ကုန္းပါ့မယ္

အဲဒီေလာက္ႀကီးမၾကမ္းနဲ႔ကြာ .. နာတယ္”” ပူကနဲ နားထဲတိုးဝင္လာေသာ အသံေၾကာင့္ ေျခ အစုံကို ဖ်တ္ကနဲ ရပ္လိုက္ရသည္။ ““ဘြတ္ စြပ္ ဘြတ္ ဘြပ္ စြပ္ စြိ ျပတ္”” ““ဟို႔ အိုး အိုး ကြၽတ္ကြၽတ္ အရမ္းၾကပ္တာပဲ ကြယ္”” ““နာေရာ နာေသးလား ဟင္”“ ““အ အ အခုန ေလာက္ေတာ့ မနာေတာ့ဘူး”” သုံးထပ္သား ခန္းစည္း ေလးအတြင္းမွ တီးတိုးသံေလးမ်ားကို သူ႔နားက သဲသဲ ကြဲကြဲဠၾကားေနရသည္။ ““ေကာင္းလိုက္တာ အင္း အင္း အင့္ အင့္”” ဒါ ထက္ေက်ာ္အသံ သူမွတ္မိသည္။ ေကာင္မ ေလးအသံက မပီမသ ဗလုံးဗေထြးႏွင့္ ညီးတြားသံ တိုးတိုး ေလးစုပ္သပ္ေနသံေလာက္သာ ထြက္ေပၚေနရာ ေခး ဆိုေသာ ခေလးမေလးပင္ျဖစ္ ေနေလသလား။ ခြန္ဂ်ာ့ရင္သည္ အတိုင္းအဆမဲ့စြာ တုံရီလႈပ္ရွားလာ၏။

လကျထဲမှ ကူးပွီးသား ဓါတျပုံအိတျကို စားပှဲပေါျ အသာခထြားကာ အခနျးတှငျးသို့ တံခါးကို ဟလကြျ ခြောငျးကွညျ့လိုကျသညျ။ ““မွနျမွနျလုပျ အဈကိုရယျ မပွီးသေးဘူးလား”” ““ပွီးတော့မှာပါကှယျ တအောငျ့လေးနောျ ..နောျ””ထကျကြောျဖငျကွီးက လုံးဝပွောငျစငျကာ လုံခညြျမရှိ အောကျမှပကျလကျအနအေထားနှငျ့ပေါငျနှဈခြောငျး ကားထားသော ကောငျမလေး စောကျပတျထဲသို့ ထကျ ကြောျလီးကွီးက ပိုငျ ရိုကျသှငျးနသေလို စိုကျ စိုကျဆငျး နသေညျ။ ““ခေး”” ရယျဟု သူက မကြျရညျဝဲစှာ ရရှေတျ သညျ။ မနုူမုဆိုး ထကျကြောျလကျအတှငျး သကျဆငျး မိမှတော့ ခေးဘ၀ ဤသို့သာ ကားလိပျခရြမညျကို ခှနျဂြာ ကွိုတငျသိထားနသေလိုပငျ။ စောကျပတျနှဈခွမျးက ကွီးမားသော လီးမဲမဲ ကွီးအဝငျအထှကျ၌ ဘေးသို့ ပွနျ့ကားလိုကျ စုလိုကျဖွငျ့ လှုပျရှားနသေညျ။ ထကျကြောျဂှေးစိကွီးကမူ စောကျဖုတျ အောကျခွေ ဖငျနှဈခွများကားကို ဖတျခနဲ ဖတျခနဲ မှနျ မှနျရိုကျပေးနသေညျ။မိုးပေါျသို့ ဖဝါးလှနျကာ မွောကျထားသော ကောငျမလေးခွခြေောငျးလေးမြား ကုတျကှေးနရှော သညျ။ ““ဆောငျ့ .အငျ့ အငျ့ နာနာလေး အဈကိုရယျ”” ““ဒါနဲ့ ဆောငျ့တာ နာတယျဆို”” ““အဟှနျး နာလို့ နာတယျ ပွောတာပေါ့ ခုမှ မနာတာ”” ထကျကြောျဖငျကွီးကို ဆှဲမွောကျလိုကျ၏။ လုံးပတျ ငါးလကျမနီးပါး ကွီးမားကာ စောကျရမြေားနှငျ့ ပွောငျလကျနသေောလီးကွီးက စောကျဖုတျလေးထဲမှ ကြှတျလုနီးပါးထှကျလာသညျ။ စောကျပတျအကှဲကွောငျးလေး အောကျခွေ၌ ဖွူလှလှ မွုပျပူစီဗောငျးလေးမြား အစီအရီ စုပွုံတှဲခိုနကွေသညျ။ တငျးတငျးလေး စေ့သှားသော အကှဲကွောငျးကွား၌ လီးဒဈကွီးကား အပွငျသို့ ငါးမြှာခြိပျ တဈခြောငျး လို ဆှဲထှကျလာသညျ စောကျပတျအတှငျးသား ရဲရဲ လေးမြား လနျထှကျလာ၏။ ““ရှူး အား ကြှတျကြှတျ အဈကိုရယျ အဈကို့ ဟာကွီးကို ဆှဲထုတျလိုကျတာ ရငျထဲကို ဟာတာတာကွီး ဖွဈပွီး ကနြျရဈတာပဲ တဈမြိုးကွီးနောျ .. အငျးဟငျး ဒါဖွငျ့ အမွဲတတျထားပေးမယျလေ ဟငျ သှား ဒီက အ ကောငျးပွောတာ ဆောငျ့မယျနောျ စောကျပတျကို လကျ နဲ့ဖွဲထား မောမော ဟိုကျဟိုကျအသံနှငျ့ ထကျကြောျ အ မိနျ့ပေးသလိုပငျ ကနုကမာ ရောငျတောကျနသေော လကျသညျးရှညျေလေးမြာပါသညျ့ လကျခြောငျးဖှေးဖှေး လေးနှဈဖကျက စောကျပတျကို ဆှဲဖွဲပေး၏။

အစိေလးကျပဴးၿပီး ေထာင္ေနသည္။ ထိုေစာက္ စိေအာက္ေျခအတြင္းပိုင္း အသားႏုေလးမ်ား လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ ေပၚထြက္လာသည္။ ေစာက္ပတ္အတြင္းမွ ၾက ထြက္ေနေသာ ေစာက္ေခါင္း၀ အသားစိုင္မ်ားက အမဲ သားႏွယ္ ရဲရဲနီကာ လီးထိပ္ႀကီး မဝင္မီ ေခတၱမွ် ပိတ္ဆို႔ ေနၾက၏။ ““ဘြတ္””ခနဲ အသံႏွင့္အတူ ထက္ေက်ာ္၏ လီးထိပ္ႀကီးက ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ စိုက္နစ္ တိုးဝင္ သြားသည္။ ““အီး ဟီး ကြၽတ္ကြၽတ္ကြၽတ္”” ေကာင္မေလး ညီးတြားပုံက မခ်ိမဆ့္ႏိုင္လြန္းေလရာ ၾကားရသူ ခြန္ဂ်ာရင္၌ပင္ နင့္တင့္တင့္ႀကီးျဖစ္သြားေစေလသည္။ ထက္ ေက်ာ္၏ ရာဇဝင္လူဆိုး စာရင္းဝင္ ပစၥည္းႀကီးက အသစ္ စက္စက္ ေစာက္ပတ္ေလးအတြင္းသို႔ ပယ္ပယ္နယ္ နယ္ႀကီး လိုးဝင္ေနသည္မွာ ရွည္ၾကာလြန္းလွသည္ဟု သူထင္ေလသည္။ ဝင္သည္ ဝင္ေနသည္ ဝင္ေနဆဲ ကာလမွာပင္ ထက္ေက်ာ္ဖင္ႀကီးက တေျဖးေျဖး နိမ့္ဆင္းေနသည္။ ““အင္း .. ဟူေသာ ေကာင္မေလး၏ ညီးတြား သံေလးက ထက္ေက်ာ္လီးႀကီး အဆုံးေရာက္မွ အင့္အင္း ဟု အဆုံးသတ္လိုက္သည္ကိုလည္း ေတြ႕ရၾကားရ၏။ ထက္ေက်ာ္က လူယုတ္ .. ေစာက္ပတ္ႏွင့္ ဖင္အကြဲေၾကာင္းစပ္ၾကား အသားႏုေနရာေလးကို လက္ညႇိဳးျဖင့္ ရစ္ဝိုက္ပါတ္သပ္ေပးသည္။ လီးႀကီးအဆုံးဝင္ ထာသျဖင့္ တနင့္တပိုးခံစားထားရေသာ ေကာင္မေလး ခမ်ာ ဖင္ၾကားကို လက္ညႇိဳးႏွင့္ အေမႊခံရေသာခါ ကတုံ ကရီေလးျဖစ္လာသည္။ ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းက ထက္ ေက်ာ္၏လီးတန္ႀကီးကို ခါးသိမ္သြားမတတ္ ေယာင္၍ ေယာင္၍ ညႇစ္ျပစ္လိုက္ရွာသည္။ အခန္းဝမွေခ်ာင္းေန ေသာ ခြန္ဂ်ာဘက္သို႔ ဖင္ႏွစ္ခုက လွည့္ထားေလရာ ထိုသို႔ ေကာင္မေလး ေစာက္ပတ္ကို ညႇစ္လိုက္ျခင္းကို ခြန္ဂ်ာ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီးေတြ႕လိုက္ရသည္။ထိုအခါ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ခြန္ဂ်ာ့လီးအရင္းက ““တင္း””ကနဲ ေယာၿပီးခံစားလိုက္မိျပန္သည္။ ““ကြာ အဲလို မလုပ္နဲ႔ ဟင့္ ဟင့္ မလုပ္ပါနဲ႔ဆို”” ““ခံလို႔မေကာင္းလို႔လား ဟင္”” “ ယားတယ္ ဖင္ထဲက တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ”” ““ဒါျဖင့္ ဖင္ကိုလိုးေပးမယ္ေလ”” ““ေဟ့ ေအးကြာ အဲဒါေတာ့ မလုပ္နဲ႔”” ““ခံၾကည့္ပါအုံး မေကာင္း ေတာ့မလုပ္ဘူးေပါ့ ဘယ့္ႏွယ္လဲ”” ““ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း မဟုတ္တာသိပ္လုပ္ခ်င္တာပဲ”” ““ေစာက္ပတ္ကအၿမဲ လိုး ေနရတာ ႐ိုးေနၿပီ ေနာ္လို႔”” ““ကြၽတ္ အကိုကလဲ ေရွ႕ဖင္ ပဲလုပ္ပါကြာ”” ထက္ေက်ာ္ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ ေကာင္မေလးဖင္ၾကားကိုေမႊေနေသာ လက္ေခ်ာင္းက လီးတန္ ႏွင့္အတူ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ညင္ညင္သာသာ ယွဥ္တြဲ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ၾကည့္ပါလား လက္ေကာလီးေရာ ႏွစ္ခုသြင္း ျပန္ၿပီ အစ္ကိုႀကံႀကံဖန္ဖန္ သိပ္လုပ္တာပဲ နာတယ္ သိလား။ ထက္ေက်ာ္လီးေဘးမွ လက္ညႇိဳးကို ျပန္ႏႈတ္ လိုက္ျပန္သည္။

ဖင္ႀကီးကို ေျမာက္ခါ ေျမာက္ခါ ခတ္ သြက္သြက္ေလး ေဆာင့္လိုက္၏။ ““ဘြတ္စြတ္ ဘြတ္စြတ္ ကြိ ပိ ဘြတ္စြပ္”” “အင့္““အင့္ အင့္ အင့္”” ““အစ္ကို႔လီးကို အားရရဲ႕လားဟင္ ခ်ိဳမာ”” ““အိုး ဘာေတြေမးမွန္းမသိဘူး သြားကြယ္”” ခ်ိဳမာတဲ့ ဝိုင္းမဟုတ္ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ခြန္ဂ်ာ ေရွ႕သို႔ေျခတစ္လွမ္းတိုးျဖစ္သည္။ ေသာက ကင္ႏိုင္ ေသာ စိတ္ႏွင့္လည္း လီးကဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲေတာင္ ေပေပၿပီ။ ““ခ်ိဳမာ အားမရမွာစိုးလို႔ပါ”” ““အမေလး ေလး အစ္ကိုရယ္ ဒီေလာက္ဟာႀကီးနဲ႔ ခ်ိဳမာ့ဟာေလးထဲ လုပ္ေနတာေတာင္ ေသလုနီးပါးခံေနရတာ ဒီထက္ႀကီးရင္ေတာ့ စုတ္ျပတ္ကုန္မွာ ဟင္း ဟင္း ဟင္း ”” ႏွစ္ ေယာက္သားၿငိမ္သြားသည္။ ထက္ေက်ာ္ဖင္ႀကီးက အေၾကာဆြဲသလို ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ တုံခေနတုန္းျဖစ္သည္။ခ်ိဳမာဆိုေသာ ေကာင္မေလးက ထက္ေက်ာ္ ဖင္ႀကီးကို ဆြဲကာ ဆြဲကာ ေဆာင့္ရင္း တဟင္းဟင္း တအင္းအင္းႏွင့္ တြန္႔လိမ္ ေနရွာသည္။ ထက္ေက်ာ္လီးႀကီးက ခ်ိဳမာ့၏ေစာက္ ပတ္ေလးအတြင္း၌ အရင္းအထိ စိုက္ဝင္ကာ တြင္း ေအာင္းရင္းအတြင္း၌ တုံခါေနမည္ကို ခြန္ဂ်ာ ေတြးမိ ေလသည္။ ထက္ေက်ာ္ပုခုံးကိုေမးတင္ကာ မွိန္းေန ေသာ ေကာင္မေလး မ်က္ႏွာကိုအခုမွ သူေတြ႕ရသည္။ ငယ္႐ြယ္ႏုနယ္လြန္းေသာ ခ်ာတိတ္မေလး မ်က္ႏွာက ေကာ္ပတ္႐ုပ္ကေလးႏွယ္ သန္႔စင္လွပသည္။ နက္ေမွာင္ေသာဆံပင္ေလးမ်ားက ပန္းႏုေရာင္ ေခါင္း အုံးႀကီးေပၚ၌ ပ်ံဝဲ ဖြာဆင္းေနသည္။ ေမွးစင္းထား ေသာ မ်က္လုံးအစုံသည္ တလႈပ္လႈပ္ ..။ ““ေနာက္တစ္ခ်ီ လုပ္အုံးမလား”” ““ေက်ာင္းလႊတ္ ၿပီးၿပီ ကို ရဲ႕ ေက်ာင္းျပန္ေနာက္က်ရင္ အေမဆူမွာ ေနာက္မွေနာ္ ေနာ္လို႔” ” ခ်ိဳမာသေဘာပါ”” ငနဲသားအသံ က မေက်နပ္သလိုလို ဝမ္းနည္းသလိုလို “ “လုပ္ၿပီ ကိုကလဲဒီေလာက္လုပ္ရတာကို အားမရႏိုင္ဘူး သူ႔မွာ” ” ခ်ိဳမာ့ဖက္ကလဲ ျပန္ၾကည့္အုံး”” ထက္ေက်ာ္က ႏွာေခါင္း မွ ဟင္းကနဲသက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္ရင္း ခ်ိဳမာ့ဗိုက္ေပၚမွ ခြာ၍ထသည္။ခ်ိဳမာေရာ ထက္ေက်ာ္ပါ ေစာက္ပတ္ႏွင့္လီးတို႔ၿပိဳင္တူငုံ႔ၾကည့္မိၾကသည္။ သုတ္ေရမ်ား ေစးကပ္ျပစ္ခြၽဲေနေသာ ေစာက္ ပတ္အတြင္းမွ ထက္ေက်ာ္လီးႀကီးကို ေျဖးေျဖးျခင္းဆြဲ ထုတ္လိုက္သည္။ ““နဲနဲေပ်ာ့သြားၿပီ ..ေနာ္”” ခ်ိဳမာက လီးတန္ႀကီးကို လက္ေခ်ာင္းအဖ်ား ေလးမ်ားႏွင့္ ကိုင္ရင္းထက္ေက်ာ္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ေျပာ လိုက္ေလသည္။ ““ေနာက္တစ္ခ်ီေလာက္လိုးရင္ ရေသးတယ္”” ““ေတာ္ပါေတာ့”” ခ်ိဳမာက မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာ ၿပဳံးရင္း ရွက္စႏိုးေလးေျပာသည္။ ထက္ေက်ာ္ရင္ဘတ္ႀကီး ကို ျပတ္ခနဲ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္စုပ္ၿပီးမွ ကုတင္ေျခရင္းတြင္ ေအးစက္စြာ ပုံထားေသာ ထမီစိမ္းေလးကို လွမ္းယူ လိုက္ခါ ေျခေထာက္မွစြပ္သည္။

ထက္ေက်ာ္က အရွိန္ မေသေသးပဲ ခ်ိဳမာ့မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆြဲယူကာ နီေစြး႐ႊမ္းစိုေသာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ခ်ိဳၿမိန္ စြာ စုပ္ယူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေပၚမွာပင္ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ေလရာ ခပ္ငိုက္ငိုက္ႀကီး တြဲက်ေနေသာ လီးႀကီးက ခ်ိဳမာပါးစပ္ေလးနားတြင္ေရာက္သြားေလ၏။ ““ဟင္း သြား”” ခ်ိဳမာက ကဗ်ာကယာ မ်က္ႏွာ ကို လႊဲဖယ္ၿပီး ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။ ထက္ ေက်ာ္ ပုဆိုးကိုလဲျပစ္ေပးလိုက္သည္။ ““ဒါပဲေနာ္ ကို ခ်ိဳမာ ကေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံးေပးၿပီးၿပီ ခ်ိဳမာ့ကို သစၥာေဖါက္ရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး”” အာဂ ခ်ာတိတ္ေလးပဲဟု ခြန္ဂ်ာေတြရင္း အ ခန္းဝမွခြာသည္။ စားပြဲရွိ ဓါတ္ပုံအိတ္ေပၚ၌ ကမ္းက တမ္း ခြန္ဂ်ာဟု လက္မွတ္ထိုးကာ အိမ္ေပၚမွ အလ်င္ အျမန္ဆင္းလိုက္သည္။ဝိုင္း မဟုတ္ျခင္းအတြက္ သူေပ်ာ္သြားမိျခင္းကို ျပန္လည္ စမ္းစစ္ၾကည့္သည္။ ခ်ိဳမာဆိုေသာ ေကာင္မ ေလးႏွင့္ ထက္ေက်ာ္တို႔ ဇာတ္လမ္းကိုဝိုင္းသိလ်င္ .. စင္စစ္ကေတာ့ ဝိုင္း မသိေသာ ထက္ေက်ာ္၏ ပုံျပင္ေျမာက္မ်ားစြာရွိေနေသးသည္ကိုမူ ခြန္ဂ်ာ သိေန ခဲ့သည္။ အင္းေလ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဝိုင္းအုံခ်စ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္ မေလးအတြက္ စိုးရိမ္မိတ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ ေနာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးၿပီး သံပုရာရည္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တစ္ခြက္ကိုေသာက္ျပစ္လိုက္ရသည္။ အလုပ္စားပြဲအတြင္းမွ ဝိုင္း ၏ ေအာက္စလြတ္ေနေသာ ဓါတ္ပုံေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ မ ၾကာမီေလးတင္ကမွ ေတြ႕ခဲ့ႀကဳံခဲ့ရေသာ ခ်ိဳမာဆိုေသာ အထက ေက်ာင္းသူေလး တစ္ဦးႏွင့္ မႏုႆမုဆိုး ထက္ ေက်ာ္တို႔၏ ေန႔ပြဲႀကီးကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ၾကည့္ျမင္ခဲ့ရ ေသာ ခြန္ဂ်ာအဘို႔ ေအာက္စလြတ္ကာ ေစာက္ဖုတ္အ ကြဲေၾကာင္းေလး ထင္းေနေအာင္ ျမင္ေနရေသာ ဝိုင္း ဓါတ္ပုံေလးကို ၾကည့္႐ုံမွ်ႏွင့္ပင္ ခြန္ဂ်ာ လိုးခ်င္စိတ္မ်ား တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္လာသည္။ အလုပ္စားပြဲ၌ထိုင္ရင္း လီးႀကီးကို တင္းတင္း ဆုတ္ထားမိ၏။ ဒိတ္ကနဲ ဒိတ္ကနဲ လက္ဖဝါးကို ေသြး တိုးေနသည့္ အထိ အေတြ႕ကိုခံစားေနရသည္။ လီးထိပ္ မွ ခြၽဲျပစ္ေသာ အေရၾကည္မ်ား ယိုစီးလာ၏။ ထက္ေက်ာ္ ကဲ့သို႔ သူမ်ားသားပ်ိဳသမီးပ်ိဳေလးမ်ားကို ဖ်က္ဆီးလို ေသာဆႏၵလဲမရွိ။ ေယာက္်ားပီပီ ကိုင္ခ်င္သည္ကေတာ့ အမွန္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုဆိုးကို အသာေလ်ာ့ခ်လိုက္သည္ မတ္ေထာင္ေနေသာလီးႀကီး တစ္ခ်ိန္က ႐ြယ္႐ြယ္ဆို ေသာ ေကာင္မေလးကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ား စြာလိုးခဲ့ေသာ လီးႀကီး .. ယခုမူ ေစာက္ပတ္ႏွင့္ေဝးကြာ ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီး လီးျဖစ္ပါလ်က္ လီးအစာ မစားရေသာ ခြန္ဂ်ာ့လီးႀကီး ဘာေၾကာင့္ ျဝဖိုးေနသနည္း.. မသန္မစြမ္းခ်ိနဲ႔စြာ လူမမာတစ္ ေယာက္ႏွယ္ ေပ်ာ့တိ ေပ်ာ့ေခြဘာလို႔ မျဖစ္ရသနည္း။ စိတ္က ပူထူေနသည္ ယခုကဲ့သို႔ ကာမဆႏၵျဖစ္ပြားေပါက္ကြဲမႈမ်ိဳး မၾကာခဏခံစားရေသာ္လည္း ယခု ဝိုင္းေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ဓါတ္ပုံထဲ၌ ထင္ထင္ရွားရွား ျပတ္ျပတ္သားသားေတြ႕ရမွ ပို၍ ခံစားရသည္။ ထိုေစာက္ ဖုတ္ႀကီးကိုပဲ လိုးခ်င္ေနမိသည္။ လက္တြင္း၌ ဆုတ္ကိုင္ ထားေသာ လီးႀကီးက လက္ဆုတ္အာေနေအာင္ တုတ္ ခိုင္ထြားႀကိဳင္းေနသည္။ ႐ြယ္႐ြယ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်စဥ္က သူ႔လီးဤမွ်ေလာက္မႀကီးေသးဟု သူထင္သည္။

ထိုစဥ္ကသာယခုေလာက္ႀကီးေသာ လီးကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့လ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္း။ ““ေမာင့္လီးက လီးသူခိုး သိလား ဟင္းဟင္း”” ႐ြယ္႐ြယ္ႏွင့္လက္ထပ္ၿပီး ၈-မိုင္ေမြးျမဴေရး ၿခံ၌ပင္ လြတ္လပ္စြာေနထိုင္ခဲ့ၾကၿပီး ေန႔ည အခိန္မေ႐ြး ကစ္ၾကသည္။ ႐ြယ္ကလည္း ေမာင့္သေဘာ ေမာင္ပိုင္ ဆိုင္ေသာ ေစာက္ဖုတ္ .. မီးျခစ္တစ္လုံးႏွယ္ အိတ္ထဲ ေဆာင္ထားရသလို အလြယ္တကူပင္ ထုတ္ယူသုံးစြဲ ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆိုပါေတာ့ ႐ြယ္႐ြယ္ ေရခ်ိဳးၿပီး ထမီရင္လ်ား ႏွင့္ သနပ္ခါးလိမ္းေနလ်င္ သန္႔စင္လတ္ဆတ္ေသာ ႐ြယ့္ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို အေနာက္မွ သိမ္းဖက္ ဆုတ္နယ္ေခ် မြမိတတ္သည္။ ထမီကို ရင္လ်ားမွ ခြၽတ္ေလ်ာခ်လိုက္ ေသာအခါ ေရေဆးငါးႀကီးႏွယ္ သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္း ေရခ်ိဳး ၿပီးစႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေအးေသာ အထိအေတြ႕ႏွင့္စို႔နမ္း ျပစ္မိတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳး၌ ႐ြယ့္လက္ကေလး တစ္ဖက္က ေမာင့္ေပါင္ၾကားမွ လီးႀကီးကို ညင္ညင္သာသာေလး ဆုတ္ကိုင္ေပးတတ္လာ၏။ ႐ြယ္႐ြယ္ သနပ္ခါး မလိမ္း ျဖစ္ေတာ့ ေက်ာက္ျပင္ ေဘးမွာပင္ ႐ြယ္႐ြယ္လွဲအိပ္ခါ ထမီကို ေျခေထာက္မွဆြဲခြၽတ္ျခင္းခံရရွာသည္။ ဝတ္လစ္ စလစ္ႏွင့္ ဖင္အခင္းမရွိ ေခါင္းအုံးမပါ ေမာင့္လိုးျခင္းကို ခံရရွာျပန္၏။ ေစာက္ေမႊးေလးမ်ား ေရစိုေန၍ ညီညီ ညာညာကပ္ေနလ်င္လည္းေမာင္က တယုတယ လွ်ာ ေလးျဖင့္ ယက္ေပးတတ္သည္။ဒါကိုပင္ ႐ြယ္႐ြယ္က ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္ရသည္။ ႐ြယ္အေပၚ၌ ေမာင္က မ႐ြံ မရွာ ခ်စ္ပါေလကလားဟု အားနာ ျမတ္ႏိုးမႈႏွင့္ ေမာင္ လိုးလ်င္ အခ်ိန္မေ႐ြး အလိုးခံေနျခင္းျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ယခုကဲ့သို႔ ေစာက္ဖုတ္ယက္ျခင္း လီးစုပ္ျခင္းမ်ား ေခတ္ မစား ေအအိုင္ဒီအက္(စ္)ေရာဂါမသိသည့္တိုင္ေအာင္႐ြံရွာဖြယ္ ကာမဆက္ဆံနည္းကို ျမန္မာမ်ား ပီပီ အသုံးမျပဳခဲ့။ အကယ္၍ ေမာင္ကသာ အတင္းအၾကပ္ စုပ္ ခိုင္းမည္ဆိုလ်င္ ႐ြယ္႐ြယ္ မစုပ္ပဲေနမည္မထင္ ႐ြယ္ သည္ ေမာင့္ကို အသဲကြဲမတ္ခ်စ္ခဲ့ရွာေသာ မိန္းကေလးပင္ မဟုတ္လား။ တစ္ည ကို မွတ္မိသည္။ အလုပ္မ်ားသျဖင့္ ည ပိုင္းမလိုးျဖစ္ၾကပဲ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ၾက၏။ ေမာင္အိပ္ေပ်ာ္ အိပ္ေမာက်ေနစဥ္ ေမာင့္လီးကို လက္ဖဝါးႏုႏုေလးႏွင့္ ဆုတ္ကိုင္ျခင္းခံလိုက္ရသည္။ ေမာင္လန္႔ႏိုးသည္။ ေမာင္ ႏိုးလာမွန္း ႐ြယ္သိသည္။ ႀကိဳတင္၍ အဝတ္အစားမ်ား ခြၽတ္ထားေသာ ႐ြယ္က ေမာင့္လီး ေသးေသးေလးကို အမဲအူ ဆြဲသလို အေရခြံေလးခ်ည္းစုပ္ခါ ဆြဲတင္လိုက္ ျပန္ခ်လိုက္လုပ္ေန၏။ ႐ြယ္႐ြယ္ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္ေနမွန္း သိ လိုက္ေသာအခါ ေမာင့္လီးႀကီးက မ်က္လွည့္ျပလိုက္သ လို ခ်က္ျခင္း ေတာင္သြားသည္။ ““ေမာင့္လီးက လီးသူခိုးသိလား”” ဟုလီးထိပ္ၿပဲ ၿပဲႀကီးကို လက္ညႇိဳးေလးႏွင့္ တို႔ထိကာ ရွက္စႏိုးေလးၿပဳံး ကာေျပာရင္း ေမာင့္ေပါင္ေပၚသို႔ တက္ခြသည္။ ေမာင္ က ခါးကို ေနရာက်ေအာင္ ျပင္ေ႐ြ႕ၿပီး ေမြ႕ယာျပင္ကို တေတာင္ႏွင့္ေထာက္ခါ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ငုံ႔ၾကည့္သည္။ ““ဟင့္ မၾကည့္နဲ႔ ရွက္တယ္”” ႐ြယ္႐ြယ္က ေမာင့္ရင္ဘတ္ႀကီးကို လက္ဖဝါးေလးႏွင့္ တြန္းလွဲၿပီး ျပန္အိပ္ ေစသည္။ ေမာင္က ႐ြယ္ အမူအယာအတိုင္း ေစာင္စ ကို ဆြဲယူၿပီး မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားလိုက္၏။ ““ၾကည့္ပါလား တတ္တယ္ သူဒါမ်ိဳး”” ေမာင့္ရင္ ဘတ္ကိုလက္သီးေလးႏွင့္ ထုရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးစူၿပီး ေျပာသည္။
ေမာင္က ႐ြယ္ကိုစတင္လိုးခဲ့ၾကစဥ္က ႐ြယ္႐ြယ္က ဤသို႔ပင္ မ်က္ႏွာကို ေစာင္ျဖင့္ အုပ္ထားခဲ့ သည္။ ထိုသို႔ေစာင္အုပ္ခါ ႐ြယ္႐ြယ္လုပ္သမွ် ၿငိမ္ၿပီးခံစားရ ေသာ အရသာမွာလည္း ကိုယ္က ဦးေဆာင္လိုးရေသာ အရ သာႏွင့္ေတာ့ အေတာ္ႀကီးကြာျခားျပန္သည္။ မ်က္ေစ့ကို မွိတ္ခါအထိအေတြ႕ကို ရင္တစ္ခုံခုံခံစားရေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ ညင္သာေသာ အထိအေတြ႕ မ်ိဳးကရွားပါးလိမ့္မည္ထင္သည္။ ႐ြယ္႐ြယ္က ယင္းသို႔ ေႏြးေထြးစြာ ရင္ခုံေစ တတ္ေသာ အျပဳအမူေလးမ်ားကို ျပဳတတ္သည္။ လီး ထိပ္ကို ခြၽဲေစးေသာ အေရေလးမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာကာ ပြတ္သပ္လ်က္ ႏႈိးဆြေပးတတ္သလို ေဂြးစိကိုလဲ မနာ မက်င္ေလးဆုတ္နယ္လ်က္ လီးတန္ႀကီးကို ဂြင္းတိုက္ ေပးတတ္ေသးသည္။ ဤမွ် အျပဳအစုေကာင္းေသာ ႐ြယ္႐ြယ့္အား ခြၽန္ဂ်ာဘယ္သို႔ေမ့၍ရႏိုင္ပါမည္နည္း။ လီးထိပ္ႀကီးကို စ ေကာဝိုင္း လႈပ္ရွားရင္း ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးသကဲ့သို႔ ျပဳမူေလတိုင္း ခြန္ဂ်ာပါးစပ္ႀကီး အေဟာင္းသားႏွင့္ အလြန္အမင္း အရသာထူးစြာ ခံစား ဖူးခဲ့ရသည္။ ခ်စ္စြာေသာ ႐ြယ္႐ြယ္ေလး၏ စိတ္လက္ပါ စြာျဖင့္ ကိုင္တြယ္လႈပ္ရွားမႈတိုင္း၌ ခြန္ဂ်ာေမ့ေမ့မူးမူး ေမ်ာပါခဲ့ရသည္။ လီးအေပၚသို႔ ေစာက္ပတ္အဝကို ေတ့ၿပီး ညင္ သာစြာထိုင္ခ်လိုက္ေသာအခါ ေႏြးအီေသာ လီးထိပ္မွ အရသာသည္ ႏွလုံးသားမွဆင့္ကူးစိမ့္ဝင္၍ တစ္ကိုယ္ လုံးကို ပ်ံ႕ႏွံ႔ခံစားသြားေစခဲ့ေသာ အထိအေတြ႕ေလးမ်ား ယခုမူ ေဝးခဲ့ရၿပီ .. စာေရးစားပြဲ၌ အတန္ၾကာ ထိုင္ရင္း မာေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးကို ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ ခြန္ဂ်ာ့လက္သည္ တင္းက်စ္ေန၏။ လက္ဖဝါးအတြင္း ၌ အေၾကာႀကီးမ်ားေထာင္ကာ ဖုထစ္႐ုးၾကေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို ဘယ္သို႔ ေျဖသိမ့္ရမည္မသိေအာင္ ခံစား ေနရသည္။ စားပြဲေပၚ၌ သူ႔အား ၿပဳံး႐ႊင္႐ႊန္းစိုစြာ ၾကည့္ ေနေသာ ဝိုင္းအုံခ်စ္ ဓါတ္ပုံေလးကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ သည္။ ထမီေအာက္စေလးလြတ္ေနေသာ ဝိုင္းအုံခ်စ္ထိုငေနပုံေလးက ဖိတ္ေခၚေနသလိုရွိသည္။ မ်က္ႏွာ ေလးက ပကတိ႐ိုးသားသန္႔စင္ေနျခင္းအတြက္ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္စဥ္ မိမိေစာက္ပတ္ႀကီးကို အထင္အရွားေပၚလြင္ ေနသည္ကို မသိသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ခြန္ဂ်ာက လည္း နက္ကတစ္မ်ားရစဥ္ကတည္းက ထိုပုံေလးကို မ်က္ေစ့ထဲ၌ စြဲထင္ေနရာ အပီအျပင္ ကူးၿပီးေသာအခါရင္၌ အတိုင္းအဆမရွိ ဆႏၵမီးက အဟုန္ျပင္းစြာ ေတာက္ ေလာင္ခဲ့ရေလသည္။

လိုးခ်င္စိတ္မ်ား ထႂကြလာေလေလ ခ်စ္ခဲ့ရေသာ ႐ြယ္႐ြယ္ကို သတိရေလေလ ျဖစ္လာရ သည္။ ႐ြယ္႐ြယ္သာရွိလ်င္ သူမအေျခအေနမ်ိဳး၌ ထမင္းပင္ခ်က္ၾကမည္မထင္။ တစ္ေယာက္တည္း ငိုင္ေတြကာ ပုဆိုးကို ဆီးစပ္အထိေလ်ာကာ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ေသာ လီးႀကီးကို ကိုင္ထားေလေသာ ခြန္ဂ်ာသည္ စတူဒီယို အခန္းဆီသို႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ညင္သာစြာဝင္လာ သည္ကို သတိမထားလိုက္မိေခ်။ အခန္းတစ္ခုလုံး တိတ္ ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္ရွိသည္။ တစ္ဖက္ဖြင့္ထားေသာ ျပဴ တင္းေပါက္မွ ေအးျမေသာ ေလစိမ္းေလးက ညင္ညင္ သာသာ တိုက္ခတ္ေန၏။ တစ္ေယာက္တည္း ၿငိမ္ သက္ေနေသာ ခြန္ဂ်ာႏႈတ္ခမ္းအစုံသည္ တဆတ္ဆတ္တုံရီေနသည္။ လက္တြင္း၌ ဆုတ္ကိုင္ထားဆဲျဖစ္ေသာ သူ႔လီးႀကီးမွာ ထိပ္ႀကီး တင္းကာ ခရမ္းသီး ႀကီးတစ္လုံးနယ္ ေျပာင္တင္းနီရဲေနသည္။ ဆာေလာင္ ငတ္မြတ္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို ဆုတ္ကိုင္ထားရင္း ခြန္ဂ်ာ ဝန္းက်င္ကိုေမ့ေနသည္။ အျပင္ခန္းကတည္းက ဝိုင္း အသံျပဳၾကည့္သည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းတံခါးႀကီး ပြင့္ေနသည့္ အတြက္ စတူဒီယိုအျဖစ္အသုံးျပဳေသာ ေနာက္ဖက္ အခန္းသို႔ ဆက္ဝင္ခဲ့မိသည္။ ဒါသည္ပင္ ဝိုင္းအမွား ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါမည္။ စာေရးစားပြဲ၌ ၿငိမ္သက္ကာ ဓါတ္ ပုံတစ္ပုံကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ခြန္ဂ်ာ့ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ တစ္ႀကိမ္တည္းေသာ ေတြ႕ဆုံေသးေသာ ခြန္ဂ်ာ ကို ဘယ္သို႔ႏႈတ္ဆက္ရမွန္းမသိ။ သို႔ေသာ္ ေျခလွမ္းတို႔ က ခြန္ဂ်ာ့အနီးသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တိုးကပ္သြားေနမိသည္။ ထို အခါ ခြန္ဂ်ာ့စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ဓါတ္ပုံကို ဝိုင္း အ ေသအခ်ာေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေတြ႕လိုက္မိသည္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္လုံးရွိ ပုံမွန္စီး ဆင္းေနေသာေသြးေၾကာမ်ား ရပ္ဆိုင္းသြားသလို ခံစား လိုက္ရသည္။ ဝိုင္း၏ ေျခလွမ္းမ်ားတုံ႔ဆိုင္းသြားကုန္ သည္။ ေရွ႕တိုးရခက္ ေနာက္ဆုတ္ရခက္ေတြျဖစ္ ကုန္သည္။ ႏွလုံးေသြးမ်ား တဒိုင္းဒိုင္းခုံေအာင္လည္းခံစားရသည္။ ရင္၌ ေမာလႈိက္တုံရီေသာ ေဝဒနာကိုလည္း ခံစားရသည္။ ဓါတ္ပုံက ဝိုင္းရဲ႕ပုံေလ ၾကည့္ပါအုံး ထိုင္ထား လိုက္တာ ေအာက္က ေဟာင္းေလာင္း.. ဘယ္ ေလာက္ရွက္ဖို႔ေကာင္းလဲလို႔ အိုး ထမီၾကားက ထင္ ထင္ရွားရွားႀကီးေပၚေနတာကလဲ တမင္တကာ ထမီကို လွန္ၿပီး ဓါတ္ပုံအ႐ိုက္ခံထားသလိုႀကီး။ ဟင္ သူ ပုဆိုးကိုေလ်ာ့ခြၽတ္ၿပီး မတ္ေတာင္ ေနတဲ့သူ႔ဟာႀကီးကို ကိုင္ထားလိုက္တာ။

သူ႔စိတ္ကူးယဥ္ေနမွာေပါ့ ဝိုင္းရဲ႕ ေအာက္စလြတ္ေနတဲ့ပုံကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္နဲ႔ျပစ္မွားေနမွာေပါ့။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မသိမသာ ျပန္ထြက္သြားလို႔ေရာ ရမလား အင္း မသိလိုက္ရင္ ေကာင္းသား ေတာ္ၾကာ သူ႔ကိုေတြ႕ၿပီး သူ႔ဟာႀကီး သူကိုင္ ထားတာ ျမင္လို႔ဝိုင္းက ျပန္လွည့္ေျပးတယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ရင္ဆိုင္ရဲၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာလုပ္ရ မလဲ သူ႔ဟာႀကီးကလဲ သနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆာေလာင္ေနရွာပုံပဲ ခက္ထာက ဝိုင္းက ဘယ္ ေယာက္်ားနဲ႔မွ အလိုးခံဖူးေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး အလိုလိုေနရင္း သနားသလိုခံစားမိရ ျပန္တယ္။ ဟုတ္တယ္ ခြန္ဂ်ာဆိုတဲ့ဓါတ္ပုံဆရာေလးကမိန္းကေလးေတြ ဓါတ္ပုံမ႐ိုက္ဘူးလို႔ အင္မတန္ နံမည္ႀကီးေနတာ အခုဝိုင္းနဲ႔ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ျဖစ္ၾကၿပီး ခြန္ဂ်ာမွာဒီေဝဒနာႀကီးခံစားေနရတယ္ဆိုေတာ့ ဝိုင္း စိတ္ေကာင္း ႏိုင္မလား ဝိုင္း ရပ္ေနရာက မသိမသာ သူ႔ဟာႀကီးကိုခိုး ၾကည့္မိျပန္တယ္။ခြန္ဂ်ာဟာ မိန္းမရဘူးတယ္ဆိုတာ ဝိုင္း သိပါတယ္။ ဒါႀကီးနဲ႔ အလိုးခံခဲ့ရတဲ့ ခြန္ဂ်ာရဲ႕မိန္းမလဲ ခြန္ဂ်ာကို ခ်စ္မွာ။ သိပ္ခ်စ္မွာပါပဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ေလ ခြန္ဂ်ာဆိုတဲ့ ကခ်င္ေလးဟာ တကယ့္ကို က်န္းမာသန္ စြမ္းတဲ့ေယာက္်ားေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ပဲေပါ့ ဝိုင္းအသက္ (၁၈)ႏွစ္ထဲဝင္ေနပါၿပီ ဟိုဒင္း လိုးမယ္ဆိုရင္လည္း ရေနၿပီေပါ့။ ခေလးလဲေမြးႏိုင္ၿပီေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ မသိတသိနဲ႔ ရင္ခံတတ္႐ုံေလးရွိေသးတာ။ ထက္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ ဟိုအေကာင္က လက္သရမ္းလြန္းလို႔ဝိုင္းမုန္းလိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့..။ ““ဆရာ ..”” မွားသလား မွန္သလား မေဝခြဲ ႏိုင္ခင္မွာပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ေခၚလိုက္မိတယ္။ ခက္ လိုက္တာ ““ဟင္ ဝိုင္း ကုလားထိုင္က ကမ္းကတမ္း ႀကီးထရင္း ပုဆိုးကို ျပင္ဝတ္ေနတဲ့ သူ႔တစ္ ကိုယ္လုံးဟာ ေဆာက္တည္ရာမရပဲ ယိမ္းထိုးေနရွာတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးဟာလဲနီလို႔။ ဝိုင္း ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္ေန တာလဲ ဟင္ သူ႔အသံၾကားမွ သူ႔ကိုပိုသနားမိျပန္တယ္။ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ျပဳမူေနတဲ့ သူ႔ကို လူမိသြားေတာ့ သူ မေနတတ္ေတာ့ဘူး မ်က္ႏွာကို ေအာက္ငုံ႔ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ စကား ေျပာေနေပမဲ့ သူဟာ အျပစ္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသား ေလးလို တုံေနရွာတယ္။ ““ဝိုင္း ေရာက္ေနတာ ၾကာပါၿပီ ဆရာ”” ဘာထူး လဲ ဝိုင္းလဲ အသံေတြတုန္ေနတာပဲဥစၥာ ၿပီးေတာ့လဲ သူ႔လိုပဲ ေခါင္းကို ငုံ႔ၿပီး ေျပာေနတာ ဝိုင္းနဲ႔ သူ႔ၾကားမွာ ေျပာစရာစကားေတြ ကုန္သြားတယ္။

ဘာကစပွီးပွောရမှနျးမသိအောငျလဲ ခံစားကွရတယျ။ ““ဒီပုံကို ကနြောျ တမငျရိုကျတာမဟုတျဘူး”” ““ဝိုငျး နားလညျပါတယျဆရာ”” ““ဒါပမေဲ့ ကနြောျ အရမျးခံ စားလိုကျရတယျ”” ဝိုငျးက သံယောငျလိုကျပွီး ရရှေတျ နမေိသညျ။ ““ဟုတျတယျ ဝိုငျး အရမျးခံစားရတယျ ဝိုငျးရဲ့အလှ အငျး ဝိုငျးရဲ့အလှပဲဆိုပါတော့ ကနြော့ကို ဖမျးစားနတေယျ ဝိုငျးရယျ ကနြောျ မရုနျးနိုငျ မကနျနိုငျ တော့ဘူး”” ဝိုငျးအလှတဲ့ ဝိုငျးရဲ့စောကျဖုတျကို မွငျလို့ မနနေိုငျ မထိုငျနိုငျဖွဈပွီး လိုးခငြျစိတျတှဖွေဈပေါျ နပေါတယျဆိုတာကို ယခု ယဉျယဉျကြေးကြေးပွောတာပဲမဟုတျလား။ ဝိုငျးဘယျလိုလုပျပွီးခေါငျးဖေါျရဲမှာလဲ ဝိုငျး အသားတှေ တဆတျဆတျတုံအောငျ စိတျလှုပျရှားနေ မိတယျ။ စားပှဲစှနျးကို အထပျထပျပှတျရငျး ခေါငျးကိုပဲ တှငျတှငျငုံ့ထားမိတယျ။ ခကျလိုကျတာ ဘာပွနျပွောရမလဲ။ ““ဝိုငျး .. ဝိုငျးရယျ”” ကတုံကရီနဲ့ သူ့လကျနှဈ ဖကျ က ဝိုငျးပုခုံးနှဈဖကျကို တငျးတငျးလေး ဆုတျကိုငျ လိုကျတယျ။ ဝိုငျးလေ ဆတျကနဲ တုံသှားတယျ။ ရုနျးပွဈ လိုကျရမလား ပါးကို ဖွနျးကနဲ မွညျအောငျ ရိုကျပွဈ လိုကျရမှာလား ဝိုငျး တဆတျဆတျတုံသော နှုတျခမျး တှကေို ကိုကျရငျး သူ့မကြျနှာကို မော့ကွညျ့မိသညျ။ သူ့မကြျနှာက ဝိုငျးထံမှ တဈစုံတဈရာ အဖွကေို မြှောျ လငျ့တကွီး စောငျ့စားဟနျ အားနညျးသော မကြျလုံး မြားနှငျ့ ကွညျ့နတေသညျ။ ဘာထူးလဲ .. ဘာူထးလို့လဲ။ သူ့နှုတျခမျးတှလေဲ တဆတျဆတျတုံနကွေတာပဲ .. ““ဝိုငျး ခေါငျးကို ပွနျငုံ့ရငျး သူ့လကျနှဈဖကျကို အသာအယာ ဖယျခလြိုကျခါ သကျပွငျးနှဈခကြျ ဆငျ့ကဲ ရှိုကျမိ၏။ “ဝိုငျးရယျ .. ကနြောျ ရိုငျးသှားသလားဟငျ”” သူက စိုးရိမျတကွီး တုနျတုနျလှုပျလှုပျမေးသညျ။ ဝိုငျးက ခေါငျးကိုငုံ့မွဲ ငုံ့ကာ စကားမပွနျမိပဲရှိသညျ။ တဆတျဆတျတုနျနသေော ဝိုငျး၏ နှုတျခမျးလေးမြားကို အနီး ကပျ မွငျသညျအထိ သူတိုးကပျလာသညျ။ နှုတျခမျး ဆိုးဆေး ပါးပါးလှပျလှပျ ဆိုးထားသောကွောငျ့ နှုတျခမျးနီရနံ့ခြိုမှှေးမှှေးလေးကို သူရှူရှိုကျမိသှား၏။ တဆကျတညျးမှာလညျး ဝိုငျးကိုယျနံ့လေးကို သူက ပူးပူးကပျကပျရရှိလိုကျပွနျသညျ။ တဈကိုယျလုံးရှိ သှေးမြား ဆူကွှှလှုပျရှားလာကွသညျ။ သူက တံတှေးကိုဂလုကနဲ မွညျအောငျ မွိုခလြိုကျရငျး ဒုတိယအကွိမျဝိုငျး၏ ပုခုံးလေးနှဈဖကျကို ဆုတျကိုငျလိုကျခါ မကြျနှာ ခငြျးနီးကပျအောငျ ဆှဲယူလိုကျသညျ။ နှုတျခမျးနှဈခုသညျ နှေးကနဲ ပူးကပျသှားသညျ။ဝိုငျး၏ မကြျတောငျရှညျကွီးမြား မှေးစငျးကသြှား၏။လကျ အစုံကလဲ သူ့ကြောပွငျကို အလနျ့တကွား ဖကျမိသညျ။ နှုတျခမျးခငြျးထိမိရုံလေးဖွငျ့ ဝိုငျး တဈကိုယျလုံး ဆတျခ နဲ တှနျ့ကာ အကွောအခဉြျတှေ ပြော့ခှခေငြျသှားသညျ။ ““ပွှတျ..ပွှတျ”” သူက ဝိုငျးနှုတျခမျးနှဈလှှာကို ညငျညငျသာသာလေး စုပျယူလိုကျသညျ။ ဖငြျးကနဲ ခံစား လိုကျရသညျ။ ““ခစြျတယျ ဝိုငျးရယျ”” အမောတကောကွီးပွောရငျး နှုတျခမျးလေးကို စုပျပွနျ၏။ သညျတဈခါ သူ့လြှာနှေးနှေးဖွငျ့ ဝိုငျး နှုတျခမျးသားလေးမြားကို တလစပျ ယကျသညျ။ စုပျသညျ။ ခြိုမွမှှေးသငျးသော နှုတျခမျးဆိုးဆေးလေးမြား ပွောငျ စငျသှားသညျ။ ဝိုငျးက အသကျကိုအောငျ့ထားမိသညျ။ ကိုယျ့ကိုယျကို ဘာတှဖွေဈနမှေနျးကို ဝိုငျးမသိ။ မရုနျး မဖယျ မတှနျးမကနျနှငျ့ တလှနျ့လှနျ့နေိမိခွငျးကို ဝိုငျး၏ ဆူဖွိုးသနျစှမျးသော လတျဆတျသညျ့ သှေးမြားဆူကွှ လာခွငျး သငျ်ကတေပငျဖွဈမညျထငျသညျ။ ““အခနျးထဲ သှားကွရအောငျ ဝိုငျးရယျနောျ”” သူက တကယျ့ကို စိတျလှုပျလှုပျရှားရှား အသံကွီးနှငျ့ ပွောကာ ဝိုငျးခါးသေးသေးလေးကို ဖကျ၍ဆှဲခေါျသညျ။ အခနျးထဲသှားလိုးကွမညျဟူသော အဓိပ်ပါယျမှနျး သိ၏။ ပူနထေူနသေောစိတျနှငျ့ခေါငျးကို ငုံ့ထားမိ၏။

ဘာဖွဈရတာလဲ ရုနျးပါလား .. ဝေးရာဆီကိုခှာပါလား ဝိုငျး ဟာ သံလိုကျစကျကှငျးမိနတေဲ့သူလိုပဲ သူခေါျရာကို တရှေ့ရှေ့ပါသှားနမေိတယျ။ အမှားအမှနျ ဝဖေနျတှေး ခေါျနိုငျတဲ့ စိတျတှဘေယျရောကျကုနျပလဲ အို .. သူဝိုငျးကို နှဈယောကျအိပျကုတငျကွီးပေါျ ပှေ့တငျ၏။ အ လငျးရောငျတသဲ့သဲ့မြှသာလငျးသညျ။ သူ့ခန်ဓာကိုယျကွီး က ဝိုငျးအပေါျသို့ တဖွေးဖွေး အုပျမိုး ခှစီးလာသညျ။ ဝိုငျးမောသညျ။ မကြျစေ့အစုံကို မှိတျထားလိုကျမိ၏။လကျနှဈဖကျက သူ့ရငျဘတျကို အထိတျတလနျ့လေးတှနျးထား၏။ အခနျးထဲမှာ နှဈယောကျသား၏ အသကျရှူသံသညျသာ ပွငျးပွငျးပပြလြေး ထှကျပေါျနသေညျ။ဝိုငျး ဘာကွောငျ့မှနျးမသိ မကြျစေ့အစုံကို ဇှတျမှိတျ ထား မိသညျ။ အသိစိတျမြားကမူ သူ ဘယျနားကိုကိုငျသညျ ဘာလုပျနသေညျကို သိနသေညျ။ သူ့ထံမှ ပူနှေးသော အသကျရှူရှိုကျသော လကေို မကြျနှာပွငျ၌ ထိတှေ့ခံ စားရ၏။ ခြိုသငျးသော ယောကျြားရနံ့တဈမြိုးကိုလဲ ဝိုငျးရနေ၏။ ခုံလိုကျတာ .. ရငျတှေ တလှပျလှပျကို မော နသေညျ။ သူ့စကားတှေ ပွောနသေညျဟုတော့ ဝိုငျးထငျ၏။ စကားလုံးမြားက တိုးလှနျး ညငျသာလှနျးပွီး ကွိပျ ၍ပွောသောစကားမြားဖွဈ၍ မသဲမကှဲလသေံမြှ လောကျသာ တီးတိုးပွောနခွေငျးဖွဈ၏။ တဈခြို့ကိုလဲဝိုငျးနားလညျသညျ။ နားလညျသော စကားလုံးတိုငျး ကလညျး ဝိုငျးရဲ့ရငျကို ပူနှေးလှိုကျဖိုစရေုံမြှမက မကြျ နှာ တဈခုလုံးကို ထူပူစသေော စကားလုံးမြားသာ ဖွဈနေ သညျ။ ““ဓါတျပုံထဲမှာ ဝိုငျးစောကျဖုတျကွီးကို မွငျကထဲက လိုးခငြျနတော သိလား . ဝိုငျး”” ဝိုငျး ထိုစကားကွားတော့ ရှကျလိုကျတာ။ မကြျ နှာကို ပွုံးထားရမှာလား မဲ့ထားရမှာလား .. မသိ။ နောကျ သူထပျပွောသေးသညျ ဝိုငျးက မကြျနှာကို တဈ ဖကျသို့စောငျးထားပွီး အံလေးတငျးတငျးကွိပျထားရ၏။ ““ကိုယျတို့လိုးကွရအောငျနောျ ဝိုငျး”” ခကျလိုကျ တာကှယျ ဘယျလိုလူလဲမသိဘူး ဟုတျတယျ ဝိုငျးက အဈကို့လီးကွီးကို မွငျကတညျးက ဝိုငျးလဲခံခငြျနပေါ တယျအဈကိုရယျ မွနျမွနျလိုးစမျးပါလို့ ပွောရမှာလားဟငျး အပြိုရှငျ့ အပြို အလိုးခံဘို့မပွောနဲ့ ကိုယျ့ဖငျတောငျ ကိုယျ ငုံ့ကွညျ့ဖူးတာ မဟုတျဖူး ယုံလား။ အဲဒီစကားမြိုးတှေ ဝိုငျးပါးစပျက ဘယျလိုလုပျထှကျမှာလဲလို့ တဈခါထဲ သူက မိနျးမရဘူးပွီးသားဆိုတော့ အဲဒီစကားတှေ ထှကျရဲ ပွောရဲတာပေါ့ အို ကြှတျ နို့နှဈလုံးကို ကိုငျပွီး နယျပေး နတေယျ။
ဟာအား ကြှတျကြှတျ ကောငျးတော့ ကောငျးတယျ ဒါပမေဲ့ ရှကျတာလဲလှနျရောပဲ သူအဲဒီလို လုပျလေ ဝိုငျးက မကြျစေ့တှကေို တငျးတငျး ပိတျထား မိလပေဲ။ လကျခြောငျးတှကေ ခေါငျးရငျးက ကုတငျတိုငျ ကို စုံကိုငျဆှဲထားမိတယျ။ လကျဆဈလေးတှဆေိုတာ ဖွူ တောငျနတေယျ။ အပေါျအငျ်ကြီရငျဘတျကို ဆှဲဖှငျ့လိုကျပွနျပွီ ဝိုငျး အသဲတှအေေးကနဲ ခံစားလိုကျရတယျသိလား နှေးနှေးပူပူ သူ့အာခံတှငျးမှာ နို့သီးခေါငျးလေး တှကေို စို့ပေးပွနျတော့ ဘာမှမဆိုငျတဲ့ ဟို ခါးဆီက ဖွငျးကနဲဖွဈပွီး အပေါျကို ကော့ထောငျလိုကျမိတယျ။ စောကျပတျထဲမှာ ရှစိရှစိဖွဈကုနျတယျ။ အဲဒါ ဘာဓါတျလဲမသိဘူးနောျ သိပျဆနျးတယျ သိလား ဝိုငျး နို့နှဈလုံးကနမေထိ လမေထိနဲ့ သနျ့သနျ့စငျစငျအုပျထိနျး လာတာဆိုတော့ စိမျးစားဥတှလို ဖှေးနတော အခှံနှှာ ထားတဲ့စိမျးစားဥမြိုးပေါ့။ အရှယျအစားက ဟငျးသောကျ ပနျးကနျအလတျစားတဈလုံးကို မှောကျထားသလိုပဲ ခုံးလုံး ပွီး ကစြျမာနတော ..ခှနျဂြာဆိုတာကလညျး သိတဲ့အတိုငျး မိနျးမသပွေီးကတညျးက မလိုးရတာ ကွာပွီဆိုတော့ ဝိုငျးရဲ့ တဈကိုယျလုံးကို ဖွဈနိုငျရငျ ကိုကျစားဝါးမွိုပွဈခငြျလောကျအောငျ ဖွဈနတော။ ထမီအထကျဆငျစလေးကို ဆှဲဖွုတျပွီး ခြှတျပွနျ၏။ ဝိုငျး၏ အတှငျးခံ ဘရာဇီယာလေးက လညျပငျး၌ ရောကျနသေလို ထမီကလညျး အောကျသို့လြောဆငျး သှားသညျ။ စောကျမှှလေေးမြား မစုံတဈစုံ ပေါကျနကွေပွီဝိုငျးက အမှှေးနဲနဲသနျခငြျသညျ။ စောကျမှှေးလေးမြားက ဆီးခုံမှာသာမဟုတျ စောကျပတျဘေးပတျလညျ၌လညျး ခပျပါးပါး မှေးမှေးလေး ပေါကျနသေညျ။ တခွားမိနျးက လေးတှဆေိုလငြျ စောကျမှှေးမြားက ဆီးခုံမှာပဲရှိသညျ။ စောကျပတျအကှဲကွောငျးအထကျနားသို့ မရောကျမီ ခရီးဆုံးကွသညျ။ ယခု ဝိုငျး အမှှေးနုနုလေးမြားက ပရတေိမွကျ ခငျးပမာကယြျပွနျ့ လှနျးသညျဟု ဆိုရမညျ။
ခှနျဂြာကလဲ စောကျမှှေးသနျသနျနှငျ့ ဝိုငျး၏ စောကျဖုတျဖေါငျးဖေါငျး မို့မို့ကွီးကိုကွညျ့ပွီး လပြျတဈပကြျအတှငျး၌ ရှယျရှယျ့ကို သတိရသညျ။ သူ့ဘဝ၌ မိနျးမနှဈယောကျစောကျဖုတျကိုသာ မွငျဖူးခဲ့သညျပဲမဟုတျလား။ ရှယျရှယျက ဝိုငျးထကျစာလငြျစောကျပတျ ဗကြျသေးခငြျသညျ။ စောကျပတျ နှုတျခမျးသားလေးမြားက ထူထဲသောျလညျး ဘေးသို့ ဖွနျ့ ပွနျ့ကားကားကွီးမဟုတျ။ ဝိုငျးစောကျပတျနှုတျခမျးသား မြားကမူ ထူထူထဲထဲရှိ၏။ နခမျးသားထူသဖွငျ့ စောကျ ပတျကွီးက လကျကွီးခုံးထားသလောကျကို မို့မောကျ ခုံး ထနသေညျ။ အခြိနျပိုငျး နာရီပိုငျးအတှငျး မိမအလိုကို လိုကျနရှောသော ဝိုငျးကို ခှနျဂြာ ပိုမိုနှဈသကျ မွတျနိုးရ၏။ ရှယျရှယျတုနျးက မလုပျပေးဖူးသော ပွုစုခွငျးမြိုးကိုလဲ သူက တယုတယလေးပွုမူလိုကျသညျ။ ဖေါငျးမို့စူကွှနသေော စောကျဖုတျ အပေါျနခမျးစပျလေးကို လြှာနှငျ့ အသာအယာအုပျယကျပေးလိုကျ၏။ ““အ..”” ဝိုငျး၏ တငျးတငျးစေ့ထားသော နှုတျ ခမျးတှဲတှဲလေး ဇတျကနဲ ““ဟ””သှားကာ ဝဒေနာ တဈရပျခံစားးရသလို အသံလေးတဈသံထှကျပေါျလာသညျ။ လကျနှဈဖကျကလညျး ခှနျဂြာဆံပငျမြားကို ခပျတငျး တငျးလေး ဆှဲကိုငျလိုကျသညျ။ ““ကြှတျ.. မဟုတျတာ ဟိတျ”” ဝိုငျးက သူ့ခေါငျး ကိုဖယျရှားရနျ ကွိုးစားပါသေးသညျ။ ဤမြှလောကျအထိ သူ့ကို မခိုငျးခငြျ မနဈနာစခေငြျ သို့သောျ သူက ခေါငျး မာသညျ။ စောကျပတျနှဈခွမျးကို ပါးစပျနှငျ့ ငုံခဲကာ အကှဲ ကွောငျးထဲသို့ လြှာဖြားနှေးနှေးကွီးကို အထကျအောကျ ဆုနျကာဆနျကာ ထိုးကလိပေးသညျ။ ဝိုငျး ကွာရှညျ တငျးမခံနိုငျ။ ပေါငျနှဈဖကျကို ဘေးတဈဖကျဆီသို့ ဖွဲခလြိုကျ၏။ ထိုအခါမှ ရငျထဲ ဟငျးလငျးပှငျ့သှားသညျ။ စောကျ ပတျနှဈခွမျးမှာလဲ တငျးတငျးစေ့နသေညျ့ကွားမှ မဟတဟလေးဖွဈနေ၏။ သူက လကျမနှဈဖကျဖွငျ့ စောကပတျကို ဖွဲလိုကျသညျ။ ထောငျးကနဲ အငှေ့ဟပျလိုကျသော ပေါငျးအိုးထဲမှ အပူငှေ့ပမာ စောကျပတျအတှငျးမှ သနျ့စငျ မှှေး သငျးသော ဆပျပွာမှှေးရနံ့လေးကို ရှူရှိုကျမိလိုကျသညျ။ ပါကငျထုပျတဈခုကို ဖှငျ့လိုကျစဉျ ရရှိသော အနံ့အသကျ ကဲ့သို့ စက်ကူသဈအနံ့မြိုးကိုလညျး ရရှိ ရှူရှိုကျမိရပွနျသညျ။
ဒါသညျပငျ အပြိုမလေး ဝိုငျးအုံခစြျ၏ စောကျပတျ အနံ့ လေးသာဖွဈသညျ။ စောကျပတျအသားလေးတှကေ နူးညံ့နသေညျ။ နှုတျခမျးဖွငျ့ ထိသညျ့တိုငျ ထိမှနျးမသိ အောငျ နုထှတျနသေညျ။ ပနျးနုရောငျပွေးနသေော အတှငျးသားရဲရဲလေးမြားကို လြှာဖြားနှငျ့ ထိုး၍ ကလိ လိုကျသညျ။ ““အ..အ အဟငျ့ ဟငျ့ ယား ယားတယျ”” လှိုငျး ထကုနျသညျ ဖငျကွီးက ကွတကျလိုကျ ပွနျကလြိုကျဖွငျ့ လှုပျရှားခါယမျးသှားလသေညျ။ ဝိုငျးစောကျစိလေးက တငျးမာနပွေီဖွဈ၏။ စောကျစိလေး အောကျမှ ဂူပေါကျ လေးသဖှယျ ပှငျ့ဟနသေော ဆီးပေါကျကလေးထိပျကို သူကလြှာထိပျဖွငျ့ အသာအယာထိုးကလိကာ ရဈဝိုကျ ပလေိုကျသညျ။ ““အား .. ရှူး ကြှတျ မခံနိုငျဘူး အ အ”” ဝိုငျးကတုံကရီလေး ငိုသံပါနှငျ့ပွောရငျး သူ့ခေါငျးကို ဆံပငျ မြားစုဆှဲ၍ ဖယျရှားသညျ။ မရ။ ပကေပျကာ စောကျဖုတျတဈခုလုံးကို သှားဖွငျ့ မနာမကငြျစပေဲ တဆတျဆတျ ကိုကျပေးလိုကျပွနျရာ ဝိုငျးခမြာမှာ သေးဖွနျးဖွနျးပါခငြျ အောငျခံစားလိုကျရလသေညျ။ ““တောျ ..တောျပါတော့ အဟငျ့ ဟငျ့ ဟငျ့”” ““ပွှတျ ..အငျး ..ပွှတျ ပီ ပွှတျ အငျး”” သူကသနျ့ရှငျးလတျဆတျသော ဝိုငျး၏ ပစ်စညျး ကွီးကို အလှနျအမငျး အရသာရှိသော စားသောကျဖှယျ တဈခုပမာ မွတျမွတျနိုးနိုးလေး စုပျယကျပေးနပွေနျရာဝိုငျးမှာ မကြျရညျလေးမြား ဝေ့ဝဲလာလတေော့သညျ။ စောကျပတျအတှငျးမှ ဇိကနဲ ဇိကနဲ သုတျရမြေား ပနျး ထှကျကုနျ၏။ ““ဒုက်ခပဲ အဟငျ့ ထှကျကုနျပွီ ဟငျ့ အဟငျ့”” ဝိုငျး သူ့မကြျနှာကို ပကေနြျကုနျမှာစိုးလို့ ဆှဲဖယျပမေဲ့ သူက အပွဈလိုကျ အခဲလိုကျ အဖတျလိုကျ အနျကြ လာတဲ့ သုတျရညျမြားကို တမွတျတနိုးလေး လြှာနဲ့သိမျး ပွီး မွိုခလြိုကျတာတှေ့ရတော ဝိုငျး သခေငြျရော ကှယျ အဲလောကျ မလုပျနဲ့ ကိုရယျ”” ဝိုငျးသူ့ကိုခြော့မော့သော လသေံနှငျ့ပွောပမေငျ့ သူက စောကျပတျအကှဲကွောငျး အောကျဖကျ၌ စုပွုံတဈဆို့နသေော စောကျရလေေးမြား ကို နှုတျခမျးစူကာ တေ့ယူပွီး စုပျယူနပွေနျရာ ဝိုငျးခမြာ သူ့ကို ဘယျလိုသနားသှားမှနျးမသိ။ ““လိုးပါတော့ ကိုရယျနောျ”” ဝိုငျးထံမှ ညငျသာတိုးညှငျးသော အသံလေးကွားမှ သူက မော့ကွညျ့သညျ။ သူ့မကြျလုံးမြားက အခစြျဆိပျ တကျကာ ကွညျလဲ့နလေသေညျ။ ““ကို လိုးရတော့မလား ဟငျ”” ““အငျး .. ”” ဝိုငျးရှကျသညျ ခေါငျးကို ငုံ့ရငျး အငျး ဆိုသောအသံကို မပှငျ့တပှငျ့လေးပွောလိုကျမိ၏။
သူက ပုဆိုးကို ခြှတျလိုကျသညျ။ သူ့လီးက တောငျနသေညျဆို သောျလညျး လီးအရငျးက ရှညျလြား တုတျခိုငျသော လီး အဖြားမှ အလေးခြိနျစီးသညျ့ ဒဈပွဲကွီးကို မနိုငျမနငျး ဆှဲမ ထားရသညျ့နှယျ ခပျငိုကျငိုကျကွီးဖွဈနသေညျ။ ဝိုငျးက နရောမှ အသာထသညျ။ ဘရာစီယာနှငျ့ အပေါျအငျ်ကြီ လေးက လကျမောငျးနှဈဖကျကို ခြုပျထားသလိုဖွဈနေ သောကွောငျ့ ဝိုငျးမကြျနှာလေးနှငျ့ ဒူးထောကျထား သော သူ့လီးကွီးကနီးကပျသှားလသေညျ။ သူကတမငျပဲလား မတောျတဆလားမသိ ရှေ့သို့တိုးလိုကျရာ လီးထိပျ ရဲရဲ ကွီးက ဝိုငျးနှုတျခမျးလှှာလေး နှဈခုကွားသို့ ရောကျရှိ သှားသညျ။ ဝိုငျး တဈကိုယျကောငျးမဆနျခငြျ မတရား မဖွဈ ခငြျ သူ့လီးကွီးကို ဖွူဖှေးလှပသော လကျခြောငျးလေး မြားဖွငျ့ အသာအယာဆှဲယူကာ ပါးစပျထဲ ဆှဲသှငျး လိုကျ၏။ သူ့လကျကွီးနှဈဖကျက ဝိုငျး၏ ခေါငျးလးကိုစုံကိုငျဆှဲပွီး လီးကွီးကို ရှေ့တိုးပေးလိုကျသညျ။ လီးထိပျ ကွီးက ကိုငျးခရမျးခဉြျသီးကွီးနှယျ တငျးမာပွောငျလကျ နပေရော နှုတျခမျးနှဈလှှာအတှငျးသို့ ပွတျကနဲ တိုးဝငျ သှားလသေညျ။ ဝိုငျးလီးမစုပျဖူး မစုပျတတျ သို့သောျ ကို့ကို ခစြျသညျ့ စိတျနှငျ့ ဒဈကွားသို့လြှာဖြားလေးထိုး သှငျးကာ ဒဈကို ရဈဝိုကျ၍ စုပျပေးလိုကျ၏။ ဟ အား ကောငျးလိုကျတာ ဝိုငျးရယျ ကို့မကြျနှာက မကြျနှာကကြျ ဆီသို့မော့သှားသညျ။ ပါးစပျကို ဟလကြျ မကြျစေ့မြား ကို ပိတျထားလိုကျရှာသညျ။ ဝိုငျးလီးစုပျပုံဟုတျသညျဖွဈစေ၊ မဟုတျသညျဖွဈစေ ပွသနာမဟုတျ ““ကို ခံလို့ကောငျးသညျဆိုလငြျ ဝိုငျးကြနေပျ၏။ ထို့ကွောငျ့ လီးကွီးကိုအစှမျးကု ငုံ့စုပျကာ အရငျး မရောကျ တရောကျအထိ စုပျယူပွဈလိုကျသညျ။ ကို့ ဂှေးစိကွီးက အတှဲလိုကျ ရှုံ့တကျသှားသညျကို ဝိုငျးတှေ့လိုကျသညျ။ လီးမှှေးကွမျးရှရှကွီးမြားက ဖွူနုလှပသော ဝိုငျးမကြျနှာ လေးကိုထိကပါး ရိကပါး တိုးဝှေ့မိကွသညျ။ လမှှေး မြားမကြျနှာကို တိုးဝှေ့မိခွငျးကပငျ ဝိုငျးကွကျသီးလေး မြား ဖွနျးဖွနျးထသှားရပွနျသညျ။
ဘယျလိုမှနျးလဲမသိပေ။ ““အာ ကို အစုပျမခံဖူးဘူးဝိုငျးရဲ့ တောျပွီ ထှကျကုနျအုံးမယျကိုယျ ဝိုငျးခေါငျးလေးကို ဆှဲခှာရနျကွိုးစားသညျ။ ဒါဝိုငျးအလှညျ့လေ မဟုတျဖူးလား ဘယျရမလဲ လီးခါးလညျ လောကျကို သှားနဲ့ခပျဖိဖိလေး ကိုကျထားပွီး လီးထိပျက အပေါကျလေးကို လြှာနဲပထိုးထိုးပေးလိုကျတယျ။ အိ အဝိုငျး ကြှတျ ကြှတျ ထှကျပွီ ဟား အ .. ပါးစပျထဲကို သုတျရတှေပွေဈကနဲ ပွဈကနဲ ပနျးဝငျကုနျတယျ။ အဲဒါ မှတျထား ဝိုငျးကြနေပျသညျ။ ဝိုငျးလဲ ကို့လိုပဲ ကို့ကိုခစြျတဲ့အကွောငျးပွရမယျ။ သုတျရတှေကေို မွိုခြ ပွဈလိုကျတယျ။ ““အို ဝိုငျးလေး အခစြျရယျ ကြေးဇူး တငျတယျ။ အခစြျပိုတဲ့ သူ့မကြျနှာကွီးကနီပွီး ရဲတှတျ နတေယျ။ သူ့တဈကိုယျလုံးဟာ တဆတျဆတျတုနျနေ သညျ။ ဝိုငျးက ကို့လီးကွီးကို ရခေဲခြောငျး စုပျသလို စုပျပွီးမှ ကို့မကြျနှာကို ပွုံးပွုံးလေး မော့ကွညျ့လိုကျ သညျ။ ““အရမျးခစြျတာပဲလား ဝိုငျးလေးရယျ ဟငျ”” ဝိုငျးက သုတျ ရမြေားကပျငွိနသေော နှုတျခမျးဖူးဖူးလေးကို အသာအယာ ပွုံးကာ မကြျတောငျလေးမြား မှိတျပွ၏။ ထို့နောကျ အိပျယာထကျသို့လှဲခလြိုကျသညျ။ အတှယျ အတာမဲ့သော နို့နှဈလုံးက ခါယမျးသှားလသေညျ။ ကုယျက နုထှတျ ထှားကွိုငျးလှနျးသော ဝိုငျး၏ ရငျသား အစုံကို ကှဲရှတတျသော ပစ်စညျးတဈခုနှယျ တယုတယဂရုတစိုကျ ကိုငျလိုကျသညျ။ နို့သီးခေါငျးရဲရဲလေးမြား ကိုလကျညှိုးနှငျ့လကျမဖွငျ့ညှပျကာ ပှတျခြပေေးလိုကျသညျ။ နို့သီးခေါငျးလေးမြား တောငျတငျးလာသညျ။ ဗိုကျသားဝငျးဝငျးလေးကို တဈခကြနမျးပွီးမှ စောကျဖုတျကွီးကို လကျဝါးကွီးဖွငျ့ အုပျခါ ပှတျခါ ပှတျခါ ဆှပေး၏။ စောကျပတျနှဈခွမျးသညျ ပှငျ့အာသှားသညျ။ ဘေးတဈ ဘကျဆီသို့ ကားထှကျသှားသော ပေါငျတံကွီးနှဈဖကျ ကို ကှေးကာ မွောကျတငျလိုကျသညျ။ ထိုအခါ ဖေါငျး ကား ခုံးထနသေော ဝိုငျး၏ စောကျပတျကွီးမှာ အလိုးခံရနျ အသငျ့အနအေထားသို့ ရောကျသှားလသေညျ။ ပေါငျ နှဈဖကျက ဗိုကျသားမြားနှငျ့ ပွနျကပျနေ၏။ ဒူး နှဈဖကျက ပုခုံးဆီရောကျအောငျ ပငျ့ထားသညျ။ စောကျ ပတျကွီးက လှတျလှတျကြှတျကြှတျကွီး ပွူးထှကျနေ၏။ ကိုက စောကျစိထိပျကလေးကို လီးထိပျဖွငျ့ အသာ အယာ ဖိပှတျထိုးဆှပွီး အကှဲကွောငျးအတိုငျး အောကျ ဖကျသို့ လီးထိပျကွီးကို ဆှဲယူသညျ။
တဖွငျးဖွငျး တသိမျ့ သိမျ့ အရသာသညျ ဝိုငျးကိုယျခန်ဓာ တဈခုလုံးကို လှှမျး ခွုံပဈလိုကျခွငျးခံရ၏။ လီးထိပျကွီးစောကျပတျအဝကို ရောကျတော့မယျ ရောကျတော့မယျဟု မကြျစိမှိတျ ခံစားရငျး ကို့လီးကွီး၏ ပူနှေးနူးညံ့သော လီးထိပျမှအထိအ တှေ့ကို ရငျတခုံခုံနှငျ့ခံစားရငျး လိုးဝငျသှားမညျ့ အခြိနျကို စောငျ့နမေိသညျ။ ““ဗွဈ..ပွှတျ”” ကြှံဝငျသှားသော လီးထိပျကွီးနှငျ့ စောကျပတျနှဈခွမျးကွားမှ အဈအဈ ကလေးထှကျလာသညျ။ ““အ .. အီး အဟငျ့ဟငျ့ ဝိုငျး အောကျနှုတျခမျးလေးကို ဖိကိုကျထားရငျး တငျးခံထား သော အသကျကလေးကို အောငျ့ထားလိုကျသညျ။ ဝငျနသေညျ့လီးတနျကွီးက တရှေ့ရှေ့ စောကျခေါငျးထဲ သို့ တိုးဝငျသှား၏။ ဝိုငျးစောကျပတျလေး ပထမဦးဆုံး အကွိမျ အလိုးခံရခြပွေီ။ ““ပွှတျ ဘှတျ”” လီးကို တငျးတငျး စီးစီးလေး ဖိအသှငျး၌ စောကျပတျအတှငျးမှ လမြေား““ဘှတျ””ခနဲ အနျထှကျလာသညျ။ ““ဟငျ့ အသံမွညျအောငျ မလုပျနဲ့ကှာ ဝိုငျးကရှကျသညျမို့ အခနျးတှငျး ဘယျသူမှ မရှိမှနျးသိနပေါလကြျ ဝေ့ဝဲကွညျ့ကာ စိုးရိမျသံလေးနှငျ့ ပွောမိ၏။ ““ပွှတျဘှတျ ပွှတျဘှတျ ပွှတျဘှတျ”” ဒီလောကျ တော့မွညျတာပေါ့ ဝိုငျးကလဲ ဟငျး ရှကျစရာကွီးကှယျ အို ဝိုငျးကလဲ ကိုယျတို့နှဈယောကျထဲရှိတဲ့ဟာပဲ နောကျ အရတှေေ ထပျထှကျလာရငျ ပိုမညျသေးတယျ။ ““ဟလားဝိုငျးက အသံမွညျတာ ရှကျလို့”“ မရှကျပါနဲ့ဝိုငျးရယျဒါဓမ်မတာပဲဥစ်စာ တီးတိုးအသံလေးမြား နူးညံ့စှာ ထှကျပေါျနစေဉျမှာပငျ ကို့ဖငျကွီးက တသိမျ့သိမျ့ လှုပျခါယမျးကာ တဖွေးဖွေး အဆောငျ့ကွမျးလာသညျ။ ခှနျဂြာက ဆောငျ့ကွောငျ့ထိုငျကာ ဝိုငျး၏ ခါးလေးကိုတငျးတငျးရငျးရငျးကွီးကိုငျကာ စကျသနေတျ ပဈသလိုပငျ ဆကျခါဆကျခါ ဆောငျ့လိုကျလရော ဝိုငျး စောကျပတျလေးနှငျ့ ခှနျဂြာ့ဆီးခုံကွီးဖေါငျးကနဲ ဖေါငျးကနဲမွညျအောငျပငျ ရိုကျခပျမိသှားပွီး.. စောကျ ပတျတဈခုလုံး ထူပူသှားလသေညျ။ ““ကို..ရကျစကျ တယျ အ အ အ ပွှတျ ပွှတျ ဘှတျ ဘှတျ ပွှတျ ဘှတျဝိုငျးသညျ အရူးမီးဝိုငျးသလို ခေါငျးကို တအားခါယမျး မိ၏။ စောကျပတျအတှငျးသို့ သံခြောငျးကွီး တဈခြောငျး အလား စူးကနဲ နငျ့ကနဲဝငျလာသော လီးကွီးက အဆုံး အထိဝငျကာ သားအိမျခေါငျးကို ““ထုတျ”ကနဲ ““ထုတျ””ကနဲ ဆောငျ့မိသှားသညျ။
ဆီးစပျတဈခုလုံးကငြျသှားကာ ရှိနျး ကနဲ လှပျစဈဓါတျတှေ စီးဝငျသလို တုံတုံခါခါလေး ခံစား လိုကျရလသေညျ။ ““ထှကျ ထှကျကုနျပွီ ဝိုငျး ..အ အ အ”” ကိုက ဝိုငျးအပေါျသို့ ကမျးကတမျးမှောကျခလြိုကျခါ ဖငျကို ဆကျခါ ဆကျခါ မွောကျ၍ ဆောငျ့လိုးလိုကျ၏။ လီးတဈခြောငျးလုံး တဖွငျးဖွငျး မာတငျးသှားသညျ။ တဈဆကျတညျးမှာပငျ တငျးကနဲ တငျးကနဲဖွဈခါ လီးရမြေားကို ပနျးထုတျလိုကျလတေော့သညျ။ ဆောငျ့ဆောငျ့ အ အ ကောငျးလာပွီ အိုးအိုး ဝိုငျးက ကိုယျ့ဖငျကွီးကို မရှကျနိုငျတော့ပဲ ဆှဲကာ ဆှဲကာ ဖိခရြငျး ခါး လေးကို ကော့ကော့ပေးလိုကျလသေညျ။ လီးတနျကွီးက အဆုံးအထိ ဝငျ ဝငျသှားကာ စောကျပတျအတှငျးရှိ အသားမြှငျမြားကိုထိုးပှတျ ဆောငျ့လိုးမိသှားလသေညျ။ ““ကောငျးတယျ .. အ .. အရမျးကောငျးတယျကိုရယျ နာနာလေးဆောငျ့စမျးပါ အ ..အ”” ဝိုငျး နှုတျခမျးလေးမြား တဆတျဆတျတုံနကော လကျခြောငျးလေးမြား ကုတျကှေးကာ ခှနျဂြာဖငျမြားကို အဝတျစ တဈခုနှယျ ဆုတျကိုငျကုတျဖဲ့လိုကျမိလေ၏။ စူးကနဲလကျသညျးမြား နဈဝငျသှားသညျဟု ခံစားလိုကျရသော ခှနျဂြာသညျ စူးထိုးခံရသော ကြားသဈ တဈကောငျနှယျ ““အီး ကနဲ အီးကနဲ အသံမွညျအောငျ ပငျ ဝိုငျးအုံခစြျ စောကျပတျလေးထဲသို့ သူ၏ ကွိးမား တုတျခိုငျလှသောလီးကွီးကို အားရပါးရကွီး ဆောငျ့လိုး လိုကျလရော ..။ ““ပွှတျ..ဘှတျ..ပွှတျဘှတျ..ပွှတျဘှတျ”” ““အအား .. အအား .. အအား ..ဟား..ကြှတျ..ကြှတျ ..”” ဝိုငျး မကြျဝနျးထဲ၌ မီးပှငျ့မြား ဖွာထှကျကုနျ ပလားထငျမှတျရအောငျပငျ ခံစားလိုကျရလသေညျ။ စောကျခေါငျးအတှငျးပငျ ကငြျကနဲ ကငြျကနဲ ဖွဈခါ ထိနျးမရတော့ပဲ .. ဝိုငျးက သုတျရမြေားကို လှှတျ ထုတျမိလိုကျလသေညျ။ ““ကောငျးလိုကျတာ .. ကိုရယျ .. အ .. အ .. အ ..”” ဝိုငျးက ခှနျဂြာလညျပငျးကို ဆှဲယူလကြျ ပါးပွငျ ကို နမျးရငျး ကြကြေနေပျနပျလေး ရရှေတလိုကျလေ သညျ။ ခှနျဂြာက ဝိုငျး၏ နှုတျခမျးလေးကို အသာအယာ ဖိကပျစုပျယူရငျး ဖငျကွီးကို ဆတျကနဲ ဆတျကနဲ ဆောငျ့လိုကျရာ နှဈဦးစလုံး ထှနျ့ထှနျ့လူးသှားကွရ လပေသေညျ။ ““ဝိုငျး.. ရယျ ခစြျလိုကျတာကှယျ”” ““ခစြျ..ခစြျ..အားရအောငျ ခစြျစမျးပါ ကိုရယျ..”” ““ဝိုငျးအုံခစြျဆိုသော ကောငျမလေး တဈ ယောကျ အရူးအမူးဖွဈခါ လီးအရသာကို တှေ့နခေိုကျ”” နှဈရှညျလမြား မိနျးမ မလိုးခဲ့ရသော ခှနျဂြာကလညျး နောကျထပျတဈမြိုး တဈပုံစံနှငျ့ လိုးရနျအတှကျ ဝိုငျးအုံ ခစြျကို တီးတိုးလေးပွောလိုကျသညျ။ “
“ဝိုငျး ..မောသလား ..ဟငျ”” ““အငျ ..ကိုက အရမျးကွမျးတာ”” “ခစြျတာကိုး . ဝိုငျးရဲ့”” ““ကိုခစြျတာက ကွောကျစရာကွီးကှယျ”” ““ဝိုငျး .. ဝိုငျးလေးရယျ”” ““ဟငျ ..ဘာလဲကှယျ .. ခေါျလိုကျတာ မ မောဘူးလား”” ““နောကျတဈမြိုးလုပျရအောငျနောျ”” ““သဘောလေ .. ဘယျလိုလုပျမှာလဲ”” ““ဝိုငျးက ကုနျးပေးလေ”” ““အာကှာ .. ဝိုငျးဖငျကွီးကို နောကျက ကွညျ့ မှာ ရှကျတယျ”” ““ဒါဖွငျ့ မကုနျးဘူးလား .. ပွော”” ခှနျဂြာက မကြျနှာညိုပွသညျ .. နှုတျခမျး စူပွ သညျ။ ခှနျဂြာ့အမူအယာကို သဘောကသြလိုရယျရငျး ဝိုငျးက ခှနျဂြာ့ပုခုံးကို ဖတျခနဲ ပုတျလိုကျသညျ။ ““ဖွဈသှားလိုကျတာ ..မကြျနှာကွီးက .. ကုနျးပါ့မယျရှငျ..ကုနျးပါမယျတဲ့ ..ကဲ”” ခှနျဂြာ၏ကြနေပျစှာ ရယျမောသံက ဝနျးကငြျကို လှှမျးမိုးသှားတော့သညျ။ ““ခံစားနိုငျကွပါစေ…””