by 
” ဟား….ပိန္းပန္းေလးကလွလိုက္တာေနာ္ ” ေသာ္က ပန္းအိုးေလးေျမဆြ..ေပါင္းသင္ ေပးေနဆဲ..မတင္ျမလာငုံ႔ၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။ပိန္းပန္းကိုၾကည့္ခ်င္လို႔မဟုတ္..။ကိုေသာ္ကပန္းအိုးေျမဆြေနဆဲေအာက္စ,လြတ္ေနတာကိုမတင္ျမအေဝးကပင္ျမင္ေန ခဲ့သည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းျဖစ္ေနတာမို႔သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ဒါေၾကာင့္ အနီးကပ္လာၿပီး အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ေသေသခ် ာခ် ာလာၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ကိုေသာ္က လီးႀကီးကတြဲေလာင္းစိုက္ေနၿပီးဒစ္ႀကီးကၿပဲေနကာမေတာင္ပဲနဲ႔ငိုက္စိုက္က်ေနတာေတာင္မွေျခာက္လက္မေလာက္ရွိမည္။လီးအရင္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာလီးေမႊးနက္နက္ေလးေတြကအစြယ္ေလးေတြလိုရွည္ဆင္းေနၿပီးဒစ္ႀကီးကသန္႔ရွင္းစြာျပဴ းထြက္ေနကာေဂြးဥႀကီးႏွစ္လုံးႏွင့္အေခ်ာင္းလိုက္ႀကီးကပ္တင္ေနသည္။အိမ္ကလူလီးေတာင္ေနတာထက္ႀကီးေနေသး ။အားရစရာ…. ” အငုံေလးကလဲ..ျပဴ းေနတာပဲေနာ္…” ” ပြင့္ေတာ့မွာ.အစ္မရဲ႕…..ပြင့္လာ အာလာရင္ဒီထက္ပိုလွေပါ့….” မတင္ျမက ဒစ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီးေျပာသလို ေသာ္က မတင္ျမ၏ ႏို႔အုံႀကီးကိုၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။မတင္ျမ ဒူးေလးႏွစ္လုံးေပၚလက္ေထာက္ၿပီးငုံ႔ၾကည့္ေနတာမို႔ လည္ဟိုက္အက်ႌၾကားက ႏို႔အုံႀကီးကိုျပဴ းၿပဲေနေအာင္ၾကည့္သည္။ရင္ၾကားေျမာင္းေစ့ေနေတာ့ႏို႔လုံးႀကီးေတြက ဖူးတစ္ေနသည္။
ကေလးတစ္ေယာက္မေအဆိုေပမယ့္ ကေလးေတာင္ေက် ာင္းထားၿပီးၿပီမို႔ ႏို႔ႀကီးကတင္းတင္းမို႔မို႔ရွိေနဆဲ။န်ိအုံႀကီးၾကည့္ေနရင္း ေသာ္ကလီးကတျဖည္းျဖည္းတင္းလာသည္ကိုမတင္ျမက မ်က္ေစ့မမွတ္ မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္းၾကည့္ေနသည္။ ေသာ္က…မေတာ္ပါဘူးေလ..ဟုေတြးၿပီးတျခားပန္းအိုးကိုေနရာေ႐ႊ႕သြားေတာ့အေနအထားပ်က္ကာမတင္ျမ အားမလိုအားမရျဖစ္သြားသည္။ထပ္ျမင္ရဦးမလားဟူေသာအေတြးျဖင့္တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းမ်က္ေစ့ေစြၾကည့္ေပမယ့္ မျမင္ရေတာ့။ ေသာ္ကဆိုတာက မတင္ျမေယာက်ၤ ားကိုေက်ာ္ျမ ၏ညီအငယ္ဆုံး..။ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ျပင္ပကြန္ပ်ဴ တာသင္တန္းလာတက္ေတာ့ အိမ္မွာပဲ ထမင္းစားစရိတ္ေပးၿပီးတည္းသည္။ထမင္းစရိတ္မယူပါဘူးဆိုလည္းမရ။
ရက္ၾကာမွာမို႔ မိဖေတြက အတင္းယူခိုင္းလို႔ ျငင္းမရ။အိပ္ထာေတာ့ ကပ္လ်က္အခန္းလြတ္မွာပဲေနရာေပးထားလိုက္လို႔အခက္အခဲမရွိပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္အေမ..အိမ္ေထာင္သည္ဆိုေပမယ့္ မတင္ျမကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က အပ်ိဴ ရႈံ းေအာင္ေတာင့္သည္။ကေလးကငါးႏွစ္ေက် ာ္ၿပီမို႔..ႏို႔ႀကီးေတြကတင္းတင္း…ဖင္ႀကီးေတြကဖုဖုကားကားခါးကမေသးလြန္းေပမယ့္..ဝမ္းပ်ဥ္းသားမထြက္ေတာ့အပ်ိဴ လိုထင္ရသည္။လက္ေမာင္း လက္ျပင္ေတြကအသားျပည့္ၿပီး အိအိၿဖိဳးၿဖိဳး…ေခ် ာေခ် ာမြတ္မြတ္ ။အသားလတ္ေတာ့ ဝင္းမြတ္ေနသည္။အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တာ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ တည္ၿငိမ္ေနၿပီ။တည္ၿငိမ္တယ္ဆိုတာက တစ္ညတစ္ခ်ီ…ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ညတစ္ခ်ီ…ေပါ့။
ကိုေက် ာ္ျမကတစ္ညတစ္ခ်ီေကာင္းေလာက္ႏွင့္ေက် နပ္ေနေပမယ့္ မတင္ျမကသိပ္အားရလွတယ္ မဟုတ္ပါ။ဟိုလူကလည္းငါးႏွစ္လုံးလုံးပုံမွန္ဆြဲလာတာဆိုေတာ့…အီေနၿပီ။မတင္ျမကေသြးသားေတြတက္ၿပီး ပုံမွန္ထက္ပိုေနတယ္ဆိုတာကိုသူမသိ။ေသာ္က၂ ခုတေလာ…မတင္ျမ ပါးစပ္ဖ် ားမွာ ေသာ္ကေတြမ် ားေနသည္။သီခ်င္းလဲဆိုေလ့မရွိပါပဲေသာ္ကသီခ်င္းေတြပဲဆိုေနသည္။ႏွင္းပန္းနဲ႔ေသာ္က စပယ္ေမႊးတယ္…ဆိုပါလား။အစ,အဆုံးလည္းမရ..မဆို။ဒီနားမွာပဲေဝ့လည္..ေဝ့လည္ ဆိုေနတတ္သည္။ကိုေက် ာ္ျမရွိေနလ်င္ေတာ့မဆိုပါ။သီခ်င္းဆိုလိုက္တိုင္းလည္း ေသာ္ကလီးႀကီးကို ျမင္ေယာင္ၿပီး႐ြစိစိျဖစ္ရၿမဲ။ကြန္ပ်ဴ တာသင္တန္းကတစ္ေနကုန္လုံးမွႏွစ္နာရီတည္းသာသင္ရသည္။
မိဖေတြကေသာ္ကကို အိမ္မွာကြန္ပ်ဴ တာအစုံလိုက္ဝယ္ထားေပးၿပီးေလ့က်င့္ေစသည္။တစ္ေန႔႐ြာမွပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြန္ပ်ဴ တာဆိုင္ဖြင့္ေပးသင့္ရင္ဖြင့္ေပးၿပီး ဒီေကာင့္ကိုႏိုင္ေအာင္ထိန္းဖို႔ရည္႐ြယ္သည္။အိမ္ကစားပြဲမွာ ေသာ္ကကြန္ပ်ဴ တာေလ့က်င့္ေနေတာ့..မတင္ျမက သူေယာင္မယ္ လာလုပ္ျပန္သည္။ႏို႔မေပၚလ်င္ ေပၚေအာင္လည္ဟိုက္အက်္ႌ ေတြခ်ည့္ပဲေန႔တိုင္းဝတ္သည္။
ေသာ္ကမၾကည့္လ်င္လဲ ေက် ာ္ျမၾကည့္ေပါ့…သူ႔အတြက္ေတာ့အရႈံးမရွိပါဘူး။စားပြဲေရွ႕မွာ တစ္ေတာင္ဆစ္ႏွစ္ဖက္ကိုစုံခ်ေထာက္ ဖင္ႀကီးကာ့တင္၍ၾကည့္ၿပီးမသိတဲ့လူက. မတတ္တဲ့လူကို နားမလည္ႏိုင္တာေတြေလွ် ာက္ေမးသည္။ေသာ္ကႏို႔ကိုၾကည့္လ်င္ေက် ာ္ျမဖင္ကိုၾကည့္ေပါ့… ရည္မွန္းခ်က္ကအဆင့္ျမင့္သည္။ ဆိုးပါဘူး..။ေက် ာ္ျမ ခုတေလာမွျပင္းျပင္းေလးေဆာ္လာသည္ဆိုေတာ့…တိုက္ကြက္မွန္တယ္လို႔ပဲေျပာရမည္။ခါတိုင္းရက္ပ်က္ရွိခဲ့ေပမယ့္..ခုတေလာမွန္ေနသည္။
ေဆာ္ခ်က္ေတြနဲနဲျပင္းထန္လာေတာ့ဟိုဖက္ခန္းကေသာ္ကမ် ား ၾကားသြားမလား..ၾကားရင္ သူဘယ္လိုေနမလဲ…ေခ် ာင္းမ် ားၾကည့္ေနေလသလား…အနည္းဆုံးေတာ့ လီးႀကီးေတာင္ေနမွာပဲအမ်ိဴ းမ်ိဴ းေတြးၿပီးစိတ္လႈပ္ရွားကာ ပင့္လိုက္ေျမႇာက္လိုက္ ေကာ့လိုက္ ထိုးလိုက္ ေမႊ႕လိုက္ ရမ္းလိုက္ ဆိုေတာ့ ခါတိုးထက္ပိုေကာင္းလာတာအမွန္..။အသံေလးေတြ ပိုပိုမိုမို လိုသေလာက္ထည့္ၿပီးျမဴွ ဆြယ္ေပးလိုက္ေတာ့…ေသာ္ကဘယ္လိုေနေန…ကိုယ့္အဖို႔ကေတာ့ ေကာင္းသြားသည္။ေက် ာ္ျမကလည္း ပုံမွန္ေတာ့ထိန္းႏိုင္သား..ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္..တစ္နာရီအနည္းဆုံးထိန္းသည္မို႔ မတင္ျမ အနိမ့္ဆုံး တစ္ခ်ီ…ႏွစ္ခ်ီေတာ့ၿပီးသည္။လင္းဆြဲေလးမ် ားေတာင္ စားလို႔ေကာင္းေကာင္း စားလိုက္ရေသး။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုၿပီးၿပီး…ေသာ္ကလီးႀကီးနဲ႔ပဲၿပီးတယ္လိုခံစားေနမိတာအဆန္းသား…။ ေက် ာ္ျမကလည္း မတင္ျမအေပးေကာင္းလာၾကမ္းလာတာကိုႀကိဳက္ၿပီး တစ္ပါတ္ေက် ာ္ေက် ာ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အေသႏွိပ္သည္။ေနာက္ေတာ့…တျဖည္းျဖည္းေလ် ာ့လာျပန္သည္။လင္းဆြဲလည္းမေကြၽးေတာ့..။မတင္ျမ ျမင္းစီးလည္းေက် ာ္ျမက ေတာင္ေပးထားၿပီး အေသလိုၿငိမ္ခံေနေတာ့စိတ္ေလွ် ာ့လိုက္ရေတာ့သည္။ကိုေက် ာ္ျမကတစ္ေနကုန္ကားေပၚမွာအေညာင္းထိုင္..ညေနေတာ့နည္းနည္းေမာ့…ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ေလ….ရယ္လို႔ေတြးၿပီး သူ႔အေပၚနားလည္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေစာက္ဖုတ္ကျပႆ နာ…။ ဒီေတာ့…ႏွင္းပန္းနဲ႔ေသာ္က စပါယ္ ေမႊးတယ္..သီခ်င္းေလးတစ္ေအးေအးျဖစ္လာျပန္သည္။ကြန္ပ်ဴတာစားပြဲနား တရစ္ဝဲဝဲ..။နားမလည္ႏိုင္တာေတြမ် ားလာျပန္ေရာ..။ေသာ္ကထိုင္သည့္ ကုလားထိုင္၏ေနာက္က ရပ္ၿပီးၾကည့္သည္။ႏို႔အုံႀကီးႏွင့္ေနာက္ေစ့ကိုပြတ္မိတာကအႀကိမ္ႀကိမ္..။ကုန္းၿပီးလက္ညႇိဳးထိုးေမးတိုင္း အိကနဲ အိကနဲ ေနေအာင္ပြတ္ပစ္သည္ ။
ေသာ္က တစ္ခါကေယာင္ယမ္းၿပီးေနာက္ေစ့ကိုပြတ္လိုက္မိပါတယ္..ႏို႔လုံးႀကီး တည့္တည့္မွ လက္ေတြဝင္သြားသည္။ေဘာ္လီေလး.ဘရာစီယာေလးေတာင္မဝတ္ထား…အားပါး..ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပစ္ထုတ္လိုက္ရသည္။နံေဘးထိုင္ေမးျပန္ေတာ့လည္း ေသာ္ကတစ္ေတာင္ဆစ္ေတြကမလြတ္လပ္။သူကဆြဆြ ၿပီးထြက္သြားခဲ့ေပမယ့္ ေသာ္က လီးေတာင္ၿပီးဒုကၡေရာက္ရေတာ့သည္။ညက ေခ် ာင္းၾကည့္ထားတာ…ၾကားခဲ့ရတာေတြကပူးေပါင္းေျခာက္လွန္႔ေတာ့..ၾကာၾကာမခံႏိုင္..။အိမ္သာေျပးၿပီး ေလွ် ာ့လိုက္ရေတာ့သည္..။ တစ္ရက္ေတာ့…ေသာ္က ပန္းအိုးေတြေနရာေ႐ႊ႕ေပါင္းသင္ ေျမဆြ ၿပီးေရတြင္းမွာ ေျခလက္ေဆးေနတုန္း မတင္ျမထမီရင္လွ် ားႀကီးျဖင့္ေရခ်ိဴ းဖို႔ထြက္လာသည္။တကယ္ေတာ့ တိုက္ဆိုင္တာပါ..။ထြက္လာၿပီးမွေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖို႔ေတာ့မတင္ျမမစဥ္းစား။ေရတြင္းေရာက္ေတာ့ ကန္ထဲမွာေရကမရွိ။
တုန္ကင္ႏွိပ္ၿပီးေရျဖည့္ေတာ့ ႏို႔လုံးႀကီးေတြက ခုံလိုက္ေပါက္လိုက္။ေသာ္က ေဘးဘီကိုမ်က္ေစ့ကစားၿပီး မတင္ျမနံေဘးကရပ္ၿပီးေရတုန္ကင္ႏွိပ္ေပးလိုက္သည္။မတင္ျမကၿပဳံးၿပီး ေနပါေစဟဲ့…ဟုဆိုကာေမာင္းတန္ကိုလႊတ္မေပး။လက္ေတြက ပူးေနၿပီးတုန္ကင္ေမာင္းတန္ႏွင့္အတူတက္လိုက္က်လိုက္ ျဖစ္ေနေတာ့ ေသာ္ကတစ္ေတာင္ဆစ္ကမတင္ျမႏို႔ႀကီးကိုအတက္ပြတ္အဆင္းပြတ္….ေလးငါးခ်က္ပဲေရတင္လိုက္ရပါတယ္…ထမီအထက္ဆင့္ေျပၿပီး ကြၽတ္က်သည္။ႏို႔လုံးႀကီးေတြေဖြးကနဲေပၚသြားၿပီး ေသာ္ကအိမ္ျပန္ေျပးပါေလေရာ။မတင္ျမ တခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ထမီျပင္ဝတ္ ေရထပ္တင္ကာ ေရခ်ိဴ းၿပီး ထမီရင္လွ် ားနဲ႔ပဲျပန္ခဲ့သည္။ ” ခ္ခ္…နင္ကမ် ားျပန္ရွက္ရတယ္ရွိေသး…ရွက္ရမွာက ငါပါဟဲ့..ခ္ခ္…”
” အြန္း…က်ဳူ ပ္ရွက္လို႔ထြက္ေျပးတယ္မ် ားထင္ေနလို႔လား…” ” ဟြန္႔…မရွက္ရင္ ဘာလို႔ေျပးတာလဲ လို႔…” မ်က္ႏွာက မခို႔တ႐ို႕….လက္တစ္ဖက္ကခါး ကိုေထာက္ထားေတာ့ ႏို႔လုံးႀကီးေတြက မို႔မို႔ဝန္းဝန္းျပဴ းျပဴ းထြတ္ထြတ္…ဖင္အိုးႀကီးကေကာက္ခ်ိတ္ၿပီးေကာ့ထြက္ေနသည္။ေသာ္က ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ ..တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ၿပီး ” က်ဴ ပ္က အစ္မႏို႔ႀကီးညတိုင္းျမင္ေနရတာေနာ္အခုေျပးတာက ဒါေၾကာင့္ေျပးတာ…” ေသာ္က ပုဆိုးလွန္ျပေတာ့ မတင္ျမ မ်က္လုံးေတြ ဝိုင္းသြားသည္….ဟား…ႀကီးလွခ်ည့္လား…လီးႀကီးကေသာ္က (၂..အဆက္ ) လီးႀကီးကေရွ႕ကိုတစ္ထြာပိုပိုေလာက္ ေတာင္ၿပီးထြက္ေနသည္။လႈပ္စိ လႈပ္စိ ေခါင္းညိတ္ေခၚေနသလိုလို။ ” အူး ဟူး….ဒါေၾကာင့္ကိုး….နင္ငါ့ကိုအုပ္ခ်င္ေနတာကိုး….ခ္ခ္..”ေသာ္က၃ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္က ဘာမွမေဝး။ေျခလွမ္းေလးငါးလွမ္းေပါ့..
။ေသာ္က ေျခတစ္လွမ္းပဲေ႐ႊ႕လိုက္ရေသးသည္။မတင္ျမ သူ႔အနားေရာက္ေနၿပီး သူ႔လီးႀကီးကိုဆုပ္ကိုင္ထားတာခံလိုက္ရသည္။လီးႀကီးကမတင္ျမလက္ထဲမွာေသြးတစ္ဒိတ္ဒိတ္တိုးေနၿပီး ထိတ္ကနဲ ထိတ္ကနဲဆတ္ဆတ္ခုန္ေနသည္။မတင္ျမလက္ႏွင့္ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ေပမယ့္ မရ။လက္ဆုပ္ထက္ပိုႀကီးေနသည္ ။ဒစ္ႀကီးကလည္း လက္ဆုပ္အျပင္ဖက္မွာ နီညိဳညိဳေျပာင္တင္းတင္း…ျပဴ းျပဴ းႀကီး။ ” အစ္မ…က်ဴ ပ္အစ္မကို လိုးခ်င္တယ္ဗ် ာ..”. ေသာ္က အာေတြေျခာက္ၿပီး အသံေတြအက္ကြဲကြဲ ျဖစ္ေနသည္။လက္ကလည္းကေယာင္ကတမ္းျဖင့္မတင္ျမ ခါးႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီးခါရမ္းေနသည္။ႏို႔ကိုင္ရေကာင္းမွန္းေတာင္မသိ..။မတင္ျမေဘးဘီလိုက္ၾကည့္ၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးသြားပိတ္သည္။
ေသာ္ကေယာင္ခ် ာခ် ာ…။အားလုံးစိတ္ခ်ရမွ ေသာ္က လက္ေမာင္းကိုဆြဲၿပီး အခန္းထဲေခၚ ကုတင္ေပၚထိုင္ခိုင္းသည္။ေသာ္က ဝတ္ထားသည့္စြပ္က်ယ္ကို ေအာက္ေျခမွမ,ၿပီးခြၽတ္ေပးရင္း.. ” တုံးလုံးလိုးတာပဲေကာင္းတယ္ဟဲ့..လိုးေကာင္းေနတုန္းစြပ္က်ယ္ က်က်လာလာ ခုရင္ အလြန္စိတ္တိုတာ ဇိမ္ပ်က္တယ္…နင္မိန္းမလိုးဖူးလား…” ” မလိုးဖူးဘူးဗ်….ဂြင္းပဲတိုက္တတ္တယ္..လိုးတာဆိုအစ္မတို႔လင္မယားလိုးတာပဲျမင္ဖူးတယ္…” ” ေအးပါ…ဒီေလာက္ဆိုရမွာပါ….ေျဖးေျဖးနဲ႔မွန္မွန္ေလးသာ ေဆာင့္..ဟုတ္ၿပီလား..” မတင္ျမထမီရင္လွ် ားကိုေျဖေလ် ာ့ၿပီးကြင္းလုံးကြၽတ္ပုံခ်ကာ ေသာ္ကမ်က္ႏွာကိုႏို႔လုံးႀကီးေတြျဖင့္ဖိကပ္ၿပီးဖက္လိုက္သည္။ ” ႏို႔စို႔ေပး…စို႔လဲစို႔..နယ္လဲနယ္ ေပး ” ေသာ္က ႏို႔ႀကီးကိုလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာ ပါးစပ္ထဲဝင္သေလာက္ထည့္ၿပီးစို႔သည္။က်န္လက္တစ္ဖက္က ႏို႔အုံႀကီးတစ္လုံးကို ဆုပ္ယူေခ် မြပစ္သည္။
ဒီႏို႔ႀကီးေတြ ျမင္ေနေတြ႕ေနရၿပီး မကိုင္ရ မထိရျဖစ္ခဲ့သမွ် အတိုးခ် ၿပီးအားရပါးရဆုပ္ေခ်သည္။ႏို႔စို႔သံတစ္ႁပြတ္ႁပြတ္ထြက္ေနၿပီး မတင္ျမေစာက္ပတ္ထဲ႐ြစ္႐ြစိျဖစ္လာသည္။လီးႀကီးကိုကိုင္စမ္းၾကည့္ေတာ့သံေခ် ာင္းတမွ် မာေနၿပီမို႔ေသာ္ကကိုကုတင္ေပၚပက္လက္ျဖစ္ေအာင္ဖိလိုက္ၿပီး သူပါေမွာက္တက္လိုက္သြားသည္။လူးရင္းလွိမ့္ရင္းႏွင့္ ေသာ္ကသူ႔အေပၚေရာက္သြားေတာ့ ေပါင္ႀကီးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ေသာ္ကခါးကိုခြလိုက္ၿပီး လီးကိုကိုင္ကာေစာက္ေခါင္းေပါက္ဝ,ေတ့ေပးလိုက္သည္။
သောျက ဖိထညျ့တော့ ဒဈကွီးပွညျ့ပွညျ့သိပျသိပျထိုးဝငျလာတာ အရသာခံလိုကျပွီး မကြျလုံးတှပွေူ းထှကျလာသညျ.. ” ဖွညျးဖွညျးထညျ့နောျ သောျက…တဈခါတညျးဆောငျ့မထညျ့နဲ့. ” ဟုပွောပွီးလကျနှဈဖကျကဘေးကနခေါးကိုတှနျးပွီးထောကျထားသညျ။သောျက မတငျမွကိုယျပေါျမှာဖိပွီးမှောကျနရေတာအားမရသဖွငျ့…လကျထောကျပွီးကိုယျကိုမွှငျ့ကာ လီးကိုဆကျသှငျးသညျ။စောကျရညျမြ ားအိနသေဖွငျ့ စေးစေးပိုငျပိုငျ ဝငျသှားသညျ။မတငျမွမှာလညျး ကြေ ာျမွလီးဝငျတာနှငျ့ သောျကလီးဝငျတာ…ကှာခွားမှုကိုထိထိမိမိ သိသှားပွီးရမကျရှိနျတှတေကျလာသညျ။ ရမကျရှိနျတှတေကျလာတော့ ဖငျကွီးဆကျကာဆကျကာပငျ့ပွီး ” ဆောငျ့တော့သောျက…ဖွညျးဖွညျးဆောငျ့..မွနျမွနျဆောငျ့ရငျ နငျပွီးသှားလိမျ့မယျ…” သောျက သူ့လီးကွီးကိုမတငျမွစောကျပတျကွီးဖွငျ့ရဈနှယျဆှဲစုပျထားသညျ့နူးညံ့မှုအရသာထူးကိုအလှနျကွိုကျနပွေီ။
ဒီအရသာမြိူ းဘယျတုနျးကမှာမှမရခဲ့ဖူးသဖွငျ့ စောကျပတျထဲမှာပဲစိမျထားခငြျတော့သညျ။မွနျမွနျဆောငျ့လငြျပွီးသှားမညျ ဆိုတော့ ဖွညျးဖွညျးလေးထုတျပွီးဆောငျ့သညျ။ဆောငျ့လိုကျတိုငျးမတငျမွလညျခြေ ာငျးက အငျ့ကနဲ အငျ့ကနဲ အသံထှကျလာသညျ။အဈကိုနဲ့လိုးတုနျးကလညျး ဒီအသံထှကျတာပါပဲ..။ကိုယျ့ကြ မှဒီအသံကဆှဲဆောငျအား ပိုပွီးကောငျးနသေလိုလို..။
စိတျတှကွှေလာပွီး လိုးတဲ့အရသာကောငျးကောငျးမခံစားရသေးခငျ ကောငျးတဲ့အရသာကို အရငျခံစားမိပွီး အမွနျဆုံးအပွငျးဆုံးတဈဖုနျးဖုနျးဆောငျ့ပဈမိသညျ။ဆောငျ့လို့မှအားမရသေး လီးရညျတှတေဈပစြျပစြျပနျးထှကျပါလရေော.။လီးရညျတှပေနျးထှကျတော့ တဈအားအားအောျပွီးဆကျဆောငျ့သညျ။မတငျမွက တဈခဈခဈရယျပွီးပါးစပျကိုလကျဝါးနဲ့လိုကျပိတျသညျ။သောျက အံတှကွေိတျပွီးအသဆေောငျ့သဖွငျ့လညျပငျးကွောကွီးတှေ..မေးကွောကွီးတှေ..နားထငျကွောကွီးတှထေောငျထ,နသေညျ။လီးရညျတှဗှေကျပေါကျနပွေီဖွဈသောျလညျး ဗွှတျ ဇှိ.စှတျ ဖုနျး..ဗွှတျဇှိစှတျ..ဇှိဆကျဆကျဆောငျ့သညျ။
လီးကအတောငျမကြ…။အတောျကွာကွာဆောငျ့ပွီးမှ လီးရညျထပျမထှကျတော့ပဲ မတငျမွကိုယျပေါျမှောကျကသြှားသညျ။မတငျမွလညျး ဒီလိုဖွဈလာမညျကိုကွို၍ခနျ့မှနျးပွီးအစောကွီးကတညျးကစိတျကိုလှှတျထားလိုကျသညျ။လီးကွီးကွီးနဲ့ဆောငျ့လိုးခံနရေတာကိုအာရုံသှငျးပွီးဖငျကွီးကော့ကာကော့ကာညှဈစုပျပေးရငျး သူတဈခြီ ပွီးအောငျယူသညျ။သောျကလီးရညျတှပေနျး.ထုတျတော့ မွနျလှနျးသညျ့ဆောငျ့လိုးခကြျမြ ားနှငျ့အညီ သူလညျးလိုကျ၍ပွီးသညျ။သောျက ၏ဆံပငျတှအေကွားလကျခြေ ာငျးမြ ားထိုးသှငျးဆုပျဆှဲခပငျ့သကျပူကွီး ဟူး….ကနဲမှုတျထုတျလိုကျပါသညျ။
” ကောငျးလား…သောျက..” ” ဟူး….ကောငျးလိုကျတာအဈမရာ…စောကျပတျလိုးတာဒီလောကျကောငျးတယျဆိုတာ..လကျတှေ့မို့ယုံလိုကျရတယျ…အကွောပေါငျးတဈထောငျဆိမျ့သှားတာပဲ…” ” ချချ…ထပျလိုးဦးမလား..” ” လိုးမယျအဈမ….ဆကျလိုးမယျ…”. “. နေဦး…နငျ့အဈကိုလာတော့မယျ…နောကျမှထပျလိုး….ညငါတို့လိုးရငျ နငျခြေ ာငျးကွညျ့ထား ” ” ဟာဗြ ာ….အဈမတို့ကလိုးနေ…ကြူ ပျကလီးတောငျနတောဗြ….အဈကိုနဲ့လိုးပွီးရငျထှကျခဲ့ဗြ ာ..အိမျသာဖကျသှားလိုးမယျ…” ” ချချ….ချချ̴သောျက၄ ညရောကျတော့ ကိုကြေ ာျမွကမူးနပွေီ။ထမငျးမစားနိုငျပဲတနျးအိပျပါလရေော..။မတငျမွကစောငျလေး အသအေခြ ာခွုံပေးပွီး သောျကအခနျးဖကျလှညျ့ခါအပွငျဖကျလကျညှိုးထိုးပွသညျ။သောျက ကလညျးခြေ ာငျးကွညျ့နသေူမို့အသာအယာခွဖှေပွီးထှကျသညျ။မတငျမွအနောကျကလိုကျထှကျလာပွီးရတှေငျးဖကျသို့ဦးဆောငျခေါျသှားသညျ။
” နငျအနောကျကလိုးတတျတယျမလား ” ” ရပါတယျအဈမကလဲ..အဈမတို့လိုးနတောကြှနျတောျခြေ ာငျးကွညျ့ဖူးတာပဲ..” ” လာ…အနောကျကပဲလိုးတော့..” မတငျမွ ထမီကိုခါးပေါျတငျရခြေိူ းအုတျကနျကိုလကျထောကျပွီးကုနျပေးတော့စောကျဖုတျကွီးပွူ းကနဲထှကျလာတာမွငျရသညျ။သောျကအခြိနျသိပျမဆှဲပါ..။ပုဆိုးကှငျးလုံးကြှတျပုံခပြွီး လကျတဈဖကျကမတငျမွခါးကိုကိုငျ…လကျတဈဖကျကစောကျဖုတျကွီးကိုဖှဖှပှတျပွီး လီးကိုကိုငျ၍တေ့သှငျးသညျ။ အကွောနားလညျသှားပွီဖွဈ၍ ဖွေးဖွေးခငြျးသာထိုးထဲ့တော့ မတငျမွအလှနျအရသာတှေ့သှားပွီးခါးကိုခြိူငျ့ကာဖငျကိုကော့ပေးသညျ။
လီးအဆုံးထညျ့ပွီးတော့ခဏငွိမျနကွေညျ့သေးသညျ။မတငျမွက ဆောငျ့လလေိုးတော့…ပွငျးပွငျးသာဆောငျ့လိုး…ဟုသမငျလညျပွနျလှညျ့ကွညျ့ပွောရငျး ဖငျကိုနောကျသို့တှနျးတှနျးဆောငျ့သညျ။ဖငျလုံးကွီးတှနှေငျ့ဆီးပုံး…ပေါငျရငျးတှေ ထိကပျနသေဖွငျ့ အတှေ့အရသာထူးနသေညျ။ဇိမျခံလိုးခငြျသောျလညျး မတငျမွကအလှနျအဆောငျ့ခံခငြျနပွေီဖွဈ၍ လီးကိုခပျရှညျရှညျလေးဆှဲထုတပွီးဆောငျ့လိုးတော့အသံတှအေကယြျကွီးထှကျလာသညျ။ဘှတျ…ဖူး..ဘလတျတပျတပျတပျတပျ..ဘူ..ဖူး…ဘှတျ…ဖုနျး…ဇှိ…ဘှတျ..ဖူး…အသံအလှနျကယြျပွီး စောကျရညျတှရှေှဲလိုကျလာသညျ။ ” အား..ဆောငျ့စမျး…အငျ့..ဆောငျ့..အား..အားရပါးရဆောငျ့…နို့ဆှဲလိုးကှာ..ဆောငျ့..ဆောငျ့အငျ့..အား…အား..” မတငျမွကလညျး အသညျးအသနျဆောငျ့ခိုငျးသညျ့အပွငျ လီးဆှဲထုတျတိုငျးသူကပွနျဆောငျ့နပွေနျသေးသညျ။
ပါးစပျကလညျးပိတျနသေညျဟူ၍မရှိတတှတျတှတျဆောငျ့ခိုငျးသညျ။သောျကမှာမိနျးမ မလိုးဖူးပမေယျ့ နေ့လညျကလညျးတဈခြီလိုးထားပွီးဖွဈ၍ စိတျတုနျလှုပျခွငျးလြေ ာ့ပါးနပွေီး လီးကွောကတငျးနသေညျ။လီးကိုရှညျရှညျဆှဲထုတျလိုကျ..တိုတိုဆှဲထုတျကွညျ့လိုကျဖွငျ့အရသာထူးခွားမှုကိုစူးစမျးရငျးအားရပါးရဆောငျ့ဆောငျ့လိုးပေးသညျ။မတငျမွကောငျးတောငျးကွီးအရသာတှေ့နပွေီး အလီလီပွီးသညျ။သောျကလီးကကြေ ာျမွထကျအပုံကွီးတုတျပွီးအရှညျကွီးရှညျသဖွငျ့ ကြေ ာျမွလိုပေးတုနျးကမရခဲ့ဖူးသညျ့အရသာတှကေိုရနပွေီးမူးမူးမေ့မေ့ခံစားနရေသညျ။
တဈနာရီကြေ ာျကြေ ာလောကျလိုးတော့မတငျမွမခံနိုငျတော့..။ ” အောကျမှာလိုးရအောငျသောျက…ငါပကျလကျ ပေးမယျ..နငျစိတျကွိုကျလိုး…” လီးကိုဆှဲခြှတျတော့ မတငျမွကခါးကထမီခြှတျပွီးသံမံတလငျးမှာဖွနျ့ခငျးသညျ။ပွီးမှ ထမီပေါျပကျလကျလနျအိပျပွီး သောျကလကျနှဈဖကျကိုဆှဲတော့သူ့အပေါျမှောကျကသြှားသညျ။မကြျနှာကိုလကျဖဝါးနှဈဖကျနှငျ့ဖိညှပျထားပွီး မကြျလုံးခငြျးဆိုငျအောငျကွညျ့ပွီးမှမေးသညျ။ ” လိုးလို့ကောငျးလားမောငျလေး…” ” ကောငျးလိုကျတာအဈမရယျ..နေ့တိုငျးလိုးခငြျနပွေီ…” ” အဈမနေ့တိုငျးခံပေးမှာပေါ့မောငျလေးရယျ..အဈမလဲကောငျးတယျ….မောငျလေးလီးကွီးကိုလဲကွိုကျသှားပွီ…နေ့တိုငျးလိုးရမယျ..စိတျခြ ” ပွောပွီးတော့ သောျကနှုတျခမျးကိုစုပျနမျးသညျ။
လကျတဈဖကျကသောျကလီးကိုကိုငျပွီးသူ့စောကျပတျအကှဲကွောငျးကိုပှတျလိုကျ..စောကျခေါငျးထဲမှှလေိုကျ..စောကျစေ့ကိုပှတျလိုကျ အတကျမပွတျလုပျနသေညျ။အတနျကွာမှအနမျးရပျပွီး ” လိုးတော့မောငျလေး..မမအရမျးခံခငြျသှားပွီ…ဒူးထောကျလိုကျ…” မတငျမွဖငျကွီးတှနှေငျ့ကပျပွီးဒူးထောကျလိုကျတော့ မတငျမွကပေါငျလုံးကွီးတှကှေေးပွီးမွှငျ့တငျပေးသညျ။ဖငျဆုံကွီးမှာကွီးမားကားထှကျနပွေီးစောကျပတျနခမျးသားတှဖေူးတကျလာခါဟ,ပွဲပွဲလေးဖွဈသှားသညျ။လီးဒဈကွီးနှငျ့စောကျခေါငျးကကှကျတိတညျ့နပွေီးနညျးနညျးဖိလိုကျတော့ဒဈဖြ ားဝငျသှားသညျ။
” ရှီး…..ကြှတျကြှတျကြှတျကြှတျ…ကောငျးထာမောငျလေးရာ…နို့ကိုဆှဲလိုး…”. မတငျမွနို့ကွီးနှဈလုံးကိုဆှဲပွီး သောျက ဇိမျနှငျ့ဆောငျ့လိုးသညျ။ဆောငျ့လိုကျတိုငျး လီးကွီးကတနငျ့တပိုးဝငျဆောငျ့သှားပွီး စောကျရညျတှရှေှဲနသေဖွငျ့တဈစှပျစှပျ အသံတှထှေကျနသေညျ။စှပျ..ပွှတျ..ဖတျစှပျ..ပှတျ…ဖတျ…အကွာကွီးလိုးတော့မတငျမွအားရသှားသညျ။အခြိနျတှလေဲတောျတောျကွာနပွေီ.။ ” မောငျလေး…အပွီးလိုးတော့…နောကျမှဇိမျခံနငျ့အဈကိုနိုးနမေယျ…လိုး..လိုး..ဆောငျ့..”. သောျက အားမရသေး..။မတငျမွဖငျဆုံကွီးတှကေိုခှပွီးဆောငျ့ကွောငျ့ထိုငျ ခွဖြေ ားထောကျကာလိုးတော့ မတငျမွကိုယျလုံးကွီးအပေါျဖကျတကျပွေးသညျ။လေးငါးခကြျဆောငျ့လိုးတော့ အခငျးထမီကတဈခွား လူကတဈခွားဖွဈသှားပွီ။
မတငျမွ အားမရတော့ သောျကခွကေငြျးဝတျကိုလကျနှဈဖကျဖွငျ့ဆွပျဆှဲအားပွုပွီး ဖငျကော့ခံသညျ။လိုးသံဆောငျ့သံလညျခြေ ာငျးသံ အောျညညျးသံတှဆေူညံနသေညျ။သောျက အံကွိတျဆောငျ့သညျ။သှေးကွောတှထေောငျထနပွေီးခြှေးသီးတှစေီးကနြသေညျ။ ” ဆောငျ့..ဆောငျ့..မောငျလေးဆောငျ့..ပွီးရအောငျ..ပွီးရအောငျ ဆောငျ့..ဆောငျ့..အငျ့ အငျ့..ဟုတျပွီ..ဟုတျတယျ..ထိတယျ..ဆောငျ့..”. အခကြျသုံးလေးဆယျ အဆကျမပွတျဆောငျ့လိုးပေး ပွီးလီးရညျတှပေနျးထုတျပဈလိုကျတော့မတငျမွကော့လနျကောကျကှေးသှားသညျ။သောျက၅ အိပျခနျးထဲပွနျရောကျတော့ကိုကြေ ာျမွအိပျလို့ကောငျးနဆေဲ..။
အရကျရှိနျတကျပွီး ကိုယျ့မိနျးမသူမြ ားလိုးနတောကိုမသိ။သူလညျးမလိုးနိုငျတော့..။သူမလိုးပမေယျ့..မတငျမွစောကျဖုတျကွီး ကြိမျးထှကျသှားသညျ။ဒီလောကျလီးကွီးကွီးနှငျ့ဒီလောကျကွာအောငျအလိုးမခံခဲ့ဖူးတော့ ကြိမျးတကျသှားသညျ။မနကျလငျးတော့ဟနျမဆောငျနိုငျ။ဒီနေ့ဆကျအလိုးခံဖို့တောငျ လနျ့နသေညျ။ဒါကလညျးခဏပါ.။သောျက အိပျယာကနိုးလာပွီး မကြျနှာသဈဖို့မီးဖိုခြေ ာငျကိုအဖွတျ..မတငျမွမကြျနှာလေးကွညျ့..ပါးလေးတဈခကြျ ရှှတျကနဲနမျး…လကျကိုဆှဲကာ လီးတောငျတောငျကွီးပေါျတငျပေးလိုကျတော့….အားရပါးရညှဈဆုပျပဈလိုကျပွီး အခုပဲကုနျးရ ကုနျးရ ဆိုတဲ့စိတျတှဖွေဈလာပွနျသညျ။သောျက ကခံမလားမေးတော့..မထိနျးနိုငျမသိမျးနိုငျ ခံမယျ လို့တောငျပွနျဖွလေိုကျပါသေး။
ယုံရတာမဟုတျ….အရူးအမဲသားကြှေးတော့နှားမွငျတိုငျးလကျညှိုးထိုးတယျ ဆိုသလို မီးဖိုခြေ ာငျထဲကုနျးခိုငျးနမှေအခကျ ဟုတှေးမိပွီးဧညျ့ခနျးထဲထှကျလာတုနျး ကိုကြေ ာျမွနိုးလာသညျ..။သူလဲ လိုးသာမလိုးရတာ…မနကျထ,တော့ လီးတောငျနပွေနျပါသညျ။လီးကိုလကျညှိုးထိုးပွပွီးတဈခဈခဈရယျနတေော့ ကိုကြေ ာျမွကပါးကလေးဆှဲလိမျပွီး ” မွရယျ…ကိုယျမနေ့ညက မြ ားပွီးလှတျသှားတယျ…ဒီညပွနျဆပျမယျနောျ….” ” ချချ….မွကဆာနတော…ကိုယျကသိပျမမိုကျပါဘူး…အငတျခံလိုကျရတာ နာတယျ..ချချ “. ” ဆောရီး မွရာ…ဒီည..ဒီည နောျ မွ….”
” ရတယျ…ရတယျ…နေ့လားညလား..ကွိုကျသလိုပွော…ရတယျ…ချချ….ပွီးမှမူး…” ” ချချ….မသောကျတော့လဲ ဒါကသိပျစိတျမလာဘူးကှ…နဲနဲတော့သောကျမယျ မွရာ….ဒါမှ မိနျးမလိုးနိုငျတာ…”. ” သောကျပါရှငျ…သောကျပါ….တောျရုံသငျ့ရုံဆိုဆေးပါပဲ….” ” အိုကေ….ဒါမှ ငါ့မိနျးမ…” စကားပွောနတေုနျးပဲ သောျကဝငျလာပါသညျ။ဘာမှမသိ…ဘာမှမဖွဈသလို..။ဒီပညာက မသငျပဲတတျသညျ ..။ နံနကျစာ စားသောကျပွီးတော့ ကိုကြေ ာျမွကားထှကျသလို..သားလေးကိုလဲတဈခါတညျးခေါျသှားပွီးကြေ ာငျးပို့သညျ။သောျက သငျတနျးသှားပေါ့ ။မီးဖိုအလုပျတှရှေု ပျနေ၍ အနားမရနိုငျပါ။နေ့လညျမှပဲနဲနဲ အိပျတော့မညျ….။ နေ့လညျပိုငျးတော့ခဏနားမှရမညျဆိုပါမှ အိပျ၍မရ..။
မကြျစေ့ထဲ သောျကလီးကွီးပဲမွငျနသေညျ။လီးကွီးကွီးဖွငျ့စောကျပတျထဲထိုးသှငျးဝငျလာသညျ့အခြိနျခံစားလိုကျရမှုမြ ားက ဝဒေနာအသဈဖွဈခါနောကျတဈခါထပျခံစားခငြျလာပွနျသညျ။တနှာပိုးတှကွှေပွီးအိပျယာထကျမှာတဈလူးလူးတဈလိမျ့လိမျ့။စောကျရညျတှစေိမျ့ထှကျသဖွငျ့ထမီစ,နှငျ့စောကျပတျကွားညှပျထားလညျးမနိုငျ။ထမီမှာစိုစိုအိနသေညျ။လကျဝါးဖွငျ့စောကျပတျကွီးကိုအုပျထားမိပါမှပိုဆိုး။တဖွညျးဖွညျးလကျညှိုးဝငျသှားသညျ။တဈခကြျ..နှဈခကြျ..သုံးလေးခကြျဆောငျ့ပွီးတော့…လကျခလယျပူးလိုကျလာသညျ။လကျဘယျနှဈခြေ ာငျးထညျ့ထညျ့..သောကလီးကွီးလိုအရသာထူးကိုမပေးနိုငျ…။သောျကလီးကွီးကိုပဲတမျးတသညျ။လာပါတော့ကှယျ…. မှေးခနဲ မိနျးမောနခေိုကျ သောျကအခနျးထဲဝငျလာသလိုလို…မို့မကြျစေ့ဖှငျ့ကွညျ့သညျ။အမှနျပါပဲ..ကိုယျတောျကပုဆိုးကိုကှငျးလုံးပုံခြှတျခထြားပွီးအငျ်ကြီုကွယျသီးတှဖွေုတျနသေညျ။အမောတကောစိတျဖွငျ့လီးကွီးကိုလှမျးဆှဲပဝျတော့သောျကကုနျးပွီးပါလာသညျ။
” အဈမကလဲ…အဝတျကလေးတော့ခြှတျပါရစေဦး…ဇှတျကွီးပဲ…” ” မစောငျ့နိုငျဘူး…လာ..” လီးဒဈနီညိုညိုပွောငျပွောငျကွီး မကြျစေ့ရှေ့ကိုရောကျနတေော့ ဘယျလိုမှစိတျမထိနျးနိုငျ။ဒဈဖြ ားကိုသှားလေးတှဖွေငျ့ဆတျခါဆတျခါ ကိုကျပဈလိုကျသညျ။သူ နာသှားမှာလညျးစိုးပါရဲ့..။ဒီလိုဖွငျ့လညျးအားမရ။နှုတျခမျးထဲသှငျးပွီး ပွှနျကနဲ ပွှတျကနဲ သုံးလေးခကြျစုပျပဈလိုကျသညျ။ပိုဆိုး….။ခေါငျးငလေးဆတျဆတျခါပွီး ဒဈကွီးကိုငုံခဲကာနှုတျခမျးတှလြှေ ာတှအေားကိုးပွီးစုပျယူရဈဆှဲမိတော့သညျမှာအကွာကွီး။အသကျပငျမရှူ မိတော့..။နောကျမှသကျပွငျးကလေးခြု ပွီးလီးခြေ ာငျးကွီးကိုပါ ပါးစပျထဲမဆနျ့မပွဲသှငျးပွီး ပလှတျလပလှတျအသံမညျအောငျစုပျပဈသညျ။အားရပွီလားဆိုတော့..အားမရသေး။
လီးကွီးတဈခြေ ာငျးလုံးကိုစုပျခငြျလာသညျ။အာခေါငျထဲထိတဈမွေ့ တဈမွေ့ ထိုးသှငျးပွီးစုပျ…စုပျရငျးထိုးသှငျးသညျ။မြိုခြ လို့ရရငျမြိုခြ ပဈမညျမှာအမှနျ..။မြို ခြ လို့လဲမရ..အာခေါငျထဲ ဒဈကွီးထောကျနသေညျ။မရ မရှိရအောငျသှငျးတော့မကြျရညျတှလေညျပွီး နှာရညျတှထှေကျခငြျသလိုဖွဈလာသညျ။ သောျက လညျးအငွိမျမနနေိုငျ။မတငျမွခေါငျးကိုလကျနှဈဖကျနဲ့အုပျဆှဲကိုငျပွီး ပါးစပျကိုဆောငျ့ဆောငျ့လိုးပဈသညျ။မတငျမွက မကြျလုံးလေးဝငျ့ကွညျ့ပွီးခေါငျးလေးညိတျခါညိတျခါဖွငျ့ဆကျလိုးခိုငျးတော့စိတျတှကွှေတကျလာပွီးအားရပါးရဆောငျ့လိုးသညျ။ဆောငျ့ခကြျတှသှေကျလာပွီး လီးရညျတှပေနျးပနျးထှကျသညျ။မတငျမွ ရုတျတရကျပါးစပျကအစုပျရပျသှားပွီးပါးစပျဟ,တတလေးဖွဈသှားသေးသညျ။
နောကျတော့..သောျကလီးရညျတှကေို တဈစကျမကနြျစုပျယူမြိူ ခပြဈလိုကျသညျ။လီးကွီးမှာမတငျပွ၏လြှ ာရညျ..တံတှေးတို့ဖွငျ့စိုရှှဲပွောငျလကျနသေညျ။တောျတောျလေးကွာပွီး မာတာတာလေးကနြျတော့မှလီးကိုပါးစပျထဲကဆှဲထုတျပွီး သောျကကိုမော့ကွညျ့ကာပွုံးသညျ..။
” ကောငျးလား မောငျလး..” ” ကောငျးလိုကျထာ….အဈမကလီးစုပျလဲတောျတာပဲနောျ…ကြူ ပျမအောငျ့ထားနိုငျလို့ပွီးလိုကျရတာစောကျပတျလိုးခငြျသေးတာ…” ” အဈမ ဒီတဈခါပဲ လီးကိုပွီးအောငျစုပျ ဖူးသေးတာ..လီးရညျလဲအခုမှမြို ခြ ဖူးတာ….မောငျလေးလီးရညျတှကေဆိမျ့လိုကျထာ…အဈမကွိုကျသှားပွီ..မြ ားလဲမြ ား..သနျလဲသနျ…”–
