by ခိခိ … မမထား … အဖုတ်ကြီးက အသံတွေ ထွက်နေတာ ” ” ထွက်မှာပေါ့ … မင်းပဲ မညှာမတာ … လိုးထားတာကို ” ” အဲလိုတော့ မပြောပါနဲ့ … မမထားရာ … ကျနော်က မမထားကို ဖြည့်စီးပေးတာပါ ” ” အမလေးတော် … ပြောတတ်တာ ” ” ဟုတ်တယ်လေ … နေ့လည်က ကိုကြီးစိုးမြင့် … မမထားကို လိုးရင်း … လီးက ပျော့ခွေပြီး ကျွတ်သွားတာ … ပြီးတော့ မမထားလည်း ” ” ဟယ် … ဖြိုးသူ ချောင်းကြည့်နေတာလား ” ” ကျနော် ထမင်းစားမလို့ … နောက်ဖေး မီးဖိုခန်း အဝင် အသံကြားတာနဲ့ … ချောင်းမိတာပါ ” ” အော် … ငါ့လင်နဲ့ လိုးတာ … မင်းက ချောင်းနေတာပေါ့ … ခုန ပြီးတော့ မမထားလည်းဆိုတာ ဘာလဲ ” ” မမထားလည်း အာသာဖြည်ရင်း … ကျနော့် နာမည် ရွတ်နေတာလေ ” ” ဟင် ” ထားထားနွယ်မှာ အရှက်သိတ်ခါနှင့်နေလာခဲ့သမျှ ဖြိူးသူ၏ စကားလုံးများအောက် ရှက်အားပိုကာ ရုန်းထွက်မရတော့ပေ။ကုတင်ပေါ်ပက်လက်အနေထားဖြင့် အနားယူနေရာမှ ဖြိုးသူအားကျောပေးကာ တခြားဘက်လှည့်လိုက်တော့၏။ထားထားနွယ်ဖင်သားကြီးက နောက်သို့ကော့ထွက်နေရာ ဖြိုးသူက ကိုယ်တစ်စောင်းလှည့်ကာ ဖင်ကြီးပေါ် ညာဘက်ပေါင်တန်တင်ရင် ခွထားလိုက်သည်။ညာဘက်လက်ဖြင့် ထားထားနွယ်ခါးအားဖက်ရင်း လက်များက နို့အုံဆီသို့ ရွေ့လျားနေပြန်သည်။နို့အုံအား ညှစ်ချေရင်း ထားထားနွယ်ကိုယ်လုံးအား မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲလှည့်လိုက်၏။ ” မရှက်ပါနဲ့ … မမထားရဲ့ … ကျနော်လည်း မမထားကို … မှန်းမှန်းလိုးနေတာ ကြာပါပြီ ” ” အင် … မင်းကလည်း … မဖြစ်နိုင်တာကို ” ထားထားနွယ်မှာ ဖြိုးသူကလည်း သူမအား မှန်းနေသည်ကို ဝန်ခံလိုက်သဖြင့် အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။
မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်ရင်း ဖြိုးသူအား စကားပြန်ပြောလာ၏။ ” တကယ်ပေါ့ မမထားရ … ချယ်ရီ့ကို လိုးရင်း မမထားကို လိုးနေသလို … တွေးတွေးလိုးပစ်တာ ပိုအရသာရှိတာ ” ” အံမယ် … မယုံပါဘူး … မင်းက ငါ့ဟာ မြင်ဖူးလို့လား … ခုမှ မြင်ဖူးတာကို ” ” မြင်ဖူးတာပေါ့ မမထားရ … ဒီအိမ် ကျနော်တို့ ပြောင်းလာပြီး … ၃လ လောက်နေတော့ … နေ့ခင်းဘက် ကျနော် ကော်ဖီသောက်မလို့ … မီးကလည်းပျက် ရေနွေးမတည်ချင်တာနဲ့ မမထားတို့ … အိမ်ခန်းဘက် ရေနွေးလာတောင်းတာ … မမထားက အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းကြမ်းပြင်မှာ ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ပြီး အိပ်ပျော်နေတာ … စောက်ပတ်ကြီးက … အတိုင်းတိုင်းပဲ ” ” ဟာ … သွား … ဒါနဲ့ ချောင်းကြည့်နေတာပေါ့ … ဟုတ်လား ” ထားထားနွယ်မှာ ရုတ်တရက် မျက်နှာလေးရဲလာကာ ဖြိုးသူဗိုက်သားလေးအား လက်နှင့်ဆွဲလိမ်ပစ်တော့သည်။ကာမစိတ်တက်ချိန် လိုးခဲ့ကြပေမယ့် ခုလိုသွေးအေးသွားချိန် ဖြိုးသူဆီမှ ရမ္မက်ငွေ့ပါသော စကားလုံးများကြောင့် စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းလေးဖြစ်ပေါ်လာကာ အဖုတ်လေးဆီမှ ဆစ်ကနဲ့ ခံစားလိုက်ရ၏။ဖြိုးသူမှာလည်း ဆန္ဒမပြည့်ဝသောဒေါ်သူဇာမိုးအား ကာမစိတ်နိုးပြီး လိုးပေးနေကြမို့ ထားထားနွယ်၏ ရမ္မက်စိတ်များ ပြန်လည်ထကြွလာရန် စကားလုံးများနှင့် စွပေးနေသည်။လက်တွေက အငြိမ်မနေပဲ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကိုယ်တစ်စောင်းအနေထားဖြင့် ထားထားနွယ် ကျောပြင်အားပွတ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးအား ပါးစပ်ဖြင့် ဖမ်းငုံလိုက်၏။
ထားထားနွယ် ကိုယ်လေး ဆက်ကနဲ့တုန်သွားရင်း ဖြိုးသူဗိုက်ခေါက်အား ဆွဲလိမ်နေသော သူမဘယ်ဘက်လက်လေးက ဖြိုးသူဆီးခုံးဘေး မပျော့မမာ အနေထားဖြင့် စိုက်ကျနေသော လီးအား ဆုပ်ကိုင်မိတော့သည်။ဖြိုးသူလီးမှာ သူမစောက်ရည်များ မခြောက်တခြောက်လေးမို့ လီးအရည်ပြားမှာ ကပ်စီးကပ်စီး ဖြစ်နေရ၏။လင်ဖြစ်သူ စိုးမြင့်လီးထက် အတုတ်ရော အရှည်ပါ သာသဖြင့် လက်ထဲခပ်ပြည့်ပြည့်မို့ ခပ်တင်းတင်းညှစ်ထားရင်း အားရကျေနပ်နေမိသည်။ထိုစဉ် ဖြိုးသူမှာ သူမလက်ကောက်ဝတ်အားအုပ်ကိုင်ရင်း သူ့လီးအား ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ကစားခိုင်းသဖြင့် အလိုက်သင့် ပြုလုပ်ပေးနေပြန်၏။ ” မမထားကရော … အဖုတ်ပွတ်ရင်း ကျနော့်ကို … ဘယ်ချိန်ထဲက … မှန်းနေတာလည်း ” ” ဟင့်အင် … မပြောဘူးကွာ ” ” အာ … ခုတောင် လိုးပြီးနေမှပဲ … မမထားရယ် … ပြောပါ … ဘယ်သူ့ရှက်နေတာလည်း ” ” မင်းကွာ … လူကို … အနေခက်အောင် တအားပြောတတ်တာပဲ ” စိတ်ထဲ လှိုက်ဖိုရင်ခုန်လာကာ ဖြိုးသူလီးအား ခပ်မြန်မြန်ဂွင်းထုပေးရင်း နူတ်ခမ်းလေး စူထားလိုက်သည်။ဖြိုးသူ၏ ချောင်ပိတ်မေးသော မေးခွန်းများအောက် ထားထားနွယ်တစ်ယောက် ဝန်ခံပြောပြနေရတော့၏။ ” ပြောလေ … မမထားကလည်း ” ” ဒီလိုကွာ … မင်း … မမထား အနားရောက်လို့ ပုဆိုးဖြန့်ဝတ်တဲ့ခါတိုင်း … မင်းပေါင်ကြားကဟာကြီး … မြင်နေရတာ … မင်းရေချိုးနေလည်း မမထား ချောင်းကြည့်မိတယ် ” ” ဟုတ်လား … မမထား အဲဒီချိန်ဆို … စိတ်ထဲ ဘယ်လိုခံစားမိလည်း ” ” အစက … အသစ်အဆန်း အနေနဲ့ပဲ ကြည့်မိတာပါ … လွန်ခဲ့တဲ့ ၂လကျော်လောက်က စပြီး … ကိုစိုးမြင့်နဲ့လုပ်တိုင်း သူ့ဟာက ခဏလေးနဲ့ ပျော့ပျော့သွားတော့ … အားမလိုအားမရ ခံစားလာရတယ် … နောက်ပိုင်း သူ့ပြီးအောင် မမထားကပဲ လုပ်ပေးရင်း … သူအိပ်ပျော်မှာ မင်းဟာကြီးကို … စိတ်ထဲမှန်းပြီး အာသာဖြေ ရတာပေါ့ ” ” ဟူးးးး … မမထားရယ် ” ထားထားနွယ်စကားအဆုံး ဖြိုးသူမှာ နို့စို့ရင်း ခေါင်းအား အထက်မော့ကာ နူတ်ခမ်းချင်း ဆွဲစုပ်လိုက်တော့သည်။ထားထားနွယ်မှာလည်း အလိုက်သင့် ပြန့်စုပ်ကာ ဖြိုးသူလီးအား ပွတ်သပ်ပေးနေလျက်ပင်။တဖြည်းဖြည်း သူမ လက်ထဲ ဖြိုးသူလီးကြီးမှာ ပြန်မာလာရင်း အကြောစိမ်းများ ပြန်ထောင်လာနေတော့၏။ဖြိုးသူမှာ ကိုယ်တစ်စောင်းအနေထားဖြင့် ဘယ်လက်အားပြုကာ တစ်စောင်းထထိုင်ရင်း ထားထားနွယ်မျက်နှာနားလေး လီးအား ရွေ့ကပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ထားထားနွယ်မှာ ဖြိုးသူ အပြုမှုကြောင့် မျက်လုံးလေးပြူးကာ သူမ မျက်နာနားလေး တင်းပြောင်းနေသော လီးကြီးအား ကြည့်ရင်း ကိုင်ထားဆဲဘက်လက်က ဒစ်ကြီးအား ဖြဲချလိုက်၏။ ” အ … ဖြည်းဖြည်း မမထား ” ” ဆောရီးနော် … ဖြိုးသူ … မင်းဟာကြီးက နဲတာကြီးမဟုတ်ဖူးကွာ ” ” တအားဖြဲလို့ နဲနဲနာတာပါ မမထားရဲ့ … ရပါတယ် ” ” ဒါကြီး … မမထား ဟာထဲ … ဝင်သွားတာ အံအောမိတယ်ကွာ … ရှည်လည်းရှည်သေး … အောက်ကခုထိ စပ်ဖျင်းလေးဖြစ်နေတာ ကွဲသွားပြီနေမှာ ” ” မမထား … စောက်ပတ်က ကျဉ်းတော့ … ကျနော် ချယ်ရီခိုင်ကို ခိုးပြေးတုန်း စလိုးရသလိုပဲ … စီးပိုင်နေတာဗျ … အဲဒါမို့ အရင်းထိဖိလိုး မိတာ … စောက်ပတ်နူတ်ခမ်းသားလေးတွေ ကွဲကုန်တာနေမှာ ” ” မင့်ဟာကြီးက … တုတ်လဲတုတ် မာလည်းမာတော့ … ကွဲရောပေါ့ ” ” မမထား … လီးစုပ်ဖူးလား … စုပ်ကြည့်လေ ” …” အာ … မစုပ်ဖူးပါဘူး … အဖုတ်လဲ အယက်မခံဖူးပါဘူး … မင်းယက်ပေးတာ ပထမဆုံးပဲ ” ” ဟင် … ကိုကြီးစိုးမြင့်က … ယက်မပေးဘူးလား ” ” ဟင့်အင် … မမထားတို့ လုပ်ချိန် … တခါတလေ လက်နဲ့ပဲ စွပြီး လုပ်ကြတာပါ ” ” စုပ်ကြည့်ပါ … နောက်ဆို … မမထား ကြိုက်သွားမှာ ” ” မစုပ်ချင် … ပလွပ် … အု ဖလု … ဖလူးးး ” ထားထားနွယ် စကားပြောတုန်း ဖြိုးသူက ခါးကော့ကာ ဟနေသော နူတ်ခမ်းလေးထဲ ဒစ်ဖူးအား ရုတ်တရက်သွင်းလိုက်တော့သည်။
ထားထားနွယ် ဘယ်လက်က ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲမို့ ဒစ်ဖူးအမြုတ်တွင် အုပ်ကိုင်ထားသောလက်ကခံနေသဖြင့် လီးတန်မှာ ထပ်မဝင်တော့ပေ။ပါးစပ်ထဲ ဒစ်ကြီးဝင်လာရာ လီးထိပ်ပေါက်မှ အရည်ကြည်လေးစို့နေသဖြင့် လျှာနှင့်ထိမိကာ ငံကျိကျိအရသာလေး ခံစားမိတုန်း တဆက်တည်း ဖြိုးသူလီးကြီးဆီမှ သူမစောက်ရည်နံ့ ညှီစို့စို့လေး နှာခေါင်းထဲ ဝင်လာသဖြင့် ထားထားနွယ်တစ်ယောက် မျက်လုံးလေးမိတ်ကာ အသက်အောင့်ထားလိုက်ရသည်။သူမခေါင်းလေး နောက်လှန်ကာ ဒစ်ဖူးအား ပါးစပ်ထဲမှထုတ်ဖို့ကြိုးစားရာ မအောင်မြင်တော့ပေ။ဖြိုးသူညာလက်က သူမခေါင်းအား ဖမ်းထိန်းကာ လီးနှင့် ပါးစပ်အား ဖိကပ်ထားတော့၏။ အသက်မျှင်းရှုကာ လီးထိပ်အား ခပ်ဖွဖွ စုပ်ကြည့်ပေးရာ လီးထိပ်ဒစ်ဖူး၏ အသားစိုင်နုနုလေးက ပါးစပ်ထဲ တမျိုးလေး ခံစားလိုက်ရသည်။ဒစ်ဖူးအား ထုတ်ရန် မကြိုးစားပဲ လျှာထိပ်လေးဖြင့် ထိုးစွကာ စုပ်ပေးနေမိပြန်၏။ ဖြိုးသူလီးမှ စောက်ရည်နံ့ လီးနံ့ ခပ်စူးစူးလေးက နှာခေါင်းထဲ အနံ့ယဉ်လာကာ ထိုအနံ့လေးများက ကာမစိတ်ကြွစေပြီး ဖြိုးသူ သင်ပေးသမျှ လိုက်လံတုန့်ပြန်နေသည်။ဒစ်ဖူးအားစုပ်ရင်း ဒစ်ဖူးအောက်ဖက် လီးအရင်းထိ လျှာဖြင့် ယက်ကာ လီးအရင်းရောက်မှာ လျှာအား ဝိုက်၍ လီးထိပ်သို့ ပင့်ဆွဲကာ ဒစ်ဖူးဆီပြန်ရောက်မှ ပြန်ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်၏။ဖြိုးသူမှာ ထားထားနွယ်အား လီးစုပ်ပုံစုပ်နည်းသင်ပေးရင် အရသာခံနေပြန်သည်။ထားထားနွယ် ပါးစပ်ထဲ မဆန့်မပြဲ ဝင်ထွက်နေသော လီးအားကြည့်ရင်း လိုးချင်စိတ်ပြင်းပျလာသဖြင့် လီးအားထုတ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ” အားဟား … ကောင်းလိုက်တာ မမထားရာ … ထုတ်လိုက်တော့ … ပါးစပ်ထဲ ပြီးသွားလိမ့်မယ် ” ထားထားနွယ်မှာ ခင်ပွန်းသည်စိုးမြင့်လီးတောင် မစုပ်ခဲ့ဖူးသဖြင့် လီးစုပ်ရသည်အရသာ အသစ်လေးအား ခံစားနေစဉ် ဖြိုးသူစကားကြောင့် သူမပါးစပ်ထဲမှ လီးအား မထုတ်ချင်ထုတ်ချင်ဖြင့် ထုတ်ပေးလိုက်ရသည်။သူမပါးစပ်မှ ကျွတ်ထွက်က တံတွေးများဖြင့် ပြောင်လက်နေသော လီးကြီးအား မက်မက်မောမောကြည့်ရင်း ရွတ်ကနဲ့ လှမ်းနမ်းလိုက်သေး၏။ဖြိုးသူမှာ ထားထားနွယ်အား ပက်လက်ပြန်လှန်စေကာ ပေါင်ကြားထဲနေရာယူရင်း ပေါင်တန်များအားဖြဲပြီး ယောင်ကား ကွဲပြဲနေသော စောက်ပတ်အား လီးဒဏ်ခံနိုင်စေရန် လျှာဖြင့် ထိုးကလိယက်ပေးပြန်သည်။ထားထားနွယ် ကိုယ်လုံးလေး တွန့်လိမ်လာမှ ပေါင်တံနှစ်ဖက်အား ခွကာ အပေါ်မှ ဒူးထောက်အနေထားဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးပေးလိုက်၏။ လီးစဝင်သည်နှင့် ထားထားနွယ်တစ်ယောက် အော်ဟစ်ညည်းငြူနေရပြန်သည်။ဖြိုးသူမှာ ကိုယ်လုံးချင်းပြားနေအောင် ဖိကပ်ရင်း နူတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ပစ်သည်။
နို့အုံလေးများ ညှစ်ချေရင်း လီးအရင်းထိဖိသွင်းရာ တဖြည်းဖြည်း ထားထားနွယ်တစ်ယောက် စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများအား လီးထိပ်က ပွတ်ဆွဲနေသဖြင့် နာကျင်မှု့လေးသက်သာက လီးအရသာ ပြန်တွေ့နေတော့၏။ဖြိုးသူ နူတ်ခမ်းအား ခပ်ပြင်းပြင်းဆွဲစုပ်ရင်း ခါးလေးအား မသိမသာ ကော့ပေးလိုက်သည်။ထားထားနွယ်၏ တုန့်ပြန်လာမူ့ကြောင့် လီးဒဏ်ခံနိုင်လာသည်မှန်း ရိပ်မိကာ မနားတမ်း ပစ်ဆောင့်တော့သည်။ထားထားနွယ်မှာလည်း ဖြိုးသူနှင့်အပြိုင် မီးကုန်ရမ်းကုန် ပင့်ဆောင့်ရင်း နောက်ဆုံးအချီ သုတ်ရည်များ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ပန်းထုတ်လိုက်ကြ၏။ ” အား အားးး … မမထား …… ထွက် ထွက် … ထွက်ပြန်ပြီကွာ ” ” ရှီးးးး … အ အ … ကျနော်လည်း ပြီးပြီ … မမထားရယ် ” ခဏအနားယူပြီးမှ ထားထားနွယ်တစ်ယောက် ကွတကွတဖြင့် ဖြိုးသူတို့ လင်မယားအိပ်ခန်းမှ ထွက်ကာ သူမတို့ အိမ်ခန်းဘက်ဝင်လာပြီး ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်ရင်း ပေါင်ကြားအား လက်ဖြင့်ဖိကာ စမ်းနေတော့သည်။ဖြိုးသူမှာ ကုတင်ပေါ်မှ အနံ့သက်များ ပျောက်အောင် အိပ်ယာခင်များလဲကာ အိပ်ခန်းအား သန့်ရှင်းနေ၏။ညနေပိုင်း ရေမိုးချိုးကာ ဧည့်ခန်းတွင်း တီဗွီကြည့်ရင်း ဇနီးဖြစ်သူ ချယ်ရီခိုင်အား မျှော်နေလိုက်၏။နေရောင်ပျောက်ကာ အလင်းရောင်းဖျော့လာချိန် ချယ်ရီခိုင်တို့ဆိုင်မှ ဖယ်ရီကားလေး အိမ်ရှေ့သို့ ထိုးရပ်လာသည်။ကားပေါ်မှ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်များအား လက်ပြနူတ်ဆက်ရင်း ဖြိုးသူထိုင်နေသော ဧည့်ခန်းထဲ တန်းဝင်လာခဲ့၏်။ ” ဟော … ချယ်ရီ … မျက်နှာက ပြုံးနေပါလား မိန်းမရ ” ” ဟုတ်တယ် … ကိုဖြိုး … ဒီလကုန် အပျော်ခရီး ထွက်ဖို့ … ဆိုင်က လခ ကြိုထုတ်ပေးလိုက်တာ … တဆိုင်လုံးပဲ ” ” အော် … ဒါမို့ ငါ့မိန်းမ … ပျော်လာတာပေါ့ ” အနားရောက်လာသော ချယ်ရီခိုင်အား ထရပ်ကာ ဖက်နမ်းလိုက်သည်။ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ထိကပ်စဉ် ချယ်ရီခိုင်ဆီမှ ယောင်္ကျားသုံးရေမွှေးနံ့ရရှိသဖြင့် ဖြိုးသူတစ်ယောက် မျက်မှောင်လေးကြုတ်နေမိ၏။ပထမဆုံးအကြိမ် ဇနီးဖြစ်သူကိုယ်ပေါ်မှ ယောင်္ကျားရေမွှေးနံ့ရလိုက်သဖြင့် စိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်သွားရသည်။သို့သော် အရောင်းဝန်ထမ်းမို့ တခါတရံ ယောင်္ကျားလေးတွေနဲ့ ပူးပူးကက်ကပ် အလုပ်လုပ်ရသဖြင့် အနံ့များစွဲလာသည်ဟု တွေးမိလိုက်ပြန်၏။ ” ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ … ကိုဖြိုး ” ” အော် … နက်ဖန် ချယ်ရီ ဈေးဝယ်ရင် … ကိုဖြိုးက အလုပ်ဆင်းရမှာမို့ … အဲဒါတွေးနေတာ ” ” ခရီးထွက်ဖို့ အဝတ်စား နှစ်စုံလောက်ရယ် တခြားပစ္စည်းနဲနဲပဲ ဝယ်မှာပါ … ချယ်ရီပါသာ တက်ကစီ ငှားသွားပါ့မယ် ” ဖြိုးသူလည်း ဇနီးချောလေးအား အဆင်ပြေအောင်ပြောရင်း လူချင်းခွာလိုက်တော့သည်။
Close
” ချယ်ရီ … ထတော့ … မနက် ၄နာရီထိုးပြီ … ၅ခွဲ ချယ်ရီတို့ ကားလာမှာမလား ” ဒူးတဖက်ကွေးကာ ဘေးတစ်စောင်းအိပ်ပျော်နေသော ချယ်ရီခိုင်အား ဖြိုးသူက အိပ်ယာနိုးနေလိုက်သည်။တညလုံး နူတ်ဆက်အလိုး လိုးထားကြသဖြင့် ည ၁၂ကျော်မှ နှစ်ယောက်သား အိပ်ခဲ့ကြသည်။ချယ်ရီခိုင်မှာလည်း လင်ဖြစ်သူနှင့် ညအိပ်ခွဲရမည်ဖြစ်သဖြင့် မီးကုန်ရမ်းကုန် လိုးခဲ့ရာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတော့၏။ဖြိုးသူ ဒုတိယအကြိမ် လှုပ်နိုးမှ အိပ်ယာထကာ ရေမိုးချိုးအလှပြင်နေလိုက်သည်။အိပ်ခန်းတွင်း မှန်တင်ခုံရှေ့ ဗလာစီယာလေးနှင့် မိတ်ကပ်ပါးပါးလူးနေစဉ် ဖြိုးသူမှာ ဇနီးချောလေး၏ ဆံနွယ်များ ရေခြောက်အောင် ဒရွိုင်ရာဖြင့် မူတ်ပေးနေ၏။ ” ကိုဖြိုး … ပုဆိုးက စိုနေတာ … လဲထားဦးလေ … ချယ်ရီ မရှိတုန်း … ဖျားနာနေမယ် ” အိမ်နောက်ဖေး ချယ်ရီခိုင် ရေချိုးစဉ် မနက်ဝေလီဝေလင်း အမှောင်ထုရှိနေသဖြင့် တုံးလုံးချွတ်ချိုးခိုင်းကာ ဖြိုးသူကိုယ်တိုင် တကိုယ်လုံး ဆပ်ပြာတိုက်ပေးသဖြင့် ဖြိုးသူပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီပါ ရေစိုနေတော့သည်။ချယ်ရီခိုင်ပြောအပြီး ဖြိုးသူလည်း ဗီဒိုဖွင့်ကာ အင်္ကျီနှင့်ပုဆိုးအား ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။မှန်တင်ခုံ၏ အနောက်ဖက် ဗီဒိုမှာ ဘေးတိုက်အနေထားမို့ ဗီဒိုရှေ့တုံးလုံးဖြစ်နေသော လင်ဖြစ်သူဖြိုးသူ၏ ပေါင်ကြားမှ ထောင်ထွက်နေသောလီးအား ဘေးတိုက်အနေထားဖြင့် မှန်ထဲမှ မြင်လိုက်ရ၏။ ” ခ်ခ် … ခဏ … ကိုဖြိုး ” ” နေဦး … ချယ်ရီ … ပုဆိုး လေး … ဝတ် … ” ” ဟာကွာ … ခု … ချယ်ရီနားလာ … ဒီတိုင်း လာခဲ့ ” ဖြိုးသူစကားမဆုံးခင် ချယ်ရီခိုင် စကားကြောင့် ဖြိုးသူတစ်ယောက် ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် လျှောက်လာခဲ့သည်။ချယ်ရီခိုင်မှာ ဖြိုးသူ သူမနားလေး အရောက် ခန္ဓာကိုယ်အားလှည့်ကာ သူမရှေ့ ဖြိုးသူအား ဘေးတိုက်အနေထားဖြစ်စေလိုက်သည်။မှန်တင်ခုံရှေ့ ခုံလေးပေါ်ထိုင်နေသော ချယ်ရီခိုင်မှာ ထမိန်မဝတ်သေးပဲ အောက်ခံစကပ်အပါးလေးသာ ဝတ်ထားသဖြင့် ခါးသေးကျဉ်လေးအောက်မှ ဖင်သားစိုင်ကြီးမှ ခုံဘေး အိတွဲကျနေပြန်၏။သူမရှေ့ ဘေးတိုက်ရပ်နေသော လင်ဖြစ်သူခါးအား ဘယ်လက်ဖြင့်ပွေ့ဖက်ကာ ညာလက်က ထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးအား ပင့်ကိုင်လိုက်သည်။လှည်ပြန်ငုံ့ကြည့်နေသော ဖြိူးသူမျက်နှာအား မော့ကြည့်ရင်း သူမ ညာလက်လေးအား လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ လီးအရည်ပြားအား အရင်းထိဖြဲချရင်း ဒစ်ဖူးနောက်နားလေးအား ခပ်ပြင်းပြင်းဆွဲစုပ်ကာ ခဏအကြာမှ လွတ်ပေးလိုက်သည်။ဖြိုသူဒစ်ဖူးနောက်တွင် နူတ်ခမ်းနီများ စွန်းထင်းကာ ချယ်ရီခိုင် လက်လွတ်လိုက်သည်နှင့် တဇပ်ဇပ် တုန်ခါနေတော့၏။ဖြိုးသူပုခုံးအား ဖိဆွဲကာ သူမရှေ့တည့်တည့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဒူးထောက်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြန်သည်။ဒူးထောက်လျက်အနေထားဖြင့် သူမအားမော့ကြည့်နေသော ဖြိုးသူမျက်နှာရှေ့ ခုံပေါ်မှထရပ်ကာ အောက်ခံစကပ်လေးအား ဗိုက်သားပေါ်လိပ်တင်ပစ်လိုက်သည်။
သူမပေါင်ကြားဆီသို့ အလိုက်သင့်မျက်နှာအပ်လိုက်သော ဖြိုးသူခေါင်းအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ဆွဲကပ်ကာ ခဏအကြာမှ လွတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ ” တီ …… တီတီ …… ပြမ္ပြမ် ” မနက်ခင်းအလင်းရောက်သည်နှင့် ချယ်ရီခိုင်တို့ ဆိုင်မှ ဝန်ထမ်းအားလုံး အိပ်စပက်ကားကြီးနှစ်စီးဖြင့် မြို့ထဲမှ ထွက်လာကြသည်။ထိုကားကြီး နှစ်စီးရှေ့တွင် ဆိုင်ပိုင်ရှင်မိသားစုများပါသော ဇိမ်ခံကားလေးက ရှေ့မှ ဦးဆောင်နေ၏။ချယ်ရီခိုင်နှင့် ဖြူဖြူဝင်းတို့ အုပ်စုမှာ နောက်ဆုံးကားဖြင့် လိုက်ပါလာရာ ကားပေါ်တွင် နှစ်ယောက်တွဲထိုင်ခုံများပါရှိပြီး ဘေးတိုက် ၂တန်းဖြစ်သည်။နောက်ဆုံးခုံတွင် ချယ်ရီခိုင် တစ်ယောက်ထဲလိုက်ပါလာရာ သူမနှင့်အတူ ထိုင်မည့်သူမှာ ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသိရပေ။သူမနှင့်ဘေးတိုက်ခုံတွင် ဖြူဖြူဝင်းနှင့် တခြားဝန်ထမ်းတစ်ဦး လိုက်ပါလာ၏။တစ်ချို့ခုံများတွင် မိန်းကလေး ယောင်္ကျာလေး အတူထိုင်လျက် လိုက်ပါလာသည်ကိုလည်း တွေ့မြင်ရသည်။သို့သော် သူစိမ်းမပါပဲ အားလုံးမှာ ချယ်ရီခိုင်တို့အလှကုန်ဆိုင်မှ ဝန်ထမ်းများ ဖြစ်ကြ၏။ သစ်ပင်ကြီးများ ဝှီးကနဲ့ ဝှီးကနဲ့ ကျန်ရစ်ကာ လယ်ကွင်းများ လူနေအိမ်လေးများ လမ်းဘေးဝဲယာ တစ်လျှောက် မြင်နေရသည်။ကား၃စီးမှာ တရိပ်ရိပ် မောင်းနှင်လာရင်း နေ့ခင်း ၁၂နာရီကျော်ကျော်တွင် မြို့ငယ်လေး တခုသို့ ရောက်ရှိလာကာ ထမင်းစားနားကြတော့သည်။ကားဆရာများမှာလည်း ကားများ စစ်ဆေးကာ ထမင်းစားနေကြသည်။နေ့လည် ၁နာရီခွဲ တွင် ထိုမြို့ငယ်လေးမှ ထွက်ခွာလာရာ ချယ်ရီခိုင့်ဘေးခုံတွင် လူတစ်ယောက် ရောက်ရှိလာတော့၏။ ” ဟင် … ကိုနိုင်ထူး ” ” ဟုတ်တယ် … ချယ်ရီ … အထွက်တုန်းက ဦးလေးတို့ ရှေ့ကားနဲ့ လိုက်လာတာ … ကားလေးက လူကျပ်တာနဲ့ … ချယ်ရီတို့နဲ့ အတူလိုက်ရတော့မှာ ” ချယ်ရီခိုင်မှာ ခုမှ သဘောပေါက်သွားရသည်။နိုင်ထူး၏ ကြိုတင်စီစဉ်မှု့အားတွေးမိကာ ဘေးတိုက်ခုံမှ ဖြူဖြူဝင်းအား ပြုံးပြလိုက်မိသည်။ဖြူဖြူဝင်းမှာလည်း ချယ်ရီခိုင်အား ပြန်ပြုံးပြကာ ချယ်ရီခိုင်ဘေး ဝင်ထိုင်သော နိုင်ထူးအား မေးငေါ့ပြလိုက်၏။ထမင်းစားပြီးချိန် တရိပ်ရိပ် တငြိမ့်ငြိမ့် မောင်းနှင်နေသော ကားကြီးပေါ်တွင် စကားသံများ ဆိတ်ငြိမ်သွားကာ တချို့အိပ်သွားကြတော့သည်။လမ်းမကြီးပေါ် ကားကြီးများမှာ ပုံမှန်လေးမောင်းနေရင်း မကြာမှီ ကားတစီးလုံး ငြိမ်သက်သွား၏။ကားတစ်စီးလုံး ငြိမ်နေပေမယ့် ကားနောက်ဆုံးခုံ တံခါးပေါက်ဘေးတွင် ထိုင်နေသော ချယ်ရီခိုင်၏ ပေါင်ကြားတွင်းမှ နိုင်ထူးလက်တဖက်မှာ မငြိမ်ပဲ လှုပ်ရှားခါရမ်းနေတော့သည်။ ” အ …… ရှီးးးး းးးး … ကိုနိုင်ထူး … ခဏ … ချယ်ရီ စောင်လေးခြုံထားပေးမယ် ” ချယ်ရီခိုင်မှာ နောက်ဆုံးခုံဖြစ်သော်လည်း ဘေးတိုက်ခုံမှ ဖြူဖြူဝင်းတို့ အမှတ်တမဲ့ နိုးလာလျင် နိုင်ထူးမှ သူမပေါင်ကြားနိုက်နေသည်ကို တွေ့မြင်သွားမှာ စိုးရိမ်နေသည်။အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးအား အောက်သို့ လိပ်ချွတ်ရာဘယ်ဘက်ခြေထောက်မ၍ ညဘက်ခြေသလုံးနား ကပ်ထားလိုက်၏။ ပြတင်းပေါက်နှင့်ကပ်လျက်ထိုင်နေသည်မို့ နိုင်ထူးကိုယ်လုံးကွယ်နေသဖြင့် ဖြူဖြူဝင်းတို့ကြည့်လျင်လည်း ရုတ်တရက် သူမအား မမြင်နိုင်ပေ။နိုင်ထူးမှာလည်း ချယ်ရီခိုင့် အဖုတ်လေးအားနိုက်ရာ ကာမစိတ်ကြွနေသဖြင့် သူမစိတ်တိုင်းကျ ထိုင်ခုံကျောမှီတွင် အသင့်ပါသော စောင်အပါးလေးယူကာ ချယ်ရီခိုင့်အား ခြုံပေးလိုက်၏။နိုင်ထူးက ဘေးတိုက်အနေထားဖြင့် စောင်အနားစလေးမကာ ညာဘက်လက်သွင်း၍ ချယ်ရီခိုင် အဖုတ်လေးအား ပြန်နိုက်နေပြန်သည်။
ချယ်ရီခိုင်တစ်ယောက် စောင်အပေါ်အနားစလေး ပုခုံးထိဆွဲခြုံကာ မျက်လုံးလေးစင်းပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်အား ရသလောက် ဖြဲပေးထားလိုက်၏။သူမအဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း နိုင်ထူး လက်ခလယ်လေးက အထက်အောက်ကစားရင်း အစိလေးအား ချိတ်ကော်ပေးရာ ထိုင်ရင်းတန်းလန်း ခါးလေးက ဆက်ကနဲ့ တုန်တုန်သွားသည်။အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်ထွက်နေသော စောင်ခေါင်းပေါက်လေးထဲ နိုင်ထူးလက်ချောင်းလေး ဝင်ရောက်လာစဉ် သူမလက်ကလေးဖြင့် နိုင်ထူးလက်ကောက်ဝတ်အား ဖမ်းကိုင်ထားလိုက်ရသည်။ ” ဘာလို့လဲ … ချယ်ရီရ ” နိုင်ထူးမှာ စောက်ခေါင်းထဲ လက်ခလယ်ဖြင့်မွှေပေးရင်း အသံနှိမ့်ကာ ချယ်ရီခိုင်အား မေးလိုက်၏။ချယ်ရီခိုင်မှာ ပြန်မဖြေပဲ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ နိုင်ထူးလက်ကောက်ဝတ်အား အုပ်ကိုင်ရင်း သူမအဖုတ်လေးထဲ လက်ချောင်းလေးအား လိုသလောက်လေး အထုတ်သွင်းလုပ်နေတော့သည်။နိုင်ထူးမှာ လက်ခလယ်အား ရသလောက်ဆန့်ကာ ချယ်ရီခိုင့်စိတ်တိုင်းကျလေး လက်နှင့်လိုးပေးနေ၏။အတော်ကြာကြာလေး ကလိပေးရာ လက်ချောင်းလေးအား ချယ်ရီခိုင့်စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများက ညှစ်ပေးနေသည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ရပြန်သည်။ချယ်ရီခိုင့်မျက်နှာလေး နဖူးကြောများကြုံ့ကာ နိုင်ထူးလက်ကောက်ဝတ်အား သူမလက်ဖြင့်ထိန်းကာ ခပ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားလာတော့၏။ အိ့ … ကနဲ့ ရှိုက်သံလေးနဲ့အတူ နိုင်ထူးလက်ခလယ်လေး နွေးကနဲ့ ခံစားလိုက်ရသည်။နိုင်ထူးမှာ ချယ်ရီခိုင် ပြီးသွားမှန်းသိသည်နှင့် လက်ခလယ်အား တရပ်စပ် ထိုးမွှေးပေးရာ ချယ်ရီခိုင်ပေါင်တန်လေးများ လိမ်ကျစ်လာကာ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများက နိုင်ထူးလက်ချောင်းလေးအား ညှစ်ထားရင်း စောက်ရည်များ တလဟော ထွက်ကျလာ၏။နိုင်ထူးလက်အား စောက်ပတ်လေးထဲမှ ဆွဲထုတ်ကာ သူမအိတ်ထဲမှ တစ်ရှုးစက္ကူထုပ်လေးထုတ်ယူကာ စောက်ပတ်လေးအား သန့်ရှင်းပစ်သည်။ခြုံထားသော စောင်လေးအား ဖယ်က မတ်တပ်ရပ်ရင်း ညာဘက်ခြေသလုံးပေါ် လိပ်ကပ်ထားသော အတွင်းခံအား ပြန်ဝတ်ကာ ထမိန်အား ရှေ့နောက်လှည့်ဝတ်လိုက်ရ၏။ ရေဗူးအားဖွင့်၍ အဝသောက်ကာ ခန္ဓာကိုယ်အား နှောက်မှီရင်း မှေးနေလိုက်ပြန်သည်။အိပ်ပျော်နေတုန်း သူမဘယ်လက်လေးအား တဇပ်ဇပ်အသားချင်းလာထိကပ်နေသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကာ ဘယ်ဘက်သို့ ဆွေကြည့်လိုက်၏။နိုင်ထူးမှာ စောင်ခြုံထားလျက် သူ၏ညာဘက်လက် စောင်ခြုံတွင်း တုန်ခါနေသည်ကို မြင်နေရသည်။ချယ်ရီခိုင်မှာ အိမ်ထောင်သည်တစ်ယောက်မို့ နိုင်ထူး ဂွင်းထုနေမှန်း ချက်ချင်း ရိပ်မိလိုက်သည်။ခါးညွတ်ကာ ဘေးတိုက်ခုံရှိ ဖြူဖြူဝင်းတို့ဘက် လှမ်းကြည့်ရာ အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်နှင့် သူမဘယ်လက်လေးအား နိုင်ထူးစောင်ခြုံထဲ သွင်းလိုက်တော့၏။နိုင်ထူးဂွင်းထုနေသော လက်အား အုပ်ကိုင်စဉ် နိုင်ထူးတစ်ယောက် ဘယ်ဘက်ခြေထောက်အား ခုံပေါ်ဒူးထောင်တင်လိုက်သည်။ ဖြူဖြူဝင်းတို့ဘက်မှ ကြည့်လျှင်ဘယ်ဖက်ဒူးထောင်ထားသဖြင့် သူ၏ညာဘက်ခြမ်းမှ ချယ်ရီခိုင်အား ရုတ်တရက် မမြင်နိုင်တော့ပေ။စောင်အားပုခုံးထိဆွဲတင်ကာ ညာဘက်ခြမ်းအား လှန်ထားလိုက်သည်။စောင်အောက်၌ ပုဆိုးခါးပုံစမှာ ပြည်၍ ပေါင်လယ်ထိလျောကျနေကာ ပေါင်ကြားမှ လီးက ထောင်မတ်နေ၏။
လီးတစ်ဝက်လောက်မှ ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုနေသောလက်အား ခွာ၍ သူ့လက်အား အုပ်ကိုင်ထားသော ချယ်ရီခိုင်လက်အား လီးတန်ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ချယ်ရီခိုင်မှာ နိုင်ထူးအား စောက်ပတ်သာယက်ခိုင်းပြီး အလိုးမခံခဲ့ပေ။ခုလိုသူမဘေးနား ဂွင်းထုနေသော နိုင်ထူးအား သနားစိတ်ဝင်ကာ သူမကိုယ်တိုင် ဂွင်းတိုက်ပေးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ ပထမဆုံးအကြိမ် နိုင်ထူးလီးအား ဆုပ်ကိုင်ရာ လင်ဖြစ်သူဖြိုးသူနှင် အတုတ်က သိပ်မကွာကြောင်းခံစားသိရှိလိုက်ရသည်။နိုင်ထူးမှ စောင်လှပ်ပေးသဖြင့် အမှတ်မထင်ကြည့်မိရာ နိုင်ထူးလီးမှာ လီးအရည်ပြားရှည်သဖြင့် ဒစ်ဖူးအားဖုံးအုပ်ထားသည်ကို မြင်တွေ့နေ၏။စိတ်ထဲမရိုးမယွလေးဖြစ်ကာ ခန္ဓာကိုယ်အား နိုင်ထူးဘက်စောင်းကပ်ရင်း လီးအရည်ပြားအား ဒစ်ပေါ်အောင် ဖြဲချလိုက်သည်။နိုင်ထူးဆီမှ ခပ်တိုးတိုးညည်းသံလေးကြောင့် လီးအား ထပ်မဖြဲပဲ နိုင်ထူးမျက်နာအားကြည့်နေပြန်၏။နိုင်ထူးမှာ ချယ်ရီခိုင်က လီးအားခပ်ဖွဖွ ပွတ်သပ်ပေးနေရာမှ လီးအားဖြဲချလိုက်သဖြင့် ဒစ်ဖူးအောက်မေးသိုင်းကြိုးလေးတင်းကနဲ့ဖြစ်ကာ ပူကနဲ့ခံစားလိုက်ရတော့သည်။ ” ဆောရီးနော် … ကိုနိုင်ထူး … နာသွားလား ” ” ရပါတယ် … ချယ်ရီရဲ့ … ရုတ်တရက်မို့ပါ … ဖြဲကြည့်လေ ” ” အရည်ပြားက … ထိပ်ထိဖုံးနေတာလား ” ” ဟုတ်တယ် ချယ်ရီ … ငယ်ငယ်ကတည်းကပဲ … ဘာဖြစ်လို့ ” ” ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး … ကျမ မမြင်ဖူးလို့ပါ ” ” ချယ်ရီယောင်္ကျားလီးထက် … သေးလား ” ” အာ … မသေးပါဘူး … အတူတူလောက်ပဲ ” နိုင်ထူးစကားကြောင့် ချယ်ရီခိုင်မှာ အိမ်တွင်ကျန်ရစ်သော ဖြိုးသူအား သတိရမိသွား၏။စိတ်ထဲ နိုင်ထူးလီးနှင့် ဖြိုးသူလီးအား ယှဉ်ကြည့်ရာ ဖေါ်မပြတတ်တော့ စိတ်ခံစားမှု့လေးဖြစ်လာကာ ရင်ထဲ သိမ့်ကနဲ့ဖြစ်သွားတော့သည်။လင်ဖြစ်သူနောက်ကွယ်တွင် သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ဦး၏လီးအား ဂွင်းထုပေးနေမိသဖြင့် အနည်းငယ်စိတ်ထွေလာရ၏။နိုင်ထူးမှ သူမလက်လေးအား ကိုင်ကာ အထက်အောက်ကစားတော့မှ သတိပြန်ကပ်လာရသည်။စကားမပြောကြတော့ပဲ နှစ်ဦးသား ငြိမ်သက်ကာ နိုင်ထူးတစ်ယောက် မျက်လုံးလေးစင်းနေစဉ် ချယ်ရီခိုင်မှာ လီးအရည်ပြားအား အဆုံးထိဖြဲချလိုက် အပေါ်သို့ပြန်စုကြည်လိုက်နှင့် လီးထိပ်မှစိမ့်ထွက်လာသော အရည်ကြည်လေးများအား လက်ညိုးကွေးလျက်အနေထားဖြင့် သပ်ချပေးသည်။ တဖြည်းဖြည်းလီးမှ တဒုတ်ဒုတ်နှင့် သူမလက်လေးထဲ သွေးတိုးလာရာ နိုင်ထူးတစ်ယောက် ပြီးတော့မည်မှန်း သိရှိလိုက်သည်။ခပ်သွက်သွက်လေး ပွတ်တိုက်ပေးရာ နိုင်ထူး ညာလက်က သူမပုခုံးအား သိုင်းဖက်ကာ နို့အုံလေးအား ညှစ်ချေလာ၏။တဆက်ထဲလိုလို နိုင်ထူးက ဘေးတိုက်အနေထားဖြင့် နူတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ကာ လရည်များပန်းထုတ်နေ၏။ချယ်ရီခိုင်လည်း လီးအရည်ပြားအား ခပ်မြန်မြန်လေး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ကစားပေးနေသည်။ လက်ချောင်းကြားလေးထဲ လရည်ပူပူများ စီးကျလာသည်အထိ တိုက်ပေးရင်း ခဏအကြာမှ လွတ်ပေးလိုက်သည်။နှုတ်ခမ်းချင်းခွာ၍ နိုင်ထူးလီးအား ကြည့်ရာ လီးထိပ်ပေါက်တွင် လရည်ဖြူဖြူလေးစို့နေရင်း တဇပ်ဇပ်တုန်နေသည်ကို မြင်နေရ၏။ ” အားးး … ချယ်ရီရယ် … ကောင်းလိုက်တာကွာ ” နိုင်ထူးတစ်ယောက် ချယ်ရီခိုင့်ပါးပြင်လေးအား တဖွဖွနမ်းကာ ပုဆိုးအား ပြန်ဝတ်ရင်း စောင်ပြန်ခြုံထားလိုက်တော့သည်။ချယ်ရီခိုင်မှာ သူမဘယ်ဘက်လက်ချောင်းလေးများကြားကက်နေသော လရည်များအား တစ်ရှုးဖြင့် သန့်ရှင်းနေစဉ် နိုင်ထူးမှာလည်း လရည်စပြီးပန်းချိန်စင်သွားသော ရှေ့ခုံနောက်ကျောဘက်အား တစ်ရှုးဖြင့် သုတ်ပစ်နေရလေတော့သည်……ပြီး။
ကာမသိဒ္ဓိပြီးပြည့်စုံပါစေ။
မူရင်းရေးသားသူအား လေးစားလျှက်ပါ။
