မကြောက်ပါနဲ့ (အစ/အဆုံး)

သရက်မြို့ ဟိုက်စကူးကျောင်းကြီးမှာ မြို့၏ အနောက်မြောက်စွန်း တောင်ကုန်းကလေး တစ်ခုပေါ်၌ သပ်ရပ်လှပမှုဖြင့် တင့်တယ်စွာ ရှိနေပါသည်။ မြောက်ဘက်ဘောလုံးကွင်း၊ တပ်ကွင်း၊ လွင်ပြင်များဆီမှ တိုက်ခတ်လာသော လေပြေအေးများမှာလည်း သန့်ရှင်းစင်ကြယ် သည်နှင့်အမျှ အေးမြလှသည်။

ထိုလေပြေအေးတို့ကို တိုက်ခတ်ခံရင်း ကျောင်းဘေးပတ်လည်၌ ပြေးကာခုန်ကာ ကစားနေကြသော ကလေးသူငယ် အရွယ်ပေါင်းစုံမှာလည်း ရွှင်ရွှင်မြုးလျှက် ပျော်မြူးနေကြသည်။ ကျောင်းဘေး ပတ်လည်တွင် စီတန်းလျှက် စိုက်ပျိုးထားသော ဇလပ်ပန်းများမှာလည်း ရာသီမရွေး အပွင့်အဖူးများဖြင့် ဖြူဖြူဖွေးလျှက် ရှိနေကြသည်။

ကျောင်း၏ မြောက်ဘက်သို့ ထိုးထွက်ဆောက်လုပ်ထားသော ခန်းမဆောင်ကြီး ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ဇလပ်ပင်များသည် ပိုပို၍ပင် ပွင့်နေကြသည်။ အပင်တိုင်း၏ အောက်တွင် ဇလပ်ပွင့်များသည် ကြွေကျလျှက် ကောက်သူ ပန်သူများကို ငံ့လင့်လဲလျောင်းကာ ရှိနေကြသည်။ ထိုခန်းမကြီး၏ အရှေ့ဘက် ကလေးများ အနည်းငယ်ရှင်းရာ အုတ်လှေခါးထစ်ဘေး ဇလပ်ပင်တွင် ၁၂နှစ် ၁၃နှစ်အရွယ် ကလေးမလေး ၅ယောက်ကို မြင်နိုင်ပါသည်။

၄ယောက်မှာ အပင်များအောက်၌ ကြွေကျနေသော ဇလပ်ပွင့်များကို ကောက်ကာ ကြိုးဖြင့် သီကုံးနေကြသည်။ ထိုအထဲမှ တစ်ယောက်ကတော့ အခြားကလေးများနှင့် မတူ အပင်အောက်၌ ကြွေကျနေသော အပွင့်လေးများကို သတိပင်မပြု အဖက်မျှမလုပ်ပဲ အပင်မြင့်ထက်မှာ ရှိနေသည့် အပွင့်များသို့သာ အာရုံပြုရင်း ခြေဖျားလေးကို မမှီ့တမှီထောက်ကာ လှပေ့ချောပေ့ဆိုသည့် ပန်းများကိုသာ ရွေးကာခူးဆွတ်ရင်း သီကုံးနေလေသည်။ အတန်ကြာလျှင် အောက်၌ ပန်းကောက်နေသော သူများထဲမှ တစ်ယောက်စနှစ်ယောက်စ ထလာကြကာ …

“ပန်းလေးတွေကသိပ်လှတာပဲကွယ် .. မူတော့အိမ်ကျ မမကိုပေးဖို့ တစ်ကုံးရပြီဆရာ .. “
“အို .. ကိုယ်တော့ဆရာ မေမေ့ကိုပေးမယ်”
“အို .. ငါတော့ဆရာ ဘုရားကိုတင်မှာ”
“အမယ် .. ငါတော့ဆရာ . .ဘယ်သူ့မှမပေးဘူး။ အိမ်နားကဒေါ်ခင်တုတ်ကို ၂ပြားနဲ့ရောင်းမယ်ဆရာ။ ဒါမှမုန့်ဝယ်စားရမယ်”
၁၂နှစ်၁၃နှစ်အရွယ် ကလေးမများမှာ သူတို့လှဖို့ထက် သူတို့နှင့် ပက်သက်သည့် အကြီးများလှဖို့၊ ဘုရားတင်ဖိုံ့၊ မုန့်ဖိုးရဖို့မျှသာ တွေးတတ်လျှက်၊ တစ်ဦးစီ ကိုယ့်ရည်ရွယ်ချက်ကို ကိုယ်ဖော်ပြနေကြသလောက် မတ်တပ်ရပ်လျှက်မှ ခူးရင်း သီကုံးနေသည့် ကလေးမလေးကတော့ သူတို့အားလုံးကို မျက်လုံးလေးစွေကြည့်ရင်း သူမသီကုံးပြီးထားသော ပန်းကုံးကိုလည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခေါင်းထက်မှာ သီကာဝိုက်ပန်လျှက် …

“ဟေ့ မလှလား … ကြည့်ပန်းတွေကသိပ်လှတယ်ဆရာ၊ အောက်ကျပြီးသားလဲ မဟုတ်ဘူး”
ထိုသို့အပြောလိုက်တွင် အားလုံးသော ကလေးမများမှာ သူမဘက်သို့ လှည့်လျှက် ကြည့်လိုက်ကြသည်။
“ဟေ့ . ကြည်ကသိပ်လှတာပဲကွယ် . နော်”
မနာလိုဝန်တိုစိတ် အလျှင်းမရှိကြသေးသော အရွယ်များ ဖြစ်သည့်အလျှောက် ဖွံ့ဖွံ့ကားကား ဖြူသွယ်တန်းလျှက် ကလေးမလေးအလှကို ဝေကာဆင့်နေသည့် ပန်းကုံးကိုကြည့်လိုက်၊ ပန်းပန်သူကို ကြည့်လိုက်ဖြင့် အားလုံးသော ကလေးမလေးများမှာ သဘောကျနေကြသည်။ သို့သော်က လေးအရွယ်ဘာဝ အလှတွင်သာ အမြဲမနစ်မြောတတ်၊ ကစားဖို့ကလဲ ရှိပါသေးသည်။
“လာကွယ် .. ဟိုဘက်ကစားရုံထဲ သွားကစားရအောင်”
ထိုထဲမှ တစ်ယောက်က စလိုက်သည်။
“အေး လာသွားကစားမယ်”
ထိုတစ်ယောက်ကို ကျန်သုံးယောက်က မဖင့်မဆိုင်း ထောက်ခံသလောက် ကြည်ဆိုသော ကလေးမကတော့
ထိုတစ်ယောက်ကို ကျန်သုံးယောက်က မဖင့်မဆိုင်း ထောက်ခံသလောက် ကြည်ဆိုသော ကလေးမကတော့

“ဟင့်အင်းကွယ် .. ကြည်တော့မကစားချင်ဘူး၊ အဲဒီမှာ ကောင်ကလေးတွေနဲ့”
သူမမှာ အပျိုကလေးလိုဟန်ဖြင့် သည်အပြောတွင် မျက်လုံးကလေးက စွေလိုက်ပါသေးသည်။
“ဒါဖြင့် မူတို့သွားကစားမယ် ကြည့်ဖာသာနေရစ်”
ကစားဖို့ အဖော်စပ်တိုင်း ကောင်ကလေးတွေကို အကြောင်းပြတတ်သော မြင့်မြင့်ကြည်ကို ကျန်ကလေးမလေး ၄ဦးမှာ မြင်ပြင်းကတ်သလိုဖြင့် တစ်ယောက်တည်း ထားခဲ့လျှက် အနိမ့်ဖက်ဆီရှိ ကစားရုံဖက်သို့ ကလေးများပီပီ အပြေးကလေး လာခဲ့ကြသည်။ ကစားရုံနားရောက်မှ အပြေးရပ်လျှက် …

“သူက ကောင်ကလေးတွေနဲ့လေးဘာလေးနဲ့ ကြီးကျယ်လိုက်တာ၊ သူက သူ့ရည်းစားနဲ့မှ စကားပြောချင်နေတာဆရာ”
ထိုအထဲမှ ကလေးမတစ်ယောက်က စ၍အပြောလိုက်တွင် …
“ဟုတ်ပါရဲ့၊ သူက ရည်းစားနဲ့ဆရာ .. “
ဟုအားလုံးက ထောက်ခံလိုက်သည်။ သူတို့အရွယ်တွင် ရည်းစားဟူသည့် စကားအဓိပ္ပါယ်ကို ပြည့်စုံစွာ နားမလည်သေးသော်လည်း မိန်းကလေးတစ်ဦးနှင့် ယောက်ျားလေးတစ်ဦး ရင်းနှီးစွာ ပေါင်းနေမှုကိုတွေ့လျှင် သို့သော် ကလေးပီပီကစားရင်း ရင်းနှီးစွာ ပေါင်းချင်းမျိုးမဟုတ်ပဲ အရွယ်နှင့်မမျှ ဟန်ပန်များလျှက် ကလေးမဆန်သော အမူအယာမျိုးနှင့် ရောနှောနေလျှင် ရည်းစားဟု မှတ်ယူစွပ်စွဲတတ်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။

သူတို့အားလုံး ကစားရုံထဲသို့ဝင်စတွင် မြင့်မြင့်ကြည်သည် ထိုင်၍ကျန်ခဲ့ရာဖက်သို့ လှမ်းကြည့်မိသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ၁၂နှစ်အရွယ် မြင့်မြင့်ကြည်မှာ ယောက်ျားလေးများသာ ကစားရုံထဲသို့ မလိုက်ချင်ဟု ပြောပြီးနေခဲ့လျှက် သူမဘေးမှာတော့ ၁၄နှစ်အရွယ်ကောင်လေး တစ်ယောက်က ထိုင်နေပါသည်။ ထိုကောင်လေး၏ လက်ထဲတွင် ကျောင်းရှေ့ ပန်းခြံတွင်း၌သာ ရှိလျှက် မာလီအလစ်တွင်သာ ခိုးယူရနိုင်သော နှင်းဆီနီရဲရဲလေး တစ်ပွင့်ကို ကိုင်လျှက် မြင့်မြင့်ကြည်သို့ လှမ်းပေးနေလေသည်။ သည်ပန်းကိုပင် ၁၂နှစ်အရွယ် မြင့်မြင့်ကြည်က မျက်နှာကလေးငုံ့ကာ မျက်လုံးကလေးကိုစွေလျှက် ကြာမူပါပါဖြင့် လှမ်းယူနေတော့သည်။ ဒါကတော့ မြင့်မြင့်ကြည်တစ်ယောက် လူမမယ် ကလေးဘဝ အသက်၁၂နှစ် အရွယ်ကပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။

xxxxx
ငယ်စဉ်ကပင်စ၍ အလှကြိုက်မှု အကောင်းကြိုက်မှုများဖြင့် နစ်မွန်းလျှက် မိဘအမြှောက်အစားကိုခံကာ ပျက်စီးခဲ့ရသောသူမ၏ ပေါ့လျော့သောစိတ်ဓါတ်တွင် ငယ်စဉ်ကပင် ရည်းစားထားချင်သည့် စိတ်ဓါတ်ဖြင့် ၁၄နှစ်ဝင်ခါစကပင် အတန်းတူကစားဖက် လူလှလူချော လူခန့်ကလေး မောင်မြနှင့် ချစ်ကြိုးသွယ်လျှက် ရည်းစားဖြစ်ခဲ့လေသည်။
၁နှစ်၂နှစ်ဆိုသော အချိန်ကာလသည် ကျောင်းတက် ကျောင်းဆင်းရင်းဖြင့်ပင် တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် တစ်လပြီးတစ်လ တစ်နှစ်ပြီး တစ်နှစ် ပြောင်းလဲ၍ လာခဲ့ချေပြီဖြစ်ပြီး ယခုဆိုလျှင် မောင်မြဦးက ၁၈နှစ်၊ မြင့်မြင့်ကြည်က ၁၇နှစ်ကျော်ခဲ့ပေပြီ။ ဒီနှစ်ကုန်၍ စာမေးပွဲအောင်လျှင် သူတို့သည် တက္ကသိုလ်ပညာရေးကို တက်လှမ်းကြ ပေတော့မည်။
ငယ်ငယ်ကတည်းက ခန္ဓာကိုယ် ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်းဖြင့် ဖွံ့ဖြိုးကာ အလှတွေတိုးနေခဲ့သော မြင့်မြင့်ကြည်သည် ယခု ၁၇နှစ်ကျော် အရွယ်တွင်တော့ ငွားငွားစွင့်စွင့် အစွမ်းကုန် ပွင့်နေသည့် ပန်းလေးတစ်ပွင့်နှယ် အလှသွေးတွေ ကြွယ်ကာ လှချင်တိုင်း လှ၍ နေပေတော့သည်။
သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ဖွံ့ဖြိုးလာသည့်နည်းတူ သူမ၏ အတွင်းစိတ်များနှင့် သွေးသားများသည်လည်း ခန္ဓာကိုယ်နှင့် လိုက်လျှော ညီထွေစွာ ဖွံ့ဖြိုး၍လာခဲ့ပေပြီ။ သည်မှာတင် ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထ ရှိတတ်သည့်အတိုင်း ဆန္ဒတည်းဟူသော အလိုရမ္မက်သည် သူမ၏ရင်ထဲတွင် ပေါက်ဖွား တည်ရှိ လာလေတော့သည်။ သူမတင်ပဲလားဆိုတော့လဲ မဟုတ်ပါ။ မြဦးက သူမထက်ပင် အသက်တစ်နှစ်မျှ ကြီးသူဖြစ်၍ သူလည်းပဲ မြင့်မြင့်ကြည်နည်းတူ ရင်ထဲတွင် ဆန္ဒတရားတို့သည် ကိန်းအောင်းဖြစ်တည်လျှက် ရှိနေပေသည်။

“ကြည်ကြည် မနေ့က ညနေက ဘာလို့မလာတာလဲ။ ကိုကိုဦးဖြင့် စောင့်လိုက်ရတာ”
“ပျင်းလို့ပါ ကိုကိုဦးရာ၊ တနေ့တနေ့ ဒီစကားတွေချည်း ထိုင်ထိုင်ပြီးပြောနေရတာ။”
“အို ကိုယ့်ရည်းစားမျက်နှာကိုကြည့်ပြီး အတူထိုင်နေရတာပဲ ကြည်ကြည်ရာ၊ ပျော်စရာကောင်းပါတယ်”
“ဟင့်အင်း၊ ကြည်တော့ပျင်းတယ်။ နောက်ဆို ကိုကိုဦးခေါ်ရင် မလာတော့ဘူး”
“ဟင် .. ဒါဆိုဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”
ရိုးအလှသူ မြဦီးမှာ ရင်ထဲရှိသည့်အတိုင်းပင် ပြောချလိုက်သည်။ သူ၏ရင်ထဲတွင်လည်း တကယ်ပင် ညစ်ညူး၍ ကြံရာမရဖြစ်သွားရသည်။
“ကိုကိုဦးကလဲ၊ သူများသမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ ကောင်းတာပဲဟာ .. ကြည်သွားတော့မယ်”
မြဦးကိုကျောခိုင်းပြီးမှ အသံကိုနှိမ့်၍ပြောကာ သူ့မျက်နှာကိုမှ လှည့်၍မကြည့်တော့ပဲ ကြည်ကြည်မြင့်မှာ လွယ်အိတ်ကလေး တရမ်းရမ်းဖြင့် ထွက်ခွာသွားလေပြီဖြစ်သည်။

“သူများသမီးရည်းစားတွေဆို သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာပဲဟာ” ဆိုသော မြင့်မြင့်ကြည်၏စကားလေးသည် မြဦး၏နားထဲတွင် ပဲ့တင်တွေထပ်၍ ကြားယောင်နေလေသည်။
ရိုးအလှသော မြဦးကတော့ သူများသမီးရည်းစား တွေသည် သူနှင့် မြင့်မြင့်ကြည်တို့ ကဲ့သို့ပင် ရှိလိမ့်မည်ဟု သူက တွေးထင်ထားခဲ့သည်။ မြင့်မြင့်ကြည်၏ စကားကို မကြားဖူးစဉ်ကတော့ သူ၏စိတ်ထဲတွင် အများတကာ အတွဲတွေလို ဘာမှဆန်းပြားစွာ ရှိလိမ့်မည်ဟု မထင်ခဲ့။ ခုတော့ သူမသိသော အချက်ကို မြင့်မြင့်ကြည်က ထောက်၍ပြသွားခဲ့လေပြီ။
“ဘာတွေများထူးခြားလို့ပါလိမ့်” ဟူသော ဆန်းစစ်မှုအတွေးက မြဦး၏ခေါင်းထဲသို့ ဝင်၍လာခဲ့ရသည်။ ဒါဆိုရင် သူများသမီးရည်းစားတွေသည် သူတို့သမီးရည်းစားထက် ဘာတွေထူးခြားနေသည်ဆိုသည်ကို မြဦးတစ်ယောက် သိရှိရန်လိုလာပေသည်။ သိချင်လာတာနှင့်အမျှ သိအောင်လုပ်ရပေတော့မည်။
ထိုသို့အတွေးရှုပ်ယှက်ခတ်ကာနေစဉ်မှာပင် မြဦး၏ခေါင်းထဲသို့ အလင်းရောင်တစ်ချက် ထွက်ပေါ်၍လာရသည်။ ဒါကတော့ သူတို့နှင့်အနီးစပ်ဆုံး သမီးရည်းစားစုံတွဲဖြစ်သည့် ကိုဘသိန်းနှင့် မခင်တိုးတို့စုံတွဲပင်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ မြဦးသည် ကိုဘသိန်းနှင့်မခင်တိုးတို့ စုံတွဲကို သွား၍သတိရလိုက်မိစဉ်မှာပင် နေ့လည်က သူနှင့်သံချောင်းတို့ အတူလျှောက်လာစဉ် ကိုဘသိန်းကြီးက သံချောင်းကို မခင်တိုးထံသို့ စေခိုင်းသံကြားလိုက်ရသည်။ ဒီည ကိုဘသိန်းကြီးက မခင်တိုးဆီသွားမယ်တဲ့ … သံချောင်းက မြဦးကို အာချောင်ပြီးပြန်ပြောတာကတော့ မခင်တိုးကြီးအိမ်က လူကြီးတွေအလစ်မှာ ခြံထဲကို ည၉ နာရီလောက် ဆင်းခဲ့ရန် ကိုဘသိန်းက မခင်တိုးကို ပြောခိုင်းသည်ဟု မြဦးသိထားရသည်။ ဒါဆိုရင် ကြာပါတယ်၊ ဒီညပဲ သူတို့အတွဲတွေ ဘယ်လိုဆိုတာကို မြဦးစုံစမ်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

မခငျတိုးတို့အိမျဆိုသညျမှာလညျး တခွားဝေးဝေးလညျးမဟုတျ။ မွဦးတို့အိမျ၏ နောကျဖကျတှငျကပျလြှကျဖွဈသညျ။ ခွံစညျးရိုးကလညျး ခိုငျခိုငျမာမာ ရှိသညျမဟုတျတော့ မွဦးတဈယောကျ ၉နာရီထိုးသညျနှငျ့ မခငျတိုးတို့ခွံဖကျကို မှောငျရိပျခို၍ အသာလေးဝငျလာခဲ့သညျ။
မခငျတိုးတို့တအိမျလုံးမှာ မီးရောငျဆို၍ ဘာမြှမမွငျရ။ လူကွီးတှပေဲ မရှိလို့လား၊ ဒါမှမဟုတျ အိပျပဲ အိပျကုနျကွလို့လားတော့မသိ၊ တအိမျလုံး တိတျဆိတျ၍ နသေညျ။ လဆနျး၁၂ရကျ၏ ည၉နာရီထိုး လရောငျက သဈရှကျတှကွေားမှာ ဝိုးတဝါးထိုးကြ၍နသေညျ။ တှေ့ပါပွီ၊ ခွံထဲရှိ ပိတောကျပငျပတျလညျတှငျ ဝိုငျး၍ရိုကျထားသော ဗွကျ ၂ပခှေဲလောကျရှိသော ခုံပေါျတှငျ ကိုဘသိနျးတဈယောကျ ခွတှေဲလောငျးခကြာ ထိုငျ၍နသေညျ။
မွဦးတဈယောကျ ကိုဘသိနျးကိုလှမျး၍ တှေ့မွငျလိုကျရသညျ့ တခဏမှာပငျ မွဦး၏ဘေးဖကျ ခပျလှမျးလှမျးမှ တစုံတဈဦး လြှောကျ၍လာသညျကို
မွဦးတဈယောကျ ကိုဘသိနျးကိုလှမျး၍ တှေ့မွငျလိုကျရသညျ့ တခဏမှာပငျ မွဦး၏ဘေးဖကျ ခပျလှမျးလှမျးမှ တစုံတဈဦး လြှောကျ၍လာသညျကို သတိထားမိလိုကျဖွငျ့ အနီးတှငျရှိသော စံပယျရုံဘေးရှိ မှောငျရိပျထဲသို့ ပွေး၍ကပျကာ ပုနလေိုကျရသညျ။ လှမျး၍ကွညျ့လိုကျတော့ လြှောကျလာသူမှာ မခငျတိုးပငျဖွဈသညျ။
မခငျတိုးသညျ ခပျသှကျသှကျလေး လြှောကျ၍လာရငျးက ကိုဘသိနျးရှိရာပိတောကျပငျကွီးဆီသို့ ဦးတညျ၍သှားတော့ရာ မွဦးကလဲ ခါးလေးကိုကုနျး ဇကျလေးကိုပုပွီး မှောငျရိပျကို အကာအကှယျယူကာ ပိတောကျပငျကွီးဘေးရှိ ဇီဇဝါပနျးခွုံ ကွား ဘေးမှောငျရိပျထဲသို့ တိုး၍ဝငျလိုကျသညျ။ မွဦးရောကျရှိသှားသော နရောမှာ ကိုဘသိနျးထိုငျနရောနှငျ့ဆိုလြှငျေ ၅ပခေနျ့သာ ဝေးပမေညျ။ ထို့ပွငျ သူရောကျရှိနသေော နရောမှာ ပိတောကျပငျးကွီး၏ အရိပျကလညျး ထပျဆငျ့ ထိုးကြ၍နပွေီး ဇီဇဝါပနျးရုံ၏ အရိပျကလညျး ရှိနလေရော အတောျလေးပငျ မှောငျမညျး၍ နလေသေညျ။
မွဦးတဈယောကျ ဇီဇဝါပနျးရုံကွီး ဘေးရောကျလာစဉျမှာပငျ မခငျတိုးကလဲ ကိုဘသိနျးကွီး၏ ရှေ့သို့ ရောကျ၍လာခဲ့ခြပွေီ။
“စောငျ့နတေော ကွာပွီလား ကိုသိနျး”
“အငျး အတိုးကလဲ ကွာလိုကျတာကှာ၊ လာမှ လာပါ့မလားလို့။”
“လူကွီးတှအေိပျအောငျ စောငျ့ရသေးတယျ အကိုသိနျးရဲ့”
မခငျတိုးက ပွောပွောဆိုဆိုပငျ ကိုဘသိနျး၏ဘေးသို့ ဝငျ၍ ထိုငျလိုကျလြှငျ ကိုဘသိနျးကွီးက ဘာမပွောညာမပွောနှငျ့ မခငျတိုးကို ဖကျ၍ ပါးလေးနှဈဘကျကို ဘယျပွနျညာပွနျ မှှေးကာကွူ၍ နလေတေော့သညျ။ မခငျတိုးတော့ ဘယျလိုနသေညျမသိ။ မွဦးတဈယောကျတော့ အသကျရှူနတောပငျ ရပျသှားမတတျ ဖွဈ၍သှားရသညျ။ အလဲ့ … မခငျတိုးကလဲ အာဂပငျ၊ သူမ၏လကျတဈဖကျက ကိုဘသိနျးကွီး၏ ခါးကိုပငျ ပွနျ၍ဖကျထားလိုကျသေးသညျ။
ကိုဘသိနျးကွီးက မခငျတိုး၏ မကြျနှာလေးကို မှှေးကွူရရုံဖွငျ့ အားရပုံမပေါျသေး၊ သူ၏ နှုတျခမျးထူထူကွီးဖွငျ့ မခငျတိုး၏နှုတျခမျးပါးလေး တှပေေါျသို့ ဖိကပျ၍ စုပျနမျးနတေော့ရာ ကနြျနသေော မခငျတိုး၏ လကျလေးတဈဖကျကပါ ကိုဘသိနျး၏ ကြောပွငျကွီးကို ဖကျ၍၍ထားပွီး သူတို့နှဈယောကျ တဈယောကျကိုတဈယောကျ အတငျးပငျ တိုး၍ ဖကျလိုကျကွသညျကို မွဦးက သဲကှဲစှာ မွငျလိုကျရသညျ။ မခငျတိုး၏ မကြျလုံးတှကေလဲ မှိတျ၍သှားသညျကို တှေ့မွငျလိုကျသော မွဦးတဈယောကျ ဘယျလိုဖွဈလာသညျမသိ၊ တကိုယျလုံး ထူပူ၍လာရာက နတျကသြလို တုနျတုနျယငျယငျ ဖွဈ၍လာရတော့သညျ။
ဒီအခြိနျမှာပငျ မွဦးသတိထားမိလိုကျတာက သမီးရညျးစားနှဈယောကျ တှေ့ရငျ စကားတှေ ဖောငျလောကျအောငျပွောသညျ ဟု သူသိထားသညျမှာ မှားယှငျး၍ နပေါပွီကော။ ကိုဘသိနျးနှငျ့ မခငျတိုးတို့ စကားတှဘောမြှ မပွောလိုကျ၊ တဈခှနျးနှဈခှနျးသာ ပွောလိုကျသညျကို သူကွားလိုကျရသညျဟု တှေးတောလိုကျမိသညျ။
မွဦးကွညျ့နစေဉျမှာပငျ ကိုဘသိနျးက မခငျတိုး၏ နှုတျခမျးတှကေို မလှတျတမျး ငုံခဲထားရငျးကပငျ သူ၏လကျကွီးတဖကျက မခငျတိုး၏ နို့အုံတှကေို အငျ်ကြီပေါျမှပငျ ဆုတျနယျခွမှေှ၍ နသေညျကို တှေ့လိုကျရသညျ။ သိပျမကွာလိုကျသော အခြိနျတှငျပငျ ကိုဘသိနျးကွီးက မခငျတိုး၏ ကိုယျလုံးလေးကို ခါးမှပှေ့ကာ ခံတနျးပေါျသို့ ပကျလကျလှနျ၍ ခလြိုကျလသေညျ။ မခငျတိုးတဈယောကျ ပကျလကျလေးဖွဈသှားစဉျမှာပငျ သူမ၏ကိုယျလုံးပေါျမှ ပါ၍သှားသော ကိုဘသိနျးကွီးသညျ လကျဖကျက မခငျတိုး၏ အငျ်ကြီကွယျသီးတှကေို ဖွုတျလိုကျရာက အငျ်ကြီရငျဘတျ နှဈခွမျးကို ဘယျညာဟ၍ ဖှငျ့လိုကျသောအခါ ကိုဘသိနျးတော့ ဘယျလိုနသေညျမသိ၊ မွဦးတဈယောကျတော့ ရငျထဲတှငျ ဒိနျးကနဲဖွဈသှားပွီး သူ၏မကြျလုံးတှကေိုပငျ မကြျတောငျခတျရနျ မေ့သှားရလသေညျ။ ဘောျလီအငျ်ကြီအတှငျးမှ ပွညျ့အံကာထှကျနသော မခငျတိုး၏ နို့အုံသားတှသေညျ အိဖောငျး၍ လရောငျအောကျမှာ ဖှေးနှဈ၍နလေသေညျ။ မကျမောစရာကောငျးလှလှနျး၍ ကိုဘသိနျးသညျ ခေါငျးကွီးကိုငုံ့ပွီး တရှုံ့ရှုံ့ နမျးနတေော့သညျ။
ကိုဘသိနျး၏ လကျကလညျး အငွိမျမနပေဲ မခငျတိုး၏ ဘောျလီအငျ်ကြီအနောကျက ခြိတျတှကေိုပါ ဖွုတျနလေသေညျ။ ခြိတျမြားအကုနျ ပွုတျသှားပွီး ဘောျလီအငျ်ကြီကို လှနျတငျလိုကျကာ နို့အုံနှဈဘကျလုံးကို လကျဖွငျ့ဆုတျ၍ နယျပဈလိုကျတော့သညျ။ နို့ကွီးနှဈလုံးမှာ လရောငျဖှေးဖှေးတှငျ ဖွူဝငျး၍နသေညျ။ ကိုဘသိနျးက စိတျတှအေလှနျပငျ ထကွှလာပုံဖွငျ့ မခငျတိုး၏နို့တှကေို အတငျးငုံ့၍ စို့လတေော့သညျ။
မွဦးတဈယောကျတော့ မတျတတျပငျ မရပျနိုငျတော့၊ ဒူးတှတေဆတျဆတျ တုနျလာပပွေီ။ ပွီးတော့ တခါမှမဖွဈပေါျခဲ့ဖူးသော ခံစားမှုတှကေလဲ သူ့တဈကိုယျလုံး ရှိနျးရှိနျးဖိနျးဖိနျး ဖွဈပေါျနလေကြျ ပုဆိုးတှငျးမှ ဖှားဘကျတောျကွီးကလဲ တောငျမတျပွီး တဆတျဆတျဖွဈနလေသေညျ။
ကိုဘသိနျးကတော့ တရှူးရှူးတရှဲရှဲဖွဈ၍ လာရာက မခငျတိုး၏ ထဘီကိုပငျ လှနျ၍တငျလိုကျရာက သူမ၏ပေါငျနှဈလုံးကွားတှငျဝငျ၍ ဒူးထောကျကာ ထိုငျလိုကျလတေော့သညျ။ မခငျတိုး၏ ပေါငျတံကွီးတှမှောလညျး လရောငျအောကျတှငျ ဖွူဖှေး၍နပွေီး တလုံးတခဲကွီးဖွဈကာ တပျမကျစရာကွီးပငျ။ သူတခါမှ မမွငျဘူးလသေော အရှယျရောကျပွီးမိနျးတဈယောကျ၏ မမွငျအပျလသေော ခန်ဓာကိုယျအစိတျအပိုငျးတှကေို မွဦးသညျ တဈခုခငြျး ကှကျကှကျကှငျးကှငျး မွငျနရေလပွေီ။ ဒါ့အပွငျ ယခုသူ့ရှေ့ မွငျကှငျးကလဲ သူကွားဖူးနားဝသာ ရှိခဲ့ဖူးပွီး မမွငျဖူးခဲ့လသေော မွငျကှငျးပငျတညျး။
သူမ၏ ပေါငျဖွူဖွူကွီးနှဈလုံးကွားတှငျ ကိုဘသိနျးက ဝငျ၍ထိုငျလိုကျရာက ဒူးထောကျ၍ သူ၏ပုဆိုးကို ခြှတျခလြိုကျတော့သညျနှငျ့ မခငျတိုးသညျလညျး သူမ၏ ပေါငျနှဈလုံးကို ဆှဲ၍ ထောငျလိုကျ လတေော့သညျ။ ဒီအခြိနျမှာပငျ ကိုဘသိနျးက သူ၏လီးတနျကွီးကို ကိုငျ၍ လီးတနျကွီးထိပျနှငျ့ မခငျတိုး၏ စောကျပတျနှုတျခမျးသားနှဈခုလုံးကို ထိကာ အကှဲကွောငျးတဈလြှောကျ အထကျအောကျ စုနျဆနျကာ ပှတျသပျ ပေးနလေသေညျ။
“အ … အကိုသိနျး … ဟငျ့ … တောျတောျကွာ လူကွီးတှေ နိုးလာရငျ ခကျမယျ … ဟငျ့ …”
မခငျတိုး၏ စောကျပတျဝတှငျလညျး စောကျရညျမြားမှာ စိမျ့၍ ထှကျနခြေပွေီ။ မခငျတိုးမှာ ဒိထကျပိုပွီး စိတျမရှညျနိုငျတော့ပေ။ အနရေ အထိုငျရ တောျတောျခကျနပေုံရသညျ။ မခငျတိုး တဈယောကျတညျးပငျ နရေထိုငျရခကျလှသညျမဟုတျ၊ မွဦးသညျလညျး ဒူးတှေ တဆတျဆတျ တုနျလာသဖွငျ့ မတျတပျပငျ မရပျနိုငျတော့ပဲ ဆောငျ့ကွောငျ့ထိုငျလိုကျရသညျ။ ဟော ခုတဈခါ ထိုငျ၍ ကွညျ့ရသညျမှာလညျး အားမရသဖွငျ့ မွဦးတဈယောကျ မတျတပျထရပျကာ ကွညျ့နပွေနျလပွေီ။ မခငျတိုး၏ အခွအေနကေို ရိပျစားမိလသေော ကိုဘသိနျးကလညျး လကျတဈဖကျက သူမ၏ စောကျပတျနှုတျခမျးသား နှဈခုပေါျတှငျ လကျညှိုးလကျမတို့ဖွငျ့ အသာလေး ဖိကာဖွဲလိုကျပွီး သူ၏လီးတနျကွီးကို တေ့ကာဖိ၍ လိုးသှငျးလိုကျလတေော့သညျ။
“အ … အမလေး … ဟငျး … အရမျး … အရမျးကွီးဘဲ .. အကိုသိနျးကလဲ … ဒီမှာ နာသှားတာပဲ .. ဟှနျး”
မခငျတိုးက သူမ၏နှုတျခမျးလေးတှကေို ခြှတျကာ မူမူစူစူလေး ပွောလိုကျသညျ။
“တောျတောျနာသှားလားဟငျ … အကို လောကွီးသှားလို့ပါ”
“နာတာပေါ့ .. ဖွေးဖွေးလုပျလဲ ရတာပဲဟာ”
“ခုရော .. ဆကျပွီးနာနသေေးလား”
“ကဲပါ .. မနာတော့ပါဘူး။ လုပျမှာဖွငျ့ လုပျတော့။ လူကွီးတှေ နိုးကုနျရငျ ခကျမယျ”
သူမ၏ စောကျပတျထဲတှငျ ကိုဘသိနျး၏ လီးတနျကွီးမှာ တဆုံးဝငျလကြျ တဈလဈကွီး ဖွဈနသေညျကို အားမလိုအားမရ ဖွဈလြှကျ လီးတနျကွီးကလဲ မလှုပျမရှားပဲ ငွိမျနသေောအခါ အဆမတနျ ရမ်မကျစိတျတှေ ပွငျးပွလာရသော မခငျတိုးက ကိုဘသိနျး မွနျမွနျလိုးစရေနျ လူကွီးတှကေို အကွောငျးပွလကြျ လောဆောျလိုကျလသေညျ။ ဒါကိုပငျ မွဦးက မယောငျမလညျဖွငျ့ အိမျကွီးဆီဘကျကို လှမျး၍ ကွညျ့လိုကျသေးသညျ။
ကိုဘသိနျးကတော့ သူ၏လီးတနျကွီးကို ညငျသာစှာ ဆှဲ၍ထုတျလိုကျရာက စ၍ လိုးနခေပြွီ။ ၁၀ခကြျမြှ ခတျဖွေးဖွေး လုပျပွီးသညျနှငျ့ အားမရနိုငျဖွဈ၍ လာရသော ကိုဘသိနျးသညျ စိတျထငျတိုငျး ဆောငျ့၍ လိုးတော့သညျ။ မခငျတိုး ခမြာမှာတော့ မကြျလုံးနှဈလုံး စုံမှိတျထားရငျး ဟငျ့ကနဲ အငျ့ကနဲပငျ ဖွဈအောငျ အားပါးတရကွီးကို ကော့၍ပေးနတေော့သညျ။ ဒါ့အပွငျ မခငျတိုးက သူမ၏ ဒူးကှေးကာ ထောငျထားသော ခွထေောကျနှဈဘကျကို ကုနျး၍ရုနျး၍ လိုးနသေော ကိုဘသိနျး၏ တငျပါးပွောငျပွောငျကွီး ပေါျသို့ ခြိတျကာတငျလိုကျပွီး စောစောကထကျပငျ တိုး၍ ကော့ပေးနပွေနျပါသညျ။ စောကျရညျကွညျတှေ အတောျပငျ ရှှဲစိုနပွေီဖွဈသော မခငျတိုး၏ စောကျပတျကွီးကွောငျ့ ‘စှပျ’ ကနဲ ‘ပွှတျ’ ကနဲ ‘ဖှတျ’ ကနဲ အသံတှမှောလညျး တဖွေးဖွေး သိသိသာသာ ပေါျထှကျလာတော့သညျ။ မွဦးခမြာတော့ ဆကျလကျ၍ကွညျ့ဖို့ရာ မစှမျးတော့ပေ။ သူ၏ တကိုယျလုံးရှိ အားအငျတှမှောလညျး ဘယျကို ရောကျသှားသညျမသိ၊ တကိုယျလုံး ခြိနဲ့နလေပွေီ။ ဒါတငျမကသေး၊ ရငျထဲတှငျလညျး ဟာတာတာ ဆာတာတာဖွငျ့ အသကျရှူရတာလဲ ရငျမောကာ ကွပျနလေသေညျ။ ဒါ့အပွငျ ရငျတှလေညျး တဒိနျးဒိနျးခုနျ၍ နပွေီး ကိုဘသိနျး၏ ဆောငျ့ခကြျကွောငျ့ လှုပျခါနသေော မခငျတိုး၏ နို့အုံကွီးတှကေိုပငျ ပွေး၍ ညှဈကိုငျပဈလိုကျ ခငြျလာလသေညျ။ သူ၏အာရုံထဲမှာတော့ မွငျ့မွငျ့ကွညျ ကလေးကိုသာ ပွေးမွငျယောငျမိနတေော့သညျ။
မွဦးသညျ ရပျ၍ကွညျ့နရောမှ အသာလှညျ့ပွီး မှောငျရိပျခိုကာ လာလမျးအတိုငျး ပွနျလာခဲ့လသေညျ။ အပွနျခရီးမှာတော့ မွငျ့မွငျ့ကွညျပွောသညျ့ “သူမြား သမီးရညျးစားတှဆေို သိပျပြောျဖို့ ကောငျးတာပဲ” ဆိုတာ ဒါကိုပဲပွောတာလားမသိ .. အို .. ဒါပဲရှိတာပဲ၊ ဒါကိုပဲပွောတာ သခြောပါတယျ၊ ကိုဘသိနျးတို့ လုပျကွသလိုမြိုး မွငျ့မွငျ့ကွညျကို လုပျပဈလိုကျတော့မယျ။ သူပွောတာ ဒါပဲဖွဈမှာပါ၊ သခြောပါတယျ … အငျး ဒီညကတော့ အခြိနျမရှိတော့ဘူး။ မနကျဖွနျက ကြောငျးပိတျရကျပဲ၊ ဒါပမေယျ့ မွငျ့မွငျ့ကွညျအိမျက လူကွီးတှေ ဈေးဆိုငျထှကျကွမှာဆိုတော့ အိမျမှာ မွငျ့မွငျ့ကွညျပဲ ရှိမယျ။ ငါမနကျဖွနျ သှားဖွဈအောငျ သှားရမယျ ဟု တဈကိုယျတညျးပွောကာ နလေသေညျ။
အမှနျတော့ ကိုဘသိနျးနှငျ့ မခငျတိုးတို့သညျ ကိုဘသိနျးက အသကျ ၂၄ နှဈ၊ မခငျတိုးက အသကျ ၂၂ နှဈရှိကွပွီး သမီးရညျးစား ဖွဈကွသညျမှာလညျး ၆ နှဈမြှ ရှိခဲ့ပွီးဖွဈရာ ခုလို လငျမယားမကြ ဖွဈနခေဲ့သညျမှာ တဈနှဈလောကျပငျ ရှိနပွေီဆိုသညျကိုတော့ မွဦးတဈယောကျ မသိရှာပါပေ။ မွဦးနှငျ့ မွငျ့မွငျ့ကွညျတို့ ၂ယောကျမှာတော့ မွဦးက ၁၈ နှဈကြောျကြောျ၊ မွငျ့မွငျ့ကွညျက ၁၈ နှဈပွညျ့ခါနီးမြှသာ ရှိနသေေးသညျကို ပွနျလညျ မဆနျးစဈမိခဲ့ခြေ။ ဒါ့အပွငျ သူတို့နှဈဦးသညျ ကာမကိစ်စကို ယခု လကျတညျ့စမျးရနျ ကွံရှယျရုံသာ ရှိကွသေးပွီး ပွောရမညျဆိုလြှငျ မွဦးသညျ မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ ပါးဖွူဖွူမို့မို့လေးမြားကိုပငျ တခါမှ မမှှေးကွူခဲ့ဖူးပေ။ ခုတော့ဖွငျ့ အတုမွငျ အတတျသငျဆိုတာမြိုးလို မွဦးတဈယောကျ တညျငွိမျနသေော သူ၏ရငျတှငျ ဂယကျလှိုငျးမြားသညျ ကွောကျခမနျးလိလိ ရိုကျခတျနရေပွီ ဖွဈပါတော့သညျ။
ထို့နောကျ လမျးထိပျကိုထှကျကာ သံခြောငျးကိုရှာ၍ မွငျ့မွငျ့ကွညျထံ စာသဝဏျ ပါးလိုကျသညျ။ ပွီးတော့မှ စိတျခလြကျခဖြွငျ့ အမပေေးလိုကျသော မုနျ့ဖိုးဖွငျ့ ဘာဘူကွီးဆိုငျတှငျ လကျဘကျရညျဝငျသောကျ နလေသေညျ။
နေ့လညျ၁၂နာရီမထိုးမီမှာပငျ မွဦးသညျ မွငျ့မွငျ့ကွညျတို့ အိမျရှိရာသို့ ထှကျ၍ လာခဲ့သညျ။ မွငျ့မွငျ့ကွညျတို့အိမျမှာ တိုကျခံနှဈထပျအိမျ ဖွဈသညျ။ သူရောကျသှားတော့ အိမျရှေ့တံခါးမှာ အဆငျ့သငျ့ဖှငျ့ထားသဖွငျ့ ခါတိုငျးလိုပငျ မွဦးသညျ အိမျထဲသို့ဝငျလာခဲ့သညျ။ အိမျအောကျထပျတဈခုလုံး တိတျဆိတျ၍နသေညျ။ အိမျရှေ့တှငျ ဘယျသူမှမရှိသဖွငျ့ မွဦးသညျ အောကျထပျတှငျပငျ ရှိနသေော မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ အိပျခနျးရှိရာသို့ လြှောကျလာခဲ့သညျ။
မွဦးတဈယောကျ မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ အိပျခနျးရှေ့သို့ ရောကျပါပွီ။ တံခါးပိတျထားသဖွငျ့ လကျဖွငျ့အသာတှနျးကွညျ့ရာ တံခါးရှကျ၂ခပြျသညျ စေ့ထားသဖွငျ့ အလိုကျသငျ့ပငျ ခပျဟဟလေး ပှငျ့၍ သှားလသေညျ။
မွငျ့မွငျ့ကွညျကို မှနျတငျခုံရှေ့တှငျ ထိုငျ၍ အလှပွငျနသေညျကို တှေ့လိုကျရသညျ။ ရခြေိုးပွီးခါစတော့ ဟုတျမညျမထငျ။ တံခါးဝကို ခပျစောငျးစောငျးလေး နောကျကြောပေး၍ ထိုငျနသေော မွငျ့မွငျ့ကွညျထံသို့ မွဦး၏ အကွညျ့တှကေ ရောကျသှားပွီး တခဏလေးမှာပငျ မို့မို့လေး ဖောငျး၍နသေော သူမ၏ ရငျအုံလေးနှငျ့ ကား၍ အိဖောငျးကာ ပွညျ့တငျးနသေော သူမ၏ တငျသားတှဆေီသို့ မွဦး၏ အကွညျ့တှကေ ရောကျရှိသှားခဲ့ရလပွေီ။
မွငျ့မွငျ့ကွညျသညျ မခငျတိုးလောကျတော့ ကိုယျလုံးကိုယျထညျ မဖှံ့ဖွိုးသေးသောျလညျး သူ့ဟာနှငျ့သူတော့ အတောျလေးလှ၍ နသေညျဟု မွဦးက မှတျခကြျခလြိုကျမိရငျး မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ အိပျခနျးထဲသို့ လှမျး၍ ဝငျလိုကျရာ မွငျ့မွငျ့ကွညျကလဲ သူ့ဆီသို့ လှညျ့အကွညျ့ဖွငျ့ ဆုံကွလသေညျ။
“လာ … ကိုဦး … ထိုငျလေ”
“အငျး”
အခနျးထဲတှငျ ထိုငျစရာနရောရှာလိုကျတော့ မွငျ့မွငျ့ကွညျအိပျသညျ့ ကုတငျလေးတဈလုံးသာ ရှိလသေညျ။ မွဦးကလဲ အရငျမွဦးမဟုတျတော့သဖွငျ့ ခပျတညျတညျပငျ ဝငျ၍ ထိုငျလိုကျသညျ။
ကုတငျလေးပေါျသို့ မွဦးတဈယောကျ ထိုငျခလြိုကျသညျနှငျ့တပွိုငျတညျး မွငျ့မွငျ့ကွညျကလဲ မှနျရှေ့မှထလာကာ မေးလိုကျသညျ။
“ကိုဦးက ကွညျ့ကို ၂ယောကျတညျးတှေ့ခငြျတယျဆို?”
“အငျးလေ”
“ဘာဖွဈလို့လဲ?”
“တို့ သမီးရညျးစားတှပေဲဟာ … ၂ယောကျတညျးဆိုတော့ လှတျလှတျလပျလပျ ရှိတာပေါ့”
မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏မကြျနှာလေးမှာ ပွုံးစစလေး ဖွဈ၍သှားရာကပငျ မွဦး၏ဘေးသို့ ထိုငျ၍ခလြိုကျသညျ။ မွငျ့မွငျ့ကွညျထံမှ မှှေးပြံ့သော သငျးရနံ့တို့သညျ မွဦးဆီသို့ တညျ့တညျ့မတျမတျပငျ ဝငျရောကျ၍ လာရာက မွဦး၏ ရငျကို ထိုးဆှ၍နခြေပွေီ။ မွဦးသညျ မွငျ့မွငျ့ကွညျရှိရာဖကျသို့ ငဲ့စောငျးကာ ကွညျ့လိုကျမိသညျ။
ဒီနေ့မှပငျ မွငျ့မွငျ့ကွညျတဈယောကျ ခါတိုငျးကြောငျးသှားစဉျထကျပငျ ပို၍လှနသေေးသညျ။ သသေခြောခြာကို ဂရုတစိုကျဖွငျ့ အလှပွငျထားပုံ ရလသေညျ။ ပွီးတော့ သူမ၏မကြျနှာလေးက ငုံ့လြှကျ ကုတငျဘေးကွမျးပွငျကို စူးစိုကျကာ ကွညျ့နလေသေညျ။
သူတို့နှဈဦးသားမှာ တဈယောကျကိုတဈယောကျ စကားမဆိုမိကွပဲ ငွိမျသကျ၍ နကွေလသေညျ။ တခကြျတခကြျတှငျ အခနျးပွူတငျးပေါကျမှ ဝငျ၍လာသော လပွေလေေးမြားကသာ မွဦးနှငျ့ မွငျ့မွငျ့ကွညျတို့ကို တိုးဝှေ့ဖွတျသနျး သှားကွသညျ။
မွငျ့မွငျ့ကွညျနှငျ့ ယှဉျတှဲထိုငျနရောက စိတျတှလှေုပျရှားလာသော မွဦး၏ လကျတဈဖကျက သူမ၏ ပုံခုံးထကျဆီသို့ ကရြောကျ၍သှားရာက မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ နုထှေးသော ပုခုံးလုံးလုံးလေးကို သူ၏လကျဖဝါးဖွငျ့ ဆုပျကိုငျလိုကျရငျး
“ကွညျ ကိုဦးကို ခစြျလား … ဟငျ”
မွဦး၏ စကားသံကပုံမှနျထကျပငျ တုနျခါ၍နရေသလို မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ မို့မောကျမောကျလေး ဖွဈနသေော ရှှရေငျနှဈမှှာသညျလညျး နိမျ့ခညြျမွငျ့ခညြျလေး ဖွဈ၍လာလသေညျ။ မွဦး၏ တုနျလှုပျလှိုကျဖိုသော အမေးစကားကို ကွားရသောအခါ ရငျထဲတှငျ နှေး၍သှားရကာ မွဦးကိုလညျး အံ့သွ၍သှားရသညျ။
“အငျး …”
ဟု မွငျ့မွငျ့ကွညျက တိုးတိုးလေး ဖွလေိုကျရငျးက ရီဝသေော မကြျလုံးအစုံဖွငျ့ မွဦးကို လှညျ့၍ ကွညျ့လိုကျသညျ့ ခဏမှာပငျ မွဦးနှငျ့ မွငျ့မွငျ့ကွညျတို့ မကြျနှာနှဈခုမှာ ထိလုမတတျ ကပျ၍သှားခဲ့ရပွီး မကြျလုံးခငြျးလဲ ဆုံမိကွလသေညျ။
ကနြျနသေော မွဦး၏လကျတဈဖကျက သူမ၏ ကိုယျလုံးလေးပေါျသို့ ထပျမံကရြောကျလာပွီးလြှငျ ခဏခငြျးမှာပငျ မွဦးသညျ မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ ကိုယျလုံးလေးကို ဆှဲယူပှေ့ဖကျလိုကျပွီး ပါးဖောငျးဖောငျး ဖွူဖွူမို့မို့လေးမြားအား မှှေးကွူလိုကျတော့သညျ။
ခစြျစရာ့အသှငျ မကြျနှာလေးကို မော့၍ပေးလိုကျရငျးကပငျ ရငျထဲမှ ပွငျးပွလာသော ပီတိအဟုနျတို့ကွောငျ့ မွငျ့မွငျ့ကွညျသညျ မွဦး၏ကိုယျလုံးကွီးကို ပွနျ၍ ဖကျတှယျလိုကျမိသညျ။ ဒီလိုအခြိနျမြိုး ဒီလိုအပွုအမူမြိုးကို စိတျကူးယဉျကာ မြှောျလငျ့ခဲ့ရလသေော မွငျ့မွငျ့ကွညျတဈယောကျ သူမ၏ မြှောျလငျ့ခကြျတှေ ပွညျ့စုံခဲ့ရပပွေီ။ သူမသညျ မွဦးကိုလညျး နားမလညျနိုငျစှာဖွဈလကြျ အံ့သွကွနေပျ၍လညျး နမေိသညျ။ မွဦး နမျးသညျကို အားရကွနေပျစှာ အနမျးခံနသေော မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ မကြျနှာလေးသညျပငျ ပွုံးယောငျလေးသနျး၍ နလေသေညျ။
မွဦးက မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ ပါးပွငျနှဈဘကျကိုသာမက နဖူးဆံစပျလေးမြားနှငျ့ မေးဖြားလေးကိုပငျ မှှေးကွူကာ နမျးနပေါသေးသညျ။ ပွီးတော့မှ မွဦးက သူ၏မကြျနှာကို အသာခှာကာ မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ မကြျနှာလေးကို စိမျးစိမျးလေး တဈခကြျ ကွညျ့လိုကျပွီးတော့မှ သူ၏ နှုတျခမျးတှကေ မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ နှုတျခမျးလုံးလုံးလေးတှပေေါျသို့ ဖိကပျကာ စုပျနမျးလိုကျပါတော့သညျ။
နှဈဦးလုံး၏ အစိမျးသကျသကျသာ ရှိလသေော သှေးသားတို့သညျ ဟုနျးကနဲ နိုးကွှကာ ထ၍လာခဲ့ရခပြွီ။ ဒီလိုနမျးနရေငျးမှပငျ မွဦးသညျ မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ ကိုယျလုံးလေးကို တဖွေးဖွေး အိပျယာပေါျသို့ လှဲခရြငျး တငျးကွပျစှာ ပှေ့ဖကျထားမိသလို မွငျ့မွငျ့ကွညျကလဲ မွဦး၏ ကိုယျလုံးကွီးကို အတငျးပငျ သိမျးကွုံး၍ ပှေ့ဖကျထားလိုကျမိပါသညျ။
အတုမွငျ အတတျသငျ ဆိုသလိုပငျ မွဦးသညျ သူဖိထားလသေညျ့အတိုငျး လကျတှကေလဲ အငွိမျမနပေဲ မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ တကိုယျလုံးကို ပှတျသပျနရေုံမြှမက တငျသား လုံးလုံးဖောငျးဖောငျးတှကေိုပါ ဆုတျနယျပေးနပွေနျပါသညျ။ မွငျ့မွငျ့ကွညျမှာတော့ ဘယျလိုဖွဈမှနျးပငျ သူမကိုယျသူမ မသိ၊ ဖွငျးကနဲ ရှိနျးကနဲ ဖွဈသလို ခံစားနရောမှ တကိုယျလုံး အားအငျတှေ ဆုတျလြော့၍ လာရသလို နှမျးနယျ၍ လာရပါလတေော့သညျ။
မွဦးသညျ မွငျ့မွငျ့ကွညျဝတျထားသော အငျ်ကြီလေးအပေါျမှပငျ သူမ၏ စူစူမို့မို့ ရှှရေငျနှဈမှှာကို ဖိကပျကာ နမျးနလေသေညျ။ ပွီးတော့မှ ရငျစေ့အငျ်ကြီလေးကို ကွယျသီးတှေ တဈလုံးခငြျးဖွုတျကာ တဆကျတညျးမှာပငျ ဘောျလီအငျ်ကြီလေးကိုပါ ကွယျသီးတှေ ဆကျ၍ ဖွုတျပေးလိုကျတော့သညျ။ မွငျ့မွငျ့ကွညျမှာ ပကျလကျလေး လှနျကာ ရီဝသေောမကြျလုံးမြားဖွငျ့ မွဦးကိုကွညျ့လကြျ မောငျ့မကြျနှာ တဈရှာထငျ ဆိုတာလို မွဦးပွုသမြှ နုရတော့မညျ့အသှငျနှငျ့ ပကျလကျလေး လှဲနလေသေညျ။ သူမ၏ တဈကိုယျလုံး ငွိမျသကျ၍နသျောလညျး သူမ၏ အတှငျးစိတျမြားမှာတော့ လှုပျရှား၍ နသေညျဆိုသညျကိုတော့ လကျဖြားနှဈဖကျဆီမှ လကျခြောငျးလေးမြား၏ လကျဆဈလေးမြားကို တဖြောကျဖြောကျ ခြိုးနသေညျကို မွငျရခွငျးဖွငျ့ သိသာနိုငျလသေညျ။
“အို .. အကို…”
မွငျ့မွငျ့ကွညျမှာ သူမ၏ မကြျလုံးလေးနှဈဘကျကို စုံမှိတျလိုကျရငျး သူမ၏ မကြျနှာလေးကိုလဲ တဈဖကျသို့ စောငျးငဲ့ကာ လှှဲလိုကျလတေော့သညျ။ မှေးညငျးနုလေးမြား စိမျးမွမွဖွငျ့ မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ စောကျပတျနှုတျခမျးသား ဖောငျးဖောငျးလေးနှဈခု ပွဲဟသှားလသေော အခါတှငျတော့ နီရဲလြှကျ အထပျထပျ အလှှာလှှာ ပနျးပှငျ့ပမာဖွဈ၍ နလေသေော စောကျပတျ နှုတျခမျးသားလေးမြားသညျ စိမျ့ထှကျနပွေီဖွဈသော စောကျရညျကွညျလေးမြားကွောငျ့ ပွောငျလကျရှှမျးစိုစှာဖွငျ့ ထှကျပေါျလာခဲ့လသေညျ။ ထိပျဘကျနားဆီမှ စောကျစေ့နီနီရဲရဲလေးကလဲ အသညျးယားစဖှယျ ငေါကျတောကျလေး ထောငျ၍ နတေော့သညျ။
ပွောငျတငျးကာ အရညျကွညျလေးမြား စိမျ့ထှကျ၍နသေော မွဦး၏ လီးတနျထိပျဖူးကွီးသညျ သူမ၏ စောကျပတျဝ အတှငျးသား နုနုလေးမြားကို ပူနှေးစှာဖွငျ့ တှေ့ထိလာလတေော့သညျ။ မွငျ့မွငျ့ကွညျသညျ အသကျကို ဝအောငျ ရှူလိုကျပွီး နှုတျခမျး၂ဘကျကို တငျးတငျးလေးစေ့ကာ မာနျတငျးလိုကျမိသညျ။ ထိုအခြိနျမှာပငျ ရမ်မကျဇောတှေ ပွငျးပွကာ စိတျတှမေထိနျးနိုငျတော့သော မွဦးသညျ သူ၏ သီးတနျကွီးကို မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ စောကျခေါငျးနုနုလေးထဲသို့ တအားပငျ ဖိ၍ သှငျးလိုကျလသေညျ။
“ဗစြျ .. ဗစြျ .. အား ..အမလေး .. သပေါပွီ … ကြှတျ ကြှတျ ကြှတျ”
မွငျ့မွငျ့ကွညျမှာ သူမ၏ ခါးသေးသေးလေးသာ ကော့တကျသှားသညျမဟုတျ သူမ၏ ကြောပွငျလေးပါ ကော့၍ သှားရလသေညျ။ ပွီးတော့ အသားတှလေညျး တဆတျဆတျတုနျကာ စောစောက စောငျးငဲ့ထားသော မကြျနှာလေးကတော့ မော့၍လာပမေယျ့ ရှုံ့မဲ့နလေသေညျ။ မွဦးသညျ ထိတျထိတျပွာပွာဖွဈသှားပွီး ခွမေကိုငျမိ လကျမကိုငျမိဖွငျ့ ဘာလုပျလို့ လုပျရမှနျးမသိအောငျ ဖွဈနလေသေညျ။
ပွိးတော့မှ မွဦးသညျ သတိရသှားပွီး လီးတနျကွီးကို ဆှဲခြှတျတော့မလိုလုပျပွီးမှ စိတျပွောငျးကာ မခြှတျတော့ပဲ လီးတခြောငျးလုံးကို မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ စောကျပတျလေးထဲသို့ တဆုံးသှငျးထားလြှကျ သူ၏ ကိုယျလုံးကွီးကို မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ ကိုယျလုံးလေးပေါျသို့ မှောကျခလြိုကျပွီး သူမ၏ ကိုယျလုံးလေးကို ထှေးနအေောငျ ဖကျကာ နို့လေးနှဈလုံးကို ဘယျပွနျညာပွနျ စို့၍ ပေးနလေတေော့သညျ။
စောကျခေါငျးထဲတှငျ အတောျပငျ နာအောငျ့၍ သှားရသော မွငျ့မွငျ့ကွညျသညျ နဂိုကပငျ ရမ်မကျထနျ တဏှာကွီးသော ဗီဇက ပါလာ၍လားမသိ။ နာလှနျး၍ အောျဟဈက ညီးတှားလိုကျရသောျလညျး သူမ၏ အောျဟဈ ညီးတှားသံအဆုံးတှငျ ထိုကဲ့သို့ စောကျခေါငျးထဲ နာကငြျ၍ အောငျ့သှားရသညျကိုပငျ ရငျထဲတှငျ ကြနေပျ၍ သှားရလသေညျ။
အရှကျတရားဆိုသညျကတော့ သူမ၏ ရငျထဲတှငျ လုံးလုံးလြားလြား မရှိတော့ပေ။ ကွညျ့ပါဦး၊ နို့စို့နသေော မွဦးထံသို့ သူမ၏ နို့လေးတှကေိုပငျ ကြောလေး ကော့ကာ ကော့ကာဖွငျ့ ပငျ့ကပျကာ ပေးနသေလို တတျကြှမျးမှု မရှိသေးသဖွငျ့လညျး သူမ၏ ပေါငျနှဈခြာငျးကို ကားသထကျကားကာ စောကျပတျလေးကို မွဦး၏ လီးတနျကွီးအရငျးသို့ အတငျးပငျ ဖိကပျ၍ ပေးနမေိခြသေညျ။ လကျတဖကျကတော့ မွဦး၏ ကြောပွငျကွိးကို သိမျးကွုံး၍ ဖကျထားပွီး ကနြျလကျတဖကျက မွဦး၏ ဦးခေါငျးမှ ဆံပငျတှကေို သှယျလြှ ပွညျ့ဖောငျး၍ နသေော လကျခြောငျးလေးမြားဖွငျ့ ထိုးဖှ၍ နလေသေညျ။
မွဦးမှာ မွငျ့မွငျ့ကွညျ နာလှနျး၍ အောျသဖွငျ့သာ အရှိနျသတျလိုကျရသညျ၊ သူ၏ စိတျတှကေတော့ အဆမတနျ ရမ်မကျတှထေနျနရေလသေညျ။ လိုးခငြျစိတျတှေ မြားလာသော မွဦးက မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ အခွအေနကေို ကွညျ့လိုကျသေးသညျ။ နာသေးလား ဟု မေးရနျ စိတျကကွံလိုကျသေးပမေယျ့လညျး ပါးစပျက ပွောမထှကျ၊ မွငျရသော အခွအေနကတော့ မွငျ့မွငျ့ကွညျတဈယောကျ နာကငြျပုံမရတော့။
ဆှဲထုတျလိုကျပါပွီ၊ မွဦးသညျ သူမ၏ စောကျခေါငျးထဲမှ လီးတနျကွီးကို မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ စောကျခေါငျးထဲမှ ဆှဲထုတျလိုကျသောအခါ မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ ခါးလေးမှာ ကော့၍ သူမ၏ စောကျပတျဝလေးမှာ လီးတနျကွီးနောကျသို့ လိုကျပါလာသယောငျပငျ ရှိနတေော့သညျ။ ပွီးတော့မှ စိတျမထိနျးနိုငျတော့ပဲ သူ၏ လီးတနျကွီးကို ပွနျ၍ သှငျးကာ ဆောငျ့၍ ဆောငျ့၍ လိုးလတေော့သညျ။
မွဦး၏ ဆောငျ့ခကြျကွောငျ့ အငျ့ကနဲ တခကြျဖွဈသှားရသောျလညျး မာကွောလှနျးသော လီးတနျကွီးကွောငျ့ သူမ၏ စောကျပတျအတှငျးသား လေးမြားမှာ အီစိမျ့၍ သှားရသလို ရငျထဲတှငျလညျး ကြနေပျသှားလသေညျ။ မွဦးကလဲ ညှာတာရကောငျးမှနျး မသိတော့ပဲ အတငျးပငျ ဆောငျ့၍ လိုးပတေော့ရာ စောကျပတျအသဈစကျစကျ ပါကငျလေးဖွငျ့ အလိုးခံနသေော မွငျ့မွငျ့ကွညျမှာ နာကငြျမှုကို ပူးတှဲခံစားနရေသောျလညျး ဒီလို ခပျကွမျးကွမျးဆောငျ့တာကိုပငျ သူမ၏စိတျထဲမှာ အားရကြနေပျနလေသေညျ။
မွဦးကတော့ သူ၏ ကိုယျလုံးကွိးကို သူမ၏ ကိုယျပေါျမှကွှကာ မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ ကိုယျလုံးလေး ဘေးတဖကျစီတှငျ လကျကိုထောကျ၍ စိတျထငျတိုငျး ဆောငျ့နသေဖွငျ့ မွဦး၏ ဆောငျ့ခကြျမြားမှာ အထူးပငျ ပွငျးထနျလှကာ နှဈဦးစလုံးမှာ တခါမှ မကွုံခဲ့ဖူးလသေော ထူးခွားလှသညျ့ အရသာကို တမေ့တမောကွီး ခံစားနရေလသေညျ။ မွငျ့မွငျ့ကွညျ၏ စိတျထဲရငျထဲတှငျလညျး မွဦးကို ခငျတှယျသညျ့စိတျ ခစြျတဲ့စိတျမြား ပို၍ပို၍ တိုးပှားလာရသလို မွဦးကလဲ မွငျ့မွငျ့ကွညျအပေါျတှငျ ကွငျနာစိတျမြား ခစြျစိတျမြား ပို၍ တိုးလာလတေော့သညျ။
မကွာလိုကျပါခြေ၊ မွဦး၏ လိးတနျကွီးက သူမ၏ စောကျပတျထဲသို့ အတငျးဆောငျ့ကာ လိုးသှငျးပွီး ဖိကပျလိုကျခြိနျမှာပငျ မွငျ့မွငျ့ကွညျကလဲ သူမ၏ စောကျပတျကို အတငျးပငျ ကော့တငျပေးကာ သူတို့နှဈဦးလုံး၏ ခန်ဓာကိုယျနှဈခုသညျ တလှနျ့လှနျ့လူး၍ တှနျ့ကာ ပွီးဆုံးခွငျးသို့ ရောကျသှားရပါလတေော့သညျ။

admin

” အပျိုစင် အိပ်မက် ” ( စ/ဆုံး)

ဆူညံေနတဲ႔ ညတစ္ည

အားရပါးရ ရွိလွပါတယ္

လဲ့သိပ္ခ်စ္တ့ဲ ေဇာ္

အပ်ံ သင္စရြယ္

” အပျိုစင် အိပ်မက် ” ( စ/ဆုံး)

သန်လိုက်တဲ့ဟာကြီး

တစ်နာရီ လေးဆယ့်ငါးမိနစ် (အစ/အဆုံး)

စာအုပ္ငွားဆိုင္

ဦးစိုင်းလုံ

admin

You might also like