ဒေါက်တာမမ

ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က သံပန်းတံခါးကို လူပ်ကိုင်ရင်း အိမ်ထဲသို့လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
‘စုစုရေ…စုစု’ ‘ရှင်၊ လာပါပြီအန်တီသွယ်’ ပြောသံနှင့်အတူ အသက်၁၃နှစ်ခန့် မိန်းခလေးတဦးအိမ်ရှေ့သို့ ပြေးထွက်လာသည်။ ‘ဘာလုပ်နေလဲ စုစု’ ‘မီးပူတိုက်နေတာပါ အန်တီသွယ်’ မိန်းကလေးက ရိုသေစွာပြန်ဖြေရင်း တံခါးသော့ကိုဖွင့်ပေးလိုက်လေသည်။ ဒေါက်မြင့်မြင့်သွယ်က လက်ဆွဲအိတ်ကို ဆွဲလျှက်သူ့အခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားလေရာ စုစုလည်းတံခါးကိုပိတ်၍ သော့ခတ်ကာ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဝင်သွားလေသည်။ ထိုအခိုက်.. ‘ကလင်..ကလင်..ကလင်’ တယ်လီဖုန်းမြည်သံကြောင့် အခန်းထဲမှ ဒေါက်တာမြင့်မြင့်သွယ်ပြေးထွက်လာပြီး ဖုံးကိုကောက်ကိုင်လိုက်လေသည်။
‘ဟဲလို ..ပြောပါရှင်’ ညင်သာစွာမေးလိုက်သည်၊ နောက်တော့မှ ပြုံးရွှင်စွာဖြင့် ‘အော်.. ကိုလတ်လား .. ပြောလေ’ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က ပြောလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ခဏကြာတိတ်ဆိတ်သွားပြီးမှ ‘အဟင်းဟင်း .. ဟင်း..ဟင်..ကိုလတ်ရယ်..’ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏ ရယ်သံလွင်လွင်လေးမှာ အခန်းတခန်းလုံး ပျံ့နှံသွားလေသည်။ ဧည့်ခန်းဆီမှာ သာယာသော နာရီသံ ၉ချက်နှင့်အတူ ညသည်လည်းပို၍တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။
———————————-
ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ ဆရာဝန်မတယောက်ဖြစ်သည်။မြို့ထဲမှာ ဒုတိယတိုက်ခန်းတခန်းတွင်နေထိုင်၍ သူမနှင့်အတူအသက်၆ဝ ခန့် အဒေါ်တယောက် နှင့် ၄နှစ်အရွယ်သားလေးတဦးအပြင် စုစုဆိုသော အိမ်ဖေါ်မလေး တယောက်တို့ပါရှိလေသည်။ သူမ၏ခင်ပွန်းမှာ ကိုရဲမြင့်ဆိုသူဖြစ်၍ လွန်ခဲ့သော ၂ နှစ်လောက်ကမှ အီမ်တွင်းရေးပြသာနာများကြောင့် သူတို့အိမ်ထောင်ရေးမှာ ပြတ်စဲခဲ့ကြသည်။ ကိုရဲမြင့်က ယောက်ျားလေးများနှင့် အရောတဝင်နေသော ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်အား တဖက်သပ်လမ်းခွဲခဲ့လေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ မြို့ပြင်ရပ်ကွက်တခုတွင် ညနေပိုင်းဆေးခန်းဖွင့်၍ ညစဉ် ၉နာရီ ခန့်တွင်မှ အီမ်သို့ပြန်၍ အနားယူရသည်။လိမ်မာရေးခြားရှိသောအိမ်ဖေါ်မလေး စုစုကြောင့်သာ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ သက်သာရာ ရ နေသည်မို့ စုစုကို သူမကချစ်လည်းချစ်သည်..အလိုလည်းလိုက်သည်။ စုစုကလည်းသဘောကောင်းသော ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်ကို လိုလေသေးမရှိအောင် ပြုစုလုပ်ကိုင်ပေးလေသည်။ တကယ်တော့ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ အသက် ၂၈ နှစ်ခန့်သာရှိသေးသည်မို့ အရွယ်ကလည်းကောင်းတုန်း အစိုပြေဆုံးအရွယ် ဖြစ်နေသည်။နဂိုကမှ ဖြူဝင်းသော အသားအရေကြောင့် စိုစိုပြေပြေ တစ်တစ်ရစ်ရစ်ရှိ့ရသည့်အထဲ ဖွင့်ကားမို့မောက်၍ လှပသော ကိုယ်လုံးကြောင့် ယောကျ်ားသားများ အဖို့ ငေးမော၍ ကြည့်ရူ့ရလောက်ပေသည်။ ဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံများက ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏အလှကို ကူညီပံ့ပိုးပေးသယောင်ယောင် ရှိနေသလို ဖြူဝင်းပြည့်ဖြိုးသော လက်မောင်းဖွေးဖွေးများကလဲ သူမကိုပို၍ လှပစေသည်ဟုဆိုလျှင်မမှားနိုင်ပါပေ။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ အပြောအဆို အမူအရာ ကစ၍ ချိုသာပါသည်။ဆက်ဆံရေး ပြေပြစ်၍ ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ ရှိတတ်သည်။ သို့သော် အားနည်းချက်တခုကားရှိသည်။ ယင်းကား အခြားမဟုတ်၊ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်ယောကျ်ားများ အပေါ် ရောရောနှောနှော ဆက်ဆံတတ်ခြင်း ပင်ဖြစ်သည်။ ရိုးရိုးနှင့် ရုင်းရုင်းပြောရပါမူ ထိုသို့ရောရောဆက်ဆံတတ်ခြင်းထက် ကာမခံစားမူအရသာကို မက်မက်မောမော လိုလားခံစားတတ်ပါသည်ဆိုလျှင် ပိုမှန်ပေလိမ့်မည် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုသို့ခံစားမူကြောင့်ပိုလှသည်လား..လှလွန်းသောကြောင့် ထိုသို့ခံစားသည်လားတော့ သူမမှ လွဲ၍ မည်သူမှသိနိုင်မည်မဟုတ်ပါချေ။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ယနေ့မိုးလင်းကထဲက အိမ်ကထွက်၍ဆေးရုံသွား၊နေ့ခင်းဖက် စိန်ဂျွန်းဈေးတွင်ဆေးသွားဝယ်၊ညနေပြန်တော့ ဆေးခန်းဖွင့်နှင့် ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ တနေ့လုံးပင်မနားရအောင်ရှိလေသည်။ အပြင်ဘက်တွင် လေပြေရူးက တသုန်သုန်တိုက်ခတ်လာသည်။ယခုမှပင် လူနာက စဲသွားတော့သည်။ ၈နာရီခွဲပြီမို့ တန်းပေါ်မှ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ဆွဲယူရင်း ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က ပြောလိုက်သည်။ ‘ကိုတူး..၈နာရီခွဲပြီ၊အားလုံး သိမ်းလိုက်တော့နော်’ ‘ဟုတ်ကဲ့ မမ’ ကိုတူးက ပြန်ဖြေရင်း ဆေးပုလင်းများကို နံရံကပ်ဘီဒိုထဲထည့်လိုက်သည်။ ထိုနောက် စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်များ၊ ပစ္စည်းပစ္စယ များကိုအားလုံး သိမ်းဆည်း၍ အတန်ကြာသော အခါမှ ‘အားလုံး ပြီးပြီ မမ’ ‘အေး အေး တံခါးတွေ ပိတ်ထားနော်’ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က ပြောပြောဆိုဆို လက်ဆွဲအိတ်ကိုယူ၍ အခန်းအပြင်ဖက်သို့ ထွက်လိုက်သည်။ကိုတူးလည်း ဘီဒိုများကိုပိတ်၍ အခန်းအပြင်သို့ ထွက်လာကာ ‘ပြီးပြီ မမ .. သော့ပိတ်လိုက်တော့မယ်နော်’ ‘အေး အေး’ ဆေးခန်း သော့ပိတ်ပြီးသည်နှင့် နှစ်ယောက်သား ကားမှတ်တိုင်ရှိရာဖက်သို့ လမ်းလျှောက် လာခဲ့ကြလေသည်။ —————————————-

အိမ်သို့ပြန်ရောက်သည်နှင့် သားငယ်က ဆီးကြိုလာသည်။ သားငယ်ကို ချစ်စနိုး ယုယစွာဖြင့် ပွေ့ဖက်ရင်း ‘ကြီးကြီး မတွေ့ပါလား စုစု ‘ စုစု ကိုလှမ်းမေးလိုက်သည်။ ‘ဖွားဖွားကြီး စောစောကပဲ အိပ်ရာဝင် သွားတယ် အန်တီသွယ်’ ပြောပြောဆိုဆို စုစုက စာအိတ်လေးတအိတ်ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က စာအိတ်ကို ဆွဲယူ၍ကြည့်လိုက်မိသည်။ ပြီးမှ ‘ဘာမှာ သွားသေးလဲ စုစု ‘ ‘တခြားတော့ ဘာမှမမှာမသွားဘူး ။ အန်တီသွယ် လာရင်ဆက်ဆက်ပေးပေးပါ လို့တော့ပြောသွားတယ်’ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် ခေါင်းကို တဆပ်ဆပ်ညိမ့်မိသည်။ နောက်တော့ ဆက်တီခုံပေါ် ထိုင်ချလိုက်ရင်း စာအိတ်ကို ဖွင့်ဖေါက်လိုက်သည်။

စာကို အစမှအဆုံးဖတ်ပြီးသည်နှင့် ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် ထိုင့်ရာမှ ထလျှက် အခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားလေတော့သည်။ အပြင်ဖက်တွင် မှောင်မိုက်၍တိတ်ဆိတ်နေပြီ။ ဆယ်နာရီခွဲသည် အထိ အိမ်ရေု့ဧည့်ခန်းတွင် ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်တယောက်ထဲ ထိုင်းရင်းစာဖတ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် ‘ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်’ ညင်သာသော တံခါးခေါက်သံက ခပ်ခပ်ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က ဖြေးညှင်းစွာ လှမ်းလျှက် တံခါးပေါက်မှန်ပေါက်လေးမှ အပြင်သို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ပြီးမှ တံခါးကိုဆွဲဖွင့်ပေးလိုက်ရာ နူတ်ဆက်သော အပြုံးဖြင့် ကိုလတ်က စကားစလာသည်။ ‘ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် မအိပ်သေးဘူးလား’ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က မျက်နှာကိုပြုံးလျှက် ခေါင်းကို တချက်မျှခါရမ်းလိုက်ရာ ဧည့်ခန်းမီးဝါဝါအောက်ဝယ် သူမ၏နက်မှောင်သော ဆံစလေးများက ပျံဝဲသွားလေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က ကိုလတ်လက်မောင်း တဖက်ကို ကနွဲ့ကရ လှမ်းဆွဲပြီး အိမ်ခန်းတွင်းသို့ခေါ်ကာ တံခါးဂျက်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်လေသည်။ မကြာမှီပင် အိမ်ရေု့ဧည့်ခန်းမီးကိုပိတ်လျှက် သူမ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ အခန်းထဲသို့ရောက်သည်နှင့် ကိုလတ်ကလက်ထဲမှ စက္ကူအိတ်နှင့်ထည့်လာသော ပစ္စည်းများကို ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်ထံ လှမ်းပေးလိုက်သည်။ထို့နောက်အိပ်ထဲမှ အထုပ်များကို ချနေသည့် သူမ၏ပြေပြစ်နုရွသော ကိုယ်လုံးအား စူးစူးရဲရဲ ငေးကြည့်နေမိလေသည်။ တကယ်တော့ ကိုလတ်လဲ ဒေါက်တာတယောက်ဖြစ်ပါသည်။ နာမည်အရင်းကတော့ ကျော်လတ်ဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သော ၂ နှစ်က ဆေးခန်းတခုတွင်ရင်းနှီးခဲ့ကြသည်။ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်နှင့် ကိုရဲမြင့်တို့ လင်မယားကွဲခဲ့ကြပြီးနောက် တဖြည်းဖြည်းနှင့် ရင်းနှီးမူမှ အလိုဆန္ဒနောက်သို့လိုက်ခဲ့ကြသည်။ ရမက်ကြီးပုံချင်း တူညီသော သူတို့နှစ်ယောက်အဖို့ တဒင်္ဂတခဏ ပျော်မွေ့နေသည်ကတော့ အမှန်ပင်။

ကိုလတ်က ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏ ခွေရစ်နေသော ဆံပင်လိူင်းတို့ကြားမှ မျက်ဝန်းနက်နှင့် သွယ်ဝိုင်းသော မျက်နှာ၏အလှကို စေ့စေ့ကြည့်နေမိသည်။
‘ရော့ ကိုလတ်’ ရုတ်တရက် ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်ပေးသော ဝိုင်ဖန်ခွက်ကို လှမ်းယူပြီး တငုံမော့ကာ စားပွဲပေါ်ပြန်တင်လိုက်သည်။ပြီးနောက် သူမ၏လက်မောင်းတစ်တစ်ကို လှမ်းဆွဲရင်း ‘ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် … ကိုလတ်ကို သတိမရဘူးလားဟင်’ ကိုလတ်အမေးကို ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်က ပြုံးရင်း သူမလက်ညှိးကို ပါးစပ်နားကပ်ရင်း ‘ရူး..တိုးတိုး’ ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ အားမလိုအားမရဖြစ်လာသော ကိုလတ်က ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ရင်ခွင်ထဲသို့ဆွဲသွင်းလိုက်ရာသူမကလည်း အလိုက်သင့်လေးပါသွားပြီး ကိုယ်လတ်ပခုံး ကိုဖက်ထားမိလေသည်။

ခဏမျှ ဖက်ထားရင်း ကိုလတ်က ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏ နူတ်ခမ်းနီတွဲတွဲလေးအား ဖမ်း၍ အမှတ်မထင်စုပ်ငုံလိုက်ရာ ‘အင့်’ အသံတချက်သာပေါ်လာပြီး ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ ကိုလတ်ရင်ခွင်ထဲသို့ပျော့ခွေသွားသည်။ ကိုလတ်က မလွတ်စုပ်ထားရင်း သူမ၏ကိုယ်ပေါ်ရှိညဝတ်အင်္ကျီပါးပါးလေးမှ ကြယ်သီးများအား တလုံးချင်း ဖြုတ်ပေးလိုက်လေသည်။ နောက်တော့ နှစ်ဦးသား ကုတင်ပေါ်သို့ထိုင်ချပြီး တယောက်နှင့်တယောက် အဝတ်အစားများကို ချွတ်ပေးလိုက်ကြသည်။
နောက်ဆုံး ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေသည့် ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် ကိုယ်ပေါ်မှ နောက်ဆုံးကျန်ရှိနေသော အတွင်းခံ ဘောင်းဘီဖြူဖြူလေးကို ကိုလတ်ကအသာကလေး ဆွဲယူချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။
အခုတော့ ကိုလတ်ရော၊ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်ရော နှစ်ယောက်စလုံးကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာမျှမရှိတော့။ အခန်းထောင့် စားပွဲမှ ညအိပ်မီးလုံး အလင်းရောင်ပြာပြာလေးက ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်တကိုယ်လုံးအား အရှိကိုအရှိအတိုင်း ဖေါ်ပြနေလေသည်။ ဖြူဖွေးနေသော ကိုယ်လုံးပေါ်မှ အဝင်းသားမြင်နေရသော နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ တင်းနေသည်။ပေါင်လုံးတစ်တစ်ကြီးနှစ်ခုကြားမှ မောက်ကြွနေသော ဆီးခုံဖေါင်းဖေါင်းကြီးမှာ မဲနက်သောအမွှေးများဖြင့်အုပ်လျှက် အတော်ပင်အသဲယားချင်စရာ ကောင်းနေတော့သည်။

ကိုလတ်လည်း အခုတော့စိတ်ကိုဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်မနိုင်တော့..ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏ အိတွဲသော နူတ်ခမ်းအစုံကို ဆွဲ၍စုပ်ယူလိုက်ရင်း လက်နှစ်ဖက်က သူမ၏ကျောပြင်နုနုတခုလုံးအား ပွတ်သပ်ရင်းတဖြေးဖြေးချင်း အောက်ဖက်ကိုရောက်ရှိသွားသည်။ နောက်တော့ နူးအိသောဖင်ကြီးနှစ်လုံးအား အသာအယာပွတ်ပေးရင်း ပေါင်အတွင်းသားကြားထဲသို့ လက်ခလယ်ဖြင့် မသိမသာပွတ်ဆွဲလိုက်ရာ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ တအင်းအင်းညည်းလျှက် ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီးတလုံးအား မသိမသာ မ၍ ပေးလိုက်လေသည်။ ကိုလတ်၏လက်ဖြင့် အပွတ်ခံနေရသော ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏ စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတလျှောက်တွင် အရည်များစိမ့်ကျလာလေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်ကလည်း ကိုလတ်၏ကျောပြင်ကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားရင်း တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ နောက်တော့ သူမ၏ဗိုက်သားပြင်တွင် ထိုးကပ်နေသော ကိုလတ်၏လီးကြီးကို ရုတ်တရက်လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မာကျောတောင့်တင်းနေသော လီးကြီးအား သွယ်လျှလျှလက်ချောင်းလေးများဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းမှ မို့ဖေါင်းနေသော သူမ၏ဆီးခုံဆီသို့ ကပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုလတ်က တစောင်းလှဲနေရာမှ သူမ၏ကိုယ်လုံးပေါ်တက်ခွလိုက်ပြီး လည်တံစင်းစင်းလေးအား ငုံစုပ်လိုက်ရာ.. ‘အား…ကိုလတ်ရယ်…အို..’ တိုးညှင်းစွာ ရေရွတ်ရင်း ကိုလတ်၏ကျောပြင်အား အတင်းပင်ဖက်တွယ်ထားလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူမ၏ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးနှစ်လုံးအား ခပ်ကားကားလုပ်လိုက်ရင်း ကိုလတ်၏ လီးတောင်တောင်ကြီးကိုဆုပ်ကိုင်လျှက် စောက်ရည်များ ရွဲနစ်နေသော သူမ၏စောက်ဖုတ်အဝ သို့တေ့ပေးလိုက်လေသည်။ ကိုလတ်ကသူ၏ လီးကြီးကို အထဲမသွင်းသေးဘဲနီရဲနေသော ဒစ်ဖူးကြီးဖြင့် စောက်ပတ်နူတ်ခမ်းသားများကို ပွတ်ဆွဲပေးရင်း ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်၏ နို့ကြီးအားစုပ်ယူလိုက်လေသည်။ ‘အား ..အား…ဟင်း..ဟင်း..’ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ် မှာတကိုယ်လုံးကော့ပျံတက်လာသည်။ ကိုလတ်လက်တဖက်က နို့တလုံးကိုဆုပ်ညှစ်နယ်ရင်း နို့သီးလေးကိုလျှာဖျားဖြင့် တို့ထိပေးနေပြန်သည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ မနေနိုင်တော့ပြီမို့ ဖင်ဖြူကြီးနှစ်လုံးကိုဖြဲလျှက် ကိုလတ်၏ခါးပေါ်သို့ ပေါင်ကိုချိတ်တင်လိုက်ပြီး အောက်မှကော့ပေးလိုက်လေရာ ကိုလတ်၏လီးထိပ်ဖူးကြီးမှာ သူမ၏အတွင်းသို့ တထစ်ခန့်ဝင်သွားလေသည်။ ‘အား..ကိုလတ်ရယ်..မသွယ်မနေတတ်တော့ဘူး.. အို…ယားလာပြီ’ ကိုလတ်လည်းမနေသာတော့။ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူမ၏ဖင်ကြီးနှစ်လုံးအား ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူ၏လီးတန်ကြီးကိုဆွဲ၍ စောက်ဖုတ်ကြီးအတွင်းသို့ အသာအယာဖိကပ်၍ ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။ ဒေါ်မြင့်မြင့်သွယ်မှာ ပါးစပ်ကလေး ဟလျှက်တချက်မျှကော့တက်သွားပြီး ခေါင်းရင်းဖက်မှ ခေါင်းအုံးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။

ကိုလတျက သူ၏လီးတံကွီးအား တခကြျခငြျး အသာအယာပငျ အဆုံးထိအောငျထိုးထညျ့လိုကျတိုငျး ဒေါျမွငျ့မွငျ့သှယျ နူတျဖြားမှ တ အငျးအငျး ညီးညူသံက အဆကျမပွတျပေါျလာလသေညျ။ ကိုလတျ၏ မာကြော တောငျ့တငျးလှသော လီးကွီးကလညျး သူမ၏တောငျတကျပွူးထှကျနသေော စောကျစိအား မထိတထိပှတျဆှဲနသေညျမို့ ဖေါျမပွနိုငျသော ရသာထူးကိုနှဈယောကျသား ခံစားနကွေလသေညျ။ ‘ဗွှတျ ဗွှတျ….အငျး အငျး အား..အာ…’ ဒေါျမွငျ့မွငျ့သှယျ၏ ဖွူဖှေးတငျးကားနသေော ဖငျကွီးနှဈလုံးအား ဆုပျမရငျး အခကြျလေးဆယျခနျ့ မှနျမှနျလိုးပေးလိုကျရာ ..ကိုလတျက လီကွီးဆောငျ့အထညျ့ ..သူမကလညျး စောကျပတျအတှငျးနူတျခမျးသားမြားဖွငျ့ လီးကွီးအား စုပျညှဈလိုကျဖွငျ့တကျညီညီစခနျးသှားရငျး ကာမအရသာကို အားရပါးရခံစားနကွေလသေညျ။ ‘အိုး..အား..ကိုလတျ..မသှယျပွီးတော့မယျ..နာနာလေး ဆောငျ့လိုးပေးစမျးပါ….မနနေိုငျတော့ဘူး…ဟငျး..ဟငျး..’ ဒေါျမွငျ့မွငျ့သှယျ၏ တဏှာသံဖွငျ့ ခပျနှဲ့နှဲ့ညညျးသံ အဆုံးမှာ ကိုလတျလီးထိပျကွီးမှာ ပူကနဲဖွဈသှားပွီး သုတျရေ ပူပူမြားကို ပစြျကနဲနဲ ပစြျကနဲ ပနျးထုတျရငျး လီးကွီးကို ဒေါျမွငျ့မွငျ့သှယျ၏ စောကျဖုတျတဆုံးထိုးထညျ့ကာ ဆနျ့ငငျဆနျ့ငငျဖွငျ့ သူမ၏ကိုယျပေါျသို့ စိုကျကသြှားလတေော့သညျ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဆေးခနျးထဲတှငျ လူရှငျးစပွုပွီဖွဈသညျ။ အခုမှ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျနှငျ့ ကိုတူးတို့စကားအေးအေးဆေးဆေးပွောဖွဈ ကွတော့သညျ။ ကိုတူးက အငျ်ကြ ီကွညျပွာရောငျလကျတိုနှငျ့ ပိုးပြော့ပြော့ထမီအပွာရငျ့ရောငျဝတျထားသော ဒေါျမွငျ့မွငျ့သှယျကို ခပျငေးငေးလေးကွညျ့နမေိသညျ။ လကျမောငျးသားဖွူကဈကဈ နှဈဖကျမှာ မီးရောငျဖွူဖွူအောကျတှငျ ဖွိုးလကျနသေညျ။ တငျပါးကားကားစှငျ့စှငျ့ကွီးပေါျမှ အတှငျးခံပငျတီ အရာလေးကို ပိုးပြော့ထမီအောကျတှငျ ခပျထငျးထငျးတခကြျတခကြျ မွငျနရေသညျက အသဲယားစရာ… ကိုတူး၏ အာခေါငျမြားကိုခွောကျသှေ့သှားစသေညျ။ ‘ကိုတူး..ဒီနေ့အိမျပွနျရငျ မမသှယျနဲ့တခါထဲ လိုကျပွနျကှာ’ နံရံဖကျကိုကြောပေးရပျရငျး ဆေးပုလငျးကိုရှေးနသေော မမသှယျက ရုတျတရကျလှညျ့ပွောလိုကျသဖွငျ့ မမသှယျတငျသားကွီးကို တပျတပျမကျမကျငေး နသေော ကိုတူး အားတုံ့အားနာဖွငျ့ သူခိုးလူမိသလို မကြျနှာ အိုးတိုးအမျးတမျးဖွဈသှားသညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျက သတိပွုမိပမေဲ့ လူကွီးပီပီ မသိဟနျဆောငျလိုကျသညျ။ ‘ဘာဖွဈလို့လဲ မမ’ ‘အေးကှာ..ဘယျက ကလကေခြတှေမှေနျး မသိပါဘူး..မမကိုလိုကျနောကျလို့..ဟိုပွော ဒီပွောနဲ့’ ‘ဘယျကကောငျတှလေဲ မမ..’
‘မသိပါဘူးကှာ..မနေ့က ကားပေါျ အထိတောငျလိုကျလာသေးတယျ…ကားပေါျ မှာ လဲ မမနောကျက ကပျရပျပွီး..ဟိုတိုး ဒီတိုး နဲ့..သိပျရှံဖို့ကောငျးတာပဲ’ ‘တောကျ..တောျတောျလူပါးဝတဲ့ကောငျတှေ..တှေ့မယျ’ .. ကိုတူးက မကြျမှောငျကွုတျရငျး ကွုံးဝါးလိုကျသညျ။
‘အောငျမယျ..ဒေါသကလညျးကွီးပ၊ ..ဒါပဲနောျ..ဒီလိုကောငျတှနေဲ့ ဖကျပွိုငျပွီး ထိုးလားကွိတျလား သှားလုပျမနနေဲ့အုံး’ ပွောမိပွီးမှ မှားသှားသလို နောငျတရမိသှားသညျ။ ကိုတူး၏ လကျရဲဇကျရဲသတ်ထိကို ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျသိသညျလေ… ဒေါသထှကျနသေောကိုတူးက ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျပွနျခြော့မော့ရသညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျရှေ့မှာမို့ ကိုတူးငွိမျနလေိုကျသညျ။ စိတျထဲကတော့ မကြနေပျ။ ဒီလိုနှငျ့ဆေးခနျးပိတျခြိနျရောကျခဲ့သညျ။ ကားမှတျတိုငျဆီ နှဈယောကျအတူတူလြှောကျလာရသညျကို ကိုတူး ကွညျနူးနမေိသညျ။ ရပျကှကျလမျးမီးတှကေ ကြိုးတိုးကြဲတဲ…လရောငျရှိပလေို့သာတောျတော့သညျ။ လရောငျဖြော့ဖြော့အောကျတှငျ ယှဉျတှဲလမျးလြှောကျလာရသညျက ကိုတူးရငျကို တလှပျလှပျနှငျ့ လိူကျဖိုမောစသေညျ။ ခပျလှမျးလှမျးတဲအိမျလေးဆီက သဲ့သဲ့လေးပြံ့လှငျ့လာသော အခစြျတေးညညျးသံလေးကလညျး တစိမျ့စိမျ့နှငျ့ နှလုံးသားကိုမထိတထိကလိနသေလိုလို..မမသှကျကိုယျသငျးနံေ လးကလညျးလမျးဘေးခွံစညျးရိုးမြားမှ ညမှှေးပနျးလေးမြားနှငျ့ အပွိုငျ … ။ ကပျပွီးလမျးလြှောကျရငျး တခကြျတခကြျ မမသှယျဖငျသားကားကားကွီးမြားက ကိုတူးနှငျ့ ထိမိလတေိုငျး တုံတုံအိအိအရသာက ကိုတူးရမကျသှေးမြားကို ထကွှလာစသေညျ။ သုံး လေး ငါးခါလောကျ အဲ့လိုထိမိပွီးသော အခါ ကိုတူးပုဆိုးကွားမှ လီးတနျကွီးမှာ နဂါးအမောကျထောငျလာသလို တရူးရူးနှငျ့ တငျးမာထောငျတကျလာလသေညျ။ ပထမတော့ ရှကျကိုးရှကျကနျးဖွငျ့ ဖုံးဖုံးဖိဖိလုပျသေးသညျ။ နောကျတော့လဲ မရတော့..လှှတျထားလိုကျရတော့သညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျမှာ ကိုတူးအဖွဈကို သတိပွုမိပမေဲ့လဲ မသိခငြျဟနျဆောငျရငျး စကားကို အဆငျမပွတျပွောရငျး ဆကျလြှောကျနရေလသေညျ။
‘ကိုတူး..ဟိုနှဈကောငျကိုတှေ့လား..သူတို့ပေါ့..မမပွောတာ..ကိုတူ းရှောငျနိုငျအောငျလို့ မမသှယျပွထားတာ..ဝေးဝေးရှောငျနောျ’ လကျမောငျးကို ဆှဲကိုငျလူပျရငျးပွောလိုကျသော မမသှယျစကားကွောငျ့ ကိုတူးသတိဝငျလာပွီး မမသှယျပွရာကို လှမျးကွညျ့လိုကျသညျ။ လမျးဓါတျတိုငျအောကျမှာ ဆေးလိပျတဖှားဖှားနှငျ့ငနာနှဈကောငျ.. ကိုတူးမွငျဖူးပါသညျ..ဆေးခနျးနားမှာ ရဈသီရဈသီလုပျနကွေမို့ သတိပွုမိနသေညျ။ ‘တှေ့ကွသေးတာပေါ့..’ ကိုတူးစိတျထဲက ကွုံးဝါးလိုကျသညျ။
——————————————
ယနေ့ဒေါကျတာ မွငျ့မွငျ့သှယျဆေးခနျးရောကျသညျနှငျ့ လူနာတှကေ စုပွုံရောကျနသေညျမို့ ဘီဒိုဖှငျ့ရငျးဆေးပုလငျး ယူနသေော ကိုတူးကွောပွငျကို လှမျးကွညျ့ရငျး အခနျးထဲသို့တနျးဝငျသှားသညျ။ တယောကျပွီးတယောကျ စမျးသပျဆေးပေးဆေးထိုးနှငျ့ အခြိနျက ကုနျမှနျမသိကုနျ သှားသညျ။ဆေးခနျးပိတျခြိနျရောကျမှပဲ အညောငျးပွအေညာပွေ အကွောဆနျ့လိုကျရငျး ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျအခနျးအပွငျသို့ ထှကျလိုကျသညျ။ ‘ဟငျ..ကိုတူးမကြျခုံးက ဘာဖွဈတာလဲ’ ညိုမဲနသေော ဒဏျရာနှငျ့ အကှဲရာကို အလနျ့တကွားကွညျ့ရငျး မေးလိုကျသညျ။ ကိုတူးက ဘာမှမပွောပဲ ဆေးပုလငျးမြားကို ဆကျသိမျးနသေညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျက ရှေ့သို့တိုး၍ ကိုတူးခေါငျးကို လှမျးကိုငျရငျး သသေခြောခြာကွညျ့လိုကျသညျ။ သှေးအနဲငယျစို့ နသေညျ။ ‘ကိုတူးဘာဖွဈတာလဲလို့ မမမေးနတော မပွောဘူးလား ‘
‘ခြောျလဲ တာပါ..မမရာ’ ‘မဟုတျဖူး..မဟုတျဖူး..ဒါခြောျလဲတဲ့ ဒဏျရာမဟုတျဖူး..မမကိုမညာနဲ့’ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ လှဈကနဲသတိရလိုကျမိသညျ။
‘ကိုကောငျတှနေဲ့ ရနျသှားဖွဈတယျ မဟုတျလား..မမအသအေခြာပွောထားရဲ့နဲ့ကှာ…မမစကားကိုနားမထောငျ ဖူး’ မှနျပါသညျ။ ဒီနေ့ ခပျစောစောလာခါ ကားဂိတျမှာ စောငျ့နလေိုကျသညျ။ ဟိုနှဈကောငျကို တှတောနှငျ့ ဘာမပွောညာမပွော အတငျးလကျဦးအောငျဆောျထညျ့လိုကျသညျ။ အလဈခံလိုကျရသဖွငျ့ ငနာနှဈကောငျ တောျတောျ အီသှားသညျ။ မိမိမှာလညျး အလဈဝငျလာသော အုတျကြိုးတပဲ့ကို ကဗြာကသီရှောငျမိလို့ အပေါျယံလေးသာရှပျထိပွီး ကံကောငျးထောကျမစှာ မကြျလုံးနှငျ့သီသီလေးလှဲခဲ့သညျ။ မမသှယျအတှကျဖွဈရသညျမို့ ကြနေပျအားရမိသညျ။ ‘လာစမျး ကိုတူး..လာလာ..’ဒေါျမွငျ့မွငျ့သှယျက ကိုတူးလကျမောငျးကို ဖမျးဆှဲရငျး အတှငျးခနျးသို့ ဝငျခဲ့သညျ။ လူနာစမျးကုတငျပေါျ ထိုငျခိုငျးရငျး အနာကို ဆေးကွောရငျးဆေးထညျ့ပေးလိုကျသညျ။ ‘မငျးက တောျတောျခကျတယျကှယျ..မမပွောထားရဲ့နဲ့..ကံကောငျးလို့..မတောျလို့ မကြျလုံးထိသှားရငျ ဒုက်ခ ‘ ဂရုဏာဒေါဒေါပွောနသေော ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျကို အောကျမှ မကြျနှာလေးကို မော့ပေးရငျး ကိုတူးအသာငွိမျနမေိသညျ။ ‘ဒီဘကျလှညျ့အုံး ‘ ..
ကိုတူးခေါငျးကို နဲနဲလှညျ့လိုကျသညျ။ လှညျ့လိုကျခါမှ မကြျနှာတဲ့တဲ့ ရှေ့မှာဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ ပွညျ့ဖွိုးသော ဝငျးဝငျးမောကျမောကျနို့အုံ နှဈလုံးက မကြျနှာနှငျ့ မထိတထိ ကလူ၏သို့ မွှူ၏သို့…..
ကိုတူးမကြျလုံးကို ကဗြာကရာ စုံပိတျလိုကျရသညျ။တဖွငျးဖွငျး နှဈထကွှလာသော ပေါငျကွားမှ လိငျတံကွောငျ့ စိတျကိုတခွားအာရုံလှှဲလိုကျရသညျ…တကယျဆိုတော့ဒေါကျတာမမ ကမိမိအလုပျသခငျကြေးဇူးရှငျ မဟုတျပပေါပဲလား…
———————————————————
ကိုလတျနှငျ့ မတှေ့ရသညျမှာ တဈလကြောျကြောျရှိပွီ။ ကိုလတျခရီးထှကျသှားသညျ ဟုသာသိရသညျ။ ဘယျဆီမှနျးတော့မသိ။ တကယျတော့ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ ကိုလတျကိုတပျမကျခငြျးသာဖွဈသညျ။ ခစြျလို့ တမျးတလှှမျးဆှေးရသညျထကျ သှေးသားသောငျးတမူ့ကွောငျ့ သတိရမိသညျကပိုသညျ။ကိုလတျမရှိ၍ ပွတျလတျနသေဖွငျ့ ရငျထဲအီသလို ဟာသလိုလို နှငျ့ တခုခုကို အလိုမပွညျ့သလို ဖွဈနသေညျ။ ဟိုတှေးဒီတှေးဖွငျ့ ကိုလတျလကျဆောငျပေးထားသော လကျမှလကျပတျနာရီအကောငျးစားလေးကို ငုံ့ကွညျ့လိုကျသညျ။ ကိုးနာရီထိုးရနျ ဆယျမိနဈ၊ ဆေးခနျးပိတျရနျ အခြိနျနီးပွီ။ကိုတူးက အရှေ့တံခါးခပြျကို ဆှဲပိတျလိုကျသညျ။
ထိုအခိုကျ ဝေါကနဲ ဆိုငျးမဆငျ့ဗုံမဆငျ့ ရှာခလြိုကျသော မိုးသံကွောငျ့ ကိုတူးကိုလှမျးပွောလိုကျသညျ။ ‘ကိုတူး ..ဆေးခနျးတံခါးတှေ သသေခြောခြာပိတျနောျ’ ‘ဟုတျကဲ့ မမ’ ကိုတူးက ရိုသစှောဖွငျ့ အဖွပေေးလိုကျသညျ။ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျလညျး ထိုငျရာမှထလြှကျ ဘေးပွတငျးပေါကျမြားကို လိုကျပိတျလိုကျသညျ။ ဘယျအခြိနျက အညိူးကွီးနမှေနျး မသိသော မိုးက တဝုနျးဝုနျးတဒိုငျးဒိုငျး သဲကွီးမဲကွီးရှာခလြာသညျ။ လေ ပါပါလာသညျမို့ သဈကိုငျးလူပျသံ တံခါးရှကျလူပျသံ တို့က ဆူညံ့နသေညျ။ ကိုတူးလညျး မိုးပကျနသေော အပေါကျဝမှ တံခါးအားအသာဆှဲပိတျလိုကျပွီး အခနျးတှငျးသို့ ဝငျလာသညျ။
‘ဖတြျ..အငျ့..’
မီးပွတျသှားသံနှငျ့အတူ အခနျးထဲမှ ထှကျလာသော ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျနှငျ့ ကိုတူးတို့ ဝငျတိုးမိသှားလသေညျ။
‘ အငျ့’ ကနဲဖွဈသှားသော ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျအား ကိုတူးက ဖမျး၍ထိနျးခြုပျလိုကျမိသညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့က လကျတဖကျဖွငျ့ ကိုတူးလကျမောငျးကို ဆုပျကိုငျရငျး ခဏမြှငွိမျသှားသညျ။ ‘ဟငျးဟငျး…မမရငျတုနျပွီးခေါငျးမူး သလိုလိုပဲ ကိုတူးရယျ..အဲလို မိုးအရမျးရှာရငျမမသိပျကွောကျတတျတာ..
ငယျငယျထဲက..ဟငျး….’ ‘ဟငျ..ကနြောျ ဘာလုပျပေးရမလဲ ဟငျ..မမ’ ကိုတူး ပုခုနျးပေါျ ခေါငျးကိုအသာလေးမှီရငျး ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျအသာလေးငွိမျနမေိသညျ။ မီးမလာရသညျ့ အထဲ အပွငျမှာ မိုးကလဲအရမျး သဲနသေညျ။ ကိုတူးရငျထဲ ရှိနျးတိနျးရှိနျးတိနျးနှငျ့ တဒိနျးဒိနျးခုနျလာသညျ။ အသကျ ၂ဝကြောျသာရှိသေးပွီး ‘မ ‘အတှအေကွုံမရှိသေးသညျ့ လူပြိုရိုငျးလေးမို့ရငျခုနျသံမွနျလာသလို ပေါငျကွားမှ လိငျတနျကွီးကလညျး တဖွေးဖွေး တငျးတကျလာသညျ။ နောကျတော့ ကယောကျကတနျးဖွငျ့ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ကြောပွငျပွညျ့ပွညျ့ကို အသာအယာဖကျထားလိုကျမိလသေညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျမှာလဲ အမှတျတမဲ့ကိုတူးရငျခှငျထဲမှီနမေိရငျး နှေးထှေးသော အတှေ့တမြိုးကို ခံစားမိလာလသေညျ။ နုငယျသော ကိုတူး၏ တဒိုငျးဒိုငျးရငျခုနျသံက ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ စိတျကိုလူပျရှားလာစသေညျ။
ထိုအခိုကျ ကိုတူး၏မကြျနှာက ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ ပါးပွငျမို့မို့ကို တဖွေးဖွေးထိကပျလာပွီး နမျးလိုကျမိသညျ။
‘အိ’ု… ဒေါျမွငျ့မွငျ့သှယျက ကိုတူူး၏ရငျခှငျထဲမှ ရုနျးလိုကျသောျလညျး တငျးကွပျသော ကိုတူး၏လကျထဲမှ မထှကျနိုငျတော့။ ‘မမ’ ကိုတူး၏ ခေါျ သံတိုးတိုးလေး ထှကျလာသညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ ဆီမှ ဘာမှ ပွနျထူးသံ မကွားရ..မကြျနှာလေးသာ တဖွေးဖွေးမော့လာသညျ။ ကိုတူးက ပွတငျးပေါကျမှ တိုးဝငျလာသော အလငျးရောငျ မှိနျမှိနျအောကျမှ ခပျဝါးဝါး မကြျနှာလေးကို အနီးကပျကွညျ့ရငျး မကြျနှာတခုလုံးအား အငမျးမရ နမျးနလေသေညျ။ ‘ဟာ..ကိုတူးဘာလုပျတာလဲ..လှှတျပါ…မမ မကွိုကျဖူး..စိတျဆိုးမှာနောျ’ ပါးစပျကလညျးပွော..ကိုတူးလကျမှ လညျးသာသာလေး ရုနျးထှကျနလေသေညျ။ ကိုတူးက ဘာမှမပွောတော့..
ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ နီစှေးစှေးနူတျခမျးထူထူ နှဈလှှာကို မိမိနူတျခမျးဖွငျ့ ဖိကပျပွီး အငမျးမရ စုပျယူလိုကျလသေညျ။ ‘ဟငျး ဟငျး..’ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျရုနျးအား တဖွေးဖွေးလြှော့လာလသေညျ။ ကိုတူးကိုခပျတငျးတငျးပွနျဖကျရငျး ကိုတူးနူတျခမျးကို ပွနျနမျးစုပျနမေိသညျ။ တိုမြှမက မိမိလြှာကို ကိုတူးနူတျခမျးထဲ အတငျးထိုးသှငျးပွီး လြှာခငြျး ကလိပေးနမေိလသေညျ။ နကိုကမှ ကာမရမကျထနျသော ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျမှာ ကိုတူး၏ လတျလတျဆတျဆတျ လူပြိုအတှေ့ကွောငျ့ သှေးသားမြားဆူပှကျပွီး ‘ ဟငျးဟငျး…ဟငျးဟငျး ‘နှငျ့ ပွောငျးဆနျအောငျ ထကွှလာလသေညျ။ ကိုတူးလကျနှဈဖကျကလညျး တဖွေးဖွေးနယျကြုးလာသညျ။ ပထမ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ တငျးမှညျ့သော ရှှရေငျအစုံကို အသာလေး ပှတျရငျး ရှရှလေး ဆုပျကိုငျဖွှဈညှဈလာသညျ။ ဒေါျမွငျ့မွငျ့သှယျမှာ ကိုတူးလကျမြားကို မရုနျးဖယျတော့…ကိုတူးကိုသာ တငျးကွပျစှာပွနျဖကျရငျး ရငျတဆတျဆတျခုနျလြှကျ ဘယျလိုဖွဈမှနျးမသိသော ခံစားမူကို ခံစားရငျး ကိုတူးနှငျ့ အပွိုငျခရီးဆကျနမေိလတေော့သညျ။ ကိုတူးလကျတဖကျက ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ ဆဖါရီကုတျအတှငျးမှတဆငျ့ အကြ ႌကွယျသီးမြားကို တလုံးခငြျး ဖွုတျခါ ဘရာစီယာအတှငျးမှ ပွညျ့လြှံထှကျနသေော ရငျသားထှေးထှေးကို အားရပါးရ ဆုပျနယျနလေသေညျ။ ‘အငျ့..အငျးအငျး..အိုကှယျ..အား’ ကွောပွငျကိုဖကျထားသော အခွားလကျက ဘရာစီယာခြိတျကို ထောကျကနဲဖွုတျခလြိုကျသဖွငျ့ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ နို့ဖွူဖွူကွီး နှဈလုံးမှာ အကာအကှယျအနှောငျအဖှဲ့မဲ့စှာ တငျးတငျးကားကားကွှကွှကွီးပေါျ ထှကျလာလသေညျ။ ကိုတူးမှာ ပေါျ ထှကျလာသောနို့ကွီးနှဈလုံးကို အားရပါးရ လကျနှဈဖကျဖွငျ့ ဆုပျနယျရငျး ခေါငျးကိုငုံ့ကာ နို့အုံကွီးတလုံးကို ပါးစပျဖွငျ့ ငုံစုပျလိုကျလသေညျ။ အို..ကိုတူးရယျ..ဘယျလိုလုပျနတောလဲ..အား…ရှကျတယျကှာ..ကွညျ့ပါလား…ကဲလိုကျတာ..ဟငျး.ဟငျ…’ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျမှာ ရုနျးသလိုမရုနျးသလို လူးလှနျ့ရငျး မသိမသာ ကုတငျစောငျးဆီ ရောကျမှနျးမသိရောကျသှားလသေညျ။ ကိုတူးမှာ ဘယျဖကျနို့အုံကွီးကို ပါးစပျပွညျ့ငုံရငျး လြှာဖြားက နို့သီးနီတာလေးကို ယကျစုပျ စုပျလိုကျသဖွငျ့ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျမှာ တငျးကနဲ ဖငျကွီးကော့တကျသှားလသေညျ။ ကိုတူးမှာလညျး တခါမှမကွုံဖူးသေးသော အတှေ့ကွောငျ့ စမျးတဝါးဝါး လုပျမိလုပျရာ လုပျနမေိလသေညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျက ခပျစောငျးစောငျး ကုတငျပေါျ သို့လှဲကသြှားသညျနှငျ့ ကိုတူးကလညျး အလိုကျသငျ့ ထပျကသြှားလသေညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ အောကျနူတျခမျးတှဲအား စုပျယူရငျး ကိုတူးလကျတဖကျက သူမ၏ပွညျ့တငျးသော ဗိုကျသားဖှေးဖှပေေါျ သို့ရောကျလာလသေညျ။
နောကျတော့ လြော့ရဲရဲဖွဈနသေော ထမီစထဲသို့ လကျကိုထိုးထညျ့လိုကျရာ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျမှာ ဖွတျကနဲ ကော့တကျသှားလသေညျ။ ကိုတူး၏ လကျက မရဲတရဲနှငျ့ တဖွညျးဖွညျးပှတျရငျးပှတျရငျး ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ ဖေါငျးမို့နသေော ဆီးခုံပေါျမှ အမှှေးမြားကို ထိမိလတေော့သညျ။ ကိုတူးအသကျရူသံ ပို၍မွနျလာသညျ။ လကျက ပှတျရငျးသပျရငျး ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျကိုယျလုံးပေါျ ခှ၍ ခွတေခြောငျးတငျထားလရော လုံခညြျထဲမှ လီးက အတငျးပငျထောငျထလြှကျ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျပေါငျလုံးကွီးနှငျ့ ထိနလေသေညျ။ စောကျမှှေးမြားအား လကျဖွငျ့ပှတျသပျရငျး ဖေါငျးကွှနသေော စောကျဖုတျအုံကွီးအား ကိုတူးလကျဝါးဖွငျ့ ရုတျတရကျအုပျကိုငျလိုကျလရော ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ နူတျခမျးနှဈလှှာမှ ‘ဟငျး..ဟငျး’ နှငျ့ ခိုငွီးသလို အသံတိုးတိုးလေး ထှကျလာသလို ဖါးဂုံညငျးလိုတငျးကားကွှနသေော စောကျပတျအုံ နူတျခမျးသားမြားမှာလညျး စိုစိစိုစိဖွဈလာလသေညျ။ ‘အို..ကိုတူးရယျ…မလုပျပါနဲ့ကှယျ..လှှတျပါနောျ…’ တတှတျတှတျပွောနသေော ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျကို ကိုတူးဘာမှ ပွနျပွောတော့။ အပွငျဘကျမှာ မိုးသံက ပို၍ပို၍ ကယြျလာသညျ။ မိုးခွိမျးသံမြား၊ မိုးထဈခြုနျးသံမြား၊ တလကျလကျ ဖွတျကနဲ ဖွတျကနဲ လငျးလကျလာသော လြှပျစီးမြားက အခနျးထဲမှ သူတို့နှဈယောကျကို ပို၍ရငျခုံစသေညျ။ ယခုတော့ ကာမရမကျဇောရှိနျ တရိတျရိတျတကျနသေော သူတို့နှဈယောကျ ဘာကိုမြှ သတိမထားနိုငျအားကွတော့ပေ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျမှာ ပိုးတီကောငျတှနျ့သလို တှနျ့လီမျရငျး မိမိပေါငျသားကို မထိတထိလာထိနသေော ကိုတူး၏ တောငျနသေော လီးတနျကို မသိမသာ ကိုငျသလိုမကိုငျသလိုနှငျ့ မရဲတရဲ ဖှဖှလေးအုပျကိုငျလိုကျလသေညျ။ ကိုတူးမှာ အတှငျးခံဘောငျးဘီဝတျမထားသဖွငျ့ လီးကွီးမှာ အနှောငျအဖှဲ့မရှိ ရမျးခငြျတိုငျး ရမျးနလေသေညျ။ ‘ အား …ဟငျး..’ ဟူသော ငွီးသံ သဲ့သဲ့လေးမြားက နှဈဦးစလုံး ပါးစပျဖြားမှ တိုးတိုးလေး ထှကျလာလသေညျ။ ကိုတူးလကျတဖကျကလညျး ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ လြော့ရဲရဲထမီပေါျ မှ ကားစှငျ့အိနသေော ဖငျသားကွီးကို အားရပါးရဆုပျနယျရငျး လကျကို ထမီကွားထဲ ထညျ့ကာ အတှငျးခံပငျတီပါးပါးလေးပေါျမှ တခါ ဂြုံနယျသလို စိတျတိုငျးကြ ဆုပျနယျနပွေနျသညျ။ အနှဈနှဈအလလက ကွိတျပွီးတဖကျသပျ ကိုငျခငြျဆုပျနယျခငြျနသေော မိမိအလုပျရှငျ မမလှလှ၏ဖငျကွီးအား ယခုမှ အခါခှငျ့ရသဖွငျ့ အတောမသပျနိုငျ အငနျးမရ စိတျတိုငျးကြ ပယျပယျနယျနယျကွီး ဆုပျကိုငျဖွဈညှဈပှတျသပျလိုကျ ၊တခကြျတခကြျ ဖငျသားနှဈခုအလယျကွားကို လကျခလညျဖွငျ့ ခပျတငျးတငျးထိုးလိုကျနှငျ့ စိတျထငျတိုငျး ကလိနမေိလသေညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျမှာလဲ ကိုတူးလီးကို ပုဆိုးပေါျ မှ ကိုငျရသညျကို အားမရသညျ့အလား ပုဆိုးကိုဇပျကနဲ ဖွီခလြိုကျပွီး ပေါျ ထှကျလာသော လီးတနျထှားထှားကွီးကို လကျနုနုလေးဖွငျ့ အုပျကိုငျလိုကျရငျး မသိမသာဖွဈညှဈ ဆုပျကိုငျလိုကျ၊ တခကြျတခကြျ အထကျအောကျ ဂှငျးတိုကျပေးလိုကျ ဂှေးဥကိုရှရှလေးပှတျလိုကျနှငျ့ စိတျလှတျကိုယျလှတျ ထငျတိုငျးကွဲနမေိလသေညျ။ နှဈယောကျသား ကာမရမကျရှိနျမြားကလညျး တနျးကနဲထိုးတကျလာသော နှလေညျအပူခြိနျမြားလို ရိပျကနဲရိပျကနဲ ပွသားတိုငျဆုံးနားထိတကျလာလသေညျ။ အပွငျမှာ မိုးလေ အေးနပေမေဲ့လညျး နှဈဦးသား ဇောခြှှေးလေးမြားပငျ ပြံနသေေး။ တဝကျကြှတျကနြသေော လုံခညြျကို အဆုံးအထိဖွခေလြိုကျရငျး ပေါငျကွားမှ လီးကလညျး မကွုံစဖူး တောငျထနသေညျမို့ ကိုတူးဘာလုပျရမှနျး မသိပဲ ထထိုငျလိုကျလသေညျ။ နောကျတော့ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ ကွယျသိးမြားပွုတျထှကျနသေော ဆဖါရီကုတျကွားမှ ပွူးထှကျနသေော နို့လုံးလုံးကွီးကို လကျနှဈဖကျဖွငျ့ ဆုပျကိုငျရငျး ဖိညှဈနမေိလသေညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျမှာလညျး မနတေတျမထိုငျတတျဖွဈလာကာ ပေါငျလုံးတုတျတုတျဖွူဖွူကွီးနှဈလုံးကို ကိုတူး၏ဘေးသို့ မသိမသာဖွဲကားပေးရငျး ဒူးတဖကျကို ထောငျထားမိလသေညျ။
ထိုအခိုကျ အငမျးမရဖွဈနသေော ကိုတူး၏တောငျမတျနသေော လီးကွီးက ရှေ့သို့တိုးဝငျလာရာ….
‘ အို ကိုတူးရယျ…တောျတောျခကျတယျကှယျ…ဒုက်ခပါပဲ…’ မငွီးသလို ငွီးသလို အသံတိုးတိုးလေးက ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ နူတျဖြားမှ ထှကျလာလသေညျ။ ကိုတူးလညျး နို့ကွီးနှဈလုံး အား လကျဖွငျ့ခပျတငျးတငျး ခြမှေဆုပျနယျရငျး လီးတနျကွီးကို ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ ပေါငျခှကွားသို့ ခပျညငျညငျလေး ဆောငျ့နမေိလသေညျ။ ကွားမှ ထမီနှငျ့ ပငျတီလေးက ခံနသေေးသဖွငျ့ ထိစခေငြျသော နရောကို လီးနှငျ့မထိနိုငျသေးပေ။ ယားကြိကြိနှငျ့ ရှထလာသော ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျမှာ ကိုတူးအခြှတျကို မဆောငျ့တော့ပဲ ပွလေုပွခေငျ ထမီးပြော့ပြော့လေးကို ခှာခလြိုကျပွီး ပငျတီအနီပါးပါးလေးကိုလညျး ပေါငျလုံး တဈတဈကွီးမြားတလြှောကျ လိမျ့ကာလိမျ့ကာ ခြှတျခလြိုကျလသေညျ။ ယခုတော့ ကိုတူးရော ၊ သူ့အလုပျရှငျ ဆရာဝနျမ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျရော နှဈယောကျစလုံး ကိုယျလုံးတီး မိမှေးတိုငျးဖမှေးတိုငျး ဖွဈသှားကွပပွေီ။ ရမကျလိူငျးထနျနသေော လူသားနှဈဦးမှာ ဘာကိုမှလဲ မမွငျနိုငျအားတော့ပါပေ။ တဦးကိုတဦး
တငျးကွပျစှာဖကျရငျး အငမျးမရ နမျးစုပျနကွေလသေညျ။ ကိုတူးက လကျထဲမှ နို့ကွီးနှဈလုံးအား လကျနှဈဖကျဖွငျ့ ကွိတျမနိုငျ ခဲမရ ခြမှေဆုပျနယျနသေလို ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ မှာလညျး တအငျးအငျး ညညျးလြှကျ လကျထဲမှ လီးတနျကွီးကို သူမ၏ ကားထားသော ပေါငျခှကွားစောကျဖုတျအဝနုငျ့ တေ့ပှတျလေး ပှတျလိုကျ နှငျ့ လူပျရှားရငျး နောကျဆုံးတော့ ပီပီပွငျပွငျပငျ လီးကွီးကို စောကျခေါငျး ဝသို့ဖိပွီး ကော့တေ့ တေ့ပေးလိုကျလသေညျ။ စောကျဖုတျ၏ ပူနှေးသော အတှေ့ကို တခါမှမခံစားဖူးသော ကိုတူးမှာ ရုတျတရကျ ဘာလုပျရမှနျးမသိပဲ လီးကိုကော့ထိုး သှငျးလိုကျရာ ဒဈကွီးမှာ ဒါးအိမျထဲဝငျသှားသော ဒါးကဲ့သို့ လြှောကနဲ စှပျကနဲ ဝငျသှားလသေညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျမှာ တခကြျတှနျ့သှားရငျး ကိုတူူးကို တငျးတငျးကွပျကွပျ ဖကျထားမိလိုကျလသေညျ။
‘ ဗွှတျဗွှတျ… အား.. အား..’ ကိုတူးက လူပြိုပီပီ အတငျးပငျ ဆောငျ့ပေးလိုကျသညျ။ လီးမှာ သိပျမကွီးလှသောျလညျး ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ အပေးအယူကောငျးမူကွောငျ့ ထိရောကျမူရှိလှသညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျတယောကျ အကွောအခွငျတှေ အဖငြျးဖငြျး စိမျ့တကျလာသညျ။ ‘အား..အား…အငျး.. အိုး..အား’ ‘အို ဘာတှေ ဖွဈကုနျပွီလဲ မသိဘူးကှယျ..’ ‘ခဏလေးပါ မမရယျ..ကနြောျ မမကို တကယျခစြျတာ..ဟငျး..’ ကိုတူးက ကယောငျကတမျး လြှောကျပွောရငျး
ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ ပုခုံးတငျးတငျးလေးအား ဆုပျကိုငျရငျး အငမျးမရ ဆောငျ့လိုးပေးနသေညျ။ အခကြျ၂ဝ၊၃ဝ ခနျ့ ဆောငျ့ပေးလိုကျသောအခါ တဖွေးဖွေးနှငျ့ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ ဖငျကွီးကော့ကော့ တကျလာပွီး ပေါငျလုံး ဖွူဖွူကွီးနှဈလုံးကို အတငျးဖွဲအတငျးထိုးနှငျ့ ဇတျဇတျ ဇတျဇတျဖွဈလာသလို ကိုတူးကလညျး လကျနှဈဖကျဖွငျ့ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျခါးသှယျသှယျ လေးကို စုံကိုငျကာ တအားကုနျ ကြုံးဆောငျ့ လိုးထညျ့နလေသေညျ။ ‘အား..အငျး..ဟငျး.. အား..’ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ နူတျခမျးဖြားမှ အသံခပျကယြျကယြျလေး မိုးသံလသေံကွားကို ထိုးဖေါကျတိုးထှကျလာလသေညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျတယောကျ အားမရနိုငျတော့..ကိုတူးပုခုံးကို ဆှဲကိုငျရငျး အောကျမှ ဖငျကွီးနှဈလုံးကို ကော့ကော့ပေးခါ တနျပွနျဆောငျ့ဆောငျ့ တငျနလေသေညျ။
‘ အိုး..အား…အား..’ ကိုတူးက သူ၏လီးကို အပွငျသို့ အသာဆှဲထုတျလိုကျပွီး တဖနျ ခပျကွမျးကွမျးလေး ပွနျဆောငျ့သှငျးလိုကျရာ
ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ အရညျစိုနသေော စောကျပတျအတှငျးသားမြားက ခစြျလီးတနျကွီးကို စုပျရဈဆှဲယူလိုကျသဖွငျ့ ကိုတူးတကိုယျလုံး ကငြျတကျသှားလသေညျ။ အငျး ကနဲ အောျ ရငျး ကိုတူး ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ ဖငျတငျးတငျးကွီးအား အတငျးပငျ လကျနှဈဖကျဖွငျ့ ဖကျထားမိလသေညျ။ ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ ရငျထဲမှ ဖိုလိူကျသံမြားက အပွငျမှ မိုးခွိမျးသံ ထကျပငျ ကယြျလောငျသညျဟု ထငျရလသေညျ။ ထိုအခိုကျ ကိုတူး၏လီးကွီးမှာ ပူကနဲ ဖွဈသှားပွီး လီးထိပျမှ လရညျမြား ပနျးကနဲ ထှကျသှားလရော ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျမှာ ‘ဟငျး’ ကနဲ ညညျးညူလြှကျ ကိုတူး၏ကြောပွငျကယြျကွီးကို တငျးကွပျနအေောငျ ဖကျထားရငျး စောကျဖုတျအုံကွီးမှာ တငျးကနဲဖွဈသှားပွီး ခွဖြေားမြား ကောကျကှေးကာ အကွောဆနျ့ငငျ ဆနျ့ငငျဖွငျ့ တခြီပွီးသှားလတေော့သညျ။ အပွငျမှ မိုးကလညျး တဝုနျးဝုနျး တဒိုငျးဒိုငျးဖွငျ့ ရှာ ကောငျးတိုငျး ရှာနလေသေညျ။ ထိုနညျးတူ တဒုနျးဒုနျး ခုနျတကျနသေော ဒေါျ မွငျ့မွငျ့သှယျ၏ ရမကျလိူငျးမြားက ကိုတူးရငျကိုပါကူးစကျ စပေါတော့သညျ။ ဒီညအဖို့ ဘယျလိုမှ မစဲနိုငျတော့သော ရမကျမိုးမြားပါပေ။ ဒီညတငျမဟုတျ..ဘယျတော့မှ စဲ နိုငျတော့မညျ မဟုတျသော ခစြျသော ဒေါကျတာမမ နှငျ့ ကိုတူးတို့၏ အခစြျရမကျမိုး ပငျဖွဈပတေော့သညျ။

admin

” အပျိုစင် အိပ်မက် ” ( စ/ဆုံး)

ဆူညံေနတဲ႔ ညတစ္ည

အားရပါးရ ရွိလွပါတယ္

လဲ့သိပ္ခ်စ္တ့ဲ ေဇာ္

အပ်ံ သင္စရြယ္

” အပျိုစင် အိပ်မက် ” ( စ/ဆုံး)

သန်လိုက်တဲ့ဟာကြီး

တစ်နာရီ လေးဆယ့်ငါးမိနစ် (အစ/အဆုံး)

စာအုပ္ငွားဆိုင္

ဦးစိုင်းလုံ

admin

You might also like