဲသို႔ နည္းနည္း ထိုးထည့္ၾကည့္ေတာ့ ဖူးဖူး ကိုလင္းကို တအားကုတ္ဖဲ့ကာ အသားကုန္ညည္းသည္။ ဂူထဲဆိုေတာ့ ညည္းသံ အသက္ရွဴသံမ်ားက ဟိန္းထြက္ေနသည္။ ၾကပ္လွခ်ည္လား။ အေတြ႕အႀကဳံရွိရင္ေတာင္မွ အေတာ္ေလး အႀကိမ္ေရနည္းပါးမည္ထင္သည္။ အရည္ေတြ တအား ထြက္လာကာ ကိုလင္း လက္ကို ေပပြေနေတာ့သည္။ ကိုလင္း လုပ္ငန္းဆက္သင့္ေနၿပီ။ ဖူးဖူးေျခေထာက္ကို ကားထုတ္လိုက္ၿပီးမွ တက္ခြလိုက္သည္။ ကိုလင္း လီးက တအားေတာင္ေနၿပီျဖစ္ရာ ဖူးဖူး၏ ေစာက္ပတ္ အ၀ ေလးကို ေတ့ကာေတ့ကာႏွင့္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ အေစ့ေလးကို လီးထိပ္ဖ်ားႏွင့္ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ထိုးဆြေပးလိုက္သည္။ ဖူးဖူးမွာေတာ့ လူးလြန္႔ေကာ့ပ်ံေနရွာေလၿပီ။ ကိုလင္း အလစ္အငိုက္ယူကာ ဒစ္အဖ်ားကို ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ “အား ကိုကို နာလိုက္တာ´´ ဖူးဖူး ခပ္တိုးတိုးေလး ေအာ္သည္။ ခဏ အနားေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေရွ႕ ကို ဆက္ထိုးလိုက္ရာ တစ္ခုခုႏွင့္ ပိတ္ဆို႔ကာ ဒုတ္ကနဲရပ္သြားၿပီး ဖူးဖူးလဲ အီးကနဲ ေအာ္သြားသည္။ ကိုလင္း ထင္ျမင္ခ်က္ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေလၿပီ။ ဖူးဖူးက အပ်ိဳစင္စစ္စစ္ကေလးပါလား။ ဒါဆို ကိုယ့္ကို ခ်စ္လြန္း လို႔ ဘာမွ မျငင္းဆန္ဘဲ အကုန္ လိုက္ေလ်ာေနျခင္းျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကိုလင္း ဝမ္းသာသြားသည္။ ေနာက္ကို တစ္ခ်က္ ဆုတ္လိုက္ၿပီး အားကုန္ ထိုးသြင္းလိုက္ရာ ထုတ္ကနဲ အထိအေတြ႕ႏွင့္အတူ တစ္ဆုံးဝင္သြားေတာ့ သည္။ “အား….. ကိုကို .. ကိုကို.. နာလိုက္တာကိုကိုရဲ႕…. အီးဟီး…. ဖူးဖူးဟာေလး ၿပဲသြားၿပီလားမသိဘူး´´ ဖူးဖူး၏ အာေခါင္ျခစ္ငိုယိုသံက ဂူထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္သြားေတာ့သည္။

ကိုလင္း ခဏၿငိမ္ေနေပးလိုက္သည္။ ဖူးဖူး မ်က္လုံး ေအာက္ခမ္းစပ္ကို လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနသည္။ ေၾသာ္ အပ်ိဳစင္ စစ္စစ္ ကေလးဆိုေတာ့လည္း နာရွာမည္ေပါ့ေလ။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ဖူးဖူး အငိုတိတ္သြားသည္။ “ဖူး နာေသးလား´´ “ဟင့္အင္း နာေတာ့ဘူး ကိုကို အထဲမွာ ၾကပ္ၿပီး တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီးျဖစ္ေနတယ္´´ “အာ့ဆို ကိုယ္ နည္းနည္းေလာက္ လႈပ္ၾကည့္မယ္ေနာ္ ဖူးဖူး မနာေအာင္လုပ္ေပးမယ္ အစမို႔ပါ ေနာက္ဆို မနာေတာ့ ပါဘူး´´ ဖူးဖူး ကိုယ္ေလး ၿငိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္ ေခါင္းျငႇိမ့္လိုက္သည္ ျဖစ္မည္။ အေမွာင္ထဲမို႔မျမင္ရ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေယာက်ၤားေတြက ဒီလိုပါပဲ။ ဒါမ်ိဳးက် ကိုယ္လိုရာဆြဲေတြးတတ္တာေပါ့ ဟဲဟဲ။ အဲဒါနဲ႔ နည္းနည္း အထုတ္အသြင္း လုပ္ၾကည့္သည္။ ၾကပ္ထုပ္ေနသည္။ ဖူးဖူးကလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ညႇစ္ထားတာက ပို ၾကပ္ေနသလိုပါ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရည္ေတြ ထြက္လာေတာ့ ဖူးဖူးလည္း သိပ္မနာေတာ့။ နာတာကို ေကာင္း တာက ဖုံးသြားေလၿပီ။ တစ္ခ်က္ေဆာင့္ တစ္ခ်က္ညည္း ျဖစ္လာသည္။ ပထမ ျဖည္းျဖည္း ေဆာင့္ေပးရာမွ နည္းနည္း အရွိန္တင္လိုက္သည္။ ဖူးဖူး ဘာမွ မကန္႔ကြက္။ ညည္းသံသာစိတ္လာသည္။ အျမန္ႏႈန္း တျဖည္း ျဖည္း ျမင့္လာသည္။ ဖူးဖူးသည္း ကိုလင္း ေက်ာကို လက္ျဖင့္ အသားကုန္ ဖက္ထားသည္။ ဖက္ထားရာမွ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္တက္လာၿပီး “ကိုလင္း ကိုလင္း ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္လာလဲ မသိဘူး အား အာ့ဟာ အား…. အေမ့….. ရွီး….. အင္းးး အ အား………… ´´ ေအာ္သံႏွင့္အတူ ေစာက္ဖုတ္ကေလးက လီးကို တဇစ္ဇစ္ႏွင့္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ညႇစ္ကာ ေကာ့တက္လာၿပီးေနာက္ ၿငိမ္က်သြားေလေတာ့သည္။ ကို လင္းလည္း ဖူးဖူးၿပီးသြားမွန္းသိသျဖင့္ သုက္ရည္မ်ားကို ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသို႔ ဒရေဟာ ပန္းထည့္ေပးလိုက္ ရာ ဖူးဖူးမွာ အရသာေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ ေမ့ေမ်ာမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။ ထိုညေတာ့ ငတ္မေျပသည့္ ကာမ ဆားငံေရကို တက္ညီလက္ညီ ေသာက္လိုက္ၾကသည္မွာ သုံးခါ ေလးခါပင္ မကေတာ့။ ဖူးဖူးလည္း ေစာက္ပတ္ပူထူလာၿပီး ကိုလင္းလည္း လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး က်ိန္းလာသျဖင့္ သာ အိပ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိပ္ေတာ့လည္း တြင္းစိမ္ရင္း အိပ္ရသည္မွာ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ေပ။ မိုးလင္းကာ နီးေတာ့ တြင္းထဲမွ ေႁမြက ေခါင္းေထာင္ေနသျဖင့္ လင္းဆြဲေလးေတာ့ ဆြဲလိုက္ေသးသည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေရခ်ိဳအိုင္သို႔သြားကာ ကိုယ္လက္ေဆးေၾကာ မ်က္ႏွာသစ္လုပ္ရသည္။ မလုပ္ လို႔ မျဖစ္။ တစ္ညလုံး ဗြက္ေပါက္သြားရာ မလုပ္လွ်င္ ေျခာက္ကပ္ကုန္ေတာ့မည္။ ၿပီးေနာက္ ထုံးစံအတိုင္း ကမ္းစပ္ ဆင္းသြားၾကေတာ့သည္။ ကမ္းစပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထူးျခားမႈကို ေတြ႕ရသည္။ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ေန ေခ်ၿပီ။ ကမ္းစပ္သို႔ ေသနတ္အသင့္ခ်ိန္ကာ သြားၾကည့္လိုက္သည္။

ရာဘာေလွတစ္စီး၊ အေကာင္းပကတိ၊ ေလွ ထဲတြင္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္၊ အသက္ေတာ့ မရွိေတာ့ေခ်။ ပုတ္ေစာ္ပင္ နံေနၿပီ။ သရဲေၾကာက္ တတ္သူဆိုလ်င္ လိပ္ျပာလြင့္ႏိုင္သည္။ လက္တစ္ဖက္က ငါးစားလို႔ ကုန္ၿပီ၊ အပုတ္ရည္ေတြ တေတာက္ ေတာက္ စီးက်ကာေလွေဘးသို႔ တြဲေလာင္းက်ေနသည္။ ကိုလင္း ေလွထဲသို႔ ဆင္းလိုက္သည္။ ေလွထဲတြင္ ဖိနပ္က သုံးရံ၊ ေလွ၏ ေဖာင္းၾကားတြင္ ညပ္ေနသည္။ ဒါဆို လူေလးငါးေယာက္ စီးလာသည့္ အသက္ကယ္ေလွမွ က်န္သူမ်ား ပင္လယ္ထဲတြင္ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ က်က်န္ခဲ့ေလၿပီ။ ဒီလူကလည္း က်မက်န္ခဲ့ဘဲ ေလွေပၚမွာ အသက္ကုန္သြားပုံ ရ သည္။ ကိုလင္း မေၾကာက္ႏိုင္ေတာ့။ ေလွေပၚသို႔ တက္ကာ အသုံးဝင္သည့္ ပစၥည္း ရွာယူလိုက္သည္။ ေရစို အဝတ္အစားမ်ားပါေသာ အထုပ္ႏွစ္ထုပ္၊ ေစာင္ထူတစ္ထည္၊ ေဆးဝါးမ်ား ပါသည့္ အိတ္တစ္အိတ္၊ ဓာတ္မီး တစ္လက္ႏွင့္ လက္ပတ္နာရီတစ္လုံး ေတြ႕ရသည္။ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ အမ်ိဳးအစား သိပ္ အေကာင္း ႀကီး မဟုတ္၊ ဒါေပမဲ့ ေရလုံေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ဝမ္းသာသြားသည္။ ဒီကြၽန္းေပၚမွာ နာရီ မလိုအပ္ေသာ္ လည္း ရက္စြဲမ်ားၾကည့္ႏိုင္ေသးသည္ေလ။ လိုတာေတြ အကုန္ ယူပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုအေလာင္း ႀကီးကို ပင္လယ္ထဲ ေမွ်ာဖို႔ စဥ္းစားသည္။ မျဖစ္ႏိုင္။ ဒီေနရာမွာတင္ ဝဲလည္ဝဲလည္ျဖစ္ေနမည္။ ေလွကို အေကာင္းအတိုင္း ရသျဖင့္ ျပန္သုံးလို႔ ရႏိုင္ေသးသည္ပဲ။ လိုရမယ္ရ ေလေလွ်ာ့ၿပီး သိမ္းထားရမည္။ ဒါလဲ မဟုတ္ေသး။ ဒီေလွအမ်ိဳးအစားက ေလေလွ်ာ့လို႔မရ။ ရေသာ္လည္း ျပန္ျဖည့္မရ။ ေလွတြင္ ကပ္လ်က္ပါေသာ ေလအိုးက တစ္ခါသုံးေလအိုး။ ဒီအတိုင္းပဲ ဟိုဂူေပါက္ထဲမွာ ထည့္ထားရမည္။ သဲေပၚမွာ ထားရင္ေတာ့ သဲကိုက္သြားမည္။ အုန္းလက္ျဖင့္ က်င္းတစ္က်င္း တူးလိုက္သည္။ သိပ္အက်ယ္ႀကီးလည္း မတူးႏိုင္။ အုန္းလက္ျဖင့္ တူး ရေတာ့ သဲေသာင္ျပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခရီးမတြင္။ ႀကိဳးစာပမ္းစားတူးလိုက္ေတာ့မွ က်င္းတစ္က်င္း ျဖစ္လာသည္။ ခုနက ေလွေပၚက ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္အတူ ဖိနပ္မ်ားကို ျမႇဳပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ကိုယ့္ဘာသာ သရဏဂုံ တင္ေပးလိုက္သည္။ ေသသူေတြကေတာ့ ဘယ္ဘာသာဝင္ေတြလဲမသိ။ ဖူးဖူးက ေၾကာက္လို႔ ဟိုးေဝးေဝးမွာ ထိုင္ေနသည္။ တစ္ဖက္ကို လွည့္ထားသည္။ သူမ မၾကည့္ရဲေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ကိစၥမ်ား ၿပီးေတာ့မွ ဖူးဖူးကို ေခၚကာ ကြၽန္းကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ေရစီးေၾကာင္း သင့္သျဖင့္ ေရာက္လာသည့္ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ ေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ေရဝင္ ပ်က္စီးသြားၿပီ။ ေရမဝင္ မပ်က္စီးသည့္အရာမ်ားကို တစ္ေနရာကိုပုံထားကာ ဂူဝသို႔ ကဲ့ယူရသည္။ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားလည္း မဟုတ္ပါ။ အဖိုးဘယ္ေလာက္တန္တန္ ဒီေနရာမွာ အသုံးမတည့္ရင္ တန္ဖိုးမရွိပါ။

ေ႐ႊလိုမ်ိဳးဟာဆို တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ကံေကာင္း လို႔ ကုန္းေပၚျပန္ႏိုင္ရင္ သုံးလို႔ရႏိုင္သည္။ တစ္ျခားဟာေတြကေတာ့ သိပ္မမက္ေမာလွ။ သယ္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားထဲမွ ေကာင္းႏိုးရာရာ ေ႐ြးထုတ္ၾကည့္သည္။ ပစၥတို တစ္လက္ က်ည္အျပည့္ျဖင့္ ပါလာေသာေၾကာင့္ ဖူးဖူးကို ေပးထားသည္။ အေၾကာင္းရွိရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္လို႔ ရ ေအာင္လို႔။ ကိုလင္းေသနတ္ကက်ည္ႏွင့္က မတူ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ည္အပိုပါမလာသည့္ ဖူးဖူးေသနတ္ကို မသုံးဘဲ ကိုလင္းက သူ႔ေသနတ္ကိုသုံးကာ ဖူးဖူးကို ေသနတ္ပစ္နည္း သင္ေပးသည္။ ပစၥတိုဆိုသည့္ အမ်ိဳးက ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္သားမဝထားရင္ ထိမွန္ဖို႔မလြယ္လွသျဖင့္ က်ည္ထိုး က်ည္ထုတ္တတ္႐ုံ၊ ပစ္တတ္႐ုံသာ သင္ ေပးထားရသည္။ ပထမဆုံးက်ည္တစ္ေတာင့္က သဲျပင္ေပၚက ေလးေပေလာက္ ဝိုင္းထားသည့္ေနရာကို ပစ္ခိုင္း ရာ ဘာမဆီညာမဆိုင္ ေရွ႕လွမ္းလွမ္းက အုန္းသီးခိုင္ကို ထိကာ ေႂကြက်သြားသျဖင့္ ရယ္ရေသးသည္။ စနစ္ တက် ျပလိုက္ေတာ့လည္း လက္ေျဖာင့္သည္မဟုတ္ေတာင္ ေပ သုံးဆယ္ေလးဆယ္ေလာက္ေတာ့ ထိေအာင္ ပစ္ႏိုင္သြားသည္။ က်ည္ငါးေတာင့္ေတာ့ ျဖဳန္းလိုက္ရသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ကိုလင္းေသနတ္က ၉ မမ က်ည္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကံေကာင္းရင္ ထပ္ရႏိုင္ေသးသျဖင့္သာ သုံးပစ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖူးဖူးအတြက္မ်ား ဝတ္စရာအပိုေလးရမလား ရွာၾကည့္သည္။ ကေလး အက်ၤ ီေတြ။ ဖူးဖူးက မခ်ိသြားၿဖဲ ေလး လုပ္ျပသည္။ ဆပ္ျပာမႈန္႔လို ဆပ္ျပာဘူးလိုမ်ိဳး တိုလီထြာလီေတြလည္း ပါသည္။ လက္ျဖင့္လွည့္ရသည့္ မီးအိမ္တစ္ခု အေကာင္းပကတိပါလာသည္က ကံေကာင္းေပစြ။ ညက်ရင္ေတာ့ အသုံးတည့္ၿပီေပါ့ေလ။ ပစၥည္းေတြ သိမ္းၿပီးေတာ့ ဖူးဖူးႏွင့္အတူ ဂူထဲ ေျပာင္းထည့္သည္။ ဆပ္ျပာမႈန္႔ ရရင္ျဖင့္ ဖူးဖူးအဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္၊ ကိုလင္းအဝတ္ေတြလည္း ေလွ်ာ္ေပါ့။ ပစၥည္းေတြ ဂူထဲထည့္ၿပီးေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္ခ်င္ေလွ်ာ္ရေအာင္ ဖူးဖူးကို ေျပာရသည္။ ဖူးဖူးကလည္း ေလွ်ာ္ခ်င္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္အစားက ငပိေစာ္နံေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြ ေလွ်ာ္ထားတုန္း ဘာသြားဝတ္မလဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဖူးဖူးက ညကတည္းက ရွိသမွ်အရွက္ေတြ ေပးလိုက္ၿပီပဲ ကိုကိုရယ္ ခြၽတ္လိုက္ပါ ေတာ့။ ဖူးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္မဲ့သူလဲ မရွိပါဘူး။ ဒီအတိုင္းသာ ေနၾကတာေပါ့ ဟုေျပာလိုက္ရာ ကိုလင္း အႀကီးအက်ယ္ အံ့ၾသသြားရေတာ့သည္။ ညကမွ အပ်ိဳစင္ဘဝေလးကို စြန္႔ေပးခဲ့သည့္ သူ႔ခ်စ္သူတျဖစ္လည္း ဇနီးအသစ္စက္စက္ကေလးက ဒီလိုမ်ိဳး ေျပာသည္ဆိုေတာ့ အံ့ဖြယ္သရဲေပပ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္ဗလာႏွင့္ ဖူးဖူးက ႏွစ္ေယာက္လုံးစာ အဝတ္ကို ေလွ်ာ္ကာ ေသာင္ျပင္မွာ အုန္းလက္ခင္း လွန္းထားရ သည္။

အခုမွပဲ အာဒမ္ႏွင့္ ဧ၀ လိုလို၊ ေက်ာက္ေခတ္လူသားလိုလို ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ပထမေတာ့ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ကာ ရယ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဖူးဖူး၏ ခ်စ္စဖြယ္ ေစာက္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းကေလးကို ျမင္ရသည့္ ကိုလင္းက ခဏခဏ ေလာင္တီးေနသလို ဖူးဖူးကလည္း စိတ္ေတြ ႏိုးၾကား ေနသည္သာ။ အဝတ္ေတြလွန္းၿပီးေတာ့ ဂူထဲျပန္ဝင္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်စ္ပြဲဆင္ၾကသည္။ တေရးအိပ္ၾကသည္။ ညေနက်ေတာ့ လွန္းထားသည့္ အဝတ္ေတြ ျပန္သြား႐ုပ္ရင္း ညစာရွာဖို႔ေမ့သြားသျဖင့္ အုန္းသီး၀၀စားကာ ျပန္ ဝင္ရေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်နပ္ၾကသည္ေလ။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ကိုလင္းက အိပ္ရာထဲေရာက္ ေရာက္ခ်င္း “ဖူးေလး ကိုကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ အဝတ္က ဒီတစ္စုံပဲ ရွိတာေနာ္၊ ဒါခ်ည္းပဲ ေလွ်ာ္လိုက္ ဝတ္ လိုက္ဆိုရင္ ၾကာရင္ စုတ္ျပတ္သတ္ကုန္မွာ ကယ္မဲ့သူရွိရင္ေတာင္ အဝတ္မပါရင္ ရွက္စရာႀကီး၊ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတုန္း အဝတ္မဝတ္ဘဲ ေနၾကရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔´´ “အင္ ကိုကိုကလည္း ဉာဏ္ႀကီးပဲေနာ္ ဖူးဟာကို တစ္ခ်ိန္လုံးျမင္ခ်င္တိုင္း မသိတာက်လို႔ ေကာင္းပါၿပီရွင္ ကိုကို႔သေဘာပါ ဟုတ္လား´´ “အဲဒါေၾကာင့္ ဖူး ေလးကို ခ်စ္ရတာ သိလား´´ အိပ္ရာထဲေရာက္ေတာ့ ကိုလင္းက ဖူးဖူးကို အရင္လိုပဲ လုပ္ေပးလိုက္ ၿပီးေနာက္ မသိမသာ ေပါင္ၾကားထဲ ေခါင္းႏွစ္လိုက္က ဖူးဖူး၏ ေစာက္ဖုတ္ကေလးကို ပါးစပ္ျဖင့္ ငုံပစ္လိုက္ သည္။ ဖူးဖူး ထင္မွတ္မထားသျဖင့္ လန္႔ျဖပ္ကာ ကိုလင္း ေခါင္းကို အတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ “အို ကိုလင္း အဲဒါဘာလုပ္တာလဲ ဘုန္းေတြ နိမ့္ကုန္ပါ့မယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ အို အို ေျပာလို႔လဲမရဘူး ခက္ေတာ့တာပဲေနာ္´´ ကိုလင္းကေတာ့ ဖူးဖူး ဘယ္လိုပင္တားေစကာမူ လုံးဝဂ႐ုမစိုက္ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးထဲသို႔ သူ႔လွ်ာ ႀကီးကိုသာ ဝင္ႏိုင္သမွ်ဝင္ေအာင္ ထိုးထည့္လိုက္၊ ေစာက္စိေလးကို လွ်ာႏွင့္ထိုးလိုက္၊ စုပ္ယူလိုက္ႏွင့္ လုပ္ခ်င္ သလို လုပ္ေနသည္။ ဖူးဖူးမွာ တားခ်ိန္ပင္မရ၊ သူ႔ဘာသာသူ အသက္ရွဴေတြမွားကာ ေကာ့ပ်ံလန္ေနေတာ့ သည္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုလင္း၏ လွ်ာစြမ္းေအာက္တြင္ အညံ့ခံကာ ဖူးဖူး၏ ညီမေလးမွာ မ်က္ရည္ေတာက္ ေတာက္က်ေအာင္ ငိုရသည့္အေနအထားသို႔ ေရာက္သြားေတာ့သည္။ ဖူးဖူးကို တစ္ခ်ီၿပီးေအာင္ မႈတ္လိုက္ရာ အရည္မ်ား ႐ႊဲေနသျဖင့္ ကိုလင္း လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးသြင္းတာေတာင္ မေအာ္ေတာ့ေပ။ ညည္း႐ုံသာ ညည္းၿပီး ေကာ့ေကာ့ခံေနေတာ့သည္။ “ဖူးေလး ၿပီးကာနီးရင္ ေျပာေနာ္ ကိုကိုနဲ႔ ဖူးနဲ႔ အတူတူၿပီးရေအာင္´´ “အင္ ကိုကို ဘာၿပီးတာလဲ´´ ေၾသာ္ ဒီငတိမေလးကလည္း ၿပီးသာၿပီးသြားတယ္ ၿပီးတယ္ဆိုတာဘာလဲ မသိေသး။ “ ဖူးေလး ခုနက ျဖစ္သလို တအားေကာင္းသြားတာ ၿပီးတာေပါ့ ဖူးေလးရဲ႕´´ ရွင္းျပၿပီးေနာက္ ကိုလင္း ရပ္တန္႔ သြားေသာ အရွိန္ကို ျပန္ျမႇင့္တင္လိုက္သည္။ ကိုလင္းလည္း တအားေကာင္းေနသလို ဖူးဖူးလဲ ေသမတတ္ ေကာင္းလြန္းေနသည္။ ဖူးဖူး ၿပီးကာနီးေတာ့ ကိုလင္းစကား နားေထာင္သည္။ ၿပီးေတာ့မယ္ ၿပီးေတာ့မယ္ ဆို သည္ႏွင့္ ကိုလင္း အားကုန္ အရွိန္ျမႇင့္ေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။ “အာ့ အာ့…. ´´ဆိုသည့္အသံေလးၾကားသည္ ႏွင့္ ကိုလင္း သုက္ရည္ေႏြးေႏြးမ်ားကို ဖူးဖူး၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ပန္းထုတ္လိုက္ရာ “အား… ကိုကို႔….. အိ….. အား ေကာင္းလိုက္တာ အား……..´´ ဆိုသည့္အသံႏွင့္အတူ ၿပီးသြားေလေတာ့သည္။ ကိုလင္းကလည္း သူၿပီးၿပီးခ်င္း မရပ္ပစ္ဘဲ က်န္ေနေသးသည့္ မာေက်ာမႈေလးျဖင့္ ဆက္ၿပီး ေဆာင့္ေပးလိုက္သျဖင့္ ဖူးဖူး တအား ေကာင္းသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ခ်စ္စခင္စ ၾကင္နာစ လင္မယားဆိုေတာ့လည္း ဒီထဲကကို မထြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္မ်ားၾက သည္သာ။ တစ္ညလုံး ခ်စ္ရည္လူးၾကသည္။ သူတို႔ေနသည့္ဂူထဲမွာ သုက္ရည္ေရာ ေစာက္ရည္နံ႔မ်ားျဖင့္ လႈိင္ ေနသည္။ သူတို႔ကေတာ့ ဒီအနံ႔ရေလ တဏွာႂကြေလဆိုေတာ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပဲေပါ့ေလ။ ဒီလိုႏွင့္သာ ညဆိုလည္း ႏွစ္ခ်ီသုံးခ်ီ ေန႔ဘက္လည္း တစ္ခ်ီေလာက္ေတာ့ ဆြဲျဖစ္ၾကသည္။ အစက သူတို႔အိပ္သည့္ေနရာကိုသာ သြားသည္။ လိုးၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္သက္က ေလး ရက္ပိုင္းမွ်ရွိလာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလြဲရင္ ရွက္စရာလူ တစ္ေယာက္မွ မရွိသျဖင့္ ေန႔ဘက္ လီးေတာင္ ေစာက္ပတ္ယားလာလွ်င္လည္း ဂူထဲသို႔ ျပန္မဝင္ျဖစ္ေတာ့။ အဆင္ေျပသည့္ေနရာတြင္သာ လိုး ၾကသည္။ တစ္ခါတရံလည္း ပင္လယ္ထဲ ေရကူးရင္းနဲ႔ မတ္တပ္ေဆာ္ျပစ္သည္။ တစ္ခါတရံလည္း ေသာင္ျပင္ ေပၚမွာ ဗ်င္းၾကသည္။ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာက သိပ္အဆင္မေျပလွ။ ေအာက္ကခံရသည့္ ဖူးဖူးက ဖင္ၾကားထဲ သဲ ဝင္သျဖင့္ ၾကမ္းရွရွ၊ အေပၚက ကိုလင္းကလည္း ဒူးက သဲပြန္းသျဖင့္ ၾကာၾကာမလုပ္ႏိုင္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေကာင္းဆုံးေနရာ သြားေတြ႕သည္။ သူတို႔ေလွဖြက္ထားသည့္ဂူေပါက္ထဲေရာက္မွ ေနရာေကာင္းေတြ႕သြား ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလွက ရာဘာေလွျဖစ္သျဖင့္ ေမႊ႕ယာသဖြယ္ ဇိမ္က်လွသည္။ သို႔ေသာ္ ညဘက္ေတာ့ မအိပ္ ႏိုင္ေခ်။ ပင္လယ္ေလတဟူးဟူးႏွင့္ ေအးလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ကြၽန္းေပၚသို႔ေရာက္သည္မွာ သုံးပတ္ခန္႔ရွိသည္။ ဒီနားပတ္လည္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ၾက၊ ဟိုနားဒီနား သြားလိုက္ၾက၊ ကြၽန္းအႏွံ႔ မေရာက္ေသး။ တစ္ရက္ေတာ့ ေတာထဲ ဝင္ၾကည့္သည္။ ေတာက သိပ္နက္လွသည္ မဟုတ္ေပမဲ့ သစ္ပင္ေတာ့ထူထပ္သည္။ ေတာထဲေရာက္ေတာ့မွ ေတာငွက္ေပ်ာမ်ား၊ အျခားအမည္မသိ အပင္ မ်ား ေပါက္ေရာက္သည္ကို သတိထားမိသည္။ တိရစာၦန္က တစ္ျခားေတာ့ မေတြ႕။ တစ္ခါတေလ ႁမႊေေတြ႕သည္။ ေမ်ာက္မ်ားလည္း တခါတရံ ေတြ႕သည္။ ႁမႊေကိုေတာ့ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ မသတ္ပါ။ တစ္ခါေတာ့ ဖူးဖူးရပ္ေနသည့္ အပင္ေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းလာသည့္ ေႁမြတစ္ေကာင္ ေတြ႕သျဖင့္ မလြဲမေရွာင္သာ ပစ္ခ်လိုက္ ရသည္။ ေႁမြသားကင္ေတာ့ ဖူးဖူးက မစားရဲသျဖင့္ မစား၊ ေမ်ာက္သားေတာ့ စားသည္။ ေမ်ာက္ဖ်က္သည့္ အခ်ိန္တြင္ အနားမွာ မေနေတာ့။ လူကေလးႏွင့္ တူသျဖင့္ သနားလို႔တဲ့။ ေတာထဲ ေလးငါးရက္ ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ေတာ့ လမ္းျဖစ္လာသည္။ ေနရာေတြလည္း မွတ္မိလာသည္ ဘယ္နားဘာအေကာင္ရွိတတ္တာလည္း သိလာသည္။ ကိုလင္း ေတာထဲထြက္တိုင္း ဖူးဖူးက အၿမဲတမ္း ပါသည္။ ေတာထဲတြင္ အမဲပစ္လိုက္၊ စိတ္ထန္လာလွ်င္ ေတြ႕တဲ့ေနရာတြင္ မိုးတိုးမတ္တပ္ေရာ ပိုးလိုးပက္လက္ပါ လိုးလိုက္ ေဆာ္လိုက္ႏွင့္ သာယာေနၾကသည္။ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ပင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ဖူးဖူးလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ကြၽမ္းလာသည္။ တစ္ရက္ေတာ့ ဖူးဖူးက ေတာထဲသြားေနရင္း “ကိုကို ခဏမ်က္စိမွိတ္ေပးေနာ္´´ ဟု ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆိုလာသျဖင့္ မ်က္စိ မွိတ္ ေပးလိုက္သည္။ ဖူးဖူးက ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ကိုလင္း ဒုတ္ကို ေထာင္လာေအာင္ ဆြေပးသည္။ ဒါဆို ကိုလင္းသေဘာ ေပါက္လိုက္သည္။ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ဖူးဖူးက ေတာင္လာေသာလီးကို လက္ ျဖင့္ အရင္းမွ ကိုင္ကာ ဒစ္ကို ပါးစပ္ျဖင့္ ငုံလိုက္သည္။ အိုး…. ေကာင္းလိုက္သည့္အရသာ။

ဖူးဖူးက ကိုလင္း ရႈံ႕ မဲ့သြားေသာ မ်က္ႏွာကို မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္ကာ ခပ္ျပင္းျပင္းစုပ္ေတာ့သည္။ သိပ္ၾကာၾကာ မခံလိုက္။ ၿပီးခ်င္ လာသည္။ ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း ပါးစပ္ထဲကျပန္မထုတ္ေပး။ ထြက္လာသမွ် အကုန္လုံးကို မ်ိဳခ် လိုက္ ေတာ့သည္။ ၿပီးသြားေတာ့မွ “ကိုကိုက ဖူးဟာေလးကို ညတိုင္း လ်က္ေပးတယ္၊ စုပ္ေပးတယ္၊ အရမ္းေကာင္း တယ္ ကိုကိုရယ္၊ ကိုကို႔ကို ျပန္လုပ္ေပးခ်င္တာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတာ၊ လုပ္လဲ မလုပ္ရဲဘူး၊ အခု ေတာ့ ဖူး ေကာင္းသလို ကိုကိုလည္း ေကာင္းမလားလို႔ လုပ္ေပးၾကည့္တာ ေကာင္းလားဟင္´´တဲ့။ ကိုလင္း အလြန္ ၾကည္ႏူးသြားသည္။ သူ ဖူးဖူးကို စၿပီးပါကင္ေဖာက္သည့္ ေနာက္ေန႔မွစကာ ေန႔တိုင္း ဂ်ာေပးေသာ္ လည္း ဖူးဖူးကို မစုပ္ခိုင္းရက္။ သူမကိုသာ ေကာင္းေစခ်င္သည္ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ညတိုင္းလိုလို သူမက အရင္ စုပ္ေပးသည္။ ကိုလင္းကလည္း ဂ်ာေပးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ လိုးၾကသည္။ အခ်ိန္မေ႐ြး လိုးႏိုင္သည့္ အေနအထားမို႔ ေလာဘတႀကီး တစ္ည ေလးငါးခ်ီ မလုပ္ျဖစ္ၾက ေတာ့။ တစ္ည ႏွစ္ခ်ီေလာက္သာ လုပ္ျဖစ္ေတာ့သည္။ မိုးလင္းကာနီး လင္းဆြဲေလးလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဆြဲျဖစ္သည္။ “ဖူးေလ ကိုကိုတို႔ေလ ေျမာက္ကြၽန္းကိုမ်ားေရာက္ေနလားမသိဘူးေနာ္´´လို႔ ကိုလင္းကေျပာေတာ့ ဖူးဖူးက နားမလည္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ “ဘာေျမာက္ကြၽန္းလဲ ကိုကို ဖူး တကယ္မသိဘူးေနာ္´´ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ကိုလင္းက “ဒီလိုေလ ဖူးရဲ႕၊ ဟိုးအရင္တုန္းက ကမာၻႀကီးက ျပားတယ္လို႔ ယူဆတုန္းက ကြၽန္းႀကီးေလးကြၽန္း ပဲရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီထဲမွာမွ ေျမာက္ကြၽန္းမွာ ပေဒသာပင္ဆိုတာရွိတယ္တဲ့၊ အဲဒီပေဒသာပင္ကေန လိုသမွ် အကုန္ ခူးယူစားသုံးႏိုင္တယ္တဲ့၊ ဘယ္သူကမွ ေလာဘမတက္ၾကဘူးတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေျမာက္ကြၽန္းမွာ ကာမ ဆက္ဆံခ်င္ရင္ လိုးခ်င္ရင္ ဘယ္ေနရာမွာမဆို လိုးလို႔ရတယ္တဲ့၊ အဲဒီေနရာမွာ ခုနစ္ရက္ခုနစ္လီ လိုးၾကတယ္ တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က် သူတို႔ေဘးပတ္လည္ကေန သစ္ပင္ေတြက အုပ္မိုးေပးထားတယ္တဲ့၊ အခုလည္း ကိုကိုတို႔ အဲလို ျဖစ္ေနသလိုပဲေလ၊ လိုးခ်င္တဲ့အခ်ိန္လိုးတယ္၊ စားခ်င္တဲ့အခ်ိန္ စားခ်င္တဲ့ဟာယူစားတယ္ ဘာထူးလဲ ေနာ့´´ “သိဘူးကိုကိုရယ္ ဖူးကေတာ့ ကိုကိုနဲ႔အတူေနရတာ ေပ်ာ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္ကိုလည္း ျပန္ခ်င္ တယ္။ ကိုကိုနဲ႔ ဖူးနဲ႔ အိမ္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၾကရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ´´ ဖူးဖူးက ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ေလး ေျပာေတာ့ ကိုလင္းလည္း အိမ္ကိုသတိရသြားသည္ ဖူးဖူးကိုလည္းသနားသြားသည္။ သူတို႔ ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္လေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ တစ္ရက္ေတာ့ ဖူးဖူးက ကိုကို႔ကို ေျပာစရာရွိလို႔ ဆိုကာ ဘယ္သူမွမရွိသည္ကိုသိသိႏွင့္ နားနားကို တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာသည္။ ဖူးမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီတဲ့။ ကိုလင္း တအား ေပ်ာ္သြားသည္။ ဒါဆို သားေလးရေတာ့မယ္ေပါ့။ ဟုတ္ေသးပါဘူး။ သမီးေလးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ျဖစ္ ခ်င္တာျဖစ္ သားျဖစ္ျဖစ္ သမီးျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သားေလးေမြးေမြး သမီးေလးေမြးေမြး ဒီကြၽန္းေပၚမွာ အဆင္ေျပေျပ ေမြးႏိုင္ပါ့မလား။ ဆရာဝန္မရွိ၊ ေဆးမရွိ။ သို႔ေပသိ ေက်ာက္ေခတ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ေမြးၾက တာပါပဲေလဟုသာ စိတ္ေျဖလိုက္ရသည္။

မိခင္ေလာင္းျဖစ္သည့္ ဖူးဖူးက အေပ်ာ္ဆုံးပါပဲ။ အဲဒီေန႔ကစလို႔ သုံး လ ေရွာင္ရသည္ဆိုသျဖင့္ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းရသည္။ ဖူးဖူးက အလိုက္သိသည္။ ပါးစပ္ျဖင့္ ေန႔တိုင္း လုပ္ေပး သည္။ လက္ျဖင့္လည္း လုပ္ေပးသည္။ အလိုက္သိတတ္လြန္းေသာ ဇနီးေလးကို အခ်စ္ပိုရသည္။ သူမကို အာဟာရျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ေကြၽးရေတာ့သည္။ ငွက္ဥလည္း ႏႈိက္ေကြၽးသည္။ ခ႐ု၊ ငါး၊ ပုဇြန္ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရေအာင္ ရွာေကြၽးသည္ ။ မိခင္ က်န္းမာေရးေဒါင္ေဒါင္ျမည္မွ ကေလးကို ဆရာဝန္မဲ့ ေမြး ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါလား။ သုံးလေလာက္ေနေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ လုပ္ျဖစ္ၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အရင္လို နည္းေပါင္းစုံ မလုပ္ေတာ့။ အညင္သာဆုံးနည္းျဖင့္ လိုးၾကသည္။ ကိုယ္ဝန္ရင့္မာလာေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ မိန္းမ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ၿပီဆိုေတာ့ လင္လုပ္သူ ကိုလင္း စုရေဆာင္းရၿပီ၊ ကေလးအဝတ္ကေလးေတြက အသုံးဝင္လာသည္။ မိဘေတြ အဝတ္မဝတ္ဘဲေနရင္ေတာင္ ကေလးကိုေတာ့ ေႏြးေအာင္ထားရမည္။ ဒီလိုႏွင့္ ကိုးလ လြယ္လို႔ ဆယ္လ ဖြားမည့္အခ်ိန္သို႔ ေရာက္လာသည္။ တစ္ရက္ေတာ့ ဗိုက္နာသည္ ဆိုသျဖင့္ ပင္လယ္စပ္မွာ ေမြးလို႔မျဖစ္ႏိုင္လို႔ ေခ်ာက္အတြင္းမွ ေရခ်ိဳအိုင္သို႔ ထမ္းေျပးရသည္။ ေရခ်ိဳအိုင္နား မွာ သစ္႐ြက္ထူထူ ခင္းေပးရသည္။ ဖူးဖူးက တစ္ခါမွ ကိုယ္ဝန္မေဆာင္ဖူးသျဖင့္ အတင္းညႇစ္ေနသည္။ တအား နာမွ ညႇစ္ရန္လည္း ေျပာေပးရေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုလင္း လက္ေတြ႕မျမင္ဖူးပါ။ အရင္ တုန္းက You Tube မွ စပ္စပ္စုစု ေလွ်ာက္ၾကည့္ထားသည့္ ကေလးေမြးသည့္ဗီဒီယိုမ်ားက အသုံးတည့္ေနသည္။ ကိုလင္း စိတ္တအား ပူေနသည္။ အဆင္မွ ေျပပါ့မလား။ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း ဖူးဖူး ဒုကၡျဖစ္ရင္ ကိုလင္းတစ္ ေယာက္တည္း ကြၽန္းေပၚမွာ က်န္ခဲ့မွာ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အသက္မရွင္လိုေတာ့။ ပစၥတိုျဖင့္ အဆုံးစီရင္ၿပီး ဖူးဖူး ေနာက္ လိုက္မည္ စသည္ျဖင့္ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္ေတြးေနသည္။

ဖူးဖူး၏ ေအာ္သံ တအားက်ယ္ လာၿပီ။ ကိုလင္းလက္ကို ကိုင္ထားသည္။ လက္ကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ညႇစ္ထားသည္မွာ သူမ ေဝဒနာကို ေဖာ္ က်ဴးေနသည့္ႏွယ္။ တစ္ခ်က္ေတာ့ တအား ညႇစ္လိုက္သည္။ ကံေကာင္းေပစြ။ အေနအထား မပ်က္ယြင္းသည့္ ကေလးငယ္သည္ ေယာနိဝမွ ေခါင္းျပဴလာသည္။တစ္ကိုယ္လုံးထြက္လာၿပီးေနာက္ အခ်င္းပါ ထြက္က် လာသည္။ ေရမႊာေတာင္ မေပါက္လိုက္ေသးသည္လားမသိ။ မဟုတ္ႏိုင္ပါ။ ေရမႊာမေပါက္ဘဲ ကေလးေမြးစရာ မရွိ။ ေရမႊာရည္မရွိဘဲ ကေလးအသက္မရွင္ႏိုင္။ ခုနက သူထမ္းေျပးတုန္းက ႐ႊဲကုန္သည္မွာ ေရမႊာေပါက္သည္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ နာလြန္းလို႔ ေသးေပါက္ခ်သည္ထင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သတိမထားမိျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်က္ႀကိဳးကို ျဖတ္ရန္ ဓားကို ျပင္ၿပီးမွ သတိရသျဖင့္ မီးျဖင့္ ဓားတစ္ေခ်ာင္းလုံးကို ကင္လိုက္ၿပီးမွ ေအး ေအာင္ ေရႏွင့္ အျမန္စိမ္ကာ ခ်က္ႀကိဳးျဖတ္ၿပီး ခပ္တင္းတင္းေလး ထုံးလိုက္သည္။ ဖူးဖူးကေတာ့ အားအင္ကုန္ ခမ္းကာ ယဲ့ယဲ့မွ်သာ ရွိေတာ့သည္။ ကေလးက သမီးေလး။ ေၾသာ္ သမီးေလး ကံေကာင္းေပစြ။ လူမရွိသူမရွိ ကြၽန္းေပၚမွာ ဒီလို အဆင္ေျပေျပ ေမြးႏိုင္သည္မွာ နည္းသည့္ကုသိုလ္မဟုတ္။ သမီးေလး၏ အသံစာစာေလး ေၾကာင့္ မွိန္းေနေသာ သူ႔အေမ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္သည္။ အားယူ ထထိုင္လိုက္ၿပီး သမီးေလးအား ႏို႔ခ်ိဳ တိုက္ ေကြၽးလိုက္သည္။ အိမ္မွာသာဆို ေဆး႐ုံမွာ လူနာလာၾကည့္သူေတြ စည္ကားေနေရာ့မည္။ သမီးေလးမ်က္ႏွာ ကို ျမင္ရသည့္ မိခင္လုပ္သူ ဖူးဖူး မ်က္ႏွာမွာ ခုနက ပင္ပန္းနာက်င္မႈေတြ တစ္စက္မွ်ပင္ မရွိေလေတာ့။ ေသြးႏုသားႏု မိခင္မ်ား ေရွာင္က်ဥ္ရမည့္အရာမ်ား ကိုလတ္က ဆရာလုပ္သည္။ နႏြင္းတက္လည္း မရွဴ ႏိုင္၊ ႏြားၿမီးလည္း ျပဳတ္မတိုက္ႏိုင္၊ မီးတြင္းလည္း မဝင္ႏိုင္၊ သို႔ေသာ္ ကံတရား၏ ေဖးမမႈျဖင့္ သမီးေလး က်န္း မာပါသည္။ သမီးေလး ခုနစ္ရက္သမီးအ႐ြယ္တြင္ ကိုလင္းက ကင္ပြန္းတပ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုေန႔တြင္ အုန္း သီးမ်ား စိတ္ကာ ေတာထဲမွ ေမ်ာက္မ်ားကို သြားေဝသည္ဆိုပဲ။ ေမ်ာက္ကေတာ့ ျမင္တာနဲ႔ေျပးသည္ေပါ့။ ကို လင္းကေတာ့ သမီးကင္ပြန္းတပ္ အလႉလုပ္သည္ဆိုကာ ေမ်ာက္ကို အုန္းသီးစိတ္ သြားေကြၽးျခင္းျဖစ္သည္။ နာမည္ကိုေတာ့ အဏၰဝါဟုသာ ေပးလိုက္သည္။ ေမြးရပ္ဇာတိႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီသည္သာမက နာမည္လည္း လွပါသည္။ သမီးေလး ေလးဆယ့္ငါးရက္ျပည့္ေတာ့ ကိုလင္းကပင္ ေတာင္းဆိုစရာမလို၊ ဖူးဖူးက အလိုက္တသိ ပင္ ေတာင္းဆိုလာပါသည္။ သမီးကိုယ္ဝန္ရွိကတည္းက ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ရတာၾကာေနၿပီကိုကိုရယ္ ဖူး စိတ္ေတြတအားလာေနတယ္တဲ့။

ဒါနဲ႔ သမီးကို အရိပ္ေအာက္မွာ ထားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေလွေပၚမွာ သြား လိုးၾကေတာ့သည္။ ငတ္ေနလို႔လားမသိ ခ်ိဳေနတာပဲ၊ အဲ မဟုတ္ပါဘူး အရသာရွိတာကို ေျပာတာ။ ႏွစ္ခ်ီ သုံးခ်ီ ဆက္တိုက္ဆြဲလိုက္တယ္။ သမီးတစ္ေယာက္ ေမြးထားေပမဲ့ က်ယ္မသြားပါဘူး။ မဆိုသေလာက္ ညႇစ္အား ေလ်ာ့သြားေပမဲ့ အရင္လို ေကာင္းတုန္းပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သမီးေလး ႏွစ္လသမီးအ႐ြယ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ကိုလင္းက ေတာစပ္မွာ အိမ္ေလး တစ္လုံး ေဆာက္သည္။ ေတာထဲမွရသည့္ သစ္၊ ေမ်ာ၊ ဝါးမ်ားျဖင့္ လုပ္ထားရာ အိမ္ကေလးကေတာ့ ေသးေသး ေလးေပမဲ့ ကိုလင္းတို႔ လင္မယားအတြက္ေတာ့ နတ္ဘုံနတ္နန္းေလးပါပဲ။ ဂူထဲကို သိပ္မသြားျဖစ္ေတာ့။ တစ္ခါ တစ္ေလ မိုးသည္း ေလထန္ရင္ေတာ့ ဂူထဲေျပးရသည္။ ေလကေတာ့ ကာပါသည္။ ေက်ာက္ေဆာင္အကြယ္ထဲ ဆိုေတာ့ ေလတိုက္႐ိုက္မခတ္ႏိုင္ပါ။ ေလဆင္ႏွာေမာင္းဆိုရင္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္။ အလုံးလိုက္ကြၽတ္သြားမွာပဲ။ ဘာျဖစ္လဲ ျပန္ေဆာက္မွာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြ လေတြ တစ္လၿပီး တစ္လ ျဖတ္ေက်ာ္လာသည္။ သူတို႔ကို ကယ္ဆယ္မည့္သူ မေပၚ ေသး။ သမီးေလးလည္း စကားမေျပာတတ္ေသးတာေတာင္ ဟိုဆြဲ ဒီဆြဲ လုပ္တတ္လာသည္။ ဝူးဝါးဝူးဝါး စကား ေျပာသင္ေနၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း စိတ္အားငယ္မိသည္။ သမီးေလးမ်က္ႏွာက ခြန္အားျဖည့္ေဆးျဖစ္သည္။ မိဘေတာင္ စိတ္အားငယ္မွေတာ့ သားသမီးက ဘယ္လိုအားရွိပါ့မလဲဟု ကိုလင္းက စိတ္ကိုတင္းထားႏိုင္သည္။ ဖူးဖူးကေတာ့ တခါတရံငိုသည္။ ဖူးဖူးငိုလွ်င္ သမီးေလး အဏၰဝါက လိုက္ငိုသည္။ ကိုလင္းက ျပန္ေခ်ာ့ရသည္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီပဲ။ တစ္ရက္ေတာ့ ဖူးဖူးက ကိုကို ဒီေန႔ ဖူးေရာကိုကိုေရာ အဝတ္ေတြ ျပန္ဝတ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္၊ ညဘက္သာ တခါတခါ ေအးလို႔ဝတ္ျဖစ္တာ၊ သိပ္မဝတ္ျဖစ္ဘူး။ ဒီေန႔ အဝတ္ဝတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနတယ္ ဟုေျပာလာသည္။ သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အဝတ္ေတြ ဂူထဲသြားယူကာ ဝတ္လိုက္ၾကသည္။ ဖူး ဖူးကလည္း အရင္လို စကတ္ကေလးနဲ႔ အပ်ိဳေလးနဲ႔ျပန္တူသြားသည္ဟု ကိုလင္းကေျပာသျဖင့္ ဖူးဖူးက တခစ္ ခစ္ရယ္ေတာ့ သမီးေလးက ဘုမသိဘမသိ လိုက္ရယ္သည္။ ကိုလင္းလည္း ရယ္ေနရင္း ပင္လယ္ဘက္ အမွတ္ မထင္ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းေအာက္မွာ မီးခိုးတန္းတစ္ခု၊ ကိုလင္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ သြားသည္။ ဂူထဲသို႔ ဝင္ကာ မွန္ေျပာင္းေျပးယူသည္။ မွန္ေျပာင္းျဖင့္ ေသခ်ာစြာၾကည့္သည္။ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာတစ္စင္းမ်ားလား။ ထပ္ၾကည့္သည္။ ဟုတ္သည္။ သေဘၤာတစ္စင္း။ သူတို႔ဘက္ကို ဦးတည္ လာေန သည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ကိုလင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ဂူထဲတြင္ သိမ္းထားေသာ မီးက်ည္မ်ား သြားယူသည္။ မီးက်ည္ အျဖဴတစ္လုံး ပစ္ေဖာက္သည္။ ေဖာင္းကနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး ထိန္သြား သည္။ သမီးေလးက လန္႔ငိုသည္။ မထူးျခား။ မီးက်ည္ အျဖဴဆိုေတာ့ ျမင္ပုံမရ။

မီးက်ည္ အနီက ေျခာက္လုံး တည္းသာ ပါသည္။ တစ္လုံး ေဖာက္လိုက္သည္။ ႐ႊီးကနဲ တက္သြားကာ ေကာင္းကင္ယံတြင္ နီရဲ ေတာက္ပစြာ ေပါက္ကြဲသည္။ တစ္လုံး မထူးျခားေသး။ ႏွစ္လုံး မထူးျခားေသး။ သုံးလုံးေျမာက္တြင္ သေဘၤာမွ မီးက်ည္ အစိမ္း တစ္လုံး တက္လာသည္။ ကိုလင္းေရာ ဖူးဖူးပါ အတိုင္းမသိ ေပ်ာ္သြားသည္။ ဖူးဖူး ဒီေန႔ အဝတ္ေတြ ဝတ္ၾကည့္ ခ်င္သည္မွာ ဒီနိမိတ္မ်ားလား မသိေတာ့ေခ်။ ကိုလင္း မွန္ေျပာင္းႏွင့္ ထပ္ၾကည့္သည္။ ေသခ်ာၿပီ။ သေဘၤာဦး ျပန္လွည့္လာေခ်ၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နီးသထက္နီးလာရာ သေဘၤာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက သေဘၤာေတာ့ မဟုတ္။ ငါးဖမ္းသေဘၤာလည္း မဟုတ္။ ကြၽန္း ႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ေက်ာက္ခ်ကာ ကြၽန္းဘက္သို႔ ရာဘာေလွျဖင့္ ကူးလာသည္။ ကိုလင္းေရာ ဖူးဖူးပါ က်န္ခဲ့ သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္ယူရန္ စိတ္မကူးေတာ့။ ရာဘာေလွကေလး ကမ္းသို႔ကပ္လာရာ ေလွေပၚတြင္ ေယာက်ၤားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါသည္။ ဌာနဆိုင္ရာဝန္ထမ္းမ်ားျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္။ တူညီဝတ္စုံ မ်ားႏွင့္ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလးက ဖူးဖူးႏွင့္ သမီးကို လက္ျဖင့္ ကူညီဆြဲတင္သည္။ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္က ကိုလင္းကို ဆြဲတင္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္အစားမ်ားက ေလွ်ာ္ထားသျဖင့္ သန္႔ရွင္းေနေသာ္လည္း စုတ္ျပတ္ ေနေပၿပီ။ သေဘၤာႀကီးေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ကပၸတိန္က ေစာင့္ေနသည္။ တက္လာေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ကာ ႏွစ္လိုဖြယ္ အၿပဳံးျဖင့္ ဆီးႀကိဳကာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ကိုလင္းက အဂၤလိပ္လို အနည္းငယ္ေျပာတတ္သျဖင့္ ကံေကာင္းသြားသည္။ ကိုလင္းက ျပန္ႏႈတ္ဆက္ကာ အေၾကာင္းစုံ ေျပာျပသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွန္းသိသြားေသာအခါ ကပၸတိန္က သေဘၤာသားထဲတြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ပါ သည္ဟုဆိုကာ ေခၚေပးသည္။

သူမနာမည္က ေဒၚႏွင္းပြင့္ေဝ။ အရပ္ရွည္ရွည္ အသက္(၃၀)ေလာက္ ရွိမည္။ သူမက ဖက္လွဲတကင္း မိတ္ဆက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ စားစရာေသာက္စရာမ်ား ခ်ေကြၽးသည္။ အဝတ္အစား မ်ားလည္း ထုတ္ေပးသည္။ ေနာက္ဆုံးမွ သိရသည္မွာ သူတို႔ကိုလာကယ္သည့္ သေဘၤာသည္ NGO တစ္ခုမွ သေဘၤာျဖစ္ၿပီး လြန္ခဲ့သည့္ ရက္ပိုင္းေလာက္က ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည့္ သေဘၤာကို ရွာေဖြရင္ ဒီနားသို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြၽန္းကို ျမင္ရေသာ္လည္း လူမေနဟု ယူဆက ျပန္လွည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ မီးက်ည္ေဖာက္ျပလို႔သာ လူရွိမွန္းသိသျဖင့္ လွည့္လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမတို႔လည္း ခရီးစဥ္ၿပီးဆုံးသျဖင့္ ျပန္ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမတို႔အဖြဲ႕က စင္ကာပူႏိုင္ငံ အေျခစိုက္ျဖစ္ၿပီး စကၤာပူသို႔ သြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စင္ကာပူ ေရာက္လွ်င္ ျမန္မာသံ႐ုံးသို႔ အပ္ႏွံၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ေရာက္သည္အထိ ေဆာင္႐ြက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့သည္။ ဒီကြၽန္းသည္ စကၤာပူႏိုင္ငံ ေရပိုင္နက္အတြင္းရွိ ကြၽန္းတစ္ကြၽန္းျဖစ္ၿပီး ေျမပုံေပၚတြင္ မပါရွိေၾကာင္း သေဘၤာမ်ား ဒီလမ္းေၾကာင္းမွလည္း ေတာ္႐ုံ ျဖတ္ေလ့မရွိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ တစ္ေနကုန္ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚတြင္ေနရင္ ကြၽန္းေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းရသမွ် ဘဝအေတြ႕အႀကဳံမ်ား ကို ေျပာၾကသည္။ ေဒၚႏွင္းပြင့္ေဝအပါအဝင္ က်န္သည့္ သေဘၤာသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း လာနားေထာင္ ၾကသည္။ သမီးေလး အဏၰဝါကို ေမြးႏိုင္ခဲ့သည့္ ဖူးဖူး၏ သတၱၱိကို ခ်ီးက်ဴး မဆုံးေတာ့ေပ။ ကိုလင္းကိုလည္း ခ်ီး က်ဴးသည္။ ျမင္ဖူးသမွ် ဒုကၡသည္မ်ားသည္ ဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္၊ ပိန္လွီေျခာက္ကပ္ကာ အ႐ိုးုေပၚအေရတင္ျဖစ္ေန ေသာ္လည္း အခု ကယ္ခဲ့ရသည့္ မိသားစုမွာ လူမရွိ သူမရွိ ကြၽန္းေပၚတြင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနလာခဲ့ရေသာ္လည္း ဝၿဖိဳးစိုေျပေနသည္မွာ ေယာက်ၤားလုပ္သူ၏ ကိုယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္းရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟူ။ ဖူးဖူးက ၾကည္ႏူး ၿပဳံး ၿပဳံးသည္။ ကိုလင္းက ရွက္ၿပဳံးၿပဳံးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္းတစ္ခန္း ေပးထားသည္။ ပင္လယ္ထဲက ကြၽန္းေပၚမွာ အေျခက်လာေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ သေဘၤာေပၚမွ အိပ္ခန္းကပင္ အနည္းငယ္ စိမ္းေနသည္။ ေႏြးေထြး သလိုေတာ့ ခံစားရသည္။ သမီးေတာ္ကလည္း ေနရာသစ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္၊ သူ႔အအိပ္ကို ေစာင့္ ရေသးသည္။ သမီးေလး အိပ္သြားေတာ့ လုပ္ငန္းစေတာ့သည္။ ဖူးဖူးက သေဘၤာက ေပးသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို သုံးက အျပတ္ ႐ႊိုင္းထားၿပီးၿပီေလ။ ကိုလင္း ေရသြားခ်ိဳးသည္။ ျပန္လာေတာ့ ဖူးဖူးက စပန္႔သား ဂါဝန္ အေပ်ာ့ ေလးကို ဝတ္ထားသည္။ ကိုလင္း ဖူးဖူး တစ္ကိုယ္လုံးကို တပ္မက္ေမာစြာ ၾကည့္သည္။ ဂါဝန္ေလး ေပါက္ထြက္ မတတ္ပင္။

ကိုလင္း အိပ္ယာေပၚတက္လိုက္သည္။ ေမႊ႕ယာက စပရိန္ေမႊ႕ယာျဖစ္သျဖင့္ အိစက္ညက္ေညာ လွသည္။ ဖူးဖူး၏ ဂါဝန္ေလးကို ေခါင္းမွ လွ်ိဳကာ ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားေသာ ဖူးဖူး၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အသာစုပ္နမ္းလိုက္ကာ လက္တစ္ဖက္မွ ဖူးဖူး၏ ရင္သားေလးမ်ားကို ႐ြ႐ြေလး ကိုင္ တြယ္ ေဆာ့ကစားေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖူးဖူးေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ေခါင္းဝင္ကာ ေစာက္ဖုတ္ကေလးကို အသာေလး လွ်ာႏွင့္ တို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဆပ္ျပာတိုက္ထားသျဖင့္ ေမႊးပ်ံ႕ေနသည္။ လွ်ာျပားလိုက္ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးကို စုန္လ်က္လိုက္ၿပီး အေစ့ေလးကို လွ်ာထိပ္ဖ်ားျဖင့္ ဖိကာ ပြတ္လိုက္သည္။ ဖူးဖူး အရည္ေတြ ႐ႊဲနစ္ေနၿပီ။ လုပ္ ငန္း စခ်ိန္ တန္ၿပီ။ ခါးတြင္ပတ္ထားေသာ ေမြးပြတံဘက္ႀကီးကို ေျဖထုတ္လိုက္ရာ ဒုံးပ်ံႀကီးမွာ ပစ္ရန္အသင့္ အေနအထားသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ဖူးဖူး၏ ခါးက်င္က်င္ေလးကို ကိုင္ကာ ေစာက္ဖုတ္အဝသို႔ ေတ့ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသာ ဖိသြင္းလိုက္သည္။ တအိအိ ဝင္သြားေသာ အရသာကို ကိုလင္းခံစားေနလိုက္သည္။ ဖူးဖူးလည္း ထို႔အတူပင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ဇိမ္ခံေနလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသြင္းအထုတ္ကို ေႏွးတခါ ျမန္တ လွည့္ လုပ္ေပးေနရာမွ ဖူးဖူး ၿပီးကာနီးျဖစ္ကာ တုန္တက္လာသျဖင့္ ဆက္တိုက္ အားကုန္ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ဖူးဖူးကလည္း တက္ႂကြစြာ တုန္႔ျပန္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုလင္း သုက္ရည္ပူပူမ်ားကို သားအိမ္အတြင္း သို႔ အရွိန္ျပင္းျပင္း ပန္းထုတ္လိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ဖူးဖူးလည္း ၿပီးသြားရေလေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စၿပီး ခ်စ္ ခဲ့ခ်ိန္မွ ကေလးတစ္ေယာက္ရသည့္အခ်ိန္အထိ ဒီအခ်ိန္က အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။ ဘာ စိတ္ဖိအားမွ မရွိ။ အိမ္အျပန္ခရီးေလ။ သုံးရက္ေလာက္သြားေတာ့ စကၤာပူကို ေရာက္သည္။ စကၤာပူမွာ ေဒၚႏွင္းပြင့္ေဝက အကုန္လိုက္ပို႔ သည္။ ေၾသာ္ သေဘၤာနစ္လိုက္ကာမွ စကၤာပူကို ေလ့လာေရးခရီးေတာင္ သြားေနရပါေပါ့လား။ ၿပီးေတာ့ သံ႐ုံးကို လိုက္ပို႔သည္။ သံ႐ုံးကလဲ ေဖာ္ေ႐ြစြာ ဆက္ဆံသည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ သံ႐ုံးမွာ ေအာင္းေနရ ၿပီးမွ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ေလေၾကာင္းခရီးျဖင့္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ေလဆိပ္တြင္ ႀကိဳမဲ့သူ မရွိ။ ဖူးဖူးက ကိုလင္းအိမ္ကို အရင္ျပန္ပါဟု ေျပာသည္။ ကိုလင္းအိမ္က ပုဇြန္ေတာင္မွာ။ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ဘတ္စ္ကား စီးလာခဲ့သည္။ အရင္လို ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့။ YBS စနစ္က အေကာင္အထည္ေပၚေနၿပီျဖစ္ရာ အားရပါးရတက္စီးလာခဲ့သည္။ သိပ္ေတာ့ လဲ မထူးပါ။ စပယ္ယာေတြကလဲ ေဟာက္ၿမဲပါပဲ။ ကားေတြကလည္း လု ေမာင္းဆဲပါပဲ။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ကလဲ ဖမ္းဆဲပါပဲ။

ပုံးထဲ ေငြထည့္ရတာႏွင့္ စပယ္ယာလာေကာက္တာေတာ့ ကြာသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကိုလင္း မိဘေတြေရာ ႏွမေတြပါ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ေၾကာင္ၾကည့္ကာ တစ္မိ နစ္ေလာက္ စကားမေျပာႏိုင္။ ၿပီးေတာ့မွ ကိုလင္းတို႔ကို အိမ္ထဲသို႔ ေခၚသြင္းသည္။ အေမလုပ္သူက သူ႔သား ေသ႐ြာျပန္ႀကီးကို ျပန္ေတြ႕ရလို႔ ငိုေတာ့သည္။ အေဖလုပ္သူကေတာ့ ၾကည္ႏူးေနသည္။ ကိုလင္းက ဖူးဖူးႏွင့္ သမီးကို ျပကာ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ အေၾကာင္းစုံကိုလည္း ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ သေဘာေပါက္သြားၾက သည္။ ေျမးကိုေရာ ေခြၽးမကိုပါ ခ်စ္ၾကသည္။ ဖူးဖူးကို ေမးေတာ့မွ ပိုအဆင္ေျပသြားသည္။ ဖူးဖူး၏ အေဖက ကိုလင္းအေဖႏွင့္ သင္တန္းတစ္ခု အတူတက္ခဲ့ဖူးသည္။ ဘီယာေသာက္ေဖာ္မ်ားျဖစ္သည္။ အိမ္မွာတစ္ရက္နားခိုင္းကာ ေနာက္ေန႔က်မွ ကိုလင္းအေဖက ကားျဖင့္ ဖူးဖူးတို႔အိမ္ လိုက္ပို႔သည္။ ဖူးဖူးတို႔အိမ္က ေျမာက္ဥကၠလာမွာ။ ေရာက္ေတာ့ ကိုလင္းမိဘေတြလိုပင္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေနာက္ မွ ဆြမ္းသြပ္ၿပီးတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ သမီးရယ္ ဟုေျပာကာ ငိုၾကေလေတာ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးငိုၾကျခင္း ျဖစ္ သည္။ ေနာက္မွ ကိုလင္းအေဖက ဦးေဆာင္ကာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပေလရာ ဖူးဖူး၏ ဖခင္ေရာ မိခင္ပါ ေက်နပ္သြားသည္။ သူ႔သမီး မဂၤလာမေဆာင္ဘဲ ေယာက်ၤားရသြားသည္ကိုလည္း စိတ္မဆိုးၾကေတာ့ပါ။ သူတို႔ သာဆိုရင္ ဒီလို သမီးေလးတစ္ေယာက္ က်န္းက်န္းမာမာ ေမြးႏိုင္မည္မထင္ေၾကာင္းေျပာကာ ဖူးဖူးကိုေရာ ကိုလင္းကိုပါ ခ်ီးက်ဴးသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုလင္းလက္ထဲသို႔ ေသာ့ႏွစ္ေခ်ာင္း ထည့္ေပးသည္။ လိပ္စာကဒ္ တစ္ကဒ္ ထည့္ေပးသည္။ ကိုလင္း ပထမေတာ့ ဘာမွန္းမသိ။ ေနာက္ေတာ့မွ ဗဟန္းမွာ အိမ္တစ္လုံးရွိသည္တဲ့။ ထိုအိမ္ကို လက္ဖြဲ႕သည္၊ အိမ္မွာ ကားဂိုေထာင္ထဲ ကားတစ္စီးရွိသည္။ ေနာက္ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းက အဲဒီ ကားေသာ့ ျဖစ္သည္။ ကိုလင္း မယူလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ကိုလင္းအေဖက ယူလိုက္ပါသား အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီ ေလာက္နဲ႔ စီးပြားမပ်က္ေလာက္ပါဘူးဟု ရယ္က်ဲက်ဲေျပာသျဖင့္ ယူလိုက္ရသည္။ ဖူူးဖူးအေဖက ကိုလင္းအေဖ ကို လက္သီးေထာင္ျပသည္။ ေၾသာ္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ ဘဝတစ္ခုပါလား။ ကိုလင္း မိဘမ်ားကို ကိုလင္းကိုေရာ ဖူးဖူးကိုပါ သူတို႔ပိုင္ေသာ ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္တစ္ခုစီေပးသည္။ ရွယ္ယာေတြလည္း ခြဲေပးသည္။ ကိုလင္းတို႔မွာ အိမ္ပိုင္ယာပိုင္ကားပိုင္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္းေပၚမွာ တုန္းကလို လိုခ်င္တာ ခ်က္ခ်င္း မရႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဝယ္ရသည္။ မွာယူရသည္။ ကြၽန္းေပၚက အရသာႏွင့္ေတာ့ မတူပါ။

ကြၽန္းေပၚမွာ အလိုဆႏၵေတြ သိပ္မရွိလွ။ စားလို႔ေနလို႔ရ ေတာ္ၿပီေပါ့။ ဒီေရာက္ေတာ့ မရေတာ့။ က်ား ႀကီးလာေလေလ ေျခရာႀကီးလာေလေလ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကြၽန္းေပၚတြင္ အဝတ္ဗလာျဖင့္ ႀကိဳက္ တဲ့အခ်ိန္ ႀကိဳက္သလိုေနႏိုင္သည့္ အ႐ိုင္းဆန္သည့္ ဘဝေလးကို တစ္ခါတရံ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ေျပာျဖစ္ၾက သည္။ သမီးေလး အ႐ြယ္ေရာက္လာၿပီ။ ေနာက္ထပ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ထြန္းကားသည္။ သမီးငယ္ ကိုေတာ့ ေကာင္းကင္ေမ ဟု ေပးလိုက္သည္။ အဏၰဝါရဲ႕အေဖာ္က ေကာင္းကင္ ျဖစ္ရမည္မဟုတ္ပါလား။ လုပ္ငန္းမ်ားေအာင္ျမင္လာေတာ့ သူျဖစ္ခ်င္တာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ရသည္။ ကြၽန္းကေလးကို တစ္ ေခါက္ျပန္သြားခ်င္သည္။ စကၤာပူကို မိသားစုလိုက္ခ်ီတက္သြားသည္။ လြယ္ေတာ့မလြယ္။ သူလိုက္ပါလာသည့္ သေဘၤာ ပိုင္ဆိုင္သည့္ NGO ကို ရွာရသည္။ ေတြ႕ေတာ့ သူတို႔ပါလာသည့္ သေဘၤာက ယခု မသုံးႏိုင္ေတာ့။ ဒါနဲ႔ သေဘၤာ၏ အခ်က္အလက္မ်ားကို ရွာေဖြေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းရသည္။ သူလိုခ်င္သည္က ထိုရက္စြဲ တြင္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည့္ ခရီးစဥ္ အိမ္ေျမႇာင္ၫႊန္း။ ရခဲ့ပါသည္။ ေငြကုန္ခံႏိုင္ေတာ့ ကံလဲေကာင္းလြန္းေတာ့ လိုခ်င္တာကို ရေအာင္ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ သေဘၤာတစ္စီး စင္းလုံးငွားရသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုကြၽန္းကို တစ္ေခါက္ ျပန္သြားသည္။ ဒီဘက္ေခတ္ သေဘၤာေတြ ျမန္ဆန္လာသည္။ သုံးရက္ေလာက္ ေမာင္းျပန္လာရသည့္ ခရီးကို တစ္ရက္ စြန္းစြန္းျဖင့္ ေရာက္သြားသည္။ ကြၽန္းကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ရေတာ့ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ထိုကြၽန္းတြင္ ယခင္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ။ အခုေတာ့ ကြၽန္းေပၚတြင္ အိမ္ကေလးမ်ား အစီအရီ။ သေဘၤာလမ္းျပႀကီးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီကြၽန္းက ယခင္က လူမေန။ ေနာက္ေတာ့ လူေနအိမ္မ်ား ရွိလာသည္။ အစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ရွိေနၿပီ။ ဥပေဒစိုးမိုးမႈလည္း ရွိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ကြၽန္းေပၚသို႔ တက္သြားေတာ့ လုံၿခဳံေရး တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားက သေဘၤာေပၚသို႔ တက္စစ္သည္။ ကိုလင္း(ခ) ဦးလင္းကိုကိုက စကၤာပူသံ႐ုံးမွ ေထာက္ခံေပးလိုက္ေသာ ေထာက္ခံစာကို အပ္ႏွံလိုက္ေတာ့မွ ကြၽန္းေပၚသို႔ အသာတၾကည္ ေခၚ သြားသည္။

ကြၽန္းက ေသးေသးေလး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္းေပၚမွာ လူေနအိမ္ကေလးမ်ား လွလွပပ ေဆာက္ထားၾက သည္။ သစ္ေတာႀကီးလည္း မရွိေတာ့။ ေတာင္ႀကီးကေတာ့ ရွိေနေသးသည္။ ကိုလင္းက သူ ဒီထဲက ဂူထဲမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနဖူးေၾကာင္း၊ အထဲမွာ ေခ်ာက္ႀကီးရွိေၾကာင္း၊ ဟိုဘက္မွာ ဂူေပါက္တစ္ေပါက္ ရွိေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါမွ ကြၽန္းေစာင့္ရဲမ်ား ၾသခ်ယူရေတာ့သည္။ သူတို႔ဒီထဲကို ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ ေတြ႕သည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက လူေနခဲ့သည္ကို ေတြ႕သည္။ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနသည္ဟုေျပာသည္။ ထိုပစၥည္းပိုင္ရွင္ကို အရွင္လတ္လတ္ ေတြ႕ရသျဖင့္ အံ့အား သင့္ကုန္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္းေစာင့္ရဲမ်ားႏွင့္ စကား ေဖာင္ေဖာင္ေျပာရင္ ကြၽန္းေပၚလွည့္ပတ္ျပသည္။ ေၾသာ္ ဒီေနရာက ဘာလုပ္ခဲ့သည့္ေနရာ၊ စသည္ျဖင့္ ဇနီးသည္ကို တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာေတာ့ ဇနီးသည္ ဖူးဖူး ရွက္ေသြးျဖာရသည္။ သမီးႀကီး အသက္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ရာ သူလည္း ေလးဆယ္စြန္းစြန္း ျဖစ္ေနၿပီမဟုတ္ပါလား။ သမီးတို႔ကိုလည္း သူတို႔ေနခဲ့သည့္ ေနရာမ်ား၊ ေရထြက္အိုင္တို႔ကို လိုက္ျပသည္။ ကြၽန္းေပၚမွာ တစ္ညေနရာ ကြၽန္းေစာင့္ရဲအဖြဲ႕က ပင္လယ္စာမ်ား ျဖင့္ ေကာင္းေကာင္း ဧည့္ခံသျဖင့္ တဝႀကီး တြယ္လိုက္ၾကေသးသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မိုးလင္းေတာ့မွ စကၤာပူသို႔ ျပန္လာကာ ထိုမွတဆင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လာ ၾက ေတာ့သည္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အဏၰဝါႏွင့္ ေကာင္းကင္ေမက သူတို႔ညီအစ္မ ဒီကြၽန္းကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာ အုံးမည္ဟု ေျပာၾကသည္။ သူတို႔ သြားႏိုင္ၾကမွာပါ။ ကိုလင္းႏွင့္ ဖူးဖူးတို႔ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ ထက္ျမက္ၾက ပါသည္။ သမီးႀကီးျဖစ္သူေရာ သမီးငယ္ျဖစ္သူပါ အိမ္ေထာင္မျပဳၾကဘဲ အပ်ိဳႀကီးမ်ားဘဝျဖင့္သာ မိဘႏွင့္ အတူ ေနၾကရင္း ဘဝကို ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္….ၿပီး။