တယုတယျပဳစုေနသည္

အသားစိုင္ခ်င္း အားပါပါ ရိုက္သံက တိတ္ဆိတ္သည့္ ညထဲ စည္းခ်က္မွန္မွန္ ထြက္ေပၚေနသည္။ ႁပြတ္ျပတ္ ႁပြတ္ျပတ္ ႏွင့္ ငဖယ္ေထာင္းခ်ိန္ င႐ုပ္ဆုံထဲ ေစးကပ္ေနသည့္ က်ည္ေပြ႕လို အသံမ်ိဳးကိုလည္း သဲ့သဲ့ ၾကားရတတ္သည္။ အသက္ရွူသံ ျပင္းျပင္းႏွင့္ ႀကိတ္၍ ညည္းညဴသံတို့ကိုလည္း တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွ သုံးထပ္သား နံရံပါးပါးတခ်ပ္က မတားဆီးနိူင္။ “အင္း . . အ . . ရွီး . . အား . . ေကာင္းလိုက္တာ . . လုပ္ လုပ္ . . ျမန္ျမန္ေလး . . ” “ၿပီးေတာ့မလား . . .” “ၿပီးေတာ့မယ္ . . . အား အ အ . . . ေကာင္းလိုက္ထာ . . ” “အင္း . . အင္း . . ” “ေမာင္လည္း ၿပီးေတာ့မယ္ . . .” “အ . .အား . . .ၿပီး ၿပီ . . ” “အစ္ . . အစ္ . . အား . . . ” ေလသံတိုးတိုး ႀကိတ္ညည္းသံႏွင့္အတူ အသားစိုင္ခ်င္း ရိုက္ခတ္သံ ပို၍ျမန္ဆန္လာၿပီး မၾကာမီ ႐ုတ္တရက္ ရပ္တန္႔သြားတတ္တာ။ သက္ျပင္းခ်သံ၊ တီးတိုးစကားေျပာသံ၊ ေမာႀကီးပန္းႀကီး အသက္ျပင္းျပင္းရွူသံ တို့ကား ယခုရက္ပိုင္း နီနီလွိုင္ အဖို့ ညစဥ္ ၾကားေနက် အိပ္ရာဝင္ ေတးသံမ်ားအလား။

ခနအၾကာ၌ အခန္းတံခါးဖြင့္သံ၊ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ ေလၽွာက္သြားသံတို့ ၾကားရၿပီျဖစ္သည္။ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ နီနီလွိုင္တေယာက္ အသက္ပင္ ျပင္းျပင္း မရွူဝံ့ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ဟန္ေဆာင္၍ ကုတ္ကုတ္ေလး ေနတတ္ျမဲ။ အရြယ္ေရာက္ၿပီး ေခတ္ကာလ မိန္းကေလးမို့ ဘာလုပ္ေနၾကသည္ကို သိသလို ကာမစိတ္ ႂကြလာတတ္သျဖင့္ အလိုလို နားရွက္ေနမိသည္။ နီနီလွိုင္က နယ္ၿမိဳ့တခု၌ တကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ ဖခင္တိမ္းပါးသြား၍ အေဝးသင္ေျပာင္းတက္ခဲ့ရသည္။ ယခု ဘြဲ႕ေလးတခုရၿပီး ရန္ကုန္ဆင္းလာကာ မမဝါတို့ဆီမွာ ေနရင္း ကြန္ျပဴတာ၊ စာရင္းကိုင္၊ စပီကင္ စသျဖင့္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းအတြက္ ေကာင္းနိူးရာရာ သင္တန္းမ်ား လာတက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဝါဝါလွိုင္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေစာစီးပင္ သေဘၤာအရာရွိတေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်၍ ရန္ကုန္မွာ အေျခက်ေနၿပီ။ အေစာပိုင္းက ေယာကၡမအိမ္မွာ အတူေနေသာ္လည္း သိပ္အဆင္မေျပလွသျဖင့္ ယခုတိုက္ခန္းေလးသို့ေျပာင္းေရႊ႕ကာ အိမ္ခြဲေနၾကသည္။

သားေလးတေယာက္ရသည္ပင္မၾကာလွေသး။ မိခင္မုဆိုးမႀကီးလည္း သားအငယ္တေယာက္ႏွင့္ …. ၿမိဳ့ေလးမွာပင္ က်န္ခဲ့ရင္း မိခင္လည္း တာဝန္ေပါ့ေစရန္၊ ဝါဝါလွိုင္လည္း အေဖာ္ရေစရန္ ယခုလို နီနီလွိုင္ လာေနျခင္းသည္ ျဖစ္သည္။ သေဘၤာအရာရွိ ကိုေဆြတင္ကလည္း သူ႔မိန္းမအတြက္ အေဖာ္ရ၍ စိတ္ေအးရသလို မိန္းမ၏ ညီမအရင္းႀကီးမို့လည္း ကူညီေပးရန္ ဝန္မေလးလွေခ်။ သင္တန္းစရိတ္၊ စားစရိတ္၊ အသုံးစရိတ္ အစစ အကုန္အက်ခံရန္ သေဘာတူ ခြင့္ျပဳၿပီးသား ျဖစ္သည္။ နီနီလွိုင္ ေရာက္ခါစကေတာ့ ကိုေဆြတင္က သေဘၤာေပၚမွာ။ ဝါဝါလွိုင္လည္း သားဦးေလးတေယာက္ႏွင့္ လုံးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနစဥ္ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္၊ ကေလးကူထိန္းရင္း အစစ အဆင္ေျပလွသည္။ ယခုလည္း အဆင္မေျပသည္ေတာ့ မဟုတ္။သေဘၤာမွ ျပန္ေရာက္စ ကိုေဆြတင္တို့ လင္မယား ခ်စ္ရည္လူးၾကသည့္အသံမ်ားၾကားရတိုင္း နီနီ တေယာက္ ကာမဆႏၵေတြက ႂကြႂကြလာတတ္သည္မို့ အေနရခက္လွသည့္ တခ်က္သာ ေျပာစရာ ရွိသည္။

တခ်ိန္က ရည္းစားႏွင့္ေတာ့ နမ္းဖူး႐ုံ၊ နိူ႔ေပးကိုင္႐ုံထက္ မပိုခဲ့ဖူးေခ်။ လိင္ဆက္ဆံမွု အေတြ႕အၾကဳံမရွိေသးသည့္ အပ်ိဳစင္ တေယာက္။ တကိုယ္ရည္ အာသာေျဖသည္ဆိုတာလည္း ၾကားသာၾကားဖူးသည္။ အေတြ႕အၾကဳံမရွိ။ မမဝါတို့ လိင္ဆက္ဆံသည့္ အသံၾကားတိုင္း ဖက္လုံးကို တင္းတင္းဖက္ ေပါင္ခြၾကားထားကာဆီးခုံႏွင့္ ပြတ္ကာပြတ္ကာ ႀကိတ္အာသာေျဖေနရသည္။ ေကာင္းသလိုလို၊ မေကာင္းသလိုလို ဘာမွန္း ညာမွန္း မသိ၊ အေနရ ခက္သည္ေတာ့ တဒဂၤ ေလ်ာ့ပါးသြားသလိုလို။ တခုခု လိုေနေသးသလိုလို၊ ဟာတာတာခံစားရသည္။ အျပစ္ရွိသလို၊ ရွက္သလိုလိုလည္း ျဖစ္ရသျဖင့္ စိတ္အာ႐ုံလႊဲကာ ႀကိဳးစားေမ့ေဖ်ာက္ရသည္။ ကိုေဆြတင္ အဖို့မွာေတာ့ ယခင္လို အားရပါးရ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲ ခ်စ္ရည္မလူးရသည္ေလးကသာ အနည္းငယ္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ရသည္။ သေဘၤာေပၚမွာ ငတ္ျပတ္ခဲ့ေလသမၽွ အတိုးခ် အပီလိုးလိုေသာ္လည္း ထိန္း၍ အသံမထြက္ေအာင္ ႀကိတ္လိုးေနရသည္ကို အားမရလွေပ။

အထူးသျဖင့္ ကာမ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ခါနီးႏွင့္ ေရာက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ စိတ္ရွိလက္ရွိ မဝုန္းရဘဲ ႀကိတ္လိုးရသည္မို့ ဒင္းျပည့္ၾကပ္ျပည့္ ပြင့္ထြက္ေပါက္ကြဲသည့္ အရသာ မခံစားရ၍ အနည္းငယ္ေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ ရွိသည္။ ဝါဝါလွိုင္၏ ပြင့္ထြက္ေအာ္ညည္းသံမ်ိဳးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လွေသာ္လည္း တိတ္တိတ္ ႀကိတ္ညည္းသံေလးမ်ားႏွင့္သာ ေက်နပ္ေနရသည္။ ခယ္မက ေန႔ဘက္မ်ား၌ သင္တန္းကိစၥမ်ားႏွင့္ အိမ္မွာမရွိေသာ္ျငား ကိုေဆြတင္ကိုယ္တိုင္က သေဘၤာ ျပန္ေရာက္စမို့ အျပင္သြားေနရသျဖင့္ ေန႔လည္ေန႔ခင္းေတြမွာလည္း မအားတတ္ေသး။ ခယ္မ မရွိခ်ိန္ေတာ့ စိတ္လႊတ္ကိုယ္လႊတ္အားပါးတရ လိုးေဆာ္ရန္ အားခဲထားသည္။ဒီေန႔ေတာ့ ကိုေဆြတင္ အျပင္သြားစရာမရွိ။ ခယ္မေခ်ာကလည္းသင္တန္းအတြက္ အျပင္သြားေလၿပီ။ ေန႔လည္စာစားၿပီး ကေလးေခ်ာ့သိပ္ကာ အားရပါးရ တခ်ီဆြဲရန္ စိတ္ကူးထားေလသည္။ “ဝါ ေရ . . . လာ . . လူလစ္တုန္းေလး တခ်ီေလာက္ အားရပါးရ ဆြဲရေအာင္ . . .”။

ဟိ . . ေမာင္က ဒီအခ်ိန္ ေခ်ာင္းေနတာ မဟုတ္လား . . ဝါဝါကလည္း သူ႔ေယာက္်ား အႀကိဳက္သိသူပီပီ အသင့္ျပင္လိုက္သည္။ ျပန္ေရာက္ကတည္းက ႀကိတ္လိုးသာ လိုးေနရရွာသည့္အတြက္လည္း ေယာက္်ားကို အားနာမိသည္။ ႏွစ္ဦးသား သြက္သြက္ပင္ အဝတ္အစားမ်ား ခၽြတ္ခ်ကာ ကုတင္ေပၚ ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ နီနီတေယာက္ ဒီေန႔ေတာ့ သင္တန္းသြားရတာ သြားေမာႀကီးျဖစ္သြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ သင္တန္းခန္း ေနရာေရႊ႕ရသျဖင့္ ေကာက္ခါငင္ခါ ပိတ္ရက္ သတ္မွတ္လိုက္သည္။ အျခားသြားစရာေနရာလည္း မရွိသျဖင့္ ဖတ္စရာ မွတ္စရာရွိတာသာ လုပ္ေတာ့မည္ဟု အိမ္သို့သာ တန္းျပန္လာခဲ့သည္။ ေန႔ခင္း မမဝါ ႏွင့္ ကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနပါက အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစရန္ တိုက္ခန္း တံခါးကို တိတ္တိတ္ေလး ဖြင့္ကာ ေျခသံေဖာ့ ဝင္ေနက် အတိုင္း ဝင္ခဲ့သည္။ တူေလးက အိမ္ေရွ႕ ပုခက္ထဲတြင္ နိူ႔ဗူးေလး ကိုင္ကာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်လ်က္။ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ ခ်စ္စရာ ကေလးငယ္ေလးကို ၾကည္ႏူးစြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ “အား . . . ရွီး ရွီး . . အား . . . ေမာင္ရယ္ . . ေကာင္းလိုက္ထွာ . . အူး . . အဟူး . . ” အို . . မမဝါ အသံပဲ။

ခါတိုင္းလို တိုးတိုးသက္သာ ႀကိတ္ညည္းတာမ်ိဳးမဟုတ္။ အားရပါးရ ေအာ္ျမည္ကာ မိမိမရွိတုန္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လိင္ဆက္ဆံေနၾကၿပီကိုး။ နီနီ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိ။ အသာေလး ျပန္ထြက္သြားရမည္မွန္း သိေပမင့္ မၾကားစဖူးၾကားရသည့္ ကာမတြန္သံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းမ်ားကေတာ့ အသံလာရာဆီ ဦးတည္ေနမိၿပီ။ အိပ္ခန္းတံခါးက ဟလ်က္။ အတြင္းကို အသာေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ တံခါးဝင္ေပါက္က ကုတင္ေျခရင္းဘက္မွာမို့ ျမင္ကြင္းက အရွင္းသား။ ဝါဝါလွိုင္ တေယာက္ ဒူးေထာင္ ေပါင္ကားကာ ပက္လက္။ ကိုေဆြတင္ေခါင္းက ေပါင္ၾကားမွာ တလွုပ္လွုပ္ႏွင့္။ ဝါဝါ့ ညာဘက္လက္က ကိုေဆြတင္ဦးေခါင္းႀကီး ခြာထြက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား ဆံပင္မ်ားၾကား ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ဆြဲထားသည္။ ကိုေဆြတင္ လၽွာကား ဝါဝါ ေဆာက္ဖုတ္တျပင္လုံးကို ေနရာ အႏွံ့ ယက္လိုက္၊ ကလိလိုက္ လုပ္ေနေလသည္။ ေဖာင္းမို့မို့ ေဘးသားမ်ားကို က်ဳံးယက္သည္ ဆြဲစုပ္သည္။

အေစ့ေလးကို မထိတထိ ကလိသည္ ငုံေပးသည္ ယက္ေပးသည္။ တခ်က္တခ်က္ ခ်ိဳခ်ဥ္ စုပ္သလို စုပ္သည္။ ၿပီး ေဆာက္ဖုတ္အဝထဲ လၽွာကို ခၽြန္၍ ထိုးထိုးထည့္သည္။ လၽွံထြက္ စီးက်လာေသာ ေဆာက္ရည္မ်ားကို အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ စအိုဝနားမွ စ၍ ေဆာက္ေစ့ထိပ္ထိ လၽွာအျပားလိုက္ သိမ္းၾကဳံး ယက္ကာ ၿမိဳခ်သည္။ ဝါဝါ တင္ပါးမ်ားက ေမြ႕ယာမွ တထြာခန္႔ ေျမာက္တက္ေနၿပီ။ ပင့္ပင့္ေပးေနသည္။ ေဘးတိုက္လည္း ေဝ့ဝွိုက္ေပးသည္။ “အာ. အိ . . အိ . . ရွီး ရွီး . . . ” ဘာဂ်ာမွုတ္သည္ဆိုတာ ဒီလိုကိုး။ အေနာက္တိုင္း အျပာကား အခ်ိဳ့ထဲ ျမင္ဖူးေပမယ့္ ျမန္မာလင္မယားေတြ ဒီလို လုပ္မည္မွန္း မထင္ခဲ့။ ယခု မမဝါကိုယ္တိုင္ပင္ အလြန္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အမွုတ္ခံေနသည္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ေနရၿပီ။ နီနီတေယာက္ မျမင္စဖူး ထူးဆန္းလွသည့္ ဒီျမင္ကြင္းထဲ နစ္ေျမာကာ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားသည္။ ခါတိုင္း ညဘက္ ႀကိတ္ညည္းသံမ်ားသာ ၾကားဖူးရာ။

လင္မယား လိင္ဆက္ဆံသည္ဆိုသည္မွာ မိန္းမအေပၚ ေယာကၤ်ားက ထပ္လ်က္ မိန္းမအဂၤါထဲ ေယာက္်ားလိင္တံ အဝင္အထြက္ဟုသာ နားလည္ထားသည္။ ယခုလို အေသးစိတ္ ျမင္ရေတာ့ အလြန္စိတ္ဝင္စားမိသည္။ သင့္သည္ မသင့္သည္ မသိေတာ့။ ျပန္လွည့္ထြက္သြားရန္ မဆိုထားႏွင့္၊ ေဆးမိေနသူတေယာက္လို ေငးေနမိသည္။ မမဝါ၏ ေဆာက္ဖုတ္ကား ေျပာင္ရွင္းကာ အေမႊးအမၽွင္မရွိ။ အိမ္ေထာင္မက်မီ အထိ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ အတူေန၊ အတူ ႀကီးျပင္းလာသည္မို့ မမဝါ အေမႊးသန္မွန္း သိထားသည္ပဲ။ ယခုမူကား ေသခ်ာရိတ္သင္ထားပုံရသည္။ မျမင္စဖူးမို့ မိန္းမခ်င္းပင္ မိမိအမ၏ ေဆာက္ဖုတ္ကတုံးေျပာင္ရွင္းေနသည့္ အလွကို တအံ့တဩ ျဖစ္မိသည္။ လၽွာစြမ္းေအာက္မွ ပင့္ပင့္ေပးေနသည့္ ေဆာက္ဖုတ္ကား အေရာင္တလက္လက္ႏွင့္ ေဖာင္းမို့ရႊဲစိုေနသည္။ ကေလးတေယာက္ေမြးထားသည္ဟုပင္ မယုံနိူင္စရာ၊ ေဆာက္ဖုတ္က ျပဲအာမေန။

ေဘးသားျခမ္းႀကီးႏွစ္ခုက အေပါက္ဝ တဖက္စီမွာ ေစ့ကပ္ ေဖာင္းမို့ေနသည္မို့ အဝ ဟတတေလး ေပၚသည္ဆို႐ုံသာ။ နီညိဳေရာင္ ပြင့္ဖတ္ေလးႏွစ္ခ်ပ္က ဆီးကာထားသည္။ ထိုအဖတ္ေလးမ်ားကို ကိုေဆြတင္တေယာက္ စုပ္လိုက္ ယက္လိုက္ ေဘးတိုက္ ခတ္လိုက္ လုပ္ေနသည္ကိုလည္း ျမင္ရသည္။ အေမြးအမၽွင္ ကင္းရွင္းေနမွ ေဆာက္ေစ့ဆိုသည့္ အဖုေလးကို အထင္းသား ျမင္ရသည္။ ကိုေဆြတင္က တခ်က္တခ်က္ ဖုံးေနသည့္ အေရျပားေလးကို တြန္းတင္ရင္း ေဆာက္ေစ့ ငုတ္တုတ္ေလးကို ငုံ၍ စုပ္ေပးေသးသည္။ “အာ အား ား ရွီး ရွီး ေကာင္းလိုက္ထွာ . . အား ား ား . . ” တင္ပါးအစုံကို ပင့္ေျမာက္ကာ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ရမ္းခါရင္း ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴေနေလသည္။ ရိုးရိုးကုတ္ကုတ္ အေနေအးသည့္ မမဝါတေယာက္ ကုတင္ေပၚက် ခုလို အေျပာအဆိုေရာ၊ အမွုတ္အခံပါ ပြင့္လင္း ပက္စက္လိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့။ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ကာ ေဆာက္ဖုတ္ယက္ေနသည့္ ကိုေဆြတင္ဒုတ္ကား။

အေခ်ာင္းလိုက္ေနာက္ပစ္ထားသျဖင့္ ေဂြးဥႏွင့္ဖိကာ မာတင္းလ်က္ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ ကြမ္းသီးေခါင္းက ျပဴထြက္ေနသည္။ ခနအၾကာမွာေတာ့ မမဝါ တင္ပါးအစုံ ဝုန္းကနဲ ေမြ႕ယာေပၚ ျပဳတ္က်သည္။ “အား . . . ေတာ္ၿပီ . . ရၿပီ . . ေကာင္းလိုက္တာ . . ေမာင္ရယ္ . . ရွီး ရွီး . . လူကို ဟိုက္သြားတာပဲ . . .” “အားရပါးရ ေအာ္ရတာေၾကာင့္ လည္း ပိုေကာင္းေနတာ မဟုတ္လား . . . ” “ဟုတ္တယ္ . . ေမာင္ရယ္ . . ဒီေန႔ေတာ့ စိတ္ရွိလက္ရွိ ေအာ္ပစ္လိုက္ရတာ တအား ေကာင္းတာပဲ . . .” နီနီစိတ္ထဲ မလုံမလဲႏွင့္ အားတုံ႔အားနာ ခံစားရသည္။ မိမိေၾကာင့္ သူမ်ားလင္မယား အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနၿပီပဲ။ ကိုေဆြတင္ ကုတင္ေပၚမွ ဆင္း၍ လီးႀကီး တရမ္းရမ္းႏွင့္ ေခါင္ရင္းဘက္တိုး မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ဝါဝါ မ်က္ႏွာဘက္ တိုးကပ္သြားသည္။ ေယာက္်ားအဂၤါႀကီး မာတင္းေနတာမ်ိဳး တသက္မွာ တခါမွ အနီးကပ္ မျမင္စဖူးမို့ ထူးဆန္း အံ့ဩေနမိသည္။ လီးတံ ထိပ္ဖူးႀကီးကလည္း မွိုပြင့္ႀကီးပမာ လုံးလုံးခၽြန္ခၽြန္ႏွင့္ စြင့္ကားေနသည္။

ထိပ္ဖ်ားအဝေလးတြင္ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲအရည္က ေညာင္စီးက်သလို တြဲရရြဲခိုေနသည္။ မမဝါ ေဆာက္ဖုတ္ေသးေသးေလးႏွင့္ ဆန္႔ပါ့မလား ဟုပင္ ထင္မိသည္။ ဒါႀကီးနဲ႔ လုပ္ၾကမွာပါလား ဟု အေတြးေပၚကာ ဆက္လက္ၾကည့္ျမင္လိုစိတ္တို့က တားမနိူင္ ဆီးမရ။ ဝါဝါလွိုင္က ေဘးတေစာင္းလွည့္ကာ အနားေရာက္လာသည့္ လီးႀကီးကို ပါးစပ္ဟကာ ေစာင့္ႀကိဳလိုက္သည္။ လီးတံကို အရင္းမွ ဆုပ္၍ ဒစ္ႀကီးကို ငုံလိုက္သည္။ ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ဝင္နိူင္သမၽွ ဝင္ေအာင္ ဆက္ငုံသည္။ ကိုေဆြတင္ တြန္႔ကနဲ ျဖစ္ကာ ေခါင္းေမာ့သြားသည္။ ျဖတ္ကနဲ မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းမွာ အခန္းဝမွ လူရိပ္ကို ျမင္လိုက္သည္။ ခယ္မ နီနီလွိုင္ မွန္း သိလိုက္ေပမင့္ မသိဟန္ မျမင္ဟန္ဆက္ေဆာင္ကာ မ်က္စိမွိတ္၍ ေခါင္းေမာ့ကာ ဖီးလ္တက္ျပေနလိုက္သည္။ တိုင္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္။ ခယ္မ မရွိခ်ိန္ အားပါးတရ လိုးသည့္အခ်ိန္မွာမွ ခယ္မက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္မို့ ကိုေဆြတင္ အႀကိဳက္ေတြ႕သြားသည္။

မိမိတို့ လိင္ဆက္ဆံတာကို တျခားလူကို ျပလိုသည့္ ငုတ္လၽွိုးေနသည့္ ဆႏၵမ်ိဳး ကိုေဆြတင္မွာရွိသည္။ ယခုလိုဆိုေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသူ ညီမေရွ႕ အမျဖစ္သူကို ပီပီျပင္ျပင္ လိုးျပရေတာ့မည္မို့ အလြန္ပင္ ဝမ္းေျမာက္မိေလၿပီ။ လီးႀကီးပင္လၽွင္ ခါတိုင္းထက္ မာတင္းကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနၿပီ။ကိုေဆြတင္သည္ သူတို့လင္မယား လိင္ဆက္ဆံၾကပုံမ်ားကိုလည္း ဗြီဒီယိုရိုက္၍ ကြန္ျပဴတာထဲ သိမ္းထားကာ သေဘၤာတက္လၽွင္လည္း ယူသြားေလ့ရွိသည္။ ဝါဝါလွိုင္ကလည္း ကိုေဆြတင္ ပင္လယ္ႀကီးထဲ အထီးက်န္ကာ ေဆာက္ဖုတ္ငတ္ျပတ္ေနခ်ိန္၊ ထုခ်င္သလို ထု နိူင္ရန္အတြက္ လိုလိုလားလားပင္ အရိုက္ခံသည္။ ပိုပိုသာသာပင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေပးသည္။ ဗြီဒီယို ရိုက္ေနမွန္းသိ၍ ပို၍လည္း ဖီးလ္တက္သည္။ ကိုေဆြတင္အဖို့မွာေတာ့ ဆိပ္ကမ္းကပ္၍ အင္တာနက္ရခ်ိန္မ်ားတြင္ ဗြီဒီယိုဆက္စ္ခ်က္ကာ ခ်စ္ဇနီးေဆာက္ဖုတ္ပြတ္တာၾကည့္ရင္း သူလည္း ထု၍ရေသာ္လည္း။

ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲ ငတ္ျပတ္ေနခ်ိန္မ်ိဳး၌ ကိုယ္တိုင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ရိုက္ကူးထားသည့္ ဗြီဒီယိုသာၾကည့္၍ ထုရေလသည္။ ဝါဝါေဆာက္ဖုတ္ လွလွေလးကို မိမိကိုယ္တိုင္ လိုးေနပုံကို ၾကည့္ထုရသည့္အရသာႏွင့္ အျခား ႏွာကားမ်ားၾကည့္ရသည့္အရသာ မလဲနိူင္။ ဝါဝါ့ေဆာက္ဖုတ္အလွ၊ မိမိတို့ၿပိဳင္တူ နတ္ျပည္အေရာက္ လွမ္းတက္ပုံ၊ မိမိ၏ လိုးအားေကာင္းပုံ၊ ဝါဝါတေယာက္ စိတ္ပါလက္ပါ ကာမစည္းစိမ္ခံတတ္ပုံ တို့ကို အျခားလူတေယာက္ကို ႂကြားဝါ ျပသလိုစိတ္မ်ိဳးကလည္း ရွိသည္။ ကံၾကဳံသည္ ဆိုရမည္လား။ နဂိုက ျပခ်င္ခ်င္ ကိုေဆြတင္တေယာက္ သေဘၤာေပၚတြင္ ထြန္းမင္းႏွင့္ ေသာက္ရင္း၊ စားရင္း၊ ေဆြးေႏြးၾက ရင္းႏွင့္ ျပျဖစ္သြားသည္။ ထိုသို့ ျပျဖစ္သည့္အခါမ်ိဳးမွာ ထူးဆန္းသည့္ သာယာမွု၊ ေက်နပ္မွု ရွိမွန္း သူ႔ဘာသာ သိလာသည္။ ကိုေဆြတင္ႏွင့္ ထြန္းမင္းက ထိုသေဘၤာမတိုင္မီကတည္းက အျခားသေဘၤာတစီးတြင္ အတူစီးဖူးသည္။

တိတိက်က် ေျပာရလၽွင္ ကိုေဆြတင္က ထြန္းမင္းအသက္ကိုပင္ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ကယ္တင္ခဲ့ဖူး၍ ထြန္းမင္း၏ အသက္သခင္ဟု ဆိုနိူင္သည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ လူမ်ိဳးျခားေတြၾကား ဒုတိယ အရာရွိ ကိုေဆြတင္ ႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာေပါက္စ ထြန္းမင္းတို့ ႏွစ္ဦးသာ ျမန္မာပါရွိသည္။ စကားေျပာေဖာ္၊ ရင္ဖြင့္ေဖာ္၊ အတူတူ ေသာက္ေဖာ္၊ အတူတူ အျပင္ထြက္ေဖာ္ မို့ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ အတြင္းသိ ခင္မင္ၾကသည္။ သေဘၤာစီးသည္ပင္ သိပ္မၾကာေသး၊ ကံဆိုးလွသည့္ တရက္တြင္ေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ထဲ သေဘၤာမီးေလာင္ကာ မထိန္းနိူင္ေတာ့ပဲ သေဘၤာတစီးလုံးကို မီးက ဝါးၿမိဳစျပဳသျဖင့္ အျမန္ စြန္႔ခြာၾကရသည္။ ထြန္းမင္းက သူ႔ဂ်ဴတီခ်ိန္မို့ အင္ဂ်င္ခန္းအတြင္း ရွိေနစဥ္ ျဖစ္သည္။ သေဘၤာစြန္႔ခြာဖို့ လူစုၾကေတာ့ ထြန္းမင္းကို မေတြ႕။ အျခားလူမ်ားအားလုံး ေသြး႐ူးေသြးတန္းႏွင့္ အသက္ကယ္ေလွထဲ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။ က်န္ရစ္သူကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပဲ သူတို့အသက္ေဘးလႊတ္ဖို့သာ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။

ကိုေဆြတင္ ဘယ္လိုတားတား၊ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မရ။ အသက္ကယ္ေလွ ခ်၍ ေျပးၾကရန္သာ လုပ္ေနၾကၿပီ။ ကိုေဆြတင္ အျမန္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ မိမိညီငယ္ကဲ့သို့ ခင္မင္ရသည့္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း မထားခဲ့နိူင္။ သူမ်ားႏွင့္ လိုက္မသြားပဲ ခ်န္ေနခဲ့သည္။ အသက္ကယ္ေလွ မရွိေတာ့ေပမင့္ ရာဘာေဖာင္မ်ားရွိေနေသးသည္။ အင္ဂ်င္ခန္းထဲသို့ အသက္ရွူ ကိရိယာႏွင့္ ေျပးဆင္းကာ ထြန္းမင္းကို ရွာသည္။ ေတြ႕ၿပီ။ ထြန္းမင္း လည္း အျမန္ေျပးထြက္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ပုံပင္။ အင္ဂ်င္ခန္းထြက္ေပါက္ ေလွခါးရင္းနားမွာ ပုံလ်က္သားလဲေနသည္။ ထြန္းမင္း ဂ်ိဳင္းေအာက္ လက္လၽွိုသိုင္းဖက္ကာ ေလွခါးတေလၽွာက္ ဒရြတ္ဆြဲခဲ့သည္။ အေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ အဝတ္အစားမ်ား ေလၽွာ့ေပးလိုက္သည္။ ျပင္ပေလရွူ လိုက္ရေတာ့ ထြန္းမင္း မ်က္လုံးပြင့္လာသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ မီးခိုးမ်ားရွူ ရွိုက္မိၿပီး သတိေမ့လဲက်ေနတာ သိပ္မၾကာေသး၍ ျဖစ္မည္။ မူးေဝေဝႏွင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတာ့ ျဖစ္ေနဆဲ။

ထိခိုက္ဒါဏ္ရာ ရွိမရွိ ထြန္းမင္းတကိုယ္လုံး ကိုေဆြတင္ အျမန္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျခသလုံးႏွင့္ ဖေနာင့္နား ပြန္းပဲ့သည္မွ အပ အျခားဒဏ္ရာ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိ။ အသက္ကယ္အက်ီလည္း ရွာခ်ိန္မရွိေတာ့။ မိမိ အသက္ကယ္ အက်ီကို ဝတ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ အနီးရွိ အသက္ကယ္ေဖာင္ကို ေရထဲ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ထြန္းမင္းကို ေပြ႕ခ်ီ၍ ေရထဲ ပစ္ခ်ကာ သူ႔ေနာက္မွ လိုက္၍ ကိုေဆြတင္လည္း ခုန္ခ်လိုက္သည္။ အသက္ကယ္အက်ီေၾကာင့္ ေပါေလာေပၚေနသည့္ ထြန္းမင္းဆီ ကူးခတ္သြားၿပီး ရာဘာေဖာင္ ဆီသို့ ဆြဲယူခဲ့သည္။ ကိုေဆြတင္က အရင္တက္ၿပီးမွ ထြန္းမင္းကို ဆြဲတင္ရသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေစာေစာက အရင္ စြန္႔ခြာသြားသည့္ အသက္ကယ္ေလွက အနားေရာက္လာကာ ရာဘာေဖာင္ကို ဆြဲယူ၍ မီးေလာင္ေနေသာ သေဘၤာမွ ေဝးရာသို့ ေမာင္းေျပးခဲ့ၾကသည္။ သေဘၤာႀကီးကား တစီးလုံးမီးေလာင္ကာ ေပါေလာေပၚလ်က္။ ျမဳတ္ေတာ့မသြား။ မိမိတို့၏ ပစၥည္းမ်ားလည္း အကုန္ဆုံးရွုံးခဲ့ၾကရသည္။

ကယ္ဆယ္ေရးေရာက္လာၿပီး ေဆး႐ုံပို့၊ ထိုမွ တဆင့္ သက္ဆိုင္ရာ နိူင္ငံ အသီးသီး ျပန္ပို့ခဲ့ၾကသည္။ ထြန္းမင္းတေယာက္ ေဆး႐ုံေပၚမွာ အေၾကာင္းစုံသိၿပီးေနာက္ ကိုေဆြတင္ကို ဖက္ကာ အားရပါးရ ငိုေႂကြးေလသည္။ ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ေလသည္။ ေက်းဇူးတင္လွေၾကာင္း တတြတ္တြတ္ ေျပာေလသည္။ “ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေမေမြးတဲ့ အသက္မရွိေတာ့ဘူး အကို . . . အကိုေပးတဲ့ အသက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္ . . . အကို့ အသက္နဲ႔ ရင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကယ္ခဲ့တဲ့ အကို့ကို ဘယ္လို ေက်းဇူး ဆပ္ဆပ္ မကုန္နိူင္ေတာ့ပါဘူး အကိုရယ္ . . . . . .” ထိုသို့ အသက္ေဘးမွ သီသီေလး လႊတ္ခဲ့သည့္ ဒီ ၾကမၼာဆိုးႀကီးေၾကာင့္လည္း ကိုေဆြတင္ႏွင့္ ထြန္းမင္းတို့ ရင္းႏွီးမွု သံေယာဇဥ္ ပိုခဲ့ၾကသည္။ ထြန္းမင္းကလည္း ကိုေဆြတင္ကို အသက္သခင္ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ ရိုက်ိဳး ေလးစား ခင္မင္ေနေတာ့သည္။ ထိုသေဘၤာ၌ ရွိစုမဲ့စု အကုန္ဆုံးရွုံး သျဖင့္ ေလ်ာ္ေၾကးလည္း ထိုက္သင့္သေလာက္ရသလို။

စာခ်ဳပ္မျပည့္၍ ယခုတဖန္ ေနာက္သေဘၤာ တစီးေပၚ ဦးစားေပး အတူတူတြဲတင္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထြန္းမင္းက အညာသား။ ရန္ကုန္မွာ ေဆြမရွိမ်ိဳးမရွိ။ သေဘၤာျပန္နားခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စုေပါင္း ငွားထားသည့္ တိုက္ခန္းမွာေနသည္။ ေငြယားေလးလၽွံသည့္ လူပ်ိဳ လူလႊတ္ပီပီ ကဲခ်င္တိုင္း ကဲေနသူ။ ကိုေဆြတင္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ေဆာက္ဖုတ္ျပတ္လပ္ကာ သုတ္ေၾကာင္ေနသူေတြပီပီ ေသာက္ၾကစားၾကရင္း ႏွာအေၾကာင္းမ်ားသာ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ကိုေဆြတင္သည္ မိန္းမရၿပီး လိင္ဆက္ဆံရသည့္အရသာ ႀကိဳက္လြန္းလွ၍ တဖြဖြ သူလိင္ဆက္ဆံပုံမ်ားကို ေျပာေလ့ရွိသည္။ ကိုယ့္မိန္းမႏွင့္ကိုယ္ လိင္ဆက္ဆံတာ ေၾကးစားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံတာထက္ အဆမ်ားစြာ သာလြန္ေကာင္းမြန္ေၾကာင္းခပ္ႂကြားႂကြား ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ အမွန္တကယ္လည္း ဝါဝါႏွင့္ လိုးရေဆာ္ရသည္ကို ကိုေဆြတင္ ေက်နပ္အားရမွု ရွိလွသည္။ ဝမ္းေရးအတြက္ သေဘၤာထြက္ခ်ိန္မွာပင္ ဝါဝါေဆာက္ဖုတ္ကို တသသ ျဖစ္ေနရသည္။

ႏွစ္ဦးသား ပင္လယ္ထဲ ညစဥ္ ေသာက္ေနက်၊ တညမွာေတာ့ ဒီကိစၥကို ထြန္းမင္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ အရက္ရွိန္ႏွင့္ ရီေဝေဝ၊ အာေလးလၽွာေလး ကိုယ္ထင္တာ ကိုယ္စြတ္ေျပာၾကသည္။ “တကယ္အေပးအယူမၽွမၽွ လိုးတာနဲ႔၊ ေၾကးစား၊ႀကိဳက္ကုန္း၊ လစ္ဗင္းတူဂဲသား၊ ေခၚခ်င္သလိုသာ ေခၚပါေလ၊ အရသာခ်င္းက် တအားကြာသြားၿပီ . . .” “ကၽြန္ေတာ္လည္း မိန္းမအစုံေတာ့ လုပ္ဖူးပါတယ္ . . ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အတူတူလိုပါပဲ . . အေျပာင္းအလဲ လုပ္ရတာ ပိုေတာင္ ေကာင္းသလိုပဲ . . .” “ၿပီးတဲ့ တဒဂၤမွာေတာ့ အားလုံး တူေကာင္း တူနိူင္ပါတယ္ . . . ဒါေပမယ့္ လိုးေနတဲ့ တခ်ိန္လုံးမွာ တေယာက္အႀကိဳက္ တေယာက္သိၿပီး မိန္းမကပါ စိတ္ပါလက္ပါ ကာမပန္းတိုင္ ၿပိဳင္တူ ေလွာ္ခတ္ၾကတာမ်ိဳး၊ ထြန္ထြန္႔လူးေနတာမ်ိဳး၊ သူပါၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္ တြန္႔လိမ္ၿပီး အားရပါးရ ေအာ္တာမ်ိဳး ၊ ၿပိဳင္တူၿပီးရတဲ့ အရသာမ်ိဳးက် မင္း ဘယ္သိမလဲကြာ . . .” ဒီစကားမွာေတာ့ ထြန္းမင္း ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားသည္။

အကိုေျပာတာ မွန္မမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိန္းမ ရမွ သိမွာပဲ . . . ကၽြန္ေတာ္ခ်ဖူးတဲ့ ေဆာ္ေတြလည္း ေကာင္းၾကတယ္လို့ေတာ့ ထင္တာပဲ . . . “မတူနိူင္ဘူးလို့ ကိုယ္ေတာ့ ထင္တယ္ . . . မိန္းမေတြ ၿပီးတာ ဘလိုလဲ မင္းသိလို့လား . . ” “ေယာက္်ားေတြလိုပဲ တကိုယ္လုံး တြန္႔လိမ္ၿပီး အဖုတ္ထဲက ညႇစ္တယ္၊ ေအာ္တယ္။ ဒါပဲေလ . . ဘာထူးလို့လဲ အကိုရ . . ကိုယ္ေကာင္းဖို့ အဓိကပဲ မဟုတ္ဘူးလား . . . ကၽြန္ေတာ္ဆို ပထမ တခ်ီ သြက္သြက္ တီးလိုက္တယ္ . . . ေနာက္တခ်ီဆိုလို့ကေတာ့ ေကာင္မေတြ အေသေအာ္ေအာင္ ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ဆြဲတာပဲ . . . တခါတေလဆို ေကာင္မေတြ ေတာင္းပန္ယူရတယ္ . . . အေသေဆာ္လို့ . . .” သူ လိုးနိူင္ ေဆာ္နိူင္ေၾကာင္း ခပ္ႂကြားႂကြား ေျပာလိုက္သည္။ “အဲ့ဒါမ်ိဳး ေၾကးစားကို ဆက္ဆံပုံ နဲ႔ လင္မယား ဆက္ဆံပုံနဲ႔က တျခားစီပဲ ဟ . . . တကယ့္တကယ္ မိန္းမ ဖီးလ္တက္တာမ်ိဳး၊ ၿပီးတာမ်ိဳး မင္း မသိေသးပါဘူး . . . ဒီေဆာက္ဖုတ္ လက္တဝါးစာက ေယာက္်ားတေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္း မွိန္းမူးေစတာေတာ့ အမွန္ပဲ ငါ့ေကာင္ေရ့။

ဒါေၾကာင့္ မယားေျပာ တစ္ည ဆိုတဲ့ စကား ေရွးလူႀကီးေတြ ထားခဲ့တာကိုး . . . ” “အကိုကေတာ့ လုပ္ၿပီ . . . ” ” . . . ” “အရင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္ကဲ ခဲ့ပါတယ္ . . . မိန္းမတိုင္း အဖုတ္ပါတာပဲ၊ တဖုတ္သေတာ့ မလုပ္ဘူး လို့လည္း ခံယူထားတာ . . . မိန္းမေတြ ခ်ဳပ္ကိုင္ခ်ယ္လွယ္တာ မခံဘူးလို့ ေႂကြးေၾကာ္ထားတာ . . . ၿပီးခဲ့တဲ့ သေဘၤာ မီးေလာင္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ ဖ်ားသြားတယ္ အကို . . . ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီေလး အတည္တက်နဲ႔ ဘဝတခုေတာ့ ထူေထာင္ခ်င္လာတယ္ . . “။ “ဒါေပါ့ . . ” “ခုလို အကိုက မိန္းမယူရတာ ေကာင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္း ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိန္းမလိုခ်င္ၿပီ အကိုရာ . . . ခက္တာက ယူစရာ မိန္းမ မရွိေသးတာပဲ . . ဟား . . ဟား . . .” ကိုေဆြတင္ တေယာက္ ရီေဝေဝႏွင့္ “မိန္းမယူဖို့ ငါေတာ့ အားေပးတယ္ . . . မင္း ၾကည့္ခ်င္ရင္ ငါ့မိန္းမနဲ႔ ငါနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းလိုးထားတာေတြျပမယ္ . . . ငါက ဗြီဒီယို ရိုက္ယူလာတာ . . . ” “ဗ်ာ . . .”။

ဒီမွာ . . ထြန္းမင္း . . မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔က ဘယ္ေလာက္ခင္ၾကတယ္ဆိုတာ ေျပာေနဖို့မလိုပါဘူး . . . ဝါဝါ နဲ႔လည္း ေမာင္ႏွမေတြလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီပဲ . . . ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပလို့ရပါတယ္ . . . ဝါဝါနဲ႔ ဆုံခ်ိန္က်ရင္သာ မင္း မသိေယာင္ေဆာင္ေန . . . ” ႏွစ္ဦးသား အရက္တန္ခိုးေလးႏွင့္ သတၱိေကာင္းေနၾကေလၿပီ။ တေယာက္ကလည္း ျပလိုၿပီ။ က်န္တေယာက္ကလည္း ၾကည့္လိုၿပီ။ “ျပရင္ေတာ့ ၾကည့္တာေပါ့ အကို . . စိတ္ခ်ပါ. . . အကို့ မိန္းမကို ကၽြန္ေတာ္ မပစ္မွားပါဘူး . . . အကိုက ကၽြန္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္ပါ။ ဗဟုသုတ အျဖစ္ ၾကည့္ရတာေပါ့ . . .” ကိုေဆြတင္က ထြန္းမင္းနေဘးေျပာင္းထိုင္၍ လက္ပ္ေတာ့ပ္ဖြင့္ကာ ဟိုဒီရွာၿပီး မူဗီကလစ္ တခုကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အိပ္ယာေပၚမွ ကိုယ္လုံးတီး မိန္းမတေယာက္ပုံ တန္းၿပီးေပၚလာသည္။ ကင္မရာကို ခ်ိန္ေနသည္မို့ ျမင္ကြင္းက လွုပ္တုတ္တုတ္ျဖစ္ၿပီးမွ ၿငိမ္သြားသည္။ ခါတိုင္း အေနာက္တိုင္း၊ အေရွ႕တိုင္းႏွာကားမ်ားမွ မင္းသမီးမ်ားျမင္ရသလို မဟုတ္ပဲ။

ကိုေဆြတင္မိန္းမ ဝါဝါလွိုင္ဆိုသည့္အသိေၾကာင့္ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးႀကီး ခံစားရသည္။ မီးေလာင္စြန္႔ခြာခဲ့သည့္ သေဘၤာမွဆင္းၿပီးေနာက္ပိုင္း ကိုေဆြတင္အိမ္ မၾကာခန အလည္အပတ္ေရာက္ အတူတူ ေသာက္စားေလ့ရွိၾကသျဖင့္ ဝါဝါလွိုင္ႏွင့္ ထြန္းမင္းလည္း ခင္မင္ေနၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ ဝါဝါလွိုင္၏ အိမ္ေနရင္းအဝတ္အစားမ်ားႏွင့္ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားကို ျမင္ဖူးထားကတည္းက ကိုယ္လုံးလွမွန္းသိထားေပမယ့္ ယခုလို ကိုယ္လုံးတီးအလွကို ေတြ႕ရသည္တြင္ စြဲမက္ဖြယ္ ကိုယ္လုံးအလွ ပိုင္ရွင္မွန္း သိရေလၿပီ။ ျမင္ကြင္းထဲ ကိုေဆြတင္ လီး မေပ်ာ့မမာ အေနအထားႏွင့္ ေပၚလာသည္။ ဝါဝါလွိုင္ကား တ႐ုတ္ေသြး အနည္းငယ္ ပါသူပီပီ အသားအရည္ေက်ာ့ရွင္း၍ ကိုယ္လုံးအခ်ိဳးအစားက်က် လွပသည္။ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားကလည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အပိုအလိုမရွိ။ ဆံတိုဂုတ္ဝဲေလးႏွင့္မို့ ငယ္ဂုဏ္ေလးလည္း ရွိသည္။ ကိုေဆြတင္က သူ႔မိန္းမ ေျခေထာက္ေတြကို မကာ ကုတင္ေစာင္း ကင္မရာခ်ိန္ထားရာဘက္သို့ ဆြဲလိုက္သည္။

ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားက ေဆာက္ဖုတ္ ေဖာင္းမို့မို့က အေမႊးေျပာင္ရွင္း လွပစြာ ေပၚလာသည္။ ထြန္းမင္း လီး ဆတ္ကနဲ ေတာင္လာသည္။ လုံးဝ ေမၽွာ္လင့္မထားမိသည့္ အခြင့္အေရးႀကီး ရေနပါလားဟု ကံၾကမၼာကို ေက်းဇူးတင္မိေလသည္။ ကာမပိုင္လင္ႀကီးကို ေဘးမွာထားလ်က္ လီးေတာင္ရသည္မွာ အားနာစရာ ေကာင္းလွသည္။ “ဟို . . အမ ဟိုဥစၥာက လွလိုက္တာ . . . အေမႊးေတြ မရွိဘူးေနာ္ . . .” ဒီလို ခ်ီးမႊမ္းသံေၾကာင့္ ကိုေဆြတင္ ေက်နပ္အားရမိသည္။ “ေအး . . ဟုတ္တယ္ . . ငါက အေမႊးေျပာင္ရွင္းေနမွ ႀကိဳက္လို့ သူ႔ကို မွန္မွန္ အေမႊးရိတ္ခိုင္းတယ္ . ဘာဂ်ာမွုတ္ရင္ အဲ့လို ကတုံးမွ ငါကလည္း ႀကိဳက္တာ . . အစပိုင္းေတာ့ စူးတယ္၊ ယားတယ္ နဲ႔ အင္တင္တင္ပဲ . . . ေနာက္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ အေမႊးရွည္ရင္ေတာင္ မေနတတ္ေတာ့ဘူး ေျပာတယ္ . . .” အေနာက္က ႏွာကားမ်ားမွ အပ မိန္းမတိုင္း အေမႊးထူမ်ားသာ ျမင္ဖူးေနသူ ထြန္းမင္း အဖို့ အံ့ဩတႀကီး ျဖစ္မိသည္။

ေဆာက္ဖုတ္ကို ကင္မရာဘက္ တေစာင္းမက်တက် အေနအထားႏွင့္ ျမင္ကြင္းေကာင္းေအာင္ခ်ိန္ၿပီး ကိုေဆြတင္ ၾကမ္းေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ျမင္ကြင္းပိတ္မသြားေအာင္ ဂ႐ုျပဳ၍ ေဆာက္ဖုတ္ေပၚ ေဘးတေစာင္း မက်တက် မ်က္ႏွာအပ္လိုက္သည္။ ေပါင္ကိုအနည္းငယ္ကား၍ ခုံးထေနေသာ ေဆာက္ဖုတ္ေဘးျခမ္းကို စ၍ ယက္ေလသည္။ ကင္မရာကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္ ဝါဝါလွိုင္မ်က္ႏွာေလးမွာလည္း ေဆာက္ဖုတ္အတြင္းသားေလးမ်ားလိုပင္ နီရဲေနသည္။ ကိုေဆြတင္ကေတာ့ ေပါင္ၿခံႏွင့္ ေဆာက္ဖုတ္ ေဘးသားမ်ားယက္ေနရာမွ အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ ထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ စအိုဝမွသည္ ေဆာက္ေစ့အထိ လၽွာအျပားလိုက္ ယက္ေလသည္။ စိမ့္ထြက္လာသည့္ ေဆာက္ရည္မ်ားကိုလည္း မ်ိဳခ်၍ ထိုေဆာက္ရည္မ်ား၊ တံေတြးမ်ားႏွင့္ ေဆာက္ဖုတ္ တအုံလုံးမွာ စိုရႊဲ လင္းလက္ေနသည္။ ေဆာက္ေစ့ကို ငုံ၍ စုပ္သည္။ လၽွာႏွင့္ ေဘးတိုက္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ေပးသည္။

လက္ကိုလည္း အအားမထားပဲ နိူ႔မ်ားကို တလွည့္စီ လွမ္းလွမ္းနယ္ေပးေသးသည္။ “အင့္ အဟင္း ဟင္း . . ” ထြန္းမင္းတေယာက္ ျမင္ကြင္းထဲ နစ္ေမ်ာကာ ကိုေဆြတင္ကို ေမ့၍ လီးမွာ တအားေတာင္ေနၿပီ။ ကိုေဆြတင္က မသိမသာ လွမ္းၾကည့္ရင္း အမ်ိဳးအမည္မသိ သာယာသလိုလို ခံစားရသည္ကို ထူးဆန္းစြာ အံ့ဩေနမိသည္။ သူတို့လင္မယား လိင္ဆက္ဆံတာ တျခား ေယာက္်ားတေယာက္က ၾကည့္ၿပီးလီးေတာင္ေနသည္ကို သဝန္မတိုမိသလို သူ႔မယား အလွအတြက္ပင္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေနမိသည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း လီးေတာင္ေနၿပီ။ “အ အင့္ အဟင့္ အင့္ ရွီး အား . . ” ဝါဝါလွိုင္တေယာက္ ကိုေဆြတင္ လၽွာအစြမ္းႏွင့္ ျပဳစုယုယမွုေအာက္မွာ တြန္႔လိမ္ ယိမ္းထိုးေနသည္။ တခ်က္တခ်က္ ေကာ့ေကာ့ ပင့္ေပးသည္။ ေပါင္တံႀကီးမ်ားကို စုလိုက္ ကားလိုက္ လုပ္သည္။ ကိုေဆြတင္ ေခါင္းကို ကိုင္ကာ ဆြဲဆြဲကပ္ေပးသည္။ “အင့္ အဟင့္ . . . ရၿပီ . . ထည့္ခ်င္ၿပီ ေမာင္ရယ္ . . ” တိုးတိုး ညည္းညဴ လိုက္သည္။

ထြန္းမင္းလည္း ရင္ဖိုသလိုလိုျဖစ္သြားသည္။ အာေခါင္မ်ားေျခာက္လာသည္။ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ားပင္ ေခၽြးေစးမ်ား စိုလာသည္။ ကိုေဆြတင္က ေကာင္းေကာင္းဂ်ာေနရာမွ ေဆာက္ရည္မ်ားကို အားပါးတရ သိမ္းက်ဳံးယက္၍ ၿမိဳခ်လိုက္ကာ မရပ္ခ်င္ရပ္ခ်င္ႏွင့္ ရပ္လိုက္သည္။ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ကာ ဝါဝါေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို စုကိုင္၍ ေထာင္ထားကာ ေဆာက္ဖုတ္ကို ကင္မရာဘက္ အေကာင္းဆုံး ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေအာင္ ျပလိုက္သည္။ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ ျပဴထြက္ေနသည့္ ေဆာက္ဖုတ္ကား ဝက္ဆီဖတ္ႀကီးႏွစ္ေမ်ာင္းလို အိတုံေဖာင္းမို့ေနသည္။ တံေတြးမ်ား၊ ေဆာက္ရည္မ်ားႏွင့္ စိုရႊဲ ဝင္းေျပာင္ေနသည္။ ဝါဝါ၏ ကာမခိုးေတြ ေဝေနေသာ မ်က္ဝန္းလွလွ ေလးမ်ားကလည္း ကင္မရာကို ၾကည့္လ်က္။ ကိုေဆြတင္က က်န္လက္တဖက္ႏွင့္ ေဆာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းထဲ ပြတ္ဆြဲ၍ ေဆာက္ရည္မ်ားႏွိုက္ထုတ္ကာ ေျပာင္ဝင္းေနသည့္ ေဆာက္ဖုတ္ေပၚ ပြတ္သပ္ ဆုတ္နယ္ လိမ္းက်ံေပးသည္။

ခုံးထေနသည့္ ေဆာက္ဖုတ္ေပၚက ကိုေဆြတင္ လက္ဖဝါးက ဂ်ဳံနယ္ေနသည့္ မုန္႔ဖုတ္သမားပမာ။ ကိုေဆြတင္ ကုတင္ေပၚ ဒူးေထာက္တက္ကာ မေပ်ာ့မမာ လီးတရမ္းရမ္းႏွင့္ ဝါဝါလွိုင့္ ေခါင္းရင္းဘက္သို့ တေရြ႕ေရြ႕ တိုးသြားသည္။ ပင့္ေျမာက္ ထားသည့္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းမွ သူ႔ဘက္က ေျခေထာက္တေခ်ာင္းကို ေအာက္ခ်ေပးလိုက္ၿပီး က်န္တေခ်ာင္းကို ဆက္မ ထားၿပီး ျပဲအာေနသည္ ေဆာက္ဖုတ္ ျမင္ကြင္းကို ကင္မရာမွာေပၚေအာင္ ထိန္းထားသည္။ ဝါဝါလွိုင္က အလိုက္သင့္ တစ္ေတာင္ႏွင့္ေထာက္ကာ ကိုယ္ကို ေစာင္း၍ ပါးစပ္ဟ ဆီးႀကိဳလိုက္သည္။ အနီးေရာက္လာသည့္ ကိုေဆြတင့္ လီးႀကီးကို ဒစ္ျမဳတ္ေအာင္ ဖမ္းငုံလိုက္သည္။ လၽွာႏွင့္ဒစ္တဝိုက္ကို ရစ္ပတ္ေမႊ႕ယက္ေပးသည္။ တခါ အျပင္ျပန္ထုတ္၍ ဆီးထြက္ေပါက္ေလးထဲ လၽွာကို စုခၽြန္၍ ထိုးကလိသည္။

လီးကို အေပၚပင့္၍ ေအာက္မွ ေမးသိုင္းႀကိဳးကို ယက္ေပးသည္။ ဒစ္တဝိုက္ကို လၽွာႏွင့္ ခ်ိတ္ဆြဲ၍ ယက္သည္။ ကိုေဆြတင့္လီးႀကီးကား မာတင္း၍ ေကာ့ေထာင္ေနၿပီ။ အာရွ စံခ်ိန္လြန္ လီးႀကီးပင္။ အရွည္ ၇ လက္မ ခန္႔ရွိ၍ လုံးပတ္မွာ လက္တဆုတ္ပင္ မဆန္႔ေပ။ ဂုဏ္ယူေလာက္စရာ အသိသာဆုံးမွာကား လုံးလုံးခၽြန္ခၽြန္ ဒစ္ႀကီးက မွိုပြင့္ႀကီးလို ကားထြက္ေနကာ ပင္မ လုံးပတ္ထက္ ပိုတုတ္ေနျခင္းပင္။ ထြန္းမင္းတေယာက္ ကိုေဆြတင္မိန္းမ၏ ျဖဲထားသည့္ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွ ေဆာက္ဖုတ္ျပဴးျပဴးေလးအား အထင္းသား ျမင္ေနရသည့္အျပင္၊ ကိုေဆြတင္၏ လီးႀကီးအား ျမတ္ျမတ္နိူးနိူး၊ တယုတယႏွင့္ က်င္လည္စြာ ျပဳစုေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ေအာက္မွ လီးႀကီးမွာ ညဝတ္ ေဘာင္းဘီထဲမွ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ကာ ဘယ္လိုမွ ဖုံးဖိမရေတာ့အေနရခက္ေနေလေတာ့သည္ ….ျပီးပါျပီ။