by ဒီ ဇာတ်လမ်းမှာ အဓိက ဇာတ်ကောင်က ရဲလွန်း ။ ရဲလွန်းသည် ဆင်းရဲတွင်း နက်တဲ့ အခြေခံ လူတန်းစား မိသားစုထဲမှာ ပေါက်ဖွားလာတဲ့ ကောင်လေး တယောက် ။ အဖေက စက်ရုံတရုံက အလုပ်သမား ။ အမေက ဈေးရောင်းသည် ။ တဦးတည်းသော သား ငဆိုးလေး ။ ပိန်ပါးလို့ အရပ်မြင့်တယ်လို့ ပို ထင်ရသည် ။ ငယ်ငယ်ထဲက အစားထက် ကစားကို ပိုမက်နေခဲ့တာမို့ရယ်..မရှိဆင်းရဲသား နင်းပြား ဘဝတွေမို့ မစားနိုင်တာရယ်ကြောင့် ရဲလွန်းသည် ပြားချပ်ချပ် ပိန်ကပ်ကပ်ကလေး ။ အသက်၁၉နှစ် ကောင်လေး ။ ဆံပင်က ရှည်သည် ။ လိန်ကောက်နေတဲ့ ဆံပင်နီကြောင်ကြောင်တွေက ပုခုံးအထိ ရှည်သည် ။ လက်ကြော မတင်းတဲ့ လူပျင်းကလေး ။ ရဲလွန်းသည် ကျောင်းလည်း မတက်ချင်..စာလည်း မကျက်ချင်. တအားဖျင်းတဲ့ လူဖျင်းကလေး လို့ သူ့ကျောင်းက ဆရာ ဆရာမတွေက ပြောတာ ခံရတဲ့ကောင် ။ ဖျင်းလည်းဖျင်း ပျင်းလည်းပျင်းတဲ့ ရဲလွန်းသည် ဆေးခြောက်တော့ ရှူတတ်သည် ။ ဆေးခြောက်ရှူပြီး ချောင်ကောင်းကောင်း တနေရာရာမှာ နှပ်နေချင်တာက သူ့အကျင့် ။ သူ့ဝါသနာ ။ သူက အဲလို နှပ်နေ အိပ်နေတာကို “ ယူတယ်…” လို့ သုံးနှုံးတတ်သည် ။ နေရာယူနေသည် ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ် တဲ့ ။ သူ ဝါသနာ ပါတာက မိန်းမ ။ မိန်းမ ဝါသနာကြီး တဏှာက တအားကြီးတဲ့ နှာဘူးလေး ။ ရဲလွန်းသည် ငယ်ငယ်လေးထဲက အတန်းကျ ကျောင်းသားကြီးတွေရဲ့ လမ်းပြသင်ကြားပေးတာတွေကြောင့် မိန်းမနဲ့ ယောကျ်ားလိင် ဆက်ဆံတာတွေကို သူ သိနေသည်.. နားလည်နေသည်။ ဓါတ်ပုံတွေ မြင်ဘူးသည် ။ မြန်မာ အပြာဇာတ်လမ်း စာအုပ်လေးတွေ ရော နိုင်ငံခြားက ရောင်စုံပုံစာအုပ်တွေကိုရော ကြည့်ဖူးသည် ။ ဒီ အတန်းကျ ကျောင်းသားကြီးတွေကြောင့်ဘဲ ရဲလွန်းသည် လက်နဲ့အာသာဖြေဖျောက်( ကွင်းတိုက် ) တတ်သွားတာ ဖြစ်သည် ။ ကွင်းတိုက်တတ်သွားတဲ့အခါ မိန်းမချောချောတွေကို မှန်းဆပြီး တနေ့ကို သုံးလေးခါထပ် မနည်း သူ ကွင်းတိုက်တော့တာဘဲ ။ ရဲလွန်းသည် အပြာစာအုပ်တွေထဲက မိန်းမ ဝတ်လစ်စလစ် ပုံတွေကို ကြည့်ရတာကို အားမ၇ဘူး ။ အပြင်မှာလည်း မိန်းမတွေရဲ့ ကိုယ်လုံးတီးကိုယ်တွေကို ကြည့်ချင်လာသည် ။ မိန်းမတွေ ရေချိုးတာကို သူ ချောင်းကြည့်တတ်လာသည် ။
ရဲလှနျးတို့ နတေဲ့ ရပျကှကျက ကွမျးသညျ ။ အောကျဆုံး အလှှာက လူတှေ နကွေတော့ ဆဲသံဆိုသံတှကေ အခြိနျအခါမရှေး မိုးမှှနျနအေောငျ ကွားနရေသညျ ။ ယောကြျားတှရေော မိနျးမတှရေော သူတို့ရငျထဲက ဒေါသတှမေကြနေပျမှုတှကေို ရငျ့ရငျ့သီးသီး ထုတျဖေါျကွသညျ ။ ရဲလှနျးရဲ့ မိဘနှဈပါးကလညျး အဆဲသနျသညျ ။ သူ့အမကေ သူ့ကို ခေါျတာက “ စောကျပတျစားလေး ” “ဖါခေါငျးလေး ” တဲ့ ။ အမွဲတစေ ရိုကျကွထိုးကွ ခုတျကွထဈကွတှေ ဖွဈနတေတျတာမို့ တခြို့က “ မက်ခရာနယျမွေ ” လို့ တငျစား ခေါျဝေါျကွသညျ ။ အရငျတုံးက ရုပျရှငျလား ..ရုပျပွလား ရှိခဲ့ဘူးသညျလေ..။ မက်ခရာဓါး…ဆိုတာ ။ ရဲလှနျးတို့ အိမျနဲ့ ကပျရကျ နံရံဘဲ ခွားတဲ့ တဖကျခနျးမှာ ရပျကှကျဈေးလေးထဲမှာ အထညျရောငျးတဲ့ ဒေါျထားထားညှနျ့ နသေညျ ။ အသကျ သုံးဆယျလောကျ တရုတျသှေးပါတဲ့ အသားဖွူဖွူ ကိုယျလုံးတောငျ့တောငျ့ မိနျးမ ။ အပြိုကွီးလို့ ပွောကွတာဘဲ ။ ရဲလှနျးရဲ့ အမေ ဒေါျခငျသနျးကလညျး ဒီဈေးလေးထဲမှာဘဲ ငါးရောငျးတော့ ဒေါျထားထားညှနျ့နဲ့ ခငျသညျ ။ နတောကလညျး ကပျရကျ ဆိုတော့ အဆကျအဆံ အကူးအလူး ရှိသညျ ။ ဒေါျထားထားညှနျ့ ရခြေိုးပွီ..အဝတျလဲပွီ ဆိုရငျ ရဲလှနျးသညျ လူလဈ၇ငျ အမွဲလို ခြောငျးကွညျ့လေ့ရှိသညျ ။ သူ့မိဘတှေ အိမျမှာ မရှိကွတဲ့ အခြိနျ သူ အထပျခိုးပေါျကနေ ခြောငျးကွညျ့တဲ့အခါ ဒေါျထားထားညှနျ့ရဲ့ ဖှံ့ထှားတဲ့ ရငျသားကွီးတှေ…စှငျ့ကားတဲ့ တငျပါးကွီးတှကေို စူးစိုကျကွညျ့ရငျး ပုဆိုးကို လှနျပွီး ကှငျးတိုကျတော့တာဘဲ ။ တခါတရံမှသာ သူမရဲ့ ပေါငျကွားဂှဆုံနရောက မိနျးမကိုယျကွီးကို သူ မွငျရတတျသညျ ။ အမှှေးမဲမဲတှနေဲ့ ဒီ အငျ်ဂါစပျကွီးကို စတှေ့ရတဲ့ အခြိနျတုံးက ဆိုရငျ ရဲလှနျးသညျ ခွတှေေ လကျတှေ တဆတျဆတျ တုနျရငျပွီး သူ့ဖှားဖကျတောျ လိငျတနျဟာလညျး မတျမတျကို ထောငျပွီး ကှငျး တခကြျနှဈခကြျဆောငျ့လိုကျတာနဲ့ သုတျတှေ ဖှားကနဲ ဖှားကနဲ ထှကျပွီး ပွီးသှားရသညျ ။ ရဲလှနျးက သူ့အတနျးက သူ့သငျဆရာမွငျဆရာ အတနျးကြ ကြောငျးသားကွီးတှကေို အိမျကပျရကျက သူခြောငျးနကြေ ဒေါျထားထားညှနျ့အကွောငျးကို ပွောပွလေ့ရှိသညျ ။ အထူးသဖွငျ့ မိနျးမ အတှေ့အကွုံ မြားခဲ့တဲ့ “ သနျးေ၀ ” က ရဲလှနျးကို မွှောကျပေးသညျ ။ အဲဒီ ဒေါျထားထားညှနျ့ကို အတငျး ကွံဖို့ နေ့စဉျ မွှောကျပငျ့ပေးသညျ ။ ရဲလှနျးလညျး သနျးေ၀ ပွောသလို ဒေါျထားထားညှနျ့က တယောကျထဲ အထီးကနြျနတေဲ့ အပြိုကွီးမို့ ယောကြျားဆာနတောကွောငျ့ သူ အတငျး တကျကွမျးရငျ လကျခံလိမျ့မယျ လို့ ထငျသှားသညျ ။တနေ့မှာ ရဲလှနျး အိမျမှာ တယောကျထဲ ရှိနခေိုကျ တဖကျအိမျက ဒေါျထားထားညှနျ့ ရခြေိုးနတေဲ့ အသံကို ကွား လိုကျရလို့ ပွေးခြောငျးပမေယျ့ သူခြောငျးနိုငျတဲ့ အခြိနျ ဒေါျထားထားညှနျ့က ရခြေိုးလို့ ပွီးသှားလို့ ထမိနျရငျလြားနဲ့ အိမျထဲကို ပွနျဝငျနပွေီ ။ ရဲလှနျးလညျး အနညျးဆုံး အဝတျလဲတဲ့အခြိနျ ဟိုဟာဒီဟာလေးမြား မွငျရလမေလား ဆိုပွီး ဒေါျထားထားညှနျ့ရဲ့ အိပျခနျးထဲကို အပေါကျရှာပွီး ခြောငျးကွညျ့လိုကျသညျ ။ “ ဟာ….” ရဲလှနျးရဲ့ ပါးစပျက အသံထှကျမသှားအောငျ မနညျး သတိထားလိုကျရသညျ ။ သူ မွငျလိုကျရတာက လုံး၀ ထငျမထားတာကွီး ။ ဒေါျထားထားညှနျ့သညျ အိပျခနျးထဲမှာ ကိုယျတုံးလုံးကွီး ဖွဈနသေညျ ။ ဖွူဖှေးပွီး တောငျ့ထှားတဲ့ ကိုယျလုံးတီး မိနျးမတယောကျကို မွငျလိုကျရလို့ လူပြိုပေါကျ လူပြိုရိုငျးကလေး ရဲလှနျးသညျ မကြျလုံးအပွူးသားနဲ့ ပေါငျတနျကွားက တောငျထနတေဲ့ လိငျတနျကို လကျတဖကျနဲ့ ဆုပျကိုငျရငျး တုနျတုနျရီရီ ဖွဈနသေညျ ။ ဒေါျထားထားညှနျ့က သူ့အိပျရာပေါျမှာ လှဲလိုကျပွီး မကြျလုံးတှေ စုံမှိတျလို့ လကျတဖကျက ဖှံ့ထှားတဲ့ ရငျစိုငျ တလုံးကို ဆုပျကိုငျ ကနြျတဲ့ လကျတဖကျက ပေါငျကွားက ခုံးထနတေဲ့ အငျ်ဂါစပျကွီးကို အုပျကိုငျပွီး တဟငျးဟငျးနဲ့ ဖီလငျတှေ တကျနသေညျ ။
ဟာ…သန်းဝေကြီး ပြောသလို လီးဆာလို့ ဖီးလ်တက်နေပြီ ထင်တယ်…..။ လိင်တန်ကို ကွင်းထု ပွတ်တိုက်ရင်း ဆက်ချောင်းနေလိုက်တော့ ဒေါ်ထားထားညွန့်သည် သူမ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်တိုက်နေတာကိုပါ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ပါးစပ်ကလည်း ခပ်တိုးတိုး တဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်း ငြူနေသည် ။ ရဲလွန်းလည်း တဖက်အိမ်ထဲကို ပြေးသွားပြီး ဒေါ်ထားထားညွန့်ကို တက်လုပ်လိုက်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဖြစ်မိနေသည် ။ ကြောက်ကလည်း ကြောက်သည် ။ သူတို့ ရပ်ကွက်သည် ခုတ်ထစ်ရိုက်နှက်တာတွေ အမြဲ ဖြစ်နေတဲ့ ကြမ်းတမ်းတဲ့ စရိုက်တွေနဲ့လူတွေ များပြားလွန်းလို့ နေ့စဉ်လိုလိုဘဲ ရပ်ကွက်ထဲကို ရဲတွေ လာလာပြီး ဆွဲကုတ် သွားတာတွေကို သူ မြင်ဘူးနေသည် ။ ဒေါ်ထားထားညွန့် အလိုမတူဘဲ အော်လိုက်မှ လက်ထိပ်တန်းလန်းနဲ့ ဂတ်တဲကို ပါသွားမှာကိုလည်း လန့်သည် ။ ကြည့်နေတဲ့ အချိန် ဒေါ်ထားထားညွန့်ရဲ့ လက်ချောင်းတွေဟာ အင်္ဂါစပ်ကြီးထဲကို တစွပ်စွပ်နဲ့ ဝင်ထွက်နေပြီ ။ ဟာ…သူ တကယ် ဆာနေတာဘဲ …. လုပ်ကလည်း လုပ်ချင်..လန့်ကလည်း လန့်နဲ့ ကွင်းကိုဘဲ ဖိဆောင့်ထုနေမိရသည် ။ တဖက်အိမ်က ဒေါ်ထားထားညွန့် တယောက် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကာမ အရှိန် မြင့်မားလာပြီး တအီးအီး နဲ့ အသံကျယ်လာသလို ဒီဖက်က ချောင်းကြည့်ပြီး ကွင်းထုနေတဲ့ ရဲလွန်းလည်း အရှိန်တက်လာပြီး ကွင်းကို တအားဆောင့်ထုနေသည် ။ ဒေါ်ထားထားညွန့်သည် လက်နဲ့ ပွတ်နှိုက် အာသာဖြေနေရာက ဖျတ်ကနဲ ရဲလွန်း ရှိနေတဲ့ နံရံဖက်ကို စူးစိုက် ကြည့်လိုက်သည် ။ ရဲလွန်းဖက်က အသံတခုခုကို ကြားလိုက်လို့ ဖြစ်နိုင်သည် ။ အိုး….ဒေါ်ထားထားညွန့် လှဲအိပ်နေရာက ထလာပြီ ။ နံရံအနားကို တိုးကပ်လာသည် ။ ရဲလွန်းလည်း ချောင်းနေရာကနေ မျက်လုံးတွေကို နံရံအပေါက်ကနေ ခွာလိုက်သည် ။ “ ဟေ့..ဟိုဖက်က ရဲလွန်း မဟုတ်လား…မသာလေး….” ရဲလွန်းလည်း ကြောက်လို့ ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ငြိမ်နေသည် ။ အရည်ကြည်တွေ စီးကျနေတဲ့ သူ့လိင်တန်ကိုတော့ ခလယ်လောက်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲ ။ “ ဟဲ့ စောက်ကောင်လေး…နင် ငြိမ်မနေနဲ့..နင်ချောင်းတာ ငါသိလို့ တမင်တကာ လုပ်ပြနေတာ..နင် ကွင်းထုနေတယ် မဟုတ်လား…..ဟဲ့ ရဲလွန်း…ငါခေါ်နေတယ်လေ..မကြားဖူးလား…..” ရဲလွန်းလည်း “ ကြားတယ်…ကြီးတော်…” လို့ သံတုန်တုန်နဲ့ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။ “ ဒီဖက်ကို လာခဲ့..နောက်ဖေးတံခါး စေ့ရုံတင် စေ့ထားတယ်…” “ ဟုတ်..ကြီးတော်….” လို့ ရဲလွန်း ဖြေလိုက်ရင်း ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်ပြီး ထပ်ခိုးပေါ်က ဆင်းသည် ။ လှေခါးဆင်းတဲ့အချိန် ဒူးတွေ က တုန်ခါနေသည် ။ လိင်တန်ကတော့ မတ်မတ်ထောင်နေဆဲပါဘဲ ။
အိမ်အနောက်ဖက်ကို ထွက်လိုက်ပြီး တဖက်က ဒေါ်ထားထားညွန့်ရဲ့ အိမ်ရဲ့ လှေခါးသုံးထစ်ကို တက်လိုက်ပြီး နောက်ဖေးတံခါးကို တွန်းကြည့်သည် ။ ဒေါ်ထားထားညွန့် ပြောသလိုဘဲ တံခါးက စေ့ရုံတင် စေ့ထားတာ တွေ့ရလို့ အသာတွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်လိုက်သည် ။ ထပ်ခိုးပေါ်က ဒေါ်ထားထားညွန့်က “ လာခဲ့ ရဲလွန်း….” လို့ အသံတိုးတိုးနဲ့ ခေါ်လိုက်တာကို ကြားလိုက်ရသည် ။ ဟီး…သန်းဝေကြီး ပြောတာ မှန်နေပြီပေါ့…..စော်ကြီး တအား ထန်နေပြီ..ငါ့ကို ခေါ်လိုးခိုင်းတော့မယ်..ဟီး…ဟီး… ပွတာဘဲ…..။ ဒေါ်ထားထားညွန့်သည် အခုတော့ ထမိန်ကို ရင်လျားထားသည်ကို ထပ်ခိုးပေါ် ရောက်သွားတဲ့အခါ ရဲလွန်း တွေ့လိုက်ရသည် ။ “ နှာဘူးလေး….ကဲ ပုဆိုး ချွတ်စမ်း..ကြည့်ရအောင်..နင့်လီးကို…” လို့ ပြုံးစိစိနဲ့ ပြောရင်း ရဲလွန်းရဲ့ ပုဆိုးကို ဒေါ်ထားထားညွန့်က ဖျတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည် ။ ရဲလွန်းလည်း သူ့စိတ်ကူးတွေဟာ တကယ် ဖြစ်လာနေပြီမို့ တအား စိတ်တွေ ပျော်သွားပြီး စောစောကလို တအားနင်း ကြောက်မနေတော့ဘူး ။ “ ကြီးတော်….ကြီးတော်လည်း ချွတ်လိုက်လေ..စောစောက တအားကြည့်ကောင်းတယ်ဗျာ…” လို့ပြောလိုက်ပြီး ဒေါ်ထားထားညွန့်ရဲ့ ရင်လျားထားတဲ့ ထမိန်ကို ဆွဲဖြုတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။ “ ဟွန်း…သေနာလေး..နင် ငါ့ကို ရေချိုး လည်းချောင်း..သနပ်ခါးလိမ်းလည်း ချောင်း..နှာထ ကွင်းထုနေတာ ငါ မသိ ဘူး မထင်နဲ့..တကထဲ လူကဖြင့် လက်တောက်လောက်…” ပြောလို့မှ မဆုံးသေး..ရဲလွန်းက သူ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်လို့ ဒေါ်ထားထားညွန့်လည်း ရဲလွန်း ပေါင်ကြားကို မော့ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ တုတ်ဖြိုးရှည်လျားတဲ့ ရဲလွန်းရဲ့ လိင်တန်ကို တွေ့သွားလို့ ပါးစပ် အဟောင်းသားနဲ့ အံ့သြသွားသည် ။ “ ဟယ်….လီးက တော်တော် ကြီးတာဘဲ….ငါ…ငါ…ထင်မထားဘူး . . ” လူနံပိန် ကျွဲဂျိုလိန် ဆိုတဲ့ စကားက တယ်မှန်တာဘဲ …..လို့ တီးတိုး ရေရွတ်ရင်း ရဲလွန်းရဲ့ လိင်တန်ကို ဆတ်ကနဲ ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည် ။ ရဲလွန်းရဲ့ပိန်ကပ်ကပ် ကိုယ်လုံးလေးကြောင့် သူ့လိင်ချောင်းက ပိုကြီးသည်လို့ ထင်နေရသလား မသိ ။ ဒေါ်ထားထားညွန့်သည် လုံးပတ်တုတ်တုတ်နဲ့ ပူနွေးနွေး လိင်ချောင်းကို ကိုင်ဆုပ်လိုက်ရတဲ့အခါ ကာမစိတ်တွေ က ထောင်းကနဲ ထသွား ရပြီး…“ ရဲလွန်း..နင် မိန်းမလိုးဖူးတယ် မဟုတါလား..” လို့ မေးရင်း သူ့လိင်ချောင်းကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ် လိုက်သည် ။ ရဲလွန်းက “ မလိုးဖူးသေးဘူးဗျ…” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။ “ ဟင်…တကယ့်စောက်ရူးလေး…ဟွန်း….သူ့ကိုယ်သူ ဟန်ပေးနေတာ…ကဲ..ကဲ….လာ…လာ….ငါလည်း ရမယ့် ရတော့လည်း တကယ့် လီးအသစ်ချပ်ချွတ်လေး ပါလား…..” လို့ ပြောရင်း ရဲလွန်းကို ပက်လက်လှန် ပေါင်ကားပေးပြီး အပေါ်က တက်မှောက်ခိုင်းပြီး လိင်တန်ထိပ်ကို အင်္ဂါစပ်ပေါက်ဝမှာ တေ့ကာပေးလိုက်သည် ။ “ ထည့်…ထည့်…..သွင်း..သွင်း…..” ဒေါ်ထားထားညွန့်ရဲ့ သင်ပြပေးမှုနဲ့ ရဲလွန်းသည် မိန်းမလိုးဖူးသွားသည် ။ ဒေါ်ထားထားညွန့် သည် ရည်းစားနဲ့ အရင်က လုပ်ဖူးခဲ့ပေမယ့် နှစ်ပေါင်း ကြာမြင့်နေခဲ့ပြီ ။ အခု ရဲလွန်းနဲ့ ပြန်လုပ်ဖြစ်တဲ့အချိန် ဒေါ်ထားထားညွန့်ရဲ့ အင်္ဂါစပ်မှာ အတွေ့အကြုံမရှိသေးတဲ့ မိန်းမတယောက်လိုဘဲ ကြပ်တည်းနေသည် ။
ရဲလွန်းလည်း ကျောင်းက သန်းဝေတို့လို ကျောင်းသားကြီးတွေကို သူ့အတွေ့အကြုံတွေကို ပြောလို့ မပြီးတော့ ။ ဒေါ်ထားထားညွန့်လည်း ပြတ်လပ်သွားခဲ့တဲ့ ယောကျ်ား လိင်ဆက်ဆံမှုနဲ့ ပြန်တွေ့ရလို့ အရင်ကလို သုန်သုန် မှုန်မှုန် မဟုတ်တော့ဘဲ စိတ်လက် ကြည်သာ သွက်လက်လာသည် ။ လစ်ရင် လစ်သလို ရဲလွန်းနဲ့ ဖြုတ်ကြသည် ။ ရဲလွန်းကိုလည်း ဒေါ်ထားထားညွန့်က မုန့်ဖိုးတွေ ပေးတတ်သည် ။ သူ့ကို ကောင်းကောင်း ဆန္ဒဖြည့်ပေးတဲ့ ဒီကောင်လေးကို ဒေါ်ထားထားညွန့် ဘောက်ဆူး ချရတာ ။ ရဲလွန်းလည်း ဒေါ်ထားထားညွန့်နဲ့ အမြဲ လုပ်ဖြစ်နေပြီး စားဖူးလာတောက စားနေကျ တင် မကဘူး ။ အသစ် အဆန်းလည်း ထပ်စမ်းကြည့်ချင်လာသည် ။ တခါ ရဖူးသွားတော့ ဒီလိုဘဲ ဆာလောင်မွတ်သိပ်ပြီး တိတ်တိတ်ပုန်း ကျိတ်စားချင်နေမယ့် အန်တီကြီးတွေ ရှိနေမှာဘဲ ဆိုပြီး အနီးအနား ကပ်လှည့်ကြံဖို့ လိုက်ရှာလေတော့သည် ။ နောက်ထပ် သူ ရနိုင်မယ်လို့ ထင်မိတဲ့ အန်တီအရွယ် မိန်းမတယောက်ကတော့ သူ့ရဲ့ အတန်းပိုင် ဆရာမ ဒေါ်မြမြနွယ် ပါဘဲ ။ ဒေါ်မြမြနွယ်သည် ယောကျ်ားနဲ့ ကွဲထားသည် လို့ သူ သန်းဝေတို့ဆီက သတင်းကြားဖူးထားသည် ။ ခါးသေးတင်ကားတဲ့ ဒေါ်မြမြနွယ်ကို သူတို့ ကျောင်းသားတွေက ကြည့်ကြည့်ပြီး ပစ်မှားနေကြတာကြာပြီ ။ ဒေါ်ထားထားညွန့်ကို စားနေကျ ရဲလွန်းသည် ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ်ကို စိတ်ကူးနဲ့ အဝတ်တွေ ချွတ်ကြည့်ပြီး ဆရာမကိုလည်း ဒေါ်ထားထားညွန့် လိုဘဲ ဖင်ထောင်ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးလိုက်ရရင် တအား အီဆိမ့်နေမှာဘဲလို့ ပစ်မှားပြီး ညဖက် ဆိုရင် အိပ်ရာထဲ ကွင်းထုမိလေသည် ။ ဒေါ်မြမြနွယ်လည်း စာညံ့တဲ့ စာထဲ စိတ်မပါတဲ့ ရဲလွန်းကို ခုံပေါ်တက်ခိုင်းပြီး ကြိမ်နဲ့ဆော်ရတာလည်း အကြိမ် မနည်းတော့လို့ စိတ်ပျက်နေတဲ့အချိန်ပါ ။ ရဲလွန်းရဲ့ မိဘတွေကိုလည်း ကျောင်းကို ခေါ်ပြီး သူတို့သားသည် စာကို စိတ်မပါ ..မဖတ်..မကျက် ဖြစ်နေတဲ့အကြောင်း ပြောပြခဲ့ပြီးတာလည်း အကြိမ်ကြိမ်ပါ ။ ဒေါ်မြမြနွယ်သည် ခင်ပွန်းဖြစ်သူက အင်္ဂလန်မှာ ပညာတော်သင် အဖြစ် ကျောင်းဆက်တက်ရင်း အဲဒီတိုင်းပြည်သူ တယောက်နဲ့ အကြောင်းပါသွားခဲ့လို့ ကွာရှင်းစာ လှမ်းတောင်းပြီး ကွာရှင်း ပြတ်စဲခဲ့လို့ တယောက်ထဲ အထီးကျန်နေတဲ့ မိန်းမ တယောက်ပါ ။ ခင်ပွန်းသည် ရှိစဉ်က နေထိုင်နေတဲ့ တထပ်တိုက်လေးမှာဘဲ တယောက်ထဲ ဆက်နေနေသည် ။ စာညံ့တဲ့ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေကို သူ့အိမ်ကို ခေါ်ပြီး ကိုယ်ဖိရင်ဖိ ပညာသင်ပေးလိုတဲ့ မွန်မြတ်တဲ့ စိတ်ထား ရှိသူမို့ ရဲလွန်းကို ပထမဆုံး အဖြစ် ကျောင်းဆင်းရင် သူနဲ့ တပါထဲ ခေါ်သွားပြီး သေသေချာချာ သင်ပေးဖို့ ဒေါ်မြမြနွယ် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။
သူမ စိတျထဲမှာ ရဲလှနျးသညျ ရိုးအတဲ့ နှမျးနှမျးပါးပါး ဆငျးရဲသား ကြောငျးသားလေး တယောကျ လို့ဘဲ ထငျမှတျ ခဲ့ပွီး အဒေါျအရှယျ မိနျးမကွီး တယောကျကို မှနျမှနျလေး စားသုံးနတေဲ့ တဏှာကွီးလှနျးတဲ့ လူလညျလေး တယောကျ ဆိုတာ လုံးလုံး မရိပျစားမိခဲ့ဘူး ။ဒေါျမွမွနှယျသညျ သူ့ကို ကွိမျလုံးနဲ့ရိုကျ ..အတနျးထဲမှာ ခုံပေါျတကျ ရပျခိုငျး ..နားရှကျဆှဲပွီး ထိုငျထလုပျခိုငျး..အမြိုးမြိုး ဒါဏျပေးတာလညျး အပွုံး မပကြျဘဲ မနကျ ဆိုရငျ “ မငျ်ဂလာပါ ဆရာမ ” ဆိုပွီး ပွေးလာ နုတျဆကျတတျတဲ့ ရဲလှနျးကို သနားမိသညျ ။ ပငျကိုယျ စိတျရငျးကောငျးတဲ့ ကောငျလေးဘဲ ဆိုပွီး သူ့ကို စာတောျလာအောငျ လုပျပေးမညျ လို့ စဉျးစားနသေညျ ။ သနျးေ၀ ဆိုတဲ့ ရဲလှနျးရဲ့ အကွံပေးကွီးကတော့ ရဲလှနျးတယောကျ ဒေါျမွမွနှယျ အတနျးရှေ့မှာ စာသငျနတေဲ့ အခြိနျ ကြောကျသငျပုံးမှာ မွဖွေူနဲ့ စာရေးနတေဲ့အခါ သေးကဉြျတဲ့ ခါးလေးရဲ့ အောကျက စှငျ့ကား လှပတဲ့ တငျပါးကွီးတှကေ တဆတျဆတျ တုနျရငျနတောကို ငေးမော ကွညျ့ပွီး စိတျတှေ ထကွှ နတောကို အမွဲ တှေ့နတေော့ မုနျ့စားဆငျးခြိနျမှာ ရဲလှနျးကို ခေါျပွီး ခပျတိုးတိုး နဲ့ “ ရဲလှနျး…မငျး ဆရာမကို လိုးဖို့ ကွံနသေလား..ငါ့လူ….” လို့ မေးသညျ ။ ရဲလှနျးကလညျး သနျးဝကေ သူ့ သငျဆရာ မွငျဆရာ အကွံပေးကွီးမို့ ဘူးမကှယျဘဲ “ ကိုသနျးဝရော…ရမယျ ဆိုရငျတော့ လုပျခငြျတာပေါ့ဗြာ..ဒီလောကျ ကောငျးတဲ့ ရဆေေးငါးကွီးဘဲ…” လို့ ပွနျဖွလေိုကျလသေညျ ။ သနျးဝလေိုဘဲ အတနျးကြ ကြောငျးသားကွီး မငျးထိုကျကလညျး ဆရာမ ဒေါျမွမွနှယျကို ကွိတျပွီး သဘောကနြသေညျ ။ မငျးထိုကျသညျ ရဲလှနျးလိုဘဲ စာသငျရတာကို စိတျ လုံး၀ မပါတဲ့အီးပေါလောကွီး ဖွဈသညျ ။ ဆရာဦးမွတျစံ ဆိုတဲ့ ဆရာတယောကျက မငျးထိုကျသညျ သုံးစားလို့ မရတဲ့ ခေါငျးထဲမှာ ခြီးဘဲ ရှိတဲ့ကောငျလို့ ဒေါသတကွီး အောျငေါကျဘူးသညျ ။ မငျးထိုကျသညျ စာမသငျခငြျဘဲ ရုပျရှငျမငျးသား လုပျခငြျနတေဲ့ကောငျမို့ ဆရာဦးမွတျစံ ဘယျလောကျဘဲ သငျပေးပေး သူ့ခေါငျးထဲကို ဘာမှ မဝငျဘူး ။ မှတျလဲ မမှတျမိဘူး ။ မငျးထိုကျက ရဲလှနျးကို အတနျးထောငျ့ကို ဆီဲ ခေါျပွီး…“ ဆရာမကို ငါ ကွိုကျနတေယျ ကောငျလေး..မငျးဖါသာ ရပျကှကျထဲက ကွီးတောျကွီးကို လိုးနစေမျးပါကှာ..လောဘမကွီးပါနဲ့ ခှေးကောငျလေး”လို့ ကွိမျးထားသညျ ။ ရဲလှနျးကတော့ မငျးထိုကျကို လူပေါကွီး တကောငျလို့ဘဲ မှတျယူထား ပုံရသညျ ။ စပျဖွဲဖွဲနဲ့ ဂရုကို မစိုကျဘူး ။ ဒေါျမွမွနှယျသညျ သူ့ယောကြျား ရှိနတေုံးက သူ့ယောကြျားရဲ့ ရုံးကားလေးနဲ့ ကြောငျးကို လာတတျပမေယျ့ သူ့ယောကြျားလညျး မရှိတော့တဲ့အခါ ဘတျဈကားနဲ့ဘဲ ကြောငျးကို လာ ကြောငျးက ပွနျသညျ ။ ဆရာမရဲ့ အိမျသညျ ကြောငျးနဲ့ သိပျ မဝေးလှဘူး ။ ဒီနေ့ ရဲလှနျးကို ဆရာမက ခေါျပွီး..“ ရဲလှနျး..မငျး မိဘတှကေို ဆရာမ ပွောခိုငျးတာ ပွောခဲ့ပွီးပွီလား….” လို့ မေးသညျ ။
ရဲလွန်းက “ ပြောခဲ့ပြီ ဆရာမ..နေ့တိုင်း ကျောင်းဆင်းချိန်မှာ ဆရာမရဲ့ အိမ်ကို လိုက်သွားပြီး ကျူရှင် တက်ရမယ် ဆိုတာ ကျနော် ပြောခဲ့ပြီးပြီ….” လို့ ပြန်ဖြေသည် ။ ကျောင်းဆင်းသွားပြီးတဲ့ နောက် ရဲလွန်းသည် ဆရာမရဲ့ ခြင်းတောင်းကို ကူဆွဲပေးပြီး ဆရာမနဲ့ အတူတူ ကျောင်းနဲ့ မလှမ်းမကမ်းက ဘတ်စ်ကား မှတ်တိုင်မှာ ဘတ်စ်ကား စောင့်စီးရသည် ။ ဘတ်စ်ကားသည် ထုံးစံအတိုင်း လူတွေ ပြည့်ကြပ်နေသည် ။ ဆရာမနဲ့အတူ ဘတ်စ်ကားပေါ်ကို တိုးတက်တဲ့အခါ ဆရာမရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေနဲ့ သူ့ပေါင်တွေ လက်တွေ နဲ့ ထိမိကြသည် ။ ရဲလွန်းလည်း အတွင်းစိတ်က ဖေါက်ပြန်နေတဲ့ကောင် ဆိုတော့ ဒီလို ထိမိတာနဲ့ ကာမစိတ်တွေက ပြင်းထန်စွာ ထကြွပြီး ပုဆိုးထဲက လိင်တန်က ထောင်ထလာတော့တာဘဲ ..။ ဆင်းရဲမွဲတေတဲ့ ရဲလွန်းတို့လို ကျူးကျော်ရပ်ကွက်မှာ နေနေတဲ့ လူငယ်လေးတွေသည် အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်နိုင်တဲ့ အခြေအနေ မရှိကြ ။ တထည်လောက်ဘဲ ရှိပြီး နေ့တိုင်း ကျောင်းတက်တဲ့အခါ ဝတ်မလာဖြစ် ။ အခုလို လိင်တန် တောင်မာလာတော့ ထိန်းချုပ်စရာ ဘောင်းဘီက မပါ ။ တခါထဲငေါငေါကြီး ရှေ့ကလူကို ထိုးထောက်မိတော့တာဘဲ ။ ရဲလွန်းလည်း ပထမဆုံးနေ့မှာ သူ အနောက်ကနေ လီးနဲ့ ထောက်လိုက်ရင် ဆရာမ စိတ်ဆိုးသွားပြီး အနားကပ်ခွင့် မရတော့မှာကို ကြောက်သည် ။ သူ့လီးနဲ့ မထောက်မိစေဖို့ လွှဲပြီး ရပ်သည် ။ တိမ်းရှောင်သလို ဆရာမရဲ့ ခြင်းတောင်းနဲ့လည်း ကာသည် ။ ဒါကြောင့် သူလီးတောင်တာကို ဆရာမ မသိလိုက်ဘူး ။ ဆရာမ ဆင်းရမယ့် မှတ်တိုင် ကို ရောက်ပြီ ။ ဆရာမ က “ ရဲလွန်းရေ..ဆင်းရအောင်ကွယ်..ဆရာမတို့ လမ်းးထိပ်ကို ရောက်ပြီ…” လို့ လက်ကလေးနဲ့ တို့ပြီး ပြောသည် ။ ကားပေါ်က အဆင်း ထောင်နေတဲ့ လီးကို ဆရာမ မတွေ့အောင် သူ့ကျောင်းလွယ်အိတ်နဲ့ ကာသလို ဆရာမရဲ့ ခြင်းတောင်းနဲ့လည်း ဖုံးဖိလိုက်သည် ။ ဆရာမရဲ့ အိမ်က ဘတ်စ်ကားဂိတ်နဲ့ သိပ် မဝေးဘူး ။ တထပ်တိုက်ကလေး ပေမယ့် ရေညှိတွေ တက်ပြီး အပြင်ဘန်း ကြည့်လို့ မလှတဲ့ ဟောင်းနွမ်းနေသည် ။ ခြံဝင်းထဲမှာလည်း မြက်ပင်တွေ ခြုံနွယ်တွေက ထူထပ်နေသည် ။ ရဲလွန်းလည်း “ တနေ့ကျရင် ကျနော် လာပြီး ဆရာမရဲ့ ခြံကို ရှင်းပေးချင်တယ်…” လို့ ဆရာမကို ပြောလိုက်သည် ။ ဆရာမက အရမ်း သဘောကျသွားသည် ။ “ ရပါတယ်ကွယ်….” လို့ ပြောပြီး ကျေနပ်နေသည် ။ ဆရာမက “ ကဲ ရဲလွန်းရေ..လာ..ဒီ စားပွဲမှာ ထိုင်..စာဖတ်နေ..ဆရာမ အဝတ်လဲ ရေမိုးချိုးလိုက်အုံးမယ်….ပြီးတော့ စာသင်ကြတာပေါ့..မင်း ဘိုက်ဆာလား..” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ရဲလွန်းက “ကျနော် ဘိုက်မဆာပါဘူး..ဆရာမ….” လို့ ပြန်ဖြေသည် ။ တခြားလူ ဘယ်သူမှ မရှိတဲ့ ဆရာမရဲ့ တိုက်ကလေးထဲမှာ သူနဲ့ ဆရာမနဲ့ဘဲ ရှိနေတာက ရဲလွန်ူရဲ့ စိတ်တွေကို လှုပ်ရှား ဖေါက်ပြန်စေသည် ။ ဆရာမသည် သူ့အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်သွားပြီး တံခါးကို ပိတ်လိုက်သည် ။
ရဲလွန်းသည် ဆရာမတော့ မကြာခင်မှာ ကျောင်းဝတ်စုံကို ချွတ်ပြီး အိမ်နေရင်း အဝတ်အစားကို လဲတော့မည်..ရေချိုးမည် လို့လည်း ပြောတာမို့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်တော့မည် လို့ အတွေးတွေ ဝင်ပြီး လိင်တန် မတ်မတ်ထောင်နေသည် ။ ဆရာမ အဝတ်လဲတာ ရေချိုးတာကို ချောင်းချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်လာသည် ။ရဲလွန်း ဆရာမ ဒေါ်မြမြနွယ် ရေချိုးတာကို ချောင်းဖို့ ကြိုးစားသည် ။ ရေချိုးခန်းထဲကို ချောင်းဖို့ အပေါက် ရှာမတွေ့တာကြောင့် ရေချိုးခန်းနဲ့ ကပ်ရက် မှောင်မဲနေတဲ့ စတိုခန်းလေးထဲကို ဝင်ကြည့်လိုက်တော့ ရေချိုးခန်းထဲက မီးရောင်ကို သုံးထပ်သားနံရံက အပေါက်လေးတွေကနေ တွေ့လိုက်ရလို့ သူ တအား ဝမ်းသာသွားသည် ။ ဒီအပေါက်လေးတွေကနေ ရေချိုးခန်းထဲကို သူ ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။ ရဲလွန်းသည် မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ရီနေသည် ။ ဆရာမကို ကိုယ်တုံးလုံး မြင်လိုက်ရလို့ပါ ။ ဖြူဖွေးတဲ့ အသားအရည် တောင့်တင်းဖွံ့ဖြိုးတဲ့ ကိုယ်လုံးတွေနဲ့ ဆရာမကို ကျောင်းခန်းထဲမှာ အဝတ်အစား အပြည့်အစုံနဲ့ တွေ့ရတာတောင် သူတို့ ကျောင်းသားတစုက အရမ်းကို စိတ်လာကြ ပစ်မှားနေကြတာ အခုလို အဝတ်မပါဘဲ တွေ့လိုက်ရတော့ ဖွားဖက်တော် မတ်မတ်ထောင်ပြီး ခုချက်ချင်းဘဲ ရေချိုးခန်း ထဲ ပြေးဝင်သွားပြီး ကိုင်တွယ်ပစ်ချင်မိသွားရသည် ။ ဆရာမကတော့ သူ့ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားကြီးနှစ်လုံးကို ဆပ်ပြာနဲ့ ကျကျနန ပွတ်တိုက်နေသည် ။ ဆရာမရဲ့ ရှပ် ချပ်နေတဲ့ ဝမ်းပျင်လေးအောက်က အမွှေးပါးပါး ဖုံးနေတဲ့ မိန်းမအင်္ဂါစပ်ကြီးကို ရဲလွန်း ငေးစိုက်ကြည့်ပြီး သွားရည်ယိုနေသည် ။ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ဆပ်ပြာတိုက်ပြီးတဲ့အခါ ဆရာမသည် တင်ပါးကြီးတွေနဲ့ ပေါင်တန်တွေကြားက အင်္ဂါစပ်ကြီး ကို သေသေချာချာ ပွတ်သပ် ဆေးကြောနေပြန်သည် ။ ရဲလွန်း သည် ဆရာမရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို မြင်ရတဲ့အခါအခွင့်အခါ ကောင်းလို့ကတော့ ဒီအဖုတ်ကြီးကို စုတ်ယက်ပစ်လိုက်အုံးမယ် လို့ ကာမစိတ် ဖုံးနေတဲ့ သူ့စိတ်တွေနဲ့ မှန်းဆတွေးတောနေသည် ။ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ အချိန်မှာ သူ့ပုဆိုးကို ဖြေချပြီး လိင်တန်ကို ရှေ့နဲ့နောက် တအား ပွတ်တိုက်နေသည် ။ ဆရာမ ရေချိုးပြီးလို့ ထမိန်ကို ပြန်ရင်လျားလိုက်တဲ့အခါ ရဲလွန်းလည်း အပြင်ခန်းကို ပြန်ပြေးထွက်သွားပြီး စားပွဲမှာ စာဖတ်ချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်သည် ။ မကြာခင် ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ် ပြန်ထွက်လာပြီး ရဲလွန်းကို စာသင်သည် ။ ရဲလွန်းသည် စာထဲမှာ စိတ်မဝင်စားဘဲ ဆရာမရဲ့ဖွံ့ထွားလုံးဝန်းတဲ့ ရင်စိုင်နှစ်မွှာကိုဘဲ ခိုးကြည့်ကာ စိတ်တွေက ဆရာမကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကာမစပ်ယှက်ဖို့ဘဲ တွေးတောနေမိသည် ။ ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ် ကတော့ ရဲလွန်းကို စေတနာ ထားပြီး ကြိုးစား သင်ပေးနေသည် ။ ရဲလွန်းကတော့ ဖွားဖက်တော် မာထောင်ပြီး တဏှာစိတ်တွေဘဲ များနေသည် ။ ဆရာမဆီက အပြန်မှာ ဆေးခြောက်ရှူဖို့နဲ့ အိမ်ဘေးက ဒေါ်ထားထားညွန့်နဲ့ တချီတပွဲလောက် ဆွဲလိုက်ဖို့ကို တွေးတောနေသည် ။
“ ရဲလွန်း…..ဘာငေးနေတာလဲ..မင်းကလဲ ဆရာမ စာသင်ပေးနေတာကို စိတ် လုံးလုံး မဝင်စားဘူးကွယ်…..ဟင်း…မင်း နဲ့တော့ ခက်တော့တာဘဲကွယ်……” ဆရာမ က ရဲလွန်း တယောက် စာထဲကို စိတ်မဝင်စားတာကို တွေ့ရလို့ စိတ်ပျက်သွားသည် ။ “ အင်း….ဒီအတိုင်းဆိုရင် မင်းကို ဆရာမ အိမ်ကို ခေါ်ပြီး စာသင်လည်း မင်း စိတ်မပါရင် ဘာမှ အကျိုး ရှိမှာ မဟုတ်ဘူးကွာ….မင်း မသင်ချင်ရင်လည်း ဆရာမ တခြား သင်ချင်တဲ့ ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေကို ဦးစားပေး သင်ပေးလိုက်ရမလား….” ဒီလို ဆရာမ ပြောလိုက်တော့လည်း ရဲလွန်း ကြောက်သွားသည် ။ ဆရာမနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် မနေရမှာကို ကြောက်သည် ။ ဆရာမ အိမ်ကို လိုက်ခဲ့ရလို့ ဆရာမ ရေချိုးနေတာကို နီးကက် တုံးလုံးကြီး တွေ့လိုက်ရတယ် မဟုတ်လား ။ “ ကျ..ကျနော်….ကြိုးစားပါမယ် ဆရာမ….ကျနော့်ကို သင်ပေးပါ….” “ အေးလေ….မင်း ကြိုးစားမယ် ဆိုရင်လည်း ဆရာမက သင်ပေးချင်ပါတယ်..ရဲလွန်းရယ်…..” ဆရာမရဲ့ လည်ဟိုက် ဘလောက်စ် အင်္ကျ ီထဲက လှုပ်တုပ်တုပ် ရင်သားလုံးကြီးတွေကို မသိမသာ ခိုးကြည့်နေရတာကိုက ရဲလွန်း အတွက် ဖီလင်ပါ ။ ဆရာမရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တုံးလုံး ကိုယ်တွေကိုပြန် မြင်ယောင်နေမိပြီး သူ့လိင်တန်က တန်းတန်းမတ်မတ် ထောင်နေသည် ။ ဆရာမကို ဒေါ်ထားထားညွန့်ကြီးကို တွယ်သလို တွယ်ချင်နေတာတော့ အရမ်းပေါ့ ။ ဆရာမ အိမ်က အပြန်မှာ သူတို့ ရပ်ကွက်ထဲက ဆေးခြောက်ရောင်းတဲ့ မွတ်တားဘိုင် ဆီက ဆေးခြောက်ထုပ် အကြွေး ဝင်ဝယ်ပြီး အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့သည် ။ အိမ်မှာ အဖေရော အမေရော မရှိကြဘူး ။ တဖက်အိမ်က ဒေါ်ထားထားညွန့် ရှိနေလား ဆိုတာကို လေ့လာလိုက်သည် ။ စော်ကြီး ရှိနေရင် နည်းနည်း ပွတ်သီးပွတ်သပ် သွား လုပ်လိုက်ပြီး တက်ဖြုတ်မလို့ ။ အိမ်အနောက်ဖက်ကနေ ဒေါ်ထားထားညွန့်ရဲ့ အိမ်ထဲကို သူ ခြေသံမကြားအောင် ခြေဖေါ့နင်းပြီး တံခါးကို အသာလေး တွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်လိုက်သည် ။ ခါတိုင်းလည်း သူ ဒီလိုဘဲ ဝင်နေကျမို့ ။ အိမ်ထဲကို ရောက်ပြီး စော်ကြီး ရဲ့ အိပ်ခန်းလေးဆီကို သူ လှမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ အိပ်ခန်းထဲက အသံဗလံတွေကြောင့် ရဲလွန်း ခြေလှမ်းတွေ တန့်သွားသည် ။ “ အိုး…အိုး……အား…အား…အား…….အားရှီး…..ရှူး….အား………” ဒေါ်ထားထားညွန့်ရဲ့ အော်ညည်းသံတွေ နဲ့ အသားချင်း ရိုက်ခတ်တဲ့ အသံတွေ…ဖပ်ဖပ်ဖပ်..ဖပ်ဖပ်ဖပ်…….တနည်းအားဖြင့် ကုတင်သံ လို့ ခေါ်ကြတဲ့ ယောကျ်ားနဲ့ မိန်းမတို့ ကာမစပ်ယှက်ကြတဲ့အသံဗလံတွေ …။ ဟာ..စော်ကြီး တယောက်ယောက်နဲ့ လိုးနေတယ်…….ဘယ်…ဘယ်…ဘယ်သူများပါလိမ့်……..။ ရဲလွန်း တအား သိချင်သွားသည် ။ ခြေဖျားထောက်ပြီး ဒေါ်ထားထားညွန့်ရဲ့ အိပ်ခန်းလေး အနားကို ချဉ်းကပ်သွားပြီး အထဲကို မြင်နိုင်ဖို့ ချောင်းကြည့်စရာ အပေါက် ရှာလိုက်သည် ။ ဟောင်းနွမ်း စုတ်ခြာနေတဲ့ သုံးထပ်သား ထရံလေးမှာ သံပေါက်ရာ အဟောင်းတွေ အများကြီး ရှိနေသည် ။ ရဲလွန်း အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။
ဒေါျထားထားညှနျ့သညျ သူခြောငျးကွညျ့နတေဲ့ဖကျကို မကြျနှာမူထားသညျ ။ တကျလိုးနတေဲ့လူက ကြောခိုငျးထားသညျ ..။ သူ့မကြျနှာကို မမွငျရပမေယျ့သူ ဘယျသူလဲ ဆိုတာကို ရဲလှနျး သိသညျ ။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူသညျ ရဲလှနျးရဲ့ အဖေ ဖွဈနတောကွောငျ့ပါဘဲ ။ အဖသေညျ ဒေါျထားထားညှနျ့ကွီးကို ရရေလေညျလညျ လိုးဆောငျ့နသေညျ ။ အားနဲ့မာနျနဲ့ ဆောငျ့ထညျ့နတော ။ စောျကွီးကလညျး အဖေ လိုးနတောကို အရမျး သဘောကြ ကွိုကျနတေဲ့ ပုံ ရှိသညျ ။ ရဲလှနျးလညျး အဖေ့ လီးကွီး တစှပျစှပျနဲ့ စောျကွီးရဲ့ ပွဲအာနတေဲ့ စောကျဖုတျကွီးထဲကို ဝငျထှကျနတောကို တောျတောျကွာ ငေးကွညျ့နပွေီး တောငျလာတဲ့ သူ့လိငျတနျကို ကှငျးတိုကျ ပါတော့သညျ ။ အိပျခနျးထဲက ဒေါျထားထားညှနျ့နဲ့ သူ့အဖသေညျ ပုံစံ တမြိုး ပွောငျးပွီး ဆှဲနကွေပွနျသညျ ။ ဒေါျထားထားညှနျ့ရဲ့ ကုနျးထားတဲ့ ဖငျဖှေးဖှေးကွီးတှေ ကွားထဲက ပွူးထှကျနတေဲ့ စောကျဖုတျကွီးထဲကို ဆကျတိုကျ ထိုးသှငျးနတေဲ့ အဖေ့လီးတနျကွီးကို ကွညျ့လိုကျ ဒေါျထားထားညြှနျ့ရဲ့ နို့ကွီးတှကေို ကွညျ့လိုကျနဲ့ တအား ထုပဈလိုကျတာ တအားကောငျးသှားသညျ ။ သုတျရညျတှကေို နံရံကို ပနျးထုတျပဈလိုကျပွီး ရဲလှနျး နောကျကွောငျး ပွနျလှညျ့လိုကျသညျ ။ ခွဖေေါ့နငျးပွီး အိမျအနောကျဖကျကနေ ပွနျထှကျလိုကျသညျ ။ ဒီည စောျကွီးကို အပွတျနှိပျမယျ မှနျးထားတာ အဖေ ဝငျအုပျနလေို့ ကှငျးနဲ့ဘဲ ကြနေပျလိုကျရသညျ ။ အိမျအနောကျဖကျက သရကျပငျကွီးရဲ့ အောကျမှာ အေးအေးဆေးဆေး ထိုငျရငျး မာမှတျဘိုငျ ဆီက ဝယျလာတဲ့ ဆေးခွောကျထုပျလေးကို ထုတျယူလိုကျသညျ ။ ဆရာမဒေါျမွမွနှယျသညျ ကြောကျသငျပုံးမှာ မွဖွေူနဲ့ စာရေးနသေညျ ။ ဆရာမရဲ့ ခါးသေးသေးလေး အောကျက တငျပါးဝိုငျးဝိုငျးကားကားတှကေ အနောကျကို ကော့လုံးနကွေသညျ ။ စာရေးနတေဲ့အခြိနျ တငျပါးကွီးတှကေ တဆတျဆတျ တုနျခါနကွေသညျ ။ သနျးေ၀ ရဲလှနျးနဲ့ မငျးထိုကျတို့ သုံးယောကျသညျ ရမကျခိုးတှေ ဝနေတေဲ့ မကြျလုံးတှနေဲ့ ဆရာမရဲ့ နောကျပိုငျး အလှတှကေို ငေးကွညျ့ရငျး ဆရာမကို စိတျကူးနဲ့ အဝတျတှေ ခြှတျခှာကွညျ့နကွေသညျ ။ သူတို့အထဲမှာ ရဲလှနျးက ဆရာမရဲ့ အတှငျးကိုယျတှကေို သသေခြောခြာ မွငျဖူးခဲ့သညျ ။ ရဲလှနျးသညျ ညတုံးက ဆရာမရဲ့ အိမျမှာ ဆရာမရခြေိုးနတောကို ခြောငျးကွညျ့ခဲ့ပွီး ဖွူဝငျးစိုပွေ တောငျ့တငျးတဲ့ ဆရာမကို ဝတျလဈစလဈ မွငျခဲ့ရတဲ့အကွောငျးကို သနျးဝကေို ပွောပွခဲ့သညျ ။
သနျးဝကေ ဘယျကနေ သိလာသညျ မသိ ။ ဆရာမရဲ့ ယောကြျားသညျ နိုငျငံခွားကို ထှကျသှားပွီးတဲ့နောကျ ပွနျမလာတော့လို့ ဆရာမနဲ့ ကှဲသှားတာ ကွာပွီ…ဆရာမသညျ ယောကြျား မရှိလို့ ကာမရာဂစိတျတှေ ထကွှလိုလားနမှော သခြောသညျ..ဆရာမ ကို ကွံစညျရငျ အောငျမွငျနိုငျသညျ လို့ ရဲလှနျးကို မွှောကျပငျ့ပေးသညျ ။ မငျးထိုကျကိုတော့ သူတို့ မယုံကွညျကွလို့ ဒီအကွောငျးတှကေို သူတို့ မဆှေးနှေး မတိုငျပငျကွဘူး ။ ရဲလှနျးသညျ ဆရာမရဲ့ တငျပါးတှကေို စူးစိုကျ ကွညျ့ပွီး စိတျတှေ ထကွှ သောငျးကနြျးလာလို့အတူတူ ကပျရကျ ထိုငျနတေဲ့ သနျးဝကေို လသေံတိုးတိုးနဲ့ “ နှာစာအုပျ ရှိလား…” လို့ မေးလိုကျသညျ ။ သနျးဝကေလညျး “ မငျးမစေပျပတျ..နှာစာအုပျ ဘာလုပျဖို့လဲ…” လို့ ပွနျမေးသညျ ။ ရဲလှနျးက “ အိမျသာထဲ ကှငျးသှားကိုငျမလို့” လို့ ဖွလေိုကျတော့ သနျးဝလေညျး သူ့လှယျအိတျထဲမှာ ပါခဲ့တဲ့ နှာစာအုပျကို ထုတျပေးသညျ ။ ထိုစဉျအခါက မွနျမာ အ ပွာစာအုပျလေးမြားသညျ ကြောငျးသားလူငယျလေးတှေ ကွားမှ ရပေနျးစား ခဲ့သညျ ။ ဗီဒီယို အငျတာနကျ မပေါျသေးတဲ့အခြိနျတုံးက ဒီ အပွာစာအုပျလေးတှသေညျ မွနျမာလူငယျလေးတှရေဲ့ လကျသုံး ဖွဈခဲ့သညျ ။ သနျးဝသေညျ သူ့အိမျနားက ဈေးကလေးက “ သိနျးသနျးကုဋစောပေ” ဆိုတဲ့ စာအုပျအငှားဆိုငျလေးက ကိုသိနျးရဲ့ဆီက ဒီလို စာအုပျလေးတှကေို အမွဲငှားဖတျသညျ ။ ကြောငျးကိုလညျး ယူလာပွီး ရဲလှနျးတို့လို ရငျးနှီးတဲ့ သူငယျခငြျးတှကေို ပေးဖတျတတျသညျ ။ သနျးဝဆေီက ရတဲ့ အပွာစာအုပျလေးသညျ ဝါညဈဟောငျးနှမျးလှနျးနသေညျ ။ ရဲလှနျးသညျ စာအုပျလေးကို ဗလာစာအုပျတအုပျရဲ့ ကွားထဲ ညှပျလိုကျပွီး ဆရာမ စာသငျတာ ပွီးသှားတဲ့အခါ ကြောငျးအိမျသာထဲ သှားဖတျရငျး ကှငျးထုမလို့ အဆငျသငျ့ ပွငျနသေညျ ။ ဒါပမေယျ့ ဆရာမသညျ သနျးဝကေ ဆီက လှမျးယူလိုကျတာကို မွငျသှားသညျ ။ ရဲလှနျးနဲ့ သနျးေ၀ ထိုငျနတေဲ့ဆီကို ဆရာမ လြောကျလာသညျ ။ “ ရဲလှနျး…မငျး ဘာ ဖှကျလိုကျတာလဲ..ပွစမျး…..” “ ဘာမှ မဖှကျပါဘူး..ဆရာမ…“ “ အံမယျ…မညာနဲ့..ငါ မွငျလိုကျပါတယျ….” ဆရာမက ရဲလှနျးရဲ့ စားပှဲပေါျက ဗလာစာအုပျလေးကို ဖတျကနဲ ဆှဲယူကာ လှနျလှောကွညျ့လိုကျတဲ့အခါ အပွာစာအုပျအစုတျအနှမျးလေးကို တှေ့သှားသညျ ။ “ ဟငျ..ဘာစာအုပျလေးလဲ…အပွာရောငျ မကြျရညျ …ဆိုပါလား….” စာအုပျကို လှနျဖတျလိုကျသော ဆရာမဒေါျမွမွနှယျရဲ့ ဖွူဝငျးတဲ့ မကြျနှာလေးသညျ ရဲတှတျသှားသညျ ။ “ ဟငျ…ကွညျ့စမျး…ဒီကောငျလေး…ဒါတှေ ဖတျနတေယျ….” လို့ တီးတိုး ရရှေတျလိုကျပွီး စာအုပျလေးကို ဂြိုငျးကွားကို ညှပျလိုကျပွီး “ ရဲလှနျး..ခုံပေါျ မတျတပျရပျလိုကျစမျး….” လို့ ဒေါသသံနဲ့ ပွောလိုကျသညျ ။ ရဲလှနျးလညျး ခိုးထုပျခိုးထညျနဲ့ မိသှားလို့ ဘာမှ မငွငျးသာတော့ ။ ဆရာမ ခိုငျးတဲ့အတိုငျး ခုံပေါျကို မတျတပျ ရပျလိုကျရသညျ ။ ကွီးကောငျကွီးမားနဲ့ ခုံပေါျတကျ ရပျရတဲ့ သူ့ကို အတနျးသားတှတေငျမကဘူး..အတနျးပွငျက ဖွတျသှားကွတဲ့ တခွားကြောငျးသားတှကေပါ ကွညျ့ပွီး ရယျသှားကွတာကို ခံရသညျ ။
ဒီအချိန်မှာ ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ်သည် ရဲလွန်းဆီက သိမ်းလိုက်တဲ့ အပြာစာအုပ်လေးကို သူမရဲက ခြင်းတောင်းထဲ ကို ပစ်ထည့်လိုက်သည် ။ ရဲလွန်းကို တခုခု ပြောမည် ဆိုပြီး ရဲလွန်းဖက်ကို ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် သန်းဝေက ရဲလွန်းရဲ့ ပုဆိုးကို ရုတ်တရက် ဆွဲချွတ်လိုက်သည် ။ ရဲလွန်းသည် အတွင်းခံဘောင်းဘီ ခံဝတ်လေ့ ရှိသူ မဟုတ်တော့ ပုဆိုး ကျွတ်သွားတဲ့အခါ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းက အမွှေးမဲမဲတွေ ကြားထဲက တန်းလန်းတွဲလောင်း ကြီး ကျနေတဲ့ လိင်တန်တုတ်ကြီး..ဂွေးစိနှစ်လုံးတို့ကို ဆရာမ အပါအဝင် ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ အားလုံး ထင်းကနဲ ရှင်းကနဲ တွေ့လိုက်ကြရသည် ။ “ ဟင်…..” ဆရာမလည်း “ သန်းဝေ..မင်း ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ..ထစမ်း..မင်းလည်း ခုံပေါ်တက် မတ်တပ်ရပ်လိုက်စမ်း..” လို့လှမ်းငေါက်လိုက်သည် ။ ရဲလွန်းလည်း ပုဆိုးကို ကောက်ပြီး ပြန်ဝတ်လိုက်သည် ။ သို့ပေမယ့် ဆရာမ အပါအဝင်ကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေကတော့ သူ့လိင်တန်မဲမဲကြီးကို မြင်လိုက်ပြီး ဖြစ်နေသည် ။ ဆရာမသည် ဒေါသထွက်ပြီး သန်းဝေနဲ့ ရဲလွန်းတို့ကို ကြိမ်နဲ့ အချက်ပေါင်းများစွာ တရွှမ်းရွှမ်း ရိုက်နှက်သည် ။ ရှက်သွားတာကြောင့်လည်း ဒီလို ရိုက်လိုက်တာ ။ ဒီနေ့ ကျောင်းဆင်းချိန်မှာ ဆရာမသည် ရဲလွန်းကို သူမအိမ်ကို စာသင်ဖို့ မခေါ်တော့ ။ ရဲလွန်းလည်း မျက်နှာ ငယ်လေးနဲ့ သူ့ကိုများ ခေါ်လေမလား လို့ ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့ ပေစောင်းစောင်း လုပ်နေပေမယ့် ဆရာမက သူ့ကို ကြည့်တောင် မကြည့်တော့ ။ ကျောင်းဆင်းခါနီး ဆရာမက “ မင်းထိုက်…” လို့ ခေါ်လိုက်လို့ ရဲလွန်းနဲ့ သန်းဝေတို့သည် ခုံပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်နေရက်က မင်းထိုက်ဖက်ကို ကြည့်လိုက်ကြသည် ။ “ ဗျာ….ဆရာမ …. ” မင်းထိုက်က လူရိုးသားလေးလို အသံညှောင်နာနာလေးနဲ့ ထူးလိုက်သည် ။ “ မင်း..ဒီနေ့ ဆရာမအိမ်ကို လိုက်ခဲ့..မင်းကို စာသင်ပေးချင်တယ်…” လို့ ဆရာမက ပြောလိုက်တဲ့အခါ မင်းထိုက်သည် ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ “ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာမ…” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တာကို ရဲလွန်းနဲ့ သန်းဝေတို့ စိတ်ပျက်စွာနဲ့ တွေ့လိုက် ကြားလိုက်ကြရသည် ။မင်းထိုက်သည် ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ်ရဲ့ ခြင်းတောင်းလေးကို ဆွဲပြီး ဆရာမနဲ့အတူ ဘတ်စ်ကားဂိတ်မှာ ရပ်စောင့် နေတာကို ခပ်ဝေးဝေးကနေ ရဲလွန်းနဲ့ သန်းဝေတို့ လှမ်းမြင်နေရသည် ။ သန်းဝေက “ မင့်မေစပ်ပတ် ” ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေ ကို ထပ်ခါတလဲလဲ သုံးရင်း ရဲလွန်းကို အပြစ်တင်နေသည်။ “ မင်းစောက်သုံးမကျလို့ ဆရာမက ဟိုကောင်ကြီးကို ခေါ်သွားပြီ …မင်း ပါးစပ်ထဲ ရောက်ခါနီး ဖြစ်နေတဲ့ ကိတ်မုန့်တုံးကြီး သဲထဲကို ပြုတ်ကျသွားတာဘဲ ရဲလွန်း….မင်း စောက်သုံးကို မကျဘူး..မင်းလက်ထဲမှာ နှာစာအုပ် တွေ့သွားတော့ ဆရာမက မင်းကို လန့်သွားတာ နေမှာပေါ့…စောက်ရူးရဲ့….” “ ဟာ..မသိပါဘူးဗျာ…ခင်ဗျားကလည်း ညစ်နေရတဲ့ကြားထဲ စောက်ပစ်လာတင်နေတယ်…ဟင်း..” “ ဟော..မင်းထိုက်နဲ့ ဆရာမ ဘတ်စကားပေါ် တက်နေကြပြီ …. ” ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ်သည် ရဲလွန်းလိုဘဲ မင်းထိုက်ကို သူနဲ့ အိမ်ကို ခေါ်ခဲ့တော့ မင်းထိုက်သည် ရဲလွန်းထက် အ သက်လည်းကြီး ကိုယ်လုံးလည်း ကြီးလို့ သူနဲ့ ဘတ်စ်စကားထဲ ပူးပူးကပ်ကပ် စီးကြရတဲ့အခါ ရင်ဖိုသလိုလို ဖြစ်မိနေသည် ။
မင်းထိုက်သည် ရုပ်ရှင်မင်းသား ဖြစ်လိုတာကြောင့် ဝိတ်မတဲ့အတွက် လက်မောင်းအိုး တုတ်တုတ်ကြီးတွေနဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကားကားကြီးကြီး ကိုယ်အောက်ပိုင်း သေးသေးနဲ့ ရင်ဖိုစရာ လူငယ်တယောက် မဟုတ်လား ။ ဒီကြားထဲ့ ကားက ကြပ်တော့ မင်းထိုက်နဲ့ ဆရာမတို့ တအား ပူးကပ်မိနေရတဲ့အခါ ဆရာမရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေက မင်းထိုက်ရဲ့ ကိုယ် အရှေ့ပိုင်းနဲ့ တအားပူးကပ်မိနေကြသည် ။ မင်းထိုက်သည် အားကစားသမား တယောက်မို့ ရဲလွန်းလို အမြဲ ကွင်းတိုက်တဲ့ကောင် မဟုတ်တော့အားတွေ ပြည့်နေတာကြောင့် ဆရာမရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ဖိထောက်မိတဲ့အခါ ဖွားဖက်တော် လိင်ချောင်းက ချက်ချင်းဘဲ ထထောင်လာတော့သည် ။ ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ်လည်း မာတောင့်တဲ့ မင်းထိုက်ရဲ့ အတန်ကြီးက တင်ပါးကြားတည့်တည့်ကို လာထောက်မိနေတာကို သတိပြုမိလိုက်သည် ။ ဒီကောင့်ကို ခေါ်လာမိတာ မှားများ မှားသွားပြီလား လို့ ဒေါ်မြမြနွယ် ဖျတ်ကနဲ ခေါင်းထဲမှာ တွေးလိုက်မိသည် ။ ဒီကောင်က ရဲလွန်းလို ပိန်ညောင်ညောင် ချာတိတ် မဟုတ်ဘဲ အတန်း ခဏခဏ ကျထားတဲ့ ကျောင်းသားကြီး ဖြစ်နေသည် ။ ဒေါ်မြမြနွယ်နဲ့ မတိမ်းမယိမ်း လို့ ထင်ရလောက်အောင် လူကောင်ကလည်း ကြီးသည် ။ အသားဖွေးဖွေး..ဆံပင်ပုံဆန်းနဲ့ မင်းသား ရန်အောင်လိုလို ဒီဇိုင်းမျိုး ..။ ဒီအချိန်မှာ ဘတ်စ်ကားကလည်း အရှေ့က ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်တဲ့ ကားတစီးကြောင့် ဘရိတ် တအားအုပ်လိုက် ရတော့ မတ်တပ်ရပ် လိုက်ပါလာကြတဲ့လူတွေလည်း ရုတ်ရုတ်သဲသဲတွေ ဖြစ်ကုန်သည် ။ မင်းထိုက်လည်း သူ့ရှေ့က ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ်ရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ဖွားဖက်တော်နဲ့ တအားဖိဆောင့်လိုက်မိသည် ။ “ အို…..” တုတ်တုတ်မာမာကြီးရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ဆရာမ အရမ်း ရင်ခုံသွားသည် ။ ကြက်သီးတွေ ထသွားသည် ။ “ ဒီကောင်..ကလေးသာသာ မဟုတ်ဘူး….လီးအကြီးစားနဲ့ ကောင်…” ဆိုတဲ့ အတွေးက ဒေါ်မြမြနွယ်ကို ရင်တုန်စေသည် ။ လင်ကလည်း အင်္ဂလန်က အဖြူမနဲ့ ညိပြီး ပြန်မလာတော့တာ နှစ်တွေ ကြာခဲ့ပြီ ။ ဒေါ်မြမြနွယ်လည်း လိင်စပ် ယှက်တာနဲ့ ကင်းဝေးခဲ့ရတာ ကြာလှပြီ ဆိုတော့ ယောကျ်ားတယောက်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို မသိစိတ်မှာ လိုလားနေမိတာကို သူမကိုယ်တိုင်တောင် သတိမထားမိ ။ အခုလို လိင်တန်မာမာတုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ ဖိထောက်ထားတာ ကို ခံရတော့ မီးခဲပြာဖုံး ဖြစ်နေတဲ့ သူမကာမစိတ်တွေက ရုတ်တရက် ဘွားကနဲ ပေါ်လာရသည် ။ ဒီလိုကောင်ထွားကြီးရဲ့ လီးတုတ်တုတ်နဲ့များ ခံလိုက်လို့ကတော့ တအားကို ကောင်းမှာဘဲ လို့ ဒေါ်မြမြနွယ် စဉ်း စာမိလိုက်သည် ။ ချက်ချင်းဘဲ “ အို…ငါ့ရဲ့ ဂုဏ်နဲ့ အိန္ဒြေရေ ကို ထိခိုက်စေမယ့် အလုပ်မျိုးကို ငါ သတိထားရှောင်ကြဉ်ရမယ် ” လို့ သတိရလိုက်သည် ။ အိမ်နားက ကားမှတ်တိုင်ကို ရောက်လို့ ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်ကြတော့ ပုဆိုးရှေ့မှာ ငေါငေါကြီး လီးတောင်နေ တဲ့ မင်းထိုက်ကို ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ်က မျက်စိလျင်လျင်နဲ့ တွေ့လိုက်သည် ။ မင်းထိုက်က သူကိုင်ထားတဲ့ ဆရာမရဲ့ ခြင်းတောင်းနဲ့ ကွယ်လိုက်သည် ။ ဒါကိုလည်း ဆရာမ ဒေါ်မြမြနွယ်က သိလိုက်သည် ။ ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ်ရဲ့ အိမ်ကို ရောက်သွားကြပြီ ။ ဆရာမကော မင်းထိုက်ကော ရင်တွေ အခုံမြန်နေကြသည် ။ မင်းထိုက်သည် ဆရာမ စာသင်နေတဲ့ အချိန်မှာ ဆရာမရဲ့ စွင့်ကားတဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ကြည့်ကြည့်ပြီး နှာစိတ်တွေ ပွားများ နေခဲ့ရင်း လူသူမရှိတဲ့ နေရာမှာသာ ဆရာမနဲ့ နှစ်ယောက်ချင်း တွေ့လိုက်လို့ကတော့ ကျင့်ပြီဘဲ လို့ သန်းဝေတို့ ရဲလွန်းတို့ကို ပြောဆိုခဲ့ပေသည် ။ အခု သူ ပြောခဲ့သလိုဘဲ သူနဲ့ ဆရာမတို့ နှစ် ယောက်ထဲ ရှိနေတဲ့ နေရာကို ရောက်နေကြပြီ ။ တကယ်တမ်း ကျတော့လည်း ပြောခဲ့သလောက် သူ မလုပ်ရဲ ။ ဆရာမ တချက်ငေါက်လိုက်ရင် ဒူးတုန်သွားသည် ။
အတန်းထဲမှာ သူတို့တတွေ ဆရာမ ဖင်ကို ကြည့်ပြီး နှာစိတ် ပွားနေကြတာကို သူတို့နဲ့ လားလားမှ မဆိုင်အောင် လိမ္မာတဲ့ စာကြိုးစားတဲ့ အတန်းခေါင်းဆောင် ကျောင်းသား စိုးနိုင် နားစွန်နားဖျားနဲ့ ကြားသွားခဲ့တဲ့အခါ “ မင်းတို့ ဆရာကို ပစ်မှားရင် ကံကြီးထိုက်မယ်ကွ..” လို့ ခပ်စွာစွာနဲ့ ပြောသွားခဲ့တာကိုလည်း ပြန်ကြားယောင်သည် ။ ဒါပေမယ့် ဆရာမနဲ့ ထမင်းစား စားပွဲဝိုင်းလေးမှာ နှစ်ယောက် အတူတူ ထိုင်ပြီး စာသင်ရတဲ့အချိန် ဆရာမရဲ့ အိမ်နေရင်းဝတ် ဘလောက်စ် ထဲက ရင်သား ထွားထွားတွေကို ခိုးကြည့်ပြီး စိတ်တွေ ထန်လာပြန်သည် ။ ဆရာမက ကော်ဖီထဖျော်တဲ့အချိန် ဆရာမရဲ့ တင်ပါးတွေကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျောင်းခန်းထဲမှာ မြင်ရ တာထက် ပို ကောင်းနေတာကို သတိထားမိသည် ။ ဆရာမသည် ကျောင်းခန်းထဲမှာ ကျောင်းစိမ်းလုံချည် ဝတ်ထားပြီး အတွင်းခံစကပ်တထည် ခံဝတ်ထားတာကြောင့် တင်ပါးတွေက သိပ်မပေါ်လွင်လှသေး ။ ယခု အိမ်မှာ ညပိုင်းထမိန်နွမ်း ပါးပါး ကို တထပ်ထဲ ဝတ်ထားတာကြောင့် ဆရာမရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေ က ပို သိသာ လှပနေတယ်လို့ သူ ထင်သည် ။ ထောင်လာတဲ့ သူ့ဖွားဖက်တော်က တော်တော်နဲ့ ပြန်မကျလို့ ဒီကောင့်ကို အိမ်သာထဲသွားပြီး အပူငြိမ်းပေးလိုက မှ ဖြစ်မယ် ဆိုပြီး ဆရာမကို ခွင့်တောင်းပြီး စာသင်နေတဲ့ စားပွဲနဲ့ သိပ်မဝေးလှတဲ့ အိမ်သာခန်းထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။ ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ်လည်း မင်းထိုက် အိမ်သာ ဝင်နေတဲ့အချိန် ရဲလွန်းကို ပထမ သတိရ..ဆက်တိုက်ဘဲ ရဲလွန်းဆီ က အပြာစာအုပ်လေး သိမ်းလာတာကို အမှတ်ရလိုက်သည် ။ ခြင်းတောင်းထဲကို ပစ်ထည့်ခဲ့တာကိုလည်း သတိရလိုက်သည် ။ ခြင်းတောင်းသည် အခု မင်းထိုက်ကို စာသင်နေတဲ့ စားပွဲပေါ်မှာဘဲ ရှိနေတာမို့ ဆွဲယူလိုက်ပြီး အထဲက အပြာစာအုပ်လေးကို နှိုက်ယူလိုက်သည် ။ ဟင်..နံမည်ကလည်း….ဆရာမကိုဘဲ……တဲ့ ။ ဟွန်း..ဒီကောင်တွေ..ငါ့ကို ပြစ်မှားနေကြတာလား..ဖတ်တာကိုက ဆရာမ ဇာတ်လမ်း …။ ဒေါ်မြမြနွယ်လည်း အပြာစာအုပ်လေးကို ဖတ်ကြည့်လိုက်သည် ။ ဇာတ်လမ်းက ကျောင်းသားလေးတယောက်နဲ့ ဆရာမတို့ ညိစွန်းသွားကြတာကို တစ်တစ်ခွခွ စကားလုံးတွေနဲ့ ကာမစိတ် ထကြွအောင် ရေးသားထားတဲ့ အပြာဇာတ်လမ်း ။ အစက ဘာလည်း သိရုံ ဖတ်ကြည့်မလို့ ။ ဖတ်ရင်းဖတ်ရင်နဲ့ ဘာဆက်ဖြစ်မလဲ သိချင်လာသလို စိတ်တွေလည်း ထကြွလာလို့ မင်းထိုက်ကလည်း အိမ်သာထဲမှာ ကြာနေလို့ ဆက်ပြီး ဖတ်လိုက်မိသည် ။ အိမ်သာထဲ ရောက်သွားတဲ့ မင်းထိုက်သည် ဆရာမရဲ့ ဖင်ကြီးတွေ နို့ကြီးတွေကို မြင်ယောင်သလို ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ ဆရာမရဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို ထောက်မိရတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို ပြန်စဉ်းစားမိပြီး သူ့ဖွားဖက်တော်ကို လက်နဲ့ ကွင်းတိုက်နေသည် ။ စိတ်ကူးနဲ့ မြင်ယောင်ရတာနဲ့တင် အားမရတော့ဘဲ ဆရာမကို မျက်လုံးနဲ့ မြင်ချင်မိလို့ အိမ်သာတံခါးကို နည်း နည်းလေး ဟလိုက်ပြီး စားပွဲမှာ ထိုင်နေတဲ့ ဆရာမကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။ လက်ကလည်း လိင်တန်ကို ဖိ ထုနေသည် ။ “ ဟင်…ဆရာမ ဘာစာအုပ်လေး ဖတ်နေတာလဲ…” မင်းထိုက် ချက်ချင်းဘဲ သိလိုက်သည် ။ ဟင်…ဒါ…ဒါ……ဒါ….အပြာစာအုပ်လေးဘဲ…..။ဟာ…ဆရာမ ဒါ…ဒါတွေ… ဖတ်တယ် . . .။ မင်းထိုက် ကြည့်နေတုံးမှာဘဲ ဆရာမသည် စာအုပ်လေးကို ဖတ်နေရင်း လက်တဖက်က ပေါင်ကြားထဲကို ရောက်သွားသည် ။ ကြည့်ရတာ ဆရာမ စိတ်ထလာတဲ့ပုံ ရှိသည် ။
မင်းထိုက်လည်း ဒါကို ကြည့်ပြီး တအား တိုက်ပစ်လိုက်တာ သုတ်ရည်တွေ ဖွားကနဲ ဖွားကနဲ လိင်တန်ထဲကနေ ပန်းထွက်ကုန်သည် ။ အိမ်သာရဲ့ တံခါးကို ထိမှန်ကုန်သည် ။ ဒေါ်မြမြနွယ်သည် အပြာစာအုပ်ကို ဖတ်လိုက်မိလို့ ကာမစိတ်ရိုင်းတွေ ထကြွလာရသည် ။ ဒီအချိန်မှာ ခြောက် ဆိုတဲ့ အိမ်သာတံခါး ပွင့်သံကြောင့် ချက်ချင်းဘဲ စာအုပ်လေးကို ခြင်းတောင်းထဲကို ပြန်ထည့်လိုက်မိသည် ။ မင်းထိုက် စားပွဲကို ပြန်ရောက်လာသည် ။ ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ်ကတော့ ဘာမှ မဖြစ်သလိုနဲ့ သူ့ကို စာဆက်သင်ပေးသည် ။ ဆရာမရဲ့ စိတ်ထဲမှာတော့ စောစောက အပြာဇာတ်လမ်းထဲက ဆရာမနဲ့ ကျောင်းသား ကာမစပ်ယှက်ကြတာတွေကို ပြန် စဉ်းစား သတိရမိနေသည် ။ စိတ်ကို ထိန်း…စိတ်ကိုတင်း…မြမြနွယ်…နင်ဟာ ကျောင်းဆရာမ တယောက် ။ ဒီလို စိတ်တွေ ပေါ်ရင်တောင် ထိန်းနိုင်ရမယ်….။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးရင်း စာသင်တာကိုလည်း စောစော သိမ်းလိုက်သည် ။ ဖြတ်လိုက်သည် ။ “ ကဲ မင်းထိုက်ရေ..ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ဘဲကွာ….နောက်နေ့တွေ ဆက်ကြတာပေါ့…” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မင်းထိုက် ပြန်သွားပြီးတဲ့အချိန် ထမိန်ကို ပြင်ဝတ်လိုက်တဲ့အခါ ထမိန် အနောက်ဖက်မှာ အရည်ကွက်ကြီးတကွက် စိုပေစွန်းနေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ အိမ်သာထဲကို ဝင်ပြီး သေသေချာချာ ကြည့်မလို့ အိမ်သာဆီကို လျောက်လှမ်းလိုက်သည် ။ “ ငါ့ထမိန် အခုလို ကွက်သွားတာ မင်းထိုက် တယောက်များ မြင်သွားခဲ့သလား…” ဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို အထပ်ထပ် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မေးမိသည် ။ အိမ်သာထဲမှာ ပေပွနေတဲ့ ပေါင်ကြားဂွဆုံနေရာကို သန့်စင်ရင်း အိမ်သာတံခါး အတွင်းဖက်က သုတ်ရည်တွေကို ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ် မြင်လိုက်ပြီ ။ “ဟယ်….ဟိုကောင်..ယုတ်မာသွားတယ်……အို….ကွင်းထုသွားတာ….များလိုက်တဲ့ သုတ်တွေ….” ဆရာမဒေါ်မြမြနွယ် လည်း မင်းထိုက်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ အိမ်မှာ စာသင်ရတာကို စိတ်မလုံ ကျောချမ်းပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း မယုံလို့ နောင်ကို မင်းထိုက်ကို တယောက်ထဲ အိမ်ခေါ်မလာတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိသည် ။ ဒေါ်မြမြနွယ် တယောက် အိပ်ရာထဲကို ရောက်တဲ့အချိန် ရဲလွန်း ပုဆိုးကျွတ်သွားတဲ့အချိန် မြင်လိုက်ရတဲ့ သူ့အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် ထွားရှည်လွန်းတဲ့ လိင်တန်ကြီးကို မြင်ယောင်လိုက် အပြာစာအုပ်လေးထဲက ကျောင်းသားက ဆရာမကို အတင်းကြမ်းတဲ့ စာသားတွေကို မြင်ယောင်လိုက် မင်းထိုက် အနောက်က ထောက်ထားတဲ့ လိင် တန်မာမာကြီးကို ပြန်သတိရလိုက်နဲ့ အိပ်လို့ မပျော်ဘူး ။ လင် မရှိတာ ကြာတဲ့အတွက် ပြတ်လပ် ကင်းဝေးနေတဲ့ ယောကျ်ားရဲ့ အထိအတွေ့ အကိုင်အတွယ်တွေကို တမ်းတ တောင့်တမိနေသည် ။ အိပ်လို့ မရတာနဲ့ မီးထဖွင့်ပြီး ခြင်းတောင်းထဲက အပြာစာအုပ်လေးကို ပြန်သွားယူမိပြန်သည် ။ ကုတင်ပေါ်မှာ ဖွင့်ဖတ်ရင်း ပြင်းပြလာတဲ့ စိတ်အစဉ်ကြောင့် အပျိုပေါက် အရွယ်က စွဲစွဲမြဲမြဲ လုပ်ခဲ့ဘူးတဲ့ လက်နဲ့ ပွတ်ပြီး အာသာဖြေတာကို လုပ်မိသည် ။ စိတ်ကူးထဲမှာ ယောကျ်ားတယောက်က ကိုယ့်ကို ကာမစပ်ယှက်သည်လို့ တွေးရင်း ပွတ်တော့ တပည့်တွေ ဖြစ်တဲ့ ရဲလွန်း…မင်းထိုက် တို့ကို စိတ်ကူးယဉ်မိသည် ။
ပှတျ…ပှတျ..ပှတျ…အိုး……အိုး…….အား…….အား……..လကျခြောငျးတှကေ အငျ်ဂါစပျထဲကို ကြှံဝငျသှားကွသညျ ။ အငျး……..အ…….အ………..အ…….။ အစိကို လကျခြောငျး နှဈခြောငျးပူးနဲ့ ခြရေငျး အရညျတှေ စိုစိုရှှဲလို့ ဒေါျမွမွနှယျ တယောကျ ကာမအထှဋျအထိပျ ကို ရောကျရှိသှားရသညျ ။ မနကျစောစော ။ ကြောငျးရဲ့ အနောကျဖကျက ကုက်ကိုပငျကွီးရဲ့ အကှယျမှာ သနျးေ၀ စီးကရကျ သောကျနသေညျ ။ ကြောငျးစောငျ့ကွီး ဦးစိနျလုံး တှေ့သှားရငျ ကြောငျးအုပျဆရာကွီးကို သှားတိုငျတတျလို့ သူမတှေ့အောငျ သဈပငျကှယျပွီး သောကျနတော ဖွဈသညျ ။ သနျးဝသေညျ သူ နထေိုငျကွီးပွငျးလာတဲ့ပတျဝနျးကငြျကွောငျ့ သူ့မှာ ရိုငျးစိုငျးတဲ့ စရိုကျတှေ ရှိနသေညျ လို့ မငျးထိုကျက တခါက ပွောဘူးသညျ ။ သနျးဝကေ ဒါကို ပွနျကွားတော့ မငျးထိုကျကို မိုးမှှနျနအေောငျ ဆဲသညျ ။ သနျးဝနေဲ့ မငျးထိုကျတို့ အကွာကွီး စကား မပွောကွတော့ ။ နောကျပိုငျးမှာ မငျးထိုကျက ဆေးခွောကျ လိုခငြျသလို အပွာစာအုပျလညျး ဖတျခငြျတော့ သနျးဝကေို ပွနျပွီး ခြော့သညျ ။ သနျးဝကေလညျး ရိုငျးစိုငျး ပမေယျ့ သဘောကောငျးသညျ ။ အပေါငျးအသငျး ခငျသညျ ။ မငျးထိုကျနဲ့ ပွနျဆကျဆံသညျ ။ “ ဟေ့..သနျးဝေ…..” ရုတျတရကျ မငျးထိုကျ ခေါျလိုကျလို့ သနျးေ၀ လနျ့သှားသညျ ။ “ မငျးမစေပျပတျ…” “ သနျးဝေ..မငျးကို အရေးတကွီး ပွောပွစရာ ရှိလို့ကှ….” “ ဟေ..ဘာဖွဈလဲ..မငျးဖငျကို ညက တယောကျယောကျ တကျဖှငျ့သှားလား….” “ ဟာ…မငျး မမိုကျရိုငျးနဲ့ကှာ….မငျးကို ခငျလို့ ပွောပွမိလို့..မငျး နားမထောငျခငြျရငျလညျး ရတယျ…မပွောတော့ဘူး….” “ ဟာ..မငျးထိုကျ..အဲလို မလုပျနဲ့ကှာ..ငါက နောကျတာပါ…..” သနျးဝကေ စပျဖွဲဖွဲနဲ့ ပွောလိုကျရငျး စီးကရကျကို တအား ရှိုကျလိုကျသညျ ။ မငျးထိုကျက စီးကရကျ တလိပျ တောငျးသောကျရငျး “ ညက ဆရာမအိမျကို ငါ စာသငျဖို့ လိုကျသှားတယျကှ…” လို့ စပွောလိုကျသညျ ။ သနျးဝကေ “ ကွှားမနနေဲ့ကှာ…ငါ သိတယျ….မငျးက စောကျကွောကျ….မငျး ဆရာမ အနံ့ကို ရှူနရေတာနဲ့ဘဲ ကြနေပျနတော မဟုတျလား….” လို့ မဲ့ရှဲ့ပွီး ပွောလိုကျသညျ ။ မငျးထိုကျက “ သနျးေ၀ …ငါ အရေးကွီးတဲ့ သတငျး ပွောမလို့ ..ခဏ ပါးစပျပေါကျကို ဆို့ထားကှာ….” လို့ မကြျနှာထား တငျးတငျးနဲ့ ပွောလိုကျသညျ ။ သနျးဝလေညျး မငျးထိုကျ ပွောပွတဲ့ ဆရာမက ရဲလှနျးဆီ သိမျးသှားတဲ့ နှာစာအုပျကို ဖတျနတေယျ ဆိုတာကို သိလိုကျရတော့ မကြျလုံးကွီး ပွူးသှားသညျ ။ ဒီစာအုပျသညျ သူ ယူလာတဲ့ စာအုပျ ဖွဈသညျ ။ ဒီနေ့တောငျ တအုပျ ယူလာသေးသညျ ။ ဒီနေ့ ယူလာတဲ့စာအုပျက ပုံတှပေါ ပါလို့ ရဲလှနျးတို့ကို ပွမလို့ ယူခဲ့တာ ။ “ ဟာ..ဒါဆို ဆရာမက ဒီဟာတှကေို စိတျဝငျစားနတောဘဲကှ…..ငါ ထငျတာ မှနျနပွေီ..သူ့ဘဲကွီး ပွနျမလာတော့လို့ဆရာမ နှာစိတျတှေ ကွှနပွေီ ဆိုတာ သခြောပွီဟေ့….” မငျးထိုကျက “ ဟုတျတယျ..ငါလညျး ထငျတယျ…မနေ့ညက အဲ့စာအုပျ ဖတျပွီးတဲ့ အခြိနျ …ဆရာမရဲ့ နှာတနျဖြားတှနေဲ့ ပါးတှေ နီရဲနတေယျ….ငါလညျး ဆရာမရဲ့ အိမျသာထဲ ကှငျးတခြီ ထုခဲ့တယျ…..” “ ဘာ….စောကျရူး….ဘာလုပျတာလဲ..မငျးကလဲ..စောကျပေါ မငျးထိုကျ……” သနျးေ၀ ဆဲတာတှကေို မငျးထိုကျက သှားဖွီးပွီး ခံနသေညျ ။
ကြောငျးခေါငျးလောငျးသံကွောငျ့ သနျးဝနေဲ့ မငျးထိုကျတို့ သဈပငျကှယျကနေ ထှကျလာကွသညျ ။ ကြောငျးဆီကို လြောကျသှားကွတဲ့ အခြိနျ ရဲလှနျး လာနတော တှေ့ကွရလို့ သူ့ကို ရပျစောငျ့ကွသညျ ။ ရဲလှနျးက မကြျနှာ ပကြျနသေညျ ။ သနျးဝကေ “ ဟေ့ကောငျ…ရဲလှနျး….ဘာဖွဈနလေဲ မငျ့စောကျခှကျက..မငျး ဖငျကို သူမြား တကျခသြှားလား…” လို့ ပွောလိုကျတော့ ရဲလှနျးက “ လီးဘဲ သနျးဝေ…….မငျးဖငျကို မငျးပွနျလိုးလိုကျ..စောကျပတျ….” လို့ ဆဲလိုကျပွီးကြောငျးထဲကို မဝငျသေးဘဲ ဘောျလုံးကှငျးဖကျကို ခြောျထှကျသှားလို့ သနျးဝကေ လိုကျခေါျသညျ ။ ရဲလှနျးက “ သနျးဝေ..မငျး ဘာကွောငျ့ မငျးထိုကျနဲ့ ပေါငျးတာလဲ..ဒီကောငျက သစ်စာဖေါကျ..ထှတျ..မနေ့ညက သူ ဆရာမအိမျကို ပါသှားတယျကှ..မငျး မေ့နလေား….” လို့ ပွောလိုကျသညျ ။ သနျးဝကေလညျး “ ရဲလှနျး..မငျး မနာလို ဖွဈမနနေဲ့..သူ့ဆီက သတငျးထူးတခု ရလိုကျတယျကှ..မငျးဆီက သိမျးသှားတဲ့ နှာစာအုပျကို ဆရာမ ဖတျနေ တာ သူ တှေ့တယျ တဲ့…..”လို့ ပွနျပွောလိုကျသညျ ။ “ ဟငျ…..ဆရာမ….ဖတျတယျ…ဟုတျလား……” ရဲလှနျး အံ့အားသငျ့သှားသညျ ။ “ ဟေ့ကောငျလေးတှေ..ကြောငျးထဲဝငျလေ…..” ကြောငျးစောငျ့ကွီး ဦးစိနျလုံး ရဲ့ အသံသွသွကွီးကို ကွားလိုကျရသညျ ။ ဆရာဆရာမမြား နားနခေနျး အနကျအောကျခံမှာ အဖွူရောငျ ထှငျးစာလုံးတှနေဲ့ ရေးထားတဲ့ ပလပျစတဈဆိုငျးဘုတျလေး ရှိနတေဲ့ အခနျးလေးထဲကို ရဲလှနျး မရဲတရဲနဲ့ ဝငျလိုကျသညျ ။ အတနျးခေါငျးဆောငျ စိုးနိုငျ လာပွောလို့ ဆရာမဒေါျမွမွနှယျက သူ့ကို ခေါျခိုငျးလိုကျသညျ ဆိုလို့ ဆရာမ ရှိနတေဲ့ ဆရာဆရာမမြား နားနခေနျး ကို သူ လာခဲ့တာ ။ စိတျထဲမှာ ပူနတောက နှာစာအုပျ ကိစ်စကို ဆရာမက ကြောငျးအုပျကွီးကို တိုငျလိုကျပွီလား လို့ ။ အထဲမှာ ဆရာမဒေါျမွမွနှယျ ထိုငျနတောကို တှေ့လိုကျရသညျ ။ တခွား ဆရာ ဆရာမတှေ ဘယျသူမှ မရှိနဘေူး ။ “ ရဲလှနျး…လာ…လာ….ဒီကို…..” ဆရာမက လှမျးခေါျသညျ ။ “ ရဲလှနျး….” “ ဗြာ…ဆရာမ….” “ မငျး ဒီစာအုပျ ဘယျက ရလဲ…ဒါ ဘယျသူ့စာအုပျလဲ…” “ ဟို..ဟို……” “ ညာဖို့ စဉျးစားမနနေဲ့ ရဲလှနျး….အမှနျအတိုငျး ဖွကှော…..” “ ကြ..ကနြောျ….သနျးေ၀ ဆီက ရတာပါ…” “ သခြောလား…” “ ဟုတျ….ဆရာမ…..” “ မငျး ဒါမြိုးတှေ ဖတျတယျပေါ့လေ..စာတော့ မကကြျခငြျဘူး….မငျး တောျတောျ ဆိုးတဲ့ကောငျ…” ရဲလှနျးလညျး ခေါငျးကွီး ငုံ့ပွီး ငွိမျနသေညျ ။ “ နောကျကို ကြောငျးကို ယူမလာနဲ့..ဖတျလညျး မဖတျနဲ့….ကွားလား….” “ ဟုတျ…” “ ကဲ သှားတော့..မငျး သနျးဝကေို လှှတျလိုကျ..ဆရာမ တှေ့ခငြျတယျ လို့ ပွောလိုကျ…” “ ဟုတျ…..” “ ဟာ…..မငျး…မငျး..ဆရာမကို ဘာတှေ သှား ခြှနျလိုကျလဲ ရဲလှနျး…….မငျးမစေပျပတျ…လီးဘဲ..လီးဘဲ…….ငါက ဘာလို့ ဆရာမဆီ သှားရမှာလဲ……” “ ငါ မခြှနျပါဘူး….နှာ စာအုပျ မငျးဆီက ယူဖတျတာ လို့ ဘဲ ပွောလိုကျတာပါ……” “ ဟာ..မငျးကလညျး..ကိုယျဖွဈကိုယျခံတာ မဟုတျဖူး..ငါ့နံမညျကို ပွောလိုကျရသေးတယျကှာ..ခကျတာဘဲ…….” သနျးဝကေ ရှညျလြားတဲ့ သူ့ဆံပငျ နီကွောငျကွောငျတှကေို တဗငြျးဗငြျူ ကုတျရငျး ပွောလိုကျသညျ ။
သနျးေ၀ ဆရာမဆီကို သှားလိုကျသညျ ။ ဆရာမတှေ နားနတေဲ့ ရုံးခနျးလေးထဲမှာ ဆရာမဒေါျမွမွနှယျ တယောကျထဲ ရှိနသေညျ ။ “ ဆရာမ..ခေါျတယျ ဆိုလို့……” သနျးဝကေ ဆရာမကို မကွညျ့ဘဲ ခေါငျးငုံ့ထားရငျး ပွောလိုကျသညျ ။ ဆရာမဒေါျမွမွနှယျက “ သနျးဝေ..မငျးက ကိုယျ့ထကျငယျတဲ့ ရဲလှနျးလို ကြောငျးသားကို ညဈညမျးတဲ့ အပွာစာအုပျတှေ ပေးဖတျနတေယျကှာ..မငျး ဘာလို့ ဒီလို ကြောငျးသားအရှယျတှေ မဖတျ သငျ့တဲ့ အပွာစာအုပျတှကေို ကြောငျးကို ယူလာတာလဲ…..မငျး ဒီနေ့ကော နောကျထပျ စာအုပျ ပါလာသေးလား….” လို့ မေးလိုကျသညျ ။ သနျးဝလေညျး မငျးထိုကျ ပွောခကြျ အရ ဆရာမက သူ့အပွာစာအုပျကို ဖတျသညျ ဆိုတာကို သိထားတော့ “ ပါတယျ ဆရာမ တအုပျထဲပါ…..” လို့ ဖွလေိုကျသညျ ။ “ ဟေ..ဟုတျလား..သှား..အတနျးကို ပွနျပွီး အဲဒီစာအုပျကို သှားယူလိုကျစမျး……” “ ဘာ…ဘာဖွဈလို့လဲ ဆရာမ..စာအုပျကို သိမျးလိုကျမလို့လား…..မလုပျပါနဲ့ ဆရာမ ရယျ..ကနြောျက ငှားဖတျတာပါ….ပွနျမအပျနိုငျရငျ လြောျကွေး ပေးရမှာ…..” “ ဟဲ့..သနျးဝေ…. ကောငျစုတျ..ကြောငျးခနျးထဲမှာ ဒီလို စာအုပျ မရှိသငျ့ဖူးဟဲ့…သှားယူဆို ယူလိုကျ…..” ဒေါျမွမွနှယျ အောျလိုကျလို့ သနျးေ၀ လနျ့သှားသညျ ။ ကြောငျးအုပျကွီး ဆီကို ပို့ရငျ မလှယျဘူး ။ မိဘတှေ ခေါျပွီး ဆုံးမတာတှေ ဖွဈနိုငျသညျ ။ “ ဟုတျကဲ့ ဆရာမ…..” အတနျးကို ပွနျပွီး လှယျအိတျထဲက အပွာစာအုပျလေးကို ဘလာစာအုပျကွားထဲ ညှပျပွီး ဆရာမမြား နားနခေနျးကို ပွနျသှားလိုကျရသညျ ။ အတနျးထဲမှာ သူ့ကို ရဲလှနျးနဲ့ မငျးထိုကျက “ ဘာဖွဈလဲ… ဘာဖွဈလဲ…” လို့ လိုကျမေးသေးသညျ ။ ဆရာ နားနခေနျးထဲမှာ ဆရာမ တယောကျထဲ မဟုတျတော့ဘူး ။ ဆရာဦးကွှယျသိနျး ပါ ရောကျနသေညျ ။ ဦးကွှယျသိနျးက ဆရာမဒေါျမွညမနှယျ နဲ့ မနီးမဝေးမှာ ထိုငျပွီး စာအုပျတအုပျ ကို ဖတျနေ သညျ ။ သနျးဝကေ စညအုပျကို ဆရာမရဲ့ စားပှဲပေါျကို ခပြေးလိုကျတော့ ဆရာမက “ ဟုတျပွီ..သနျးဝေ…မငျး အတနျးကို ပွနျတော့ ” လို့ ပွောလိုကျသညျ ။ ဗလာစာအုပျကိုလညျး ခွငျးတောငျးထဲကို ထညျ့လိုကျသညျ ။ ဦးကွှယျသိနျးက မော့ကွညျ့ပွီး “ သနျးဝေ..သနျးဝေ…..မငျး အတှကျတော့ ငါ ရငျလေးသေးတယျ..ဆရာတှရေဲ့ ပွောစကားကိုလညျး နားမထောငျဘူး..” လို့ ညညျးလိုကျသညျ ။ ဆရာမဒေါျမွမွနှယျက “ ဆရာ..သူ ဘာတှေ လုပျသလဲ…ကမြကိုလညျး ပွောပွပါအုံး…” လို့ မေးလိုကျသညျ ။ ဦးကွှယျသိနျးက “ ဟာ..ဆရာမရယျ..ဒီကောငျ ကြောငျးဝငျးထဲမှာ ဆေးလိပျသောကျ.. ဆေးခွောကျ၇ှူ တယျ ဗြ….ဟိုတနေ့ကလညျး ဘူကွီး ဆိုတဲ့ ကောငျနဲ့ ဘောျလုံးကှငျးထဲမှာ ထိုးကွရိုကျကွတယျ…..” လို့ ပွောလိုကျသံကို သနျးေ၀ ကွားလိုကျရပမေယျ့ တကြိုးထဲ လဈပွီ ။
ဒီနေ့ ကျောင်းဆင်းချိန်ကျရင် ဆရာမ က ဘယ်သူ့ကို အိမ်ကိုခေါ်ပြီး စာသင်မလဲ လို့ ရဲလွန်းတို့ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ နားစွင့်နေကြသည် ။ သို့ပေမယ့် ဆရာမသည် သူတို့ အားလုံးကို အိမ်ကို မခေါ်သွားတော့ ။ အတန်းထဲက စာတော်တဲ့ ကျောင်းသူ မိုးစက် ကိုဘဲ ခေါ်သွားလိုက်သည် ။ ရဲလွန်းတို့ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်သွားကြသည် ။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းကနေ ခေါင်းငိုက်ဆိုက်နဲ့ အိမ်ပြန်နေတဲ့ ရဲလွန်းကို အနောက်ကနေ လှမ်းခေါ်လိုက်တာကြောင့် ရဲလွန်း လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မိုးစက်နဲ့အတူ ဘတ်စ်ကား မှတ်တိုင်မှာ ကားစောင့်နေတဲ့ ဆရာမ ခေါ်တာ ဖြစ်နေသည် ။ စိတ်ထဲမှာ ဆရာမတော့ ငါ့ကိုလည်း ခေါ်မလို့ လား လို့ ထိန်းကနဲ ဝမ်းသာသွားသည် ။ ဒါပေမယ့် ဆရာမ ပြောလိုက်တာက “ ရဲလွန်းရေ..မင်း ဟိုတတရက်က ပြောတာ ဆရာမ စဉ်းစားမိပြီး မင်းကို မနက်ဖန် စနေနေ့ မို့ အားတဲ့အချိန် ဆရာမ ခြံထဲက ခြုံတွေ မြက်တွေကို ရှင်းပေးဖို့ ခေါ်ချင်လို့..မင်း လာလုပ်ပေး နိုင်မလားကွ…” လို့ ပြောတာ ဖြစ်နေသည် ။ ဒါကိုလည်း ရဲလွန်း ဝမ်းသာတာဘဲ ။ စာမသင်ရဘဲ ဆရာမအိမ်ကို သွားရမှာကို ပိုတောင် သဘောကျသေးတယ်လေ..။ “ ဟုတ်ကဲ့…ဆရာမ..ကျနော် လာခဲ့မယ်….ဘယ်အချိန် လာရမလဲဟင်…” လို့ ပြန်မေးလိုက်သည် ။ “ အတိအကျရယ် မဟုတ်ပါဘူးကွာ..မနက်ပိုင် နေမမြင့်ခင်ပေါ့……” “ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ..ကျနော် လာခဲ့မယ်..မြက်ခုတ်ဖို့ ဓါးလည်း ယူခဲ့မယ်..” “ အေး..အေး…ကောင်းပြီကွယ်….မင်းကို ဆရာမက ထမင်း ကျွေးမယ်……” ရဲလွန်းလည်း ဆရာမ အိမ်ကို သွားရမှာကို အရမ်း ကျေနပ် ဝမ်းသာမိသွားရသည်….ပြီး ။
