by 
ကိုစိုးထူး က မ်က္လုံး ခပ္ေမွးေမွး ျပဳကာ မယားပါသမီး တင္ေမခက္ကို ၾကည့္သည္ ။ငါးသိန္းဆိုတာ အေတာ့္ကို မ်ားသည္ ။သိုေသာ္ ကိုစိုးထူး ႀကံဖန္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ရႏိုင္သည္ ။ မမိ ိ လိုခ်င္တာေတြ ရမည္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုစိုးထူးသည္ ေငြငါးသိန္းကို ေပးဖို႔ အသင့္ ..။
“ ငါးသိန္း…မနည္းပါလား ..ေအးေလ ..ငါလိုခ်င္တာေတြ ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါႀကံဖန္ရွာၿပီးေပးႏိုင္ပါတယ္ ..”အေျခအေနကို ပုံေဖၚစျပဳလာေသာ ကိုစိုးထူးက စကားေဖါက္လိုက္သည္ ။“ ဦးေလး ဘာလိုခ်င္လဲ ေျပာပါ ..ဦးေလး စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေအာင္…က်ေနာ္…ဟို…က်ေနာ္ …….”တင္ေမခက္မွာ စကား အဆုံးသတ္ဖို႔ ခက္ေနျပန္သည္ ။ ေျပာလို႔ မထြက္ ။“ နင့္ကို ငါလိုးခ်င္တယ္..ျဖစ္မလား ….”သေဘာေပါက္စ ျပဳလာေသာ ကိုစိုးထူးက ခပ္ရင့္ရင့္ ေမးသည္ ။ တင္ေမခက္ မ်က္ႏွာ ရဲကနဲ ျဖစ္သြားသည္ ။ ေခါင္းကိုလည္း အတင္း ငုံ႔ထားသည္ ။“ အေပးအယူ ျဖစ္မလား…ေျပာေလ ….”တင္ေမခက္သည္ အံတင္းတင္းႀကိတ္ခါ ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ ညႇိတ္ျပသည္ ။
ပထှေး လိုးတာ ခံပါတော့မညျ ဟု လကျခံသဘောတူလိုကျရသညျ့သဘောမို့ တငျမခေကျ မကြျရညျလညျသညျ ။အရမျးရှကျသလို အတောျလဲ စိတျလှုပျရှားသညျ ။ ခေါငျးကို ပို ငုံ့ထားသညျ ။ကိုစိုးထူးကတော့ မမိ ိ အပိုငျလိုးနိုငျတော့မညျ့ မယားပါသမီးကို အားရပါးရပငျ တစိမျ့စိမျ့ ကွညျ့သညျ ။တငျမခေကျသညျ ခတျေဆနျဆနျ ခပျကော့ကော့ ဝတျစားတတျသော နှဈထောငျ့နှဈခုနှဈ သမီးပြို ဖွဈသညျ ။
ဒီနေ့ ဝတျစားထားတာကလညျး အတောျ့ကို ခတျေဆနျသညျ ။ ဟော့(တျ ) သညျ ။ ဖေါျထားတာ မဟုတျသောျလညျး ပေါျတော့နသေညျ ။ ကော့နသေညျ ။ ကွိုးတခြောငျး ရငျခံအငျ်ကြ ီ အဖွူရောငျပေါျမှာ အညိုရငျ့ရောငျ ခါးတိုအငျ်ကြ ီလေး ဝတျထားသညျ ။အပေါျဝတျ ခါးတို အငျ်ကြ ီလေးမှာ လညျပငျး ကွယျသီးတလုံးသာ ပါသညျ ။ထိုကွယျသီးတပျထားရာ အကြ ၤ ီရငျဘတျသညျ သာမနျအားဖွငျ့ ခပျစေ့စေ့ ဖွဈနသေောျလညျး ကိုယျလှုပျရှားမှုတို့ကွောငျ့တခါတခါ မဟတဟ ဖွဈသညျ ။ ခပျဟဟဖွဈသှားသညျ့ အခါပငျ ရှိသညျ ။ထိုအခါ အကြ ၤ ီရငျဘတျ အဟကွားမှနပွေီး ဖွူဖေးှ အိစှာ ပေါျနသေော ရငျညှနျ့ကို ပွငျရသညျ။နို့အုံသား နစှ ချ ရု ဲ့ အညှာနရောလေးကလညျး မပေါျ့တပေါျ အကှရဲ ာလေး မွငျနိုငျသညျ။အောကျဖကျတှငျတော့ ဘေးကှစဲ ကပျထမိနျ ကွပျကွပျကို ဝတျထားသညျ ။
ထိုငျခုံတှငျ ထိုငျနသေော အခါ စကပျထမိနျရဲ့ ဘေးကှကဲ အလိုလိုပငျ ဟသှားသညျ ။ ဘေးကှသဲညျ ပေါငျအလညျနားလောကျ အထိပငျ ရှိလရော အိဖွိုးသော ပေါငျသားဖှေးဖေးှ တဝကျသာသာလောကျက ပေါျတငျကွီး ဖွဈနသေညျ ။ကိုစိုးထူးသညျ တငျမခေကျနဲ့ မကြျနှာခငြျးဆိုငျ ထိုငျနရော သာမနျအားဖွငျ့ ဆိုလြြှငျတော့ စကပျထမိနျ ဘေးကှအဲဟမှ ပေါျနသေော ပေါငျသားဖှေးဖေးှ မြားကို မွငျနိူငျစရာ အကွောငျး မရပှိ ါ ။သို့သောျ အထကျတနျးစား ဆိုငျရဲ့ သီးသနျ့ခနျးထဲတှငျ ဘေးပတျလညျ မှနျခပြျကွီးမြား တပျဆငျထားလရော ထိုမှနျခပြျကွီးပေါျတှငျ ဘေးတိုကျ အနအေထားဖွငျ့ ပေါျနသေော တငျမခေကျရဲ့ ပရုံ ပိ ျကို ပေါငျတနျတဝကျလောကျ အထိ တှေ့မွငျနရေသညျ ။
“ နင္ လိုခ်င္တဲ့ ေငြငါးသိန္း ငါေပးမယ္ …နငက္ ငါစိတ္ႀကိဳက္ လိုးတာခံရမယ္ ..သေဘာတူလား ..”ေကာင္မေလးက ေခါင္းညႇိတ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးသည္ ။ တင္ေမခက္ေခါင္းငုံ႔ထားရက္က ေခါင္း ထပ္ညႇိမ့္ျပသည္ ။“ ေခါင္းခ်ည္းဘဲ ညႇိမ့္ျပမေနနဲ႔ေလ ..ေျပာစရာ ရွိတာကို ေျပာစမ္းပါအုံး …ကဲ..ေျပာ…တပတ္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ အလိုးခံမွာလဲ…”တင္ေမခက္ မ်က္ႏွာႀကီး ရဲတက္သြားသည္ ။ မယားပါသမီး ရဲ႕ ရွက္မ်က္ႏွာကို ကိုစိုးထူး ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရသည္ ။ ေကာင္မေလးအတြက္ အေတာ့္ကို အျဖရခက္တဲ့ ေမးခြန္းပါ ။ သို႔ေသာ္မေျဖလို႔ကလည္း မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တင္ေမခက္သည္ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားကာ ရွက္အားပိုပိုနဲ႔ပင္ လက္တေခ်ာင္းေထာင္ျပလိုက္ရရွာသည္ ။
“ ဟာ..ေငြငါးသိန္းႀကီး ေပးထားၿပီး..တပတ္တရက္ပဲလိုးရမွာကိုေတာ့ ..မဟုတ္ေသးပါဘူး …ခက္ခက္ရာ ..ေလးရက္ေလာက္ေတာ့ ခံကြာ….ဟုတ္လား…”လမ္းေဘးေဈးသည္ ဆီမွာ ေဈးဆစ္သလိုမ်ိ ုး ငနသဲားက လုပ္ေနသည္ ။ပေထြးနဲ႔ အလိုးခံရမယ့္ရက္ အတိုးအေလ်ာ့ စကားဆိုေနရသည့္ မယားပါသမီးမွာ မ်က္ႏွာအရမ္းပူေနသည္ ။စိတ္လဲ လႈပ္ရွားေနသည္ ။ တင္ေမခက္သည္ အားတင္းကာ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပလိုက္သည္ ။“ ႏွစ္ရက္ကေတာ့ နည္းတယ္ဟာ..သုံးရက္ ဆိုရင္ေကာ …”တင္ေမခက္ ေခါင္းကို ခါယမ္းျပသည္ ။ကိုစိုးထူးက တခ်က္ေတြကာ စဥ္းစားလိုက္ၿပီး ..
“ ဒီလို လုပျဟာ ..ယဘေူယအြားဖွငျ့ တပတျကို နှဈရကျ ခဖြို့ ငါလကျခံတယျ ..ဒါပမေယျ့ ငါ့စိတျသိပျထလာပွီး နငျ့ကိုမှ မလိုးရရငျ မနနေိုငျအောငျဖွဈနတေဲ့ အခါတှေ ဆိုရငျတော့ လိုးရမယျ့ရကျ ပွညျ့သှားပမေယျ့ နငကျ လိုကျကုနျးပေးပါ ..ဟုတျလား ….”ကိုစိုးထူးရဲ့ ဈေးဆဈလာမှု နဲ့ ပတျသကျလို့ တငျမခေကျ အနဖွေငျ့ လကျဟနျခွဟေနျမြှနဲ့ ပွနျအဖွပေေးလို့ မဖွဈနိုငျတော့ ။ ရှငျးအောငျ ပွောရဆိုရဖို့ လိုအပျလာပွီ ။“ ဟို..အဲ….အပတျတိုငျး ..အဲလိုမြိ ုး ..ဟိုဒငျး ….”အတငျး အားခဲကာ ပွောသောျလညျး တိကသြော စကားမြားကို ပွောမထှကျ ။ အထဈထဈ အငေါ့ငေါ့ ဖွဈလကြျ မကြျရညျတှလေညျး ရဈဝဲလာသညျ ။“ ဘာလဲ..ငါက တပတျ သုံးရကျ လိုးဖွဈသှားအောငျ ဖနျမယျလို့ ပွောခငြျတာလား ..”တငျမခေကျလညျး မကြျနှာပူလှပွီ ဖွဈလို့ ခေါငျးကို အမွနျညှိတျလိုကျရသညျ ။
“ ဟုတျပွီ ..ဒီအပေးအယူ ဘယျလောကျကွာတဲ့အထိ အတည ျဖွဈနမှောလဲ..တနှဈလား..နှဈနှဈလား ….”တငျမခေကျ ခြိနျဆ တှကျခကြျရလပွေီ …။“ သုံးလ …”ကိုစိုးထူးမှာ နှာခေါငျး ရုံှ့သှားသညျ ။“ ဟာ…အဲဒီလောကျ အခြိနျလေးက ဘာမြား ရှိမှာလဲဟ ..မဟုတျသေးပါဘူး ….”“ ကဲ..လေးလ…အသားကုနျဘဲ …”တငျမခေကျ ခပျပွတျပွတျ ပွောရသညျ ။မိမိကို ပထှေးက လိုးခငြျနတောကို တငျမခေကျ သိသညျ ။ တငျးထားနိုငျလြှငျ ပထှေး အလြှော့ပေး လကျခံရမညျဟုလညျး တှကျမိသညျ ။“ ကောငျးပွီ ..နငျပွောသလို အခြိနျလေးလဘဲထား ..တပတျကိုတော့ သုံးရကျအလိုးခံရမယျ ..ငါ့စိတျကွိုကျ အစုံ လုပျခငြျတာအားလုံး နငျ လိုကျလြောရမယျ ..ဘယျ့နှယျလဲ..နငျလကျမခံနိုငျရငျတော့ ငါ့ကို ဘာမှ ဆကျ ပွောစရာ မရှိတော့ဘူး …”ကောငျမလေး သဘောတူ လကျခံလိုကျပွီးသညျ့နောကျ ကိုစိုးထူး အသအေခြာ ပငို နျ ငို ေျအာငျ တုပျခညြျလိုကျလသေေးသညျ ။ တငျမခေကျ ခေါငျးညှိတျရသညျ ။
ကိုစိုးထူးက စာရကျှတရှကျပေါျတှငျအခြိနျ လေးလ ..တပတျ၃ရကျ..စိတျကွိုကျ အကုနျအစုံ ဟု စာရေးကာ မယားပါသမီးကို လကျမှတျထိုးခိုငျးသညျ ။စရံသတျသညျ့သဘောနဲ့ သူ့ထံတှငျ ပါသော ငှတေသိနျးကို တငျမခေကျအား ပေးသညျ ။ ကနြျငှမြေားကို မနကျဖနျပေးမညျ ဟု ဆိုကာ နှဈယောကျသား လူခငြျးခှလဲိုကျကွသညျ ။ လူခငြျးမခှမဲ ှီ အမွညျးဟုဆိုကာ တငျမခေကျကို ပှေ့ဖကျ နမျးစုတျကာ ဖငျပှတျ နို့ကိုငျ လုပျလိုကျသေးသညျ ။~
နောကျတနေ့ နေ့လညျဘကျ ကှနျပွူတာသငျတနျး အဆငျးတှငျ တငျမခေကျသညျ ခါတိုငျးလို အိမျသို့ မပွနျတော့ဘဲ ပထှေး ကွိုတငျ ခြိနျးထားရာသို့ သှားရလသေညျ ။ လမျးမတောျဘကျရှိတညျးခိုရိပျသာတခုသို့ ဖွဈသညျ ။မမိ ိ အတှကျ အရမျး လိုအပျနတေဲ့ ငှကွေေးအားလုံး ပထှေးထံမှသညျနေ့ရမညျကို သိသလို သူမဘကျကလညျး သူမရဲ့ တကိုယျလုံးကို ပထှေး လိုရာ သုံးရအောငျ “ပုံ” အပျရတော့မညျကိုလညျးတငျမခေကျ နားလညျသညျ ။ တညျးခိုရိပျသာ အခနျးတခနျးတှငျ ခြိနျးဆိုခွငျး သဘောကပငျ ရှငျးနသေညျ မဟုတျပါလား ။ သညျနေ့တှငျ တငျမခေကျသညျ ခါးတိုစပို့ရှပျ ကိုယျကွပျနဲ့ မီနီစကပျတိုလေးဝတျထားသညျ ။
ခါးတို စပို႔ရွပ္သည္ မီနီစကပ္ ခါးစည္းေနရာႏွင့္ အံကိုက္ ထိမိ႐ုံသာ ရွိေလရာ ကိုယ္ဟန္ အနည္းငယ္မွ် လႈပ္ရွား႐ုံႏွင့္စပို႔ရွပ္ေလးရဲ႕ ေအာက္စ ခပ္လန္လန္ ျဖစ္ကာ ဘိုက္သားခါးသားမ်ား ေဖြးကနဲ လက္ကနဲ ေပၚသည္ ။ လႈပ္ရွားမႈ မ်ားရင္ေတာ့ ခါးေပၚ ခ်က္ေပၚကို ျဖစ္သည္။ မီနီစကပ္ကလည္း ေပါင္လည္ေလာက္အထိပင္ မရွည္ ။ေပါင္ရင္းသားသာသာေလာက္သာ ဖုံးကာထားေလရာ တုတ္ၿဖိဳးေသာ ေပါင္တန္ေပါင္သားမ်ား ေပၚေနသည္ ။ေျခအေျမႇာက္တြင္ ဆိုလွ်င္ ဝတ္ထားေသာ အတြင္းခံပင္တီေဘာင္းဘီ အနက္ေလးကိုပင္ ျမင္ႏိုင္ေလသည္ ။အခန္းႀကိဳတင္ ငွားရမ္းထားသည့္ စာရကြ္ကို ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာတြင္ ျပလိုက္ရာ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ေနရာ ျဖစ္ေသာ တည္းခိုခန္းသို႔ အလြယ္တကူ တက္သြားခြင့္ ရသည္ ။
ထို တည္းခိုရိပ္သာကသုံးထပ္ျဖစ္ကာ တင္ေမခက္ သြားရမည့္ အခန္းက အေပၚဆုံးတြင္ ရွိေလသည္ ။ တည္းခိုရိပ္သာ အေပၚဆုံးထပ္သို႔ ေလွကားမွ တက္လာရင္း တင္ေမလတ္ရဲ႕ စိတ္အစဥ္သည္ ထူးျခားစြာပင္ လႈပ္ရွားႏိုးထေနၾကသည္ ။ခ်ိန္းထားေသာ တည္းခိုခန္း အေရွ႕ကို တင္ေမလတ္ ေရာက္လာသည္ ။ အခန္းတံခါး ပိတ္ေနသည္။ အခန္းထဲတြင္ ပေထြးကိုစိုးထူး ေရာက္ႏွင့္ေနကာ မိမိကို ေစာင့္ေနသည္ကို တင္ေမလတ္ သိသည္။ အခန္းတံခါးေရွ႕တြင္ တင္ေမလတ္ ေရာက္လာကာ တံခါးကိုေခါက္ရန္ပင္ ခ်ီတုံခ်တုံ နဲ႔ မဝံ့မရဲ ျဖစ္ေနသည္ကိုလည္း ကိုစိုးထူး ေတြ႕ျမင္ သိရွိေနသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ တင္ေမလတ္တံခါး ေခါက္လိုက္သည္ ဆိုသည္ႏွင့္ အဆင္သင့္ ရွိေနေသာ ကိုစိုးထူးက ခ်က္ခ်င္း တံခါး ဖြင့္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္ ။“ လာ..ဝင္….”တံခါး ဖြင့္ေပးၿပီးေနာက္ ကိုစိုးထူးက ေျပာလိုက္သည္ ။ သူ႔မ်က္လုံးေတြကေတာ့သူလိုးရေတာ့မည့္ မယားပါသမီးရဲ႕တကိုယ္လုံးကို ပိုင္ႏိုင္စာြ ၾကည့္သည္ ။
အၾကည့္ရဲရဲမ်ားသည္တင္ေမလတ္ရဲ႕ ႏိုးထေနေသာ ရမက္စိတ္ကို ပမို ို ျပင္းျပလာေစသည္ ။ေကာင္မေလးသည္ ပေထြးေရွ႕မွ ေခါင္းေလးငုံ႔ကာ အခန္းထဲ ဝင္သည္ ။ ကိုစိုးထူးက သူ႔ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေသာ မယားပါသမီးရဲ႕ဖင္ဆုံႀကီးကို ညာဖက္လက္ဝါးျဖင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ တခ်က္ပုတ္သည္ ။“ ဖတ္…အို…အေမ့ …”ဖင္ပုတ္လိုက္သံနဲ႔ အတူ တင္ေမခက္ရဲ႕ ပါးစပ္မွ ေရ႐ြတ္သံေလး ေပၚထြက္လာသည္ ။ သူလိုးေတာ့မည့္ မိန္းမအျဖစ္ ပေထြးက အပိုင္ သတ္မွတ္ကာ မိမိကို ဖင္ပုတ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အထာေပါက္နားလည္သည့္ တင္ေမခက္ ရင္ေတြ ဖိုေမာဟိုက္သြားသည္ ။ ကိုစိုးထူးသည္ မယားပါသမီးရဲ႕ ဘယ္ဖက္ ဖင္သားျခမ္းႀကီးကိုလည္း ခပ္တင္းတင္း ကိုင္ညႇစ္လိုက္သည္ ။“ အို..ဟင့္…ဦးေလးကလဲ….”“ သြားေလ ခက္ခက္ရဲ႕ …” လို႔ ကိုစိုးထူးက ေျပာလိုက္သည္ ။ ၿပီးေတာ့ ခုတင္ႀကီး ရွိရာသို႔ အသာပင္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားသည္ ။ တင္ေမခက္မွာေတာ့ ရင္သိမ့္ဖိုေမာစာြ ျဖင့္ ေနရာတြင္ ရပ္ၿမဲရပ္က်န္ခဲ့သည္ ။
ကောငျမလေး စိတျအရမျး လှုပျရှားနသေလောကျ ကိုစိုးထူးကတော့ ခပျအေးအေးပငျ ..။“ ခကျခကျ…လာလေ..ခုတငျပေါျ တကျ…..”ကိုစိုးထူးရဲ့ လှမျးခေါျလိုကျသံသညျ တငျမလေတျကို ဆတျကနဲ တုနျသှားစသေညျ ။ အလိုးခံဖို့ ခေါျခွငျးမို့ ကောငျမလေး ရဲ့ မကြျနှာ ရဲကနဲ ဖွဈသှားသညျ ။“ နငျ့စပို့ရပှ ျ အောကျနားကို ဒီနားလောကျအထိ လိပျတငျလိုကျစမျး…..”ကိုစိုးထူးက ခပျပိုငျပိုငျ အမိနျ့ပေးလိုကျသညျ ။“ ရငှ ျ ….”တငျမခေကျသညျ ပထှေးကို အခနျ့တကွား ကွညျ့မိသညျ ။“ စပို့ရှပျ အောကျနားကို လိပျတငျလိုကျလေ …ခိုငျးတာလုပျစမျး …ငါ့စိတျကွိုကျ အကုနျ လုပျပေးမယျလို့နငျကတိပေးထားတာနောျ …..”ကိုစိုးထူးရဲ့ စကားတှကေ ပငို နျ ငို လျာသညျ ။
တငျမခေကျလညျး အရမျး ရှကျနသေညျ့ကွားကပငျ ပထှေး ခိုငျးသညျ့အတိုငျး လုပျပေးရသညျ။ထိုသို့ လိပျတငျလိုကျသောအခါ ဘိုကျသားလေးလုံးသာသာလောကျ အဖှေးသားပေါျသညျ ။ခကြျနကျနကျလေးကိုလညျး မွငျရသညျ ။ သညျလို ကိုယျပေါျ ခကြျပေါျဖွဈအောငျ လပျခွငျးသညျ ဘာမှ မဟုတျလို့ ထငျသောျလညျး တကိုယျလုံး ခြှတျပွခိုငျးခွငျးသညျထကျတော့ ပိုလို့ သာသှားသညျ။ ပွောငျရှငျးနအေောငျ ခြှတျပွသညျက တမြိ ုး ရမကျထနျစသေလို သညျလိုမြိ ုး မပေါျ့တပေါျ လှဈပွစမှေုကလညျး တမူဆနျးသော စိတျလှုပျရှားမှုကို ရစသေညျ ။ ထို့ပွငျ ဒီလို လုပျဆောငျမှု သညျတငျမခေကျအား မမိ ိ စခေိုငျးသမြှ နာခံကြိ ုးနှံရနျ ပမာဏပြ ိုး လေ့ကငြျ့သညျ့ အထာလညျး ဖွဈသညျ ။
“ စပို့ရှပျ ခြှတျလိုကျ …ဘရာစီယာ အနကျရောငျက နင့အသားနဲ့အပွတျလိုကျတာဘဲ ..အောကျခံဘောငျးဘီရော ဝတျထားလား …”တငျမခေကျ ငမို ဲ့မဲ့ ဖွဈလကြျ ခေါငျးလေးညှိမျ့ပွရှာသညျ ။“ အောကျခံဘောငျးဘီကကော ဘာရောငျလဲ…”“ အနကျ..အနကျရောငျပါဘဲ ….”“ ဟုတျလား ..ဒါဆို ပိုမိုကျတာပေါ့….ကဲ…စကပျကို ခြှတျလိုကျစမျး …”တငျမခေကျရဲ့ တကိုယျလုံး ရဲတှတျသှားရပွနျသညျ ။ ပထှေးခိုငျးသညျ့အတိုငျး လုပျရရှာသညျ ။ ခြှတျထားပွီး ဖွဈသော စပို့ရှပျကို နီးရာ ခုတငျခွရေငျးပေါျ ပဈတငျလိုကျသညျ ။ထို့နောကျ အောကျပိုငျးတှငျ ဝတျထားသော မီနီစကပျလေးရဲ့ ခါးးစညျးခြိတျကို ဖွုတျသညျ ။
ဘေးဇဈကို ဖှငျ့သညျ ။ ပွီးတော့ အောကျကို တှနျးခြ ခြှတျသညျ ။မီနီစကပျလေး သညျ တိုတိုကွပျကွပျလေးဖွဈပရော ခြိတျဖွုတျဇဈဖငျှ့ထားပွီးသညျတိုငျ အတောျပငျ တှနျးခခြြှတျရသညျ ။ ထိုစကပျလေးကိုလဲ ခုတငျခွရေငျးတှငျပငျ တငျထားလိုကျသညျ ။ဘရာစီယာနဲ့ အောကျခံဘောငျးဘီကို ခြှတျခိုငျး အုံးမှာလား ဟု တှေးနရေငျး မကြျနှာ အထားရ ခကျနသေညျ ။ခြှတျခိုငျးရငျ ငွငျးရနျ မဖွဈ ..။ခြှတျပေးရမညျကို သိသညျ ။ ပထှးရဲ့ စူးစူးရဲရဲ ကွညျ့နသေော မကြျလုံးအောကျတှငျဗလာကိုယျလုံးတီး ဖွဈအောငျ ခြှတျပွရမညျကိုတော့ ကောငျမလေးမှာ အရမျးကိုရှကျကွောကျလှပသေညျ ။
“ ဟို စားပှေဲ ပါျမှာ ရှိနတေဲ့ ပုလငျးထဲက ဖြောျရညျတှကေို ဖနျခကျှတခှကျမှာ ထညျ့ပွီး ယူလာခဲ့…”“ အဲဒါ မွူးကွှဖြောျရညျလို့ ခေါျတယျ ..သောကျလိုကျရငျ ရှကျသလိုလို တှနျ့တှနျ့သလို ဖွဈနတောတှေ ပြောကျပွီး စိတျတှေ ညမူးကွှပြောျရှှငျလာမယျ..သောကျလိုကျ…”ဖနျခကျှထဲရှိ ဖြောျရညျအားလုံး ကုနျအောငျ သောကျခလြိုကျပွီးသောအခါတှငျတော့ မမိ ရိ ဲ့ တကိုယျလုံး ဖွိုးကနဲ ဖနြျးကနဲ ဖွဈသှားသယောငျယောငျ တငျမလေ=ခကျခံစားလိုကျရသညျ ။စိတျလကျပေါ့ပါးလာသလိုလိုလညျး ရှိသညျ ။“ လာ..ခုတငျပေါျတကျလေ …”ကိုစိုးထူး က ခုတငျပေါျ တကျလာသော မယားပါသမီးကို ဆီးလို့ ပှေ့ကာဖကျသညျ ။ ညာလကျဖွငျ့ နို့တှကေို ဆုပျနယျသညျ ။ ဘယျလကျက တငျပါးကို ပှေ့သညျ ။
တငျမခေကျ ရငျတှေ တဒိနျးဒိနျး ခုံနသေညျ ။“ ပါးစပျဟထား ..လြာလေးလဲ တဈလဈထုတျထား….”ကိုစိုးထူး ငခုံ ဲ စုတျနမှေုကို ခဏရပျကာ ပါးစပျခငြျးလညျး အသာခာှ ပွီး ပွောသညျ ။ ကိုစိုးထူး စစေားသမြှကြိ ုးနှံနာခံနရေလပွေီ ဖွဈသော တငျမခေကျသညျ ပထှေး ခိုငျးတဲ့အတိုငျး လုပျသညျ ။ပါးစပျ ဟကာ လြာလေး ထုတျသညျ ။ တဈလဈလေး ထှကျလာသော တငျမခေကျရဲ့ လြာနီနီလေးကို ပထှေးက ဆတျကနဲ စုတျသညျ ။ ပွီးတော့ လြာခငြျး ဖိပတျှသညျ ။ ထို့နောကျ သူ့လြာကွီးကိုမယားပါသမီးရဲ့ပါးစပျလေးထဲကို ထိုးထညျ့ကာ မှှကေလိလတေော့သညျ ။ ကောငျမလေးမှာ အားပွငျးပွီး ရမကျထနျသော လြာသရမျးမှု အစုတျအနမျး တှငျ ကွကျသီးဖနြျးဖနြျးထနရေလသေညျ။
“ နငျ့နို့ကွီးတှကေ တကယျထှားတာကိုး..နငျ့ရငျတိုငျး ဘယျလောကျရှိလဲ….”လြာနှငျ့အပွတျထိုးကလိ စုတျနမျးပွီးနောကျ ကိုစိုးထူးက ပါးစပျခငြျးခှာကာ ပွောသညျ ။ လကျနှဈဖကျကတော့ မယားပါသမီးရဲ့စနနှေဈခိုငျ အသားစိုငျကွီးမြားကို ဆုပျနယျနသေညျ ။“ ခစချ ဈ..သုံးဆယျ့ငါး ရှိတယျ..ဦးလေးရ …”တငျမခေကျက ရယျသံလေး ပွုကာ ပွောသညျ ။ရှကျရယျရယျမှုလို့ ဆိုနိုငျသလို ပထှေးရဲ့ အစုတျအနမျး အကိုငျ အပှတျတို့ ခံရပွီးသညျမို့ ရဲတငျးလာကာ ရယျသံထှကျလာသညျဟုဆိုလညျး ပွောနိုငျပါသညျ ။
“ ဆုံကြီးကေကာ….”“ သုံးဆယ်႕ေခြာက်….”“ ဒါဆိုရင် နင်႕ခါးက ႏွဈဆယ်႕နစွ ် ရွိလိမ်႕မယ်..ဟုတ်လား ….”ကိုစိုးထူးသည် မယားပါသမီး အကြီးမ ရဲ႕ လုံးကြီးေပါက်လွ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ထည်ကြီးကို ( ၃၅-၂၂၃၆ ) ရွိလိမ်႕မည်ဟု ခန်႕မွန်းထားခဲ့သည် ။ ရင်နဲ႔ တင်တို႔ကသူခန်႕မွန်းသည်ႏွင်႕ကွက်တိဖြဈနေရာခါးအတိုင်းအတာကိုလည်း အပိုင်ေပြာခႀလိဳက်သည် ။“ ဟာ..မဟုတ်ဘူး…ႏွဈဆယ်႕သုံး ရွိတာ…”“ နင်..အလိုးခံဘူးလား …..”“ ဟာ..ဦးေလးကလဲ..ဘာေတွ လာေမးနေတာလဲ မသိပါဘူး ….”“ နင်႕ကို လိုးတဲ့အခါ အဆင်ပြေရေအာင် ကြိဳေမးထားတာပါ ….နင်အလိုးခံဘူးပြီးသားဆိုရင် တၿမိဳးလိုးမွာ….အလိုးမခံဘူးေသးဘူး..အခုမွ ပထမဦးဆုံး အကြိမ် စအလိုးခံရတာ ဆိုရင်ေတာ့ တၿမိ ုး လိုးေပးရမယ်..ကဲေပြာစမ်း..အလိုးခံဘူးလား…မခံဖူးဘူးလား…..”“ အို..ရွက်စရာကြီး….”
“ နငနျ ဲ့ ငါနဲ့ အခုဆို လိုးကွတော့မှာ..ငါ့ကိုမြား ဘာရှကျနစေရာ လိုသေးလဲ….”“ ဟို…ပါးစပျက ပွောမထှကျဘူး…ဦးလေးရ…တကယျဘဲ….”“ ပါးစပျက ပွောမထှကျရငျ ခေါငျးငွှိမျ့ ခေါငျးခါ လုပျပွ …..”တငျမခေကျမှာ ခေါငျးလေး ခါရမျးပွသညျ ။“ အလိုးခံဘူးပွီးသား ဆိုရငျ ငါအကုနျခိုငျးပွီး တနျးလိုးပဈမလို့….အခု နငျက အလိုးမခံဘူးသေးတဲ့ အပြိုစဈစဈလေး ဆိုတော့ နငျ့ကို အလိုးခံခငြျတဲ့ စိတျတှေ ပေါျလာအောငျ အရငျ လုပျမယျ…ပွီးမှတဆငျ့ခငြျးသှားပွီး လိုးမယျ..ကွိုကျလား….”ကောငျမလေး ယောငျပေါငျပွီး ခေါငျးညှိမျ့လိုကျမိပွနျသညျ ။ ကိုစိုးထူးက ဘယျလိုလုပျမညျ ဘယျလို အဆငျ့ဆငျ့တကျမညျ ဆိုခွငျးကို တငျမခေကျ ကောငျးကောငျး နားမလညျပါ ။
ကွိုကျသညျမကွိုကျသညျ ဝခှေဲ ဆုံးဖွတျရနျကား ဝေးလေ သညျ ။“ ပွစမျး..နငျ့စောကျဖုတျ စမျးကွညျ့ရအောငျ …”ပွောပွောဆဆို ညာလကျက မယားပါသမီးရဲ့ ပေါငျကွားကို နှိုကျလာသညျ ။“ ဟိတျ..မကိုငျနဲ့…အို…ကွညျ့ပါလား…ဖယျ…….”တငျမခေကျသညျ သူမရဲ့ ပေါငျကွားကို ကိုငျစမျးလာသော ကိုစိုးထူးရဲ့ ညာလကျကို ဆှဖဲ ယျတှနျးသညျ ။ အလိုးခံရနျ သဘောတူလို့ခုတငျပေါျအတူ ရောကျနလေပွေီ ဖွဈရာ လိုးမညျ့စောကျပတျကိုငျစမျးတာလောကျကို တှနျ့တို ပွငျးဆနျရနျ အကွောငျးတော့ မရပှိ ါ ။ သညျလိုမြိ ုး မတှေ့ကွုံဘူးသေးသညျ့ အပြိ ု ရိုငျးစိတျကွောငျ့ အလိုလို ငွငျးမိ ဖယျမိခွငျး ဖွဈသညျ ။ပွောရမညျ ဆိုရငျ တငျမခေကျရဲ့ စောကျပတျမှာ ကိုစိုးထူးရဲ့ လကျနှငျ့ “ အစိမျးသကျသကျ ” လို့ပွောလို့ မရပါ ။ ဟိုနေ့က ဘတျ(ဈ )ကားပေါျတှငျ နှိုကျကိုငျဘူးခဲ့ပွီ မဟုတျလား …။
ကောငျမလေး ဆှဖဲ ယျ တှနျးသောျလညျး ကိုစိုးထူးရဲ့ လကျက ပေါငျကွားက ခှာမသှား ။ တငျမခေကျရဲ့ စောကျပတျကို အတှငျးခံဘောငျးဘီအပေါျက နပွေီး ကကြနြန အုပျကိုငျမိပါသညျ ။အောကျခံဘောငျးဘီ ကွားခံရှိနသေောျလညျး စောကျပတျမို့ဖေါငျးဖေါငျး အရညျရှှမျးနသေညျ့ အထိအတှေ့ကိုတော့ကိုစိုးထူး သိရှိလိုကျသညျ ။“နငျ့စောကျပတျက ဖေါငျးပွီး စောကျရကွေညျတှေ တောျတောျ စိုနပေါလား..ဒါဆို နငျ့ကို အလိုးခံခငြျစိတျတှေ ထလာအောငျ လုပျဖို့ မခကျတော့ပါဘူး ….ကဲ ပကျလကျလှနျလိုကျ ….”ပါးစပျကလညျးပွော လကျကလညျး ကောငျမလေးကို ကိုငျကာ ခုတငျပေါျ ဆှလဲှဲခသြညျ ။ တငျမခေကျတယောကျ ကုတငျကွီးပေါျမှာ ပကျလကျကလေး ဖွဈသှားရလသေညျ ။
မမိ ိ အပေါျက တကျခှ လိုးတော့မှာမို့ ပကျလကျလှနျ အိပျခိုငျးခွငျးလား ဟု တငျမခေကျ တှေးသညျ ။ ရငျတလှပျလှပျ ဖွဈနသေညျ ။“ နငျ့ပေါငျကွီးနှဈခြောငျးကို ကားလိုကျ..ခပျကားကား ထုတျလိုကျစမျးပါ ..ဟောဒီလို မြိ ုး . .”မယားပါသမီး က မရဲတရဲနှငျ့ ပေါငျတနျနှဈခြောငျးကို ခပျဖွညျးဖွညျး မရတဲရဲ ကားပေးရာ ပထှေးက ကောငျမလေးရဲ့ ခွကေငြျးဝတျနှဈခုကို ပိုငျပိုငျနိုငျနိုငျ ကိုငျကာ ရကျရကျရောရော ဆွှဲဖဲကားထုတျလိုကျသညျ ။ တငျမခေကျရဲ့ ပေါငျကွီး နှဈခြောငျး အသားကုနျ ဆိုသလို ကားထှကျနသေညျ ။ အတှငျးခံဘောငျးဘီ အောကျက စောကျဖုတျကွီးသညျ ဖထဈလိုက ဖေါငျးတကျနသေညျ ။ အတှငျးခံဘောငျးဘီရဲ့ ခှကွားနရော ( စောကျဖုတျအပေါျတညျ့တညျ့ )တှငျ အရညျကွညျမြား စို့နသေညျမှာ အပီကို မွငျသာ သညျ ။အတှငျးခံဘောငျးဘီ ရှိနသေေးသောျလညျး ပေါငျကွီးတှေ ကားထှကျအောငျ အဖွဲခံရသောအခါ တငျမခေကျသညျ လကျဝါးနှဈခု ဖွနျ့လကြျ ပေါငျရငျး ခှကွားတှငျ အုပျကာလိုကျမိသညျ ။
“ ဟာ..လကျက ဘာကွောငျ့ စောကျပတျအပေါျမှာ လာအုပျထားရတာလဲ …ရော့ ..ဒီပေါငျကွီးနှဈခုကို ကားထှကျနအေောငျ ကိုငျထိနျး ထား ….”ကိုစိုးထူးသညျ ဖွဲထုတျထားသော တငျမခေကျရဲ့ခွထေောကျနှဈခြောငျးကို ကှေးလကြျ တှနျးတငျသညျ ။ ဒူးခေါငျးမြားကို ကောငျမလေးရဲ့ရငျဘတျတဖကျတခကြျလောကျထိသို့ရောကျအောငျဖိတှနျးတငျလိုကျခွငျး ဖွဈသညျ ။ တငျမခေကျလညျး မမိ ရိ ဲ့ ဒူးခေါကျကှေးမြားကွားမှ လကျနှဈဖကျကို လြှိ ုသှငျးကာ ကိုယျ့ခွဖေဝါးနှဈဖကျအပေါျ ကိုယျ့လကျဝါးမြားဖွငျ့ ဆုပျကိုငျထိနျးပေးထားလိုကျရသညျ ။ ကိုစိုးထူး က တငျမခေကျရဲ့ လကျမြားကို အလိုကျသငျ့ ဆှယဲူ ပွုပွငျပေးသညျ။ပွီးတော့ မယားပါ သမီးရဲ့ ခွရေငျးမှာ ဝမျးလြားမှောကျခကြာ သူ့မကြျနှာကို ပေါငျရငျးခှပေါျ အပျခသြညျ ။
“ ဟာ…ဦးလေး ….မလုပျနဲ့….အဲဒါ မလုပျနဲ့ ……ဟာ…..ပွောလို့လဲ မရဘူး …..အိုး..အမေ့ ……မလုပျပါနဲ့ဦးရာ….ကမြ ငရွဲကီးကုနျတော့မှာဘဲ …အို…အို….အို …ရှံလဲ မရှံဘူး …..ဒုက်ခပါဘဲ ……အား…..အား…..အီး….အီး….အီး……”တငျမခေကျသညျ ကာမကိစ်စပိုငျးမှာ အတှေ့အကွုံ မရှိလှသာျလညျး သူမရဲ့ မိခငျနဲ့ ပထှေးတို့ ကာမမှု ပွုကွရငျး အပွနျအလှနျပွောဆိုသညျ့စကားမြား…ကွားရသော အသံမြားကွောငျ့စောကျပတျ ယကျပေးသညျ့ အထာကို သိနသေညျ ။ ယခု ပထှေးက မမိ ေိ စာကပျ တကို ယကျတော့မညျဟု နားလညျသညျနှငျ့ ကမနျးကတနျးပငျ ကနျ့ကှကျစကား ဆိုလိုကျရှာသေးသညျ။ထိုသို့ စကား အဆိုမှာပငျ ပထှေးရဲ့ ပါးစပျက သူမ စောကျပတျအပေါျ ကရြောကျလာသညျ ။
ကိုစိုးထူးက အတှငျးခံဘောငျးဘီလေးကို လစြျကနဲ တိုးထိုးလိုကျရာ ဘောငျးဘီခှဆုံအသားလိပျမှာ ညာပေါငျရငျးအနား ကပျသညျ ။ စောကျပတျသညျ အကာအကှယျ လုံးမ မရှိဘဲ အပွူ းသား ပေါျလာကာ ထိုအဖုတျပေါျသို့ သူ့ပါးစပျက ကကြနြန အပျကခြွငျး ဖွဈလသေညျ ။ လြာကိုလဲ ဆနျ့ထုတျလိုကျလရော အဖုတျနဲ့ ပါးစပျ မထိတထိကပငျ လြာဖြားက အရငျထိသညျ ။တံတှေးမြား စိုနသေော လြာနှငျ့ စောကျရရှေှမျးနသေော စောကျပတျတို့ ထိတှေ့လိုကျသောအခါ တငျမခေကျ ခမွာ တကိုယျလုံးရှိ အကွော အသှေးအသားတှေ အီဆိမျ့ကုနျအောငျပငျထူးခွားပွငျးထနျသော ဖီလငျကို ရငျလှိုကျမောဘှယျရာ ခံစားရလရော ကနျ့ကှကျငွငျးဆနျသညျ့ စကားမြားနဲ့ အတူ ရမကျဇော ဝုနျးကနဲ တကျလာမှုရဲ့ ရရေတျှမွညျတမျးသံမြားကလညျးရောယှကျပါဝငျသှားသညျ ။
ကိုစိုးထူးသညျ မယားပါသမီးရဲ့ စောကျပတျနှုတျခမျးသားနှဈခုကို ကကြနြန ဆွှဲဖဲကာ လြာကိုစောကျပတျအကှေဲ ကွာငျးပေါျထိ အပျကာ တဆတျဆတျ လှုပျရှားရငျ ယကျပေးသညျ ။တငျမခေကျ ခမွာမာှ တော့ပြံလနျနသေညျ ။ဖငျကွီးဆိုလြှငျမှေ့ယာပေါျမှ ကွှတကျခကြျ ကော့ကော့ ပငျ့ပေးသညျ ။စောကျစေ့ဆိုလြှငျ အကျကှေဲ ပါကျထှကျလုမတတျ ကော့ထောငျတကျသညျ ။ ကိုစိုးထူးက ထောငျတကျလာသော စကျေစေ့ကို နှုတျခမျးကွီးတှနေဲ့ ညှပျခါ စုတျသညျ ။“ အားပါးပါး . . .အီး….အား…..ဘယျလိုလပျနတောလဲဦးလေးရဲ့ …ယားတယျရှငျ့…ယားတယျ …..အိုး…ကွညျ့ပါလား…ယားပါတယျလို့ဆို…အဟငျ့ဟငျ့….အား….အား….အား…..”အပြိ ုစဈစဈ စောကျပတျလေးမို့ နုသဈကာ သနျ့နသေညျ ။ထပျ ထှကျလာသော စောကျရကွေညျ အနံ့ကလညျး ညှီတိတိ..မှှေးတေးတေး ….။
စောကျပတျနှုတျခမျးကွီးမြားသညျ ဖုထဈလို့ ဖေါငျးနကွေသညျ ။ ထိုစောကျပတျနှုတျခမျးသား ဖုဖုထဈထဈမြားကို ကိုစိုးထူး က ပါးစပျ ဖညငျ့ ငခုံ ဲ စုတျပေးလိုကျ လြာဖွငျ့ လှညျ့မှှယေကျလိုကျလုပျပေးနသေညျ ။“ အမယျလေးလေး…ကောငျးလိုကျတာ….ယကျ..ယကျ…အိုး…အမေ့..ယကျပါ…ယကျပါ……”မကွာပါ…တငျမခေကျတယောကျ..ပထှေးရဲ့ စောကျပတျ ယကျပေးမှု အောကျတှငျ အရှကျအကွောကျ ကငျးမဲ့စှာ ဖီလငျမြား တကျလာလတေော့သညျ ။ ကောငျမလေး ထှနျ့ထှနျ့လူး ကော့ပြံလသေောအခါ ကိုစိုးထူးက စောကျပတျ ယကျနသေော လြာကို အောကျသို့ အသာ လြောခကြာ စူတူတူ စအိုပေါကျကို ပပြျကနဲ မွညျအောငျထိုးယကျပေးလိုကျသညျ ။
“ အို..အ….အဲဒါ ဖငျကွီး…..ဦးလေးရ…….ဟာ….ဟာ………..”စအိုကို အယကျခံလိုကျရသောအခါ တငျမခေကျ ဖငျကွှရငျး ကော့တကျပွီး အလနျ့တကွားပွောသညျ ။ ကိုစိုးထူးက လြာကို ဆနျ့ထုတျကာ စအိုပေါကျထဲကို လြာ ထိုးသှငျးပွနျထုတျ အပွတျထိုးကလိပေးလရော တငျမခေကျ မခံနိုငျတော့ ။ ခေါငျး ဘယျညာ ခါယမျးကာ လူးလှိမျ့နလေတေော့သညျ ။ပါးစပျမှလညျး ရမကျပွငျးပွငျးနဲ့ မွညျတမျးသံတှေ တရစပျ ပေါျထှကျနသေညျ ။တငျမခေကျ ပွီးလုလုပငျ ဖွဈလာသညျ ။ ကိုစိုးထူးက မယားပါသမီးကို “ ပွီး ”သှားအောငျအထိ အဖုတျယကျ ဖငျယကျ လုပျမပေး….။ ဖငျပေါကျကို ထိုးမှှေ ယကျနရောမှခကြျခငြျးရပျကာ ပေါငျကွားမှ မကြျနှာ ခှာထုတျသညျ ။“ ယကျပေးပါအုံး ဦးလေးရဲ့…ဘာလို့ရပျလိုကျတာလဲ …ယကျပါ…ယကျပါရှငျ့…ယကျပေးစမျးပါအုံး…..ကငျေးလှနျးလို့ပါ …..”တငျမခေကျ အငမျးမရ ပွောသညျ ။ကိုစိုးထူးရဲ့ ခေါငျးကို လှမျးကိုငျကာ သူ့ပေါငျကွားထဲ ပွနျသှငျးဖို့ပငျ ကွိုးစားသညျ ။
ကိုစိုးထူးကကောငျမလေး ဆှယဲူရာသို့ မလိုကျ ..။ လကျကို အသာ ပငျ့ဖယျသညျ ။တငျမခေကျ က လြော့တိလြော့ရဲ ဖွဈနသေော အောကျခံဘောငျးဘီကို သှကျလကျစှာ ခှတျပဈလိုကျပါသညျ ။“ ဟေ့..ဘာဖွဈလို့ အောကျခံဘောငျးဘီကို ခှတျပဈလိုကျတာလဲ….”ကိုစိုးထူးက စပျဖွဲဖွဲနဲ့ မေးသညျ ။“ ဟာ..ဦးလေးဘဲ…ဟိုဒငျး တော့မယျဆို …..”“ ဘာ ဟိုဒငျးလဲ ကှ…လိုးတော့မယျ လို့ ပွောစမျးပါ ….”“ အိုး..အဲလိုမြိ ုးကွီး မပွောရဲပါဘူး ….”“ ငါလိုးတော့မယျ ဆိုလို့ အောကျခံဘောငျးဘီ ခြှတျလိုကျတာလား ….”ကောငျမလေးရဲ့ မကြျနှာ ရဲကနဲ ဖွဈသှားသညျ ။ ရမကျဇောတှေ ထနျပွငျးကာ အလိုးခံရနျ အသငျ့ ရှိနသေောျလညျး အပြိ ု ရိုငျးမို့ တဈတဈခှခှ စကားကွမျးကွမျးတှကွေောငျ့ ရှကျစနိုးတော့ဖွဈနသေညျ ။
“ နငျ့ဖငျအောကျမှာ ခေါငျးအုံး ထိုးခုရအောငျ …ဖငျကွီးကို အသာကွှလိုကျ ……ဖငျအောကျမှာ ခေါငျးအုံး ခုတော့ …စောကျပတျပိုပွူးပွီး စောကျစိလဲ ပိုပေါျတယျ ….လိုးရတာ ပိုကောငျးတာပေါ့ ….နငျလဲ အပွတျဖီလငျ ရမှာ . . . ”ကိုစိုးထူးလဲ မယားပါသမီးရဲ့ ပေါငျကွားမှာ စောကျဖုတျကို ကုနျးကွညျ့ရငျး ပွောလိုကျသညျ ။“ ကှာ..ဦးလေး…အဲလိုတှေ မပွောနဲ့ ….”“ ငါက နငျသိရအောငျ ပွောတာပါကှယျ ..ကဲ..နငျ့စောကျပတျမှာ ငါ့လီးကို တေ့ပေးလေ …”ကိုစိုးထူးက မယားပါသမီးရဲ့ ဗိုကျအပေါျ တကျခှရငျး ပွောသညျ ။တငျမခေကျ လညျး ပထှေးရဲ့ လီးကို လှမျးကိုငျကာသူမရဲ့စောကျပတျအဝတှငျတေ့ပေးလိုကျသညျ ..။
စောကျပတျတှငျ စောကျရကွေညျတှေ စိုရှှေဲ နကာ လီးရဲ့ ထိပျဖကျ အကှဟဲဟနရော တဝိုကျတှငျ လညျး ကာမရှေ့ပွေး အရကွေညျလေးမြား စို့နလေရောလီးနဲ့ စောကျပတျ တေ့ထောကျမိသညျနှငျ့ စိုတိုတို အထိအတှေ့ကို နှဈယောကျစလုံး ခံစားရသညျ ။ ပထှေးကော မယားပါသမီးပါ ရငျသိမျ့တုနျသညျ ။ ပူထူ ရှိနျူးဖိနျး ကုနျသညျ ။အပြိ ုစဈစဈ ပါကငျပိတျလေးမို့ ပါကငျဖှငျ့ လိုဖူးတာတော့ မရှိသေးပါဘူး …။ယခု သူ့လီးတေ့ထောကျလိုကျမိသညျ့ စောကျပတျသညျ ယငျဖိုမှ မသနျးသေးဘူးသော အပြ ုျစဈစဈ အဖုတျ နုနုထှဋျထှဋျလေး ဖွဈပရော အပြိ ုစဈစဈ အဖုတျရဲ့ နုသဈသောထိတှေ့မှုသညျ ငနသဲားကို ကောငျးကောငျး ဖမျးစားနသေညျ ။
ထို့ပွငျ မိမိလိုးခငြျလှလို့ ဂှငျဖနျကာ အရကွံထားရတဲ့ မယားပါသမီးရဲ့ စောကျပတျလဲ ဖွဈနပွေနျရာ..ကိုစိုးထူးအဖို့ အတိုငျးမသိအောငျဘဲ အတှေ့ထူးကာ အရသာတှေ့ ဖီလငျတကျလို့နလေသေညျ ။ထို့ကွောငျ့လညျး လီးတေ့မိတာနဲ့ အားထညျ့ကာ ဖိစိုကျခသြှငျးလိုကျရာ နုနုထှတျထှတျ စောကျခေါငျးပေါကျ ကဉြျးကဉြျးလေးထဲသို့ ဒဈပွဲလနျကွီး သညျ တထဈထဈ တိုးဝငျသညျ ။ဒဈဖူးကွီး တိုးဝငျလာမှုနဲ့ အတူ ကာမစပျရှကျရာ စောကျခေါငျးပေါကျဝသညျ အာပှငျ့ပွီး ဒဈပွဲကွီး တဝကျသာသာ လောကျ ဝငျသှားသညျ ။ တငျမခေကျသညျ စောကျပတျတှငျ စဈကနဲ ကငြျသလိုလို စပျသလိုလို ဖွဈသညျ ။
ယောကြျားတနျဆာ လိငျတနျ ဒဈဖြားပိုငျး တိုးဝငျလာလြှငျ ဖီလငျအရသာကတော့ကာမမှု အတှေ့အကွုံ မရှိသေးသော အစိမျးသကျသကျ အပြိ ုမလေးကို တခိုကျခိုကျ ဖွဈသှားစပေါသညျ ။“ အား..ကြှတျ…ကြှတျ………အငျ့ …..”ကိုစိုးထူးရဲ့ လီးက ကွီးမား တုတျခိုငျလှနျးသညျ ။ဒဈပွဲလနျကွီးကပငျ သုံးလကျမသာသာလောကျ ရှိသညျ ။ လုံးပတျကလညျး ဖငျတကျစီ အခြိ ုရညျပုလငျး ရဲ့ ဖငျပိုငျးလောကျပငျ တုတျလရော ထို ဒဈပွဲလနျကွီး ထိုးသှငျးခံရမှုကွောငျ့တငျမခေကျရဲ့ စောကျခေါငျးပေါကျသညျ အသားကုနျနီးပါးပွဲအာထှကျလကြျ အရမျးလဲ နာသညျ ။ကောငျမလေး ငွိမျပွီး မှိနျးမခံနိုငျတော့ …။“ အား…..အား..နာလိုကျတာ ….သပေါပွီဦးလေးရာ….နာတယျ..သိပျနာတယျ ….မရဘူး…မဖွဈဘူး ….မသှငျးနဲ့တော့….နာ…နာတယျ..နာ တယျ…….”အပြိ ုမလေးမှာ လီးဒဈကွီး ဝငျလာသညျ့ဒါဏျကို မခြိမဆနျ့ခံလကြျ အောျဟဈညညျးညူ ကာ ပထှေးရဲ့ ရငျဘတျကွီးကို လကျနှဈဖကျဖွငျ့ ဆီးကာ တှနျးသညျ ။လီးကိုလညျး ဆကျကိုငျပေးမထားတော့ ။
မကြျနှာမှာလညျး ရုံှ့မဲ့လကြျရှိသညျ ။“ ဟငျ့အငျး…မလုပျပါနဲ့တော့ ဦးလေးရယျ …နာလှနျးလို့ပါ ..ကမြမခံနိုငျတော့ဘူးရှငျ …အရမျးနာလို့ပါ ..တောငျးပနျတာပါ ….ဆကျမသှငျးပါနဲ့တော့ …ဆကျသှငျး ရငျ ကမြ ဥစ်စာကွှဲပဲကုနျပါလိမျ့မယျ ….”တငျမခေကျသညျ ပထှေးကို ဆကျမသှငျးဖို့ တောငျးပနျရှာသညျ ။နာလဲနာ ကွောကျလဲ ကွောကျ ဖွဈနသေော တငျမခေကျမှာ ထိုဖီလငျ အရသာကို မခံစားတတျသေး ..။ သှေးသားတှကေတော့ လီးရဲ့ အရသာကို ခံစားခွေ ရရှေိ နကွလပွေီ ။
“ ဟေ့..ဘာကွောငျ့ ပေါငျကွီးတှကေို လိမျထား ရတာလဲ..ပေါငျနှဈခြောငျး ကားပေးထားမှစောကျပတျပွဲလာပွီး အသှငျးရ အဆငျပွတောပေါ့ ..ကဲ ပေါငျကွီးတှေ ကားလိုကျစမျးပါဟာ..”“ မကားပါရစနေဲ့..ဦးလေးရာ ..မဖွဈဘူး ထငျတယျရှငျ ..ဆကျသှငျးရငျ ကမြသလေိမျ့မယျ ..တကယျပွောတာပါ …”“ လီး အဝငျခြောပွီး အနာသကျသာအောငျ ဆီရှှဲရှှဲ ဆှတျပေးမယျလေ ….ဒီ အဆီ ဆှတျပွီး သှငျးရငျ ရပါတယျ …”ကိုစိုးထူးသညျ ကဝေိုငျ ဂယြျလီဘူးကို ဖှငျ့ကာ ညာလကျဝါးပေါျတှငျဆီမြားညှဈခကြာ သူ့တောငျမာနသေော လီးခြောငျးကွီးတှငျ သုတျလိမျးသညျ ။ တငျမခေကျသညျ သူမရဲ့စောကျပတျထဲထိုးသှငျးရ လှယျကူခြောမှေ့စရေနျ လီးခြောငျးကို ဆီဆှတျနပေုံကို ကှကျကွညျ့ကှကျကွညျ့ လုပျနသေညျ ။လီးကွီးက အကွီးကွီး…ဆီသုတျပမေယျ့ ငါ့ဟာထဲ သှငျးလို့ ရပါ့မလား …ဒါကွီးကို ထိုးသှငျးလိုကျတာ ခံရပွီးရငျ ငါ့ဥစ်စာ စုတျပွဲသှားမှာဘဲ .
…လမ်းေတာင်မွ ေကာင်းေကာင်း ေၾလႇာက်လို႔ရပါေတာ့မလား ….စသဖြင်႕ အၿမိ ုးၿမိ ုး ေတွးေတာနေမိသည် ။ထို႔ပြင် ကြီးမားတုတ်ခိုင်လွသည်႕ လီးေျခာင်းကြီးရဲ႕ ညႇိဳ႕ယူဖမ်းစားမႈ ကိုလည်း ခံနေရလေရာ ေကာင်မေလးရဲ႕ ကာမ ရမက်ေဇာ ေသွးသားတိ?
