အချစ် လျော်ကြေး ( စ/ဆုံး )

ဇာတ်လမ်း – ကမ္ဘာကျော်ရတနာဝင်းထိန်

အရိန္ဒမာပူရ အရှင်ကြီး…
ယုတ်မာ ကြပြန်ပြီ..သမထီးအရပ် အရည်းကြီးဂိုဏ်း ကျောင်းဝင်းကြီးအတွင်း ကြားနေကျဖြစ်သော ကြေးစည်သံ တံပိုးခရာသံ များက နားထဲသို့သံရည်ပူများ လောင်းချဘိသို့ စူးစူးနစ်နစ် ဝင်ရောက် လာလေသည်။ သမထီးတပ်ဝန်းရဲ့မုခ်ဦးဆီက တဝေါဝေါ လူအုပ်ကြီးက အောင်သေအောင် သား စားကြမည့်ပွဲမို့ ယဇ်ပူဇော်သမှု ပြုပြီးသော အမဲ သားငါးများ သေကျည်တောက်များကို ကိုင် မြှောက်ဟစ်ကြွေးရင်း အသံကွဲ အသံကြောင်များကို တိရစ္ဆာန်များနှယ် အော်ဟစ်လာနေတယ်။

လူအုပ်အလယ်…ထမ်းစင်ထက်၌မူ…တောင်မြောက်လေးပါး…ကယ်တင်မည့်သူကို…အငိုမျက်နှာ လေးဖြင့် လှည့်ပတ် ကြည့်လျက်…မျက်ရည်မိုး ဖြိုင်ဖြိုင်သွန်းလျက် လိုက်ပါလာရရှာလေသော… မိန်းမငယ်…နုနုလေးတစ်ဦး..ဆယ်ကျော်သက်…အရွယ်မြစ်ပျို…ပန်းငုံသဖွယ်…မပွင့်ကြွယ်သေး.. ငယ်ငယ်လေး မှ…တကယ့်ငယ်ငယ်လေး ပါဘိ။
ရှင်ကြီးမာတိက္ခ ရှင်ကြီးဂေါသက္က ရှင်ငယ်တိတ္တသ တို့ ဦးဆောင်လာသော သေရည်ယစ်နေသူ တစ်သိုက်သည်ကား ငရဲသားများနှယ် နက်ပြာရောင် သင်တိုင်းရှည်ကိုယ်ရုံကြီးများ တဖွားဖွား မုတ်ဆိတ်မွေး ဖာရလျားဖြင့် အကျဉ်းတန် အရုပ်ဆိုးလှ၏။ သမထီးဂိုဏ်း၏ တရားဝင် သောင်း ကျန်းကြမည့် ကာမသုတ်လွှတ်ပွဲကြီးအတွက် သင်းတို့ အူမြူးပျော်ရွှင်လာနေကြပြီပဲ…

ဤမျှငယ်ရွယ်နုနယ်…သိမ်မွေ့လှသည့်…လုံမပျိုသည်…ကြမ်းတမ်းယုတ်မာကြမည့် အရည်းကြီး… များအလယ်၌ ဤတညဉ့်တာလုံး သွေးတလူးလူး…သုတ်ရည်နံ့ တထောင်းထောင်းကြား တွင်… မျက်ရည်ပူများ သွန်ချရင်း… နာကျင် စပ်ဖျင်းသောဝေဒနာကို ခံစားရဦးမည်။ တစ်ဦးတစ်ယောက် သော အရည်းကြီးက…ယင်းအပျိုစင်လေးအား သားတစ်များထွက်မတတ်…ကာမစပ်ယှက် ပြု ကျင့်နေစဉ်အတွင်း အခြားသုံးယောက်သော အရည်းကြီးများကား… ကိုယ်ချည်းသီးဖြင့် ပတ်ဝိုင်း က ခုန်လျက်… စပ်ယှက်မှုအရှိန်ကို မြှင့်တင်ပေးသည့် ဂါထာမန္တာန်များ ရွတ်ဆိုကြဦးမည်။

တစ်ယောက်လိင်အင်္ဂါကို တစ်ယောက်…ပွတ်သပ်နှိုးဆွရင်း ကာမဂုဏ်ခံစားရန် အလှည့်ကျ စောင့်စားရင်း ပထမဦးဆုံး ဂိုဏ်းချုပ်ကြီး၏…ပန်းဦးလွှတ်ခြင်း…နည်းနိသျှကို.. အရသာခံ… ဝိုင်း ကြည့်နေကြမည်။ သည်အခါမှာ…ကျားရဲ လက်သည်း…ဘယ်ညာနှစ်ဖက်ဖြင့် ကုတ်ဖြဲခြင်းကို သွေးသံရဲရဲဖြင့်…ငယ်သံပါအောင် အော်နေရှာသော သမင်မငယ်လေး၏ စူးရှသော အော်သံမျိုး လေးဖြင့်…ကညာပျို၏အော်ဟစ်သံ… နာကျင်ကြေကွဲစွာ…ငြီးတွားငိုရှိုက်သံကို…မင်္ဂလာအပေါင်း နှင့်ပြည့်စုံသော…ကညာစင်…တေးသွားအဖြစ် သူတို့အောင်မြင်စွာ လက်ခုပ်တီးကြချေဦး မည်။

အသို့လျှင်…နှလုံးသည်းအူပေါက်မတတ်…အော်မြည်ဟစ်ကြွေးကာ…ကယ်ပါယူပါ..အော်ဟစ်စေဦး..သမထီး တပ်ဝင်းအတွင်း ကြားနေကြအသံမို့…သူမဆိုထားဘိ..အိမ်မွေးတိရစ္ဆာန်တစ်ကောင် သော်မျှ…ထူးခြားသော… နား အာရုံခံစားခြင်း အမူအယာကို တွေ့ကာရလိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။ လေးယောက်သော…ပုဂ္ဂိုလ်မြတ်ကြီးများ ရွှေစင်မျှ မရောနှောသည့်…စင်စစ်အပျိုကညာငယ်အား.. အလှည့်ကျ…ပန်းဦးလွှတ်ခြင်း…ပြုပြီးသကာလ အကြိမ်ကြိမ်သော နာကျင်စပ်ဖျင်းမှု ဝေဒနာကို… အသက်အောင့် ခံစားနေရရှာသော မိန်းမငယ်၏ …သားအိမ်အတွင်းမှ… သုတ်ရေ များ… နီရဲ သော သွေးစိမ်းများ ရောနှောသွန်ကျလာသည်ကို… ငွေဖလားဖြင့်ခံယူလျက်…မိဿံမ မယ်ဝဏ္ဏ နှင့် အခြား ကညာပျိုနှစ်ဦးက…ဆေးကျောသုတ်သင်…ယစ်ပလ္လင်…ရင်ပြင်သို့ ယူဆောင်လာ ကာ…အရည်းငယ်များရှေ့၌ ”ပန်းဦးလွှတ်ပွဲ” အောင်မြင်ခြင်း အခမ်းအနားကို ကျင်းပကြမည်။

သမထီးတပ်ဝင်းအတွင်း၌…အကျင့်ကြမ်းကြီးများကို မီး-ရေ-လေ…နိုင်နင်းစွာကျင့်ဆောင် နိုင်ပြီး ဖြစ်ကြသော… အရည်းပျိုများ ပညာအရာအားဖြင့် ဧကဒသမမြောက် အဆင့်အထိတက်ရောက် ပြီးသူ…လူ…အရည်းငယ်များက…ယင်းငွေဖားမှ…သုတ်ရည်းသွေးနှောသော ပန်းဦးရည်ကို… ကိုယ်အင်္ဂါအနှံ့ သုတ်လိမ်းခြင်းဖြင့် ပညာအဆင့်… ကို တိုးတက်ရယူကြလိမ့်ဦးမည်။
သို့ပြီးလျှင်…လည်းမိမိတို့နိုင်နင်းအပ်သော…သမထသိုင်းကွက်များထဲမှ…အကျွမ်းကျင်ဆုံး…မီးသိုင်း…လေသိုင်း ရေသိုင်းတို့အား…မျက်စေ့မှလွှတ်၍ဣင်း၊ နားတွင်းမှလွှတ်၍ဣင်း၊ ပါးစပ် နား တွင်း စသည့် ဒွါရပေါက်တို့မှ… လွှတ် ထုတ်ကစားခြင်း များပြု၍ သမားဂုဏ်ကိုပြကြလိမ့်ဦးမည်။ ယင်းနောက်တွင်ကား…သမထီး ကျောင်းပရဝုဏ် မုခ်ဦး ရှေ့၌ …ပေါင်းလှည်းဖြင့် လာရောက် ကြိုငံ့နေကြသော ကညာစင်၏မိဘ…ဆွေမျိုး သားချင်းများလက်သို့… စန္ဒကူး.. နံ့သာ..ပန်းပေါင်း ဆီကို သုတ်လိမ်းမွှေးသင်းနေသော…ကညာစင်၏မေ့မြောနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်လေး အား… အ ခမ်းအနားဖြင့်ပေးအပ်ကြမည်။

သမီးဖြစ်အင်…ချစ်သူ…ဝေဒနာကို…မျက်စေ့နားတို့ဖြင့်ကြားသိ…မြင်တွေ့နေပါလျက်… မကယ် ယူ နိုင်သောမိဘများ…သတို့သားလောင်းတို့သည်…အသင့်ခေါ်ဆောင်လာသော သမားအကျော် များနှင့် ခရီးနှင်စဉ်မှာပင် အသက် လုယူကြရလိမ့်မည်။ ယင်း…အယူဝါဒ…အစွဲကြမ်းတို့…ဖြိုဖျက်ချေမှုန်းရန်အတွက် ထီးလှိုင်ကိုယ်စား ကိုယ် တော် ဘုရားနှင့်…ငယ်ကျွန်ရင်းချာသုံးဦးပါ ။
သက်ဦးဆံပိုင်ဘုရင်ထီးဘုရား…မသိ…မရိပ်မိခင်မှာပင်…ကြိုးပမ်းတပ်စွဲ…လူစုခွဲ၍ သမထီးတပ် ဝင်းထဲ၌…ခမုံ နယ်သား…ငစွာတေ၊ အင်းဝသား…ဝဗျစ္စ…ယောအမှုထမ်း…ငယ်မှူးနှင့် မိမိ… ပုဂ ံစစ်ကြပ်အမှု…အရာ…တပ်မှူးငယ်…သူရသီဟတို့သည်…အလွန်…ကဆုန်လပြည့် စကတည်း က…ဝင်ရောက်ရောနှောကြပြီး…ကျင့်စဉ်များ… ဗျူဟာ သေနကများ…လျှို့ဝှက်သမထ… ကျင့်စဉ် အတွင်းအင်္ဂါ…အင်အားကျင့်စဉ်များ ရောနှော လေ့ကျင့်နေခဲ့သည်မှာ… နှောင်းမိုး လွန်၍ တပေါင်း ပျိုးခဲ့ကြပြီ။
ပန်းဦးလွှတ်…အခမ်းအနား၏ အနိဌာရုံများကို တွေ့မြင်ကြားသိရသမျှ…အရှင်ဘုရားထံသို့ စာချွန် များလည်း လူ လွှတ်ပို့ဆောင်ခဲ့သည်မှာ…ယခုပါနှင့်ဆိုလျှင် (၈)စောင်ရှိကပြီ။

”အသို့လျှင်…ကြံဆောင်ရန်အမိန့်တော်…လာသလဲဗျ…အကျွန်တို့ ဖြင့်…လက်ယားလှပြီ… တပ်မှူးရဲ့။”
”ဟဲ့…ငစွာတေ…အသင့်ကိုပြောရတာ တယ်လဲလက်ဝင်သကိုး… သမထီးဝင်းထဲမှာ…အခေါ် အ ပြောတွေ… သတိထားပါလို့… အခါခါ…မှာထားရက်ကနဲ့…တယ်ခက်သကိုး။”
”မှန်ပါ…အမှတ်မဲ့ကြောင့်ပါ…ဘုရား”
”ဟာ…တယ်ခက်သကိုး…ငစွာတေ…ရဲ့”
နှစ်ရက်ခြားတွေ့နေကျ…သမထီးတပ်ဝင်း…လူရှင်းသော…အင်းဝစား (ငဗျစ္စ၏ အရည်းငယ် ဆောင်) ၌ တွေ့ဆုံကြ သည်။ အသေခံ… အထောက်သား…တပ်ဖွဲ့၌…အသက်အငယ်ဆုံးဖြစ်သော်လည်း…တက်ကြွ…ထက်သန်သော… ခမုံသားငစွာတေ အား…ဗိုလ်သူရတို့ မ ကြာခဏ ဝိုင်းဝန်းသတိပေး ကြရတတ်သည်။ ယောမှုထမ်း… ငယ်မှူးသည်ကား… အရည်း ငယ်အဖြစ် အဆောင်တွင်းသန့်ရှင်းရေးတာဝန်ယူရပြီး အစဉ်နိုးကြားသော ငယ်ကျွန်ရင်းဖြစ်လေ ရကား…သူရ အားကိုးလောင်ထားသူ…
အင်းဝသား…ငဗျစ္စကား…နုပျိုသန်စွမ်း၍…အရည်းကျင့်စဉ်မှ မီးလွှတ်သိုင်း ကိုပင် မမျှော် လင့်ပဲ… ရရှိထားသူဖြစ်သည်။ သူရသည် လည်း ပင်ကိုယ်စရိုက်ကိုက…စစ်ရေးစစ်ရာ အတိုက်အခိုက်ပညာကို လေ့လာလိုက် စား ခဲ့သူ ဖြစ်လေရ ကား-အထွာ…ဆယ့်တစ်တောင်အမြင့် ခုန်…လေဝဲ…လှံလျင်ကစားသောအရာတွင်…အရည်းဆရာအဖြစ်သင်… ဆရာတွင်ပင် ရောက်ထားခဲ့သူဖြစ်သည်။ အသို့ဆိုသော်လည်း အရည်းဆရာ(သင်တန်းမှူး) အဆင့်မျှနှင့် သမထီး ဂိုဏ်းအတွင်း…ကျယ်ပြန့် သောထောက်လှမ်း မှုကို…မပြုနိုင်ရာသေး။ ထို့ကြောင့်…မီး.. .ရေ…လေ… လွှတ်ခြင်း… အင်္ဂါဒွရ…အသုံးချပညာကို… ညဉ့်နှစ်ချက်တီးကျော်၌…ညစဉ်ကျင့်နေရဆဲ
ယင်း…အား…သွေးသောက်တို့နှင့် အတူ…နက်ပြာရောင် ဝတ်ရုံခြုံထည်ကြီးများဝတ်ဆင်၍… မုတ်ဆိတ်…ပါးမြိုင်များ ရှည်လျားစွာ ထားတာ…ဖီးသင်ခြင်း ကင်းသော ဆံနွယ်ဥသျှောင်တို့မှာ ဆီဝေး၍နီကျင်နေကြရပြီ။
အမှုတာဝန်ကို…မကင်းမပြတ်ထမ်းဆောင်သတင်းပို့ရင်း…မကြာခဏ…ကြုံရသော…ပန်းဦးလွှတ်ပွဲသည်…သူရ… အော်ဂလီ အဆန်ဆုံး…သမထီး၏ အစဉ်အလာကြီးဖြစ် ချေသည်။
ငစွာတေး..ပေါက်ပေါက်ရှာ..ကြံဆောင်မှု ကြောင့် ပန်းဦးလွှတ်…ကညာဆောင်ကို…ကောင်းမွန် ကြည် လင်စွာ မြင်သာသော… ကုက္ကိုပင်ကြီးတစ်ပင်ကိုလဲ… သူတို့တွေ့ထားကြ၏။
ယခု…ယင်းပုက္ကိုပင်ထက်တွင်…ငစွာတေ…အားပထမအစောင့်ထားကာ…ငယ်မှူး…ဗျစ္စတို့နှင့်အတူ…သူရ…ကိုယ်တိုင်…လေ့လာထောက်လှမ်း နေကြပြီဖြစ်သည်။ အဦးဆုံး…ကညာဆောင်မှူး မောင်းမ…မိဿံ မယ်ဝဏ္ဏနှင့် ဆယ်နှစ်နှစ်အရွယ်…ကညာငယ်တို့က…ထမ်းစင်ထက်မှ ကညာ စင်အား…အဖြူရောင်ပိတ်သား ခင်းထားသည့် သလွန် ထက်သို့ ပို့ဆောင်ကူတွဲကြသည်။
အားငယ်ကြောက်ရွံ့စွာ…မျက်ရည်အဖြိုင်ဖြိုင် ကျနေရှာသော… မိန်းမငယ် လေးမှာ…ဟိုမှ… သည်မှ လည့်ပတ်ကြည့်ရင်း…အဘယ်… အကူ… လူသူလေးပါး…ကြည့်ရှာသည်။
မိဿံမယ်ဝဏ္ဏမှာ…စင်စစ်…အရည်းတို့၏ဘုံမယားကြီးဖြစ်သည်။ အဆောင်အယောင်နှင့် နေရ သည်။ အရည်းများ စိတ်နှိုးဆွသော ကာလများတွင်…မယ်ဝဏ္ဏသည် ပညာအစုံအလင်ဖြင့်… ကာ မဖြေဖျောက်မှု… တာဝန်ကိုထမ်း ဆောင်ရသူဖြစ်ပြီး… အရည်းလေးယောက်တို့ အား တစ်ပြိုင် တည်း…သုတ်စေနိုင်အောင်… ကာမစပ်ယှက်နည်း အ ဖုံဖုံကို…တတ်ကျွမ်းထား သူလည်းဖြစ် သည်။ အကူ…ကညာငယ်လေးများကိုလည်း ယင်းပညာတို့ကို… အစဉ်မ ပြတ်…ပို့ချရသော… သမထီးဂိုဏ်း၏ အဇိကဇာတ်ကောင် တစ်ယောက်လည်းဖြစ်သည်။
ဆက်ရန်
အနှီ…မိန်းမငယ်…ငယ်တွင်းပါ…ရင်စည်း…ရင်ဖုံး…ထမီ…ပေါင်ကာ…ဖင်အုပ်…အစရှိသောမိန်းမ…တန်ဆာများကို တစ်လွှာချင်းချွတ်ယူ…စုပုံထားလိုက်သည်။ အဝတ်ချည်းနှီးဖြင့်…ဖွေးဥသော စနေနံနှစ်လုံးနှင့်…အဖုံးအကာ…ကင်းမဲ့စွာသော…အင်္ဂါစပ်ခုံးခုံးမို့မို့… တို့အား…သွေးကြွဆူဝေ…မနေနိုင်…လှုပ်ပါး ယားယံခြင်း…ဖြစ်စေသော… ဝံသိုဆီ…ဖျံသိုဆီနှင့်စန္ဒကူး…ပန်းပေါင်းနံ့သာတို့ရောစပ် လိမ်းကျံရင်း…တစ်ကိုယ်လုံးနေရာအနှံ့ပွတ်သပ်ဆုပ် နယ်ကြ၏။ ကာမအင်္ဂါ…နှိုးဆွရာ… အင်္ဂါအစိပ်အပိုင်းလေးများကိုလည်း တယုတယ…ဖွဖွ
ကြင်ကြင်…ပွတ်သပ်ပေး ကြသည်။
အပျိုစင်…မလေးနှုတ်ခမ်းမှ တအင်းအင်း…တဟင်းဟင်း…ကညာအင်္ဂါလေး…လှုပ်ရှားပွလာ ချိန် တွင်မှ… သမထီးဂိုဏ်းအုပ်…ရှင်ကြီးစက္ကထံ…အလျင်စွာသတင်းပို့ပေး လေသည်။
သေရည်မူးယစ်…သားတစ်ထွက်မျှ…ကာမသောင်းကျွမ်း လီးသရမ်းကြီး ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြင့် ကညာဆောင်အတွင်း… ခြေနင်းလိုက် သည်နှင့်… မိဿံမ နှင့်အပေါင်းပါများ ကြက်ပျောက် ငှက် ပျောက်…ပျောက်သွားကြသည်။
သေရည်…အဆီပြန်သော…နှာခေါင်းနီနီ…ပါးပြင်အသားဆိုင်များ…တလှုပ်လှုပ်…တုံရီသောမျက် နှာကြီးဖြင့် နက်ပြာရောင်…ဝတ်ရုံကြီးတစ်လွှာကိုသာ… ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်နှင့် နှစ်ပေါင်းများစွာ… ရေမိုးသန့်စင်ခြင်းကင်းသော အရည်းကြီးကိုယ်နံ့ အောက်သိုးသိုးက…ထောင်းကထောင်း နံသွား ၏။
အထူးလေ့ကျင့်…လက်သပ်မွေးယူထားသော ဘွားဘက်တော်…လိင်တန်ကြီးမှာလဲ..နုသစ်ပျိုလွင် ကညာခင်လေး၏ အတွင်းအင်္ဂါ…ဝင်းဝင်းဝါကို တွေ့ရုံမျှ ဖြင့် ရုန်းကန်ထနေသည်။
သည်ကနောက်…အနှိုးအဆွခံထားရရှာသော…မိန်းမငယ်အင်္ဂါစပ်ကို…ပါးစပ်နှင့်တေ့စုပ်…လျှာလှုပ်ထိုးသွင်း… အင်္ဂါအတွင်းသား…ပြူးပြဲကားလာအောင်…ပြုမှုကျုင့်ကြံပြန်၏။ ရင်နှစ်မွှာ ထက်… လက်ကို…ယှက်၍…သွက်သွက် ခါခါလှုပ်ရမ်းလာအောင်… စွမ်းဆောင်သမူပြုနေချိန်၌… လိင်တန် ထွားရှည်…ပဲလင်းမြွေသို့…ပျိုပျိုအံတက်… ကညာပျို…နှုတ်ခမ်းထက်၌… ထိုးသွင်းအမှု… သူပြု လေပြန်သည်။
ကာမ…စွမ်းအား..ထကြွငြားမို့…လျှာဖျားစို့စို့… နို့သို့ မခြား စုပ်ပေးထားလျှင်… ကညာစင်…ခမျာ..ရိုက်နှက်ခြင်းရန်မှ သက်သာရှာလေသည်။
အမယ်မွေးသည်မှသည်…သွေးပေါ်သားတင် ကညာစင်ဖြစ်ခါဘိလည်း…ယောကျာ်းလိင်တန်ကို တစ်ရံတစ်ခါမျှ… မမြင်ဖူးရှာသော မိန်းမငယ်သည်…ထိတ်လန့်တကြည် အော်မြည်ခြင်းအမှု.. ပြု သည်ရှိသော်.. နားထင်နားရင်း မီး ဝင်းဝင်းတောက်စွာ…မညှာမတာ…ရိုက်နှက်
တတ်ပြန်သည်။
ယခု…မယ်မင်းသည်ကား…ပေါင်သားဖွေးနုသွေးချေဥမျှ…ယုယကြင်ကြင်…နှိုးဆွခြင်းခံထားရလေရကား… မျက်စေ့ကိုစုံမှိတ်ခါ…အံ
ကြိတ်…တင်းခံရင်း အသံတစိုးတစိသော်မျှ…မကြားရပဲ… ကြိတ် ခံနေဘိတော့၏။
”ဘဲ့နှယ်…ဗျစ္စ…တယ်…ငြိမ်သပ…ငါ့လူ…နှယ်”
သူရက…ဗျစ္စအား…ကုက္ကိုကိုင်းပေါ်အလျားမှောက်ထားရင်း…လေပြင်းနှင့်အတူ…သစ်ကိုင်းထက်၌ လှုပ်ရမ်းနေသော… ဗျစ္စ…အား…လေသံဖြင့်ပြုံးရင်း…ပြောလိုက်၏။
”အမယ်မ…ပန်းဦးမှ…ဟုတ်ပါလေစ…သူရရယ်”
”အို…ကိုရင်ကလဲ…အဘသို့မျှ…မပြုရသေးသကိုး နှုတ်စောင့်လျှက်…ရှုစမ်းပါအုံးတော့”
ငယ်မှူး…စကားမှန်သည်။ မိန်းမငယ်၏ ကိုယ်တွင်းအင်္ဂါထဲသို့…အရည်းဂိုဏ်းချုပ်ကြီး၏ မဲကြုတ် လဆက်အဆီဝင်း နေသော…လိင်တန်
ကြီး…ထိုးသွင်းလိုက်သောအခါ…
”အား…မွေးမေ့လေ”
”အား…အား…အား”
ဆက်ခါဆက်ခါ…ငယ်သံပါအောင်…အော်သံစူးစူးနစ်နစ်က…(ထုံးစံအတိုင်း)သမထီးဝင်းအတွင်း…ကျီးပြိုသံများနှင့်အတူ…ရောနှောထွေးယှက်…ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ ပေါ်ထွက်လာဘိတော့သည်။ ချွန်မြသော…ဒါးမြှောင်ဖြင့်…အသားနုကို…ထိုးထောက်မွှေနှောက်သဖြင့်…နာကျင်စွာ…အာခေါင် ခြစ်အော်သောအသံ။
”အီး…ဟီး…အား…အား…နာလှချည့်…မွေးမေ့ရေ”
”အူး…အဟီး…ကယ်တော်မူပါ…အား…အား…အား”
အဆောင်ငယ်အတွင်းမှ…လှိုက်လှဲနာကျင်စွာ…သည်းအူပြတ်မတတ်…အော်ဟစ်ငိုကြွေးသံကို… ချွေးသီးပေါက် ကြီးများ တလိမ့်လိမ့်ကျဆင်းလျက်… သမထီးတပ်ဝင်းကို…ကျောပေးကာ… ဆူး သမန်းတွင်းသို့…ခြောက်ခြား စွာ ငေးကြောင်ကြည့် နေသော…အမိအဘတို့ကြားကြေ
လမယ်။ လင်မယားနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဆုပ်ကိုင်ထားသော…လက်ဖဝါး အစုံမှ…ချွေး စေးများ ပြန်လာသည်အထိ
လည်း မလှုပ်မယှက် ငြိမ်သက်နေကြပေ မည်။ သူရရင်၌…ကျင်စို့ နာ ကျည်းလွန်းလှ၏။
”အသို့လဲ…ရောင်းရင်း…ကျန်လူ့တိရစ္ဆာန်တို့ဘယ်အရပ်၌ရှိနေကြ သည်ကို…ကိုရင်တို့… သိပါစ”
”နုံလှဘိပြီကော…ကိုရင်နှယ်…အရည်းကြီးဆောင် ကာမလေ့ကျင့် စဉ်အတွင်း…မယ်မိဿံတို့… အနှိုးအဆွကို ခံယူ နေသည်ကော… ကိုရင်”
အလှည့်မကျသေးသော…အရည်းတို့သည်လိင်တန်ကြီးများ…အစွမ်းကုန်…ကြီးထွားမာတောင် လာစေရန် ဆေး ပြစ် ချွဲရည်…ဝက်ဆီ
သုတ်လိမ်း…လျက် နှမ်းလုံးကြိုင်မြစ် သွေးခြစ်…လိမ်းကျံ.. အက်ကွဲလာဟန်အထိ… ကြီးမားပွထလာအောင်… စွမ်းဆောင်နေကြလေ
သည်။ မိဿံမ၏… ကြွားရွားဖုထစ်သော… ကိုယ်နှစ်အသွေး မထိတထိ …နှိုးဆွပေးခြင်းကို ခံယူနေကြသည်။
အကယ်စင်စစ်…ဘုံမယားဖြစ်သောမယ်ဝဏ္ဏသည်…ကိုယ်၌အမွှေးလိမ်းလူး…ကြည်နူးစိတ်ထန်…ခံချင်လာဟန်… နူးနပ်ထားရစ်ခြင်းမို့
ပန်းဦး လွှတ်ခြင်း အဆောင်တွင်းဝင်ချိန်၌…အစွမ်းကုန်… ကာမထကြွနေသော အရည်းကြီးများ၏ ကြမ်းတမ်းစွာစပ်ယှက်မှုကို…ကညာနု
အပျိုစင်လေးများ… နေဝင်မှသည်…မိုးသောက်တိုင်ထိ… မချိမဆန့် တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်… အလှည့်ကျ… ပန်းခွေသည်အထိ…
စပ်ယှက်ကြလေရကား…သေလုမျောပါး ခံစားရင်း…အပြန်လမ်း၌ အသက် ငွေ့ငွေ့ဖြင့်…မျက်လုံးလေးကြောင်စီစီဖြင့် ခြောက်ခြားတုံရီစွာ… အသက်လု ကုယူရသည်ချည်း…
သူရ…ထောက်သားဘဝမှ…အသေခံတိုက်ခိုက်ချင်လာသော…ဇာတိသွေးဇာတိမာန်တို့ကြွရွ…အုံထလာဘိသည်။
”အထောက်သားဖြစ်တာ…တယ်ချုပ်တီးရသကိုး…တောက်”
သူရ…သွားကြားမှ…လေသံဖြင့်ညီးညူပြစ်လိုက်၏။
”မှန်သပ…ကိုရင့်နှယ်…ကျုပ်လက်ယားပါဘိတော့”
ငယ်မှူး…လက်အတွင်းမှ…ကြက်ပေါင်းစေးသားရေတက်…ဂွငယ်ဖြင့်…ငါးမြှားထစ်ပါ…မျှားငယ်ဖြင့် လှမ်းချိန်သည်။
”ဟိတ်…ငယ်မှူး…အချိန်မကျသေးသပ…သွေးသောက်ရယ်”
ဗျစ္စက…လေးကိုင်လက်ကိုဆွဲမြှောက်လိုက်၏။
”အို…ငစွာတေ…တက်ချင်…တက်ခဲ့ပ…ရောင်းရင်း”
”မတက်လိုပါဘူး ကိုရင်ရယ်…တယ်ဆီးကျင်တဲ့အလုပ်”
ငစွာတေ အဖြေစကားကြောင့် သူတို့အားလုံးပြုံးလိုက်ကြ၏။ မှန်ပါသည်…သူတို့အားလုံး၏… လိင်ချောင်းများ အငွေ့ခြောင်းခြောင်းထမ
တတ် ပူပြင်းသော ကာမဓါတ်များ စီးဝင်နေပြီပဲကိုး။
သည်တောင်ရိုးတစ်လျောက်…လမ်းလျှောက်လာရင်း…ဝဲယာ…အကဲခပ်လာသော… အရည်းငယ် ဝတ်စုံ မုတ်ဆိတ် ကျင်စွယ်…
ဆံနွယ်ဖားလျား…အဆင်တန်ဆာများကြောင့် သူ့အား အဘယ်သူ တစ်ယောက်မျှ… တပ်မှူးငယ် သီဟ မှန်းမရိပ်စားမိ ကြ…
ဆူးသမန်းကွင်းကို…အထက်စီးမှမြင်နေရသည်။ ကျည်းပင်တော ရွာဇနပုပ်လေးကား…ကွင်း အ လည်၌ အေးချမ်းငြိမ်သက်စွာ…
ရပ်တည်နေသည်။ ဆည်ဘောင်ကို လွန်၍ ဆူးသမန်းကွင်းစပ် အဝင်…အလိုလေးခြုံတစ်ခြုံတွင်…အဝတ်အစားလဲလှယ်…ပြစ်လိုက်
ကာ…နက်ပြာရောင်ဝတ်ရုံ သင်တိုင်းကို…မြေ တူး မြုပ်နှံထား ရစ်ခဲ့သည်။
လုံကွင်းအောက်ပိုးကြိုက်…အပေါ်အဝတ်ချည်းသည်းဖြင့်ကျည်းပင်တော…ရွာငယ်လေးထဲ သွက်လက် စွာဝင်ခဲ့သည်။
”အမယ်…ကိုရင်…ရင်အုပ်ကား…လက်မောင်းကားနှင့်ပုဂံသား စစ်သည်မို့…လူကိုနှုတ်မဆက် တော့ကိုး”
ထန်းတောမှထွက်လာသော…ငယ်ချင်း…ငပွေး တစ်ဖက်မှစကားစမှပင်…သတိဝင်လာသည်။
”ခွင့်လွှတ်ပ…ကိုရင်ငပွေးနှယ်…အကျုပ်…အချိန်အနည်းငယ်သာရတာမို့…အမယ်တို့ထံ…အ လျင်လိုနေလို့ပကို ရင်”
”အာ…ဟာ…စကားမဖွယ်ပါလင့်…ကိုရင်ရယ်…အမိအဖတို့ထက် အိုပန်းအိ ထံ…လှမ်းနေ မဟုတ်လား… လို့ ဟား… ဟား”
”ကိုရင်…နှုတ်အတောကျွမ်းသပဗျာ”
”ကိုင်း…ကိုင်း…သွားပေအုံး…သွားပေအုံး…ဟိုကလည်း…ညနေတိုင်ရင်…ဆည်တောင်ဝရိုးထွက်…ထွက်မျှော်ရတာ…ဝေသာလီ
ဗျိုင်းမလေးဖြစ်နေကပြီ…ကိုရင်ရဲ့”
”အသို့ဆိုရင်…ကိုရင့်နှယ်…ကျုပ်ကိုယ်စားချော့ထားပါဘိ”
”အိုး…ကျားသားမိုးကြိုး…မပြစ်မှားဝံ့ပါ…စစ်သားရယ်…အတော်ကြာ…သူ့ချစ်သူ…လွန်ကျူးရ ကောင်းလားမို့… တိုက်ပွဲဝင်…
နာမည်ရ…သူရိယဆောင်ဓားနှင့် ပိုင်းလိုက်မှ ငုတ်တိုလေးကျန် နေ…လူဖြစ်ရှုံးရမှာပ…ကိုရင်”
”ဟား…ဟား…ဟား…ကိုရင်…ကျောင်းတော်တုန်းကအတိုင်းပါပဲ…ငယ်ချင်းရယ်…ကဲ…အပြန်မှ တွေ့ပါစံ”
”အပိုမဖွာစမ်းပါနဲ့ကိုရင်အပြန်လည်း…ကိုရင့်နှမနဲ့ဆည်တောင်ရိုး ကျော်တဲ့အထိ… ဟိုက လိုက်ပို့အုံးမှာပလေ”
”ဟဲ…ဟဲ…ဟဲ…ကိုရင်ကကော…မယ်ဆုံနှင့်…ရည်ငံနေမဟုတ်လား…ကိုယ်ချင်းစာပ…ဗျာ”
”အမလေး…မယ်ဆုံကိုသွားမပြောနဲ့ကိုရင်…ကျုပ်ကိုအစိမ်းသရဲလို…ထင်နေပဗျာ…လင်နေရင်…ပန်းဦးလွှတ်ရမှာ မို့…တစ်သက်
လုံးလင်မနေဘူးတဲ့…ကိုရင်ရဲ့…”
ငပွေးက…လက်ထဲမှထန်းလှီးဓားကို…ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း…အံကြိတ်ကာ…သမထီးအရပ်သို့ စူး စူးဝါးဝါးကြည့်နေလေရာ…သီဟသူရ…ကြက်သီးမွှေးညင်းများ ထသွားရ၏။
”အင်း…ဒါလဲ…အသူ့ဘက်က…မှန်ပေသကိုး”
”ကျုပ်…မေးပါရစေအုံးကိုရင်…ကိုရင်တို့လို…အရာထမ်းတွေ ထိမ်းမြားရင်ကရောဗျာ”
”ကျူပ်လား…ကျုပ်ကျ…အဲဒီအရည်းကြီးတွေ…စုံးစုံးကုန်မှ အိုပန်းအိ လေးနဲ့ လက်ဆက်မှာ ပ…ကိုရင်”
”တနယ်သားလုံး…ယောကျာ်းမှန်သမျှ…အရည်းကြီးတွေကို ထယ်ထိုးပြီး မြေလှန်ပြစ်ချင်နေ သပ…ကိုရင်ရာ”
”စိတ်မလောပါနဲ့ကိုရင်…အချိန်တန်တော့…တစ်ရွာတစ်ယောက် စာချွန်စေတော်မူမယ်လို့ ကိုယ်တော်လေး အမိန့် တော်ထားရှိထား
နှင့်ပြီးသားပါ”
”အို…အသို့ဆိုလျင်…ငယ်ကျွန်ဝင်စာရင်း…ခုပင်သွင်းချင်စမ်း ပါဘိ…ကိုရင်ရယ်…တောက်”
ငပွေး …လက်မောင်းကြော ကြီးများထောင် ထလာသည် … အ ံကြိတ်ထားသဖြင့် မေးကြောကြီး များ တင်းထနေ သည်။
”ငံ့လင့်ပါ…ငယ်ချင်း…ကျုပ်…စာချွန်စေပါမယ်”
”နှုတ်လုံ…စိတ်ချ…ကာယတောင့်တင်းသူတွေ…ကျုပ်အခုထဲက…တပ်စုထားမယ်ပ…မပျက်မ ကွက် စာချွန်စေပါပဲ”
”ကောင်းလှပါပြီ…ကိုင်း…ခွဲကြဦးစို့…ကိုရင်ရေ”
ဆုံနေကျ…နေရာ…ကျဉ်းပင်တော…တောင်ဘက်ရှိ…အုံးနှဲခြုံကြီးအောက်
အိုပန်းအိ…ကိုယ်လုံးလေးကို…ရင်ခွင်ထဲ…ထွေးထား၏။ ဒိတ်ဒိတ်ခုံသော…ရင်အုံလေးထက်… သူရလက်ကို တင်စမ်းစေပြီး…ရဲရဲ
နီသောမျက်နှာလေးဖြင့်ဆိုသည်။
”ရင်ခုံတာ…ဘာလို့လဲ…ဟင်”
”အချစ်ရဲ့…နရည်စီးတစ်မျိုးပေါ့…ပန်းအိ…ရယ်”
”အတို့ကျွန်…တခါဖူးမျှ…မောလောက်အောင်ရင်မခုံဘူး…အခု…သူ့ရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာ…မောလွန်းလို့…မရုန်းချင်ဘူး ကွယ်”
တိုးတိုးညှင်းညှင်း…အသံလေးက သူ့…နှလုံးသည်ပွတ်ထဲသို့စူးနစ်…စိုက်ဝင်သွားကာ… ကြည်နူး ကျပ်စိမ့်သွားရ၏။
”မောင့်မှာလဲ…သနပ်ခါးထူထူ…လိမ်းထားတဲ့…ဒီပါးလေးကို…နမ်းရှိုက်လိုက်တိုင်း…အသက်ရှူမဝဘူး…သိလား”
”အို…ရှက်ဖွယ်…စကား…မမြွက်ပါနဲ့လား…မောင်ရယ်”
ပါးအစုံကို…ဖယောင်းပုံ…လက်ချောင်း သွယ်သွယ်လေးများဖြင့်ကွယ် ကာရင်း…မျက်တောင် ကော့ကြီးများ ညွှတ်ကွေးကာ ဆိုသည်။
သူရထံမှ…ပူနွေးသော သက်ပြင်းရှိုက်သံကြီးနှင့်အတူ အိုပန်းအိ ကိုယ်လုံး…ထွေးထွေး အိ အိ…လေးအား…အင့်ကနဲ…နေအောင်…
ဆွဲညှစ်ခြင်းကို ခံ လိုက်ရသည်။
”လျော့ပါအုံးမောင်မောင်ရယ်…အသက်ရှူကြပ်လှပါဘိ”
”မောင့်ရင်ခွင်ထဲ…အသို့လျင်…အနေကြပ်ပေမဲ့…နေတတ်နေပြီလို့…ပြောခဲ့ဖူးသားမဟုတ်လား…ချစ်သူရယ်”
”အာ…ကွယ်…အနည်းအပါးပါပဲ…ဖက်ရော့လေကွယ်…ကြာရင်…အမယ့်မှာ…အသက်ရှူ ရပ်ရပါ လိမ့်မယ်လေ…”
”အကြည်စားသန်ခဲ့ပြီ…မှတ်တယ်…ခွင့်လွှတ်ပါနှမရယ်”
”အင်း…ရွှေစိတ်တော်ညို…အလိုမကျဟန်က…ရွှေမြို့တော်ရောက်မှ နန်းတွင်းသူများ…အသင်ပေး လိုက်မှတ်တယ်”
သူရက…မျက်နှာညိုးငယ်စွာသူမအား…လွှတ်ပြောသောအခါ…အိုပန်းအိ…စကားနာထိုးချေသည်။
”ဟွန်း…မယ်မင်း…အကျုပ်…တာဝန်ကျရာ…သမထီးမှာ နန်းတွင်းသူထမီပင်…မမြင်ရ… မှတ်ပါစံ့ အိုပန်းအိငယ်”
ချစ်သူ…စိတ်ညို…အလိုမကျပြန်တော့…ပြန်ချော့ရသည်ကလဲ အိုပန်းအိတို့တာဝန်…ဤသည် ကလျင်လည်း ကြည်နူး စရာ…
”တောင်းပန်ရတာပါ့ မောင်မောင် သည်ကနေ့ မောင်မောင်လာ မယ်ဆိုလို့…အမြင်တုံးမွှေးမွှေး ကို…ဆွမ်းခံမဝင်ခင်က…မယ်မင်း..
.သွေးထားခဲ့ရတာလေ…ဒီလောက်ထူထားမှ ပြုအားကိုခံ နိုင မယ်…ဆိုတာ…ပန်းအိ…အသိပါ…သူ့ကိုချစ်လို့ အပြစ်ဖို့မိတာကို ရွှေ
စိတ်တော်ညို တယ်လား.. ဟင်”
စိုးရိမ်မျက်နှာ…အကြင်နာစကား…ကြားရပြန်တော့ တပြန်တကျော့…ချော့မော့ရသည်က သူရတို့ ယောကျာ်းလေး များ တာဝန်ဖြစ်
ခဲ့ပြန်ချေရော။
”အကဲပါ…အကဲခတ်တာမဟုတ်ဖူး…ပန်းအိ..ချစ်သူအထင်လွဲမှာ..မောင်မောင်အကြောက်ဆုံးမို့ပါ”
”ယောကျာ်းကောင်း မောင်းမတစ်ထောင်…ဘုရင်ထီးဘုရားတောင်…တောင်နန်း…မြောက်နန်း… အလယ်နန်း… ထိပ်ခေါင်တင်ကြီး
ဘုရားတို့နဲ့စံနေသေးတာ…မောင်မောင်ကိုလဲ…အိုပန်းအိက ကြိုက်တာတွေ…ပေးစားပြစ် မှာ… ဒါပေမဲ့…အိုပန်းအိ ကတော့…
တစ်ညမှ…ခွာမှာ မှုတ်ဖူး…သိ လား… ဟွန်း”
ကျောထဲစိမ့်ကျင်…သိမ့်သိမ့်ငင်သော…ချစ်သူ့စကားကြောင့်…ငသူရ…လက်အစုံက…မြွေငန်းကြီးပမာရစ်တား ဖက်တွယ်…ဆုပ်နယ်..
.ချေမွမိပြန်သည်။
”အဆင့်ကဲ…နယ်မလွန်ပါနဲ့လား…မောင်မောင်”
”အချစ်ရဲ့နယ်စပ်…ဖြတ်သန်းမိလို့ချစ်သူအပြစ်ပေးလဲကြေအေးပြီးသားပဲနှမရယ်…မောင်တော့… ချစ်မှာပဲ”
”အို့အိုး…မောင်ရယ်…စနေရင်နှစ်မွှာကို…အတွင်သာကိုင်ဆွဲနေမှဖြင့်…ပန်းအိ…နွမ်းကြေရတော့မယ်ထင်တယ်”
”တစ်နှစ်မှတစ်ခါပြန်…ရွာခံသူ…မယ်မင်းကမကြည်ဖြူလို့ပြော တာလား…နှမရယ်”
”မောင့်အတွက်ဆို…အသက်တောင်ပေးဝံ့သူပါ…မောင်မောင်မယ့်ပန်းဦး…မောင်ပန်ရမယ်လို့…အ မြဲတစေ ကြိမ်းဝါးနေမိသူပါ..
.မောင်ရယ်”
”ဒါဖြင့်…”
”အို…အဲလို…အာ…မဟုတ်သေးဘူးလေ…ထမီအနားကို…အားနဲ့ မဆွဲပါနဲ့မောင်ရယ်… အရှက်ကြီးရှက်လို့…”
အိုပန်းအိ…အသံလေး တုန်ခိုက်လာသည့်နည်းတူ…ငသူရ ရင်အုံကြီးများ လှိုင်းထတက်ကြွလာ ကာ…အသက်ရှူသံမှာ လည်းပြင်း
ထန်လာ၏။ အိုပန်းအိ…စိုးထိတ်မှုလေး ဝင်လာသည်။ ကပြာက သီ လူးလဲထပြီး…သူ့ချစ်သူ…ရင်အုပ် ကျယ်ကြီးကို…လက်ဖြင့်
ဆီးတွန်းထားလိုက်၏။
ငသူရ…လက်မောင်းအိုးကြီးများ… ကြွက်သားအမြောင်းမြောင်း ထလာ၏။ တင်းတင်းကြီး ဆွဲဖက် ခါ…တစဟင်းဟင်း မြည်တမ်း
သဖြင့်လည်း…အိုပန်းအိ…ရင်တုံပန်းတုံ…ဖိုလှိုက်… မော၍ ဇောချွေး လေးပြန်လာ၏။ နှုတ်မှမူ…တခွန်း တပါဒသော်မျှ…မမြွက်ဆို
နိုင်တော့…အုန်းနှဲခြုံလေး သိမ့်က နဲ… သိမ့်ကနဲ…ခါရမ်းသွားသည်…ပြင်းပြသော အသက်ရှူသံနှစ်ခုက…အမှောင်တစ်နေရာသို့…
ဦး တည်ခုတ်မောင်းနေသော မြင်းရထားနှယ်…ခပ်ကြမ်းကြမ်း…
”တော်တော့…မောင်မောင်…ပန်းအိ…စိတ်ဆိုးမိမှာ…မဟုတ်တာ”
ကတိုက်ကရိုက်…မျက်နှာအိုလေးဖြင့်…ပန်းအိ ငြင်းဆန်ဘိ၏။ အသံက တိုးညှင်းတုံခိုက်နေ၍ အ နည်းငယ်ကျယ် သွားသည်။
ဝါသနာအိုး…ငသာဇံ ငပွေးတို့ကာလသားနှစ်ယောက်…အုန်နှဲခြုံကိုမျက်တောင် မခတ်တမ်း ချောင်း မြောင်းနေကြသည်။ သူတို့
နှစ်ဦးပင်လျင်…အသက်ရှူသံများက ဖားဖိုထိုး သည့်နှယ်…
”ဘဲ့နှယ်…ငခွေး…ငဲ့…အသက်ရှူမှုပြင်းလှပါဘိ”
”အမယ်မယ်…မောင့်ရင်မလဲ…နှာသီးဖျားချွေးသီး သူဟာတောင် မသုတ်သင်နိုင်ကပြီ… မဟုတ် လေ…အသို့ကြောင့်…သူခိုးခြင်း
ဟိတ်ခြောက်ရဘိသနည်း”
”အိုး…ကိုရင်နှယ်…အသံမထွက်ပါစံ…အခင်းပျက်ယွင်းလေမှ…ချောင်းရကျိုးမနပ်…ဖြစ်ရချေဦး မယ်”
”အနို့…ကိုရင်က…အရင်…အကြောစကားဆိုသဟာကိုး”
”ကြည်စားသည်မှတ်ပါစံ့…ကိုရင်…အဟော…အုန်းနှဲခြုံကြီးအသို့ကြောင့်…သိမ့်သိမ့်ခါနေသနည်းကိုရင်…ကြည့်ပါစံ့”
”အပိုစကား…ရွတ်ဆိုရန်…သင့်ချေပြီ…ကော”
ဆက်ရန်
နှစ်ယောက်သား…မျောက်ချောပင်…ပင်စည်ကြီးအား ရှက်ကွယ်ချောင်းမြောင်းနေလေရကား အနောက်တူရူမှ ခန္ဓာသွယ်လျ…
အိန္ဒြေပြည့်ဝသော အလှတစ်ပါး မိန်းမသားတစ်ယောက်… သင်း တို့နှင့် လျင်စွာနီးကပ်လာ သည်ကို ပင်သတိမမူနိုင်အောင်..
.ဇောကပ်နေကြပါဘိတော့သည်။
ငသူရက…ချစ်သူ့ပါးတို့သာ…အတွင်သားနမ်းရှုံ့လျက်မှလက်အစုံတို့သည်…အိုပန်း အိငယ်၏… ရင်…တင်…ခါး ပေါင်ကြား
များသို့ရွေ့လျားပွတ်တိုက်…ချော့မြူနေခိုက်…
”ဟဲ့…ငပွေးနှင့်ငသာဇံ…တောကြက်ချောင်းသလား…အသို့သော… အရာကြည့်ရှုနေကြပါစံ”
”အမယ်မင်း…ကလူ…ကလူ…ကလူ”
ငသာဇံ…ထခုန်ပြီး…မျောက်ချောပင်ခြေမှ…ပြေးလေဘိ၏။ မျက်စိမျက်နှာ…ရဲကာဖြင့်…ငပွေး… ပြုံးရမလို…ရယ်ရ မလို…ဖင်
ပွတ်လိုက်…ခေါင်းကုတ်လိုက်ဖြစ်ဘိသည်။
”မယ်ဆုံ…အနှီကိစ္စ…ရှိရိုးလားမယ်မင်း…အဟင်း…ဟဲ”
”ဆိုစမ်းပါငဲ့…ငပွေးနှယ်…ထစ်တီးထစ်အ…ရှိသကော”
မယ်ဆုံက..အုပ်လုံးသွင်းပြီးစ..ဆံနွယ်များကို ဟန်ပါပါ…သပ်တင်ရင်း လူကြီးသူမဟန်.. စွံ့ကား သော ခါးအောက်မှ တင်ပါး
ကြီးပေါ်သို့ လက်ကလေးထောက်…ခါးလေးညွှတ်… ရင်းလေးချီ၍မေး သည်။
”ဒီမှာ…ထိုင်ပါအုံး…မယ်ဆုံ”
”အဲ့နှယ်…ကျုပ်က…ဘာကြောင့်…ထိုင်ရအုံးမှာလဲ”
”ပြော…ပြော…ပြောစရာလေး…ရှိသေးတယ်မယ်စုံ”
”အို့…နားမထောင်ချင်ပေါင်နော်…နေရစ်ပါဘိ…ကိုရင်”
မယ်ဆုံ…သမင်ပျိုမလေးနှယ်…လျစ်လျူရှုထွက်သွား၏။ ငပွေး…ကတုန်ကရင်ဖြင့်…အုန်းနှဲခြံကို တစ်လှည့်… မယ်ဆုံ
နောက်ကျော…တင်ပါးအုံကြီးများတစ်လှည့်ကြည့်ကာ…ဗျာများသွား၏။
”မယ်…မယ်ဆုံ…ခေတ္တ…ငံ့လင့်စမ်းပါဘိ”
”စုံဖက်ရန်စကားမှလွဲ၍…အခြားမြွက်လိုရာမြွက်ရော့…နော်”
”အင်းပါ…မယ်ဆုံရဲ့…ဟဲ…ဟဲ”
ငပွေးမျက်နှာကြီးက…ဝမ်းသာအယ်လဲ…ရွှေလည်ဆွဲ…ကောက်ရသူလို ကြည်လင်ဝင်းပ… အသာကြီး သာနေဘိ သည်။
”အဲဟို…အုန်းနှဲခြုံ…တွေ့သည်ကော…နှမ”
”အမယ်…လူကိုခြုံထဲ…ဆွဲမယ်ပ…ကိုရင်ပွေး”
”ဟာ…မအပ်မရာ…မယ်မင်းရယ်…နေပြည်တော်ကခေတ္တပြန် လာတဲ့…ငတို့ငယ်ချင်းငသူရနဲ့ အိုပန်းအိတို့… ချစ် ရည်
တူညီ ချစ်ခွန်းသီနေကြလိမ့်…မယ်မင်းရဲ့”
”ဘဲ့နှယ်…အိုပန်းအိကို…အကျုပ်လိုက်ရှာနေပါဘိ…နဲ့တော်”
စိတ်ဆတ်သလောက်လူ…သွက်လှသော မယ်ဆုံတစ်ယောက် အုန်းနှဲခြုံနောက်မှ ပတ်ဝိုင်း တိုးဝင် ချောင်းမြောင်း လေ လျှင်…
”အလိုလေး…အိုပန်းအိ…ပြားချပ်နေပါဘိပြီကော”
မှန်သည်…အိုပန်းအိတစ်ယောက်…ငသူရ…ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးအောက် ပက်လက်ကလေး…ပြားနေ ဘိသည်။
”ပန်းအိ…ကို…သနားပါအုံး…မောင်မောင်ရယ်”
”မောင့်ကိုရော…ညှာတာပါစံ့…နှမငယ်ရယ်” ”နှမက…မခံဝံ့သူမို့…ဆိုသဟာ…ကြင်နာပါဘိဦး…မောင်မောင်”
”အမျက်ရှလို့…အရှက်ရတာလဲ…နေပြည်တော်မှာပဲ…ခေါင်းချတော့မယ်ပ…မယ်မင်း…ပိတ်ပင်လို့မရကောင်းပြီ…ပန်းအိ”
မြင်ကွင်းက…အလင်းရောင်မလုံလောက်မှုကြောင့် မှေးမှိန်နေလေရကား မယ်ဆုံ အားမလိုအားမ ရ… ဖြစ်ရေလှချေ သည်။
”အို့အိုး…ပေါင်ကိုကြိတ်မိပြီကော…မောင်မောင်”
”ဥုံဖွ…ဥုံဖွ…နှမငဲ့…မောင်အလွန်ရှိအံ့”
”ရင်စည်း…ပတ်နက်…ဖြေအခက်မို့…မရက်စက်သင့်ပါ”
စကားသံလေးများ အချီအချဝယ်…မယ်ဆုံ နစ်မြောသွားသည်။ အုန်းနှဲခြုံအဝန်းအဝိုင်းက… ယောကျာ်းကြီး ခြောက်ယောက်မျှ
လက်ဝိုင်းပတ်၍ မမှီကောင်းအောင်လုံခြုံလှသည်။ မယ်ဆုံ…ငပွေး…ပန်းအိ…ငသူရတို့ငယ်စဉ်က ဤ ခြုံကြီးအောက်…ပေါက်
တတ်ကရ…ကစားခဲ့ကြ ဘူးသည်။ အောက်ခြေက…လူငုံ့ဝင်လိုက်လျှင်… ပေါင်းပင်ကင်း ရှင်း လှဲကျင်းထားဘိသကဲ့သို့…
ပြောင်စင်နေသည်။
ဤနေရာဝယ် ပိတ်ကြမ်းတစ်ဝိုင်း ခင်းကျင်းယှဉ်ထိုင်ရင်း… ချစ်တင်းဆိုခဲ့ကြသည့် သူတို့အတွဲ ကို… မယ်ဆုံတို့လူစောင့်ပေးရ
စမြဲလည်း ဖြစ်သည်။
ယခု…ရက်ပိုင်းအတွင်းမှာမူ…မယ်ဆုံ…သရက်တောသို့…လိုက်သွားခဲ့ရသဖြင့် အိုပန်းအိနှင့်မဆုံ ဖြစ်… ငသူရ လာမည်မှန်း
လည်းမသိခဲ့…ယခုမူ…သင်းတို့နှစ်ဦး အချစ်မူးနေခိုက်… ကြုံကြိုက်၍ ခြောက်လှန့်ရင်း…အုန်းနှဲနောက်ဖိုးမှ ခြုံတိုးလာခဲ့မိလေ
ရာ…တိုးရခက်…ဆုတ်ရခက်… ဖြစ်နေ ပေပြီ။
အိုပန်းအိ..ဒူးခေါင်းလေးများ… ဖွေးဖွေးလှုပ်လှုပ်…တွေ့ရ၏။ အတင်းအကြပ်ဖိနှိပ်… ချုပ်နှောင်နေ သော…ငသူရ…ကျောပြင်ကြီး
လဲတွေ့ရ၏။ မယ်ဆုံ…ရင်တွေ…ခုံလှိုက်ပူလောင်လာ၏။ ဒိတ် ဒိတ်… သွေးခုံနှုန်းများလည်း မြင့်မားလာနေသည်။ သည်မှာ…
ချွေး ပြန်နေသော ငသူရကျောပြင် အား ငေးနေခိုက် လှုပ်လှုပ်လှဲလှဲ…ဖြဲကာ…ပြန်စု…အမျိုးမျိုးပြုနေသော အိုပန်းအိ ပေါင်လုံး
ဖွေး ဖွေးကြီးများကိုကြည့်နေခိုက်…
”မွေးမေ့…”
ဟု လွှတ်ကနဲ အော်လိုက်မိရှာသည်။ မာကျောကျစ်လျစ်သော ငပွေး၏ လက်ကြီးနှစ်ဖက်က… ရွှေရင်အစုံကို နောက်မှ သိမ်းဖက်ခြင်း
ကို မယ်ဆုံခံလိုက်ရသည်။ တချိန်တည်းမှာပင်… ထန်းတက် သမား ငပွေး၏ မာတောင် နေသောလိင်တံကြီးက…မယ်ဆုံဖင်ကြား
သို့ တည့်တည့်မတ်မတ်ကြီး တိုးဝင်သွား၏။
လိပ်ပြာ လွင့်စင်သွားသလား မသိ…မယ်ဆုံမအော်မိ…အသက်ရှူရန်ပင် မေ့လျော့ကာ မိမိ နို့လေး နှစ်လုံးကို ပိုင်ပိုင်ကြီး နယ်
ဆွနေသော ငပွေး ရင်ခွင်၌…မိန်းမူးတွေဝေ သွားသည်။ ငပွေးကလည်း လူပျိုရိုင်းပီပီ…သွက်လက်ကြမ်းတမ်းစွာ လှုပ်ရှားဆောင်
ရွက်သည်…
ကျေးတောသူ မယ်ဆုံ၏ထမီ အောက်နားသည် တကောက်ခွက်အထိ…တိုဝတ်ထားရာ ဆွဲယူမ လှန် လိုက်သည်နှင့်နေမထိ…လေ
မထိ…သောမယ်ဆုံ၏ ဖင်ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွားကြီးက ဘွားကနဲ… ပေါ်ထွက်လာသည်…ဇက် ကို…ဖိနှိပ်…ခါးကိုဆွဲယူ… မလိုက်သော
အခါ…ခါးခွက်ဖင်ကော့… ခပ် ကျော့ကျော့လေး အနေအထားကို ရလိုက် ၏။ ငပွေးလီးက…မိုးဆီသို့မျှော်လျက်သီးသော မိုး
မျှော်ငြုပ်သီးကဲ့သို့ မတ်မတ်တောင်နေလေရာ…ပေါင်နှစ်လုံး ကြား၌ပုံး ကွယ်နေသော မယ်ဆုံ စောက်ဖုတ်လေးအား…အောက်
မှကော်သွင်း ပေးလိုက်လေရာ… မထင်မှတ်ပဲ…ပြွတ် ကနဲ… အရည်စိုစွတ် သံနှင့်အတူ…တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီး ဝင်သွားလေသည်။
”အလယ်လယ်…မေရိုလေ”
မယ်ဆုံ…ငပွေး၏ဆီးစပ်ကြီးကို လက်ပြန်တွန်းလိုက်ရာ မာကျောရှုပ်ထွေးနေသော လမွှေးအုံကြီး များအား စမ်းမိ သွားလေသည်။
ပထမသော်…စူးစမ်းဟန်…ဆုတ်ဆွဲ ပွတ်သပ်ကြည့်ပြီးမှ အထိတ်တလန့်လွှတ်ခါ…ရှေ့မှ… ခြ တောင်ပို့ဆီ လက်ကိုထောက်ကူ…
အားပြု…ယူလိုက်ရချေသည်။ မျက်စေ့ထဲ…ေ၀ဝါးနေသည့် ခံ စားမှုများက လည်းရှုပ်ထွေးနေသည်…တင်းပြည့်…ကျပ်ပြည့်ကြီး
ထိုးသွင်းထားသော ငပွေးလီး ဒါဏ်က…အကောင်း အဆိုး… ဝေဒနာနှစ်မျိုးကို ပေးနေသည်…
”ဗြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ဖတ်ဖတ်”
”အင့်…အင့်…အ…ကျွတ်…ကျွတ်…အ”
ငပွေးဆီးစပ်က ဖင်သားကြီးများကို…တဖတ်ဖတ်စီစီ ကြိတ်ဆောင့်ရိုက်မိကြသဖြင့်… မယ်ဆုံ… တစ်ကိုယ်လုံး…စက်ရဟတ်နှယ်…
ခါရမ်းကာ…ရှေ့သို့…ငိုက်ခနဲ…ငိုက်ခနဲ…တိုးတိုးသွားနေ၏။ ဆံတောက်သိမ်းစ…အုပ်လုံးဆံနွယ်သည်…ဝါးအစည်းပြေသကဲ့သို့… ဖရိုဖရဲ…ပြေကျ…ဖွာလံ ကျဲသည်။
”ငပွေး…အ…အင့်…နင်…လူယုတ်…ကျွတ်အ”
”ပြွတ်…ပြွတ်…စွတ်…ဖတ်ဖတ်ဖေါက်…ဖေါက်”
”ဟီး…အီး…အ…အ…အ…အအ”
ထန်းထက်သမား…ထန်းလျက်ချက်သမားငပွး ခါးသန်သည်မှာ…အံ့ဖွယ်ကောင်းလှချေသည်။ ဒ လစပ်…တစ်ချက် ကလေးမျှ တုံ့
ဆိုင်းမသွားပဲ…ဆက်တိုက်…အပြီးတိုင် လိုးဆောင့်အားကြား၌ မယ်ဆုံခမျာ…စောက်ခေါင်းလေး အတွင်း ကျင်ထက်ပူနွေးလာပြီး
သုတ်လွှတ်မိတော့သည်။
ကဲ…ဘာဖြစ်လဲ…ငပွေးတို့ပန်းဦးရလိုက်ပြီ…ကွ…ငပွေးစိတ်ထဲမှ…ဇွတ်ကြီး…စိုစွတ်…အံကျလာ သော စောက်ရေ များကိုငုံ့ကြည့်
ရင်း ကြွေးကြော်မိလိုက်သည်။ မယ်ဆုံခမျာ…ပြင်းထန်သော ငပွေး၏ လျပ်တပျက်ရိုက်ချက်ကို… ပသို့မျှ…ရှောင်လွဲမရလိုက်ပဲ..
.ကျောပိုး…တက်လိုးခြင်း ခံ လိုက်ရသဖြင့် ခံလိုက်ရသော်လည်း…ကာမအရသာထူး ၏စွမ်းအင်ကို…နဖူးတွေ့…ဒူးတွေ့…တွေ့
လိုက်သောအခါ…နောင်တွင်…ငပွေးမှငပွေး…တရွှေးသားများမျှမတွက်သော သစ္စာတရားဖြင့် ချစ်ခင်တွယ်တာ…မိခဲ့ရှာသည်။
ယင်းသို့…သူတို့နှစ့်ဦးအဆင်ပြေခြင်းသည်…ငသူရနှင့်ပန်းအိတို့အတွက်…ပွဲပျက်ခဲ့ရခြင်းလည်းဖြစ်သည်။ တအင့်အင့်…တအအ…
အသံများ…စွတ်စွတ်…ပြွတ်ပြွတ်အသံများက…အုန်းနဲ့ပင်ခြေ… ခြတောင်ပို့တစ်ဖက်နှင့်နီးကပ်စွာ လာလေရကား…ကဲ့ကြည့်မိ
ကြလေသည်။
”အို…ငပွေးနှင့်မယ်ဆုံ…ရည်ငံလင့်ကြပြီ”
ငသူရ…ကျေနပ်ဝမ်းသာစွာ မြင်ကွင်းကိုကြည့်နေခိုက် အရှက်အိုးမလေး…အိုပန်းအိ…လေးညှို့မှ လွှတ်လိုက်သော မျှားတစ်စင်းလေး
အလား လှစ်ကနဲ…အုန်းနှဲခြုံကြီးအောက်မှ ပြေးထွက်သွားခဲ့ လေသည်။
‘ဟင့်…ရောင်းရင်းပုံပြင်က…ဟုတ်မလိုလိုနဲ့…အလကားပဲကိုး”
ခမုံသား…စကားကြွယ်သူ…အငယ်ဆုံး…ငစွာတေကဆို၏။
”သယ်…တပ်မှူးကိုမခန့်လေးစား…ဂုပ်ပေါ်ဓားဝဲ…ကပြီငဲ့”
”ဟဲ့…ဗျစ္စ…ခုချိန်ဟာ…စစ်ရေးစစ်ရာ…တိုင်ပင်သာမဟုတ်ရန်ကော…ရင်းနှီးစွာ…ဆက်ဆံပါစေ လေ…ကဲ…ငစွာတေ…မင်း ရွာ
အပြန်…ဘယ်လို…ဘယ်လို…ဟန်ခဲ့တယ်ဆိုတာလဲ…စကားအဆာမကျယ်…အကြွားဝါငယ်ငယ်နဲ့…စားမြုံ့ပြန်စမ်းပါအုံးဟ”
ငစွာတေ…အနည်းငယ် တည်သွားသည်။ မေးကြောများထောင်လာ အောင်လဲ…အံကိုတင်းတင်း ကြိတ်သည်။
”သွေးသောက်…ချင်းမို့သာ…ဆိုရမှာ…အဖြစ်က…အကြွားပိုစရာထက်…ရှက်ဖွယ်…ကြုံခဲ့ရတာပ…ရောင်းရင်းတို့ ရယ်”
”အင်း…အင်း…ကြားစမ်း…ပါရစေလားငစွာတေဗျား…”
”အသစ်ဖြစ်ဖြစ်လာလို့ခံစားရ…ပြင်းပလှဘိတယ်အကိုတို့ရာ…ကျုပ်ရွာအပြန်…မလှခဲ့သူပါ…ဗျာ။ အဲသည့်နေ့က ကျုပ်ရွာအနီး
ကိုရောက်တော့… မိုးချုပ်စပြုပြီးနေဝင်ပြီးပေမဲ့… အရီးကျော်လယ် တဲ နားအထိ အလင်းရှိသေး တယ်… တစ်နှစ်တစ်ခါ ပြန်ရောက်
လာတဲ့…ကျုပ်လေ…ရွအနံ့လေးကို တောင်မှ…ခြေစုံရပ်ပြီးတဝြကီးရှူပြစ်လိုက်သေး သ ဗျာ၊ အရီးကျော်တို့သားအဖ ကျုပ်ကိုတွေ့
တော့ သူရဲ ခြောက်ခံရသူတွေလို… မျက်နှာတွေဖြူရော်နေ ကြတယ်… ဝင်ပါအုံးလား… လို့ တောင် မှ…မဖိတ်ခေါ်ဘူး လေ…”
”အရီးစံကျော်…ကျုပ်…ငစွာတေပါဗျာ…ဘယ်နှယ်…တလင်းထဲ စပါးလဲကုန်နေမှ ရွာထဲပြန် မပြောင်းသေးဘူးလား”
”ဟင်း…ပြောင်းတော့ပြောင်းချင်ပါရဲ့ငစွာ…ရယ်”
”အနို့…ဘောက်မဲ့ကြောင့်မပြောင်းဖြစ်တာတုန်းအရီးရဲ့”
”တလန်ကြီးသား…မဲကျော်…ကြောင့်ပါပဲကွယ်”
”အရီးကျော်ဟာပြောရင်း…မျက်ရည်တွေဝဲလာနေတယ်…ကျုပ်…မဲကျော်ကို ကောင်းကောင်းသိ သဟာပဲ ယစ်ကျည်တောက် တ
ကိုင်ကိုင်နဲ့ အရပ်လည်ကြက်တိုက်နေတဲ့…အကောင်လေ… ဖအေက…ကလန်ကြီးဆိုတော့…သူက…အာဏာရိပ်နဲ့သောင်းကြမ်း
လာသဟာပေလ”
”အကြောင်းစုံ…သိပါရစေလား…အရီးကျော်”
”ရွာထဲအရင်ဝင်ပါလားကိုရင်…ငစွာတေ”
အရီးကျော်သားချက်ဖောင်းက…စကားဝင်ပိတ်ပြစ်တယ်
”ဒါနဲ့ကျုပ်လဲ…စိတ်တိုတိုနဲ့…ရွာထဲကို…ဘီလူးခြေလှမ်းနဲ့ဝင်ခဲ့တယ်…အချိုအိမ်တွေ…ဝက်ဝံဆီ နဲ့မီးတိုင်လေး တွေ ထွန်းထားကြပြီ…
ကလန်ကြီးအိမ်မှာသာ…ကညင်ဆီထွန်း…ရွှေမြို့တော်က… မီးတိုင်ကြီး တထိန်ထိန်နဲ့… အ မယ်ဝင်းပေါက်မယ်…အစောင့်နဲ့အသူများလဲ… အနားကပ် ကြည့် တော့…
”ဟိတ်…ဘယ်သူလဲ…ရပ်” တဲ့ ရယ်…ရယ်ချင်သေး…
”ဟေ့…မောင်ရင်တို့ကို…ဘယ်သူ…ခန့်ထားသလဲကွ…ဟေ”
“အံမာအနို့… မင်းက…ဘယ်ရွာသားတုံး…”
”ဟား…သေလိုက်ပ…သံသပိတ်ရယ်…ငါ…ငစွာတေပါဟ”
“ရွှေမြို့တော်…အိမ်ရှေ့စံကိုယ်တော်လေးရဲ့…အတွင်းသားရဲမက်…အထောက်သားအကြပ်စစ် သည်ပလေ…ဟဲ…ဟဲ”
ကျုပ်ရာထူးလဲကြားရော…သံသပိတ်…ကျားသံကြားတဲ့ ခွေးဝဲစားလို…တအီအီနဲ့…လက်ထဲက လှံတံကြီးယိုင်လဲ လုလု ပါပဲ…။
”မောင်ကြီး…မောင်ကြီး…ငစွာ…ကယ်ပါ”
အုံး…ကနဲ…ကျုပ်ငယ်ထိပ်…မြွေပေါက်လိုက်ပြီ…လေ့ကျင့်ထားတဲ့ အရှိန်အဟုန်နဲ့ ကျုပ် ကလန် ကြီးအိမ်… အပေါ် ထပ်ပြူတင်းကို
လွှားကနဲခုန်တက်ဆွဲလိုက်ပြီး…ပြူတင်းဘောင်ကို ကျော်ဝင် လိုက်တယ် ဆိုပဲ…ကျုပ်မျက်လုံး တွေပြာကနဲ…မိုက်ကနဲ…ကျုပ်နှမလေး.
..နှမလေး… အိုလှဖြူ…
အဝတ်ချီးသီးနဲ့…လက်ပြန်ကြိုး…တုပ်ထား ကြ တယ်…ခြေကျင်းဝတ်ကို ထိပ်တုန်းခတ်ပြီး… ကား ထားတော့..မြင်မကောင်းဘူး..
အသက်(၁၆) မနှစ်ကမှမြောက်တာပါ… အမွှေးအတောင် မစုံသေး တဲ့ အရွယ်ပါ
ကလန်ကြီးဟာ… ကျုပ်ကိုပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ငေးနေတုန်း ဖြုန်းဆို…ညာခြေနဲ့ဝိုက် ကန်ပြစ် လိုက်တယ်။ ကလန်ကြီး…ခါးစည်းပုဆိုး…စွန်တောင်ဆွဲပြီး… စူးစူးဝါးဝါးနဲ့ အော် ပြေးပါလေရော… ကျုပ်…ကျုပ်နှာခေါင်းထဲမှာ အန္ဘရာယ်အနံ့တွေရနေတယ်.. ဒါ…
တစ်နည်းအားဖြင့် သမထီး စခန်း က အရည်းကြီးတွေရဲ့ကျေးဇူးပေပဲ…နောင်တို့။ အနံ့ခံအာရုံလေ့ကျင့်ထားတဲ့ ကျုပ်နှာခေါင်းထဲကို ဓါး
တစ်ချောင်းရဲ့အနံ့ဟာ လက်ဝဲဘက်က စူးစူးရှရှဝင်လာနေတယ်…ကျုပ်…ဆုံးဖြတ် ချက်မှန် တယ်…တင်းတိမ်ကြား ကို…ကျုပ် ကျောက်
ဓါးချွတ်ပြီး…ဆတ်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။
”အား…အီး…အီး”
ကလန်ကြီး သက်တော်စောင့်ထင်ရဲ့…နေရာတင်ပွဲချင်းပြီးရော…အိုပန်းဖြူကို…အဝတ်လွှမ်းပေး ပြီး… ခြံဝန်းအပြင် ကျုပ်ရောက်တဲ့အခါ
မှာ…ဝင်းစောင့်…ခြောက်ယောက်…ကျုပ်ကိုဝိုင်းထားကြ တယ်…ကျုပ်…ရယ်တာပေါ့။
”ဟား…ဟား…ဟား…လက်ရွေးစင်…အိမ်ရှေ့စံကိုယ်တော်လေးရဲ့…အတွင်းသား…ရဲမက်ကွ…ဟေ့…ငါ့ကို…စမ်း သလား…ငါ့ဓားက
တိုက်ပွဲခေါ်သံကြားရင်ခုတ်ရမှဟေ့”
ကျုပ်ဓားနဲ့ဓားအိမ်ကို…ဘယ်ညာထိုင်ပြီး…ဝင်းစောင့်တစ်ယောက်ကို ဝိုင်းဟန်ပြတယ်…သူက တစ်ကွက်အဆုတ် ဘယ်လူ တစ်ကွက်အဝင်…ကျုပ်…နှစ်ထပ်ခြေ…ဇရက်ခုန်နဲ့ဝင်လာတဲ့ဓားကို… ဓားအိမ်နဲ့ပုတ်ချပြီး ဓားဦးနဲ့ လက် ပြန် ထိုးလိုက်တယ်…
”အား…”
ပွဲချင်းပြီးတာပဲ။ ကလန်ကြီးရဲ့ ဝင်းစောင့်ဆိုတာတွေက…လက်ပါလို့သာ ဓားကိုင်နေကြတာ… ကျုပ်သိတာပေါ့… ထိန်ကုန်ရွာသား…
ငစံခွေး…ပဒပ်ကုန်းက…ငစံလေ…ဇီးတောက ငထွန်းသစ် နဲ့… သရက်တစ်ပင်က… ငသစ်တို့ ဟာ နွားခိုးတွေကြက်သမား…သေရည်
သမားတွေ…ကျုပ်လို ရဲမက်ငယ်တစ်ယောက် မဆိုထားနဲ့ သာမန်သိုင်း သမား တစ်ဦးတောင်မှ နာရီတစ်မောင်း မပြည့် ခင်…အကုန်လှဲ
လို့ ရတဲ့အကောင်တွေပါ…
အခုလဲ တစ်ယောက် ကျ တာနဲ့..ငှက်ကြီးတောင်ဓားတွေချပြီး..အမှောင်ထဲဝင် ပြေးကြလေရဲ့… ကျုပ်ခံစားရတယ်။ ကျုပ်…အိုလှဖြူကို
ဆွဲပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကျုပ်အနံ့ခံကြည့်တယ်…ချိုအီ တဲ့… သရက်သီးမှည့်ရနံ့ပဲ။
ကျုပ်တို့…မောင်နှမ…အိမ်ရောက် တော့ ဘကြီးဒွေး…အိမ်ရှေ့ဘုရားခန်းမှာ ပုတီးစိပ်နေတယ် လေ… ကျုပ်ဒေါသ ငယ်ထိပ်ရောက်ရော
”ဘကြီးဒွေး…ရက်စက်လိုက်တာ…ဘကြီးဒွေးရာ…အိုလှဖြူကို ကလန်ကြီးအိမ်က ကျုပ်ပြန်ခေါ်ခဲ့ရ တယ်ဗျ”
”ဘ…ဘကြီးဘာမှမသိဘူးငစွာ…ကလန်ကြီး အခေါ်လွှတ်တယ်ဆိုလို့သာ အသာတကြည် ထည့် လိုက်မိတာ… မိုး ချုပ်လို့မှပြန်
မရောက်ရင်…မီးအုပ်နဲ့လိုက်ခေါ်မလို့ပဲကွယ်”
”ဟုတ်တယ်…မောင်ကြီးရဲ့…ကလန်ကြီးသားအဖ ရန်ရှာလွန်းလို့ အရီးကျော်တို့သားအဖလဲ ရွာထဲ ပြန်မဝင်ရဲဘူး”
”ကျုပ်သိပြီး…အရီးကျော်သား…ချက်ဖောင်းနဲ့ကျုပ်နှမအိုလှဖြူတို့စုံမက်နေတာ…ရွှေမြို့တော်မ သွားခင်ကတဲက ကျုပ်ရိပ်မိတယ်… အခု…အိုလှဖြူကို…မတရားကြံစည်ချင်တော့…ချက်ဖောင်းကို ရွာထဲအဝင်မခံဘူးပေါ့”
”အခုငမဲကျော်…ဘယ်မှာရှိမလဲ…အိုလှဖြူ”
”ရွာလယ်စမ်းချောင်းတံတားနားက…အိမ်ကြီး”
”ငါ့ကို…ရှင်းအောင်ပြောစမ်း…အိုလှဖြူ…မယ်မင်းပြောတဲ့အိမ်က…ခင်သစ် တို့အိမ်အဟုတ်လား”
အိုလှဖြူ…ရှေ့မှာ…ကျုပ်…ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘူး…ကတုံကရီနဲ့ဒေါသတွေ…ထောင်းထောင်းထလာတယ် ကျုပ်…ဘာမှ…မစဉ်း
စားတော့ဘူး…ဝင်းအပြင်ကို…လွှားကနဲ…ခုန်ထွက်ခဲ့တယ်… ခင်သစ် ဆိုတာ…ကျုပ်ရည်း စားဗျ။
…………………………
ခင်သစ်အသံ…ဟုတ်တယ်..ဒါ…ခင်သစ်ရဲ့အသံ…
”ပြွတ်…ပြွတ်…စွတ်…စွတ်…ဖတ်”
”အ…အင့်…မေး…အင့်…အင့်…မေးနေတာပြောအုံးလေ”
”အ…အ…ကောင်းလိုက်တာ…ခင်သစ်ရယ်…အင်း…အင်း…ခင်သစ်ကို…ပထမဆုံး…ပန်းဦးလွှတ်တာပါ…ယုံပါ…”
”စွတ်…ပြွတ်…ဗြစ်…အင့်…အင့်…အား…အား”
”ဟုတ်မယ်…အားကြီး…အိုလှဖြူကို…လွှတ်ပြီးပါပြီနော်…မဟုတ်လားလို့…အ…အ…ဖြေးဖြေးလုပ်စမ်းပါ… အ…အား”
ပန်းဦးလွှတ်သတဲ့ သဘောက်မသား…ဒီစကားကို ကျုပ်နားခါးလွန်းလှတယ်… သည်ကနေ့.. နေ ပြည်တော်က အိမ်ရှေ့စံ
ကိုယ်တော်လေး ကိုယ်တိုင်…ဖြိုဖျက်နေတဲ့ကိစ္စ…
ခင်သစ်ဟာ..သလွန်ငယ်ထက်မှာ.. တော်သလင်း ခွေးမ တစ်ကောင်လို လေးဘက်ကြီး ကုန်းပြီး ခံနေတယ်…အနောက်က
ပုဆိုးချည်းသည်းနဲ့ ငမဲကျော်ဟာ… သားတစ် ထွက်မတတ် ခင်သစ်… အင်္ဂါစပ်ထဲကို…သူ့လိင်တံမဲမဲကြီး လိုးသွင်းနေတယ်…
မဲကျော်ရဲ့ ဆီးစပ်ဟာ ဖြူဖွေးနေ တဲ့ ခင်သစ် ဖင်သားကြီးတွေနဲ့ဖိကပ်နစ် မြှုပ်သွားတိုင်း…ကျုပ်ရင်တွေ…တဖြေးဖြေးကွဲဟ
လာနေတယ်… နှ လုံး သည်းပွတ်တွေ…အရည်ပျော်ကုန်ပြီ…ဒေါသ..အစား ပြုံးရယ်ရွှင်ပျနေတဲ့…ခင်သစ် မျက်နှာ လေးကိုမြင်
တယ်ဆိုရင်ပဲ… ကျုပ်ရင်ထဲမှာ…နှမြောတသမှု…ဝမ်းနည်းကြေကွဲမှုတွေ…အစားထိုး ဝင်ရောက်လာတယ်။
ကျုပ်…အမြတ်တနိုးလေးသိမ်းထားတဲ့ပစ္စည်း…ကျကွဲသွားမှာစိုးတဲ့ ဖန်ထည်ပစ္စည်းလို.. မတို့ ရက်… မထိရက်… ခဲ့တဲ့
ပစ္စည်းလေးကိုမဲကျော်က…ဖနောင့်နဲ့အမှုန့်ကြိတ်ပြစ်နေပြီကော…
”ဟင့်အင်းကွယ်…ပြန်သေးနဲ့အုံး…ခင်သစ်…မဝသေးဘူးဆို”
”သုံးခါတောင်ရှိနေပြီပဲ…မမောသေးဘူးလားခင်သစ်ရယ်”
”ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…ဒီလို..ဒီလို…လုပ်ပေးအုံး…နော်…နော်လို့”
ခြေနှစ်ချောင်းကို မိုးပေါ်ဝေဟင်ပေးရင်း ငမဲကျော်ကို အညုခရာတွေနဲ့စကားဆိုနေတဲ့ ခင်သစ် ဟာ… အရင် ခင်သစ်နဲ့လုံးဝမ
တူ ဘူး…ကာမဂုဏ်အရသာကို မက်မောစုံမက် တတ်နေပြီးဖြစ် သော…ခင်သစ်။ ခံပုံ…ခံနည်းပင်…ဦးဆောင်…လုပ်ပြနေတဲ့…
ခင်သစ်…
သူတို့ဆီကပျံ့လွင့်လာတဲ့…သုတ်ရည်အနံ့ကို… စူးစူးထောင်းထောင်း ဝေ့ပျံ လာစဉ်မှာ…ကျုပ် ကျောခိုင်းလိုက်တယ်။
”အနို့…မင်းနှမ…အိုလှဖြူ…ကရော…ငစွာတေ…ရဲ့”
”ချက်ဖောင်းနဲ့…ပေးစားရစ်တယ်လေ…အရီးကျော် ရှင်းပြခဲ့တဲ့ အကြောင်းအရာတွေတော့… ခင်သစ် မိဘတွေရဲ့ လယ်တွေ..
.နွားတွေ…ဥယျာဉ်ခြံတွေကိုယခင်က အခွန်မဆောင်ခဲ့တာတွေနဲ့ ပေါင်းပြီး သိမ်းမယ်အလုပ်မှာ… သမီး ကို…ထိုးပေးခဲ့ရတာပါ
တဲ့…ခင်သစ်ကို အပြစ်မရှိရှာပါ ဘူး လို့…ဆိုသေးတယ်…အစ်ကိုတို့ရဲ့”
”ထားပါလေ…သည်ကိစ္စ…ပြီးခဲ့ပြီပဲ…သို့သော်နယ်စည်းနယ် ကြပ်…ကင်းအလှည့်ကျ တပ်တွေ ကို… ဒီလို ကလန် သံပျင်မျိုးတွေ…
ရှာဖွေဆုံးမစီရင်ဘို့…မောင်ရင်မတိုင်တမ်းခဲ့သလော… ”
”ဒါ…တာဝန်ပိုင်းလေ တပ်မှူးရဲ့ ဗိုလ်မှူးလေး သူရိယကို… အကုန်အစင်လျေက်ထားလို့… အရီး ကျော်ကို ကလန် တစ်သင်းတို့သားအဖ…ထိပ်တုံးခပ်…မြိုင်ရပ်မှာ… တစ်နှစ်ထားစေဆိုတဲ့ မင်းကြီး ဘုရားအမိန့်နဲ့ရှင်းကပြီးပဲ…”
ယောအမှုထမ်း…အထောက်သား…ငယ်မှူး တစ်စုံတစ်ရာကို အလေးအနက်စဉ်းစားနေရင်း
”ခင်သစ်ကို…ကိုရင်…ဘသို့စီရင်ခဲ့သတုံး”
”ကျုပ်ပြန်လာပြီးနေပြည်တော်မှာ…တထောက်နားမှ…လှဖြူယောကျာ်း ချက်ဖောင်း သဝဏ်ပို့ လို့သိရသဟာလေ ကျုပ်တို့ရွာ
အနောက်ဖက်က…သစ်စိမ့်ပင်ကြီးမှာ…ကြိုးဆွဲချ သေသတဲ့”
ငယ်ကလဲငယ်…အဖြစ်ကလဲဆိုး…ငစွာတေအဖြစ်မျိုးကား…ကြေကွဲရင်နင့်ဖွယ်ကောင်းလှဘိတော့သည်။မျက်ရည် ရစ်ဝဲစွာထပ်ပြော
လိုက်သော စကားစုမူကား အားလုံး၏ရင်ကို…အထိခိုက်ဆုံး အထိဆုံးစကား…
”အဲဒီ…သစ်စိမ့်ပင်ဟာ…သူနဲ့ကျုပ်…ရည်းစားစဖြစ်ခဲ့တဲ့ အပင်ကြီးပေါ့အကိုတို့ရာ”
သမထီး တပ်ဝင်းအတွင်း ငယ်ကျွန်ရင်း အထောက်အထားသားများ ထိုးဖောက် နေရာချထား ကြောင်း ထီးဘုရား ကိုပင် အသိမပေးပဲ
အိမ်ရှေ့စံကိုယ်တော်လေး၏ ပိရိသေသပ်မှုကြောင့် သမ ထီးအသေခံ အထောက်သားတစ်စု မှာ အောင်မြင်နေရ ပေသည်။
‘
‘အိုဘယ်…အရည်းဆရာငယ်…အပမ်းမဖြေလိုသည်ကော”
နှုတ်ရဲ…အာသွက်…ဘုံမယားမိဿံမ…စကားအား ငသူရနားထဲ…ကြေးနီရည်ပူ လောင်းချသကဲ့ သို့ အဝင်ဆိုးလှ သည်။
”အင်း…ကျင့်စဉ်တွေများပြားနေသကာလ…အားမွေးရမှာ…ပ…မယ်မိဿံ…ရယ်”
နှုတ်ချို…လျှိုတပါးပေမို့…ဒေါသစိတ်ကိုချုပ်တီးကာ…စကားချိုပရိယာယ်နှင့်…ကွင်းရှောင်ရန်ကြိုး စားရချိမ့်သည်။
”ဂိုဏ်းအုပ်ဆရာ…ရှင်ကြီးစက္က…အမှာစကားနဲ့…ပြုစုဘို့ရောက်လာသူပါ…ဆိုရင်ကော…အရည်းဆရာ”
သူရ…ရင်ထဲထိတ်သွားသည်…အသို့ရှောင်ရတဲ့နည်း..အရည်းကြီး ဂိုဏ်းဝင်တိုင်း… အဆင့်မြင့် လာပါက… ဂိုဏ်းအုပ် ဂိုဏ်းချုပ်
တို့ကဤသို့စေလွှတ်စပ်ယှက် စေကြသည်။ အကယ်၍ ငြင်းဆိုပါ ကလည်း…အရည်းစင်စစ်… ဧကန်ဖြစ်လျှက် ပန်းလွှတ်ကာမ…
မနှစ်သက်ရပါမည်လားဟု သံသယ ပွားလျှင်…အလုပ်တွင်ကြန့်ကြာ… မယုံ သင်္ကာအမှုများမခံယူနိုင်…
”အဘယ်…မိဿံမ…အကျုပ်…နှစ်သက်အပ်သော…ကညာစင်စစ်…ဤသမထီးအရပ်၌ ရှိပါအံ့ လော”
”အို…အရည်းဆရာ…လေသိုင်းကျွမ်းကျင်…ညဉ့်ယံဖြတ်သန်း သင်တန်းများကို…အောင်မြင်ခြင်း အမှု၌ဆရာ သမား ရှင်ကြီးစက္ကထံမှ
အရှင်ပျော်စေရန် အစွမ်းကုန်…ကြိုးပမ်းရန်… ချမှတ်စေလွှတ် ပြီးဖြစ်ရာ…အကျွန်မ… မိဿံ အား မနှစ်မြို့သည်ကော။
”မှန်ပေသည်…လူပျိုစင်စစ်…အရည်းဆရာဖြစ်လေရာကား…အပျိုဖူးသစ်…မိန်းမငယ်ဖြစ်မှသာ… စပ်ယှက်လို ကပြီ”
”အသို့ဆိုလျှင်…နေနာရီ…တမွန်းလွဲခန့်တွင် ရောက်လာမည် သတို့သမီးလောင်းငယ်အား.. အရည်းဆရာ ကြည့် ပါစံ့”
လတ်တလော…အကျဉ်းအကြပ်မှ-ခေတ္တပဲဖြစ်စေ ရုန်းထွက်နိုင်ရန် ဤအစီအစဉ်ကို… သူရ ခေါင်း ငြိမ့် ခဲ့ရလေသည်။ တဆောင်…
တခန်းစီ…ကျင့်စဉ်ကသိုဏ်း ထိုင်နေရသောအထောက်သား ရဲ မက်များနှင့် တိုင်ပင် နှီးနှောချိန်လဲ မရ တော့…ပသို့ဆိုစေ…ဤအခင်း
ကို ဖြတ်သန်းကျော်လွှား ရန် မှာတစ်နည်းသာရှိချေသည်… သူရမျက်စေ့မှိတ်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်၏။
”အရည်းဆရာ…ရှင်ကြီးစက္က…အခေါ်လွှတ်ပါတယ်…”
အရည်းငယ်တစ်ယောက်…မချိုမချဉ်မျက်နှာဖြင့်…အခေါ်လွှတ်လာသောအချိန်သည်… နွေနေ့ လယ်…အပူပြင်း ချိန်… မိမိအဘို့..
.နောက်ဆုံး ကာလစပ်ယှက်ခြင်း အခမ်းအနားကို မရောက် မချင်း…လေးလံပင်ပမ်းသော… ဝဋ်ကို ခံနေရဦးမည်…
”အရည်းဆရာ…မိန်းမတို့နှင့်စမ်းအပ်သလော…ယောကျာ်းတို့၏ သိုတွင်းမှ…အချင်း အရည် သည်… မျိုးဆက်သစ် တို့ကို ကူပံ့ထွန်း
ကားစေသည် မဟုတ်ပါလော… ”
ရှင်ကြီးစက္က…မြွက်သမျှက…သူရနားသို့ဝင်တချက် မဝင်တချက်ရှိဘိသည်…လောင်းလုံခြုံထည် နက်ပြာကြီးအား မောင်းမ ငယ်လေး
များက ခွာယူ…ဆွဲချွတ်ပြီးနောက် မာကျောကျစ်လျစ် လျက်… အဖုအထစ်တို့ပြွန်းထွေးနေသည့် သူရကိုယ်ခန္ဓာ ကြီးအား… ဆီမွှေး
နံ့သာ လူးကျံကာလျင်… ကာမ သမစဉ်ကို တွင်တွင်ကြီး နှိုးဆွလာစေရန်… သိုရင်း သို့ဣင်း ဂွေးစေ့(ဝှေးစေ့)ကိုဣင်း…
အသက်(၁၆)နှစ်အရွယ် မိန်းမငယ်တို့က…ဆုတ်ဖွနယ်ကြိတ်…အပြုံးရိပ်များဖြင့် ရယ်မော လုပ် ဆောင် နေကြသည်။
သူရ…အံကိုကြိတ်…စိတ်ကိုတင်းထားညားလည်း ဘွားဘက်တော် လိင်တန်ကြီးအား… လျာဖျား နှင့်တမျိုး လက်တွင်း ထိုး၍တ
သွယ်…ပရိရာယ်အဖျာဖျာနှင့် ကညာပျိုမြစ် အရွယ်သစ်တို့က.. နှိုးဆွဖြားယောင်း လိုက်သောအခါ မောင်းဆုံထဲသို့စိုက်မကျမှီ..
.မောင်းတံကြီးအလား ကြွားကြွား တောင်ထ…ကြွရွလာခြင်းကိုမူ… ငသူရ…တားဆီး မနိုင် ချေ…
”ဟဲ…ဟဲ…အရည်းဆရာ…ယောကျာ်းပီသလွန်းလှသူပေပဲ…ကဲ…ကဲ…နှမ်းလုံးကြိုင်မြစ်… သွေး ခြင်း သုတ်လိမ်း.. စခန်းသိမ်း
ကြပါလေရော့…မောင်းမတို့”
အရည်းကြီးစက္က…ယစ်မူးသေရည်စကားဖြင့်…ခပ်ထွားထွား…ခပ်ထောင်ထောင် သူရ…သိုကြီး အား… နှမ်းလုံးကြိုင် အမြစ်သွေး
လိမ်းစေလိုက်သည်…လှပပျော့ပျောင်းသော လက်ချောင်းလေး များက သူရ၏ ထိပ်ဝြပဲလန်…ဒစ်အဆန် နက်ရှိုင်း အကျောပြိုင်းပြိုင်း
ထနေသော လီးကြီးအား… နှမ်းလုံးကြိုင်မြစ် သွေးလိမ်းပေးကြလေသည်…
ပူတူတူ…ရှိန်းတိန်းတိန်း…ဝေဒနာမှလည်း ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်းနှင့်…ပွတကြီးမားလာသည့် လိင်တန် ကြီးမှာ…သူရ… မျက် စေ့ပြူးလောက်အောင်ပင် ပစ္စလက်ပြသည့်အလား ထွားကြိုင်းလာ၏။
”အ…အား…ကျွတ်…လေးလံကြီးမားလှဘိတော့အား… ”
သူရနှုတ်မှ ယောင်ယမ်းအော်လိုက်သည်…ထိပ်ကြီးမှာတစ…တစကြီးမား ကားလန်လာပြီး… ချွဲ ပြစ်သော အရည် ကြည်လေးများ..
.အမျှင်တန်းတန်းကျလာကြသည်…သိုရင်းအောက်မှ ဂွေးစေ့ အရင်းသို့တိုင်…ဖြောင့်တန်းသွယ် တန်းနေသော သုတ်သွေးကြောကြီး
မှာ… ပေါက်ကွဲမတတ်… တင်းမာထကြွလာပေသည်။
”ကညာဖူး…ပန်းဦးလွှတ်ရန်…ရောက်ပါပြီ…အရည်းဆရာ”
တစ်ဦးတစ်ယောက်အသံကို…သူရ…နားတွင်ကြာလိုက်ရသည်။ မိမိအား လှဲလျောင်းပေးထားသော သလွန်သည်…အတန်ငယ်ပု၏
။ ယင်းသလွန်ဘေးမှ ခပ်မြင့်မြင့် အဝတ်ဖြူအုပ်ထားသော… အဆင့် မြင့် သလွန်မှာ…ကြီးမားရုံမျှမက ခင်းကျင်း ထားသောကတ္တီပါ…
အိပ်ခင်းမှာ တောင်ဆုတ်မျှထူထဲ လှသည်…
”အို…ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…လွှတ်ကြပါ…လွှတ်ကြပါ”
တစာစာအော်သံနှင့်အတူ…ဝါပုဝါဖြူ အုပ်လှမ်းထားသော မိန်းမငယ်လေးအား… ကုတင်ကြီးပေါ် သို့ပွေ့တင် လိုက်ကြ၏။ တစ်ပြိုင်
တည်း…မောင်းမငယ်နှစ်ယောက်က…ဖမ်းချုပ်ဖိညှပ်ခါ… အဆင် တန်ဆာ…ခြုံလွှာမကျန်… ချွတ်ယူ စုပုံလိုက်ကြသည်။
သူရ…မျက်စေ့ကို…အဆောင်မျက်နှာကျက်ဆီသို့ ပို့ထား၏။ လှုပ်ရှားသံ…ငြီးငြူသံ…ရုန်းကန် သံများကို နားကကြားနေရ၏။ ဗလောင်
ဆူလာသောရင်ကို…အသက်၀၀ ရှူသွင်းပေးနေရ၏။ ကျော ဖြင့်ကပ်ထား သောနံရံကိုတွဲလဲချထားသည့်… တင်းတိမ်စတွင် သူရကျော
မှချွေးစေးများ စွန်းကွက် ကုန်သည်…မဝံ့မရဲ… ကုတင် ထက်ဆီသို့မျက်စေ့ရောက်ဖြစ်သွားသောအခါ…
”အင်း…ဟင့်အင်း…အာ…ဟာ…အမလေး…အင်း”
ဒူးလေးနှစ်ချောင်းထောင်ကာ…ဟလိုက်…စေ့လိုက် လှုပ်ရှားနေသော လုံမပျိုလေး… ဆီးခုံအ ထက်နားတွင် လက်ဝါးကိုအုပ်ခါ…အင်္ဂါ
စပ်ထဲသို့…လက်ညှိုးဖြင့် ထိုးထဲ့မွှေနှောက်ပေးနေသော… မိန်းမငယ်… ဆူကြွရုံမက…မို့ မောက်ဝင်းလက်…ဖြိုးဖြိုးပျက်သော အရောင်တဝင်းဝင်းနှင့် နို့နှစ် လုံး…ကို… နီထွေးကျွမ်းကျင်သော လျှာစောင်းလေးဖြင့် ထိုးဆကွလိရင်း… နို့သီးခေါင်း နီနီလေး များကို လက်ညှိုး…လက်မတို့ဖြင့်ပွတ်ချေ…ဖိလှိမ့်ပေး နေသော မိန်းမငယ်…သင်းတို့နှစ်ဦး ကိုယ် ခန္ဓာ၌လည်း အဝတ်အကာမဲ့စွာဖြင့် ယောကျာ်း
တစ်ယောက် ကာမစပ် ယှက်ရာတွင်.. အောက်မှ လီးအဝင်ခံနေရသော… မိန်းမပုံစံဖြင့်…ဆီးခုံကိုကော့လိုက်…ဆတ်တင် လိုက်ပေါင်
ကို… မြင်း ထိုင် သဖွယ်…ကားယားခွ၍…ဖင်ကြီးကိုဝိုင်းမွှေလိုက် ရင်သားနှစ်လုံးကို သွက်သွက်ခါအောင်… လှုပ် ရမ်း လိုက်ဖြင့် ပုံစံ
အမျိုးမျိုးသော အကတစ်မျိုးကို…အမျိုးမျိုးလှုပ်ရှားကနေကြ၏။
”အရည်းဆရာ…ကာမစပ်ယှက်ရန် အသင့်ဖြစ်ကြောင်းပါ”
သူရ…စက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို ကုတင်အနားသို့ရောက်သွားသည်။ မျက်စိက…လေးဘက်လေးတန် ကားဖိထားသော မိန်းမငယ်၏
အင်္ဂါစပ်သို့စေ့စေ့ကြည့်ပြစ်လိုက်သည်။ တဒင်္ဂအတွင်း အိုပန်းအိ… ကိုသတိရသည်…အိုပန်းအိ သာဆိုပါမူ…အားပါးတရ
ပျော်ပျော်ကြီး လိုးပြစ်လိုက်မိမည်… ယခု တော့..တပါးသူ၏မိန်းမ..ဖြစ်သွားမည့် ကညာပျို စစ်စစ်..သေးကျဉ်းစေ့ကပ်သော
အင်္ဂါစပ်လေး က…နှိုးဆွထားသောကြောင့် ဖောင်းကြွတင်းကား နေရှာသည်…
မပြုတပြူ…အစေ့ခေါင်းလေးက…စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားမှ အပြင်လောကကို ခေါင်းပြူကြည့် နေသည်… ခပ်ပါး ပါးပေါက်နေ
သာ စောက်မွှေးများက…နက်မှောင်မနေပဲ နီကျင်ကျင်ဖြင့် အရောင်လေးတွေ…လက်နေသည်။
အိမ်ရှေ့စံကိုယ်တော်လေး၏ထောက်သား…တပ်မှူး…ပန်းဦးလွှတ်ခြင်းကို…ဖြိုဖျက်နေသည့် ရဲ မက်သွေးသောက်…ယခုတော့
(အရည်းကြီး)ဂိုဏ်းဝင် တစ်ဦးအဖြစ် ပန်းဦးလွှတ်ရန် အလှည့်ကျ နေသည်ကော…
”အမယ်တို့…အဆောင်အပြင်သို့ဖယ်ရှားကြပါဘိ”
”လုံမငယ်…ရုန်းပါလိမ့်…အရည်းဆရာ”
”အို…ယောကျာ်းနှင့်မိန်းမ…သင်းခံနိုင်ရိုးလားအမယ်တို့…အဆောင်အပြင်သို့သာ…ရှောင်ပေးကြပါဘိ”
ငရဲသားမ…နှစ်ယောက် ကပြာကသီ ပြေးထွက်သွားကြ၏။ သူတို့ဟန်များက…ဤအဆောင် အတွင်း၌ ပြင်းထန် သော ပေါက်
ကွဲမှုကြီးရန် စက်ကွင်းမှအချိန်မှီပြေးလွှား ပုန်းရှောင်ကြ သည်… နှင့်ပင်တူသေးတော့သည်။
”လုံမငယ်…မကြောက်ပါနှင့် ကျုပ်ဟာအရည်းအစစ်မဟုတ်ဖူး…မင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်မှာတော့… ယာယီမျှပူးကပ် မှောက်အိပ် နေ
ရပါမည်…ထိုမှတပါး…အခြားသော လွန်ကျူးခြင်းကိုကျုပ် မပြု ပါ… သိနားလည်ပါစံ့… လုံမငယ်”
”ငတို့ကျွန်…အသို့ယုံကြည်ရအံ့နည်း”
တုံခိုက်…ငိုရှိုက် နေသောလုံမငယ်က ခပ်တိုးတိုးပြောသည်…
”ကျုပ်…စေသမျှ…သင်…လုပ်ဆောင်လျှင် သင့်အချစ်ဦးထံသို့အပျိုရေမပျက်…သင် ပြန်စေရမည် လုံမ…အချိန်မရှိပြီကော”
သူရ…မိုက်မဲလေစွတကား…ဖို၊မဓာတ်နှစ်ခု တင်းကြပ်ပူးကပ်ထားပြီး အဆုံးစွန်သော… ထွန်းလင်း တောက်ပခြင်း အပူရှိန်…
မပေါ်ထွန်းစေရန်…ပသို့ကြိုးပမ်းပါလေမည်နည်း။ သူရ…လုံမငယ်၏ ဗိုက်သား ဖြူဖြူလေး ပေါ်သို့ တက် မှောက်လိုက်သည်…
အဝတ်မဲ့အသားနှစ်ခု ပူနွေးစွာထိကပ် မိကြသည်။
”ဟင်းဟင်း…ဟင်းဟင်း…ဟင်းဟင်း”
လုံမငယ်နှုတ်မှ…ပြင်းစွာသောငြီးငြူသံကို သူရကြားနေရသည်။ လုံမငယ်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဟန် ပါပါ…အုပ်၍ဆုပ် နယ်
လိုက်၏။
”အ…အား…ဟင်း…တကယ်…မပြုသည်ကောကိုရင်”
”တကယ်မစပ်ယှက်ပါ…နှမ…သီးခံပါလင့်”
မူမမှန်သော သူရအသံကတုန်ရီ…လှုပ်ရှားနေမှန်း သိသာလှ၏။ နှမ်းလုံးကြိုင်တန်ခိုးကြောင့်… သို ရင်းကြီး (လိင် တန်)မှ
ဆတ်ဆတ်ခါ လိုးချင်စိတ်နှင့်သံ ချောင်းကြီးအလား တောင်နေပေရာ… ယင်းသို့အချောင်းလိုက် လီးတောင်နေသော လီးကြီး
အားလုံမငယ်…စောက်စိအထက်နားမှ… အလျားလိုက် မေးတင်ဖိကပ်ထားရာ… လီးထိပ်က မိမိဗိုက်သားကိုပင်…ပြန်
လည်ထောက်မိနေရာ ပူနွေးလှတော့၏။ လီးကြီးမှသွေးခုန်နှုန်းမှာ..ပြင်းထန်လှပေ ရာ.. စောက်စိလေးထိပ်မှ သိသိသာ
သာ ခံစားသိရှိနေလေရာ လုံမငယ်မှာ စိတ်များကသောင်းကနင်းဖြင့် ခံချင်စိတ် များ မီးပွားပမာ ပေါက်ကွဲလွင့်စင်နေပေသည်။
”နာကျင်သောအသံဖြင့်…အော်ပါပြီ ကော…လုံမ”
”ငတို့ကျွန်…ခွက်ခွင်းသည်မဟုတ်ရကား…သရုပ်မဆောင်တတ်ပါ”
”ရော…ခက်ကပြီကော…လုံမ…ငိုယိုမြည်တမ်းခြင်း မပြုပါဦး”
”ငတို့ကျွန်…တခုသော်မျှ…မစွမ်းပါ…အမောင်”
ဂွကျပြီ…သူရ…အဘို့ကလည်း…အရည်းကြီး ဂိုဏ်းမှ သံသယမှုကို လိုလားနေရသည်… တဖက်မှ လည်း အခြား တပါးသော
သူ၏ရည်စူးသူ မိန်းကလေး အပျိုရေကို…မဖျက်ဆီး ချင်…ခက်ပြီ ဗိုက် သားချင်းထိစပ်နေသော ကြောင့်…လုံမပျို၏ လှိုက်
ခုံသောတုံခါမှုတို့ ငသူရ…ထပ်တူခံစား နေရ သည်… မမြင်နိုင် သောစွမ်းအားကြီး တစ်ခုက သူရကျောပြင်မှ ဖိချနေသည့်
အလား တင်းထားချုပ် တည်း ထားသည့်ကြားမှ…ပြည့်ဖြိုးမို့မောက် သောနို့ကြီးနှစ် လုံးပေါ်သို့…မာကျစ်ကြီးမားသော သူရ
ရင်အုပ်ကြီးက…ဖိချကပ်ပူးသွားပြန်သည်။ ထိုသောအခါ ရင်တွင်းမှ ရင်ခုန်လှိုင်းက သူရရင်၀ ကို တိုက်ရိုက်ကူးစက်လိုက်
မိပြန်ချေသည်။
”ဒိတ်ဒိတ်…ဒိတ်ဒိတ်…ဒိတ်ဒိတ်”
ရင်ခုံသံကြားရသည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်ကြောင်း သူရလက်တွေ့သိရပြီး တငင်ငင်တငြီးငြီး… လူးလွန့် နေသော လုံမပျို… မျက်
နှာလေးမှာရဲရဲတွတ်နီ…အရှက်ဆီကလေးများ ဝေ့ဝဲပျံတက်…လျက်ရှိ သည်။ ဆံနွယ်ခွေခွေလေးများ က မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း လေး
ကို တချို့တဝက်ဖုံးလျက်ရှိရာ… မကြာ ခဏ လက်သွယ်သွယ်လေးဖြင့် ဖယ်ရှားနေရရှာ၏…
နက်မှောင်သောမျက်တောင် ကော့ကြီးများက အပျိုစင်မျက်လုံးလေးများကို…မအပ်မရာ… မမြင် စေချင်သည့်အလား… ဖျပ်ဖျပ်
ကူးခတ်မှိတ်ပေးတတ်ကြ သော်လည်းမကြာခဏ… ပွင့်လွှာချပ် တို့ရုန်းကန်နိုးထသည့်နှယ် ပွင့်အာ လာတတ် ကြသည်…
ချွန်မြသော နှာတံလေးထိပ် မွှေးညှင်း ပေါက်တို့မှ…ကြောက်ချွေးလေးများ စို့တက်နေ သည်ကိုလဲသူရ အနီးကပ် မြင်နေရသည်။
နီထွေးဖူးပြည့်သော နှုတ်ခမ်းလေးအစုံက…တင်းတင်းစေ့ထားပါလျက် တဆတ်ဆတ် တုံဆတ်နေ ရှာသည်။ နှုတ်ခံ တွင်းမှ
တဟင်းဟင်း အသံသာလေးက ယောနိအဝသို့ ကပ်လျိုဝင်နေသော လိင် တန်ကြီးကို အကြောင်းပြု၍ခံစား နေရှာသော ကာမ
ဂုဏ်အရသာ စွမ်းအားဆွဲငင်မှုကို အကြီး အကျယ်…တွန်းလှန်နေရကြောင်းလဲ… အင်း… ငသူရ ကောင်းကောင်းကြီး သိပါပြီ။
ဖော့ဖယောင်း သဖွယ်…ပျော့ပျောင်း သွယ်နွဲ့သောလက်အစုံက ငသူရပုခုံးဆုံကြီးများကို တွန်းသယောင်နှင့် ဖြစ် ညှစ်ထားကြ၏။
ကြီးစွာသော ခုခံအင်အားမျိုးဖြင့် ရုန်းကန်ခြင်းမျိုးလုံးဝမပြုချေ။
”ကြောက်ရွံ့လွန်းသလော…လုံမ”
”ရွံ့ပါပြီကော…တခါဖူးမျှ သံဝါသကို မကြုံပြီကော”
”သံဝါသပြု လိုစိတ်များ ကိန်းရော့လား လုံမငယ်”
”အို…မအပ်မရာ”
သူရဆိုတဲ့ကောင်ကလဲ…ပြောပြီဆိုသောအခါ…ထွန်းပြောင်ဘိ၏။
”ခံချင်နေပြီလား”
ဆိုတာမျိုး…အပျိုစင်လေးကို မေးရသတဲ့လား လုံမပျို…မျက်နှာလေး…ရဲရဲနီဖြင့်တဖက်ဆီ စောင်း ငဲ့သွား၏။ တာဝန် သည်ဣင်း…
အခြားသော ယုံကြည်ချက်တို့သည်ဣင်း လှပသောလုံမပျို၏ အဝတ်မဲ့ခန္ဓာပေါ်၌ အလျားမှောက်နေ သော သူရ…လှစ်ကနဲ…
လှစ်ကနဲ…ေ၀ဝါးမှေးမှိန်သွား မိရသည်။
ဖင်ကြီးကတဖြေးဖြေး ကြွလာသည်… ထိုအခါ လီးထိပ်ကြီးက လုံမပျိုဆီး ခုံလေးမှ…စောက်ပတ် နှစ်ခြမ်းအတိုင်း…ဖြေးဖြေးချင်း
လျောချဆင်းလာသည်။ ယင်း တဒင်္ဂအတွင်းမှ…ထွာတညှိမျှ မ ပြည့်သော ပွတ်တိုက်မှု၏အရသာမှာ…ဆယ်သံသရာတိုင် မမေ့
နိုင်စွမ်းသောအထိအတွေ့… ပူ ထူရှိန်းဖိန်းပြီး…သိမ့်သိမ့်လှုပ်ခါလာသည်…လီးအရင်းမှလဲ စစ်ကနဲ…ညှစ်ထုတ်လိုက်သော
အရေ ကြည်များက စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးကြား…ပြစ်ချွဲစေးထန်းစွာ…ပွတ်သုတ်မိကုန်သည်။
”ဟင်းဟင်း…ဟင်းဟင်း…ဟင်းဟင်း”
ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာလူးလှိမ့်ရင်း…အဆမတန်ပြင်းထန်သော ကာမဓာတ် စိမ့်ဝင်းစီးဆင်း မှု ဒဏ်ကို လုံမပျို အလူး အလဲ
ခံနေရရှာ၏။ နောက်ပြီး…ယောနိဝ…စောက်ခေါင်းတည့်တည့်သို့လီး ထိပ်ထောက်မိသည်နှင့်… လုံမပျို ပေါင်ကြီးများ ကား
ယားကြီးပြဲထွက်သွားသည် ”ပလစ်” ကနဲ… အသားချင်း ပွတ်တိုက်သံ တိုးတိုးထွက်လာပြီး လီး ထိပ်ပိုင်းက စောက်ပတ်ထဲသို့
ကျွံကျသွား၏။ သူရ စအိုထဲက ပါ…ဖြင်းကနဲ…လှိုက်တက်သွား၏။ ဂွေးစေ့ အောက်…သိုရင်းကြားမှ… အောင့် ကျင်ပြီး တင်း
ကြပ်လာသည်။ လီးကြီး ကလည်း…ခွန်အား အပြည့်… ပြေးဝင်ရန် ရုန်းကန်နေသည်။ သူရ…သူရ…စည်းကျိုးပြီ…စိတ်ကိုဇက်
လွှတ်လိုက်ရ၏။
”ပတစ်…ပြွတ်…ဗြစ်…ဗြစ်…အား”
”အား…”
ကညာဆောင်အတွင်းမှ လုံမငယ်၏ အာခေါင်ခြစ်၍ ကြုံးအော်ပြစ်လိုက်သော အသံက… သမထီး တပ်ဝင်းတစ်ခုလုံးအား
အချက်ပေးလိုက်သလို…လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားကြ၏။ ဆူးသမန်းကွင်း စပ်ရှိ… လက်ပံပင်ကြီးထက်မှ ဇရက်လေးများ ဆူညံ
သွားကာ…အုပ်စုလိုက်…(ဝေါ)ကနဲထပျံကုန် သည်။
”အား…မွေးမေ့ရေ…နာလှချည့်…အား…အား”
”ပြွတ်…ပြွတ်…ဗြစ်…ဗြစ်…ဖတ်…ဖတ်”
ပြီးပါပြီ။။