by “ေဟ့ေကာင္… ေဇာ္ႀကီး… အဲ့ေစာ္…မိုက္တယ္ေနာ္” “ေအး…ဟုတ္တယ္ကြ… ေနာက္က ၾကည့္ရင္ ပိုေတာင္မိုက္ေသးတယ္” “အမေလးေလ ဘာေတြၾကည့္ၿပီး မိုက္ေနရတာလည္း ေဇာ္ႀကီးနဲ႔ ေက်ာ္ျမင့္ရယ္ နင္တို့လည္း ငမ္းစရာရွားလို့ ဒီလို တစ္ခုလပ္ကိုမွ ငမ္းရသလားဟဲ့” “ဟင္ တစ္ခုလပ္ ဟုတ္လို့လား မတင္ေထြးရဲ့” “အဟုတ္ေတာ့…အဟုတ္… တစ္ခုလပ္တင္… ဘယ္ကမလဲ… ကေလးတစ္ေယာက္လည္းရွိေသး… သူ႔သားေလးကလည္း အေျခာက္လိုေလးေလ သားထူးဆိုလား”။
ဟာ ဒါဆို ပိုေတာင္မိုက္ေသးတယ္… အေမေကာ…သားေကာ ဟား…ဟား…ဟား…ဟား…”ဟဲ့ မိုက္မေနနဲ႔ နင္တို့ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ မိန္းမဖင္တြဲ…လင္မျမဲ တဲ့” “ဟင္… မတင္ေထြးေျပာတာ ဘာလဲ…ဗ်” “ေအာ္…ဘာကမွာလဲ…ဟဲ့… အဲ့မိန္းမေနာက္ပိုင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေလ ဖင္ကေအာက္တြဲက်ေနတာ မွတ္ထား မိန္းမဖင္တြဲက်ေနရင္ လင္မျမဲဘူးဟဲ့… စိတ္ကူးေတြယဥ္မေနနဲ႔” အလုပ္ကအျပန္ ရပ္ကြက္ရဲ့ လူစည္းကားရာ ေစ်းဆိုင္တန္းေလးမွ။
ာ အိမ္အတြက္ လိုအပ္တာေလးေတြ ဝင္ဝယ္တဲ့ေကသြယ္ တစ္ဖက္ေစ်းဆိုင္ အတြင္းမွ ေျပာေနေသာၾကသည္ကို။ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားလုံးေတြက ႏွမသားခ်င္းမစာမနာ သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာနာ မိန္းမသားခ်င္း မစာနာေသာစကားလုံးေတြေၾကာင့္ ေကသြယ္ ေထာင္းကနဲထြက္လာေသာ ေဒါသႏွင့္အတူ ခ်ာခနဲေနာက္ျပန္ လွည့္လိုက္ကာ “ဟဲ့ တင္ေထြး နင္စကားေျပာတာလဲ? ငါ့လက္ဝါးက ပါးမေရြးဘူးေနာ္ ညည္း အသားလြတ္ေစာ္ကားေနတာေတြမ်ားေနၿပီ”။
ေဒါသႏွင့္အတူ လူကပါ တစ္ဖက္ ဆိုင္ခန္းဘက္ကိုေရာက္သြားသည္။ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ တခ်ိဳ့ေသာ ေစ်းဝယ္သူေတြ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနၾကၿပီး စပ္ၿဖီးၿဖီး သေကာင့္သား ႏွစ္ေကာင္က ေကသြယ့္ရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလုံးကို စားမတက္ ဝါးမတက္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနၾကေလသည္။ “ငါကဘာေျပာလို့လည္း အမွန္ေျပာတာေလ ညည္းကအမွန္ေျပာေတာ့ နာတယ္လား နာရင္လဲေသလိုက္” “ေကာင္မ ဘာစကားေျပာတာလဲ”။
ေကသြယ္ ထိန္းမထားနိုင္ေတာ့သည့္ ေဒါသကို ထြက္ေပါက္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ “ျဖန္း…… ” “ဟင္… နင္…နင္ကငါ့ကို ပါးရိုက္တယ္ ဟုတ္လား…”။ “ေအးရိုက္တယ္ လာေလ လာလိုက္ ထပ္အရိုက္ခံျခင္ရင္ ေရွ႕တိုးလာခဲ့ ေကာင္မ ေကသြယ္ကို ဘာမွတ္ေနလဲ” “ဟဲ့ သူေတာင္းစားႏွစ္ေကာင္ နင္တို့လည္း ၾကပ္ၾကပ္သတိထား နင္တို့ ႏွမေတြ အေမေတြလို ထင္ၿပီး ငါ့ကို ေပါေပါေလာေလာအစားထဲက ထင္မေနနဲ႔ သူေတာင္းစားေတြ နင္တို့ကိုပါ ပါးရိုက္မွာ ငါ့ကိုဘာေကာင္မ မွတ္ေနလဲ”။
လူေတြ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ပိုျဖစ္ကာ ဆြဲသူကဆြဲ ၾကည့္သူကၾကည့္ တီးတိုးေျပာသူကေျပာႏွင့္ ေစ်းဆိုင္တန္းေလးမွာ စည္ကားသြား ရေလေတာ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း အေမာမေျပနိုင္ ေကသြယ့္ရဲ့ ေဒါသေတြက အလိပ္လိုက္ ထြက္ေနဆဲ ကံအေၾကာင္းမလွလို့ တစ္ခုလပ္ ကေလးအေမျဖစ္ေနရတာ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့ အထင္ေသးရွုံ႔ခ်ခံရဖို့လား။ တစ္ခုလပ္ျဖစ္တာ ဘာဆန္းလဲ လင္နဲ႔ကြဲတာ ဘာဆန္းလဲ ကိုယ့္အေပၚ မေကာင္းတဲ့ေယာက်ာ္းကို ဖတ္တြယ္ၿပီး ဒုကၡဆင္းရဲ မခံပဲ ျပတ္ျပတ္သားသား ကြဲလိုက္တာ ဘာျဖစ္လဲ။
ကိုယ့္ဝမ္းအတြက္ ကိုယ့္ေျခေတာက္အေပၚကိုယ္ရပ္တည္ရဲတာ အျပစ္ျဖစ္ေနလား။ ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေကသြယ္ အေတာ္ေလးမြန္းက်ပ္လွၿပီ။ အေျခေနမေပးလို့သာ ဒီလိုေနရာမွာ နနေရေတာ။ အခ်ိန္က ညေနေစာင္းေနၿပီ မၾကာခင္မွာ အေမွာင္ေရာက္လာေတာ့မည္ သားျဖစ္သူက ဘယ္သေဝထိုးေနတယ္မသိ ခုခ်ိန္ထိျပန္ေရာက္မလာေသး။ ဟူးးး ေကသြယ္ ထမင္းစကားပြဲဝိုင္းမွာ ငူငူႀကီးထိုင္ကာ သားျပန္အလာကို ေစာင့္ေနေလသည္။
“အေမ သားျပန္ေရာက္ၿပီ။” “ဟဲ့ျပန္လာေသးတယ္ေနာ္ ဒါကဘယ္သေဝထိုးေနရတာလဲ နင္က ငါက အလုပ္ကျပန္လာၿပီး ခ်က္ဟယ္ျပဳတ္ရယ္နဲ႔ ေမာေနရတာ နင္ကေတာ့ သာသာယာယာ အေလလိုက္ေနတယ္ ” “အေမကလည္း အေလလိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး အေမရဲ့ သားပန္းသည္ ေဒၚႀကီးစံပါယ္စီသြားေနတာ။” “မစံပါယ္စီ နင္ကဘာသြားလုပ္တာလဲ” “ဟိုေလ ဟို ညဘက္ကိုေလ သား စံပါယ္ပန္းလိုက္ေရာင္းမလို့ အဲ့ဒါ” “ဘာ” “ပန္းလိုက္ေရာင္းမယ္ ဟုတ္လား။
နင္စာေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူး မဟုတ္တာၾက လုပ္ခ်င္တယ္ “အေမရယ္ သားေက်ာင္းစာ စိတ္မဝင္စားဘူးေလ ေက်ာင္းဆက္တက္ေနလည္ သားေအာင္မွာမဟုတ္ဘူး အခုလည္း ဆယ္တန္းေရာက္ေနၿပီပဲ သား လူ႔ေအာက္မက်ပါဘူးအေမရဲ့ အေမ့ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူရေအာင္ သားအလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ အေမလည္း နည္းနည္း နားရတာေပါ့။ အေႂကြးေတြလည္း မနည္းမ်ားေနၿပီေလ အေမရဲ့။ အဘိုး မဆုံးခင္က အေမယူထားတာေတြက ဒီအိမ္ပါ ထိုးအပ္ရေတာ့မယ့္ အေျခေနျဖစ္ေနၿပီေလ။
အေမ သားတို့က သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းေလ။ မရွိအတူ ရွိတူေပါ့ သားအလုပ္လုပ္ပါရေစ ေနာ္အေမ။” သားရဲ့စကားေတြက ေကသြယ့္ကို နာက်င္ေစသည္မွာအမွန္ပင္။ သားတစ္ေယာက္အတြက္ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးဖို့ အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ ခြန္အားေတြ ေကသြယ့္မွာ အျပည့္ရွိပါတယ္ ။ မရွိတာ ရွိတာထက္ သားကို မပင္ပန္းေစခ်င္ဘူး။ အေဖမဲ့ေနတဲ့ သားအတြက္ ေကသြယ္ တာဝန္ပိုေက်ခ်င္မိတယ္။ လင္ပစ္ တစ္ခုလပ္ျဖစ္မွ သားျဖစ္သူက ေက်ာင္းထြက္ ေစ်းေရာင္းရတယ္လို့ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေျပာတာ မခံနိုင္ပါ။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း သားရဲ့ေတာင္းဆိုမွုကို ေကသြယ္ တင္းတင္းရင္းရင္းျငင္းပယ္ခဲ့ေလသည္။ “လုံးဝ မလုပ္ရဘူး သားထူး အေမအခု အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ မင္းတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ အေမေကာင္းေကာင္းထားနိုင္တယ္။ နင့္အေဖမရွိတဲ့ ေနာက္မွာ နင့္ကို လူတလုံးသူတလုံးျဖင္ေအာင္ ထားဖို့ ငါ့မွာ တာဝန္ရွိတယ္။ နင့္ေခါင္းထဲက ေပါက္ကရအေတြးေတြကို ထုတ္ပစ္။” သားထူး ေခါင္းေလးငုံ႔ကာ အေမ့ရဲ့ ေဒါသေအာက္တြင္ တုတ္တုတ္မၽွမလွုပ္ဝံ့ေနခဲ့။
အခ်ိန္က တစ္ျဖည္းျဖည္း ကုန္လြယ္လာသည္။ သားထူးလည္း ဆယ္တန္းက်လို့ အေမ့ရဲ့ ဆူပူက်ိန္းေမာင္းမွုကို ခံရင္း ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဆက္မေျဖပဲ အလုပ္ထြက္လုပ္ဖို့ တိုက္ပြဲဝင္ရသည္။ ေကသြယ္လည္း သားျဖစ္သူကိုေျပာမရေတာ့သည့္အဆုံး လက္လြတ္လိုက္ရေလေတာ့သည္။ ဒီအေမနဲ႔ ဒီသား ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ ဒီကမၻာမွာ အရာအားလုံးကို အံတုဖို့ ေငြကသာ အရွင္သခင္ျဖစ္ေနေလေတာ့ အိမ္ေပၚက ဆင္းမေပးရဖို့အေရး သားအမိႏွစ္ဦး ဒိုးတူေဘာင္ဖက္ လုပ္ကိုင္ဖို့က လိုအပ္လာေလသည္။
ေကသြယ္ လက္ရွိလုပ္ေနေသာ အေရာင္းဝန္ထမ္း အလုပ္ကိုထြက္လိုက္ၿပီး ေစ်းေရာင္းဖို့ စိတ္ကူးလိုက္ေလသည္။ အိမ္ေရွ႕ေလးမွာပင္ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ဖို့ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ေကသြယ္တို့ ရပ္ကြက္က လမ္းမတန္းနဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ဆိုေတာ့ စည္ကားသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္တာ အလုပ္ျဖစ္မည္ဟု ေကသြယ္ ေတြးလိုက္မိသည္။ သားကေတာ့ ညဘက္ စံပါယ္ပန္းလိုက္ေရာင္းၿပီး ေရာင္းရေငြကို တျပားမက်န္ျပန္အပ္ကာ အေမ့ကို ကူေဖၚေလာက္ဖက္ လုပ္ေပးရွာသည္။
သားထူးစံပါယ္ပန္းကုန္းမ်ားအား အတြဲလိုက္ ေသေသခ်ာခ်ာေလး စုကိုင္လိုက္ၿပီး ေစ်းေရာင္းထြက္ရန္ျပင္ဆင္လိုက္ကာ “အေမ သား ေစ်းေရာင္းသြားၿပီ” “ဟဲ့ သား ဒီေန႔ မေစာဘူးလား” “နည္းနည္းေစာတယ္ အေမ … ရပ္ကြက္ထဲ သြားေရာင္းမလို့ အဲ့ဘက္က သူေဌးေတြက အျပင္ထြက္တာမဟုတ္ဘူးေလ။ အဲ့မွာဆို ေစ်းပိုရတယ္ အေမရဲ့ ၿပီးေတာ့မွ ဒီဘကိအျခမ္းျပန္လာမွာ အဲ့ဒါေၾကာင့္ နည္းနည္း ေစာသြားမလို့” “ေအးပါ ငါ့သားရယ္ ဂ႐ုစိုက္သြား ” ေကသြယ္ရဲ့ ထမင္းဆိုင္ေလးက မထင္မွတ္ပဲ အေရာင္းသြက္သည္။
ဟင္းခ်က္လက္ရာေလးလည္းေကာင္းၿပီး ေစတနာအျပည့္နဲ႔ စားသုံးသူေတြကို ေရာင္းခ်ေပးလို့ထင္ပါ့ ေနရာအကြက္အကြင္းကလည္း ေကာင္း၍ထင္ရသည္ ေရာင္းေကာင္းသည္။ ဒါကိုပဲ မနာလိုမရွုစိတ္ရွိေသာ တခ်ိဳ့သူေတြက ထင္ေၾကးအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၿပီး ေကသြယ့္ကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစခဲ့ေလသည္။ “အမေလးေအ ေရာင္းေကာင္းတာလည္းမေျပာနဲ႔ေလ ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ သူ႔ဆိုင္မွာ ဝင္စားတာ ဘယ္လိုလူေတြလည္းလို့ ကားသမားေတြခ်ည္းပဲေလ။
အစာေျပေပါ့ေအ” အေႏွာင့္အသြားမလြတ္သည့္ စကားေတြကို ၾကားရဖန္မ်ားလာေတာ့လည္း ေကသြယ္ ဂ႐ုျပဳမေနပဲ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္သာ ေဇာက္ခ်လုပ္ေနမိေတာ့သည္။ တခ်ိဳ့ေသာ ေယာက်ာ္းေတြကလည္း ေကသြယ္က တစ္ခုလပ္ ဆိုတာသိလို့ ေသြးတိုးစမ္းတဲ့သေဘာနဲ႔ သားေျပာမယားေျပာေလးေတြလည္း အေျပာခံရသည္ကရွိေသးသည္။ ေစ်းသည္ဆိုတာ သည္းခံရတယ္ ဆိုသည့္ စကားအတိုင္း ေကသြယ္ သည္းခံခဲ့သည္။
ေကသြယ္ အစ္ကို ဆာလာတယ္ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား”အာ ကိုေဝမိုးကလည္း အဆင္သင့္ပါရွင္ ဒါနဲ႔ ကားဆြဲေကာင္းလား ဒီေန႔” “ဆြဲေကာင္းပါ့ ဒါေပမယ့္ ေမာတယ္ ေကသြယ္ေလးနဲ႔ ေတြ႕မွ အေမာေျပတယ္’ “ဟြန္း အေျပာေကာင္း ကိုတက္ပါ့ႀကီး ခါတိုင္းလိုပဲ ဝက္သားနဲ႔ပဲေနာ္” “အြန္း အဆီတစ္ထပ္ အသားတစ္ထပ္ သုံးထပ္သားေလး” ကားသမား မိုးေဝက ေျပာလည္းေျပာ အၾကည့္ေတြက ေကသြယ္ရဲ့ ကိုယ္လုံးတစ္ခုလုံးကို သိမ္းၾကဳံးၿပီးၾကည့္ကာ တံေတြးေတြကို မ်ိခ်လိုက္သည္။
စီးပြားေရးအရလို့ ဆိုဆို မိန္းမသားတစ္ဦးတည္းရွာေဖြလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရသည့္အခ်ိန္တြင္ အားကိုးစရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဟန္႔အတားပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကသြယ္ လိုအပ္သည္ဟုထင္မိသည္။ သားျဖစ္သူက အားကိုးရေလာက္သည့္ အေျခေနမ်ိဳးျဖင့္သူမကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးမွု မရေသးေသာေၾကာင့္ အသက္ ၃၇ ႏွစ္အရြယ္သာရွိေသးေသာ လုံးႀကီးေပါက္လွ တစ္ခုလပ္မေလး ေကသြယ္ အားကိုးရွာခ်င္မိေလသည္။ မျပည့္စုံရသည့္အထဲ ပတ္ဝန္းက်င္ က်ားမုဆိုးေတြရန္ကရွိေသးေသာေၾကာင့္။
တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အတည္အက် ယူလိုက္ရင္ျဖင့္ တည္တည္တံတံမ်ားျဖစ္သြားမလားဆိုသည့္အေတြးက ဝင္လာေသာေၾကာင့္လည္း ကားသမား မိုးေဝ ကို ေကသြယ္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားခဲ့ေလသည္။ “အေမရယ္ ဒီအတိုင္းေလးလည္း သားတို့ သားအမိအဆင္ေျပေနတာပဲဟာ။ ၿပီးေတာ့ အေႂကြးေတြလည္း အေတာ္ေလးေက်ေနၿပီပဲ ။ သားတို့အတြက္ပူစရာဘာရွိေနလို့ အေမက ေနာက္ေယာက်ာ္းယူရတာလဲ။
ၿပီးေတာ့ သားက ငယ္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူးေလ ရွက္တယ္ ဗ် “ဟဲ့ ရွက္ရေအာင္ ငါက သူမ်ားလင္ကို လုေနတာမွမဟုတ္တာ ။ အခုဟာက ေရွ႕ေရးကိုေတြးၿပီးငါလည္း စီစဥ္ရတာ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ့မွာ အားကိုးအားထားစရာေယာက်ာ္းသားတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိသင့္တယ္ေလ သားရဲ့။” သားျဖစ္သူ လက္ခံလာေအာင္ ေကသြယ္ တစ္ေယာက္ ေခ်ာ့ကာ ေျခာက္ကာ ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း သားထူးရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့အေမ့ကို မၿငိဳျငင္ရက္ေသာ္လည္း သေဘာမေတြ႕ကာ အလိုမက်ျဖစ္ရေလသည္။
ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ သားထူးပို၍ပင္ အရွက္သည္းခဲ့ရေလသည္။ မလိုသူေတြရဲ့ ထိုးႏွက္လာေသာစကားလုံးေတြက သားထူးရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို အထပ္ထပ္နာက်င္ေစခဲ့သည္။ “ေျပာသားပဲေအ ဒီလိုပဲျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ။ ဒီေလာက္တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ေတာ္သလင္းဇာတ္ခင္းေနမွေတာ့ ဟိုကားသမားမိုးေဝကလည္း ႏြားပဲေနမွာပါေအ။ ” “ဟဲ့ မျဖစ္နိုင္ဘူး ကားသမားဆိုမွေတာ့ လူလည္ပဲေနမွာပါေအ။ မိေကသြယ္က တခုလပ္ဆိုေပမယ့္ ႐ုပ္ရည္ေလးက ရွိေသးတယ္ေလ ၿပီးေတာ့ ရွာနိုင္ေဖြနိုင္တယ္။
“အြန္း ဒါနဲ႔ သူ႔သား သားထူးကလည္း ဘာထူးလည္း မေအ ေျခရာနင္းတာပဲ လူကေပ်ာ့စိေပ်ာ့ဖတ္ အေျခာက္ျဖစ္ေနေတာ့ ညဘက္ဆို ပန္းေရာင္းရင္း အမေလးေအ ေျပာမေျပာခ်င္ပါဘူး ကာလသားတစ္သိုက္နဲ႔ တ႐ုန္း႐ုန္းပါပဲေအ။” “ေအးဟယ္ စိတ္ပ်က္ဖို့ေကာင္းတယ္ အရပ္နာတယ္” သားထူး နားနဲ႔ဆက္ဆက္ၾကားေနရသည္ကို မယုံနိုင္ေအာင္ျဖစ္ရေလသည္။ ကိုယ္ေတြသားအမိအေပၚ ဒီေလာက္ ေျပာေနရေအာင္ သားထူးတို့သားအမိ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ ဒီအသိုင္းအဝိုင္းအေပၚ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။
ဘာလို့ ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ခ်င္ၾကတာလဲ။ ဒီလို လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းၾကားမွာ အေမ ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ။ အေတြးေတြက သားထူးကို ပိုလို့ပင္ မြန္းက်ပ္ေစခဲ့ေလသည္။ ပန္းေရာင္းၿပီးျပန္ေရာက္ေတာ့ အခါတိုင္းလို အေမက ထမင္းဝိုင္းျပင္ၿပီးေစာင့္မေနခဲ့ေပ။ တိတ္တဆိတ္ အိမ္ေပၚေျခလွမ္းတက္လာၿပီး အေမ့ကို အိမ္ေရွ႕မွာမေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ သားထူး ေခၚမည္အျပဳ “ဟြန္း ကိုမိုးေဝကလည္း ဇြတ္ပဲ ခဏေနဦး ေတာ္ၾကာသားျပန္လာေတာ့မွာ “။
ဟာ ေကသြယ္ကလည္းကြာ ထရံတစ္ခ်က္သာျခားေသာ အိပ္ခန္းအတြင္းမွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အသံေတြက သားထူးကို အိမ္အျပင္ျပန္ထြက္သြားဖို့ တြန္းအားေပးလိုက္သေယာင္ ခ်က္ျခင္းပင္ သားထူးအိမ္ထဲမွ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ ရွက္ျခင္း နာက်င္ျခင္းေတြကို ေထြးပိုက္ၿပီး ဦးတည္ခ်က္မဲ့စြာ ေလ်ာက္လာခဲ့ရင္း “ေဟ့ ပန္းသည္ေလးပါလား ပန္းေတြကုန္သြားၿပီလား” နည္းနည္းေထြေနေသာ ေကာင္းေကာင္းတို့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဖြဲ႕ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးေလၿပီ။
ေဟ့ ေမးေနတယ္ေလ လာကြာ ငါတို့နဲ႔ လိုက္ခဲ့ မင္းပန္းေတြလည္း ကုန္ေနၿပီပဲ။ “မလိုက္ခ်င္ပါဘူးကြာ” “ဟ့ မလိုက္လို့ ရမလားကြ ငါတို့ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ေပးကြာ ေဟ့ေကာင္ေတြ သေဘာတူလား” “ၾကာသလားလို့ ဒါမ်ိဳးလည္း ငါတို့က မေရွာင္ဘူးကြာ ” “ေကာင္းေကာင္း ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ ငါ ငါ မလိုက္ပါရေစနဲ႔” “မူမေနပါနဲ႔ကြာ မင္းဒီအခ်ိန္ အျပင္မွာ ရွိေနတာ ဘာအတြက္လည္းငါတို့သေဘာေပါက္ပါတယ္ မင္းဆႏၵေတြျဖည့္ေပးမယ္ လာလိုက္ခဲ့” သားထူး ေခါင္းထဲ ေထြသြားသည္။
ငိုခ်င္လာသည္။ အေမ့ကို နာက်ည္းလာသည္။ ဒီလို ျဖစ္ရပ္ေတြအတြက္ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရွိသလဲလို့ သားထူးေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းလိုက္ခ်င္သည္။ တရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚသြားေသာေကာင္းေကာင္းတို့ အဖြဲ႕နဲ႔ သားထူး ပါလာခဲ့ရသည္။ မ်က္ရည္ေတြ နာက်င္မွုေတြနဲ႔ လူတစ္စုရဲ့ အာသာဆႏၵကို ေပးဆပ္လိုက္ရသည္။ ေလးလ ဆိုေသာအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ အေျခေနတစ္ခုက ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလေတာ့သည္။ အေမ့ေနာက္ေယာက်ာ္း မိုးေဝဆိုေသာ ကားသမားက။
ေနာက္ထပ္မယားငယ္ယူၿပီး အေမ့ရဲ့ ရွိစုမဲ့စုေလးမ်ားကိုပါ မသြားေသာေၾကာင့္ အေမ့မ်က္ရည္ေတြကို သားထူး ေတြ႕ရျပန္ေပသည္။ “မငိုပါနဲ႔အေမရယ္” “သားရယ္ ရွက္လြန္းလို့ပါ။ အစကတည္းက လူေတြက အေမတို့ဆို ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္ေနၾကတာ။ ခုလိုသာျဖစ္တာ သိၾကည့္ အေမေတာ့ ရွက္တာပဲသိတယ္ သားရယ္။” “ရွက္မေနပါနဲ႔အေမရယ္ ပတ္ဝန္းက်င္က သားတို့ကို ထမင္းလာေကၽြးတာမွမဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ အေမေဖါက္ျပန္လို့ အေမ တစ္ခုလပ္ဘဝကေန ႏွစ္ခုလပ္ျဖစ္ရတာမွမဟုတ္ပဲ”။
“ဒါေပမယ့္ သားရယ္” သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဖတ္ၿပီးငိုေႂကြးရင္း အနာဂါတ္အတြက္ ရင္ေမာေနၾကရေလသည္။ “အမေလး ေလ သိၿပီးသား ငါေျပာသားပဲ မိန္းမဖင္တြဲ လင္မျမဲလို့ ခုၾကည့္ ထားသြားျပန္ၿပီ ေနာက္တစ္ေယာက္က။ ဟြန္း ဟြန္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရာထူးတိုးတာေပါ့ေအ။ တစ္ခုလပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ႏွစ္ခုလပ္ ဟားဟားဟား” ဒီအျဖစ္ပ်က္ေတြရဲ့ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ သားထူးတို့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မေနဝံ့ေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ အိမ္ကိုေရာင္းၿပီး အျခားၿမိဳ့နယ္တစ္ခုသို့ အေျခခ်ရန္ အၿပီးထြက္ခဲ့ေလသည္။
“မေကသြယ္ရဲ့ သားေလးက ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး ေနာ္” “ဟုတ္တယ္ သားက မိန္းမလ်ာေလ” “ရွန္ ” “ဟင္းဟင္း အံ့ၾသသြားတာလား မျမရီရဲ့ တစ္ကယ္ေတာ့ သားေယာက်ာ္းေလး ေမြးထားတာပဲ က်ားက်ားယားယား ရွိေစျခင္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ သားအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ခုလို ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးနဲ႔ မိန္းမစ္ိတ္ေပါက္ေနတာကိုပဲ ကၽြန္မ ေက်နပ္ေနမိတယ္။” “ဟင္ ဘာ ဘာျဖစ္လို့လဲ မေကသြယ္ရဲ့” “ေအာ္ ေယာက်ာ္းစိတ္နဲ႔ ေယာက်ာ္းလိုေနရင္း မိန္းခေလးေတြအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစမယ့္ ေယာက်ာ္းျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ ခုလို မိန္းမလ်ာျဖစ္ေနတာကမွ ပိုၿပီး တန္ဖိုးရွိေသးတယ္လို့ ေတြးမိလို့ပါ။
တစ္ကယ္ေတာ့ သားကို ကၽြန္မ သိပ္ကိုေယာက်ာ္းပီသေစခ်င္ခဲ့ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ေယာက်ာ္းဆန္လြန္းတဲ့ေယာက်ာ္းေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ တစ္ခုလပ္မ တစ္ေယာက္ရဲ့ သားက သူ႔အေဖရဲ့ေသြးလို မိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚ တာဝန္မေက်ဘူးဆိုရင္ ေယာက်ာ္းပီသတယ္လို့ ဘယ္လိုသမုတ္မလဲ။ ခုဆို ကၽြန္မ သားအတြက္ မပူရဘူး။ သားမွာ မိန္းခေလးေတြအေပၚ နာက်င္ေစမယ့္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အက်င့္စရိုက္လည္းမရွိဘူး။ သူေနေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မူး႐ူးၿပီးဆဲဆိုေနျခင္းလည္းမရွိဘူး။ သူ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ႐ုံးေတြ ဂတ္ေတြမွာ လည္းလိုက္ေျဖရွင္းရတာမ်ိဳးလည္း ရွိဘူး။ ကၽြန္မက သားေမြးၿပီး သမီးရထားတာလို့ ေတြးၿပီး ေက်နပ္တယ္။” ေဒၚေကသြယ္ နာက်င္မွုေတြ ပူေဆြးမွုေတြကို ေဝ့သီလာေသာ မ်က္ရည္စေတြႏွင့္အတူ ပုတ္ခတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး အလွျပင္ဆိုင္မွ ျပန္လာသည့္ သားျဖစ္သူကို ထမင္းဝိုင္းျပင္ကာ ထိုင္ေစာင့္ေနေလေတာ့သည္….. ၿပီးပါၿပီ။
