ေမာတယ္ကိုကိုရယ္

“ေဘာ္ … ေဘာ္” “ဘူ … ဘူ” ကမ္းနားမွာ သေဘၤာ ကပ္ျပန္ၿပီ။ ကိုကို ဒီသေဘၤာနဲ႔ ျပန္ပါလာမွာလား။ ညိဳမီ စက္ဘီးေလးနဲ႔ သြားသြားၾကည့္ရတာ အေမာ။ လူေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ ကိုကို ပါမလားဘူး။ ညိဳမီ စိတ္ညစ္တယ္။ သေဘၤာႀကီးရယ္ ဘာလို႔မ်ား ကိုကို႔ကို ေခၚမလာတာလဲ။ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ စက္ဘီးေလးကို တြန္းၿပီး ညိဳမီ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကိုကိုရယ္ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္လာမွာလဲ။ ညိဳမီ လြမ္းလွၿပီ။ ကိုကို ရန္ကုန္မွာ ေပ်ာ္ေနၿပီလား။ ကိုကို ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ အေတြးေတြက ဝမ္းနည္းစိတ္ကို ေခၚေဆာင္လာတယ္။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အတူေပါ့။ ညိဳမီ တိတ္တိတ္ေလး ငိုခ်လိုက္တယ္။ ကိုကို မေကာင္းဘူး။ ညိဳမီ့တေယာက္ထဲကို ထားသြားတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ ကိုကို ရီးစားေတြမ်ား ေတြ႕ေနၿပီလား။ ညိဳမီ့ရင္ထဲမွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာတယ္။ အေတြးေတြနဲ႔ ႐ူးၿပီ ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ့အိမ္နဲ႔ ကိုကို႔အိမ္က ကပ္ရပ္။ ႏွစ္ထပ္တိုက္ ႏွစ္လုံးက ၿခံစည္း႐ိုးပဲ ျခားတယ္။ ေဖေဖတို႔ကေတာ့ ေအာက္မွာပဲ အိပ္တယ္။ ပြဲ႐ုံလိုမ်ိဳး ဖြင့္ထားေတာ့ ညိဳမီ့ကို သိပ္ေအာက္မဆင္းခိုင္းဘူး။ ညိဳမီ စာက်က္လို႔ရေအာင္ အိမ္ေပၚထပ္မွာ ထားတယ္။ ညိဳမီ့အခန္းထဲက ျပတင္းေပါက္နဲ႔ ကိုကို႔အခန္း ျပတင္းေပါက္နဲ႔က ကပ္ရပ္ပဲ။ တိုက္ႏွစ္လုံးျခားေနေပမယ့္ ကိုကို ခုန္ကူးတတ္တယ္။ ညဖက္ ကိုကို ခုန္ကူးလာၿပီး ညိဳမီ့အခန္းထဲမွာ အိပ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ညိဳမီ ဘယ္လိုလုပ္ေမ့လို႔ရမွာလဲ။ ကိုကို အရမ္းဆိုးတယ္။ ညိဳမီ အရမ္းလြမ္းတယ္။

အမွန္ဆို ညိဳမီက သိပ္လွတဲ့ ပန္းကေလးပါ။ ေဖေဖ ေမေမရဲ႕ ေကာင္းေမြေတြ ဆက္ခံခြင့္ရထားေတာ့ လွတာေပါ့။ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးရယ္၊ ပါးခ်ိဳင့္ေလး ႏွစ္ခုရယ္၊ ေလးေထာင့္ဆန္တဲ့ မ်က္ႏွာ၊ ေက်ာလယ္ေလာက္ရွည္တဲ့ ဆံပင္၊ ရွိသင့္ရွိထိုက္တာထက္ ပိုေနတဲ့ ရင္ေတြ တင္ေတြနဲ႔ ညိဳမီ သိပ္လွတယ္။ ၈ တန္းေလာက္မွာ ညိဳမီ အလွေသြးေတြ ႂကြယ္လာတယ္။ ရာသီပန္းပြင့္ၿပီး ညိဳမီ ထြားလာတယ္။ ရင္ေတြ ထြားလာတယ္။ တင္ေတြ ကားလာတယ္။ ညိဳမီ လူႀကီး ျဖစ္လာၿပီတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကိုကိုနဲ႔ ညိဳမီက ဘာမွ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ကိုကိုလဲ ႐ိုး႐ိုးသားသား၊ ညိဳမီလဲ ႐ိုး႐ိုးသားသား ဘာစိတ္မွ မရွိေသးဘူး။ ကိုကိုက ညိဳမီ့ထက္ တႏွစ္ႀကီးတယ္။ တတန္းလဲ ႀကီးတယ္။ ညိဳမီ ဆယ္တန္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ကိုကို ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရမယ္တဲ့။ ကိုကိုက စာမွာ သိပ္ေတာ္တာ။ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္း သြားတက္ရမွာတဲ့။ ညိဳမီနဲ႔ ကိုကို ခြဲရမယ့္ေန႔ေလးကို ညိဳမီ သိပ္သတိရတာပဲ။ တသက္လုံးလဲ ေမ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီညက မိုးေတြ သည္းသည္းမဲမဲ ႐ြာတယ္။ ညိဳမီ ဆုေတာင္းတယ္။ သေဘၤာေတြ မထြက္ပါေစနဲ႔လို႔။ ကိုကိုနဲ႔ မခြဲခ်င္ဘူး။ ညိဳမီ ငိုေနတာ သိလို႔ ကိုကို ျပတင္းေပါက္ကေန ေက်ာ္ၿပီး ညိဳမီ့အခန္းထဲကို ဝင္လာတယ္။ “မငိုပါနဲ႔ ညိဳမီရယ္ ကိုကိုက ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္မွာပါ” “ညိဳမီ ကိုကိုနဲ႔ မခြဲခ်င္ဘူး” ညိဳမီ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တယ္။ ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းေလးတိုးၿပီး တအီးအီး ငိုပစ္လိုက္တယ္။ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ဝမ္းနည္းမြဳက မ်က္ရည္ေတြ မဆည္ႏိုင္ေအာင္ ညိဳမီ ျဖစ္ေနၿပီ။ “မငိုနဲ႔ေနာ္ တိတ္ တိတ္” “ဟင့္ ဟင့္ ငိုမွာပဲ ကိုကိုက မနက္ျဖန္ဆို သြားေတာ့မွာ” “ညိဳမီ ကိုကို႔ကို ခ်စ္လား” “ခ်စ္တာေပါ့ ကိုကိုရယ္ ညိဳမီ့စိတ္ထဲမွာ ကိုကိုပဲ ရွိတာ ကိုကို မသိဘူးလား” “သိတယ္ သိတယ္ ေမာ့ပါအုံးကြာ” မ်က္ရည္ေတြ တြဲလြဲခိုေနတဲ့ၾကားက ကိုကို႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ကို နမ္းတယ္။ ညိဳမီ ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာ။ ကိုကို တခါမွ ဒီလိုမ်ိဳး မနမ္းဖူးဘူး။ ညိဳမီ ေၾကာက္တယ္။ ႏြဳတ္ခမ္းေလးကို တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့ၾကားက ကိုကို႔ ႏြဳတ္ခမ္းေတြက ညိဳမီ့ႏြဳတ္ခမ္းေတြကို ေသြးေဆာင္ေနတယ္။ ညိဳမီ မတြန္းရက္ဘူး။ ကိုကို ညိဳမီ့ကို ဖက္ထားတယ္။ ဖက္ထားတဲ့လက္ေတြက တေျဖးေျဖး ေအာက္ဆင္းလာတယ္။ ညိဳမီ့တင္ပါးေတြနားကို ကိုကို႔လက္ေတြ ဝဲလာတယ္။ ညိဳမီ ေၾကာက္တယ္။ ရင္ေတြခုန္တာလဲ အရမ္းပဲ။ ထိန္းထားတဲ့ၾကားက ကိုကို႔ႏြဳတ္ခမ္းေတြက ညိဳမီ့ႏြဳတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ယူသြားတယ္။

အသဲအူေတြ ေျဗာင္းဆန္မတတ္ပဲ ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ယိမ္းယိုင္သြားတယ္။ ကိုကို႔လက္ေတြ ညိဳမီ့တင္ပါးကို ပြတ္တယ္။ ကိုကို ဆိုးတယ္။ နမ္းေနရင္း ညိဳမီ ကုတင္ေပၚကို လဲက်သြားတယ္။ “ညိဳမီ” “ရွင္” “ခ်စ္တယ္ေနာ္” “ခ်စ္တာေပါ့ ကိုကိုရယ္” ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနတဲ့ ညိဳမီ ရွက္လိုက္တာ။ ရင္သားေတြက မို႔လိုက္ ေမာက္လိုက္နဲ႔ ရင္ေတြ တအားခုန္တယ္။ ကိုကို႔အၾကည့္ေတြက ညိႈ႕ဓါတ္ေတြ အျပည့္ပါေနတယ္။ ကိုကို႔လက္ေတြက လြိဳင္းထေနတဲ့ ညိဳမီ့ရင္သားေတြအေပၚကို ဝဲလာတယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ရင္သားေတြကို အုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ကိုကိုရယ္။ အရည္ေတြ ေပ်ာ္က်သြားမတတ္ ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ။ “ညိဳမီ ခြၽတ္ေပးပါလား ကိုကိုၾကည့္ခ်င္တယ္” ျငင္းဆန္တဲ့စကားေတြ မဆိုခ်င္ပါဘူး။ ျပဳစားခံထားရတဲ့သူေတြလို ညိဳမီ ၾကယ္သီးေတြကို ခြၽတ္ေပးလိုက္တယ္။ တပိုင္းတစ ေပၚလာတဲ့ ေဘာ္လီေအာက္မွာ ညိဳမီ့ရင္သားေတြ တပိုင္းတစ ေပၚေနမွာပဲ။ “လွလိုက္တာ ညိဳမီရယ္” ကိုကို ညိဳမီ့ကို နမ္းတယ္။ ရင္သားႏွစ္ခုၾကားကို ဖြဖြေလး နမ္းတယ္။ အဟင့္။ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းျဖန္းထၿပီး ႐ုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ ပစ္လိုက္ခ်င္တာပဲ။ မေနတတ္ဘူး။ ယားတယ္။ ညိဳမီ ကိုကို႔ကို တြန္းဖယ္လိုက္ရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဖက္ထားရမွာလား။ ညိဳမီ မသိေတာ့ဘူး။ ေခါင္းအုံးေလးကို ဆုပ္ထားရင္း မ်က္စိမွိတ္ထားပစ္လိုက္တယ္။ ရွက္လို႔။ ႏူးညံ့တဲ့ ရင္သားေတြေပၚမွာ ကိုကို အနမ္းေတြ ေခြၽခ်လိုက္တယ္။ ဖြဖြေလး နမ္းတယ္။ ညိဳမီ့တကိုယ္လုံး ႐ြ႐ြေလး အေၾကာေတြ တင္းလာတယ္။ “အကုန္ခြၽတ္လိုက္ကြာ” ညိဳမီ ဘယ္လိုလုပ္ ျငင္းရက္မွာလဲ။ ရွက္တာေတာ့ ရွက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ကိုကို ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ခ်စ္တတ္စိတ္နဲ႔ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ခုန္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ညိဳမီ သိတာေပါ့။ ကိုကို ပန္းခူးေတာ့မယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလး ႏြမ္းေတာ့မယ္။

ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တယ္ကိုကိုရယ္။ ကိုကို လိုခ်င္ရင္ အကုန္ယူသြားႏိုင္ပါတယ္။ မိန္းကေလး တေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ စြန႔္လြြတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညိဳမီ ရွက္တယ္ ကိုကိုရယ္။ “ကိုကို ခြၽတ္ေပးေနာ္” ညိဳမီ ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ေနာက္လွည့္ေပးလိုက္တယ္။ ေဘာ္လီက ဂ်ိတ္ေတြ တခုၿပီး တခု ျပဳတ္သြားၿပီး ညိဳမီ့ကိုယ္ေပၚက ေဘာ္လီကို ကိုကို ခြၽတ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ ရွက္လိုက္တာ။ ဒီဘက္ကို ျပန္မလွည့္ရဲဘူး။ ရင္သားေတြက ဟာလာဟင္းလင္းနဲ႔ တခါမွ ညိဳမီ ဒီလိုမေနဖူးပါဘူး။ “ဒီဘက္လွည့္ပါအုံး ညိဳမီ” “ဟင့္အင္း ရွက္တယ္ဆို” ႏုႏုေဖြးေဖြး ရင္သားဆိုင္ေတြကို ညိဳမီ လက္ကေလးနဲ႔ ကာထားမိတယ္။ ရွက္စိတ္က မြြန္ထူေနတာပဲ။ ကိုကို ညိဳမီ့ ပုခုံးေလးကို ကိုင္ၿပီး ဆြဲလွည့္တာေပါ့။ ညိဳမီ ကိုကို႔ကို မၾကည့္ရဲဘူး။ “လက္ေတြ ဖယ္ပါအုံး ညိဳမီရဲ႕” ကိုကို ညိဳမီ့လက္ေတြကို ဖယ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ ဖယ္ရင္ေကာင္းမလား မဖယ္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားပါေသးတယ္။ ကိုကို စိတ္ဆိုးမွာလဲ ေၾကာက္တယ္။ လက္ေတြကို တြန႔္ဆုပ္ တြန႔္ဆုပ္နဲ႔ ဖယ္လိုက္ေတာ့ ညိဳမီ့ရင္သားဆိုင္ေတြ ကိုကို ျမင္သြားတယ္။ “သိပ္လွတာပဲကြာ” ကိုကို ၾကည့္တယ္။ တယုတယနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ညိဳမီ့ရင္သားေတြက လွပါတယ္။ အရမ္းႀကီးမထြားေသးေပမယ့္ ႐ြယ္တူမိန္းကေလးေတြထက္ေတာ့ ပိုႀကီးတာ အမွန္ပဲ။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးက ေသခ်ာမေထာင္ေသးဘူး။ ႏို႔အုံထဲမွာ ျမဳပ္ေနတယ္။ ေမေမေျပာတာေတာ့ အပ်ိဳႏို႔ဆို အဲဒီလိုပဲတဲ့။ ကိုကို႔အၾကည့္ေတြက တပ္မက္မြဳေတြ ပါလာတယ္။ ညိဳမီ ၾကက္သီးထမိပါတယ္။ “သိပ္လွတယ္ကြာ” ကိုကို ညိဳမီ့ရင္သားေတြကို နမ္းတယ္။ ညိဳမီ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ ကိုကိုရယ္။ တခါမွ အနမ္းမခံဖူးတဲ့ ရင္သားေတြကို ကိုကို နမ္းတယ္။ ညိဳမီ့တကိုယ္လုံး ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေအာင္ တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးတက္သြားတယ္။ “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း” ညိဳမီ ျငင္းမိသလား။ မ သံေပးမိတာလား။ ညိဳမီ မသိေတာ့ဘူး။ တကယ္ကို မေနတတ္ဘူး ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ အရမ္းယားတယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ဆက္နမ္းေတာ့တာပဲ။ အသဲယားဆုံးက ကိုကို ညိဳမီ့ႏို႔သီးေလးကို စို႔လိုက္တဲ့အခ်ိန္ပဲ။ “အီ” ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ႏို႔ေလးကို စို႔တယ္။ ႏြဳတ္ခမ္းေတြကို အတင္းကိုက္ထားမိတယ္။ ရင္သားေတြက ကိုကို႔ကို ခ်စ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ အစြမ္းကုန္ ေကာ့ေကာ့ေပးတယ္။ ကိုကို ဖြဖြေလး စို႔ေနရင္း လွ်ာေလးနဲ႔ တို႔တယ္။ ညိဳမီ ညိဳမီေလ ဘယ္လိုမွ ထိန္းလို႔မရေတာ့ဘူး။ ေသြးေတြ ေျပာင္းျပန္စီးသြားသလိုပဲ။ ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ထိန္းမရေတာ့ဘူး။ “ဟင့္ ကိုကိုရယ္” ျမဳပ္ဝင္ေနတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ကိုကို႔လွ်ာက လိုက္ဆြတယ္။ ေျပာမျပတတ္တဲ့ တုန္ရီလြိဳက္ေမာမြဳေအာက္မွာ ညိဳမီ ေမ်ာသြားတယ္။ ညိဳမီ ကိုကို႔အနမ္းေအာက္မွာ ေမ်ာသြားတယ္။ တခါမွ မျဖစ္ဘူးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔အတူ ညိဳမီ့ရင္ထဲမွာ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ လွ်ံတက္လာတယ္။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။

ညိဳမီ့ရင္သားေတြကလဲ ကိုကို႔ကိုခ်စ္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေကာ့ေကာ့ေပးတယ္။ ကိုကို႔ရဲ႕ အနမ္းေတြက ပိုျမန္လာတယ္။ ညိဳမီ့ရင္ေတြလဲ ပိုတုန္လာတာေပါ့။ ထိန္းမရေအာင္ ျဖစ္သြားတာက ကိုကို ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို အားရပါးရ အထက္ေအာက္ ယက္ပစ္လိုက္တာပါပဲ။ “အို ကိုကို ဟင့္ ယားတယ္ဆို ဟင့္” “အာာ” ညိဳမီ ၿငီးတြားမိတယ္။ ေပါင္ၾကားထဲက ညိဳမီ့ပန္းေလးက ဆစ္ဆစ္ ဆစ္ဆစ္နဲ႔ ယားတက္လာတယ္။ မထိန္းထား ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ကို ပြင့္ထြက္ကုန္တယ္။ ၿမိဳသိပ္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ညိဳမီ တအားေကာ့ပစ္လိုက္မိတယ္။ သုံးေလးခါေလာက္ တုန္ရီလြိဳက္ေမာသြားၿပီး ပန္းေလးထဲက အရည္ေတြ ထြက္က်လာတယ္။ တခါမွ မခံစားဖူးတဲ့ အရသာမို႔ ညိဳမီ့ရင္ေတြ ခုန္တာ အရမ္းပဲ။ ကိုကို သိသြားမွာလဲ ရွက္တယ္။ ကိုကို႔လက္ေတြက ညိဳမီ့ႏို႔ေတြကို ကိုင္ေနရင္းကေန ေအာက္ကိုဆင္းလာတယ္။ ထမီေပၚကေန ပန္းေလးကို အုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ညိဳမီ တုန္တက္သြားတယ္။ မျငင္းရက္ပါဘူး။ ျငင္းဆန္ဖို႔လဲ အားမရွိဘူး။ ကိုကို ေပးတဲ့အထိအေတြ႕မွာ ညိဳမီ ေမ်ာသြားၿပီ။ ညိဳမီ့ပန္းေလးကို တယုတယ ကိုကို ကိုင္တယ္။ ညိဳမီ မေနတတ္ေတာ့ဘူး။ “အဟင့္” ႐ုန္းတာမဟုတ္ပါဘူး ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ ယားလြန္းလို႔ပါ။ ကိုကို ညိဳမီ့ပန္းေလးကို လက္ညႇိဳးေလးနဲ႔ ပြတ္ေပးတယ္။ ထမီေလးက အိပ္ရင္ ဝတ္တဲ့ထမီဆိုေတာ့ ပါးတာေပါ့။ အတြင္းခံကလဲ ပါးပါးေလး။ ကိုကို႔လက္ညႇိဳးရဲ႕ အထိအေတြ႕ကို ညိဳမီ အလူးအလဲ ခံရေတာ့တာပဲ။ ဆစ္ဆစ္ ဆစ္ဆစ္နဲ႔ ယားတက္လာတယ္။ မေနတတ္ဘူး ကိုကိုရယ္။ ကိုကို႔လက္ညႇိဳးေလးက ညိဳမီ့ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ထိပ္ပိုင္းကို ဖိိၿပီး ပြတ္တယ္။ ညိဳမီ တကယ္ကို ေနလို႔မရေတာ့ဘူး။ ကိုကို႔ကို တအားဖက္ထားတာေပါ့။ ႏြဳတ္ခမ္းေလးကို တအားကိုက္ထားတဲ့ၾကားက ဟင့္ကနဲ ဟင့္ကနဲ ၿငီးတြားသံေလး ထြက္ထြက္လာတယ္။ ညိဳမီ့အေသြးအသားေတြ ပြက္ပြက္ဆူကုန္ပါၿပီ။ “ညိဳမီ ထမီခြၽတ္လိုက္ကြာ” ညိဳမီ ရွက္တယ္။ စိတ္ေတြက မြြန္ထူေနၿပီ။ ထမီေလးကို ခြၽတ္လိုက္ရင္ အရည္ေတြစိုေနမယ့္ အတြင္းကို ကိုကို ျမင္သြားမွာေပါ့။ ရွက္လိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ ထမီေလးကို အသာေလး ေအာက္ကို ေလွ်ာေပးလိုက္တယ္။ ကိုကို ဆြဲခြၽတ္ၿပီး ခုတင္ေအာက္ကို ပစ္ခ်လိုက္တာေပါ့။ မြြန္ထူတက္သြားတာပဲ။ ညိဳမီ့တကိုယ္လုံးမွာ အတြင္းခံေလး တခုပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ “ခြၽတ္ေလ ညိဳမီ” “ညိဳမီ ရွက္တယ္ ကိုကိုရယ္” ညိဳမီ ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲကို ေခါင္းေလး ေဝွ႔ၿပီး မ်က္ႏွာကို ဖြက္ထားလိုက္တယ္။ ရွက္တာကိုး။ ကိုကို ၿပဳံးေနတယ္။ သေဘာက်မွာေပါ့။ ညိဳမီ့တကိုယ္လုံး သူ ထင္သလို နမ္း႐ြဳံ႕ေဆာ့ကစားေနတာကိုး။ “ခြၽတ္လိုက္ပါကြာ” “ရွက္တယ္ ကိုကိုရာ ခြၽတ္ေပး” ကိုကို ရီတယ္။ ညိဳမီ့အတြင္းခံေလးကို ကိုကိုခြၽတ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ ႏြဳတ္ခမ္းေလး ကိုက္ၿပီး တင္ပါးေလးကို ႂကြေပးလိုက္ရတာေပါ့။ အတြင္းခံေလးက မကြၽတ္ခ်င္ဘူး။ ပန္းေလးရဲ႕ အရည္ေတြ စိုေနေတာ့ ကပ္ေနတယ္။ ကိိုကု ညိဳမီ့ပန္းေလးကို စိုက္ၾကည့္တယ္။ ရွက္လိုက္တာ။

ညိဳမီ ေပါင္ေတြကို လိမ္လိုက္ၿပီး “အဲဒီလို မၾကည့္နဲ႔ ကိုကိုရာ ညိဳမီ ရွက္တယ္ဆို” “ေပါင္ေလးကားလိုက္ ကိုကို ၾကည့္ခ်င္တယ္” ညိဳမီ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေပါင္ေလးကို ကားလိုက္တယ္။ ရွက္လိုက္တာ။ အရည္ေတြ စိုေနမွာပဲ။ ပန္းေလးကို ကိုကို စိုက္ၾကည့္တယ္။ ကိုင္ၾကည့္တယ္။ ညိဳမီ အသဲေတြ ယားလိုက္တာ။ ကိုကို႔လက္ညႇိဳးေလးက ခုနကအတိုင္းပဲ အသာေလးပြတ္တယ္။ ကိုကို ပိုဆိုးလာတယ္။ ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကိုလဲ စို႔တယ္။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ ယားလြန္းလို႔ ထြန႔္ထြန႔္လူးေနတာပဲ။ ကိုကို႔လက္ညႇိဳးေလးက ညိဳမီ့ပန္းေလးရဲ႕ အကြဲေၾကာင္းကို ပြတ္တယ္။ အရည္ေတြ စိုေနေတာ့ ကိုကို ပြတ္လို႔ ပိုေကာင္းတယ္ထင္တာပဲ။ လက္ညႇိဳးေလးက ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ အသားႏုႏုေလးကို ပြတ္ပြတ္သြားတာ ညိဳမီ သိပ္ရင္ခုန္တာပဲ။ ကိုကို႔ကို တအားဖက္ထားၿပီး တအားေကာ့ထားေပးမိတယ္။ အရည္ေတြကလဲ ေဝါကနဲ ေဝါကနဲ ထြက္ပါ့။ တခါမွ အဲဒီေလာက္ မထြက္ဘူးဖူး။ အရည္ေတြ တခါတခါ ထြက္သြားရင္ ညိဳမီ့ရင္ေတြ သိမ့္သိမ့္တုန္သြားတာပဲ။ ညိဳမီ့ပန္းေလးကိုလဲ ညိဳမီ တအား တအား ညႇစ္ပစ္လိုက္မိတယ္။ ညိဳမီ ႏြမ္းသြားတယ္။ ေမာတယ္။ ခဏခဏ အရည္ေတြ ထြက္ေနရင္ ညိဳမီ ေသမွာပဲ။ “ညိဳမီ ေကာင္းလား” “ဟင့္ ရွက္တယ္ဆို ေမးနဲ႔” ကိုကို အက်ႌေတြ ခြၽတ္ၿပီး ညိဳမီ့ေပၚမွာ လာအိပ္တယ္။ ညိဳမီ ေပါင္ေလးကားေပးလိုက္ရတာေပါ့။ ကိုကိုက ညိဳမီ့ေပါင္ၾကားထဲမွာ အတင္းေနရာယူလိုက္တယ္။ ကိုကို႔ေပါင္ၾကားထဲကို ညိဳမီ မၾကည့္ရဲဘူး။ ခပ္ရွည္ရွည္ဟာႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတာေတာ့ ညိဳမီ သတိထားလိုက္မယ္။ အဲဒါႀကီးနဲ႔ ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲ ထည့္လိုက္ရင္။ ညိဳမီ အေတြးေတြနဲ႔ တုန္လြဳပ္သြားတာ တကယ္ပါ။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ ဖင္ေၾကာေလးပါ ႐ြဳံ႕သြားမိတယ္။ ကိုကို တကယ္ထည့္ေတာ့မွာပါလား။ ကိုကို႔ဟာနဲ႔ ညိဳမီ့ပန္းေလးကို ပြတ္တယ္။ ညိဳမီ ယားတယ္။ တအားယားတယ္။ ကိုကို ႏို႔ကိုလဲ စို႔တယ္။ တဖက္ကလဲ နယ္တယ္။ ညိဳမီ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ ကိုကိုရယ္။ တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးၿပီး တအားယားတာပဲ။ တကိုယ္လုံး ေပါက္ကြဲမတတ္ အေၾကာေတြ တင္းတက္လာတယ္။ ကိုကို ညိဳမီ တြန႔္လိမ္ေနတဲ့ၾကားက ညိဳမီ့ပန္းေလးကို ေတ့လိုက္ၿပီး ဖိခ်ပစ္လိုက္တယ္။ “အား” “နာတယ္ မရဘူး ကိုကို” “အား နာတယ္ နာတယ္” ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲကို ကိုကို အတင္းထိုးထည့္တယ္။ ညိဳမီ ေအာ္ဟစ္ငိုပစ္လိုက္တာေပါ့။ ကိုကို႔ကိုလဲ တြန္းတယ္။ မရဘူး။ ကိုကို ဖိထားၿပီး ေဆာင့္ခ်တယ္။ ညိဳမီ့ဘဝမွာ အနာက်င္ဆုံးအခ်ိန္ပါပဲ။ တခါမွ အဲဒီေလာက္ မနာဖူးဘူး။ အသက္႐ြဳလို႔ မရျဖစ္သြားေအာင္ကို ကိုကို အဆုံးထိ သြင္းပစ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလး ကြဲမတတ္ပါပဲ။ ညိဳမီ ႐ုန္းကန္မရတဲ့အဆုံး ေခါင္းအုံးေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိတယ္။ “ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္ အားး နာတယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ နာတယ္ အားးး” ညိဳမီ ငိုတာေပါ့။ ပန္းေလးအထဲမွာ တခုခု စုတ္ျပတ္သတ္သြားသလိုပဲ နာလိုက္တာ တဆစ္ဆစ္နဲ႔။ ကိုကို ညိဳမီ့ကို နမ္းတယ္။ လည္တိုင္ေတြကို နမ္းတယ္။ နား႐ြက္ကို နမ္းတယ္။ ကိုကို ေျဖးေျဖးေလး ျပန္ထုတ္တယ္။ ညိဳမီ နာလြန္းလို႔ ညႇစ္ထားတာေပါ့။

ကိုကို ထုတ္မရေတာ့ ျပန္ထည့္တယ္။ တအားနာတယ္။ “အား ကိုကို နာတယ္ နာတယ္ အားးး” တားေနတဲ့ၾကားက ကိုကို ေဆာင့္တာေတြ ၾကမ္းလာတယ္။ အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်တာ။ ညိဳမီ ေသတာေပါ့။ “ေသၿပီ အားးး ေသၿပီ ေသၿပီ ဟင့္ ဟင့္ အားးး” လူတကိုယ္လုံး ထူပူရွိန္းပိန္းသြးတာပဲ။ ေသြးေတြ အရမ္းတိုးလာတယ္။ ေမာတယ္။ ညိဳမီ အရမ္းေမာတယ္။ ကိုကိုကလဲ အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး တအားေဆာင့္တယ္။ ညိဳမီ တအားဖက္ၿပီး ကိုကိုေဆာင့္သမွ် ခံရေတာ့တာေပ့ါ။ အသက္ေအာင့္ၿပီး ခံၾကည့္တယ္ မရဘူး။ မရဘူး။ ကိုကို ပိုၾကမ္းလာတယ္။ ညိဳမီ့ႏို႔ေတြကိုလဲ ခပ္တင္းတင္း စြဲဆုပ္ၿပီး ဆက္တိုက္ႀကီး ေဆာင့္ပစ္လိုက္တာ။ အဆက္မျပတ္ပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးတခ်က္ အျပင္းဆုံး ေဆာင့္ခ်လိုက္ၿပီး အဆုံးထိ ထိုးႏွစ္ပစ္လိုက္တာ။ ညိဳမီ ငိုလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔။ “အား အား အား ေသၿပီ ညိဳမီ ေသၿပီ အားးး” အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္ေပမယ့္ ညိဳမီ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ ခံစားရတယ္။ နာက်င္တဲ့ ခံစားမြဳေနာက္မွာ လြိဳင္းလုံးေလးေတြလို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မြဳက ညိဳမီ့ရင္ကို လာလာ႐ိုက္ခတ္တယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလးကို ကိုကို ခူးသြားၿပီ။ ညိဳမီ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေပးလိုက္တာပါ။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။ အရမ္းပဲ။ ကိုကို တအားေမာသြားတယ္ ထင္တယ္။ ညိဳမီ့ကိုယ္ေပၚမွာ လွဲခ်ၿပီး အေမာေျဖတယ္။ နဖူးမွာ ေခြၽးေတြလဲ စို႔လို႔။ ခဏေလာက္ အနားေျဖၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုကို ညိဳမီ့ကို နမ္းတယ္။ “ညိဳမီ ေကာင္းလားဟင္” “သြား အရမ္းနာတယ္ မေကာင္းဘူး” ကိုကို႔ဟာက ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲမွာပါ။ မာေတာင္ေနတာပဲ။ တဒိတ္ဒိတ္တိုးေနတဲ့ ေသြးခုန္သံကိုေတာင္ ညိဳမီ ခံစားေနရတယ္။ ကိုကို လုပ္ေပးတဲ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မြဳက ေတာင္က်ေရလိုပဲ မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ညိဳမီ့စိတ္ထဲမွာ လြိဳင္းလုံးေလးေတြ တလုံးၿပီး တလုံး ႀကီးထြားလာတယ္။ ကိုကို႔ဟာကို ညိဳမီ ညႇစ္တယ္။ မသိမသာေလးပဲ။ ခံစားခ်က္က မေျပာတတ္ဘူး။ တခါမွ အဲဒီလို မထည့္ဖူးတာ။ ညိဳမီ အဲဒီလို ညႇစ္ေပးရတာကို ႀကိဳက္တယ္။ ကိုကိုလဲ ႀကိဳက္မွာပဲ။ ညိဳမီ့ႏြဳတ္ခမ္းေတြကို လာနမ္းတယ္။ တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ဆက္တိုက္ ညႇစ္လိုက္မိေတာ့ ကိုကို သတိထားမိသြားတယ္။ တခ်က္ ျပန္ေဆာင့္တယ္။ ညိဳမီ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ထလာေရာ။ ညိဳမီက ညႇစ္လိုက္။ ကိုကိုက အသာေလးေဆာင့္လိုက္နဲ႔။ ကိုကို အေမာေျပသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ခုနကလိုပဲ ျပန္ေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ ညိဳမီ နာတယ္။ က်ိန္းေနေအာင္ နာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြာလို႔မရဘူး။ ရပ္လို႔မရဘူး။ ရင္ထဲမွာ တဖြားဖြားေပၚလာတဲ့ လိုခ်င္တပ္မက္မြဳကို ကိုကိုကသာ အဆုံးသတ္ေပးႏိုင္မွာပါ။ “အာာ ဟင့္” “ညိဳမီ ညႇစ္တယ္ကြာ” “ညႇစ္တယ္ ညႇစ္တယ္ ကိုကိုဆိုးလို႔” “ေဆာင့္တယ္ ေဆာင့္တယ္ သိပ္ညႇစ္လို႔” “အားးး ေျဖးေျဖး ကိုကိုရယ္ နာတယ္ အား” “ေကာင္းလား” “အားး အား ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း” ညိဳမီ စလိုက္မိတဲ့ ဇာတ္လမ္း ကိုကို မရပ္ေတာ့ဘူး။ ပြဲၾကမ္းၿပီ။ ခုနကလို မဟုတ္ဘူး။ ေပါင္ေတြကို ဆြဲေထာင္ၿပီး ရင္ဝမွာ ကပ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ့ပန္းကေလးက ကိုကို႔ကို ေကာ့ေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ ကိုကို ေျဖးေျဖးေလး ထည့္တယ္။ “အား နာတယ္ ကိုကို အား အား” တကယ္လဲ နာတယ္။

ကိုကို႔ဟာက ညိဳမီ့ပန္းေလး အတြင္းနက္နက္ထဲထိကို ဝင္လာသလိုပဲ။ နာတယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲက အတြင္းသားေလးေတြကို ခပ္ျပင္းျပင္း ပြတ္ဆြဲတာ ညိဳမီ မခံႏိုင္ဘူး။ တဇတ္ဇတ္တုန္ေအာင္ ရင္ေတြ တုန္တက္လာတယ္။ ဒီတခါ ပိုထိတယ္။ ညိဳမီ မခံႏိုင္ဘူး။ ကိုကို ဘယ္လိုထည့္ေနလဲ မသိဘူး။ ေျဖးေျဖးခ်င္းထည့္ေနတာ။ ပိုဆိုးတယ္။ အသားႏုေလးေတြကို ကိုကို႔ဟာနဲ႔ ေျဖးေျဖးပြတ္သြားတာ ပိုခံရခက္တယ္။ ဟိုးအတြင္းနက္နက္ထိ ကို႔ကို႔ဟာႀကီးက ထိုးခြဲသြားတယ္။ ညိဳမီ့ရင္ဝမွာေတာင္ လာစို႔ေနသလိုပဲ။ ညိဳမီ ခံရခက္လိုက္တာ။ အဟင့္။ အဆုံးထိ ဝင္သြားျပန္ေတာ့လဲ ျပန္ထုတ္ေစခ်င္တယ္။ အထဲမွာ ၾကပ္တပ္တပ္ႀကီး။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ ျပည့္ၾကပ္ညက္ၿပီး ကြဲထြက္မတတ္ ညိဳမီ ခံစားရတယ္။ ကိုကို ျပန္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဟင့္အင္း မထုတ္နဲ႔ ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ ေၾကာက္တယ္။ တအားပဲ ညႇစ္ထားပစ္လိုက္တယ္။ တအားႀကီး ေကာ့တက္လာတဲ့ ညိဳမီ့ႏို႔ေတြကို ကိုကို အသာေလး ကိုင္ၿပီး နယ္တယ္။ လက္ညႇိဳးနဲ႔ လက္မက ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ေခ်ေတာ့။ အေမ့။ ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ မေနတတ္ဘူး။ အရမ္းယားတယ္။ သပ္လွ်ိဳထားသလို ဝင္ေနတဲ့ ကိုကို႔ဟာႀကီးက ပိုႀကီးလာသလိုပဲ။ ညိဳမီ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ကိုကို ကပ္တိုးေလး ေညႇာင့္တယ္။ ညိဳမီ့ကို သတ္ေနတာလား ကိုကိုရယ္။ ဟင့္။ ကပ္တိုးေလး ေညႇာင့္ေနတဲ့ ကိုကို႔ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ညိဳမီ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမွာလဲ။ အထဲမွာ အသားႏုႏုေလးေတြကို ဖိၿပီး ေခ်ေနသလိုပဲ။ ညိဳမီ ပိုပိုၿပီး ယားတက္လာတယ္။ ခံရခက္လြန္းေတာ့ ညိဳမီ့တင္ပါးေတြပါ ေကာ့ေကာ့ပစ္လိုက္တယ္။ ကိုကို အေဆာင့္ ညိဳမီ အေကာ့ ထိတယ္။ ထိတယ္။ အဟင့္။ ကိုကို႔ကို တအားဖက္ၿပီး ညိဳမီ ေကာ့ေကာ့ေပးတယ္။ ကိုကိုလဲ ႀကိဳက္လို႔လား မသိဘူး။ တေျဖးေျဖး ေဆာင့္တာေတြ ျမန္လာတယ္။ အရည္ေတြလဲ တအားစိုေနေတာ့ ပိုသြက္တာေပါ့။ ညိဳမီ မသိေတာ့ဘူး။ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ကိုကို႔ရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ ညိဳမီ ေမ့ေမ်ာမတတ္ပဲ။

တခ်က္ျခင္း ေဆာင့္ခ်က္ေတြ ေအာက္မွာ ခံရခက္တဲ့ ေဝဒနာကို ညိဳမီ ႀကိဳက္လာတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ နာက်င္မြဳနဲ႔အတူတူ တသိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ေဆာင့္ေဆာင့္ဝင္လာတဲ့ ကိုကို႔အခ်စ္ေတြကို ညိဳမီ ႐ူးသြပ္စြာ လက္ခံမိတယ္။ “အားး ဟာာာ” “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း” ပါးစပ္က ဘာေတြမွန္းမသိေအာင္ ၿငီးတြားပစ္လိုက္တယ္။ ကိုကိုေဆာင့္တာ ပိုၾကမ္းလာတယ္။ အနားကပ္ၿပီး ေဆာင့္ေနတာကေန ကိုကို႔ဟာႀကီးကို အဆုံးထိ ထုတ္ၿပီး ခဏရပ္သြားတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ ဟင့္။ ကိုကို ခဏေလးရပ္ၿပီး အသက္ကို ဝေအာင္ရႉတယ္။ ညိဳမီ့ကို တအားဖက္တယ္။ ၿပီးလဲၿပီးေရာ တရွိန္ထိုး ထိုးထည့္ပစ္လိုက္တယ္။ “အမေလး ကိုကိုရဲ႕ အမေလး အမေလး နာတယ္ နာတယ္ နာတယ္” “အား အား အား” တဆုံးဆြဲထုတ္ၿပီး တဆုံးေဆာင့္ထည့္ပစ္လိုက္တဲ့ ကိုကို႔ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ညိဳမီ ဘယ္လိုခံစားရမွာလဲ။ ဓါးနဲ႔ မြြန္းေနသလိုပဲ။ လူတကိုယ္လုံး ထူပူရွိန္းပိန္းၿပီး အသက္ေတာင္ မရႉႏိုင္ေတာ့ဘူး။ နာတယ္ နာတယ္။ ကိုကို။ ညိဳမီ ကိုကို႔ ရင္ဘတ္ကို ထုတယ္။ ႐ိုက္တယ္။ မရေတာ့ဘူး။ အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းေနတဲ့ ရထားႀကီးလိုပဲ။ ကိုကို အဆက္မျပတ္ လုပ္လိုက္တာ ညိဳမီ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာသြားတာပဲ။ ဟင့္။ အရည္ေတြ ျဗန္းကနဲ ထြက္ထြက္သြားတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ။ မလြဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တကယ္ကို ညိဳမီ့တကိုယ္လုံးမွာ အားမရွိေတာ့တာ။ ကိုကိုေနာက္ဆုံးတခ်က္ အျပင္းဆုံးေဆာင့္ထည့္ၿပီး အရည္ေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ “အားးး နာတယ္ ေသၿပီ ေသၿပီ ရွီးးး” သားအိမ္ဝနားကို ကိုကိို႔ဟာႀကီး ေတ့ၿပီး အရည္ပူေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တာ ဘယ္လိုမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ညိဳမီ ေမ့ေမ်ာမတတ္ပဲ။ ပူကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့အရသာကို ညိဳမီ မေနတတ္တာ။ ကိုကို႔ကိုသာ သိမ္းႀကဳံးဖက္ထားပစ္လိုက္တယ္။ ကိုကိုက အားမရွိေတာ့တဲ့အတိုင္းပဲ ညိဳမီ့ကိုယ္ေပၚမွာ ထပ္ရပ္ႀကီး။ “ကိုကို အရမ္းဆိုးတယ္ကြာ” “ေကာင္းလား ညိဳမီ” “ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိဘူး ကိုကိုရယ္” ကိုကိုနဲ႔ ညိဳမီ အဲဒီညက အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ပါဘူး။

ကိုကိုနဲ႔ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနေတာ့ ညိဳမီ သိပ္ဝမ္းနည္းတာပဲ။ ကိုကို ခ်စ္သမွ်ကို အလိုလိုက္မိတယ္။ မျငင္းဆန္ခ်င္ဘူး။ ကိုကို႔ကို အေကာင္းဆုံး ေပးဆပ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ညိဳမီ့ရဲ႕ အပ်ိဳပန္းေလးကို ကိုကို ခူးသြားတယ္။ အားရပါးရ ေမြြးၾကဴသြားတာ တညလုံးပါပဲ။တကိုယ္လုံး နာက်င္ကိုက္ခဲေနေပမယ့္ ညိဳမီ ေက်နပ္ပါတယ္။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။ အဲဒီလိုညမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္မွာလဲ။ ညိဳမီေလ သေဘၤာသံၾကားတိုင္း ကိုကို ျပန္လာၿပီလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေမွ်ာ္မိတယ္။ ကိုကိုနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ညေလးကို ျပန္ေတြးတိုင္း ညိဳမီ ရင္ေတြခုန္တယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ တမ်ိဳးပဲ။ တအားငိုခ်င္တယ္။ ကိုကို႔ကို လြမ္းတယ္ ကိုကိုရယ္။ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ညိဳမီ ႐ူးၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုကို ျပန္လာေတာ့မယ္တဲ့။ ဒီည ကိုကို ျပန္ေရာက္မယ္။ ဝမ္းသာလိုက္တာ။ အရမ္းဝမ္းသာတာပဲ။ တႏွစ္ေလာက္ ခြဲေနရတာ ကိုကို ျပန္လာၿပီဆိုတဲ့ သတင္းၾကားရတာ ညိဳမီ တအားဝမ္းသာလိုက္တာ။ ညိဳမီ တအားေပ်ာ္တာပဲ။ တခ်က္တီးေလာက္မွာ သေဘၤာကပ္တယ္။ ညိဳမီ သြားႀကိဳတာေပါ့။ ကိုကို ပိုေခ်ာလာတယ္။ အသားေတြလဲ ပိုျဖဴလာတယ္။ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္တယ္။ ဦးဦးတို႔ ေဒၚေဒၚတို႔ ေရွ႕မွာမို႔လို႔ ကိုယ္ရွိန္သပ္ေနရတာ။ ကိုကို႔ကို ေျပးဖက္ခ်င္လိုက္တာ။ တအိမ္လုံးကလဲ ဝမ္းေတြသာေနတယ္။ စကားေျပာၾကဆိုၾကနဲ႔ မိုးစင္စင္လင္းေရာ။ ကိုကိုကေတာ့ ပင္ပန္းလာလို႔ ခဏအိပ္တယ္။ ညိဳမီက ေစ်းသြားဝယ္တာေပါ့။ ကိုကို ႀကိဳက္တဲ့ ေဒၚပုမ ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္းကို သြားဝယ္ထားတယ္။ င႐ုပ္ေကာင္း မုန႔္ဟင္းခါးလဲ ဝယ္ထားတယ္။ ပဲမြဳန႔္နဲနဲ ငါးဖယ္ေၾကာ္၊ ဘူးသီးေၾကာ္၊ နံနံပင္ ထည့္ၿပီး ကိုကို အားရပါးရ စားတာ။ ညိဳမီ တအားဝမ္းသာတာပဲ။ “မစားရတာၾကာလို႔လား မသိဘူး အရမ္းေကာင္းတယ္” “စား ကိုကို စား မဝေသးရင္ ေနာက္တထုပ္ထည့္စား” “စားမွာ ညိဳမီလဲ စား” “ဟုတ္ ကိုကို” ကိုကို ေလာဘႀကီးတယ္။

မုန႔္ဟင္းခါး စားေနရင္းနဲ႔ ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္း စားတယ္။ “ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္းလဲ ေကာင္းတယ္” “စား ကိုကို ကိုကို ႀကိဳက္တဲ့ ဂ်ိဳးေတြ ေဒၚပုမ အခ်ပ္လိုက္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္” “ဟား ဟား ေဒၚပုမေရာ ေနေကာင္းတယ္မွတ္လား” “ေကာင္းပါ့ ကိုကို ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ” “ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္းက ရန္ကုန္မွာ မရွိဘူး ဟိုမွာတုန္းကဆို အရမ္းစားခ်င္တာပဲ” “င႐ုပ္ေကာင္း မုန႔္ဟင္းခါးေရာ” “အဲဒါလဲ မရွိဘူး ရန္ကုန္မုန႔္ဟင္းခါးက အဆီေတြ ေဝ့ၿပီး စားလို႔မေကာင္းဘူး” “ခိ ခိ ဒီမွာက ငါးကလဲ ေပါတယ္ေလ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ ေရခဲ႐ိုက္ အရသာ ဘယ္တူမလဲ” “ညိဳမီလဲ ပိုေခ်ာလာတယ္” “ဟိဟိ ကိုကို ဟင္းရည္ထည့္” “အင္း ထည့္ ထည့္ ငါးဖတ္ေတြ မ်ားမ်ားထည့္” မုန႔္ဟင္းရည္နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္း တို႔တို႔စားတာ ကိုကို႔အက်င့္။ ပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔ စားေနတဲ့ ကိုကိုက အရင္အတိုင္းပဲ။ ညိဳမီ တအားေပ်ာ္တယ္။ ဦးဦး ေဒၚေဒၚတို႔ကေတာ့ စားၿပီး အလုပ္သြားလုပ္ၾကတယ္။ လူႀကီးေတြ မရွိမွ “ညိဳမီ ကိုကို႔ကို သတိမရဘူးလား” “ရတာေပါ့ ကိုကိုရဲ႕ အရမ္းလြမ္းတယ္ ကိုကိုေရာ” “လြမ္းတာေပါ့ကြာ ႐ြြတ္” “အို ကိုကို ေဒၚေလးရွိေသးတယ္ မလုပ္နဲ႔” “ညလာခဲ့မယ္” “အင္း ႐ြြတ္” “ညိဳမီ လာခဲ့” “လာဘူး ဟိဟိ” ညိဳမီ ကိုကို႔ပါးကို ႐ြြတ္ကနဲ နမ္းၿပီး ထြက္ေျပးတာ မရဘူး။ ကိုကို အရမ္းျမန္တယ္။ ညိဳမီ့ကိုယ္လုံးေလးကို အေနာက္ကေန သိမ္းဖက္ၿပီး တအားခ်ဳပ္ထားတာ။ ညိဳမီ အသက္ရႉေတာင္ ၾကပ္တယ္။ ညိဳမီ့ကို ဒီဘက္ဆြဲလွည့္ၿပီး ကိုကို နမ္းတာေပါ့။ ညိဳမီ ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔။ ႏြဳတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့နမ္းမလို႔ ေနာက္ေဖးက ေဒၚေလးက အသံျပဳေတာ့မွ ကိုယ္ရွိန္သပ္လိုက္တာ။ အိမ္ျပန္ခါနီး တိုးတိုးေလး ေျပာတယ္။

ညက်ရင္ ကိုကိုလာမယ္တဲ့။ ညိဳမီ့ရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ရတာေပါ့။ ေမေမက သိပ္မမာခ်င္ဘူး။ ညိဳမီက သမီးမိန္းကေလးဆိုေတာ့ အိမ္မြဳကိစၥ အကုန္လုပ္ရတယ္။ အိမ္အကူ မေခၚပါဘူး။ ညိဳမီပဲ ဟင္းခ်က္တယ္။ ကိုကို ထမင္းလာစားမလား မသိဘူး။ မစားလဲ ဟင္းတခြက္ ပို႔ေပးလိုက္မယ္။ ကိုကို ႀကိဳက္တဲ့ ငရံ႕အူဟင္း ခ်က္တာေပါ့။ ေဖေဖလဲ ႀကိဳက္တယ္။ ငရံ႕အူဆီျပန္ ခပ္စပ္စပ္ေလး။ ကိုကို သိပ္ႀကိဳက္မွာပဲ။ အိမ္သန႔္ရွင္းေရးလဲ ညိဳမီပဲ လုပ္တယ္။ ဟင္းခ်က္လို႔ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေပၚထပ္ကို ရွင္းမယ္။ ေမေမ သင္ေပးတဲ့အတိုင္းပဲ ၾကမ္းကို အုန္းခြံနဲ႔တိုက္တာ။ လွ်ာထိုးေတြ ခင္းထားေတာ့ အစပ္ေတြၾကားထဲကို ဖေယာင္းေတြထည့္ အုန္းခြံနဲ႔ တိုက္။ ေျပာင္ေနတာပဲ။ ေန႔တိုင္းတိုက္လို႔လားမသိဘူး။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ ၾကမ္းျပင္မွာ ခပ္ေရးေရး ျပန္ျမင္ရတယ္။ တျခားအိမ္ေတြကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ေရဝတ္နဲ႔ ၾကမ္းတိုက္တာ။ ညိဳမီတို႔ အိမ္ကေတာ့ မရဘူး။ တံမ်က္စီးလွည္း။ ေရဝတ္နဲ႔ တိုက္။ ၿပီးရင္ ဖေယာင္းသုတ္ထားတဲ့ အုန္းခြံနဲ႔ ထပ္တိုက္။ ပင္ေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့။ ဒီေန႔ေတာ့ ညိဳမီ မပင္ပန္းဘူး။ စိတ္ထဲမွာ တအားေပ်ာ္ေနတယ္။ ကိုကို ျပန္လာလို႔။ ညိဳမီ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး အုန္းခြံနဲ႔ ၾကမ္းျပင္မွာ တိုက္ေနတုန္း ညိဳမီ့ဖင္ကို လက္တဖက္က လာႏြိဳက္တယ္။ လန႔္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔။ တကိုယ္လုံး တုန္တက္သြားတာပဲ။ ညိဳမီ လန႔္ၿပီး ေအာ္ေတာ့မလို႔ ကိုကိုေပါ့။ အတင္း ပါးစပ္ကို ပိတ္ထားတယ္။ ကိုကို တအားဆိုးတာပဲ။ ကိုကို အဲဒီလို ညိဳမီ့ဖင္ကို ႏြိဳက္တာ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ ၾကက္သီးကို ျဖန္းျဖန္းထသြားတာေပါ့။ ကိုကို တအားဆိုးတယ္။ လက္က အၿငိမ္မေနဘူး။ ညိဳမီ့ႏို႔ေတြကိုလဲ ကိုင္တယ္။ နယ္တယ္။ “ကိုကို ဟင့္ တအားဆိုးတယ္ေနာ္” “ထြားလာလိုက္တာ ညိဳမီရယ္” “အဲဒီလို ကိုင္နဲ႔ကြာ” အိမ္ေနရင္း အက်ႌဆိုေတာ့ ပါးတာေပါ့။

ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခ်ည္အက်ႌေလး ဝတ္ထားတာ။ ကိုကို႔အႀကိဳက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အတြင္းခံကလဲ ပါးေတာ့ ကိုကို႔လက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး နယ္တာ ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြေတာင္ ေထာင္ထလာတယ္။ “ဟင့္” ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ အေနာက္က ကိုကို႔ လက္ညႇိဳးႀကီးက ညိဳမီ့ဖင္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ႏြိဳက္ေနတယ္။ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိဘူး။ ရင္ေတြ ဒိန္းဒိန္းခုန္လာတယ္။ တကိုယ္လုံး ထူပူလာတာေပါ့။ “ကိုကို မဆိုးနဲ႔ကြာ” “ခ်စ္ခ်င္တယ္ ညိဳမီရယ္” “တကိုယ္လုံး ညစ္ပတ္ေနတယ္ ကိုကိုရဲ႕ ေရမခ်ိဳးရေသးဘူး” “ဒါဆို ကိုကို ခ်ိဳးေပးမယ္” “လုပ္နဲ႔ ေမေမ တက္လာအုံးမယ္” “ခဏေလးပါ ညိဳမီရယ္ ေနာ္ ေနာ္” “အတင္းပါလားေနာ္” “လာပါ ညိဳမီရဲ႕” ကိုကိုေလ ညိဳမီ့အခန္းထဲ အတင္းေခၚသြားတယ္။ ခုတင္နားေတာင္ မေရာက္ဘူး။ အတင္းတြန္းတယ္။ ညိဳမီ ေမွာက္ရပ္ကေလး ျဖစ္ေနတုန္း။ ထမီကို ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ “ကိုကို” ညိဳမီ့အတြင္းခံေလးပါ ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ ရွက္လိုက္တာ။ တခါမွ အဲဒီလို မေနဖူးဘူး။ ကုတင္နားမွာ ဖင္ႀကီးကုန္းၿပီး ကိုကိုက အေနာက္က ႏြိဳက္တယ္။ “ဟာ ဟင့္” ကိုကို႔လက္ႀကီးက ညိဳမီ့ပန္းေလးကို ပြတ္တယ္။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ တကိုယ္လုံး တုန္တုန္တက္လာတာ အရည္ေတြဆို စိုတက္လာတယ္။ “တအားလွတယ္ကြာ” “ဟင့္ အထဲကို မႏြိဳက္နဲ႔ေနာ္” “ႁပြတ္” ကိုကိုေပါ့။ မႏြိဳက္နဲ႔ဆို ႏြိဳက္တယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲကို လက္ညႇိဳး ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ညိဳမီ နာတာေပါ့။ ႐ုန္းထမလို႔ပါပဲ။ မရဘူး။ ကိုကို ညိဳမီ့ ေက်ာကုန္းကို ဖိထားတယ္။ “ေျဖးေျဖး ဟင့္ နာတယ္ ကိုကိုရဲ႕” “စီးေနတာပဲကြာ” “အာ ဟင့္” “ညိဳမီ ကိုကိုမရွိတုန္း မယားဘူးလား” “မသိဘူး မသိဘူး ဘာေတြေမးေနတာလဲ ဟင့္ ဟင့္” ကိုကို႔လက္ညႇိဳးက တအားဆိုးတယ္။ ညိဳမီ့ပန္းေလးထဲမွာ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔။ ညိဳမီ့ ဒူးေခါင္းေတြေတာင္ ၫြတ္က်သြားခ်င္တယ္။ အဝင္အထြက္ ျမန္လာေလ ညိဳမီ ပိုမေနတတ္ေလပဲ။ ဆစ္ဆစ္ ဆစ္ဆစ္နဲ႔ ယားတက္လာတယ္။

“ဟင့္ ေတာ္ေတာ့ေနာ္ ကိုကို ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး” “ေကာင္းလားဟင္” “ဟင့္ ေကာင္းတယ္ တမ်ိဳးႀကီးပဲ” “ဒါဆို ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးမယ္” ညိဳမီ့ရင္ေတြ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကိုကို ညိဳမီ့ ေပါင္ေတြကို ကားခိုင္းၿပီး သူ႔ဟာနဲ႔ ညိဳမီ့ပန္းေလးကို လာေထာက္တယ္။ တမ်ိဳးမွ တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ ညိဳမီ တအားရွက္တယ္။ ဖင္ႀကီးကုန္းၿပီး ကိုကိုက ေနာက္ကေန လုပ္ေတာ့မွာေပါ့။ “လွလိုက္တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကြာ” “အာာ ရွက္တယ္ဆို မေျပာနဲ႔ အဲဒီလို ဟင့္” “ဖင္လဲ လွတယ္ ညိဳမီရယ္ ဟင္း ဟင္း” ကိုကို႔ရဲ႕ သေဘာက်တဲ့အသံက မာန္ပါေနတယ္။ ညိဳမီ လွတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က ပိုၿပီးဖြံ႕ၿဖိဳးလာတာေပါ့။ တင္ေတြဆို ကားတက္လာတာ အရမ္းပဲ။ ကိုကို႔အခ်စ္ခံၿပီးကတည္းက ညိဳမီ့ႏို႔ေတြလဲ ထြားလာတတယ္။ ကိုကို႔ဟာႀကီးက ပိုႀကီးလာသလိုပဲ။ ညိဳမီ့အေပါက္ဝမွာ ေတ့ထားတာ ညိဳမီ လွည့္မၾကည့္ရဲဘူး။ ရွက္လို႔။ “အာ နာတယ္ နာတယ္” ကိုကို႔ဟာက တအားႀကီးလာတာပဲ။ မဆန႔္ဘူး။ မဆန႔္ဘူး။ ညိဳမီ ႐ုန္းလိုက္ရတယ္။ မခံႏိုင္ဘူး။ အေပါက္ဝကို ေတ့ၿပီး ထိုးထည့္တာေတာင္ မဝင္ဘူး။ ဟင္း။ ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေၾကာက္တယ္ ကိုကိုရယ္။ “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း မရဘူးေနာ္ ကိုကို” “ညိဳမိ့ဟာက တအားက်ဥ္းတာပဲ” ဟင့္။ ညိဳမီ့ဟာ က်ဥ္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုကို႔ဟာ တအားႀကီးေနတာ။ မဝင္ဘူး။ ကိုကို ျပန္ေတ့တယ္။ ညိဳမီ့အေပါက္ဝေလးကို ေတ့ၿပီး ပြတ္တယ္။ ဟင့္။ ဘယ္လိုႀကီး လုပ္ေနတာလဲ ကိုကိုရယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ခါးကို ကိုင္တယ္။ အေပါက္ဝကို ေတ့ၿပီး ဖိခ်ပစ္လိုက္တယ္။ “အားး နာတယ္ နာတယ္” ဒီတခါ ႐ုန္းလို႔လဲ မရဘူး။ တအားနာတယ္။ နာလြန္းလို႔ ညိဳမီ မ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲတယ္။ ေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႔ ႐ုန္းတာ မရဘူး။ ကိုကို ညိဳမီ့ခါးကို ကိုင္ၿပီး ဖိခ်တယ္။

ညိဳမီ လက္က ေလွ်ာက္စမ္းတာေပါ့။ ခုတင္တိုင္ကို ေတြ႕ေတာ့ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ထားရတယ္။ တအားနာတယ္။ တအားနာတယ္။ ကိုကို႔ဟာက တအားကို ႀကီးေနတာ။ ညိဳမီ့အထဲမွာ ျပည့္ၾကပ္ေနတာပဲ။ ညိဳမီ ကိုကို႔ကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ ကိုကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထေနတာလား မသိဘူး။ အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး အားနဲ႔အင္နဲ႔ ဖိထည့္ေနတာ။ ေၾကာက္စရာႀကီး။ “ဟင့္ ကိုကို ေတာ္ပါေတာ့ နာတယ္ နာတယ္ အားး” “ၿပီးၿပီ ၿပီးၿပီ ခဏေလး ခဏေလး” ကိုကို႔ဆီးခုံ ညိဳမီ့ဖင္ေလးနဲ႔ ထိသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ညိဳမီ အနာက်င္ဆုံးပဲ။ ဘယ္လိုမွကို မေနႏိုင္တာ။ ကိုကို႔ဟာက အရင္ကထက္ ပိုရွည္လာတယ္။ ညိဳမီ့သားအိမ္ကို လာေထာက္ေနတာ နာတာ တအားပဲ။ “ျပန္ထုတ္လိုက္ပါ ကိုကိုရယ္ ေနာ္” ေတာင္းပန္လဲ မရပါဘူး။ ျပန္ထုတ္ၿပီး ျပန္ထည့္တာပဲ။ ညိဳမိ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ ျပန္ဝင္လာရင္ ခံရမယ့္ ေဝဒနာကို ညိဳမီ မခံစားႏိုင္ဘူး။ ကိုကိုကေတာ့ မရဘူး။ ျပန္ထုတ္ၿပီး ျပန္ထည့္တာပဲ။ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဝင္လာတဲ့ ကိုကို႔ဟာက ညိဳမီ့ရင္ဝထိေအာင္ ေရာက္လာသလိုပဲ။ ညိဳမီ အသက္ေတာင္ မရႉႏိုင္ဘူး။ သုံးေလးငါးခါ အလူးအလဲ ခံလိုက္ၿပီးမွ နဲနဲသက္သြားတယ္။ ညိဳမီ ယားေနတာေတြ နဲနဲေလ်ာ့သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ညိဳမီ သိပ္မနာေတာ့ဘူး။ တမ်ိဳးႀကီးပဲ။ ဟင့္။ နာတာေလ်ာ့သြားေပမယ့္ ခံစားခ်က္က ပိုဆိုးလာတယ္။ တခ်က္ၿပီး တခ်က္ ပိုျမန္လာေလ ညိဳမီ့ရင္ေတြ တအားခုန္ေလပဲ။ ကိုကို သြင္းတာ ထုတ္တာ ပိုျမန္လာတယ္။ အရည္ေတြလဲ အရမ္းထြက္တာပဲ။ “ဟင့္ ကိုကို ေျဖးေျဖးဆို” “အာ အာ နာတယ္ ဟင့္” ကိုကို ခပ္သြက္သြက္ထည့္ၿပီး အဆုံးနားေရာက္မွ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တာ ပိုထိတယ္။ ညိဳမီ့ရင္ကို ဒိန္းကနဲ ဒိန္းကနဲပဲ။

တကိုယ္လုံး တုန္တုန္တက္သြားတာ။ သိပ္ဆိုးတဲ့ ကိုကို႔ဟာႀကီးကို ညိဳမီ တအားညႇစ္ထားတယ္။ မရဘူး။ မရေတာ့ဘူး။ အရည္ေတြ တအားစိုေနေတာ့ ဖမ္းလို႔မမိေတာ့ဘူး။ ဝင္ခ်င္တိုင္း ဝင္၊ ထြက္ခ်င္တိုင္း ထြက္ေနေတာ့တာပဲ။ “အမေလး ေသပါၿပီ ကိုကိုရယ္ ဟင့္ အနားကပ္ၿပီး ဆက္တိုက္ေဆာင့္တာ ညိဳမီ မေနႏိုင္ဘူး။ ေအာ္ခ်င္တာေပါ့။ ေအာက္က ေမေမတို႔ ၾကားသြားမွာလဲ ေၾကာက္တယ္။ ေမြ႕ယာကို မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ကိုကို ေဆာင့္သမွ် ညိဳမီ ခံရေတာ့တာေပါ့။ ကိုကို မညႇာဘူး။ တအားေဆာင့္တာ။ ျမန္လဲ ျမန္လာတယ္။ တအားလဲ ေကာ့ၿပီး ေမြြ႕တယ္။ ခံစားခ်က္ေတြက ဘယ္လိုမွန္းကို မသိတာ။ ညိဳမီ့အသက္ပါထြက္ေလာက္တယ္။ ကိုကို ေမြြ႕တာ တအားဆိုးတယ္။ သူ႔ဟာနဲ႔ ညိဳမီ့အတြင္းသားေတြကို ကေလာ္ထုတ္ေနသလိုပဲ။ “အဟင့္ အဲဒီလိုႀကီး အဲဒီလိုႀကီးေတာ့” “အမေလး အမေလး” တကိုယ္လုံး ပူထူတက္သြားေအာင္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္တာ။ ကိုကို ညိဳမီ့တင္ပါးေတြကို ညႇစ္ၿပီး အင္နဲ႔ အားနဲ႔ ေဆာင့္တာ ခုတင္တိုင္ဆို လြဳပ္ရမ္းေနတာပဲ။ ညိဳမီ ေသၿပီ။ ညိဳမီ ေသၿပီ။ ျဗန္းကနဲ ျဗန္းကနဲ အရည္ေတြ ထြက္က်တာလဲ ခဏခဏ။ ညိဳမီ ကုန္းေတာင္ မကုန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒူးေတြ ယိုင္နဲ႔ၿပီး ၫြြတ္က်သြားတယ္။ အဟင့္။ ေတာ္ပါေတာ့ ကိုကိုရယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ခါးကို ဖက္ၿပီး ခုတင္ေပၚကို တင္ေပးတယ္။ ညိဳမီ တကယ္လဲ မေထာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒူးေတြက အားမွမရွိေတာ့တာ။ ခုတင္ေပၚတင္ၿပီး ဆက္ကုန္းခိုင္းတာေပါ့ေလ။ ဒူးေထာက္ၿပီး အေနာက္ဖက္ကို ဖင္ႀကီး ကုန္းေပးရတာေပါ့။ အရည္ေတြ စို႐ြြဲေနတဲ့ ညိဳမီ့အဖုတ္ထဲကို ကိုကို ေတ့ၿပီး ေျဖးေျဖးေလး ထည့္ပစ္လိုက္တယ္။ “အား နာတယ္ ကိုကို နာတယ္ဆို ဟင့္” “စီးေနတာပဲကြာ ေကာင္းလိုက္တာကြာ” “ဟင့္ ေသပါၿပီ ကိုကိုရယ္” ကိုကို႔ဆီးခုံက ညိဳမီ့အဖုတ္ကို လာကပ္သြားတဲ့အခ်ိန္ ကိုကို ညိဳမီ့တင္ပါးေတြကို တအားညႇစ္တယ္။ ဖိၿပီး နယ္တယ္။ အားရပါးရ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ကိုကို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ “အား နာတယ္ ကိုကို နာတယ္ နာတယ္ အားး” “ဟင့္ နာတယ္ နာတယ္ အားး” မခံႏိုင္ဘူး။

ညိဳမီ့ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ကုတ္ေကြးသြားေအာင္ ခံစားရတယ္။ အဝင္အထြက္ ျမန္လာေလ ညိဳမီ ခံရခက္ေလပဲ။ ဖင္ကို တအားဆုပ္ၿပီး ေဆာင့္တာ ကိုကို႔ဟာႀကီးက တဆုံးဝင္ တဆုံးထြက္ ညိဳမီ ငိုပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဟင့္။ ႐ုန္းလို႔လဲ မရဘူး။ တဇတ္ဇတ္ နာက်င္ေနတာေတာင္ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္တာ ကိုကို႔ဟာႀကီးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဝင္ခ်င္တိုင္းဝင္ ထြက္ခ်င္တိုင္းထြက္ေနတဲ့ ကိုကို႔ဟာႀကီးက ညိဳမီ့အဖုတ္ထဲက အရည္ေတြကို ကေလာ္ထုတ္ေနသလိုပဲ။ အရည္ေတြ အံအံက်တာလဲ ခဏခဏ။ ညိဳမီေလ ေမ့ေျမာမတတ္ ခံစားရတယ္။ တခ်က္တခ်က္ဆို ညိဳမီ မ်က္ျဖဴေတာင္ လန္မတတ္ပဲ။ စိတ္ေတြက လြင့္ကနဲ လြင့္ကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုကို လုပ္ေပးတဲ့အရသာကို နာက်င္ေနတဲ့ ၾကားက ညိဳမီ စိတ္ထဲမွာ ႀကိဳက္လာတယ္။ ဟင့္။ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေတာ့ ကိုကိုရယ္။ ညိဳမီ ေခါင္းမေထာင္ေတာ့ဘူး။ ဖင္ေလးကိုပဲ တအားေကာ့ေပးပစ္လိုက္တယ္။ နာက်င္မြဳက စကၠန႔္မလပ္ ဝင္လာတယ္။ ဟင္းကနဲ ဟားကနဲ က်ဥ္က်ဥ္တက္သြားတဲ့ အရသာကလဲ ေဆြမ်ိဳးေမ့မတတ္ပဲ။ အံေလးႀကိတ္ၿပီး ဖင္ေလးကို ပစ္ပစ္ေဆာင့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ေတာ့ ကိုကို ပိုၾကမ္းလာတယ္။ ခါးကို ကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ထည့္တာ။ “နာတယ္ နာတယ္ အားးး” ညိဳမီ့အဖုတ္ထဲ ပူထူထြက္သြားတာပဲ။ မခံႏိုင္ဘူး။ ဟင့္အင္း။ ညိဳမီ မခံႏိုင္ဘူး။ ေတာ္ပါေတာ့ဆို။ ညိဳမီ ေခါင္းေလး လွည့္ၾကည့္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲက ခိုးၾကည့္ေတာ့ ကိုကိုက အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး အားရပါးရ ေဆာင့္ထည့္ေနတာ။ “ညိဳမီေရ သမီးေအာက္ဆင္းလာအုံး” ေမေမ့ရဲ႕ ေအာက္ထပ္က ေခၚသံေၾကာင့္ ညိဳမီ တအားလန႔္သြားတာပဲ။ နာက်င္တာေတြေတာင္ ေမ့ၿပီး ကုန္း႐ုန္းထလိုက္မိတယ္။ မရဘူး။ ကိုကို ညိဳမီ့ခါးကို တအားဖက္ထားၿပီး အသြင္းအထုတ္ ခဏရပ္သြားတယ္။ “လာပါၿပီ ေမေမ” ေမေမ့ကို အသံေလးေပးၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာႀကီးက ညိဳေနၿပီ။ စိတ္အလိုမက်တဲ့ ပုံစံနဲ႔။ “ကိုကို ညိဳမီ သြားရေတာ့မယ္ ဖယ္အုံးေလ” “ဖယ္နဲ႔ကြာ ခ်စ္လို႔ မဝေသးဘူး” “ဟာ ဟင့္” အနားကပ္ၿပီး ဆက္တိုက္ေဆာင့္တာ ညိဳမီ့ရင္ေတြေတာင္ တုန္တယ္။ နားထင္ေၾကာေတြ ေထာင္ထလာတယ္။ အသက္မရႉရဲဘူး။ ဆက္တိုက္ႀကီး ေဆာင့္တာ။ ေနာက္ဆုံးတခ်က္ မိမိရရ အျပင္းဆုံးေဆာင့္ၿပီး ကိုကို႔အရည္ေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ “အား ေကာင္းလိုက္တာ ညိဳမီရယ္” “ဟင့္” ညိဳမီ ဘာမွ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။

တကယ္ပဲ ႏုန္းခ်ိေခြယိုင္သြားတာပဲ။ တအိမ္လုံး သန႔္ရွင္းေရးလုပ္တာေတာင္ အဲဒီေလာက္ မေမာဘူး။ ကိုကို အသန္းအသန္လုပ္တာ ညိဳမီ တအားေမာတယ္။ ကိုကို႔ဟာႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ညိဳမီ ခုတင္ေပၚမွာ ေခြေခြေလး ပစ္လဲက်သြားတာေပါ့။ အသက္ကို မနည္းရႉရတယ္။ ေမာလိုက္တာ။ “ညိဳမီ” “လာပါၿပီရွင့္” ေမေမ့ေအာ္သံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္လာတယ္။ ညိဳမီ ကိုကို႔ကိုေတာင္ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ ထမီေလးကို အျမန္ျပင္ဝတ္ၿပီး ေအာက္ထပ္ကို ေျပးရတာေပါ့။ “ညည္း ငါေခၚတာ မၾကားဘူးလား” “ၾကားပါတယ္ ေမေမရဲ႕” “ၾကားရင္ ျမန္ျမန္ဆင္းလာခဲ့ေပါ့ မ်က္ႏွာကလဲ နီရဲတြတ္ေနတာပဲ ေခြၽးေတြလဲ ထြက္လို႔” “ၾကမ္းတိုက္ေနလို႔ပါ ေမေမရဲ႕” “အမေလးေနာ္ ၾကမ္းတိုက္တာ အဲဒီေလာက္ ပင္ပန္းရလား” ဒိန္းကနဲ ညိဳမီ့ရင္ေတြ တုန္သြားတာပဲ။ ေမေမပဲ ရိပ္မိသြားသလား။ “ျမန္ျမန္လုပ္ေနလို႔ပါ ေမေမရဲ႕” “ထမီကလဲ ဘိုသီဘတ္သီနဲ႔ သြား အသစ္တထည္သြားလဲေခ် ၿပီးရင္ ငါ့သားစားဖို႔ ငါးရံ႕အူဟင္း သြားပို႔” “ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ” ေမေမ မသကၤာဘူး။ မ်က္လုံးေတြက ညိဳမီ့တကိုယ္လုံးကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတာ။ ညိဳမီလဲ ၾကာၾကာမေနရဲဘူး။ ေတာ္ၾကာ ဟိုေမးဒီေမးနဲ႔ ေပၚကုန္ရင္ ဒုကၡ။ ေမေမက ေနသိပ္မေကာင္းေတာ့ စိတ္က တိုေနတယ္။ တခုခုဆို ခ်က္ျခင္းရမွ။ ေခၚရင္ ခ်က္ျခင္းလာမွ။ ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက သူ႔သားစားဖို႔တဲ့ ဟင္းသြားပို႔ခ်ည္တဲ့။ ဟင္း။ ေမေမ မသိဘူးေနာ္။ ကိုကို ဘာလာလုပ္သြားလဲဆိုတာ။ ညိဳမီဆို ဒူးေတြေတာင္ ေခြခ်င္တယ္။ ကိုကို မေကာင္းဘူး။ ထမီလဲေတာ့ ေပါင္ၾကားမွာ အရည္ေတြ ေပပြေနတာပဲ။ ျမန္ျမန္သုတ္ၿပီး ထမီအသစ္လဲလိုက္တယ္။ နာလိုက္တာ။ စပ္တယ္။ စပ္တယ္။ တအားစပ္တာပဲ။ အားလားလား။ ထိလို႔ေတာင္ မရဘူး။ ညိဳမီ ထမီျမန္ျမန္လဲၿပီး ငါးရံ႕အူဟင္းကို ပန္းကန္တခုထဲ ထည့္ၿပီး ဟိုဘက္အိမ္သြားပို႔တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာ ကြတကြတ ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။ စပ္တာ တအားပဲ။ “ေဒၚေဒၚ ကိုကိုစားဖို႔ ငါးရံ႕အူဆီျပန္ လာပို႔တာ” “ေအာ္ ေအး ေအး ငါ့သမီးက တအားလိမၼာတာပဲ နင့္ကိုကိုကေတာ့ အိပ္တုန္း” “အဟီး ဟုတ္ ထမင္းစားခုံမွာပဲ တင္ခဲ့မယ္ေနာ္” “ေအး ေအး သမီး အုပ္ေဆာင္းထဲ ထည့္ထားခဲ့” “ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေဒၚ” ဟြန္း။ ကိုကိုလား အိပ္မွာ။

ညိဳမီ့အခန္းထဲမွာ လာေသာင္းက်န္းသြားတာ သိရဲ႕လား ေဒၚေဒၚရဲ႕။ ညိဳမီ့ဒူးေတြဆို ခ်ိနဲ႔သြားတာပဲ။ ဟိုဟာလဲ တအားစပ္တယ္။ ဟြန႔္။ ကိုကို လူဆိုး။ စိတ္ထဲမွာ ပြစိပြစိနဲ႔ ကိုကို႔ကို အျပစ္တင္မိတယ္။ ကိုကိုေရာ။ ညိဳမီ့အခန္းထဲမွာပဲလား။ ညိဳမီ ကိုကို႔ကို ေၾကာက္တယ္။ ခုနကလို တအားခ်စ္ရင္ ညိဳမီ ေသမွာပဲ။ ညိဳမီ အေပၚထပ္ကို ျပန္မတက္ဘူး။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ေဖးေခ်ာင္မွာ အခ်ိန္ဆြဲေနတယ္။ ေဖေဖ ထမင္းလာစားမယ္ဆိုေတာ့ ပိုေကာင္းသြားတာေပါ့။ ဟင္းပြဲေတြ ျပင္ၿပီး ခူးခပ္ေပးလိုက္တယ္။ “ေဟာေတာ့” ညိဳမီ့အခန္းထဲမွာ ကိုကို မရွိေတာ့ဘူး။ ခုတင္ေပၚမွာ အက်ႌတထည္ရယ္၊ ပိတ္စတထည္ရယ္။ အေပၚမွာ နားကပ္လွလွေလး တရံရယ္။ ညိဳမီ အက်ႌအပုံကို မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးပစ္လိုက္တယ္။ ဟြန္း။ လူခ်င္းေတြ႕တုန္းက ေပးရင္ ဘာျဖစ္မွာလဲလို႔။ “ကိုကို လူဆိုး” ပိတ္စေလးက အစိမ္းေရာင္ေလး။ လွတယ္။ အေပၚေအာက္ ဝမ္းဆက္ခ်ဳပ္ရမယ္။ အက်ႌက ဘယ္လိုႀကီးလဲ။ ႀကိဳးတေခ်ာင္းထဲရယ္။ ေဘာ္လီလဲမဟုတ္။ ရွင္မီးလဲမဟုတ္။ တိုတိုေလး။ ညိဳမီ့ရင္မွာ ကပ္ၾကည့္ေတာ့ တင္ပါးဖုံး႐ုံေလာက္ပဲ။ မဝတ္ရဲပါဘူး။ ဘယ္လိုႀကီးလဲ။ နားကပ္ေလးေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ ပစၥည္းေတြ ဘီဒိုထဲ သိမ္းၿပီး ခုတင္ေပၚခဏလဲွလိုက္တယ္။ ေညာင္းတယ္။ ညိဳမီ့ရင္ေတြ တအားခုန္တာပဲ။ ကိုကို တအားခ်စ္သြားတာ ညိဳမီ့စိတ္ေတြ အခုထိ လြဳပ္ရွားေနတုန္းပဲ။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ကိုကို။ မ်က္စိေလး ခဏမွိတ္လိုက္တာ တုန္းကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ တအားပင္ပန္းသြားတာပဲ။ အိမ္မက္ထဲမွာ ကိုကို ထပ္လာခ်စ္ေသးတယ္။ ညိဳမီ တအားဖက္ထားပစ္လိုက္တာေပါ့။ ဟြန႔္။ တေရးႏိုးလာေတာ့ အားနဲနဲရွိသြားတယ္။ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္သြားေတာ့မွ ၾကမ္းဆက္တိုက္လိုက္တယ္။ မလြယ္ဘူး။ ေညာင္းတယ္။ ကိုကို တအားဆိုးတာပဲ။ ေပါင္ၾကားမွာ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔။ ညေနဖက္ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ထိ စပ္တာက မေပ်ာက္ဘူး။ ဟန္မပ်က္ လုပ္ေနေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ စပ္တယ္။ ဆစ္ဆစ္ ဆစ္ဆစ္နဲ႔ စပ္ေလ ကိုကို႔ကို သတိရေလပဲ။ ကိုကိုကေတာ့ ဘယ္သြားေနလဲ မသိဘူး။ ေပၚကို မလာဘူး။ ေမေမ့ကို ေဆးေတြ ဘာေတြ လိမ္းေပးၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးတံခါးေတြ ေသခ်ာပိတ္၊ ၿငီးစီစီရွိတာနဲ႔ ေရထပ္ခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ တကိုယ္လုံး နံ႔သားျဖဴသနပ္ခါး ေသြးၿပီး လိမ္းတာေပါ့။ အတြင္းခံေတာ့ မဝတ္ေတာ့ဘူး။ စပ္လို႔။

ဟာလာဟင္းလင္းနဲ႔ ေနရတာ တမ်ိဳးပဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ညိဳမီ့အဖုတ္ေလးက အထိမွ မခံႏိုင္ေတာ့တာ။ တကိုယ္လုံး ေမြြးေမြြးႀကိဳင္ႀကိဳင္ေလး ျဖစ္သြားမွ ကိုကို မနက္က ေပးတဲ့ နားကပ္ေလးကို ထုတ္ၾကည့္တယ္။ လွသားပဲ။ “ဟိတ္” “ဟင္ ကိုကို” ဟိုဘက္ခန္းက ကိုကို ဒီဘက္ကို ေက်ာ္တက္ဖို႔ ဟန္ျပင္တယ္။ ညိဳမီ ဒိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတာပဲ။ ကိုကို လာျပန္ၿပီ။ အခန္းထဲကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဝင္လာတယ္။ လူကိုေတြ႕တာနဲ႔ သိမ္းႀကဳံးဖက္ပစ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။ ဟြန႔္။ လူဆိုး။ “ကိုကိုေနာ္ ဟြန႔္” “ေမြြးေနတာပဲကြာ” “ေမြြးမွာေပါ့ တကိုယ္လုံး နံ႔သားျဖဴသနပ္ခါး လိမ္းထားတာ” “ဒါဆို တကိုယ္လုံးနမ္းမယ္ကြာ” “ဟာ ကိုကိုေနာ္ တအားကဲတယ္” “ညိဳမီက သိပ္လွတာပဲကြာ ႏို႔ေလးေတြဆို တင္းေနတာပဲ” “အ နာတယ္ ကိုကိုရဲ႕ က်ိန္းေနၿပီ” “ေန႔လည္က ကိုကို လာေတာ့ ညိဳမီ ၾကမ္းတိုက္ေနတာလား” “ဟင့္ ဟုတ္တယ္ေလ” “ဖင္ႀကီးက အယ္ေနတာပဲကြာ” “အာာ ကိုကိုေနာ္” ကိုကို ညိဳမီ့တင္ပါးေတြကို နယ္တယ္။ ညိဳမီ့တင္ပါးေတြက စပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ေနတာ။ ေန႔လည္က ကိုကို တအားညႇစ္ထားတာေလ။ ကိုင္မိတာနဲ႔ ကိုကို မလြြတ္ေတာ့ဘူး။ ညိဳမီ့တင္ပါးေတြကို နယ္တယ္။ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ ညိဳမီ့စိတ္ထဲ ဟင္းဟင္း ဟင္းဟင္း ျဖစ္လာတာေပါ့။ “ညိဳမီ ကိုကို ဝယ္ေပးတဲ့ ဂါဝန္ ဝတ္ၾကည့္ကြာ” “ဘာဂါဝန္လဲ ဟိုရွင္မီးလား” “ရွင္မီးမဟုတ္ပါဘူး ညဝတ္ဂါဝန္” “တိုတိုေလး ကိုကိုကလဲ” “ဝတ္ၾကည့္ပါဆုုိ ခြၽတ္” “ရတယ္ ရတယ္ ညိဳမီ့ဘာသာ လဲမယ္” “မရဘူး ကိုကို ခြၽတ္ေပးမယ္ကြာ” ညိဳမီ ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲက ခြာၿပီး အဝတ္ေတြကို လဲမလို႔ ကိုကို ေပးမလဲဘူး။ ကိုကို ကိုယ္တိုင္ ညိဳမီ့အက်ႌေတြကို ခြၽတ္တယ္။ ညိဳမီ ရွက္တာေပါ့။ ဟိုကာ ဒီဆြဲနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ ညိဳမီ့တကိုယ္လုံး ဘာအဝတ္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ “လာ ဒါေလး ဝတ္ၾကည့္” ညိဳမီ့ေခါင္းမွာ ဂါဝန္ကို အတင္းစြပ္ေပးတယ္။ ညိဳမီ ဝတ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဘယ္လိုမွန္းလဲ မသိဘူး။ ဂါဝန္က ခပ္ပါးပါး၊ တိုကလဲတို။ ဟိုမလုံ ဒီမလုံနဲ႔။ “မိုက္တယ္ကြာ သိပ္လွတာပဲ” လွမွာေပါ့။ ညိဳမီ့ႏို႔ေတြဆိုလဲ မေပါ့္တေပၚ။ တင္ပါးကလဲ မလုံ႔တလုံ။ ထိုင္ရမလို ထရမလို။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး တကယ္ပါပဲ။ ကိုကိုကေတာ့ ႀကိဳက္မွာေပါ့။ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္ေတြ လက္လို႔။

ညိဳမီ ၾကက္သီးေတာင္ ထလာတယ္။ “ညိဳမီ” “ရွင္” “သိပ္လွတယ္ကြာ” “အို” ကိုကို႔လက္ေတြက ညိဳမီ့ခါးကို ဖက္ၿပီး လက္ေတြက လိုက္စမ္းတယ္။ ဟိုပြတ္ဒီပြတ္နဲ႔။ ညိဳမီ ယားတာေပါ့။ တင္ပါးေတြကိုလဲ ဖြဖြေလး နယ္ၿပီး “ညိဳမီ သိပ္လွတာပဲကြာ” “အားလုံး ကိုကို႔အတြက္ပါပဲရွင္” “အဟားး” ကိုကို ေပ်ာ္သြားတဲ့ပုံပဲ။ အဲဒီလို ေျပာသာေျပာရတယ္။ ညိဳမီ ရွက္တယ္။ ရွက္ေပမယ့္ ဘာလို႔မွန္းကို မသိပါဘူး။ ပါးစပ္က လြြတ္ကနဲ ထြက္သြားတယ္။ “ညိဳမီ ကိုကို႔ကို ခ်စ္လားဟင္” “ခ်စ္တာေပါ့ ကိုကိုရဲ႕ မသိေသးဘူးလား” “ၾကားခ်င္လို႔ပါကြာ” “အရမ္းခ်စ္တယ္ ကိုကို” “အဟားး အဲဒါေတြေၾကာင့္ သိပ္ခ်စ္တာ” “အပိုေတြပါေနာ္ ဒီမွာေတာ့ က်ိန္းေနၿပီ သိရဲ႕လား ကိုကိုရဲ႕” “က်ိန္းေနတယ္” “ဟိုဟာေတြ နာေနၿပီ ကိုကိုရဲ႕” ညိဳမီ ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းေလး တိုးၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလး ခြၽဲပစ္လိုက္တယ္။ တကယ္လဲ ညိဳမီ နာေနတာပါ။ အျပစ္ဆိုခ်င္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတာ့ ကိုကို႔ကို သိေစခ်င္တယ္။ ကိုကို ညိဳမီ့ကို ဖက္ထားတယ္။ အဲဒီလိုဆို ညိဳမီ ၾကားရတာေပါ့။ ကိုကို႔ရင္ခုန္သံေတြ။ “ျပပါအုံး ကိုကို ၾကည့္မလို႔” “အာ ကိုကိုကလဲ” “ဟိုေနရာ နာေနတာ မွတ္လား” “အင္း” “ဒါေလးေရာ က်ိန္းေနေသးလား” “အို ကိုကိုေနာ္” အဝတ္ပါးပါးေလး ေအာက္မွာ စူထြက္ေနတဲ့ ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညႇိဳးေလးနဲ႔ တို႔တယ္။ ဖိၿပီး ပြတ္တယ္။ ညိဳမီ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ။ ညိဳမီ့ တကိုယ္လုံး တုန္တက္သြားတာေပါ့။ “ဒါေလး က်ိန္းေနေသးလား” “က်ိန္းေနတာေပါ့ ကိုကိုရဲ႕ ဟင့္” “ဒါဆို မရေတာ့ဘူး လာ လာ” ညိဳမီ့ကို ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ခိုင္းတယ္။ ညိဳမီ လွဲခ်လိုက္ေတာ့ ကိုကို႔အနမ္းေတြက ညိဳမီ့ပါးျပင္ေပၚကို ဝဲက်လာတယ္။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။ “ကိုကို ညိဳမီ့ကို ခ်စ္လားဟင္” “ခ်စ္တာေပါ့ကြာ” “ဘယ္ေနရာကို အခ်စ္ဆုံးလဲ” “ေဟာဒီေနရာ” “အြန္” ကိုကို ညိဳမီ့ႏြဳတ္ခမ္းေတြကို ဖိနမ္းပစ္လိုက္ေတာ့ ညိဳမီ ဘာဆက္ေျပာလို႔ရေတာ့မွာလဲ။ မြတ္သိပ္တဲ့ ကိုကို႔အနမ္းေတြကို ညိဳမီ တုံ႔ျပန္ရေတာ့တာေပါ့။ ကိုကို႔လည္တိုင္ကို တအားဖက္ထားၿပီး ကိုကို႔ကို အတင္းျပန္နမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္။ ကိုကို အဲဒီလိုနမ္းရင္ အေသြးအသားေတြက ႂကြလာတာ သိပ္ဆိုးတာပဲ။ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ကိုကို႔အခ်စ္ကို ခံခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ညိဳမီ့တကိုယ္လုံး ထိန္းမရေတာ့ဘူး။ ကိုကိုလဲ ညိဳမီ့ကို တအားနမ္းတယ္။ ႏြဳတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္႐ုံမကဘူး။ လက္ေတြကလဲ ညိဳမီ့ႏို႔ေတြကို နယ္ေတာ့တာပဲ။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး ကိုကိုရဲ႕။ ဟင့္။ ကိုကို သိပ္နမ္းတတ္တာပဲ။ ႏြဳတ္ခမ္းေတြကို နမ္း႐ုံတင္မကဘူး။

လည္တိုင္ေလးကိုလဲ နမ္းတယ္။ နား႐ြက္ေလးကိုလဲ နမ္းတယ္။ သိပ္အသဲယားတယ္။ ညိဳမီ သိပ္ယားတာပဲ။ ကိုကို႔ကို တအားဖက္ထားပစ္လိုက္တာေပါ့။ ကိုကို ညိဳမီ့ နား႐ြက္ေလးကို လွ်ာေလးနဲ႔ တို႔ၿပီး ကေလာ္ပစ္တယ္။ “အိုး ကိုကို” “မလုပ္နဲ႔ ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း” ညိဳမီ့စိတ္ေတြ ထိန္းမရေအာင္ကို ျဖစ္သြားတာပဲ။ ႏို႔ေတြဆို ေကာ့တက္လာတယ္။ အေၾကာေတြဆို တင္းကနဲပဲ။ ကိုကို သိပ္ဆိုးတယ္။ ညိဳမီ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ဖိၿပီး ေခ်ပစ္တယ္။ ညိဳမီ မေနတတ္ဘူး။ ညိဳမီ တကယ္မေနတတ္ဘူးဆို။ တကိုယ္လုံးကို တြန႔္လိမ္သြားတာပဲ။ ႐ုန္းလို႔လဲမရဘူး။ ကိုကို ဖက္ၿပီး တအားနမ္းတယ္။ “ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္” “အရမ္းယားတယ္ဆို ဟင့္” “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း” “အာာာ” ညိဳမီ သိတယ္။ အေၾကာေတြ ဆြဲၿပီး တအားေကာ့ပစ္လိုက္တယ္။ ကိုကို႔လက္ကလဲ မရမက ညိဳမီ့အဖုတ္ေလးကို ပြတ္ေတာ့တာပဲ။ နား႐ြက္ကိုလဲ ကလိတာ တအား။ ေအာက္ကလဲ ပြတ္တာ အရမ္းပဲ။ ထိန္းေနတဲ့ၾကားက စိတ္က ေလထဲ လြင့္ကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားေရာ။ ကိုကို႔ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားတဲ့ၾကားက ျဗန္းကနဲ ျဗန္းကနဲ အရည္ေတြ ထြက္က်ကုန္တယ္။ ညိဳမီ တအားေမာတာပဲ။ “ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း” “အီ … ထြက္ကုန္ၿပီ ကိုကိုရယ္ ဟင့္” သုံးေလးငါးခါ တုန္တက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ညိဳမီ့အရည္ေတြ ထြက္တာ ရပ္သြားတယ္။ သိပ္ေမာတာပဲ။ လူတကိုယ္လုံး ႏုံးခ်ိသြားတယ္။ အသက္ကို ဘယ္လိုရႉရမလဲ မသိဘူး။ ကိုကို႔ကို ဖက္ထားရင္း ညိဳမီ့မ်က္လုံးေလးကို မွိတ္ၿပီး အေမာေျဖရတာေပါ့။ ေမာတယ္ ကိုကိုိရယ္ …… ၿပီးပါၿပီ ။