by “ဘော် … ဘော်”
“ဘူ … ဘူ”
ကမ်းနားမှာ သင်္ဘော ကပ်ပြန်ပြီ။ ဦးဦးးဒီသင်္ဘောနဲ့ ပြန်ပါလာမှာလား။ ညိုမီ စက်ဘီးလေးနဲ့ သွားသွားကြည့်ရတာ အမော။ လူတွေသာ ကုန်သွားတယ်။ ကိုက ပါမလားဘူး။ ညိုမီ စိတ်ညစ်တယ်။ သင်္ဘောကြီးရယ် ဘာလို့များ ကိုကို့ကို ခေါ်မလာတာလဲ။ စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ စက်ဘီးလေးကို တွန်းပြီး ညိုမီ ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကိုကိုရယ် ဘယ်တော့များမှ ပြန်လာမှာလဲ။ ညိုမီ လွမ်းလှပြီ။
ကိုကို ရန်ကုန်မှာ ပျော်နေပြီလား။ ကိုကို ပြန်မလာတော့ဘူး။ အတွေးတွေက ဝမ်းနည်းစိတ်ကို ခေါ်ဆောင်လာတယ်။ မျက်ရည်တွေနဲ့ အတူပေါ့။ ညိုမီ တိတ်တိတ်လေး ငိုချလိုက်တယ်။ ကိုကို မကောင်းဘူး။ ညိုမီ့တယောက်ထဲကို ထားသွားတယ်။ ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းသွားတက်တဲ့ ကိုကို ရီးစားတွေများ တွေ့နေပြီလား။ ညိုမီ့ရင်ထဲမှာ စိုးရိမ်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာတယ်။ အတွေးတွေနဲ့ ရူးပြီ ကိုကိုရယ်။
ညိုမီ့အိမ်နဲ့ ကိုကို့အိမ်က ကပ်ရပ်။ နှစ်ထပ်တိုက် နှစ်လုံးက ခြံစည်းရိုးပဲ ခြားတယ်။ ဖေဖေတို့ကတော့ အောက်မှာပဲ အိပ်တယ်။ ပွဲရုံလိုမျိုး ဖွင့်ထားတော့ ညိုမီ့ကို သိပ်အောက်မဆင်းခိုင်းဘူး။ ညိုမီ စာကျက်လို့ရအောင် အိမ်ပေါ်ထပ်မှာ ထားတယ်။ ညိုမီ့အခန်းထဲက ပြတင်းပေါက်နဲ့ ကိုကို့အခန်း ပြတင်းပေါက်နဲ့က ကပ်ရပ်ပဲ။ တိုက်နှစ်လုံးခြားနေပေမယ့် ကိုကို ခုန်ကူးတတ်တယ်။ ညဖက် ကိုကို ခုန်ကူးလာပြီး ညိုမီ့အခန်းထဲမှာ အိပ်ခဲ့တဲ့ နေ့ရက်တွေကို ညိုမီ ဘယ်လိုလုပ်မေ့လို့ရမှာလဲ။ ကိုကို အရမ်းဆိုးတယ်။ ညိုမီ အရမ်းလွမ်းတယ်။
အမှန်ဆို ညိုမီက သိပ်လှတဲ့ ပန်းကလေးပါ။ ဖေဖေ မေမေရဲ့ ကောင်းမွေတွေ ဆက်ခံခွင့်ရထားတော့ လှတာပေါ့။ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးရယ်၊ ပါးချိုင့်လေး နှစ်ခုရယ်၊ လေးထောင့်ဆန်တဲ့ မျက်နှာ၊ ကျောလယ်လောက်ရှည်တဲ့ ဆံပင်၊ ရှိသင့်ရှိထိုက်တာထက် ပိုနေတဲ့ ရင်တွေ တင်တွေနဲ့ ညိုမီ သိပ်လှတယ်။ ၈ တန်းလောက်မှာ ညိုမီ အလှသွေးတွေ ကြွယ်လာတယ်။ ရာသီပန်းပွင့်ပြီး ညိုမီ ထွားလာတယ်။ ရင်တွေ ထွားလာတယ်။ တင်တွေ ကားလာတယ်။ ညိုမီ လူကြီး ဖြစ်လာပြီတဲ့။ အဲဒီတုန်းက ကိုကိုနဲ့ ညိုမီက ဘာမှ မဖြစ်သေးပါဘူး။ ကိုကိုလဲ ရိုးရိုးသားသား၊ ညိုမီလဲ ရိုးရိုးသားသား ဘာစိတ်မှ မရှိသေးဘူး။ ကိုကိုက ညိုမီ့ထက် တနှစ်ကြီးတယ်။ တတန်းလဲ ကြီးတယ်။ ညိုမီ ဆယ်တန်းပြီးတဲ့အချိန် ကိုကို ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းသွားတက်ရမယ်တဲ့။ ကိုကိုက စာမှာ သိပ်တော်တာ။ အင်ဂျင်နီယာကျောင်း သွားတက်ရမှာတဲ့။ ညိုမီနဲ့ ကိုကို ခွဲရမယ့်နေ့လေးကို ညိုမီ သိပ်သတိရတာပဲ။ တသက်လုံးလဲ မေ့နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။
အဲဒီညက မိုးတွေ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာတယ်။ ညိုမီ ဆုတောင်းတယ်။ သင်္ဘောတွေ မထွက်ပါစေနဲ့လို့။ ကိုကိုနဲ့ မခွဲချင်ဘူး။ ညိုမီ ငိုနေတာ သိလို့ ကိုကို ပြတင်းပေါက်ကနေ ကျော်ပြီး ညိုမီ့အခန်းထဲကို ဝင်လာတယ်။
“မငိုပါနဲ့ ညိုမီရယ် ကိုကိုက ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းသွားတက်မှာပါ”
“ညိုမီ ကိုကိုနဲ့ မခွဲချင်ဘူး”
ညိုမီ ကိုကို့ကို ချစ်တယ်။ ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းလေးတိုးပြီး တအီးအီး ငိုပစ်လိုက်တယ်။ ပြောမပြတတ်အောင် ဝမ်းနည်းမှုက မျက်ရည်တွေ မဆည်နိုင်အောင် ညိုမီ ဖြစ်နေပြီ။
“မငိုနဲ့နော် တိတ် တိတ်”
“ဟင့် ဟင့် ငိုမှာပဲ ကိုကိုက မနက်ဖြန်ဆို သွားတော့မှာ”
“ညိုမီ ကိုကို့ကို ချစ်လား”
“ချစ်တာပေါ့ ကိုကိုရယ် ညိုမီ့စိတ်ထဲမှာ ကိုကိုပဲ ရှိတာ ကိုကို မသိဘူးလား”
“သိတယ် သိတယ် မော့ပါအုံးကွာ”
မျက်ရည်တွေ တွဲလွဲခိုနေတဲ့ကြားက ကိုကို့ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ ကိုကို ညိုမီ့ကို နမ်းတယ်။ ညိုမီ ရင်တွေ တုန်လိုက်တာ။ ကိုကို တခါမှ ဒီလိုမျိုး မနမ်းဖူးဘူး။ ညိုမီ ကြောက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းစေ့ထားတဲ့ကြားက ကိုကို့ နှုတ်ခမ်းတွေက ညိုမီ့နှုတ်ခမ်းတွေကို သွေးဆောင်နေတယ်။ ညိုမီ မတွန်းရက်ဘူး။ ကိုကို ညိုမီ့ကို ဖက်ထားတယ်။ ဖက်ထားတဲ့လက်တွေက တဖြေးဖြေး အောက်ဆင်းလာတယ်။ ညိုမီ့တင်ပါးတွေနားကို ကိုကို့လက်တွေ ဝဲလာတယ်။ ညိုမီ ကြောက်တယ်။ ရင်တွေခုန်တာလဲ အရမ်းပဲ။ ထိန်းထားတဲ့ကြားက ကိုကို့နှုတ်ခမ်းတွေက ညိုမီ့နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူသွားတယ်။ အသဲအူတွေ ဗြောင်းဆန်မတတ်ပဲ ကိုကိုရယ်။ ညိုမီ့စိတ်တွေ ယိမ်းယိုင်သွားတယ်။ ကိုကို့လက်တွေ ညိုမီ့တင်ပါးကို ပွတ်တယ်။ ကိုကို ဆိုးတယ်။ နမ်းနေရင်း ညိုမီ ကုတင်ပေါ်ကို လဲကျသွားတယ်။
“ညိုမီ”
“ရှင်”
“ချစ်တယ်နော်”
“ချစ်တာပေါ့ ကိုကိုရယ်”
ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေတဲ့ ညိုမီ ရှက်လိုက်တာ။ ရင်သားတွေက မို့လိုက် မောက်လိုက်နဲ့ ရင်တွေ တအားခုန်တယ်။ ကိုကို့အကြည့်တွေက ညှို့ဓါတ်တွေ အပြည့်ပါနေတယ်။ ကိုကို့လက်တွေက လှိုင်းထနေတဲ့ ညိုမီ့ရင်သားတွေအပေါ်ကို ဝဲလာတယ်။ ကိုကို ညိုမီ့ရင်သားတွေကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ကိုကိုရယ်။ အရည်တွေ ပျော်ကျသွားမတတ် ရင်တွေခုန်လိုက်တာ။
“ညိုမီ ချွတ်ပေးပါလား ကိုကိုကြည့်ချင်တယ်”
ငြင်းဆန်တဲ့စကားတွေ မဆိုချင်ပါဘူး။ ပြုစားခံထားရတဲ့သူတွေလို ညိုမီ ကြယ်သီးတွေကို ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ တပိုင်းတစ ပေါ်လာတဲ့ ဘော်လီအောက်မှာ ညိုမီ့ရင်သားတွေ တပိုင်းတစ ပေါ်နေမှာပဲ။
“လှလိုက်တာ ညိုမီရယ်”
ကိုကို ညိုမီ့ကို နမ်းတယ်။ ရင်သားနှစ်ခုကြားကို ဖွဖွလေး နမ်းတယ်။ အဟင့်။ ကြက်သီးတွေ ဖြန်းဖြန်းထပြီး ရုန်းကန်အော်ဟစ် ပစ်လိုက်ချင်တာပဲ။ မနေတတ်ဘူး။ ယားတယ်။ ညိုမီ ကိုကို့ကို တွန်းဖယ်လိုက်ရမှာလား။ ဒါမှမဟုတ် ဖက်ထားရမှာလား။ ညိုမီ မသိတော့ဘူး။ ခေါင်းအုံးလေးကို ဆုပ်ထားရင်း မျက်စိမှိတ်ထားပစ်လိုက်တယ်။ ရှက်လို့။ နူးညံ့တဲ့ ရင်သားတွေပေါ်မှာ ကိုကို အနမ်းတွေ ချွေချလိုက်တယ်။ ဖွဖွလေး နမ်းတယ်။ ညိုမီ့တကိုယ်လုံး ရွရွလေး အကြောတွေ တင်းလာတယ်။
“အကုန်ချွတ်လိုက်ကွာ”
ညိုမီ ဘယ်လိုလုပ် ငြင်းရက်မှာလဲ။ ရှက်တာတော့ ရှက်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သိပ်ချစ်ရတဲ့ ကိုကို ဖြစ်နေတယ်လေ။ ချစ်တတ်စိတ်နဲ့ ချောက်ကမ်းပါးကို ခုန်ချပစ်လိုက်တော့မယ်။ ဘာတွေဆက်ဖြစ်မယ်ဆိုတာ ညိုမီ သိတာပေါ့။ ကိုကို ပန်းခူးတော့မယ်။ ညိုမီ့ပန်းလေး နွမ်းတော့မယ်။ ဒါပေမယ့် ချစ်တယ်ကိုကိုရယ်။ ကိုကို လိုချင်ရင် အကုန်ယူသွားနိုင်ပါတယ်။ မိန်းကလေး တယောက်ရဲ့ ချစ်တဲ့စိတ်ကြောင့် စွန့်လွှတ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ညိုမီ ရှက်တယ် ကိုကိုရယ်။
“ကိုကို ချွတ်ပေးနော်”
ညိုမီ ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ နောက်လှည့်ပေးလိုက်တယ်။ ဘော်လီက ဂျိတ်တွေ တခုပြီး တခု ပြုတ်သွားပြီး ညိုမီ့ကိုယ်ပေါ်က ဘော်လီကို ကိုကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ညိုမီ ရှက်လိုက်တာ။ ဒီဘက်ကို ပြန်မလှည့်ရဲဘူး။ ရင်သားတွေက ဟာလာဟင်းလင်းနဲ့ တခါမှ ညိုမီ ဒီလိုမနေဖူးပါဘူး။
“ဒီဘက်လှည့်ပါအုံး ညိုမီ”
“ဟင့်အင်း ရှက်တယ်ဆို”
နုနုဖွေးဖွေး ရင်သားဆိုင်တွေကို ညိုမီ လက်ကလေးနဲ့ ကာထားမိတယ်။ ရှက်စိတ်က မွှန်ထူနေတာပဲ။ ကိုကို ညိုမီ့ ပုခုံးလေးကို ကိုင်ပြီး ဆွဲလှည့်တာပေါ့။ ညိုမီ ကိုကို့ကို မကြည့်ရဲဘူး။
“လက်တွေ ဖယ်ပါအုံး ညိုမီရဲ့”
ကိုကို ညိုမီ့လက်တွေကို ဖယ်လိုက်တယ်။ ညိုမီ ဖယ်ရင်ကောင်းမလား မဖယ်ရင်ကောင်းမလား စဉ်းစားပါသေးတယ်။ ကိုကို စိတ်ဆိုးမှာလဲ ကြောက်တယ်။ လက်တွေကို တွန့်ဆုပ် တွန့်ဆုပ်နဲ့ ဖယ်လိုက်တော့ ညိုမီ့ရင်သားဆိုင်တွေ ကိုကို မြင်သွားတယ်။
“သိပ်လှတာပဲကွာ”
ကိုကို ကြည့်တယ်။ တယုတယနဲ့ ကြည့်တယ်။ ညိုမီ့ရင်သားတွေက လှပါတယ်။ အရမ်းကြီးမထွားသေးပေမယ့် ရွယ်တူမိန်းကလေးတွေထက်တော့ ပိုကြီးတာ အမှန်ပဲ။ နို့သီးခေါင်းလေးက သေချာမထောင်သေးဘူး။ နို့အုံထဲမှာ မြုပ်နေတယ်။ မေမေပြောတာတော့ အပျိုနို့ဆို အဲဒီလိုပဲတဲ့။ ကိုကို့အကြည့်တွေက တပ်မက်မှုတွေ ပါလာတယ်။ ညိုမီ ကြက်သီးထမိပါတယ်။
“သိပ်လှတယ်ကွာ”
ကိုကို ညိုမီ့ရင်သားတွေကို နမ်းတယ်။ ညိုမီ ဘယ်လိုနေရမှာလဲ ကိုကိုရယ်။ တခါမှ အနမ်းမခံဖူးတဲ့ ရင်သားတွေကို ကိုကို နမ်းတယ်။ ညိုမီ့တကိုယ်လုံး ထိန်းချုပ်လို့မရအောင် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးတက်သွားတယ်။
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း”
ညိုမီ ငြင်းမိသလား။ မ သံပေးမိတာလား။ ညိုမီ မသိတော့ဘူး။ တကယ်ကို မနေတတ်ဘူး ကိုကိုရယ်။ ညိုမီ အရမ်းယားတယ်။ ကိုကိုကတော့ ဆက်နမ်းတော့တာပဲ။ အသဲယားဆုံးက ကိုကို ညိုမီ့နို့သီးလေးကို စို့လိုက်တဲ့အချိန်ပဲ။
“အီ”
ညိုမီ့စိတ်တွေ ဂယောက်ဂယက် ဖြစ်ကုန်တယ်။ ကိုကို ညိုမီ့နို့လေးကို စို့တယ်။ နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းကိုက်ထားမိတယ်။ ရင်သားတွေက ကိုကို့ကို ချစ်တယ်ထင်ပါရဲ့။ အစွမ်းကုန် ကော့ကော့ပေးတယ်။ ကိုကို ဖွဖွလေး စို့နေရင်း လျှာလေးနဲ့ တို့တယ်။ ညိုမီ ညိုမီလေ ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့မရတော့ဘူး။ သွေးတွေ ပြောင်းပြန်စီးသွားသလိုပဲ။ ညိုမီ့စိတ်တွေ ထိန်းမရတော့ဘူး။
“ဟင့် ကိုကိုရယ်”
မြုပ်ဝင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို ကိုကို့လျှာက လိုက်ဆွတယ်။ ပြောမပြတတ်တဲ့ တုန်ရီလှိုက်မောမှုအောက်မှာ ညိုမီ မျောသွားတယ်။ ညိုမီ ကိုကို့အနမ်းအောက်မှာ မျောသွားတယ်။ တခါမှ မဖြစ်ဘူးတဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ့အတူ ညိုမီ့ရင်ထဲမှာ ကိုကို့ကို ချစ်တဲ့စိတ်တွေ လျှံတက်လာတယ်။ ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်။ ညိုမီ့ရင်သားတွေကလဲ ကိုကို့ကိုချစ်တယ်ထင်ပါရဲ့။ ကော့ကော့ပေးတယ်။ ကိုကို့ရဲ့ အနမ်းတွေက ပိုမြန်လာတယ်။ ညိုမီ့ရင်တွေလဲ ပိုတုန်လာတာပေါ့။ ထိန်းမရအောင် ဖြစ်သွားတာက ကိုကို ညိုမီ့နို့သီးခေါင်းလေးကို အားရပါးရ အထက်အောက် ယက်ပစ်လိုက်တာပါပဲ။
“အို ကိုကို ဟင့် ယားတယ်ဆို ဟင့်”
“အာ”
ညိုမီ ငြီးတွားမိတယ်။ ပေါင်ကြားထဲက ညိုမီ့ပန်းလေးက ဆစ်ဆစ် ဆစ်ဆစ်နဲ့ ယားတက်လာတယ်။ မထိန်းထား နိုင်တော့အောင်ကို ပွင့်ထွက်ကုန်တယ်။ မြိုသိပ်ထားလို့ မရတော့ဘူး။ ညိုမီ တအားကော့ပစ်လိုက်မိတယ်။ သုံးလေးခါလောက် တုန်ရီလှိုက်မောသွားပြီး ပန်းလေးထဲက အရည်တွေ ထွက်ကျလာတယ်။ တခါမှ မခံစားဖူးတဲ့ အရသာမို့ ညိုမီ့ရင်တွေ ခုန်တာ အရမ်းပဲ။ ကိုကို သိသွားမှာလဲ ရှက်တယ်။ ကိုကို့လက်တွေက ညိုမီ့နို့တွေကို ကိုင်နေရင်းကနေ အောက်ကိုဆင်းလာတယ်။ ထမီပေါ်ကနေ ပန်းလေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ညိုမီ တုန်တက်သွားတယ်။ မငြင်းရက်ပါဘူး။ ငြင်းဆန်ဖို့လဲ အားမရှိဘူး။ ကိုကို ပေးတဲ့အထိအတွေ့မှာ ညိုမီ မျောသွားပြီ။ ညိုမီ့ပန်းလေးကို တယုတယ ကိုကို ကိုင်တယ်။ ညိုမီ မနေတတ်တော့ဘူး။
“အဟင့်”
ရုန်းတာမဟုတ်ပါဘူး ကိုကိုရယ်။ ညိုမီ ယားလွန်းလို့ပါ။ ကိုကို ညိုမီ့ပန်းလေးကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ ပွတ်ပေးတယ်။ ထမီလေးက အိပ်ရင် ဝတ်တဲ့ထမီဆိုတော့ ပါးတာပေါ့။ အတွင်းခံကလဲ ပါးပါးလေး။ ကိုကို့လက်ညှိုးရဲ့ အထိအတွေ့ကို ညိုမီ အလူးအလဲ ခံရတော့တာပဲ။ ဆစ်ဆစ် ဆစ်ဆစ်နဲ့ ယားတက်လာတယ်။ မနေတတ်ဘူး ကိုကိုရယ်။ ကိုကို့လက်ညှိုးလေးက ညိုမီ့ပန်းပွင့်လေးရဲ့ ထိပ်ပိုင်းကို ဖိပြီး ပွတ်တယ်။ ညိုမီ တကယ်ကို နေလို့မရတော့ဘူး။ ကိုကို့ကို တအားဖက်ထားတာပေါ့။ နှုတ်ခမ်းလေးကို တအားကိုက်ထားတဲ့ကြားက ဟင့်ကနဲ ဟင့်ကနဲ ငြီးတွားသံလေး ထွက်ထွက်လာတယ်။ ညိုမီ့အသွေးအသားတွေ ပွက်ပွက်ဆူကုန်ပါပြီ။
“ညိုမီ ထမီချွတ်လိုက်ကွာ”
ညိုမီ ရှက်တယ်။ စိတ်တွေက မွှန်ထူနေပြီ။ ထမီလေးကို ချွတ်လိုက်ရင် အရည်တွေစိုနေမယ့် အတွင်းကို ကိုကို မြင်သွားမှာပေါ့။ ရှက်လိုက်တာ ကိုကိုရယ်။ ထမီလေးကို အသာလေး အောက်ကို လျှောပေးလိုက်တယ်။ ကိုကို ဆွဲချွတ်ပြီး ခုတင်အောက်ကို ပစ်ချလိုက်တာပေါ့။ မွှန်ထူတက်သွားတာပဲ။ ညိုမီ့တကိုယ်လုံးမှာ အတွင်းခံလေး တခုပဲ ကျန်တော့တယ်။
“ချွတ်လေ ညိုမီ”
“ညိုမီ ရှက်တယ် ကိုကိုရယ်”
ညိုမီ ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းလေး ဝှေ့ပြီး မျက်နှာကို ဖွက်ထားလိုက်တယ်။ ရှက်တာကိုး။ ကိုကို ပြုံးနေတယ်။ သဘောကျမှာပေါ့။ ညိုမီ့တကိုယ်လုံး သူ ထင်သလို နမ်းရှုံ့ဆော့ကစားနေတာကိုး။
“ချွတ်လိုက်ပါကွာ”
“ရှက်တယ် ကိုကိုရာ ချွတ်ပေး”
ကိုကို ရီတယ်။ ညိုမီ့အတွင်းခံလေးကို ကိုကိုချွတ်လိုက်တယ်။ ညိုမီ နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြီး တင်ပါးလေးကို ကြွပေးလိုက်ရတာပေါ့။ အတွင်းခံလေးက မကျွတ်ချင်ဘူး။ ပန်းလေးရဲ့ အရည်တွေ စိုနေတော့ ကပ်နေတယ်။ ကိုကု ညိုမီ့ပန်းလေးကို စိုက်ကြည့်တယ်။ ရှက်လိုက်တာ။ ညိုမီ ပေါင်တွေကို လိမ်လိုက်ပြီး
“အဲဒီလို မကြည့်နဲ့ ကိုကိုရာ ညိုမီ ရှက်တယ်ဆို”
“ပေါင်လေးကားလိုက် ကိုကို ကြည့်ချင်တယ်”
ညိုမီ မျက်စိမှိတ်ပြီး ပေါင်လေးကို ကားလိုက်တယ်။ ရှက်လိုက်တာ။ အရည်တွေ စိုနေမှာပဲ။ ပန်းလေးကို ကိုကို စိုက်ကြည့်တယ်။ ကိုင်ကြည့်တယ်။ ညိုမီ အသဲတွေ ယားလိုက်တာ။ ကိုကို့လက်ညှိုးလေးက ခုနကအတိုင်းပဲ အသာလေးပွတ်တယ်။ ကိုကို ပိုဆိုးလာတယ်။ ညိုမီ့နို့သီးခေါင်းလေးကိုလဲ စို့တယ်။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး။ ယားလွန်းလို့ ထွန့်ထွန့်လူးနေတာပဲ။ ကိုကို့လက်ညှိုးလေးက ညိုမီ့ပန်းလေးရဲ့ အကွဲကြောင်းကို ပွတ်တယ်။ အရည်တွေ စိုနေတော့ ကိုကို ပွတ်လို့ ပိုကောင်းတယ်ထင်တာပဲ။ လက်ညှိုးလေးက ပန်းပွင့်လေးရဲ့ အသားနုနုလေးကို ပွတ်ပွတ်သွားတာ ညိုမီ သိပ်ရင်ခုန်တာပဲ။ ကိုကို့ကို တအားဖက်ထားပြီး တအားကော့ထားပေးမိတယ်။ အရည်တွေကလဲ ဝေါကနဲ ဝေါကနဲ ထွက်ပါ့။ တခါမှ အဲဒီလောက် မထွက်ဘူးဖူး။ အရည်တွေ တခါတခါ ထွက်သွားရင် ညိုမီ့ရင်တွေ သိမ့်သိမ့်တုန်သွားတာပဲ။ ညိုမီ့ပန်းလေးကိုလဲ ညိုမီ တအား တအား ညှစ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ညိုမီ နွမ်းသွားတယ်။ မောတယ်။ ခဏခဏ အရည်တွေ ထွက်နေရင် ညိုမီ သေမှာပဲ။
“ညိုမီ ကောင်းလား”
“ဟင့် ရှက်တယ်ဆို မေးနဲ့”
ကိုကို အင်္ကျီတွေ ချွတ်ပြီး ညိုမီ့ပေါ်မှာ လာအိပ်တယ်။ ညိုမီ ပေါင်လေးကားပေးလိုက်ရတာပေါ့။ ကိုကိုက ညိုမီ့ပေါင်ကြားထဲမှာ အတင်းနေရာယူလိုက်တယ်။ ကိုကို့ပေါင်ကြားထဲကို ညိုမီ မကြည့်ရဲဘူး။ ခပ်ရှည်ရှည်ဟာကြီးက တော်တော်ကြီးတာတော့ ညိုမီ သတိထားလိုက်မယ်။ အဲဒါကြီးနဲ့ ညိုမီ့ပန်းလေးထဲ ထည့်လိုက်ရင်။ ညိုမီ အတွေးတွေနဲ့ တုန်လှုပ်သွားတာ တကယ်ပါ။ ကြောက်လွန်းလို့ ဖင်ကြောလေးပါ ရှုံ့သွားမိတယ်။ ကိုကို တကယ်ထည့်တော့မှာပါလား။ ကိုကို့ဟာနဲ့ ညိုမီ့ပန်းလေးကို ပွတ်တယ်။ ညိုမီ ယားတယ်။ တအားယားတယ်။ ကိုကို နို့ကိုလဲ စို့တယ်။ တဖက်ကလဲ နယ်တယ်။ ညိုမီ ဘယ်လိုနေရမှာလဲ ကိုကိုရယ်။ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးပြီး တအားယားတာပဲ။ တကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲမတတ် အကြောတွေ တင်းတက်လာတယ်။ ကိုကို ညိုမီ တွန့်လိမ်နေတဲ့ကြားက ညိုမီ့ပန်းလေးကို တေ့လိုက်ပြီး ဖိချပစ်လိုက်တယ်။
“အား”
“နာတယ် မရဘူး ကိုကို”
“အား နာတယ် နာတယ်”
ညိုမီ့ပန်းလေးထဲကို ကိုကို အတင်းထိုးထည့်တယ်။ ညိုမီ အော်ဟစ်ငိုပစ်လိုက်တာပေါ့။ ကိုကို့ကိုလဲ တွန်းတယ်။ မရဘူး။ ကိုကို ဖိထားပြီး ဆောင့်ချတယ်။ ညိုမီ့ဘဝမှာ အနာကျင်ဆုံးအချိန်ပါပဲ။ တခါမှ အဲဒီလောက် မနာဖူးဘူး။ အသက်ရှုလို့ မရဖြစ်သွားအောင်ကို ကိုကို အဆုံးထိ သွင်းပစ်လိုက်တယ်။ ညိုမီ့ပန်းလေး ကွဲမတတ်ပါပဲ။ ညိုမီ ရုန်းကန်မရတဲ့အဆုံး ခေါင်းအုံးလေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားမိတယ်။
“ဟင့် ဟင့် ဟင့် အားး နာတယ် မလုပ်ပါနဲ့တော့ နာတယ် အားးး”
ညိုမီ ငိုတာပေါ့။ ပန်းလေးအထဲမှာ တခုခု စုတ်ပြတ်သတ်သွားသလိုပဲ နာလိုက်တာ တဆစ်ဆစ်နဲ့။ ကိုကို ညိုမီ့ကို နမ်းတယ်။ လည်တိုင်တွေကို နမ်းတယ်။ နားရွက်ကို နမ်းတယ်။ ကိုကို ဖြေးဖြေးလေး ပြန်ထုတ်တယ်။ ညိုမီ နာလွန်းလို့ ညှစ်ထားတာပေါ့။ ကိုကို ထုတ်မရတော့ ပြန်ထည့်တယ်။ တအားနာတယ်။
“အား ကိုကို နာတယ် နာတယ် အားးး”
တားနေတဲ့ကြားက ကိုကို ဆောင့်တာတွေ ကြမ်းလာတယ်။ အံကြီးကြိတ်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချတာ။ ညိုမီ သေတာပေါ့။
“သေပြီ အားးး သေပြီ သေပြီ ဟင့် ဟင့် အားးး”
လူတကိုယ်လုံး ထူပူရှိန်းပိန်းသွးတာပဲ။ သွေးတွေ အရမ်းတိုးလာတယ်။ မောတယ်။ ညိုမီ အရမ်းမောတယ်။ ကိုကိုကလဲ အံကြီးကြိတ်ပြီး တအားဆောင့်တယ်။ ညိုမီ တအားဖက်ပြီး ကိုကိုဆောင့်သမျှ ခံရတော့တာပေ့ါ။ အသက်အောင့်ပြီး ခံကြည့်တယ် မရဘူး။ မရဘူး။ ကိုကို ပိုကြမ်းလာတယ်။ ညိုမီ့နို့တွေကိုလဲ ခပ်တင်းတင်း စွဲဆုပ်ပြီး ဆက်တိုက်ကြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်တာ။ အဆက်မပြတ်ပါပဲ။ နောက်ဆုံးတချက် အပြင်းဆုံး ဆောင့်ချလိုက်ပြီး အဆုံးထိ ထိုးနှစ်ပစ်လိုက်တာ။ ညိုမီ ငိုလိုက်တာ ပြောမနေနဲ့။
“အား အား အား သေပြီ ညိုမီ သေပြီ အားးး”
အသည်းခိုက်အောင် နာကျင်ပေမယ့် ညိုမီ ရင်တလှပ်လှပ်နဲ့ ခံစားရတယ်။ နာကျင်တဲ့ ခံစားမှုနောက်မှာ လှိုင်းလုံးလေးတွေလို ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှုက ညိုမီ့ရင်ကို လာလာရိုက်ခတ်တယ်။ ညိုမီ့ပန်းလေးကို ကိုကို ခူးသွားပြီ။ ညိုမီ ပေးနိုင်ပါတယ်။ လိုလိုချင်ချင် ပေးလိုက်တာပါ။ ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်။ အရမ်းပဲ။
ကိုကို တအားမောသွားတယ် ထင်တယ်။ ညိုမီ့ကိုယ်ပေါ်မှာ လှဲချပြီး အမောဖြေတယ်။ နဖူးမှာ ချွေးတွေလဲ စို့လို့။ ခဏလောက် အနားဖြေပြီးတဲ့အချိန်မှာ ကိုကို ညိုမီ့ကို နမ်းတယ်။
“ညိုမီ ကောင်းလားဟင်”
“သွား အရမ်းနာတယ် မကောင်းဘူး”
ကိုကို့ဟာက ညိုမီ့ပန်းလေးထဲမှာပါ။ မာတောင်နေတာပဲ။ တဒိတ်ဒိတ်တိုးနေတဲ့ သွေးခုန်သံကိုတောင် ညိုမီ ခံစားနေရတယ်။ ကိုကို လုပ်ပေးတဲ့ ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှုက တောင်ကျရေလိုပဲ မရပ်နိုင်တော့ဘူး။ ဟုတ်တယ်။ ညိုမီ့စိတ်ထဲမှာ လှိုင်းလုံးလေးတွေ တလုံးပြီး တလုံး ကြီးထွားလာတယ်။ ကိုကို့ဟာကို ညိုမီ ညှစ်တယ်။ မသိမသာလေးပဲ။ ခံစားချက်က မပြောတတ်ဘူး။ တခါမှ အဲဒီလို မထည့်ဖူးတာ။ ညိုမီ အဲဒီလို ညှစ်ပေးရတာကို ကြိုက်တယ်။ ကိုကိုလဲ ကြိုက်မှာပဲ။ ညိုမီ့နှုတ်ခမ်းတွေကို လာနမ်းတယ်။ တချက် နှစ်ချက် ဆက်တိုက် ညှစ်လိုက်မိတော့ ကိုကို သတိထားမိသွားတယ်။ တချက် ပြန်ဆောင့်တယ်။ ညိုမီ့စိတ်တွေ တဖွားဖွား ထလာရော။ ညိုမီက ညှစ်လိုက်။ ကိုကိုက အသာလေးဆောင့်လိုက်နဲ့။ ကိုကို အမောပြေသွားတဲ့အချိန်မှာ ခုနကလိုပဲ ပြန်ဆောင့်တော့တာပဲ။ ညိုမီ နာတယ်။ ကျိန်းနေအောင် နာတယ်။ ဒါပေမယ့် ခွာလို့မရဘူး။ ရပ်လို့မရဘူး။ ရင်ထဲမှာ တဖွားဖွားပေါ်လာတဲ့ လိုချင်တပ်မက်မှုကို ကိုကိုကသာ အဆုံးသတ်ပေးနိုင်မှာပါ။
“အာ ဟင့်”
“ညိုမီ ညှစ်တယ်ကွာ”
“ညှစ်တယ် ညှစ်တယ် ကိုကိုဆိုးလို့”
“ဆောင့်တယ် ဆောင့်တယ် သိပ်ညှစ်လို့”
“အားးး ဖြေးဖြေး ကိုကိုရယ် နာတယ် အား”
“ကောင်းလား”
“အားး အား ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း”
ညိုမီ စလိုက်မိတဲ့ ဇာတ်လမ်း ကိုကို မရပ်တော့ဘူး။ ပွဲကြမ်းပြီ။ ခုနကလို မဟုတ်ဘူး။ ပေါင်တွေကို ဆွဲထောင်ပြီး ရင်ဝမှာ ကပ်လိုက်တယ်။ ညိုမီ့ပန်းကလေးက ကိုကို့ကို ကော့ပေးလိုက်သလိုပါပဲ။ ကိုကို ဖြေးဖြေးလေး ထည့်တယ်။
“အား နာတယ် ကိုကို အား အား”
တကယ်လဲ နာတယ်။ ကိုကို့ဟာက ညိုမီ့ပန်းလေး အတွင်းနက်နက်ထဲထိကို ဝင်လာသလိုပဲ။ နာတယ်။ ညိုမီ့ပန်းလေးထဲက အတွင်းသားလေးတွေကို ခပ်ပြင်းပြင်း ပွတ်ဆွဲတာ ညိုမီ မခံနိုင်ဘူး။ တဇတ်ဇတ်တုန်အောင် ရင်တွေ တုန်တက်လာတယ်။ ဒီတခါ ပိုထိတယ်။ ညိုမီ မခံနိုင်ဘူး။ ကိုကို ဘယ်လိုထည့်နေလဲ မသိဘူး။ ဖြေးဖြေးချင်းထည့်နေတာ။ ပိုဆိုးတယ်။ အသားနုလေးတွေကို ကိုကို့ဟာနဲ့ ဖြေးဖြေးပွတ်သွားတာ ပိုခံရခက်တယ်။ ဟိုးအတွင်းနက်နက်ထိ ကို့ကို့ဟာကြီးက ထိုးခွဲသွားတယ်။ ညိုမီ့ရင်ဝမှာတောင် လာစို့နေသလိုပဲ။ ညိုမီ ခံရခက်လိုက်တာ။ အဟင့်။
အဆုံးထိ ဝင်သွားပြန်တော့လဲ ပြန်ထုတ်စေချင်တယ်။ အထဲမှာ ကြပ်တပ်တပ်ကြီး။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး။ ပြည့်ကြပ်ညက်ပြီး ကွဲထွက်မတတ် ညိုမီ ခံစားရတယ်။ ကိုကို ပြန်ထုတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဟင့်အင်း မထုတ်နဲ့ ကိုကိုရယ်။ ညိုမီ ကြောက်တယ်။ တအားပဲ ညှစ်ထားပစ်လိုက်တယ်။ တအားကြီး ကော့တက်လာတဲ့ ညိုမီ့နို့တွေကို ကိုကို အသာလေး ကိုင်ပြီး နယ်တယ်။ လက်ညှိုးနဲ့ လက်မက ညိုမီ့နို့သီးခေါင်းလေးကို ချေတော့။ အမေ့။ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး။ မနေတတ်ဘူး။ အရမ်းယားတယ်။ သပ်လျှိုထားသလို ဝင်နေတဲ့ ကိုကို့ဟာကြီးက ပိုကြီးလာသလိုပဲ။ ညိုမီ အော်ဟစ်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။ ကိုကို ကပ်တိုးလေး ညှောင့်တယ်။ ညိုမီ့ကို သတ်နေတာလား ကိုကိုရယ်။ ဟင့်။
ကပ်တိုးလေး ညှောင့်နေတဲ့ ကိုကို့ဆောင့်ချက်တွေကို ညိုမီ ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမှာလဲ။ အထဲမှာ အသားနုနုလေးတွေကို ဖိပြီး ချေနေသလိုပဲ။ ညိုမီ ပိုပိုပြီး ယားတက်လာတယ်။ ခံရခက်လွန်းတော့ ညိုမီ့တင်ပါးတွေပါ ကော့ကော့ပစ်လိုက်တယ်။ ကိုကို အဆောင့် ညိုမီ အကော့ ထိတယ်။ ထိတယ်။ အဟင့်။ ကိုကို့ကို တအားဖက်ပြီး ညိုမီ ကော့ကော့ပေးတယ်။ ကိုကိုလဲ ကြိုက်လို့လား မသိဘူး။ တဖြေးဖြေး ဆောင့်တာတွေ မြန်လာတယ်။ အရည်တွေလဲ တအားစိုနေတော့ ပိုသွက်တာပေါ့။ ညိုမီ မသိတော့ဘူး။ ဘာမှ မသိတော့ဘူး။ ကိုကို့ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေအောက်မှာ ညိုမီ မေ့မျောမတတ်ပဲ။ တချက်ခြင်း ဆောင့်ချက်တွေ အောက်မှာ ခံရခက်တဲ့ ဝေဒနာကို ညိုမီ ကြိုက်လာတယ်။ ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်။ နာကျင်မှုနဲ့အတူတူ တသိမ့်သိမ့်တုန်အောင် ဆောင့်ဆောင့်ဝင်လာတဲ့ ကိုကို့အချစ်တွေကို ညိုမီ ရူးသွပ်စွာ လက်ခံမိတယ်။
“အားး ဟာ”
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း”
ပါးစပ်က ဘာတွေမှန်းမသိအောင် ငြီးတွားပစ်လိုက်တယ်။ ကိုကိုဆောင့်တာ ပိုကြမ်းလာတယ်။ အနားကပ်ပြီး ဆောင့်နေတာကနေ ကိုကို့ဟာကြီးကို အဆုံးထိ ထုတ်ပြီး ခဏရပ်သွားတယ်။ ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်။ ဟင့်။ ကိုကို ခဏလေးရပ်ပြီး အသက်ကို ဝအောင်ရှူတယ်။ ညိုမီ့ကို တအားဖက်တယ်။ ပြီးလဲပြီးရော တရှိန်ထိုး ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တယ်။
“အမလေး ကိုကိုရဲ့ အမလေး အမလေး နာတယ် နာတယ် နာတယ်”
“အား အား အား”
တဆုံးဆွဲထုတ်ပြီး တဆုံးဆောင့်ထည့်ပစ်လိုက်တဲ့ ကိုကို့ဆောင့်ချက်တွေကို ညိုမီ ဘယ်လိုခံစားရမှာလဲ။ ဓါးနဲ့ မွှန်းနေသလိုပဲ။ လူတကိုယ်လုံး ထူပူရှိန်းပိန်းပြီး အသက်တောင် မရှူနိုင်တော့ဘူး။ နာတယ် နာတယ်။ ကိုကို။ ညိုမီ ကိုကို့ ရင်ဘတ်ကို ထုတယ်။ ရိုက်တယ်။ မရတော့ဘူး။ အရှိန်နဲ့ မောင်းနေတဲ့ ရထားကြီးလိုပဲ။ ကိုကို အဆက်မပြတ် လုပ်လိုက်တာ ညိုမီ ဖတ်ဖတ်ကို မောသွားတာပဲ။ ဟင့်။ အရည်တွေ ဗြန်းကနဲ ထွက်ထွက်သွားတာလဲ အကြိမ်ကြိမ်ပဲ။ မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး။ တကယ်ကို ညိုမီ့တကိုယ်လုံးမှာ အားမရှိတော့တာ။ ကိုကိုနောက်ဆုံးတချက် အပြင်းဆုံးဆောင့်ထည့်ပြီး အရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။
“အားးး နာတယ် သေပြီ သေပြီ ရှီးးး”
သားအိမ်ဝနားကို ကိုကို့ဟာကြီး တေ့ပြီး အရည်ပူတွေ ပန်းထုတ်လိုက်တာ ဘယ်လိုမှန်းကို မသိတော့ဘူး။ ညိုမီ မေ့မျောမတတ်ပဲ။ ပူကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားတဲ့အရသာကို ညိုမီ မနေတတ်တာ။ ကိုကို့ကိုသာ သိမ်းကြုံးဖက်ထားပစ်လိုက်တယ်။ ကိုကိုက အားမရှိတော့တဲ့အတိုင်းပဲ ညိုမီ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ထပ်ရပ်ကြီး။
“ကိုကို အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ”
“ကောင်းလား ညိုမီ”
“ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး ကိုကိုရယ်”
ကိုကိုနဲ့ ညိုမီ အဲဒီညက အိပ်လို့ မပျော်ပါဘူး။ ကိုကိုနဲ့ ခွဲရတော့မယ်ဆိုတာ သိနေတော့ ညိုမီ သိပ်ဝမ်းနည်းတာပဲ။ ကိုကို ချစ်သမျှကို အလိုလိုက်မိတယ်။ မငြင်းဆန်ချင်ဘူး။ ကိုကို့ကို အကောင်းဆုံး ပေးဆပ်လိုက်ချင်တယ်။ ညိုမီ့ရဲ့ အပျိုပန်းလေးကို ကိုကို ခူးသွားတယ်။ အားရပါးရ မွှေးကြူသွားတာ တညလုံးပါပဲ။တကိုယ်လုံး နာကျင်ကိုက်ခဲနေပေမယ့် ညိုမီ ကျေနပ်ပါတယ်။ ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်။
အဲဒီလိုညမျိုးကို ဘယ်တော့မှ ပြန်ရောက်မှာလဲ။ ညိုမီလေ သင်္ဘောသံကြားတိုင်း ကိုကို ပြန်လာပြီလားလို့ တွေးမိတယ်။ မျှော်မိတယ်။ ကိုကိုနဲ့ ချစ်ခဲ့တဲ့ညလေးကို ပြန်တွေးတိုင်း ညိုမီ ရင်တွေခုန်တယ်။ စိတ်ထဲမှာလဲ တမျိုးပဲ။ တအားငိုချင်တယ်။ ကိုကို့ကို လွမ်းတယ် ကိုကိုရယ်။ ကိုကို့ကို ချစ်တဲ့ စိတ်နဲ့ ညိုမီ ရူးပြီ ထင်ပါရဲ့။
.~~~~~*~.
ကိုကို ပြန်လာတော့မယ်တဲ့။ ဒီည ကိုကို ပြန်ရောက်မယ်။ ဝမ်းသာလိုက်တာ။ အရမ်းဝမ်းသာတာပဲ။ တနှစ်လောက် ခွဲနေရတာ ကိုကို ပြန်လာပြီဆိုတဲ့ သတင်းကြားရတာ ညိုမီ တအားဝမ်းသာလိုက်တာ။ ညိုမီ တအားပျော်တာပဲ။ တချက်တီးလောက်မှာ သင်္ဘောကပ်တယ်။ ညိုမီ သွားကြိုတာပေါ့။ ကိုကို ပိုချောလာတယ်။ အသားတွေလဲ ပိုဖြူလာတယ်။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ မျက်ရည်တောင် လည်တယ်။ ဦးဦးတို့ ဒေါ်ဒေါ်တို့ ရှေ့မှာမို့လို့ ကိုယ်ရှိန်သပ်နေရတာ။ ကိုကို့ကို ပြေးဖက်ချင်လိုက်တာ။ တအိမ်လုံးကလဲ ဝမ်းတွေသာနေတယ်။ စကားပြောကြဆိုကြနဲ့ မိုးစင်စင်လင်းရော။ ကိုကိုကတော့ ပင်ပန်းလာလို့ ခဏအိပ်တယ်။ ညိုမီက ဈေးသွားဝယ်တာပေါ့။ ကိုကို ကြိုက်တဲ့ ဒေါ်ပုမ ကောက်ညှင်းပြန်ပေါင်းကို သွားဝယ်ထားတယ်။ ငရုပ်ကောင်း မုန့်ဟင်းခါးလဲ ဝယ်ထားတယ်။ ပဲမှုန့်နဲနဲ ငါးဖယ်ကြော်၊ ဘူးသီးကြော်၊ နံနံပင် ထည့်ပြီး ကိုကို အားရပါးရ စားတာ။ ညိုမီ တအားဝမ်းသာတာပဲ။
“မစားရတာကြာလို့လား မသိဘူး အရမ်းကောင်းတယ်”
“စား ကိုကို စား မဝသေးရင် နောက်တထုပ်ထည့်စား”
“စားမှာ ညိုမီလဲ စား”
“ဟုတ် ကိုကို”
ကိုကို လောဘကြီးတယ်။ မုန့်ဟင်းခါး စားနေရင်းနဲ့ ကောက်ညှင်းပြန်ပေါင်း စားတယ်။
“ကောက်ညှင်းပြန်ပေါင်းလဲ ကောင်းတယ်”
“စား ကိုကို ကိုကို ကြိုက်တဲ့ ဂျိုးတွေ ဒေါ်ပုမ အချပ်လိုက် ထည့်ပေးလိုက်တယ်”
“ဟား ဟား ဒေါ်ပုမရော နေကောင်းတယ်မှတ်လား”
“ကောင်းပါ့ ကိုကို ဒေါင်ဒေါင်မြည်ပဲ”
“ကောက်ညှင်းပြန်ပေါင်းက ရန်ကုန်မှာ မရှိဘူး ဟိုမှာတုန်းကဆို အရမ်းစားချင်တာပဲ”
“ငရုပ်ကောင်း မုန့်ဟင်းခါးရော”
“အဲဒါလဲ မရှိဘူး ရန်ကုန်မုန့်ဟင်းခါးက အဆီတွေ ဝေ့ပြီး စားလို့မကောင်းဘူး”
“ခိ ခိ ဒီမှာက ငါးကလဲ ပေါတယ်လေ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်နဲ့ ရေခဲရိုက် အရသာ ဘယ်တူမလဲ”
“ညိုမီလဲ ပိုချောလာတယ်”
“ဟိဟိ ကိုကို ဟင်းရည်ထည့်”
“အင်း ထည့် ထည့် ငါးဖတ်တွေ များများထည့်”
မုန့်ဟင်းရည်နဲ့ ကောက်ညှင်းပြန်ပေါင်း တို့တို့စားတာ ကိုကို့အကျင့်။ ပလုတ်ပလောင်းနဲ့ စားနေတဲ့ ကိုကိုက အရင်အတိုင်းပဲ။ ညိုမီ တအားပျော်တယ်။ ဦးဦး ဒေါ်ဒေါ်တို့ကတော့ စားပြီး အလုပ်သွားလုပ်ကြတယ်။ လူကြီးတွေ မရှိမှ
“ညိုမီ ကိုကို့ကို သတိမရဘူးလား”
“ရတာပေါ့ ကိုကိုရဲ့ အရမ်းလွမ်းတယ် ကိုကိုရော”
“လွမ်းတာပေါ့ကွာ ရွှတ်”
“အို ကိုကို ဒေါ်လေးရှိသေးတယ် မလုပ်နဲ့”
“ညလာခဲ့မယ်”
“အင်း ရွှတ်”
“ညိုမီ လာခဲ့”
“လာဘူး ဟိဟိ”
ညိုမီ ကိုကို့ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းပြီး ထွက်ပြေးတာ မရဘူး။ ကိုကို အရမ်းမြန်တယ်။ ညိုမီ့ကိုယ်လုံးလေးကို အနောက်ကနေ သိမ်းဖက်ပြီး တအားချုပ်ထားတာ။ ညိုမီ အသက်ရှူတောင် ကြပ်တယ်။ ညိုမီ့ကို ဒီဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး ကိုကို နမ်းတာပေါ့။ ညိုမီ ရင်တွေခုန်လိုက်တာ မပြောနဲ့။ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့နမ်းမလို့ နောက်ဖေးက ဒေါ်လေးက အသံပြုတော့မှ ကိုယ်ရှိန်သပ်လိုက်တာ။ အိမ်ပြန်ခါနီး တိုးတိုးလေး ပြောတယ်။ ညကျရင် ကိုကိုလာမယ်တဲ့။ ညိုမီ့ရင်တွေ ခုန်လိုက်တာ။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်အလုပ်တွေ လုပ်ရတာပေါ့။ မေမေက သိပ်မမာချင်ဘူး။ ညိုမီက သမီးမိန်းကလေးဆိုတော့ အိမ်မှုကိစ္စ အကုန်လုပ်ရတယ်။ အိမ်အကူ မခေါ်ပါဘူး။ ညိုမီပဲ ဟင်းချက်တယ်။ ကိုကို ထမင်းလာစားမလား မသိဘူး။ မစားလဲ ဟင်းတခွက် ပို့ပေးလိုက်မယ်။ ကိုကို ကြိုက်တဲ့ ငရံ့အူဟင်း ချက်တာပေါ့။ ဖေဖေလဲ ကြိုက်တယ်။ ငရံ့အူဆီပြန် ခပ်စပ်စပ်လေး။ ကိုကို သိပ်ကြိုက်မှာပဲ။
အိမ်သန့်ရှင်းရေးလဲ ညိုမီပဲ လုပ်တယ်။ ဟင်းချက်လို့ ပြီးတော့ အိမ်ပေါ်ထပ်ကို ရှင်းမယ်။ မေမေ သင်ပေးတဲ့အတိုင်းပဲ ကြမ်းကို အုန်းခွံနဲ့တိုက်တာ။ လျှာထိုးတွေ ခင်းထားတော့ အစပ်တွေကြားထဲကို ဖယောင်းတွေထည့် အုန်းခွံနဲ့ တိုက်။ ပြောင်နေတာပဲ။ နေ့တိုင်းတိုက်လို့လားမသိဘူး။ ကိုယ့်မျက်နှာကိုယ် ကြမ်းပြင်မှာ ခပ်ရေးရေး ပြန်မြင်ရတယ်။ တခြားအိမ်တွေကတော့ ဒီအတိုင်းပဲ ရေဝတ်နဲ့ ကြမ်းတိုက်တာ။ ညိုမီတို့ အိမ်ကတော့ မရဘူး။ တံမျက်စီးလှည်း။ ရေဝတ်နဲ့ တိုက်။ ပြီးရင် ဖယောင်းသုတ်ထားတဲ့ အုန်းခွံနဲ့ ထပ်တိုက်။ ပင်တော့ ပင်ပန်းတာပေါ့။ ဒီနေ့တော့ ညိုမီ မပင်ပန်းဘူး။ စိတ်ထဲမှာ တအားပျော်နေတယ်။ ကိုကို ပြန်လာလို့။
ညိုမီ လေးဘက်ထောက်ပြီး အုန်းခွံနဲ့ ကြမ်းပြင်မှာ တိုက်နေတုန်း ညိုမီ့ဖင်ကို လက်တဖက်က လာနှိုက်တယ်။ လန့်လိုက်တာ မပြောနဲ့။ တကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားတာပဲ။ ညိုမီ လန့်ပြီး အော်တော့မလို့ ကိုကိုပေါ့။ အတင်း ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားတယ်။ ကိုကို တအားဆိုးတာပဲ။ ကိုကို အဲဒီလို ညိုမီ့ဖင်ကို နှိုက်တာ စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီးပဲ။ ကြက်သီးကို ဖြန်းဖြန်းထသွားတာပေါ့။ ကိုကို တအားဆိုးတယ်။ လက်က အငြိမ်မနေဘူး။ ညိုမီ့နို့တွေကိုလဲ ကိုင်တယ်။ နယ်တယ်။
“ကိုကို ဟင့် တအားဆိုးတယ်နော်”
“ထွားလာလိုက်တာ ညိုမီရယ်”
“အဲဒီလို ကိုင်နဲ့ကွာ”
အိမ်နေရင်း အင်္ကျီဆိုတော့ ပါးတာပေါ့။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ချည်အင်္ကျီလေး ဝတ်ထားတာ။ ကိုကို့အကြိုက် ဖြစ်သွားတယ်။ အတွင်းခံကလဲ ပါးတော့ ကိုကို့လက်နဲ့ အုပ်ပြီး နယ်တာ ညိုမီ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေတောင် ထောင်ထလာတယ်။
“ဟင့်”
ညိုမီ မနေတတ်ဘူး။ အနောက်က ကိုကို့ လက်ညှိုးကြီးက ညိုမီ့ဖင်ထဲမှာ လျှောက်နှိုက်နေတယ်။ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး။ ရင်တွေ ဒိန်းဒိန်းခုန်လာတယ်။ တကိုယ်လုံး ထူပူလာတာပေါ့။
“ကိုကို မဆိုးနဲ့ကွာ”
“ချစ်ချင်တယ် ညိုမီရယ်”
“တကိုယ်လုံး ညစ်ပတ်နေတယ် ကိုကိုရဲ့ ရေမချိုးရသေးဘူး”
“ဒါဆို ကိုကို ချိုးပေးမယ်”
“လုပ်နဲ့ မေမေ တက်လာအုံးမယ်”
“ခဏလေးပါ ညိုမီရယ် နော် နော်”
“အတင်းပါလားနော်”
“လာပါ ညိုမီရဲ့”
ကိုကိုလေ ညိုမီ့အခန်းထဲ အတင်းခေါ်သွားတယ်။ ခုတင်နားတောင် မရောက်ဘူး။ အတင်းတွန်းတယ်။ ညိုမီ မှောက်ရပ်ကလေး ဖြစ်နေတုန်း။ ထမီကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။
“ကိုကို”
ညိုမီ့အတွင်းခံလေးပါ ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ညိုမီ ရှက်လိုက်တာ။ တခါမှ အဲဒီလို မနေဖူးဘူး။ ကုတင်နားမှာ ဖင်ကြီးကုန်းပြီး ကိုကိုက အနောက်က နှိုက်တယ်။
“ဟာ ဟင့်”
ကိုကို့လက်ကြီးက ညိုမီ့ပန်းလေးကို ပွတ်တယ်။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး။ တကိုယ်လုံး တုန်တုန်တက်လာတာ အရည်တွေဆို စိုတက်လာတယ်။
“တအားလှတယ်ကွာ”
“ဟင့် အထဲကို မနှိုက်နဲ့နော်”
“ြပြတ်”
ကိုကိုပေါ့။ မနှိုက်နဲ့ဆို နှိုက်တယ်။ ညိုမီ့ပန်းလေးထဲကို လက်ညှိုး ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ညိုမီ နာတာပေါ့။ ရုန်းထမလို့ပါပဲ။ မရဘူး။ ကိုကို ညိုမီ့ ကျောကုန်းကို ဖိထားတယ်။
“ဖြေးဖြေး ဟင့် နာတယ် ကိုကိုရဲ့”
“စီးနေတာပဲကွာ”
“အာ ဟင့်”
“ညိုမီ ကိုကိုမရှိတုန်း မယားဘူးလား”
“မသိဘူး မသိဘူး ဘာတွေမေးနေတာလဲ ဟင့် ဟင့်”
ကိုကို့လက်ညှိုးက တအားဆိုးတယ်။ ညိုမီ့ပန်းလေးထဲမှာ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့။ ညိုမီ့ ဒူးခေါင်းတွေတောင် ညွတ်ကျသွားချင်တယ်။ အဝင်အထွက် မြန်လာလေ ညိုမီ ပိုမနေတတ်လေပဲ။ ဆစ်ဆစ် ဆစ်ဆစ်နဲ့ ယားတက်လာတယ်။
“ဟင့် တော်တော့နော် ကိုကို ညိုမီ မနေတတ်ဘူး”
“ကောင်းလားဟင်”
“ဟင့် ကောင်းတယ် တမျိုးကြီးပဲ”
“ဒါဆို ပိုကောင်းအောင် လုပ်ပေးမယ်”
ညိုမီ့ရင်တွေ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတာပဲ။ ကိုကို ညိုမီ့ ပေါင်တွေကို ကားခိုင်းပြီး သူ့ဟာနဲ့ ညိုမီ့ပန်းလေးကို လာထောက်တယ်။ တမျိုးမှ တမျိုးကြီးပဲ။ ညိုမီ တအားရှက်တယ်။ ဖင်ကြီးကုန်းပြီး ကိုကိုက နောက်ကနေ လုပ်တော့မှာပေါ့။
“လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကွာ”
“အာ ရှက်တယ်ဆို မပြောနဲ့ အဲဒီလို ဟင့်”
“ဖင်လဲ လှတယ် ညိုမီရယ် ဟင်း ဟင်း”
ကိုကို့ရဲ့ သဘောကျတဲ့အသံက မာန်ပါနေတယ်။ ညိုမီ လှတာ သေချာပါတယ်။ အိမ်အလုပ်တွေလုပ်တော့ ခန္ဓာကိုယ်က ပိုပြီးဖွံ့ဖြိုးလာတာပေါ့။ တင်တွေဆို ကားတက်လာတာ အရမ်းပဲ။ ကိုကို့အချစ်ခံပြီးကတည်းက ညိုမီ့နို့တွေလဲ ထွားလာတတယ်။ ကိုကို့ဟာကြီးက ပိုကြီးလာသလိုပဲ။ ညိုမီ့အပေါက်ဝမှာ တေ့ထားတာ ညိုမီ လှည့်မကြည့်ရဲဘူး။ ရှက်လို့။
“အာ နာတယ် နာတယ်”
ကိုကို့ဟာက တအားကြီးလာတာပဲ။ မဆန့်ဘူး။ မဆန့်ဘူး။ ညိုမီ ရုန်းလိုက်ရတယ်။ မခံနိုင်ဘူး။ အပေါက်ဝကို တေ့ပြီး ထိုးထည့်တာတောင် မဝင်ဘူး။ ဟင်း။ ညိုမီ့စိတ်တွေ ကတုန်ကယင် ဖြစ်သွားတယ်။ ကြောက်တယ် ကိုကိုရယ်။
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း မရဘူးနော် ကိုကို”
“ညိုမိ့ဟာက တအားကျဉ်းတာပဲ”
ဟင့်။ ညိုမီ့ဟာ ကျဉ်းတာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုကို့ဟာ တအားကြီးနေတာ။ မဝင်ဘူး။ ကိုကို ပြန်တေ့တယ်။ ညိုမီ့အပေါက်ဝလေးကို တေ့ပြီး ပွတ်တယ်။ ဟင့်။ ဘယ်လိုကြီး လုပ်နေတာလဲ ကိုကိုရယ်။ ကိုကို ညိုမီ့ခါးကို ကိုင်တယ်။ အပေါက်ဝကို တေ့ပြီး ဖိချပစ်လိုက်တယ်။
“အားး နာတယ် နာတယ်”
ဒီတခါ ရုန်းလို့လဲ မရဘူး။ တအားနာတယ်။ နာလွန်းလို့ ညိုမီ မျက်ရည်တောင် ဝဲတယ်။ ခေါင်းတရမ်းရမ်းနဲ့ ရုန်းတာ မရဘူး။ ကိုကို ညိုမီ့ခါးကို ကိုင်ပြီး ဖိချတယ်။ ညိုမီ လက်က လျှောက်စမ်းတာပေါ့။ ခုတင်တိုင်ကို တွေ့တော့ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ကိုင်ထားရတယ်။ တအားနာတယ်။ တအားနာတယ်။ ကိုကို့ဟာက တအားကို ကြီးနေတာ။ ညိုမီ့အထဲမှာ ပြည့်ကြပ်နေတာပဲ။ ညိုမီ ကိုကို့ကို လှည့်ကြည့်တယ်။ ကိုကို တော်တော် စိတ်ထနေတာလား မသိဘူး။ အံကြီးကြိတ်ပြီး အားနဲ့အင်နဲ့ ဖိထည့်နေတာ။ ကြောက်စရာကြီး။
“ဟင့် ကိုကို တော်ပါတော့ နာတယ် နာတယ် အားး”
“ပြီးပြီ ပြီးပြီ ခဏလေး ခဏလေး”
ကိုကို့ဆီးခုံ ညိုမီ့ဖင်လေးနဲ့ ထိသွားတဲ့အချိန်မှာ ညိုမီ အနာကျင်ဆုံးပဲ။ ဘယ်လိုမှကို မနေနိုင်တာ။ ကိုကို့ဟာက အရင်ကထက် ပိုရှည်လာတယ်။ ညိုမီ့သားအိမ်ကို လာထောက်နေတာ နာတာ တအားပဲ။
“ပြန်ထုတ်လိုက်ပါ ကိုကိုရယ် နော်”
တောင်းပန်လဲ မရပါဘူး။ ပြန်ထုတ်ပြီး ပြန်ထည့်တာပဲ။ ညိုမိ အရမ်းကြောက်တယ်။ ပြန်ဝင်လာရင် ခံရမယ့် ဝေဒနာကို ညိုမီ မခံစားနိုင်ဘူး။ ကိုကိုကတော့ မရဘူး။ ပြန်ထုတ်ပြီး ပြန်ထည့်တာပဲ။ ဖြေးဖြေးချင်း ဝင်လာတဲ့ ကိုကို့ဟာက ညိုမီ့ရင်ဝထိအောင် ရောက်လာသလိုပဲ။ ညိုမီ အသက်တောင် မရှူနိုင်ဘူး။ သုံးလေးငါးခါ အလူးအလဲ ခံလိုက်ပြီးမှ နဲနဲသက်သွားတယ်။ ညိုမီ ယားနေတာတွေ နဲနဲလျော့သွားတယ်။ ဟုတ်တယ်။ ညိုမီ သိပ်မနာတော့ဘူး။ တမျိုးကြီးပဲ။ ဟင့်။
နာတာလျော့သွားပေမယ့် ခံစားချက်က ပိုဆိုးလာတယ်။ တချက်ပြီး တချက် ပိုမြန်လာလေ ညိုမီ့ရင်တွေ တအားခုန်လေပဲ။ ကိုကို သွင်းတာ ထုတ်တာ ပိုမြန်လာတယ်။ အရည်တွေလဲ အရမ်းထွက်တာပဲ။
“ဟင့် ကိုကို ဖြေးဖြေးဆို”
“အာ အာ နာတယ် ဟင့်”
ကိုကို ခပ်သွက်သွက်ထည့်ပြီး အဆုံးနားရောက်မှ ဆောင့်ထည့်လိုက်တာ ပိုထိတယ်။ ညိုမီ့ရင်ကို ဒိန်းကနဲ ဒိန်းကနဲပဲ။ တကိုယ်လုံး တုန်တုန်တက်သွားတာ။ သိပ်ဆိုးတဲ့ ကိုကို့ဟာကြီးကို ညိုမီ တအားညှစ်ထားတယ်။ မရဘူး။ မရတော့ဘူး။ အရည်တွေ တအားစိုနေတော့ ဖမ်းလို့မမိတော့ဘူး။ ဝင်ချင်တိုင်း ဝင်၊ ထွက်ချင်တိုင်း ထွက်နေတော့တာပဲ။
“အမလေး သေပါပြီ ကိုကိုရယ် ဟင့်
အနားကပ်ပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်တာ ညိုမီ မနေနိုင်ဘူး။ အော်ချင်တာပေါ့။ အောက်က မေမေတို့ ကြားသွားမှာလဲ ကြောက်တယ်။ မွေ့ယာကို မျက်နှာအပ်ပြီး ကိုကို ဆောင့်သမျှ ညိုမီ ခံရတော့တာပေါ့။ ကိုကို မညှာဘူး။ တအားဆောင့်တာ။ မြန်လဲ မြန်လာတယ်။ တအားလဲ ကော့ပြီး မွှေ့တယ်။ ခံစားချက်တွေက ဘယ်လိုမှန်းကို မသိတာ။ ညိုမီ့အသက်ပါထွက်လောက်တယ်။ ကိုကို မွှေ့တာ တအားဆိုးတယ်။ သူ့ဟာနဲ့ ညိုမီ့အတွင်းသားတွေကို ကလော်ထုတ်နေသလိုပဲ။
“အဟင့် အဲဒီလိုကြီး အဲဒီလိုကြီးတော့”
“အမလေး အမလေး”
တကိုယ်လုံး ပူထူတက်သွားအောင် ဆက်တိုက်ဆောင့်တာ။ ကိုကို ညိုမီ့တင်ပါးတွေကို ညှစ်ပြီး အင်နဲ့ အားနဲ့ ဆောင့်တာ ခုတင်တိုင်ဆို လှုပ်ရမ်းနေတာပဲ။ ညိုမီ သေပြီ။ ညိုမီ သေပြီ။ ဗြန်းကနဲ ဗြန်းကနဲ အရည်တွေ ထွက်ကျတာလဲ ခဏခဏ။ ညိုမီ ကုန်းတောင် မကုန်းနိုင်တော့ဘူး။ ဒူးတွေ ယိုင်နဲ့ပြီး ညွှတ်ကျသွားတယ်။ အဟင့်။ တော်ပါတော့ ကိုကိုရယ်။
ကိုကို ညိုမီ့ခါးကို ဖက်ပြီး ခုတင်ပေါ်ကို တင်ပေးတယ်။ ညိုမီ တကယ်လဲ မထောက်နိုင်တော့ဘူး။ ဒူးတွေက အားမှမရှိတော့တာ။ ခုတင်ပေါ်တင်ပြီး ဆက်ကုန်းခိုင်းတာပေါ့လေ။ ဒူးထောက်ပြီး အနောက်ဖက်ကို ဖင်ကြီး
ကုန်းပေးရတာပေါ့။ အရည်တွေ စိုရွှဲနေတဲ့ ညိုမီ့အဖုတ်ထဲကို ကိုကို တေ့ပြီး ဖြေးဖြေးလေး ထည့်ပစ်လိုက်တယ်။
“အား နာတယ် ကိုကို နာတယ်ဆို ဟင့်”
“စီးနေတာပဲကွာ ကောင်းလိုက်တာကွာ”
“ဟင့် သေပါပြီ ကိုကိုရယ်”
ကိုကို့ဆီးခုံက ညိုမီ့အဖုတ်ကို လာကပ်သွားတဲ့အချိန် ကိုကို ညိုမီ့တင်ပါးတွေကို တအားညှစ်တယ်။ ဖိပြီး နယ်တယ်။ အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကိုကို့ စိတ်ကြိုက် ဆောင့်တော့တာပဲ။
“အား နာတယ် ကိုကို နာတယ် နာတယ် အားး”
“ဟင့် နာတယ် နာတယ် အားး”
မခံနိုင်ဘူး။ ညိုမီ့ လက်တွေ ခြေထောက်တွေ ကုတ်ကွေးသွားအောင် ခံစားရတယ်။ အဝင်အထွက် မြန်လာလေ ညိုမီ ခံရခက်လေပဲ။ ဖင်ကို တအားဆုပ်ပြီး ဆောင့်တာ ကိုကို့ဟာကြီးက တဆုံးဝင် တဆုံးထွက် ညိုမီ ငိုပစ်လိုက်ချင်တယ်။ ဟင့်။ ရုန်းလို့လဲ မရဘူး။ တဇတ်ဇတ် နာကျင်နေတာတောင် ရုန်းမထွက်နိုင်တာ ကိုကို့ဟာကြီးကြောင့်ပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ဝင်ချင်တိုင်းဝင် ထွက်ချင်တိုင်းထွက်နေတဲ့ ကိုကို့ဟာကြီးက ညိုမီ့အဖုတ်ထဲက အရည်တွေကို ကလော်ထုတ်နေသလိုပဲ။ အရည်တွေ အံအံကျတာလဲ ခဏခဏ။ ညိုမီလေ မေ့မြောမတတ် ခံစားရတယ်။ တချက်တချက်ဆို ညိုမီ မျက်ဖြူတောင် လန်မတတ်ပဲ။ စိတ်တွေက လွင့်ကနဲ လွင့်ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်။ ကိုကို လုပ်ပေးတဲ့အရသာကို နာကျင်နေတဲ့ ကြားက ညိုမီ စိတ်ထဲမှာ ကြိုက်လာတယ်။ ဟင့်။ ဖြစ်ချင်တာဖြစ်တော့ ကိုကိုရယ်။ ညိုမီ ခေါင်းမထောင်တော့ဘူး။ ဖင်လေးကိုပဲ တအားကော့ပေးပစ်လိုက်တယ်။ နာကျင်မှုက စက္ကန့်မလပ် ဝင်လာတယ်။ ဟင်းကနဲ ဟားကနဲ ကျဉ်ကျဉ်တက်သွားတဲ့ အရသာကလဲ ဆွေမျိုးမေ့မတတ်ပဲ။ အံလေးကြိတ်ပြီး ဖင်လေးကို ပစ်ပစ်ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။ အဲဒီလိုလုပ်တော့ ကိုကို ပိုကြမ်းလာတယ်။ ခါးကို ကိုင်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ထည့်တာ။
“နာတယ် နာတယ် အားးး”
ညိုမီ့အဖုတ်ထဲ ပူထူထွက်သွားတာပဲ။ မခံနိုင်ဘူး။ ဟင့်အင်း။ ညိုမီ မခံနိုင်ဘူး။ တော်ပါတော့ဆို။ ညိုမီ ခေါင်းလေး လှည့်ကြည့်တယ်။ မျက်ရည်တွေကြားထဲက ခိုးကြည့်တော့ ကိုကိုက အံကြီးကြိတ်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ထည့်နေတာ။
“ညိုမီရေ သမီးအောက်ဆင်းလာအုံး”
မေမေ့ရဲ့ အောက်ထပ်က ခေါ်သံကြောင့် ညိုမီ တအားလန့်သွားတာပဲ။ နာကျင်တာတွေတောင် မေ့ပြီး ကုန်းရုန်းထလိုက်မိတယ်။ မရဘူး။ ကိုကို ညိုမီ့ခါးကို တအားဖက်ထားပြီး အသွင်းအထုတ် ခဏရပ်သွားတယ်။
“လာပါပြီ မေမေ”
မေမေ့ကို အသံလေးပေးပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုကို့မျက်နှာကြီးက ညိုနေပြီ။ စိတ်အလိုမကျတဲ့ ပုံစံနဲ့။
“ကိုကို ညိုမီ သွားရတော့မယ် ဖယ်အုံးလေ”
“ဖယ်နဲ့ကွာ ချစ်လို့ မဝသေးဘူး”
“ဟာ ဟင့်”
အနားကပ်ပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်တာ ညိုမီ့ရင်တွေတောင် တုန်တယ်။ နားထင်ကြောတွေ ထောင်ထလာတယ်။ အသက်မရှူရဲဘူး။ ဆက်တိုက်ကြီး ဆောင့်တာ။ နောက်ဆုံးတချက် မိမိရရ အပြင်းဆုံးဆောင့်ပြီး ကိုကို့အရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။
“အား ကောင်းလိုက်တာ ညိုမီရယ်”
“ဟင့်”
ညိုမီ ဘာမှ မပြောချင်တော့ဘူး။ တကယ်ပဲ နုန်းချိခွေယိုင်သွားတာပဲ။ တအိမ်လုံး သန့်ရှင်းရေးလုပ်တာတောင် အဲဒီလောက် မမောဘူး။ ကိုကို အသန်းအသန်လုပ်တာ ညိုမီ တအားမောတယ်။ ကိုကို့ဟာကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ညိုမီ ခုတင်ပေါ်မှာ ခွေခွေလေး ပစ်လဲကျသွားတာပေါ့။ အသက်ကို မနည်းရှူရတယ်။ မောလိုက်တာ။
“ညိုမီ”
“လာပါပြီရှင့်”
မေမေ့အော်သံက တော်တော်ကျယ်လာတယ်။ ညိုမီ ကိုကို့ကိုတောင် လှည့်မကြည့်နိုင်ဘူး။ ထမီလေးကို အမြန်ပြင်ဝတ်ပြီး အောက်ထပ်ကို ပြေးရတာပေါ့။
“ညည်း ငါခေါ်တာ မကြားဘူးလား”
“ကြားပါတယ် မေမေရဲ့”
“ကြားရင် မြန်မြန်ဆင်းလာခဲ့ပေါ့ မျက်နှာကလဲ နီရဲတွတ်နေတာပဲ ချွေးတွေလဲ ထွက်လို့”
“ကြမ်းတိုက်နေလို့ပါ မေမေရဲ့”
“အမလေးနော် ကြမ်းတိုက်တာ အဲဒီလောက် ပင်ပန်းရလား”
ဒိန်းကနဲ ညိုမီ့ရင်တွေ တုန်သွားတာပဲ။ မေမေပဲ ရိပ်မိသွားသလား။
“မြန်မြန်လုပ်နေလို့ပါ မေမေရဲ့”
“ထမီကလဲ ဘိုသီဘတ်သီနဲ့ သွား အသစ်တထည်သွားလဲချေ ပြီးရင် ငါ့သားစားဖို့ ငါးရံ့အူဟင်း သွားပို့”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”
မေမေ မသင်္ကာဘူး။ မျက်လုံးတွေက ညိုမီ့တကိုယ်လုံးကို လျှောက်ကြည့်နေတာ။ ညိုမီလဲ ကြာကြာမနေရဲဘူး။ တော်ကြာ ဟိုမေးဒီမေးနဲ့ ပေါ်ကုန်ရင် ဒုက္ခ။ မေမေက နေသိပ်မကောင်းတော့ စိတ်က တိုနေတယ်။ တခုခုဆို ချက်ခြင်းရမှ။ ခေါ်ရင် ချက်ခြင်းလာမှ။ နေမကောင်းတဲ့ကြားက သူ့သားစားဖို့တဲ့ ဟင်းသွားပို့ချည်တဲ့။ ဟင်း။ မေမေ မသိဘူးနော်။ ကိုကို ဘာလာလုပ်သွားလဲဆိုတာ။ ညိုမီဆို ဒူးတွေတောင် ခွေချင်တယ်။ ကိုကို မကောင်းဘူး။
ထမီလဲတော့ ပေါင်ကြားမှာ အရည်တွေ ပေပွနေတာပဲ။ မြန်မြန်သုတ်ပြီး ထမီအသစ်လဲလိုက်တယ်။ နာလိုက်တာ။ စပ်တယ်။ စပ်တယ်။ တအားစပ်တာပဲ။ အားလားလား။ ထိလို့တောင် မရဘူး။ ညိုမီ ထမီမြန်မြန်လဲပြီး ငါးရံ့အူဟင်းကို ပန်းကန်တခုထဲ ထည့်ပြီး ဟိုဘက်အိမ်သွားပို့တယ်။ လမ်းလျှောက်တာ ကွတကွတ ဖြစ်ချင်နေတယ်။ စပ်တာ တအားပဲ။
“ဒေါ်ဒေါ် ကိုကိုစားဖို့ ငါးရံ့အူဆီပြန် လာပို့တာ”
“အော် အေး အေး ငါ့သမီးက တအားလိမ္မာတာပဲ နင့်ကိုကိုကတော့ အိပ်တုန်း”
“အဟီး ဟုတ် ထမင်းစားခုံမှာပဲ တင်ခဲ့မယ်နော်”
“အေး အေး သမီး အုပ်ဆောင်းထဲ ထည့်ထားခဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်ဒေါ်”
ဟွန်း။ ကိုကိုလား အိပ်မှာ။ ညိုမီ့အခန်းထဲမှာ လာသောင်းကျန်းသွားတာ သိရဲ့လား ဒေါ်ဒေါ်ရဲ့။ ညိုမီ့ဒူးတွေဆို ချိနဲ့သွားတာပဲ။ ဟိုဟာလဲ တအားစပ်တယ်။ ဟွန့်။ ကိုကို လူဆိုး။ စိတ်ထဲမှာ ပွစိပွစိနဲ့ ကိုကို့ကို အပြစ်တင်မိတယ်။ ကိုကိုရော။ ညိုမီ့အခန်းထဲမှာပဲလား။ ညိုမီ ကိုကို့ကို ကြောက်တယ်။ ခုနကလို တအားချစ်ရင် ညိုမီ သေမှာပဲ။ ညိုမီ အပေါ်ထပ်ကို ပြန်မတက်ဘူး။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ့ နောက်ဖေးချောင်မှာ အချိန်ဆွဲနေတယ်။ ဖေဖေ ထမင်းလာစားမယ်ဆိုတော့ ပိုကောင်းသွားတာပေါ့။ ဟင်းပွဲတွေ ပြင်ပြီး ခူးခပ်ပေးလိုက်တယ်။
“ဟောတော့”
ညိုမီ့အခန်းထဲမှာ ကိုကို မရှိတော့ဘူး။ ခုတင်ပေါ်မှာ အင်္ကျီတထည်ရယ်၊ ပိတ်စတထည်ရယ်။ အပေါ်မှာ နားကပ်လှလှလေး တရံရယ်။ ညိုမီ အင်္ကျီအပုံကို မျက်စောင်းလေး ထိုးပစ်လိုက်တယ်။ ဟွန်း။ လူချင်းတွေ့တုန်းက ပေးရင် ဘာဖြစ်မှာလဲလို့။
“ကိုကို လူဆိုး”
ပိတ်စလေးက အစိမ်းရောင်လေး။ လှတယ်။ အပေါ်အောက် ဝမ်းဆက်ချုပ်ရမယ်။ အင်္ကျီက ဘယ်လိုကြီးလဲ။ ကြိုးတချောင်းထဲရယ်။ ဘော်လီလဲမဟုတ်။ ရှင်မီးလဲမဟုတ်။ တိုတိုလေး။ ညိုမီ့ရင်မှာ ကပ်ကြည့်တော့ တင်ပါးဖုံးရုံလောက်ပဲ။ မဝတ်ရဲပါဘူး။ ဘယ်လိုကြီးလဲ။
နားကပ်လေးတော့ ကြိုက်တယ်။ ပစ္စည်းတွေ ဘီဒိုထဲ သိမ်းပြီး ခုတင်ပေါ်ခဏလှဲလိုက်တယ်။ ညောင်းတယ်။ ညိုမီ့ရင်တွေ တအားခုန်တာပဲ။ ကိုကို တအားချစ်သွားတာ ညိုမီ့စိတ်တွေ အခုထိ လှုပ်ရှားနေတုန်းပဲ။ တော်တော်ဆိုးတဲ့ ကိုကို။ မျက်စိလေး ခဏမှိတ်လိုက်တာ တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ တအားပင်ပန်းသွားတာပဲ။ အိမ်မက်ထဲမှာ ကိုကို ထပ်လာချစ်သေးတယ်။ ညိုမီ တအားဖက်ထားပစ်လိုက်တာပေါ့။ ဟွန့်။
တရေးနိုးလာတော့ အားနဲနဲရှိသွားတယ်။ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်သွားတော့မှ ကြမ်းဆက်တိုက်လိုက်တယ်။ မလွယ်ဘူး။ ညောင်းတယ်။ ကိုကို တအားဆိုးတာပဲ။ ပေါင်ကြားမှာ စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့။ ညနေဖက် ထမင်းစားသောက်ပြီးတဲ့အချိန်ထိ စပ်တာက မပျောက်ဘူး။ ဟန်မပျက် လုပ်နေပေမယ့် လမ်းလျှောက်ရင် စပ်တယ်။ ဆစ်ဆစ် ဆစ်ဆစ်နဲ့ စပ်လေ ကိုကို့ကို သတိရလေပဲ။ ကိုကိုကတော့ ဘယ်သွားနေလဲ မသိဘူး။ ပေါ်ကို မလာဘူး။ မေမေ့ကို ဆေးတွေ ဘာတွေ လိမ်းပေးပြီး အိမ်နောက်ဖေးတံခါးတွေ သေချာပိတ်၊ ငြီးစီစီရှိတာနဲ့ ရေထပ်ချိုးလိုက်တယ်။ ရေချိုးပြီးတော့ တကိုယ်လုံး နံ့သားဖြူသနပ်ခါး သွေးပြီး လိမ်းတာပေါ့။ အတွင်းခံတော့ မဝတ်တော့ဘူး။ စပ်လို့။ ဟာလာဟင်းလင်းနဲ့ နေရတာ တမျိုးပဲ။ မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ ညိုမီ့အဖုတ်လေးက အထိမှ မခံနိုင်တော့တာ။ တကိုယ်လုံး မွှေးမွှေးကြိုင်ကြိုင်လေး ဖြစ်သွားမှ ကိုကို မနက်က ပေးတဲ့ နားကပ်လေးကို ထုတ်ကြည့်တယ်။ လှသားပဲ။
“ဟိတ်”
“ဟင် ကိုကို”
ဟိုဘက်ခန်းက ကိုကို ဒီဘက်ကို ကျော်တက်ဖို့ ဟန်ပြင်တယ်။ ညိုမီ ဒိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတာပဲ။ ကိုကို လာပြန်ပြီ။ အခန်းထဲကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ဝင်လာတယ်။ လူကိုတွေ့တာနဲ့ သိမ်းကြုံးဖက်ပစ်လိုက်တော့တာပဲ။ ဟွန့်။ လူဆိုး။
“ကိုကိုနော် ဟွန့်”
“မွှေးနေတာပဲကွာ”
“မွှေးမှာပေါ့ တကိုယ်လုံး နံ့သားဖြူသနပ်ခါး လိမ်းထားတာ”
“ဒါဆို တကိုယ်လုံးနမ်းမယ်ကွာ”
“ဟာ ကိုကိုနော် တအားကဲတယ်”
“ညိုမီက သိပ်လှတာပဲကွာ နို့လေးတွေဆို တင်းနေတာပဲ”
“အ နာတယ် ကိုကိုရဲ့ ကျိန်းနေပြီ”
“နေ့လည်က ကိုကို လာတော့ ညိုမီ ကြမ်းတိုက်နေတာလား”
“ဟင့် ဟုတ်တယ်လေ”
“ဖင်ကြီးက အယ်နေတာပဲကွာ”
“အာ ကိုကိုနော်”
ကိုကို ညိုမီ့တင်ပါးတွေကို နယ်တယ်။ ညိုမီ့တင်ပါးတွေက စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်နေတာ။ နေ့လည်က ကိုကို တအားညှစ်ထားတာလေ။ ကိုင်မိတာနဲ့ ကိုကို မလွှတ်တော့ဘူး။ ညိုမီ့တင်ပါးတွေကို နယ်တယ်။ စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့ ညိုမီ့စိတ်ထဲ ဟင်းဟင်း ဟင်းဟင်း ဖြစ်လာတာပေါ့။
“ညိုမီ ကိုကို ဝယ်ပေးတဲ့ ဂါဝန် ဝတ်ကြည့်ကွာ”
“ဘာဂါဝန်လဲ ဟိုရှင်မီးလား”
“ရှင်မီးမဟုတ်ပါဘူး ညဝတ်ဂါဝန်”
“တိုတိုလေး ကိုကိုကလဲ”
“ဝတ်ကြည့်ပါဆို ချွတ်”
“ရတယ် ရတယ် ညိုမီ့ဘာသာ လဲမယ်”
“မရဘူး ကိုကို ချွတ်ပေးမယ်ကွာ”
ညိုမီ ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲက ခွာပြီး အဝတ်တွေကို လဲမလို့ ကိုကို ပေးမလဲဘူး။ ကိုကို ကိုယ်တိုင် ညိုမီ့အင်္ကျီတွေကို ချွတ်တယ်။ ညိုမီ ရှက်တာပေါ့။ ဟိုကာ ဒီဆွဲနဲ့ နောက်ဆုံးတော့လဲ ညိုမီ့တကိုယ်လုံး ဘာအဝတ်မှ မရှိတော့ဘူး။
“လာ ဒါလေး ဝတ်ကြည့်”
ညိုမီ့ခေါင်းမှာ ဂါဝန်ကို အတင်းစွပ်ပေးတယ်။ ညိုမီ ဝတ်ရတော့တာပေါ့။ ဘယ်လိုမှန်းလဲ မသိဘူး။ ဂါဝန်က ခပ်ပါးပါး၊ တိုကလဲတို။ ဟိုမလုံ ဒီမလုံနဲ့။
“မိုက်တယ်ကွာ သိပ်လှတာပဲ”
လှမှာပေါ့။ ညိုမီ့နို့တွေဆိုလဲ မပေါ့်တပေါ်။ တင်ပါးကလဲ မလုံ့တလုံ။ ထိုင်ရမလို ထရမလို။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး တကယ်ပါပဲ။ ကိုကိုကတော့ ကြိုက်မှာပေါ့။ မျက်လုံးတွေ အရောင်တွေ လက်လို့။ ညိုမီ ကြက်သီးတောင် ထလာတယ်။
“ညိုမီ”
“ရှင်”
“သိပ်လှတယ်ကွာ”
“အို”
ကိုကို့လက်တွေက ညိုမီ့ခါးကို ဖက်ပြီး လက်တွေက လိုက်စမ်းတယ်။ ဟိုပွတ်ဒီပွတ်နဲ့။ ညိုမီ ယားတာပေါ့။ တင်ပါးတွေကိုလဲ ဖွဖွလေး နယ်ပြီး
“ညိုမီ သိပ်လှတာပဲကွာ”
“အားလုံး ကိုကို့အတွက်ပါပဲရှင်”
“အဟားး”
ကိုကို ပျော်သွားတဲ့ပုံပဲ။ အဲဒီလို ပြောသာပြောရတယ်။ ညိုမီ ရှက်တယ်။ ရှက်ပေမယ့် ဘာလို့မှန်းကို မသိပါဘူး။ ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားတယ်။
“ညိုမီ ကိုကို့ကို ချစ်လားဟင်”
“ချစ်တာပေါ့ ကိုကိုရဲ့ မသိသေးဘူးလား”
“ကြားချင်လို့ပါကွာ”
“အရမ်းချစ်တယ် ကိုကို”
“အဟားး အဲဒါတွေကြောင့် သိပ်ချစ်တာ”
“အပိုတွေပါနော် ဒီမှာတော့ ကျိန်းနေပြီ သိရဲ့လား ကိုကိုရဲ့”
“ကျိန်းနေတယ်”
“ဟိုဟာတွေ နာနေပြီ ကိုကိုရဲ့”
ညိုမီ ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေး တိုးပြီး ခပ်တိုးတိုးလေး ချွဲပစ်လိုက်တယ်။ တကယ်လဲ ညိုမီ နာနေတာပါ။ အပြစ်ဆိုချင်တာ မဟုတ်ပေမယ့် တကယ်ချစ်တယ်ဆိုတာတော့ ကိုကို့ကို သိစေချင်တယ်။ ကိုကို ညိုမီ့ကို ဖက်ထားတယ်။ အဲဒီလိုဆို ညိုမီ ကြားရတာပေါ့။ ကိုကို့ရင်ခုန်သံတွေ။
“ပြပါအုံး ကိုကို ကြည့်မလို့”
“အာ ကိုကိုကလဲ”
“ဟိုနေရာ နာနေတာ မှတ်လား”
“အင်း”
“ဒါလေးရော ကျိန်းနေသေးလား”
“အို ကိုကိုနော်”
အဝတ်ပါးပါးလေး အောက်မှာ စူထွက်နေတဲ့ ညိုမီ့နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ တို့တယ်။ ဖိပြီး ပွတ်တယ်။ ညိုမီ ဘယ်လိုနေရမှာလဲ။ ညိုမီ့ တကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားတာပေါ့။
“ဒါလေး ကျိန်းနေသေးလား”
“ကျိန်းနေတာပေါ့ ကိုကိုရဲ့ ဟင့်”
“ဒါဆို မရတော့ဘူး လာ လာ”
ညိုမီ့ကို ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်ခိုင်းတယ်။ ညိုမီ လှဲချလိုက်တော့ ကိုကို့အနမ်းတွေက ညိုမီ့ပါးပြင်ပေါ်ကို ဝဲကျလာတယ်။ ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်။
“ကိုကို ညိုမီ့ကို ချစ်လားဟင်”
“ချစ်တာပေါ့ကွာ”
“ဘယ်နေရာကို အချစ်ဆုံးလဲ”
“ဟောဒီနေရာ”
“အွန်”
ကိုကို ညိုမီ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိနမ်းပစ်လိုက်တော့ ညိုမီ ဘာဆက်ပြောလို့ရတော့မှာလဲ။ မွတ်သိပ်တဲ့ ကိုကို့အနမ်းတွေကို ညိုမီ တုံ့ပြန်ရတော့တာပေါ့။ ကိုကို့လည်တိုင်ကို တအားဖက်ထားပြီး ကိုကို့ကို အတင်းပြန်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်။ ကိုကို အဲဒီလိုနမ်းရင် အသွေးအသားတွေက ကြွလာတာ သိပ်ဆိုးတာပဲ။ ဘာမှ မသိတော့ဘူး။ ကိုကို့အချစ်ကို ခံချင်တဲ့စိတ်ကြောင့် ညိုမီ့တကိုယ်လုံး ထိန်းမရတော့ဘူး။ ကိုကိုလဲ ညိုမီ့ကို တအားနမ်းတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်ရုံမကဘူး။ လက်တွေကလဲ ညိုမီ့နို့တွေကို နယ်တော့တာပဲ။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး ကိုကိုရဲ့။ ဟင့်။
ကိုကို သိပ်နမ်းတတ်တာပဲ။ နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းရုံတင်မကဘူး။ လည်တိုင်လေးကိုလဲ နမ်းတယ်။ နားရွက်လေးကိုလဲ နမ်းတယ်။ သိပ်အသဲယားတယ်။ ညိုမီ သိပ်ယားတာပဲ။ ကိုကို့ကို တအားဖက်ထားပစ်လိုက်တာပေါ့။ ကိုကို ညိုမီ့ နားရွက်လေးကို လျှာလေးနဲ့ တို့ပြီး ကလော်ပစ်တယ်။
“အိုး ကိုကို”
“မလုပ်နဲ့ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း”
ညိုမီ့စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင်ကို ဖြစ်သွားတာပဲ။ နို့တွေဆို ကော့တက်လာတယ်။ အကြောတွေဆို တင်းကနဲပဲ။ ကိုကို သိပ်ဆိုးတယ်။ ညိုမီ့နို့သီးခေါင်းလေးကို ဖိပြီး ချေပစ်တယ်။ ညိုမီ မနေတတ်ဘူး။ ညိုမီ တကယ်မနေတတ်ဘူးဆို။ တကိုယ်လုံးကို တွန့်လိမ်သွားတာပဲ။ ရုန်းလို့လဲမရဘူး။ ကိုကို ဖက်ပြီး တအားနမ်းတယ်။
“တော်ပါတော့နော်”
“အရမ်းယားတယ်ဆို ဟင့်”
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း”
“အာ”
ညိုမီ သိတယ်။ အကြောတွေ ဆွဲပြီး တအားကော့ပစ်လိုက်တယ်။ ကိုကို့လက်ကလဲ မရမက ညိုမီ့အဖုတ်လေးကို ပွတ်တော့တာပဲ။ နားရွက်ကိုလဲ ကလိတာ တအား။ အောက်ကလဲ ပွတ်တာ အရမ်းပဲ။ ထိန်းနေတဲ့ကြားက စိတ်က လေထဲ လွင့်ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားရော။ ကိုကို့ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားတဲ့ကြားက ဗြန်းကနဲ ဗြန်းကနဲ အရည်တွေ ထွက်ကျကုန်တယ်။ ညိုမီ တအားမောတာပဲ။
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း”
“အီ … ထွက်ကုန်ပြီ ကိုကိုရယ် ဟင့်”
သုံးလေးငါးခါ တုန်တက်သွားတဲ့အချိန်မှာ ညိုမီ့အရည်တွေ ထွက်တာ ရပ်သွားတယ်။ သိပ်မောတာပဲ။ လူတကိုယ်လုံး နုံးချိသွားတယ်။ အသက်ကို ဘယ်လိုရှူရမလဲ မသိဘူး။ ကိုကို့ကို ဖက်ထားရင်း ညိုမီ့မျက်လုံးလေးကို မှိတ်ပြီး အမောဖြေရတာပေါ့။ မောတယ် ကိုကိုရယ်။
ပြီးပါပြီ။
