by မနက်ပိုင်းအချိန် နေထွက်နေပေမယ့် အေးစိမ့်စိမ့်နဲ့မို့ ဂျာကင်ခပ်ပါးပါးတထည်ကို သူဝတ်ခဲ့သည် ။
စိုင်းမောင်မောင်နဲ့သူ ဦးကျင်ဟုတ်အိမ်ကို ရောက်သွားသည် ။
တံခါးခေါက်တော့ လူငယ်တယောက် လာဖွင့်ပေးသည် ။ တံခါးကို ဟတယ်ဆိုရုံလေး ..
သုန်မှုန်တဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ ဒီလူငယ်လေးကို သူ့စိတ်ထဲမှာ မနှစ်မြို့ဘူး ။
“ ဆရာဟုတ်ရှိလား ..”
“ မရှိဘူး..ခရီးသွားတယ် …”
“ ဆရာကတော်ကော…”
“ ဟိုဖက်သွားတယ်..”
လူငယ်လေးက မေးတာတွေကို ဖြေချင်ပုံမရ ။ ကပ်ရက် တဖက်နိုင်ငံဖက်ကို ညွှန်ပြပြီး တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။
“ အဲဒီချာတိတ်က ဘယ်သူလဲ..”
သူမေးတာကို စိုင်းမောင်မောင်က “ ဆရာဟုတ်ရဲ့တူတယောက်ဘဲ …ဟင်းဟင်း…လေသံကတော့ တွေ့တဲ့အတိုင်းဘဲ..ခပ်မာမာ…ဒီချာတိတ်က ဒေါင့်မကျိုးဘူး…ဟိုစကားလိုပေါ့..ကျားလဲကြောက်ရ ကျားချီးလဲ
ကြောက်ရ ..ဆိုတာလေ …”
“ ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ..”
စိုင်းမောင်မောင်က သူ့ကို “ ဆရာဟုတ်..ချင်းမိုင်သွားနေပုံရတယ်…ဆရာမကတော့ တဖက်ကမ်းမှာ
တဲ့..ဘရိတ်ဖပ်စ်သွားစားတာနေမှာပေါ့..ကဲ..ကျနော်တို့ လိုက်သွားရအောင်…” လို့ ပြောသည် ။
သူတို့နှစ်ယောက် တံတားရှိရာကို လျောက်ခဲ့ကြသည် ။
နှစ်နိုင်ငံ နယ်နမိတ်တံတားကြီး ဆီမှာ စည်ကားနေသည် ။ တံတားအလည်ခေါင်မှာ နှစ်နိုင်ငံအလံတွေ တဖျတ်ဖျတ်
လွင့်နေသည် ။
တံတားကြီးပေါ်မှာ ဖြတ်သန်းကူးလာနေတဲ့လူတွေ ဆိုင်ကယ်တွေ အပြည့်ဘဲ ။ အကောက်ဂိတ်ကင်းတဲလေးက
ယူနီဖေါင်းဝတ်တွေက စိုင်းမောင်မောင်ကို လက်လှမ်းပြကာ နုတ်ဆက်ကြသည် ။ စိုင်းမောင်မောင်က ပြန်လက်ပြ
နုတ်ဆက်ရင်း သူ့ဖက်ကိုလှည့်ပြီး…“ ကျနော့်ကို ခင်မင်ကြတယ်…” လို့ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားတဲ့ပုံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။
တဖက်ကိုရောက်တော့ စိုင်းမောင်မောင်က ဆရာမရှိတဲ့ဆိုင်ကို သူသိတယ် ဆိုပြီး ဈေးထဲကိုဝင်ချသွားသည် ။
သူပြောသလိုဘဲ မှန်နေသည် ။ သူခေါ်သွားတဲ့ ကြက်ဆီထမင်းဆိုင်မှာ ဆရာဟုတ်ရဲ့ မိန်းမ ဆရာကတော်
ဒေါ်ရှယ်လီရှိနေသည် ။ သူတို့ကို မြင်သွားသည် ။
သူ့ထက် အသက်နဲနဲကြီးလိမ့်မည် ။ အသားဝင်းဝင်း. လုံးကြီးပေါက်လှလို့ ခေါ်ရမယ့် ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်
မိန်းမ ..။ ရှမ်းတရုတ်..ဒါမှမဟုတ် တရုတ်ကပြား ဖြစ်မည် ။ စိုပြေတောင့်တင်းတဲ့ ဒေါ်ရှယ်လီရဲ့ ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်
ဝတ်စားထားတာတွေက ဆန့်ကျင်ဖက်ယောက်ျားတွေကို ရှိတာတွေ ထုတ်ကြွားထားသလိုဖြစ်နေသည်။
မြင်လိုက်တာနဲ့ ရာဂစိတ်တွေ ဝုန်းကနဲကြွထသွားစေနိုင်တဲ့ ခပ်ထယ်ထယ်စော်ကြီး ။
“ ဆရာမ …”
“ဟင်..စိုင်းမောင် ..”
“ ဆရာဟုတ်ခရီးသွားတယ်ဆို..ဆရာမတို့အိမ်ကို ရောက်ခဲ့တယ်…”
“ အေး…ဟုတ်တယ် …သူမရှိဘူး ..ကဲဆို..ဘာလဲ..စိုင်းမောင်…”
“ ကျနော်ပြောထားတဲ့ ကျနော့်သူငယ်ချင်းလေ…ကိုပေါက်…”
ဆရာမဒေါ်ရှယ်လီက သူ့ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်သည် ။
“ အော်..အေးအေး….ဟုတ်ပြီ..ကိုကျင်ဟုတ်…ငါ့ကို ပြောထားတယ်….အိုကေလေ ..အိုကေအိုကေ ..လာ..လာ..
တခုခုစားကြအုံး…”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာမ ..”
စိုင်းမောင်မောင်နဲ့ သူ ဒေါ်ရှယ်လီ့ဘေးက ခုံတွေမှာ ဝင်ထိုင်ကြသည် ။
စားသောက်နေတုံး ဒေါ်ရှယ်လီက စိုင်းမောင်မောင်ကို “ မင်းဆရာက မင်းခေါ်လာတဲ့ လူမို့ အစစ စိတ်ချတယ်..
စိုင်းမောင်..မင်းလူက မင်းနံမည်ကိုတော့ ဖျက်မယ် မထင်ဘူးနော…” လို့ ပြောသည် ။
စိုင်းမောင်မောင်က “ စိတ်ချပါ ဆရာမ…..ကိုပေါက်က လူကောင်းပါ ..ကျနော်အာမခံပါတယ်…ဆရာမတို့ စမ်းသုံးကြည့်ပါ …” လို့ ပြောလိုက်သည် ။
ဒေါ်ရှယ်လီက ရယ်သည် ။
“ အေးပါ..ယုံပါတယ်….ငါက မင်းကို နောက်တာပါ…”
စိုင်းမောင်မောင်က သူ့ကို ဦးကျင်ဟုတ်ဒေါ်ရှယ်လီတို့အိမ်မှာ ထားခဲ့ပြီး ကျိုင်းတုံကို ပြန်သွားသည် ။
ဒေါ်ရှယ်လီက သူ့ကို သူတို့အိမ်အောက်ထပ်က အခန်းတခန်းမှာ နေရာချထားပေးသည်။ စိုင်းမောင်မောင်ကို
ဦးကျင်ဟုတ်နဲ့ ဒေါ်ရှယ်လီက စိတ်ချရတဲ့လူရှာခိုင်းထားခဲ့တာကြာပြီ ။
သူသည် ဦးကျင်ဟုတ်ရဲ့တူဆိုတဲ့ မျက်နှာထားတင်းမာတဲ့လူငယ်လေးရဲ့ အခန်းဘေးက အခန်းလွတ်မှာ နေရတာ
ဖြစ်သည် ။ ဒီကောင်လေးရဲ့နံမည်က “ စိုင်းဟတ်”… ။
ရောက်တဲ့ညက ညဖက်ကြီး စိုင်းဟတ်သည် သူ့အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး သူ့ကုတင်ပေါ်ကို သေနတ်တလက်လာတင်
သည် ။ ဘရက်တာအမျိုးအစား ကိုးမမ ပစ္စတိုတလက် ။ ကျည်ကပ်က အပိုတကပ် ။
“ ခင်ဗျားအတွက် …”
စကား အပို ဘာမှမပြောဘဲ မျက်နှာပုတ်ပုတ်နဲ့ ထွက်သွားသည် ။“ ကိုပေါက် ..”
“ ဟုတ်..ဆရာမ …”
စိုင်းမောင်မောင်တို့ ခေါ်သလိုဘဲ ဆရာမလို့ သူခေါ်လိုက်သည် ။
“ ဒီကို ဘယ်ကနေလာခဲ့တာလဲ…”
“ ကျနော် ကွတ်ခိုင်က လာခဲ့တာပါ…”
“ အော် ..ဘယ်သူနဲ့အလုပ်လုပ်နေတာလဲ …”
“ ဦးစွတ်ထင်းနဲ့ပါ…ဆရာမတို့နဲ့ သိလားမသိဘူး…”
“ ဟင့်အင်း မသိပါဘူး ..ကြားဖူးတယ်…သူ့အကြောင်း…….”
ဒေါ်ရှယ်လီက ကော်ဖီတခွက် သူ့ကိုလှမ်းပေးသည် ။
“ ကိုပေါက် . .”
“ ကော်ဖီသောက်လိုက်အုံး….”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာမ ..”
လည်ဟိုက်တီရှပ်ကြောင့် ဘရာစီယာအထက်က လျံထွက်နေတဲ့ မို့မို့မောက်မောက် ဝင်းဝင်းကြီးတွေကို မကြည့်
မိအောင် မျက်စိလွှဲထားနေရသည် ။
“ ကိုပေါက် …ကော်ဖီကောင်းလားဟင်…”
“ ဟုတ်..ဆရာမ…”
“ ကိုပေါက်လဲ ဟုတ်ဆရာမ ကလွဲလို့ စကားမပြောတတ်တော့ဘူးလား..ဟင်းဟင်း …”
ကော်ဖီက တကယ်ဘဲကောင်းသည် ။ ဒေါ်ရှယ်လီနဲ့ မီးဖိုခန်းထဲ နှစ်ယောက်ထဲနေရတာ စိတ်တွေ တအား လှုပ်ရှားလာသည် ။
“ မိန်းမ ရှိလား …”
“ ဗျာ….”
“ အော်..ကိုပေါက်မှာ မိန်းမရှိလားလို့ …”
ဒေါ်ရှယ်လီရဲ့ မျက်လုံးတွေက သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေသလို ဆိုးဆေးနီနီရဲရဲနဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူတွေက မပွင့်တပွင့်နဲ့…။
“ မရှိဘူး..ဆရာမ …”
“ ရီးစားကော….”
သူရယ်လိုက်သည် ။
“ မရှိပါဘူး..ဆရာမ …”
“ ဟုတ်လို့လား …. မလိမ်နဲ့….”
“ တကယ်ပါ..မရှိပါဘူး …”
ဒေါ်ရှယ်လီက မခို့တရို့အမူအရာနဲ့ စိုက်ကြည့်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲက တလှမ်းချင်း လျောက်ထွက်သွားသည် ။
သေးကျဉ်တဲ့ခါးအောက်က ဝိုက်ကားကော့ထွက်နေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေက တုန်ခါလှုပ်သွားနေတာတွေကို ကြည့်
မိနေတော့ သူ့သွေးသားတွေ ဆူဝေကုန်သည် ။
သည်အချိန်မှာ စိုင်းဟတ်ဆိုတဲ့ မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ ကောင်လေး သည် မီးဖိုခန်းထဲကို ဝင်လာသည် ။
သူ ဒေါ်ရှယ်လီရဲ့ တင်ပါးလှလှကြီးတွေကို တပ်မက်စွာနဲ့ ငေးစိုက် ကြည့်မိနေတာကို စိုင်းဟတ် မြင်သွားသလား မသိဘူး ။
ဒီနေ့မနက် အိမ်ကကားကို ရေဆေး ပြီး အဝတ်နဲ့ ပြောင်အောင်သုတ်နေခိုက် ဒေါ်ရှယ်လီ အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်
ကနေ ကော်ဖီလာသောက်ဖို့ လှမ်းခေါ်သည် ။
မနက်စောစော အိပ်ရာက ထလာတဲ့အချိန်မို့လား ..။ ဒေါ်ရှယ်လီသည် ဘလောက်စ်အင်္ကျီကို အတွင်းက
အခုအခံမပါဘဲ ဘရာလက်စ် ဝတ်ထားသည် ။ ဒေါ်ရှယ်လီရဲ့ နို့သီးခေါင်းဖုလေးတွေက အင်္ကျီသားမှာဖုပြီး သိ
သိသာသာ တွေ့မြင်နေရသည် ။
စွပ်ကြယ်ဝတ်ထားလို့ တွေ့နေရတဲ့ သူ့လက်မောင်းသားတွေကို ဒေါ်ရှယ်လီ ရုတ်တရက် လာကိုင်ညှစ်လိုက်လို့
သူ တော်တော်ဘဲ စိတ်လှုပ်ရှားသွားသည် ။
“ မင်းဗလတော်တော်တောင့်တာဘဲ..ကိုပေါက် ..”
ဒေါ်ရှယ်လီဆီက ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းလေး ရနေသည် ။ နီးနီးကပ်ကပ်ရှိနေတာကြောင့် သူ့စိတ်တွေ တဟုန်ထိုး
နိုးကြွလာရသည် ။
“ ကော်ဖီသောက်လေ..ကြိုက်လား …”
ပြုံးစိစိနဲ့မေးသည် ။ ကော်ဖီကိုမေးတာလား…ဒါမှမဟုတ်..ဖုထင်းနေတဲ့ ရင်သီးလေးတွေကို ပြောတာလား..မသဲကွဲ
ဘူး ။
“ ခဏကြာရင် ဒို့နဲ့လိုက်ခဲ့..ဟိုဖက်ကမ်း အတွင်းဖက် နေရာကိုသွားစရာရှိတယ် ..”
“ ဟုတ်..ဆရာမ . .”
ဒေါ်ရှယ်လီ အလုပ်ကိစ္စသွားတိုင်း ခါးကြားမှာ သေနတ်ထိုးပြီး သူလိုက်ပါရသည် ။ ဒီတခေါက် စိုင်းဟတ်နဲ့
စိုင်းမောင်မောင်ပါ ပါသည် ။ ဒေါ်ရှယ်လီတို့သည် စီးပွားရေးလုပ်တဲ့အခါ ပြိုင်ဖက်တွေ ရှိသလို မနာလိုသူတွေ
ရှိတာမို့ လက်နက်ဆောင်တဲ့ တပည့်လက်သားတွေ အမြဲအတူပါရသည်လို့ စိုင်းမောင်မောင်က သူ့ကို
ဟိုးတုံးထဲက ပြောပြထားခဲ့သည် ။ ဒေါ်ရှယ်လီသည် စိုင်းဟတ်နဲ့ စိုင်းမောင်မောင်တို့ရှေ့မှာ သူ့ကို
သိပ်အရောတဝင်မနေဘဲ နှစ်ယောက်ချင်းရှိနေချိန်တွေမှာဆို ညုတုတုနဲ့ မြှူသလိုလိုကြူသလိုလို
လုပ်တတ်ကြောင်း သူသတိထားမိလာသည် ။
ဦးကငြျဟုတျအကွောငျး စိုငျးမောငျမောငျကို မသိမသာ စပျစုကွညျ့လိုကျတော့ ဦးကငြျဟုတျသညျ ဘနျကောကျကို
ရောကျနတောဖွဈပွီး အရေးကွီးတဲ့ စီးပှားကိစ်စတှနေဲ့ အလုပျမြားနတေဲ့အကွောငျး စိုငျးမောငျမောငျက ပွောပွသညျ ။ ဒေါျရှယျလီသညျ သညျနယျမွတေဝိုကျမှာ မွနျမာဖကျက အစိုးရ
ဝနျထမျးတှေ နဲ့ရော တဖကျကမျးက အာဏာပိုငျတှနေဲ့ရော သွဇာညောငျးတာကို တှေ့ရသညျ ။ ခငျမငျရငျးနှီးတာကို တှေ့ရသညျ ။
ဒီနေ့တော့ အိမျမှာနတေဲ့ စိုငျးဟတျဆိုတဲ့ကောငျလေး မရှိဘူး ..။
တဖကျကမျးက ရုပျရှငျရုံမှာ ဇာတျကားကောငျးလို့ သှားကွညျ့သညျ ။ သူ ညဖကျ ပွနျလာခငြျမှ လာမညျ လို့လညျး ဒေါျရှယျလီကို ပွောသှားတာ ကွားလိုကျရသညျ ။
ညစာစားတော့ သူနဲ့ ဒေါျရှယျလီ နှဈယောကျထဲ ။
“ ဒီနေ့ ရှယျခကြျထားတယျ….ဒို့နဲ့ ကိုပေါကျ စားကွဖို့ …”
ဒေါျရှယျလီသညျ ညဝတျဂါဝနျရှညျအနကျရောငျကို ဝတျထားသညျ ။ မီးဖိုခနျးထဲ ဟိုလြောကျဒီလြောကျ လုပျနတေဲ့အခြိနျ သူမရဲ့စှငျ့ကားကော့ထှကျနတေဲ့ တငျပါးကွီးတှကေ တဆတျဆတျ
တုနျခါနကွေသညျ ။
ဟငျး …ဒါကွီးတှကေို ကွညျ့ပွီး သူ့ကာမစိတျတှကေ တဒိုငျးဒိုငျး တကျကွှလို့ လာနသေညျ ။
“ ကိုပေါကျ..လာလေ..ထမငျးလာထညျ့..ဘာငေးနတောလဲလို့ …”
“ ဟုတျ..ဆရာမ …”
ဒေါျရှယျလီနဲ့ နီးနီးကပျကပျ နနေရေတာ သူ့စိတျတှေ ဖေါကျပွနျနသေညျ ။
“ ကိုပေါကျ …”
“ ဗြာ..ဆရာမ …”
“ မငျး ပုံစံတမြို ုးကွီး ဖွဈနတေယျ …မငျး နကေောငျးရဲ့လား …”
“ ကောငျးပါတယျ..ဆရာမ …”ဒေါျရှယျလီက ဝိုငျသောကျသညျ ။ သူက ဘီယာသောကျသညျ ။
ဒေါျရှယျလီ ခကြျတဲ့ မုနျညငျးခဉြျနဲ့ ဝကျသား ..ကွကျသားသုတျ ..သီးစုံပဲကုလားဟငျးက အရသာထူးလှပမေယျ့
တကယျတမျး သူစားခငြျနတောက အဲဒါတှေ မဟုတျဘူး ။
“ ကိုပေါကျ..ဒို့ယောကျြား ကိုကငြျဟုတျ ဟာ ဘယျလိုလူလဲ ဆိုတာ ကွားဖူလားဟငျ ..”
“ မကွားဖူးဘူး ဆရာမ ..”
“ သူ့အကွောငျးကို မငျး လုံးလုံးမသိဘူးပေါ့..ဟုတျလားကိုပေါကျ ..”
“ ဟုတျ..မသိဘူးဆရာမ …”
“ မသိရငျ ဒို့ ပွောပွမယျ..နားထောငျ … သူက စီးပှားအရှာကောငျးတယျ..ငှရေမယျဆိုရငျ ဘနဖူးသိုကျတူးမယျ့လူစား…ရကျစကျတယျ…ပွတျသားတယျ ..
ဂလဲ့စားခွတေတျတယျ ..အဆကျအသှယျကောငျးတယျ ..အပေါငျးအသငျးတတျတယျ ..ဒီမွို့ဒီနယျမှာတော့ သူ့ကို မသိတဲ့လူ မရှိသလောကျဘဲ ..ဒါပမေယျ့ သူက မိနျးမကို ပဈထားတယျ…မိနျးမကို ဂရုမစိုကျတဲ့လူ ..ဒို့လေ..
သူ့ကို စိတျနာတယျ …ဒို့..ဒို့ဘ၀ ဘယျလောကျ အထီးကနြျဆနျနသေလဲ သူမသိဘူး …ကိုပေါကျရယျ …”
ဒေါျရှယျလီ ပုလဲခပွီ ..။
မကြျရညျပေါကျတှေ က တတောကျတောကျ နဲ့ ပါးပွငျဖှေးဖှေးနုနုပေါျ လိမျ့ဆငျးကလြာကွသညျ ။
“ အိုး..မငိုပါနဲ့ ဆရာမရယျ …”
“ မငျးမသိဘူး..ကိုပေါကျ …ဒို့ဘယျလောကျ စိတျဆငျးရဲသလဲဆိုတာ …ဒို့လေ..ကိုကငြျဟုတျကို ခစြျလို့ ယူခဲ့တာ မဟုတျဘူး …သိလား …သူက…ဒို့ကို အကွှေးနဲ့ သိမျးယူခဲ့တာ…အငျ်ဂလိပျခတျေက ခစြျတီးကုလားတှေ လုပျသလိုပေါ့ …ပွီးတော့..လူကိုပါယူသညျ ဆိုတာမြိ ုး …ဒို့အမနေဲ့ အဖကေ သူ့အကွှေးတှကေိုမဆပျနိုငျလို့
ဒို့ကို သိမျးပိုကျလိုကျတာ….”
ဒေါျရှယျလီသညျ ပွောလဲပွော ငိုလဲငိုသညျ ။
“ သူ့ကွောငျ့ဒို့ ငှကေို ရလေိုသုံးလာနိုငျတာတော့ မှနျပါတယျ..ဒါပမေယျ့ ဒို့ရငျထဲမှာ ဟာတာတာကွီး…ဒို့အခု
ဘဲကွညျ့လေ…သူက သှားခငြျရာသှားနတေယျ..ဒို့က ညမပြောျရတဲ့ညတှေ မြားနတေယျ …”
“ ဆရာမစိတျမခမြျးသာတာ မွငျရတော့ ကနြောျလဲ စိတျမကောငျးပါဘူး ..ကနြောျ ဆရာမကို စိတျခမြျးသာစခေငြျ
တယျ ဆရာမ ..”
ဒေါျရှယျလီ သူ့ကို မော့ကွညျ့သညျ ။
“ မငျး….မငျး…မငျးတကယျပွောတာလား..ကိုပေါကျ …”
“ ဟုတျဆရာမ…ကနြောျ ဘာလုပျပေးရမလဲဟငျ …. ”
“ မငျး တကယျမသိလို့မေးတာလား ကိုပေါကျ..ဒို့ပါးစပျက ထုတျပွောစခေငြျလို့လား ဟငျ….”
“ ကနြောျ တကယျမသိတာပါ..ဆရာမ စိတျခမြျးသာဖို့ဆို ကနြောျ ဘာဖွဈဖွဈ အကုနျလုပျပေးမှာ…”
ဒေါျရှယျလီ ပွုံးသှားသညျ ။
“ တကယျလား ..”
“ ဟုတျ..ဆရာမ …”
“ ကိုပေါကျ…မငျး ဒို့ကို ဆရာမ..ဆရာမနဲ့ မခေါျစမျးနဲ့ကှာ…မမ လို့ ခေါျ….”
“ ဟုတျ….မမ ..”
“ လာ..လိုကျခဲ့…”
ဒေါျရှယျလီရဲ့ အနောကျက အိမျအပေါျထပျကို သူလိုကျပါသှားရသညျ ။
လှေခါးကအတက် သူ့အရှေ့က တက်နေတဲ့ ဒေါ်ရှယ်လီရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေက သူ့စိတ်တွေကို တဟုန်ထိုး ထ
ကြွစေသည် ။
ဦးကျင်ဟုတ်နဲ့ ဒေါ်ရှယ်လီတို့ရဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ရောက်သွားသောအခါ ဒေါ်ရှယ်လီက “ ကိုပေါက် ..မင်း အဝတ်အ
စားတွေ အားလုံးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ကွာ…” လို့ ပြောရင်း ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်သွားပါသည် ။
ဒေါ်ရှယ်လီရဲ့ အမိန့်အတိုင်း သူ အဝတ်တွေကို တခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ဒေါ်ရှယ်လီ ရေ
ချိုးခန်းထဲက ပြန်ထွက်အလာကို သူ စောင့်နေသည် ။ မကြာခင် တွေ့ကြုံလာတော့မယ့် အတွေ့အကြုံတွေ ကို
စဉ်းစားလိုက်တာနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားက လိင်တန်က မာကျောထောင်ထလာရသည် ။
ရေချိုးခန်းတံခါးပွင့်လာပြီ ။ ဒေါ်ရှယ်လီသည် ပါးလွှာတဲ့ ညဝတ် ဝတ်ရုံလေးနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည် ။
ညဝတ် ဝတ်ရုံလေးက ပါးလွန်းတာမို့ ဒေါ်ရှယ်လီရဲ့ အတွင်းပစ္စည်းတွေကို အတိုင်းသား မြင်တွေ့နေရသည် ။
ဒေါ်ရှယ်လီသည် သူ့ပေါင်ကြားက မတ်ထောင်နေတဲ့ လက်နက်ကြီးကို စူးစိုက်ကာ ကြည့်ရင်း…“ အင်း…ဒို့ထင်
ထားတဲ့အတိုင်းဘဲ..မင်းက ဆိုက်ကောင်းကောင်းနဲ့ လူဘဲ …ဟင်း…လာလေ …မမဆီကို …” လို့ ပြောလိုက်တာ
ကြောင့် သူမဆီကို တိုးကပ်သွားလိုက်သည် ။
ဒေါ်ရှယ်လီက သူ့လက်တဖက်ကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ပြီး ကုတင်ကြီးပေါ်ကို ခေါ်ဆောင်သွားသည် ။
“ ကိုပေါက် ..မမကို ကြည့်ပါအုံး….မင်းသဘောကျလားဟင် …”
“ ကျတယ်မမ..မမအရမ်းလှတာဘဲ..တောင့်လဲတောင့်တယ်….”
တုန်ရီတဲ့အသံနဲ့ ပြောလိုက်တော့ ဒေါ်ရှယ်လီ သဘောကျစွာနဲ့ ရယ်မောလိုက်ရင်း သူမ ဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ်
ဝတ်ရုံလေးကို ခါးစည်းကြိုး ဖြေဖြုတ်ပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်ပါသည် ။
“ အို …”
ဝင်းမွတ်တဲ့ ရင်သားစိုင်တစုံက အိပ်ခန်းထဲက မီးတိုင်တွေရဲ့ အလင်းရောင်အောက်မှာ လှလွန်းနေကြသည် ။
ရင်သားဖွေးဖွေးတွေရဲ့ ထိပ်မှာ ပန်းရောင်နို့သီးလေးတွေက ထင်းနေကြသည် ။
“ မင်းကြိုက်လားဟင် ….. ကိုပေါက် …”
“ ကြိုက်….အ…..အ…..အရမ်းကြိုက်တယ်…မမ..”
“ ဒါဆို မင်းဘာကြောင်ကြည့်နေတာလဲ …စို့လေ…မမနို့သီးခေါင်းတွေကို စို့…စို့ပေးကွာ…”
အငမ်းမရဘဲ နို့သီးခေါင်းလေးတဖက်ကို စို့ပစ်လိုက်သည် ။ ဒေါ်ရှယ်လီလဲ “ အင်ဟင်…..အို…..”လို့ အသံလေး
ထွက်ညည်းရင်း မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းကျသွားသည် ။ စို့ကောင်းကောင်းနဲ့ စို့ပေးနေချိန် “ နောက်တဖက်ကို စို့
အုံး..” လို့ ဒေါ်ရှယ်လီက ထပ်ပြောလိုက်ပြန်တာနဲ့ နို့သီးခေါင်းနောက်တဖက်ကို စို့ရပြန်သည် ။
“ ကွိုကျလား ..ကိုပေါကျ …”
နို့စို့ပေးနလေို့ ပါးစပျက မဖွအေားတာနဲ့ သူ့ခေါငျးကို ဆတျပွလိုကျသညျ ။
“ မငျး ဘာဂြာကော မှုတျဘူးလား ..”
ခေါငျးညှိမျ့ကာ အဖွပေေးရငျး နို့သီးခေါငျးမာမာလေးကို လြာနဲ့ သိမျးသိမျး ယကျပေးနသေညျ ။
“ အငျး….ဟငျ……ယုံတယျ..ယုံတယျ….မငျးနှုတျခမျးထူထူကွီးတှကေို မမ တှေ့ကထဲက စတှေ့တှေ့ခငြျးထဲက မငျး
ဟာ ဘာဂြာအမှုတျကောငျးမယျ့လူဘဲ လို့ သိလိုကျတယျ …”
ဒေါျရှယျလီက ဘာဂြာမှုတျစခေငြျနပွေီမို့ အလှညျ့ကရြငျ မနှဲ့စတမျး ဒေါျရှယျလီရဲ့ ပေါငျတနျဖွူဖွူကွီးတှကွေားထဲ
ကို ခေါငျးထိုးသှငျးပွီး အမှှေးရိပျထားလို့ ပွောငျခုံးဖှေးနတေဲ့ ဒေါျရှယျလီရဲ့ မုနျ့ပေါငျးကွီးနဲ့တူတဲ့ အငျ်ဂါစပျကွီးကို
စပွီး နမျးရှုံ့လိုကျရပါသညျ ။
ဒေါျရှယျလီလဲ ပေါငျတနျတှကေို အစှမျးကုနျဖွဲကားပေးရငျး “ မမ အဖုတျကို မငျးကွိုကျလားဟငျ..ကိုပေါကျ ..” လို့
ခပျတိုးတိုး မေးလိုကျပါသညျ ။
“ ကွိုကျတယျ…မမ…မမအဖုတျက သိပျလှတာဘဲ …” လို့ သူဖွကွေားရငျး ဒေါျရှယျလီရဲ့ အငျ်ဂါစပျကွီးကို ဖိကာ
ဖိကာနဲ့ ယကျပေးပါတော့သညျ ။
“ အို..အိ..ကိုပေါကျရယျ ….အမလေး…ဟငျးဟငျး……”ဒေါျရှယျလီလညျး သူ့ခေါငျးကို တအားဆုပျကိုငျပွီး တအားအားနဲ့ အောျညညျးသညျ ။
ဆူဖွိုးတဲ့ ရငျသားလုံးကွီးတှကေို အား၇ပါးရ ဆုပျနယျ ဖစြျညှဈရငျး အငျ်ဂါစပျအကှဲကွောငျး နီညိုညိုကွီးကို လြာအပွားလိုကျနဲ့ တပွတျပွတျ ယကျပေး သညျ ။
“ အငျဟငျ…အငျ..ကိုပေါကျ..ကိုပေါကျ..သူ..သူ သိပျလုပျတတျကိုငျတတျတာဘဲ …ကွိုကျလား..မမအဖုတျကို…”
“ ကွိုကျတယျ…မမ….မမအဖုတျကို အရမျးကွိုကျတယျ …”
ပွောလဲပွော ယကျလဲယကျ ..တပွတျပွတျအသံတှေ နဲ့ ညညျးငွူသံတှေ ဆူညံနသေညျ ။
“ မမ…အနောကျကနေ ယကျခငြျလို့..မမ ဖငျကုနျးပေးပါလားဟငျ …”
“ အငျး..အငျး…”
ဒေါျရှယျလီသညျ လေးဖကျထောကျ ကုနျးပေးလိုကျသညျ ။ ဖွူဖှေးတဲ့ ဖငျတုနျးကွီးတှေ ကွားက အငျ်ဂါစပျအကှဲကွောငျး အမွောငျးနီညိုညိုကွီးက ထငျးနသေညျ ။ လြာနဲ့ အောကျကနေ
အထကျ ပငျ့ယကျတငျကာ စယကျပေးလိုကျသညျ ။
“ အို့…ဟငျ့…..”
ဆကျတိုကျ ယကျပွီ ..။
“ အား…အား…..အား….အား…..အား……”
ဒေါျရှယျလီရဲ့ အငျ်ဂါစပျ အတှငျးထဲကို သူ့လြာကို ထိုးသှငျးမှှနှေောကျပေးသလို အစိကို စုတျပေးတော့ ဒေါျရှယျလီ တအားထိမိသှားပွီး ဆကျမခံနိုငျတော့ဘူး..ကိုပေါကျ..ဒို့ကို
လုပျပေးပါတော့လို့ ပွောလာသညျ ။
ယကျတာကို ရပျပွီး ဒေါျရှယျလီ့ပေါငျတနျတှအေကွား နရောယူလိုကျသောအခါ ဒေါျရှယျလီသညျ ခွထေောကျတှကေို ထောငျမွှောကျခါ ခါးကိုကော့ထားပေးသညျ ။ အငျ်ဂါစပျဖေါငျးဖေါငျး
ကွီးသညျ ကော့ထားလို့ ပိုမို့မောကျနသေလိုဘဲ ..။
အရတှေေ စိုပွောငျနတေဲ့ အငျ်ဂါစပျအပေါကျထဲကို လိငျတနျကို တေ့ပွီး ဖိသှငျးထညျ့လိုကျသညျ ။
“ အမေ့..ဖွေးဖွေး…..ဟငျ့..ကွီးလိုကျတဲ့လီး…….”
လိငျတနျကွီး တငျးတငျးကွပျကွပျ တဖစြျဖစြျနဲ့ စီးပိုငျစှာ ဝငျသှားသညျ ။
“ မကွိုကျလို့လား….မမ…”
“ ဟငျး..ကွိုကျတယျ….တငျပွညျ့ကွပျပွညျ့ကွီး…”
“ လုပျမယျနောျ ..”
“ အငျး..လုပျ….”
ရငျသားစိုငျထှားထှားကွီးတှကေို ဆုပျညှဈကစားရငျး တခကြျခငြျးမှနျမှနျ ထိုးသှငျးပေးလိုကျသညျ ။ ဒေါျရှယျလီလဲ တအငျးအငျးနဲ့ ခွထေောကျတှကေိုထောငျကာ ကော့ကော့ပေးပွီး သူ
ထိုးထညျ့သမြှကို တုနျ့ပွနျပေးသညျ ။ သူမ အငျ်ဂါစပျကိုလညျး ဆှဲဆှဲညှဈယူပေးနတေော့ သူ့လိငျတနျသညျ ပိုပွီးတငျးကွပျတဲ့ အရသာထူးကို ခံစားနရေသညျ ။
“မွနျမယျနောျ..မမ….”
“ အငျး..အငျး..”
ဒေါျရှယျလီ့ခွထေောကျတှကေို သူ့ပုခုံးပေါျတငျပွီး သူ အားနဲ့ ဆောငျ့ထညျ့ပွီ ..။ အရတှေကေ တအား ရှှဲစိုနတေော့ ဆောငျ့ခကြျတှကေ တဖှတျဖှတျ အသံတှေ ထှကျလာသညျ ။
ဒေါျရှယျလီ မကြျနှာလေး မဲ့ပွီး တအငျးအငျးနဲ့ ခံယူနသေညျ ။ တောျတောျကွာကွာ ဆောငျ့ပေးနပွေီးမှ ဖငျပူးတောငျးထောငျရကျ လုပျခငြျလာမိပွီး ပုံစံပွောငျးရအောငျလို့ ပွောလိုကျသညျ ။
ဒေါျရှယျလီက..“ အငျး..အငျး…ဘာလုပျပေးရမလဲ…” လို့ မေးသညျ ။
သူ့လိငျတနျကို ဒေါျရှယျလီရဲ့ အငျ်ဂါစပျထဲက ဆှဲထုတျလိုကျသညျ ။
“ ဖငျထောငျကုနျးပေးမလား..မမ….”
“ အငျး..အငျး….”
ဖငျပူးတောငျးထောငျတဲ့ ပုံစံကအြောငျ ဒေါျရှယျလီ့ခါးကို ဖိခပြေးပွီး တငျပါးကွီးတှကေို ကော့ထောငျစပွေီး ဒီတငျပါးဖွူဖွူ လှလှကွီးတှေ အနောကျမှာ သူ နရောဝငျယူလိုကျသညျ ။
ဖငျစအိုပေါကျနီညိုညိုလေးကို ကွညျ့ပွီး ဒီစောျကွီးကို အနောကျပေါကျ ဖှငျ့ဖွဈအောငျကို ဖှငျ့မညျ လို့ သူ့စိတျထဲ တှေးလိုကျမိသညျ ။
“ မမ..သှငျးမယျနောျ…”
“ အငျး..သှငျး..”
သူ့လိငျတနျက ခွောကျသလိုလို ဖွဈနတောကွောငျ့ လကျဝါးထဲ တံတှေး ထှေးထညျ့လိုကျပွီး တံတှေးနဲ့ လိငျတနျထိပျပိုငျးကို သုတျလူးလိမျးကြံလိုကျပွီးမှ ပွူးထှကျနတေဲ့ အငျ်ဂါစပျကွီး
ထဲကို လိငျတနျထိပျကို ထိုးသှငျးလိုကျသညျ ။
“ အီး…..ရှီး….ကိုပေါကျလီးက တအား လုံးပတျတုတျတာဘဲ…”
လိငျတနျကွီးကို တဝကျလောကျဝငျသညျအထိ သှငျးထညျ့ပွီးမှ အသှငျးအထုတျ စလုပျသညျ ။
ဒေါျရှယျလီရဲ့ အငျ်ဂါစပျကွီးသညျ အလတျကွီး ရှိနသေေးသညျ ။ တငျးတငျးကွပျကွပျ အရသာတှေ ပေးစှမျးနသေေးသညျ ။ ခါးကို ကိုငျဆုပျပွီး ခပျသှကျသှကျ သူဆောငျ့လပွေီ ။
ဖိုးဖိုးဖတျဖတျ အသံတှေ ထှကျလာပွနျသညျ ။ သူ့ဥနှဈလုံးက တဖတျဖတျနဲ့ ရိုကျခတျနသေညျ ။
ဒေါျရှယျလီ တအားအောျသညျ ။ ညညျးသညျ ။ ရရေလေညျလညျ ကိုငျပွီ..။ ဆှဲပွီ …။ ဒလစပျဘဲ ..။ အားအားအား နဲ့ အောျပမေယျ့ ဒေါျရှယျလီ ကြနေပျနတော သိသာသညျ ။
ဒေါျရှယျလီ ပွီးအောငျ နှိပျပေးလိုကျပွီးမှ ဒေါျရှယျလီရဲ့ ပါးစပျပွဲပွဲကိ ကွညျ့ပွီး အစုတျခံခငြျလာလို့..“ မမ…စုတျပေးပါလား…” လို့ ပွောလိုကျသညျ ။
ဒေါျရှယျလီက ပွီးအောငျ လုပျပေးထားလို့ ကြနေပျနပွေီး..“ တအားကောငျးသှားတာဘဲကှယျ…မမလေ..ဒါမြိုး တခါမှ မရဘူးပါဘူး …မမလငျကွီးက အဆောျမကောငျးဘူး ကိုပေါကျရဲ့..”
လို့ ပွောပွီး သူ့လိငျတနျကို ငုံကာ စုတျပေးပါတော့သညျ ။
ဒေါျရှယျလီရဲ့ နှုတျခမျးထူထူကွီးတှကွေားထဲ သူ့လိငျတနျညိုညိုကွီး ရောကျနပွေီ ..။
တပွှတျပွှတျနဲ့ စုတျပေးလိုကျ လြာနဲ့ ကလိပေးလိုကျနဲ့ ဒေါျရှယျလီသညျ သူမဟာ အစုတျကောငျးတဲ့ မိနျးမတယောကျ ဆိုတာ ပွသနပွေီ …။ အစုတျကြှမျးတဲ့ ပုလှမေမ ဘဲ …။
လိငျတနျအရငျးအထိ ငုံငုံ စုတျပေးနသေညျ ။
လကျတဖကျကလဲ သူ့ဥတှကေို ခြနေယျပေးနသေညျ ။ ဖှဖှလေး ခြနေယျတာမြိ ုး ..။
စိတျထလာပွီး စုတျနတေဲ့ အခြိနျမှာ သူမ ပါးစပျထဲ ကော့ကော့ထိုးထညျ့မိသညျ ။ ဒေါျရှယျလီက လြာနဲ့ လိငျတနျထိပျခေါငျးကို ထိုးလှိမျ့လှညျ့ပတျပေးနလေို့ အရသာတှေ အရမျးကို
ထူးကဲလာရပွီး ပွီးခငြျသလိုလို ဖွဈလာလို့..“ မမ..ပွီးလိုကျရမလား…” လို့ မေးလိုကျသညျ ။ ဒေါျရှယျလီက ခေါငျးညှိမျ့ပွလိုကျလို့ စိတျကို လြော့ပွီး သုတျရတှေေ တအား လှှတျပနျးထညျ့
ကာ ကောငျးခွငျးလမျးဆုံးကို တကျလှမျးလိုကျသညျ ။
ဒေါျရှယျလီလညျး သုတျရတှေကေို ထှေးမထုတျဘဲ တကှပျကှပျနဲ့ မွိုခလြိုကျတာကို တှေ့ရသညျ ။
“ ကောငျးလား..ကိုပေါကျ …”
“ တအား အရမျးပေါ့..မမ…မမက တကယျတောျတာဘဲ…”
“ ဟှနျး…တောျပါ..သူကရော..တကယျ အမှုတျကောငျးတဲ့ ဘာဂြာသမားလေး ….”
ဒေါျရှယျလီနဲ့ အိပျရာထဲ ခဏ အနားယူလိုကျကွပွီး ခဏအကွာ ဝိုငျ..ဘီယာနဲ့ ဒိနျခဲ စားသောကျကွသညျ ။ ပှတျသပျကညြျဆယျကွရငျး စိတျတှေ ပွနျလညျထကွှလာကွပွနျတော့
နောကျတခြီတမောငျး ခပျကွမျးကွမျး ကာမပှဲကလေးတပှဲ ထပျ နှှဲလိုကျကွပွနျသညျ ။ဒေါျရှယျလီသညျ တဏှာရာဂအား အရမျးကွီးမားတဲ့ မိနျးမတယောကျဆိုတာ သူ ဒီညမြာ ကောငျးကောငျးကွီး သိ
လိုကျရသညျ ။ တခြီပွီးတခြီ ပှဲတှကွေမျးကွတာ မိုးစငျစငျလငျးရော ..။
မနကျပိုငျး စိုငျးဟတျ ပွနျလာတဲ့အခြိနျ သူ သူ့အခနျးမှာ အိပျပြောျနတောကို စိုငျးဟတျတှေ့ပွီး နေ့လညျလောကျ
သူနိုးထလာတဲ့အခြိနျ..“ ဘယျလိုလဲ..ခငျဗြား အိပျလှခညြျလား..ညက မအိပျဘူးလား…” လို့ သူ့ကို စိုငျးဟတျက
မေးသညျ ။ “ အေးကှာ..စာဖတျတာမြားသှားတယျ…” လို့သူဖွလေိုကျသညျ ။
ညနပေိုငျးမှာ ဒေါျရှယျလီက တဖကျကမျးကို အလုပျကိစ်စနဲ့ သှားမယျ..ကိုပေါကျလိုကျခဲ့..လို့ ခေါျသညျ ။ စိုငျးဟတျကို မခေါျဘူး ။ စိုငျးဟတျက “ ကနြောျလိုကျခဲ့ရမလား..အနျတီ ”
လို့မေးသညျ ။ ဒေါျရှယျလီက “ စိုငျးဟတျ မလိုကျတဲ့တော့..ဒီနားတငျ သှားမှာ…အိမျကို လီထယျတို့ ကွှေးလာပေးခငြျပေးမယျ ..အိမျမှာ လူမရှိ
ရငျ ကွှေးမပေးဘဲ ပွနျသှားနအေုံးမယျ ..မငျး အိမျမှာစောငျ့နလေိုကျ..” လို့ ပွောသံ ကွားလိုကျရသညျ ။
ထုံးစံအတိုငျး သူ သနေတျ နောကျကြောဘောငျးဘီကွားမှာ ထိုးညှပျပွီး ဒေါျရှယျလီ အနောကျကို လိုကျသှားရသညျ ။ တဖကျကမျး က အိမျတအိမျကို ဒေါျရှယျလီ အလုပျကိစ်စ သှားတာ
အဲဒီအိမျ မရောကျခငျ သူ့ကို “ သနေတျ ပါခဲ့လား..ကိုပေါကျ..” လို့ မေးသညျ ။ သူက ခေါငျးညှိမျ့ပွသညျ ။
“ လိုတယျလို့တော့ မဟုတျပါဘူး…လိုလိုမယျမယျပေါ့…သတိတော့ထား…”
“ ဟုတျ ဆရာမ …”
ဒေါျရှယျလီက တဟငျးဟငျးနဲ့ ရယျသညျ ။
“ လာပွနျပွီလား..ဒီဆရာမ …”
အလုပျကိစ်စ စကားပွောတာက ဆယျမိနဈလောကျဘဲ ကွာတာပါ ..။ ဒေါျရှယျလီ က “ ကိုပေါကျ..ဟိုးရှေ့က ဟိုတယျမှာ အခနျးသှားယူလိုကျ..ပွီးရငျ မမကို အခနျးနံပါတျ ဖုနျးနဲ့
ဆကျပွော..မမ လာခဲ့မယျ …မမ အနနေဲ့မငှားခငြျဘူး..သူတို့ အားလုံးက မမနဲ့ မမလငျကို သိနကွေလို့….” လို့ ပွောလသေညျ ။
တညလုံး ကဲပွီးတာတောငျ မကြနေပျနိုငျသေးတဲ့ ဒေါျရှယျလီသညျ ဘယျလောကျတောငျ ကာမကိစ်စ ငတျပွတျဆာလောငျနသေလဲ မသိဘူး ။
သူ့အနနေဲ့ကတော့ ဒေါျရှယျလီ ကြနေပျသညျအထိ ဖွုတျပေးမှာပါဘဲ ။
ဟိုတယျအခနျးငှားပွီး ဒေါျရှယျလီကို ဖုနျးဆကျလိုကျသညျ ။
“ ရပွီ…မမ…အခနျးနံပါတျ ၇၀၀ …”
“ မမ လာခဲ့မယျ..အေးဆေး နားနလေိုကျ..စားစရာလဲ ဝယျခဲ့မယျ …”
ဒေါျရှယျလီ ရောကျလာတဲ့အခါ အဆငျသငျ့ဖွဈဖို့ သူရခြေိုးလိုကျသညျ ။ ဒေါျရှယျလီ မကွာခငျရောကျလာရငျပှဲကွမျးကွရမညျမို့ ဆပျပွာနဲ့သူ့တကိုယျလုံးကို ကကြနြန
တိုကျခြှတျဆေးကွောသညျ ။ မနေ့ညက အကွိမျကွိမျ ကာမပှဲကွမျးတှနှေှဲခဲ့ကွတာတှကေို ပွနျလညျစဉျးစား မွငျယောငျတော့ သူ့တနျဆာ မာကြောကွီးထှား လာသညျ ။
တကိုယျလုံးကို ရပေူနဲ့ အကွာကွီး ခြိုးလိုကျသညျ ။ ဒေါျရှယျလီက သူ့တနျဆာကို အပီအပွငျစုတျပေးတော့မှာမို့ တနျဆာကို ဆပျပွာနဲ့ ကကြနြန ပှတျတိုကျဆေးကွောတော့
တနျဆာကွီးသညျ ပိုလို့ပိုလို့ ကွီးထှားမာကြောကာ မတျမတျကွီးထောငျလာတော့သညျ ။
ဒီအခြိနျမှာ အပွငျက ခွသေံကွားရသညျ ။ ဒေါျရှယျလီ လာတာဖွဈမညျ ။
မကြျနှာသုတျပုဝါကို ခါးမှာ ပတျလိုကျပွီး ရခြေိုးခနျးတံခါးကို ဖှငျ့ကာ အပွငျကို လှမျးထှကျလိုကျသညျ ။ သူ့အထငျ
လှဲမှားသှားတာကို သိလိုကျရသညျ ။
ဟိုတယျခနျးထဲကို ဝငျရောကျလာတာ ဒေါျရှယျလီ မဟုတျဘူး ။
ပိနျပိနျပါးပါး အသားဖွူဖွူ မကြျပေါကျကဉြျးကဉြျးနဲ့ လူတယောကျ ။ စပို့ရှပျ အနကျ..ဂငြျးဘောငျးဘီအနကျ ဝတျထားသညျ ။ ဒီလူ့လကျထဲမှာ သနေတျမဲမဲကွီးတလကျ ။
သာမနျသနေတျတလကျရဲ့ပွောငျးထကျ ပိုတုတျပိုရှညျနသေညျ ။ အသံထိနျးပွောငျးပိုတပျထားတာ ..။
“ ခုခံဖို့ မကွိုးစားနဲ့…အသပေဈသတျမှာ….”
အသံကတိုးပမေယျ့ မာကြောပွတျသားသညျ ။ ပွောတဲ့အတိုငျး တကယျလုပျမယျ့ပုံ ..။ သူသနေတျကိုငျထားပုံက
သနေတျနဲ့ အကြှမျးဝငျ လုပျကိုငျစားနတေဲ့ပုံပေါကျသညျ ။
“ မငျး ဘယျသူလဲ…”
ဒီလူက သူ့ကို သနေတျနဲ့ တညျ့တညျ့မတျမတျ ခြိနျရှယျထားရငျး မေးသညျ ။
“ ငါ့နံမညျ ကိုပေါကျ …”
“ မငျး မလိမျနဲ့..မငျး ဘယျသူလဲ..ဘယျအဖှဲ့ကလဲ…”
“ ငါပွောပွီးပွီလေ ..ငါ့နံမညျ ကိုပေါကျ..ငါက ကှတျခိုငျက လာတာ ..ဦးစှတျထငျးရဲ့လူ ..”
“ ဟားဟားဟား…..ရယျရတယျကိုယျ့လူ …မငျး ညာနတေယျ…မငျး အစိုးရဖကျကလူလား…ဒါမှမဟုတျ တိုငျးရငျး
သား လကျနကျကိုငျအဖှဲ့တခုခုကလား ..”
“ ငါမညာဘူး ..”
ဒီလူရဲ့ရယျမောနတော ခကြျခငြျး ရပျဆိုငျးသှားသညျ ။
“ သပေတေော့ …. ”
သနေတျမောငျးခလုပျကိုကှေးညှဈတော့မယျ့အခြိနျ ဟိုတယျအခနျးတံခါး ရုတျတရကျ ပှငျ့သှားသညျ ။သနေတျသ
မား အခနျးဝကို လှညျ့အကွညျ့ သူ ခုနျဝငျပူးကပျပွီး သနေတျသမားရဲ့ သနေတျကိုငျလကျကို သူ့လကျဖနြျနဲ့
ရိုကျထညျ့လိုကျသညျ ။ သနေတျ သညျ သနေတျသမား လကျထဲက လှတျအသှား တခြိနျထဲမှာဘဲ သူ့ညာလကျသီးက သနေတျသမားရဲ့ မကြျခှကျကို ပွငျးပွငျးထနျထနျ ထိုးနှကျလိုကျသညျ
။ သနေတျသမား ကွမျးပွငျကို ပကျလကျအကြ သူ့ညာခွကေ ဒငျးရဲ့ နားထငျကို ပွငျးထနျစှာ ကနျထညျ့လိုကျသညျ ။
နာကငြျစှာညညျးငွူသံ နဲ့အတူ သနေတျသမား သူ့မကြျနှာကိုသူလကျနဲ့အုပျကိုငျလိုကျခြိနျ သူ့ဘယျခွကေ ဒငျး
မကြျနှာကို ထပျကနျထညျ့လိုကျပွနျသညျ ။
အားးးးး….။
အခနျးတံခါးကို ဖှငျ့ဝငျလာတဲ့သူက ဒေါျရှယျလီ ။
“ဟငျ..ကိုပေါကျ..ဘာတှဖွေဈနတောလဲ..သူက..သူက..ဘယျသူလဲ” …။
ကွမျးပွငျပေါျကနြတေဲ့ သနေတျကို သူကောကျယူလိုကျသညျ ။ သနေတျသမားသညျ ဒူးထောကျရကျနဲ့ ညညျး
ငွူနသေညျ ။ သူ သနေတျသမားရဲ့ နဖူးကို ခြိနျရှယျခါ မောငျးဖွုတျဖို့လုပျတော့ ဒေါျရှယျလီက တားသညျ ။
“ မလုပျနဲ့ကိုပေါကျ ..သူက မမတို့နဲ့ ဆနျ့ကငြျဖကျအဖှဲ့တဖှဲ့ဖှဲ့ကနမေယျ…ဒငျးကို စဈမေးရမယျ….”
သနေတျမဲ့သှားတဲ့ သနေတျသမားသညျ သူ့အလှညျ့ကတြော့ ကွောကျတတျသား ။
ဒေါျရှယျလီက ဖုနျးထုတျပွီး သူ့လူတှကေို ခေါျလိုကျသညျ ။ဒေါျရှယျလီလဲ သူနဲ့ဟိုတယျခနျးမှာ ပှဲကွီးပှဲကောငျး ကွုံ ပွီလို့ မှနျးထားပမေယျ့ သနေတျသမား ဝငျရှုပျလိုကျတာနဲ့ အလုပျမဖွဈတော့လို့ စိတျပကြျသှားပုံရသညျ ။
အိမျပွနျရောကျတော့လဲ စိုငျးဟတျက ဒီနေ့ည ဘယျမှမထှကျတော့ဘဲ ဒီဗီဒီထိုငျကွညျ့နတေော့ ဘာမှလုပျလို့မရဘူး ။
စိုငျးဟတျ အိမျသာတကျနတေုံး ဒေါျရှယျလီက သူ့ကို ကပျပွီး “ မနကျဖနျကရြငျ တနရောရာမှာ တှေ့ကွရအောငျကှာ…ကိုပေါကျကို မမ အရမျးတှေ့ခငြျနတေယျ…” လို့ ရမကျပွငျးတဲ့အသံ
နဲ့ ပွောသညျ ။
သို့ပမေယျ့ ဒေါျရှယျလီ ဆုတောငျးမပွညျ့ရှာဘူး ။
နောကျနေ့မနကျပိုငျးမှာ လငျးရိုဘာကားကွီးတစီး အရှိနျပွငျးပွငျးနဲ့ မောငျးလာပွီး အိမျရှေ့မှာ ထိုးဆိုကျလာသညျ ။
ဦးကငြျဟုတျက ဒေါျရှယျလီ နဲ့အတူ သူတို့ တပညျ့တှကေို တဖကျကမျးက တရုတျစားသောကျဆိုငျကွီးမှာ ညစာကြှေးသညျ ။ ဦးကငြျဟုတျက လကျမွနျသှေးအေးစှာနဲ့ ဟနျလုလုကို ရှငျးပဈ
လိုကျတဲ့ သူ့ကို သဘောကတြယျလို့ ထပျပွီး ခြီးမှမျးလိုကျလို့ အားလုံးက လကျခုပျတှေ တဖွောငျးဖွောငျး တီးလိုကျကွသညျ ။
“ သောကျကွ..စားကွ..ငါ့တပညျ့တှေ ..မငျးတို့ကို ဂုဏျပွုတာ ….”
ဦးကငြျဟုတျလဲ အရကျကို တစှတျစှတျသောကျသညျ ။ ယိမျးထိုးနအေောငျကို မူးသှားသညျ ။ အိမျပွနျရောကျတော့ ဒေါျရှယျလီက မငျးတို့ ဘောစိကို တှဲကွပါအုံး လို့ အကူတောငျးလို့
သူဦးကငြျဟုတျကို ဖေးမပွီးအိမျကို ပွနျခေါျသှားရသညျ ။ ကနြျတဲ့တပညျ့တှကေတော့ တောျတောျ့ကို မူးနကွေတော့ မလိုကျလာကွတော့ဘူး ..။ သူက အိပျခနျးထဲအထိ လိုကျပို့ပေးရသညျ ။ ပကျလကျကွီး အိပျပြောျနတေဲ့ လငျကွီးကို ဒေါျရှယျလီ စိတျပကြျတဲ့ ပုံနဲ့ ကွညျ့လိုကျသညျ ။ ဦးကငြျဟုတျ ပွနျရောကျလာလို့ စိုငျးဟတျ လဈပွီ ..။ သူက ဘောျဒါတှနေဲ့ လဈခငြျနတောကွာပွီ ။ အိမျမှာ ဘယျသူမှ မရှိဘူး ..။
ဒေါျရှယျလီက “ ခဏကွာ မမ ဆငျးခဲ့မယျ …” လို့ သူ့ကို တိုးတိုးပွောလိုကျသညျ ။
ကွညျ့ရတာ ဒေါျရှယျလီ တအားထနျပွီး အရမျးလိုခငြျနပွေီ ။
သူ့လငျကွီး ရှိနတေဲ့အခြိနျတောငျ ကုနျးမယျ့သဘော .. ။ ခဏကွာတော့ ဒေါျရှယျလီ အောကျထပျကို ဆငျးလာသညျ ။ သူ့အိပျခနျးထဲကို ဝငျလာသညျ ။
“ မမလေ…ကိုပေါကျကို မတှေ့ဘဲ မနနေိုငျတော့ဘူး ….”
ဒေါျရှယျလီလညျး သူ့ဘောငျးဘီက ခါးပတျကို ဖွုတျ ..ဇဈကိုဆှဲခြ ..ဘောငျးဘီကို အောကျကို ခြှတျခပြွီး မာကြောစပွုနတေဲ့ သူ့လိငျတနျကို သူမလကျတှနေဲ့ ကိုငျတှယျပှတျသပျသညျ ။
“ ကွိုကျတယျကှာ..မမလေ..ကိုပေါကျဟာကွီးကို ရရေလေညျလညျ ကွိုကျတယျ …”
ဒေါျရှယျလီရဲ့ ဆုပျနယျပှတျသပျပေးမှုကွောငျ့ သူ့ပစ်စညျးကွီးသညျ တမဟုတျခွငျး ကွီးထှားသနျမာ လာလပွေီ ။
“ အားရစရာ ကောငျးလိုကျတာ ကိုပေါကျရယျ …”
ထိပျဖူးအထဈကွီးကို နှုတျခမျးထူထူတှနေဲ့ ပွှတျကနဲ စုတျလိုကျပွီး ဥနှဈလုံးကို လကျတဖကျက ဆုပျနယျနသေညျ ။
“ စုတျမယျနောျ…”
“ အငျး …”
ဒေါျရှယျလီ လိငျတနျအရငျးထိ ဖမျးဆှဲငုံလိုကျပွီး အငမျးမရ စုတျတော့တာဘဲ ..။
ပွှတျပွှတျပွတျပွတျ အသံတှေ ထှကျလာသညျ ။ တိတျဆိတျနတေဲ့ ညအခြိနျမို့ ဒေါျရှယျလီ စုတျတဲ့အသံတှကေ ကယြျလောငျနတေယျလို့ ထငျရသညျ ။ ဒေါျရှယျလီ့လြာက တဖတြျဖတြျနဲ့
ိ
ထိပျဖူးကွားထဲကို ထိုးဆှပှတျလှိမျ့နသေညျ ။ လောဘတကွီး ကို စုတျနသေညျ ။ ယကျနသေညျ ။ လငျကွီး အိမျမှာ ရှိနတေဲ့အခြိနျ လုပျရတာမို့ ဒေါျရှယျလီသညျ အခြိနျဆှဲမှုတျမနတေော့ဘဲ
သူ့ကို မှုတျတာ ရပျလိုကျပွီး “ မမ ဘယျလိုနပေေးရမလဲ..ဖငျကုနျးပေးရမလား…” လို့ မေးလဲမေး..ထမိနျကို ခါးအထိ လှနျတငျလိုကျပွီး ကုတငျပေါျလကျထောကျခါ ကုနျးပေးသညျ ။
သူ့ခွထေောကျတှနေဲ့ ဒေါျရှယျလီ့ခွထေောကျတှကေို ဘေးတဖကျတခကြျကို ခြဲကားလိုကျပွီး ခါးကို ဖိနှိမျ့ကာ တငျပါးကွီးတှကေို ကော့ထောငျစပွေီး ဖူးခုံးနတေဲ့ အငျ်ဂါစပျအိအိကွီးထဲကို
သူ့ထိပျဖူးနီနီကွီးကို ဖိသှငျးထညျှုလသေညျ ။ ဒေါျရှယျလီရဲ့ အငျ်ဂါစပျကွီးထဲကို တငျးစညျးစညျးနဲ့ ဝငျရောကျသှားတဲ့ သူ့လိငျတနျသညျ စိုအိအိ အငျ်ဂါစပျအတှငျးသားနုနုတှနေဲ့
ထိတှေ့ပှတျတိုကျတဲ့ အ၇သာထူးတေါကို ခံစားလိုကျရသညျ ။ ဒေါျရှယျလီရဲ့ ဖငျစအိုပေါကျညိုညိုလေးကို သူ လကျခြောငျးတှနေဲ့ စတငျပွီး ထိုးဆှ ကလိသလို တဝကျခနျ့
အငျ်ဂါစပျအတှငျးရောကျနတေဲ့ သူ့တနျဆာကို ပွနျဆှဲထုတျပွီး အဖြားနားရောကျခါနီးမှာ ပွနျထိုးသှငျးသညျ ။ ဒေါျရှယျလီရဲ့ အငျ်ဂါစပျသညျ တငျးကွပျစီးပိုငျနသေညျ ။ ကောငျးလှနျးတဲ့အရသာ
ကွောငျ့ သူ ဖိဖိသှငျးထညျ့နသေညျ ။ ဒေါျရှယျလီရဲ့ ညညျးထှကျလာသညျ ။
“ ကောငျးလားဟငျ..မမ”
“ အီး….ဟငျး..တအားကောငျးတယျ …”
“ လုပျမယျနောျ …”
“ လုပျ..လုပျ….”
ဖွေးဖွေးနဲ့ မှနျမှနျလုပျရာက အရှိနျအဟုနျတိုးမွှငျ့လိုကျပွီး ခပျပွငျးပွငျး ဆောငျ့ထညျ့ပေးလိုကျသညျ ။
ဖတျဖတျ ပတျပတျ အသံတှေ ညံသှားသညျ ။ “ အငျး…အငျး….အငျး..အား…အား…..အား……”
ဒေါျရှယျလီ တငျပါးကွီးတှကေို နောကျပွနျကော့ကော့ပေးနသေညျ ။ တဟငျးဟငျးနဲ့ ညညျးရငျး အရသာခံနသေညျ ။ သူလညျး ခပျမွနျမွနျဘဲ အဆုံးသတျလိုကျသညျ .။ တငျပါးဖှေးဖှေး
ကွီးတှေ အပေါျကို သုတျရတှေေ ထုတျလှှတျလိုကျပွီး ကောငျးခွငျးကို တကျလှမျးသှားရသညျ ။
“ မမကော ကောငျးလားဟငျ..ပွီးလား…”
“ အငျး..ပွီးတယျ..၂ခါတောငျ….ကောငျးလဲ တအားကောငျးတယျကှာ….”
ဒေါျရှယျလီ သိပျကွာကွာမနဘေဲ အိမျအပေါျထပျ ပွနျတကျသှားပါသညျ ။
“ အငျး…လုပျရတာ အန်တရာယျမြားလိုကျတာ..မိသှားရငျ မလှယျဘူး ….” ဒေါျရှယျလီ ကို ညာလိုကျသညျ ။ စိုငျးဟတျရော ဦးကငြျဟုတျရော အိမျမှာ မရှိခိုကျ ဒေါျရှယျလီ သညျ သူ့အခနျးကို ရောကျလာသညျ ။
“ ကိုပေါကျ ..မမ..မမလေ..မငျးကို အရမျး သတိရနတော …ကိုပေါကျရော မမကို သတိမရဘူးလားဟငျ …”
“ မမ…ဆရာ အခြိနျမရှေး ပွနျရောကျလာနိုငျတယျ..မမ …မကောငျးဘူးထငျတယျ ….”
“ ကိုပေါကျ …ဟငျ့အငျးကှာ…မမ….မမ…တအားလိုခငြျနတေယျ….ခစြျပေး..ခစြျပေး …..”
တအားဖကျရငျး သူ့မကြျနှာအနှံ့လိုကျနမျးနတေဲ့ ဒေါျရှယျလီကွောငျ့ သူ ခကျနသေညျ ။ ဦးကငြျဟုတျ ပွနျရောကျလာလို့ သိသှားရငျ အကွီးအကယြျ ဒုက်ခမြားကုနျမညျ ။
“ မမ ..မကောငျးဘူးထငျတယျ ….”
“ရပါတယျကှာ..သူ ပွနျမလာသေးပါဘူး ..သူက သိတဲ့အတိုငျးဘဲ လရှေညျတယျ…ကွာအုံးမှာပါ ….”
ဒေါျရှယျလီ့လကျတဖကျက သူ့ပေါငျကွားကို ရောကျလာသညျ ။ ရခြေိ ုးမလို့ ပွငျနခေိုကျမို့ သူပုဆိုးကို တထပျထဲ ဝတျထားခြိနျ ဖွဈနသေညျ ။ ဒေါျရှယျလီ့လကျခြောငျးတှကေ ပုဆိုးပေါျက
နေ သူ့လိငျတနျကို ဆုပျကိုငျလိုကျတော့ သူလဲ စိတျတှေ ထိနျးခြု ုပျလို့ မရတော့ဘူး ။ သူမရငျသားစိုငျ ထှားထှားတှကေို လှမျးဆုပျကိုငျမိလိုကျသညျ ။ ဒေါျရှယျလီက အခြိနျဆှဲမနေ ။
သူ့ပုဆိုးစကို ဆှဲဖွုတျသညျ ။ ခြှတျပဈလိုကျသညျ ။ ထောငျထလာတဲ့ ငေါငကွေီး ဖွဈနတေဲ့ သူ့လိငျတနျကို ပှတျသပျကိုငျတှယျသညျ ။ ဖတြျကနဲ သူ့ရှေ့မှာ ထိုငျခလြိုကျပွီး လိငျတနျကို ဖမျး
ငုံလိုကျသညျ ။ ဒေါျရှယျလီရဲ့ လြာလေးနဲ့ ကလိပေးတာကွောငျ့ တောငျခါစ သူ့လိငျတနျသညျ တဖွေးဖွေး ကွီးသထကျကွီး..မာသထကျမာလာသညျ ။ ဒေါျရှယျလီ စုတျပွီ ။ အငမျးမရကို
စုတျတာ …။ ပွှတျပွတျပွှတျပွတျ အသံဗလံတှေ ထှကျနသေညျ ။
အားဟား…..အား…ကောငျးတယျ..မမ….ကောငျးတယျ…စုတျ..စုတျ …..”
ဒေါျရှယျလီ့ပါးစပျထဲကို ကော့ကော့ညှောငျ့မိနသေညျ ။
ဒေါျရှယျလီ ကွာကွာ မစုတျဘူး ..။ သူ့လိငျတနျကို ပါးစပျထဲက ထုတျပွီး သူမထမိနျကို ခါးအထိမတငျလှနျထညျ့လိုကျပွီး ကုတငျစောငျးမှာ ကုနျးပေးသညျ ။
သူ့လငျကွီး ပွနျမလာခငျ အပွီးဆောျကွရမှာမို့ ဖငျကုနျးပေးနတေဲ့ ဒေါျရှယျလီ့ဖငျအနောကျမှာ နရောယူလိုကျပွီး ပထမဆုံး သူ့လိငျတနျကို သူ့တံတှေးတှနေဲ့ သုတျလိမျးလိုကျသညျ ဖေါငျးပွူးထှကျနတေဲ့ ဒေါျရှယျလီ့အဖုတျကွီးထဲကို သူ့လိငျတနျ ထိုးနှဈပေးလိုကျသညျ ။
“ အိုး…ရှီး…အမလေး…..ဟငျးဟငျး………”
ဒေါျရှယျလီ ပါးစပျလေးဟပွီး အောျညညျးလိုကျသညျ ။
သူ့လိငျတနျကွီး စီးစီးပိုငျပိုငျကွီး အတှငျသားနံရံတှကေို ပှတျတိုကျပွီး အငျ်ဂါစပျအထဲကို တဆုံးဝငျသှားသညျ ။
“ အီး….အီဆိမျ့သှားတာဘဲကှာ…လိုးမောငျလေး …မမကို တအားလိုးစမျးကှာ….”
ဒေါျရှယျလီ ခါးလေးကို ဆုပျကိုငျပွီး သူဆောငျ့ထညျ့ပွီ ။ တဖပျဖပျအသံတှေ မွညျလာသညျ ။ ဒေါျရှယျလီ အူးအဲအားနဲ့ အောျရငျး သူမဖငျကွီးတှကေို လှုပျခါပေးရငျး သူဆောငျ့တာတှကေို
အရသာတှေ့နသေညျ ။
“ အား…အား…အား…ကောငျးလိုကျတာ..လိုး…လိုး …..”
အမွနျဆှဲပဈလိုကျသညျ ။ ဒေါျရှယျလီ့ဖငျတုံးဖွူဖွူကွီးတှေ အပေါျကို သူ့သုတျရတှေေ ထုတျပနျးပဈလိုကျရငျး သူပွီးသှားရသညျ ။
အငျ်ဂါစပျအိအိကွီးထဲ သူ့အတနျကို တဆုံး ထိုးသှငျးထားရငျး ကောငျးသှားတဲ့ အရသာကို ခံစားနခြေိနျ “ ကိုပေါကျ ..” လို့ ဒေါျရှယျလီက ခေါျလိုကျသညျ ။
“ အငျ…မမ ….”
“ မငျးလိုးနတေုံး မမဖငျပေါကျကို လကျနဲ့ ကလိနတော ဘာလို့လဲ..မမဖငျကို လိုးခငြျလို့လား …”
သူဘာမှ ပွနျမဖွဖွေဈဘူး ။
“ ကိုပေါကျ..ပွောလေ…မငျး မမဖငျကို လိုးခငြျနတောလား ….”
“ အငျး …”
“ လူဆိုး..ဒီလောကျစောကျပတျပေးတာတောငျ မကြနေပျသေးဘူး..ဖငျကိုလာရနျရှာနတေယျ …”
ဒေါျရှယျလီလဲ ထမိနျလေးမထားရငျး ဆေးကွောသုတျသငျဖို့ ရခြေိ ုးခနျးထဲကို ပွေးဝငျသှားသညျ ။
သူလဲ သူ့လိငျတနျကို ဆေးကွောဖို့ ဒေါျရှယျလီ့အနောကျကနေ ရခြေိ ုးခနျးထဲကို လိုကျဝငျသှားလိုကျသညျ ။
“ ကိုပေါကျ …ကိုကငြျဟုတျရဲ့ ညီမ မိသားစု ဒီကို လာလညျမယျ့အကွောငျး သိပွီးပွီလား …”
“ အငျး..သိပွီးပွီ..မမ …”
ဒေါျရှယျလီသညျ အိမျသာခှကျမှာ ထိုငျရငျး သေးပေါကျနသေညျ ။ သူ့လိငျတနျကို သူဆေးကွောနတောကို စိုကျကွညျ့ပွီး…“ ကိုပေါကျက လီးတောျတောျကွီးတယျ..တကယျ့ဟာကွီး
ဘဲ…” လို့ ပွောလိုကျသညျ ။
“ မမကွိုကျလား…” လို့ သူမေးတော့..“ အငျး…ကွိုကျတယျ ..” လို့ သူမဖွသေညျ ။
ဟော…ကားသံကွားတယျ ….ကိုကငြျဟုတျ ပွနျရောကျပွီလားမသိဘူး …။
ဒေါျရှယျလီ ရခြေိ ုးခနျးထဲက ပွေးထှကျသှားသညျ ။ညနပေိုငျးမှာ ဒေါျရှယျလီက သူ ဒေါျမိုးပုလဲနဲ့ ရှဲတို့အတှကျ ပစ်စညျးမှာထားတာ ဟိုဖကျခွမျးမွို့မှာ သှားယူလိုကျအုံးမယျ လို့ ပွောပွီး ဦးကငြျဟုတျက ဒေါျရှယျလီ တယောကျထဲ သှားမှာကို
စိတျမခဘြဲ သူ့ကို ဒေါျရှယျလီနဲ့ အဖေါျလိုကျသှားဖို့ ပွောသညျ ။
သူလိုကျသှားရတော့ ထငျထားတဲ့အတိုငျးဘဲ ဒေါျရှယျလီရဲ့လုပျကှကျတကှကျ ဆိုတာ သဘောပေါကျသှားရသညျ ။ ဒေါျရှယျလီသညျ သူ့ကို လူမနတေဲ့ အိမျတလုံးဆီကို ခေါျသှားတာ ဖွဈ
နသေညျ ။ အိမျထဲကို ရောကျတာနဲ့ ဒေါျရှယျလီရဲ့ လကျတဖကျက သူ့ပေါငျကွားဂှဆုံနရေကို ကိုငျတော့တာဘဲ..။
“ ကိုပေါကျ..မမ သိပျထနျနတေယျကှယျ….မမကို ခစြျပေးစမျးပါ ….” လို့ ဖီလငျသံနဲ့ ပွောလာတဲ့ ဒေါျရှယျလီကို သူ စိတျမရှိပမေယျ့ ဆန်ဒဖွညျ့ဆညျးပေးရအုံးမညျ ။
သူ့ရညျရှယျခကြျ အောငျမွငျဖို့အတှကျ လုပျစရာတှကေို ဘာဘဲ ဖွဈဖွဈ လုပျပါ လို့ သူ့ကို အဖှဲ့အစညျး ရဲ့ အကွီးအကဲက မှာကွားခဲ့သညျ ။
ဒေါျရှယျလီသညျ တုနျနတေဲ့ လကျတှနေဲ့ သူ့ဘောငျးဘီ ကွယျသီးကို ဖွုတျနသေညျ ။ ပွီးတော့ ဇဈကို ဆှဲခသြညျ ။
သူ့ဖှားဖကျတောျကလညျး ဒေါျရှယျလီ ကိုငျဆုပျလိုကျကထဲက ဒိုငျးကနဲ ထောငျထ မာကြောနခေဲ့သညျ ။
“ ကိုပေါကျဟာကွီးကို မမ မွငျတာနဲ့တောငျ အရညျတှကေ ပေါငျကွားမှာ တသှငျသှငျ စီးဆငျးနပွေီကှာ….မမလေ..ဒါကွီးကို အသဲခိုကျအောငျ
သူ့ဖှားဖကျတောျ ကို ဒေါျရှယျလီ ပှတျသပျကွညျ့နသေညျ ။
သူ့ဖှားဖကျတောျထိပျခေါငျးက အပေါကျလေးကလညျး အရညျကွညျတှေ စိမျ့ထှကျနသေညျ ။
“ မမ စုတျမယျနောျ …”
ဒေါျရှယျလီက သူ့ကို အိမျကလေးထဲမှာ ရှိနတေဲ့ ကုတငျပေါျ ထိုငျစပွေီး သူ့အရှေ့မှာ ထိုငျခလြိုကျသညျ ။ လိငျတနျ တုတျတုတျခဲခဲကွီးကို စစခငြျး လြာလေးနဲ့ ယကျပေးသညျ ။
“ အား…ဟား …..”ဒေါျရှယျလီ လညျး ကိုယျအပေါျပိုငျးက အဝတျတှေ ကို အကုနျ ခြှတျပဈလိုကျလို့ ရငျသားစိုငျထှားထှားကွီး နှဈခိုငျ ထိုးထိုးထောငျထောငျနဲ့ကိုငျပါတော့ နယျဖတျပါတော့လို့
ဖိတျခေါျနသေလိုဘဲ ။
“ စုတျ..စုတျ…မမ …”
ဒေါျရှယျလီ ပွှတျပွတျတှေ မွညျအောငျ အားရပါးရ စုတျပေးနသေညျ ။ သူ့ဥနှဈလုံးက လှုပျတုပျတုပျ ဖွဈနတောကို ဒေါျရှယျလီ ကွညျ့လို့ မကြျစိနောကျလာပုံရသညျ ။ သူမလကျတဖကျနဲ့
ဆုပျကိုငျထားလိုကျပွီး လိငျတနျတဆုံး ငုံကာ ပွှတျကနဲ ပွှတျကနဲ စုတျပေးသညျ ။ နှုတျခမျးထူထူနှဈခပြျကွားထဲကို သူ့လိငျတနျနီညိုညိုကွီး ဝငျထှကျနတောကို ငုံ့ကွညျ့ပွီး ဒေါျရှယျလီ့
ရငျထှားထှားနှဈမှှာကိုလှမျး ဆုပျကိုငျလိုကျသညျ ။ နို့သီးခေါငျးနီညိုညိုလေးတှကေ တငျးမာပွီး စူထောငျထှကျနကွေသညျ ။ ဒီနို့သီးခေါငျးလေးတှကေို သူ့လကျခြောငျးတှနေဲ့ ခြပေေးတော့
စုတျပေးနတေဲ့ ဒေါျရှယျလီရဲ့ မကြျလုံးတှေ မှေးစငျးကာ သှားပွီး ကိုငျထားတဲ့ သူ့ဥနှဈလုံးကို အားကမြခံ ပွနျလညျကာ ပှတျသပျဆုပျနယျလသေညျ ။
ဒေါျရှယျလီရဲ့ လြာက သူ့ထိပျဖူးအထဈကွားထဲကို ဝေ့ဝိုကျပတျလှညျ့ပေးနလေို့ အရသာထူးကို ခံစားရငျး ဒေါျရှယျလီ့ပါးစပျထဲကို လိငျတနျနဲ့ ထိုးထိုးထညျ့မိသညျ ။ ဒေါျရှယျလီကလဲ
ဝငျလာတဲ့ လိငျတနျကို အားရပါးရ စုတျပေးနသေညျ ။
ဒီအတိုငျးဆိုရငျ ဒေါျရှယျလီ့ပါးစပျထဲမှာပွီးသှားနိုငျသညျ ။ ပွီးသှားရငျ ဒေါျရှယျလီ လိုလားနတေဲ့ လိငျဆကျဆံမှုကို ခကြျခငြျးမလုပျပေးနိုငျဘဲ ဖွဈသှားမညျ ။
“ တောျပွီ…မမ…..တောျပွီ..ကနြောျတို့ လုပျကွရအောငျ …”
ဒေါျရှယျလီလဲ အမှနျတကယျမှာ ကိုပေါကျရဲ့ လုပျပေးတာကို ခံခငြျလှပွီ ။ လငျရော ဧညျ့သညျတှရေော ရှိနပွေီး အလုပျမြားနတောတောငျ ခံခငြျစိတျတှေ ထိနျးမရဘဲ တအားယားနတော
ကွောငျ့ အလုပျကိစ်စ ဘနျးပွပွီး ကိုပေါကျကို ခေါျလာပွီး လုပျခိုငျးရတာ ..။ အခြိနျရှိခိုကျ လိုလားတာလေးတှေ လုပျရမညျ ။ စုတျတာကို ရပျလိုကျပွီး ပါးစပျထဲက လိငျတနျခြောငျး တုတျတုတျ
ကွီးကို မထုတျခငြျ ထုတျခငြျနဲ့ ထုတျလိုကျရသညျ ။
“ ကိုပေါကျ..မမ တအားကို လိုခငြျနပွေီကှာ…မမ အဖုတျထဲက လှိုကျလှိုကျပွီးကို ယားနတော …”
ဒေါျရှယျလီက သူ့ကို လကျဆှဲပွီး အိပျခနျးထဲကို ခေါျဆောငျသှားသညျ ။
အိပျခနျးထဲမှာ ကကြနြန ခငျးကငြျးထားတဲ့ ကုတငျတလုံး ရှိနသေညျ ။ ဒေါျရှယျလီက သူ့ကို ကုတငျပေါျကို တှနျးခလြိုကျသညျ ။ ပကျလကျအနအေထား နဲ့ ရှိနတေဲ့ သူသညျ လိငျတနျကွီး
မတျမတျထောငျလကြျ ရှိနတောကို ဒေါျရှယျလီ စိုကျကွညျ့ပွီး သဘောကစြှာနဲ့ တခဈခဈ ရယျလိုကျသညျ ။
သူမ ခါးက ထမိနျကို ဖွခြှေတျခလြိုကျသညျ ။ ပိုးပြော့ထမိနျလေး ဟုတျကနဲ ကွမျးပွငျပေါျကို အပုံလိုကျ ကသြှားသညျ ။ ဒေါျရှယျလီရဲ့ ပငျတီဘောငျးဘီရဲ့ ပေါငျဂှဆုံနရောက စိုကှကျနသေညျ ။
“ ဒီတခါ မမ အပေါျက နမေယျ …”
ပငျတီလေးကို အမွနျခြှတျခပြဈလိုကျပွီး ဒေါျရှယျလီ သူ့ကိုယျပေါျကျု ခှတကျလာသညျ ။ ဒေါျရှယျလီ တကိုယျလုံး အဝတျမဲ့နသေညျ ။ ဖွူဖှေးတောငျ့တငျးတဲ့ ဒေါျရှယျလီရဲ့ ကိုယျလုံးတီး
ကိုယျတှကေို သူ ငေးစိုကျကွညျ့မိတော့ သူ့လိငျစိတျတှေ နိုးကွှပွငျးထနျလာပွနျသညျ ။
ဒေါျရှယျလီလဲ ကြှမျးကငြျစှာနဲ့ သူ့လိငျတနျခြောငျးနရောမှာ ကိုယျကို ခှထိုငျလိုကျပွီး လိငျတနျထိပျဖူးပိုငျးကနေ ဆုပျကိုငျပွီး သူမ အငျ်ဂါစပျပေါကျကို တေ့ထောကျလိုကျသညျ ။ စိုစိစိ အငျ်ဂါစပျ
နှုတျခမျးသားတှကွေားထဲကို လိငျတနျထိပျပိုငျး ထိုးထောကျမိနတေဲ့အခြိနျ ဒေါျရှယျလီသညျ ခပျဖွေးဖွေး ဖိထိုငျခလြိုကျသညျ ။
“ အီး…..တုတျလိုကျတဲ့ လုံးပတျ….မမစောကျပတျတော့ ကှဲပလား မသိဘူး ….”
“ မကှဲပါဘူးမမရယျ …စောကျပတျနဲ့ လီး မတောျဘူး မရှိပါဘူး ….”
ဒေါျရှယျလီ ဖိဖိခပြွီ …။ မွငျးစီးကောငျးဘှိုငျတယောကျလိုဘဲ .သူ့ကိုယျပေါျမှာ ခှစီးညှောငျ့နပွေီ ..။
ပါးစပျကလညျး တအငျးအငျးတဟငျးဟငျးနဲ့ ။ အပေါျက ဖိဖိခြ တကျဆောငျ့ပေးနတေဲ့ သူမ ရငျသားစိုငျ ထှားထှားကွီးတှေ တုံခါနသေညျ ။ ခုံနသေညျ ။ သူမခါးကို လကျတှနေဲ့ ထိနျးကိုငျပွီး
အောကျကနေ ပငျ့ထိုးပေးသညျ ။ မွိုငျဆိုငျလှတဲ့ ကာမပှဲကွမျးလေးတခုပါဘဲ …။
သူမစိတျတိုငျကြ တကျဆောငျ့ပွီး ပှဲသိမျးတာဝနျကိုတော့ ကိုပေါကျ..အပွီးသပျပေးပါအုံး ဆိုပွီး ခိုငျးသညျ ။
“ မမ လေးဖကျကုနျးပေးမလား …” လို့ မေးလိုကျတော့ ရှောရှောရှူရှူ ဘဲ “ ရတယျလေ..” ဆိုပွီး ဖငျပူးတောငျးထောငျ ပေးသညျ ။ ဒေါျဂှယျလီ့အငျ်ဂါစပျကွီးက တဏှာအရှိနျကွောငျ့ ဖွဈမညျ ။
ဖူးကွှခုံးမောကျနသေညျ ။ အရတှေကေလဲ စိုပွောငျနသေညျ ။
ဒေါျရှယျလီ့အငျ်ဂါစပျက အရတှေကေို လကျဖဝါးနဲ့ ပှတျသပျယူလိုကျပွီး သူ့လိငျတနျထိပျကို သုတျလိမျးလိုကျသညျ ။အငျ်ဂါစပျထဲကို ဖိသှငျးလိုကျသောအခါ ဒေါျရှယျလီရဲ့ အီး…ဆိုတဲ့ အသံ
ထှကျလာသညျ ။ သူ့လိငျတနျနီညိုညိုကွီး အတှငျးသားတှကေို ပှတျတိုကျပွီး ဝငျရောကျသှားတာကို ကွညျ့ရငျး အသှငျးအထုတျတှေ လုပျသညျ ။
“ အီး..ရှီး..ကောငျးလိုကျတာ..ကိုပေါကျရယျ…လိုး…လိုး ….”
ဒေါျရှယျလီ တောငျးဆိုနပွေီ ။
ခပျသှကျသှကျလေး ဆောငျ့ပေးလိုကျသညျ ။
“ အီးဟီး…..ဆောငျ့…ဆောငျ့..တအားဆောငျ့ကှယျ …..”
တဖတျဖတျတဖနျးဖနျးအသံတှေ ဆူညံနပွေီ ။
အားထညျ့ပွီး ဆကျတိုကျဆောငျ့ပေးသညျ ။ တငျကားကားကွီးနဲ့ ဖငျပေါကျနီညိုညိုလေးကို ကိုငျတှယျကလိပွီး လုပျရတာ တောျတောျ အရသာရှိသညျ ။
ဒေါျရှယျလီ အရငျပွီးအောငျ လုပျပွီးမှ သူက ဒေါျရှယျလီရဲ့ မကြျနှာပေါျကို သုတျရတှေေ ပနျးထုတျလိုကျပွီး လမျးဆုံး ပနျးတိုငျကို တကျလှမျးရောကျရှိသှားသညျ ။ အိမျအပွနျမှာ ဒေါျရှယျလီက သူမလိုတာ ရသှားလို့ ကြနေပျပွီး မကြျစိပိတျခါ ထိုငျလိုကျလာသညျ ။“ ကိုပေါကျ …”
ဒေါျရှယျလီ နိုးလာသညျ ။
“ ဟငျ..မမ ..”
“ ကိုပေါကျ..ရှဲတို့မိသားစုနဲ့ ရနျကုနျကို လိုကျသှားမှာလား …”
“ မသိသေးပါဘူး ..တကယျလို့ ဆရာက လိုကျသှားခိုငျးရငျတော့ ကနြောျလဲ မငွငျးခငြျဘူး …”
“ ကိုကငြျဟုတျကတော့ သူ့ယောကျဖ အတှကျ ဆိုရငျ သူလုပျပေးနိုငျတာ လုပျပေးမှာဘဲ ….အငျး..ကိုပေါကျကို မမပွောခငြျတာ တခု က မိုးပုလဲကို သတိထား..သူက ကိုပေါကျအကွောငျး
ကို မေးမေးနတော ၂ခါလောကျ ရှိပွီ ….သူ ကိုပေါကျကို သဘောကနြလေားမသိဘူး ..မိုးပုလဲက နံမညျကွီးတယျ…ကောငျလေးတှနေဲ့ ဖွဈတာ …”
အိမျပွနျရောကျတော့ ဦးကငြျဟုတျနဲ့ ရှဲရဲ့ မိဘတှေ ဘီယာနဲ့ ဝိုငျ ထိုငျသောကျရငျး စကားပွောနကွေတာ တှေ့ရသညျ ။
“ ရှယျလီ …အလုပျအဆငျပွခေဲ့လား ….လောခေါငျတို့ဆီက ရစရာ ရခဲ့လား ….”
“ ရခဲ့တယျ ..အားလုံး အိုကပေါတယျ ….”
ဦးကငြျဟုတျက ခေါငျးတညှိမျ့ညှိမျ့ လုပျနသေညျ ။သူလဲ ဟိုတယျကို ပွနျခဲ့သညျ ..။
ရနျကုနျကို သူ ပါသှားပွီ ။ညနေ ခွောကျနာရီ တိတိ ..။
ဦးသုတ မရှိဘူး ။ သူဌေးကတောျ ဒေါျမိုးပုလဲကို ဧညျ့ခံပှဲတခု လိုကျမောငျးပို့ရသညျ ။
ဒေါျမိုးပုလဲသညျ တခါတရံလောကျဘဲ ကိုယျတိုငျ ကားမောငျးသညျ ။ မြားသောအားဖွငျ့ ယာဉျမောငျး တယောကျယောကျကို မောငျးခိုငျးသညျ ။
ဒီမှာ ဦးသုတအပွငျ ယာဉျမောငျး နှဈယောကျ ရှိသေးသညျ ။ သူတို့က အိမျမှာ မနဘေူး ..။ မနကျဆို အလုပျလာဆငျးပွီး ညနပေိုငျးမှာ ပွနျသညျ ။
အိမျဖေါျမလေး ယုယု သူ့အခနျးကို ရောကျလာသညျ ။
အသားမဲမဲ အရုပျဆိုးဆိုး ယုယု ကို တမငျကလာ သူဌေးကတောျ က ရှာဖှပွေီး ခနျ့ထားတာ လို့ စားသောကျရေးတာဝနျခံ ဒေါျစိုးစိုး က သူ့ကို တမနကျ ဘရိတျဖာ့ဈသှားစားတဲ့အခြိနျ
ပွောပွဖူးသညျ ။
“ ဘာလို့လဲ ဒေါျစိုးစိုး…” လို့ သူက မေးကွညျ့တော့..ဒေါျစိုးစိုးက “ သူဌေး ရနျကွောကျလို့ပေါ့..ကိုပေါကျ…ယုယုကတြော့ သူဌေးက လှညျ့ကို မကွညျ့ဘူးလေ…အရငျက အိမျဖေါျတှေ
တုံးက ဘိုကျကွီးလို့ တောပွနျပို့ ငှထေုပျနဲ့ ဖွရှေငျးခဲ့ရတာ…” လို့ ပွောပွခဲ့သညျ ။သူ့အခနျးကို ပွနျရောကျတော့ တဖကျခနျးက ဦးသုတ က “ မောငျပေါကျရေ..ခဏ …” လို့ လှမျးခေါျသညျ ။
“ ဘာလဲ အဘ….ဘာကြှေးမလို့လဲ ….”
ဦးသုတ က သူ့ရှာ က စားစရာတှေ လူကွုံနဲ့ ပို့ပေးလို့ ရလာတဲ့အခါ သူ့ကို ခေါျကြှေးနကေမြို့ မေးလိုကျတာ ..။ ဦးသုတတို့ ရှာက အုနျးထညကျသညျ သူစားဘူးသမြှတှထေဲမှာ
အကောငျးဆုံးဘဲလေ ..။
“ ဘာမှ ကြှေးစရာ မရှိပါဘူးကှာ….မငျးကို တခု ပွောပွမလို့…သူဌေးက မန်တလေးကို နေ့လညျထဲက ထှကျသှားတယျ…ဟို အနျးကူ ဆိုတဲ့ ယဉျမောငျးအသဈလေးကို မောငျးခိုငျးပွီး…
အဘက သူဌေးရဲ့ ညီမ မိသားစုကို ညဒငျနာတခု လိုကျပို့ရမယျ …သူဌေးကတောျ က ဒီည အပွငျသှားစရာ ရှိတယျ လို့ အဘကို မနေ့က ပွောထားတယျ..အကယျလို့မြား သူဌေးကတောျ
အပွငျသှားခဲ့ရငျ မောငျပေါကျဘဲ လိုကျပို့ပေးလိုကျပါ လို့…”
“ ဟုတျပွီ..အဘ..စိတျခြ …ကနြောျ ပို့ပေးလိုကျမယျ ..”
“ အေး..အေး…ဒါဆို အဘ သှားမယျနောျ ..မောငျပေါကျ …”
“ ဟုတျကဲ့ အဘ….”
သူ့အခနျးထဲ ပွနျဝငျလာပွီး ကုလားထိုငျလေးမှာ ထိုငျလိုကျရငျး စိတျတှကေ နယျမွို့လေးမှာ တယောကျထဲ ရှိနမေယျ့ အမေ့ဆီကို ရောကျသှားသညျ ။
အမေ နကေောငျးရဲ့လားမသိဘူး ..။
သညျ စဈဆငျရေးကို လုပျဖို့ တာဝနျပေးခံရတဲ့အခြိနျ အထကျလူကွီးက အမနေဲ့ ခဏ မဆကျသှယျဘဲ နဖေို့..အဖှဲ့အစညျးကနပွေီး အမေ့ကို လိုအပျတာ အစစ တာဝနျယူစောငျ့ရှောကျပေး
ကွမညျ လို့ ပွောသညျ ။ သူ့ရဲ့ ဘဝမှနျကို ဖုံးကှယျထားရမှာကွောငျ့ အမနေဲ့ စဈဆငျရေး အတှငျး စာမရေး သှားမတှေ့ဖို့ သသေခြောခြာ မှာခဲ့သညျ ။
သူနဲ့ ကြောငျးနဖေကျ သူငယျခငြျး ဇငျမငျး ကိုတော့အမေ့ကို လိုတာ ကူညီဖို့ သူ မှာထားခဲ့သညျ ။
အဘဦးသုတ ထငျတာ မှနျသညျ ။ ခွသေံကွားလို့ လှညျ့ကွညျ့လိုကျတော့ အိမျဖေါျမလေး ယုယု လာတာ..။
“ အနျတီ က သူအပွငျသှားခငြျလို့ ကိုပေါကျ ကားမောငျးပေးပါ….တဲ့..”
“ ဟုတျပွီ….ဘာကားနဲ့ သှားမယျ ပွောသေးလား …”
“ ပွောတယျ…ကားအသဈနဲ့ သှားမယျ…တဲ့ ”
“ ဟုတျပွီ…ဘယျအခြိနျတဲ့လဲ….”
“ အခြိနျတော့ မပွောဘူး..မကွာခငျ…တဲ့..”
“ ကောငျးပွီ….”
သူ ထိုငျရာက ထသညျ ။
သူတို့မိသားစုက ရနျသူပေါမြားကွသညျမို့ ဖိုကျပှဲတှမြေား လာလအေုံးမလား ဆိုပွီး ပေါ့ပါးစှာ ခုနျနိုငျ ကနျနိုငျတဲ့ ဘောငျးဘီမြိ ုး ပွောငျးလဲ ဝတျဆငျလိုကျသညျ ။ ရနျကုနျမွို့မှာ သနေတျ
ကိုငျဆောငျရတာ အငျမတနျမှ အန်တရာယျမြားပမေယျ့ လောလောလတျလတျ ဦးကြောျသူရ ရဲ့ လူလေးယောကျ ကို သူတို့ ဆောျပဈခဲ့တာမို့ ရနျစက ကွီးမားနဆေဲ ဆိုတော့ အခြိနျမရှေး
ရနျသူရှိနိုငျသညျ ။ သနေတျကို ဖှကျယူခဲ့လိုကျသညျ ။
ကားအသဈ ဆိုတာ ဘယျကားကို ပွောမှနျး မသိဘူး ..။ ဂိုဒေါငျထဲကို ရောကျတော့ သဘောပေါကျသှားသညျ ။ ကားအသဈကွီးတစီး ဂိုဒေါငျထဲမှာ ရောကျနသေညျ ။ ဒီနေ့ဘဲ ယူလာတာ
ဖွဈမညျ ။ ပွောငျလကျတောကျပနတေဲ့ ကကျဒလကျကားကွီး …။
အသဈခပြျခြှတျမှနျး သိသာသညျ ။
ရနျသူမြားလို့ ကားပွောငျးစီးသလားတော့ မပွောတတျဘူး ။
ကားကွီးကိုစဈဆေး စကျနှိုးပွီး တိုကျကွီးအရှေ့ တံခါးပေါကျ တညျ့တညျ့မှာ ရပျလိုကျသညျ ။ ကားပေါျက ဆငျးပွီး ကားမှာ ထငျနတေဲ့ လကျရာတှကေို အဝတျစတခု နဲ့ သုတျပဈနေ
တဲ့အခြိနျ သူဌေးကတောျ ဒေါျမိုးပုလဲ တိုကျထဲက ထှကျလာသညျ ။
သူ ကားအနောကျခနျး တံခါးကို ဖှငျ့ပေးလိုကျပွီး ဒေါျမိုးပုလဲ ကားထဲ ဝငျထိုငျပွီးတဲ့အခြိနျ တံခါးကို ပိတျသညျ ။ ကားထဲဝငျထိုငျပွီး စကျနှိုးသညျ ။ ဒေါျမိုးပုလဲ ဘာပွောမလဲ နားထောငျသညျ ။
“ ကိုပေါကျ …”
“ ဟုတျ..”
“ မောငျး …”
“ ဟုတျ…”
ဘယျကို မောငျးရမလဲ ဒေါျမိုးပုလဲ မပွောသေး …။
သူ ကားကို ခွံပေါကျဝဖကျကို မောငျးထှကျခဲ့သညျ ။ ခွံစောငျ့တယောကျက ခွံတံခါးကို ပွေးဖှငျ့ပေးသညျ ။
လမျးမကွီးပေါျရောကျတော့ ဒေါျမိုးပုလဲက “ ဘယျလိုလဲ..ကားမောငျးလို့ကောငျးလား….မငျး ဘော့ဈက မမ အတှကျ ဝယျပေးတာ..အမရေိကားက မှာတာလေ …” လို့ ပွောလိုကျသညျ ။
“ အရမျးကောငျးပါတယျ…မမ….” လို့ သူဖွလေိုကျသညျ ။
“ ကိုပေါကျ..”
“ ဟုတျ..မမ …”
“ မမလေ…ကိုပေါကျနဲ့အေး အေး ဆေးဆေး တှေ့ခငြျနတော ကွာပွီ..ဟိုးနယျစပျ မှာ စတှေ့ဖူးကထဲကဘဲ ဆိုပါတော့…ကိုပေါကျက ထူးခွားတယျ …ဒေါျရှယျလီတို့ အိမျမှာ နိမျ့နိမျ့ကကြြ
လုပျကိုငျပေးနရေတာကို မမ စိတျမကောငျးဘူး …”
ဒေါျမိုးပုလဲ ပွောတာကို သူ နားထောငျနသေညျ ။ သူ ဘယျကို မောငျးပို့ရမယျ ဆိုတာကို ဒေါျမိုးပုလဲ မပွောသေးဘူး ။
“ ကိုပေါကျ က အရမျးပုံစံမိုကျတယျ …ကွညျကောငျးတယျ…ပါးနပျတယျ..သှကျလကျတယျ ….မမ ကိုပေါကျတို့ ဘော့ဈကို ပွောရတော့တာဘဲ..ကိုပေါကျကို ရနျကုနျကို ခေါျခဲ့ဘို့ ..”
“ မမ ကနြောျ ဘယျကို မငျေးရမလဲ….”
“ အောျ..အေးအေး..ဟုတျသားဘဲ..မမ က ပွောဖို့ မေ့နတော..ဆောရီး…ဟို ..ဘာလဲ..ဘောကျထောျ ပွညျသာယာ ကို မောငျး..မမရဲ့ သူငယျခငြျး ရှှစေငျအေးတို့ အိမျကို …”
ပွညျသာယာ ရပျကှကျထဲက အသဈဆောကျလုပျထားတဲ့ ကွီးမားခနျ့ထယျတဲ့ အိမျကွီးတှေ ဆီကို သူ ရောကျသှားသညျ ။
“ ဟိုရှေ့က အိမျဘဲ..တံခါး အနကျကွီးနဲ့….”
သူတို့ကားကွီး ခွံဝရောကျတာနဲ့ ခွံတံခါးကို ဖှငျ့ပေးလို့ မောငျးဝငျခဲ့သညျ ။
ကားဆီကို ဖွူဖွူ ခနျ့ခနျ့ မိနျးမတယောကျ ဝမျးသာအားရပုံနဲ့ ပွေးလာသညျ ။ ဒေါျမိုးပုလဲက သူ တံခါး ဖှငျ့ပေးတာကို မစောငျ့တော့ဘဲ သူမဖါသာ တံခါးဖှငျ့ဆငျးပွီး ပွေးကွိုတဲ့ မိနျးမနဲ့
တအား ဖကျသိုငျး နုတျဆကျသညျ ။
“ မိုးပုလဲ ရယျ….မတှေ့တာ ကွာပွီ…လာ..အိမျထဲသှားရအောငျ ….” ဒေါျမိုးပုလဲ နဲ့ အိမျရှငျ ဒေါျရှှစေငျအေးတို့ အိမျထဲ ဝငျသှားတော့ သူ ကားကွီးကို လှတျရာတနရောမှာ ထိုးထားလိုကျ
သညျ ။
“ အကို …”
အသကျ၂၀လောကျ မိနျးကလေးတယောကျ သူ့ကားနားကို လြောကျလာပွီး သူ့ကို ခေါျလိုကျတာ ..။
“ အနျတီတို့က အိမျထဲ လာခဲ့ပါ …တဲ့…”
“ အေးေး..ကောငျးပွီ ….”
မိနျးကလေး က ဦးဆောငျပွီး တိုကျကွီးထဲကို ဝငျသညျ ။ သူက မိနျးကလေးရဲ့ နောကျပိုငျး အလှအပတှကေို မသိမသာ အကဲခတျရငျး လိုကျဝငျသညျ ။ အိမျရှငျတှရေဲ့ ခမြျးသာကွှယျဝမှု
တှကေို အိမျထဲ ဝငျလိုကျတာနဲ့ သိလိုကျသညျ ။
နနျးတောျကွီးတခုကို ရောကျသှားသလိုဘဲ …။
ဧညျ့ခနျးထဲမှာ ဒေါျမိုးပုလဲ နဲ့ ဒေါျရှှစေငျအေးတို့ ထိုငျ စကားပွောနကွေတာ တှေ့ရသညျ ။
“ လာ..ကိုပေါကျ ..မိတျဆကျပေးမလို့ …”
ဒေါျမိုးပုလဲက သူသညျ သူတို့လငျမယားရဲ့ လုံခွုံရေး တာဝနျခံ လို့ ဒေါျရှှစေငျအေးကို ပွောပွသညျ ။ ဒေါျရှှစေငျအေးက “ဘောျဒီဂတျပေါ့နောျ ..ဟငျး..မိုးပုလဲရဲ့ ဘောျဒီဂတျကလညျး
အမိုကျစား ပါလား ..ဒို့လဲ အဲလို ဘောျဒီဂတျ တယောကျလောကျ လိုခငြျလိုကျတာ …” လို့ သူ့ကို ခေါငျးက ခွထေောကျ ထိ သသေခြောခြာ စိုကျကွညျ့ပွီး ပွောလိုကျသညျ ။
ဒေါျမိုးပုလဲ က “ ရှားရှားပါးပါး ရထားတာ..ခဏတောငျ မငှားနိုငျပေါငျ ..” လို့ ပွောလိုကျသညျ ။
ဒေါျရှှစေငျအေး သညျ အရမျး ခမြျးသာတဲ့ သူဌေးမ အပြိ ု ကွီး လို့ ဒေါျမိုးပုလဲက မိတျဆကျပေးသညျ ။
“ ကဲ..လာ ..မိုးပုလဲ…ထမငျးစားခနျးထဲ သှားရအောငျ ..တခုခု သောကျကွမယျ…” ဒေါျရှှစေငျအေး က သူနဲ့ ဒေါျမိုးပုလဲကို ဧညျ့ခနျးကွီး ဘေးက ကယြျဝနျး ခနျးနားတဲ့ ထမငျးစားခနျးကွီး
ဆီကို ခေါျဆောငျသှားသညျ ။ ဒေါျမိုးပုလဲ နဲ့ ဒေါျရှှစေငျအေးတို့သညျ အလှခငြျးပွိုငျနတေဲ့ မိနျးမခြောတှေ လို့ ပွောရမညျ ။
ခမြျးသာပမေယျ့ ပငြျးမနဘေဲ သူတို့ကိုယျသူတို့ ဂရုစိုကျကွပွီး ထိနျးသိမျးကွပုံရသညျ ။ နှဈယောကျစလုံး ကောကျကွောငျးတှကေ လှပနသေညျ ။ ခါးသေးသေးအောကျက တငျပါးကွီးတှကေ
စှငျ့ကား တငျးတောငျ့နကွေသညျ ။
“ ဘာသောကျမလဲ..ကိုပေါကျ …ကွိုကျတာသောကျ …”
အရကျဘားလေး မှာ တနျဖိုးကွီး နိုငျငံခွားဖွဈ အရကျတှေ စုံနသေညျ ။
“ ကနြောျ က ကားမောငျးရမှာမို့ ဘီယာလောကျပါဘဲ..မမ..”
ဒေါျရှှစေငျအေးက ရခေဲသတေ်တာကွီးထဲက တိုကျဂါးဘီယာ တပုလငျးကို ထုတျယူပေးသညျ ။ သူမနဲ့ ဒေါျမိုးပုလဲတို့ကတော့ အကောငျးစား နိုငျငံခွားဖွဈ ဝိုငျတလုံးကို သောကျဖို့ ပွငျသညျ ။
သူက အလိုကျတသိ ပုလငျးဖေါ့ဆို့ကို ဖေါကျတနျနဲ့ ရဈဆှဲယူကာ ဖှငျ့ပေးလိုကျပွီး မိနျးမခြောနှဈယောကျရဲ့ ဖနျခှကျလှလှ ရှညျရှညျတှထေဲကို လောငျးထညျ့ပေးလိုကျသညျ ။
“ သိုငျ့ဈ..ကိုပေါကျ ….”
သူ့ကို အထဲဝငျဖို့ လာခေါျတဲ့ မိနျးကလေး က ဒိနျခဲတုံး ဝါဝါလေးတှကေို ပုဂံပွား လှလှထဲ ထညျ့ယူလာကာ သူတို့ရှေ့မှာ ခပြေးသညျ ။
“ အေးဘုံ …ဝကျပေါငျခွောကျ လဲ ယူခဲ့အုံးနောျ ..”
“ ဟုတျကဲ့..အနျတီ ….”
ခိုငျးတဲ့ကောငျမလေးကလဲ အလနျးစား အဖွောငျ့စား….။ အငျး..ငါလဲ မိနျးမလှကြှနျးပေါျ ရောကျနသေလား မသိတော့ပါဘူး …။ တှေ့ကွုံပတျသကျသမြှ မိနျးမတှကေ သူ့ဟာနဲ့ သူ လှနေ
ကွသညျ ။
ဒေါျမိုးပုလဲ နဲ့ ဒေါျရှှစေငျအေးတို့သညျ စကားတပွောပွောနဲ့ ဝိုငျတပုလငျး ထပျဖေါကျကွရပွီ ..။ သူကလဲ တတိယမွောကျ တိုကျဂါးဘီယာ ကို ဖေါကျသညျ ။
“ ကိုပေါကျရေ..ပြောျရဲ့လား …”
“ ပြောျတယျ..မမ …”
ဒုတိယပုလငျးခါလီပွသှားတဲ့ အခြိနျ ဒေါျရှှစေငျအေး က “ မိုးပုလဲရေ…တနရောရာကို ကားလြောကျမောငျးကွရအောငျကှာ….” လို့ ပွောလာသညျ ။ ဒေါျမိုးပုလဲကလဲ “ ကောငျးတယျ ..
ကိုယျလဲ တောျတောျ့ကို ဖီလငျတကျနပွေီ …ထှကျကွရအောငျ..ကိုပေါကျ..ကားမောငျးနိုငျတယျ မဟုတျလား …”
“ မောငျးနိုငျပါတယျ..မမ.ဘီယာလေး သုံးလုံးထဲပါ …..”
စီးရတာ တအားငွိမျ့တဲ့ ကကျဒလကျကားကွီးထဲ အသကျလေးဆယျအရှယျ မိနျးမခြောနှဈယောကျ နဲ့ သူ ရောကျရှိသှားသညျ ။ ဒေါျမိုးပုလဲက သူ့ဘေးက ခုံမှာ ထိုငျသညျ ။ ဒေါျရှှစေငျအေး
က နောကျခနျးမှာ ထိုငျသညျ ။
“ ဘယျကို မောငျးရမလဲ.မမ ….”
ဒေါျရှှစေငျအေး လဲ တောျတောျ့ကို ရခြေိနျကိုကျနပေုံရသညျ ။ တခဈခဈတဟားဟား အောျရယျရငျး.“ .မောငျးခငြျတဲ့နရောကို မောငျးကှာ…လူမရှိတဲ့ တနရောဆို ပိုကောငျးတယျ …”လို့
ပွောသညျ ။ ဒေါျမိုးပုလဲက ..“ ယူ့လှောျကားက ခွံကို သှားမလား ….” လို့ ဒေါျရှှစေငျအေးကို နောကျလှညျ့မေးလိုကျသညျ ။
ဒေါျရှှစေငျအေးက ..“ ဟငျ့အငျး..ခွံစောငျ့ ဖိုးထောငျတို့ လငျမယား ရှိနတေယျ…မလှတျလပျဘူး …လှတျလှတျလပျလပျ တနရေကို သှားခငြျတာ …” လို့ ပွောသညျ ။
ဒေါျမိုးပုလဲက တဟားဟားနဲ့ သဘောကသြညျ ။
“ ဘာလဲ..ယူက ဒို့ ဘောျဒီဂတျကို ခဏငှားမလို့လား ….” လို့ နောကျသညျ ။
သူ ခုထိ ဘယျကို မောငျးရမလဲ မသိသေးဘူး …။
ဒေါျမိုးပုလဲက..“ အငျး..ဘယျသူမှ မရှိတဲ့နရော . . .စဉျးစား..စဉျးစား …..အငျး..ဟုတျပွီ …..မွောကျဒဂုံကို မောငျး..အဲဒီမှာ..ဒို့ ခွံတခွံ ဝယျထားတယျ..လူစောငျ့ မရှိဘူး …တိုကျကတော့
သိပျ မသားနားဘူး..နောကျမှ ပွနျပွငျမလို့…အဲ့ကို သှားလိုကျ..ကိုပေါကျ …”
ဒီစောျကွီးတှေ လူမရှိတဲ့ နရောကို သှားခငြျနကွေသညျ ။ သူတို့က နှဈယောကျ ..သူက တယောကျ ..။ တူးအငျ ဝမျး …။ နှဈယောကျ တယောကျ တော့ တှေ့ကွပွီ …။
မွောကျဒဂုံကို ဦးတညျလိုကျသညျ ။ဒေါျမိုးပုလဲ နဲ့ ဒေါျရှှစေငျအေး တောျတောျလေးကို အရှိနျရနသေညျ ။
ဒေါျရှှစေငျအေး က ဒေါျမိုးပုလဲ ရဲ့ တိုကျလေးကို လိုကျကွညျ့နသေညျ ။ ဒေါျမိုးပုလဲက တိုကျထဲမှာ ပူလောငျနသေလိုဘဲ လို့ ညညျးရငျး အဲကှနျးစကျကို ဖှငျ့လိုကျသညျ ။
ဒေါျရှှစေငျအေး က “ ဘယျလိုလဲ..ထပျသောကျကွအုံးမလား သူငယျခငြျး …” လို့ မေးသညျ ။ ဒေါျမိုးပုလဲက ရယျသညျ ။ “ ကိုယျတော့တောျပွီ..သူငယျခငြျး ထပျသောကျခငြျသောကျလေ…
ဒီအိမျမှာလဲ ဝိုငျပုလငျးတှေ ထားထားတယျ….ဖရဈဂျထြဲမှာ..ရှိတယျ …” လို့ ပွောသညျ ။
သူကတော့ သူတို့နှဈယောကျ ဘာမြားခိုငျးမလဲ လို့ အမိနျ့ကို နာခံလကြျ ရပျနသေညျ ။ ဒေါျမိုးပုလဲက “ သူငယျခငြျး ယူအေးအေးဆေးဆေး နားခငြျရငျ ဟိုအခနျးထဲ သှားနား..ညောငျးညာရငျ
လဲ ကိုပေါကျကို နှိပျခိုငျး…သူက ကောငျးကောငျး နှိပျတတျတယျ ….” လို့ ဒေါျရှှစေငျအေးကို ပွောလိုကျသညျ ။
ဒေါျရှှစေငျအေးလဲ..ပွုံးလကြျ “ ကောငျးသားဘဲ…ယူလဲ လာခဲ့လေ…စကားလေးဘာလေး အေးအေးဆေးဆေး ပွောရအောငျ..အိမျမှာက အိမျဖေါျတှေ နဲ့ ဆိုတော့ သိပျ မလှတျလပျဘူး..”
လို့ ပွနျပွောကာ ဒေါျမိုးပုလဲ ညှှနျပွတဲ့ အခနျးထဲကို ဝငျသှားသညျ ။ ဒေါျရှှစေငျအေးရဲ့ ခါးသေးသေး အောကျက တငျပါးလှလှကွီးတှေ တလုံးခငြျး အပေါျအောကျ လှုပျသှားတာတှကေို
သူငေးမောနမေိခိုကျ ဒေါျမိုးပုလဲက“ ကိုပေါကျ..လိုကျသှားလေ ..မမရှှစေငျအေး ကို နဲနဲပါးပါး နှိပျပေးလိုကျပါလား…” လို့ ပွောလို့ အခနျးထဲကို ဝငျလိုကျသှားလိုကျသညျ ။
“ ကိုပေါကျ..မမကို တကယျ နှိပျပေးမှာလား …”
ဒေါျရှှစေငျအေး က ကုတငျပေါျမှာ တငျပုလှှဲထိုငျလိုကျပွီး အခနျးထဲကို ဝငျလာတဲ့ သူ့ကို ပွောလိုကျတော့ သူလဲ “ ဟုတျကဲ့ မမ …” လို့ ဖွရေငျး ဒေါျရှှစေငျအေး ထိုငျနတေဲ့ အနောကျမှာ
သူမလိုဘဲ တစောငျးဝငျထိုငျလိုကျသညျ ။
“ မမ က တနကေုနျ ကုမ်ပဏီမှာစာရငျးဇယားတှနေဲ့ အလုပျရှုပျနတော ဇကျကြောျတှေ တငျးနတေယျ..ကိုပေါကျရယျ …နှိပျပေးရငျတော့ ကြေးဇူး အထူးပါ…”
“ ဟုတျကဲ့မမ ..ရပါတယျ …”
ဒေါျရှှစေငျအေး သညျ လကျပွတျ လညျဟိုကျ အကြ ၤီလေး ဝတျထားသညျ ဒေါျရှှစေငျအေး သညျ အသကျလေးဆယျအရှယျပမေယျ့ ခြောမော စိုပွတေုံးဘဲ ။ တောငျ့တငျးတုံးဘဲ ..။
လကျမောငျးသား ပွညျ့ပွညျ့ဝငျးဝငျးလေးတှနေဲ့ လညျတိုငျဖှေးဖှေး တှကေ သူ့ကို စိတျတှေ လှုပျရှား ဖေါကျပွနျလာစသေညျ ။
ကြောပေးထားလို့ ခါးသိမျသိမျ အောကျက တငျပါးကွီးတှကေို နီးနီးကပျကပျ တှေ့နရေတာကလညျး စိတျတှေ ထကွှစရာ…။
ပုခုံးသား နှဈဖကျကို စပွီး နှိပျပေးလိုကျသညျ ။
“ အငျး..အငျး….ကောငျးလိုကျထာ …”
ဒေါျရှှစေငျအေး ရဲ့ အသံလေးက တောျတောျ့ကို ခြိ ုသညျ ။
ဧညျ့ခနျးဖကျကို လှညျ့ကွညျ့လိုကျတော့ ဒေါျမိုးပုလဲ ကို မတှေ့တော့ ..။ သူ့သူငယျခငြျးနဲ့ လှှတျပေးလိုကျပွီး သူမ ဘယျရောကျသှားသလဲ မသိ ..။
ဒေါျရှှစေငျအေး သညျ တအငျးအငျးနဲ့ သူနှိပျတာကို သဘောကနြသေညျ ။ ပုလုံးတေါကနေ ကြောပွငျကို ဆငျးလာပွီး လကျသီးဆုပျတှနေဲ့ ဖိပေး တှနျးပေးသညျ ။
“ ထိလိုကျတာ..အဲဒီနရောဘဲ..ကိုပေါကျ..ညောငျးနတော ….”
ဒေါျရှှစေငျအေးက အိုအိုအငျးအငျး နဲ့ သူနှိပျတာကို ကွိုကျကွောငျး တတှတျတှတျနဲ့ ပွောနသေညျ ။
“ မမ…အိပျရာပေါျ မှောကျလှဲလိုကျပါလား..မမ ခါးကို နှိပျပေးမယျ …”
“ အငျး..အငျး ….”
ခေါငျးအုံးပေါျ မကြျနှာအပျရငျး ဒေါျရှှစေငျအေး မှောကျရကျ အိပျပေးလိုကျသညျ ။ သူမခါးကို သူ တံတောငျဆဈနဲ့ ဖိဖိထောငျးပေး သညျ ။
“ အိုး…အငျး…ထိလိုကျတာ..ထိလိုကျတာ…..အားပါး..ကောငျးတယျ..ကောငျးတယျ . . . .”
ဇကျပိုးနရောကနေ ခါးအထိ လကျဖနောငျ့နဲ့ ပှတျခါ ဖိဆှဲပေးလိုကျပွနျတော့ ဒေါျရှှစေငျအဖို့ ခံလို့ကောငျးလှနျးလို့ ထပျထပျ လုပျပေါးအုံးလို့ တောငျးဆိုရသညျ ။
တောျတောျလေးကွာအောငျ ကြောလညျကို ပှတျဆှဲအပွီး..“ မမ..ပေါငျနဲ့ ခွသေလုံးတှကေိုရော နှိပျပေးရမလားဟငျ …” လို့ သူမေးလိုကျသညျ ။ ဒေါျရှှစေငျအေး က ခကြျခငြျးဘဲ..“ နှိပျ..
နှိပျ…မငျး သဘောရှိ နှိပျပေး….မမကို မေးစရာ မလိုဘူး…” လို့ ပွောသညျ ။
ပေါငျတနျလှလှကွီးတှနေဲ့ ခွသေလုံးတှကေို နှိပျပေးနတေဲ့အခြိနျ သူ့လကျဖနြျနဲ့ တတောငျဆဈတှကေ ဒေါျရှှစေငျအေးရဲ့ တငျပါးအိအိကွီးတှနေဲ့ ပှတျတိုကျ ထိတှေ့မိနသေညျ ။ ဒီ
အထိအတှေ့ကွောငျ့ သူ့စိတျတှေ ပိုမို ထကွှလာရသညျ ။ ပေါငျရငျးပိုငျးကို လကျနဲ့ဆုပျညှဈပွီး နှိပျကေးရငျး တငျပါးကွီးတှကေို ပါ ကိုငျဆုပျမိသညျ ။ ဒေါျရှှစေငျအေး က ဘာမှ မပွော မငွငျး
ဘဲ ငွိမျနတောကွောငျ့ တငျပါးကွီးတှကေို သူ့လကျနှဈဖကျနဲ့ အားရပါးရ ကိုငျတှယျ ဆုပျညှဈလိုကျ..ပှတျသပျလိုကျနဲ့ လုပျလိုကျသညျ ။
“ မမ..ပကျလကျလှနျပေးမလားဟငျ …”
သူပွောလိုကျတာနဲ့ဒေါျရှှစေငျအေးက “ အေး..အေး…ရတယျလေ…” ဆိုပွီး ပကျလကျလှနျပေးသညျ ။ သူမ မကြျလုံးအစုံကိုတော့ ပိတျထားသညျ ။
ပကျလကျအနအေထားနဲ့ သူမပေါငျတှကေို နှိပျပေးတော့ သူ့လကျခြောငျးတှဟော ဒေါျရှှစေငျအေး ရဲ့ မိနျးမအငျ်ဂါစပျနဲ့ အရမျးကို နီးကပျစှာ ရှိနပွေီ ..။ ဝမျးဘိုကျသားခပြျခပြျလေးတှကေို
ပှတျလိုကျ ပေါငျရငျးကို နှိပျလိုကျနဲ့ သူမရဲ့ ကာမခလုပျတှကေို တခုပွီး တခု နှိပျနတေော့ ဒေါျရှှစေငျအေး အခုလောကျဆိုရငျ မုခြ စိတျတှေ နိုးကွှနလေောကျပွီ …။
ပေါငျရငျးတဖကျကို ဖိနှိပျနရေငျး သူ့လကျသနျးလေး က မို့ဖေါငျးဖေါငျး အငျ်ဂါစပျကွီးပေါျကို ထိပှတျနသေညျ ။
ဒေါျရှှစေငျအေး နုတျဖြားက “ အငျးဟငျ …” ဆိုတဲ့ ညညျးသံလေး ထှကျပေါျလာသညျ ။
သူက သှေးတိုးစမျးတဲ့သဘော ..။ ဒေါျရှှစေငျအေး က ဘာမှ မတား မငွငျး..မရုနျးဖယျတော့ လကျသနျးတခြောငျးထဲကနေ လကျလေးခြောငျးနဲ့ သူ ပှတျစမျးပွီ …။
“ အငျးဟငျး…အငျးဟငျး…….” ဒေါျရှှစေငျအေး ပေါငျတနျတှေ ထောငျလိုကျ လှဲလိုကျ ဖွဈလာသညျ ။
“ အငျ..ကိုပေါကျ..ဘယျတှေ နှိပျပေးနတောလဲဟငျ….” လို့ မေးပမေယျ့ မကြျလုံးဖှငျ့မကွညျ့ဘူး…။ ရုနျးလဲ မရုနျးဘူး ..။ အခွအေနကေောငျးနတောနဲ့ ထမိနျစလေးကို ဆှဲဖွလေိုကျသညျ ။
သူမ ဘာမှ မပွောတာနဲ့ လကျသှငျးပွီး ဝမျးဘိုကျသားလေးကို ပှတျသပျလိုကျသညျ ။ ဟငျးဟငျးနဲ့ဘဲ ညညျးနသေညျ ။ နှုတျခမျးထူထူတစုံက ဟတတလေး ..။
လြောကနဲ အောကျဖကျကို လကျဖဝါးက ဆငျးခသြှားပွီး ဆီးခုံမို့မို့အပေါျမှာ စမျးမိတဲ့ အမှှေးလေးတှကေို ပှတျသပျကွညျ့နသေညျ ။
“ ဟငျ့..ဟငျ့…သူ…သူ….ဘာတှေ..ဘာတှေ လုပျနတောလဲ…..”
အပြိ ု ကွီး မမသညျ အငျ်ဂါစပျနား ရဈဝဲနတေဲ့ သူ့လကျဖဝါးကွောငျ့ ထိုးထိုးထှနျ့ထှနျ့ ဖွဈလာသညျ ။
“ မမ တငျးကွပျနတေဲ့ အပူတှကေို ထုတျပဈပေးမလို့ပါ….”
“ ကှယျ..အဲလို အပူထုတျရလို့လား …..”
“ အငျး..မမ တငျးနတောတှေ ကို ကနြောျ လြော့ပေးလိုကျမယျ …..”
သူကိုငျပွီ …။ ဒေါျရှှစေငျအေးရဲ့ အငျ်ဂါစပျအကှဲကွောငျးကွီးကို မိမိရရ ပှတျပွီ …။
နှုတျခမျးသား နုနုတှနျ့တှနျ့လေးတှကေို စမျးပှတျလိုကျသညျ ။ အရတှေေ စိမျ့ထှကျလာသညျ ။
သူ့လကျခြောငျးတှမှော ဒေါျရှှစေငျအေးရဲ့ ကာမရှေ့ပွေး အရတှေေ စိုစှတျနပွေီ …။
အခြိနျတနျပွီမို့ ပွနေတေဲ့ ထမိနျကို ဆှဲခြှတျပဈလိုကျသညျ ။
“ ဟယျ ….”
သူမကိုယျ အောကျပိုငျး အဝတျမရှိတော့ ဒေါျရှှစေငျအေးသညျ တွိဂံပုံ အငျ်ဂါစပျခုံးခုံးကွီးအပေါျ လကျဖဝါးလေး ကာလိုကျသညျ ။
“ ရှကျတယျကှာ…”
“ မရှကျနဲ့..မမ ကို နမျးပေးမလို့ …”
“ ဘယျနရောကို နမျးမှာလဲကှာ…..”
“ မမ ပနျးပှငျ့လေး ကို…”
ပေါငျတနျနှဈဖကျအကွား နရော ယူလိုကျပွီး ဒေါျရှှစေငျအေး ရဲ့ ဖေါငျးမို့နတေဲ့ အငျ်ဂါစပျကွီးကို နမျးရှံ့လိုကျသညျ ။
“ အို..ကိုပေါကျရယျ . . .”အရတှေေ ရှှဲနတေဲ့ ဒေါျရှှစေငျအေးရဲ့ ဖေါငျးဖေါငျးမို့မို့ ပစ်စညျးကွီးရဲ့ အကှဲကွောငျးကွီးကို သူ့နှခေါငျးနဲ့ အပေါျအောကျ စုံခြီ ဆနျခြီ လိုငျးဆှဲပေးသောအခါ ဒေါျရှှေ
