အငယ်ချော့တီး (အစ/အဆုံး)

“ ဘာမှန်းလဲမသိဘူး…”
လက်ထဲက စာရွက်ပိုင်းလေးကို ခေါက်လိုက်ရာက ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်တော့ စောစောက စာလာပေးသော (၁၉) နှစ် (၂၀)နှစ်လောက်အရွယ် ကောင်လေးကို မတွေ့ရတော့ပေ။ ဒီနေ့သင်တန်းပိတ်ရက်ဖြစ်လို့ ရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲကာ ခါတိုင်း သင်တန်းပိတ်ရက်များကလို သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သီတာ့ဆီ သွားဖို့ မနက်စာကို စောစောလေးစားပြီး ထွက်၍အလာမှာ ဒီစာတိုလေးကို လမ်းထိပ်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ရရှိလိုက်ရတာဖြစ်သည်။ ဒါဆို သီတာ့ဆီ ငါနောက်ကျမှ ရောက်သွားရင်…အို ခုမှပဲ သတိရ တယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့အပတ် သင်တန်းပိတ်ရက်တုန်းက သီတာ့ဆီ အလည်သွားရင်း သီတာ ပြောလိုက်သည်။ ဒီနေ့ သူ့အိမ်ကတွေနဲ့ ရန်ကုန်ဘုရားဖူး လိုက်သွားဖြစ်မှာဆိုတော့ သူ အိမ်မှာမရှိတဲ့အကြောင်းကို ကျမ ခုမှသတိရလိုက်သည်။ သင်တန်းပိတ်ရက်တိုင်း သီတာတို့အိမ် သွားလည်နေကျဖြစ်တာမို့ သီတာ သူ့အိမ်ကတွေနဲ့ ရန်ကုန်ဘုရားဖူးလိုက်သွားဖြစ် ကြောင်း ပြောလိုက်သည်ကို မေ့သွားခဲ့ရတာပဲဖြစ်ပါသည်။

“ အင်း…တော်သေးတာပေါ့…ဒါဆို ဟိုတစ်ယောက်မှာတဲ့ အောင်ခင်တို့အိမ်ကိုပဲ သွားတော့မယ်….”
ကျမလည်း ဆုံးဖြတ်လိုက်ရပါတော့တယ်။
မင်းမင်း ဆိုတာက ကျမရဲ့ရည်းစား ကျော်မင်းပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ကျမတို့က အခုအင်္ဂလိပ်စကားပြောသင်တန်းကို အတူတက်နေတဲ့ တစ်တန်းထဲသားတွေပါ။ သူတစ်ခါမှ ကျမကို ဒီလိုမမှာဘူးလို့ ကျမစိတ်ထဲမှာလည်း စဉ်းစားရကြပ်သွားပါ တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျမဟာ ခပ်သွက်သွက်လေး လှမ်းလိုက်မိပါတယ်။ အောင်ခင်တို့ လမ်းထောင့်ကို မရောက်တရောက်မှာတော့ ကျမနောက်ကနေ ကျမ ကို ဖြတ်ကျော်ပြီး တက်သွားတဲ့ စက်ဘီးတစ်စီးဟာ ကျမရဲ့ရှေ့နားမှာပဲ ရပ်လိုက်တာကြောင့် ကျမ က လှမ်းကြည့်လိုက်မိပါတယ်။ စက်ဘီးနင်းလာတဲ့သူက အောင်ခင်ဖြစ်ပြီး နောက်ကထိုင်လိုက်တဲ့သူကတော့ ကျော်သန်းဖြစ် ပါတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံး သင်တန်းအတူတက်နေကြတဲ့ တစ်တန်းထဲသား သူငယ်ချင်းတွေပါ။ ကျမရဲ့ရှေ့နားကို ဖြတ်ကျော် ပြီး အရောက်မှာတော့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး စက်ဘီးပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး အောင်ခင်က…
“ ဟင်…ဆွေဆွေ ဘယ်လဲ….”
“ အင်…”
ကျမ အောင်ခင်ကို မျက်လုံးပြူးပြီးကြည့်လိုက်မိပါတယ်။ ကျမက လျှောက်လက်စ ဆက်ပြီးလျှောက်လာတာမို့ သူတို့ နားအရောက်မှာပဲ စောစောက စာရွက်လေးကို ထုတ်ပြလိုက်ပါတယ်။
“ ဟာ…ငါ့ အိမ်ရောက်နေတယ်ဆိုပါလား….ဒီကောင် ဘာပြဿနာတွေများတက်နေလို့ပါလိမ့်….”
မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်ကာ ပြောလိုက်သော အောင်ခင်ရဲ့စကားကြောင့် ကျမလည်း စိတ်ထဲမှာ ပူသွားရပါတယ်။

“ ကဲ လာသွားကြမယ်….”
အောင်ခင်ကပဲ ဦးဆောင်ပြီး ကျမတို့ သုံးယောက်စလုံး အောင်ခင်တို့အိမ်ကို ခပ်သွက်သွက်လေးလှမ်းလို့ ရောက်ခဲ့ ရပါတယ်။ ဟိုရောက်တော့ ဘသားချောက အရက်တွေ မူးနေသည်။
“ ဟင်….မင်းမင်း အရက်တွေ သောက်ထားတယ်….”
မူးတာကတော့ မင်းမင်းက တကယ့်ကိုမူးနေတာ သူ့ကိုယ်သူ မဟန်နိုင်ဘူး…ကျမ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘဲ ဖြစ်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ အောင်ခင်က…
“ ကဲ…ဆွေဆွေ နင်ပဲ ဒီကောင့်ကို အိပ်ခန်းထဲ တွဲပို့ထားပြီး သိပ်ထားနှင့် ငါတို့က ကျော်သန်းအဖေခိုင်းထားတာရှိလို့ သွားရအုံးမှာ…ဒီကောင် အိပ်ပျော်သွားရင် ကောင်းသွားမှာပါ…ဟေ့ကောင် မင်းမင်း ထရော ထနိုင်ရဲ့လား….”
“ ရ…ရ…ပါတယ်…”
မင်းမင်းက လျှာလေးအာလေးကြီးနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ အောင်ခင်နဲ့ ကျော်သန်းလည်း ထွက်သွားပါတယ်။

အောင်ခင်ပြောတဲ့အတိုင်းပဲ ကျမလည်း မင်းမင်းကို အိပ်ခန်းထဲ တွဲပို့မိတယ်။ တွဲတယ်ဆိုတော့လည်း ကျမရဲ့ လက် တစ်ဖက်က သူ့လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး ကျန်တဲ့ ကျမရဲ့လက်တစ်ဖက်က သူ့ရဲ့ကျောနောက်ကနေသိုင်း ပြီး သူ့ချိုင်းအောက်ဖက်နားကို ဖက်ပြီး တွဲထားမိပါတယ်။ သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်ကတော့ ကျမရဲ့ခါးလေးကို ကျစ်ကျစ်ပါ
အောင် ဆွဲပြီး ဖက်ထားပါတယ်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ အဲဒီလိုနီးနီးစပ်စပ် မနေဖူးတဲ့ ကျမဟာ ရင်တွေတဒိန်းဒိန်းခုန်ပြီး တကိုယ်လုံး တမျိုးကြီးဖြစ်ကာ ခံစားနေရပါတယ်။ အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ကုတင်ပေါ်ကို သူ့ကိုထိုင်ခိုင်းပြီး တင်ပေးလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ မင်းမင်းက ကျမကို ကုတင်ပေါ်ဆွဲလှဲပစ်လိုက်သည်။ ကျမလိပ်ပြာလွင့်မတတ် လန့်သွားရပါတယ်။

“ မင်းမင်း…နင် ဒါဘာလုပ်တာလဲ…ဟင်…လွှတ်စမ်း….”
ကျမက ကြောက်လည်းကြောက် ဒေါသကလည်းထွက်နဲ့ မင်းမင်းရဲ့ ရင်ဘတ်ကြီးကို လှမ်းပြီး တွန်းပစ်လိုက်မိပါ တယ်။ မူးနေတဲ့ မင်းမင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးဟာ တစ်ပတ်လည်ပြီး ထိုးပြီးကျသွားရပါတော့တယ်။
“ ဒုတ်…”
“ အား…”
ကျမလည်း ရုတ်တရက်တော့ ကြောင်သွားမိပါတယ်။ နောက်မှ မင်းမင်းရဲ့ နဖူးမှာရဲကနဲဖြစ်သွားတဲ့ သွေးတွေကို ကျမ တွေ့မြင်လိုက်ရပါတယ်။
“ မင်းမင်း…မင်းမင်း…အရမ်းနာသွားသလား ဟင်…”
မင်းမင်းက နဖူးကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ပိတ်ရင်း ကျမကို တအံ့တသြကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့…
“ ဆွေ…သိပ်ရက်စက်တယ်…” လို့ ခပ်တိုးတိုးလေးပြောတယ်။ ကျမတော်တော်ပဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားမိပါတယ်။ တကယ်တော့ မင်းမင်းဟာ ကျမကို ဘယ်တုန်းကမှ စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့ ဆက်ဆံခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး။ ကျမကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးချစ်သ လို တန်ဖိုးလည်းထားရှာပါတယ်။ ကျမ သူ့လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပြန်တင်ပေးလိုက်ရာက ခေါင်းက ဒဏ်ရာကို အဝတ်စ တစ်စနဲ့ သုတ်ပေးနေမိပါတယ်။

ကျမရဲ့နို့နှစ်လုံးဟာ မင်းမင်းရဲ့ မျက်စိရှေ့မှာ မျက်စိစပါးမွှေးစူးစရာဖြစ်နေမှန်း ကျမ မသိဘဲ ကြင်နာစိတ်၊ စိုးရိမ်စိတ် တွေနဲ့ သူ့နဖူးကဒဏ်ရာလောက်ကိုသာ ဂရုတစိုက်လုပ်ပေးနေမိတုန်းမှာ ကျမဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်လက်တိုအင်္ကျီအောက်က ခါ ယမ်းလှုပ်လဲ့နေတဲ့ နို့နှစ်လုံးကို တအားဆုတ်ကိုင်နယ်ဖတ်ပစ်လိုက်တယ်။
“ ဟဲ့…မင်းမင်း…အို…”
ကျမ အပြည့်အစုံငြင်းဆန်ရုန်းဖယ်မိတဲ့ စကားဟာ အဲဒါပါပဲ…ဒီထက်ကျမ ဘာမှမပြောနိုင်တော့ပါဘူး။ ကျမ အ ကြောအချဉ်တွေဟာ ဖြိုးဖြိုးဖြင်းဖြင်းနဲ့ ဒူးတွေခွေယိုင်ပြီး အင်အားတွေ ဆုတ်ယုတ်သွားသလိုပါပဲ။ ပြီးတော့ ချစ်သူမင်းမင်းရဲ့ အာသာငမ်းငမ်း အနမ်းလေးဟာ ကျမနှုတ်ခမ်းမှာ ဖိကပ်ကာ ကျရောက်လာပါတော့တယ်။ ဒါ့အပြင် နှစ်ယောက်သား ကုတင် ပေါ်မှာလုံးလားထွေးလားဖြစ်နေတုန်းမှာပဲ မင်းမင်းက သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ကျမရဲ့ ရှပ်အင်္ကျီလေးကို ဆွဲမပြီး လည်ပင်းအထိ ဆွဲတင်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျမရဲ့ဘရာစီယာကိုပါ လက်တစ်ဖက်နဲ့ စမ်းပြီး ချွတ်နေပါတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကလည်း ကျမရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေပေါ်က မခွာပါဘူးရှင်…။ ကျမရဲ့ ရင်သားတွေပေါ်က ဘရာစီယာလေးဟာ ဘယ်အချိန်က ကွာသွား တယ်ဆိုတာ ကျမ အမှတ်တမဲ့ဖြစ်သွားရပေမယ့် ကျမသိလိုက်တာကတော့ သူ့လက်ဟာ ကျမရဲ့ ရင်သားတွေပေါ်ကို အုပ်ပြီး ကိုင်လိုက်ရာက နို့သီးလေးကို ဖိပြီး ပွတ်လိုက်တာကိုပါပဲ…ကျမဖြင့် တွန့်ကနဲတောင် ဖြစ်သွားရပါတယ်။ မကြာခင်မှာပဲ သူ့ နှုတ်ခမ်းတွေဟာ ကျမရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေပေါ်က အသာလေးကြွပြီးတက်သွားပါတယ်။ ဒီအခိုက်အတန့်လေးမှာ ကျမရဲ့ မျက်နှာ လေးကို ကြည့်နေတဲ့ သူ့အကြည့်တွေက ကျမဖြင့် ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး။ ကျမ တကိုယ်လုံး အရည် ပျော်သွားမတတ်ပါပဲရှင်…။

“ ချစ်တယ်…ဆွေရယ်…သိပ်ချစ်တယ်…”
ဆိုပြီး ဂမူးရှူးထိုး ပြောလိုက်ပြီးတာနဲ့ ကျမရဲ့ နို့ဖြူဖြူဝင်းဝင်းလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ငုံ့ပြီးစို့လိုက်ပါတော့တယ်။ ထိတ်လန့်ခြောက်ခြားတဲ့ စိတ်၊ ရှက်တဲ့စိတ်တွေ စုပြုံတိုးဝင်လာပေမယ့် ချစ်သူရဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အကိုင်အတွယ်နဲ့ အနမ်းဆိုး လေးတွေက အရာအားလုံးကို အနိုင်ယူပစ်လိုက်ပါတော့တယ်။ ကျမ မင်းမင်းရဲ့မျက်နှာကို လုံးဝမကြည့်ရဲတော့ပါဘူး။ မျက်လုံးအစုံကို စုံမှိတ်ထားလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်တုန်နေအောင် ခံစားနေရပါတယ်။ ကြောက်တာ ရှက်တာနဲ့ သာယာကြည်နူးတာတွေ ရောထွေးသွားပါတယ်။ မင်းမင်းက ကျမရဲ့ ပေါင်ရင်းခွဆုံကို သူ့လက်ကြီးနဲ့ ကတုံကရီ နှိုက်ပွတ် တော့ ကျမ မျက်လုံးတွေ ပြာသွားရပါတယ်။ သူ့လက်ကို အပေါ်က အုပ်ကိုင်ပြီး ထားမိတာကလွဲရင် ကျမ သူ့ကို တားဆီးပိတ် ပင်ခြင်း မပြုမိခဲ့ပါဘူးရှင်။ ကန့်လန့်ကာ တစ်ချပ်လို တရွေ့ရွေ့ တွန်းတွန်းတက်လာတဲ့ ထဘီလေးဟာ ပေါင်လည်လောက် ရောက်လာတယ်ဆိုရင်ပဲ ကျမရဲ့ အသက်(၂၂)နှစ်အရွယ် နုပျိုလတ်ဆတ်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးဟာ ငွားငွားစွင့်စွင့်ကြီး ထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။ အကျယ်ဗြက်က ပေါင်ရင်းနှစ်ဖက်ကြားမှ ခြောက်လက်မခန့်ကျယ်ပြီး ဒုက လက်နှစ်လုံးလောက် ဖောင်းကြွ၍ နေသည်။ အကွဲကြောင်းလေးထဲမှ စိုစိစေးကပ်သော အရည်ကြည်လေးများ ယိုစီးကျဆင်းနေပုံက ကဗျာဆန် အောင် လှစေရန် ဖန်တီးထားသလို ဖြစ်နေပါတယ်ရှင်။
မင်းမင်းသည် ဆွေဆွေ၏ စောက်ဖုတ်ကို စားတော့မည့်အလား သူ့မျက်နှာကြီးကို နီးကပ်စွာ တိုးဝှေ့၍ ကြည့်သည်။ အပေါ်ယံအရေပြား ဖြူဖြူလေးများ၏ ကြက်သီးဖုသေးသေးလေးများက အစုလိုက်အပြုံလိုက်လေး ဖောင်း၍ ထနေသည်။ စောက်ပတ်ကြီးက ပန်းနုရောင် မရင့်တရင့် အသား အနားစပ်လေးက အပျိုမလေး နှုတ်ခမ်းနှယ် မဟတဟလေး ဖြစ်နေ သည်။ ပေါင်ရင်းရှိ သွေးကြောမကြီးတစ်ချောင်းကမူ ဖေါက်ကနဲ ဖေါက်ကနဲ သွေးတိုးနေသည်ကို အတိုင်းသား အထင်းသား အနီးကပ်မြင်တွေ့နေရသည်ဖြစ်ရာ ဆွေဆွေတစ်ယောက် အကြီးအကျယ် စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေကြောင်း သိသာနေပေသည်။
“ မင်းမင်း…ပြန်ကြရအောင်ဟယ်…ကျေနပ်တော့နော်…”
ဆွေဆွေ၏ အသံက ငိုသံပါနေသည်။ မင်းမင်း၏ ရင်ဘတ်ကြီးကိုလည်း စုံတွန်းထား၏။ မင်းမင်းက ဆွေဆွေ၏ ထဘီလေးကို ဆွဲလှန်ရင်း စောက်ဖုတ် ဖွေးဖွေးခုံးခုံးကြီးကို ပွတ်နေသကဲ့သို့ နို့ကြီးနှစ်လုံးတို့ကိုလည်း တပြန်စီ စို့၍နေချေပြီ ဖြစ်သည်။ ဆွေဆွေက အသက်ကသာ (၂၂)နှစ်ဖြစ်သော်လည်း အဖွံ့ဖြိုးဆုံး အစွင့်ကားဆုံး ရေဆေးငါးကြီးဟူသော ဝေါဟာရ သည် ဆွေဆွေ၏ စောက်ပတ်ကြီးအတွက်ပင်လားမသိ။ ရင်တွေက တလှပ်လှပ်နဲ့ မောဟိုက်နေသည်မို့ အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းထန်၍ နေသည်။ ကျမလည်း တခါမှ ဒီလိုယောက်ျားတစ်ယောက်က ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွပြီး နို့ကြီးတွေကို ကိုင် တွယ် ဆုတ်ညှစ်တာမျိုး ခံဖူးတာ မဟုတ်တော့ ကျမရဲ့စိတ်တွေ ကသောင်းကနင်း ဖြစ်နေရသည်။ မတော်ဘူး၊ မသင့်ဘူးဆို တာလဲ ကျမ သိနေတယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းမင်းက အဲဒီလို ကျမထဘီလေးကို လှန်ပြီး စောက်ပတ်ကို ပွတ်လိုက်တာနဲ့ ကျမရဲ့ အသိအာရုံတွေဟာ မှုန်ဝါးပြီး လွင့်ပါးသွားရပါတယ်။ စောက်ပတ်ကို လာထိတဲ့ သူ့လက်ချောင်းတွေရဲ့ အထိအတွေ့က ခန္ဓာ ကိုယ်အတွင်းရှိတဲ့ အသွေးအသားနဲ့ အကြောအချဉ်တွေကို တဖြင်းဖြင်း လူးလွန့်သွားအောင် ခံစားလိုက်ရတော့ ကျမရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က မင်းမင်းကို ဖက်မိရက်သား ဖြစ်သွားပါလေရော…။
မီးဆိုတာ မလောင်ခင်ကတားမှဆိုတဲ့ သမရိုးကျရှေးစကားဟာ သိပ်မှန်တယ်။ မီးလောင်ပြီဆိုရင်တော့ ဟိုကို သတ် ရင် ဒီကတောက်၊ ဒီကိုသတ်ရင် ဟိုကလောင်နဲ့ ဗျာများပြီး လာရပါတော့တယ်။ ကျမအဖြစ်လည်း ဒီလိုပါပဲ။ မင်းမင်းကို ကျမ ချစ်တယ်။ ကျမ ဒါပဲသိပါတယ်။ မင်းမင်းဟာ ကျမရဲ့နို့ကြီးတွေကို ပင့်ကိုင်ပြီး ဆူကြွတင်းထောင်လာတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာလေးနဲ့ ကလိပေးနေတာလည်း ကျမငြိမ်ခံနေမိတယ်။ ကျမကို မင်းမင်း သိပ်ပြီးလိုးချင်နေတယ်ဆိုတာကို ကျမသိတယ်။ ထောင်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးက ကျမပေါင်တဖက်ကို မာမာတင်းတင်းကြီး ထောက်မိနေတယ်လေ။
“ ချစ်တယ်…ဆွေရယ်…သိပ်ချစ်တယ်…”
ကျောထဲစိမ့်စိမ့်သွားအောင် သူ့ရဲ့ ကတုံကရီအသံကြီးကြားရလေ ကျမက ငါတော့ အလိုးခံရတော့မယ်ဆိုတာ သေ ချာသိလေပါပဲ။ ဒါပေမယ့် မင်းမင်းကို ကျမ မငြင်းရက်ပါဘူး။ ဒါက လူ့သဘာဝဖြစ်စဉ်ပဲမို့လား။ ကျမကို တဏှာကြီးတဲ့မိန်းမ လို့ ပြောရင်လည်း ခံရမှာပါ။ အခုဟာက တစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်က လိုးဖို့ကြံစည်နေတာမဟုတ်ဘဲ ဘဝတစ်လျှောက် လုံးမှာ ကိုယ်နဲ့ လက်တွဲမယ်လို့ အိမ်ထောင်ဘက်အဖြစ် ရွေးထားတဲ့ချစ်သူ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်က လိုးဖို့ကြံစည်နေတာလေ။ ကျမက မသာယာဘဲနေပါ့မလား။ အော်ဖို့ ကုတ်ဖဲ့ထုရိုက်ဖို့ ဝေးလိုက်တာ။ ချစ်သူအဖြစ် လက်ခံ ရွေးချယ်ပြီးပြီဆိုကတည်းက ဒီလူလိုးတာကို ခံရတော့မယ်လို့ ယတိပြတ်ဆုံးဖြတ်ပြီးမှ လက်ခံခဲ့ကြတာပဲမို့လား။ မင်းမင်းကို ကျမဘာကြောင့် ချစ်တာလဲဆိုတာကို ဝန်ခံရရင် မင်းမင်းက အောက်ပိုင်းတောင့်တယ်။ ဘောသမားဆိုတော့ ပေါင်လုံးကြီး တွေက တုတ်ခဲနေတာ။ သင်တန်းပြီးတိုင်း သင်တန်းနားက ဘောလုံးကွင်းမှာ မင်းမင်း ဘောကန်တိုင်း ကျမအမြဲတွေ့နေရ တယ်။ ကျမ မင်းမင်းကို ချစ်တာ အဲဒီအောက်ပိုင်း တောင့်တာလည်းပါချင်ပါမယ်။ ပြီးတော့ ဘောင်းဘီတိုအောက်က လုံးတစ် ဖုတုတ်နေတဲ့ အမြှောင်းလိုက် သူ့ပစ္စည်းကိုလည်း အမှတ်မထင် ကျမတွေ့ဖူးတယ်။ မင်းမင်း ကျမကို စကားလိုက်ပြောတုန်း က ကျမရင်တွေပန်းတွေ တုန်နေတဲ့ကြားက အဲဒီဟာတွေကို လှစ်ကနဲ လှစ်ကနဲ ပြန်ပြီးမြင်ယောင်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ အခုမင်းမင်း နဲ့ ကျမ စီစဉ်စိတ်ကူးထားတဲ့ အချိန်ကာလထက်စောပြီး တွေ့ကြဖြစ်ကြတာပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလိုမျိုးဖြစ်ဖို့က တစ်နေ့မဟုတ် တစ်နေ့ကြုံလာမှာပါ။
ကျမတကိုယ်လုံးဟာ တဖြေးဖြေးနဲ့ အဝတ်အစားတွေ တစမှမရှိတော့ပါဘူး။ ကျမလေ ရှက်လည်းရှက် သာယာတာ ကိုလည်း မငြင်းဆန်ချင် စောက်ပတ်ထဲကို ထိုးမွှေနေတဲ့ မင်းမင်းရဲ့လက်ကြီးကိုတောင် ကျမက အပေါ်ကအုပ်ကိုင်ပြီး ဇွတ်ကနဲ စောက်ပတ်ထဲကို ခပ်နာနာလေး ဆောင့်ပစ်လိုက်မိတယ်။ မှတ်ရော…ဟင်း။
ဆွေဆွေတကိုယ်လုံး လက်တဝါးစာမျှသော အဝတ်အစားမရှိတော့သလို မင်းမင်းတွင်လည်း စွပ်ကျယ်ချိုင်းပြတ် လေးသာရှိပြီး သူ၏လုံချည်က ကုတင်အောက်ရောက်၍နေပြီ ဖြစ်သည်။ မင်းမင်းက ဆွေဆွေ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အသာလေးဆွဲဖြဲကာ မုဆိုးဒူးထောက်ဝင်ထိုင်သည်။ ဆွေဆွေက ခေါင်းကို ချာကနဲ စောင်းပစ်လိုက်ကာ မျက်နှာလေးကို သူမ ၏ လက်ဝါးလေးနှင့် အုပ်ထားလိုက်ရှာသည်။ နို့အုံဖွေးဖွေးလေးများက သူမခန္ဓာကိုယ် တစ်ချက်လူးလွန့်သွားတိုင်း တုံကနဲ တုံကနဲ လှုပ်ခါ၍သွားရသည်။ ဖြူဝင်းအိစက်သော နို့အုံသားအောက် အသားဖွေးဖွေးလေးများနားမှ ရင်ခေါင်းချိုင့်ဝှမ်းလေးက ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ ခုန်နေသည်ကို အတိုင်းသား တွေ့နေရသည်။ မင်းမင်းက ရီဝေဝေ မျက်လုံးများဖြင့် ဆွေဆွေ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကြည့်လိုက်သည်။ စောက်မွှေးဘုတ်စုလေးက ခြောက်သွေ့ကာ ချစ်စဖွယ်လေး ရှုပ်ထွေးနေ၏။ စောက် မွှေးနုနု နီကျင်ကျင်လေးတွေက ကြေးနီရောင်အဖျားဆွတ်ကာ ကြည်လဲ့ပြီး အရောင်တောက်ကာ အရင်းပိုင်း အမွှေးနုမှာမူ အနက်ရောင် အမှောင်နုနုဘက်သို့ လုစပြုနေပြီဖြစ်သည်။ အသက်(၂၅)ကျော်သွားလျှင် စောက်မွှေးလေးများ ကြမ်းထော်လာ တော့မည့် လက္ခဏာဖြစ်ပေသည်။ မင်းမင်းက သူမစောက်ပတ်ကို ငေးကြည့်နေမှန်း ဆွေဆွေသိတော့ သူမလက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်လေးကို မလုံမလဲလေး ဖုံးအုပ်လိုက်ရှာသည်။ ဆွေဆွေက စောက်ဖုတ်ကိုလက်နဲ့ ဖုံးအုပ်လိုက်ကာမှ မင်းမင်းက သတိဝင်လာသလိုဖြင့် ဆွေဆွေ၏ လက်ကို ဆွဲဖယ်ကာ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းကြားသို့ သူ့လီးထိပ်ဖူးလုံးချောကြီးကို တေ့ကာ ခပ်နစ်နစ်လေးစိုက်ပြီး အောက်ဖက်သို့ ဆွဲချလိုက်လေသည်။
“ အ…အဟင့်…အိုး…အိုး…ကျွတ်…”
ဆွေဆွေခန္ဓာကိုယ်လေးက ဓာတ်လိုက်သွားသကဲ့သို့ ကျင်တက်သွား၏။ ကြီးမားပြင်းထန်သော လီးတန်ကြီး၏ စွမ်းပ ကားကို အံ့မခန်းခံစားထိတွေ့လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ အသဲထဲက အေးကနဲဖြစ်သွားကာ ပါးစပ်လေးဟပြီး မျက်စိနှစ်လုံးအပေါ် သို့ လက်မောင်းလေး ကန့်လန့်ဖြတ်တင်ကာ တအားဖိပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာသည်။ မင်းမင်း၏ လီးတန်ကြီးက ဆွေဆွေ၏ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းအကြား၌ ဒစ်မြုပ်ရုံလေးမျှသာ ဝင်လိုက်ရသေးသော်လည်း လီးတန်မှတဆင့် မင်းမင်း၏ ခန္ဓာ ကိုယ်အနှံ့အပြားသို့ စောက်ပတ်လေး၏ နူးညံ့အိစက်သော အထိအတွေ့ ဆန်းပြားစွာခံစားရသော ကာမအရသာကို ပို့လွှတ် ပျံ့နှံ့စေလိုက်ရာ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးတကိုယ်လုံးက ကျေနပ်ကြည်နူးစွာ တုန်ခါသွားသည်။ ထိုအခါကျမှ မင်းမင်းသည် အောက် ဖက်ဆီသို့ ရွေ့လျားခွဲဆင်းလာသော လီးတန်ကြီး၏ ထိပ်ဖူးကို လက်နှစ်လုံးလောက်ထိ အထူရှိသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်း သားများကို လှိုင်းကလေးသဖွယ် လှုပ်ရှားဖောင်းကြွသွားစေပြီး လီးထိုးမိသော လမ်းကြောင်းတစ်လျှောက်က ဖောင်းသွားပြီး ကျန်နေရာများက ပုံမှန်အနေအထားသို့ ကျဆင်းကျန်ရစ်ကြသည်။ စောက်ပတ်အဝ၌ လီးက အပေါက်ကျွံသကဲ့သို့ ဇတ်ကနဲ နိမ့်ကျွံဆင်းသွားလေသည်။
“ ဗြွတ်…ဗြစ်…အမေ့….”
လီးဒစ်ကြီး စောက်ပတ်ထဲသို့ ကျွံဝင်သွားသည်နှင့် ဆွေဆွေ၏ ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်သွားကာ အမေ့ဟုလည်း လန့်အော်လေး အော်လိုက်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မင်းမင်း၏ ရင်ဘတ်ကို အင့်ကနဲနေအောင်လှမ်း၍ ထောက် ကန်ထားမိသည်။ ဒစ်ခေါင်းကြီးက အလုံးထွားသဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဇတ်ကနဲ ဝင်ရာ၌ ဖြေးဖြေးညင်းညင်းဝင်သွားသည် မဟုတ်လေရာ ဆွေဆွေ လန့်သွားခြင်းဖြစ်လေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးဒစ်ကြီး မြုပ်ဝင်သွားသည်နှင့် မင်းမင်း၏ လီးတန်ကြီးက အကြောတွေ တဗြင်းဗြင်းတင်းကာ တဖြေးဖြေးပို၍ မာတောင်လာကာ သံချောင်းကြီးတစ်ချောင်းအလား ကြီး ထွားလျက် ဒေါင်ဒေါင်မြည်သွားသည်။ မင်းမင်း၏ လက်နှစ်ဖက်က ဆွေဆွေ့ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲကိုင်ထားကာ ဖြေး ဖြေးချင်းဆွဲလျက် ရှေ့သို့တိုးတိုးပြီး လီးတန်ကြီးကို ဖိ၍ သွင်းချပေးလိုက်သည်။
“ ဗြစ်…ဘွပ်….ဘွပ်….ဗြစ်….”
“ ဟ….အား….ကျွတ်….ကျွတ်….”
ဆွေဆွေမျက်လုံးထဲတွင် မီးဝင်းဝင်းတောက်သွားကာ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ကျင်ကနဲ စိမ့်တက်သွားသည်။ ဖင်စအို အထိဝင်လာသော ထိုခံစားမှုက စောက်ခေါင်းထဲရှိ လီးတန်ကြီးကို ရန်တွေ့လိုသဖြင့် စောက်စိလေးက ခေါင်းလေး တထောင် ထောင်ဖြစ်သွားသည်။
“ ကြပ်…ကြပ်တယ်…မင်းမင်းရဲ့…အ…”
ဆွေဆွေအသံက ငိုသံရှက်သံလေးဖြင့် အစ်တစ်တစ် ရှတတလေး ဖြစ်နေရှာသည်။ ထောက်ကန်ထားသော မင်းမင်း၏ ရင်ဘတ်မှ သူမ၏ လက်အစုံက မင်းမင်း၏ ရင်အုံကြီးကို ကုတ်တွယ်ထားသည်။ သာမန်အချိန် ယင်းသို့ ဆုတ်ကိုင် ကုတ်တွယ်ခြင်းကြောင့် အသားထဲသို့ လက်သည်းရှည်လေးများ စိုက်ဝင်သွားသည်ဖြစ်ရာ အလွန်တရာ နာကျင်မိမည်ဖြစ် သော်လည်း ယခုမူ ထူးထူးခြားခြား မင်းမင်း၌ နာကျင်မှုမဖြစ်မိ။ နာကျင်မှု မဖြစ်ရုံမက ဆွေဆွေသူ့ကို ကုတ်ထားသည်ကိုပင် လုံးဝ သတိမထားမိပေ။ ကွေးညွတ်သွားသော သူ့လီးကြီးကိုသာ ဖြူဖွေးပြဲအာနေသော ဆွေဆွေ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲ ဖြောင့် ဖြောင့်တန်းတန်းဝင်စေရန် ဂရုစိုက်၍ ထိုးသိပ်လိုးသွင်းနေမိသည်။
“ မင်း…မင်းမင်း…ကြပ်တယ်ဟာ နင်ကလဲ…”
ဆွေဆွေ မျက်ရည်တွေဝဲသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုံကာ ပါးသားလေးများလှုပ်နေရှာသည်။
“ တအောင့် နာတာပါဟ…”
မင်းမင်း နှစ်သိမ့်ပုံက ရှည်လျားလွန်း၏။ ဒါဘဲဖြစ်သည်။ သူအရေးတကြီးဂရုစိုက်နေသည်က သူ့လီးမဲမဲတုတ်တုတ် ကြီး ဆွေဆွေ့ စောက်ပတ်ထဲသို့ အဆုံးဝင်ရေးပင် ဖြစ်ပါသည်။ စောက်ခေါင်းထဲရှိ အသားနုလေးများက လီးထိပ်ကြီးကို မနိုင် မနင်း ပိတ်ဆို့တားဆီးကြ၏။ လီးတန်ကြီးတဝက်ကျော် ဝင်လာသည်။ နုနယ်သော စောက်ပတ်အသားနုလေးများ ဘေးလန် ကုန်သည်။ ဒစ်ခေါင်းကြီးက အလုံးထွားသဖြင့် စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲသို့ ဝင်ရာ၌ ဖြေးဖြေးသာသာဝင်သွားခြင်း မဟုတ်လေ ရာ လီးလမ်းကြောင်းပေါ်၌ ပါးပါးတင်းတင်းနှင့် ခေါင်းကြောမာသော အပျိုမှေးလေးက ဆွေဆွေ၏ အပျိုရည်အဖြစ် မားမား မတ်မတ်ရပ်ကာ လီးထိပ်ကြီးတိုးဝင်လာရာ၌ ရှေ့မှနေ၍ ကာကွယ်လိုက်သည်။ မင်းမင်း၏ လီးထိပ်ကြီးက ဆွေဆွေ၏ အပျို မှေးကို ဇွတ်တရွတ်ဝင်၍ တိုးသည်။
“ အ…နာတယ်….နာတယ်….အား…”
ဆတ်ဆတ်ခါသွားသော ခံစားမှုဝေဒနာကြောင့် ဆွေဆွေက မင်းမင်း၏ ရင်ဘတ်ကို ဘယ်တွန်း ညာတွန်း ဘယ်ပြန် တွန်း ညာပြန်တွန်း အမျိုးမျိုးတွန်းလိုက်သော်လည်း လီးတန်ကြီးက အရှိန်မသပ်…အပျိုမှေးပါးပါးကြီးကို ဇွတ်တိုးကာ ဝင်ပြန် သည်။ ပို၍ တင်းသွားရပြန်သည်။
“ အား…ဟ…အမေ့…အမလေး….”
“ ဗြွတ်…ဗြစ်…ဗြစ်…ဖွတ်…ဖေါက်…”
အပျိုမှေးက အံလေးတင်းရင်း နောက်သို့လုံးဝမဆုတ်ဘဲ တတ်နိုင်သမျှ အားတင်းခံပေမယ့်လည်း နောက်ဆုံးတော့ အရှုံးပေးသွားခဲ့ရတော့သည်။ ဆွေဆွေ၏ ရင်ထဲတွင် ဟာကနဲဖြစ်သွားသည်။ နာကျင်ခြင်းက လှစ်ကနဲ ပေါ်ပြီး ဖျတ်ကနဲ ပျောက်သွားသည်။
“ ဟင့်…အင်းအင်း…ရှုး အား…ကျွတ်…ကျွတ်..ကျွတ်…”
အီဆိမ့်၍ ချိုသွားသည့်အရသာ ကာမအရသာ အလိုးခံရတဲ့အရသာကြောင့် ဆွေဆွေ တကိုယ်လုံးခါသွားရသည်။
“ မင်းမင်း…ဖြေးဖြေးဟာ…နာတယ်…”
“ နာသေးလို့လား…ဆွေဆွေရဲ့…”
“ အင်း…”
“ အဆုံးဝင်နေပြီ…ထပ်ထည့်ရင် ဂွေးအုကြီးပါ ဝင်ရုံပဲရှိတော့တယ်…”
“ နင်…နော်…ဘာတွေလျှောက်ပြောမှန်းမသိဘူး…”
ဆွေဆွေက မင်းမင်းကို မျက်လုံးလေး မှေးကြည့်ရင်းမှ မကျေမနပ် မျက်နှာလေးဖြင့် မျက်စောင်းထိုးရင်း ပြောသည်။ သူ့စကားက ရှက်စရာကြီးဖြစ်သော်လည်း နားထောင်ကောင်းသည်။
“ နင့်စောက်ပတ်ကြီးက အမြင်ကသာကြီးတာ အထဲက တော်တော်ကြပ်တာ လီးကို လက်နဲ့ ဆုတ်ထားသလိုပဲ…”
မင်းမင်းက ထိုသို့မြိန်ရေယှက်ရေကြီး ပြန်ပြောတော့ ဆွေဆွေ ရှက်ရှက်နှင့် ဘာမှပြန်မပြောတတ် တဖက်သို့ မျက်နှာ လေးကို စောင်းပစ်လိုက်ရသည်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးများ၌ အပြုံးစလေးများ မသိမသာ ကပ်ငြိနေသည်။
“ ပြွတ်…ဗြစ်…ပြွတ်…ဗြစ်…ပြွတ်…”
“ အ..အား…အ..အား…အ…အား…”
မင်းမင်းက ယောက်ျားသဘာဝဗီဇတို့ စေ့ဆော်မှုအတိုင်း တသွေမတိမ်းလိုက်နာ၍ စတင်လှုပ်ရှားသည်။ ဖင်ကြီးကို နောက်ဆုတ်၏။ လီးတန်ကြီးက အရည်တွေအရွဲသားနှင့် ထွက်လာသည်။ ဒစ်မဆုံးခင် ဖင်ကြီးကို ပြန်ဆောင့်ကာ နင့်ကနဲနေ အောင် ဆောင့်ချသည်။ လီးတန်ကြီး အဆုံးထိ ဆတ်ကနဲ တိုးဝင်သွားသည်။
“ ပြွတ်…ဗြစ်…အ…အား…”
ကြွသည်။ ဆောင့်သည်။ ဝင်သည်။ ထွက်သည်။ တဖြေးဖြေး မြန်မြန်လာသည်။
“ ပြွတ်…အင့်…ဗြွတ်…အင့်…”
ထိုးသည်။ ဆောင့်သည်။ ဖိ၍ဆောင့်သည်။
“ အား…အမေ့…အမလေး…အား…အား…”
ဆွေဆွေ အသံလေး မသိမသာ ကျယ်လောင်သွားသည်။ မင်းမင်း၏ ဖင်ကြီးက လျင်မြန်စွာ အတက်အဆင်း လုပ် ရင်းလုပ်ရင်း ဆွေဆွေ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးပေါ်သို့ သူ့မျက်နှာကြီးကို မှောက်ချလိုက်သည်။ ဖင်ကြီးက တဆတ်ဆတ် တသိမ့်သိမ့် တုံနေသည်။ ဆွေဆွေ၏ လက်နှစ်ဖက်က မင်းမင်း၏ ကျောကုန်းကို ဖက်ထားသည်။ ကျစ်နေသည်။ ကျစ်နေအောင်ဖက်ထား ရင်း ဖင်ကြီးကို လိမ်လိုက် စောင်းလိုက် ကော့လိုက် ငိုက်လိုက်လုပ်ပေးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ဘာဆိုဘာမှ မသိကြတော့ ပေ။
“ ဗြွတ်…ဖွတ်…ပြွတ်…စွပ်…”
“ အား…အား…အမေ့…အား…”
ဆွေဆွေ ခြေဖဝါး ကြမ်းကြမ်းရှတတလေးများကို မင်းမင်း၏ ဖင်သားနုနုကြီးပေါ်သို့ဖိကပ်ကျလာပြီး ပွတ်ပေးသည်။ သူမ၏ ခြေဖဝါးကြမ်းရှရှလေး အထိအတွေ့ကို မင်းမင်းအကြောထဲများထိ စိမ့်ဝင်သွားကာ လီးတန်ကြီးကို သံမဏိချောင်းကြီး အလား မာသထက်မာသွားစေသည်။ မင်းမင်း ဆောင့်အားတွေ ပို၍ကြမ်းသွားသည်။ မီးပွင့်မတတ် ဖိဆောင့်ရင်း လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်ကုန်သည်။
“ အား…မင်းမင်း…အား…”
ဆွေဆွေတစ်ယောက် ရေနစ်သူလို တွေ့ရာအကုန်ဆွဲရင်း မင်းမင်းနာမည်ကို တစ်ချက်ခေါ်လိုက်သေးသည်။ စောက်ရည်များ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ မင်းမင်းက အရှိန်မသေ ဆက်၍ ဆောင့်ရင်း တဖြေးဖြေး အရှိန်ကျဆင်းလာသည်။ နောက်ဆုံး လုံးဝဆိတ်ငြိမ်သွားကာ အသက်ရှူသံမျှင်းမျှင်းလေးသာရှိတော့သည်။

အိမ်မှဆွေဆွေတစ်ယောက် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သီတာဆီသွားမည်ဟုပြော၍ ထွက်လာတော့ မနက်(၁၀)နာရီ သူမ ထွက်သွားပြီး (၂)နာရီအကြာ မွန်းတည့် (၁၂)နာရီတွင် ရန်ကုန်မှ ဆွေဆွေ၏ အဒေါ်ဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးက ရောက်၍လာသည်။ ခါ တိုင်းသင်တန်းပိတ်ရက်များတွင် သီတာအိမ်သို့ အလည်သွားသော ဆွေဆွေတစ်ယောက် မွန်းလွဲ (၁)နာရီဆိုလျှင် ပြန်၍ ရောက်လာတတ်သည်။ ခု(၂)နာရီထိုးပြီ။ အိမ်သို့ပြန်မရောက်သေးပေ။ ဒေါ်မိုးကလည်း သူ့ကားနှင့် သူလာတာဆိုပေမယ့် ညနေ (၄)နာရီလောက်တွင် ပဲခူးမှ ရန်ကုန်သို့ပြန်မှဖြစ်မည်။ တခါတရံမှ လာရသူဖြစ်သဖြင့် တစ်ဦးတည်းသော တူမလေးကို တွေ့ချင်သည်။ ညနေ (၃)နာရီထိုးသော်လည်း ဆွေဆွေက ပြန်မရောက်။ ဒီတော့ ဆွေဆွေ၏ဖခင် ဦးတင့်ဆွေက စက်ဘီး တစ်စီးဖြင့် လိုက်ရတော့သည်။ ပထမဆုံး သီတာ့အိမ်။ ဆွေဆွေ မလာကြောင်းနှင့် ဒီနေ့ သီတာလည်း သူ့မိဘတွေနဲ့ ရန်ကုန် ဘုရားဖူးလိုက်သွားကြောင်း သီတာတို့ အိမ်တွင် အိမ်စောင့်ကျန်ခဲ့သည့် ဒေါ်ငယ်က ဆွေဆွေ၏ဖခင် ဦးတင့်ဆွေကို ပြောပြ သည်။ ဦးတင့်ဆွေတစ်ယောက် ခေါင်းနပမ်းကြီးသွားသည်။ သီတာအိမ်မှအပြန် လမ်းတွင် သူ့တူဝမ်းကွဲ ခင်စိုးနှင့်တွေ့၍ ဆွေဆွေကို ရှာပေးရန် ဦးတင့်ဆွေက ခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဦးတင့်ဆွေက အိမ်သို့ တခေါက်လှည့်၍အဝင်တွင် ဆွေဆွေ က အိမ်သို့ ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ ခင်စိုးက ဦးတင့်ဆွေအိမ်သို့ရောက်လာသည်။ ပြီးတော့ ဦးတင့်ဆွေကို လက်တို့ခေါ်သွားကာ အိမ်ရှေ့တွင် ထွက်၍ သူတို့ တူဝရီးစကားပြောကြသည်။
ခင်စိုးက ဆွေဆွေ့ အပေါင်းအသင်းတွေ အားလုံးကိုသိသည်။ ခြေကြောင်းလိုက်ရင်း အောင်ခင်တို့ဘေးအိမ်မှ ခင်စိုး နှင့် သူငယ်ချင်း မြင့်ငွေဆီရောက်သည်။ ဒီမှာတင် ဆွေဆွေနဲ့ မင်းမင်း အောင်ခင်တို့အိမ်တွင် ချိန်းတွေ့ပြီး တနေကုန် အဲဒီအိမ်မှာရှိကြောင်း ခင်စိုးသိခဲ့ရသည်။ သူသိထားသမျှ ခင်စိုးက ဦးတင့်ဆွေကို ပြောပြလိုက်တော့ ဦးတင့်ဆွေတစ်ယောက် ဆွေဆွေကို ဘာမျှပင်မမေးတော့ဘဲ အမဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်ပြောကာ ခုလက်ရှိတက်ရောက်နေသည့် အင်္ဂလိပ်စကားပြောသင်တန်းကို နားပြီး သင်တန်းကောင်းကောင်းများရှိသော ရန်ကုန်တွင် ဆွေဆွေ သင်တန်းတက်ရမည်ဟု ကြေညာလျက် ဦးတင့်ဆွေသည် ဆွေဆွေကို အမဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးနှင့်တပါတည်း ရန်ကုန်သို့ ထည့်လိုက်ပါလေတော့သည်။

ရန်ကုန်သို့ ဆွေဆွေရောက်တော့ သင်တန်း အသွားအပြန်ကို အဒေါ်ဖြစ်သူက ကားဖြင့် အပို့အကြိုလုပ်သည်။ သူမကို အလစ်မပေး။ တခါတရံ ဒေါ်မိုး မအားလျှင် ဘေးခြံမှ ခင်ခင်ပြုံးကို အကူအညီတောင်း၍ သူတို့ကားနှင့်ပင် ဆွေဆွေ ကို သင်တန်း အပို့အကြိုလုပ်ပေးရသည်။ ဆွေဆွေရောက်စကပင် ခင်ခင်ပြုံးတို့ မိသားစုက ဆွေဆွေကို အတော်လေးပဲ ခင်မင်ကြသည်။ ဒေါ်မိုးတို့နှင့် ခင်ခင်ပြုံးတို့ဆိုတာကလည်း ဘေးချင်းကပ်လျက် အနှစ် နှစ်ဆယ် အစိတ် အတူနေလာကြ တော့ မိသားစုတွေလိုဖြစ်နေသည်။ ခင်ခင်ပြုံးမှာက ညီမမရှိ မောင်လေးတစ်ယောက်သာရှိသည်။ ပြီးခဲ့သောနှစ်ကပင် ဘွဲ့ရ၍ မိသားစုလုပ်ငန်းထဲတွင် ဝင်နေချေပြီ။ နာမည်က စိုးမင်း ဟုခေါ်သည်။ ခင်ခင်ပြုံးတို့အိမ်တွင် စိုးမင်းဆိုသော ကောင်လေးတစ် ယောက်ရှိနေတာကိုသိလျက် ဒေါ်မိုးက ဆွေဆွေကို ခင်ခင်ပြုံးတို့အိမ်သို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားခွင့်ပြုထားသည်။ ပြောရ မည်ဆိုလျှင်တော့ ဒေါ်မိုး ချမ်းသာတယ်ဆိုပေမယ့် ခင်ခင်ပြုံးတို့က ဒေါ်မိုးထက် နှစ်ပြန်လောက် ချမ်းသာသည်။ ပြီးတော့ ရိုးရိုးသားသား အေးအေးဆေးဆေးသမားတွေဖြစ်သည်။ ဒါ့အပြင် စိုးမင်းဆိုတာကလည်း ဒေါ်မိုးတို့ လက်ပေါ်တွင်ကြီးလာရ သည်ဖြစ်ပြီး လိမ်မာရေးခြားရှိကြောင်း အတွင်းသိအစင်းသိဖြစ်သည်။ အသောက်အစား လောင်းကစားမရှိ။ အပေါင်းအသင်း တွေနှင့် ဟေးလားဝါးလားမရှိ။ ပြီးတော့ ပညာရေးအနေဖြင့်လည်း ပြီးဆုံးပြီးဖြစ်သည်။ အလုပ်ကရော မိသားစုလုပ်ငန်းတွင် ဝင်လုပ်နေပြီး ရေရှည်တွင် ဒီလုပ်ငန်းတွေ စိုးမင်းတစ်ယောက်ထဲက ဦးစီးရမည့် လုပ်ငန်းတွေဖြစ်သည်။
ဒီတော့ မတော်တဆ ဆွေဆွေများ စိုးမင်းနှင့် တစုံတရာဖြစ်လျှင်ဟု တွေးပူစရာမလို။ ဒေါ်မိုးက မဖြစ်မှာကိုပင် စိုးရိမ် နေရသေးသည်။ ထို့နည်းတူပင် ဒီလိုလိမ်မာရေးခြားရှိသော တစ်ယောက်ထဲသာဖြစ်သည့် တစ်ဦးတည်းသောမောင်လေးကို လည်း ခင်ခင်ပြုံးက ထားစရာနေရာမရှိလောက်အောင်ဖြစ်နေသည်။ အချိန်တန်အရွယ်ရောက်လျှင် အိမ်ထောင်တော့ ပြုကြ မည်သာဖြစ်သည်။ မသင့်တော်တဲ့သူနဲ့ တွေ့ရင်ဆိုသောအတွေးဖြင့် ခင်ခင်ပြုံးမှာလည်း စိုးမင်းအတွက် နေ့ရှိသလို တွေးပူနေ ရသည်သာဖြစ်လေသည်။
ငယ်ကအချစ် အနှစ်တစ်ရာ ဆိုရိုးစကားကဲ့သို့ပင် ငယ်ချစ်ဦးလည်းဖြစ်၊ သူမ၏ အပျိုရည်ကို အပ်နှင်းခဲ့သူလည်းဖြစ် သော ကျော်မင်းကို ဆွေဆွေတစ်ယောက် တစ်နေ့မှ မေ့မရနိုင်ပါ။ မဝေးလှသောခရီးဖြစ်ပေမယ့်လည်း ကျော်မင်းက သူမထံသို့ တခါတခေါက်မှ ရောက်မလာပါ။ နေ့စဉ်ရက်ဆက်ဆိုသလို ဆွေဆွေက မျှော်ခဲ့ရသည်သာဖြစ်သည်။ အခုဆိုရင် အင်္ဂလိပ်စာ ရေး၊ ဖတ်၊ ပြော သင်တန်းပြီးလို့ သင်တန်းဆင်းလက်မှတ်တောင်ရရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ဆွေဆွေသည် လုပ်ငန်းခွင် ဝင်ရောက်ရန်အတွက် လိုအပ်သည့်သင်တန်းများကို ဆက်လက်တက်ရောက်ရန် ပြင်ဆင်နေရချေပြီ။ အန်တီကြီးကလည်း ဆွေဆွေကို အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ နောက်တက်ရောက်ရမည့် သင်တန်းမဖွင့်သေးမီ အားလပ်ရက်လေးကိုပင် ပဲခူးသို့ ပြန်မလွှတ်။ တော်ပါသေးသည်။ အဖေတို့က ဆွေဆွေ အားလပ်ရက်တွင် ရန်ကုန်တွင် (၁၅)ရက်လောက် လာနေပေးသဖြင့် သူမက ပဲခူးသို့ မပြန်ရဘဲ အဖေတို့နှင့် တွေ့လည်းတွေ့ရကာ အတူလည်း (၁၅)ရက်လောက်နေလိုက်ရသည်။ ပဲခူးသို့ အဖေ တို့နှင့် တွေ့ရန်ဆိုပြီး အကြောင်းပြ၍ ဆွေဆွေ မရတော့။ အဖေတို့ ရန်ကုန်မှပြန်သွားအပြီး (၃)(၄)ရက်လောက်မှာပင် ခင်ခင်ပြုံးတို့ မိသားစု မြန်မာပြည်အနှံ့ ဘုရားစုံဖူးရန် ဘုရားဖူးထွက်တော့ ခင်ခင်ပြုံးက ဆွေဆွေကိုပါခေါ်သဖြင့် ဒေါ်မိုးက အလွယ်တကူပင် ထည့်လိုက်သည်။ ဘုရားဖူးခရီးစဉ်က စုစုပေါင်း(၁၈)ရက်လောက် ကြာသွားသည်။ အတူသွား အတူလာ အတူစားဖြင့် နီးနီးစပ်စပ်နေကြရင်းကပင် စိုးမင်းနှင့် ဆွေဆွေတို့သည် အတော်ပင် ခင်မင်ရင်းနှီး၍သွားရသည်။ နောက်ဆုံး ဖွင့်မပြောသေးသည်သာရှိပေမယ့် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ရင်ထဲက သိနေသော အနေအထားသို့ပင် ရောက်ခဲ့ရသည်။
အမှန်တော့လည်း ဆွေဆွေသည် သူမ၏ ချစ်သူကျော်မင်းနှင့် အနေဝေးတာ ကာလကြာလာတော့ သွေးအေးသွားခဲ့ ရတာဖြစ်သည်။ ဒါ့အပြင် နာရီပိုင်းလေးလာလိုက်ရုံဖြင့် ရောက်နိုင်သောခရီးကို ကျော်မင်းက (၈)လ(၉)လကြာတဲ့ ကာလအ ထိ ဆွေဆွေထံသို့ ရောက်မလာတော့ ဆွေဆွေက ကျော်မင်းအပေါ် ဒေါသစွက်ရာကစ၍ နာကျည်းစိတ်လေးများပင် ရင်ထဲ တွင် ကိန်းအောင်းလာခဲ့ရသည်။ ထို့ပြင် ဆွေဆွေမှာ လောကအကြောင်း၊ ယောက်ျားအကြောင်း၊ ယောက်ျားအရသာကို သိခဲ့ ဖူးသူဖြစ်သည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ချိုသည်၊ ချဉ်သည်ကို ကောင်းကောင်းအရသာသိနေသည်။ ဒီတော့ ဒီအရသာကို ခုံမင် စွဲလန်းပြီး ဒီလိုအရသာမျိုးကို ခံစားချင်သော ဆန္ဒက ပြင်းပြစွာရှိနေရလေသည်။ ထိုကဲ့သို့သော အကြောင်းတရားများကြောင့် နီးစပ်ရာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ဖြစ်သည့် စိုးမင်းအပေါ်တွင် ဆွေဆွေက စိတ်တွေတိမ်းညွှတ်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ စိုးမင်းသာ အခု ပြော ဆွေဆွေက အခုပင် ခေါင်းငြိမ့်မည့်သဘောပင် ရှိနေပါသည်။ ဆွေဆွေတစ်ယောက် ဘုရားဖူးမှပြန်ရောက်ပြီး တစ်ပတ် အတွင်းမှာပင် နောက်တက်ရမည့် သင်တန်းဖွင့်ပြီဖြစ်သည့်အတွက် သင်တန်းစ၍ တက်ရလေတော့ရာ ဆွေဆွေမှာ လူလည်း မအား၊ စိတ်လည်း လွတ်ချင်တိုင်း လွတ်၍မရခဲ့တော့ချေ။ ဒါပေမယ့်လည်း ဆွေဆွေကတော့ စိုးမင်းတစ်ယောက် သူ့အိမ်သို့ ပြန်ရောက်တတ်သောအချိန်များတွင် ဆွေဆွေတစ်ယောက် ညနေတိုင်းလိုလို ခင်ခင်ပြုံးတို့အိမ်သို့ အလည်အပတ်ရောက်နေ တတ်သည်သာ ဖြစ်ပါတော့သည်။
“ ဒေါ်မိုးရေ…ကျမလည်း ပြောမယ် ပြောမယ်နဲ့ အားနာတာလဲပါတာပေါ့…မပြောဖြစ်ဘူး…ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့လဲ ….ဒေါ်မိုးတို့နဲ့ဆိုတာက သွေးသားရင်းချာတွေလိုဖြစ်နေကြတာဆိုတော့ အားမနာချင်တော့ပြန်ဘူး ဒေါ်မိုးရေ…”
“ ဆိုပါအုံး…ပြုံးပြုံးရ…ဘာများလဲကွယ်…စကားတွေ ဘာတွေ ပလ္လင်ခံလို့ ထူးထူးဆန်းဆန်း…ဟင်း…ဟင်း…”
“ တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး…ဒေါ်မိုးရယ်….ပြုံးက ဆွေဆွေကို ယောင်းမ တော်မလားလို့ပါ…”
“ အလိုတော်…ကျုပ်တူမလေးက ခုမှ သင်တန်းတွေတက်နေတုန်းရှိသေးတာ…သင်တန်းတွေလည်း ပြီးသေးတာ မဟုတ်ဘူး…”
“ အော်…ဒေါ်မိုးကလည်း ဒီလိုနဲ့ သင်တန်းတွေလည်း ဆက်တက်သွားလို့ရတာပါပဲ…ဘာလဲ ဒေါ်မိုးက ပြုံးတို့ မောင် နဲ့ သဘောမတူလို့လား…အစိုးက ဒေါ်မိုးတို့ လက်ပေါ်မှာ ကြီးလာတာပဲ ဘာမကြိုက်တာရှိလို့လဲ…”
“ ဟိုး…ဟိုး…ဒီကပြောတာ အဲဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး ပြုံးပြုံးရယ်…အစိုးနဲ့ဆို သဘောမတူစရာ မရှိပါဘူး…ဒါပေမယ့် ဆွေဆွေက ပညာတပိုင်းတစနဲ့မို့ပါကွယ်…”
“ ပြုံးကတော့ ပြုံးမောင်လေးကို မဟုတ်တဲ့ မိန်းမနဲ့ ရသွားမှာ သိပ်ကြောက်တာပဲ…ခေတ်ကြီးက ဒေါ်မိုးလည်း သိသားပဲ…ပြုံးတောင် ယောက်ျားလေးဖြစ်တဲ့ အစိုးအတွက် ဒီလောက်ပူနေရတာ ဆွေဆွေက မိန်းကလေးဆိုတော့ ဒေါ်မိုးတို့ ပိုပြီးပူသင့်တာပေါ့…”
“ အင်း…ပြုံး ပြောတာလည်း ဟုတ်တာပဲ…အဲဒီ ဆွေဆွေအတွက်ပဲ နေ့တိုင်းပူနေရတာ…အင်း…”
ဒေါ်မိုး စကားပြတ်သွားသည်။ ဆွေဆွေတစ်ယောက် မီးဖိုဆောင်ဖက်မှ ထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၍ဖြစ်သည်။ အနားသို့ ဆွေဆွေရောက်သည်နှင့် ဒေါ်မိုးက…
“ သမီး…လက်ဖက်သုပ်က မပြီးသေးဘူးလားကွယ်…ဒီမှာ အပြုံးတောင် ပြန်တော့မယ်…”
“ အာ…ဒေါ်မိုးကလည်း တခြားသူတွေမှ မဟုတ်တာ…”
ခင်ခင်ပြုံးက အားနာစွာဝင်ပြောသည်။
“ အဲဒါ သမီး အန်တီကြီးကို ပြောမလို့ ထွက်လာတာ လက်ဖက်သုပ်ဖို့ အကြော်ဆံတွေက မနေ့က ဝယ်လာပေမယ့် အခု ပျော့တိပျော့ဖတ်ဖြစ်နေတယ်…အန်တီကြီး…ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ….”
“ သြော်…ဒါများ သမီးရယ်…တခါပြန်ပြီး နာနာလေးထပ်ကြော်လိုက်…နှစ်ပြန်ကြော်ပေါ့ကွယ်…”
“ ဟုတ်တယ်…ညီမလေး…နှစ်ပြန်ကြော်ပြီးသွားရင် ပထမ ဝယ်လာတာထက်တောင် ပိုပြီးကြွပ်ရွသွားသေးတယ်…ပို ပြီးစားလို့ကောင်းသွားသေးတယ်…”
ခင်ခင်ပြုံးကပါ ဆွေဆွေကို ပြောလိုက်သည်။
“ ဟာ…ဒါဆို သွားကြော်လိုက်အုံးမယ်…မမပြုံး…မပြန်နဲ့အုံးနော်…”
“ အေး…အေး…ညီမလေး…”
ဆွေဆွေတစ်ယောက် သူတို့ရှေ့မှနေ၍ ထွက်သွားပြီး မီးဖိုဆောင်ထဲသို့ ရောက်လောက်မှ ဒေါ်မိုးက…
“ ကဲ…အပြုံးရေ…ပြုံးပြောတဲ့ကိစ္စကို အန်တီ ဘာမှပြောစရာမရှိပါဘူးကွယ်…ဆွေဆွေ့ အဖေ လကုန်လောက် ဒီကို လာဖို့ရှိတယ်…အဲဒီတော့ အန်တီက အန်တီ့မောင်ကို သူ့သမီးကိစ္စအတွက် နားချပါ့မယ်…ပြုံး စိတ်အေးလက်အေးသာနေ တော့ ဟုတ်လား…”
“ အင်း….ခုမှပဲ စိတ်အေးရတော့တယ်…ဒေါ်မိုးရယ်….”
ထို့နောက်တွင်တော့ ဒေါ်မိုးနှင့် ခင်ခင်ပြုံးတို့သည် ရောက်တတ်ရာရာ စကားများဆက်၍ ပြောဆိုနေကြပြီး ခဏအ ကြာမှာတော့ ဆွေဆွေတစ်ယောက် လက်ဖက်အစ်လေးကိုင်၍ အနားသို့ ရောက်လာသည်။
“ အန်တီကြီးပြောတဲ့ နည်းကလည်း ကောင်းတယ်…မမပြုံး ပြောတာလည်း ဟုတ်တယ်…နှစ်ပြန်ကြော်လေးက ပို ကြွပ်ပိုရွပြီး ပိုစားလို့ ကောင်းသွားတယ်…ကဲ…မမပြုံး မြည်းပါအုံး…”
ဟု ဆွေဆွေက ပြောကာ လက်ဖက်အစ်လေးကို စားပွဲလေးပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်ပါတော့သည်။ သူမတို့ သုံးဦးစလုံး ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် အပြုံးကိုယ်စီနှင့်…

ကိုယ့်တူမအကြောင်း ကိုယ့်သမီးအကြောင်း ကောင်းကောင်းသိနေသော ဆွေဆွေ့အဒေါ် ဒေါ်မိုးနှင့် ဆွေဆွေ၏ ဖခင် ဦးတင့်ဆွေတို့က ဆွေဆွေကို ခင်ခင်ပြုံး၏ မောင် စိုးမင်းနှင့် သဘောတူခွင့်ပြုခဲ့လေသည်။ သို့ရာတွင် မိန်းကလေးရှင် ပီပီ တန်းဖိုးရှိအောင်လည်း တက်ရောက်နေသည့် သင်တန်းများကို ပြီးစီးသည်အထိ တက်ရောက်နိုင်ရန် ဆောင်ရွက်ပေးရ မည်ဟူသော ကတိကိုတောင်း၍ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ညှိနှိုင်းကာ ဝါမဝင်မီမှာပင် စိုးမင်းနှင့် ဆွေဆွေတို့ကို လက်ထပ်ပေးခဲ့ကြလေတော့သည်။
“ ကိုစိုး…”
“ အင်…”
“ ယောက်ျားတွေက ဘာလို့ အပျိုစစ်ကို မက်ကြတာလဲ…ဟင်…”
“ အော်…ချစ်ရယ်…အသစ်ကို အဟောင်းထက် တန်ဖိုးထားကြတယ်လေ…နောက်ပြီး ကိုယ်ကပဲ အဦးဆုံးလူဖြစ်ချင် ကြတယ်လေ…ပြီးတော့လဲ…”
“ ပြော…ပြောလေ…ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲ…”
“ အာ…ဆွေကလည်းကွာ…”
“ မရဘူးကွာ…မရဘူး…ပြော…ပြောလို့..ဆို…”
“ ကြပ်လို့…ဟဲ…ဟဲ…”
“ အာကွာ…ကိုစိုး…သွား..မကောင်းဘူး…”
“ သူပဲ အတင်းမေးပြီးတော့ နောက်ပြီး…”
“ လာပြန်ပြီ…ဒီနောက်ပြီး…ဘာလဲ…ဆက်ပြောလေ…”
“ နောက်ပြီး ကောင်းတယ် ချစ်ရဲ့…သိပ်ကောင်းတာပဲ…”
“ ဟွန်း..သူက..ဒါပဲ…ကိုစိုးကို ဆွေတစ်ခုမေးမယ်…မှန်မှန်ဖြေနော်…”
“ အင်း…မေး…”
“ ဆွေက…ကြပ်လား…”
“ အင်း…ကြပ်တယ်…ဟား…ဟား…ဟား…”
လင်မယားနှစ်ယောက် အခန်းထဲမှ တတွတ်တွတ်အသံလေးတွေကို အခန်းအပြင်မှ ခင်ခင်ပြုံးက ကျေနပ်ကြည်နူးစွာ ကြားလိုက်ရသည်။
“ ဒါဖြင့် စစ်လား…မစစ်ဘူးလား…”
“ စစ်…စစ်…သိပ်စစ်…ဟား…ဟား…ဟား…”
“ သွား…အကောင်းမေးနေတာကို…”
“ ကိုယ့်မိန်းမဟာလေးက သေးလည်းသေး၊ ကြပ်လည်းကြပ်၊ အရမ်းလည်းကောင်း ခံစားကြည့်တာနဲ့ သိပါတယ်…မ စစ်ဘဲနေပါ့မလား မိန်းမရယ်…”
“ ဘွတ်…ပြွတ်…စွပ်…”
“ ဟိတ်…အာကွာ…အရမ်းမဆောင့်နဲ့…အသံတွေ ထွက်ကုန်ပြီ…အပြင်မှာ မမပြုံးရှိတယ်…ရှက်စရာကွာ…”
“ ဘွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ဖွတ်…”
“ အင့်…အင့်…ကြည့်ပါလား…အင့်…သူအရမ်းကြမ်းတာပဲ…အောင့်..အောင့်သွားတယ်…သိလား…”
“ အထဲကို အဆုံးဝင်လို့လား ဟင်…”
“ အိုး…ဝင်တာပေါ့…”
အခန်းအပြင်မှ ခင်ခင်ပြုံးတစ်ယောက် ရင်တခုန်ခုန်နှင့် အသက်ရှူမဝသလိုကြီးဖြစ်လာသည်။ ရင်ထဲတွင် လှိုက်ဖိုကာ မောလာသည်။
“ ခုလို လုပ်တာနဲ့ ဖင်ကုန်းပြီး လုပ်တာနဲ့ ဘယ်ဟာ ခံလို့ကောင်းလဲဟင်…”
“ ဟာကွာ…ကိုစိုးကလည်း ဘာတွေ မေးမှန်းမသိဘူး…”
“ ကိုယ့်မိန်းမ ခံလို့ကောင်းတာပဲ လုပ်ပေးချင်လို့ပေါ့…”
“ ကောင်းတာချည်းပဲ…ဒါပေမယ့် ဟိုလေ ကုန်းတာကျတော့ ညောင်းတာပေါ့…ပြီးတော့ သိပ်မထိဘူး…”
“ ဒါဖြင့် တစ်တီတူးထောင် အကြိုက်ဆုံးပေါ့…ဟုတ်လား…”
“ အင်း…”
စကားသံများက တရှဲရှဲနှင့် ဓာတ်ပြားအဟောင်းထဲက အသံမျိုးတွေ ထွက်နေသဖြင့် မနည်းအာရုံစိုက်မှ အဓိပ္ပာယ် သဲသဲကွဲကွဲကြားရအောင် တိုးညှင်းလွန်းနေသည်။ တခါတလေ လီးနှင့် စောက်ပတ်တို့ ထိုးသွင်းဆွဲနှုတ်သံများက ကျယ်ကျယ် သွားသည်။
“ ဖင်ထဲကို မလုပ်နဲ့တော့ကွာ…အောင့်တယ်…”
“ မကောင်းဘူးလား…”
“ ဟင့်အင်း…လိုးတဲ့အပေါက်မှ မဟုတ်တာ…”
“ လိုးတဲ့အပေါက်က ခံလို့ ကောင်းတာပေါ့…ဟုတ်လား…”
“ ကွယ်…ကိုစိုးကလည်း…စကားသိပ်များတာပဲ…စိတ်မရှည်တော့ဘူး…”
“ ပြွတ်…ဖွတ်…စွပ်…”
“ အ…အင့်…အင့်…ရှီး…အ…အား…”
ဆွေဆွေ၏ ညှစ်၍ ညီးသံ ညင်းညင်းလေးကို ကြားရပြီးနောက် စိုးမင်း ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်ပြီး လှုပ်လှုပ်ရွရွအသံများ ကြားရသည်။
“ တော်ပြီဆို…တော်တော့…”
ခပ်ငေါက်ငေါက်အသံလေးက ကျယ်သွားသည်။
အပျိုကြီးမမ ခင်ခင်ပြုံး မနေနိုင်တော့။ မောင်နှင့် ယောင်းမတို့ အခန်းဘက်ကို မသိမသာ နားစွင့်နေရင်းက ကြည့်ချင် မြင်ချင်လာသည်။ ခင်ခင်ပြုံး ကုလားထိုင်တစ်လုံးကို ဆွဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကုလားထိုင်ပေါ်တက်ကာ ခြေစုံရပ်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းကိုကာထားသော အခန်းစည်းနံရံအပေါ်ဆုံးရှိ ခြင်လုံဇကာတပ်ထားသော နေရာမှနေ၍ အတွင်းသို့ လှမ်းကြည့်လိုက် သည်။
အခန်းတံခါးပိတ်ထားတာပဲဟူသော အသိဖြင့် လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်အစားများ အကုန်ချွတ်ကာ လိုး နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဆွေဆွေက ထဘီကို လှမ်းဆွဲသည်။ စိုးမင်းက သူမထဘီကိုဆွဲပြီး အခန်းဒေါင့်သို့ လွင့်ပစ်ကာ ဆွေဆွေ ၏ ထွားစွင့်တင်းမာသော နို့နှစ်လုံးကြားသို့ လီးကြီးကို ထိုးသွင်းပြီး တပြွတ်ပြွတ် ညောင့်နေပြန်သည်။
“ တော်ပြီ…အိုး…ပြောလို့မရဘူးလား…”
နို့နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပူးကိုင်ကာ နို့နှစ်လုံးကြားသို့ လိုးသွင်းနေသော လီးထိပ်ကြီးက ရဲကနဲ ရဲကနဲ ဆွေဆွေ ၏ မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်တွင် ဝဲနေသည်။ အခန်းစည်းနံရံပေါ် ခြင်လုံဇကာပေါက်မှ ကျော်ကြည့်နေမိသော ခင်ခင်ပြုံး၏ စောက်ဖုတ်မှာ ပွစိပွစိ ခံစားလာရသည်။ ဒေါသတကြီးဖြင့် မာန်တွေကြွနေသော မောင်ဖြစ်သူ၏ လီးကြီးကို အခုမှ တွေ့မြင်ရ သည်ဖြစ်ရာ အသဲတလှပ်လှပ်ဖြစ်နေရသည်။ “ နည်းတာကြီးမှ မဟုတ်ဘဲ…” ဟု စိတ်ကရေရွတ်မိသည်။ ဆွေဆွေကလည်း အကော့အပျံ အတွန့်အလိမ်များဖြင့် ညှစ်အား စုပ်အား မှုတ်အားများဖြင့် အစွမ်းကုန် ဆွဲဆောင်နိုင်သော မိန်းမတို့ တတ်အပ် သည့်ပညာများကို ကျွမ်းကျင်လိမ္မာပုံရသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် စိုးမင်း၏ ပန်းကြီးက တချက်လေးမှ ငိုက်ဆင်းမသွား အောင် ဆယ့်နှစ်ရာသီမညှိုးပန်းကြီးဖြစ်နေအောင် မတ်တောင်နေဆဲဖြစ်သောကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ တစ်ချီလိုးပြီး ရိုးအီသွား သော စောက်ပတ်မျိုးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသော မိန်းကလေးများသည် တိုးတက်ကြီးပွားခဲကြသည်။ ရိုးသွားသည်မရှိအောင် ထာဝ ဇဉ် ဆန်းသစ်ပေးနိုင်နေမှသာ ပုရိသတို့၏ အသဲစွဲမယားလေးဖြစ်ကာ လိုချင်တာ ဖန်တီးနိုင်ပေလိမ့်မည်။ ရိုးအီနေသော စောက်ပတ် ခြောက်ကပ်နေသောအသားအရေ ဖြဲကားကာ အနေအထိုင်ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ် မြင်နိုင်အောင် အတွင်းပစ္စည်းမ ထိန်းသိမ်းတတ်သော မိန်းကလေးမျိုးကား စားသောက်ဆိုင်များ၌ လက်သုတ်ပဝါအစားသုံးသော တစ်ခါသုံး တစ်ရှူးစက္ကူ ဘဝမျိုးနှင့်သာ အမှိုက်ခြင်းထဲရောက်သွားပေလိမ့်မည်။ ဒါက ခင်ခင်ပြုံး၏ ဒဿန ဖြစ်သည်။ အမှန်တော့လည်း “ဣတ္ထိရူပံ ဓနံ” သာဖြစ်၏။ ဆွေဆွေကတော့ စက္ကူတစ်ရှူး ဟုတ်ပုံမရချေ။
ကော့ပေးထားသော ဆီးခုံဝင်းဝင်းလေးအထက်မှ ဗိုက်သားလေးပေါ်တွင် စိုးမင်း၏ ဂွေးအုကြီးက ဒရွတ်တိုက် ပွတ် သပ်နေသည်။ လီးတန်ကြီးက နို့နှစ်လုံးကြားမှ အချက်ပြမီးတစ်ပွင့်လို ရဲကနဲ ရဲကနဲ ထွက်ထွက်လာသည်ကို လျှာဖျားလေးနှင့် မမှီမကမ်းလေး လှမ်းလှမ်းလျက်ပေးသည်။ နောက်တော့ စိုးမင်းက သူ့လီးကို လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ပင် ဆွေဆွေ၏ ပါးစပ် ထဲသို့ ထိုးသွင်းပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင် လိုးနေပေတော့သည်။ အရင်းကို စုံကိုင်ဖြဲချရင်း မျက်ဝန်းလေးမှေးကာ အင်းကနဲ အင်းကနဲ လီးစုပ်ပေးနေသော ဆွေဆွေ၏ မျက်နှာလေးက သူ့ယောက်ျားမဆိုထားနှင့် ခင်ခင်ပြုံးပင် ဂရုဏာသက်ကာ ချစ်ခင် စွဲလန်းသွားမိပေသည်။ အတန်ကြာစုပ်ပေးပြီးသောအခါ တံတွေးများဖြင့် ပြောင်လက်မာတောင်ကာ ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ အလွန်အမင်းထန်နေသော လီးကြီးကို အရင်းမှကိုင်၍ စိုးမင်းက ဂွင်းတိုက်သေးသည်။ လီးထိပ်ကြီးက သာမန်လီးအမျိုးအစား တွေထက် အပွင့်ကြီးလွန်းသည်။
“ ဘတ်…ဖတ်…ဘတ်…ဖတ်…”
လီးကြီးကို တုတ်တစ်ချောင်းလိုကိုင်၍ ဆွေဆွေ စောက်ပတ်ကို အပြစ်ရှိသော ကလေးငယ်တစ်ယောက်၏ တင်ပါး လေးလို သဘောထားကာ တဆတ်ဆတ်ရိုက်လိုက်သည်။
“ အာ့…အဟင့်…ဟင့်…ဟင့်…”
ရယ်ချင်စိတ်ဖြင့် ခုန်ထွက်လာသော လည်ချောင်းလေးထဲမှ အသံလေးဖြင့် ဆွေဆွေက ချွဲချွဲလေး အသံပြုသည်။
“ မှတ်ပလား…ဟင်…”
“ ကြည့်ပါလား…ဆော့စရာကျနေတာပဲ…”
“ ဆုံးမနေတာလေ…နောက်တခါ ဒီထက်ပိုနာမယ်…”
“ ကဲ…ကဲ…ဖတ်…ဘတ်…”
“ အာ…အဟင့်…ဟင့်…သူ့ဟာကြီးက ရာဘာတုတ်ကြီးကျနေတာပဲ…အဟင့်…တကယ် နာတယ်…ဟင့်…”
စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုသည် ဖောင်း၍ ကြွတက်လာသည်။ ထိုအခါကျမှ စောက်ပတ်ထိပ်မှ စောက်စေ့ လေးကို ပြစ်ကနဲ တစ်ချက်ထိုးကလော်လိုက်သည်။
“ အိုး…အာ့…အား…ကျင်သွားတာပဲ…”
“ ပြွတ်…ဘွတ်…စွပ်…”
“ ဟို့..အိုး…ကိုစိုးရယ်…အင်း…ဟင်း..ဟင်း…”
ဆွေဆွေ၏ လက်လေးနှစ်ဖက်က စိုးမင်း၏ ဖင်ဖြူဖြူကြီးကို အဝတ်စအား ဆုတ်လိုက်သလို ဆုတ်လိုက်သည်။ အသားဖြူဖြူ စိုးမင်း၏ ဖင်သားကြီးများ နီရဲသွားသည်။ ဖင်ကြားမှ အမွှေးမဲမဲလေးများ အပြင်သို့ ထောင်ထောင် ထွက်လာ သည်အထိ ကုန်း၍ ညောင့်လိုးလိုက်ပြန်လေသည်။
“ ကိုစိုးက အရမ်းသန်တာပဲနော်…”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ…ဟင်…”
“ အခု ဘယ်နှခါရှိပြီလဲ…”
“ ဘာလဲ…ချစ်က မခံချင်လို့လား…”
မျက်နှာအိုအိုနှင့် တမင်အိုက်တင်ခံလိုက်မှန်းသိသာလှသော စိုးမင်းမျက်နှာကိုကြည့်ကာ ဆွေဆွေက အကြည်စား သန်၍ငိုတော့မည့် ကလေးငယ်တစ်ယောက်ကို ချော့သလို…
“ အဟင့်…အလကားစတဲ့ဟာကို…ကိုယ့်လင်မို့လား..ဘယ်လောက်လိုးလိုးပေါ့…စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းစုတ်သွားလည်း ခံရမှာပဲဥစ္စာ…မျက်နှာကြီးကလည်း…အဟင့်…အို…ဆောင့်လေ…အဲလိုရပ်ထားတော့ မအီမလယ်ကြီးရှင့်…သိရဲ့လား…ခပ် နာနာလေးဆောင့်စမ်းပါ…”
ဆွေဆွေက စကားအိုးမလေးပင်ဖြစ်သည်။ လင့်မျက်နှာကို အညှိုးမခံ ကော့၍ကော့၍ ခံပေးလိုက်သော စောက်ပတ် လေးထဲသို့ လီးကြီးစိုက်ဝင်နစ်မြုပ်သွားသည်။ ဆွေဆွေက ဖင်ကြီးကို ဝေ့ဝိုက်ကာ ဝေ့ဝိုက်ကာ လှဲ့ပေးသည်။ လီးကြီးက ဒလက်ကြီးလို အောက်ခြေအဖျားယိုင်နဲ့ပြီး ပါပါသွားသည်။
“ အီး…အား…အား…အား..ဟား…ကောင်းလိုက်တာ ကိုစိုးရယ်…အစ်ကို့ လမွှေးတွေက ဖိကြိတ်မိတာ အရမ်းခံလို့ ကောင်းသွားတာပဲ…”
“ ဆောင့်…အင့်…အင့်…အားရအောင် ဆောင့်စမ်းပါ…မောင်ရယ်…အလိုးကောင်းလှချည်လား…အချစ်ရယ်…ဟင်း.. .အင်း…အင်း…ဟင့်…အာ့…အာ့…”
ဆွေဆွေ၏ စကားလုံး အသံအနိမ့်အမြင့်တွေက စိုးမင်းကို စွဲမက်စေလောက်အောင် ထိန်းချုပ်နိုင်သော လက်နက် ကောင်းများဖြစ်နေသည်ကို ခင်ခင်ပြုံး တွေ့လိုက်ရပေသည်။ ဒီကောင်မ…ဒါကြောင့် အစိုးကို နိုင်တာ…ဟု မှတ်ချက်ပြုလိုက် ပေတော့သည်။
ငြိမ့်ကနဲ ထိုးရပ်လိုက်သော ကားစက်သံ ညင်ညင်သာသာလေးနှင့် ဂျိုင်းကနဲ ပိတ်လိုက်သော ကားတံခါးသံတို့က ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထွက်ပေါ်လာတော့ ခင်ခင်ပြုံးတစ်ယောက် လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။ “ ဟော…သူ…” ကားပေါ်မှ အင်္ကျီအဖြူလည်ကတုံးလက်ရှည် ကချင်ပုဆိုးတို့ကို သေသပ်စွာ ဝတ်ဆင်၍ထားသော အသက်(၃၅)နှစ်ခန့်အရွယ် ဖြူဖြူခန့် ခန့် လူတစ်ယောက်က ဆင်းလာသည်။ ခင်ခင်ပြုံး သွက်လက်စွာပင် ခင်ခင်ပြုံးတစ်ယောက် တံခါးဝဆီသို့ ပြေးထွက်ကာ ကြို လိုက်သည်။ သူက ဦးမျိုးကျော် ဖြစ်သည်။ လူပျိုကြီး။ အတော်ချမ်းသာသည်။ ပြီးတော့ အပျိုကြီး ခင်ခင်ပြုံးကို ချစ်ရေးဆိုထား သူ။ ဒါ့အပြင် လူကြီးတွေနှင့်လည်း စကားလမ်းကြောင်း ကမ်းလှမ်းထားသေးသည်။
“ ဟို…အကို တစ်ယောက်ထဲလား…လာ…ထိုင်…”
“ ပြုံးရော…တစ်ယောက်ထဲပဲလား…”
“ အင်း…”
ဆိုဖာတွင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဝင်၍ ထိုင်လိုက်ကြသည်။
“ အကိုလည်း လာမယ် လာမယ်နဲ့ မန္တလေးဘက် ရောက်နေလို့ ပြုံးဆီကို မလာနိုင်တာ…”
“ အင်း…ဟို…ပြုံး အအေးသွားလုပ်လိုက်အုံးမယ်နော်…”
“ နေနေ…မလုပ်နဲ့တော့…အကို ခုပဲပြန်မှာ အလုပ်ကိစ္စတစ်ခု ချိန်းထားတာလေးရှိလို့ သွားရအုံးမှာ…”
ထိုင်ရာမှ ထရန် ပြင်နေသော ခင်ခင်ပြုံးက ကိုယ်ရှိန်သတ်ကာ ပြန်၍ထိုင်ရင်း ဦးမျိုးကျော်ကို အားတုံ့အားနာလေး လှမ်းကြည့်သည်။ သူမပုံစံက ဆယ်ကျော်သက် မြီးကောင်ပေါက်လေးနှယ်…။
“ ခု…အစိုးက အိမ်ထောင်ကျသွားပြီဆိုတော့…မောင်လေးကို ပြုစုစောင့်ရှောက်နေရလို့…ဒါတွေကို မစဉ်းစားသေး ဘူးလို့တော့ ပြောလို့မရတော့ဘူးနော်…”
“ အို…အကိုကလဲ…”
“ ကိုယ် ကမ်းလှမ်းထားတဲ့ကိစ္စကို ပြုံး ပြတ်ပြတ်သားသား ဆုံးဖြတ်ပေးပါတော့ ပြုံးရယ်..နော်…”
ခင်ခင်ပြုံး၏ မျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်ကာ တိုးတိုးနှင့် ဖြေးဖြေးလေးပြောလိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာကို ရင်ဆိုင်မ ကြည့်ရဲ၍ ခင်ခင်ပြုံးမျက်နှာလေး အောက်သို့ ငုံ့သွားသည်။ ခဏနေတော့မှ…
“ ဝါကျွတ်တော့…အကို့ သဘောကျစီစဉ်ပါတော့နော်…ပြုံး ဘာမျှ မပြောလိုတော့ပါဘူး…”
“ ကျေးဇူးပါပဲ…ပြုံးရယ်…”
ဝင်းလက်သွားသော မျက်နှာဖြင့် ဦးမျိုးကျော်က မတ်တပ်ထ၍ ရပ်လိုက်သည်။ ခင်ခင်ပြုံးကလည်း ထိုင်နေရာမှ ထ၍ ရပ်လိုက်သည်။ ဦးမျိုးကျော်က သူမ၏ အနားသို့ တိုးကပ်လာသည်။ ခင်ခင်ပြုံး၏ ရင်ထဲတွင် တဒိတ်ဒိတ်ဖြစ်နေရ၏။ ပြီးတော့ ဦးမျိုးကျော်က ခင်ခင်ပြုံး၏ မျက်နှာကို မချင့်မရဲကြည့်လိုက်ရင်း သူမ၏ လက်ဖျားလေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲ၍ညှစ်လိုက်သည်။
“ ကိုယ်…ပြန်တော့မယ် ပြုံး…ဝါကျွတ်ရင် လက်ထပ်မယ်နော်…”
သူ့ကို မော့မကြည့်ဘဲ ခင်ခင်ပြုံးက ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြလိုက်ပါတော့သည်။

အမှန်တော့ ခင်ခင်ပြုံး အသက်(၂၀)အရွယ်လောက်က အိမ်မှ ကားဒရိုက်ဘာတစ်ယောက်နှင့်အတူ ကားအမောင်း သင်ရင်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက်ငြိသွားကြကာ လိုက်၍ ပြေးဖူးသည်။ ထိုကားဒရိုက်ဘာက ကလေး (၃)ယောက် အဖေ။ သူမ၏ အိမ်မှ အတင်းလိုက်ခွဲခဲ့သည်။ ထိုသူနှင့် (၃)ရက်လောက်တော့ ခင်ခင်ပြုံး ပေါင်းလိုက်ရသည်။ ဒီကိစ္စကို တချို့ဆွေမျိုးသားချင်းတွေပင် မသိလိုက်။ ဒါပေမယ့် ခင်ခင်ပြုံးကတော့ သူမကို သူမ သိနေသည်။ ဒီကိစ္စကြောင့်ပဲ သူမကို သူမအားငယ်ကာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း မလုံမလဲဖြင့် ဖြစ်နေရသဖြင့် မည်သူကမ်းလှမ်းတာကိုမှ လက်မခံဘဲ အခုအသက် (၂၉)နှစ်ထိ အပျိုကြီး လုပ်နေခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် ဆက်ပြီး ဒီလိုနေလို့က မဖြစ်တော့။ အိမ်တွင် အစိုးနှင့် ဆွေဆွေတို့ရဲ့ အသဲ အသန် ချစ်ပွဲဆင်နွှဲကြတာကို နေ့တိုင်းလိုမြင်တွေ့ကာ ခံစားနေရသော ခင်ခင်ပြုံး၏ ဝေဒနာက နေ့ရှိသလိုဖြစ်နေသည်။ ပြီး တော့ ခင်ခင်ပြုံးက အစိမ်းသက်သက်မဟုတ်။ ရေရေလည်လည် ကြုံဖူးသူ။ ဒီတော့ ဝေဒနာကို ပို၍နင့်နင့်နဲနဲ ခံစားရသည်။ ဒီ ဝေဒနာကို ခင်ခင်ပြုံးမှာ ဆက်ပြီးခံစားနိုင်စွမ်းမရှိတော့။ ဒါကြောင့်ပင် ဦးမျိုးကျော်ကို လက်ခံသည့်အဖြေ ပေးလိုက်ရခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
ဆွေဆွေက သူမထံ လျှောက်လာသည်ကိုတွေ့၍ ခင်ခင်ပြုံးတစ်ယောက် အတွေးများရပ်ဆိုင်းသွားရသည်။ လက် ဖက်အစ်လေးကို ကိုင်လာသော ဆွေဆွေက အနားရောက်သည်နှင့် “ ဒီမှာ မမပြုံးကြိုက်တဲ့ နှစ်ပြန်ကြော်နဲ့ စားလိုက်အုံး…ရွ နေတာပဲ…” ဟုဆိုကာ လက်ဖက်အစ်လေးကို လှမ်း၍ပေးသည်။ ခင်ခင်ပြုံးကလည်း…
“ နှစ်ပြန်ကြော်ဆို ပိုကောင်းတာပေါ့ ညီမရယ်…”
ဟု ပြုံးလျက်ပြောကာ ဆွေဆွေ ကမ်းပေးသော လက်ဖက်အစ်လေးကို လှမ်း၍ယူလိုက်ပါလေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။