October 16, 2024

” အပျိုစင် အိပ်မက် ” ( စ/ဆုံး)


ဇင်မာဝင့် တယောက် စာအုပ်ထည့်ထားတဲ့ ကချင်လွယ်အိပ်ကို ရင်ခွင်ပိုက်ပြီး ရင်တထိတ်ထိတ် ဖြင့် ကျွန်းလှေကား ကြီးအတိုင်း တက်လာသည်၊ ဒီနေ့ ကိုမောင့် အိမ်သို့ စာလာသင်ရမည်မှာ တခြားနေ့တွေနှင့် မတူ၊ ဟင်းလင်းပွင့် နေသည့် အိမ်ရှေ့ တံခါးကြီးသည် သူဝင်လာသည်နှင့် အလိုလို ဂျိုင်းကနဲ့ ပိတ်သွားသည်၊ သူက တံခါးပိတ်သံကြောင့် ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး ပါးစပ်က ဒေါ်ဒေါ်၊ ဒေါ်ဒေါ်၊ ဦးလေး၊ ဦးလေး၊ မညွန့်၊ မညွန့် ဆိုပြီး သူ့ ကို စာသင်ပေးနေသည့် ကိုမောင် အိမ်က အိမ်သားတွေကို အသံထွက်အောင် အော်ခေါ်နေသော်လည်း မည်သူကမှ မထူး။ အလိုလိုပိတ်သွားသော တံခါးကို ဆွဲဖွင့် ကြည့်သော်လည်း တံခါးက တုံ့တုံ့မျှ မလှုတ်။ ပါးစပ်က တကြော်ကြော် အော်ခေါ်နေသော်လည်း အိမ်ထဲမှ မည်သူမျှ ထွက်မလာ။
မည်သူ့ကိုမှ ခေါ်မရသည့် အဆုံး သူစာသင်နေကျ အပေါ်ထပ်သို့ စာကြည့်စားပွဲ ရှိရာသို့သာ တလှမ်းချင်း တက်လာမိသည်။ ကိုမောင် အပေါ်ထပ်မှာ သူ့အလာကို စာသင်ပေးဘို့ စောင့်နေသည်ဟု သူ့စိတ်ထဲက သိနေသည်၊ ကိုမောင့်နာမည်က ကိုမောင်တင်၊ ဆေးတက္ကသိုလ် တတိယနှစ် ကျောင်းသား၊ သူ့ ဂိုက်ဆိုလဲ မမှား၊ မိဘချင်းကလဲ ရင်းနှီးသည်။ ကိုမောင်က သူ့ကို ညီမလေးတယောက်လို ဂရုစိုက်သည်၊ ဘာမဆို သူ့ကို အလိုလိုက်သည်၊ သူက စာမကျက်ချင် ပျင်းတယ် ဟု ညီးညူရင် ကိုမောင်က သူနှင့် အတူတူ သူကျက်ရမည့် စာကို လိုက်ကျက်သည်။ အတူတူ စာအံသည်။ ကိုမောင်ကို သူမကြောက်၊ သူ့ဆရာဟု သဘောမထား၊ သူခင်သည်၊ ကိုမောင်နှင့် တွေ့လျှင် အားလုံး အဆင်ပြေသွားမည်ကို သူသိနေသည်၊ ထို့ကြောင့် တအိမ်လုံး သရဲခြောက်သလို တိတ်ဆိတ်နေသည့်တိုင်အောင် ကိုမောင်ရှိရာ စာသင်နေကျ နေရာဆီသို့ သူတက်လာရဲခြင်းဖြစ်သည်။


လှေကားဝ ရောက်သည်နှင့် သူထင်သည့် အတိုင်း ကိုမောင်က စာသင်နေကျ စားပွဲမှာ သူ့ကို စောင့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကိုမောင်က စာသင်ချိန်ဆို အမြဲတမ်း သူ့ကို စောင့်နေကျ၊ ကိုမောင့် ကိုတွေ့လိုက်သည်နှင့် ဟန်ပင်မဆောင်နိုင်၊ ကိုမောင် ရှိရာ ခပ်သွက်သွက်လေး ပြေးကာ အောက်ထပ်မှာ ဘယ်သူ့ကိုမျှ ခေါ်မရကြောင်း၊ တံခါးကြီးလဲ အလိုလို ပိတ်သွားကြောင်း အလောတကြီး ပြောပြလိုက်သည်။ သူက ကြောက်ပြီး မောပန်းသလို ရင်ဘတ်ကို လက်လေးဖြင့် ဖိကာ ဖိကာဖြင့် စီကာရီကာ ပြောနေသည်ကို ကိုမောင်က ပြုံးပြီး ကြည့်နေသည်။ ပြီးမှ ကိုမောင်က ဟုတ်တယ် ဇင်မာရ ဒီနေ့ မေမေတို့ အားလုံး အပြင်သွားကြတာ၊ အိမ်ဖေါ် မညွန့်ပါ ခေါ်သွားတာ၊ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ ဒါဆို တံခါးကြီးက အလိုလို ဘာလို့ ပိတ်သွားတာလဲ၊ ဒီမှာလေ ဇင်မာ ရဲ့၊ ဇင်မာ ဝင်လာတော့ ကိုမောင်က ရီမုဒ် နဲ့ ပိတ်လိုက်တာ၊ အောက်ဆင်း မပိတ်ချင်လို့၊ ဆိုပြီး ခလုပ်များ ပါသည့် တီဗီရီမုဒ် လို ခပ်ရှည်ရှည် ရီမုဒ် ကွန်ထရိုး ကိုပြသည်။ အလဲ့ ကိုမောင်တို့ အိမ်က တယ်မိုက်ပါလား၊ ဟွန်း ဒါတောင် သူများ အောက်က ဒီလောက် အသံပေးနေတာ ပြန်မထူးဘူး ဟု စိတ်အေးသွားသလို မျက်စောင်းထိုးကာ ပြောရင်း ပိုက်ထားသော လွယ်အိပ်ကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။
ကိုမောင်က သူ့ အပြုအမူကြောင့် တဟားဟား အော်ရင်ရင်း သူ့နားကပ်လာသည်။ လန့်သွားသလား ဇင်မာ ဟုမေးရင်း သူ့ကို အသာဖက်လိုက်သည်။ ကိုမောင့်အပြုအမူကြောင့် သူ မျက်လုံးဝိုင်းသွားသည်။ အရင်က ကိုမောင် သူ့ အသားကို တချက်မှ မထိ၊ မထိဆို လက်ဖျားကိုတောင် မတော်တဆ မထိ၊ သူ့အပေါ်အဲ့လို ရိုးသားသည်၊ ခုမှ ဘာဖြစ်သည်မသိ ပိုင်စိုးပိုင်နင်း သူ့ကို လာဖက်သည်။ ပြီးတော့ တအိမ်လုံးမှာလဲ တယောက်မှ မရှိ၊ သူလန့်သွားသည်။ သူကလဲ ဖိုဆို၍ ယင်ဖိုတင်မက ခြင်ဖိုတောင် သန်းဖူးသူမဟုတ်၊ အိမ်မှာလဲ ခြင်လုံ စကာနှင့် နေနေသူဖြစ်သည်။ ခုလို ကိုမောင်က သူ့ကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်း လာဖက်တော့ သူ့ရင်တွေတဒိုင်းဒိုင်းခုန်ကာ ဘာပြောရမှန်းမသိ၊ စောစောကလို ကြောက်စိတ်ကြောင့် ဖြစ်လာသော ရင်တုန်ခြင်းနှင့် မတူ၊ ခုပုံစံက ရင်ထဲပူလာကာ တဒိုင်းဒိုင်းနှင့် နှလုံးခုန် မြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။
သူ့ပါးစပ်က လွှတ်ပါ ကိုမောင်၊ မတော်ပါဘူး၊ ဇင်မာ နေလို့ မရတော့ဘူး လို့ ညင်းဆန် ပြောချင်သော်လည်း သူ့ပါးစပ်က အသံထွက်မလာ၊ နှုတ်ခမ်းသာ တလှုတ်လှုတ်ဖြင့် သူပြောနေသည်ဟုထင်သည်။ အသံက အပြင်မရောက်၊ သူ ပြောမထွက်သည်ကို ကိုမောင်က သူကို လက်ခံသည်ဟု ထင်နေပုံရသည်။ ဖက်ထားရာက တဆင့်ကဲလာသည်။ သူ့ နှားခေါင်းက ဇင်မာ့ ပါးမို့မို့ပေါ် ကျလာသည်။ ကိုမောင့် အနမ်းက သိမ်မွေ့လွန်းသည်။ ပါးပြင်ကို နှာခေါင်းဖြင့် မွှေးမွှေးကြူရုံသာမက နှုတ်ခမ်းဖြင့်လည်း ဖွဖွလေး စုတ်လိုက်သေးသည်။ ကိုမောင့် အနမ်းကြေင့် စောစောက အသံမထွက်သည့် အပြောတွေလည်း လည်ချောင်းဝမှာ ပျောက်ခြင်းမလှ ပျောက်ကုန်သည်။ ကိုမောင် အနမ်းက ပါးပြင်ကနေ လည်တိုင်ကို လျှောကျလာသည်။ လည်တိုင်နှင့် နှုတ်ခမ်း ထိသည်နှင့် ဇင်မာ့ တကိုယ်လုံး ရှိမ်းကနဲဖြစ်ကာ တကိုယ်လုံးရှိ အမွေးနုများ ထောင်ကာ ကြက်သီးဖျဉ်းထလာသည်။ အလိုလို ကိုမောင် နမ်းရလွယ်အောင် ခေါင်းကို မော့ပေးမိသည်။ ကိုမောင့် နှုတ်ခမ်းက လည်တိုင် အထက်အောက် ပြေးလွှားနေသည်ကို ဇင်မာ ကြေနပ်သလို ခံစားနေရသည်။ တရှိန်းရှိန်းဖြင့် တက်နေသည့် ခံစားချက် သူသဘောကျသလို ဖြစ်နေသည်။ ကိုမောင့်ကို တင်းတင်း ပြန်ဖက်ထားမိပြီဟု သူ့ကိုယ်သူ ထင်နေသည်။ သူ့ နှုတ်ခမ်းကိုလည်း ကိုမောင် နမ်းရလွယ်အောင် အလိုလို မပွင့်တပွင့် ဟထားမိသည်။ စိတ်ထဲကလည်း နှုတ်ခမ်းကို လာနမ်းပါဟု တမ်းတမိသည်။ သူ နှုတ်ခမ်းကို တခါမျှ အနမ်းမခံဘူး။ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည့် အရသာ သူခံစားချင်မိသည်။ သူ အသံတိုးတိုးညီးပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ကိုမောင်လာနမ်းအောင် ကြိုးစားကြည့်သည်။
ကိုမောင်က သူနမ်းစေချင်သလို သူ့နှုတ်ခမ်းကို လာမနမ်း၊ သူ့အင်္ကျီစကို ကိုင်ပြီး ဆွဲယူလိုက်သည်။ ထူးထူးဆန်းဆန်းပင် သူ့တကိုယ်လုံး အေးကနဲ ဖြစ်သွားကာ သူဝတ်ထားသည့် အင်္ကျီက ကိုမောင့်လက်ထဲ ပါသွားသည်။ သူဝတ်ထားသည်က အထက်အောက် အတူတွဲထားသည့် ဘလောက်စ်အရှည်၊ ပါသွားသည်မှ အတွင်းက ဝတ်ထားသည့် ဇာဘော်လီလေးရော အသားရောင် ပင်တီလေးပါ အတူတွဲပါသွားသည်။ သူ့ တကိုယ်လုံး ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသည်ကို သူသိလိုက်သည်။ အိုး . . . ဟု ကြယ်ကြယ်လောင်လောင် အသံက စိတ်ထဲက အော်လိုက်သည်လား ပါးစပ်က အသံထွက် အော်လိုက်သည်လား သူမသိ၊ ရှက်စိတ်ဖြင့် ကိုမောင့်ကို တင်းတင်း ပြန်ဖက်ထားသည်ကိုသာ သူသိနေသည်။ ကိုမောင်က သူကိုတင်းတင်းဖက်ထားရင်း သူတို့ စာကျက်သည့် စားပွဲကို လက်ဖြင့် တွန်းချလိုက်သည်။ စာကြည့်စာပွဲက လဲကျကာ အသွင်ပြောင်းပြီး ကိုမောင့် ကုတင်လို ဖြစ်သွားသည်။ ကိုမောင့် အခန်းထဲ သူရောက်ဖူးသည်။ ကိုမောင့် အိပ်ယာခင်းသည် ဖြူဆွတ်နေသည်။ ကိုမောင့် ခေါင်းအုံးကလဲ အဖြူရောင်ပင်။ ထို အဖြူရောင် အိပ်ယာသည် ခု စာကြည့်စားပွဲ နေရာ ရောက်လာသည်။ ကိုမောင်ကဘဲ သူ့ကို ချီပြီး သူ့ အခန်းထဲ ခေါ်သွားသလား သူမသိတော့။ သူ့စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသည်။


ကိုမောင်က သူ့ကို ကုတင်ပေါ် ပွေ့ချ လိုက်သည်။ သူ သိသည် သူ့ရင်သားက သိပ်မထွက်သေး။ မနေ့ကပင် ရေချိုးရင်း သူ့ဖာသာသူ ကြည့်မိသည်။ အင်္ကျီလှလှလေးများရောင်းသည့် ဆိုင်တွင် အလှပြထားသော ပိန်ပါးပါး အရုပ်မ လောက်ပင် သူ့ရင်သားက မရှိ။ နီညိုညို နို့သီးကလဲ အပြင်လုံးလုံးမထွက်သေး။ တဝက်တပျက်သာ ထွက်သေးသည်။ ပေါင်ကြားက အမွေးနုနုကလဲ သူ့အရှက်ကို လုံလုံခြုံခြုံ မဖုန်းနိုင်သေး။ သူ့ ခန္တာကိုယ်ကို ကိုမောင် မြင်သွားမှာ သူရှက်နေသည်။ သူ့ကို ကြည့်လို့ မရအောင် သူ့ ကိုမောင့်ကြောကို အတင်းဖက်ပြီး သူ့ကိုယ်နှင့် ကပ်ထားသည်။ ထူးဆန်းသည်က သူ့စိတ်ထဲ ရုန်းကန်လိုစိတ်မရှိ။ ကိုမောင်က သူ အတင်းဖက်ထားသော လက်ကို သူ့ လက်နဲ့ ဆွဲဖယ်လိုက်ရင်း ကုန်းထလိုက်သည်။ သူ ရှက်စိတ်ကြောင့် မျက်လုံး အစုံကို တင်းတင်းမှိတ်ထားလိုက်သည်။ တင်းတင်းမှိတ်ထားသော်လည်း ကိုမောင့် အပြုအမူကို သူမြင်နေရသည်။ ကိုမောင်က သူ့ကို လေးဘက်ထောက် ခွကာ အုပ်မိုးပြီး စိုက်ကြည့်နေသည်၊ ပြီးသူ့လက်ချောင်းတွေကို ကိုမောင်က သူ့လက်ချောင်းတွေဖြင့် လာယှက်ကာ ပူးလိုက်ကာခေါင်းက သူ့ရင်သားပေါ် ငုံ့ကျလာသည်။
သူထင်သလို မနမ်း။ ကိုမောင် သူ့တကိုယ်လုံးကို လျှာဖြင့် လျှောက်ယက်နေသည်၊ သူ့တကိုယ်လုံး ယားကျိကျိ ဖြစ်နေသလို ခံစားနေရသည်။ သူ့ နို့သီးလုံးလုံးလေးကိုလဲ မစို့၊ သူ့ကိုယ်ပေါ် ကိုမောင်က လေးဘက်ထောက် ခွရပ်ရင်း လျှာဖြင့်သာ တကိုယ်လုံးလို လျှောက်ယက်နေသည်။ သူ့ ချိုင်းကြားကို လာယက်တော့ ယားသလိုလို တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ကိုမောင်က အနံ့ ခံသလို သူ့တကိုယ်လုံးကို နမ်းလိုက် လျှက်လိုက် လုပ်နေသည်။ သူ့အပေါ်ပိုင်း တခုလုံး ကိုမောင် မယက်မိသည့် နေရာမရှိတော့၊ သူလဲ ယားသလိုလို၊ ဖိန်းကနဲ ရှိန်းကနဲ ဖြစ်ကာ တွန့်တွန့်လူး နေသည်၊ ရင်ထဲမှလည်း လှိုက်ကနဲ လှိုက်နဲမောနေသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် ကိုမောင့်ခေါင်းက သူ့ အောက်ပိုင်းနှင့် နီးလားသည်။ ကိုမောင်လျှာ သူ့ပေါင်ကြားကိုရောက်လာတော့မည်ကို သူကြောက်နေမိသည်။ အဲ့ဒီနေရာမှ အရည်တွေ စီးကျ နေသလို ခံစားနေရသည်ကိုသူသိနေသည်၊ အဲဒီလို အလိုလို ထွက်နေသည့် အရည်တွေကို ကိုမောင် ယက်မိသွားမှာ စိုးရိမ်နေသည်။ သူ့ပေါင်ကို အလိုလို တင်းတင်းစေ့ထားမိသည်။


ကိုမောင်က သူနှင့် ချိတ်ထားသော လက်ကိုဖြုတ်ကာ သူ့ပေါင်ကို ဆွဲဖြဲလိုက်သည်။ သူ မတောင့်ခံနိုင်၊ အလိုလို ကားပေးသလို ဖြစ်သွားသည်။ သူ့ ရင်ထဲပိုမောလာသည်။ ပူသလို အေးသလို အမျိုးမျိုး ခံစားချက်တွေ ရနေသည်။ ကိုမောင့်ခေါင်းက သူ့ပေါင်ကြားထဲ စိုက်ကျလာသည်။ သူ့လက်က အလိုလို ကိုမောင့် ခေါင်းက ဆံပင်ကို ဆွဲဆုတ်မိသည်။ တင်းတင်းပိတ်ထားသည့် သူ့မျက်စိက ကိုမောင်ဘာလုပ်သည်ကို မြင်နေရသည်။ ကိုမောင့်လျှာက အရည်ကြည်တစိမ့်စိမ့်ကျနေသည့် အပေါက်ထဲ တိုးဝင်လာသည်၊ ပြီးမှ ခပ်ဖိဖိ အနေထားဖြင့် အပေါ်ကို ထောင်ယက်လိုက်သည်၊ လျှာက အတွင်းသား အကုန်လုံး တွန်းတိုက်ဆွဲယက်သွားသည်ကို သူတိတိကျကျ မြင်နေရသည်။ သူ့ရင်ထဲပိုမောလာသည်။ စိတ်ထဲက ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ တခုခုထွက်ကျချင်နေသလိုလို ဖြစ်နေသည်ကို အတင်းအောင့်ထားနေရသည်၊ ကိုမောင်က တခါတည်း မရပ်၊ ဆက်ကာ ဆက်ကာ ဖြင့် မနားတမ်းယက်နေသည်။ သူက ကိုမောင့်ဆံပင်ကို တင်းတင်းဆွဲကာ တားသည်။ ကိုမောင်က မရပ်၊ သူ မထိမ်းနိုင်တော့၊ စိတ်ကိုလျှော့ပြီး အကုန် ထုတ်ချလိုက်သည်။
သူ့ ပေါင်ကြားဆီမှ ပူကနဲ ဖြစ်ပြီး အရည်တွေ စီးကျလာသည်ကို သူသိလိုက်သည်။ ချက်ခြင်း အသိစိတ်ပြန်ပေါ်လာပြီး စုံမှိတ်ထားသော မျက်စိ ပွင့်လာသည်။ ပေါင်ကြားမှ စီးကျနေသည့် အရည်က မရပ်၊ ဖြတ်ကနဲ လက်ဖြင့် စမ်းကြည့် လိုက်တော့ ခပ်နွေးနွေး အရည်တွေ စမ်းမိသည်။ ချက်ခြင်း အိပ်ယာပေါ်မှ ခုန်ထပြီး ကုတင်ဘေးမှ မီးခလုပ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။
သူ့ ညအိပ် ဘောင်းဘီ တခြမ်း စိုရွှဲနေသည်။ ကုတင်ပေါ် ပုံနေသော စောင်ကိုဆွဲဖယ်လိုက်တော့ အကွက်လိုက် စိုနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စိုနေသော လက်ကို နမ်းကြည့်တော့ သေးနံ့။ ဇင်မာ ဘာဖြစ်နေသည်ကို သဘောပေါက်သွားသည်။ အမေတော့ ဆဲပြီ၊ ကြီးကောင်ကြီးမား အိပ်ယာထဲ သေးပေါက်ချသည်ဟု၊
စိုနေသော ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြစ်ကာ သေးကွက်နှင့် လွတ်သည့် နေရာ ပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း အိပ်မက်ကို သူ မှတ်မိသလောက် ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ တည်ကြည်သော ကိုမောင့် ရုပ်ရည်က သူ့ မျက်စိထဲ မြင်လာသည်၊ တခိခိ ရယ်ရင်း အနားက ခွအုံးကို ဆွဲယူကာ တင်းတင်းဖက်လိုက်မိသည်။ သေချာသည်က နက်ဖြန် ကိုမောင့်ကို သူကြည့်ရဲမည် မထင်။😁😁
ပြီးပါပြီ ။ ။