လယ္ကြင္းထဲကလိုပြဲ

ဒီေန႔ လုပ္စရာေလး နဲနဲပါးပါး လုပ္ၿပီး လယ္တဲထဲ ေဆးလိပ္တိုေလးနဲ႔ မွိန္းေနတုန္း ျဗဳံးဆို ခင္လွ ေပါက္ခ်လာတယ္။ မ်က္စိတဆုံး ျမင္ေနရတဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ကို ေငးၿပီး ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးေနတာမို့ ဒီေကာင္မ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ဦးေမာင္လွႀကီး ဆိုၿပီး က်ဳပ္နာမည္ေခၚလို့ လယ္တဲထဲ ဝင္လာမွ ေတြ႕လိုက္တာ။ ခင္လွ ဆိုတာ က်ဳပ္တို့ ရြာထဲက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မုဆိုးမ ျဖစ္ေနတာ။ ေျပာရရင္ က်ဳပ္နဲ႔ ျဖစ္ဖူးတဲ့ မတူး တို့နဲ႔ အရြယ္တူေပါ့။ သူ႔လင္က မႏွစ္က က်ဳပ္လို ပိုးထိတာ။ က်ဳပ္က ကံေကာင္းလို့ မေသေပမဲ့ သူ႔လင္ ကိုထြန္းေသာင္ ကေတာ့ ကုလို့ မမွီလို့ အသက္ပါ ပါသြားတာ။ အိမ္ေထာင္က်တာျဖစ္ တႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ ႏွစ္ အမ်ားဆုံး ရွိအုံးမယ္ ထင္တယ္။

ခုေတာ့ မုဆိုးမ ျဖစ္ၿပီး သူ႔တေယာက္ထဲ ျဖစ္သလို ႐ုန္းကန္ေနေလရဲ့။ “ဟဲ့ ဘာတုန္းဟ” သူေခၚေတာ့ က်ဳပ္ကလဲ ျပန္ထူးၿပီး ဝင္လာတဲ့ ခင္လွ ကိုၾကည့္မိတယ္။ ဒီေကာင္မ မေတြ႕တာေတာင္ အေတာ္ၾကာၿပီ၊ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး နဲ႔ ၾကည့္လို့ေကာင္းသား၊ ရြာသူဆိုေတာ့ ထမီက တိုတို၊ ပုဝါစုတ္ေလး ေခါင္းေပါင္းလို့၊ ဝလာလို့ ထင္ပါရဲ့ ရင္ဖုံးအက်ီက ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ ျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔ရင္ကို မနဲတင္းေအာင္ ဆြဲထားသလိုျဖစ္ၿပီး တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေလးနဲ႔ေဖါင္းေနတာ ၾကည့္လို့ေတာင္ ေကာင္းေသး။ “ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဦးေမာင္လွႀကီးေရ… အားေနတာနဲ႔ ေလၽွာက္လာတာ.. ၿပီးေတာ့ ဦးေမာင္လွႀကီးကိုလဲ ေမးစရာ ရွိလို့” “ဘာမ်ာလဲဟ” “တျခားမဟုတ္ပါဘူး… ဒီႏွစ္ ဦးေမာင္လွႀကီး လယ္မွာ ေကာက္စိုက္ဘို့ လူျပည့္သြားၿပီလားလို့” “ဘာလဲ နင္ ငါ့လယ္မွာ လာစိုက္မလို့လား” “အင္း.. အဲဒါလဲ လာေမးတာ” “ဒါဆိုရပါတယ္… အခ်င္းခ်င္းေတြဘဲ.. လာစိုက္” “ဒါဆိုလဲ ေက်းဇူးပါဘဲေတာ္” ေျပာရင္း ဆိုရင္း ခင္လွက က်ဳပ္ေဘး ဝင္ထိုင္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ေခါင္းမွာ ေပါင္းထားတဲ့ ပုဝါကို ျဖဳတ္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ဟိုတို့ ဒီတို့ လုပ္ရင္း “မိုးဦးက်သာဆိုတယ္ ခုထိ ပူတုန္း” “ေအးဟ ပူလြန္းလို့ ငါေတာင္ အဝတ္မကပ္နိုင္ဘူး… ဒီလို အပူမ်ိဳးနဲ႔ ဒီႏွစ္ ေရေတာင္ တင္ပါ့မလားဘဲ… မိုးကလဲ နည္းလိုက္တာ” က်ဳပ္ကလဲ ထုံးစံအတိုင္း တေယာက္ထဲလဲ ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ အေပၚပိုင္းက တုံးလုံး၊ လုံခ်ည္တိုကိုေတာ့ ေပါင္ၾကားစုထည့္လို့ တင္ပလင္ေခြ ဒူးေပၚေပါင္ေပၚ ထိုင္ေနတာ။ “ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဦးေမာင္လွႀကီး… ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆို မိုးကေကာင္းေကာင္းရြာေနၿပီ… ဒီႏွစ္မွ မိုးကလဲ ေနာက္က်လိုက္တာ” ေျပာရင္း ခါးေလာက္ဘဲ အဝတ္ရွိတဲ့ က်ဳပ္ခႏၲာကို မ်က္လုံးေဝ့ၾကည့္တာ သတိထားမိတယ္။

ဒီေကာင္မ ဒီကိစၥ တခုထဲနဲ႔ေတာ့ ငါ့ဆီေရာက္တာ မျဖစ္နိုင္ဘူး၊ ဒီကိစၥက ရြာထဲေတြ႕ လွမ္းေမးလိုက္လဲ ရတဲ့ဟာကို ဘာေၾကာင့္ ေျခရွည္ၿပီး ငါ့လယ္ထဲထိ ေရာက္လာလဲ မသိဘူး၊ ေတြးမိၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလိုက္တယ္။ “ေတြ႕တုန္းစပ္စုအုံးမယ္… နင္ကိုၾကည့္ရတာ ေခ်ာလို့လွလို့ အရြယ္ကလဲ ငယ္… ႐ုပ္ရည္ေလးကလဲရွိ… တေယာက္ထဲ ႐ုန္းကန္ေနရတာ မပင္ပန္းဘူးလား… တပင္လဲ တပင္ထူ ဘို့ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား” “အမေလး ေျပာမွ ေျပာတတ္တယ္ ဦးေမာင္လွႀကီးရယ္…က်မလို မုဆိုးမ ဘယ္သူယူမတုန္း” “ဟ မုဆိုးမဆိုေပမဲ့ နင္က လွတုန္းပတုန္းဆိုေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့သူေပၚၿပီး ယူမဲ့သူရွိမွာေပါ့ဟ” “မရွိပါဘူးေတာ္… မုဆိုးမဆိုမွ ဘယ္သူက ယူမလဲေတာ့… ပီးေတာ့ ခင္လွက ဘာလွလို့လဲ… ရြာထဲက အပ်ိဳေတြက ခင္လွထက္ အမ်ားႀကီးသာပါ့ေတာ္.. ယူခ်င္းယူ သူတို့သြားယူမွာေပါ့” “ေအးေလ ဒါလဲဟုတ္တာဘဲ.. မုဆိုးမဆိုေတာ့လဲ ခက္သား.. နင္ကလဲ ကံဆိုးပါတယ္… နင့္ေယာက္က်ားက ပိုးထိတာ အသိေနာက္က်လို့ ျဖစ္သြားတာ.. ငါ့လိုသာ အသိေစာရင္ ကုရင္ မွီတယ္” “ကုသိုလ္ကံေပါ့ ဦးေမာင္လွရယ္.. ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ” က်ဳပ္ အျဖစ္နဲ႔ယွဥ္ေျပာရင္းနဲ႔ က်ဳပ္ မေအးကို ႐ုတ္တရက္ သတိရသြားတယ္။

ခင္လွ သူလဲ မေအးလို ျဖစ္ေနလို့ မ်ားလား၊ ဒါေၾကာင့္ သူ မုဆိုးမ ျဖစ္တာထင္တယ္။ စဥ္းစားမိတာနဲ႔ လႊတ္ကနဲ ပါးစပ္က ထြက္သြားတယ္။ က်ဳပ္ဝသီ ကိုက ဒီလိုဘဲ၊ “ငါ အခုမွ စဥ္းစားမိတယ္.. နင္မုဆိုးမျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း..” ေျပာရင္းတမ္းလမ္း က်ဳပ္တိကရဲ ရပ္သြားတယ္။ ဟိုက္ သူက မိန္းခေလး ေျပာလို့ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္တယ္လို့ စဥ္းစားမိၿပီး စကားကို ေလၽွာခ်လိုက္တယ္။ “အာ… နင့္ကို ေျပာလို့ မျဖစ္ပါဘူး… နင္လဲ သိခ်င္သိမွာေပါ့” “ဘာမ်ားလဲ ဦးေမာင္လွႀကီးရဲ့.. က်မက ဘာသိရမွာလဲ” “ေအး ေအး မသိလဲ ၿပီးေရာ.. ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး” က်ဳပ္ဖာသာက်ဳပ္ အေတြးေပါက္ၿပီး ျပဳံးစိစိ နဲ႔ သူ႔ကိုေျပာေတာ့ သူက ပိုသိခ်င္တယ္နဲ႔ တူတယ္။

အတင္း မရမက ေမးေတာ့တာဘဲ။ “ဘာလဲ ဦးေမာင္လွႀကီး… ေျပာ ေျပာ” “အာ နင္ကလဲ ေျပာလို့ မေကာင္းပါဘူးဆိုမွ အတင္းေမးေတာ့တာဘဲ” “ဘာလို့ေျပာလို့ မေကာင္းရမွာလဲ.. ဘာအေၾကာင္းမို့လဲ ေျပာ ေျပာ” “ဟ နင္သိၿပီးသားလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့” ဒီလိုနဲ႔ သူကလဲ အတင္းေမး၊ က်ဳပ္ကလဲ ဒါဘဲ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေျပာရင္း ဂ်ာေအး သူ႔ အေမရိုက္တဲ့ ဇတ္ခင္းေနတာ အေတာ္ၾကာတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ “ကဲ နင္ဒီေလာက္သိခ်င္ေနတာ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားၿပီး ေျပာရတာေပါ့… ေနာက္မွ ငါ့ကို အဆိုးမဆိုနဲ႔” “မဆိုပါဘူး.. တခါထဲ ေျပာဆိုမေျပာဘူး ေစ်းက ကိုင္ေနေသးတယ္” “ေအာ္ နင္ကလဲ ေျပာသင့္လား မသင့္လားလဲ ရွိေသးတယ္ေလဟာ” “အမေလး ဒီလူနဲ႔ ဒီလူ.. ေျပာပါဆိုမွ ရွည္ေနေသးတယ္ တခါတည္း” “ကဲ ဒီေလာက္သိခ်င္တာ ေျပာမယ္” ဆိုၿပီး ေအာ္ေျပာရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ မၾကားတဲ့ ေနရာမွာ သူ႔ အနားနဲနဲတိုးလို့ ေလသံကို နဲနဲႏွိပ္ၿပီး “နင္ မုဆိုးမျဖစ္တာ နင့္ဟိုဟာမွာ မွဲ႕ပါလို့မဟုတ္လား” “ဘယ္လို ဘယ္လို ဦးေမာင္လွႀကီး ဘယ္ဟိုဟာလဲ” “အာ နင္ကလဲ.. နင့္ဟိုဟာပါဆို.. နင့္ မိန္းမဟဝွာေလဟာ.. ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ကဲ ေျပာ” က်ဳပ္အေျပာကို ခင္လွ ဘာသေဘာက်တယ္မသိ၊ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း ျပန္ေျပာတယ္။

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္.. ဦးေမာင္လွႀကီးကလဲ… ႀကံႀကံဖန္ဖန္ လာေျပာျပန္ၿပီ” “ဟဲ့ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဟ.. ငါ့ကို မွဲ႕က်မ္းေၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ေသခ်ာေျပာျပသြားတာ… အဲ့ေနရာ မွဲ႕ပါတဲ့ မိန္းမေတြက ေယာက္က်ားယူရင္ မုဆိုးမ ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့… နင့္မွာ ပါတယ္မို့လား.. ငါ့ကို မရွက္နဲ႔ မွန္မွန္ေျပာ” “ဘယ္ကလာ ဦးေမာင္လွႀကီးမ်ား ဘာရွက္ရမွာလဲ… အဲဒီေနရာမွာေတာ့ မပါ ပါဘူးေတာ္… က်ဳပ္တကိုယ္လုံးမွာ မွဲ႕က ရင္သားမွာသာရွိတာ… ရွိတာမွ ေသးေသးေလးေတာင္ မဟုတ္ဘူး ထင္းေနတာ.. ေဟာဒီေနရာမွာ” ခင္လွက သူ႔မွဲ႕ရွိတဲ့ ညာဘက္ရင္သားေနရာကို အကၤ်ီေပၚက လက္ညိဳးနဲ႔ ေထာက္ျပရင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဘဲေျပာတယ္။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းမရွိ။ မုဆိုးမ မို့လားေတာ့ မသိ၊ က်ဳပ္ကလဲ အဲ့လို ပြင့္လင္းမွ သေဘာက်တာနဲ႔ေတာ့ အံကိုက္။

“ဒါဆို နင္မုဆိုးမ ျဖစ္တာ အဲဒါနဲ႔ မဆိုင္ဘူး ထင္တယ္.. ကံတရားေၾကာင့္ဘဲလို့ ေျပာရေတာ့မယ္ထင္တယ္… နင့္ေယာက္က်ား ထြန္းေသာင္ ဆုံးေတာ့ နင္တို့ ညားတာ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဘဲ ရွိအုံးမယ္ ထင္တယ္” “အင္း တႏွစ္နဲ႔သုံးလဘဲရွိေသးတာ…ခင္လွ ကံကို ဆိုးပါတယ္” “ေအးေပါ့ဟာ.. သတၱဝါတခု ကံတခုေပါ့… ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ.. ဒါနဲ႔ တခါတေလ နင့္ေယာက္က်ားကို သတိမရဘူးလား” “ရတာေပါ့ ဦးေမာင္လွႀကီးကလဲ.. ေမးမွ ေမးတတ္တယ္” “ဟဲ့ ငါေျပာတာ ဟို ရိုးရိုးသားသား သတိရတာ ေမးတာမဟုတ္ဘူးဟ” က်ဳပ္က ရယ္က်ဲက်ဲ နဲ႔ ေသြးတိုးစမ္းလိုက္တယ္။

ခင္လွက က်ဳပ္ခပ္ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ လွမ္းေမးတာကို သေဘာေပါက္ပုံနဲ႔ က်ဳပ္ေပါင္ကို လွမ္းရိုက္ရင္း “ဦးေမာင္လွႀကီး” လို့ သေဘာေပါက္ပုံနဲ႔ က်ဳပ္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေလသံနဲ႔ က်ဳပ္ကိုလွမ္းေအာ္တယ္။ ေအာ္တယ္သာေျပာသာ ေလသံက မႀကိဳက္တဲ့ အသံမဟုတ္မွန္း က်ဳပ္ခ်က္ျခင္းသိလိုက္တာေၾကာင့္ အေလၽွာ့မေပးဘဲ “ဘာလဲဟ.. ငါကသိခ်င္လို့” “ဘာလို့ သိခ်င္ရတာလဲ” “ေအာ္ ငါတို့အျဖစ္နဲ တိုက္ဆိုက္သလားလို့” “ဘာအျဖစ္လဲ” “နင္သိတဲ့အတိုင္း သန္းျမလဲ ေယာက္က်ားနဲ႔ကြဲၿပီး ျပန္ေရာက္လာတာမို့လား… အဲဒီမွာ သူလဲ ခနခန သတိရၿပီး ငါနဲ႔ညားတာေလ… ဟား ဟား ဟား ဟား” “ဦးေမာင္လွႀကီးကေတာ့ ေျပာၿပီ… သန္းျမေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ … က်ဳပ္မွာေတာ့ သတိရလဲ ညားမဲ့သူမရွိပါဘူးေတာ္” “ေျပာပါ နင္တကယ္သတိရလား” ခင္လွ ခ်က္ျခင္း မေျဖ၊ က်ဳပ္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။

က်ဳပ္ကလဲ ခင္လွကို ၾကည့္တယ္။ ၾကည့္ရင္း က်ဳပ္ရင္ထဲ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ေသြးပူလာသလိုဘဲ၊ ေျပာင္ႀကီးေတာင္ နဲနဲတင္းလာတယ္။ က်ဳပ္တို့ အခ်င္းခ်င္း မ်က္စိခ်င္း ခနဆုံၿပီး ခင္လွ ျပဳံးတုန္းတုန္း လုပ္ရင္း ဟိုဘက္လွည့္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ရတာေပါ့ ဦးေမာင္လွႀကီးကလဲ.. မရဘဲ ေနမလား… ဟြန္း ဘာေတြ ေလၽွာက္ေမးေနမွန္း မသိဘူး… မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး” တဲ့က်ဳပ္နဲနဲ သေဘာေပါက္သြားတယ္၊ လူသူမနီးတဲ့ ဒီလိုေနရာမွာ က်ဳပ္နဲ႔ ခင္လွ ႏွစ္ေယာက္ထဲ။ သူ႔စိတ္ထဲလဲ တခုခု ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ က်ဳပ္သိလိုက္ၿပီ၊

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ.. ငါသိတယ္ ငါသိတယ္” က်ဳပ္က ရယ္က်ဲက်ဲ နဲ႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ သူက “ဘာသိတာလဲ… ဦးေမာင္လွႀကီးေနာ္” “နင္သတိရတာ ကိုေျပာတာေလ ငါသိတာေပါ့…. ထြန္းေသာင္ႀကီး အေၾကာင္း… ဒီေကာင္လား အရင္က ငါတို့ သူ႔ကို ထြန္းေတာင္လို့ ေခၚတာ… ေတာင္လြန္းလို့ မိန္းမ ျမန္ျမန္ရတာေလ ဟား ဟား ဟား ဟား” “ဦးေမာင္လွႀကီးကေတာ့ ေျပာၿပီ ခစ္ ခစ္” “အမယ္ ငါေျပာတာ မဟုတ္တာက်ေနတာဘဲ… ကဲေျပာ တေန႔ဘယ္ႏွစ္ခါလဲ ဟား ဟား ဟား” “သြား . . ဦးေမာင္လွႀကီးေရာ မေတာင္တာက်ေနတာဘဲ.. ေတာင္လြန္းလို့ သန္းျမနဲ႔ ညားတာမဟုတ္ဘူးလား” “ဟား ဟား ဟား ဟား ေအးေပါ့ဟ” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဦးေမာင္လွႀကီး ပုံၾကည့္တာနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွန္း လူတိုင္းသိတယ္.. ဒါေၾကာင့္ ရြာထဲက ေကာင္မေတြ ေျပာေနၾကတာ ဒီေလာက္ထတဲ့ သန္းျမ ေမာင္လွနဲ႔ေတြ႕မွ ၿငိမ္က်သြားတာတဲ့ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္” ရြာထဲကေကာင္မေတြ တကယ္ေျပာတာလား၊ ခင္လွဘဲလုပ္ဇတ္ထြင္တာလားမသိ။ ဒီအေျပာနဲ႔ဆို အေျခေနက ေကာင္းမွန္း က်ဳပ္သိလိုက္ၿပီ။ “ဟား ဟား ဟား ဟား နင္ေျပာတာမွန္တယ္… အခုေတာင္ နင့္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ေတာင္ေနၿပီေနာ္” တဟားဟားနဲ႔ စသလိုေနာက္သလို ေျပာရင္း သူ႔လက္ လမ္းဆြဲလိုက္တယ္။

“အဲ့ ဦးေမာင္လွႀကီးကလဲ….” သူ႔ေလသံ မဆုံးခင္မွာ ကိုယ္ပါလွမ္းဖက္လိုက္ေတာ့ ခင္လွက ေလသံခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ “ဦးေမာင္လွႀကီးရယ္ ခင္လွကို အထင္ေတာ့ မေသးပါနဲ႔ေနာ္” ညင္းတာေတာ့ မဟုတ္၊ သူ႔ပုံက ခံလဲခံခ်င္တယ္။ အထင္ေသးမွာလဲ စိုးတဲ့သေဘာလို ျဖစ္ေနတာမို့ “မေသးပါဘူးဟာ… ငါ နင့္ကို နားလည္ပါတယ္…. ငါလဲ နင့္လိုပါဘဲဟာ” “ဦေမာင္လွႀကီးကလဲ ေျပာၿပီ.. ဦးေမာင္လွႀကီးက မိန္းမနဲ႔ဟာ” “မိန္းမနဲ႔ဆိုေပမဲ့ ခုသန္းျမက ငါကို အနားမကပ္မခံေတာ့ဘူးဟ” “ဒီေလာက္ေတာင္တဲ့သူ အနားအကပ္မခံဘဲ ေနမလား.. ေလၽွာက္ေျပာေန” “နင္မသိပါဘူးဟာ… ငါတို့အေၾကာင္း… သန္းျမက အခုတေလာ ဘာျဖစ္တယ္မသိဘူး.. ငါ့ကို အကပ္ကိုမခံေတာ့တာ.. သူရိုးသြားလို့ေနမွာေပါ့” “ဒါေၾကာင့္ ခု ခင္လွကို လာကပ္တာေပါ့ေလ ဟုတ္လား” “ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဒါကေတာ့ နင္နဲ႔ငါက လိုအပ္တာခ်င္း တူေနတာကိုး… လူဆိုတာ လိုအပ္တာတူမွ ေပါင္းလို့ရတာဟ” “ခစ္ ခစ္ ဦးေမာင္လွႀကီးက ေျပာတတ္တယ္” “ဟဲ့ ငါေျပာတာ မဟုတ္လို့လား…. လာ လာ ငါ့ေပါင္ေပၚ အိပ္ခ်လိုက္ ေတာ္ၾကာ အေဝးက တေယာက္ေယာက္ျဖတ္သြားရင္ ႏွစ္ေယာက္ပူးေနတာ ျမင္သြားလို့ လာစပ္စုေနအုံးမယ္” “ဟြန္း ဦးေမာင္လွႀကီးက ရိုးမလိုလိုနဲ႔ ဥာဏ္ခ်ည္းဘဲ” ပါးစပ္ကသာ ေျပာေပမဲ့ ခင္လွက ေဘးဘီ လွမ္းၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ေပါင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္။

ေပါင္ၾကားက ေျပာင္ႀကီးကေတာ့ စားရေတာ့မယ္မွန္း သိလို့လား မသိ ေတာ္ေတာ္ေလးကို တင္းေနၿပီ၊ က်ဳပ္က ခင္လွ ေခါင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ က်ဳပ္ေပါင္ၾကားထဲ ဆြဲထည့္လိုက္ေတာ့ တင္းေနတဲ့ ေျပာင္ႀကီးက ခင္လွ ေခါင္းနဲ႔ ထိေရာ။ “အမေလး ဘာႀကီးလဲဟ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္” “သိခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဖာသာၾကည့္… ငါက ခု နင့္ နို့က မွဲ႕ကို ၾကည့္မလို့” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္” ေျပာရင္း က်ဳပ္ေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္ၿပီး ပက္လက္လဲေနတဲ့ ခင္လွ အက်ီကို တလုံးခ်င္း ျဖဳတ္လိုက္တယ္။

ခင္လွက က်ဳပ္ၾကယ္သီး ျဖဳတ္ေနတာကို မညင္း။ “ဦးေမာင္လွႀကီးေနာ္… ခင္လွက ကိုထြန္းေသာင္ ဆုံးကတည္းက ဘယ္သူနဲ႔မွ ျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး… အထင္ေတာ့ မေသးနဲ႔… ခု ဦးေမာင္လွႀကီး မို့လို့” “ဒါေတြ ငါနားလည္ပါတယ္ ခင္လွရာ… နင္ေျပာမေနနဲ႔… ခု ငါ့ကို ထြန္းေသာင္လို့ဘဲ သေဘာထားလိုက္” “ဦးေမာင္လွႀကီကေရာ ခင္လွကို သန္းျမ လိုသေဘာထားမွာမို့လို့လား” “ငါက နင့္ကို သန္းျမ လို့ေတာ့ သေဘာမထားပါဘူး… နင္က ပိုလွေနတဲ့ဟာ… နင့္ကို နင္လို့ဘဲ သေဘာထားမယ္” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဦးေမာင္လွႀကီး ကေတာ့ေလ ေျပာတတ္တယ္” ေျပာရင္ အကၤ်ီၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္ေတာ့ ေဘာ္လီကို ဆြဲလွန္ရင္း ထင္းေနေအာင္ ေပၚေနတဲ့ မွဲ႕ကို လက္နဲ႔ အသာပြတ္ၾကည့္ရင္း “မွဲ႕က နင့္ရင္သားမွာ ထင္းကနဲဘဲဟ… ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္ နင့္နို့ေတြ ထြားတာ.. ငါက အဲလိုမွ ႀကိဳက္တာ” ေျပာလဲေျပာ လက္က နို့အုံႀကီးကို ဆုတ္လို့၊ အိကနဲ အိကနဲ ခင္လွနို့ ကိုင္လို့ေကင္းခ်က္၊ ကိုင္ေနရင္း အားမရေတာ့ ကုန္းစို့လိုက္တယ္။

“အိ” ခင္လွဆီက အိ ကနဲ အခ်က္အသံထြက္ၿပီး တိတ္သြားတယ္။ ခနေလးၾကာေတာ့ တဟင္းဟင္း နဲ႔ အသက္ရွုသံ ခပ္ျပင္းျပင္းထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္က က်ဳပ္ ခႏၲာကိုယ္ ကိုဟိုပြတ္ဒီပြတ္နဲ႔၊ ေနာက္ အလိုလို က်ဳပ္ေပါင္ၾကားထဲ ဝင္လာၿပီး ေျပာင္ႀကီးကို ဖမ္းဆုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒါမွ က်ဳပ္ႀကိဳက္တာ၊ ခင္လွနို့က ထြားကလဲထြား၊ ကိုင္လို့လဲေကာင္း၊ စို့လို့လဲ ေကာင္းတာမို့ အေတာ္ၾကာတယ္၊ တေမာစို့ၿပီးမွ “ခင္လွ” “အင္” “နင္ ရြာထဲက ေရခဲေခ်ာင္းစားဖူးလား” “အင္း ဘာျဖစ္လို့လဲ” “ေအာ္ ငါ့ ေရခဲေခ်ာင္း စားမလားလို့” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဦးေမာင္လွႀကီးဟာက ေရခဲေခ်ာင္းလဲ မဟုတ္ဘူး” ပါးစပ္က ေျပာေပမဲ့ ခင္လွ ပက္လက္လွဲေနရာက က်ဳပ္ဘဲ ေစာင္းလို့ က်ဳပ္ေကာင္ေျပာင္ႀကီးကို မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာကိုင္ၾကည့္ရင္း သူ႔ ႏွုတ္ခမ္းကို ဝက္လိုစူလို့ ေျပာင္ႀကီးနဲ႔ ေတ့လိုက္ ခြာလိုက္ လုပ္ကစားေနရင္း “ဦးေမာင္လွႀကီးေရာ ဘိန္းမုံ႔ စားဖူးလား ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္” သူ႔အေျပာကို က်ဳပ္ ခ်က္ျခင္း သေဘာေပါက္တာမို့ “ဘာလဲ နင့္ေယက္က်ား ထြန္းေသာင္ႀကီးက ဘိန္းမုံ႔ ႀကိဳက္လို့လား” “အင္း အရမ္းႀကိဳက္တာ” “သူႀကိဳက္တာလား နင္ႀကိဳက္တာလား” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္” က်ဳပ္ဘာမွမေျပာေတာ့၊ က်ဳပ္ ခင္လွ ေဘးေျပာင္းျပန္အိပ္ခ်လိုက္တယ္၊ က်ဳပ္ေခါင္းက ခင္လွတင္ပါးနား၊ သူ႔ ထမီကို ဆြဲေျဖခ်လို့ က်ဳပ္မ်က္ႏွာေပၚ ဆြဲတင္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ေျပာင္ႀကီး ခင္လွပါးစပ္ထဲ ေရာက္သြားမွန္း က်ဳပ္သိလိုက္တယ္။

ခင္လွေျခေထာက္ေတြကို ေကြးလို့ က်ဳပ္ကိုယ္ေပၚမွာ ဒူးေထာက္သလို ပုံစံေျပာင္းလိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ဘိန္းမုံ႔ႀကီးက က်ဳပ္မ်က္စိေရွ႕ ထင္းကနဲ။ ဆုံးသြားတဲ့ သူ႔လင္ ႀကိဳက္လဲႀကိဳက္စရာဘဲ၊ အေမြးေတြထူလျပစ္နဲ႔ မဲတူးေနတဲ့ မုံ႔မ်ိဳးမဟုတ္၊ အေမြးကခပ္ပါးပါးနဲ႔ ႏွုတ္ခမ္းသားက ညိဳတိုတို ျဖစ္ေနေပမဲ့ အကြဲေၾကာင္းအထဲက နီရဲလို့ အရည္ၾကည္ တစို့စို့နဲ႔ အေစ့ကို ျပဴလို့၊ ၾကည့္တာနဲ႔ ဖိစုတ္ခ်င္စရာေကာင္းေနတာ။ က်ဳပ္လဲ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္း သူ႔တင္ပါးကို ေသခ်ာကိုင္ၿပီး က်ဳပ္ပါးစပ္ဝ ေတ့ခ်လိုက္တယ္၊ “အီး . . .” ခင္လွဆီက ႐ုတ္တရက္ အသံၾကားရၿပီး ျပန္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာင္ႀကီးဆီက ေႏြးကနဲ ေႏြးကနဲ နဲ႔။ ႏွစ္ေယာက္သား အေပးအယူ မၽွေနတာ ဘယ္ညာလူးလို့၊ ခင္လွက အေပၚေရာက္လိုက္၊ က်ဳပ္က အေပၚေရာက္လိုက္၊ ေနာက္ဆုံး က်ဳပ္မရေတာ့၊ ခင္လွေရ ငါထြက္ပဟ ဆိုၿပီး တျဗစ္ျဗစ္ နဲ႔ အားရပါးရ ပန္းထြက္ေတာ့တာဘဲ။ အဲဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ညိမ္က်သြားတာ။ခနေလာက္ ညိမ္ေနၿပီး “အမေလး ခင္လွရယ္ ဘယ္လိုမ်ား စုတ္ထည့္လိုက္တာလဲဟ… ငါေတာင္ မေအာင့္နိုင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္” က်ဳပ္က ငုတ္တုတ္ထထိုင္လို့ ေမာဟိုက္သံနဲ႔ ေျပာေတာ့ ခင္လွက တခစ္ခစ္ရယ္တယ္။

သူ႔ပုံၾကည့္ရတာ ဘာမွမျဖစ္သလိုနဲ႔ က်ဳပ္ သူ႔ကို လုပ္ေပးတာ ထိမွထိရဲ့လားလို့ သံသယဝင္လာတာမို့ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ “ဟဲ့ နင့္ကိုငါ လုပ္ေပးတာေရာ ေကာင္းရဲ့လား” “ဦးေမာင္လွႀကီးကလဲ… ဘာေတြလာေမးေနတာလဲ” “ဟဲ့ ငါလုပ္တာေကာင္းမေကာင္း သိခ်င္တာေပါ့ဟ… ေျပာစမ္းပါ” “မသိဘူးလား ဒီမွာ ဒီေလာက္လူးေနတာ… တခါတည္း လူကို မနားတမ္းလုပ္ေနတဲ့ဟာ… ဒီမွာ အသက္ေတာင္ရွုလို့ မရေတာ့ဘူး ဟြန္း” ခင္လွက ညဳတုတု နဲ႔ ျပန္ေျပာတဲ့ ေလသံေၾကာင့္ က်ဳပ္မွာအေမာေျပ႐ုံက စိတ္က ျပန္လည္လာသလိုေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ “ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ နင့္ဘိန္းမုံ႔က တကယ္စားေကာင္းတယ္ဟ… ငါလုပ္တာ နင္ေရာ ၿပီးလား” “ၿပီးလိုက္တာမွ ဦးေမာင္လွႀကီးရယ္.. တရွုးရွုးနဲ႔ ပန္းေနတာ ဦးေမာင္လွႀကီးကို အားေတာင္နာတယ္” “ဟဲ ဟဲ ဒါမ်ိဳးက အားမနာရဘူးဟ.. ပန္းသာပန္း… မ်ားမ်ားပန္းေလ ငါႀကိဳက္ေလဘဲဟ” စကားသာေျပာေနေပမဲ့ ခင္လွက ပက္လက္လဲေနရာက မထ၊ က်ဳပ္လဲ ၿပီးသာၿပီးသြားတယ္ အာသာကမေျပ သလိုလို၊ သူ႔အေျပာ နဲ႔ အမူအယာကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္က ျပန္ထလာတာမို့ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲ ဝင္ထိုင္ရင္း သူ႔ေျခေထာက္ကို ဆြဲမလို့ က်ဳပ္ေကာင္ေျပာင္ႀကီကို သူ႔ ဘိန္းမုံ႔နဲ႔ ကပ္ေပးလိုက္တယ္။

ခင္လွက က်ဳပ္အျဖစ္ကို ျပဳံးၾကည့္ရင္း က်ဳပ္အလိုက် ေျခေျမႇာက္ေပးတယ္။ သူလဲ မဝေသးတဲ့ပုံ။ ဘိန္းမုံ႔နံ့ ရတာနဲ႔ အန္ထားလို့ ေခါင္းစိုက္သေယယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေျပာင္ႀကီးက ခ်က္ျခင္း ေခါင္းျပန္ေထာင္လာေတာ့တာဘဲ။ ဒါမ်ိဳးဆို က်ဳပ္ေကာင္ေျပာင္ႀကီးက စိတ္ခ်ရတယ္။ ၃ ခ်ီေလာက္ေတာ့ မနားတမ္းေခါင္းေထာင္နိုင္တဲ့ေကာင္။ သူ႔ဘိန္းမုံ႔ကို ေျပာင္ႀကီးလာေထာက္တာနဲ႔ ခင္လွဆီက “ေျဖးေျဖးအရင္လုပ္ေနာ္ ဦးေမာင္လွႀကီး… ခင္လွ မလုပ္တာအရမ္းၾကာၿပီ” “ေအးပါ ငါသိပါတယ္ဟ” က်ဳပ္လဲ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ေခါင္းေထာင္ေနတဲ့ ေျပာင္ႀကီးကို စိုရႊဲ ခၽြဲအိ ႏူးညံ့ေနတဲ့ ခင္လွဘိန္းမုံ႔ထဲ အသာဘဲ ဖိထိုးလိုက္ေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ဘဲ တထစ္ခ်င္းတိုးဝင္သြားေတာ့တာပါဘဲ။ ဒီေကာင္မ မလုပ္တာ အရမ္းၾကာၿပီ ေျပာေပမဲ့ အေပါက္ကေတာ့ ပိတ္မေန၊ ဧကႏၲ သူ႔လင္ ထြန္းေသာင္ကို သတိရတိုင္း ခရမ္းသီးနဲ႔ စခန္းသြားေနလား မသိ။ သူ႔အိမ္ေနာက္ေဖးမွာလဲ တနိုင္စာ ခရမ္းစိုက္ခင္းနဲ႔။ အဆုံထိ ေျပာင္ႀကီးကို ထိုးသြင္းၿပီး ခင္လွ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္စိေလးေမွးလို့ ျပဳံးတုံးတုံး မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ပါးစပ္မပြင့္တပြင့္ဟလို့၊ ၾကည့္စမ္း အျပည့္အဝ ကို အရသာ ခံေနတာ။ သူ႔ပုံၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္ အားတက္လာတယ္။ ေစာေစာက ေမာတာေတြေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္း မသိ။ ဒါနဲ႔ဘဲ ေျပာင္ႀကီးကို အသာဆြဲထုတ္လို့ ခပ္ဖိဖိေလး ထပ္သြင္းၾကည့္တယ္။

ဒါလဲ ေရွာေရွာရွူရွူ ပလြပ္ကနဲ ဝင္သြားတာပါဘဲ။ ေလး ငါး ခ်က္ေလာက္ အသာစမ္းၿပီး က်ဳပ္အားပါတဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ တန္းသြင္းတိုက္တာ ခင္လွ ပါးစပ္ မပြင့္တပြင့္ကေန ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ဟ သြားတာဘဲ ရွိတယ္။ မ်က္ႏွာေပးကမေျပာင္း၊ မထီမဲ့ျမင္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ က်ဳပ္လုပ္ေနတာ မမွု့တဲ့ ပုံမို့ က်ဳပ္ အသားကုန္ဘဲ မနားတမ္းေဆာင့္ေပးလိုက္တာ ခင္လွ နို့အုံႀကီးဆို ပင္လယ္လွိုင္းထေနသလို ယန္းလို့။ အဲဒီေတာ့မွ ခင္လွ ဆီက တအအ နဲ႔ အသံထြက္လာၿပီး ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ခပ္ဖြဖြကိုက္လို့ မ်က္စိပြင့္လာၿပီး က်ဳပ္ကို ၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္ကလဲ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး လုပ္ေနမို့ ခ်က္ျခင္းဘဲ အၾကည့္ခ်င္း ဆုံတာေပါ့။

က်ဳပ္လဲ ေမာေနတာမို့ ေဆာင့္ခ်က္ကိုရပ္ၿပီး အဆုံးထိ ထိုးသြင္းလို့ သူ႔ကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ “ၿပီးသြားလို့လား” “အင္း… ဦးေမာင္လွႀကီး အရမ္းၾကမ္းတာဘဲ” မ်က္ႏွာေပးက ခပ္ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ေလသံက မခံနိုင္တဲ့ ေလသံမဟုတ္။ သေဘာက်တဲ့ေလသံ။ “မၾကမ္းပါဘူးဟ.. ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့… ဒါေတာင္ ငါကေလၽွာ့ထားတာဟ” က်ဳပ္ကလဲ ေျပာရင္း ျဖဲကားထားတဲ့ သူ႔ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို စုလို့ ဘိုက္ေပၚ တြန္းတင္လိုက္တယ္။

ႂကြတက္လာတဲ့ သူ႔ဘိန္းမုံ႔ကို တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဖိအေဆာင့္မွာ “နားပါအုံးလား ဦးေမာင္လွႀကီးရယ္” ၾကည့္ရတာ သူလဲ နားခ်င္ပုံဘဲ၊ က်ဳပ္ကလဲ ခန နားခ်င္တာနဲ႔ အေတာ္ဘဲ။ ခန နားၿပီး နင္အေပၚက စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ ဟုတ္လား လို့ေျပာရင္း မနားခင္ အဆစ္ယူတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေလး ေဆာင့္ၿပီး သူ႔ေဘးလွဲခ်လိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက အေတြ႕ၾကဳံ ရွိၿပီးသားမို့ အထူးေျပာေနစရာ မလိုေတာ့။ အေျခအေနက အားနာစရာလဲ မလိုေတာ့။ ေႏွးေႏွးတလွည့္ ျမန္ျမန္တလွည့္၊ နားလိုက္ လုပ္လိုက္နဲ႔ ခင္လွနဲ႔ က်ဳပ္ ပုံစံမ်ိဳးစုံ သုံးၿပီး စခန္းသြားလိုက္တာ ညေနေစာင္း အိမ္ျပန္ေတာ့ က်ဳပ္မွာ ဒူးေတာင္ ေခ်ာင္လို့။ က်ဳပ္လဲ ခုမွဘဲ အဆင္ေျပသြားတယ္။ မေအးကိုလဲေမ့၊ သန္းျမ အကပ္မခံလဲ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့။ ခင္လွေလာက္ က်ဳပ္အေပၚ ဘယ္သူမွ မေကာင္းမွန္း က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းသိသြားတယ္။ ၿပီးပါၿပီ