by စုစု က ခုမှကျောင်းပြီးကာစ အလုပ်သင်ဆရာဝန်မလေး.. အေမျဖစ်သူ မုဆိုးမ ဒေါ်ခင်နု နှင့်အတူ ညီမငယ်နှစ်ယောက်ဖြစ်သူ မူမူ နဲ့ သူသူ တို့ မိန်းမသား လေးယောက်သာရှိသည်… ဒေါ်ခင်နုက မုဆိုးမဆိုပေမယ့် လင်ယောင်္ကျားမဆုံးခင်ကချန်ခဲ့သော စည်းစိမ်များကို အရင်းနှီးပြုပြီး ရတနာပြဲစားလုပ္ကာ ရွှေဆိုင်ဖွင့်ထားသဖြင့် နောက်အိမ်ထောင်မပြုဘဲ သမီးသုံးယောက်စလုံးကို သင့်တောင့်သင့်တယ်ထားနိုင်သည်… ဒေါ်ခင်နုက အရွယ်တင်သလို လှလည်းလှသည်.. အားကစားလိုက်စားတော့ ကိုယ္လုံးက အလတ်ကြီးကျန်သေးသည်…ပွဲစားလောကထဲတွက် မေသန်းနုဟု နာမည်ကြီးသည်.. ဒေါ်ခင်နုကတော့ စီးပွားရေးနဲ့ သမီးသုံးယောက်ရှေ့ရေးကိုသာ အာရုံစိုက်သူဖြစ်သည်.. ခုလည်း သမီးကြီးစုစု ကျောင်းပြီးလို့ ပုဂ္ဂလိကဆေးရုံတစ်ခုမှာ အလုပ်သင် အနေနဲ့စဆင်းရသည်… စုစုတို့ ညီအစ်မသုံးယောက်စလုံးကလည်း အမေအတိုင်းပဲ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လုံးကြီးပေါက်လှလေးတွေဖြစ်သည်.. စုစုကေတာ့ သမီးအကြီးပီပီ မျက်နာတည်သည်.. ဆရာဝန်လောင်းဆိုတဲ့ပညာမာနရှိသည်.. ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ အိချောပိုလိုမျိုး.. မျက်နှာကျကတော့ မင်းသမီးပန်းဖြူလိုမျိုး နှစ်လိုဖွယ်ဖြစ်သည်…
စုစု အလုပ်စဝင်ပြီး သုံးလလောက်နေတော့ တစ္မိသားစုလုံး မြို့ထဲကတိုက်ခန်းကိုရောင်းပြီး ဖော့ကန်ဘက်တွက် လုံးချင်းအိမ်လေးတစ်လုံးဝယ်ကာ ပြောင်းနေကြသည်.. မြို့ထဲနှင့်အနည်းငယ်အလှမ်းဝေးပေမယ့် ဒေါ်နုကအေးဆေးနေချင်သောကြောင့် ပြောင်းခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်…
ဒီနေ့စုစု ညဂျူတီကျသည်.. နေလည်းသိပ်မကောင်းချင်တော့.. ခွင့်ယူပြီး အိမ်စောစောပြန်ဖို့ လုပ်သည်.. အိမ်ကိုဖုန်းဆက်ဖို့ လုပ်တော့ဖုန်းတိုင်ကပျောက်နေသည်… ပြန်နေကျပဲလေ ကိစ္စမရှိဘူးဟုတွေးပြီး ဒညင်းကုန်းထိပြန်မည့် ဆေးရုံကကားနှင့် လှမ်းကြုံစီးပြန်လိုက်သည်… စုစုတို့လမ်းထိပ်ရောက်တော့ ကားရပ္ကာ စုစုဆင်းသည်… အချိန်က ည ၉နာရီခန့်… ခုထိဖုန်းလိုင်းကမမိသေး.. မီးကပျက်နေသည်… မိုးဖွဲများကျနေပြီး လေအနည်းငယ်ပါသည်.. လမ်းထိပ်ကနေ အိမ္ထိဆို အနည်းဆုံး ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်လျှောက်ရမည်..စုစု စိတ်ညစ်သွားပေမယ့် ဖုန်းမီးလေးဖွင့်ကာ မှောင်မဲနေတဲ့လမ်းကြားထဲ တစ်ယောက်တည်းပြန်လာသည်..အနည်းငယ်ကြောက်ပေမယ့်လည်း ပုံမှန်ပြန်နေကျဖြစ်သောကြောင့် စိတ်အေးအေးထားကာ ပြန်သည်.. လျှပ်စီးလက်သံနှင့်အတူ လေးပြင်းပြင်းလေးတိုးဝေ့လိုက်တိုင်း စုစု ထဘီပေါင်ပေါ်ထိလှန်သောကြောင့် ထဘီကိုလည်း မနည်းထိန်းကိုင်ကာလျှောက်ရသည်.. မိမိနောက်တွင်အန္တရာယ် တစ်စုံတစ်ခုပါလာသည်ကိုတော့ စုစု ကြိုသတိမထားမိခဲ့… ခြေသံသဲ့သဲ့လေးကြားမှ အနောက်လှည့်ကြည့်မယ်လုပ်တုန်း..
“အွန့်…” စုစု ပါးစပ္ကို ပိတ္ကာ လည်မြိုကို အချွန်တစ်ခုနှင့်ထောက်ထားသည်.. “မင်းနည်းနည်းလေး လှုပ်တာနဲ့ မင်းသေပြီသာမှတ်.. ငါ့နောက်ငြိမ်ငြိမ်လေးလိုက်ခဲ့…” ဟုဆိုကာ.. စုစုလည်း သေမှာကြောက်တော့ အသာတကြည်လိုက်သွားရသည်…
ရပျကှကျနှငျ့ အလှမျးဝေးသော အိမျအိုတဈလုံးထဲ.. အငျဗာတာ မီးသီးမှိနျမှိနျလေး ထှနျးထားသညျ.. သငျဖြူးဖွာ အနှမျးပေါျမှ စုစုက လကျနောကျပွနျကွိုးတုပျခံထားရပွီး ဘေးစောငျးလှဲနသေညျ… ခွသေံကွားရာဆီလှမျးကွညျ့လိုကျတော့ မငျးဒငျ…
မငျးဒငျကား တခွားသူမဟုတျ ရပျကှကျထဲနာမညျပကြျ မှုဒိမျးကောငျထောငျထှကျကားသမားပငျ.. ပွီးခဲ့တဲ့တလော စုစုတို့အိမ်နား မငျးဒငျဖွတျလြှောကျနတေုနျးဘေးအိမျက အဒေါျကွီးပွောပွလို့ မငျးဒငျမကြျနှာကို ကောငျးကောငျးမှတျမိသညျ… မုဒိမျးကောငျဆိုပမေယျ့ မငျးဒငျက ရုပျသနျ့သညျ.. အသားညိုညို ဘောျဒီတောငျ့ပွီးရငျအုပျကယြျသညျ.. ပါးသိုငျးမှေးရေးရေးလနေဲ့ ယောငျ်ကြားပီသသညျ.. ပုံမှနျစောျကွှလေောကျတဲ့ ရုပျရညျဆိုပမေယျ့ ဝါသနာကွောငျ့သာ မုဒိမျးကောငျဖွဈနခွေငျးပငျ.. အလိုတူတူ မတူတူ မငျးဒငျလိုးခဲ့သညျ့ မိနျးမမြားမှာ ဘဝပကြျခဲ့ရတာကွီးပငျ.. ဒါကိုလညျး မငျးဒငျကဂုဏျယူနခွေငျးပငျ..
မငျးဒငျကိုမွငျတော့ စုစုအခွနေကေို သဘောပေါကျသညျ.. ဘဝပကြျတော့မညျ.. တဈသကျလုံးရညျးစားမထားဘဲ မိသားစုအရေးနှငျ့ ပညာရေးကိုသာ ဥိးစားပေးခဲ့သမြှ ခုတော့ မုဒိမျးကောငျကွောငျ့ ဘဝပကြျရတော့မညျ… ” ကမြတောငျးပနျပါတယျရှငျ.. ပွနျလှတျပေးပါနောျ.. ရှငျလိုခငြျတာ ပေးပါ့မယျ.. ဟငျ့” ငိုသံနှငျ့အသနားခံလပွေီ… မိုးကသညျးသထကျပိုသညျးလာပွီး မိုးခွိမျးသံတှကေ စကားသံကိုပါမကွား.. မငျးဒငျက ဟကျဟကျပကျပကျရယျမောလိုကျပွီး.. ” ဟားဟား.. အေး.. ငါ လိုခငြျတာကလညျး မငျးပေါငျကွားထဲက စောကျပတျဖောငျးဖေားငျးလေးကိုကှ…ဟားဟား…” ရိုငျးစိုငျးရငျ့သီးလှနျးတဲ့စကားကွောငျ့ စုစုလညျး ပူထူသှားပွီး “ရှငျ လူယုတျမာ.. ကယျကွပါဦးရှငျ…..” သံကုနျခွဈအောျသောျလညျး မိုးသံကိုတော့ မလှမျးမိုးနိုငျ…”ဟား ဟား အောျစမျးပါ ဆရာမလေးရဲ့…ဘယျလောကျအောျအောျထူးမှာမဟုတျ… စိတ်ချပါ မငျးကိုတဈခါပဲလိုးပွီး ပွနျလှတျပေးမှာပါ… ” ပွောရငျး ရမ်မကျ အပွညျ့နှငျ့ စုစုနားတိုးလာပွီး ထဘီစကပျအကှဲအတိုငျး ပေါငျသားဖှေးဖှေးကို ဖိပှတျလိုကျသညျ… စုစုရုနျးသညျ.. မငျးဒငျကို ခွတေောကျဖွငျ့ကနျတော့ မငျးဒငျက ခွတေဈဖကျကိုဖိထိုငျပွီး တစ်ဖက်ကို ဘယျဘကျခြိုငျးအောကျထညျ့ကာခြုပျလိုကျတော့ ပေါငျကားပွီးသားဖွဈသှားသညျ.. ထဘီအကှဲဝတျထားတော့ ပေါငျဖွူဖွူကွားက ပငျတီအနီလေးပါပေါျလာသညျ… မငျးဒငျက အကွမျးကွိုကျသူမို့ ပငျတီပေါျကနေ စောကျပတျကို ဖိညဈသညျ…”အား..” နာကငြျလှနျးလို့အောျသံက အခနျးထဲတှငျပြှံ့လှငျ့နသေညျ… ပွီးမှ ပငျတီကိုဆှဲခြှတျပွီး ခြှေးဆို့နတေဲ့ စောကျပတျကဉြျးလေးထဲ လကျနှဈခြောငျးပူးကာ ကွမျးကွမျးလေး ထိုးကလောျလိုကျသညျ… ” အား မလုပျပါနဲ့ရှငျ တောငျးပနျပါတယျရှငျ..” နာကငြျလှနျးလို့ စုစု မကြျရညျပိုးပိုးပေါကျပေါကျကတြော့ မငျးဒငျပိုကြနေပျသှားကာ စုစုရဲ့ရငျဖုံးအငျ်ကြီကွယျသီးတှကေိုဆှဲဖွုတျပွီး ဘောျလီအနကျရောငျကို ဆှဲဖွဲကာ တငျးရငျးနတေဲ့ နို့ဖွူဖွူနှဈလုံးကို အငမျးမရဆှဲစို့သညျ.. စုစု ရငျဘတျတဈခုလုံး တံတှေးတှနေဲ့ စိုရှှဲသှားသညျ… ပွီးမှ မငျးဒငျက ပုဆိုးခြှတျခလြိုကျတော့ ခုနှဈလကျမလောကျရှညျတဲ့ လီးက မွငျရသူစုစုအဖို့ အသကျရှူရပျလောကျအောငျထိတျလနျ့စသေညျ.. လုံးပတ်က ရသေနျ့ဘူး အသေးဆိုဒျလောကျရှိသညျ.. မပွောမဆိုနဲ့ စုစုပေါငျကိုဖွဲပွီး စောကျပတျကဉြျးကဉြျးလေးထဲ လီးတေ့ကာ စလိုးတော့သညျ.. လကျခြောငျးနှငျ့ထိုးကတညျးက နာပွီးသှေးထှကျနတေဲ့စောကျပတျက အခုပိုနာရသညျ.. မငျးဒငျ မညာမတာဘဲ နို့ညဈပွီး အသားကုနျစောငျ့လိုးသညျ.. စုစုမှာတော့ နာလှနျးလို့ အောျရသညျ.. အမမှေေးကတညျးက ဒီအရှယျအထိ ရခြေိုးဆပျပွာတိုကျရငျတောငျ နာမှာဆိုးလို့ ဖွဖွလေး လုပျပွီး ယုယုယယထားခဲ့တဲ့ စောကျပတျနုနုလေး.. ခုတော့ မုဒိမျးကောငျ စိတျကွိုကျ အကွမျးပတမျးလိုးတာခံနရေသညျ.. “ဖှတျ ဖှတျ ဘုတျ ဗွဈ ဗွဈ…” လိုးသံက တဈခနျးလုံး ပှကျပှကျညံနသေညျ… အိမျပွငျ တံစကျမွိတျကရကေသြံထကျ မငျးဒငျရဲ့ လိုးချက်က စညျးခကြျပိုကသြညျ… ဆယျ့ငါးမိနှဈခနျ့ အားရပါးရစောငျ့လိုးပွီး.. စုစုစောကျပတျပူနှေးသှားတဲ့အထိ လရညျတှပေနျးထညျ့လိုကျသညျ.. မငျးဒငျ ပုဆိုးပွနျဝတျပွီး စီးကရကျမီးညိကာ.. သှေးထှကျနတေဲ့ ဆရာဝနျလောငျး စောကျပတျလေးကိုကွညျ့ရငျး ပီတိဖွဈရသညျ… စုစုကတော့ ရှိုကျကွီးတငငျငိုနဆေဲ.. အိမျပွငျမှာမိုးကလညျး အဆကျမပွတျရှာနသေေးသညျ….
“သမီးသူ့ကို တစ်သက်တစ်ကျွန်းထောင်ချနိုင်ရင် တောင် ကမ္ဘာမကြေနိုင်ဘူး မေမေ..” စုစု ရဲ့မကျေနပ်နိုင်လောက်တဲ့စကားကို ဒေါ်ခင်နုက လူကြီးပီပီ အချိန်ယူပြီးစဉ်းစားသည်…ပြီးမှ..”ကဲ သမီး အမေ့ကိုပြော.. မနေ့ညကကိစ္စကို ဘယ်သူတွေသိသေးလဲ…” ဒေါ်စုရဲ့ မေးခွန်းကို စုစုက ရှက်ရှက်နှင့်.. “မေမေရယ်.. သမီးရယ်.. အဲ့ လူယုတ်မာ မုဒိမ်းကောင်ရယ်.. သုံးယောက်တည်းပါ…” စုစုရဲ့ ဒေါသသံပါတဲ့ ဖြေပုံကို ဒေါ်နုသေချာနားထောင်ပြီး မျက်ခုံးပင့်ကာ..”ကဲ ပြောပါဦး.. အဲ့ကောင်က ဘာအလုပ်လုပ်လဲ…” ဒေါ်နုရဲ့ အမေးအမြန်းကို စုစုက စိတ်မရှည်ပေမယ့် ပြန်ဖြေလိုက်သည်…” ဘေးအိမ်က အဒေါ်ကြီးကတော့ အဲ့ကောင်က ညဘက်တက္ကစီမောင်းတယ်တော့ ပြောတာပဲ…” ဒေါ်နု ဆယ်မိနစ်လောက် သေချာစဉ်းစားပြီးမှ သက်ပြင်းရှည်ချကာ…”ဟူး…. ဒီမွာသမီး… သမီးအတွက် နှစ်နာပြီး တစ်ဖက်သတ်ဆန်နေမှာကိုတော့ မေမေသိတယ်.. အေမ့သမီးကို စော်ကားတဲ့ သူ့ကို အမေကပိုလို့တောင်စိတ်နာသေးတယ်…ဒါပေမယ့် သူ့ကိုလက်ထပ်လိုက်ပါသမီး…” အံသြလောက်တဲ့ ဒေါ်ခင်နုစကားက စုစုနားထဲ သံရည်ပူလောင်းသလိုဖြစ်သွားသည်.. မဖြစ်နိုင်တာ ကိုယ့်ကိုစော်ကားတဲ့ မုဒိမ်းကောင်ကိုလက်ထပ် ဖို့ဆိုတာ… “အေမ… ဘယ်လိုဖြစ်လို့.. ဒီစကားထြက္တာလဲ ” စုစု မယုံကြည်နိုင်ဘူး… ဒေါ်ခင်နုကဆက်ပြီး..”အင်း သမီး.. မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာဟုတ်တယ်.. ဒါပေမယ့် သမီးဖြစ်အောင်လုပ်ပေးရမယ်.. အဲ့ကောင်ကို တရားစွဲထောင်ချပြီပဲ ထားပါဥိး.. သမီးက အပျိုမဟုတ်တော့မှန်း သူများသိတော့ လူတွေကသမီးကို ဘယ်လိုမြင်ကြမလဲ.. သမီးကိုကော လိပ်ပြာသန့်သန့်နဲ့ လက်ထပ်ယူကြမယ် ထင်လား.. သမီးရဲ့ အသိုင်းအဝိုင်း အမေ့ရဲ့အသိုင်းအဝိုင်း နောက်ဆုံး မင်းညီမလေးနှစ်ယောက် ကျောင်းမှာ မျက်နှာ ဘယ်လိုပြမလဲ…ဘဝမှာအမဲစက်အနေနဲ့ ကျန်နေခဲ့မှာ.. ပြီးတော့ မြန်မာမိန်းမသိက္ခာ.. အမေကိုယ်တိုင်ကလည်း သမီး အဖေနဲ့ကလွဲပြီး ဘယ်ယောင်္ကျားနဲ့ မွ လိင်မဆက်ဆံခဲ့ဘူး… သမီးကိုလည်း အမေ့လိုပဲဖြစ်စေချင်တယ်… သူများနဲ့ ဆက်ဆံပြီးမှ နောက်ထပ်တစ်ယောက်ကို လက်ထပ်မယူစေချင်ဘူး.. ဒါ အမေ့ဆန္ဒပဲ.. အမေလည်း သူ့ကိုရွံပေမယ့် မိသားစုသိက္ခာအတွက် သူ့ကို လက်ထပ်လိုက်ပါသမီး…” ဒေါ်ခင်နု စကားလည်းဆုံးရော စုစု အော်ငိုတော့သည်.. မလွဲသာသည့်အဆုံး မုဒိမ်းကောင်ကို လက်ထပ်ရန် သဘောတူလိုက်ရသည်….
မင်းဒင် အဖို့တော့ ဘယ်လိုမှမယုံကြည်နိုင်လောက်တဲ့ အခြေအနေ.. ကြည့်လေ.. ညဖက်တက္ကစီ ခိုးဆြဲ တဲ့ မုဒိမ်းကောင်ဘဝကနေ.. ဆရာဝန္မ လင် သူဌေးသားမက် ဘဝသို့ ရောက်နေပြီတကား…
လက်ထပ်ပွဲကိုတော့ ပုံမှန်အလှူလေးလုပ်လိုက်သည်…
ဒီည.. မင်္ဂလာဦးည….
ဟို တစ်ခေါက်က အတင်းရုန်းလို့ အတင်းမုဒိမ်းကျင့်ခဲ့ရတော့ စုစုရဲ့ အလှအပကိုသေချာမခံစားမိခဲ့.. ခုတော့ ကံတရားရဲမ်က္နာသာက ဆရာဝန်မချောချောလေးကို ဇနီးအဖြစ် တရားဝင် လိုးခွင့်ရပြီလေ… စုစုမှာတော့ မင်းဒင်ကို ရွံတဲ့စိတ်က ဖျောက်လို့မရ…
အိပ်ခန်းထဲ မင်းဒင်ရောက်တော့.. စုစုက ဂရုမစိုက်ဘဲ စားပွဲပေါ်က ဖိုင်တွဲတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေသည်.. ညလည်း ဆယ်နာရီကျော်ပြီမို့ မင်းဒင်က စိတ်မရှည်ဘဲ စုစုအေနာက္ကေန လှမ်းဖက်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို ညဝတ်ဂါဝန်ပေါ်က ဖွဖွလေးကိုင်ကာ လည်တိုင်ဖြူဖြူလေးကို နမ်းပြီး..” ချစ်လေး အိပ်တော့မယ်လေကွာ.. ကိုကဂစောင့်နေတာချစ်လေးကို ဟဲဟဲ…” စုစုကလည်း.. “ဒီမွာ အလုပ်လုပ်နေတာ နားမလည်ဘူးလား.. ရှင့်ဖာသာအိပ်ချင်အိပ် မနိုးလေကောင်းလေပဲ..” သူစိမ်းဆန်လွန်းတဲ့ စုစု စကားကို မင်းဒင်စိတ်မဆိုးဘဲ.. ချိုင်းအောက်က လက်လျှိုကာ ဘော်လီမဝတ်ထားတဲ့ ရင်နှစ်မွာကိုညစ်ပြီး နို့သီးခေါင်း လေးတွေကိုချေပေးလိုက်သည်.. စုစုရဲ့ ခါးကိုလည်း လီးဖြင့်ထောက်ထားသေးသည်.. စုစုကရုန်းသော်လည်း.. မင်းဒင်ရဲ့ ဆရာကျလွန်းသော နို့ကလိမှုကြောင့် ငြိမ်သွားသည်.. ပြီးမှ စုစု ကိုမျက်နာချင်းဆိုင်ရပ်စေပြီး.. နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းပြီး.. ဂါဝန္မကာ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ပွတ်သည်.. စုစုကို စားပွဲပေါ်ထိုင်စေပြီး.. ဂါဝန္ကို အပေါ်လှန်ကာ ပေါင်ဖြဲလိုက်တော့ အနာပင်မကျက်သေးတဲ့ စောက်ပတ်လေးက ပြူးထွက်လာသည်.. မင်းဒင်စိတ်မထိန်းဘဲ စောက်စိကို စုပ္ကာ လျှာနဲ့လျှက်တော့သည်.. “ရွှတ် အား အင်း ရှင်ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ.. ညစ်ပတ်တယ်…” စုစု မနေနိုင်တော့ဘဲ မင်းဒင်ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ပေါင်ကြားထဲ အတင်းထိုးကပ်သည်.. စောက်ရည်ကြည်များထွက်လာတော့ မင်းဒင်မြိုချပြီး ဖင်ညစ်ကာ စောက်ပတ်ခေါင်းထဲထိလျှာနဲ့ထိုး ကလိသည်…”ပလပ် ရွီး အား…..” ခန နေတော့ စောက်ခေါင်းထဲမှအရည်များထွက်လာပြီး စုစု တစ်ချီပြီးသွားသည်… “ဘယ္လိုလဲ ကောင်းလား သဲလေး…” မ်က္နာမွာ စောက်ရည်ပေပွနေတဲ့ မင်းဒင်အမေးကြောင့် စုစုနေရခက်သွားသည်.. တစ်ခါမှ မခံစားဖူးတာမို့ အရသာထူးကဲနေသည်.. ခေါင်းလေးသာငြိမ်းလိုက်သည်… မင်းဒင်က ပြုံးပြီး စုစုကို ကုတင်ပေါ်ပွေ့ကာ.. တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်လိုက်တော့ အားပါး.. နတ်မိမယ်လေးလိုပင်.. လိုးဖူးသမျှမိန်းမတွေထဲ ဒီမိန်းမအလှဆုံးပင်.. ကိုယ္လုံးတီးအလွ နဲ့ စုစုကိုကြည်ပြီး မင်းဒင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ လီးထိတ် တံတွေးစွတ်ပြီး စောက်ပတ်ဝတေ့ ကာဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးသည်..”ဗြိ ဗြစ် အင့် အား…” တစ်ခါကြမ်းကြမ်းခံဖူးတော့ ဒီတစ်ခါ စုစုသိပ္မနာဘဲ မင်းဒင် လိုးချက်တိုင်းကို ကော့ကော့ပေးသည်… ပြီးမှ စုစုကို ဖင်ကုန်းခိုင်းကာ အေနာက္က စောင့်လိုးသည်… လက်ညိုးကလည်း စအိုဝကို ထိုးကလိသည်.. ခါးကိုင်လိုးလိုက် ဆံပင်စောင့်ဆွဲပြီးလိုးလိုက်လုပ်သည်….”အား ကောင်းလိုက်တာ သဲလေးရာ စောက်ပတ်က စီးနေတာပဲ… ဘွတ်ဘွတ်” စောက့်လိုးချက်နဲ့ အတူ နို့နှစ်လုံးက ပြုတ်ထွက်မတတ်ခါရမ်းနေသည်… မင်းဒင်လည်း အားရပါးရ ဆက်တိုက်စောင့်လိုးပြီး သုတ်ရည်များ ပန်းထည့်ကာ ပြီးသွားတော့သည်.. ထို မင်္ဂလာဦးညမှ စပြီး စုစုလည်း မင်းဒင်ကိုအမြင်ကြည်သွားသည်.. တစ်ရက်ဂအနည်းဆုံး နှစ်ခါလောက်တော့ အလိုးခံပေးသည်.. စောက်ပတ်ကော ပါးစပ်ကော ဖင်ကော နေ့တိုင်း အလိုးခံရသည်…
မငျးဒငျက ကားမောငျးရုံကလှဲပွီးဘာမှ မလုပျတတျသောကွောငျ့ အိမျကားမောငျးရသညျ.. ဒေါျခငျနုကတော့ မငျးဒငျကို ဒရိုက်ဘာ တဈယောကျလိုသာ ဆကျဆံသောျလညျး အလတျမနှငျ့ အငယ်မကမူ မငျးဒငျကို ခစြျကွသညျ အစ်ကို တဈယောကျလို အားကိုးသညျ.. အိမျမှာ ယောငျ်ကြားသားမရှိခဲ့လို့လညျးဖွဈမညျ.. ဒီနှဈယောကျတညျးမှာမှ အငယ်မ သူသူ ကပိုကဲသညျ.. မငျးဒငျနှငျ့ ဖငျပုတျခေါငျးပုတျနသေညျ.. တဈခါတလေ ဧညျ့ခနျးထဲ tv ကွညျ့ရကျး မငျးဒငျပေါငျပေါျမှာ ကလေးလိုပငျ အိပျပြောျတတျသညျ.. စုစုက တော့ ညီမလေးနှဈယောကျ မိမိအမြိုးသားကို အားကိုးသောကွောငျ့ ပီတိဖွာရသညျ.. ဒေါျခငျနုကတော့ ဂရုကိုမစိုကျ ခပျတနျးတနျးပငျနသေညျ… မငျးဒငျမူကား.. စားနကေကြွောငျပါးပီပီ.. တဈအိမျလုံးကို သိမျးခငြျသညျ.. သိမျးခငြျတယျဆိုတာ ပစ်စညျးဥစ်စာမဟုတျ.. သိမျးကြုံးလိုး ခငြျတာကိုပွောတာ.. ဒါကွောငျ့လညျး အခှငျ့ရေးတှဖေနျနခွေငျးဖွဈသညျ…
တဈနေ့… မငျးဒငျနှငျ့ သူသူတို့နှဈယောကျတညျး ဧညျ့ခနျးမှာ tv ကွညျ့သညျ.. ထုံးစံအတိုငျး သူသူက မငျးဒငျပေါငျပျါအိပျကွညျ့ရငျး မှေးကနဲအိပျပြောျသှားသညျ… သူသူက ခုမှ ကိုးတနျးဆိုပမေယျ့ မငျးသမီးငယျလေး ယှနျယှနျးနှငျ့ပုံစံတူ.. နုတျခမျးဖူးဖူးလေး နို့မကွီးဖငျမကွီးဆိုပမေယျ့ အပြိုတော့ဖွဈနပွေီ.. မငျးဒငျအဖို့တော့ မိနျးမမှနျလြှငျ ရာသီလာကတညျးက စလိုးမယျ့ အရှယျဟု ခံယူထားခွငျးပငျ.. ခုလညျးကွညျ့ အငယ်မ မိသူ့ ပေါငျပျါအိပျနပေုံ.. အပွဈကငျးစငျလှနျးလှသညျ.. မငျးဒငျက သူသူ ညဝတျအငျ်ကြီအာကျလကျလြှိုကာ ဗိုကျသားမှတဆငျ့ ဘရာမဝတ်ထားတဲ့ နို့သေးသေးလေးနှဈလုံးကို ပှတျသညျ.. သူသူ အနညျးငယျ လှုပျရှားလာတော့ မငျးဒငျလှနျ့သှားသေးသောျလညျး ပွနျငွိမျသှားမှ မငျးဒငျစိတျသကျသာပွီး ပွုံးလိုကျသညျ.. ပွီးမှ ညဝတျဘောငျးဘီပါးအောကျကနေ စောကျပတျကို စမျးကွညျ့တော့ အရညျခြှဲမြားဆိုနသေညျ.. ဒီကောငျမလေး အိပျခငြျဟနျဆောငျနမှေနျး မငျးဒငျရိပျမိသှားသညျ… ထို့ကွောငျ့ သူသူ့လကျတဈဖကျကို ယူကာ ပုဆိုးအောကျထညျ့ပွီး လီးကိုငျခိုငျးတော့ သူသူလညျး ဖွဖွလေး ကိုငျထားသညျ.. ဇာတျလမျးကတော့ အဆငျပွနေပွေီ..
“ကို မငျးဂ.. မအိပျသေးဘူးလား မိုးခြုပျနပွေီ…” ရုတျတရကျ အခနျးထဲမှ စုစု ခေါျသံကွောငျ့ မငျးဒငျကော သူသူကောဂလှနျ့ပွီးငွိမျသှားသညျ.. မငျးဒငျ အိပျခနျးထဲ ဝငျသညျအထိ သူသူကတော့ ဆိုဖာပေါျမှာ အိပျဟနျဆောငျနဆေဲ….
ဒီနေ့ အလတျမကို ကြောငျးအရငျပို့ရမညျ.. ပွီးယောက်ခမ.. ပွီးမိနျးမစုစု ကို ဆေးရုံရှေ့ခပြေးလိုကျသညျ… သူသူကိုကြောငျးပို့ဖို့ပဲကနြျသညျ.. ကြောငျးက ၉ နာရီမှတကျမှာ ခုမှ ၈နာရီကြောျကြောျ.. ဆေးရုံနှငျ့ကြောငျးက သိပျမဝေးတာမို့ဂဆယျမိနဈလောကျသာမောငျးရမညျ….” ဟဲ့ မိသု အရှေ့ခနျးလာထိုငျစမျး လာ…” မငျးဒငျကခေါျတော့ သူသူလညျး အရှေ့ခနျးဝငျထိုငျသညျ…ဆံပငျကိုငါးရိုးပုံစညျးထားပွီး သနပျခါးပါးကှကျကွား ရငျဖုံးကြောငျးဖွူလေးနဲ့ ခယျမငယျလေး သူသူ လှပွီးခစြျစရာကောငျးလှနျးလှသညျ..ကြောငျးစိမျးခြိတျထဘီစကပျနှငျ့ ကားပေါျတကျတော့ ပေါငျသားဖှေးဖှေးလေးကို တှေ့ရသညျ.. မငျးဒငျ ငပဲကို မနညျးထိနျးပွီး ဆေးရုံမှ စမောငျးထှကျတော့သညျ.. ကြောငျးမရောကျခငျ လမျးတဈဝကျလောကျ မီးပှိုငျ့မိသညျ.. ရုံးတကျကြောငျးတကျခြိနျမို့ တောျတောျကွာမညျကို သိသညျ.. ထိုစဉျ မငျးဒငျလကျက သူသူပေါငျပေါျကနစေပံတျတော့သညျ.. သူသူလညျးဘာမှမတုံ့ပွနျဘဲငွိမျခံနသေညျ.. စိတျကစားတတျတဲ့အရှယျဖွဈတော့ မငျးဒငျက အထာနပျသညျ.. လကျကအရဲစှနျ့ကာ ထဘီကွားထဲဝငျပွီး ပေါငျသားလေးကိုပှတျနတေုနျး မီးပှိုငျ့စိမျးသှားသညျ… ကြောငျးရှေ့ရောကျတော့.. “ပေးစမျး မငျးလှယျအိတျ..” ဟုပွောကာ သူသူလှယျအိတျထဲမှ ခှငျ့စာကဒျယူဖွညျ့ပွီး “ဘယျ မသှားနဲ့ ..ကားပေါျကစောငျ့နေ..” ဟုဆိုကာ ကားတံခါးပိတျပွီး ကြောငျးထဲဝငျ ခှငျ့စာသှားပေးပွီး ပွနျရောကျလာကာ “မငျး ဒီနေ့ ကြောငျးမတကျနဲ့.. ခှငျ့တိုငျပွီးပွီ..” ဟုပွောပွီး ကားမောငျးကာ အိမျပွနျသညျ.. သူသူက ဘာတဈခှနျးမှ မပွော စိတျကစားတဲ့အရှယျဖွဈသလို မငျးဒငျနဲ့ စုစု လိုးတာကိုလညျး မွငျဖူးသောကွောငျ့ ယခုကဲ့သို့ မငျးဒငျအပေါျစိတျယိုငျမိခွငျးပငျ… “ကြှိ….” အိမျရှေ့ကားထိုးရပျပွီး… ဧညျ့ခနျးထဲဝငျထိုငျကာ… မငျးဒငျက.. “လာ မိသု.. ငါ့ပေါျထိုငျ” ပွောပွီ.. သူသူကို ဆွဲကာ ပေါငျပေါျထိုငျခိုငျးသညျ.. ပွီးမှ သနပျခါးတငျထားတဲ့ ပါးပွငျကို အနမျးပေးပွီး နုတျခမျးကိုလြှာနဲ့ အတငျးထိုးထညျ့ကာ စုပျနမျးတော့သညျ.. လကျကလညျး ကြောငျဖွူအငျ်ကြီပေါျကနေ နို့လေးကိုငျလိုကျ ဖငျလေးပှတျလိုကျလုပျသညျ.. သူသူ ကတော့ မငျးဒငျပွုသမြှ ငွိမျခံနသေညျ.. မငျးဒငျက ဆကျပွီး သူသူ့ရငျဖုံးအငျ်ကြီကို ခြှတျပွီး ဘရာဇီယာကိုပါ ခြိတျဖွုတျလိုကျတော့ ရနှေေးခှကျအရှယျ နို့လေးနှဈလုံးက ထှကျလာသညျ.. နို့သီးခေါငျးလေးတောငျ သေးနသေေးသညျ.. မငျးဒငျက နို့သီးခေါငျးလေးကို ဆှဲခြလေိုကျ စို့လိုကျလုပျတော့ သူသူ ခါးကော့သှားသညျ.. “အငျး အား ကို့ကွီး ရယျ ဟငျ့…” ကြောငျးစိမျးထဘီ ခြိတျကိုပါဖွုတျခြှတျပွီး ပငျတီအပနျးရောငျလေးကိုပါခြှတျလိုကျတော့ သူသူတစ်ကိုယ်လုံး အဝတျဗလာဖွဈသှားသညျ.. ငယျသောျလညျး ထွားတဲ့ အလှကိုကွညျ့ရငျး မငျးဒငျတံတှေးမွိုခသြညျ.. စောကျပတျဆိုလြှငျ အမှေးနုရေးရေး လေးသာပေါကျသေးသညျ.. ပေါငျဖွဲပွီး စောကျပတျကို ဆယျမိနှဈခနျ့လြှကျပေးလိုကျသညျ…”အား ကိုးကွီးရယျ.. ဟငျ့….” ကောငျးလှနျးတော့ သူသူ စညညျးတော့သညျ… ပွီးမှ ပုဆိုးခြှတျကာ လီးကို သူသူမကြျနာနားတေ့ပေးလိုကျသညျ.. အစ်မစုစု လုပျနကေကြို တှေ့ဖူးတော့ ဘာလုပျရမယျမှနျး သူသူ သိသညျ.. မငျးဒငျရဲ့ မာတောကျနတေဲ့ လီးဒဈပွဲကွီးကို ကိုငျကာ နုတျခမျးဖူးဖူးလေးနဲ့ စစုပျတော့သညျ.. လီးကကွီးလှနျးတော့ သူသူ့ပါးစပျကအပွညျ့ဖွဈနသေညျ…”စုပျစမျးကှာ ကောငျမ.. စုပျ .. လြှာနဲ့လြှကျပွီးစုပျ…အား .. စုပျစမျးကှာ…” မငျးဒငျပွောရငျး သူသူ ခေါျငျးကိုငျကာ ပါးစပ်ကို လိုးတော့သညျ…”ပလှတျ ပလှတျ.. အား…စုပျစမျး ဖာသညျမလေး.. မငျးအဈမထကျ မငျးက ပိုမိုက်တာ.. မငျးအဈမကိုလိုးတာထကျ ပိုကောငျးအောငျလိုးပေးမယျ စုပျစမျး စောကျဖာသညျမ.. အား ကောငျးလိုကျတာ .. ” ခကျထနျသော စကားလုံးတှနေဲ့အတူ သူသူပါးစပ်ကို အဆကျမပွတျလိုးတော့သညျ.. သူသူ့မေးစေ့ကို ဂှေးစေ့နှဈလုံးက ဆကျတိုကျရိုကျနသေညျ.. လီးက အာခေါငျထဲထိ စောငျ့နပွေီး.. ခဏကွာတော့ ပါးစပျထဲ ညှီစို့စို့ အရညျမြားဝငျလာသညျ.. တဈအောငျ့လောကျနမှေ မငျးဒငျက သူသူ့ပါးစပျထဲမှ လီးဆွဲထုတ်ကာ…”ပလှတျ… မထှေးထုတျနဲ့ မြွိုခစြမျး စောကျကာငျမ…”သူသူလညျး နုတျခမျးမှာပါပေးနတေဲ့ လရညျတှကေိုပါလြှာနဲ့သပျပွီးမွိုခလြိုကျသညျ.. အပွုံးတော့မပကြျသေး…”အလိုးခံခငြျနတောမလား…” ပကျလကျလှနျပွီး ပေါငျကားထား..” သူသူလညျး လကျနှဈဖကျနှငျ့ ပေါငျဖွဲလိုကျတော့ စောကျပတျသေးသေးလေးကပွဲထှကျလာသညျ.. မငျးဒငျလညျး တံတှေးစှတျပွီး ဖိလိုးတော့သညျ “ဗွဈ ဗွဈ ဒုတျ.. အ…” အပြိုမှေးပေါကျသှားပွီး သှေးထှကျလာပမေယျ့ သူသူတဈခကြျတညျးမှဲ့ပွီး ကွိတျခံနသေညျ… တောျတောျထနျတဲ့ ကလေးမပဲဟုတှေးပွီး ခပျကွမျးကွမျးလေး ဆကျတိုကျစောငျ့လိုးတော့သညျ…”ဖှနျ ဖှတျ အ အငျ့ အား….” စောကျပတျကကဉြျးလှနျးတော့ မငျးဒငျအဖို့ အရသာတှေ့လှနျးလှသညျ… သူသူ လညျးမနနေိုငျဘဲ…” အား.. ကိုကွီး ကောငျးတယျ.. ဘယ်လိုလဲမသိဘူး.. လုပျဥိး… ဒီထကျပိုကွမျးဦးကှာ… ပွဲသှားပါစေ….” ဒီလောကျဖွဈနတော “ကဲ ကှာ… ငါလိုးမလေး… ဖှတျ ဖှတျ ဗွဈ ဗွဈ….” အခကြျငါးဆယျလောကျ လိုးလိုကျတော့မှ သူသူပွီးလို့ငွိမျသှားသညျ… မငျးဒငျကတော့ မပွီးသေး… “ဖငျကုနျးပေးစမျး…” သူသူလညျး ဖငျကုနျးပေးတော့ မငျးဒငျက လကျကိုတံတှေးစှတျပွီး ပနျးရောငျစအိုဝကိုစခြဲ့သညျ.. စစခငြျးတော့ သူသူ နညျးနညျးရုနျးသညျ.. နောကျမှ ငွိမျခံကာ.. မငျးဒငျလညျးလီး အဆုံးထိထိုးထညျ့ကာ မှတေော့သညျ… ပွီးမှ မပွောမဆိုနဲ့ ဖငျဖွဲကာ လီးတေ့ပွီးဖိသှငျးတော့ ဖငျပွဲသှားကာ သှေးထှကျလာသညျ..” ဗွိ.. အား နာတယျ”….”ငွိမျငွိမျနစေမျး ဖွနျးဖွနျး…” မငျးဒငျကမညှာဘဲ ဖငျကို ရိုက်ကာ ဆကျဖိလိုးတော့သညျ… “ဗွိ ဗွိ အာ အ….” နာလှနျးလို့ သူသူမကြျရညျပငျကသြညျ… မငျးဒငျကတော့ ကိုးတနျးကြောငျးသူအငုံးလေးကို ပါကငျကော ခရပေါခွှခှေငျ့ရတော့ ဖီးတကျလှနျးနပွေီ… ” မှတျပွီလား .. ဖွနျး ဖွနျး ဘှတျ ဘှတျ..” တငျပါးရိုကျပွီး အခကြျငါးဆယျလောကျ ဆကျတိုကျ စောငျ့လိုးကာ စအိုထဲ လရညျပူတှပေနျးထညျ့လိုကျသညျ.. ဤသို့ဖွငျ့ မငျးဒငျအဖို့တော့ ခယျမငယျလေးသူသူကို အိမျကလူလဈတိုငျးလိုးတော့သညျ.. ကြောငျးမသှားခငျ ကြောငျးဆငျးအပွီး အမွဲလိုးကွလတေော့သညျ..
ပွီးပါပွီ
