ဆေးပေးမီးယူ

အဖြစ်အပျက်က တော့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း သိပ်အငယ်လေး မဟုတ်တော့ဘူး။ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် အလုပ်အကိုင် နဲ့ ဖြစ်နေပြီ မိသားစု နဲ့ လည်း ဖြစ်နေပြီ။ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် တွေပဲ ဆုံကြတဲ့ မိသားစု တွေ ရဲ့ အထိမ်းအမှတ် ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲလေး တခု မှာပေါ့။ အဲဒီ ပွဲမှာ တော့ အစစအရာရာ ယှဉ်လိုက်ရင် ကိုယ်က အသက် အငယ်ဆုံး ဝါ အနှိမ့်ဆုံး လို့ ပြောရမယ်။ လူမျိုး ကလည်း တမျိုးထည်း မဟုတ် တော့ ဘုံဘာသာ ဘိုလို ပြောကြတဲ့ ပွဲပေါ့ဗျာ။ အဲဒီမှာ သူရာ ကလည်း ရေတံခွန်က ကျသလို ကြိုက်သလောက် ကြိုက်တဲ့ဟာ ယူသုံးဆောင်လို့ ရတော့ လူက နည်းနည်း ရီဝေလာတယ်။ သူရာ ကသွေးကို နွေးစေတော့ နဂို ထဲက ကြွတတ်တဲ့ ဂျို ကထောင်လာတယ်။ ပါတီထုံးစံအတိုင်း ကာရာအိုကေ ဆိုတဲ့သူ နဲ့ သီချင်း က ကောင်းရင် ဟော ထဲမှာ ကကြတဲ့သူတွေ နဲ့။ လူတွေ တရုန်းရုန်းပေါ့။ အဲဒီ အချိန်မှာ ကိုယ်လည်း လူတွေကြားထဲ ဟိုလှုပ်ဒီလှုပ်ကနေတုန်း ကိုယ့် အနားမှာ လာကနေတဲ့ ဆရာမကြီးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဆရာမကြီး အမျိုးသား ကလည်း ဆရာကြီးပါပဲ။ အရွယ်ရလာလို့ သူတို့ လူကြီးဝိုင်းမှာပဲ သူရာ ရည်လေးတွေ မြုံ့ရင်း နိုင်ငံရေးအာနေကြတာ စောစောကပဲ တွေ့ခဲ့ရတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ ဘာဖြစ်လို့ မှန်းမသိဘူး ဆရာမကြီးကို ကြည့်ရင်း စိတ်တွေ က ထလာတယ်။တခါမှ စိတ်ထဲ မှာ မပြစ်မှားဖူး တဲ့ ဆရာမကြီး ကို အခု မှ စိတ်က ဘယ်လို လာသွားမှန်းမသိဘူး။ ဆရာမကြီးတို့ လာတုန်းက သူ ဇာပုဝါ အပါးလေးခြုံလာတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ အခုတော့ ဘယ်ချထားခဲ့လည်း မသိဘူး အောက်က ဒင်နာ ဒရက်စ် လက်ပြတ်လေးနဲ့ လက်မောင်းအိုးလေး တွေက ဖွေးနေတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ ဒရက်စ်အသားကလည်း ပိုးသားလိုမျိုး ပျော့နေတော့ ပေါင်လုံးပေါင်တန် တွေက လှုပ်လိုက်တိုင်းထင်းနေတယ်။ ရင်နှစ်မွှာကလည်း အောက်က ပင့်ဘရာဝတ်ထားလို့ ထင်တယ် အပေါ်ကို ကြွတက်နေတယ်။ ကိုယ့်ထက် အသက်အများကြီး ကြီးပေမဲ့ သွယ်သွယ် သေးသေးလေးမို့ ထင်တယ် နုနေတယ်။ အထူးသဖြင့် ကိုယ့်သွေးထဲ မှာ သူရာလေး နည်းနည်းလည်း ဝင်နေတဲ့ အချိန်ပေါ့။ အဲလို နဲ့ ကရင်းလှုပ်ရင်းနဲ့ ဆရာမကြီးနား မသိမသာ ကပ်သွားတော့ ဆရာမကြီးက ကိုယ့်ကို တွေ့သွားတယ်။

မျက်မှန်ထူထူ အောက်ကနေမျက်လုံး ဝိုင်းဝိုင်းတွေနဲ့ မော့ကြည့်ရင်း၊ “ဟေး မောင်ထူး ပါလား၊ မင်းလည်း အကမဆိုးပါလား” “အာ ဟုတ်ပါဘူး ဆရာမကြီးရယ် ကျနော်က ရမ်းသမ်းကနေတာပါ” လို့ ပြောလိုက်တယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ သူနဲ့ ကျနော်က မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်နေပြီ။ သီချင်းက တီးလုံး ပြောင်းသွားတယ်။ စလိုးဒန့်စ် လိုမျိုး ဘေးနားက အမျိုးသားတွေက နီးစပ်ရာ အမျိုးသမီးတွေကို လက်ဆွဲပြီးက ကြတယ်။ ခုန ကထိုင်ကြည့်နေကြတဲ့သူတွေ ထဲက အတွဲတွေလည်း ကနေတဲ့ ဟောကြမ်းပြင်ပေါ် တက်လာကြတော့ လူတွေ အများကြီး နဲ့ တရုန်းရုန်း ဖြစ်သွားတယ်။ ဆရာမကြီးကို လက်ကလေးဆွဲပြီး အမူအယာနဲ့ ကရအောင်ဆိုတော့ သူကခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ အဲဒါနဲ့ တယောက် နဲ့ တယောက် တပေလောက်ခွာပြီး လက်ချင်း ကိုင်က ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူအုပ်က များလာပြီး တိုးတိုးခွေ့ခွေ့နဲ့ မို့ ဆရာမကြီး နဲ့ ကိုယ်နဲ့ ကပ်သွားတယ်။ ကိုယ့်ပါးစပ်က အလိုလို၊ “ဆောရီးနော်” လို့ ထွက်သွားတယ်၊ ဆရာမကြီးက “အို ရပါတယ် အပျော်ကတာပဲဟာ၊ လူတွေက လည်း တအားများနေတာကိုး၊ ဒီသီချင်း တပုဒ်ဆုံးအောင်တော့ ကလိုက်မယ်လေ” စိတ်က ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင် ခါးလေးကိုင်ပြီး ကလိုက်တယ်။ ကိုယ့်လီးက ဘောင်းဘီအောက်က အမြှောင်းလိုက် ကို ထနေတာ ဆရာမကြီးပေါင်ကို သွားသွားပွတ်မိတယ်။ ပွတ်လေကြွလေပဲ။ အဗန်ဂျာထဲက ဟော့ခ် ဆိုတဲ့ လူစိမ်းကြီးလိုပဲ ထုခံရလေ ကြွတက်လေပဲ ။ နောက် လက်က တအားကိုင်ချင်နေတဲ့ ဆရာမကြီးရဲ့ လက်မောင်းအိုးလေးကို သွားပွတ်မိတယ်။ ဆရာမကြီးက တချက်မော့ကြည့်တယ်။ ဘာမှ တော့ မပြောဘူး။ သူ့ခါးလေး ကို တဖက်က တင်းတင်းလေး ကိုင်ထားပြီးတော့ ကိုယ်နဲ့ ဆွဲကပ်ရင်းက လှုပ်နေတာမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မူးနေသလိုလို နဲ့ ကိုယ်ကို နည်းနည်းယိုင်ပေးလိုက်ရတယ်။ ပုံမှန်ဆို ဆရာမကြီးက ကိုယ့်ထက် အရပ်နိမ့်ပေမဲ့ ခုတော့ ဒေါက်ဖိနပ် အမြင့်ကြီး စီးထားတော့ ကိုယ့်လီးက သူ့ ဆီးခုံ ပေါင်ရင်းလောက် နဲ့ သွားသွားထိနေတယ်။ ဆရာမကြီးကလည်း ဘာမှ မပြောပဲ ကိုယ့်ပုခုံးပေါ် လက်တင်ထားပြီး ကိုယ်နဲ့ ကပ်လာတော့ သူ့ရင်သားတွေက ကိုယ့်ရင်ဘတ်ကို လာအိနေတယ်။ ကိုယ့်မျက်နှာက သူ့ပုခုံးပေါ် ရောက်နေလို့ မျက်နှာချင်းမတွေ့ရတာ တော်တော်ကောင်းနေတယ်။ မီးရောင်ကလည်း ဒစ်စကိုမီးစလိုက်လောက်ပဲ လှုပ်ရှားနေတာမို့ အခန်းကတော့ နည်းနည်းလေး မီးမှိန်နေတယ်။ ဆရာမကြီးတော့ ဘယ်လို နေမလဲ မသိဘူး၊ ကိုယ်က တော့ ရင်ဘတ်ရော လီးရောက အိနေပြီး စည်းဇိမ်တွေ့နေပြီ။

အဲလို ကောင်းခန်းရောက်နေမှ သီချင်းကလည်း ဆုံးတော့မယ် ဆိုတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ ဒီသီချင်းတပုဒ်တော့ ကလိုက်မယ် ဆိုတဲ့ ဆရာမကြီးစကားကြောင့် ကိုယ့်အခွင့်အရေးလည်း ကုန်တော့မယ် ဆိုတာကို သိလိုက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ ခါးကို ဖက်ထားတဲ့ လက်ကို အသာလျှောချပြီး ဆရာမကြီး ဖင်လုံးလုံးလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပွတ်လိုက်တယ်။ ဆရာမကြီး ကိုယ်လုံးလေးက ရှေ့ကို ကော့ပေးလိုက်သလို ပဲ ခံစားရတယ်။ လီးမှာ နည်းနည်း ဖိအားလေး များသွားတယ်။ နောက်တော့ သီချင်းက ပြီးသွားတော့ လူတွေက ရပ်လိုက်ကြပြီး လက်ခုပ်တီးကြတယ်။ ကိုယ်လည်း လက်ခုပ်မတီးခင် ဆရာမကြီး တင်သား လုံးလုံးလေး ကို လက်ဖဝါးနဲ့ အသာ ဆုပ်ညှစ်လိုက်မိတယ်။ ဆရာမကြီးဆီက အို့ ဆိုတဲ့ အသံလေး ရုတ်တရက်ထွက်သွားတယ်၊ ဘာမှ တော့ မပြောဘူး၊ လူတွေလည်း ဒန့်စ်ဟော က နေထွက်ကြ တော့ ကိုယ်နဲ့ ဆရာမကြီးတို့ လည်း ထွက်လာကြတယ်။ အပြင်မှာ စားပွဲတလုံးမှာ ထိုင်သောက် နေတဲ့ ဆရာကြီးကို တွေ့တော့ မျက်နှာပူပြီး အရက်ဘားဆီ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ တညလုံး ဆရာကြီး ဆရာမကြီးတို့ နဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်မိအောင် ရှောင်နေခဲ့မိတယ်။ သူရာရည်လည်း အတော်ချမိတော့ အိမ်အပြန်မှာ မိန်းမ ကို ကားမောင်းခိုင်း လိုက်ရတဲ့ အထိကို မူးသွားတယ်။ အဲလို နဲ့ တလလောက်ကြာတော့ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်သွားတယ်။ တပတ် နှစ်ပတ်လောက်ကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒေါသ ဖြစ်ပြီး သူရာမေရိယ ကို ရှောင်မှ ဖြစ်မယ် ဆိုပြီး နည်းနည်းတောင် အသောက်အစား လေး လျှော့လိုက်သေးတယ်။ နောက်တော့လည်း၊ ခွေးမြီးကောက် ကျည်ထောက်စွပ် ဆိုသလို ပြန်သောက်မိ တာပါပဲ။ သူရာမေရ လာတာပဲ နှစ်ပေါင်း ဆယ်စု နှစ်ခါလောက် ကျော်နေပြီ။ အထက်တန်း မအောင်ခင် ကတည်းက သောက်လာတာ။ သူများ အကျိုးစီးပွားပျက်လောက်အောင်။ ကိုယ့်ကျန်းမာရေးထိခိုက်လောက် အောင် တခါမှ မဖြစ်ဘူး ၊ မသောက်ခဲ့ဘူးပဲ။ ဆိုပြီး ပြန်သောက်တာပေါ့။ ကျန်တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေလည်း ဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ ဒီဇာတ်လမ်းနဲ့ မဆိုင်တော့ ထည့်မပြောတော့ဘူးဗျာ။

အဲလို နဲ့ နှစ်လလောက်ကြာတော့ တနေ့ မှာ ဆရာကြီးဆီက ဖုံးလာတယ်။ သူ့အိမ်မှာ ပွဲလေး တခု လုပ်မယ်တဲ့။ အားမလား ဆိုတော့ ဒိတ်ကြည့်လိုက်တော့ အဆင်ပြေတယ်။ တခု ပဲ အဲဒီနေ့ မိန်းမ မရှိဘူး။ သူက အလုပ်ကိစ္စ နဲ့ အောက်အော့ဖ်တောင်း ဖြစ်နေမှာ ဆိုတော့ ကျနော် တယောက်ထဲ ပဲ ပေါ့။ ဆိုတော့ ရတယ်တဲ့ ။ လူလည်း နည်းနည်း ပဲ ဖိတ်ထားတယ်။ သူတို့ ပဲ ကျွေးမှာ ဆိုတော့ နည်းနည်းပါးပါး ဝိုင်းကူလုပ်ပေးဖို့ပေါ့။ ရပါတယ် ဆရာကြီးလို့ ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့ပွဲတုန်းက ဆရာမကြီး နဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို သူသိချင်မှ သိမယ် ဆိုပေမဲ့ ကိုယ်က တော့ ဖုံးပြောနေရင်းက မျက်နှာပူနေမိတယ်။ အဲဒီနေ့ကျတော့ ကိုယ်က ကူလုပ်ပေးရမယ့်သူ ဆိုတော့ စောစော သွားလိုက်တယ်။ ပထမတော့ လန့်နေသေးတယ်။ နောက်တော့ ဆရာမကြီး မျက်နှာက ပုံမှန်ပဲ ဆိုတော့ နည်းနည်း စိတ်အေးသွားပြီး ဆရာမကြီး ရဲ့ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း တခြား ကိုယ့်လို လာကူတဲ့သူတွေ အတူတူ ဝိုင်းလုပ်ကြရတယ်။ ခုံတွေ ရွှေ့ ၊ ဒကရေးရှင်း တွေ ပြင်။ အစားအသောက်ထားဖို့ နေရာတွေ ပြင်ဆင်။ ပြီးသွားတော့ ချွေးစီးပြန်နေပြီ။ ပါတီအတွက် အဝတ်အစားအပို ယူလာလို့ တော်တော့တယ်။ အဲဒီကြားထဲမှာ ပြောရအုံးမယ်၊ ဆရာမကြီးက ကျနော်တို့ကို ညွှန်ကြား ပေးရင်း နဲ့၊ သူလည်း တချို့ ဟာတွေ ဝင်လုပ်တယ်။ ဆရာမကြီးကလည်း အိမ်နေရင်း ဘောင်းဘီတို အပေါ်က တီရှပ် နဲ့ ဆိုတော့ ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ပေါင်လုံး တွေက အသက်နဲ့ မမျှ အောင်ကို လှပြီး ဆက်ဆီ ဖြစ်နေတယ်။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း ဘတ်စကက်ဘောဘောင်းဘီ အသား ပါးပါး ကို ဝတ်ထားတာ ဆိုတော့ တချက်တချက် မှာ ကိုယ့်စိတ်တွေ ကြွလာလို့ ဖောင်းလာတာကို သတိထားမိမလားမသိဘူး။ တခါတလေ လည်း ဆရာမ ကြီး နူတ်ခမ်းဒေါင့်စွန်း မှာ အပြုံးစစ တွေ့ရသလို ပဲ၊ အလုပ်တွေ ပြီးသွားတော့ ဆရာမကြီးတို့ ဧည့်သည်ခန်းမှာ ပဲ ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစား လဲလိုက်ရတယ်။ ပါတီစတော့ ထုံးစံအတိုင်း စားကြသောက်ကြ မြိုင်မြိုင် ဆိုင်ဆိုင်ပေါ့။ သူရာရည်ချောင်းစီး၊ ဖရီး ဆော်ကြတာ ဆိုတော့လည်း ဗြင်းကြသူ တွေ အများသား။ ကျနော်ကသာ ပထမ ထိန်းသောက်နေပေမဲ့။

ကိုယ့်အကြိုက်ပေမဲ့ အမြဲတမ်း မသောက်နိုင်၊ တခါတလေမှ ကြုံရခဲ့တဲ့ မက်ကောလန်စင်ဂယ်မော့ ၁၅ နှစ်သားလေး ကို ကစ်နေရတော့ အရှိန်က ရလာတယ်။ အဲဒီမှာ ဟိုသွေးကလည်းပူလာတယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့ ပါတီတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်စဉ်းစားလိုက်တော့ ငါ့ကို စိတ်ဆိုးမယ် ဆိုရင် ဒီလို ခေါ်စရာ အကြောင်းကို မရှိဘူး။ နောက်ပြီးတော့ ဆရာမကြီးကလည်း ငါလုပ်ခဲ့တာကို ဘာမှ မသိစရာ အကြောင်းမရှိဘူး။ ကိုယ့်ထက် အတွေ့အကြုံ ရင့်နေတဲ့သူတွေ။ ဆရာကြီး ကိုတောင် ပြန်ပြောပြမယ့်ပုံ မရှိဘူးလို့ တွေးမိတယ်။ အဲဒါ ဆိုရင် ဆရာမ ကြီး ကလည်း အပျော်တမ်း ကစားတာကို သဘောကျတဲ့ သဘောလား။ အဲလို ဝီစကီ အရှိန်လေးနဲ့ ကိုယ်လို ချင်တာတွေကို ဆွဲတွေးနေရင်းက ဆရာမကြီး အခု ပါတီအတွက် ဝတ်ထားတဲ့ ဒရက်စ် နဲ့ လိုက်ဖက်မှု ကို မသိမသာ ခိုးကြည့်နေမိတယ်။ နက်ပြာရောင် တောက်တောက် ဂျိုင်းပြတ်၊ ပုခုံးကနေ ပေါင်လည်လောက်ပဲ ရောက်တဲ့ ဒင်နာ ဒရက်စ် နဲ့ ပျော့ပြောင်းလှတဲ့ အသားက ဆရာမကြီး ရဲ့ အကောက်အကွေး အဖုအဖေါင်းတွေကို အတိအကျ ပုံဖေါ်ပြနေသလိုပဲ။ ဒီတခါလည်းဒေါက်မြင့် ဖိနပ်က လေးလက်မ လောက် ဝတ်ထားတော့ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တောင့်တင်းသွားတဲ့ ခြေသလုံးသားလေးတွေရယ်။ တုံခါ ရမ်းသွားတဲ့ ဖင်လုံးလေး ရယ်က ကျနော့် အာဂေါင်ကို အရက်ထက်တောင် ပိုပြီး ခြောက်လာစေတယ်။ ဒီတခါကတော့ ဟိုတခါပါတီလို ဆိုတီးက ပါတီ မဟုတ်ပဲ ဆရာကြီး ရဲ့ ပညာရပ်ဆိုင်ရာကို ဒေါ့ကုမန်ထရီ ဖန်တီးထားတဲ့ မူဗီ လေး ပြီး ဆုံးသွားတဲ့ အထိမ်းအမှတ်။ အာ့တာကြောင့်မို့လည်း စားသောက် အရှိန်ရလာတော့ ဆရာကြီးတို့ အိမ်က မူဗီသီရေတာ ခန်းထဲ မှာ အဲဒီ ရုပ်ရှင်ကို ဖွင့်ပြပြီး ဝိုင်းကြည့်ကြဖို့ အကုန်ဝင်သွားကြတော့တယ်။ ကျနော်က တော့ နေ့ခင်းကတည်းက စမ်းသပ်၊ အသံတွေ စမ်း၊ ပုံကြည်မကြည်စမ်း ပြီး ကြည့်ထားတာအပြင် နောက်မှ ကော်ပီယူပြီး အိမ်မှာ ကြည့်တော့မယ်လို့ တွေးထားတော့ သိပ်တိုးခွေ့ မဝင်တော့ဘူး။ ဘိုက်လည်း နည်းနည်း ရစ်လာတာနဲ့ အိမ်သာကို သွားလိုက်တယ်။ အပြင်အိမ်သာလည်း လူရှိနေလို့ ဧည့်သည်ခန်းထဲက အိမ်သာကို ပဲ သွားလိုက်တယ်။ မူဗီက လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ကြာမှာ ဆိုတော့ အေးအေး ဆေးဆေး ဇိမ်ဆွဲပြီး ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ လက်ဆေး မျက်နှာသစ်ပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ အခန်းထဲက ထွက်တော့ ဟောဝေးလေး မှာ လူမရှိ၊ မီးကလည်း မှိန်ထားတယ်။ ရုပ်ရှင်ခန်း ထဲမှာပဲ လူအကုန်ရောက်နေကြပြီထင်တယ်။ ဒေါ့ကုမန်ထရီက အနောက်ခံ ပြောနေတဲ့ ဆရာကြီး အသံကို သဲ့သဲ့လေး ကြားနေရတယ်။

အခန်းဝကနေ ရုပ်ရှင်ခန်းဘက် သုံးလေးလှမ်းလှမ်းပြီးမှ ခေါင်းထဲ မူးနှောက်နှောက်မို့ အခန်းထဲ ပဲ ပြန်အိပ်တော့မယ် ဘယ်သူမှ မသိပါဘူးလို့ တွေးရင်း အခန်းဘက်ပြန်လာလိုက်တယ်။ အခန်းဝ နားရောက်တော့ ဟောဝေးလေး မှာ ဘယ်က ပြန်လာမှန်းမသိတဲ့ ဆရာမကြီး နဲ့ ဗြုံး ကနဲ မျက်နှာချင်းဆိုင် သွားဆုံတယ်။ နည်းနည်းလည်း မူးနေတော့ ခြေလှမ်းအမှား မှာ ယိုင်လဲ မလို ဖြစ်သွားတယ်။ ဆရာမကြီးလည်း ပထမ လန့်သွားသလို နဲ့ ကျနော်မှန်းသိ လိုက်တော့ ဟယ် မောင်ထူး ဆိုပြီး ကိုယ်မလဲ သွားအောင် လှမ်းဆွဲတယ်။ ကိုယ့်လက်မောင်းကို ဆရာမကြီး က လှမ်း အဆွဲ မှာ ဘာဖြစ်သွားသလဲ မသိဘူး၊ ဦးနှောက် က သွေး က သုပ်သွေး ဖြစ်သွားသလား မသိဘူး။ အတွေးထဲ ဘာမှ မရှိတော့ပဲ နဲ့ ဗြုံး ဆိုပြီး ဆရာမကြီးကို နံရံ မှာ တွန်းကပ်လိုက်ပြီး နူတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် ကစ်စ် ဆွဲ ပြစ်လိုက်မိတယ်။ တချက် ပြွတ်စ်ကနဲ စုပ်ပြီး တာနဲ့ ဆရာမ ကြီးက ကျနော့် မျက်နှာကို လက်နဲ့ တွန်းထားရင်း၊ “မောင်ထူး လမ်းမ ကြီးမှာ မကောင်းဘူးကွယ်” တဲ့။ မင်း ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်လည်း မပြောဘူး။ ကဲ စဉ်းစားကြည့်တော့ ကျနော်ဘာဆက်လုပ်မလဲ ဆိုတာ။ ဆရာမ ကြီး လက်ကို ဆွဲပြီး ဧည့်သည် အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွင်းလိုက်တယ်။ တံခါးကို အထဲက လော့ချပြီး မှ ဆရာမကြီးကို ပြန်ဖက်နမ်းပြစ်လိုက်တယ်။ ဆရာမကြီးလည်း ကျနော့် လည်ကုတ်ကို တွဲခိုလို့ ပြန်နမ်းလာတယ်။ ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်က သူ့ ဒရက်စ် အနားစ ကို ခါးနားအထိ လှန်တင်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချလိုက်တယ်။ သူက သူ့ခြေထောက်နဲ့သူ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို လုံးလုံး ကျွတ်သွားအောင် လုပ်နေတုန်း ကျနော်က ကျနော့် ဘောင်းဘီ ခါးပတ်တွေ ဇစ်တွေကို ဖြုတ်ပြီး ဘောင်းဘီကို ဒူးဆစ်လောက်ရောက်အောင် ဆွဲချလိုက်တယ်။ မာတောင်နေတဲ့ ကျနော့်လီးက ခေါင်းတယမ်းယမ်း နဲ့ ထွက်လာတယ်။ သူ့ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်တွန်းရင်း သူ့ ကျောကို မွေ့ယာပေါ် ဖိချလိုက်တယ်။ သူက ပေါင်နှစ်လုံး မြှောက်ပြီး ကားပေးတယ်။ အမွှေး အမြင်မရှိ ပြောင်တင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးက နူတ်ခမ်းသား ညိုညိုတွန့်တွန့်လေး တွေနဲ့ အရည်စိုရွှမ်းလဲ့ ပြီး အာနေတယ်။

လီးကို တေ့ပြီး ဖိသွင်း ချပြစ်လိုက်တယ်။ “အား….” စောက်ဖုတ်ကြီးက မကျပ်မချောင်ပဲ အရည်တွေ ရွဲနေတာမို့ အဆုံးထိ တန်းဝင်သွားတယ်။ နောက်တော့ လီးကို တဝက်လောက် ဆွဲထုတ်ပြီး အားမနာတန်း ဆောင့်လိုးပြစ်နေမိတော့တယ်။ “ဖတ်..ဖတ်..စွပ်..စွပ်..” မုန်ယိုနေတဲ့ ဆင်လို ကျနော်က တအားဆောင့်လိုး နေပေမဲ့ အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးသား စောက်ဖုတ်ကြီးက လူးလိမ့်ပြီး တော့ အရသာတွေ အပြည့်အဝ ပေးနေခဲ့တယ်။ ဘယ်လောက်တောင် ဆောင့်မိမှန်းမသိ လီးထိပ်က ပူကနဲ အရည်တွေ ထွက်သွားမှ ကိုယ်လည်း ဒူးချောင်ပြီး ဆရာမကြီးကိုယ်ပေါ် ပိကျသွားတော့တယ်။ “အီး ကောင်ဆိုးလေး ကြမ်းလိုက်တာ ဖယ်အုံး နင့်ကိုယ်ကြီးက လေးလိုက်တာ” “အား ကန်တော့ နော် ဆရာမကြီး ဆောရီး ဆောရီး” “အောင်မယ် ခု မှ ဘာဆောရီးလဲ၊ ခုနတုန်းက ဆောင့်လိုက်တာ တခါတည်း လူနဲ့တောင် မတူဘူး” ကျနော်လည်းကမန်းကတန်းထ လိုက်တော့ လီးကြီးက လျှောကနဲ စောက်ဖုတ်ထဲက ထွက်လာတယ်။ အရည်တချို့ အိပ်ယာခင်းပေါ် ကျသွားတယ်။ ကံကောင်းလို့ ဆရာမကြီး ဒရက်စ်က သူ့ခါးအထိ လှန်တင်ထားလို့ မပေသွားတာ။ ဆရာမကြီးက တစ်ရှုး နဲ့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ ပင်တီ ပြန်ဝတ် ဒရက်စ်ကို ဆန့်ဆန့်ရံ့ရံ့ ပြန်လုပ်ရင်း၊ “ဟဲ့ မြန်မြန်လုပ် ဒေါ့ကုမန့်က ပြီးတော့မယ် ဆိုလို့ ကျနော်လည်း ဘောင်းဘီတွေ ပြန်ဝတ် ခါးပတ် ပြန်ပတ်လုပ်ရတယ်။ ဆရာမ ကြီးက အခန်းထဲက ပြန်မထွက်ခင်၊ “နင်ဟာ လေ ဘယ်အချိန်ထဲက ပြတ်နေသလဲ မသိဘူး ငတ်ကြီး ကျလိုက်တာ” လို့ ပြောရင်း ထွက်သွားပါတော့တယ်။ ……. နှစ်အတော်ကြာလို့ ကိုယ်လည်း အသက်ကလေး ရလာတော့ ပြန်တွေးလိုက်မိတိုင်း၊ မိန်းမ ကလည်း ကိုယ့်ထက် ဆယ်နှစ်လောက်ငယ် မယ်။ ငါကလည်းမလုပ်နိုင်တော့ဘူး။ ငါလည်း အခု နေအချိန် ငါ့တပည့်တယောက်က ငါ့မိန်းမ ကို ခြင်ခြင်းတတ်လို့ လုပ်ချင်လာခဲ့မယ်။ မိန်းမ ကလည်း ဆန္ဒ ရှိနေတယ် ဆိုရင် ဘယ်လို နေမလဲ။ ပုခုံးသာ တွန့်လိုက်မိသည်။ ဘယ်လို မှ နေမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကိုပဲ။ ကပ်ကိုးဖီလင် လည်းမရှိတော့ ချောင်းလည်း မကြည့်ချင်။ သူတို့ ဘာသာ ဘာလုပ်လုပ် ကိုယ်လည်း မသိချင်။ မိန်းမ လည်း အာသာပြေ ၊ သူတို့ ချင်းလည်း အဆင်ပြေကြရင် ပြီးတာပဲ။ ကိုယ့်မိန်းမ ကလည်း အရွယ်ရောက်ပြီး သားသမီးတွေ နှင့် ကိုယ့်ကို ပြစ်ပြီး လိုက်ပြေးသွားမှာ လည်း မဟုတ်။ လိုက်ပြေးသွားလည်း ကိုယ်က ဆေးပေးမီးယူ လိုသည် ဆိုပြီး အငယ်လေး တယောက်လောက်ကို ပရီနတ် စာချူပ်လုပ်ပြီး ယူလိုက်လို့ပင် ရသေးသည်။ အဲဒီတုန်းက လည်း ဆရာကြီးက ငါအခု စိတ်ထားသလို ပဲ ထားခဲ့မှာပဲ ထင်တယ်ဟု ပင်တွေးလိုက်မိပါတော့သည်……ပြီး။