by “နုဖြူ……”
“ရှင်”
တစိမ့်စိမ့်တိုက်ခတ်နေသော လေနုစိမ်းလေးက ဗြုန်းကနဲအတင်းတိုးဝှေ့ကာ တိုက်ခတ်လိုက်သဖြင့် တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေသော သစ်ရွက်သစ်ခက်လေးများက ရုတ်ရက် ယိမ်းနွဲ့ယမ်းခါကာ တရှဲရှဲမြည်သံနှင့်အတူ လှုပ်ရှားသွားကြပြီး သူတို့နှစ်ဦး၏ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု
တို့သည်လည်းရင်ထဲအထိအေးစိမ့်စွာခံစားလိုက်ရသည်။
“ပြောလေ မောင်”
“နုဖြူ ဘာလို့မောင့်ကိုချစ်တာလဲဟင်”
“မောင်မုန်းတဲ့နေ့ဟာ နုဖြူသေတဲ့နေ့ဆိုတာ နုဖြူပြောရဲတယ် မောင်”
ဝင်းကိုသက်ပြင်းတခုကို လေးလေးပင်ပင် ချလိုက်သည်။ မုးိတဖွဲဖွဲကျနေသော ကန်ရေပြင် မှုန်ဝါးဝါးလေးကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ငေးကြည့်နေမိသည်။ နုဖြူက ထီးလေးအား ဝင်းကိုဘက်သို့တိုး၍ ဆောင်းပေးသည်။ ဝင်းကို၏လက်တဖက်က နုဖြူ၏ခါးသေးသေးကို ဖက်ထားပြီး ကျန်လက်တဖက်က နုဖြူ၏မျက်နှာလေးကို ဆွဲလှည့်လိုက်ကာ မေးဖျားလေးကိုမော့လိုက်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းပေးလိုက်သည်။ ထိုမှတဖန်နုဖြူ၏ ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်လိုက်ကာ ပါးချင်းအပ်ထားမိပြန်သည်။
“နုဖြူမောင့်ပေါင်ပေါ်ထိုင်ပါလား”
“ဟာ မောင်ကလဲလူမြင်ကွင်းကြီး”
“ထမီလေးအသာလှန်ပြီးထိုင်လိုက်ပါလား လုပ်ပါ နုဖြူရယ်”
နုဖြူ ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်တော့လဲ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။ နုဖြူထဘီလေးကို အသာမကာ လှန်လိုက်ပြီး ဝင်းကို၏ပေါင်ပေါ်သို့ ထိုင်သည်။ ဝင်းကိုကပုဆိုးကို လျှောချပေးလိုက်ရာ မတ်တောင်နေသော ဝင်းကို၏ပစ္စည်းကြီးက နုဖြူ၏ မအင်္ဂါစပ်လေးထဲသို့ စွပ်ခနဲဝင်သွားသည်။
“ရှက်စရာကြီးကွယ် သူများတွေတွေ့ကုန်ရင်”
“အိန္ဒြေမပျက်ထိုင်နေပေါ့ မောင်ဒီလိုပဲ ဖက်ထားမယ်နော် ချစ်လိုက်တာနုဖြူရယ်”
ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနော်ဆိုသော ဝင်းကိုကိုယ်တိုင်က ရွစိရွစိဖြင့်လှုပ်နေသည်။ နုဖြူလဲ အငြိမ်မနေနိုင်ပါ မသိမသာလေး လှုပ်ရမ်းနေမိသည်။ နုဖြူ၏ နှုတ်ခမ်းကိုဖိစုပ်ထားသော ဝင်းကို၏ လျှာကြီးက သူမ၏ပါးစပ်ထဲ၌မျှော့ကြီးတကောင်လို လျှောက်သွားနေသည်။ တဖိန်းဖိန်းတရှိန်းရှိန်းဖြင့် ခံစားရင်း နုဖြုကလဲဝင်းကို၏လည်ပင်းကို ဖက်ထားမိသည်။
နုဖြူ၏စောက်ဖုတ်ထဲ အရင်းထိ စိုက်ဝင်နေသော ဝင်းကို၏ လီးကြီးက ဒိတ်ခနဲ ဒိတ်ခနဲ သွေးခုန်နေသည်ကို နုဖြူခံစားရပါသည်။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲတွင် တဆုံး ဝင်နေသော လီးတံကြီးက တင်းခနဲတင်းခနဲ မားကျစ်သွားလေ နုဖြူတယောက် မနေတတ်မထိုင်တတ ်ဖြစ်လေခံစားနေရသည်။
နုဖြူနှင့်ဝင်းကို နှစ်ယောက်ထိုင်နေသော ကန်ရေပြင်တွင် မိုးစက်မိုးပေါက်လေးများက ဖြိုးဖြိုးဖျောက်ဖျောက်လေး ကျနေသကဲ့သို့ မြကျွန်းသာ တဝိုက်ရှိ သစ်ပင်ကြီးများကလဲ အလင်းရောင်ကို ကာကွယ်ကာရှိနေလေသည်။
“နုဖြူမနေတတ်တော့ဘူးကွယ် မောင်ရယ်”
“ပြီးအောင်လုပ်ရအောင်လား နုဖြူရယ်”
“အာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးအောင်လုပ်မှာလဲလို့”
“အဲဒီခြုံထဲမှာ နုဖြူ လေးဘက်ထောက်လိုက်ပါလား”
“ဖြစ်ပါ့မလားမောင်ရယ် လူတွေက သွားလာနေကြတာ”
“အပြင်မှာမိုးတွေရွာနေတာပဲ ဘယ်သူမှ မလာပါဘူး”
“ဒုက္ခပါပဲကွာ မဟုတ်တာ”
”လုပ်ပါကွာ နုဖြူကလဲနော်”
မောင့်ကိုဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာ နုဖြူပြလိုက်ချင်ပါသည်။ ခြုံတွေကလဲ လေးဘက်လေးတန်ပြည့်နေသဖြင့် မိုးရွာစဉ် တယောက်မျှမရှိနိုင်ဟုတွေးလိုက်မိသည်။
“မြန်မြန်လုပ်နော် သူများရှက်တယ်”
“အင်းပါ ကုန်းလေ ကုန်း မိုးရွာတုန်းလေး
လုပ်ရအောင်”
နုဖြူခြုံထဲဝင်ပြီးလေးဘက်ထောက်ကာဖင်ကြီးကိုလှန်ပေးလိုက်သည်။ ကြီးမားဖွေးအိနေသော ဖင်ကြီးက မိုးရေပေါက်လေးများ ထိမှန်ခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။ ဝင်းကိုက နုဖြူ၏နောက်ဘက်မှနေ၍ ကုန်းကုန်းကွကွဖြင့် နုဖြူ၏ ဖင်ကြီးကိုအောက်မှပင့်ကော်ကာ
စောက်ဖုတ်ထဲသို့လိုးသွင်းသည်။ မိုးရေများနှင့် စောက်ရည်များရောထွေးလျက်ရှိသည့် တဘွပ်ဘွပ်မြည်သံက ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်လေး အသံထွက်လာလေသည်။ ဝင်းကိုက ခပ်နာနာဆောင့်၍ လိုးလေရာ နုဖြူမှာ ခေါင်းလေးထောင်လာလိုက် ပြန်ငုံ့သွားလိုက်ဖြင့် အတော်လေး ပင် ခံစားရခက်နေပ ုံရလေသည်။
“ပြွတ် ပြွတ် ဖွတ် စွပ် ပြွတ်”
အသံတွေကအတော်လေးကျယ်သည်။ တခါတရံ “အား”ခနဲလန့်အော်လိုက်သောအသံလေးများပင် ထွက် ထွက်လာသည်။
“တော်တော့မယ်ကွယ် အင့် အင့် အင့်”
“ပြီးတော့မယ် ခဏလေး ခဏလေး”
“ပြွတ် စွပ် ပြွတ် ဖွတ် စွပ်”
“အ တော်ပြီဆို သူများတွေ တွေ့ကုန်လိမ့်မယ်ကွယ်..”
“ခဏလေး အိ အ အင့် အင်း..”
အလောသုံးဆယ်ဆောင့်၍လိုးနေရင်းမှ မိုးရေစိုသောဆံပင်များကို အထက်သို့ လှန်တင်လိုက်ကာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်သို့ အကဲခတ်သလို ကြည့်နေလိုက်သေးသည်။ မိုးက ခပ်ပါးပါးရွာနေသည့် ခြုံထဲသို့ ခေါင်းရောက်နေသော နုဖြူက ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ဘာမှမမြင်နိုင်ပေ။ မိုးကပါးပါးလေးဖြစ်ကာ ခုနလောက် မသဲသော်လည်း သစ်ရွက်တို့မှ လက်ကျန်မိုးပေါက်ကြီးများက တောအုပ်လေးတဝိုက်ကို ဆူဆူညံညံ လွှမ်းခြုံ နေဆဲပင်ဖြစ်သည်။
ခဏအကြာတွင် နုဖြူကအတင်းရုန်းထွက်ပြီး ထဘီကိုဆွဲအုပ်ကာ ကျောက်ပြားလေးပေါ် ပြန်၍ထိုင်သည်။ ဝင်းကိုကလဲ လုံခြည်ကိုပြင်ဝတ်ကာ မတ်တပ်ရပ်ပြီးဝဲယာသို့ ထပ်မံ အကဲခတ် သည်။ မှုန်ဝါးသော ကန်ရေပြင် အလင်းရောင်နဲပါးသော တောတန်းတိတ်ဆိတ်သော ပတ်ဝန်းကျင်တို့ကို ကျေနပ်စွာ ကြည့်ပြီးမှ ထိုင်သည်။
“မောင်ကအရမ်းကြာတာပဲ သွား”
”နုဖြူပြီးလားဟင်..”
”
အို ဒီလိုနေရာမျိုးမှာဘယ်လိုလုပ်ပြီးမှာလဲ လူမြင်မှာကြောက်တာနဲ့ သွားပါ မောင်အရမ်းကဲတာပဲ”
မူလကအတိုင်းထီးလေးကိုပြင်ဆောင်းကာ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုပြန်၍ပူးကပ်သွားသောအချိန်တွင် နုဖြူ၏ လက်လေးတဖက်က ဝင်းကို၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ ထိုးနှိုက်ရင်း လီးကြီးကိုကိုင်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးနေလေသည်။ နုဖြူက မောင့်မျက်နှာကို မကြည့် ရှက်ပြုံးလေးပြုံးကာ ငုံ၍နေသည်။ ဝင်းကိုက နုဖြူ၏ပါးပြင်မို့မို့လေးကို နမ်းရင်း အရသာ ခံ၍နေသည်။
“နုဖြူချစ်လို့လုပ်ပေးတာနော် အထင်မသေးနဲ့”
”မသေးပါဘူးနုဖြူရယ် နုဖြူ မောင့်ကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာကို မောင်သိပါတယ်ကွယ်”
“ယုံပါတယ်မောင်ရယ် နောက်တော့မှသာ မိဘစိတ်တိုင်းကျဆိုပြီး နုဖြူ ကျန်ရစ်မဖြစ်ပါရစေနဲ့နော်”
“နုဖြူသဘောတူမယ်ဆိုရင် ခုပဲရုံးသွားပြီး လက်ထပ်ရအောင်လေ”
“အမလေး စိတ်ကလဲမြန်လိုက်တာနော် တကယ်ပါပဲ”
“စိတ်မြန်တာမဟုတ်ရပါဘူး နုဖြူထက် မောင်ကပိုပြီးချစ်ရတာပါဗျာ”
“ဘာဖြစ်လို့”
“အပေးကောင်းလို့လေ..”
“အယ် သွား မကောင်းဘူး ဘာတွေပြောနေမှန်းလဲ မသိဘူး”
နုဖြူလှမ်းထုလိုက်သောလက်သီးဆုပ်ကလေးကို ဖမ်းယူပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကိုဝင်းကိုက စုပ်ယူလိုက်သည်။ နုဖြူ မျက်တောင်လေးများ မှေးစင်းကျသွားပြီး သူမလက်ကလေးများက ဝင်းကို ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းကြုံးပြီး ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။
“ပြန်ကြစို့ကွယ် နုဖြူမောပြီ”
ဗေဒါရောင်ထဘီလေးတွင် ရွှံ့ကွက်လေးတွေ ပေကျံနေလေရာ ဝင်းကိုကတယုတယ ဆေးကြောပေးလေ တော့သည်။ နုဖြူသည် စလင်းဘက်အပြာရောင်လေးကို ပြင်ပြီး လွယ်လိုက်ရင်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာ အင်္ကျီခရမ်းနုရောင်လေးကို ခါးဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထီးတလက်တည်းအတူဆောင်းကာ ဝင်းကိုနှင့် ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
“အို ဒီမှာလဲတတွဲကြည့်စမ်းမောင်”
“သူတို့ကလဲ မောင်တို့ကို သတိမထားအားပါဘူး ဟဲ ဟဲ..”
မှန်ပေသည် ထိုအတွဲသည်သူတို့ရှိရာဘက် ကျောပေးပြီး မိန်းမဆောင်းခေါက်ထီးလေးကို အတူပူးကပ ်ဆောင်းရင်းထိုင်နေပေသည်။ သို့ပေမဲ့ သေချာဂရုစိုက်ကြည့်ပါက နှစ်ယောက်စလုံး၏ လုံခြည်များသည် ပုဆိုးများဖြစ်နေကြပြီး သူတို့အတွဲအား ခုနက စိမ်ပြေနပြေ ချောင်းနေ ကြသည့်သူများသာ ဖြစ်သည်ကို ဝင်းကိုရော နုဖြူရော မသိတော့ပါချေ။
(၂)
တဧက၏သုံးပုံနှစ်ပုံလောက်ကျယ်ဝန်းသော မြေကွက်ကြီးတွင် တခြမ်း၌ တထပ်တိုက် ကျယ်ကျယ်ထွားထွားလေး တစ်လုံးရှိပြီး အခြားဘက်ခြမ်းတွင်တော့ တခန်းလျှင် (၁၀)ပေပတ်လည်ခန့်ကျယ်ဝန်းသော အခန်းလေးများအပေါ် (၁၀)ခန်း အောက်(၁၀)ခန်းပါဝင်သော နှစ်ထပ်အုတ်ညှပ် အဆောက်ဦးလေးရှိပေသည်။ ထိုအဆောက်ဦးနှင့် ကပ်လျက် နှစ်ထပ်တိုက်ကိုတော့ သံဇကာဖြင့် ကာရံထားပြီး ခြံစည်းရိုး တံခါးတခုကလဲ ရှိပေသည်။ ခြံစည်းရိုးအား လက်ခုပ်တဖောင်ကာရံထားပြီး ခြံထဲတွင်လည်း သစ်ပင်ပန်းပင်တို့ စိမ်းလန်းဝေဆာနေပေသည်။
ပိုင်ရှင်တို့ကတော့ ဦးမျိုးလှိုင်နှင့် ဒေါ်မြမေ ဖြစ်ပြီး ဦးမျိုးလှိုင်မှာ အသက်(၄၅)ခန့်ရှိကာ အသားညိုညို ဒေါင်ကောင်းကောင်း ရုပ်ခပ်သန့်သန့်ရှိကာ ဗီဒီယို ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင ်တဦးဖြစ်ပေသည်။ ဒေါ်မြမေကတော့
ယောကျ်ားထက်(၁၀)နှစ်ခန့် ပိုကြီးပြီးတော့ မိုးလင်းမှမိုးချုပ် ဘုရားသွားကာ ပုတီးစိပ်နေတတ်သူ တဦးဖြစ်ပေတော့သည်။
သူတို့တွင် အသက်(၂၄)နှစ်ခန့်ရှိ စုလှိုင်ဆိုသော
ချောမောလှပသည့် သမီးတယောက်ရှိကာ သူတို့တိုက်နှင့် တခြမ်းစီရှိသည့်တိုက်သည် မိန်းကလေးဆောင်ဖြစ်ပြီး ပိုင်ရှင်ကတော့ စုလှိုင်ပင်ဖြစ်ပေသည်။ အဆောင်တွင်ရှိကြသော မိန်းကလေး(၄၀)ခန့်တို့သည် စုလှိုင်ကို ချစ်ခင်ကြပေသည်။ စုလှိုင်ကတော့ ထိုအထဲကမှ တလောဆီက “မယ်”ဘွဲ့ရထားသော သင်္ချာတတိယနှစ်ကျောင်းသူလေး နုဖြူကို ပိုပြီးတော့ ချစ်ခင်ကာ အရေးပေးဆက်ဆံပြီး နုဖြူသည်သာ စုလှိုင်တို့နေထိုင်ရာ နှစ်ထပ်တိုက်ကလေးသို့ ဝင်ထွက်သွားလာခွင့် ရထားပေသည်။
“မယ်”ဘွဲ့ ရထားပြီးနောက်နုဖြူသည် အနုပညာလောကထဲသို့ ဝင်ရောက်လိုသဖြင့် ထိုလောကထဲနှင့် ရင်းနှီးသော ဦးမျိုးလှိုင်နှင့် ဆက်သွယ်ရန် နုဖြူကအကူညီတောင်းရာ စုလှိုင်က ဘွဲ့ရပြီးမှလုပ်ကိုင်ရန်ပြောပြီးငြင်းဆိုခဲ့သည်။ စုလှိုင်က နုဖြူကိုအစစအရာရာကူညီပြီးမှ ဒီဟာလေးကို မကူညီသဖြင့် နုဖြူအံ့သြခဲ့ရသည်။ နုဖြူပြောတိုင်းစုလှိုင်ကတော့ ငြင်းမြဲငြင်းနေခဲ့သည်။
တနေ့မနက်ပိုင်း စုလှိုင်ဈေးသွားနေချိန် ဦးမျိုးလှိုင်တယောက် ခြံထဲလမ်းလျှောက်နေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် နုဖြူအရဲစွန့်ပြီးတော့ ခြံထဲသို့ ကူးလာခဲ့သည်။ နုဖြူသူမကိုသူမ မိတ်ဆက်ပြီးတော့ “မယ်” ဘွဲ့ရထားကြောင်း အနုပညာလောကထဲ ဝင်လိုကြောင်းကို ပြောပြလိုက်တော့ ဦးမျိုးလှိုင်က ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ပြီးတော့ ခေါင်းညိတ်သည်။
စုလှိုငျကို ပွောခိုငျးသောျလညျးငွငျးခဲ့ကွောငျးကို ဆကျလကျပွောပွလရော ဦးမြိုးလှိုငျက မကြျမှောငျကုတျပွီးမှ ပွုံးလိုကျကာ စုလှိုငျက ဒီလုပျငနျးကိုမနှဈသကျသူဖွဈကာ သူမပငျ သရုပျဆောငျမလုပျခငြျကွောငျးကို ထပျခါတလဲလဲ ပွောနကွေောငျးလညျး ပွောပွလသေညျ။ နောကျလ လောကျတော့သရုပျဆောငျ အသဈရှေးခယြျမညျဖွဈရာ နုဖွူကို ဦးစားပေးရှေးခယြျမညျဖွဈကွောငျး ပွောဆိုလရော နုဖွူတယောကျ အပြောျကွီးပြောျသှားမိသညျ။
ထိုနေ့မှစ၍ လေ့ကငြျ့ခနျးမှနျမှနျယူပွီးတော့ သူမကိုယျသူမ သ ၍နတေော့သညျ။ သူမ၏ ခစြျသူဝငျးကိုကိုပငျ လူတှကွေားထဲမှာပငျ တှေ့ခှငျ့ပေးပွီးတော့ တခါတော့ ခစြျသူကိုသနားသဖွငျ့ မိုးရထေဲမှာ မွကြှနျးသာသို့ လိုကျပေးခဲ့သညျ ဒီရကျထဲမှာဒီတခါထဲသာ ဖွဈပတေော့သညျ။ နုဖွူကတော့အဲလောကျထိ ပွငျဆငျနပေတေော့သညျ။
တနေ့စုလှိုငျမရှိခိုကျ ဦးမြိုးလှိုငျနှငျ့ အိမျရှေ့တှငျ တှေ့ရာ ဦးမြိုးလှိုငျက မနကျဖွနျနေ့လညျ (၁၂)နာရီလောကျ သူနှငျ့လာတှေ့ရနျနှငျ့ လာရောကျတှေ့ဆုံရမညျ့နရော လိပျစာကိုပါ တခါထဲပေးလိုကျသညျ။ နောငျ ဦးမြိုးလှိုငျက ဒီကိစ်စတှကေ ိုစုလှိုငျသိသှားပွီး ကနျ့ကှကျနပေါက ကူညီနိုငျမညျမဟုတျကွောငျး စုလှိုငျကိုမပွောပွရနျ နှုတျပိတျလိုကျလသေညျ။
ဦးမြိုးလှိုငျခြိနျးထားတဲ့နရောကတော့ တိုကျခနျးလေးတခုမှာဖွဈပါတယျ။ အခနျးတံခါးရှေ့ကို ရောကျပွီးတော့ လူခေါျဘဲ(လျ)ကို နှိပျတာနဲ့ မရှေးမနှောငျးမှာပဲ ဦးမြိုးလှိုငျကိုယျတိုငျ တံခါးလာဖှငျ့ပေးတော့ နုဖွူလဲ အံ့အားသငျ့သှားမိသညျ။ အထဲလှမျးဝငျလိုကျတော့ ဦးမြိုးလှိုငျက ထိုငျလေ ဆိုတဲ့သဘောနဲ့ ကုလားထိုငျတှဘေကျကို ညှှနျပွတော့ ထိုငျလိုကျမိသညျ။ ဦးမြိုးလှိုငျလဲတံခါးကို အသခြောပိတျပွီးတော့ နုဖွူရှေ့မှာ ဝငျထိုကျလိုကျသညျ။
“နာမညျအရငျးက နုဖွူပဲလား”
“ဟုတျကဲ့ရှငျ့”
“သရုပျဆောငျတာကို ဝါသနာပါလို့လား ငှကွေေးကွောငျ့လား”
ရှကျပွုံးလေးနဲ့ခေါငျးငွိမျ့လိုကျရငျး..
“ဝါသနာလဲပါပါတယျ..”
ဟုနုဖွူကပွောလိုကျသညျ။ ဦးမြိုးလှိုငျရဲ့ အမူရာတှကေ တစုံတခုကိုဖုံးကှယျထားသယောငျ နုဖွူခံစားနမေိသညျ။
“ဒီလုပျငနျးကတော့ သမီးကွိုးစားရငျ ကွိုးစားသလောကျ အကြိုးးရှိမှာပါကှာ ဦးလဲ ကူညီမှာပေါ့ဟုတျလား.. ကဲ လာ ကိုယျလုံးအတိုငျးတာလေး နဲနဲကွညျ့ရအောငျနောျ”
အခနျးထဲမှာက သူနဲ့နုဖွူပဲရှိနလေသေညျ။ နုဖွူအခနျးတဝိုကျကို မသိမသာနဲ့ အကဲခတျကွညျ့လိုကျတော့ လုံခွုံစိတျခတြဲ့ အခနျးပါပဲ ဦးမြိူးလှိုငျကို အကဲခတျလိုကျမိတော့လညျး အသကျနဲ့မလိုကျ အရှယျတငျပွီးတော့ ကနြျးမာသနျစှမျးတဲ့ပုံပါပဲ။ နုဖွူအရပျနဲ့ဆို နုဖွူကသူ့ရဲ့မေးသာသာလေးပဲ မွငျ့ပသေညျ။ ဒါတောငျမှ နုဖွူက ၅ ပေ ၆ လကျမနီးပါးမွငျ့တဲ့သူပါ။ ဦးမြိုးလှိုငျက အရပျမွငျ့သလောကျ ကိုယျကာယကလညျး ထှားကြိုငျးလှနျးလှသညျ။
“သမီးအရငျက အားကစားဘာလုပျဖူးလဲ”
“ဟငျ့အငျး အားကစားရယျလို့တော့မလုပျဖူးပါဘူး ကိုယျကာယလေ့ကငြျ့ခနျးလောကျပဲ နဲနဲပါးပါး လုပျဖူးတာပါ”
“ရငျသားတှကေ အရမျးလှတယျကှယျ့..”
သာမနျအလုပျသဘောနဲ့ပွောတာလဲ ဖွဈခငြျဖွဈပမေဲ့ နုဖွူရဲ့ရငျထဲမှာတော့ ဒိနျးကနဲ ဖွဈသှားမိသညျ။ ဖအနေဲ့သမီးအရှယျပမေဲ့ ခံဖူးနတေော့ နုဖွူတယောကျက ယောကြျားတှအေကွောငျးကို ကောငျးကောငျး သိနပေပွေီ။
“ဒီဘကျလှညျ့ လကျမွောကျထား အေး ဟုတျပွီ”
ပကွေိုးကိုနို့သီးထိပျပေါျကနပွေီးပတျပွီးတော့ ရငျအလှကို တိုငျးတော့ နုဖွူမပွောသေး။ လကျတှကေ နို့ကွီးနှဈလုံးကိုခလုတျတိုကျ အဲဒီအထိ ငါအပြိုစဈမှမဟုတျတာ ဆိုတဲ့အတှေးနဲ့ပဲ နုဖွူတငျးခံထားသညျ။ ဆကျပွီးတော့ ဦးမြိုးလှိုငျက ကွမျးပွငျမှာဒူးထောကျပွီး ခါးနဲ့တငျသားတှကေို ပကွေိုးနဲ့တိုငျးတော့ နုဖွူကွကျသီးဖွနျးဖွနျးထအောငျကို ခံစားလိုကျရသညျ။ သူ့မကြျနှာကတော့ နုဖွူပေါငျကွားနားမှာ ကပျနပွေီး လကျနှဈဘကျနဲ့ ဝိုကျပွီးတော့ ပကွေိုးလှမျးဆှဲနတေော့လကျတှနေဲ့
တငျပါးကိုကိုငျမိတဲ့အပွငျ တငျပါးကို သိသိသာသာကွီး ပှတျသပျဆုပျနယျလာတော့
“အို ရှငျ ဘာလုပျတာတာလဲ လှှတျနောျ”
လကျနှဈဘကျကိုရုနျးကနျတှနျးဖယျပွီးတော့ အခနျးပွငျပွေးထှကျဖို့ နုဖွူကွိုးစားတော့သညျ။
“မငျးနဲ့မငျးရညျးစားလိုးနကွေတဲ့ဓါတျပုံတှေ ငါ့မှာရှိတယျ။ အဲဒါတှကေို “…မယျ ရဲ့အခစြျရေး” ဆိုပွီးတော့ လကျသိပျထိုးပွီးတော့ ဖွနျ့လိုကျမယျဆိုရငျတော့ မငျး ဘာဖွဈသှားမလဲ ခု ဦးက မငျးသရုပျဆောငျဖွဈအောငျ ကူညီသလို မငျးကို ဘယျသူက ကူညီတော့မှာလဲ မမိုကျခငြျစမျးပါနဲ့ သမီးရယျ ကဲ ရော့ မငျးဓါတျပုံတှေ”
သူကအထကျစီးရထားတဲ့လသေံနဲ့ နုဖွူကို ခပျတညျတညျပွောဆိုခွိမျးခွောကျလိုကျပါတော့တယျ။ ဓါတျပုံကို ကွညျ့ပွီးခြိနျမှာတော့ နုဖွူမကြျလုံးထဲ ပွာဝသှေားမိသညျ။ အကောငျးစားကငျမရာနဲ့ ရိုကျထားမှနျးသိသာလှတဲ့ ရောငျစုံဓါတျပုံတှပေါလား နုဖွူက ထဘီလေးကို ဖငျလေးဖှေးဖှေးနဲ့မပွီးတော့ မောငျ့လီးကွီးပေါျ တကျထိုငျနပေုံ ခွုံထဲမှာ ဖငျကုနျးပေးထားပွီး မောငျ့ကို လှညျ့စကားပွောပုံ ဖငျကုနျထားတဲ့ နုဖွူရဲ့နောကျကပွူနတေဲ့ စောကျဖုတျကွီးထဲကို လီးတနျကွီးတေ့ထားပုံ လီးကွီးဆောငျ့သှငျးလိုကျလို့ နုဖွူရဲ့ခေါငျးလေး လနျသှားပွီးတော့ ပါးစပျလေးပွဲသှားတဲ့ပုံ အို စုံနတောပါပဲလား မိုးရထေဲမှာဖငျကုနျးပွီး အလိုးခဲ့တဲ့ပုံတှကေိုကွညျ့ရငျး နုဖွူအသားတှေ တဆတျဆတျတုနျလာတော့သညျ။
“ရှငျ ရှငျ ရှငျတို့လူယုတျမာတှေ လူယုတျမာတှေ”
နုဖွူတအားအောျပမေဲ့ အသံကတဈဆို့ပွီးတော့ တိမျဝငျသှားရာက မကြျရညျမြား စီးကလြာတော့သညျ။ ဦးမြိုးလှိုငျကတော့ ပုခုံးလေးကို အသာလေးကိုငျလိုကျပွီးတော့
“မငိုပါနဲ့ကလေးရယျ ဦးရဲ့အလိုကိုလိုကျပွီးရငျ မငျးအရှကျတကှဲအကြိုးနညျးလဲ မဖွဈတော့ဘူး ပွီးတော့ ငှလေဲထောကျပံ့မယျ မငျးကို သရုပျဆောငျတယောကျဖွဈအောငျ လုပျပေးမယျ သမီးရဲ့အပြိုရညျကို ဦးကတောငျးတာ မဟုတျဘူးနောျ”
“အို ရှငျ ”
“ဟုတျတယျလေ မငျးစောကျဖုတျလေးက ခံဖူးထားတဲ့ စောကျဖုတျလေးပဲ ဘာမြားတိုးပွီးတော့ နဈနာသှားမှာလဲ နောကျပွီးတော့ မငျးရမဲ့ အခှငျ့ရေးတှကေ နဲတာမဟုတျဘူးနောျ စဉျးစားပါကှာ သခြောစဉျးစားပါ”
“ဖယျ လှှတျ လာမကိုငျနဲ့”
“ဦးက သိပျပွီးတော့ အခြိနျကုနျခံတတျတဲ့သူ မဟုတျဘူးနောျ ပွနျခငြျသပဆိုလဲ ပွနျပတေော့”
နုဖွူအနားကထအသှားမှာတော့ နုဖွူတယောကျ အသညျးအသနျစဉျးစားပွီးတော့ တခဏအကွာမှာ သူ့မကြျနှာကိုမဝံ့မရဲကွညျ့ပွီး
“ကမြ ဦးကိုတခုပွောပရစေ”
“ပွောလေ ပွောပါ”
“အခု ဦးဆန်ဒကိုလိုကျလြောပွီးပွီဆိုပါတော့ ဓါတျပုံနဲ့ဖလငျကို ကမြယူသှားရမှာလား”
“ဟာဒါပေါ့ ယူသှားတော့ပေါ့ကှာ ဒါမှလဲ တရားမြှတမှာပေါ့ နောကျပွီး မငျးကို သရုပျဆောငျဖွဈအောငျ လုပျပေးမယျ့အပွငျ ငှကွေေးလဲ ထောကျပံ့ဦးမှာလေ အသခြောပဲပေါ့ကှာ ဟဲ ဟဲ..”
နုဖွူအသကျကိုတဝကွီးရှုလိုကျပွီးတော့ အားမှေးလိုကျပါတော့တယျ။ ပုဆိုးခြှတျခလြိုကျတဲ့ အခြိနျမှာတော့ ဦးမြိုးလှိုငျရဲ့လီးကွီးဟာ မွငျးတကောငျရဲ့ဟာလောကျနီးနီးကွီးမားလှတာကို နုဖွူတှေ့လိုကျမိသညျ။ ရုတျတရကျတော့ တှနျ့သှားပွီး နုဖွူလနျ့သှားသညျ။ လီးဆိုလို့ မောငျ့လီးပဲမွငျဘူးခဲ့ပွီး ခုထပျတှေ့ရတာလဲ ဧရာမလီးကွီးဆိုတော့
“ဟငျ ဦးဟာကွီးဒကလဲ နဲတာကွီးမှမဟုတျတာပဲ ဖွဈပါ့မလားရှငျ”
”မတောျဘူးဆိုတာက ဘယျမှာမှမရှိပါဘူး သမီးရယျ လီးနဲ့စောကျပတျဟာ ဘယျလိုမြိုးပဲဖွဈဖွဈ အခြိနျတနျရငျတော့ အံဝငျခှငျကဖြွဈသှားကွတာ ခညြျးပါပဲကှယျ ဟဲ ဟဲ”
ကာမဘီလူးစဈစဈကွီးကို နုဖွူတှေ့နပေါပွီ အလိုးခံဘူးတယျဆိုတာကလဲ မောငျနဲ့က စိတျလှုပျရှားမှုနဲ့အတူ အခစြျဆိုတာကပါ ပါလာခွငျးဖွဈပွီး ခုဟာကတော့ လူစိမျးတဦး ပွီးတော့ အသကျကလဲ အဖအေရှယျလောကျဆိုတော့ မလှှဲသာမရှောငျသာလို့သာ အလိုးခံရမှာမို့ ရှကျသလိုလို မကြျနှာပူသလိုလို နုဖွူခံစားနရေသညျ။
“မငျး ထဘီမခြှတျဘူးလား”
“ဟာ ဒီအတိုငျးပဲလုပျပါ”
နုဖွူရှကျနမေိသညျ တစိမျးတယောကျရှေ့မှာ ထဘီကှငျးလုံးခြှတျရမှာက လှယျတာမှ မဟုတျပဲလေ။
“လာလေ ဒီကုလားထိုငျပေါျတကျ လကျကနံရံကို ကိုငျထား ခွတေခြောငျးကဒီပေါျတငျ ဟုတျပီ ထဘီကိုခါးထိ ဆှဲလှနျပွီးတော့ ပေါငျတခြောငျးမွောကျ စားပှဲစှနျးတဖကျမှာ ခွထေောကျတငျပေး ပွီးတော့ တခြောငျးရပျ ”
စောကျပတျလေးကတဖကျကို ဆှဲဖွဲထားပေးသလို ခပျပွဲပွဲလေးဖွဈသှားတော့သညျ။ ကုလားထိုငျက နိမျ့သလို စားပှဲကလဲနိမျ့သညျ။ ကုလားထိုငျ အောကျကနပွေီးတော့ မတျတပျရပျလကြျ နုဖွူစောကျပတျလေးကို လီးအရှညျကွီးနဲ့ ထိုးဆှပှတျသပျနမေိသညျ။ နုဖွူအငျ်ကြီတှကေိုလဲ အကုနျဆှဲခြှတျပဈလိုကျသညျ။ အထိတှေ့တှကေ ပူနှေးပစြျခြှဲနပွေီးတော့ လိုးကွရတော့မယျ ဆိုတာနဲ့တငျ နုဖွူတယောကျ တုနျခါနမေိသညျ။ ပွီးမှ ငါအလိုးခံဖူးတာပဲ ဘာကွောကျစရာရှိလဲလို့ အားပေးနရေငျးနဲ့ ဒီလောကျကွီးတဲ့လီးကွီး ဗိုကျထဲမြား ကြှံဝငျသှားလမေလားလို့လညျး စိုးရိမျနမေိသညျ။
“ကွောကျနလေား သမီး”
“အငျး အငျး ရှီး ကြှတျ..”
သူ့မကြျနှာကနုဖွူနို့ကွီးတှကေို ပှတျသပျခြော့မွူရငျး ပွဲအာနတေဲ့ စောကျပတျထဲကို ဧရာမလီးကွီးထိုးသှငျးဖို့ နှိုးဆှနဆေဲပါ။ တခြီတခြီလီးကွီးက စောကျစေ့ထိပျလေးကို ကောျထိုးမိရငျ တကိုယျခုံဗငြျးခနဲဖွဈကာ နုဖွူတယောကျ တုနျရီသှားမိသညျ။
“သမီး ဦးကိုခစြျရဲ့လား ဟငျ”
အို ဒီလူကွီးရူးနလေားလို့နုဖွူတှေးလိုကျမိသညျ။ သူအကပြျကိုငျလို့သာ အလိုးခံရတာ ပွီးတော့ ဒီအသကျရှယျကွီးကို ဘယျလိုလုပျပွီးတော့ ခစြျလို့ရမှာလဲ ဒါပမေဲ့ နုဖွူတို့ကတော့ ပါးနနေပျနပွေီ…
“မခစြျပဲနဲ့ အလိုးခံပါ့မလား ဦးရဲ့ ဟငျး..”
“ဟဲ ဟဲ အညာမလေး ညာတယျ ဟဲ ဟဲ ”
ညာနမှေနျးလဲဒငျးကသိသားပဲ မခစြျတော့မခစြျဘူး ဒါပမေဲ့လဲ စောကျဖုတျထဲကို လီးဝငျသှားရငျ လကျတှကေ အလိုလိုပွနျဖကျမိပွီး ပေါငျတှကေလဲ ကားပေးမိတတျတော့ မခကျပါလား။ အသှေးသားနဲ့ ဖှဲ့စညျးထားတဲ့ နုဖွူတို့မိနျးမသားတှမှောလဲ ခံစားမှုတှရှေိနတောကတော့ ဘာတတျနိုငျမှာလဲ။
“ဗွဈ” ကနဲဆိုတဲ့အသံထှကျလာတော့ နုဖွူ အသကျရှုရပျသှားမိသညျ။ စိတျတှကေ လှုပျရှားပွီးတော့ ကွောကျလနျ့ကာ အရတှေကေမထှကျတော့ လီးကွီးနဲ့ ထိုးသှငျးလိုကျတော့ စောကျပတျနှဈခွမျးကို ဆှဲဖွဲလိုကျသလို ဖွဈသှားတော့ နုဖွူလနျ့သှားတာပေါ့လေ။ လီးဒဈကွီးက သိပျကွီးတော့ စောကျပတျအဝငျဝကို ဗူးဆို့ကွီးလိုကွီး ပိတျနတောပေါ့ မဝငျပဲနဲ့ တဈခံနတောလေ။
“အား မဝငျဘူး ဦးရဲ့..”
”ခဏနေဦး”
စားပှဲပေါျကခေါငျးလိမျးဆီပုလငျးကို ယူပွီးတော့ စောကျပတျအဝလေးနဲ့လီးကွီးထိပျမှာ သုတျလိမျးပွီးခြိနျမှာ မှှေးလှတဲ့ ခေါငျးလိမျးဆီနံ့ ညှီစို့စို့လီးရအေနံ့တှကေရောပွီးတော့ နုဖွူနှာခေါငျးထဲဝငျလာသညျ။ နောကျတကွိမျ စောကျပတျဝအတေ့မှာ နုဖွူငုံ့ကွညျ့လိုကျစဉျ လီးထိပျဖူးနီနီကွီးကတော့ စောကျပတျအဝမှာ တေ့သှားမိပါပွီ။ နုဖွူခါးလေးကို လကျနဲ့ကိုငျပွီးတော့ လီးကွီးကိုဖွေးဖွေးခငြျး ဖိပွီးတော့အသှငျးမှာ….
“ဗွှတျ အမေ့… အ”
မကြျစေ့ထဲမီးဝငျးဝငျးတောကျသှားပွီးတော့ ပါးလေးတှလေဲ ကငြျတကျသှားပါတော့တယျ။
“အား အီး နာတယျ နာတယျ”
အဆကျမပွတျညညျးတှားရငျးက ဦးမြိုးလှိုငျ ရငျဘတျကို နုဖွူတယောကျ တှနျးထားပွီးတော့ ခေါငျးကိုလဲ နောကျလှနျခလြိုကျတော့သညျ။
“ဗွှတျ ဗွဈ ပတဈ အ အ အီး”
ဆတျဆတျလေးဆောငျ့ပွီးတော့ ခါးကိုလဲ ကိုငျညောငျ့လိုကျရော လီးကွီးဟာ အဆမတနျ တငျးကပြျပွီးတော့ နုဖွူစောကျဖုတျထဲကို အဆုံးထိဝငျသှားလသေညျ။
“အ ကှဲပွဲကုနျပွီလားမသိဘူး နာတယျ အ အား….”
အသကျကိုအောငျ့ပွီးတော့ ရငျဘတျကို ကိုငျတှနျးလေ နုဖွူခါးကိုဖကျပွီးတော့ အတငျးဆောငျ့လဆေိုတော့ စောကျခေါငျးထဲမှာ လီးကွီးက ပယျပယျနယျနယျ မှှနှေောကျနတောပေါ့။
“ပွှတျ ပွှတျ စှပျ စှပျ ပွှတျ.. ”
“အိ အ ဟငျ့ အငျ့ အိုး အိုး အား အား..”
နုဖွူဝဋျလညျပါပွီ မောငျနဲ့တုနျးကမနာပဲနဲ့ အောျဟဈညညျးတှားခဲ့မိသမြှခုတော့ ဒီလီးကွီးဒဏျကို အသံမထှကျပဲ အံကွိတျခံလို့ကို မရနိုငျအောငျ ဖွဈနတေော့သညျ။
“ကွပျတယျ အို အိုး နာတယျရှငျ့ အ..”
“ပွှတျ စှပျ စှပျ ပွှတျ ပွှတျ.. ”
သူ့ကိုတှေ့စကတော့ ဒီလောကျနှာထနျလိမျ့မယျလို့ နုဖွူမထငျခဲ့မိပေ ခုတော့သူ့ ဆောငျ့ခကြျတှကေ အသကျပါလှနျးလို့ သူ့ကိုတောငျ ပွနျဖကျထားရသညျ။ အလိုးခံခဲ့ဖူးပမေဲ့ ဒီလောကျကွီးတဲ့ လီးနဲ့မဆုံဖူးခဲ့သလို ဖုထဈအကွောပွိုငျးပွိုငျးထိုးထောငျနပွေီး စောကျခေါငျးထဲကိုအပွညျ့အကပြျ လိုးဝငျသှားတိုငျး အရသာတှတေငျးပွညျ့ကပြျပွညျ့ခံစားရလို့ နုဖွူအတှကျကတော့ ခံလို့အကောငျးဆုံး အရသာအရှိဆုံးပါပဲ။
“ကွမျးပွငျမှာလုပျရအောငျဦးရယျ ညောငျးလို့ပါ”
နုဖွုပွောသလိုကွမျးပွငျပေါျကိုပှေ့ခပြမေဲ့ လီးကွီးကိုတော့ လုံးဝမခြှတျပေ။ နုဖွူခွထေောကျတှကေတော့ ကွမျးပွငျနဲ့ လှတျပွီးတော့ သူပှေ့လာတဲ့အတိုငျး လီးကွီးတပျရကျနဲ့ ပါလာပွီး ကွမျးပွငျပေါျကို ပကျလကျလေးခပြေးသညျ။
“ဖွေးဖွေးလိုးပါ ဦးရယျ အရမျးနာလို့ပါ..”
နုဖွူကမကြျနှာလှှဲရငျးသူ့ကိုတောငျးပနျသလို စောကျဖုတျထဲမှာ တဈလဈကွီးစိုကျဝငျနတေဲ့ လီးကွီးကလဲ စောကျပတျထဲကိုငုတျကွီး တခြောငျးစိုကျသှငျးထားသလို အောငျ့သကျသကျကွီး ခံစားနရေသညျ။
“ပေါငျတှဖွေဲထားပေးလေ သမီးရဲ့..”
“ဖွဲပေးထားတာဘဲ အမလေး လေး နာလိုကျတာရှငျ”
နုဖွူရဲ့ညညျးညူသံတှကေ သူ့အတှကျ သာယာနာပြောျဖှယျလားတော့မသိဘူး ပိုပွီးတော့ ဆောငျ့တဲ့နရောက သှကျလာပါတယျ။
“ဟ အ အ ဟ အမလေး အား…”
မရတော့ပါဘူး နုဖွူရဲ့ခံနိုငျရညျစှမျးအငျတှကေ သူ့လီးနဲ့တှေ့တဲ့အခါမှာတော့ အရှုံးပေးလိုကျရပါပွီ။ နာကငြျလှနျးလို့ မကြျရညျမြား စီးကလြာပမေဲ့ သူကတော့ စောကျဖုတျကဉြျးကဉြျးလေးထဲကို အားရပါးရ လိုးထညျ့နတေော့သညျ။ မကွာခငျမှာတော့ နာကငြျမှုတှကေ အတောျကွီးသကျသာသှားပွီး အရသာက တစိမျ့စိမျ့တကျလာတော့သညျ။ သူလိုးတဲ့ အရသာကတော့ မောငျလိုးတာထကျကို ပိုပွီးတော့ နုဖွူကို အရသာရှိစလေသေညျ။ နုဖွူလဲ သူ့ကို သိမျးကွုံးဖကျထားပွီးတော့ တဟငျးဟငျးနဲ့ ဖွဈနလေတေော့သညျ။
အဲ သိပျမကွာတော့သောအခြိနျမှာတော့ နှဈယောကျစလုံး တဟငျးဟငျး တအငျးအငျးနဲ့ ဖွဈလာပွီး သုကျရညျတှေ ပွိုငျတူထှကျလာကာ ပွီးသှားတော့သညျ။
နုဖွူတယောကျ ဦးမြိုးလှိုငျကိုစှဲလနျးသှားခြပွေီ နောကျတကွိမျတော့ သူလိုးတာကိုခံဖို့ ဝနျမလေးတော့ခြေ။ တခြီပွီးသှားခြိနျမှာတော့ သူ့ကတိအတိုငျးပဲ ဓါတျပုံနဲ့ဖလငျအပွငျ လိုရာသုံးဖို့ ငှသေုံးသောငျးထုတျပေးသညျ။ ဗီဒီယိုအစမျးရိုကျရနျ နောကျနှဈပတျလောကျအကွာကို ခြိနျးလိုကျပွီးတော့ နုဖွူကို နောကျထပျတခြီထပျလိုးလို့ နုဖွူလဲ စိတျပါလကျပါနဲ့ အားပါးတရကွီး
အလိုးခံလိုကျတော့သညျ။
စုလှိုငျကနုဖွူကိုအတောျပငျခငျရှာသညျ့အပွငျ
နုဖွူပ၏အပေါျတှငျလညျး ကြေးဇူးက အမြားကွီးရှိပသေညျ။ နုဖွူဆီကအဆောငျလခကို
မယူသညျ့အပွငျအခြိနျမရှေးလညျး ထမငျးလာစားခိုငျးသညျ။ အငျ်ကြီအဝတျစား မြားလညျး ဝယျပေးတတျပွီးတော့ ညီမလေးတယောကျလို နုဖွူကိုခစြျသလို နုဖွူကလညျး ကိုယျ့အမ တယောကျလိုပါပဲ ခစြျခငျမိသညျ။
နုဖွူသညျ ဦးမြိုးလှိုငျနှငျ့တှေ့ပွီးတော့ (၂)ရကျခနျ့ အခနျးအောငျးနခေဲ့မိသညျ။ (၃)ရကျမွောကျတှငျတော့ စုလှိုငျနှငျ့မတှေ့တာ ကွာသဖွငျ့ နေ့လညျ(၁၂)နာရီလောကျတှငျ စုလှိုငျဆီသို့ ထှကျလာခဲ့သညျ။ အိမျရှေ့တံခါးက ပိတျထားသဖွငျ့ ဘေးမှပတျပွီး မီးဖိုခြောငျတံခါးမှ ဝငျလာခဲ့သညျ။ မီးဖိုခြောငျတံခါးကတော့ စေ့ရုံသာစေ့ထားလသေညျ။ မီးဖိုဆောငျထဲရောကျတော့ စုလှိုငျကိုမတှေ့ရသဖွငျ့ အိပျခနျးထဲတှငျရှိမညျဟုတှကျဆပွီး အိပျခနျးဘကျသို့ ထှကျလာခဲ့သညျ။
“အို ဟငျ့အငျး ဟငျ့အငျး မလုပျပါနဲ့ တောငျးပနျပါတယျ..”
နုဖွူ၏ခွလှေမျးမြားကတနျ့ကနဲ ရပျ၍သှားသညျ။ ထှကျပေါျလာသော အသံလေးမှာ မမစုလှိုငျ၏ အသံဖွဈမှနျး နုဖွူသိလိုကျသညျ။ ကွညျ့လိုကျတော့ အခနျးတံခါးကပိတျမထားခြေ နုဖွူက တံခါးပေါကျဘေးသို့အသာတိုး ကပျလိုကျသညျ။ နုဖွူမကြျလုံးထဲတှငျ ပွာကနဲ ထိတျလနျ့ တုနျလှုပျသှားလသေညျ။ အံ့အားသငျ့သလို အကွညျ့မှားနတောမြားလားလို့လညျး တှေးလိုကျမိသညျ။
မမှားပါ ဦးမြိုးလှိုငျနှငျ့မမစုလှိုငျ.. အဖနှေငျ့သမီးဟု သိထားရသူမြား.. ဦးမြိုးလှိုငျတကိုယျလုံးတှငျ အဝတျစားမရှိ မမစုလှိုငျကလညျး ရခြေိုးပွီး အလှပွငျပွီးခါစပုံစံမြိုးဖွဈနကော ခါးထိရောကျနသေော ထဘီလေးကို လကျတဖကျဖွငျ့ စုကိုငျကာရငျဘတျတှငျ ကပျထားသညျ။ အဲဒါကိုပဲ ဦးမြိုးလှိုငျက သူ့လကျနှငျ့ အတငျးဆှဲခြှတျနသေညျ။
“ကြ ကမြကို မနှိပျစကျပါနဲ့တော့ .. ဟငျ့ ဟငျ့”
နုဖွူ၏၇ငျတှကေတော့ တဒိနျးဒိနျးခုနျနခြေပွေီ မကြျတောငျပငျ မခတျရဲ။
“ကဲဟာ ဒီလောကျတောငျဖွဈနတော ကဲ ကဲ ကဲကှာ..”
အတငျးဆှဲခြှတျလိုကျတော့ ကြှတျသှားလတေော့သညျ။
“အို လှလိုကျတဲ့မမစုလှိုငျရယျ…”
ကိုယျလုံးတီးဖွဈသှားသော စုလှိုငျကိုကွညျ့ပွီးတော့ နုဖွူမကြျလုံးလေးမြားဝိုငျးသှားတော့သညျ။ “မယျ”ဘှဲ့ရထား သော နုဖွူထကျပငျ စုလှိုငျအလှက သာနသေေးသညျ။ ရငျထဲမကြမေနပျပဲ မနာလို ဖွဈသှားတော့သညျ။
“စုလှိုငျ အသာတကွညျနဲ့ငါတောငျးတာကို ပေးစမျး…နငျအသားမနာခငြျနဲ့..”
ဦးမြိုးလှိုငျက ငေါကျတော့မှ စုလှိုငျနဲနဲငွိမျသှားသညျ။
ဝငျးဝါသောအသားရနှေငျ့ အဝတျမဲ့ ကိုယျလုံးကွီးသညျ ရဆေေးငါးကွီးသဖှယျ လှပနတေော့သညျ။ လုံးဝနျပွီးလှပသောရငျနှဈမှှာကို ဦးမြိုးလှိုငျက လကျကွမျးကွီးဖွငျ့ ဆုတျကိုငျ ခြမှေပှတျသပျပေးနသေလို ကိုယျလုံးကွီးကို ဖကျရငျး ပါးပွငျမို့မို့လေးကိုလဲ နမျးရှုံ့နပွေနျတော့သညျ။ စုလှိုငျတယောကျ ငွိမျသကျနသေလို အပွငျမှခြောငျးကွညျ့နသေော နုဖွူမှာလဲ အသကျပငျရဲရဲမရှုရဲပဲ တုနျတုနျယငျယငျ ဖွဈနပေသေညျ။
စုလှိုငျနု့ိတှကေိုပှတျသတျနရောမှ ဝမျးပွငျးသား ဝငျးဝငျးလေးတှဆေီရောကျသှားပွီးတော့ အဲဒီကတဆငျ့ ခုံးမောကျနပွေီးတော့ ဖောငျးဖောငျးမို့မို့ရှိနတေဲ့ အဖုတျကွီးကို လကျဝါးကွီးဖွငျ့ ဆုပျပွီး ပှတျသတျကစားနေ သညျ။ စုလှိုငျ၏ စောကျစေ့ပွူးပွူးခြှနျခြှနျလေးကို လကျညှိုးနှငျ့ လကျမကွားညှဈလိုကျသောအခါ စုလှိုငျမှာ စောစောကလို မငွိမျနိုငျတော့ပဲ တဟငျးဟငျး တအငျးအငျးဖွငျ့ ညညျးတှားကာ ရှိနတေော့သညျ။ ဦးမြိုးလှိုငျက စုလှိုငျကို အသားကုနျနှုးပွီးတော့ သူ့အလိုဆန်ဒပွညျ့စရေနျအတှကျ လုံးပနျးနခွေငျးဖွဈသညျ။
နုဖွူ၏အကွညျ့က ပေါငျကွားထဲမှ လီးတနျကွီးဆီ ရောကျသှားသညျ။ ကွညျ့စမျး ငါ့ကိုလိုးတဲ့လီးကွီး ခုတော့ မမစုလှိုငျကိုလိုးခငြျလှနျးလို့ တဆတျဆတျ ဖွဈနလေိုကျတာ ဟငျး။ လီးကွီးကိုကွညျ့ရငျး နုဖွူတယောကျ ဒေါသထှကျသှားသလို မကြမေနပျလဲ ဖွဈသှားရသညျ။ ကိုယျတှငျးမှ ရမကျ စိတျကလဲဟုနျးခနဲ ထလာကာ တဖွညျးဖွညျးခငြျး အရှိနျတကျလာတော့သညျ။
ဦးမြိုးလှိုငျကစုလှိုငျ၏ ဒူးနှဈလုံးကိုဆှဲယူပွီး ထောငျလိုကျကာ ပေါငျကို ကားထားလိုကျသညျ။ ပွီးနောကျတော့ ဒူးနှဈလုံးကွားထဲ ဝငျထိုငျကာ
တဆတျဆတျတုနျနသေောဧရာမလီးကွီးကို ဖေါငျးတငျး၍ စေ့ကပျနသေော စောကျဖုတျဆီသို့ တေ့လိုကျကာ ဖငျကွီးကိုကွှပွီးတော့ ဖိခလြိုကျသညျ။
“ဗွိ ဗွဈ ဗွိ ဖှတျ…”
“အ အငျ့ အ အငျ့ ဟငျး ဟငျး.. ”
နုဖွူ၏ရငျထဲကွညျ့နရေငျးဟာသှားကာ လီးကွီးကတော့ စုလှိုငျရဲ့စောကျဖုတျထဲကို အငမျးမရကွီးကို တိုးဝငျသှားတော့သညျ။ တိုးဝငျတာမှ လီးတနျကွီးတခြောငျးလုံး စောကျဖုတျထဲကိုနဈဝငျခွငျးပါ။ ဒါတောငျမှ စုလှိုငျတယောကျ သာမနျမြှသာညညျးပွီးတော့ စငျးလုံးခြောကိုယျလုံးဖွူဖွူလေးကလဲ တှနျ့ကနဲ တှနျ့ကနဲ နှဈကွိမျသုံးကွိမျလောကျပဲ ဖွဈသှားသညျ။ နုဖွူတယောကျ ကွညျ့နရေငျးနှငျ့ အံ့သွသှားသလို စုလှိုငျတယောကျကတော့ ဒီလီးကွီးကို အတောျယဉျပါးနပေုံရလသေညျ။
လီးကွီးကို စောကျခေါငျးထဲ တှငျစိမျထားရငျး
နို့တှကေိုခေါငျးငုံ့ပွီးတော့ တပွှတျပွှတျနဲ့ စို့နလေသေညျ။ စုလှိုငျကလဲ ကိုယျလုံးကွီးကို သူ့လကျနှဈဖကျနဲ့ မကျမကျရရဖကျကာ ကြောပွငျကွီးကို လကျဖဝါးနုနုလေးတှနေဲ့ ဖှဖှလေးပှတျသတျပေး နလေသေညျ။
မွငျနရေသောနုဖွူစိတျထဲတှငျတော့ မနာလိုစိတျမြား ပွညျ့သိပျလာလသေညျ။ ဦးမြိုးလှိုငျက စုလှိုငျရဲ့ ပါးနှဈဖကျကို ကုနျးပွီးနမျးလိုကျကာ ကိုယျလုံးကွီးကို ပွနျမတျလိုကျလသေညျ။ ပွီးတော့ ပုခုံးနှဈဆကျကိုဆှဲကာ တခကြျခွငျးဆောငျ့၍ ဖွညျးဖွညျးမှနျမှနျကွီး လိုးပတေော့သညျ။
စုလှိုငျကလဲစောကျဖုတျထဲဝငျလာသော အရှိနျနှငျ့ ဆောငျ့ကာဝငျလာသောလီးကွီးကို ပေါငျနှဈဖကျနဲ့ ညှပျပွီးတော့ ဆောငျ့ခကြျနဲ့အညီစောကျဖုတျကွီးကို အားရပါးရကော့ပွီးတော့ပေးနလေသေညျ။ စောကျခေါငျးထဲတှငျတော့ စောကျရညျမြားက တစတစရှှဲနဈလာပွီး အသံတှကေလဲပို ပိုထှကျလာတော့သညျ။
“ပွှတျ စှပျ ပလှတျ ပွှတျ..”
“အ အငျ့ အငျ့ အ ..”
လိုးနရေငျးကဦးမြိုးလှိုငျကစုလှိုငျ့နို့တှပေေါျမကြျနှာအပျကာ အငမျးမရနမျးပွီးတော့ နို့သီးလေးတှကေို တပွတျပွတျနဲ့စို့လိုကျ လြှာထုတျပွီးတော့ ယကျပေးလိုကျလုပျလရော စုလှိုငျခမြာ တုနျတုနျယငျယငျဖွဈလြှကျ ဖကျထားသော သူမလကျကလေးတှကေ ဦးမြိုးလှိုငျကြောပွငျကွီးကို မခြိတငျကဲဖွငျ့ ပှတျသပျပေးနရှောသညျ။
နုဖွူသဘောပေါကျလိုကျပါပွီ စုလှိုငျတယောကျ သူမကို ဦးမြိုးလှိုငျနှငျ့ဆကျသှယျပေးခွငျး မပွုခဲ့သညျကိုပါ။ နုဖွူသညျ စုလှိုငျက သူမအပေါျကောငျးခဲ့တာတှကေို မေ့ပြောကျလိုကျကာ မကြမေနပျနဲ့ ဒေါသထှကျလာတော့ သညျ။ ကာမနဲ့ယှဉျလာတော့ အသိတရားမြား ကှယျပြောကျခြပွေီတညျး။
ဦးမြိုးလှိုငျက အားရပါးရဆောငျ့နသေော ဆောငျ့အားတှကေို တဖွညျးဖွညျးခငြျး လြှော့ခလြိုကျကာ စောကျခေါငျးထဲရှိနသေော လီးကွီးကို လှုပျရုံပဲလှုပျပွီးတော့ စုလှိုငျမကြျနှာအနံှ့ကို မကျမကျမောမောနမျးကာ နှုတျခမျးရှှနျးရှှနျးစိုစိုလေးတှကေို ခပျမွှငျးမွှငျးလေး စုပျနမျးလိုကျသညျ။ စုလှိုငျကလဲ မကြျနှာကို အလိုကျသငျ့မော့ပေးပွီးတော့ မကြျလုံးလေးမြား စငျးကသြှားကာ ပါးဖေါငျးဖေါငျးလေးမြား ခြိုငျ့သှားသညျအထိ တုံ့ပွနျအနမျးအနနေဲ့ ဦးမြိုးလှိုငျနှုတျခမျးတှကေို အငမျးမရ ပွနျစုပျနပေေးနသေညျ။ မကြျနှာကလဲ ကြနေပျနပေုံရလသေညျ။
မွငျနရေသောနုဖွူကတော့ ဒေါသအိုး ပေါကျကှဲလုနီးပါးဖွဈလာသလို ရမကျစိတျမြားကွောငျ့လဲ ကိုယျလုံးလေးက တုနျလာလသေညျ။ ထိုမြှမက စောကျပတျဝတှငျလညျး တစဈစဈဖွငျ့ စောကျရညျလေးမြားက စိမျ့ထှကျလာတော့သညျ။
“ဆောငျ့ ဆောငျ့တော့လေ ဟငျ့..”
နှုတျခမျးတှကေိုဆှဲခှာလိုကျပွီးတော့ မခြိတငျကဲ ပုံစံဖွငျ့ စုလှိုငျကလှုပျခတျစှာ ပွောလိုကျလသေညျ။
“ဒါနဲ့မြား ဘာလို့စောစောက ငွငျးနရေသေးလဲ စုလှိုငျရယျ”
“ငွငျးရတာပေါ့ရှငျ ငွငျးရတာပေါ့ သညျလိုခဏခဏခံနရေလို့ ဆေးတှကေ အမွဲပဲသောကျနရေတာလေ..”
ကွားလိုကျရသောနုဖွူတယောကျ လှိုကျကနဲ ဖွဈသှားကာ အမွဲတမျးခံနသေညျ့သဘောကို သူမရငျထဲမှ နငျ့နအေောငျကို မနာလိုစှာဖွငျ့ ခံစားလိုကျရသညျ။
“သွောျ စုလှိုငျရယျ နငျ့မိဘတှမေရှိတော့ ငါတို့က ကြှေးမှေးပွီးမှေးစားစောငျ့ရှောကျလာရတဲ့ ကြေးဇူးတှကေိုလဲ ထောကျဦးမှပေါ့ဟာ… ”
“နောကျပွီးတော့ အကို့မယားကွီးအကွောငျးလဲ သိသားနဲ့ တခါတခါစုလှိုငျကိုပွောလိုကျရငျ ရစရာကိုမရှိဘူး..”
“အေး ဒါကလဲ နငျ့အဒေါျပဲလဟေ…”
“မသိဘူး မသိဘူး စုလှိုငျကို သပျသပျအိမျတဆောငျ မီးတပွောငျနဲ့ထားပါဆိုတာကို အကိုက မယားကွီးကိုကွောကျနေ ဒါကွောငျ့ စုလှိုငျငွငျးတာပေါ့..”
“ဟ နငျလဲသိသားနဲ့ နငျ့အဒေါျကို ငါက ပဈပယျလို့မရဘူးလေ… သူ့ပစ်စညျးတှေ သူခမြျးသာတာတှကေ နဲတာမှ မဟုတျတာ..”
နုဖွူနားလညျလိုကျပါပွီ။ မိနျးမဘကျမှ မိဘမဲ့တူမကို မှေးစားထားပွီး အပြိုဖွဈလာတော့မယားလုပျကာ
လိုးနခွေငျးပငျတညျး။ သီးသနျ့ထားရနျကလဲ မယားကွီး၏ ပစ်စညျးဥစ်စာမြားနှငျ့ ခမြျးသာသူဖွဈလတေော့ မယားကွီးကိုလဲ မဆနျ့ကငြျရဲပေ။
“ကဲပါ အကိုရယျ စုလှိုငျမနနေိုငျတော့ဘူး ပွီးခငြျလှပွီ နာနာဆောငျ့စမျးပါ အကို့ဟာကွီးကို စုလှိုငျခစြျလှနျးလို့ ဒီကနဘေယျကိုမှ ထှကျမသှားတာပဲကွညျ့ ဟငျ့ ဟငျ့ လုပျလေ ဆောငျ့ကှာ အကို့လီးကွီးကို စုလှိုငျအဖုတျလေးနဲ့ ညှဈပေးမယျ..”
“ပွှတျ ဖါတျ အ ဖှတျ အ စှပျ ပွှတျ
“အမလေးလေး ကောငျးလိုကျတာနောျ ဟငျး ဟငျး…”
“ခစြျလားဟငျ စုလှိုငျ..”
“ခစြျ ခစြျတယျ တအားခစြျတယျကှာ ပွှတျ စှပျ ဖှတျ အမလေးအကိုရယျ ဘယျလိုကောငျးမှနျးကို မသိဘူး စုလှိုငျကို ဒီနေ့တနေ့လုံးလိုးပေးနောျ..”
နုဖွူ၏စောကျပတျအဝမှထှကျလာလသေော စောကျရညျကွညျလေးမြားသညျ ပေါငျခွံဆီသို့ပငျ စီးလာခြပွေီတကား။ တကိုယျလုံးမှာလဲ မခံမရပျနိုငျအောငျ မရိုးမရှဖွဈလာသညျ့အပွငျ ခြှေးစေးတှကေ ပါထှကျတော့ မှနျးကပြျလာပွီး သူမတထပျတညျးဝတျလာခဲ့တဲ့ ခပျပှပှ စပို့ရှပျလေးကိုခေါငျးမှဆှဲခြှတျပွီးတော့ လကျတဖကျက နို့သီးလေးမြားကိုကစား ကနြျလကျတဖကျကတော့ ပေါငျနှဈဖကျကို ကားထားပွီး ဖောငျးကးစပွုနတေဲ့သူမရဲ့ စောကျဖုတျကွီးကို ပှတျပေးနကော စုလှိုငျတို့ကို ဆကျကွညျ့နလေသေညျ။
“ပွှတျ စှပျ ပလှတျ စှပျ ဒုတျ.”
“အား ဟငျး ဟငျး ခစြျတယျ သိပျခစြျတာပဲ ဟငျး ဟငျး ဆောငျ့စမျးပါအကိုရယျ စုလှိုငျတယောကျထဲကိုပဲ လိုးနောျ အကို ဟငျး ဟငျး ပွှတျ ပွှတျ ဖှတျ ဖှတျ အမလေးအကိုရဲ့…”
လီးကွီးကိုစုလှိုငျစောကျဖုတျထဲကို အားကုနျဆောငျ့လိုးထညျးနသေလို စုလှိုငျကလညျး အားရပါးရကော့ကာ လူးလှိမျ့ခံနရေငျးနဲ့ စောကျဖုတျထဲရှိ လီးကွီးကို စောကျပတျအတှငျးသားမြားနဲ့ ညှဈပေးနလေသေညျ။ စုလှိုငျတယောကျ လူးသထကျကို လူးပြံလာပွီးတော့ ခဏအကွာမှာတော့
“အား အီး အမလေး လှိုငျ့ လငျကွီးရယျ အမ .. လေး…”
ဟူသောညညျးသံဖွငျ့ ဆတျဆတျခါသှားတော့သညျ။ စုလှိုငျငွိမျကသြှားတော့မှပဲ တခကြျခွငျးကို ဆောငျ့လိုးတော့သညျ။ လီးကွီးကို စောကျခေါငျးထဲမှ ထုတျလိုကျတော့ မပွီးသေးသညျ့လီးကွီးက မာတငျးပွီးတော့ အရညျတမြားမြားနဲ့ တဆတျဆတျဖွဈနလေသေညျ။ ကွညျ့နရေငျး နဲ့ နုဖွူမှာတော့ စိတျတှထေိနျးမရအောငျဖွဈလာကာ
စောကျဖုတျလေးကိုဖိပွီးတော့ ပှတျပေးနလေသေညျ။
“စုလှိုငျ ကိုယျသိပျပွီးတော့ ခစြျခငြျနပွေီကှာ..”
“ဟငျ့ စုလှိုငျမောသေးတယျ အထဲမှာလဲ တအားကွီးကို ကြိနျးနတောပဲ တောျကွာမှ ဆကျလုပျလေ..”
“အာ ခဏလေးပါကှာ ကိုယျတောျတောျပွီးခငြျနပွေီကှာ..”
ကွညျ့နရေငျးနဲ့ နုဖွူတယောကျဦးမြိုးလှိုငျကို သနားလာကာ စုလှိုငျအပေါျတှငျ ပွညျ့နှကျနသေော ဒေါသမြားကလဲ စုလှိုငျအထှတျထိပျရောကျကာ ညညျးတှားမွညျတမျးသံကွားပွီးထဲက အတောျပငျ ပေါကျကှဲနေ ခြသေညျ။ ပွီးတော့သူမကိုယျတိုငျလဲ အတောျပငျ မနနေိုငျမထိုငျနိုငျဖွဈနကော ကိုယျ့ကိုကိုယျ ပွနျပွီးတော့ ပှတျသပျခြမှေနရေငျး ပွီးခငြျစိတျတှတေောငျ ပေါကျနသေညျ။
နုဖွူသညျသူမကိုယျပေါျကတခုတညျးသော အဝတျစားအဖွဈကနြျနသေညျ့ ထဘီလေးကို ဆှဲခြှတျခလြိုကျပွီး တော့ အဝတျမဲ့ခန်ဓာကိုယျလေးက ဦးမြိုးလှိုငျတို့ဆီသို့ ရှေ့လြားသှားလတေော့သညျ။
“ဟငျ..”
“အို…”
နှဈယောကျစလုံးကအလနျ့တကွားဖွဈသှားသညျကို နုဖွူမွငျလိုကျရလသေညျ။
“ဦးသိပျပွီးတော့ပွီးခငြျနတေယျမို့လား လာလေ သမီးနဲ့ပွီးလိုကျ..”
ဟုပွောပွီးတော့ ကုတငျပေါျရှိဦးမြိုးလှိုငျဘကျကို
နောကျကြောခိုငျးပွီးကုနျးအပေးမှာတော့ ဦးမြိုးလှိုငျကလဲ ကုတငျပေါျက ခုနျဆငျးလာပွီး နုဖွူနောကျမှာ ဒူးထောကျထိုငျခလြိုကျကာ နောကျကို ပွူထှကျနတေဲ့ အရညျရှှဲရှှဲနဲ့နုဖွူ စောကျပတျထဲကို သူနှငျ့စုလှိုငျတို့၏ အရညျမြားနဲ့ ရှှဲစိုနတေဲ့ လီးတနျကွီးတေ့ပွီးတော့ တရှိနျထိုးကွီး ထိုးသှငျးလိုကျတော့သညျ။
“ဗွိ ဗွီ ပွှတျ ဖှတျ အငျ့ အား အမလေးလေး ကြှတျ ကြှတျ..”
ဟူသောညညျးသံလေးနှငျ့အတူ မကြျလုံးလေးမြား စုံမှိတျထားတဲ့ နုဖွူမကြျနှာလေးက ရှုံ့မဲ့ပွီးတော့ ဦးခေါငျးလေးကလညျး နောကျကို လနျသှားပါလတေော့သတညျး။
