by “ ပြွတ်…စွပ်….စွပ်….” “ အ….အား….”
“သိပ်နာနေလား….”“ အင်း….ဟင်း…”
မနေ့ညကမှစပြီး ခံဖူးသည့် စောက်ပတ်က အခု ဒုတိယည ရောက်လာပေမယ့်…လိုးပြီးရင်း လိုးရင်းလုပ်နေတာကြောင့် နာကျင်ကျိန်းစပ်နေသည်။
“ ဒါဆို မနက်မှဆက်လုပ်မယ်လေ….” “ ဟင့်အင်း….ဝင်နေပြီပဲကွာ….ဖြေးဖြေးလုပ်….နောက်မှကြမ်းချင်ကြမ်းပေါ့….”
အားအင်ချိနဲ့သော သွယ်သွယ်၏ လေသံလေးက အိမ်ထောင်ဦး ဒုတိယည၏ ဂီတသံစဉ်လေး ဖြစ်နေသည်။ အထဲကို တစ်ချောင်းလုံးဝင်နေပြီ။ အရည်ကြည်တွေက ရွှဲကနဲ ရွှဲကနဲ ထွက်လာနေသည်။ စောက်ဖုတ်အုံ တစ်ခုလုံး၏ အပြ
င်ဖက်ရော အတွင်းဖက်မှာပါရှိသည့် ကြွက်သားတွေ အသားစိုင်တွေက တဖြေးဖြေး မာကျစ်ကာ ဖောင်းထလာကြပြီ။ ဒီအခြေအနေတွင် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရပ်လိုက်လို့ဖြစ်မလဲ။ သွယ်သွယ်မှာ ဒီအချိန်တွင် အလိုးရပ်လိုက်မည့် ဒဏ်ကို မခံနိ
ုင်ပါ။
“ သွယ် သိပ်နာနေမှာစိုးလို့ပါ….” “ လုပ်မှာလုပ်ကွာ စကားပြောမနေနဲ့….”
စောက်ခေါင်းထဲတွင် ငြိမ်၍စိမ်ထားသော လီးချောင်းပူပူမာမာကြီးကို အမြန်ဆုံးပြန်၍ လှုပ်ရှားစေချင်နေသည်။ တင်းနေသော ဖင်ကြီးမှာ ဝင်း၍ဖွေးနေသည်။ ထိုဖင်ကြီးနှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူးပြီးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ယောက်ျား
လက်ခုပ်တစ်ခုစာမျှ ဖူးထွက်နေသည်။ ခါးလေးကို စုံကိုင်၍ လီးကို တစ်ချက်ချင်း ဆွဲဆွဲနှုတ်ကာ လိုးပေးသည်။
“ ပြွတ်….ပြွတ်…ဖွတ်….ပြွတ်….”
“ အင့်….အင်း…..ဟင်း…..အ….အ….အင်း…..”
“ သွယ်သွယ် နာသေးလား…?.”
“ တဖြေးဖြေးပျောက်လာပြီ….လုပ်….အကို့ သဘောကျသာလုပ်တော့….”
“ ဗြွတ်….ပြွတ်…စွပ်….ဖွတ်….”
“ အင့်….အမလေး….လေး…အကိုရယ်….”
သွယ်သွယ်၏ ဖင်ကြီးရှေ့တိုးနောက်ငင်နှင့် လုပ်ပေးလာသည်။ အရည်ကြည်လေးတွေက ပထမချော်ချွတ်ချောမော နေရာမှ အထဲတွင် တဖြေးဖြေးစေးထန်းလာသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်မိနေကြသည်။
လင်မယားညားတာမှ ခြောက်လမပြည့်သေး။ သိန်းအေးက အလုပ်ဖြင့် နယ်သို့ဆင်းသွားသည်။ သိန်းအေး အလုပ်က အဆောက်အဦး ဆေးသုတ်သည့် ကန်ထရိုက်။ နယ်တွင် တိုက်သုံးလုံး လက်ခံထားသည်။ အဆောက်အဦးအပြင်ဘန်
းသာမက အတွင်းဖက်နံရံကြမ်းခင်း၊ အခန်းစီး မျက်နှာကျက်တွေပါ တစ်တိုက် လုံး လက်ခံထားတော့ အနည်းဆုံး ခြောက်လလောက်ကြာမည်။ ဒီတော့ သွယ်သွယ် တစ်ယောက်ထဲ အိမ်တွင်နေ၍ မဖြစ်တော့။ အမဖြစ်သူတို့ အိမ်သို့ပြောင်
း၍နေခဲ့ရသည်။ သွယ်သွယ်၏ အမ နွယ်နွယ်က သာကေတ (၇) ရပ်ကွက်ထဲတွင်နေသည်။ သူ့ယောက်ျား ကိုစိုးက လိုင်းကားဒရိုက်ဘာ။ သားသမီးမရှိတော့ ဆယ်ပေအိမ်လေး တစ်လုံးကို အပိုင်ဝယ်၍နေနိုင်ခဲ့သည်။ အရင်က သွ
ယ်သွယ်မှာ အမဖြစ်သူနှင့် အတူနေခဲ့ရာမှ သိန်းအေးနှင့် အိမ်ထောင်ကျပြီး အိမ်ခွဲဆင်းသွားတာဖြစ်သည်။ ဒီတော့ ပတ်ဝန်းကျင်းက သွယ်သွယ်အဖို့ စိမ်းမနေပါ။ မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်း အိမ်နီးချင်းတွေနဲ့ သွယ်သွယ် နေပျော်ပါ သည်။
ဒါပေမယ့် အိပ်ယာဝင်ချိန်တွင်တော့ လင်ဖြစ်သူကို သတိရလှသည်။ ဟိုတုန်းက အကြောင်းတွေကို ပြန်တွေးပြီး သတိရနေတတ်သည်။ သွယ်သွယ် စိတ်ကူးယဉ်တွေးတောမိနေတာက မဆုံးသေး။ အခန်းထဲမှ အမဖြစ်သူတို့လင်မယား၏
အသံက သဲ့သဲ့ထွက်၍လာသည်။
“ ပြွတ်….ပြွတ်….စွပ်….စွပ်….ဘွပ်….ပြစ်….”
“ အင့်….အင့်….အင့်….အင့်…”
အိမ်လေးက ငြိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲခါယမ်း၍ တကျွီကျွီမြည်နေသည်။
“ ဖြေးဖြေးပါဆို ကိုစိုးကလဲ….” “ ဖြေးဖြေးလုပ်ရတာ အားမရဘူးဟ….”
“ အပြင်ဖက်မှာ သွယ်သွယ်ရှိတယ်….” “ သူလည်း အိမ်ထောင်ကျနေပြီပဲကွာ….သူအပျိုတုန်းက ငါအသံမမြည်အောင် ကြိတ်လုပ်ခဲ့တာပဲ….ခုတော့ မတားပါနဲ့ကွာ….”
“ ပြွတ်….ပြွတ်….စွပ်….စွပ်….ပြွတ်….ပြွတ်….”
“ အင့်….အင့်….အင့်….”
နွယ်နွယ်နှင့် ကိုစိုးတို့ အသံက ခပ်အုပ်အုပ်ပြောနေသော်လည်း သွယ်သွယ်မှာ သူတို့အသံတွေကို သဲသဲကွဲကွဲကြား နေရသည်။ သွယ်သွယ် သက်ပြင်းလေးတစ်ချက်ချ၍ ထဘီလေးကို ဆွဲလှန်ကာ လက်ကလေးတစ်ဖက်က အရည်လေး
တွေ စိမ့်ထွက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးကို ရွရွလေး ပွတ်ပေးနေမိသည်။ စိတ်ထဲတွင် ဝမ်းနည်းသလိုလည်း ခံစားနေရသည်။
“ ပြွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်…ဖွတ်….”
“ အင်း….ဟင်း….အင့်…ဟင်း….ဟင်း….ကောင်းလိုက်တာ ကိုစိုးရယ်….ဟင်း….ဟင်း….”
မအောင့်နိုင် မအီးနိုင်ဘဲ ညီးတွားလိုက်သော အမဖြစ်သူ နွယ်နွယ်၏ ညီးတွားသံ နောက်ဆုံးစကားရပ်က သွယ်သွယ်ကို အိပ်ယာထဲမှ ငေါက်ကနဲ ထထိုင်သွားစေသည်။ တဆက်ထဲ သွယ်သွယ် ခြင်ထောင်ကို မ၍ ထွက်လိုက်သည်။
အိမ်က ဆယ်ပေအိမ်ဖြစ်ပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းနှင့် အတွင်းဖက်ကို ဝါးထရံခြား၍ကာထားသလို နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်နှင့်လည်း ဝါးထရံခြား၍ ကာထားသည်။ သွယ်သွယ် အိပ်တာက မီးဖိုချောင်ခေါင်းရင်းပိုင်းဖက်တွင်ဖြစ်သည်။ ခြေရင်းဖက်တွင်
ဝင်ပေါက်ထွက် ပေါက်တစ်ခုရှိ၍ ထိုဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက်၏ အပြင်ဖက်တွင် ငါးပေပတ်လည်ခန့် အဖီလေးထိုး၍ မီးဖိုရှိသည်။ ခြင်ထောင်ထဲမှ ထွက်လာပြီးသည်နှင့် သွယ်သွယ်မှာ မီးဖိုချောင်နှင့်အတွင်းဖက် ပိုင်းခြားကာထားသော ထရံ
နားသို့ ကပ်၍ တစ်ဖက်သို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်ထွန်းထားသော နှစ်ပေမီးချောင်း၏ အလင်းရောင်က သူမ၏အမ နွယ်နွယ်တို့ အိပ်ခန်းထဲသို့ လင်းလင်းချင်းချင်း ဝင်ရောက်လျက်ရှိသည်။ မြင်လိုက်ရသူ သွယ်သွ
ယ်သည် သွေးသားတွေ သောင်းကျန်းနေသည့်အကြားကပင် မျက်စိရှက်သွားသည်။ ကိုစိုးရော နွယ်နွယ်ပါ နှစ်ယောက်စလုံးတွင် အဝတ်အစားမရှိကြပေ။
နွယ်နွယ်က အိပ်ယာပေါ်တွင် ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ပြားနေအောင်ဝပ်၍ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးထားပြီး ကိုစိုးက နောက်မှနေ၍ သူမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခုကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသည်။
နောက်သို့စူထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲသို့ လီးကြီးအရည်တရွှဲရွှဲဖြင့် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေသောနေရာကို အသေအချာကြည့်လိုက်မိရင်း သွယ်သွယ် အသက်အောင့်လိုက်မိကာ တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးဖြန်းကနဲ
ထသွားမိသည်။ အိမ်ထောင်သည်ဘဝရောက်လို့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် အလိုးခံခဲ့ရပေမယ့် ဒီလိုယောက်ျားနှင့် မိန်းမ ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးနေကြတာမျိုးကို သွယ်သွယ် တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးခဲ့ပေ။ အမြင်ဆန်းသလောက် ကာမမီးရှိန်ကလည်း
ငယ်ထိပ်ထိရောက်လာသည်။ ဒူးထောက်၍ ထိုင်လိုက်ကာ သွယ်သွယ်သည် ပေါင်နှစ်လုံးကို ချဲလိုက်ပြီး ထဘီကို လှန်တင်ကာ သူမ၏ လက်ကလေးက စောက်ပတ်ပေါ်သို့ပြန်၍ရောက်သွားပြန်သည်။
“ ပြွတ်….ဖွတ်….စွပ်….စွပ်….ဖွတ်….ဆောင့်စမ်းပါ…..လုပ်စမ်းပါ….ကိုစိုးရယ်….နာနာလေး….အင်း….ဟင်း…ဟင်း …အင်း….”
စောစောက ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဆိုခဲ့သော နွယ်နွယ်မှာ အခုပွဲကြမ်းလာပြီ။ ကိုစိုးကလည်း အကြိုက်တွေ့သွားသည်။ တင်သားကြီးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ထားသော သူ၏ လက်နှစ်ဖက်က နွယ်နွယ်၏ ခါးပေါ်ရောက်သွားပြီး ခါးလေးကို သေသေချာချာ
လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်ကာ သူ၏လီးချောင်းကြီးကို တဆုံးနီးပါး ထုတ်ထုတ်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်တော့သည်။
“ ပြွတ်….ဖွတ်….စွပ်….စွပ်….ဖွတ်….ပြွတ်….”
“ အင်း….ဟင်း….ကောင်းလိုက်တာ ကိုစိုးရယ်….ဟင်း….ဟင်း….ဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိဘူး….ဟင်း….ဟင်း….. ဟင်း….”
တမိုက်လောက်ရှိသော လီးတန်တုတ်တုတ်မဲမဲကြီးက အလိုးခံနေသော အမဖြစ်သူ နွယ်နွယ်၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ အားရပါးရလိုးဆောင့်ရင်း သူမ၏ သွေးသားတွေကိုသာ ထိုးဆွနေတာမဟုတ်။ ကြည့်နေသော သွယ်သွယ်၏ တစ်ကို
ယ်လုံးရှိ သွေးသားတွေကိုလည်း အပြင်းအထန် ထိုးဆွနေလေသည်။ အရည်ကြည်တွေ ဆက်တိုက်ထွက်နေသော စောက်ခေါင်းဝသို့ သွယ်သွယ်၏ လက်ချောင်းလေးထိုးသွင်းမည်ပြုပြီးမှ သွယ်သွယ်၏ အကြည့်က မီးဖိုချောင်ခြေရင်း
ဖက်သို့ ရောက်သွားသည်။ ညနေဈေးမှ သူမကိုယ်တိုင်ဝယ်ခဲ့သည့် ခရမ်းသီးများကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သွယ်သွယ် တစ်ဖက်ခန်းသို့ တစ်ချက်ချောင်း ကြည့်လိုက်ပြီးမှ ခရမ်းသီးများရှိရာအနီးသို့ လျှောက်လာပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချ
လိုက်ကာ အရှည်တစ်ထွာကျော်ကျော်လောက်နှင့် လုံးပတ်တစ်ကျပ်ခွဲလုံးလောက်ရှိသော ခရမ်းသီးတစ်လုံးကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး နောက်မှနံရံသို့ ကျောမှီ၍ ခပ်လျှောလျှောလေးထိုင်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ထောင်၍ကားလိုက်ပြီး
ထဘီလေးကို လှန်တင်လိုက်ပြန်သည်။ ပြီးတော့ အမွှေးလေးတွေ ခပ်စိပ်စိပ်ပေါက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဖဝါးဖြင့် သုံးလေးခါလောက် ပွတ်တိုက်ပြီးမှ စောက်ဖုတ်နှုတ် ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို အသာဖြဲ၍ ခရမ်းသီးကို တေ့လို
က်သည်။
“ အင်….ဟင့်….ဟင့်….”
ခရမ်းသီးထိပ်နှင့် စောက်စေ့လေးကို ထိုးမွှေရင်း သွယ်သွယ် တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ခရမ်းသီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဖြေးဖြေးနဲှ့၍ သွင်းယူရင်း သွယ်သွယ်၏ ပါးစပ်လေးက ဟ၍ ဟ၍
လာသည်။ သွယ်သွယ်လက်ထဲမှ ခရမ်းသီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်နိုင်သလောက်ဝင်အောင် သွင်းသည်။
“ ကျွတ်….ကျွတ်….ကျွတ်….အဟင်း….ဟင်း….”
သားအိမ်ဝသို့ ခရမ်းသီးထိပ်နှင့်ထိ၍ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားတော့မှ အသွင်းရပ်လိုက်သည်။ တထွာသာသာရှိသော ခရမ်းသီးက အပြင်ဖက်တွင် လက်သုံးလုံးခန့်သာ ကျန်တော့သည်။ ခရမ်းသီးကို စောက်ခေါင်းထဲမှ တဝက်လောက် ပြ
န်ထုတ်လိုက်နှင့် လုပ်သည်။ ခရမ်းသီးကို ရိုးရိုးသွင်းတာထုတ်တာမဟုတ်ဘဲ လက်ဖြင့်ကိုင်ထားရင်းက ခရမ်းသီးကို လှည့်၍ လှည့်၍ စောက်ခေါင်းထဲတွင် မွှေမွှေပြီး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်နေတာဖြစ်သည်။ ဒီအချိန်တွင် သွ
ယ်သွယ်အား တွေ့မြင်ရသူ မည်သူမဆို သွယ်သွယ်မှာ တဏှာကြီးကြောင်း ကောက်ချက်ချမည်မှာ မလွဲဧကန်ဖြစ်လေသည်။
“ စွပ်…စွပ်….စွပ်…..အင်း…အင်း….ဟင်း….ဟင်း…..”
အရည်တွေက ရွှဲသထက်ရွှဲရွှဲပြီး ထွက်လာသလို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်နေသော ခရမ်းသီးကြီးကလည်း အဝင် အထွက် သွက်လက်လျင်မြန်၍လာသည်။
“ စှပျ….ပွှတျ….စှပျ….စှပျ…..အငျး….ဟငျး….ဟငျး…အငျး…..အငျး….ကြှတျ….ကြှတျ….”
သှယျသှယျမှာ အားမလိုအားမရဖွငျ့ လြှာလေးကိုထုတျ၍ သူမ၏ နှုတျခမျးလေးကို ယကျလိုကျပွီး ခရမျးသီးကို သှကျသှကျကွီး အထုတျအသှငျးလုပျနသေညျ။ ခဏမြှအကွာတှငျတော့ သှယျသှယျမှာ မေးကွောလေးတှေ ထောငျထလာ
အောငျ အံကိုကွိတျလိုကျပွီး ခရမျးသီးကို လကျဖွငျ့အသအေခြာဆုပျကိုငျ၍ ခပျပွငျးပွငျးလေးငါးခကြျလောကျ စောကျခေါငျးထဲသို့ ထိုး စိုကျကာ….“ အ….အ…အငျး….အီး….” ဟူသော မသဲမကှဲညီးသံလေးနှငျ့အတူ တဈကိုယျလုံး ေ
ပြာ့ကသြှားလတေော့သညျ။
“ လူပြိုကွီး….ခုမှအိပျယာထလာသလား….”
အသံကွားရုံနှငျ့ မသနျးရီမှနျး ဖတေငျ သိလိုကျသညျ။ လကျတဈဖကျက သှားပှတျတံကိုငျရငျး အိမျရှေ့ရစေညျဘေး သို့ မကြျနှာသဈရနျဆငျးလာသော ဖတေငျ ခေါငျးရငျးအိမျဖကျသို့ လှညျ့ကွညျ့လိုကျသညျ။
“ ဟုတျတယျ မသနျးရီရေ….အလုပျပိတျရကျမို့ နမွေငျ့အောငျ အိပျလိုကျတာ….ဟဲ….ဟဲ….”
မသနျးရီ စကားရှညျတတျမှနျးသိ၍ မပွောခငြျဘဲနှငျ့ ဖတေငျ သသေခြောခြာ ရှငျးပွလိုကျသညျ။ ပွီးတော့ ဖတေငျက သူမကိုလညျး စူးစူးရဲရဲကွညျ့လိုကျမိသညျ။ ကလေးတဈယောကျအမေ အသကျ(၃၅)နှဈလောကျရှိပွီဖွဈသော မသနျး
ရီက ပါတိတျတပတျနှမျးဝမျးဆကျလေးနှငျ့ လှခငြျတိုငျးလှနသေညျ။ လုံးကွီးပေါကျလှလို့ဆိုရလောကျအောငျ ခန်ဓာကိုယျက တလုံး တခဲကွီးမဟုတျသောျလညျး စှဲမကျစရာကောငျးလောကျအောငျတော့ အခြိုးကြ ဖှံ့ထှားလုံးတဈစှငျ့ကား၍ေ
နသညျ။ သူ့ကို ဖတေငျ စူးစူးရဲရဲကွညျ့နမှေနျးသိ၍ မသနျးရီ မကြျနှာရဲသှားသညျ။
“ သိပါဘူးတောျ….လူပြိုကွီးတှေ ညဖကျဘာတှေ အလုပျရှုပျနမှေနျးမှ မသိတာ….ဟငျး….ဟငျး….”
“ သနျးရီကလညျးဟာ စောစောစီးစီး လုပျပွီ….”
ဖတေငျ သူမထံမှ အကွညျ့ကိုလှှဲလိုကျပွီး ရစေညျပေါျမှ ရဖေလားကို လှမျး၍ကိုငျလိုကျသညျ။
“ အမသနျးရီကလညျး ကမြဦးလေးက ရိုးပါတယျ….အဲ့လိုမပွောပါနဲ့….ဟငျး…ဟငျး….”
အဲ လာပွနျပွီတဈယောကျ။ ဖတေငျ ခွရေငျးအိမျဖကျသို့ လှညျ့ကွညျ့လိုကျသညျ။ တီရှပျအဖွူရောငျလေးနှငျ့ ထဘီအနကျလေးနှငျ့ ရယျကွဲကွဲလုပျကာ ရပျနသေော သှယျသှယျကို တှေ့လိုကျရသညျ။
“ အေး….ဟုတျသားပဲဟာ….ညီးပဲ သနျးရီကို ကွညျ့ပွောပါတော့….”
“ မိသှယျ….ညီးဘာသိလို့လဲ….ဒီလူပြိုကွီးအကွောငျးကို နောကျမှငါပွောပွမယျ….လာ….သှားကွမယျ….”
“ အမ…ဈေးခွငျးတောငျးမပါဘူးလား….”
“ ညီးကရော…” “ ဟငျး….ဟငျး…အမ ခွငျးတောငျးထဲ ကပျထညျ့မလို့ ဝကျသားတဈမြိုးထဲဝယျမှာ….”
“ ကောငျမလေးနောျ….အခြောငျတောျတောျလိုကျ….ဟငျး….ဟငျး….ညီးလညျး မလှယျဘူး….”
“ လာပါ အမရာ….ကြှတျကြှတျအိတျဝယျပွီး ထညျ့ကွတာပေါ့….”
သူတို့နှဈယောကျ လမျးမပေါျရောကျသှားကွလြှငျ ဖတေငျက မသိမသာခိုး၍ကွညျ့လိုကျသညျ။ သှယျသှယျရဲ့ အလုံးအထညျကလညျး မသေးလှပါလား။ သနျးရီလောကျကို ရှိနသေညျ။ ဖတေငျ၏ အတှေးက မဆုံးသေး။ သူ့ထံသို့ သမ
ငျလညျ ပွနျလှညျ့ကွညျ့လိုကျသော မသနျးရီ၏ မကြျလုံးမြားနှငျ့ ဆုံမိလိုကျသညျ။ ဖတေငျ သူမတို့ကို ခိုးကွညျ့နတောတှေ့တော့ မသနျးရီ မကြျနှာပွုံးဖွီးဖွီးဖွဈပွီး ပွနျလှညျ့သှားသညျ။
ဖတေငျ အိမျပေါျသို့ပွနျရောကျ၍ မကြျနှာသုတျပွီး ဘေးပွတငျးပေါကျကို ဖှငျ့လိုကျတော့ သှယျသှယျတို့ အိမျကို တှေ့လိုကျရသညျ။ ဖတေငျ မသနျးရီပွောသှားသော “ ညက ဘာတှအေလုပျရှုပျနမှေနျးမှ မသိတာ…” ဆိုသော စကားကို အ
မှတျရလိုကျသညျ။ သူတို့အိမျတှကေ (၁၀)ပအေိမျလေးတှဖွေဈပွီး တဈအိမျနှငျ့တဈအိမျက သုံးပမြှေသာ ကှာခွား၍ ညလူခွေ တိတျခြိနျတှငျ တဈဖကျမှ ကိုစိုးနှငျ့ နှယျနှယျတို့ ကဲကွသညျ့အသံတှကေ အတိုငျးသားကွားနရေသညျ။ ထိုအ
ခါမြိုးတှငျ ဖတေငျ မနနေိုငျ။ အိမျနှဈလုံးကွားသို့ဝငျ၍ ခြောငျးတတျသညျ။ ဝါးထရံကာအိမျဆိုတော့ ဖတေငျအဖို့ အခှကွေညျ့ရသညျ ထကျပိုပွီး ရှငျးရှငျးလငျးလငျးရှိလှသညျ။ ညတုနျးကတော့ ဖတေငျ ကံဇာတာ တကျလာသညျ။ နှယျန
ှယျတို့ လငျမယား ကာမစပျယှကျနတောတငျမက သှယျသှယျတဈယောကျ စိတျတှထေပွီး ဖွဈခငြျတိုငျးဖွဈနပေုံကိုပါ တှေ့မွငျခဲ့ရလသေညျ။
“ အမသနျးရီ…..ဦးလေး ဖတေငျအကွောငျး ပွောမလို့ဆို….”
“ အောျ အေး….” “ ပွောလအေမ…”
“ ညီးကလညျးအေ…လောလိုကျတာ….ဘယျကစပွောရမလဲလို့ စဉျးစားနတော….အငျး….ဒီလိုအေ့…အကိုဖတေငျက လူပြိုကွီးဆိုတော့ မိနျးမမရှိဘူး….”
“ ဟှနျး….ဒါမြား အဆနျးလုပျလို့….”
“ နားထောငျစမျးပါအုံးအေ….ညီးကလဲ….” “ ဆကျပွောလေ….နားထောငျနတေယျ….”
“ ဟိုတဈနေ့က သူအလုပျကပွနျလာပွီး ခဏနတေော့ ဒိုဘီကလာပို့ထားတဲ့ သူ့အဝတျတှေ ငါသှားပို့တယျ….အဲဒါ သူဘာလုပျနတေယျမှတျလဲ…. နိုငျငံခွားကလာတဲ့ ဝတျလဈစလဈပိုစတာကွီးကိုခြိတျပွီး အဲဒီရှေ့မှာရပျပွီး ဂှငျးထုနတေ
ယျ….”
“ အယျ….သူကလညျး မနနေိုငျ ဝယျစားလိုကျရငျရတာပဲဟာ….” “ မိနျးမ မရှိတော့ သနားစရာပေါ့ဟာ….”
“ ဟီ…ဟိ….အမကလညျး ပါးစပျက သနားနတေယျ….ထဘီခြှတျပွီး ဝငျသှားလိုကျရငျပွီးရော….”
“ သနောမလေး….လငျရမှ ပါးစပျက ကွမျးလာတယျ….ညီးသာဝငျသှား….”
“ ကမြကတော့ ဒါမြိုးမကွုံသေးပါဘူး….”
“ နပေါအုံးအေ….ငါ့စကား ဘယျရောကျသှားလဲမသိဘူး….ငါပွောခငြျတာက အဲ့ဒါမဟုတျဘူး….ငါတှေ့လိုကျရတဲ့ သူ့ပစ်စညျးကွီး….”
“ ပွောစမျး….ပွောစမျး….အမ ဘယျလိုဟာကွီးလဲ….”
ပွာပွာသလဲမေးလိုကျသော သှယျသှယျအား မသနျးရီက လှညျ့၍မကြျစောငျးထိုးလိုကျသညျ။
ဟငျးပနျးကနျလေးကိုငျ၍ သှယျသှယျ သူမ၏ အိမျပေါျမှ ဆငျးလိုကျသညျကို ဖတေငျ တှေ့လိုကျသညျ။ သူ့ဆီသို့ သှယျသှယျလာတော့မညျ။ အပေါျက ဝတျထားသော တီရှပျအဖွူလေးက ဈေးသှားတုနျးက တီရှပျလေးဖွဈပမေယျ့ အထဲက
ဘောျလီကိုတော့ ခြှတျထားပုံရသညျ။ အိမျပေါျမှအဆငျး နို့နှဈလုံးက ဗရမျးဗတာခါရမျးသှားသညျကို တှေ့မွငျလိုကျရသညျ။ အောကျဖကျကဝတျထားတာတော့ ဈေးသှားတုနျးက ထဘီအနကျလေးမဟုတျဘဲ အရောငျလှငျ့ပယြျစပှငျ့ရို
ကျထဘီ အနီ ရောငျလေးကို ဝတျထားသညျ။
ဖတေငျ မသနျးရီကိုတော့ တိုကျစဈဆငျပွီးပွီ။ သှယျသှယျကိုလညျး တိုကျစဈဆငျရဦးမညျ။ ဖတေငျ ငေါကျကနဲထ၍ အတှငျးခနျးဖကျသို့ ဝငျလာလိုကျသညျ။ ပွီးလြှငျ အခနျးထဲတှငျ ခြိတျဆှဲထားသော ဝတျလဈစလဈပုံရှေ့တှငျ ရပျလိုကျပွီး
သူ့ ပုဆိုးကို ကှငျးလုံးခြှတျခလြိုကျသညျ။ ဖတေငျက ညကသှယျသှယျတဈယောကျ ဖွဈခငြျတိုငျးဖွဈနတောကိုတှေ့မွငျခဲ့ရပွီး နောကျ သှယျသှယျကို အတောျလိုးခငြျနတောဖွဈသညျ။ သှယျသှယျကို အခုတှေ့လိုကျရတော့ သူ့လီးကွီးက
ထောငျးကနဲ ထောငျးကနဲ ထ၍လာသညျ။ ပုဆိုးခြှတျခလြိုကျပွီးသညျနှငျ့ ဖတေငျက အိမျရှေ့ခနျးနှငျ့ အတှငျးခနျး ဝငျပေါကျထှကျပေါကျဖကျကို တစောငျးပေး၍ သူ့လီးကွီးကို လကျတဈဖကျဖွငျ့ ဆုပျကိုငျလိုကျသညျ။
သှယျသှယျအိမျပေါျသို့ လှမျးတကျလိုကျတော့ ကိုဖတေငျကို မတှေ့ရ။ အသံပွုမညျကွံလိုကျပွီးတော့မှ မနကျက မသနျးရီပွောသှားသညျကို သတိရလိုကျပွီး လကျထဲက ဝကျသားဟငျးပနျးကနျလေးကို အိမျရှေ့စားပှဲပေါျတငျလိုကျပွီး ခွေ
သံမကွားအောငျ အတှငျးသို့ဝငျသညျ့အပေါကျနားကပျ၍လာပွီး အထဲသို့ ကွညျ့လိုကျသညျ။
“ အာ….ဟာ….”
အမသနျးရီပွောသညျ့အတိုငျးပငျ။ ဦးလေးဖတေငျ၏ ပစ်စညျးကွီးက ငွုပျကညြျပှေ့ကွီးလား အောကျမေ့ရသညျ။ ဦးလေးဖတေငျက သူ့ရှေ့က ဝတျလဈစလဈပုံကိုကွညျ့ကာ သူ့လီးကွီးကို လကျတဈဖကျဖွငျ့ ဆုပျကိုငျပွီး တဈခကြျခွငျး ဂှငျး
တိုကျနသေညျ။ လီးကွီးသာ ဧရာမဖွဈတာမဟုတျ။ အောကျက ဂှေးအုမဲမဲကွီးတှကေလညျး ဖောငျးတငျးလုံးတဈပွီး နဲတာကွီး မဟုတျ။ ပုဆိုးကို ကှငျးလုံးခြှတျခထြားသဖွငျ့ သူ၏ တုတျခိုငျတောငျ့တငျးလှသော ပေါငျတံကွီးတှကေလညျး
ကွှကျသားအ မွောငျးမွောငျးထ၍ နသေညျ။ သှယျသှယျ၏စိတျတှေ ထိနျးမရအောငျထ၍လာသညျ။ သှယျသှယျ မကြျစေ့ကိုမှိတျကာ အခနျး တံခါးကိုမှီပွီး ထဘီကိုမ၍ လကျလြှိုသှငျးပွီး စောကျဖုတျလေးကို ဖှဖှလေးပှတျ၍ပေးနမေိသညျ။
သူမ၏ ရငျတဈခုလုံး ဘလောငျဆူစကော ရာဂစိတျမြား ထကွှလောငျမွိုကျလာသညျ။ အလိုးခံခငြျစိတျတှကေလညျး ထိနျးမရအောငျ ထ၍လာသညျ။
ဖတေငျ ပွုံးလိုကျသညျ။ သှယျသှယျက မသနျးရီထကျပိုပွီး ထနျသညျ။ မသနျးရီတုနျးက ဒီလိုမြိုးမဟုတျ သူလုပျပွတာကို တဝကွညျ့ပွီး တုနျတုနျယငျယငျဆငျးပွနျပွေးသှားသညျ။ အခုတော့ သှယျသှယျက သူ့ကိုပငျ ဂရုမထားတော့ေ
လာကျအောငျ စိတျတှထေနပွေီ။
“ ဟငျ….ဦးလေး….”
“ လာ….ကုတငျပေါျကို….”
“ ဟငျ့အငျး….”
“ လာပါဆို…..အခြိနျကွာတယျ…..ခရမျးသီးထကျ ပိုကောငျးတယျဟ….သိလား…..”
သှယျသှယျ ရှကျစိတျတှကေ ရာဂစိတျနှငျ့အပွိုငျဖွာသှားသညျ။ သှယျသှယျငိုငျ၍အသှား ဖတေငျက သူမကို ပှေ့၍ ကုတငျပေါျတငျလိုကျသညျ။ ဖတေငျ၏ လီးကွီးက တရမျးရမျးဖွဈနသေညျ။ သှယျသှယျ မကြျလုံးစုံမှိတျထားလိုကျသညျ။
ဖတေငျက သူမ၏ ထဘီကိုလငြျမွနျစှာ ဆှဲခြှတျပဈလိုကျသညျ။ ရိတျထားပုံရပွီး ပွနျပေါကျကာစ အမှှေးငုတျတိုလေးမြားဖွငျ့ စောကျဖုတျအထကျဆီးခုံဝငျးဝငျးလေးကို လီးထိပျလုံးလုံးကွီးဖွငျ့ ပှတျသပျပေးလိုကျသညျ။
“ အ….အ….”
သှယျသှယျ တှနျ့ကနဲ တှနျ့ကနဲဖွဈသှားသညျ။ အကှဲကွောငျးလေးကွားသို့ လီးထိပျကို ခပျဖိဖိလေးစိုကျပွီး အထကျ အောကျစုံခြီဆနျခြီ ဆှဲပေးလိုကျသညျ။ သှယျသှယျ၏ ပေါငျနှဈလုံး ကားခနဲဖွဈသှားသညျ။ လီးတနျကွီးကို ခါးလညျမှကို
ငျပွီး စောကျပတျအောကျဖကျနားရှိ အလိုးခံသညျ့အပေါကျသို့ နှဈသှငျးဖိခလြိုကျသညျ။ သှယျသှယျထံမှ ‘ အူး ’ ကနဲ အသံတဈ ခကြျထှကျလာပွီး ကော့တကျသှားသညျ။ ဖတေငျက သှယျသှယျ၏ တီရှပျလေးကို အပေါျသို့လှနျတငျလို
ကျသညျ။ ငေါကျကနဲ ငေါကျကနဲ ကစြျလဈမာတငျးသော နို့ကွီးနှဈလုံး ထှကျပွူ၍လာသညျ။ ဖွူဝငျးသောနို့အုံကွီးမြားတှငျ အကွောစိမျးကွီးမြားက ယှကျသနျးနသေညျကို တှေ့လိုကျရသညျ။ နို့ကွီးနှဈလုံးကို စုံကိုငျကာ ဖှဖှခြပေေးရငျး မ
သိမသာလေးဆှဲကာ လီးကို ဖွေးဖွေးခငြျးစိုကျခလြိုကျသညျ။
“ အိ….အိ….အ…..အ…..အီး…..”
လီးတနျကွီးက အရငျးထိဝငျသှားကာ ဂှေးအုကွီးမြားက သှယျသှယျ၏ ဖငျဝကို ဖိကပျမိနသေညျ။ အမှှေးကွမျးကွီး မြား၏ ယားကြိကြိအထိအတှေ့နှငျ့ စောကျခေါငျးထဲသို့ ဇိကနဲစိုကျဆငျးလာသော လီးတနျကွီး၏ အတှေ့အရသာမြားေွ
ကာငျ့ သှယျသှယျ လောကကွီးကို မေ့သှားကာ မကြျတောငျမြားစငျးပွီး တဟငျးဟငျးဖွဈလာသညျ။ ဖတေငျ သူ့ကိုယျပေါျမှ စှပျ ကယြျခြိုငျးပွတျကို ခေါငျးမှဆှဲ၍ခြှတျလိုကျသညျ။ ဖတေငျ ကိုယျလုံးတီးဖွဈသှားပွီ။ ထို့နောကျ လီးကို တ
ဆုံးသှငျးကာ ဖိကပျ စိမျထားပွီး နို့ကွီးနှဈလုံးကို ငုံ့၍စို့သညျ။
“ ဟငျး….ဟငျး….ဟငျး…..အငျး….လုပျ…..လုပျတော့လေ…..”
စောကျခေါငျးထဲက လီးက ခဏကွာအောငျ ငွိမျနတေော့ သှယျသှယျ မနတေတျတော့။ အဖြားတကျသလို တဟငျး ဟငျးဖွဈလာပွီး ဖတေငျ၏ လကျမောငျးအိုးကွီးတဈဖကျကို ထုရိုကျရငျးအထဲမှ မဆနျ့မပွဲဝငျနသေော လီးကွီးကိုလညျး
စောကျဖုတျနှငျ့ ညှဈ၍ပွောသညျ။ ဖတေငျကိုယျကိုကွှကာ လီးကို လြှောကနဲဆှဲ၍ ထုတျလိုကျသညျ။
“ ပွှတျ….ဖှတျ…အငျး….ဟငျး….”
ဖတေငျ လီးကို ပွနျ၍ဆောငျ့အခြ သှယျသှယျက မစောငျ့နိုငျတော့ဘဲ သူမ၏ ဖငျကွီးကို တဈထှာလောကျမွငျ့အောငျ ကော့ပငျ့ဆောငျ့၍ လီးကွီးကို ပွနျ၍သှငျးလိုကျသညျ။ ပွီးတော့မှ ကြနေပျသှားပုံဖွငျ့ ဟငျးကနဲ သကျပွငျးခလြိုကျသညျ။
ငယျငယျခြောခြောလှလှ သိပျထနျသောကောငျမလေးကို ခနြရေပွီမို့ ဖတေငျ အကြနေပျကွီး ကြနေပျ၍နသေညျ။
“ သှယျသှယျ….အပေါျကနပွေီး စိတျကွိုကျဆောငျ့ပါလား….”
“ အငျး….လုပျမယျ….ဆငျး….ဆငျး….ဦးလေး….မွနျမွနျဆငျး…..”
သှယျသှယျ ရာဂစိတျတှေ ပေါကျကှဲနပွေီး အငမျးမရပွောပွီး ပကျလကျဖွဈသှားသော ဖတေငျ၏ အပေါျသို့ ခှတကျ ကာ ဧရာမလီးကွီးကို လကျတဈဖကျဖွငျ့ ကိုငျလိုကျပွီး အားရပါးရဖိဆောငျ့ခလြိုကျသညျ။
“ ပွှတျ…ဖှတျ….ဗွဈ….ဗွဈ….ပွှတျ….အား…အ….အား…..”
မိနျးမကွမျးတော့ ယောကျြားမခံနိုငျဖွဈရသညျ။ လီးကွီးအပေါျယံအရပွေားကို စောကျပတျနှုတျခမျးသားမြားဖွငျ့ ဖိညှပျကာ အားရပါးရဖိဆောငျ့ခလြိုကျသညျ့အတှကျ စောကျပတျထဲသို့ လီးတဆုံးဝငျသှားသညျ့အခြိနျတှငျ အရပွေားကို လီး
အရငျးထိဖိဆှဲဆောငျ့ခလြိုကျသလိုဖွဈသှားသညျ့အတှကျ ကငြျကနဲ နာသှားပွီး ဖတေငျ မကြျနှာကွီးမဲ့သှားကာ ‘ အား ’ကနဲ အသံထှကျသှားသညျ။ လီးတဆုံးဝငျသှားပွီးနောကျ သှယျသှယျက ဆီးခုံခွငျးပှတျလှညျ့ပေးကာ ဒူးထောကျခြ
လိုကျပွီး ဖတေငျ၏ ရငျအုပျကွီးပေါျသို့ သူမ၏လကျလေးမြားထောကျလိုကျပွီး ရှုံ့မဲ့မဲ့ဖွဈနသေော ဖတေငျ၏ မကြျနှာကို အငမျးမရငုံ့၍နမျးသညျ။ ပွီးတော့မှ သူမက ဖငျကိုကွှကွှပွီး တဈခကြျခွငျး ဆောငျ့ဆောငျ့လိုးသညျ။
“ ပွှတျ….ပွှတျ…ဖှတျ…စှပျ…ပလှတျ….ဗွဈ….ပွှတျ….ဗွဈ….ဗွဈ…စှပျ….စှပျ….”
“ အငျး….ကောငျးလားဟငျ….ဦးလေး….”
“ အငျး….သှယျသှယျ့ဟာလေးက ကွပျညှပျနတောပဲ….သိပျကောငျးတာပဲ….”
“ ပွှတျ….စှပျ….ဗွဈ….ပွှတျ…..စှပျ….ပွှတျ…..”
“ ဒါဆို ဦးလေးကွိုကျရငျ ကမြတို့ နေ့တိုငျး လုပျကွမယျနောျ….”
“ ရှှတျ….”
“ အငျ့….အငျ့….အငျ့….ပွှတျ….ပွှတျ….စှပျ….ဗွဈ….အငျ့….အ….ဖှတျ….ဖှတျ….ပလှတျ….ဗွဈ….ပွှတျ…..”
ထိုအခြိနျတှငျ သူတို့ရှိရာအတှငျးခနျးထဲသို့ ဝငျလာသူကတော့ မသနျးရီပငျဖွဈပါသညျ။ မသနျးရီမှာ ဖတေငျအတှကျ ထမငျးနှငျ့ဟငျးလာပို့ရငျး ဖတေငျနှငျ့ သှယျသှယျတို့ ဖွဈခငြျတိုငျးဖွဈနကွေသညျကို မမြှောျလငျ့ဘဲ တှေ့မွငျလိုကျရသညျ။
မသနျးရီ အပေါကျဝမှ ရပျ၍သူတို့နှဈယောကျကို ခဏရပျကွညျ့သညျ။ ဟိုတဈနေ့ကတညျးက မသနျးရီမှာ ဖတေငျ၏ ပစ်စညျးကွီးကို တှေ့မွငျခဲ့ရပွီး ကွိတျမနိုငျခဲမရဖွဈနရေသညျ့အထဲ ဖတေငျနှငျ့ သှယျသှယျတို့ သဲသဲမဲမဲကာမစပျယှကျနေ
ကွပုံ ကို ရပျကွညျ့ပွီး ဘယျလိုမှ စိတျမထိနျးနိုငျတော့ဘဲ သူတို့ရှိရာ အတှငျးခနျးထဲသို့ မသနျးရီ ဝငျလာခဲ့ခွငျးပငျဖွဈလသေညျ။
“ သှယျသှယျ….”
“ ဟငျ….ဟာ….”
သှယျသှယျက လီးကိုဆှဲခြှတျပွီး ဖတေငျ၏ အပေါျမှလှိမျ့ဆငျးလိုကျသလို ဖတေငျကလညျး ငေါကျကနဲ ထထိုငျလိုကျသညျ။ မသနျးရီမှာ အသိဉာဏျမဲ့သော စကျရုပျတဈရုပျသဖှယျဖွဈနသေညျ။ သူမပါးစပျမှ သှယျသှယျဟုခေါျလိုကျပွီး သူ
မ၏ ခါးမှထဘီကို မသနျးရီက ခြှတျခလြိုကျသညျ။ အံ့အားသငျ့နသေော ဖတေငျက ခကြျခငြျးသဘောပေါကျသှားပွီး မသနျးရီကို ခုတငျပေါျသို့ဆှဲထိုငျပေးလိုကျပွီး သူမ၏ အငျ်ကြ ီတှကေို အမွနျခြှတျပဈလိုကျရာ အလုံးလိုကျအခဲလိုကျနို့အုွံ
ကီးတှေ ထှကျပေါျ၍လာသညျ။ ဖတေငျ၏ လကျတဈဖကျက မသနျးရီ၏ အမှှကွေမျးကွမျးနှငျ့ စောကျဖုတျကွီးကို ပှတျသပျပေးရငျး နို့ကွီးနှဈလုံး ကို တပွှတျပွှတျစို့၍ပေးလိုကျရာ မသနျးရီ၏ လကျနှဈဖကျက ဖတေငျ၏ခေါငျးကွီးကို ဖှဖှေ
လးဖကျထားလိုကျလသေညျ။ ဖတေငျနှငျ့ မသနျးရီတို့ မိမိရှေ့၌ ပှတျသပျကိုငျတှယျနပေုံကိုမွငျရသော သှယျသှယျက နဂိုကလညျး ခပျထနျထနျဆိုတော့ မနနေိုငျတော့ဘဲ ဖတေငျ၏ ဘေးသို့ ပွေးကပျကာ ဖတေငျ၏ လီးကွီးကို ပထမဂှငျ
းတိုကျပေးသညျ။ နောကျလီးပေါျမှ အရညျ ခှံကို ဆှဲခြ၍ ဒဈကွီးကိုဖောျလိုကျပွီး ဒဈကွီးကို ပါးစပျဖွငျ့ ကုနျး၍ငုံကာ လြှာဖွငျ့ ကလိပေးလိုကျရာ ဖတေငျမှာ ဖငျကွီးခါယမျးသှားသညျ။
“ လာ….သနျးရီ…လှဲလိုကျ….”
မသနျးရီကလညျး တုနျ့ဆိုငျး၍မနတေော့ဘဲ ကုတငျပေါျလှဲခလြိုကျလြှငျ ဖတေငျက ကဗြာကယာတကျခှပွီး စောကျပတျဖောငျးဖောငျးကွီးအဝသို့ လီးကိုတေ့၍ လိုးသှငျးလိုကျသညျ။
“ ဗွဈ….ပွှတျ….ဖှတျ…ဗွဈ….ပွှတျ….”
“ အေ့….အား….ကြှတျ….ကြှတျ…..ဟငျး….နဲတာကွီးမဟုတျဘူး…..”
မသနျးရီ ဒီလီးကွီးကို လေးငါးရကျကွာအောငျ စိတျကူးယဉျခဲ့ရသညျ မဟုတျပါလား။ ထိုအခြိနျတှငျ သှယျသှယျက ဖတေငျရှေ့ မသနျးရီ၏ မကြျနှာပေါျတှငျခှ၍ လေးဘကျကုနျးလိုကျသညျ။ မသနျးရီက ဖတေငျလိုးတာကိုခံရငျး သှယျသှ
ယျ၏ စောကျပတျကွီးကို ယကျပေးသညျ။ တဈခကြျတဈခကြျ စောကျစေ့ထိုးထိုးထောငျထောငျလေးကို စုပျ၍ပေးသညျ။ တအငျး အငျး တအအ အသံမြားသညျ သုံးယောကျစလုံးထံမှ ပူလောငျပွငျးပွစှာ ပေါျထှကျ၍နသေညျ။
“ ပွှတျ….ဖှတျ….ပွှတျ….ဘှပျ…အငျ့….အှနျး….ရှီး….အား….ဟား….ကြှတျ…..ကြှတျ…..”
မသနျးရီ၏ စောကျပတျကွီးမှာ အရညျကွညျမြား စိုရှှဲ၍ ပွဲလနျဖောငျးကား၍လာသလို သှယျသှယျ၏ စောကျပတျကွီးမှာလညျး မသနျးရီ၏ တံတှေးမြားဖွငျ့ စိုစှတျပွောငျလကျ၍ လာသညျ။ မသနျးရီမှာ ကွီးမားသောလီးကွီးနှငျ့ ဖတေငျက
ကြှမျးကငြျစှာလိုးနသေညျ့အရသာကို မကျမကျမငျမငျကွီးခံစားနရေကာ သှယျသှယျ၏ စောကျပတျကိုယကျပေးရငျး သူမ၏မကြျလုံးမြားက တဈခကြျတဈခကြျ စငျး၍ကသြှားသညျ။
“ အ….အငျး…..အငျး….ထှကျ….ထှကျတော့မယျ…..လုပျ….လုပျ….လုပျစမျးပါ….အား….အ….အီး…..အီး….အား.. ….အ….”
မသနျးရီမှာ သှယျသှယျ၏ စောကျပတျကို ပါးစပျမှလှှတျပေးရငျး ပရမျးပတာပွောသညျ။
“ သှယျသှယျ့ ဖငျကွီး ဦးလေး ရှေ့ကပျလိုကျ….”
သှယျသှယျက လေးဖကျထောကျလကြျက သူမဖငျကွီးကို ဖတေငျရှေ့သို့ တိုးလိုကျရာ ဖတေငျက သူ့လကျညှိုးကို သှယျသှယျ၏ စောကျပတျထဲထိုးသှငျး၍ ခပျကွမျးကွမျးမှှပေေးသညျ။ ဖတေငျမှာ တဈဖကျမှလညျး မသနျးရီကို
ပယျပယျနယျနယျကွီး လိုးဆောငျ့နသေညျ။
“ အား….အီး….အား….အား….ထှကျ…..ထှကျကုနျပွီ…..အား….အ….ကြှတျ….ကြှတျ…..”
မသနျးရီမှာ မကြျစိနှဈလုံးစုံမှိတျကာ ရှုံ့ရှုံ့မဲ့မဲ့ကွီးပွောရငျး သူမ၏ ခါးမှာ ကော့ကော့တကျသှားလသေညျ။ မသနျးရီ ငွိမျသှားတော့မှ ဖတေငျက သူ၏ မပွီးသေးသောလီးကို သှယျသှယျ၏ စောကျခေါငျးထဲ ဗွဈကနဲ ထိုးထညျ့လိုကျသညျ။
“ လုပျ….ဦး….လုပျ….လုပျ…..နို့တှလေညျး ဆှဲပေး…..”
လေးဖကျကုနျးထားသော သှယျသှယျ၏ နို့နှဈလုံးကို လှမျးဆှဲပွီး ဖတေငျက ပယျပယျနယျနယျ လိုးသညျ။ သှယျသှယျမှာ ရငျထဲတှငျ တဖတြျဖတြျတလှပျလှပျ ခံစားရငျး သူမ၏ ဖငျကွီးကို နောကျသို့ပဈပဈ ဆောငျ့ပေးသညျ။
“ ဆောငျ့….ဆောငျ့….နာနာလေး ဖိဆောငျ့…ဦး….”
“ ပွှတျ….ဖှတျ….ဖှတျ….ပွှတျ….ဗွဈ…ဗွဈ….ပွှတျ….” သှယျသှယျမှာ မကြျလုံးနှဈလုံးကိုစုံမှိတျပွီး တဟငျးဟငျး မာနျထလကြျ အားရပါးရ အလိုးခံနသေညျ။
“ ပွှတျ….ပွှတျ….ဖှတျ….ပွှတျ…ပွှတျ….ပလှတျ….ဗွဈ….ဗွဈ….ပွှတျ….”
“ လုပျ….လုပျ….ထှကျတော့မယျ….ဦး….အား…ဟ….အ….ထှကျ….ထှကျ…ပွီ…အား….အီး….အား….အား….”
သှယျသှယျမှာ ဂယောငျဂတမျး ဆကျတိုကျပွောရငျး သူမ၏ ဦးခေါငျးလေး ဘယျညာခါရမျးရငျး စောကျခေါငျးထဲမှ စောကျရညျမြား ပနျးထှကျကုနျတော့သညျ။ ဖတေငျ ကိုယျတိုငျမှာလညျး လီးကွီးမှာ ကငြျတကျလာပွီး တောငျ့တငျးလကြျ ွ
ပီးခငြျလာကာ ပွီးသှားပွီဖွဈသော သှယျသှယျ၏ စောကျခေါငျးထဲမှ သူ့လီးကွီးကို အရညျတမြှားမြှားဖွငျ့ ဆှဲထုတျပွီး ပကျလကျအနအေထားပငျရှိနသေေးသော မသနျးရီ၏ စောကျခေါငျးထဲသို့ ထိုးထညျ့ကာ ဒလကွမျး ဆောငျ့လိုးရငျး လ
ရညျမြားကို ပနျးထုတျလိုကျလတေော့သညျ။
