စားရေလ ငတ္ေလ

“ေယာက္ဖ ထမင္းစားမယ္”
ေနာက္ေဖး ထမင္းစားခန္းမွ အသံျပဲႀကီး ျဖင့္ ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ ကိုရဲေနာင္က ေအး လာၿပီဟ ဟုတုန႔္ျပန္ေအာ္ရင္း ေနာက္ေဖးဘက္ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ခါတိုင္း ၃ ေယာက္ စားေနက် ထမင္းစားဝိုင္းတြင္ သူ႔ မိန္းမကို မေတြ႕။

“နင့္ အမေရာ”
“စားၿပီးၿပီ။ ဘိုုက္ဆာလို႔တဲ့ ေစာေစာစားလိုက္တယ္”
“ငါ့မိန္းမကေတာ့ ငါ့ကို ဂ႐ုကို မစိုုက္ေတာ့ဘူး၊ ဘာျဖစ္ေနမွန္းကို မသိဘူး”
ခပ္ၿငီးၿငီးေျပာရင္း ေရစင္တြင္ လက္သြားေဆးသည္။ ခင္မာရီက သူ႔စကားကို
“ေယာက္ဖကလဲ သူက မေပါ့မပါးနဲ႔မို႔ ေအးေဆး ေနခ်င္လို႔ ေနမွာေပါ့”
“ေအးပါ ေျပာလိုက္ရင္ နင္က နင့္ အမ ဖက္က”

ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုရဲေနာင္က ထမင္းစားပြဲတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ခင္မာရီလည္း ဝင္ထိုင္ရင္း ကိုရဲေနာင္ကို ထမင္းအုပ္ လွမ္းေပးသည္။ ကိုရဲေနာင္ အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ခင္မာရီပုံစံက ညေနေစာင္းက သူနဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သလို၊ ခပ္တည္တည္။ ထမင္းအုပ္ကို လွမ္းယူရင္း ကိုရဲေနာင္ စကားစလိုက္သည္။

“ညက်ရင္ နင့္ကို ထပ္စားအုံးမယ္။ နင့္ အခန္းတံခါး ေလာ့ခ်္ မခ်ထားနဲ႔၊ ငါလာခဲ့မယ္”
“ဘာ”
“နင္ကလဲ ကင္းကိုက္တာ က်ေနတာဘဲ၊ ေအာ္လိုက္တာ။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ညေနက ဘာမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ နင့္တကိုယ္လုံးလဲ ေခၽြးေတြနဲ႔၊ ငါလဲ လုပ္ရတာ အၿမီးအေမာက္ မတည့္”
“ေယာက္ဖ ဘာေတြ လာေျပာေနလဲ”
“ဟ ဘာေျပာရမလဲ၊ ညက် နင့္ အခန္းတံခါး မပိတ္နဲ႔လို႔ ေျပာတာ”
“နင္ လြန္ေနၿပီေနာ္”
“ဟ ဘာလြန္လဲ၊ ခု နင္မေတြ႕ဘူးလား၊ နင့္အမ အလုပ္၊ ငါ့ကို ဘာဂ႐ုစိုက္လို႔လဲ၊ ငါက သူ႔နားကပ္ခ်င္လို႔ေတာင္ ကပ္လို႔ မရ၊ ေနအုံး ေမြးၿပီးမွ ဒီအခ်ိဳး ဆက္ခ်ိဳးေနရင္ နင့္ဖာသာနင္ နင္ေနေတာ့၊ ငါ နင့္နဲ႔ဘဲ ေနေတာ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္”
“ေယာက္ဖ နင္ဘာေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနလဲ”
“ဟ အမွန္ကိုေျပာေနတာ၊ လူႀကီးေတြ စပ္ေပးတုန္းက ညီအမ ၂ ေယာက္ ႀကိဳက္တာယူ ဆိုၿပီး ေျပာတာ။ အဲဒီတုန္းက နင္က ေက်ာင္းလဲ မၿပီးေသး။ နင့္ အမက ငါနဲ႔ ရြယ္တူ ဆိုေတာ့ သူ႔ကို ငါေရြးလိုက္တာ။ ခုမွ ငါသိတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ငါနဲ႔ ကီးကိုက္တာ နင္”
“ခုမွ ျပင္လို႔ ရမလား၊ စဥ္းစားၿပီးလဲေျပာ”
“ျပင္လို႔ မရေတာ့ မိန္းမယူၿပီး ငါက တသက္လုံး တေယာက္ထဲ အိပ္သြားရေတာ့ရမွာလား၊ ငါ့ကို မစဥ္းစားခိုင္းနဲ႔ နင္ဘဲစဥ္းစား၊ ၿပီးေတာ့ နင္ဘဲေျပာတယ္။ အျပင္မွာ မစားနဲ႔ဆို”

ကိုရဲေနာင္၏ အခ်က္က်က် စကားေၾကာင့္ ခင္မာရီ တိတ္သြားသည္။ ကိုရဲေနာင္က စီးပြားေရး သမားပီပီ နပ္သည္။ ဤသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ ကိုရဲေနာင္က သူ႔အဆိုကို သူ႔ဖာသာ ဆုံးျဖတ္လို္က္သည္။

“ကဲ ဘာမွ မေျပာနဲ႔၊ ညက် အခန္းတံခါးသာ ေစ့ထား၊ ငါလာခဲ့မယ္”
“ေသခ်င္တယ္၊ နင္တို႔လင္မယားနဲ႔ လာေနရတာ ငါေတာ့ ငါးပါးေမွာက္တာဘဲ”

ခင္မာရီက ခပ္ညီးညီးေလး ေျပာသည္ကို ကိုရဲေနာင္က ျပဳံးသည္။ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ၿပီ၊ ဒီအေၾကာင္းဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ဟင္းခြက္ထဲက ဟင္းကို ခပ္ကာ ခင္မာရီ ပန္းကန္ထဲ လွမ္းထည့္ေပးရင္း  စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္သည္။

“ဟင္းေတြ ထည့္စားေလဟာ၊ အမ်ားႀကီးက်န္ေနရင္ ႏွေျမာစရာ၊ အလကား ျပစ္လိုက္ရမယ္”

ခင္မာရီက သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးသည္၊ ကိုရဲေနာင္က တျပဳံးျပဳံးႏွင့္ ဒီေန႔မွ ထမင္းစားေကာင္းေနသည္။

ည ၉ နာရီေလာက္မွာ ကိုရဲေနာင္ အိမ္ေပၚထပ္မွ ဆင္းလာသည္။ ခင္မာရီအိပ္ခန္းက ေအာက္ထပ္၊ ကိုရဲေနာင္တို႔ လင္မယား အိပ္ခန္းက အေပၚထပ္တြင္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မိန္းမက တေယာက္ထဲ အိပ္မည္ ေျပာသျဖင့္ ကိုရဲေနာင္ သူတို႔ အိပ္ခန္းေဘးက အခန္းပိုတြင္ ေျပာင္းအိပ္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ခင္မာရီအိပ္ခန္းတံခါးကို တြန္းလိုက္ေတာ့ တံခါးက ပြင့္သြားသည္။ တံခါးကို ေလာ့ခ္ မခ်ထား။ ပြင့္သြားေသာ တံခါးေၾကာင့္ သူေျပာတာကို ခင္မာရီ သေဘာတူမွန္း ေသေသခ်ာခ်ာသိလိုက္ရသည္။ ကိုရဲေနာင္ လွမ္းဝင္လိုက္ၿပီး တံခါးကို ေလာ့ခ်္ ခ်လို္က္သည္။ ညအိပ္မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္တြင္ တခါးဖြင့္သံေၾကာင့္ ခင္မရီ ႐ုတ္တရက္ ထထိုင္သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ျခင္လုံခန္းျဖစ္၍ ျခင္ေထာင္မရွိ။ ခပ္သြက္သြက္ ကုတင္ရွိရာ လွမ္းသြားၿပီး ခင္မာရီကို ဖက္ကာ လွဲခ်လိုက္သည္။ သူ႔ကိုယ္က ခင္မာရီ ကိုယ္ေပၚ ထပ္လၽွက္က်သြားသည္။

“အိုး ေျဖးေျဖးလုပ္ပါဟ၊ ဘာျဖစ္ေနလဲ”
“နင္ကလဲ ေျဖးလို႔ မရေတာ့ဘူးဟ၊ ငါ ငတ္ေနတာ ၾကာၿပီ”
“ေျပာလိုက္ရင္ ဒါဘဲ၊ နင္တို႔ ေယာက္က်ားေတြက စိတ္ကို မထိမ္းနိုင္ဘူး”
“ဟ နင္ကလဲ စားခ်င္စရာ ေကာင္းေနတာလဲ ထည့္ေျပာေလ”
“ညေနက စားၿပီးၿပီဘဲ၊ မဝေသးဘူးလား”
“၀ စရာလား။ နင္မၾကားဖူးဘူးလား၊ စားရေလ ငတ္ေလ တဲ့”
“ေတာ္ပါ”
“ေအး ေတာ္ၿပီ၊ နင့္နဲ႔ ေျပာရတာ အလုပ္ပ်က္တယ္”

ကိုရဲေနာင္လဲ အေျပာရပ္ကာ အလုပ္စသည္။ အနမ္းက ပါးျပင္၊ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္း၊ ေနာက္ လည္တိုင္ဆီ ေရာက္သြားသည္။ ခုမွ သူ ခင္မာရီကို ပီပီျပင္ျပင္ စားရမည္။ သူလာမည္ေျပာထားလို႔လား မသိ၊ ခင္မာရီ ကိုယ္လုံးေလးက အရင္ကထက္ ပိုေမႊးေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ နမ္းရင္း လက္က အလိုလို ခင္မာရီ အဝတ္အစားမ်ားကို ဆြဲခၽြတ္ေနသည္။ ခင္မာရီကလည္း သူ႔ကို ေကၽြးဘို႔ စိတ္ဒုံးဒုံးခ်ထားပုံရသည္။ သူလုပ္သမၽွ မညင္းဆန္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ မေလာ။ တဆင့္ခ်င္း ေအးေအးေဆးေဆးသြားသည္။ ခင္မာရီ ရင္သားက ကိုရဲေနာင္ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေကာ့ေနသည္။ ထိုေနာက္ ကိုရဲေနာင္ ေခါင္း ေအာက္သို႔ ဆင္းလာသည္ႏွင့္ အမၽွ ေကာ့ေနသည့္ ေနရာက ေျပာင္းသြားသည္။

တဆင့္ၿပီး တဆင့္ ကိုရဲေနာင္လႈတ္ရွားေနသည္။ ငတ္ေနတာ ၾကာေပမဲ့ ညေနက တခါစားထားတာမို႔ မေလာ၊ ေၾကာင္က ဖမ္းမိသည့္ ႂကြက္ကို မစားခင္ ကစားေနသလို ခင္မာရီ တကိုယ္လုံးကို အမ်ိဳးမ်ိဳး သူကစားေနသည္။
စကားမ်ားတတ္သည့္ ခင္မာရီ တေယာက္ ကိုရဲေနာင္ အျပဳအမူေအာက္ အသံတခ်က္မွ မထြက္၊ ေၾကေၾကနပ္နပ္ ခံေနမွန္းေတာ့သိေနသည္။ ေယာက္က်ား အေတြ႕အၾကဳံ လုံးဝ မရွိသည့္ ခင္မာရီ သူ႔ အျပဳအမူကို ႀကိဳက္ေနမွန္း သူသိသည္။ ေနာက္ဆုံး သူမေနနိုင္၊ သူ႔ပစၥည္းကို ညင္ညင္သာသာ ထိုုးထည့္ကာ အတင္းဖက္ထားမိသည္။ ဒီေတာ့မွ ခင္မာရီက သူ႔ကို အတင္းျပန္ဖက္သည္ကို သူသိလိုက္သည္။ ေလးငါးဆယ္ခ်က္မၽွ အထုတ္သြင္းလုပ္လိုက္၊ အတြင္းထိ ဖိစိမ္ကာ နားေနလိုက္ျဖင့္ ကိုရဲေနာင္ ဇိမ္က်ေနသည္။ သူလုပ္သမၽွ ခင္မာရီ ေကာင္းေနမွန္း သိေပမဲ့ အသံတစက္မၽွ မထြက္သည္ကို သူမေၾကနပ္။ သူကသာ တခ်က္ခ်က္ ေကာင္းလြန္းလို႔ အီး အီး အား အား အသံထြက္မိေသးသည္။ ခင္မာရီ ဆီက ဘာသံမၽွ မၾကား၊ သူလုပ္သမၽွသာ အလိုလိုက္ေနသည္။ မေနနိုင္တဲ့ အဆုံး ကိုရဲေနာင္ ေျပာမိသည္။

“ငါလုပ္ေနတာ နင္ခံလို႔ ေကာင္းလား”
“အင္ ဘာလဲ ဘာေျပာတာလဲ”
ဖီလင္နဲ႔မို႔ ႐ုတ္တရက္ သူ႔စကားကို ခင္မာရီ မၾကားဘူးထင္၊ ထပ္ေမးသည္။
“နင္ ငါလုပ္ေနတာ ခံလို႔ ေကာင္းလား ေမးတာေလ”
“အာ . . ဘာေတြ လာေမးေနတာလဲ”
“နင္က ဘာသံမွ မထြက္ေတာ့ ေမးရမွာေပါ့”
“ငါက ဘာသံထြက္ရမွာလဲ”
“ဟ ၿငီးသံေလး ဘာေလးထြက္ေပါ့ဟ”
“ဘာ ၿငီးရမွာလဲ”
“နင့္စိတ္ထဲရွိတာ ၿငီးေပါ့ဟ၊ ကဲ ကဲ လုပ္ၿပီ”

ေျပာလဲေျပာ ေအာက္ကေကာင္ကိုလဲ ခပ္သြက္သြက္ အလုပ္ေပးလိုက္သည္။ ခင္မာရီ သူ႔ကို တင္းတင္းဖက္လိုက္တာ အတင္းညႇစ္ထားသည္ကို ခံစားလိုက္သည္။ အသံမထြက္။ သူလဲ လုပ္တာရပ္လို႔ အတင္းဖိကပ္ထားရင္း ထပ္ေျပာသည္။

“ၿငီးေလဟာ”
“အင္း . . ငါတို႔ကို ခုလို အမ သိသြားရင္ ဘယ္လိုရွင္းရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး၊ ေယာက္ဖ အဲဒါ နင္ရွင္းေနာ္၊ ငါေတာ့ ငိုမွာဘဲ၊ အဲဒါ အားလုံး နင့္ေၾကာင့္”
“ဟာ ေသဟာ ေသ ေသ။ နင့္ကို အဲဒါ ၿငီး ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ အခု မစဥ္းစားနဲ႔၊ သူသိမွ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္၊ မပူနဲ႔ ငါရွင္းမယ္၊ ငါ အခု နင့္ကို ၿငီးခို္င္းတာ ဒါမဟုတ္ဘူး၊ ဒီလို ဒီလို . . ”

ေျပာလဲေျပာ ေအာက္ကေကာင္ကို ခပ္သြက္သြက္လႈတ္ရွားရင္း

“ငါ ဒီလိုလုပ္တာ ေကာင္းရင္ ေကာင္းတယ္ ၿငီးခိုင္းတာဟ၊ ကဲ ကဲ . . .”

မနားတမ္း ဆက္တိုက္လႈတ္ရွားေပးလိုက္ေတာ့

“အင္း အင္း သိၿပီ သိၿပီ၊ အင္း ေကာင္း ေကာင္း . . ေယာက္ဖ ေယာက္ဖ သိပ္မၾကမ္းနဲ႔၊ ေကာင္း ေကာင္း . . .”

ေမာင္ေဇာ္ဦး။