by မယုံတော့မရှိနဲ့ ဟင်းတခွက်ပေးရုံ ၊ လ္ဘက်ရည်တခွက် တိုက်ရုံနဲ့ သူနဲ့အိပ်ခွင့်ရတဲ့ မိန်းမတယောက် သီဟတို့ရွာမှာ တကယ်ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီမိန်းမက သီဟတို့ ရွာသူ စစ်စစ်တော့ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ ယောက်ျား ကိုစိန်ထွားက ဒီရွာသား။ ကိုစိန်ထွားနဲ့ညားတော့ သူလည်း ဒီရွာသူ ဖြစ်ရတော့တာပေါ့။
သူ့အသားရေက ဖြူဝင်းနေသည့်အတွက် သူ့နာမည်က မဖြူဝင်း။ မဖြူဝင်း ဒီရွာကို ရောက်စက အ သက် ၂၀ ကျော်ရုံရှိအုံးမှာပါ။
သူ့ယောက်ျား စိန်ထွားက နယ်လှည့်ပြီး လက်သမားအလုပ် လုပ်သူဆို တော့ အဲဒီလို နယ်လှည့်အလုပ်လုပ်ရင်း မဖြူဝင်းနဲ့ ညားခဲ့
တာပါ။ ကိုစိတ်ထွားအသက်က ၃၀ ပေါ့။
မဖြူဝင်းက အချောအလှကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ ပလီပလာ ခရာတတ်တဲ့ အမူအယာ ၊ ညှို့အားကောင်းပြီး ကြည်လင်တဲ့ မျက်လုံး ၊ ဆေးမ
ဆိုးရပဲ အလိုလို နီမြန်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူ တွဲတွဲ။ ရီလိုက်လျှင် အနည်း ငယ်ချိုင့်ခွက်သွားတဲ့ ပါးချိုင့်လေး။ ကြည့်လိုက်လျှင် ညှို့အားပြင်း
တဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေ။ အရပ် အ မောင်း ခေါင်ကောင်းပြီး အများပြောတဲ့ ရွှေဘိုမင်းကြီးကြိုက် လုံးကြီးပေါက်လှ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်။
ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး စွင့်စွင့်ကားကား ထွားထွားအိအိ တင်သား။ တင်းရင်းမို့မောက်နေတဲ့ ရင်သားအစုံ။ အားလုံးခြုံလိုက်တဲ့အခါ မဖြူဝင်း
ရဲ့ ရူပါရုံဓါတ်က ယောက်ျားတွေကို ဖမ်းစားနိင်စွမ်း ရှိလှပါတယ် ။ သူ့ ပုံကိုကြည့်ပြီး လူကြီးပိုင်း လူငယ်ပိုင်းတွေဟာ စိတ်နဲ့ပြစ်မှား
ဖေါက်ပြန်မိတတ်ကြတာချည်းပဲ ။ ဒါပေ မဲ့ တောဆိုတော့ ဟိုငဲ့ဒီငဲ့ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ကိုယ်ထိလက်ရောက် တော့ မစရဲကြပါဘူး။
ဖေါက်ပြန် စိတ်ထဲမှာပဲ ဖေါက်ပြန်သောင်းကြမ်း နေကြတာပါ။
“ကိုစိန်ထွား မိန်းမရလာလို့တဲ့”
“ကောင်မလေးက ဖြူဖြူချောချောလေးတော့”
“အံမယ် လူပျိုကြီးက ရမဲ့ရတော့ တကယ့်ချောချောလှလှ”
တရွာလုံးနီးပါး ကလေးလူကြီးတရုံးရုံးနဲ့ပေါ့။ အဲဒီနေ့က ကိုစိန်ထွားအိမ်မှာ စည်လိုက်တဲ့ဖြစ်ခြင်း။ ပေ တစ်ရာပတ်လည်လောက်ရှိတဲ့
အိမ်ဝင်းကြီးတစ်ခုလုံး ကလေးလူကြီးယောက်ျားမိန်းမ အပြည့်ပါဘဲ။
သီဟ အသက်က အဲဒီတုန်းက ၉ နစ်လောက်ပဲရှိအုံးမှာပါ။ ကိုစိန်ထွားတို့အိမ်နဲ့ သီဟတို့အိမ်က တောင်ဖက်မြောက်ဖက် ကပ်လျက်
ဆိုတော့ သီဟက အစောဆုံးရောက်သွားတာပါပဲ။ ကိုစိန်ထွားနဲ့ သီဟ အဖေက ညီကိုတဝမ်းကွဲဆိုတော့ သီဟက ကိုစိန်ထွားရဲ့အ
သဲပါပဲ။ ကိုစိန်ထွားတို့က သားအမိ နှစ်ယောက်ထဲ နေကြတာ။ သူ့ညီမက အိမ်ထောင်ကျပြီး ယောက်ျားနဲ့ လိုက်နေတယ်။ ကိုစိန်
ထွား အ ဖေကတော့ သီဟ မမွေးခင်ထဲက ဆုံးသွားတယ်။
ရှိတဲ့မြေယာတွေကို သူ့ညီမတို့လင်မယားက လုပ်ပေးကြတယ်။ တခါတရံမှသာ ကိုစိန်ထွားကိုယ် တိုင် တောလိုက်လေ့ရှိတယ်။ အ
များအားဖြင့်တော့ လက်သမားအလုပ်နဲ့ပဲ ရွာစဉ်လှည့်နေရတာ။ သူ က လက်သမားအဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ပါ။ ပညာလဲ တော်ပါတယ်။
ရိုးသားဖြောင့်မတ်မှုလည်း ရှိပါတယ်။
ကိုစိန်ထွားရဲ့ ရိုးအမှု မဖြူဝင်းရဲ့ သွက်လက်ချက်ချာမှုကို ကြည့်ပြီး တောအရပ်ထုံးစံအတိုင်း မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားကို အပိုင်ဖမ်းလိုက်
တာလို့ ကွယ်ရာမှာ အတင်းပြောလိုပြော။ တချို့ကတော့ တယ်စွံတဲ့ ကို စိန်ထွားလို့ မြှောက်လိုမြှောက်။ ကိုစိန်ထွား နေရာမှာနေပြီး
မဖြူဝင်းရဲ့စွဲမက်စရာ အလှကို စိတ်ကူး ယဉ်လိုယဉ်။ အို.. တရွာလုံး လှုပ်ခတ်သွားတာတော့ အမှန်ပဲ။
အဆိုးဆုံးကတော့ ရွာတောင်ပိုင်းက ကိုတင်အုံးဟာ အဆိုးဆုံးပဲ။ ကိုတင်အုံးက အသက် ၄၅ နှစ် လောက်ရှိပြီ။ မိန်းမဆုံးတာလည်း
၃ နှစ်လောက်ရှိပြီဆိုတော့ ကာမ ငတ်ပြတ်နေတဲ့ မုဆိုးဖိုတယောက် ပေါ့။
ရွာအနောက်ပိုင်းမှာ အရက်ဝိုင်းဖွဲ့မိရင်း…
“စိန်ထွားတို့ကတော့ တယ်ကော်တာပဲဟေ့…မိန်းမ ဆူဆူဖြိုးဖြိုး ချောချောတောင့်တောင့် အယ်ကယ် နေတာပဲ..မအေလို့း
ဘယ်လောက်ဆော်လိုက်မယ် မသိဘူး”
ဤသို့ ကိုတင်အုံးက အစဖေါ်ပေးလိုက်တော့…
“အေးကွာ..မိန်းမကတော့ ခပ်မိုက်မိုက်ပဲ၊ စိန်လှမြိုင်ဇတ်ထဲက ပြဇတ်မင်းသမီးနဲ့ အတော်တူတာပဲ မောင်။ ဟင်း…တွယ်
လိုက်ရရင်တော့ကွာ…ဖင်လုံးကြီးက အယ်နေတာပဲ .. ဟဲ…ဟဲ..”
ကိုတင်အုံး ခင်းပေးတဲ့ လမ်းပေါ်မှာ ကိုမြရှိန်က ဆက်လျှောက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုမြရှိန်မှာ အိမ် ထောင်ရှိတယ်။
“အင်း..ချောလဲ ချောပါရဲ့ ဒါပေမယ့် စိန်ထွားထက် ၁၀ နှစ်လောက် ငယ်တယ်ကွ..ပြီးတော့ တဏှာ ရာ ဂလဲကြီးမဲ့ပုံပဲ။ ဒီလို
ကိုယ့်ထက်ငယ်တဲ့ မိန်းမကို ယူထားတဲ့ ယောက်ျားများ ဘယ်တော့မှ စိတ်ချလက် ချ မနေရဘူး.. အမြဲတမ်း စိတ်ပူနေရတယ်။
ဘယ်အချိန်များ လင်ငယ် နေမလဲနဲ့ အမြဲတမ်းတွေးပူနေ ရတတ်တယ်။ လှတာနဲ့ ညားတော့ သောကပွား..ဗျာများရတာပေါ့ကွာ”
ကိုမြရှိန် စကားကို ကိုတင်အုံးက ထောက်ခံတယ်။
“အင်း… စိန်ထွားကြီး အတော့ကို ဖြိုရလိမ့်မယ်မောင်.. ဒီကောင့်ငပဲက ခပ်သေးသေးရယ်ကွ.. မစို့မပို့ လောက်ကလေး ဆော်
နိင်လို့ကတော့ ၃ လတောင် ခံမယ်မထင်ဘူး။ နောက်မီးသေချာပေါက် လင်း မှာ”
သည်စကား ပြောလာသည်က ကိုကြည်စိုး။ သူလဲ အိမ်ထောင်နဲ့ပါ။ တော်သေးရဲ့လို့ ပြောရမှာပဲ။ သူ တို့ဝိုင်းက အရှေ့ဖျားက
တမာပင်ကြီးအောက်မှာမို့ ဘယ်သူမှတော့ မကြားပါဘူး။ အရက်ရှိန်လေး နဲ့ ယောက်ျားသားတွေပီပီ ယောက်ျားစကားတွေကို
အားပါးတရ ပြောနေကြတယ်။
တကယ်တော့ ကိုစိန်ထွားလဲ မဖြူဝင်းအကြောင်းကို ကောင်းကောင်းသိတာ မဟုတ်ဘူး။ မဖြူဝင်းဟာ တဏှာရာဂအားကြီးပြီး
သွေးသားသောင်းကြမ်းတာ အမှန်ပါ။ သူ့ရွာမှာ သူနဲ့ညိဖူးတဲ့လူတွေ အတော် များတယ်။ ဘယ်သူ့မှလဲ အတည်မယူဖူး။ သူ့
စိတ်ကလဲ အတည်ယူဖို့ထက် အခုလို လူပေါင်းစုံနဲ့ ကမျင်းကြောထနေရတာကိုပဲ သဘောကျကျေနပ်နေတယ်။
ဒီလို ရမ်းချင်တိုင်း ရမ်းလို့ရနိင်တဲ့အခွင့်အရေးကလဲ ရထားတယ်ကိုး။ အဲဒါကတော့ မဖြူဝင်းဟာ သား သမီး မရနိင်တဲ့ အမြုံ
ဓါတ်ပါနေတာပါပဲ။ စောစောကတော့ မသိဘူး။ တားဆေးမစားပါဘဲ ဟိုလူနဲ့ဖြစ် ဒီလူနဲ့ဖြစ် ထင်သလို သောင်းကြမ်းခဲ့ပေမယ့်
ဗိုက်လုံးဝ မကြီးဘူး။ ဒါကို ကောင်းကောင်းကြီးသိတော့မဖြူဝင်း ပိုပြီး ရဲတင်းလာတယ်။ ဘယ်သူနဲ့လိုးလိုး ဗိုက်မှ မကြီးနိင်ဘဲကိုး။
အခု ကိုစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ ဖူးစာ ဆုံးခဲ့တဲ့ရွာက မဖြူဝင်းရဲ့ အဒေါ်ရွာမှာပါ။ သူ့ရွာမှာ နာမည်က ပျက်လှပြီ။ တောဆိုတော့
မြို့အရပ်လိုမဟုတ်ဘူး။ ဘာလေးဖြစ်လိုက် ဖြစ်လိုက် တရွာလုံးသိတော့ တာပဲ။ ကလေးသိ ခွေးသိ ဆိုသလိုပေါ့။
ဒီတော့ မဖြူဝင်းတစ်ယောက် ရွာမှာ အခြေမလှလို့ အဒေါ်ရွာကို ခေတ္တအလည်ရောက်လာခိုက် လက် သမားဆရာ ကိုစိန်ထွား
နဲ့ ငြိခဲ့ကြတာပါ။
ဒီလိုနဲ့ ရွာပါလာရောဆိုပါတော့။
သီဟဆိုတဲ့ ကောင်လေးက တကယ့်လူရှုပ်လေး။ အသက်က ၉ နှစ် တဏှာကြောကမသေးဘူး..ဘယ် ဘဝက တဏှာပါရမီတွေ
ဖြည့်ဆည်းလာတယ်မသိဘူး..သူ့လဗြွတ်ကို ခွေးပေါက်စတွေ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး စို့ခိုင်းတဲ့ကောင်။ ခွေးဖင်ပူးတာကြည့်ပြီး သူ့
အိမ်မှ မွေးထားတဲ့ နီမဆိုတဲ့ ခွေးမဝဝတုတ် တုတ်လေးကို လူကြီးတွေ အလစ်မှာ ခိုးခိုးလိုးတတ်တယ်။
ကောင်လေးက စာတော် ညဏ်ကောင်းလေး။ ဒီတဏှာ ရာဂ အတတ်ပညာတွေကိုလည်း အရွယ်နဲ့မ လိုက်အောင် ဝါသနာထုံ
တယ်။
သီဟက ကိုစိန်ထွားရဲ့အသဲဆိုတော့ ကိုစိန်ထွား အိမ်ဟာ သီဟအတွက်တော့ တံခါးမရှိ ဓါးမရှိ အချိန် မရွေး ဝင်ထွက်လို့ရတဲ့အိမ်။
တနေ့ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး ကိုစိန်ထွားတို့အိမ်ဘက် သီဟ ရောက်သွားတယ်။ ကိုစိန်ထွား အ မေကလည်း နေ့ခင်းဘက်မှာ
အိမ်လည်လေ့ ရှိတယ်။
သီစ အမှတ်တမဲ့နဲ့ အပေါ်ထပ်လှမ်းကြည့်မိတော့ အနောက်ခန်းအပေါ်ထပ်ဆီက ကျွိ…ကျွလိနဲ့ ချိုး ချိုးချွတ်ချွတ် အသံတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။ အိမ်ကလဲ ဝါးကြမ်းခင်းဆိုတော့ အလှုပ်လှုပ်နဲ့ပေါ့။
ဒါ…ဘာလဲ ဆိုတာ သီဟ ရိပ်မိလိုက်တယ်လေ။ ဦးလေးစိန်ထွားတစ်ယောက် မဖြူဝင်းကို လိုးနေတာ ကလွဲလို့ ဘာများဖြစ်ရအုံး
မှာလဲ။ အသံတွေက တော်တော်လေးမြည်နေတယ်။ အသက်ကသာ၉ နှစ် ငယ်ပါက ပေါ့သေးသေးမဟုတ်။ အရှည် ၄ လက်မ
အတုတ်က ၃ လက်မပတ်လည်ရှိတယ်။ လူကောင် ကလည်း ခပ်ထွားထွား။ ကိုစိန်ထွား သူ့အိမ်လှေကားက အတွင်းဘက်က
တပ်ထားတာ။ အဲဒီလှေ ကားထိပ်ရဲ့ ညာဘက်ဘေး အခန်းမှာ အခု ကိုစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ လိုးနေကြတယ်လေ။သီဟတစ်ယောက် ခြေသံဖေါ့ပြီး အပေါ်တက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းကြမ်းပြင်နဲ့ သူ့မျက်နာတဲ့တဲ့အ ရောက်မှာ ထရံပေါက်ကနေ
အထဲချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။
အားလားလား ကိုစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး အားရပါးရ လိုးနေကြတာကို တွေ့ လိုက်ရတယ်။
မဖြူဝင်းက ပေါင်တံဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီး နှစ်ချောင်းကို အထက်မြှောက်ထားပြီး ကိုစိန်ထွားက ပေါင် ကြားထဲမှာ ဝင်ပြီး အထက်
ကနေ ခွမှောက်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေတယ်။ မဖြူဝင်း ခါး အောက်မှာလည်း ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ခုထားတယ်။ ကိုစိန်
ထွားက အသားညိုသူမို့ သူ့ဖင်ကြီးတွေက မဲ ပြောင်နေတယ်။ မီးကုန်ရမ်းကုန် ဆော်နေလို့နဲ့တူပါရဲ့ ကိုစိန်ထွား ဖင်မဲမဲကြီးဟာ
ဆောင့်တိုင်းဆောင့် တိုင်း ဖင်ကြောကြီးတွေ ရှုံ့ခွက်နေတယ်။
မဖွူဝငျး ဆိုတဲ့အတိုငျး အသားအရကေ ဖွူဝငျးနတော ဆိုတော့ ဖငျဆုံ ပေါငျတံ ခွသေလုံးကစလို့ ဖွူ ဝငျးနတောပေါ့လေ။ သီဟ
က ဘေးတိုကျအနအေထားကခြောငျးကွညျ့ ရတာမို့ စောကျဖုတျတှေ လီ တှတေော့ မမွငျရဘူး။ ဒါပမေယျ့ နိ့အုံဖှေးဖှေး ဥဥကွီး
ကိုတော့ အထငျသား မွငျနရေတယျ။ ကိုစိနျ ထှားက အဲဒီနိ့ကွီးတှကေို ကုနျးကုနျးစို့ပေးရငျး တအား ပဈပဈဆောငျ့နတေယျ။
“ဖှတျ…ဖှဈ… ဇှတျ… ဇှပျ..ဖှပျ…ရှတျ..ဖှတျ…ဖတျ..ဖတျ…အား…အငျ့…အငျး…အား..”
မဖွူဝငျးက သူ့ဖငျဆုံ ဖှေးဖှေးကွီးကို ကော့ကော့ခံရငျး ကိုစိနျထှားကြောပွငျ မဲမဲကွီးကို တငျးနေ အောငျဖကျထားတယျ။
အခကြျပေါငျး ၃၀ ကြောျလောကျရှိတော့ ကိုစိနျထှား တဈကိုယျလုံး ဆတျကနဲ ဆတျကနဲ တုနျခါတကျ သှားပွီး မဖွူဝငျးရဲ့ ကိုယျ
လုံးပေါျ မှောကျကသြှားတယျ။
သီဟလဲ ကွညျ့ပွီး လီးတောငျနတောပေါ့လေ။ သူ့လီးက ကလေးဆိုတော့ ဒဈမ မပွဲသေးဘူး။ ဒီ တော့ ဒဈအရပွေားကို သူ့လကျ
နဲ့ ပှတျခြပွေီး အရသာ ယူနတေယျ။ အတောျလာတဲ့ ကောငျလေး။ ကွီးလာရငျ အတောျကွောကျစရာ ကောငျးမယျ့အကောငျ။
ကိုစိနျထှား ဆကျမဆောငျ့နိငျတော့ဘဲ မှောကျရကျကွီး မှိနျးနတေယျ။
“ အငျး…ဖယျစမျးပါဦး…လေးလိုကျတာ”
မဖွူဝငျးက ကိုစိနျထှား ကိုယျလုံးကွီးကို တှနျးဖယျလိုကျတယျ။ ကိုစိနျထှားက သူ့ကိုယျလုံးကွီးကို မ ဖွူဝငျးရဲ့တဖကျမှာ လှဲခလြိုကျ
တယျ။ သီဟမကြျစိမွငျကှငျးမှာ ကိုစိနျထှားရဲ့ ကိုယျလုံးကွီးကို မဖွူဝငျး ရဲ့ ကိုယျလုံးက ကှယျထားတယျ။
“ဟှနျး…ဒီအတိုငျးခညြျးပဲ… ကွာကွာ လိုးပေးပါဆို ..ခဏလေးနဲ့ ပွီးပွီးသှားတာ အားကိုမရဘူး ”
မဖွူဝငျးက ကိုစိနျထှားဘကျ တဈစောငျးလှဲအိပျ လိုကျရငျး ကိုစိနျထှားရငျဘတျကို လကျနှငျ့ ပှတျရငျး မကြမေနပျ ပွောလိုကျတယျ။
“ကွညျ့ပါဦး.. တခါလေး လိုးရုံနဲ့ လီးကလဲ ဖွဈသှားလိုကျတာ”
မဖွူဝငျးက ကိုစိနျထှားပေါငျကွားက ပြော့ခှငေိုကျဆငျးနတေဲ့ လီးငုတျတိုကို လကျဖဝါးနဲ့ ဆုတျကိုငျ ရငျး မကြမေနပျ ပွောလိုကျ
တယျ။
“လိုးပေးမှာပါကှာ… ခဏလေး စောငျ့ပါအုံး..”
ကိုစိနျထှားက မောဟိုကျသံကွီးနဲ့ ပွောလိုကျတယျ။ သီဟ တဈယောကျ သူ့မကြျစိတညျ့တညျ့ အောကျမှာ မွငျနရေတဲ့ မဖွူဝငျးရဲ့
ခုံးထနတေဲ့ ဖငျအုံဖှေးဖှေးကွီးကို ကွညျ့ပွီး အာခေါငျတှေ ခွောကျ လာတယျ။
ဖငျအုံကွီးက ဧရာမ ဖငျဆုံကွီးကိုး။ ဒီရှာမှာတော့ မဖွူဝငျးဖငျဆုံလောကျရှိတဲ့ မိနျးမဆိုလို့ အယောကျ ၂၀ ကြောျလောကျပဲ ရှိတယျ။
အအိုထဲကပွောတာနောျ. ဒီအထဲ သီဟ အမလေဲပါတယျလေ။ ဒါပေ မယျ့ သီဟအမကေ မဖွူဝငျးလောကျ အသားမဖွူဘူး အသားဝါ အသားလတျအမြိုးအစား။
အရပျအမောငျးခငြျးတော့ သိပျမကှာဘူး။ ဒါပမေယျ့ သီဟအမကေ မဖွူဝငျးထကျ သနျမာကစြျလဈ တယျ။ တောငျသူ အလုပျတှကေို
ယောကျြားနဲ့ ရငျဘောငျတနျးပွီး လုပျရတာကိုး။
သီဟ တဈယောကျ ဖငျဆုံစဈတမျး ပွုနလေရေဲ့။ မဖွူဝငျး လကျတှကေ ကိုစိနျထှား ပေါငျကွားထဲက ပြော့ခှနေတေဲ့ လီးကို ဂှငျး
တိုကျပေးနတောနဲ့ တူတယျ။ တလှုပျလှုပျနဲ့။
“လီးကလဲ ဖငြျးလိုကျတာ… ခုထိ မတောငျသေးဘူး..ဒီက မပွီးသေးဘူး”
“အေးပါ မိနျးမရာ… တောငျတော့မှာပါ”
“ဘာတောငျတော့မှာလဲ.. ဒီမယျ ပြော့နတေုံး ”
မဖွူဝငျးအသံတှကေ စိတျမရှညျသံ မကြနေပျသံတှေ ထှကျနပေါတယျ။ မဖွူဝငျးက ကိုစိနျထှားလီး ကွီးကို ဂှငျးတိုကျပေးနေ
သလို ဆှပေးနရေမှ…
“အောျ…နေဦး…မနေ့ညက တောျသောကျတဲ့ ကွကျဥနဲ့စပျထားတဲ့ အရကျ ယူလိုကျမယျ..”
“အေး..ဟုတျသားပဲ”
မဖွူဝငျးက တစောငျးအိပျနရောမှ ထလိုကျပွီး ခွရေငျးအနောကျဖကျရှိ ဗှီရိုပေါျတှငျ တငျထားသော အရကျ ပုလငျးကို သှားယူ
လိုကျတယျ။ ဖငျဆုံ ပွညျ့ပွညျ့ဖွိုးဖွိုးကွီးက ထှားကားတငျးအိပွီး ဝငျးပွောငျ နတေယျ ။
အရကျပုလငျးကို လှုပျလိုကျတော့ နို့အုံမို့မို့ဝငျးကွီးကလဲ လှုပျရမျးနတေယျ။ မဖွူဝငျးက အရကျ ပု လငျးကိုယူပွီး ကိုစိနျထှား
ရှိရာ ပွနျလာတော့ သီဟနဲ့မကြျနာခငြျးဆိုငျ ဖွဈသှားတယျ။ ပေါငျတံရငျးက စောကျဖုတျကွီးက တငျးခုံးဖေါငျးကွှနပွေီး
စောကျမှှေးတှကေလညျး မဲမှောငျပွောငျလကျနတေယျ။
စောကျဖုတျကွီးက အလိုးခံရတာ အားမရသေးတော့ ဟတတကွီးဖွဈနပွေီး အတှငျးသားနုနုတှကေ ဟစိဟစိဖွဈနတောကို
ထငျထငျရှားရှားကွီး မွငျနရေတယျ။ သီဟတဈယောကျ သူ့လီးတံလေးကို ခပျ တငျးတငျးလေးညှဈဆုတျလိုကျမိတယျ။
ကိုစိနျထှားပေါငျကွားက လီးတံက အခုတော့ ဆတျကနဲ တောငျနပေါပွီ။ ဟုတျတော့လညျး ဟုတျပါ ရဲ့ သူ့လီးက သီဟလီး
ထကျ နဲနဲပဲကွီးပုံရတယျ။
အရှညျက ၅ လကျမလောကျပဲ ရှိမယျထငျတယျ။ ၉ နှဈသာရှိသေးတဲ့ သူ့လီးတောငျ လေးလကျမ လောကျရှိတာကို သီဟက
ရှာရှာဖှဖှေေ ပတေံနဲ့တိုငျးကွညျ့ထားတယျ။ ဒါတောငျ လီးတောငျလာရငျ နညျးနညျးရှညျလာသေးတယျ။
တဆကျတညျး သူ့အဖလေီးကွီးကို မကြျစိထဲ မွငျယောငျလာတယျ။ သူ့အဖလေီးက ၈ လကျမကြောျ ကြောျရှိတယျ။ အတုတျ
ကလဲ အမသေောကျသောကျနတေဲ့ ရုပျပြိုဆေးဘူးလောကျ ရှိတယျ။ ပွီး တော့ အကွောကွီးတှကေလဲ ပွိုငျးပွိုငျးထနတေယျ။
ဒဈကွီးကလဲ ပွဲလနျနပွေီး စဈသားတှေ ဆောငျးတဲ့ သံ ခမောကျကွီး စှပျထားသလို တငျးပွောငျနတေယျ။
သီဟတဈယောကျ သူ့အဖလေီးကွီးကို မဖွူဝငျးစောကျဖုတျ ပွဲပွဲကွီးထဲ စိတျကူးနဲ့မှနျးထညျ့ကွညျ့နေ တယျ။ အတောျ လိုကျ
ဖကျညီမှာပဲ။
အခု ဦးလေးစိနျထှားလီးက စောကျဖုတျနဲ့ မလိုကျအောငျ သေးနလေရေဲ့။
ကိုစိနျထှားက ပကျလကျအိပျနရောမှ ထထိုငျလိုကျပွီး အရကျပုလငျးကို ဆှဲယူပွီးမော့သောကျလိုကျ တယျ။ အဲဒီအခြိနျမှာ
မဖွူဝငျးက သီဟကို ကြောပေးပွီး ဆောငျ့ကွောငျ့ကွီး ထိုငျနတေယျ။
ကိုစိနျထှား နောကျတခါ မော့သောကျလိုကျပွနျတယျ။ မဖွူဝငျးက အရကျပုလငျးကိုယူပွီး ဘီရိုပေါျ ပွနျ ထားတယျ။
သီဟ မဖွူဝငျးစောကျဖုတျကွီးကို နှဈခါမွငျရပွနျပွီ။ အခုမှ သခြောကွညျ့မိတာက စောကျဖုတျ နှုတျခမျး သား ညိုညိုကွီးတှေ။
နှုတျခမျးသားကွီး နှဈမှှာက အပွငျစှနျးထှကျနပွေီး ထူထူပှပှကွီး။ အသားဖွူသ လောကျ စောကျဖုတျနှုတျခမျးသားကွီးတှကေ
အညိုရောငျသမျးနတေဲ့အတှကျ သီဟစိတျထဲ အံ့သွော နလေရေဲ့။ သူထငျတာက အသားဖွူရငျ စောကျဖုတျလဲ ဖွူရမယျပေါ့။
အခုတော့ မဖွူဝငျး စောကျဖုတျ နှုတျခမျးသားကွီးတှကေ သူ့အမေ စောကျဖုတျနှုတျခမျးသားတှေ ထကျတောငျ ညိုမဲနသေေးတယျ။
ကိုစိနျထှားက ပကျလကျလှနျအိပျပွီး ဒူးနှဈခြောငျးထောငျ ကားထားသော မဖွူဝငျးရဲ့ပေါငျနှဈလုံးကွား မှာ ဒူးထောကျထိုငျလိုကျ
ကာ သူ့လီးကွီးကို စောကျဖုတျထဲ ထိုးသှငျးလိုကျတယျ။ လီးကွီးက ဗွှတျက နဲ ဝငျသှားတယျ။ စောကျဖုတျကကယြျပွီး လီး
ကသေးနလေို့အခုလို လြှောကနဲ ဝငျသှားတာနဲ့တူပါ ရဲ့။
ကိုစိနျထှားလကျက မဖွူဝငျးကို ကြောျခှပွီး ထောကျလိုကျတယျ။ ပွီးတော့ တဈခကြျခငြျး ခပျမှနျမှနျ ဆောငျ့နတေယျ။
“ဖှတျ…ရှှတျ…ဖှတျ…. ဖှတျရှှတျဖှပျ..ဖှတျ … ဖတျ ..ဖတျ…ဖတျ ..ဘှပျ…”
ဆောငျ့ခကြျတှကေ တစတစနဲ့ ပွငျးထနျလာပါတယျ။ ဒါပမေယျ့ မဖွူဝငျးခမြာ အားမရဘူးနဲ့တူတယျ။
“ခဏ နေဦး ”
ကိုစိနျထှား ဆောငျ့နတောကို ရပျခိုငျးလိုကျပွီး ခေါငျးအုံးကို သူ့ခါးအောကျ ဆှဲခုလိုကျတယျ။ သညျ တော့ ဖငျကွီးက မွောကျကော့
တကျလာတယျ။ ကိုစိနျထှားကလညျး အားရပါးရ ပဈပဈဆောငျ့တယျ။ အရကျနဲ့ ကွကျဥသတ်တိကွောငျ့ထငျပါရဲ့။ သူ့ရဲ့ဆောငျ့
ခကြျတှကေ စောစောက တခြီလိုးတုနျးကထကျ ပိုပွီးပွငျးထနျလာတယျ။ မဖွူဝငျးကလညျး ကောငျးလာပွီနဲ့တူပါရဲ့။သူ့ဖငျဆုံကွီး
ကို ဝိုကျဝိုကျပွီး ကော့ ကော့ခံပါတယျ။
“ဖှပျ.. ဖှပျ.. ဖှတျ…ဘှတျ…”
“အ.. .အ.. .အငျ့. .အငျ့.. အ ….အငျ့..”
မဖွူဝငျးနှုတျသံက နာလို့ညီးသံမြိုးမဟုတျပဲ အားသိပျမရလို့ ညှဈညှဈပွီးတော့ ကော့ခံရငျး ထှကျလာ တဲ့ အသံမြိုး။
ဒီလို သီဟဘာလို့ သိနတောလဲဆိုရငျ သူ့အဖနေဲ့ သူ့အမကေို ညညလိုးရငျ သူက မကွာမကွာ ခြောငျးကွညျ့ထားတာကိုး။
သူ့အမဆေိုရငျ သူ့အဖကေ အားရပါးရဆောငျ့ဆောငျ့လိုးလိုကျတိုငျး စုတျ တသပျသပျနဲ့ အမလေး အလိုလေးတပွီး တှနျ့
လိမျကော့ထိုးအောငျ ခံရတာကို သီဟက သိနတော ကိုး။ဒါကွောငျ့ အခု မဖွူဝငျးရဲ့ အငျ့…အ အသံတှကေ နာလို့ထှကျလာ
တဲ့ အသံတှမေဟုတျဘဲ အား မရလို့ထှကျလာတဲ့ အသံတှလေို့ သိနတောပေါ့။
ကိုစိနျထှား ဆောငျ့ခကြျတှကေ ဇောကပျပွငျးထနျလာတယျ။ အခုတော့ မဖွူဝငျးလဲ ကောငျးလာပွီနဲ့ တူပါတယျ။ ကိုစိနျထှား
ကို တငျးနအေောငျဖကျထားရငျး ဖငျဆုံကွီးကို ကော့ကော့ခံတယျ။
“အား…အီး… အငျး… ဟုတျပွီ… ဟုတျပွီ…ဆောငျ့.. ဆောငျ့… ဆောငျ့… အား.. ကြှတျ…ရှီး…အား.. ကောငျး… ကောငျး..
ကောငျးလာပွီ…အမေ့…အငျ့…အငျး…ဟငျး..”
အရကျအရှိနျ သတ်တိကလဲ ပွနပွေီမို့ ကိုစိနျထှားရဲ့ ဆောငျ့ခကြျတှကေလဲ ကြားရိုငျးတကောငျလို အ တငျး ပဈပဈဆောငျ့ပါတော့တယျ။
မဖွူဝငျးလဲ ကွမျးပွငျပေါျ ဆနျ့ပဈလိုကျတယျ။ ပွီးတော့ စောကျဖုတျကွီးကို မွှောကျကော့လိုကျပွီး ဟီး ကနဲ ငွီးသံကွီးနဲ့အတူ
ငွိမျကသြှားတယျ။
ကိုစိနျထှားလညျး လေးငါးဆယျခကြျ ဆောငျ့ပွီး မဖွူဝငျး ရငျဘတျလေးပေါျ မှောကျကသြှားပါတယျ။ အဲဒီနောကျ နှဈယောကျသား
အတောျကွာကွာ ဖကျမှိနျးနကွေတယျ။
ဒါကို ပွီးသှားပွီ ဆိုတာ သီဟက သိတာပေါ့။ ဒီတော့ လှကေားပေါျက အသာလေး ဆငျးလာခဲ့ပီး သူ့ အိမျဖကျ လဈခဲ့တယျ။
“ဟဲ့ ကောငျလေး… ထမငျး မစားသေးဘူးလား… ဟှနျး… တောျတောျ အဆော့မကျ ”
သူ့အမကေ အဝတျလှမျးရငျး သီဟကို လှမျးပွောတယျ။
“ဟုတျကဲ့. ..အမေ ..”
နှုတျက ဤသို့ပွောထှကျလိုကျ သောျလညျး သီဟ စိတျထဲက ပွောလိုကျသော စကားမှာ…
“ ဆော့တာ .. သားမဟုတျဘူး ..ဦးလေး စိနျထှားနဲ့ မဖွူဝငျးတို့ရယျ…”
ကိုစိနျထှား လကျသမားအလုပျနဲ့ ခရီးထှကျသှားပွနျတယျ။ သီဟကတော့ ထုံးစံအတိုငျး မဖွူဝငျးတို့ အိမျဖကျ အမွဲရောကျ
တယျလေ။ သူကိုယျ နှိုကျကလညျး မဖွူဝငျးကို ကွိုကျနတောကိုး။ ကလေး ဆို ပမေယျ့ ဏှာက မသေးတော့ သီဟမှာ
မဖွူဝငျးကွီးကို သှားသှားကွညျ့ရတာ အမော။
တနေ့ အိမျအရှေ့ဖကျမှာ ဂှတလကျနဲ့ ငှကျပွဈနတေဲ့ သီဟကို မဖွူဝငျးက လှမျးခေါျတယျ။
“သီဟရေ…သီဟ..ခဏ ”
မဖွူဝငျးက ထမီရငျလြားကွီးနဲ့ အဲဒီအခြိနျမှာ ကိုစိနျထှားအမကေလဲ မရှိဘူး။ အိမျမှ သူတို့နှဈ ယောကျထဲရယျ..
အိမျအောကျထပျ ရောကျတော့..
“လာစမျး… မမ ကို ဆေးလိမျးပေးစမျး..”
မဖွူဝငျးက အိမျအောကျထပျ အနောကျဖကျခနျးထဲ ခေါျသှားပွီး ပကျလကျလှနျ အိပျလြှကျ သူ့နို့ ကွီး နှဈလုံးကို ဖေါျထားတယျ။
“ အငျ့… မမ နို့တှကေို ဆေးလိမျးပေးစမျး…ပွီးရငျ မမ မုနျ့ဖိုးပေးမယျ…”
သီဟက မဖွူဝငျးပေးမှာ ထိုငျလိုကျပွီး မဖွူဝငျးပေးသောဆေးကို လှမျးယူလိုကျသညျ။
“အဲဒီ ပုလငျးထဲက ဆီတှကေို မငျး လကျဖဝါးထဲထဲ့ပွီး လကျဖဝါးခငြျး ပှတျလိုကျ..ပွီးတော့မှ လိမျးပေး မမ နို့တှကေိုကျ
ကိုကျနလေို့..”
သီဟကလဲ မဖွူဝငျး ခိုငျးသညျ့အတိုငျး လုပျပေးတယျ။ နုထှတျတငျးအိနတေဲ့ နို့ကွီးတှကေ ပှတျရ ကိုငျရတာ အရသာ
ရှိလှပါတယျ။
ဆုတျဆုတျ ညှဈလိုကျ ဖိဖိပှတျလိုကျ ဆှဲဆှဲပှတျလိုကျ လုပျပေးနရော မဖွူဝငျးတယောကျ အရသာ တှေ့တှေ့လာပွီး စောကျ
ဖုတျကွီးတခုလုံး ကွှဖေါငျးလာသညျ။ ငယျသေးတဲ့ သီဟကိုတော့ ဘာမှ အသုံးခလြို့ မရမှနျးသိနတေဲ့အတှကျ နို့ကွီးတှကေို
ဆေးလူးပွီး ပှတျခိုငျး ဆုတျခိုငျးရုံမှအပ ဘာမှ မ ခိုငျးပါ။
တကယျတော့ မဖွူဝငျး လိမျးခိုငျးသညျမှာ ဆေးမဟုတျဘဲ အုနျးဆီတှသောဖွဈကွောငျး သီဟကောငျး ကောငျးသိနပေါတယျ။
ဒါပမေယျ့ သူ့အဖို့လဲ အခုလို လုပျပေးနရေတာကိုက အရသာ တှေ့နပေါတယျ။
မဖွူဝငျးကလညျး သီဟက နို့အုံကွီးနှဈလုံးကို အုနျးဆီတှနေဲ့ ပှတျပှတျလူးပွီး ဆုတျခြပေေးနတော ကိုပဲ အကြနေပျကွီး ကြနေပျ
လြှကျ သူ့လကျမောငျးတဖကျကို ပေါငျကွားထဲသှငျးပွီး ခပျရှရှလေး ပှတျ ပေးနမေိပါတယျ။
စောကျဖုတျကွီးက ရှကွှတကျလာပွီး ခုံးခုံးကွှကွှပွဲပွဲဟဟ ကွီးဖွဈလာပါတယျ။ မဖွူဝငျးက အလကျ ခလယျကို စောကျခေါငျးထဲ
တဆုံးသှငျးပွီး ထိုးဆှ မှှနှေောကျနပေါတယျ။ စောကျရတှေကေလညျး စို ရှှဲအိုငျထှနျးနပေါတယျ။ ပွီးတော့ စောကျဖုတျအကှဲကွောငျး
ထိပျမှာရှိတဲ့ စောကျစိ ပွူးပွူးကွီးကို လကျ ခလယျထိပျနဲ့ ခပျဖိဖိလေး ပှတျခြပေေးလိုကျပါတယျ။
အငျ့ကနဲ အငျ့ကနဲ အသံထှကျသှားပွီး တှနျ့တှနျ့သှားတာမို့..
“မမ… .နာလို့လား ဟငျ..“
သီဟက သူဆေးလိမျးပေးတာကို နာလို့ တှနျ့သှားတာထငျပွီး စိုးရိမျတကွီး မေးလိုကျတယျ။
“မ … မဟုတျဘူးမောငျလေး… နာနာသာ ဆုတျလိမျးပေး..”
“ဟုတျကဲ့ . . . .မမ ..”
သီဟက ခပျကွမျးကွမျး ဆုတျဆုတျညှဈပွီး ပှတျလိမျးပေးပါတယျ။
မဖွူဝငျးကလညျး သူ့စောကျစိပွူးပွူးကွီးကို ခပျကွမျးကွမျး ပှတျခြဖေိဆှ နပေါတယျ။ စောကျရတှေေ ကလညျး အဆကျမပွတျ
စိမျ့ထှကျနပေါတယျ။ သူ့ခန်ခာကိုယျကလဲ တဆတျဆတျနဲ့ တုနျနတော တခါ တခါ ရငျဘတျကွီးကို ကော့ကော့ထိုးပွီး အီးကနဲ
အီးကနဲ အသံတှေ ထှကျနပေါတယျ။
နောကျ မကွာခငျမှာပဲ ဟငျ့ကနဲ ဟငျ့ကနဲဖွဈသှားပွီး ဆေးလိမျးပေးနတေဲ့ သီဟလကျတှကေို တငျးနေ အောငျဆုပျထားလိုကျပါ
တယျ။ ဆုတျထားတဲ့ လကျတှကေ ပွလြေော့သှားပွီ မဖွူဝငျးတယောကျငွိမျ သကျသှားပါတယျ။
သီဟလညျး ဆကျမပှတျတော့ပဲ သညျအတိုငျးကွီး သူ့လကျဖဝါးကို နို့အုံတငျးတငျးအိအိကွီးပေါျအုပျ ထားရငျး ငွိမျနလေိုကျတယျ…
တောျတောျကွာမှ မဖွူဝငျးက ခေါငျးအုံးထဲလကျ လြှိုပွီး
“ရော့ .. မငျးအတှကျ မုနျ့ဖိုး… နောကျလဲ လိမျးပေးနောျ…”
“ဟုတျကဲ့..မမဖွူ..”
သီဟ မဖွူဝငျးပေးသော မုနျ့ဖိုးကိုယူပွီး အိမျပေါျက ပြောျရှငျစှာ ဆငျးပွေးလာခဲ့ပါတော့တယျ။
သီဟဆိုတဲ့ ကောငျလေးက ရှာရိုးကိုးပေါကျ အကုနျလြှောကျလညျပတျနတေဲ့ ကောငျလေး။
သူ့လကျထဲမှာ အမွဲတမျး သားရဂှေတလကျ ပါတယျ။ အဖိတျ-ဥပုသျ ကြောငျးပိတျရကျ ၂ ရကျမှာ သူ့ လှတျလပျရေး
ရကျဖွဈသညျ။ ဒီနေ့တော့ မဖွူဝငျးတို့ အိမျဖကျ မရောကျတော့။ ရှာအနောကျပိုငျးက တောခွုံတှမှော လှညျ့ပတျပွီး
ငှကျပွဈနသေညျ။ စာ သုံးကောငျနှငျ့ ကြီးကနျးတကောငျ ရထားပွီးဖွဈ သညျ။
ဟိုး လှနျခဲ့သော တပတျလောကျက စာတကောငျ ၂ ကပြျပေးမညျဟု ဦးတငျအုံးက မှာထားသဖွငျ့ စာ လိုကျပွဈနရော
အခု ၃ ကောငျ ရပွီ။ ၆ ကပြျဖိုးရပွီမို့ သီဟ ပြောျရှငျအူမွူးနသေညျ။
သူ့အတှကျ ကြီးကနျး တကောငျ အပိုဆုပါရလိုကျသေးသညျ။ ကြီးကနျးကိုတော့ မဖွူဝငျးကို ကွောျ ခိုငျးမညျ။
ဦးတငျအုံးအိမျက ရှာ တောငျဖကျဖြားမှာ ဖွဈသညျ။ ထို့ကွောငျ့ ရှာအပွငျဘကျလမျးကပတျပွီး ဦတငျ အုံးအိမျရှိရာလာခဲ့
သညျ။ တောငျဖကျ စညျးရိုးက တိုးဝငျခဲ့ပွီး အိမျဝငျးထဲ ဝငျလာသညျ။
တအိမျလုံး တိတျဆိတျနသေညျ။ သီဟ အတှေ့အကွုံအရ ယခုလို တိတျဆိတျနလြှေငျ တခုခုထူးခွား နတေတျသညျကို
သဘောပေါကျထားသညျ။ ယခုလညျး ဦးတငျအုံးအိမျမှာ လူမရှိသလို တိတျဆိတျ နသေညျ။ ဦးတငျအုံးက သူ့အမနှေငျ့
မောငျနှမ တဝမျးကှဲတောျသဖွငျ့ ဘကွီးတငျအုံးဟု သီဟက ခေါျ သညျ။
သူ့ဝါသနာအတိုငျး အိမျအနောကျခနျးဘကျက ပတျပွီးအတှငျး ခြောငျးကွညျ့သညျ။
လားလား သူထငျသညျ့အတိုငျး ဖွဈနတော့၏။ ဦးတငျအုံးနှငျ့ မဖွူဝငျးတို့ အနောကျခနျးထဲမှာ လိုးနေ ကွသညျ။ အဝတျ
အစားတော့ မခြှတျကွ။ မဖွူဝငျးက ထမီကို ခါးအထိလှနျပွီး ဒူးထောငျပေါငျကား အနအေထားဖွငျ့ အောကျကခံနသေလို
ဦးတငျအုံးကလညျး သူ့ပုဆိုးကို ပငျ့လှနျပွီး အပေါျက တကျ ခှ၍ လိုးနခွေငျးဖွဈသညျ။ သီဟ ကံကောငျးသညျဟု ဆိုရမညျ။
ဦးတငျအုံးမှာ ဘကွီးဝမျးကှဲတောျ သောျလညျး အနဝေေးသဖွငျ့ ဦးစိနျထှားလောကျ မရငျးနှီး။ သံယော ဇဉျမရှိ။ အခု ဦးစိနျထှား
မိနျးမက ဦးတငျအုံးကို အလိုးခံနသေောအခါ သီဟစိတျထဲ မကြမေနပျဖွဈသှား သညျ။ ယောကျြားရှိပါလြှကျ တခွား ယောကျြား
ကို အလိုးခံလြှငျ လငျငယျနခွေငျး နောကျမီးလငျးခွငျး ဖွဈကွောငျး သီဟ ကောငျးကောငျးနားလညျထား၏။ ရှာအရှေ့ပိုငျးကနေ
ရှာတောငျပိုငျးအထိ ရောကျ လာပွီး အလိုးခံသညျဆိုတော့ ဦးတငျအုံးထကျ မဖွူဝငျးက ပိုအပွဈရှိသညျ။ပွီးတော့ ဦးစိနျထှားလညျး
မရှိခိုကျဖွဈသညျ။
သီဟက အခွအေနကေို ဆကျကွညျ့သညျ။ ဦးတငျအုံးက ဆောငျ့လို့ကောငျးတုနျး.. မဖွူဝငျးကလညျး သူ့ဖငျဆုံကွီးကို ကွှကွှပွီး
ကော့ကော့ခံေ၏။
“ဖှတျ… ဖှတျ… ဖှပျ….ပွှတျ…ဖတျ…”
“ဖှတျ…ပွှတျ…. .ဒုတျ….ပလှတျ…. ဖတျ .. ဖတျ …ဗွဈ…”
“အငျ့… အငျ့… အ. ..အငျ့.. . .အဈ . . .အီး … အ .. . အ .. . အငျ့.. . အ. .”
မဖွူဝငျးအသံက ဦးစိနျထှားနှငျ့လိုးတုနျးကလို အားမရ၍ တအငျ့အငျ့နှငျ့ ကော့ကော့ခံနသေောအသံ ဖွဈသညျ။ သီဟ ခြောငျးနေ
သညျမှာ အတောျကွာပွီဖွဈသညျ။ သူမရောကျခငျထဲက လိုးနပေုံထောကျ တော့ ဦးတငျအုံးတယောကျ အတောျကွာကွာလိုး
နိငျကွောငျး သတိပွုမိသညျ။ သူခြောငျးနတောပငျ မိနှဈ ၂၀ ကြောျလောကျရှိပွီမို့ အနညျးဆုံး နာရီဝကျကြောျလောကျပွီ။
သညျတော့ ဦးစိနျထှား ၂ ခြီလိုးခြိနျနှငျ့ ဦးတငျအုံး ၂ ခြီလိုးခြိနျမှာ တူမြှနသေညျ။ သညျအခကြျက ဦး စိနျထှားထကျ ဦးတငျအုံးက
မြားစှာသာနသေညျ။
ဦးတငျအုံးက မဖွူဝငျး၏ ခြိုငျးနှဈဖကျအောကျတှငျ သူ့လကျနှဈခြောငျးကို လြှိုသှငျးပွီး ပုခုံးနှဈဖကျကို တငျးနအေောငျ ဖကျ
ထားခွငျးဖွဈ၏။ ထိုသို့ဖကျထားရငျးက အပေါျ အငျ်ကြီကွယျသီးမြားကို ဖွုတျလှနျ ပွီး အတှငျးခံ ဘရာစီယာကို အထကျသို့လိပျ
တငျလြှကျ ဖေါျထားသော ဖှေးဖှေးနုနုဝငျးဝငျးအိအိ နို့ ကွီးနှဈလုံးကို ပါးစပျဖွငျ့ စို့၍ လိုးနခွေငျးဖွဈရာ ဤအခကြျကလညျး ဦးစိနျ
ထှားထကျသာသညျ။
“ပွှတျ….ဖှတျ… ပွှတျ…ပလှတျ..”
“ပွှတျ…ပွှတျ…ပွှတျ…ဖှတျ … ပလှတျ…”
ဤသို့ နို့ကိုစို့ပေးရငျး လိုးနသေညျဖွဈရာ မဖွူဝငျးအဖို့ အတောျလေးအရသာ တှကေနပေုံရသညျ။ အောကျကနေ ဖငျဆုံကွီး
တို့ ကွှကွှပွီး ကော့ကော့ခံနရောမှ သူ့ရငျဘတျကွီးကို ကော့ကော့ပေးနေ သညျ။ သညျတော့ နို့ကွီးနှဈလုံးက အတော့ကို
ကော့တကျလာပွီး ပိုမိုတငျးရငျးလာသညျ။
ဦးတငျအုံးက နို့သီးဖြားလေးတှကေို လြှာဖွငျ့ လှညျ့ပတျ၍ လြှကျပေးလိုကျရာ
“အား…ကြှတျ .. ကြှတျ…အားလားလား..ရှီး…အငျ့ ”
တကိုယျလုံး ကော့ထိုးတကျသှားပွီး ဖပြျဖပြျလူးသှား၏။
ဦးတငျအုံး ဆောငျ့ခကြျတှကေ ပိုမို၍ အရှိနျပွငျးထနျလာသညျ။ အလားတူ မဖွူဝငျး၏ အောကျပေးက လဲ ကွမျးရမျးလာ
သညျ။
“ဖှတျ…ဗွဈ….ဖတျ…ဘှတျ..”
“ကောငျးရဲ့လားဟ…”
“ဖှတျ…အငျ့… အမေ့….ကောငျး .. ကောငျးတယျ…အမေ့…ဆောငျ့…အ .. ဆောငျ့ပါ….အမေ့…”
“ဖှတျ…ဘှတျ…..ဖတျ ..နငျ့ယောကျြားနဲ့ ဘယျသူကကောငျးလဲ…ဖှတျ…ဗွဈ….ပလှတျ…”
“တောျ.. တောျက …ကောငျးတယျ….အမယျလေး…အီး…ရှီး ..ကြှတျ..ကြှတျ.. ဟုတျပွီ…ဟုတျပီ.. ဆောငျ့.. အ…. အငျ့.. .
.ဆောငျ့. .. . .အငျ့.. အငျ့. ..”
“တောျ.. တောျက …ကောငျးတယျ….အမယျလေး…အီး…ရှီး ..ကြှတျ..ကြှတျ.. ဟုတျပွီ…ဟုတျပီ.. ဆောငျ့.. အ…. အငျ့.. .
.ဆောငျ့. .. . .အငျ့.. အငျ့. ..”
မဖွူဝငျးက ဒူးထောငျပေါငျကား အနအေထားမှ သူ့ခွဖေဝါးကို ကွမျးပေါျထောကျလိုကျပွီး ဖငျဆုံကွီး ကို အတငျကော့မွှောကျ
ထားပွီး ဦးတငျအုံး၏ ဆောငျ့ခကြျကို ရငျဆိုငျအံတု၍ ခံလိုကျသညျ။
၃ ၄ ခကြျလောကျ ဆောငျ့ပွီးသညျ့နှငျ့ ဦးတငျအုံး ဖငျကွောကွီးမြား ရှုံ့ခှကျသှားပွီး ဆတျကနဲ ဆတျက နဲတုနျသှားပွီး မဖွူဝငျး
ကိုယျပေါျ မှောကျကသြှားသညျ။ မဖွူဝငျးကလညျး ဦးတငျအုံးလညျပငျးကို တငျးနအေောငျ ဖကျထား၏။ ခတေ်တမြှ မှိနျးနကွေပွီးနောကျ
ဦးတငျအုံးက ဦးစှာ မဖွူဝငျး ကိုယျပေါျက ခှါလိုကျသညျ။ ထို့နောကျ သူ့လီးကွီးကို ဆှဲနှုတျ၏။ လီးကွီးက အရှိနျသသှေားပွီး ပြော့ခှေ
ငိုကျဆငျး နသေညျ။ လီးအရှညျက ဦးစိနျထှားလီးနှငျ့ သိပျမကှာပါ။ ယောငျယောငျလေးပဲ ရှညျပါသညျ။ အတုတျ ကတော့ သိသိသာ
သာ တုတျသညျ။ သို့သောျ သီဟ အဖလေီးမှီဖို့ အပုံကွီးလိုပါသေးသညျ။ မဖွူဝငျး ကြနေပျအားရသှားခွငျးမှာ ကွာကွာလိုးနိငျလို့
ဟု သီးဟက မှတျခကြျခလြိုကျမိသညျ။
မဖွူဝငျးက သူ့နို့ကွီးနှဈလုံးကို အတှငျးခံ အငျးကြီနှငျ့ ဆှဲဖုံးလိုကျပွီး အပေါျကွယျသီးမြားကို အိပျရငျး တနျးလနျးမှ တပျလိုကျသညျ။
သူ့ထမီကို ဆှဲဖုံးလိုကျပွီး လူးလဲထသညျ။ ဦးတငျအုံးက သူ့အိပျထောငျ ထဲမှ အစိတျတနျ တရှကျထုတျပေးလိုကျသညျ။
မဖွူဝငျးက အစိတျတနျကို လိပျ၍ သူ့ရငျဘတျထဲ ထိုးထညျ့လိုကျသညျ။
“နောကျလဲ …ခံဦးနောျ…”
“အငျးပါ…”
“ကောငျးတယျမဟုတျလား..”
“ကောငျးသားပဲ… တောျရော..ကောငျးလား..”
“အေး..နငျ့စောကျဖုတျကွီးက အသားထူတော့ လိုးရတာ အရသာ သိပျရှိတာပဲ…”
“တောျကလဲ ကွာကွာလိုးနိငျတာပဲ…အာဂလူကွီး..ဘာဆေးတှမြေား..စားထားလို့လဲ..”
“စာကလေးနဲ့ ပဒကျနဲ့ ဖေါျထားတဲ့ဆေးလေ..ဒီဆေးက အကွာကွီးစိမျးလိုးနိငျတဲ့ဆေးဟ..”
“ကြုပျကို ဆေးနညျး ပေးစမျးပါ….အိမျကလူက မွနျလှနျးလို့ လေးငါးဆယျခကြျလောကျ ဆောငျ့ရုံနဲ့ လရေ ထှကျပွီး လူက
ဖလကျပွသှားပွီ…”
“ အေးပါ… နောကျရကျ လာဦးလေ..ဆေးနညျး ရေးပေးထားမယျ…”
“ဟုတျကဲ့…ဟုတျကဲ့..”
မဖွူဝငျးက သူ့ထမီကို ပွငျဝတျသညျ။ ထိုအခိုကျကလေးမှာပငျ သီဟက အိမျအရှေ့ဖကျ ဖောငျးတဲ အောကျရှိ ခုံရှညျပေါျတှငျ
ပကျလကျလှနျ အိပျနလေိုကျသညျ။ မဖွူဝငျး သီဟကို မွငျလိုကျတော့ မကြျ လုံးပွူးသှားသညျ။ စိတျထဲ ထူပူသှားသညျ။
ဦးတငျအုံးလညျး သီးဟကို တှေ့လိုကျရာ အံ့သွသှားသညျ။ သို့သောျ ဟနျဆောငျ၍
“ငါ့တူကွီး… ဘယျအခြိနျက ရောကျနတောလဲ..”
“တရေးတောငျရပွီ… ဘကွီးရ…”
“ဟေ… ဟုတျလား.. ဘကွီးကို ခေါျလိုကျရောပေါ့…”
“သိဘူးလဗြော… ဘကွီးက အိပျနတော မှတျလို့…”
သညျတော့မှ မဖွူဝငျး မကြျနာအနရေ သကျသာ သလိုဖွဈသှား၏။
“မမ..ဘာလာလုပျတာလဲ…”
“မနျကြီးရှကျ လာခူးတာပါကှာ…”
မဖွူဝငျးက ပုဆိုးနှငျ့ထုတျထားသော မနျကြီးရှကျမြားကို ပွလိုကျသညျ။
“ဒီမယျ .. စာ သုံးကောငျ..”
သီဟက သူ့ခါးပိုကျထဲက စာ သုံးကောငျကို ထုတျလိုကျပွီး စားပှဲပေါျ တငျလိုကျသညျ။
“အောျ…အေး အေး..”
ဦးတငျအုံးက သူ့အိပျထောငျထဲမှ ငါးကပြျတနျတရှကျနှငျ့ ကပြျတနျတရှကျ ထုတျလိုကျပွီး သီဟကို ပေးသညျ။ သီဟက
မယူ..
“မရဘူး ဘကွီး… အခုခြိနျကစပွီး စာ ဈေးတကျသှားပွီ.. တကောငျ တဆယျပဲ… မဝယျခငြျနေ.. ကြုပျ က ဦးကွညျစိုး ရောငျး
လိုကျမှာ…”
မဖွူဝငျးက သူ့တို့နှဈယောကျ အရောငျးအဝယျ လုပျနတောကို ကွညျ့ရငျး အတှေးမြိုးစုံတှေးနေ သညျ။ ဘာကွောငျ့ သီဟ စာ
ဈေးတကျသှားသနညျး။ သူတို့နှဈယောကျ အခနျးထဲမှာ လိုးအပွီးတှငျ စာကလေး အကွောငျးပွောမိကွသညျ။ ဒါကိုသိ၍ ဈေး
တကျလိုကျသလား။ ဒါပမေယျ့ သီဟစကားအရ ဦးကွညျစိုးကလညျး ကွိုကျဈေးပေး၍ မှာထားလား။ ဇဝဇေဝါတော့ ဖွဈသှား
မိသညျ။
ဦးတငျအုံးက သီဟ တောငျးဆိုသညျ့အတိုငျး ဆယျတနျ ၃ ရှကျ ထုတျပေးလိုကျသညျ။ သီဟက ဘေး အိပျထဲ ကောကျ
ထညျ့ပွီး
“မမ. မပွနျသေးဘူးလား..”
“အေး..ပွနျတော့မှာ..”
“လာ.. သှားကွစို့…သွောျ ..ဘကွီး..ဒီမှာ ကြီးကနျး တကောငျ ရှိသေးတယျ. ဒါကတော့ ပိုကျဆံမပေး ပါနဲ့ ကိုယျ့ဘကွီးမို့
အလကား ပေးခဲ့မယျ…ရော့…”
သီဟက ခါးပိုကျထဲမှာ ရှိနသေော ကြီးကနျးအသကေို စားပှဲပေါျတငျထားခဲ့ပွီး မဖွူဝငျးနှငျ့အတူ ပွနျ လာခဲ့သညျ။ စာကလေး
တနျဘိုးကို သူ ကောငျးကောငျးသိလိုကျ၏။ ဒီလူကွီးတှေ သူ့ကို ဘာကွောငျ့ စာကလေးရှာခိုငျးတာ ဘာကွောငျ့ဆိုတာ ကှငျး
ကှငျးကှကျကှကျ သိလိုကျပွီ။ သိကွသေးတာပေါ့ ကှာ သီဟတဲ့..ဟေ့..။
သီဟနှငျ့ မဖွူဝငျးတို့ ဦးတငျအုံးခွံထဲက ထှကျခဲ့ကွသညျ။ ရှာလယျလောကျ အရောကျတှငျ
“ကြှနျတောျက မမကွီးထကျ ပိုနေ့တှကျ ကိုကျတယျ ငါးကပြျ ပိုရတယျလေ… ဟား..ဟား…ဟား…”
သီဟစကားကွောငျ့ မဖွူဝငျး ထိတျလနျ့အံ့သွသှားသညျ။ သီဟကိုလညျး မကြျလုံးအပွူးသားနဲ့ ကွညျ့နသေညျ။
“မကွောကျပါနဲ့ မမရ… ဘယျသူ့မှ မပွောပါဘူး..တကယျပွောတာ…ဒါပမေယျ့…”
သီဟက စကားကို မဆကျဘဲ ရပျထားလိုကျရာ
“ဘာ..ဘာလဲ….ပွောလေ မောငျလေး..”
“မမ… ဖဖေေ့ကို အလိုးခံရမယျ…”
အလှနျထူးဆနျးသော တောငျးဆိုမှုဖွဈသညျ့အတှကျ မဖွူဝငျး အံ့သွသှားသညျ။ ပွီးတော့ ပွုံးသှား သညျ။ ရငျထဲက အလုံးကွီး
လညျး ကသြှား၏။ သို့သောျ သီဟ စိတျကူးကို သိခငြျ၍
“ဘာလို့ မငျးအဖအေလိုးကို ခံစခေငြျတာလဲ…”
“တနေ့က မမနဲ့ ဦးကွီးစိနျထှားတို့ လိုးနကွေတာ ခြောငျးကွညျ့နတေယျလေ.. မမက ဘီရိုပေါျက အရကျပုလငျး ယူလာတော့
မမ စောကျဖုတျကွီးကို မွငျလိုကျရတယျ။ စောကျဖုတျကွီးက အကွီးကွီး ပဲ အသနီကွီးကို ထှကျလို့..”
မဖွူဝငျးက သီဟ စကားကို သဘောကသြှား၏။
“ဒီတော့ ဘာဖွဈ..”
“ဘာဖွဈရမှာလဲ မမကွီးရ.. ဦးကွီးစိနျထှားလီးက သေးနတေော့ မမကွီးစောကျဖုတျနဲ့ ဘယျလိုကျမှာ တုနျး..”
“အဲဒီတော့…”
“ဖဖေေ့လီးကွီးက အကွီးကွီး.. ဦးကွီးစိနျထှားနဲ့ ဘကွီးတငျအုံးလီး ၂ ခြောငျးစာ မကဘူး.. ပွီးတော့.. ဂလကျမလောကျရှညျတယျ..
ကြူပျက စိတျနဲ့မှနျးပွီး ဖဖေေ့လီးကွီးနဲ့ မမစောကျဖုတျကွီးကို ပေးစား ကွညျ့တယျ.. တကယျ လိုကျတာဗြ…”
“ဟှနျး… ကိုယျ့ဖကျကိုယကျတဲ့ လိပျကလေး..”
“ဟာ.. ဘယျကယကျရမှာလဲ မမအတှကျ ဥစ်စာ..”
“အလိုတောျ…ဘာဆိုငျလဲ..”
“ဆိုငျတာပေါ့ဗြ…မမက လီးသေးတော့ အားမရဘူးလေ.. ဖဖေေ့လီးမြိုးနဲ့မှ အားရမှာမို့ အကောငျးအ ကွံပေးတဲ့ဥစ်စာ..”
“တော့အဖနေဲ့ ကြုပျနဲ့က ခငျမှ မခငျသေးဘဲ…”
“အံမယျ ..မပူနဲ့ သီဟတဈယောကျလုံး ရှိတယျ… မမသာ ဖီးလိမျးပွငျဆငျထား..ဖဖေေ့ကို ည လှတျ လိုကျမယျ..”
“အမယျ.. ဘယျသူက ခံမယျပွောလို့.. လှတျရမှာလဲ…ခဈ…ခဈ…ခဈ..”
မဖွူဝငျး သဘောတှကြေ၍ တခဈခဈ ရယျနသေညျ။
“ခံလိုကျပါ မမရာ…အဟုတျကိုပွောတာ ဖဖေေ့လီးကွီးက အကွီးကွီးဗြ…”
“မမမှ မမွငျဖူးသေးဘဲ မငျးပွောတာ ယုံရမှာလား..”
“ရော့ ဟောဒီမယျ ပိုကျဆံ ၃၀ ယူထား.. ကြုပျပွောတဲ့အတိုငျး မဟုတျရငျ ပွနျမပေးနဲ့.. ဟုတျရငျတော့ ၆၀ ပွနျပေးရမှာ.. ရော့…”
မဖွူဝငျးက သီဟကို မကြျစောငျးလေးထိုး ၍
“တကယျ စိမျပွီနောျ…”
“အငျး…တကယျ..”
ထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထထ
“တကယျပွောတာ…အဖအေဖေ… မဖွူဝငျးက ညလာခဲ့ပါတဲ့..”
သီဟအဖေ ကိုထှနျးတငျ မကြျနာမှာ သကာရတှေေ လောငျးထားသလို ပွုံးဖွီးဖွီးကွီးနှငျ့ ဖွဈ၏။ ကို ထှနျးတငျလညျး မဖွူဝငျးကို
စိတျဝငျစားပါသညျ။ အိမျနီးခငြျးမို့ အသာရှောငျနေ၏။ စိတျကူးနှငျ့ ပွဈ မှားခဲ့သော ညတှေ မနညျးတော့။ အိမျက မိနျးမလိုးလြှငျတောငျ
မဖွူဝငျးအမှတျနှငျ့ စိတျကူးယဉျ လိုး ခဲ့သညျ မဟုတျလား။
သီဟရှာထဲ လညျနခေိုကျ လငျမယားနှဈယောကျ ခစြျဗြူဟာခငျးနကွေသညျ။ ဒီကောငျက ၈ နာရီ ကြောျမှ ပွနျလာတတျသညျမို့ လှတျ
လှတျလပျလပျ ခစြျစခနျးဖှငျ့နသေညျ။
ကိုထှနျးတငျက သူ့မိနျးမ စိတျကြနေပျအောငျ လိုးပေးပွီးသောအခါ ရနှေေးကွမျးထဲ အိပျဆေးခတျ တိုကျလိုကျ၏။ အငျအားစိုကျ၍ ခံ
လိုကျရသညျမို့ သီဟအမေ ပငျပနျးသှားသညျ။ ဒါ့အပွငျ အိပျဆေးက သတ်တိပွလိုကျသောအခါ သီဟအမေ တခြိုးထဲ အိပျမောကသြှား
ပါတော့သညျ။ ကိုးနာရီထိုးတော့ ကို ထှနျးတငျ မဖွူဝငျးတို့အိမျဖကျ ကူးခဲ့သညျ။ ဦးရနှေငျ့ ကွကျဥစပျထားသော အရကျတပိုငျးခခြဲ့၏။
မဖွူဝငျးတယောကျ ကိုထှနျးတငျကို လညျတဆနျ့ဆနျ့နှငျ့ မြှောျနမေိ၏။ သီဟပွောစကားအရပငျ ကွကျသီးထစရာကွီးမို့ ကိုထှနျးတငျ
လီးကွီးကို စိတျကူးနှငျ့ မှနျးကွညျ့ရငျး ရာဂ စိတျတှေ ထကွှလာပွီး စောကျဖုတျကွီးမှာလညျး မို့မောကျတငျးအာလာသညျ။ ကိုယျတောျခြော
က တောျတောျနှငျ့ ပေါျမလာ သညျမို့ လူလညျး ဂဏာမငွိမျဖွဈနသေညျ။ ရမေိုးခြိုး ဖီးလိမျးပွငျဆငျထားသညျ။ မဖွူဝငျးအလှက သနျ့ရှငျး
ဝငျးဖနျ့နပွေီး လူကလညျး သမငျလေးလို မွူးကွှနသေညျ။ လာခဲ လှသညျမို့ အိမျနောကျ ဖေးထှကျ အမြှောျ အမှောငျထဲတှငျ တရိပျရိပျ
လှမျးလာသော လူရိပျကို တှေ့လိုကျရ၏။ ကိုထှနျးတငျက လညျး အိမျဒေါငျ့တှငျ ရပျနသေော အရိပျကို အမှောငျထဲတှငျ ခပျရေးရေး
မွငျနရေပါ၏။
နှဈယောကျသား နီးကပျလာ၏။ ကိုထှနျးတငျက မဖွူဝငျးကို သိုငျးဖကျလိုကျပွီး ပါးနှဈဖကျကို နမျး၏။ သနပျခါးနံ့သငျးသငျးလေးက
သူ့စိတျကို နှိုးဆှလိုကျသညျ။ ထို့နောကျ ဖူးရှနှေးထှေးသော နှုတျခမျး အစုံကို စုပျလိုကျသညျ။ မဖွူဝငျး တကိုယျလုံး ကငြျစကျနှငျ့အ
တို့ခံရသလို တုနျသှားသညျ။ ရငျတော့ ခါးကော့၍ ကိုထှနျးတငျ ရငျခှငျထဲရောကျနသေော မဖွူဝငျးစိတျထဲတှငျ နေ့လညျက သီဟစကား
ကို ကွားယောငျလာ၏။
“ဖဖေေ့လီးကွီးနဲ့ မမစောကျဖုတျကွီးကို ပေးစားကွညျ့တယျ.. ဟာ..တကယျလိုကျတာဗြ…”
မဖွူဝငျး လကျတှကေ တောငျစပွုနသေော လီးတနျကွီးကိုစမျးမိ၏။ နှလုံးသှေးတှေ ဒိနျးကနဲ ဆောငျ့ ခုနျသှားသညျ။ အမယျလေး မတမိရုံ
တမယျ တုတျလိုကျသညျ့လီးကွီးက လကျတဆုပျမက။ လီးတနျ အရငျးကနေ အောကျသို့ပှတျဆှဲကွညျ့သညျ။ သညျတခါ အမလေးတမိ၏။
သို့သောျ စိတျထဲမှာမို့ ကိုထှနျးတငျ မကွားပါ။
ကိုထှနျးတငျက မဖွူဝငျးလကျကိုဆှဲပွီး ထိုငျခိုငျးလိုကျသညျ။ ပွီးတော့ တိုးတိုးလေးမေးလိုကျ၏။
“ဘယျနရော လုပျကွမလဲ..”
“အောကျထပျ အနောကျခနျးထဲလေ..”
“အဖှားကွီးရော…”
“သိုးနတော ကွာပေါ့..”
“စိတျခရြပါ့မလား…”
“စိတျခရြပါတယျ… သောကျနကေဆြေးထဲ အိပျဆေးထညျ့ထားတာ သူ့ဘေးမှာ ကပျလိုးနရေငျတောငျ သိမှာ မဟုတျဘူး..အဟငျး…ဟငျး…”
ကိုထှနျးတငျက မွကွေီးပေါျ ဖငျခထြိုငျလိုကျပွီး ခွနှေဈခြောငျးကို စငျးကာ ခပျကားကား လုပျထားရငျး ပုဆိုးကို မလှနျလိုကျပွီး
“ဖွူဝငျး ထမီလှနျလိုကျ.. ပွီးတော့ အကိုကွီးလီးပေါျ ခှထိုငျပွီး နှငျ့စောကျဖုတျထဲ အဆုံးထိရောကျ အောငျသှငျးလိုကျ..”
မဖွူဝငျးက ဆောငျ့ကွောငျ့ထိုငျနရောမှ သူ့ထမီကို ခါးအလယျအထိ ပငျ့လှနျလိုကျသညျ။ အမှောငျ ထဲ မှာမို့ မကြျနာပူ ရှကျသှေးဖနြျးစရာ
မလိုဘူးလေ။ ထို့နောကျ ကိုထှနျးတငျပေါငျနှဈလုံးပေါျ ခှထိုငျလိုကျ ပွီး လီးကွီးကိုစမျးကာ စောကျဖုတျအဝတှငျ တေ့ထားလိုကျသညျ။
ဒဈနှေးနှေးကွီးက အဖုတျဝသို့ တိုးဝငျလာသညျ။ ခံခငြျစိတျကလညျးပွငျးပွ။ အဖုတျကွီးကလညျး အ လှနျအမငျးရှကွှ။ စောကျရတှေကေ
လညျး ဗှကျထနသေဖွငျ့ မဖွူဝငျးက တဖွေးဖွေးခငြျး ဖိဖိထိုငျလိုကျ ရာ လီးကွီးက တရဈခွငျး ဝငျနသေညျ။
“ဗွဈ…ဖှိ…ဖှတျ..ဗွဈ…ဗွဈ…ဖှိ…ဖှတျ..”
“ကြှတျ…ကြှတျ…အား…အ…ကြှတျ…ရှီး…အ..”
ဤမြှကွီးမားသော လီးမြိုး သူ့တသကျ မခံဘူးသေး… ကောငျးလိုကျသညျ့ဖွဈခွငျး.. တကိုယျလုံး တ ဖွိုးဖွိုးတဖငြျးဖငြျး ဖွဈနသေညျ။ လီးကွီး
အဆုံး ထိဝငျသှားသောအခါ..
“ဖွူဝငျး…အကိုကွီးလညျပငျးကို ဖကျထား..မတျတပျရပျမှာနောျ…ခွထေောကျနှဈခြောငျးကိုလညျး ခါး ခြိတျထားအုံး…”
မဖွူဝငျးက ကိုထှနျးတငျ ပွောသညျ့အတိုငျးလုပျပေးသညျ။ ကိုထှနျးတငျက ဘယျလကျနှငျ့ညာခွေ ထောကျကို အားယူထောကျရငျး ဆတျကနဲ
မတျတပျရပျလိုကျသညျ။ လီးတံကွီးမွုပျလြှကျသားနှငျ့ မဖွူဝငျးတကိုယျလုံး မွောကျပါလာသညျ။ ကိုထှနျးတငျက ထိုအတိုငျးပှေ့ခြီ၍ အိမျအောကျ
ထပျ အနောကျခနျးဆီသို့ ခပျသှကျသှကျသှားသညျ။ ဘယျတုံးကမှ မကွုံဖူးသေးသော အရသာထူးကွီးကို ခံစားရငျး မဖွူဝငျး တငွိမျ့ငွိမျ့နှငျ့
ပါလာသညျ။ အခနျးတှငျးရှိ ပုတျကွီးဘေးတှငျ ဝပျလြှကျခြောငျးနေ သော သီဟကို ဘယျသူမှ မသိကွ။
ပွီးပါပွီ။
