by ကျွန်မ အဖေနဲ့အမေက ရန်ကင်းဈေးထဲမှာ
အထည်ဆိုင်ဖွင့်ထားသည့်အတွက် မိုးမလင်းမှီ
ထသွားပြီး မိုးချုပ်မှအိမ်ကိုပြန်ရောက်ကြပါသည်။
တစ်နေ့ကြတော့ ညနေမှောင်စပျိုးနေတဲ့အချိန်မှာ အမေနဲ့အဖေတို့ အိမ်ပြန်အလာစောင့်မျှော်ရင်း အိမ်ဝင်ပေါက် ထွက်ပေါက်ဘေးမှာ ထောင့်ဖြတ်လေးထိုင်ပြီး မျှော်နေမိပါသည်။
ဒီအချိန်မှာဘဲ အပေါ်ထပ်တက်တဲ့
လှေခါးခြေရင်းဘက်ကနေ လူတစ်ယောက်ဟာ
ကျွန်မရှေ့ကို ရိပ်ကနဲရောက်လာလို့
ကျွန်မဟာလန့်ပြီးမတ်တပ်ထရပ် လိုက်မိပါသည်။
“ဟင်…..အစ်ကိုထူးမော်´´
သူက ကျွန်မကိုဘာမှပြန်မပြောဘဲ
ကျွန်မကိုယ်လုံးကို လှမ်းပြီးဖက်လိုက်ပါသည်။
“အို…..လွှတ်….လွှတ်..´´
ကိုထူးမော်က မလွှတ်တဲ့အပြင်
ကျွန်မမျက်နှာနဲ့ ဆံပင်တွေကိုနမ်းရင်း ကျွန်မတင်သားတွေနဲ့ ရင်သားတွေကို သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့
စုန်ချီဆန်ချီဆုပ်နယ်နေပါသည်။ ကျွန်မအတင်း
ရုန်းကန်နေပေမယ့် သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်က
ကျွန်မခါးကို အသေဖက်ထားတာကြောင့်
ကျွန်မဘယ်လိုမှ မလွတ်နိုင်ပါ။
ကျွန်မတစ်ကိုယ်လုံး ဖိန်းရှိန်းပြီး
တုန်တုန်ယင်ယင်တောင် ဖြစ်လာ
ရပါသည်။ သူ့မျက်နှာနဲ့ လွတ်အောင်ကျွန်မ
မျက်နှာကို ရှောင်ရှားပေမယ့် ဘယ်လိုမှ
မလွတ်နိုင်ဘဲ တစ်ချီမှာတော့ ကျွန်မရဲ့
နှင်းဆီဖူးနှုတ်ခမ်းလေးတွေဟာ
သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကြားပါသွားရပါတော့သည်။
“အု….အီး…အ…အု´´
အို….ရှင်ရယ်…ကျွန်မဖြင့်
လေထဲကိုမြောက်တက်လွင့်မျောသွားရသလိုပါဘဲ…….ယောင်ယောင်ပြီးသူ့လက်မောင်းကြီးတစ်ဖက်ကို ကျွန်မလက်လေးတစ်ဖက်နဲ့ လှမ်းကိုင်ဆုပ်
မိတဲ့အထိပါ။ ဒီအချိန်မှာဘဲ အိမ်ရှေ့လမ်းမပေါ်ကိုဖြတ်လျှောက်လာတဲ့ လူသံတွေကြားရလို့ သူကကျွန်မကိုလွှတ်ပေးပြီး အပေါ်ထပ်တက်တဲ့လှေခါးကို တဒိုင်းဒိုင်းပြေးတက်သွားပါသည်။
ဒီလိုပြေးထွက်သွားတာတောင် မမှီမကမ်းနဲ့ ကျွန်မနို့တစ်ဖက်ကို လှမ်းပြီးညှစ်သွားပါသေးသည်။ ကျွန်မကတော့ နေရာမှာဘဲ တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ရပ်ပြီး ကျန်ခဲ့ရပါသည်။ ဆန့်ကျန်ဘက်
သွေးသားနဲ့ ပထမဆုံးထိတွေ့ခြင်းခံလိုက်ရတာဖြစ်ပါသည်။
[]အဲ့ဒီနေ့ညမှာ ကျွန်မတစ်ညလုံး အိပ်မပျော်ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။ နောက်နေ့တွေမှာလည်း ကျွန်မဟာသတိရတိုင်း ကျွန်မရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့စမ်းစမ်းကြည့်
မိရပါသည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မအိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲတော့ ကြာကြာမနေတော့ပါ။ ကျွန်မတို့အိမ်နှင့် ငါးအိမ်ခြားလောက်မှာ ကျွန်မရဲ့သူငယ်ချင်း ဇင်ဖြူဆိုတာရှိပါသည်။ အဲဒီသူငယ်ချင်း
အိမ်မှာကျွန်မတစ်နေကုန်သွားနေတတ်ပါသည်။ ဇင်ဖြူက ကျွန်မထက်စွံပါသည်။ သူကရည်းစားရတာ တစ်နှစ်လောက်တောင်ရှိပါပြီ။ ဇင်ဖြူရည်းစားက ကိုသက်တဲ့ ဇင်ဖြူထက် အသက်
(၄)နှစ်လောက်ကြီးပါသည်။
နေ့တစ်နေ့မှာ ကျွန်မဟာ မနက်စာထမင်းစားပြီးတာနဲ့ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်တံခါးပိတ်ပြီး ဇင်ဖြူတို့အိမ်ကို ထွက်လာခဲ့ပါသည်။ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဇင်ဖြူကို မတွေ့တော့ အခန်း
ထဲမှာရှိမှာပဲဆိုပြီး အိမ်အတွင်းပိုင်းကိုဝင်အလာ အထဲကကြားလိုက်ရတဲ့အသံတိုးတိုးလေးတွေကြောင့် ကျွန်မခြေလှမ်းတွေ တန့်သွားရပါသည်။ အသံက ယောင်္ကျားသံပါကြားလိုက်ရ၍
ဖြစ်သည်။ ကျွန်မရပ်ပြီးလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အိပ်ခန်းတံခါးကပိတ်မထားဘဲဟနေတာကြောင့် ကျွန်မသည် ခြေဖွနင်းပြီးတံခါးဝကို ကပ်လိုက်ရာက အထဲကိုကြည့်လိုက်မိပါသည်။
“အို…..´´
[]ကျွန်မတစ်ကိုယ်လုံးထူပူသွားရပါသည်။ ဇင်ဖြူက ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး အပေါ်ပိုင်းဘာအဝတ်အစားမှမရှိ။ ဇင်ဖြူအသားလေးတွေက ဝင်းမွတ်၍နေပြီး နို့အုံလေးတွေ
ကမထိရက် မကိုင်ရက်စရာဖြစ်နေသည်။ ကိုသက်က ဇင်ဖြူ၏နို့တွေကို အားပါးတရကုန်းပြီးစို့နေကာ ကိုသက်၏ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာလည်း ဘာအဝတ်အစားမှမရှိပါ။
“ကို….အရမ်းကြီးဘဲကွာ…..ဇင်ဖြူ ကြောက်တယ်….´
ဇင်ဖြူက ကိုသက်၏ ကျောကိုပွတ်ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။ ဇင်ဖြူမူယာတွေများနေကြောင်း ကျွန်မသိလိုက်သည်။ ကြည့်လေ ကြောက်တယ်ပြောတဲ့ ဇင်ဖြူရဲ့မျက်နှာက အပြုံးမပျက်
ကိုသက်ကို ငံ့လင့်နေတဲ့ပုံစံ၊ ကောင်မတတ်လဲတတ်နိုင်တယ်…´´။ ဇင်ဖြူရဲ့နို့အုံတွေက အသားဖြူသူမို့ နီရဲနေကြောင်းသိသာလှပါသည်။ ဇင်ဖြူရဲ့ နို့သီးလေးတွေက ထောင်တက်လာ
သလို ကျွန်မရဲ့စိတ်တွေကလည်း ထ၍လာရပါသည်။ အာခေါင်တွေလည်းခြောက်လာပြီး ရှေ့ကိုနဲနဲတိုးပြီးကြည့်လိုက်မိပါသည်။ အဝတ်တွေပေါ်မှာဘဲ ကိုသက်လက်က ဇင်ဖြူ၏ ဆီးခုံနေ
ရာကို လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ပြီး ပွတ်လိုက်ရာမှ ဇင်ဖြူခါးမှစကပ်လေးကို လှန်တင်လိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် ကိုသက်၏လက်တွေက ဇင်ဖြူ၏ပေါင်တံဖွေးဖွေးလေးတွေကို ပွတ်လိုက် ဆီးခုံမို့မို့
လေးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးပေါ်မှ ပွတ်လိုက်လုပ်ရင်း ဇင်ဖြူ၏စကပ်လေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပါတော့သည်။
အတွင်းခံဘောင်းဘီပန်းရောင်လေးက ထင်းထင်းလင်းလင်းဖြစ်သွားသည်။ ပြားချပ်တင်းမာနေသော ဝမ်းဗိုက်သားအောက်မှ စောက်ဖုတ်လေးက ခုံးပြီးမို့မို့လေးဖြစ်နေသည်။ ဇင်ဖြူ၏
ခြေဖျားတွင်ကျရောက်နေသော စကပ်လေးအား ကိုသက်ကထပ်ပြီးဆွဲချွတ်ကာ ကုတင်ဘေးသို့ပစ်ချလိုက်သည်။
“ကို…..ဇင်ဖြူကို တကယ်ယူမှာလား….ဟင်…´´
“ကို့ကို ယုံစမ်းပါ ဇင်ဖြူရယ်….ကို ဇင်ဖြူကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာ ဇင်ဖြူသိသားနဲ့….ဟာ..´´
“ဒါဆိုရင်လည်းပြီးတာဘဲ…..ကို ဇင်ဖြူကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာ ဇင်ဖြူသိသားနဲ့….ဟာ..´´
“ဒါဆိုရင်လည်းပြီးတာဘဲ…..ကို ဇင်ဖြူကိုပစ်သွားမှာကို ဇင်ဖြူကကြောက်တာ…´´
“ဇင်ဖြူကလည်းကွာ….ဟောဒီ အချစ်လေးကို ကိုယ်ဘယ်တော့မှ မပစ်ဘူးသိလား….´´
စကားပြောရင်းမှ ကိုသက်၏ လက်တွေက ဇင်ဖြူ၏စောက်ဖုတ်လေးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီပန်းရောင်လေးထဲလက်လျှိုပြီးနှိုက်နေသည်။ ဇင်ဖြူက သိသိသာသာပင် သူမ၏ပေါင်နှစ်
ဖက်ကိုကားပေးလိုက်သည်။ ဇင်ဖြူ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားပေးတာတွေ့လိုက်ရတော့ ကျွန်မရင်ထဲမှာ တင်းကနဲခံစားလိုက်ရပါသည်။ ပြီးတော့..အံ့လည်း အံ့သြမိပါသည်။ ဒါ…ကိုသက်နဲ့
ဇင်ဖြူတို့ ပထမဆုံးအကြိမ် နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ တွေ့ကြတာဆိုတာကိုလည်း ကျွန်မခန့်မှန်းသိရှိလိုက်ရပါသည်။ ဇင်ဖြူက ကိုသက်၏ ပုဆိုးကိုဖြေချလိုက်ပြီး သူကလည်း အားကျမခံ ကိုသက်၏ အောက်ခံဘောင်းဘီထဲကို လက်လေးထိုးကာနှိုက်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ကာမဇောအဟုန်တွေကြွနေပြီး တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ဖြစ်နေကြပါသည်။ ကိုသက်က ညင်သာစွာ
ဖြင့် ဇင်ဖြူ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ကြည့်နေတဲ့ကျွန်မရဲ့မျက်နှာဖျန်းကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။
ဇင်ဖြူ၏ အမွှေးနုရှည်ရှည်လေးတွေက စောစောက ကိုသက်ဘောင်းဘီထဲနှိုက်၍ ပွတ်ထားတာကြောင့်လားမသိ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေသည်။ ဇင်ဖြူရှက်သွားပုံရပြီး…..ပေါင်ကိုပြန်ပြီးစေ့
ထားလိုက်ကာ သူမ၏မျက်လုံးတွေကိုလည်း မှိတ်ချလိုက်သည်။ ကိုသက်က ဇင်ဖြူ၏စောက်ဖုတ်လေးကို ကြင်ကြင်နာနာငုံ့၍နမ်းသည်။ ဖွဖွလေးနမ်းနေရင်း သူ၏ပါးစပ်ကို စောက်ဖုတ်
နားတွင်ကပ်၍ထားသည်။ ဟိုကောင်မ ဇင်ဖြူကလည်း အခုနတင်စေ့ထားတဲ့ပေါင်ကို တဖြေးဖြေး ပြဲဟနေသည်။ ဇင်ဖြူ၏ ကိုယ်လုံးဖွေးဖွေးလေးတစ်ခုလုံးမှာ တွန့်လိမ်၍နေသည်။
“အိုး…..ကို….ကိုရယ်…..အား….ရှီး….ကျွတ်…အား….ရှီး….အိုး….အဟင့်ဟင့်..´´
ဒီတစ်ခါတော့ ဇင်ဖြူမာယာ လုပ်တာမဟုတ်မှန်းသိသာလှသည်။ ဇင်ဖြူ၏အသံက မချိမဆန့်ဖြစ်ကာ အသံလေးကျယ်သွားသည်။ ဇင်ဖြူအိပ်ယာခင်းကို လက်နဲ့အတင်းကိုင်ဆုပ်ထားပြီး
ခေါင်းလေးက ဘယ်ညာခါ၍နေသည်။ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုလည်း ပေါက်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားသည်။
“ကို…..ကို….အငျ့…အား….အား…´´
ဇငျဖွူက ကိုသကျ၏ခေါငျးကို သူမ၏ပေါငျနှဈခြောငျးနှငျ့ ညှပျညှပျဆှဲရငျး ဆတျကနဲ ဆတျကနဲ ကော့ကော့တကျသှားရာမှ အရုပျကွိုးပွတျငွိမျကသြှားတော့သညျ။ ခဏနတေော့မှ သူမ
၏ပေါငျမြားက ကိုသကျ၏ခေါငျးကိုလှှတျပေးလိုကျသညျ။ ကိုသကျက ဇငျဖွူ၏ ဘေးမှဝငျလှဲလိုကျတော့ ဇငျဖွူကယုယုယယလေး ကိုသကျကိုနမျးသညျ။ ထိုအခြိနျမှာပငျ ကိုသကျက သူ၏အတှငျးခံဘောငျးဘီကို ခြှတျလိုကျတော့ ဖွတျကနဲပေါျလာသော လထေဲမှာ ရမျးခါသှားသညျ့လီးကွီးက နီညိုရောငျသမျးနပွေီး လီးဒဈကွီးက နီရဲ၍ပွောငျလကျနသေညျ။ ကိုသကျ၏
လီးကွီးကို ကြှနျမတအံ့တသွလှမျးပွီးကွညျ့လိုကျမိရငျး ဘာမဆိုငျညာမဆိုငျ ကြှနျမစောကျပတျလေးထဲကယားပွီးတကျလာပါသညျ။ ဒါကွောငျ့ မနနေိုငျမထိုငျနိုငျနဲ့ ကြှနျမဟာပေါငျနှဈလုံး
ကို အတငျးစေ့ကပျထားလိုကျမိသညျ။ ကုတငျပေါျမှာလညျး ဇငျဖွူက ကိုသကျ၏လီးကွီးကိုတောကျပွောငျသော မကြျလုံးလေးတှနေဲ့ ရှှမျးရှှမျးစားစားဖွဈ၍နသေညျ။
“ဇငျဖွူ…..ကို့ကိုခစြျတယျမို့လားဟငျ….´´
ကိုသကျ ဘာကိုဆိုလိုလိုကျသညျကို ဇငျဖွူက သိပွီးသား….“ဟငျ့အငျးကှယျ…..ဇငျဖွူရှကျတယျ…´´
ပါးစပျကသာရှကျတယျပွောတာ ဇငျဖွူက အိပျယာပေါျက အသာထလိုကျပွီး ကိုသကျ၏လီးကွီးကို မရဲတရဲဆုပျကိုငျလိုကျသညျ။ လီးကွီးက သူမလကျထဲတှငျ မဆနျ့မပွဲဖွဈနပွေီး
တဆတျဆတျရုနျးကနျ၍နသေညျ။ ကြှနျမရငျထဲမှာလညျး နှေးကနဲခံစားလိုကျရသညျ။ ဒီအခိုကျမှာဘဲ ဇငျဖွူက ကိုသကျ၏လီးထိပျကွီးကို ပါးစပျဖွငျ့ငုံလိုကျသညျ။ ဇငျဖွူက အခနျးဝဖကျ
ကြှနျမရှိတဲ့ဖကျကို နောကျကြောပေးပွီး ဖငျလေးကုနျးထားသဖွငျ့ သူမ၏စောကျပတျလေးဟာ ဟတတလေးဖွဈကာ အတှငျးသားနီနီလေးမြားကိုလှမျးပွီးမွငျနရေကာ ကြှနျမစိတျထဲမိနျးမ
ခငြျးပငျဖွဈပမေယျ့ အသဲယားလာရပါသညျ။
“အား….ရှီး….ကြှတျ…ကြှတျ…ဇငျဖွူရယျ…သိပျ…သိပျကောငျးတာဘဲ….အိုး….အား….အူး….ဇငျ…ဇငျဖွူ…´´
ကိုသကျဒူးနှဈဖကျကို ထောငျထားပွီး ရငျကိုကော့ ခေါငျးကိုမော့ပွီး မခြိမဆနျ့အောျငွီး၍နသေညျ။ ဇငျဖွူကဖငျလေးကိုကော့ပွီး နောကျကိုပဈထားသညျ့အတှကျ တငျသားအိအိလေး
တှကေ ကှဲဟပွီး ပနျးနုရောငျနဲ့ အညိုရောငျ ရောယှကျထားတဲ့ စအိုဝလေးရှုံ့ခြီပှခြီဖွဈနတောကို အတိုငျးသားတှေ့မွငျနရေပွီး ကြှနျမရငျထဲဘလောငျဆူ၍လာရပါသညျ။ ကိုသကျက အားမရပုံဖွငျ့ ဇငျဖွူ၏ခေါငျးကိုကိုငျလိုကျပွီး အောကျကနပေငျ့ကာ ဆောငျ့ဆောငျ့ပေးသညျ။ ကိုသကျ၏လီးက ဇငျဖွူ၏ပါးစပျလေးထဲ မဆနျ့မပွဲဝငျကာ အာခေါငျထဲထိရောကျသှား
တော့သညျ။ ဇငျဖွူမရှုနိုငျမကယျနိုငျဖွဈကာ မကြျလုံးလေးပွူးပွီး ဖငျတရမျးရမျးဖွငျ့ ရုနျးနသေညျ။ ဒါပမေယျ့ ဇငျဖွူသိပျကွာကွာတော့ ဒုက်ခမခံစားရ။ ကိုသကျသုတျရညျတှပေနျးထှကျ
ပွီးတော့ ငွိမျကသြှားပွီး သူ့လီးကို ဇငျဖွူပါးစပျထဲက အသာလေးဆှဲထုတျပဈလိုကျသညျ။ ဒီတော့မှ နှဈယောကျသား တဈယောကျပါးစပျကို တဈယောကျစုပျပေးနကွေသညျ။
စောစောက ကိုသကျကလညျး ဇငျဖွူဟာလေးကို ယကျပေးထားတော့ ပကြေံနသေညျမဟုတျပါလား။
“ကဲ…ဇငျဖွူ….ကိုတို့လုပျကွရအောငျ…´´
“ဟငျ…ကို ကလဲဘာလုပျအုံးမှာမို့လဲ…´´
မသိသလိုနှငျ့ ဇငျဖွူက မကြျနှာတညျတညျလေးနှငျ့ပွောလိုကျသညျ။ ကိုသကျ သူမကိုနားမလညျနိုငျစှာ ကွညျ့လိုကျတော့ ဇငျဖွူမကြျနှာလေးက ရှကျသှေးဖွာသှားပွီး ရယျကြဲကြဲလေး
ဖွဈသှားသညျ။ ကိုသကျက ဇငျဖွူမကြျနှာလေးကိုဆှဲ၍ တခကြျနမျးလိုကျသညျ။ သူတို့ပွောစကားအရ ဘယျလိုမြားဆကျလုပျကွဦးမလဲလို့ ကြှနျမစိတျထဲသိခငြျလာသညျ။ ကြှနျမပေါငျခှ
ကွားထဲစိုရှှဲနတောကို ဝတျထားတဲ့ ထဘီကိုဘဲထိုးသှငျးပွီး လကျလေးနဲ့သုတျလိုကျရာမှ ကြှနျမဆကျကွညျ့နမေိသညျ။ ကိုသကျက ဇငျဖွူကို ကုတငျပေါျတှငျနသေားတကဖြွဈအောငျ
သူမ၏ ကိုယျလုံးလေးကိုပွငျပေးသညျ။ ပွီးတော့ အနားကစောငျခေါကျတဈခုကို ဇငျဖွူခါးအောကျသို့ ထိုးသှငျးလိုကျရာ ဇငျဖွူ၏တငျပါးအစုံက မွငျ့တကျလာပွီး ကော့ပေးထားသလိုဖွဈ
သှားသညျ။
“ကို….အရမျးမကွမျးနဲ့နောျ….ဇငျဖွူကွောကျတယျ….´´
“ဟော…လုပျတောငျ မလုပျရသေးဘူး ဇငျဖွူကလဲကှာ….´´
“ဟငျ့အငျး…..ကှဲပွဲသှားရငျ ဘယျနဲ့လုပျမလဲ….ဇငျဖွူကွောကျတယျ……ကှဲ့…..ဟငျ့…အငျး…..နောကျမှလုပျကှာ…ကိုရယျ….နောျ…..´´
မူတူတူလေးလုပျ၍သာ ပွောနသေညျ။ ဇငျဖွူက ခံတော့မညျ့အနအေထား ပကျလကျလေးကို လှုပျတောငျမလှုပျ ခေါငျးလေးသာခါယမျး၍ပွောနသေညျ။ တောျတောျမူတဲ့ကောငျမလို့
ကြှနျမအမွငျကပျကပျနဲ့ စိတျထဲမှပွောလိုကျသညျ။ စကားပွောရငျးဆိုရငျးဖွငျ့ ကိုသကျက ဇငျဖွူ၏ပေါငျနှဈဖကျကို အစှမျးကုနျဖွဲကားလိုကျသညျ။ ပွီးတော့ရဲကနဲဟသှားသော သူမ၏
စောကျဖုတျဝသို့ သူ၏လီးတနျကွီးကို တေ့လိုကျသညျ။ ဇငျဖွူ၏မကြျနှာလေးက မဲ့တဲ့တဲ့လေးဖွဈနသေညျ။ ကိုသကျကို ခစြျပမေယျ့ အတောျလညျးကွောကျနပေုံရသညျ။
ဇငျဖွူ၏စောကျခေါငျးလေးထဲသို့ သူ့လီးကိုမသှငျးသေးဘဲ စောကျပတျနှုတျခမျးနှဈလှှာကွား အကှဲကွောငျးတဈလြှောကျ သူ့လီးထိပျကားကားကွီးဖွငျ့ ထိုးမှှပှေတျသပျ၍ ကလိပေးနသေညျ။
“အဟငျ့….ဟငျ့….ကို ကလဲ လုပျခငြျလဲလုပျတော့ကှာ…ဒီမှာအနခေကျတယျ…သိလား..´´
စောစောတုနျးက ကွောကျလနျ့နတေဲ့ ဇငျဖွူက အခုလီးကို တောငျ့တနပွေနျတော့ ကြှနျမသူတို့ကိုကွညျ့ရငျး အံ့သွသှားရပွနျပါသညျ။
“ဗွဈ…ပွှတျ….ဗွဈ´´
ကြှနျမရငျထဲဖငြျးကနဲဖွဈသှားသညျ။
“အ…အား…ဟငျး´´
ဇငျဖွူညီးလိုကျတဲ့အသံက ကြှနျမရငျထဲစူးကနဲဖွဈသှားရပွနျသညျ။ ကိုသကျက ဆကျပွီးဆောငျ့မလိုးသေးဘဲ ဇငျဖွူ၏စောကျခေါငျးကဉြျးကဉြျးလေးထဲတှငျ သူ၏လီးခြောငျးကွီးကို
ရှေ့တိုးနောကျငငျဖွငျ့ ညှောငျ့ကာဆှပေးနသေညျ။ ဇငျဖွူကိုယျလုံးလေးတဈခုလုံး တှနျ့လိမျနပွေီး သူမ၏ပေါငျနှဈဖကျကိုလညျး ပွဲနိုငျသလောကျ ထပျ၍ဖွဲပေးသညျ။ ဇငျဖွူသိပျပွီး
လိုလားနတောကိုသိသော ကိုသကျက သူ့လီးကွီးကိုဆကျ၍သှငျးသညျ။ ဒီတဈခါတော့ ဇငျဖွူသကျတောငျ့သကျသာဖွငျ့ခံနသေညျ။ ကိုသကျ၏လီးကွီးက တအိအိဖွငျ့ဇငျဖွူ၏စောကျ
ဖုတျထဲသို့ တအိအိဝငျ၍သှားသညျ။ ဇငျဖွူ၏ စောကျခေါငျးထဲသို့ လီးကွီးတဈဆုံးဝငျသှားသောအခါ ဆီးခုံနှဈခုပွားနအေောငျ ဖိကပျ၍သှားသညျ။ ကိုသကျက သူ့လီးကွီးကို ဇငျဖွူ၏
စောကျခေါငျးထဲခဏငွိမျထားပွီးမှ ဖွေးဖွေးခငြျးပွနျ၍ှဆှဲထုတျလိုကျသညျ။ ဇငျဖွူ၏စောကျဖုတျနှုတျခမျးသားလေးမြားက လီးကွီးနဲ့အတူကပျ၍ အပွငျသို့စူထှကျလာသညျ။ လီးကွီးကို`
ဒဈဖြားလေးသာလှနျတဲ့အထိ ဆှဲထုတျလိုကျပွီးမှ ပွနျပွီးဖွေးဖွေးခငြျးသှငျးလိုကျပွနျသညျ။ မာတောငျနသေော လီးကွီးက ဖောငျးအိနသေောစောကျဖုတျထဲသို့ တအိအိဝငျသှားလိုကျ
ဖွေးဖွေးခငြျးပွနျထှကျလာလိုကျနှငျ့ ကြှနျမစိတျထဲ အသဲတှယေားလာသညျ။
“ကို….ကို….မွနျမွနျလေးဆောငျ့ပေး…ဆောငျ့….ဆောငျ့….ဟငျ့…ဟငျ့´´
ဇငျဖွူက အားမလိုအားမရဖွငျ့ပွောသညျ။
“ပွှတျ…ပွတျ…စှပျ….ပွှတျ….ဒုတျ…အငျ့…အငျ့…အမေ့…´´
ကိုသကျက ဇငျဖွူ၏တငျသားအိအိကွီးတှကေို သူ့လကျနှဈဖကျနှငျ့ဆုပျကိုငျပွီး ဆှဲဆှဲမကာဆောငျ့သညျ။ လီးကွီးက ဇငျဖွူ၏စောကျပတျထဲသို့ ဝငျလိုကျထှကျလိုကျသှကျသှကျ
လကျလကျကွီးဖွဈနသေညျ။ ဇငျဖွူ၏ နို့အုံလေးမြားတုနျခါလှုပျရမျး၍နသေညျ။
“ပွှတျ…ပွတျ…စှပျ….ပွှတျ….ဒုတျ…အငျ့…အငျ့…အမေ့…အိုး…အား…ကို….အငျ့..အငျ..ကို…အိုး..အငျ့…အား´´
ဇငျဖွူ ဖွတျဖွတျလူး၍ ကော့ကော့ပေးရငျးစောကျဖုတျထဲမှ ဖွူဖွူပွဈပွဈအရညျတှေ ယို၍စီးကလြာသညျ။ ဇငျဖွူပွီးသှားပွီ…။ သူတို့ကိုကွညျ့နတေဲ့ ကြှနျမလဲ ယားယားတကျလာတာ
မပွောပါနဲ့တော့….ကိုသကျကလညျး သူ့ဆောငျ့အားကို လုံးဝမလြှော့ဘဲ အတငျးဖိကပျပွီးဆောငျ့လိုးနရောမှ ခဏအကွာမှာတော့….“အား….အား..အ…အား´´
မကြျနှာရှုံ့မဲ့ကာငွီးတှားလိုကျပွီး သုတျရညျတှကေို ဇငျဖွူ၏စောကျခေါငျးထဲ ပနျးထညျ့လိုကျတော့သညျ။ ပွီးတော့ ဇငျဖွူ၏ကိုယျလုံးလေးကို ငုံ့၍ဖကျလိုကျပွီးနှဈယောကျသား ငွိမျကြ
သှားကွတော့သညျ။ ဒီတော့မှ ကြှနျမလဲအသကျကိုဝအောငျရှုလိုကျပွီး နရောကလှညျ့ပွီးထှကျခဲ့ပါသညျ။ အလိုလိုနရေငျး ကြှနျမတဈကိုယျလုံး နုံးခြိနတောကွောငျ့ ခွလှေမျးတှကေို
မလှမျးခငြျလှမျးခငြျ၊ ခွထေောကျတှကေိုအနိုငျနိုငျသယျပွီး အိမျသို့ပွနျလာခဲ့ပါတော့သညျ။ ကြှနျမအိမျကို ပွနျရောကျတာနဲ့ပဲ ဘာမဆိုငျညာမဆိုငျဇငျဖွူတို့အတှဲကိုကွညျ့ပွီး ကြှနျမတဈ
ကိုယျလုံးနုံးခြိနတောကွောငျ့လညျး လနျးသှားအောငျရခြေိုးလိုကျဦးမညျဟု စိတျကူး၍အဝတျအစားတှကေိုခြှတျပွီး ထဘီရငျလြားလိုကျပါသညျ။ ဒီအခြိနျမှာဘဲ လူတဈယောကျက ကြှနျမ
ကိုနောကျကနကွေုံးဖကျပွီး ကြှနျမရဲ့ရှေ့ကမို့မောကျနတေဲ့ ရငျသားအစုံကိုပါ လကျဝါးနဲ့တပါတညျးအုပျညှဈပွီးကိုငျလိုကျသညျ။
“အမေ့….အို….ကို…ကိုထူးမောျ…ရှငျ…ရှငျ…´´
ကြှနျမအတငျးရုနျးပမေယျ့ ကြှနျမတဈကိုယျလုံးသူ့ရငျခှငျထဲရောကျနပွေီး ဘယျလိုမှရုနျးမထှကျနိုငျဖွဈနပေါသညျ။ သူက ကြှနျမရဲ့နို့နှဈလုံးကို မိမိရရကွီးဆုပျကိုငျထားပွီး သူ့ဆီးခုံက
အခြောငျးကွီးကလညျး ကြှနျမရဲ့ကားကားစှငျ့စှငျ့တငျသားအပေါျမှ အသဖေိကပျထားပါသညျ။
“အို….ကိုထူးမောျ…လှှတျ…လှှတျ…´´
သူ့လကျကွီးတှကေလညျးတအားသနျတာဘဲ ကြှနျမဘယျလိုမှရုနျးမထှကျနိုငျဘူး။ သူက ကြှနျမကိုဖကျထားလြှကျကနေ ဘေးမှာရှိတဲ့ကုတငျပေါျအတငျးလှဲသိပျနသေညျ။ နှဈယောကျ
သားလုံးထှေးနတေဲ့ အနအေထားမှာကြှနျမရဲ့ ရငျလြားထားတဲ့ထဘီလေးက ကြှတျကသြှားခြိနျမှာတော့ ကြှနျမအံံ့အားသငျ့ကွောကျလနျ့လို့တောငျ့ခံထားတဲ့ အငျအားလြော့သှားတဲ့
အခြိနျမှာဘဲကိုထူးမောျက အတငျးဖိကပျပွီးသိပျလိုကျတာကွောငျ့ ကြှနျမဟာကုတငျပေါျမှာပကျလကျလေးလဲကကြာဖွဈသှားရပါသညျ။ ကိုထူးမောျကတော့ သူ့ကိုယျလုံးကွီးနဲ့ကြှနျမ
ရငျဘတျပေါျကနဖေိထားပါသညျ။
“လှှတျ….လှှတျ…ကြှနျမကိုလှှတျ…´´
“မရုနျးပါနဲ့ ခငျသကျဦးရာ…´´
“ရှငျ…ရှငျ…ကြှနျမကို…ဘာ…ဘာ….´´
အောျဟဈရုနျးကနျနတေဲ့ကြှနျမရဲ့နှုတျခမျးသားနှဈလှှာကို အတငျးဖိကပျစုပျနမျးလိုကျရုံမက သူ့လကျတဈဖကျကလဲ လုံးကစြျမာတငျးနတေဲ့ ကြှနျမရဲ့နို့လေးတှကေိုအုပျကိုငျပှတျသပျပွီး
နပေါသညျ။ ယောငျ်ကြားတဈယောကျရဲ့ ရငျခှငျထဲရောကျပွီးနို့တှကေိုပါ ဆုပျနယျနတေော့အစိမျးသကျသကျ ကြှနျမဟာလိပျပွာလှငျ့စငျမတတျ ထိတျလနျ့တုနျလှုပျမိနပေါသညျ။ ကြှနျမ
တုနျတုနျယငျယငျနဲ့ ကိုထူးမောျရဲ့ကိုယျလုံးကွီးကို အတငျးတှနျးဖယျပဈမိနသေညျ။“အား…အငျး..အငျး…ကိုထူးမောျ….မလုပျ..ပါနဲ့…အှနျ့…´´
ဘယျလိုဘဲတှနျးဖယျနပေမေယျ့ အသကျရှုသံတရှုးရှုးနဲ့ဇောထနျနသေော ကိုထူးမောျကိုမတှနျးလှနျနိုငျပါ။
“ဗွဈ….ပွှတျ….ပွတျ….ပွှတျ…´´
“အိုး..အိုး…´´
ကြှနျမတဈကိုယျလုံးတုနျခါသှားရပါသညျ။ သူကကြှနျမနို့သီးလေးတှကေိုကုနျးပွီးစို့လိုကျပွီလေ။ သူ့ပစ်စညျးကွီးကလညျးမာမာတောငျ့တောငျ့ကွီးနဲ့ ကြှနျမရဲ့ပေါငျတှကေိုထိုးမိနပေါသညျ။
တဈခါမြှမခံစားရဘူးသော၊ ထူးကဲသောအထိအတှေ့မြားကွောငျ့ ကြှနျမခငျသကျဦး၏ အမွငျအာရုံမြားဝေဝါး၍လာရပါသညျ။ ဗိုကျပေါျထိရောကျနသေော ကြှနျမထဘီလေးကို သူက
အတငျးဆှဲခြှတျလိုကျတော့ ကြှနျမလကျလေးတဈဖကျက ကမနျးကတနျးလိုကျပွီးထဘီလေးကိုဆှဲပမေယျ့မမှီတော့ပါ။ ထဘီကကှငျးလုံးကြှတျထှကျသှားလရော ပူနှေးမာကြော၍နသေော
ကိုထူးမောျ၏လီးကွီးက ကြှနျမ၏ဆီးခုံလေးပေါျမေးတငျ၍သှားသညျ။ ကြှနျမ၏ စအိုဝနှငျ့စောကျဖုတျလေးရှုံ့၍သှားမိသညျ။ သူ့…..ဟာကွီး….ငါ့ဟာ လေးထဲဝငျ…..ဝငျတော့မယျ….
ကြှနျမအံကွိတျပွီး ရုနျးဖယျလိုကျမိပွနျသညျ။
“မရုနျးပါနဲ့.. ခငျသကျဦးရာ…´´
“ဟငျ့အငျး….ဟငျ့အငျး….ဖယျ…ဖယျ…´´
မကြျလုံးကိုစုံမှိတျပွီး ကြှနျမဇှတျငွငျးသညျ။ ရုနျးကနျနတေဲ့ကွားက သူ့လီးကွီးကစောကျဖုတျအကှဲကွောငျးလေးအတိုငျး လြှောတိုကျ၍ပှတျဆငျးသှားပွီး ကြှနျမဖငျကွားလေးထဲကို
ဝငျရောကျသှားပါသညျ။
“ဖယျ…ဖယျဆို…..ဖုံး….ဖုံး…´´
ကြှနျမအတငျးရုနျးပွီးသူ့ကြောကုနျးကွီးကို လကျသီးဆုပျနဲ့တအားထုထုပဈလိုကျမိသညျ။
“ကဲ….ကွာ..´´
သူက ကြှနျမရဲ့နို့တဈလုံးကိုငုံ့၍စို့လိုကျပွနျပွီး လကျကွီးတဈဖကျက ကြှနျမတို့နှဈယောကျဗိုကျနှဈခုအကွားထဲတိုးဝငျသှားကာ ကြှနျမစောကျဖုတျအုံလေးကိုဖှဖှလေးဆုပျနယျပွီး
ပှတျပါသညျ။ သူ့လီးကွီးကလညျးကြှနျမပေါငျရငျးကနဖေငျကွားထဲတိုးဝငျနသေညျ။ ကြှနျမစောကျပတျထဲမှာ ယားတကျလာတာမပွောပါနဲ့တော့…. တငျးတငျးစေ့ကပျနတေဲ့စောကျပတျ
နှဈခွမျးကွားကနေ အရညျမြားယိုစိမျ့၍ကလြာသညျ။ ကြှနျမတဈကိုယျလုံးခြှေးတှပွေနျကာ မောလဲမော၊ နုံးလဲနုံး၊ တဈကိုယျလုံးမလှုပျနိုငျတော့ပါ။ အားအငျတှပြေောကျကှယျသှားပါပွီ။
ကိုထူးမောျက ကြှနျမရဲ့ရငျဘတျကို သူ့လကျတဈဖကျနဲ့ဖိထောကျထားရငျး ကနြျလကျတဈဖကျက ကြှနျမ၏ပေါငျနှဈခြောငျးကိုဆှဲဖွဲကာ သူ၏လီးကွီးကိုအရငျးမှကိုငျ၍ ကြှနျမအဖုတျလေး
ထဲထိုးထညျ့ရနျ ကွိုးစားလိုကျသညျ။ အရှယျနှငျ့မမြှအောငျ ဖောငျးကွှမို့ကားနသေော စောကျဖုတျနှုတျခမျးသားနှဈခုကိုပွဲဟကာ လီးကိုဒဈမွုပျရုံမြှတေ့သှငျးလိုကျသညျ။
“ဗွဈ…အမေ့..´´
ပွီးတော့လကျနှဈဖကျနဲ့ ကြှနျမနို့လေးတှကေိုကိုငျပွီး လီးကိုထပျပွီးဖိသှငျးလိုကျပွနျသညျ။
“ဗွဈ…ဗွဈ…အား…အမလေး…အား….အား…´´
အတငျးကွုံးအောျလိုကျပမေယျ့ အသံကလညျခြောငျးဝမှာတိုး၍သှားသညျ။ သူ့လီးကွီးရဲ့အတှေ့ကလညျး ကြှနျမတဈကိုယျလုံးကို ခြုပျကိုငျလိုကျသညျ။
“ဗွဈ….အား….ဗွဈ…ဗွဈ…အား…အီး´´
ဝငျသှားပွီ လီးကွီးကြှနျမအဖုတျလေးထဲ တငျးတငျးကွပျကွပျကွီးဝငျသှားသညျ။ ကြှနျမခန်ဓာကိုယျတဈခုလုံး တဈစစီပွိုကှဲသှားသလိုခံစားလိုကျရသညျ။ နာကငြျစှာအောျဟဈရငျး
ပေါငျနှဈဖကျကိုဘေးသို့ပွဲကားပေးလိုကျမိပွနျသညျ။
“ဗွဈ….ဗွဈ…အား…အီး…နာ….တယျ´´
နာလှနျးလို့စောကျပတျနှုတျခမျးသားတှေ တဈဆတျဆတျတုနျပွီးငွီးငွူပဈလိုကျမိသညျ။ မကြျစိထဲမှာ မီးဝငျးဝငျးတောကျသှားသညျ။ ကိုထူးမောျကလညျး လီးကွီးကိုအပေါျမှနေ၍
အတငျးဖိကပျထိုးစိုကျလိုကျပွနျသညျ။
“ဗွဈ….ဗွဈ´´
“အား…နာ…တယျ…ဗွဈဒုတျ…ဗွဈဒုတျ….အား..အား´´
ကိုထူးမောျက မကွားသလိုနှငျ့နို့နှဈလုံးကို ခပျရှရှလေးဖိပှတျပွီးနီရဲနတေဲ့ နို့သီးခေါငျးလေးနှဈခုကိုလကျကွားထဲထညျ့ညှဈ၍ ပှတျရငျးလီးကွီးကိုထပျ၍ဖိခလြိုကျပွနျသညျ။“ဗွဈ….ဗွဈ´´
“အမလေး….အား….အ…ကှဲ….ကှဲ…သှားပွီ….အား…ကြှတျ….ကြှတျ….ကြှတျ…..´´
စောကျပတျအောကျနားစပျလေးကှဲသှားပွီး သှေးစလေးတှထှေကျလာသညျ။ ကွီးထှားလှသောလီးကွီး၏လုံးပတျက ကြှနျမ၏စောကျဖုတျလေးနဲ့မမြှ စောကျစေ့လေးမှာတဆတျဆတျ
တုနျခါနသေညျ။ သူ့လီးကွီးတဆုံးဝငျသှားပွီဖွဈပွီး…….ကြှနျမမှာနာကငြျလှနျးသဖွငျ့ လူးလှနျ့၍နရေသညျ။ ကိုထူးမောျကလညျးသူ့စိတျတှထေိနျးမရဖွဈလာပုံရကာ ကှဲသှားတာကိုသိ
ပမေယျ့လညျးအပေါျမှနေ၍အတငျး အဆကျမပွတျလိုးညောငျ့နသေညျ။
“ဗွဈ….ဗွဈ….စှပျ…စှပျ´´
“အား…အား….တောျပွီ….အီး…အား…အမလေး´´
တအီးအီး တအားအားဖွငျ့ငွီးငွူရုနျးကနျနရေငျးမှ ကြှနျမဟာအံကွိတျပွီးမကြျစိစုံမှိတျကာခံနမေိသညျ။
“ပွှတျ….ပွှတျ…စှပျ….စှပျ….အငျး…အား…အီး…အား…..အ…အ…´´
အတနျကွာတော့ ကြှနျမစောကျခေါငျးတဈလြှောကျကငြျပွီး အီဆိမျ့လာသညျ။
“ပွှတျ…..ပွှတျ….ကို….ကိုထူး….အ…အ…အီး…အမလေး….အား´´
ကြှနျမတဈကိုယျလုံးတုနျတကျသှားပွီး ပွှတျကနဲ ပွတျကနဲ သုတျရညျတှပေနျးထှကျမိအောငျကောငျး၍သှားရသညျ။ ကြှနျမ ပထမဆုံးအလိုးခံရတဲ့အရသာဟာ ပွောမပွတတျအောငျ
ကောငျးမှနျလှပွီးမှိတျထားတဲ့ မကြျစိထဲမှာဝငျးလကျသှားသလို တဈကိုယျလုံးလဲတဈဆတျဆတျတုနျကာ ကောငျးလှနျးလှပါသညျ။ လထေဲကိုမွောကျတကျသှားသလို ရငျထဲမှာတလှပျလှပျ
နှငျ့နငျ့ကနဲ အေးကနဲ ရှိလှပါသညျ။
“ကို….ကိုထူး…..ခငျသကျရငျထဲမှာတဈမြိုးကွီးဘဲ…..´´
ကိုထူးမောျက ကြှနျမကိုပွုံးပွီးကွညျ့သညျ။ သူကတော့ဆကျပွီးညှောငျ့မွဲ ဆောငျ့မွဲပါ။ ပွီးတော့သူ့လကျတှကေလညျး ကြှနျမရဲ့နို့လေးတှကေိုဆုတျခြပှေတျသပျနပွေနျသညျမို့ ကြှနျမမှာ
စောကျဖုတျထဲသို့လီးကွီးက မတနျတဆထိုးဝငျလာတာကွောငျ့ နာကငြျတာကတဈမြိုး၊ ပှတျသပျထိုးဆှမှုအရသာမြားကတဈဖုံ အကောငျးနဲ့အဆိုးဒှနျတှဲခံစားနမေိပွီး အရှကျအကွောကျ
တှပြေောကျကှယျကာ….ခံ၍ကောငျးလာပါတော့တယျ
အခကြျငါးဆယျလောကျဆောငျ့လီးအပွီးမှာကိုထူးလညျးအရမျးကောငျးလာပွီး
ခငျသကျစောကျပကျထညျးကိုသုတျရညျတှပေနျးထညျ့လိုကျပါတော့တယျ
ပွီးပါပွီ…။
