အချစ်လား သံယောဇဉ်လား”

အောင်အောင် အမိမြေမှ ခွဲခွာပြီး နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည် တစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ လေးနှစ်ခန့် ရှိလေပြီ။ စထွက်လာစဉ်ကာလက Gmail gtalk ပဲ ခေတ်စားချိန် ၂၀၁၀ လောက်၊ မြန်မာပြည်မှာလည်း အင်တာနက်က ကောင်းကောင်းမရဆိုတော့ သူငယ်ချင်း အားလုံးနှင့် အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားသည်။ လေးနှစ်နေအပြီး ၂၀၁၄ လောက်တွင်တော့ မြန်မာပြည်မှာလည်း ဖေ့ဘုတ်က တွင်တွင်ကျယ်ကျယ် သုံးလာတော့ ငယ်သူချင်းတွေနဲ့ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ပြန်ဆက်သွယ်မိလေသည်။ ပြန်ဆက်သွယ်မိသော သူငယ်ချင်းများထဲ့မှ တက္ကသိုလ်ရောက်သည်ထိ အတူတွဲလာခဲ့သော စိုးနှင့် ပြန်တွေ့ရသည်မှာ အောင်အောင့်အတွက် အပျော်ဆုံးပင် ဖြစ်လေသည်။ လေးနှစ်တာ ကာလတစ်လျှောက် အလုပ်နှင့်သာ ပျော်မွေ့ခဲ့ရသော အောင်အောင့်အတွက် အိုအေစစ်လေး တစ်ခုတွေ့သည်ဟုပင် ဆိုနိုင်လေသည်။ အလုပ်က အပြန် မက်ဆေ့ဘောက်စ်လေးကြည့်တော့ စိုးရဲ့ စာတိုလေးကို တွေ့ရသည်။

စိုး – ဟိတ် နင်ဘာလုပ်နေလဲ။
အောင်အောင် – အင်း ခုမှ အလုပ်က ပြန်ရောက်တာ နင်ရော ခု ဘယ်မှာလဲ
မက်ဆေ့ပို့ပြီး အဝတ်အစားလဲချိန် နိုတီသံလေးကြားလို့ ကြည့်တော့ စိုးရဲ့ မက်ဆေ့ဖြစ်နေသည်။ သူမလိုင်းပေါ်မှာ မရှိဘူးထင်နေတာ။ အောင်အောင် တစ်ယောက် အိမ်နေရင်း ဝတ်သည့် အဝတ်များအမြန်လဲပြီး ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး စိုးကို မက်ဆေ့ပြန်ပို့လေသည်။
အောင်အောင် – ငါက နင်မရှိဘူး ထင်နေတာ။
စိုး – ရှိတယ်လေဟာ။ နင်နဲ့ ငါက ၄ နာရီလောက်ကွာတာဆိုတော့ နင်ပြန်လာချိန် ငါက ရုံးမှာပဲ ရှိသေးတယ်။ ပြောပြထားတာ မမှတ်မိဘူး။
အောင်အောင် – နင် ရုံးမှာ မက်ဆေ့ပို့နေ။ အဆူခံရမယ်နော်။
စိုး – အေးဆေးပါဟာ။ ငါက လကုန်ခါနီးမှ အလုပ်များတာ ခုက အေးဆေး။

အောင်အောင် – ဟဟ နင်က လှတော့ ဆူမယ့်သူ မရှိဘူးထင်တယ်။
စိုး – အာ ဘာမဆိုင်ဘူး။
အောင်အောင် – နင် လှလာလိုက်တာ။ အကောင့် အပ်တုန်းက နင်မှ ဟုတ်ပါ့မလား ထင်နေတာ။
စိုး – ဟဲ့ ငယ်ရုပ်ပဲကို။
အောင်အောင် – အော် ဆင်တော့ ဆင်သေးတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ငယ်ငယ်က ခုလို အဖုအဖောင်းတွေမှ မရှိပဲ။ ပြားချပ်ချပ်နဲ့။
စိုး – ဟဲ့ အကောင် ပြောရင်း ဗွေဖောက်လာပြီ ငါအောက်ပြီဟာ။
အောင်အောင် – မအောက်ပါနဲ့ စတာပါ။
စိုး တစ်ယောက် စာမပြန်တော့။ စိတ်ဆိုးပြီထင်တယ်။ ငယ်ငယ်ကလိုမှ မဟုတ်တော့ပဲဆိုတာ အောင်အောင်မေ့ပြီး စမိတာ အိုအေစစ်လေး အောက်သွားပြီ။ ညမှ ပြန်ချော့ရမှာပဲဟုတွေးရင်း တကျုတ်ကျုတ်မြည်နေသော ဗိုက်ကို ဖြည့်ဖို့ ချက်ပြုတ်ဖို့ ပြင်ရလေတော့သည်။
ချက်ပြုတ်အပြီး စားရင်းသောက်ရင်း စိုး၏ ဓါတ်ပုံလေးတွေကို ကြည့်မိသည်။ ငယ်ငယ်က သာမန်ရုပ်ရည်ဟုသာ ထင်ခံခဲ့ရသော စိုးတစ်ယောက် အတော်လေးကို လှလာသည်။ နဂိုအသားအရည်ဖြူတဲ့သူဆိုတော့ ပြင်တတ်ဆင်တတ်လာတာနဲ့ ပေါင်းလိုက်တော့ ညစဉ်ကြည့်နေတဲ့ ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းထဲမှ ကောင်မလေးများနှင့်ပင် သွားတူနေသည်။ ငယ်စဉ်က ပြားချပ်ခဲ့သော ရွှေရင်အစုံနှင့်တင်တို့မှာလည်း မြင်သူတကာ ငေးလောက်စရာ အချိုးအစားဖြစ်လာသည်။ “အော် နင်တော်တော် လှလာပါလား”ဟု တွေးမိလိုက်သည်။ စားပြီးသောက်ပြီး ပန်းကန်ခွက်ယောက်များ ဆေးကြောပြီးသည်နှင့် စိုးကို ချော့ဖို့ စာပို့ရတော့သည်။
(နောက်ပိုင်းမှာ စာဖတ်သူများရဲ့ အချိန်ကို ငဲ့ကွက်သော အနေနဲ့ ချက်တင်အားလုံးထဲမှ အရေးကြီး ဘူးခန်းများကိုသာ ထည့်သွင်းသွားပါမည်။)
အောင်အောင် – ဟိတ် နင်တကယ်စိတ်ဆိုးသွားတာလား။

စာပို့ပြီးတာနဲ့ နောက်တစ်ရက်အတွက် ပြင်ဆင်ပြီး နားဖို့ လုပ်တော့မည်။ အလုပ်နဲ့အိမ် လွန်းထိုးသွားနေရသော အောင်အောင်တစ်ယောက် အထီးကျန်ဆန်လှသည်။ ကွန်ပြူတာလေးဖွင့်ပြီး ကုတင်ပေါ်အတက် ဖေ့ဘုတ်မှ နိုတီသံလေး ကြားလိုက်ရသည်။ စိတ်ဆိုးနေတဲ့ စိုးတစ်ယောက် ဖြစ်နေလေမလား။ မက်ဆေ့ကြည့်လိုက်တော့ ထင်သည့်အတိုင်း သူမဖြစ်နေတော့ အောင်အောင် အင်မတန်ပျော်သွားလေသည်။
စိုး – စိတ်မဆိုးပါဘူးဟာ။ နင် ငယ်ငယ်တည်းက ငါ့ကိုဆို နှစ်ပြားမတန်အောင် စနေကြပဲ။
အောင်အောင် – အေးပါ။ ဒါပေမယ့် ငါလည်း နောက်ကို ဆင်ခြင်ပါ့မယ်။ ၂ ယောက်လုံးက အပျို လူပျို အဆင့်တောင်ကျော်ပြီး အပျိုကြီး လူပျိုကြီး အဆင့်ဖြစ်ကုန်ပြီ။ ငယ်ငယ်ကလို စဖို့ မသင့်တော်ဘူးလေ။
စိုး – ရပါတယ်ဟ။ တခြားလူမှ မဟုတ်တာ။ တခြားလူဆိုရင်တော့ မရဘူးနော်။ ငါ့အကြောင်းသိတယ်မလား။
အောင်အောင် – အင်း ကတ်ကတ်လန်လေ။

စိုး – အင်း အကျင့်က ပြင်မရဘူး။
အောင်အောင် – ငယ်ငယ်ကလို ညာတာပါတေးနဲ့ ဖက်နမ်းရင်ရော
စိုး – ဖောက်လာပြီနော် အောက်လိုက်ရမလား။
အောင်အောင် – မလုပ်ပါနဲ့ သူငယ်ချင်းရယ်။ ငါ့မှာ ပြောစရာဆိုလို့ နင်ပဲရှိတာကို။ အထီးကျန်နေတဲ့ ငါ့ဘဝကို ကြင်နာပေးပါ သူငယ်ချင်းရယ်။
စိုး – အေး အဲ့တာကြောင့် လျှော့ပေးရင်း လျှော့ပေးရင်းနဲ့ ………………..
အောင်အောင် – ………………………ဒါက ဘာလဲ။
စိုး – ဘာမဟုတ်ဘူး။ လိုက်တွေးမနေနဲ့။
အောင်အောင် – …………
စိုး – …………
ဒီလိုနဲ့ ရက်ပေါင်းများစွာ သူငယ်ချင်း ၂ ယောက် အပြန်အလှန် ပြောဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ သောင်ပြောင်းထွေလာပါသလို၊ လက်ရှိအခက်အခဲတွေ၊ အဆင်မပြေမှုတွေကိုပါ ရင်ဖွင့်ကြရာ ဘုံကမ္ဘာလေး ဖြစ်လာခဲ့သည်။
ဘာလိုလိုနဲ့ အောင်အောင်တစ်ယောက် မြန်မာပြည်ပြန်ဖို့လည်း အချိန်က နီးကပ်လာလေပြီ။
အောင်အောင် – သူငယ်ချင်း ငါနောက်နှစ်လဆို ပြန်တော့မယ်။
စိုး – တကယ်လား။ ငါက နင် နိုင်ငံခြားမှာပဲ နေတော့မယ် ထင်နေတာ။

အောင်အောင် – မနေနိုင်ပါဘူးဟာ။ ဒီမှာ အထီးကျန်တယ်ဟ။ အပြီးပြန်ဖို့ လုပ်နေပြီ။ အဲ့မှာပဲ အဆင်ပြေတာလုပ်တော့မယ်။
စိုး – အင်း ငါတော့ မတားချင်ပါဘူး နင့်ကို။
အောင်အောင် – ပြန်ရင် နင့်ကို အရင်တွေ့ချင်လိုက်တာ။ ရန်ကုန်လာခဲ့ပါလား။
စိုး – ဟဲ့ ငါ့အိမ်က ဘယ်လွှတ်ပါ့မလဲ။ မန်းလေးရောက်မှ တွေ့။
အောင်အောင် – အေး မန်းလေးရောက်ရင်တော့ ကန်ဘောင်ပေါ်မှာ ကျောင်းသားဘဝတုန်းကလို သွားထိုင်မယ်နော်။
စိုး – အေးပါ။ မန်းလေးရောက်တာနဲ့ နင်သွားချင်တဲ့နေရာပြော။ လိုက်ပို့မယ်။
အောင်အောင် – ကျောင်းသားဘဝတုန်းက ကန်ဘောင်မှာ ထိုင်ရင် ညာတာပါတေးနဲ့ ဖက်နမ်းတာ မှတ်မိလား။
စိုး – ဒီတခါတော့ မရဘူးနော်။ ကန်ထဲ တွန်းချခံရမယ်။
အောင်အောင် – တွန်းချခံပြီး နမ်းမယ်။ နင်က တော်တော်လေးကို လှလာတယ်။
စိုး – ဒီတိုင်းပါပဲ ငဘူးကောင်။ ဒါပဲ မျှားဦးလှည့်နေတယ်။
အောင်အောင် – တကယ်ကို လှလာတာပါ။ အော် ဒါနဲ့ နင့်အတွက်တောင် လက်ဆောင်တွေ သွားကြည့်မို့။ ဘာကြိုက်လဲ။
စိုး – ရပါတယ်ဟ။ မဝယ်ပါနဲ့။ ငါက ဘာမှပြင်တတ်တာလည်း မဟုတ်ဘူး။
အောင်အောင် – မရဘူးဟာ။ ဝယ်မှာပဲ။

စိုး – အေး ဝယ်မယ်ဆိုလည်း တစ်ခုပဲ ဝယ်လာ။ နင် ပင်ပင်ပန်းပန်းရှာထားရတာကို။
အောင်အောင် – အေးပါ နားလည်ပေးလို့ ကျေးဇူးပါ။ ရေမွှေးပဲ ဝယ်လာလိုက်မယ်ဟာ။ နင့်ရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေး သဘောကျတယ်။ ရေမွှေးလည်း အနံ့မပြင်းတာ ဝယ်လာမယ်။
စိုး – ငဘူးကောင် ငါ့ကိုယ်သင်းနံ့က ဘယ်နားက ပါလာတာလဲ။
အောင်အောင် – ခိုးရှူကြည့်ထားတာလေ။
စိုး – နင်ဟာလေ မလွယ်ဘူး။ ကြောက်တောင်လာပြီ။
အောင်အောင် – မကြောက်ပါနဲ့ ဘာမလုပ်ပါဘူး။
စိုး – ဘာမလုပ်လို့ပဲ။ လုပ်များလုပ်ရင်……………………..
အောင်အောင် – …………………………ဒါက
စိုး – ငဘူးကောင်။ လိုက်တွေးပြန်ပြီ။ အိပ်တော့မယ် bye bye..
ဒီနေ့ လေယာဉ်ပေါ်တက်ရမယ့် ရက်ပဲ။ ဘာရယ်လို့ မသိ ပျော်နေမိသည်။ အပြီးပြန်ရတာလည်း ပါမည်။ အရင်အခေါက်တွေ ပြန်တုန်းက ကိုယ့်မှာ အဖေနဲ့အမေက လွှဲရင် စောင့်မည့်သူဟူ၍ မရှိခဲ့။ အခုတော့ ကိုယ်သံယောဇဉ်အရှိဆုံး သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ပါ စောင့်နေမည်ဆိုသည့် အချက်က ရင်ကို နွေးစေ၏
အချိန် ၉ နာရီလောက် လေယာဉ်စီးပြီးတော့ ရန်ကုန်လေဆိပ်ကြီးကို ရောက်လာပြီ ဖြစ်သည်။ မြန်မာပြည်က ထွက်လာကာစနဲ့ လားလားမျှ မဆိုင်တော့။ အရာရာက အားလုံးအသစ်အဆန်းတွေချည်း ဖြစ်နေသည်။ အနည်းငယ်တော့ ပိုပူလာတယ်လို့ ထင်ရသည်။ လေဆိပ်အတွင်းမှာပဲ ဖုန်းကဒ်အမြန်ဝယ်လိုက်ပြီး မိဘ ၂ ပါးကို မြန်မာပြည် ချောချောမွေ့မွေ့ရောက်တဲ့ အကြောင်း၊ ည ရန်ကုန်-မန်းလေးကားနှင့် မန်းလေးသွားပြီး မန်းလေးမှာ တစ်ရက်နားအပြီးမှ အိမ်သို့ပြန်လာမည်ဖြစ်ကြောင်း အသိပေးလိုက်သည်။ မိဘတွေဆီဆက်ပြီးသည်နှင့် စိုးရဲ့ ဖုန်းကို ချက်ခြင်းလှမ်းဆက်လိုက်သည်။ သူမ အသံကြားလိုက်တော့ ရန်ကုန်အပူက နည်းနည်းလျှော့သွားသည်လို့ ခံစားလိုက်ရ၏။

အောင်အောင် – ဟိတ် ငါပြန်ရောက်ပြီ ခုရန်ကုန်လေဆိပ်မှာ။ ဒီညကားနဲ့ မန်းလေးလာမယ်။ ပြီးရင် မန်းလေးမှာ တစ်ညအိပ်လိုက်မယ်လေ။
စိုး – တစ်ခါတည်း အိမ်တန်းမပြန်ဘူးလား။
အောင်အောင် – မန်းလေးကနေ ချက်ခြင်းကားထပ်စီးရရင် သေဖို့ပဲရှိတော့တယ်။ ခဏနားပါရစေဦး။ နင့်ကို တွေ့ချင်တာလည်းပါတယ်။
စိုး – အင်း ဟုတ်ပါပြီ။ နက်ဖြန်က ရုံးဖွင့်ရက်ဆိုတော့ ရုံးဆင်းချိန်မှ လာခေါ်မယ်။ နင်အဆင်ပြေလား။
အောင်အောင် – ပြေပါတယ်။ ငါလည်း မနက်တစ်ပိုင်းတော့ ခဏပြန်အိပ်မယ်လေ။ ငါ ……….. ဟိုတယ်မှာ တည်းမှာနော်။ နင်လာခေါ်မှာလား။ ဝေးလား နေတဲ့နေရာနဲ့။
စိုး – မဝေးပါဘူး။ အဆင်ပြေတယ်။
အောင်အောင် – နင့်နောက်က လိုက်စီးမှာနော်။ ရောက်ရောက်ချင်း အထာက မကျသေးတော့ ကိုယ်တိုင်မမောင်းရဲသေးဘူး။
စိုး – အေးပါ။
အောင်အောင် – ငါ ကားငှားပြီး ကားဝင်းကို သွားတော့မယ်ဟာ။
စိုး – အေးအေး လုပ်စရာရှိတာလုပ်လေ သူငယ်ချင်း။ အကုန်ပြီးမှ ပြန်ခေါ်လိုက်နော်.
အောင်အောင် – အိုခေ bye bye သူငယ်ချင်း
တက္ကစီငှားပြီး ကားဝင်းကို ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ တော်တော် ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ရန်ကုန်ကို အသံတိတ် ငေးမောကြည့်ရှုနေမိလေသည်။ ကားဝင်းရောက်သည်နှင့် ကားလတ်မှတ်ဖြတ်. အထုပ်အပိုးတွေကို အပ်ပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်ရေးကို အရင်လုပ်ပြီး စားဖို့သောက်ဖို့ ထွက်လာလိုက်သည်။ ကားထွက်ဖို့က တော်တော်လိုသေးသည်။ စားပြီးသောက်ပြီး ၅ နှစ်ကျော် ဝေးကွာခဲ့တော့ မြန်မာဘီယာလေးကို ထိုင်မြုံ့ရင်း အချိန်ကုန်လို့ ကုန်မှန်းမသိ.. ကားထွက်ချိန်ပင်ရောက်လာလေပြီဖြစ်သည်။ ကားဂိတ်ကို ပြန်လာ. ကားပေါ်ရောက်သည်နှင့် မှတ်ပုံတင် ဘာညာပြပြီး တခါတည်းထိုးအိပ်မိတော့သည်။
ဆူဆူညံညံအသံကြားလို့ ထလိုက်တော့ မန်းလေးကျွဲဆည်ကန်ကားဝင်းတောင် ရောက်နေပြီပဲ။ ကားပေါ်ကဆင်း အထုပ်အပိုးတွေယူ တက္ကစီငှားပြီး တည်းမည့်ဟိုတယ်ကိုသာ တစ်ခါတည်း ပို့ခိုင်းလိုက်လေ၏။ ဟိုတယ်ရောက် အခန်းငှားပြိးသည်နှင့် သံယောဇဉ်မလေးဆီ ဖုန်းဆက်မိပြန်သည်။
အောင်အောင် – ငါ မန်းလေးမှာရောက်နေပြီ။ မနေ့က ကားဝင်းထဲ ဆူညံနေတာနဲ့ဖုန်းမခေါ်ဖြစ်တာ။
စိုး – အေး ရပါတယ်။ ခုရော ဟိုတယ်က အဆင်ပြေလား။

အောင်အောင် – ပြေပါတယ်။ ရေမိုးချိုးပြီး ခဏအိပ်လိုက်မယ်။ လေယာဉ်ဆင်းတာနဲ့ အဝေးပြေးကားတန်းစီးလာတော့ ရေမချိုးရသေးဘူး။
စိုး – အင်း ညနေငါလာခေါ်လိုက်မယ်နော်။
အောင်အောင် – အိုခေ။ bye bye
နေ့ခင်း တစ်ရေးနိုးတော့ ဟိုတယ်အောက်ဆင်းပြီး အနီးအနားက ထမင်းဆိုင်မှာပဲ စားပြီး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှာထိုင်မိသည်။ မြန်မာပြည်ရဲ့ အရသာတွေထဲမှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ရတာလည်း တစ်ခုအပါအဝင်ဟု ထင်မိသည်။ ဆိုင်ထိုင်နေရင်း ရုတ်တရက်ဖုန်းဝင်လာလို့ ကြည့်လိုက်တော့ စိုးရဲ့ ဖုန်းဖြစ်နေသည်။
စိုး – သူငယ်ချင်း ငါလေးနာရီလောက် လာခေါ်မယ်နော်။ ရုံးကို ပြောပြီး စောဆင်းလာလိုက်တယ်။ ပြီးရင် မိန်းထဲက ထိုင်နေကျဆိုင်မှာ သွားထိုင်ရအောင်..
အောင်အောင် – အင်း ငါလည်း အဲ့တာပြောမို့ပဲ။ စောင့်နေမယ်နော်။
စိုး – အင်း သူငယ်ချင်း။
ညနေ ၄ နာရီထိုးပြီး သူမ လာခေါ်တော့ ရုပ်တည်နဲ့ သူ့ဆိုင်ကယ်နောက် ခွထိုင်လိုက်သည်။ သူမဆံနွယ်မှ မွေးပျံ့သော ရနံ့တို့ကို ရလေသည်။ အရင်တစ်ချိန်က ခိုးခိုးပြီး နမ်းရှုံ့ခဲ့ဖူးသော သူမ၏ ဆံနွယ်မှ ရနံ့လေးများနှင့် ကိုယ်သင်းရနံ့ကို ပြန်ရလိုက်လေသည်။ ရင်ကို နွေးထွေးသွားစေ၏။ သူမခါးကျင်ကျင်လေးကို ရုပ်တည်နဲ့ ကောက်ဖက်ထားလိုက်သည်။
စိုး – ဟဲ့ ဘာလုပျတာလဲ။

အောင်အောင် – ပြုတ်ကျမှာ စိုးလို့ပါ။
စိုး – အေး. လက်ကို နေရာလိုက်မရွေ့နဲ့။
အောင်အောင် – မရွေ့ပါဘူး။ ဒီတိုင်းထိန်းကိုင်ရုံတင်ပါ။
စိုး – မိန်းထဲက ထိုင်နေကျဆိုင်ကို အရင်သွားမယ်။ ပြီးမှ ကန်ဘောင်ပေါ်သွားမယ်။
ပြောပြီးသည်နှင့် မိမိအဖြေပင် မစောင့် ငြိမ့်ခနဲ စထွက်လေပြီ။ မိန်းထဲ ထိုင်နေကျဆိုင်ရောက်တော့ အရင်ငါးနှစ်ကို ပြန်ရောက်သွားသလို ခံစားရသည်။ ငယ်စဉ်က လတ်ဆတ်မှုကို ပြန်ရလိုက်သည်။ ဆိုင်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ သူမကို သေချာကြည့်မိသည်။ အော် လှရက်ပါပေ့ သူငယ်ချင်းရယ်။ မျက်နှာမှ အကြောစိမ်းလေးများ ပေါက်ထွက်လာမလားတောင် ထင်ရသည်။ လည်တိုင်ကျော့ကျော့နှင့် ဆွဲထားသည့် လည်ဆွဲမှာ ပနာရလှလေသည်။ လည်တိုင်ကျော့အောက်က ရွှေရင်အစုံမှာလည်း ဖွံ့ဖွံ့ထားထားရှိလှသည်။ ဝတ်ထားသည် ဂါဝန်မှာ ခပ်ပွပွဖြစ်ပေမယ့် သူမ၏ မိန်းမပျိုပီသမှုကိုတော့ ဖုံးကွယ်မထားနိုင်ရှာ။ အလှကောက်ကြောင်းကို ရှင်းလင်းစွာ မြင်နေရသည်။ ထွာဆိုင်လှလှနှင့် ဖြူဖွေးသော ခြေအစုံမှာလည်း ပနာရလှလေသည်။
စိုး – ဟဲ့ ဟဲ့.. ငါ့ကို ကြည့်ရင်း မေ့များသွားပြီးလား။ မျက်လုံးက ခေါ်တောတစ်ထောင်အားနဲ့။
သူမပြောမှ ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး အကြည့်ကို သူမမျက်လုံးဆီသို့ အလျင်အမြန်ပို့လိုက်ရလေသည်။
အောင်အောင် – အရမ်းလှလို့ပါဟာ။
စိုး – မြှောက်မနေနဲ့ ငါကျွေးမယ်။
အောင်အောင် – ရပါတယ်ဟ။ ရော့ နင့်အတွက် ငါ့လက်ဆောင်။
သူမ ရေမွေးဘူးလေးကို ယူပြီး နမ်းကြည့်သည်။ လက်ခုံနှင့် နားရွက်နောက်သို့ အနည်းငယ်ဆွတ်ဖြန်းလိုက်လေသည်။ အော် လှရက်ပါပေ့။ ဆိုင်မှာ ခဏထိုင်ပြီး မိန်းထဲသို့ ဆိုင်ကယ်ပတ်မောင်းကြသည်။ နေတောင်ဝင်ခါနီးပြီ။
စိုး – ကန်ဘောင်သွားရအောင်ဟာ.
အောင်အောင် – အေး သွားမယ်လေ။
ကန်ဘောင်ရောက်တော့ ထိုင်နေကျခုံတန်းလေးတွေ ရှိရာကို သွားကြလေသည်။
အောင်အောင် – ခုံတွေရှိပါဦးမလား။
စိုး – ရှိပါတယ်ဟ. ဟောဟိုမှာ မြင်တောင်နေရပြီ။
ခုံပေါ်မှာထိုင်ပြီး ကန်ကို ဖြတ်တိုက်လာသည့် လေနုအေးကို အရသာအရင်ခံလိုက်သည်။ နေရောင်တဖြေးဖြေးကျသွားသည်နှင့်အတူ စားသောက်ဆိုင်အချို့မှ မီးရောင်တို့သည်လည်း ဟိုမှ သည်မှ တစ်ပွင့်ပြီးတစ်ပွင့် လင်းလက်လာလေသည်။ မီးရောင်တို့နှင့်အတူ သီးချင်းသံသဲ့သဲ့ကိုလည်း ကြားရလေသည်။ ၂ ယောက်သား အလှအပကို ခံစားနေရင်း အနားမှ ဖြတ်မောင်းသွားသည့် ကားတစ်စီးမှ ဟွန်းသံကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ကြောင့် သူမလန့်သွားပြီး မိမိ၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုးဝင်လာလေသည်။ အမှတ်ရစရာတွေထဲမှာ သူမလန့်တတ်တာကိုလည်း သတိပြန်ရသွားသည်။
ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာသော သူမကို အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်ထားမိသည်။ မိမိကလည်း မလွှတ် သူမကလည်း မရုန်း.။ ဟိုမှသည်မှ မီးပွင့်လေးများ၊ သီချင်းသံများ၊ ကန်ကိုဖြတ်တိုက်လာသော လေနုအေး၊ ကောင်းကင်ထက် လင်းလက်နေသည့် ကြယ်ပွင့်လေးနှင့် ပုရစ်တောက်သံလေးများက သူငယ်ချင်း ၂ ဦး၏ သံယောဇဉ်ပွေ့ဖက်မှုကို ကြည်နူးရအောင် ထပ်ဖြည့်ပေးသလိုဖြစ်နေသည်။ သူမ၏ ပါးပြင်နုနုကို နမ်းရှုံ့မိတော့ မွေးညှင်းနုလေးများကို ခံစားရသည်။ ရနံ့သင်းသင်းကိုလည်း ရလိုက်လေသည်။ သူမ၏ လည်တိုင်ကျော့သည် တဖြေးဖြေးမော့လာ၏။ ပါးပြင်မှသည် နှုတ်ခမ်းလွှာအစုံကို ပြောင်းရွေ့ပြီး မွှေးကြူမိသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းဖျားတို့ မသိမသာတုန်နေသည်ဟု ထင်ရသည်။ ထင်ရသည်မဟုတ် တကယ်ပင် တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ မိမိ၏ လျှာကို သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို ကျော်ဖြတ်ပြီး နူးညံ့သော လျှာကို လိုက်လံရှာဖေမိသည်။ သူမကလည်း အလိုက်သင့်ပင် ထွေးပတ်ယူငင်သွားလေသည်။ လျှာဖျားနှစ်ခု တီးတိုးပွေ့ဖက်မိကြလေပြီဖြစ်သည်။ သူမ နှာသီးဝမှ လေနုနွေးလေးကို ခံစားရမိသည်။ အသက်ရှုသံ တဖြေးဖြေးမြန်လာတာကိုလည်း သတိထားမိလေသည်။ မိမိ၏ လက်အစုံကိုလည်း ပခုံးဖျားမှသည် ရွှေရင်အစုံဆီသို့ ပြောင်းရွေ့လိုက်လေသည်။ နူးညံ့ပြီး လုံးဝန်းသည့်အထိအတွေ့ကို ရလိုက်သည်။ ဂါဝန်လက်ပြတ်ကြားမှ ရွှေရင်အစုံကို တိုးဝင်စမ်းသပ်တော့ ကြက်သီးဖုလေးများကိုပင် စမ်းသပ်မိလေသည်။ သူမ၏ နို့သီးဖျားလေးတွေလည်း တင်းမာပြီး ရုန်းကန်နေသည်ကို စမ်းသပ်မိပြန်သည်။ ဘယ်ဘက်လက်ကို ရွှေရင်အစုံမှာ ထားပြီး ညာဘက်လက်ကိုတော့ အောက်ဖက်သို့ တဖြေးဖြေးရွှေ့ပြီး ဂါဝန်ကိုမ၍ ပေါင်တွင်းသားတို့ကို ပွတ်သပ်မိသည်။ သူမ၏ ခြေထောက်အစုံသည်လည်း ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်သို့ မသိမသာကားလာလေသည်။ မိမိကလည်း အလိုက်သင့်ပင် သူမ၏ ပန်းကလေးရှိရာသို့ ရွေ့ပြောင်းစမ်းသပ်မိပြန်သည်။ နူးညံ့သော အဝတ်စကို ဖမ်းဆုပ်မိလေသည်။ အနည်းငယ်စိုစွတ်နေသည်ဟု ထင်ရသည်။ အဝတ်စဘေးသို့ တစွန်းတစကျော်ထွက်နေသော အမွှေးနုနုကိုလည်း စမ်းမိသည်။ အဝတ်စအောက်ကို လက်ချောင်းလေး အသာလျှိုပြီး စမ်းကြည့်တော့ တင်းမာဖောင်းကားပြီး စိုစွပ်နေသော နှုတ်ခမ်းသားကို တွေ့ရလေသည်။ သူမ အသက်ရှုသံလည်း ပိုမြန်လာသည်။ မိမိကိုလည်း တင်းကြပ်စွာပြန်ဖက်ထားသည်။ မိမိ၏ ညာလက်သည်လည်း နှုတ်ခမ်းသား ပွင့်ချပ်တို့ကို အသာအယာပွတ်သပ်နေမိလေသည်။ ပွတ်သပ်ရင်းနှင့် မိန်းကလေးတို့၏ အရသာဖုကို ခလုတ်တိုက်မိလေသည်။ တိုက်မိတိုင်း သူမအသက်ရှုသံတို့ ပိုပြင်းလာသည်။ မိမိကိုလည်း ပိုမိုတင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားလေသည်။ သူမ၏ ဖွားဖက်တော်မှာလည်း ပိုမိုစိုစွတ်လာလေသည်။ ညည်းသံသဲ့သဲ့ကိုလည်း ကြားမိလေသည်။
အောင်အောင် – ဒီနားက ငါတို့ဆိုနေကျ KTV ရှိသေးလား။
စိုး – အေး ရှိသေးတယ်။
အောင်အောင် – သွားရအောင်ဟာ.
သူမ၏ ပြန်ဖြေသံမှာ စိုးရိမ်သံတို့ ရောယှက်နေသည် ထင်ရသည်။ KTV ကလည်း အနီးအနားမှာဆိုတော့ အမြန်ရောက်သွားပြီး တစ်ခန်းယူလိုက်သည်။ စားစရာဘာညာမှာပြီး ရောက်တာနဲ့ လိုရင်ခေါ်လိုက်မယ်နော် ပြောပြီး တံခါးကို ဂျက်ချလိုက်လေသည်။ သီချင်းလည်း မဆိုဖြစ်။ သူမကို တင်းကြပ်စွာ ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းသားအစုံကို နမ်းလိုက်လေသည်။ သူမကလည်း တင်းကြပ်စွာ ပြန်ဖက်ထားသည်။ သူမခါးလေး အနည်းငယ်ကော့လာသည်။ မိမိလည်း နမ်းရင်း ခါးပြန်ကော့ပြီး ညီလေးနဲ့ ညီမလေးကို မိတ်ဆက်ပေးမိသည်။ ဆိုဖာခုံပေါ်သို့ ၂ ယောက်သား ထပ်လျှက်လှဲချလိုက်လေသည်။ အနမ်းတွေ ပိုကြမ်းလာသလို အသက်ရှုသံတွေလည်း ပိုပြင်းလာသည်။ နှုတ်ခမ်းမှသည် သူမ၏ ကော့ထောင်နေသော နို့အစုံကို ပြောင်းနမ်းမိလေသည်။ လက်တစ်ဖက်ကိုလည်း သူမ၏ ညီမလေး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားဆီ အသာလွှဲပြောင်းပေးလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေ ရွှဲစိုနေပြီဖြစ်သည်။ တိုက်စစ်သုံးခုကို တပြိင်တည်း ဖွင့်တိုက်ခံရတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အသံခပ်ကျယ်ကျယ်နှင့် ညည်းညူခြင်းကိုသာ တုံ့ပြန်နိုင်လေသည်။ နို့ကို နမ်းနေရာမှ တဖြေးဖြေးအောက်ရွှေ့ပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတို့ကို ယက်တင်လိုက်လေသည်။ သူမစောက်ဖုတ်မှာ အရည်ပိုရွဲလာသည်။ နှုတ်ခမ်းသားအစုံကို ဖြဲပြီး အရသာဖုလေးကို လျှာနှင့်တွန်းထိုးလိုက်သောအခါ သူမတင်သည် ဆိုဖာပေါ်မှ မြှောက်တက်လာလေသည်။ မိမိ၏ မေးစေ့တစ်ဝိုက် သူမ၏ အရည်များရွှဲရွှဲစိုနေပြီ ဖြစ်သည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှင့် မိမိနှုတ်ခမ်းတို့ကို ခွာလိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်လှဲချလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမနှင့် ၆၉ ပုံစံသို့ ပြောင်းလဲပြီး နေရာယူလိုက်သည်။
စိုး – အင်းးး
မျက်နှာပေါ် အုပ်မိုးလာသော သူမစောက်ဖုတ်၏ လှပသော နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကို ဖြေးဖြေးချင်း စုပ်ယူလိုက်မိသည်။ သူမကလည်း လီးကို သူမ၏ ပါးပြင်နှင့် ပွတ်နေသည်။ စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရယက်တင်လိုက်တိုင်း သူမ၏ ညည်းသံပိုကျယ်လာလေသည်။ စောက်ဖုတ်ကိုလည်း အတင်းဖိကပ်ထားလေသည်။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကိုသာမက ဖင်ဝစူတူတူလေးကိုပါ လျှာဖျားနှင့် ထိုးသွင်းမိနေသည်။ သူမညည်းသံ ပိုကျယ်လာပြီး ပေါင်တွင်းသားများ တဆတ်ဆတ်တုန်လာ၏။ ထို့နောက် ပွတ်ခနဲခပ်နွေးနွေး ဖြူစွတ်သော အရည်တချို့ မိမိ၏ မျက်နှာပေါ် ယိုစီကျလာလေသည်။ သူမ၏ ညည်းသံမှာလည်း တဖြေးဖြေးတိုးသွားပြီး ကိုယ်ခန္ဓာလည်း ငြိမ်သက်သွားလေသည်။ သူမကို ဆိုဖာပေါ် ပက်လက်အနေအထားသို့ ပြန်ပြောင်းလိုက်ပြီး သူမဘေးမှာ ကပ်ပြီး လှဲလိုက်လေသည်။ သူမ၏ မျက်နှာမှာ ချွေးသီးလေးမျာပင် စို့နေ၏။ မျက်လုံးများကတော့ မှိတ်ထားဆဲ ဖြစ်နေသည်။
သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းလိုက်ပြီ သူမကိုယ်လုံးပေါ် အုပ်မိုးပြီနေရာယူလိုက်သည်။ သူမ၏ ခြေထောက်များမှာလည်း အလိုက်သင့် ဟိုဘက်သည်ဘက်သို့ ကားသွားလေသည်။ လီးကို အသာကိုင်ပြီး စောက်ဖုတ်နှင့် အသာအယာပွတ်ပေးလိုက်တော့ အနည်းငယ်ကော့တက်လာသည်။ မိမိလည်း သူမ ပုခုံးကို အသာဆုပ်ကိုင် အားယူလိုက်ပြီး လီးကို ဖြေးညှင်းစွာ သွင်းလိုက်လေသည်။ သူမ မျက်လုံးလည်း ပွင့်လာပြီး မိမိကို ခပ်မှေးမှေးကြည့်နေလေသည်။
အောင်အောင် – သူငယ်ချင်း လိုးတော့မယ်နော်။
စိုး – နင် သိပ်အနိုင်ကျင့်တာပဲဟာ။
အောင်အောင် – နင့်ကို….
စကားအဆုံးမသတ်ခင် မိမိ၏ နှုတ်ခမ်းဖျားကို သူမလက်နှင့် အသာပိတ်လိုက်သည်။ နောက်လက်တစ်ဖက်က မိမိ၏ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး တိုးညှင်းစွာ ပြောလိုက်သည်။
စိုး – လိုးပေးတော့ဟာ။
သူမ၏ အမိန့်ရသည်နှင့် ပုခုံးနှစ်ဖက်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အားနှင့် တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်လိုးမိလေသည်။
အောင်အောင် – ကောင်းလိုက်တာဟာ။
စိုး – အင်း အား အား ဆောင့်ပေးပါ.
အောင်အောင် – ဆောင့်ပြီနော်..
တစ်ချက်ခြင်း လိုးနေရာမှ ခပ်သွတ်သွတ်လေး ဆောင့်လိုးလိုက်သေသည်။ သူမ၏ လက်အစုံမှာလည်း မိမိလည်ပင်းကို ယီးလေးခိုနေပြီး စောက်ဖုတ်ကိုလည်း လီးနှင့်ကျွတ်ထွက်သွားမည် စိုးသည့်အလား အတင်းကော့ပေးလာသည်။ သီချင်းသံနှင့်အတူ သူငယ်ချင်း ၂ ယောက် ညီးတွားသံများကလည်း စီးချက်ညီနေလေသည်။ အချက်တစ်ရာခန့် ဆောင့်လိုးပြီး သူမကို ဆွဲထူပြီး ထိုင်ရက် အနေအထားသို့ပြောင်းလိုက်လေသည်။ သူမလည်း မိမိအပေါ်ခွထိုင်၍ လီးနှင့်စောက်ဖုတ်ကို တေ့ပြီး ဖြေညှင်းစွာ ထိုင်ချလိုက်လေသည်။
စိုး – နို့စို့ပေးပါဦး။
အောင်အောင် – နင်လည်း ဆောင့်ပေးပါဦး။
၂ ယောက်သား တက်ညီလက်ညီ အားသွန်၍ လိုးမိလေသည်။
စိုး – ငါ့ စောက်ဖုတ်တွေ တအားယားလာပြီဟာ အား အောင်အောင် အား လိုးပါ။
အောင်အောင် – ငါလည်း ကောင်းနေပြီ။
ခဏကြာတော့ သူမ၏ ကိုယ်ခန္ဓာမှာ တွန့်လိန်ပြီး ပါးစပ်ကလည်း လျှောက်အော်နေလေတော့သည်။
စိုး – အား အား ဖြစ်ပြီ ဖြစ်ပြီ။ မလွှတ်နဲ့ ငါ့ကို မလွှတ်နဲ့ ဖြစ်နေပြီ။
ခဏနေတော့ သူမ ငြိမ်ကျသွားလေသည်။ မိမိကိုလည်း ရှက်ပြုံးလေးပြန်ကြည့်လေသည်။
သူမက စားပွဲပေါ်ရှိ အအေးဗူးတွေထဲက တစ်ဗူးကို လှမ်းပေးရင်း
စိုး – ရော့ ငဘူးကောင်.. အအေးသောက်ဦး။
သူမပြောမှပဲ ရှက်ရှက်နဲ့ ဘာပြန်မပြောဘဲ အအေးဗူးကို လှမ်းယူပြီး ဖောက်သောက်လိုက်တယ်။
အောင်အောင် – ငါ လုပ်ခဲ့………
စကားမဆုံးလိုက်. သူမက ကြားဖြတ်ပြောလိုက်သည်။
စိုး – ဟိတ်… အကုန်ပြီးပြီနော်. နားရှက်စရာတွေ ပြန်မပြောနဲ့.
(ငင် ဘယ်လိုကြီးလဲ လုပ်နေကြတုန်းကတော့ လိုးပေးပါ လိုးပေးပါနဲ့ … )
စိုး – ပြန်ရအောင်ဟာ မိုးချုပ်နေပြီ.. မုန့်တောင်မကျွေးလိုက်ရဘူး..
အောင်အောင် – မုန့်ပေါင်းစားလိုက်ပြီလေ..
စိုး – အာ စောက်ကောင်.. မပြောပါနဲ့ဆိုတာကို..
အောင်အောင် – အေးပါ.. မပြောနဲ့ဆိုပေမယ့်. ငါတို့ ဟွာတောင် မသုံးလိုက်ရဘူး..
စိုး – လုပ်တုန်းက လုပ်ပြီး ဘာကြောက်နေတာလဲ.. ရက်လွတ်တယ် ငဘူးကောင်.
အောင်အောင် – ဟီးးးး
စိုး – ပြန်မယ်..
အောင်အောင် – ငါနဲ့ဟိုတယ် လိုက်အိပ်လိုက်လေ..
စိုး – အာ.. အိမ်က ညဘက် တခြားနေရာပေးမအိပ်ဘူး ခုတောင် နောက်ကျနေပြီ.
သူမနဲ့ ဆိုင်ကယ်လေး ဖြေးဖြေးမောင်းရင်း ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ အပြန်မှာတော့ သူမခါးကို တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ထားမိလေသည်။ သူမ၏ ကိုယ်သင်းရနံ့ကိုလည်း ပေါ်ပေါ်တင်တင် ရှုရှိုက်မိသည်။