ရှေ့နေမလေးသီရိနှင့် သူငယ်ချင်းသုံးယောက်အမှု

အခန်း(၁)
ယနေ့ရုံးချိန်းမရှိသဖြင့် အမှုသစ်ရှာရဦးမည် ဖြစ်ရာ ရုံးမသွားဟုဆုံးဖြတ်ကာ သီရိတစ်ယောက် အပျင်းကြီးကာ ဆက်လက်အိပ်နေသည်။ သတိရသဖြင့် ဘေးကိုလှည့်ကြည့်တော့ ကိုအေးမင်းက မပြန်သေး။ သူမ နိုးသွားသည်ကို သိသောအခါ သူမညအိပ်ဝတ်စုံကို ပင့်သည်။
“တော်ပြီကွာ”
“ပြန်ခါနီး တစ်ချီလောက် ဆွဲပါရစေ”
“မနေ့ညလည်း တစ်ညလုံးနော်၊ ဒီမှာ အောင့်တောင်နေပြီ”
“တစ်ချီလောက်ကွာ”
“အ.. ဇွတ်ပဲ အ.. ဖြည်းဖြည်းသွင်းပါ”
အေးမင်းဆိုသူက သူမနောက်မှနေကာ အဖုတ်ထဲကို သူ့ဟာကြီးသိပ်ထည့်သည်။ အေးမင်းဆိုသူမှာ ကျောင်းတုန်းက ချစ်သူဖြစ်သည်။ ချစ်သူဘဝဖြင့် အပြတ်ဆွဲခဲ့ကြသည်။ နောက်တော့ အေးမင်းက အခြား မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် လက်ထပ်သွားသည်။ လက်ထပ်ပြီး အခြားမြို့သို့ ပြောင်းသွားသည်။ သို့သော် အလုပ်သဘောအရ သူမနေထိုင်ရာမြို့သို့ မကြာခဏ ရောက်လာတတ်သည်။ အစပိုင်းရှောင်ခဲ့သည်။ နောက်တော့ အရင်လိုပင် သူမငှါးနေသော အခန်းသို့ ညညရောက်လာသည်။ သူမ စိတ်နာစွာ မုန်းတီးခဲ့သော်လည်း အတွေ့ကို ပြန်ပေးသောအခါ သူမမခံနိုင်ပြန်။ မျှောရပြန်သည်။ တစ်လလောက် အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားပြီးခါမှ မနေ့ညက ရောက်လာကာ တစ်ညလုံး “တစ်လစာ” ဆိုပြီး နည်းမျိုးစုံဆွဲရာ
သူမအဖုတ်တောင်မှ အောင့်သွားသည်။ မနက်ပြန်ရမှာမို့ ဆိုသဖြင့် ခံပေးလိုက်သည်။ ချစ်သူ အဖြစ်မဟုတ်ပေမယ့် လိင်ဆက်ဆံဖော်သူငယ်ချင်း အဖြစ် ဆက်လက်နေထိုင်လာခဲ့သည်မှာ လအတော်ပင် ကြာငြောင်းလာခဲ့လေပြီ ဖြစ်သဖြင့် တစ်ယောက်အာသာကို တစ်ယောက် ဖြည့်ဆည်းကာ အစွမ်းကုန် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ချဲခဲ့ကြသည်။ သူမခါးကိုကိုင်ကာ ဆွဲလိုက်သဖြင့် သူမလည်း အလိုက်သင့်ပင် လေးဖက်ထောက် ကုန်းပေးလိုက်သည်။ အေးမင်းတစ်ယောက် သူမခါးကို ဆတု်ကိုင်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် လိုးလေသည်။ လိုးချက်များ မြန်လည်း မြန်လာသည်။

“ထည့်ထားလိုက်ရမလား”
“အင်း” သူမစောက်ဖုတ်ထဲသို့ လီးရည်များ တဗြစ်ဗြစ်ဝင်သွားသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ နွေးခနဲ နွေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ “စိမ်မနေနဲ့ ထတု်တော့၊ ပြန်တော့၊ မုန်းဖို့ ကောင်းလိုက်တာ အဖုတ်ကို အောင့်သွားတာပဲ၊ နို့ကိုလည်း သူစို့တာနဲ့ နို့လည်းကြီး နို့သီးခေါင်းတွေလည်း ကျယ်ကုန်ပြီ”
သူမအတင်းထတော့ လီးက သူမစောက်ဖုတ်မှ ဖောက်ဆို ပြုတ်သွားသည်။ တစ်ရှုးယူကာပေါင်ကြားထဲ သုတ်လိုက်သည်။ အေးမင်းက သူမကိုယ်ကို လှမ်းဖက်ကာ ကုတင်ပေါ် ဆွဲအိပ်ပြီး ရင်ခွင်ထဲဖက်သည်။ ပါးပြင်ကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းသည်။ အနမ်းများအောက်တွင် သူမသည် တပ်မက်ကာ ရင်ခွင်ထဲ ပိုတိုးဝင်မိသည်။ သူမ၏ မုန်းလည်းမုန်းရသူ ချစ်လည်းချစ်ရသူဖြစ်သော အေးမင်းရင်ခွင်သည် သူမကို ထာဝရနွေးထွေးစေမြဲ
ဖြစ်သည်။

ကိုးနာရီထိုးတော့ အေးမင်းပြန်သွားသည်။ မနက်စာစားဖို့ လုပ်ရင်း ဤနေ့ ရုံးသို့သွားရ မသွားရ
စဉ်းစားနေမိသည်။ အမှုကို ထပ်ရှာရမည်လား။ မနေ့က သူမလိုက်ခဲ့သော အမှုရှုံးသည်။ ကောင်လေးမှာ ခုမှ ၂၂ နှစ်သာ ရှိဦးမည်။ ထောင် ၁၀ နှစ်ကျသွားသည်။ ထို့အတွက် စိတ်မကောင်းခြင်းများစွာ ဖြစ်မိသည်။ ဝဋ်ကြွေးဟု သဘောထားခိုင်းလိုက်ရပါသည်။ အားနာသည်ကတော့ ကောင်လေး၏ မိဘများဖြစ်သည်။ မတတ်နိုင်ပါ။ သက်ပြင်းချရင်း မနက်စာကို စားလိုက်သည်။ ဗိုက်ပြည့်တော့ အားလုံးမေ့သွားသည်။ အိမ်မှာ ဆက်နေလျှင် ပျင်းစရာမို့ ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ် ရုံးသို့သွားရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ဒေါက် ဒေါက်” တံခါးလည်းခေါက် အခန်းထဲလည်းဝင်လုပ်မိတော့ သူမမှားမှန်း သိသွားသည်။ အမှုကို လက်ခံကာ အမှုလိုက်ရှေ့နေများသို့ ရောင်းစားသော အမှုပွဲစားဦးသိုက်ထွန်းသည် သ၏ူ ထံတွင် စာရေးမလုပ်နေသော ဝတီမော်ဆိုသည့် ကောင်မလေးတင်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ဆုတ်ကစားနေသည်။ ဝတီမော်က သူမကို မြင်တော့ မတ်တပ်ရပ်ကာ သူမစကဒ်ကို အမြန်ဆွဲဖုံးသည်။ ဝတီမော်သည် အရပ်ပုပြတ်ပြတ်လေး ဖြစ်သည်။ အသားဖွေးသော်လည်း ရူပါမရှိပါ။ တင်များ ရင်များလည်း ရှိသင့်သလောက် ရှိသည်။ သို့သော် ဆွဲဆောင်မှု မရှိ။ စုပ်ချွန်းချွန်းလေးလည်း မဟုတ်။ ပြင်တတ် ဆင်တတ်သဖြင့် ကြည့်ပျော်ရှုပျော်လေးတော့ ရှိသည်။

“အော် သီရိလေး လာလေ၊ ကဲကဲ ဝတီရေ ဒီနေ့တော့ နေ့ခင်းမှ တစ်ခေါက်ပြန်လာခဲ့နော်”
“သူနဲ့ ဆက်ဆွဲလိုက်ပါလား၊ ကျွန်မ သိပ်အဆင်မပြေလို့ပါ”
“ကိုကြီးဘက် အဆင်ပြေဖို့ပဲ လိုတာပါ သီရိရယ်၊ ဒီနေ့အမှုက မင်းနာမည်ကောင်းရမည့် အမှုကွ သလိား”
“ရှင် အဲလိုပဲ ပြောပြောရောင်းနေတာ မဟုတ်လား”
“ဒီတစ်ခါ ကိုကြီးတကယ်ပြောတာ ကလေးရဲ့၊ ကဲကဲ ဝတီ မင်းသွားတော့”
“ဟုတ်ကဲ့”
ဝတီထွက်သွားမည်လုပ်တော့ ဦးသိုက်ထွန်းက ဆော့ပင်တစ်ခုယူကာ ဝတီ၏ စကဒ်ကိုလှန်လကိုပြီး
ပေါင်ပေါ်တွင် ကြက်ခြေခတ်လေး ခတ်လိုက်သည်။
“တခြားလူနဲ့ သွားမကဲနဲ့”
“ဟွန်းးး လူဆိုးကြီး”
ဝတီက သူမပေါင်ပေါ်မှ အမှတ်အသားကို ပြန်ဖျက်သည်။ အနည်းငယ်ပျက်စပြုချိန်တွင် ဝတီက အခန်းတံခါးကို ဆောင့်ပိတ်ကာ ထွက်သွားသည်။
“ကျွန်မ…” သီရိမှ ငြင်းမလို့ လုပ်သည်။ ဦးသိုက်ထွန်းက မေးစေ့ကိုကိုင်ကာ ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းသည်။ သကိုထွန်းက သီရိပါးပြင်ပေါ် သူ့နှာခေါင်းကို မြုပ်နေအောင် နမ်းလိုက်ပြီး ကုလားထိုင်တွင် အခန့်သား ပြန်ထိုက်လိုက်သဖြင့် သီရိမှာ သိုက်ထွန်းပေါင်ကြားတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံမှာ ပွယောင်းနေသည်။ လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ကာ ပွတ်သပ်ပေးသည်။ ဦးသိုက်ထွန်းသည် အသက် ၄၅ နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး လူပျိုကြီးဖြစ်သည်။ လူပျိုကြီး ဖြစ်သော်လည်း မိန်းမများစွာကို ပိုင်ဆိုင်သူ ဖြစ်သည်။ အမှုသည်မှ လာဘ်အဖြစ် သမီးမိန်းမပျို ရလျှင်ရ မရ၍ ရှိသည့်မိန်းမက လှလျှင် လာဘ်အဖြစ်ယူတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ပျိုပျိုအိုအို သိပ်မရွေးသည့်သူ ဖြစ်သည်။ ကြားထဲ မတော်တဆ ငတ်နေမည်စိုးသဖြင့် မာဆတ်မှ
ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ခေါ်ခေါ်ထားတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ဝတီမော်မှာ မာဆတ်မှ ခေါ်ထားသူ ဖြစ်သည်။ အများအမြင်တော့ စာရေးမလေး။ စုတ်ချွန်းချွန်းသော ဘာသော နားလည်မည်မဟုတ်သည့် သိုက်ထွန်းအတွက် အပေါက်ပါပြီး ကောင်းကောင်းပြုစုတတ်လျှင် နတ်သမီးလို သဘောထားသူ ဖြစ်သည်။
“ချစ် မစုပ်ခင်လေး ပိုဖီးလ်လာအောင် ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်ပြပါလား” သီရိက ကွင်းထုပေးမလို့ လုပ်ရင်းမှ အသာထကာ ကိုယကို တစ်ပတ်လှည့်သည်။
“အိုးကတော့ တကယ့် စစ်ကိုင်းအိုးပဲ” သူမတင်လုံးကို ကြည့်ရင်း ပြောသည်။
“No No မချွတ်သေးနဲ့ဦး မင်းအိုကြီးနဲ့ ငါ့ဟာကို လာပွတ်ပေးပါဦး” သီရိက ခါးကော့ကာ တောင်နေသဖြင့် တန်းမတ်နေသော သိုကထ်ွန်းလီးကြီးပေါ် တငလ်ုံးဖြင့် ဖိကာ ပွတ်ပေးသည်။ ဒူးပေါ်လက်ထောက်ကာ ဘယ်ညာယိမ်းပေးသည်။ လီးလုံးကြီးက နွေးနေသည်။ တင်လုံးဖြင့် အထက်အောက်လေး ပွတ်ပေးသည်။

“ဟူး.. ဟူး … ရှီး ရှီးးးး”
သူမ လက်ကို သိုက်ထွန်းပေါင်ပေါ်ထောက်ကာ တင်လုံးဖြင့် ဆက်ပွတ်သည်။ သိုက်ထွန်းက သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ဆုတကိုင်ထားသည်။ လီးလုံးက ပိုမာလာသည်။ တင်သားထဲကို တိုးဝင်နေသည်။
“မင်းအိုးနဲ့ကို တချီပြီးလို့ ရတယ်”
သူမက ပြန်ရပ်ကာ မလှည့်ဘဲ ထမီကိုချွတ်ချသည်။ သိုက်ထွန်းက နောက်မှ ကွင်းထုနေသည်။ သူမအင်္ကျီကို ဆက်ချွတ်သည်။ ဘရာလည်း ချွတ်ကာ စပင်ဒါကိုပါ ဆက်ချွတ်လိုက်သည်။ သိုက်ထွန်းက သူမနောက်မှထိုင်ကာ သူမတင်လုံးကို ကိုက်သည်။ လျှာဖြင့် လျက်သည်။ ပေါင်များကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် လိုက်စုပ်နမ်းသည်။ ခါးစပ်အထိ နမ်းတက်သည်။
“အာ့ နာ တယ်”
သိုက်ထွန်းက သူမတင်သားကို ကိုက်သည်။
“စားပစ်ချင်တယ်ကွာ”
သူမ နည်းနည်းလေး ကုန်းပေးသည်။
“အူးးဝူးးးးးးးးးး”
သူမစောက်ပေါက်မှ ဖင်ပေါက်သို့ဆွဲကာ ဖင်ညောင့်ရိုးထိ လျှာကို အပြားလိုက်ထားကာ တောက်လျှောက်လျက်သဖြင့် သူမတစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောများ ဆိမ့်တက်သွားသည်။ သူမဆက်ကုန်းလိုက်သည်။ သိုက်ထွန်းက သူမခြေတစ်ဖက်ကို ခုံပေါ်တင်လိုက်သည်။ သူမက စားပွဲကို တံတောင်ဖြင့်ထောက်ကာ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ သိုက်ထွန်းက သူမစောက်ခေါင်းထဲကို လျှာဖြင့် ထိုးမွှေသည်။
“အာ့…ဝု ဟူးးးးးးး”
သူမတစ်ကိုယ်လုံး မြောက်တက်နေသလို ခံစားရသည်။ သိုက်ထွန်းက သူမစောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းနှစ်ဖက်ကို ဖြဲလိုက်သည်။ ရဲတွတ်နေသော စောက်ပတ်အတွင်းသားကို ချိုမြိန်စွာ လျက်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လျှာကို အလုံးလိုက် ထိုးသွင်းသည်။ မနေ့ညက တစ်ညလုံးနီးပါး အဆွဲခံထားရသဖြင့် အောက်နေသော
စောက်ဖုတ်မှာ အတော်လေးသက်သာသွားသည်။ တစ်ယောက်ယောက်ရဲ့ လီးရာနှင့် လီးအနံ့မပျောက်သေးသော သူမစောက်ဖုတ်ကို တစ်ယောက်ကတော့ မြိန်ယကှ်စွာ လျက်နေသည်။ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းထိုးသွင်းပြီး စောက်ခေါင်းထဲထိုးမွှေသည်။
သီရိက စားပွဲပေါ်ပက်လက် အိပ်ပေးလိုက်သည်။ သကိုထွန်းက သူမပေါင်တစ်ဖက်ကို ထမ်းသည်။ စောက်ပတ်၏ အက်ကြောင်းအစကို လက်ချောင်းဖျားဖြင့် ထိုးဆွသည်။ စောက်စေ့ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဆွဲစုပ်သည်။ “အိုး အူး အား ဝူး”
စောက်စေ့ကို လျှာဖျားဖြင့် ကလိပေးသည်။ လက်နှစ်ချောင်းဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲကို ထိုးမွှေသည်။ ကလော်သည်။ စောက်ပေါက်ကိုလည်း ကလော် စောက်ဖုတ်အက်ကြောင်းကိုလည်း လျှာဖြင့် ထိုးမွှေသည်။ သူမစောက်ဖုတ်ကို ထိုးမွှေထားသော လက်နှစ်ချောင်းကို သူမအား စုပ်ခိုင်းသည်။ သူမစုပ်ပေးလိုက်သည်။ သိုက်ထွန်းက သူမစောက်ဖုတ်ပေါ် တံတွေးများ ထွေးချသည်။ ပြီးနောက် ပြောင်အောင် ပြန်လျက်သည်။

သူမ ကွမျးပွငျပေါျ လေးဘကျထောကျကုနျးလိုကျသညျ။ ပေါငျနှဈဖကျကို စုထားသညျ။ သိုကျထှနျးက သူ့လကျဝါးထဲ တံတှေးထှေးထညျ့ပွီး သူ့လီးကို သုတကျာ သူမစောကျပတျကို လိုးသညျ။ သိုကျထှနျးလီးမှာ
မိနျးမလိုကျစားသူ၏ လီးပီပီ နှဈလုံးထိုးလကျနှိပျဓာတျမီးလောကျကို ကွီးသညျ။
ခုနှဈလကျမလောကျရှညျသညျ။ ထိပျလုံးက ခြှနျမွနသေညျ။ လီးခေါငျးသူမ စောကျဖုတျထဲမွုပျတော့ စူးလို့နသေညျ။ “အု အာာ့..”
လီးအလုံးလိုကျကွီးသူမ စောကျပတျထဲ ဖွညျးညငျးစှာ မွုပျဝငျနသေညျ။ သီရိတဈယောကျ ခါးကို ကော့တကျသှားသညျ။ လီးကို တဈဝကျတှငျ ပွနျထုတျကာ ပွနျထညျ့သညျ။ ဆုံးခါနီးတော့ ပွနျထုတျသညျ။ သိုကျထှနျးနဲ့ သူမ မကွာခဏ အိပျဖူးသညျ။ အိပျတိုငျးလညျး ကြနေပျအောငျ ဆှဲပေးနိုငျစှမျးရှိသူဟု သူမ မှတျခကြျခမြိသညျခညြျး ဖွဈသညျ။ ခုတဈခါ ပွနျသှငျးတော့ ဆုံးလုလုတှငျ ဆောငျ့ထညျ့သညျ။
“အာာာာ့ာ့ာ့”
အဆုံးထိသှငျးပွီး ထပျထပျဆောငျ့သညျ။ လီးက သူမအဖုတျထဲ မွုပျနသေညျ။ တဈကိုယျလုံး ဝငျလို့ရလြှငျ ဝငျမညျ့သူ ဖွဈသညျ။ သူမခေါငျးကို ဘယျညာယမျးကာ ညညျးရသညျ။
“ရှုး တိုးတိုး”
သူမ ပါးစပျကို ပိတကျာ ဆကျညညျးသညျ။ သိုကျထှနျးက သူမခါးကို စုံကိုငျကာ တဒုတျဒုတျ ဆောငျ့သညျ။ စိတျကွိုကျဆောငျ့ပွီးနောကျ သူမနို့ကို လှမျးကိုငျကစားသညျ။ နို့အိမျတဈခုလုံးကို ခြဖေကြျသညျ။
တငျးကစြျနသေော သူမနို့မြားကို ပူပေါငျးကိုငျသလို အတငျးဆုတျကိုငျသညျ။ နို့နှဈလုံးကို ကိုငျပွီးနောကျ သူမခါးစောငျးကို ကိုငျကာ စလိုးတော့သညျ။ အစပိုငျးတော့ သူမလကျထောကျထားနိုငျသောျလညျး နောကျတော့ မထောကျနိုငျတော့ပါ။
သိုကျထှနျးက ကုလားထိုငျတှငျ ထိုငျသညျ။ သူမက လီးထိပျကို စလကြျပေးသညျ။ လီးက သူမစောကျရညျဖွငျ့ စိုလဲ့နသေညျ။ လီးတဈဝကျလောကျထိ သူမစုပျလိုကျသညျ။ ပါးစပျထဲ ရောကျနသေော လီးထိပျကို လြှာဖွငျ့ ကလိသညျ။ လီးအရငျးကို ကိုငျလိုကျသညျ။ လေးငါးခကြျ ကှငျးထုပေးပွီး လီးထိပျကနေ ဖွဲခသြညျ။ လီးထိပျမှ အရခှေံမြားအားလုံး ပွဲကသြှားသောအခါ လီးရဈလေးကို လြှာဖြားဖွငျ့ ရဈပေးသညျ။
“အား ဝူး ကောငျးလိုကျတာ ကလေးရယျ” လီးကွောကွီးမြားကို လြှာဖြားဖွငျ့လိုကျ လကြျသညျ။ လီးအောကျမှ ပငျမကွောကို လကြျပေးသညျ။ နောကျ လီးအလုံးလိုကျ စုပျပေးလိုကျသညျ။ တတျနိုငျသမြှ ငုံသညျ။ သိုကျထှနျးက ဘေးသို့ ဝဲဝဲကသြှားသော သူမဆံနှယျကို ပငျ့သတျတငျပေးသညျ။ သူမက လီးလုံးကွီးကို ပငျ့ကာ လပွှတျနှဈလုံးကို ဆှဲငုံသညျ။ လစေ့သညျ သူမပါးစပျထဲ ဟိုဒီ ပွေးလှှားနသေညျ။ သူမက လပွှတျကို စုပျပေးပွီးနောကျ လီးလုံးကွီးကို ပွနျငုံသညျ။ သိုကျထှနျးက မတျတပျရပျသညျ။ သူမဆံပငျမြားကို ဆုတျကိုငျကာ သူမပါးစပျထဲ လီးကို ထိုးထညျ့သညျ။ သူမကလညျး လကျကို နောကျသို့ ပဈထားပေးသညျ။ သိုကျထှနျးက သူမပါးစပျထဲသို့ လီးကို မရမကထိုးသိပျသညျ။ မဝငျ ဝငျအောငျ ခေါငျးကို ဘယျညာ ယမျးပွီး ထညျ့သညျ။ လီးထိပျက သူမအာခေါငျကို စိုကျကာ လညျခြောငျးထဲသို့ တိုးဝငျနသေညျ။ သူမလညျး နောကျမတှနျ့ဘဲ မရမကဆုံးအောငျ ငုံပေးသညျ။ လီးကို ဆှဲထုတျသညျ။ သိုကျထှနျးက သူမပါးစပျကို လကျဖွငျ့ ထိုးကာ ဖွဲကစားသညျ။ မေးစေ့ကို ခြုပျကိုငျပွီး ပါးစပျထဲ တံတှေး ထှေးထညျ့သညျ။ သူမလညျးလြှာပေါျတံတှေးဖွငျ့ လှညျ့သညျ။ သိုကျထှနျးက သူ့တံတှေးကို နှဈခကြျသုံးခကြျ ထှေးထညျ့ပွီး ပွနျစုပျသညျ။ ပွနျထှေးထညျ့သညျ။ ခေါငျးကိုမော့အောငျကိုငျကာ လီးဖွငျ့ ပါးစောငျကို ထိုးမှှသေညျ။ ပါးစောငျထဲ လီးသိပျထညျ့ထားပွီး သီရ၏ိ ပါးပွငျကို ပုတျသညျ။ ပါးနှဈဖကျလုံး လုပျပွီးနောကျ ပါးစပျကို လိုးသညျ။ သူမပါးစပျကို အစှမျးကုနျ
ဟထားလိုကျသညျ။
သိုကျထှနျးက ကုလားထိုငျတှငျ ပွနျထိုငျသညျ။ သူမက သိုကျထှနျးကို တကျခှလိုကျပွီး လီးကို လကျနောကျပွနျကိုငျက အဖုတျထဲ ထညျ့လိုကျသညျ။ လြှောလြှောရှုရှုဝငျသှားသညျ။ သိုကျထှနျးက သူမအိုးကွီးနှဈလုံးကို ကိုငျကာ ပငျ့တငျလိုကျ ဆှဲခလြိုကျဖွငျ့ လိုးလိုကျ အောကျက ပငျ့လိုးလိုကျ လုပျသညျ။ သူမက ကိုယတျဈစောငျးနပွေီး ငွိမျခံပေးသညျ။ လိုးခကြျမြား မွနျဆနျလာသညျ။ သူမအိုးကွီးကိုတော့ မလှတျတမျးဆုတျကိုငျထားသညျ။ နောကျ သူမကိုယျလုံးကို ဖကျကာ ဖငျညောငျ့ရိုးကိုငျပွီး လိုးသညျ။ သူမညောငျးလာသဖွငျ့ ကိုယျကို တဈဖကျလှညျ့သညျ။ သိုကျထှနျးကတော့ ဆှဲနတော လုံးဝမရပျ။ မွနျလညျး မွနျလာသညျ။ သူမကသာ အောျညညျးနရေသညျ။ လီးက သူမအဖုတျထဲ မွုပျနအေောငျ ဝငျနသေညျ။ သိုကျထှနျးလညျး ညညျးသညျ။ တရှီးရှီးနဲ့ မွညျနသေညျ။ သို့သောျ ပိုမွနျလာသညျ။ နားလညျး မနားပါ။ သူမစောကျဖုတျလညျး တပှကျပှကျမွညျနသေညျ။ တဈခါခါ သိုကထျှနျးက မွနျမွနျဆှဲသညျ။ ထိုအခါ ပိုအောျရသညျ။ သားအိမျပငျ အောငျ့သှားသညျ။ ပုံစံပွောငျးသညျ။ သူမ၏ ခွတေဈဖကျကို ခုံပေါျတငျ၍ လကျကို စားပှဲပေါျထောကျကာ ကုနျးပေးသညျ။ သိုကျထှနျးခကြျခငြျးပငျ ထညျ့သညျ။ လီးကို အစအဆုံးထုတျသှငျးပွီးလိုးသညျ။ သူမခါးကို နိုကထျားသညျ။ သူမစောကျပတျထဲ ဝငျထှကျနသေညျ။ နောကျ သိုကျထှနျးက ပွနျထိုငျသညျ။ သူမက သိုကျထှနျးပေါငျပေါျ ခွတေဈဖကျ ထောကျက အရပျလိုကျ နောကျပွနျသှငျးသညျ။ လကျကို သိုကျထှနျးပခုံး ပွနျဖကျထားသညျ။ သိုကျထှနျးက သူမခါးကို တဈဖကျ ပေါငျကို တဈဖကျကိုငျပွီး မရပျရအောငျ လုပျပေးသညျ။ သကိုထှနျးက ထိုကွားထဲ ကိုယျကိုနညျးနညျးဆှဲလှညျ့ကာ နို့ကို စို့သေးသညျ။
“ရှေ့ပေါကျက ဒီလောကျပဲ” သိုကျထှနျးသညျ သူမကို ထစကော စားပှတှငျ ကုနျးခိုငျးသညျ။ သူမဖငျပေါကျသို့ တံတှေးမြား ထှေးပွီး သိပျထညျ့သညျ။ အကုနျးလိုကျ လိုးလို့ အားရပွီးနောကျ သူမကို စားပှဲပေါျ တဈစောငျးအိပျခိုငျးသညျ။ တစောငျးပွီး ပကျလကျခံရသညျ။ ပေါငျကို ထမျးကာ ဖငျကိုတောကျလြှောကျလိုးသညျ။ အပွီးတှငျ သူမဗိုကျသားပေါျ လီးရညျမြား လှတျခသြညျ။
အားလုံးအပနျးဖွနေားပွီးနောကျ ပွဈမှုတှဲအား ဦးသိုကျထှနျးမှ သူမစတဈထဲသို့ ကူးပေးလိုကျသညျ။ သူမ ဒီနေ့ ဘယျလိုဖွဈဖွဈ အနားယူမှ ရတော့မညျဖွဈသဖွငျ့ အိမျပွနျအနားယူရငျး အမှုကို စနညျးနာလိုကျသညျ။ အမှုသညျ လူသတျမှုဖွဈသညျ။ သတျသူမှာ မိနျးကလေး ဖွဈသညျ။ ခကျသညျက သတျသူက စိတျမနှံ့သူ။ အသတျခံရသူက အသကျ ၃၅ နှဈအရှယျရှိ သနျမာထှားကွိုငျးသော ယောကြျား။ အခနျး (၂)
ရဲစဈခကြျမြားမှ အသတျခံရသူ ရနျနိုငျ၏ သကျသခေံပစ်စညျးမြား စာရငျးကို ဖတျကွညျ့သညျ။ ထိုထဲတှငျ တားဆေးမြား ကှနျဒုံးမြားနှငျ့ ကာမအားဆေးမြား အမြားအပွားပါဝငျသညျ။ အသတျခံရသူ ရနျနိုငျသညျ ဗုဒ်ဓဘာသာ မဟုတျသောျလညျး သူ့ကုမ်ပဏီကို ဗုဒ်ဓဘာသာကုမ်ပဏီ ပုံစံဖှငျ့ထားသညျ။ သကိူုးကှယျသညျ့ ဘာသာမှာ အစ်စလာမျမဈ ဖွဈသညျ။ ထို့နောကျ သူ့အား သတျခဲ့သညျဟု ထှကျဆိုသော စိတျမနှံ့ဟု ယူဆရသညျ့ စုစုခိုငျဆိုသညျ့ ကောငျမလေးကို ထားရာ စိတ်တဇဆေးရုံရှိ အခြုပျခနျးသို့ သူမထှကျခဲ့သညျ။
“စုစုခိုငျနဲ့ တှေ့ခငြျလို့ပါ”
သူနာပွုတဈဦးက သူမကို ခေါျသှားသညျ။
အခနျးတဈနရောတှငျ ငုတတျုတျ ထိုငျနသေော စုစုခိုငျနှငျ့ တှေ့သညျ။ မဖီးမလိမျးဘဲ နနေသေညျ့ပုံဖွငျ့ ပှစိတကျနသေညျ။
“စုစုခိုငျလား၊ ကြှနျမ သီရိပါ၊ စုစုရဲ့ အမှုကို လိုကျပေးမယျ့ ရှေ့နပေါ”
“ဘယျသူငှါးလဲ”
“ကြှနျမက အဲ ဘယျသူမှ မငှါးပါဘူး၊ မိနျးကလေးခငြျး စာနာလို့ လိုကျပေးတာပါ”
“ရှငျတို့ ဒီလိုပဲ ပွောကွတာပါပဲ”
“တကယျပါ”
“သှား………”
သီရိပငျ တောျတောျလနျ့သှားသညျ။ တောျတောျလေးကို ခြော့ခကြျကာ အမှုသှား အမှုလာကို စဈရသညျ။ ကြှနျမနာမညျ စုစုခိုငျ။ ကြှနျမ အခု နာမညျကွီးနတေဲ့ Facebook မှာ အလုပျလုပျတယျ။ ကြှနျမကို အလုပျခနျ့သူက မိုးမိုးလှငျပါ။ သူက ကုမ်ပဏီမနျနဂေငြျး ဒါရိုကျတာရဲ့ စက်ကရတေရေီပါ။ ကြှနျမ အလုပျစစရခငြျးက ဧညျ့ကွိုပါ။ ကြှနျမကွောငျ့ ဧညျ့သညျတှေ အမြားကွီးလာတယျ ဆိုပွီး ရာထူးတနျးတိုးပါတယျ။ တိုးတဲ့နရောက ရုံးခနျးထဲကိုပါ။ ကြှနျမက တကယျမှတျနခေဲ့ပါတယျ။ ဒါပမေယျ့ တကယျတနျး ကြှနျမကို ဆကျဆီ အရံသတို့သမီး အလုပျခံရတာပါ။
ရုံးတငျလိုကျသညျ။ ထိုတှငျ မိုးမိုးလှငျနှငျ့ စန်ဒီဆိုသညျ့ ကောငျမလေးနှဈယောကျ ပါဝငျလာသညျ။
သှေးဆောငျ ဖွားယောငျးမှုဖွငျ့ သူမတို့က ခုနှဈနှဈစီကသြညျ။ စုစုခိုငျက လူသတျမှုဖွငျ့ သုံးနှဈကသြညျ။ စိတျမမှနျသောကွောငျ့ ဟုဖွဈသညျ။ သသှေားသော ရနျနိုငျကိုတော့ သပွေီးနောကျ ဝိဉာဏျကိုခေါျကာ ထောငျ ၁၅ နှဈခသြညျ။ သူတို့ အမှု လမျးကွောကို သခြောစိစဈပွီးနောကျ ထှကျလာသော ဇာတျကွောငျးကို ကှနျပြူတာဖွငျ့ စီခသြညျ။ စာဖတျသူမြား ဖတျလို့ကောငျးအောငျ အနညျးငယျပွောငျးလဲ ရေးသားခွငျးမှ အပ အပိုအလိုမရှိ တဈလုံးမကနြျ ရေးသားလိုကျသညျ။ အခနျး (၃)
ရနျနိုငျသညျ ကားကို ကိုယျတိုငျ မောငျးလာပွီးနောကျ ကားပါတျကငျတှငျ ကားကို နရောတကြ ထိုးကာ ရုံးခနျးထဲ တနျးဝငျလိုကျသညျ။ ရုံးခနျးထဲတှငျ မိမိရှေ့ကွိုရောငျ့နှငျ့နသေော စန်ဒီနှငျ့ မိုးမိုးလှငျက “မငျ်ဂလာပါကိုကို” “မငျ်ဂလာပါမောငျ” ဟု နှုတျဆွကျကသညျ။
ကိုကိုဟု ခေါျသူမှာ ရနျနိုငျထကျ ဆယျနှဈငယျသေးသူ စန်ဒီဖွဈပွီး မောငျဟု ခေါျသူမှာ ရနျနိုငျထကျ ဆယျနှဈကွီးသူ မိုးမိုးလှငျ ဖွဈပါသညျ။ သူမတို့က အားလုံးရှိရငျတော့ ဆရာဟု ခေါျပါသညျ။ ယခုလို
သုံးယောကျတညျး ရှိလြှငျတော့ သူကလညျး မမနဲ့ ခစြျလေးဟု ခေါျပါသညျ။
“ခစြျလေးက ဒီနေ့ ရလေညျ လနျးနပေါလား”
“ကွားထဲ တဈရကျကွီးမြားတောငျ ဝေးရလို့ ကိုကို့မဒီနဲ့ တှေ့ပွီး သူမြားကို မေ့နမှောစိုးလို့ ပွငျလာပေးတာ”
“ဟား ဟား မဒီနဲ့ တှေ့လညျး ဆကျဆီ Love လေးဖွဈတဲ့ မငျးလောကျ ဘယျသကူ့ိုမှ ပိုမခစြျမိပါဘူးကှာ” “အဲဒီစကားနဲ့ပဲ မမကိုလညျး ပွောတာပဲမဟုတျလား၊ ပွီးတော့ မမနဲ့လညျး မခှဲနိုငျ သူမြားနဲ့လညျး မခှဲနိုငျ အိမျက မဒီ့ကိုလညျး မကှာနိုငျ ဟှနျး မသိဘူး မှတျနေ” ရနျနိုငျက လကျဆှဲအိတျကို ခကြာ တဈယောကျတဈဖကျစီ ခါးကိုဖကျပွီး ရငျခှငျထဲပွိုငျတူ ထညျ့ထားလိုကျသညျ။ လှနျခဲ့သော လေးနှဈခနျ့က ရုံးခနျးထဲရောကျလာခဲ့သော စန်ဒီနှငျ့ ယခုစန်ဒီတောျတောျလေးကို ကှာခွားလှပါသညျ။ မွငျပါမြား၍ လှသှားသညျမဟုတျဟု ရနျနိုငျတဈထဈခြ ယုံကွညျပါသညျ။ ပိနျပိနျပါးပါး မှဲခွောကျခွောကျအသားအရနှေငျ့ ဖှေးဖှေးနုနု စိုအိအိ ရဆေေးငါးလို ကိုယျလုံးကိုယျပေါကျ ရှိလာသော တသှေးတမှေးလှနသေော စန်ဒီမှာ သူ့လီးရညျတှေ ဝနလေို့လား သူနဲ့ တညျ့လို့လား မသိ။ မွငျသူတကာ ငေးရလောကျသညျ။ ဘယျလိုလလှှ သူကတော့ ယုတျမာလှသော အဆငျ့အတနျးမရှိသော နညျးမြားဖွငျ့သာ ကာမကို ဆကျဆံသညျ။ တဈယောကျက မိုးမိုးလှငျ။ သူမကတော့ ဆယျနှဈကို တောျတောျလေး စှနျးခဲ့ပွီ ထငျသညျ။ သူမလညျး အလှမပကြျ။ လှဆဲ လှမွဲ။ ကိုယျလုံးကိုယျပေါကျ လှသလို အဖုတျကလညျး လှအောငျ ပွငျမွဲ။ ရှေ့ပေါကျရော နောကျပေါကျပါ လိုးလို့ကောငျးမွဲဖွဈသဖွငျ့ သူ လကျမလှတျနိုငျ ဖွဈရပွနျသညျ။ မိုးမိုးလှငျ စောကျမှေးမြားမှာ အမွဲတမျးပါးလှပျညီညာပွီး သပျသပျရပျရပျရှိသညျ။
“မငျးလညျး ကိုယျ့အမှေးကိုယျ အဲလို ပွငျတတျအောငျ ကငြျ့ထား”
စောကျမှေးမြား နညျးနညျးကွမျးစပွုလာပွီ ဖွဈသော စန်ဒီကို သူ ခဏခဏမှာရသညျ။
“အမှေးက အဓိကလား အပေါကျက အဓိကလားလို့”
ကလေးပီပီ စိတျကောကျခငြျသညျ။
“အမှေးပွငျထားတော့ ကလေးရယျ သူတို့က မငျးဟာလေးကို တသသဖွဈပွီး ဆန်ဒ အမွဲဖွညျ့ပေးခငြျအောငျပေါ့” မိုးမိုးလှငျက ဝငျပွောသညျ။
“ဟှနျး သူတို့ကောငျးဖို့အရေးကို အမှေးပါ ပွငျပေးရဦးမယျတဲ့ ဟှနျး စိတျတိုလိုကတျာ” သူက စန်ဒီခါးကိုဖကျကာ တငျလုံးကို ပှတျဆငျးရငျး တဈခါက စကားမြားကို ပွနျသတိရမိသဖွငျ့ ပွုံးမိသညျ။ နောကျ သူမ၏ ထူထဲလှသော အောကျနှုတျခမျးကို ဖိနမျးပေးမိသညျ။ ပွှတျခနဲ မွညျအောငျ နမျးသညျ။ သူ့နရော ကိုယျ့နရော ဝငျထိုငျကွသညျ။ မိုးမိုးလှငျက ညာဘကျစားပှဲ။ စန်ဒီက ဘယျဘကျစားပှဲနှငျ့ သူက အလယျစားပှဲတှငျ ထိုငျလိုကျသညျ။
“ကိုကိုက အိမျဖောျမလေးကိုလညျး ခွတေောျတငျသေးတယျဆို”
“ညညျးဘယျက ကွားခဲ့တာလဲ”
“မမ ပွောတာ”
“အမျ ဘယျကကွားတာတုနျး”
ရနျနိုငျက မိုးမိုးလှငျဘကျ လှညျ့မေးသညျ။
“စောကျကောငျမပါကှာ စားခိုငျးတဲ့ဆေး မစားလို့ ပေါျကုနျတာ၊ တောျသေးတာပေါ့၊ သူ့ကယိုဝနျရအောငျ ဖကြျခခြိုငျးပွီး တခွားပို့လိုကျနိုငျလို့”
“တောျတောျ ကွောကျစရာပဲနောျ၊ ကိုယျဝနျက ဘယျနှဈလလဲ”
“သုံးလတညျးပါကှာ”
မိုးမိုးလှငျရော စန်ဒီပါ ရနျနိုငျ၏ လူမဆနျမှုကို တောျတောျလေး လနျ့သှားသညျ။ ဘယျလိုမှ မရှောငျနိုငျသော ကံကွမ်မာက ရနျနိုငျ၏ ကာမခစြျသူအဖွဈ ဘာကွောငျ့ သူမတို့ကို ဆှဲထညျ့ခဲ့မှနျးမသိ။ သူ ဆကျဆံစခေငြျသလို ဆကျဆံပေးခဲ့လို့လား မသိ။ ရနျနိုငျက တောျတောျ သဘောကောငျးပါသညျ။
“ငါလညျး နညျးနညျးလှနျလှနျကြူးကြူး ဆကျဆံလိုကျမိတယျ”
ခိုငျစိုးလငျး။
ဟုတျသညျ။ အိမျဖောျမနာမညျကိုက တငျတငျစီးစီး။ သို့သောျ အိမျဖောျမ ပီသစှာ တဈနေ့ နညျးနညျးစီခိုးနသေညျ။ သူ့ အခနျးကို ရှငျးခိုငျးစဉျ အိပျယာအောကျ ထားထားသော ငှထေုတျမှ တဈခြို့တဈဝကျကို ဆှဲ၍ ရငျကွားထဲ ထိုးထညျ့သညျကို သူနဲ့ ပကျပငျးမိသညျ။ “ဘာလုပျတာလဲ”
ခိုငျစိုးလငျး ကွောငျတောငျတောငျလေး ရပျနသေညျ။ မိနျးမဖွဈသူလညျး မရှိ။ ထမငျးခကြျ အဒေါျက ပွနျပွီ။ မာလီက ခွံထဲမှာ။ သညျတော့… ခိုငျစိုးလငျးက အကုနျခြှတျပွီး ရပျနသေညျ။ စောကျဖုတျ အခွအေနေ တဈခကြျကွညျ့လိုကျသညျ။ လိုးလို့ကောငျးမညျ့ ပုံမဟုတျပါ။ အသားညိုပွီး စောကျဖုတျက မညျးနသေညျ။ သေးတော့ သေးသေးလေး
ဖွဈသညျ။ မကြျစိမှိတျလိုးရငျတော့ ကောငျးခငြျကောငျးမညျ့ပုံ။ မကြျနှာကွညျ့ပွနျတော့ နဖူးက ကဉြျးသညျ့အထဲ အကွောက တှနျ့လိုကျသေးသညျ။ ပါးရိုးကလြညျး မလှ။ နှုတျခမျးက စုတျခြှနျးခြှနျး။ အလကားရမညျ့ကိစ်စ ဖွဈသဖွငျ့ တောမီးကို ခြှေးထှကျအောငျ လှုံလိုကျဦးမညျ။ သူ့ခါးပတျကို ဖွုတျခါ လီးကို ဖောျလိုကျသညျ။ ခိုငျစိုးလငျးကို ဒူးထောကျခိုငျးသညျ။ နို့တဈလုံးကို ဆုတျကိုငျကာ နောကျကြောကို ခါးပတျကွိုးခေါကျဖွငျ့ တဈခကြျရိုကသျညျ။
“ဖွနျး”
“အ”
နို့နောကျတဈလုံးကိုငျပွီး ကြောကို ခါးပတျခေါကျဖွငျ့ နောကျတဈခကြျရိုကျသညျ။ သူနို့ကို အကွောငျးမဲ့ ကိုငျနသေညျ မဟုတျ။ ခုထိ စိတျမလာသေးသဖွငျ့ ကိုငျနခွေငျး ဖွဈသညျ။ စောကျကောငျမက စောကျရုပျစောကျရညျကို တဈစကျမှ မရှိ။ တိတဆိတျသော ကိုယျ့အခနျးထဲ နှဈယောကျသား ကိုယျ့စိတျကွိုကျလုပျပိုငျခှငျ့ ရှိသညျ့အတိုငျးအတာထကျ လှနျနသေညျ့တိုငျ လီးက မတောငျ။
တောျတောျစိတျတိုလာသညျ။
“ငါ့ဟာကို ငုံလိုကျ၊ လပွှတျပါ အကုနျငုံ” ခိုငျစိုးလငျးက အပွဈရှိသူ ပီပီ ခိုငျးသမြှ လုပျသညျ။ လောလောဆယျတော့ သူမငုံနိုငျပါမညျ။ ငပဲကွီးက ဘာမှမှ မထဘဲကိုး။ တောျတောျ ကကြသျရယေုတျမ။ လတံရော လပွှတျပါငုံထားသညျ့ ခိုငျစိုးလငျးခေါငျးကို ခြုပျကိုငျထားပွီး ကြောပွငျကို ခါးပတျဖွငျ့ ရိုကျကစားသညျ။
“ဖွတျ ဖွတျ ဖွတျ ဖွတျ” နညျးနညျးဖွဈဖွဈ မြားမြားဖွဈဖွဈ စောကျကောငျမခိုငျစိုးလငျးက နာသဖွငျ့ အောျသညျ။ သို့သောျ အောျလို့မရ။ ကိုယျ့လီးကွီးတဈခြောငျးလုံးနှငျ့အတူ လပွှတျပါ ငုံထားရသညျ မဟုတျလား။ ခိုငျစိုးလငျးပါးစပျထဲရောကျနသေော ကိုယျ့လီးက ခုမှနညျးနညျး လှုပျလှုပျရှရှဖွဈလာသညျ။
ခိုငျစိုးလငျးမှာလညျး မနကျစာမစားရသေးဘဲ ရှိစဉျ လီးကွီးကို ငုံထားနရေသဖွငျ့ စိတျလညျးညဈ၊ ငိုလညျးငို၊
နာလညျးနာဖွဈလာသညျ။ ငိုသံသဲ့သဲ့ကွားတော့ သူစိတျနညျးနညျးကွှလာသညျ။ ခိုငျစိုးလငျးမှာ တဖွညျးဖွညျးကွီးလာသော လီးကွောငျ့ လပွှတျကို ငုံလို့မရ ဖွဈသှားသညျ။
“စောကျကောငျမ ရသောမခိုနဲ့ အကုနျပွနျငုံစမျး”
ကြောပွငျကို နညျးနညျးပွငျးပွငျးလေး ရိုကျလိုကျသညျ။ ငိုသသဲံ့သဲ့လေး ထှကျလာသညျ။ သို့သောျ လီးကို မရမကငုံသောျလညျး ဘယျလိုမှ လပွှတျကို ငုံလို့မရဖွဈနသေညျ။ သူ့ဟာက နညျးနညျးနောနောမှ မဟုတျတာ။ သို့သောျ ကွောကျနသေူကို ဖွဲခွောကျကွသညျမှာ ဓမ်မတာမဟုတျလား။
“ပိုနာခငြျနလေား၊ ရအောငျငုံ”
ခိုငျစိုးလငျးသညျ သူမအပွဈနဲ့ သူမမို့ သူ့ပေါငျကို ဆုတျကိုငျက အာခေါငျစိုကျနသေော သူ့လီးထိပျကို ဂရုမစိုကျအားဘဲ ကွောကျကွောကျနဲ့ လပွှတျကို ရအောငျငုံသညျ။ လတံက အာခေါငျကို စိုကျဝငျနမှေနျး သူသိသညျ။ ခိုငျစိုးလငျးမှာ တအှတျအှတျနဲ့ အနျသညျ။ မကြျနှာတှငျ မကြျရညျမြား နှာရညျမြား လြှာရညျမြားနှငျ့ရှှဲနသေညျ။ ခိုငျစိုးလငျး မနနေိုငျတော့သဖွငျ့ ရုတျတရကျနောကျဆုတျကာ အသကျကို ခပျပွငျးပွငျးရှုသညျ။ သူက ခါးပတျကွိုးဖွငျ့ လညျပငျးကို ဆှဲယူလိုကျသညျ။ ခိုငျစိုးလငျးက
လကျအုပျခြီလိုကျသညျ။ သူက လညျပငျးမှ ဆှဲကာ ပေါငျကွားသို့ လီးပွနျစုပျရနျ ဆှဲယူလိုကျခွငျးဖွဈသဖွငျ့ လကျအုပျက သူ့လီးတညျ့တညျ့ ဖွဈနသေညျ။
“ဒီမှာ ခိုငျစိုးလငျး မငျးလို စောကျဆငျ့မရှိတဲ့ စောကျကောငျမကို ငါလီ့းစုပျခိုငျးရတာ ငါ့လီး ဘယျလောကျ သနတယျထငျလဲ၊ ငါ့လီးကို နငျစုပျခှငျ့ရတာ ကံကောငျးတယျမှတျ”
“ရှှတျ ရှှတျ ဟငျ့ ဟငျ့”
ခိုငျစိုးလငျးက သလီူ့းကို လကျအုပျခြီရငျး ငိုနသေညျ။
“ခိုငျစိုးလငျး”
“ရှငျ”
“စောကျကောငျမ”
“အဲ အဲလိုတော့ မခေါျပါနဲ့ရှငျ”
“အောငျမာ စောကျကောငျမက ရာရာစစ၊ နငျ့လို ဟာမကို ငါက တကျဆောငျ့တယျဆိုရငျ ငါသိက်ခာကတြယျ ဒီတော့ ငါ အေးဆေးအိပျနမေယျ အပေါျကနေ ဆောငျ့ခြ နားလညျလား”
“မ မလုပျပါနဲ့ ကိုကွီးရယျ နော တောငျးပနျပါတယျ”
“မထူးပါဘူး၊ ပထမဆုံးအခြီတော့ ပါးစပျနဲ့ ပွီးလိုကျတာပဲ ကောငျးတယျ၊ ပါးစပျဟ” သူက ပွောရငျးဆိုရငျး ခိုငျစိုးလငျးမေးစေ့ကို ဆှဲသညျ။ ခိုငျစိုးလငျးမကြျနှာမှာ ကွောကျ၍ရော မကြျရညျမြားတံတှေးမြားကွောငျ့ရော တောျတောျရုပျဆိုးနပေါသညျ။ နဂိုရျကမှ ရုပျဆိုးရတဲ့အထဲ ဟု သူတှေးမိသညျ။ ခိုငျစိုးလငျး ပါးစပျကို မသိမသာဟပေးသညျ။
“ကယြျကယြျဟ လြှာထုတျ”
လြှာကို မရဲတရဲ ထုတျပေးသညျ။ သူက ပါးစပျထဲ တံတှေးမြားထှေးထညျ့သညျ။
“ငါ့ တံတှေးကို အရငျမွိုလိုကျ”
“အှတျ ဝေါ့”
ခိုငျစိုးလငျးပထမတော့ ထိနျးကာ မွိုခသြေးသညျ။ နောကျတော့ မရ။ အနျသညျ။ သို့သောျ သူမလကျဝါးပေါျ အနျခခြွငျး ဖွဈသဖွငျ့ တံတှေးမြား လကျဝါးတှငျ ပွညျ့နသေညျ။
“ပွနျထညျ့”
ခိုငျစိုးလငျးမှာ ကွောကျကွောကျဖွငျ့ တံတှေးကို ပွနျမွိုခသြညျ။ သူ ခိုငျစိုးလငျးလကျကို
နောကျပွနျခညြျလိုကျသညျ။ ဒူးထောကျထားခိုငျးပွီး ပါးစပျကို ဟခိုငျးထားသညျ။ သူခေါငျးကိုငျကာ ပါးစပျထဲ လီးကို ထိုးထညျ့လိုကျသညျ။
လီးရညျမြား ပါးစပျထဲ ထညျ့လိုကျသောျလညျး ပွနျထှေးထုတျသဖွငျ့ ရငျတဈဝိုကျဖှေးဖှေးဖွူအောငျ
ပကြေံနသေော ခိုငျစိုးလငျး၏ စောကျဖုတျကို သူခွမေနဲ့ ထိုးသညျ။
“နောကျနေ့ နငျ့စောကျဖုတျကို သခြောဆေးထား သှား”
မကြျနှာကို ခွဖေဝါးနဲ့ တော့လိုကျတော့ ခိုငျစိုးလငျး ဘေးတိုကျလဲကသြှားသညျ။ နောကျမှ သတိရကာ
နောကျပွနျခညြျထားသော ကွိုးကို ဖွုတျပေးလိုကျသညျ။ ခိုငျစိုးလငျး ကုနျးရုနျးထကာ အဝတျမြားကောကျယူသညျ။ ထမီကို သူမ နငျးထားလိုကျသညျ။ ခိုငျစိုးလငျးဆှဲသညျ။ မရ။ ထို့ကွောငျ့ သူ့ကိုမော့ကွညျ့သညျ။
“သှား ရသှေားခြိုး မွနျမွနျခြိုး နငျ့ကို ဒီတိုငျးထားလို့ မဖွဈဘူး” ရနျနိုငျခဏစောငျ့နတေော့ ထမီအနှမျး အငျ်ကြီအနှမျးနဲ့ ခိုငျစိုးလငျး ရောကျလာသညျ။ အလှပွငျမထားဘဲ ပကတိအတိုငျးဆိုတော့ လိုးခငြျစိတျ နညျးနညျးပေါကျသှားသညျ။ သို့နှငျ့ …
“အ… ဟုတျ ဟတုျလို့လားဟငျ”
“ဟုတျတာပေါ့ကှာ သိပျဟုတျတာပေါ့ ငါက ဖငျခရြတာကို Carzy ဖွဈတဲ့ကောငျ” ခိုငျစိုးလငျးမှာ အဖုတျအလိုးခံရမညျထငျသောျလညျး ဖငျကို စလိုးခံရသဖွငျ့ အောငျ့သှားလောကျသညျ။ သို့သောျ သူကလညျး ခနြျထားလေ့ရှိသူ မဟုတျ။ လီးရညျကိုတော့ ပါးစပျထဲ အကုနျသှငျးသညျ။
အစပိုငျးတော့ ခိုငျစိုးလငျး ရှံသောျလညျး နောကျပိုငျး စောကျကောငျမခိုငျစိုးလငျးက ပါးစပျနဲ့ဘဲ ဇာတျသိမျးခိုငျးတော့သညျ။ သူလညျး အကွိုကျတှေ့ကာ နှုံးကသြှားလောကျအောငျကို ခဏခဏဆှဲဆှဲပေးလိုကျသညျ။
“စောကျကောငျမ”
“ရှငျ”
“ဖူးကား လာကွညျ့၊ ငါ့လီးပေါျ ဖငျနဲ့ ထိုငျဆောငျ့စမျး”
ခိုငျစိုးလငျးက ထမီခြှတျကာ ဖူးကားကွညျ့ရငျး သလီူ့းပေါျ ဖငျနဲ့ဆောငျ့ခသြညျ။ သူက ဆေးလိပျဖှာရငျး ဖူးကားကွညျ့ရငျး မွနျမွနျဆောငျ့ကှာ ဟု လောလောပေးသညျ။ ခိုငျစိုးလငျးမှာ
တောျတောျဟိုကျသှားသညျအထိ ဆောငျ့သညျ။
“မောရငျ ထိုငျစုပျ”
ခိုငျစိုးလငျးက ကှတတနဲ့ ထိုငျခကြာ လီးကို စုပျသညျ။ “ထှကျတော့မယျ ထှကျတော့မယျ ဟူး ဟူး”
ခိုငျစိုးလငျးက ထိပျကို ငုံထားကာ လကျဖွငျ့ ကှငျးထုသညျ။ လီးရညျမြား ပါးစပျထဲ တဗွဈဗွဈဝငျသညျ။
“ပွစမျး”
ခိုငျစိုးလငျးက လီးရညျပွညျ့နသေော သူ့ပါးစပျကို ဟပွသညျ။
“နငျ ရုပျမလှသလောကျ စုပျအားလညျး ညံ့တယျ၊ င့ါတံတှေးတှေ ထညျ့ပေးဦးမယျ”
သူက တံတှေးလေးငါးခကြျ ထှေးထညျ့ပေးသညျ။ ပလုပျကငြျးဆိုသဖွငျ့ ခိုငျစိုးလငျး ပလုပျကငြျးသညျ။ မွိုခဆြိုသဖွငျ့ ခိုငျစိုးလငျး မွိုခသြညျ။
“ငါလညျး လရညျတှကေို သိပျမသှငျးဖွဈဘဲနဲ့ ဘယျကနေ ဘယျလို ကယိုဝနျရသှားမှနျး မသိဘူး၊ အဲဒါ မနညျးဖကြျခိုငျးလိုကျရတယျလေ”
ရနျနိုငျက မိုးမိုးလှငျနှငျ့ စန်ဒီကို ခိုငျစိုးလငျးနှငျ့အကွောငျး ရှငျးပွသညျ။ “စန်ဒီ…”
“ရှငျကိုကို”
“မငျးရဲ့ နှုတျခမျးအိအိထှေးထှေး အရသာနဲ့ မငျးလြှာရဲ့ နူးအိတဲ့ အရသာလေးကို ငါ့လီးက ဆာနပွေီ လာပွီးပွုစုပေးလိုကျပါဦး” ရနျနိုငျက သူ့ထိုငျခုံကို အလယျသို့ ဘီးလှိမျ့သှားသညျ။ စန်ဒီက ထလာကာ သူ့ပေါငျကွားထဲ ဝငျထိုငျသညျ။ ဘောငျးဘီဇဈကို ဖွုတျကာ လီးကိုဆှဲထုတျလိုကျသညျ။ ပွီးတော့ လွကျဖငျ့ အသာလေး ဆုတျကိုငျပေးရာ လီးက ထလာသညျ။ အောကျနှုတျခမျး အိအိဖွငျ့ လီးထိပျကို ဖိလကိုတော့ ဆိမျ့နသေညျ။ လီးအောကျပိုငျး အကွောကွီးကို လြှာဖြားဖွငျ့ လကြျလိုကျတော့ “ဝူး” ဟု ရနျနိုငျက ညညျးသညျ။
“မိုးမိုးလှငျ”
“ရှငျ မောငျ”
“မရဲ့ ဟိုဇာတျလမျးကို ပွောပွပါလား”
“ဘယျဇာတျလမျးတုနျး”
“ဟို ကလေးအဖနေဲ့လေ”
“ဟငျ သူမြားရဲ့ အတိတျဆိုးကွီးကို ပွောခငြျပါဘူး”
“ပွောပါ၊ တကယျ့အဖွဈအပကြျဆိုတော့ နားထောငျရတာ ပိုဖီးလျဖွဈတယျ၊ အငျတာနကျပေါျ ဖတတျဲ့ ဝတ်ထုကို နားထောငျရတာ လုပျဇာတျမှနျးသိတော့ ဖီးလျမလာဘူး။ လုပျစမျးပါ”
“အရငျလကလညျး ပွောရသေးတယျနောျ”
“အငျး၊ ခုတလော အသဈကို လိုးခငြျစိတျပေါျနတော၊ အဲဒီလို ဇာတျလမျးလေးနဲ့ ဖွသေိမျ့နရေတာ”
“ဟှနျ့…”
မိုးမိုးလှငျက အတိတျမှ သူမဖွဈရပျကို ပွောပွသညျ။ အခနျး (၄)
“သားလေးကော”
“သားလေး နမေကောငျးဘူးဆရာမ၊ အခနျးထဲ သိပျထားတယျ၊ ဝငျကွညျ့သှားပါဦး”
“ဟငျ ဟုတျလား” မိုးမိုးလှငျက ဘုမသိ ဘမသိ ကလေးငယျ အခနျးထဲသို့ ဝငျလိုကျသညျ။ ကလေးကို စာသငျပေးရငျး သံယောဇဉျတှယျမိသညျ။ ကိုရူပကတော့ သူ့ခှငျထဲ ရောကျလာသော မိုးမိုးလှငျ၏ တငျလုံးကို ကွညျ့ရငျး အခနျးထဲ ရောကျအောငျ တောျတောျလေး စောငျ့ရသညျ။ တကယျလညျး ကလေးက နမေကောငျးပါ။ သို့သောျ ဘှားအဖွေဈသူက စိတျမခဖြွဈကာ လာခေါျသှားသညျ။ ကလေးက မိတဆိုးလေးမို့ သူ မပွုစုတတျမှာကို စိုးရိမျကာ ခေါျသှားခွငျး ဖွဈသညျ။ ကလေးက သုံးနှဈဆိုတော့ တောျတောျငယျသညျ။ မိနျးမဆုံးတော့ အိမျနီးခငြျးလညျးဖွဈ နဂိုရျလညျး ခငျရငျးစှဲရှိသမို့ မိုးမိုးလှငျက ကလေးကို လာထိုငျးပေးရငျး စာလေးသငျပေးသညျ။ ကလေးကို ငဲ့ညာပွီး နောကျမိနျးမ မယူခဲ့သောျလညျး ကွာတော့ ဟိုဟာကို ဆာလာသညျ။ မိုးမိုးလှငျကလညျး တဈနေ့ထကျတဈနေ့ ဝတလျာသညျ့ အဝတျအစားမြားက စိနျခေါျနသေလို ဖွဈနသေညျ။
“ကလေးက ဘယျမှာလဲဟငျ”
ရူပ အခနျးတံခါးပိတျပွီး Lock ခလြိုကျတော့ မိုးမိုးလှငျက သဘောပေါကျလိုကျသညျ။
“ရှငျ မယုတျမာနဲ့နောျ”
မိုးမိုးလှငျ မကြျနှာက ကြားရဲမ မကြျနှာသှငျ ခကြျခငြျးပွောငျးသှားသညျ။ ကြားရဲမလညျး ကြားရဲထီးနဲ့တှေ့လြှငျ ရှုံးရမညျ မလှဲပဲ မဟုတျလား။
“လှတျနောျ လှတျ”
သူဖကျကာ နမျးတော့ မိုးမိုးလှငျ ရုနျးသညျ။ ခါးကို ပှေ့ထားကာ ပါးကို တရတှျှရှှတျနမျးသညျ။ မိုးမိုးလှငျ ရှောငျသောျလညျး မရ။ တငျနှဈလုံးကို ကွုံးကိုငျဆုတျကာ ပငျ့ထားတော့ သူမ အငျ့ခနဲကို ဖွဈသှားသညျ။ သူမလညျတိုငျကို ကိုကျထားလိုကျသညျ့ပုံမှာ သူမဘယျလိုလုပျလုပျ မရရအောငျ ကာမကို ယူတော့မညျမှနျး သခြောသှားစသေညျ။
“ကိုရူပ”
“………..”
ရူပ ဘာမှ မပွောဘဲ တငျနှဈလုံးကို ဆုတျကာ ပငျ့သညျ။
“ကိုရူပ”
“…………”
“ကြှနျမ ကြှနျမ ရှငျ့ဆန်ဒကို လိုကျလြောပေးပါ့မယျ လှတျပါရှငျ လှတျ လှတျပါနောျ” မရပါ။ ရူပ မလှတျပါ။ သူမကိုယလျုံးကို ဆှဲယူကာ ကုတငျပေါျပဈအိပျသညျ။ ဆိုဖာမြားက အိခနဲ ကိုယျထဲ မွုပျဝငျသှားသညျ။ ရုနျးရငျးဆနျခတျ အနအေထားထဲမှ ရူပက ထမီကို အတငျးဆှဲခြှတျသညျ။ သူမက ထမီကို မွဲအောငျ ဝတျထားသဖွငျ့ တောျတောျခြှတျရခကျသညျ။
“ဖွညျးဖွညျးခြှတျပါ”
အတငျးဆှဲခြှတျသဖွငျ့ တောျတောျနာသညျ။ အငျ်ကြီကိုပငျ့ပွနျသညျ။ ဘရာက အခိုငျအမာမို့ နို့ကို ကိုငျမရ
ဖွဈပွနျသညျ။ ရူပက အတငျးဆှဲပငျ့သဖွငျ့ နို့လညျး တောျတောျနာသညျ။
“ဖယျပါ၊ ရှငျ့စိတျတိုငျးကြ နပေေးပါ့မယျ”
မရပါ။ ရူပက သူကယိုတိုငျလုပျရမှ ကြနေပျဟနျရှိပါသညျ။ ဘရာကို အတငျးဆှဲခြှတျသညျ။
နို့တဈလုံးပေါျတော့ အတငျးကိုငျသညျ။ တောျတောျဆိုးသညျ့လူ။ စို့သညျ။ ပေါငျကွားကို ဆှဲပှတျသညျ။ ယောကြျားတဈယောကျ၏ အပွုအစုကို မခံဖူးသော မိုးမိုးလှငျမှာ ကွမျးတမျးသော အပွုအမူမြားအောကျ တိမျးမှောကျနပွေီ ဖွဈသောျလညျး ဤအထာကို ရူပက မသိ။ သူသိသညျက ဤအပြိုမခြောခြောလေးထံမှ ကာမကို ခကျခဲစှာ ရယူမှ ရမညျဟုသာ သိထားသညျ။
မိုးမိုးလှငျ။
အပွငျအဆငျကွောငျ့ မဟုတျလညျး သူမဝတျပုံစားပုံက တောျတောျအခြိုးကသြညျ။ ရငျနဲ့တငျက ပွညျ့ပွညျ့ကပြျကပြျမို့ မွငျတှေ့လိုကျတိုငျး အသညျးယားစသေညျ။ ယနေ့ သူမက ထမီအနကျရောငျတှငျ စိနျပှငျ့လို အပှငျ့သေးသေးလေးမြား ပါသော ပှငျ့ရိုကျထမီဝတျလာသညျ။ အငျ်ကြီက အတှငျးအငျ်ကြီအနကျဖွဈပွီး အပွငျမှ အဖွူရောငျ အငျ်ကြီလေး ဖုံးဝတျလာသညျ။ ခုတော့ အငျ်ကြီမြား မရှိတော့။ ဘရာအနကျရောငျနှငျ့ အတှငျးခံအနကျရောငျလေးသာ တဈကိုယျလုံးတှငျ ကနြျသညျ။ အရေးထဲ ရူပက သူ့ပုဆိုးသူခြှတျရာတှငျ လှှဲနသေေးသညျ။ အထကျသို့ခြှတျပွီးကာမှ အဆငျမပွသေဖွငျ့
အောကျသို့ဆှဲခြှတျခရြသညျ။ ထိုအခြိနျ သူမရုနျးထလိုကျလြှငျ ရသောျလညျး သူမဟနျဆောငျသာ ရုနျးသညျ။ သူမအတှငျးခံကို တဈဝကျလောကျခြှတျပွီး အပေါျမှ တကျခှသညျ။
“ပွှတျ” “အှတျ”
သူမ တောျတောျအောငျ့သှားသညျ။ တောျသေးသညျ။ ခုနကတညျးက သူမစိတျလာကာ
စောကျရညျမြားစိုနသေောကွောငျ့ ရှောရှောရှုရှုဝငျသှားသညျ။ လူပြိုမဟုတျတော့လညျး အပေါကျကိုတော့ တညျ့အောငျ ထိုးနိုငျသညျလေ။ မိုးမိုးလှငျမှာ အပြိုလညျးဖွဈ ပထမအကွိမျလညျးဖွဈသော ထိုကိစ်စကို ပွီးသှားသညျ့တိုငျ စောကျဖုတျနာသညျကလှှဲ၍ ဘာမှ ကောငျးကောငျး မခံစားလိုကျရ။ တဈခုပဲ
ကောငျးကောငျးသိသညျ။ သူမ တောျတောျလေးကို အောျရသညျ။
လိုးလို့ပွီးသညျ့နောကျ တောျတောျနဲ့ မထဘဲ သူမပေါျ မှောကျအိပျနသေော ရူပကို သူမတှနျးထုတျသညျ။
“ဖောကျ” သူမစောကျဖုတျတှငျ စိမျထားသော လီးက ကြှတျထှကျသှားသညျ။ ရူပက ခုမှ ကမနျးကတနျးထသညျ။ မိုးမိုးလှငျက သူမအဝတျကို ကောကျကာ ပွနျဝတျသညျ။ ရူပမှ ဘာစကားမှ မစသဖွငျ့ သူမလညျး ဘာမှ မပွောဘဲ ထှကျလာခဲ့သညျ။ ပေါငျကွားထဲတော့ အောငျ့လကြျ။ ဟနျဆောငျကာ အိမျပွနျခဲ့သညျ။ ရကေို အဝခြိုးပဈသညျ။
“မငျးလာရဲသေးသားပဲ”
နောကျတဈနေ့ သူမရောကျသှားတော့ ရူပက ဆီးကွိုပွောသညျ့စကား။ ပါးနားတှေ လိမျ့ရိုကျပဈခငြျစိတျကို
ပေါကျသှားသောျလညျး သူမဟနျဆောငျလိုကျသညျ။
“ပတျဝနျးကငြျက ဘာလဲ ဘာကွောငျ့လဲ ဆိုတာကို အထငျမခံနိုငျဘူး၊ အမေးမခံနိုငျဘူး”
“ကိုယျ့ကို ခစြျလို့ မဟုတျဘူးလား”
“ဝေးသေး ရှငျ့လို အူကွောငျကွောငျကို စိတျကူးထဲတောငျ မထညျ့ဘူး၊ မိနျးမ ဘယျလို ရသလဲကို စဉျးစားလို့ကို မရဘူး” မိုးမိုးလှငျက ဆှပေးသလို ရူပရဲ့ ယောကြျားမာနကို ထိခိုကျလပွေီ။ ရူပ မခိုးမခနျ့လေးပွုံးလိုကျသညျ။ ထိုအပွုံးအောကျတှငျ…
ရူပက မိုးမိုးလှငျကိုယျလုံးကို ပှေ့ခြီလိုကသျညျ။ သူမလကျထဲမှ ပိုကျဆံအိတျကို ယကူာ
နရောတကထြားလိုကျသညျ။ အငျ်ကြီကို စခြှတျသညျ။ နားသယျစမြားကို မထိတထိနမျးသညျ။ နှုတျခမျးခငြျးနီးနီးကပျကပျထားကာ လကျကို နောကျပို့၍ ဘရာကွိုးကို ဖွုတျသညျ။ မိုးမိုးလှငျက နမျးမညျထငျသောလညျး မနမျးသဖွငျ့ မိုးမိုးလှငျ နရေခကျသှားသညျ။ နို့နှဈလုံးကို ပှတျသညျ။ နောကျ လညျတိုငျမြားကို နမျးသညျ။ သူမ မော့တကျသှားသညျ။ နို့ကို အပေါျယံသာ ပှတျသညျ။ သူမနားရှကျဝနျးကငြျကိုနမျးနသေဖွငျ့ သူမက လှညျ့နမျးသောျလညျး ရူပက ရှောငျကာ နမျးသညျ။ မိုးမိုးလှငျ ဖီးပိုတကျလာသညျ။ ပေါငျပေါျတငျထားသော သူမလကျကို ဆှဲယူပွီးရူပက လီးကို ကိုငျခိုငျးသညျ။ သူမက လကျပွနျကိုငျပေးသညျ။ သူမနို့နှဈလုံးကို ဆှဲယူပွီး စို့သညျ။ သူမခေါငျးကို သိမျးဖကျကာ နှုတျခမျးခငြျးစုပျသညျ။
ရူပက သူမကို ပေါငျကွားထဲထညျ့ကာ နောကျမှ ဖကျသညျ။ နို့နှဈလုံးကို ပွိုငျကစားသညျ။ သူမကော့နသေညျ။ မိုးမိုးလှငျက ရူပရငျခှငျထဲကို မှီလိုကျသညျ။ ထမီကိုပငျ့လိုကျသညျ။
“ဒီနေ့တော့ လိမ်မောျရောငျလေးနဲ့ လှလှနျးတယျ” သူမ ထမီရောငျကို ပွောခငြျးဖွဈသညျ။ သူမအတှငျးခံကို အဖွူရောငျ ဝတျထားသညျ။ နောကျမှဖကျကာ အတှငျးခံထဲ လကျနှိုကျသညျ။ အဖုတျကို လကျခြောငျးမြားဖွငျ့ ပှတျသညျ။ နောကျမှ ပခုံးကို နမျးသညျ။ သူမ ပွနျနမျးခငြျသောျလညျး နမျးမရ ဖွဈနသေညျ။ သူမ ပိုဖီးလျတကျလာသညျ။ လကျခလယျဖွငျ့ စောကျစေ့ကို ဆတျဆတျလေး ကုတျသညျ။ နို့ကလိုညျး ကိုငျဆုတျထားသညျ။ ခုတော့ သူမမောရပွီ။ သူမမကြျနှာကို ဆှဲမော့ကာ နှုတျခမျးခငြျးစုပျသညျ။ စောကျစေ့ကို ကလိနခွေငျးကွောငျ့ ဖီးလျပိုလာသညျ။ သူမကို လှဲအိပျစသေညျ။ ပေါငျတဈဖကျကို မခြီကာ အတှငျးခံမခြှတျသေးဘဲ နှုတျခမျးဖွငျ့ စောကျစေ့ကို စုပျသညျ။
နို့ကိုလညျး လှမျးကိုငျထားသညျ။ သူမလေးဖကျထောကျသညျ။ အဖုတျကို မပွတျနှိုကျသညျ။
သူမထမီရော အတှငျးခံပါ အကုနျခြှတျသညျ။ စောကျပတျထဲ လကျခလယျသှငျးကာ တဆတျဆတျနှငျ့ ထိုးသညျ။ သူမ တဆတျဆတတျုနျနသေညျ။ စောကျဖုတျထဲ လကျခလယျက အကုနျဝငျသညျ မဟုတျဘဲ တဈဆဈကြောျကြောျမြှ သှငျးကာ ကလောျနခွေငျး ဖွဈသညျ။ အောကျမှ စောကျစေ့ကို ကောျတကျပွီး အပေါျမှ နှုတျခမျးဖွငျ့ စုပျကာ တဈဖကျဖွငျ့ နို့ကို ပှတျခြသေညျ။ ကိုရူပက သူမစောကျစေ့ကို စုပျရငျး အငျ်ကြီကိုခြှတျသညျ။ သူမခွမြေားက ကိုရူပကြောကို ပှတျမိသညျ။ သူမဖငျပေါကျမှ အပေါျသို့ လကြျတကျသညျ။ သူမ စိတျမထိနျးနိုငျအောငျ ဖွဈရသညျ။ သူမခေါငျးကို ခါယမျးကာ ညညျးနရေသညျ။ “ကွိုကျလား” “အငျး အငျး” သူမညညျးကာ အဖွပေေးရသညျ။ သူမခေါငျးကို မထူကာ နှုတျခမျးခငြျး စုပျသညျ။ နောကျ အဖုတျကို ပွနျစုပျသညျ။ သူမပေါငျနှဈဖကျကို အထကျသို့ပငျ့ကာ ကားအောငျ ဖိထားပွီး စောကျခေါငျးထဲကို လြှာနဲ့ ထိုးထညျ့ရာ မိုးမိုးလှငျမှာ မူးမိုကျနအေောငျ ခံစားရ၏။ သူမတငျလုံးကိုလညျး နရောစုံအောငျ နမျးလသေညျ။ စောကျစေ့ကို နှုတျခမျးဖွငျ့ ဆှဲနမျးလရော မိုးမိုးလှငျမှာ ကော့၍ နေ၏။ ရူပက ပေါငျတဈဖကျကို ထမျး၍ စောကျဖုတျကို စုတျသညျ။ သူမက လကျနောကျပွနျထောကျကာ တလောကလုံး မှောငျကနြတေော့၏။
မကြျလုံးမြား မဖှငျ့နိုငျပါ။ နှုတျခမျးလညျး မပိတျနိုငျပါ။ ရူပမကြျနှာပေါျ ခှထိုငျရငျးက သူမမှာ
တှနျ့လိမျနသေညျ။ ကော့တကျနသေညျ။ ရူပက ဘေးတှငျ ထိုငျကာ သူမအဖုတျကို နှိုကျကစားသညျ။ တဈဖကျက နို့ကိုငျပွီး ဖိထားသညျ။ သို့သောျ သူမကော့တကျနရေသညျ။
နှုတျခမျးခငြျးစုပျပွီး ကိုရူပက သူမခေါငျးကို အောကျသို့တှနျးခတြော့ လီးစုပျခိုငျးမှနျး သူမသိလိုကျသညျ။ သူမ တဈခါမှ လီးမစုပျဖူးပါ။ အလိုးပငျ မနေ့က တဈခါသာ ခံရဖူးသညျ။ ကွားဖူးရုံပဲ ကွားဖူးသော ကိစ်စ။ ကွားဖူးတာတောငျ သူငယျခငြျးထဲမှ တဈယောကျက ထိုကိစ်စအားသနျပွီး ကွိုကျကုနျးလိုကျလုပျသဖွငျ့ ဘယျဘဲက ဘယျလို စသဖွငျ့ ပွောပွီး ဘယျလိုပုံစံစသဖွငျ့ ပွောပွဖူးသောကွောငျ့သာ ကွားဖူးခွငျးဖွဈသညျ။ သို့သောျ မသငျဘဲ တတျသညျ့ ကိစ်စမြားထဲတှငျ ဤကိစ်စလညျး ပါဝငျသမို့ မိုးမိုးလှငျတဈယောကျ မတျနသေော လီးအရငျးကိုကိုငျကာ ငုံခလြိုကျသညျ။ နှာခေါငျးသို့ ဘာအနံ့မှနျးမသိ တိုးဝငျလာသညျ။ လြှာတှငျလညျး ငံသလလို အရသာ ခံစားရသညျ။ သို့သောျ မရှံမိပါ။ “မငျးက ဒါကွောငျ့ ငါ့ကို အူကွောငျကွောငျလို့ ပွောတာကိုး”
သူမကို ကြှမျးကငြျပွီးသားဟု ရူပထငျသညျလေ။ ရပါတယျ။ ကိစ်စမရှိ။ ရူပက သူမတငျလုံးကို ဆှဲလိုကျသညျ။ သူမ၏ တငျလုံးမြားကို စိတျကွိုကျကိုငျကာ ဖွဲလိုကျ ပူးလိုကျလုပျသညျ။ သူမကတော့ လီးကိုသာ တှငျတှငျစုပျပေးသညျ။
ရူပက ပကျလကျအိပျနသေော မိုးမိုးလှငျ၏ ဒူးကို ကှေးကာ မှကျေအိပျပွီး သှငျးထညျ့လိုကျသညျ။ လီးက မလှဲမခြောျ ဝငျသှားသညျ။ မိုးမိုးလှငျမှာ အဆာလှနျနပွေီ ဖွဈသဖွငျ့ နာရကောငျးမှနျး မသိ။ သို့သောျ ညညျးတော့ တောျတောျလေး ညညျးမိသညျ။ နာလို့ ညညျးခွငျး မဟုတျဘဲ ကောငျးလို့ ညညျးခွငျးဖွဈသညျ။
ရူပက သူမကို ဆှဲထူသညျ။ ပွီးတော့ နောကျကို မှီခသြညျ။ သူမက အပေါျက ဖွဈသှားသညျ။ ဒူးတုတျအခှလိုကျဖွဈသှားသညျ။ ကုတငျခေါငျးရငျး ဘားတနျးကို ဆုတျကိုငျလကိုသညျ။ ရူပက သူမတငျနှဈလုံးကို ဆုတျကိုငျပွီး ပငျ့တငျလိုကျ ဆှဲခလြိုကျ လုပျသညျ။ လီးက ဖွညျးညငျးစှာ သူမစောကျဖုတျထဲ ဝငျလိုကျ ထှကျလိုကျဖွဈနသေညျ။ တငျလုံးကို ပငျ့တငျလိုကျလြှငျ သူမနို့က အပေါျရောကျသှားသဖွငျ့ ရူပက အသငျ့စို့သညျ။ “အားလညျး မရဘူး ညောငျးလညျး ညောငျးလာပွီ”
တကယျ အားမရပါ။ သူမတငျလုံးကို ဖွညျးဖွညျးခငြျး ပငျ့တငျသညျ။ ဆှဲခသြညျ။ လီးလုံးက စောကျဖုတျထဲ ဖွညျးဖွညျးခငြျး ဝငျထှကျသညျ။ “ကိုယျတိုငျ ဆောငျ့ခလြေ” သူမက ရူပပခုံးကိုကိုငျကာ ဆောငျ့ခသြညျ။ ရူပကော့ထားပေးသောျလညျး အားမရ။ ရူပက သူမနို့သီးဖြားကို ပှတျခြနေသေညျ။ သူမက အဆာလှနျနေ၍လား မသိ။ အားမရသလို ဖွဈနသေညျ။ သူမ တိတျဆိတျစှာ
ဆောငျ့ခနြသေညျကို ရူပက ခကြျခငြျးသဘောပေါကျသညျ။
မှနျတငျခုံပေါျ သူမပေါငျတဈဖကျ တငျသညျ။ သူမမကြျနှာကို ဘေးတဈစောငျး တှနျးကပျထားသညျ။ သူမစောကျဖုတျ ဘယျလို နမေညျနညျး။ ရူပက တငျတဈခွမျးကို တှနျးကာ သှငျးထညျ့သညျ။ စောကျပတျလမျးကွောငျး၏ ဘေးသားမြားကို လီးက တောကျလြှောကျထိုးဝငျသဖွငျ့ တဈကိုယျလုံး ကဉြျထှကျသှားသညျ။ ရူပမှ လကျတဈဖကျဖွငျ့ သူမလညျပငျးကို ခြုပျထားသညျ။ သူမပါးပွငျမှာ
မှနျတှငျကပျနသေညျ။ ဖတြျခနဲ သူမရုပျကို လှမျးမွငျမွငျနရေသညျ။ တောျတောျနာသဖွငျ့ ရှုံ့မဲ့နသေညျ့ပုံစံ။ “အ………………”
လေးငါးခကြျလောကျ ဇောငျးကို ထိုးသဖွငျ့ သူမ တောျတောျကို အောျညညျးမိသညျ။ နောကျ ခပျသှကျသှကျပငျ လိုးသညျ။ ခုမှ အာသာနညျးနညျးပွလောသလို ရှိလာသညျ။ သူမခပျတိုးတိုးညညျးသညျ။ ညညျးသံတိုးသဖွငျ့ ရူပက အားကုနျ လိုးသညျ။
“အား ဟား အား ဟား အှနျး ဟား အိုး ဟား”
“ဝူး ရှီး ဝူး ရှီး”
သညျတဈကွိမျတော့ သူမတကယျ အံကို ကွိတျထားရသညျ။ တောျတောျကွာလာပွီ မဟုတျလား။ စောကျဖုတျလညျး ပူလာလပွေီ။ ရူပက ခါးစောငျးကို ကိုငျကာ တောကျလြှောကျလိုးသညျ။
မိုးမိုးလှငျ ဇကျပုလောကျအောငျ နာသညျ့ ခံနညျးမြိုးဖွငျ့ နောကျတဈကွိမျပွောငျးသညျ။ ရူပက
ခုံတှငျထိုငျသညျ။ သူမက နောကျပွနျဖကျကာ ကိုယျ့ဟာထဲ ကိုယျတိုငျ ပွနျကိုငျသှငျးပွီး ဆောငျ့ခရြသညျ။ ရူပက သူမ ဗိုကျသားကို တဈဖကျ ပေါငျတဈဖကျကို တဈဖကျ ပှေ့ထားသညျ။ အခကြျကအြောငျ
ဆောငျ့စသေညျ။ ခွတေဈဖကျက ရူပပေါငျပေါျ တငျထားသညျ။ ခွနှေဈဖကျတငျလိုကျသညျ။ မိုးမိုးလှငျသညျ
ရူပ၏ ပေါငျနှဈဖကျပေါျ တကထိုငျကာ ဆောငျ့ကွောငျ့ထိုငျလြှကျ ဆောငျ့ခသြညျ။ ဆောငျ့ခရြငျး သူမထိနျးထားသညျ့ကွားက သူမစောကျရညျထှကျသညျ။ အခနျး (၅) တကယျတမျး စောကျရညျထှကျနသေူမှာ အမှုသညျမြား ဖွဈကွသော မိုးမိုးလှငျ၊ စုမွတျနှငျ့ စန်ဒီတို့၏ ထှကျဆိုခကြျကို ကှနျပြူတာဖွငျ့ မှတျတမျးတငျနသေော ရှေ့နမေလေး သီရိဖွဈသညျ။ တဈခကြျ တဈခကြျ သူမစာရိုကျမှားသညျ။ မကြျလုံးမြား ပွာဝနေသေညျ မဟုတျပါလား။ “ဒီနေ့တော့ ဒီလောကျပါပဲနောျ၊ မနကျဖနျမှ ဆကျပွောကွတာပေါ့” မိုးမိုးလှငျက ဟုတျကဲ့ဟု ခေါငျးညိတျကာ တတိသှားသညျ။ ရဲသားနှဈယောကျက မိုးမိုးလှငျနှငျ့ စန်ဒီကို လကျထိပျခတျကာ ခေါျသှားသညျ။ သီရိက ကှနျပြူတာကို Shutting down လုပျသညျ။ အခနျးထဲတှငျ ရဲတဈယောကျ ကနြျနသေညျ။ ထိုရဲက သူမအငျ်ကြီပါးပါးလေးကို နောကျမှ လီးဖွငျ့လာထောကျသညျ။ ထို့နောကျ သူမနို့အစုံကို လာကိုငျသညျ။ သူမကလညျး ဖီးလျကအပွညျ့မို့ ငွိမျနလေိုကျသညျ။ ရဲသားက သူမနို့ကို အတငျးဆုတျကိုငျကာ အထကျအောကျ ပှတျသညျ။ တစလျုံးက အထကျ တဈလုံးကအောကျ ပှတျသညျ။ သူမ၏ ရှေ့နဝေတျစုံမှာ နဂိုရျက အပေါျဆုံးကွယျသီးတဈလုံးသာ တပျထားသညျမို့ အလိုလို ပွုတျထှကျသှားသညျ။ အတှငျးအငျ်ကြီကွယျသီးကိုတော့ ရဲသားက ဖွုတျလိုကျသညျ။ ဘရာကွိုးကို ပခုံးမှ ဆှဲခသြညျ။ သူမနို့ကို ပှတျခြသေညျ။ သူမနှုတျခမျးကို ငုံ့စုပျသဖွငျ့ သူမလညျး ပွနျစုပျသညျ။ သူမကို ဆှဲထူသဖွငျ့ သူမထလိုကျသညျ။ စားပှဲပေါျသို့ သူမလကျထောကျလိုကျသညျ။ သူမ၏ ထမီကို ခြှတျခသြညျ။ တငျနှဈလုံးကို တဈဆုပျကိုငျကာ အထကျအောကျ တဈလုံးစီဆှဲပှတျသညျ။
ရဲသားက သူမကို ရုတျတရကျ နောကျသို့ဆှဲလှညျ့သညျ။ သူမ ဒူးတုတျထိုငျခလြိုကျသညျနှငျ့ လီးကွီးက သူမမကြျနှာတှငျ တနျးမတျနသေညျ။ သူမလညျး တနျးခနဲ ငုံပဈသညျ။ သူမ ဆာနပွေီ။ ပါးပွငျတှငျလညျး လီးတနျဖွငျ့ ပုတျကစားသညျ။ နောကျ လီးတဈဝကျလောကျထိ ငုံကာ ပါးစပျဖွငျ့ ကှငျးထုပေးသညျ။
“ကိုသိနျးကလညျး စားစရာရှိတော့ တဈယောကျတညျး ခိုးစားတယျ”
ခုနက ရဲသားနှဈယောကျ ရောကျလာသညျ။
“အဲလို မဟုတျပါဘူး၊ ကိုထှေးနဲ ကိုလငျး လာလေ၊ အတူတူ ဝစေားမြှစားပေါ့” “ရှေ့နကွေီးက လှယျပါ့မလား”
“လှယျလား မလှယျလားတော့ အခွအေနကေိုပဲ ကွညျ့လိုကျလေ”
“ပါးစပျနဲ့စုပျပေးတာကွီးက ငါခံနိုငျပါ့မလား၊ ထှကျသှားမယျထငျတယျ”
“ငါလညျး ရမလားလို့စမျးကွညျ့တာ သူက တကယျစုပျတော့ ငါတောငျ နညျးနညျးအားနာသှားတယျ၊
ကောငျးလညျး ကောငျးတော့ ငွိမျနလေိုကျတယျ၊ မထှကျအောငျတော့ ထိနျးပေါ့ကှာ” သီရိခမြာ လီးစုပျပေးရငျး လီးအစုပျမခံဖူးသူနဲ့ လာတှေ့နသေဖွငျ့ Roll အောကျသလို ခံစားရသညျ။ သို့သောျ ဘေးတဈဖကျစီတှငျ လီးကိုယျစီ လာထိုးပေးကွသဖွငျ့ သူမကိုငျပေးကာ ကှငျးထုပေးသညျ။ ကိုထှေးဆိုသူက အသားမညျးသညျ။ လီးက နကျပွောငျပွီး ရှညျမြောမြောဖွဈနသေညျ။ နီဂရိုးလီးကို ပွေးမွငျမိသညျ။ ကိုလငျးကလညျး လူပိနျသလောကျ လီးကွီးသညျ။ သူက အသားလတျသညျ။ လီးကတော့ ညိုသညျ။ ထိပျပွဲနသေောျလညျး မရဲဘဲ ညိုသလိုလို ဖွဈနသေညျ။ ကွီးသညျကတော့ အတောျကွီးသညျ။ ကိုသိနျးကတော့ နညျးနညျးဝသဖွငျ့ လီးက သိပျမကွီးပါ။ သုံးယောကျထဲမှာ ကိုသိနျးလီးက အငယျဆုံး
ဖွဈသညျ။
ကိုထှေးလီးကို လီးထိပျတှငျ လြှာဖွငျ့ ဝိုငျးကာ လကြျပေးသညျ။ ကိုထှေးက လီးအစုပျမခံရဖူးသူ ပီပီ တှနျ့သှားသညျ။ သူမက လီးထိပျကို အကုနျငုံကာ ပါးစပျထဲတှငျ လြှာဖွငျ့ လီးထိပျကို ကစားပေးသညျ။ “အလှလေးရယျ နှမွောလညျး နှမွောတယျ၊ မငျးဘဝနဲ့ မထကိုတနျဘူးကှာ၊ အိမျက ဟာမနဲ့ နရောခငြျး လှဲထားခငြျလိုကျတာကှာ၊ နေ့တိုငျး ဒီလိုလေး နှဈပါးသှားနရေရငျ … ဟူး မိုကလိုကျတာ ဇိမျပဲ ဒါပမေယျ့ အိမျက မိနျးမကတော့ ကိုယျကခစြျလို့ ယူထားတာဆိုတော့ ဒီလို မလုပျခိုငျးရကျပါဘူး”
“တလောကတော့ မငျးမိနျးမ အရငျရညျးစားဟောငျးနဲ့ တှဲနတောကို ငါမိနျးမက တှေ့လိုကျတယျတဲ့ အဲဒါ မငျးကိုလညျး ငါပွောပွီးသားပါ”
ကိုထှေးစကားကို ကိုသိနျးက ဝငျထောကျသညျ။
“အိုး ဖွဈရဲ ဖွဈကွညျ့လိုကျလေ၊ နှဈလောငျးပွိုငျ လူသတျမှု ဖွဈသှားမှာပေါ့၊ ကွားကွားခငြျးတုနျးကလညျး ငါရိုကျလိုကျ ပွီးသားပါ၊ မိနျးမတှကေ အရိုးကှဲမှ အသညျးစှဲတယျ ထငျပါတယျကှာ၊ ငါရိုကျလိုကျတာ နညျးနညျးလှနျသှားလား မသိဘူး တဈပတျတောငျ ဖြားယူသှားတယျ၊ ဒါပမေယျ့ ငါက မလြှော့ဘူးဟေ့ကောငျ၊
နောကျတဈခါ ကွားရငျ ဒီထကျဆိုးစရေမယျလို့ ပွောထားတယျ” “ကိုယျ့မိနျးမကတြော့ မဖောကျပွနျနဲ့တဲ့၊ ကိုယျကတြော့”
ကိုလငျးက ဝငျပွောသညျ။ “ငါက ဘာလုပျနလေို့လဲ” “မငျးအခု ဘာလုပျနတောလဲ” တဈယောကျနဲ့ တဈယောကျ အပွနျအလှနျပွောနကွေသညျ။ ပွောရငျး ကိုလငျးက သူမခေါငျးကို ဆှဲလှညျ့သညျ။ သူမလညျး ကွားနရေသညျမြားကို မကွားခငြျယောငျဆောငျကာ ကိုလငျးလီးကို စုပျပေးလိုကျသညျ။ သညျကွားထဲက သူတို့ ပွောသညျ့စကားမြားက သူမ ဘယျအဆငျ့ရောကျသှားသညျ မသိ။ ကွညျ့ပါဦး။
“ဟ ဒီကောငျမက ဆာလို့ ငါတို့ဆီ လာဖွဲခံနတော၊ သူ့ဆန်ဒကို ငါတို့ မဖွညျ့ဆညျးပေးရငျ ငါတို့က လူမှုရေး နားမလညျရာ ကမြှပေါ့ကှ”
ထိုသို့ဖွငျ့ ရှေ့နမေလေး သီရိသညျ လူမှုရေးနားလညျသော ရဲသားသုံးယောကျ၏ အပွုအစုကို ကောငျးမှနျပွညျ့ဝစှာ ခံယူပေးလိုကျသညျ။ သူမက တပွိုငျတညျး အလိုးခံခငြျသညျ။ တဈယောကျက စောကျဖုတျ၊ တဈယောကျက ဖငျ၊ တဈယောကျက ပါးစပျ စသဖွငျ့ ခံခငြျသောျလညျး ရဲသားငအူမြားက တဈယောကျစီ တကျလိုးကာ လီးရညျကို အဖုတျထဲ ထညျ့ထညျ့ခဲ့ကွသညျ။
ယနေ့တော့ ရုံးတကျရနျမလို ရဲစခနျးသို့သှား၍ တရားခံမြား၏ ထှကျဆိုခကြျမြားကို ဝတ်ထုသဖှယျရေးရနျသာ ယူရမညျဖွဈ၍ အပွငျသို့ Shoping Centre ထှကျသကဲ့သို့ သီရိတဈယောကျ ပွငျဆငျခဲ့သညျ။ အပွငျရောကျလာမှ သူမကို သူမသတိထားမိသညျမှာ ခရမျးပွာရောငျဖွဈနသေဖွငျ့ ရဲမနှေငျ့ပငျ
တူနသေေးတော့သညျ။ စကဒျနဲ့လညျးဖွဈတော့ ပိုဆိုးသှားသညျ။ သို့သောျ အရေးမကွီး။ သို့နှငျ့ ရဲစခနျးကို
ရောကျလာခဲ့သညျ။
“အားတော့ နာပါတယျခငျဗြာ၊ ဒီနေ့ အထကျက ရောကျမှာမို့လို့ ဘယျအမှုသညျနဲ့မှ မတှေ့ရဘူးတဲ့ခငျဗြ” သူမ မနေ့က တှေ့ခဲ့သော ရဲသားမြား မဟုတျ။ ဂြူတီပွောငျးသှားပွီထငျ့။ “ဗိုလျကွီးကတော့ ရှေ့နမေလေးလာရငျ သူရုံးခနျးထဲ လာဖို့ မှာထားပါတယျခငျဗြ” သီရိ တောျတောျစိတျညဈသှားသညျ။ ရဲတှကေ တောျတောျအရဈရှညျသညျ။ သညျကနေ့ အမှုစဈပွီးနောကျ မနေ့ညလို ဖွဈခဲ့ပါက ဘယျလိုလုပျပဈမညျဟု စိတျကူးထားသမြှ သဲရကြေ ဖွဈခဲ့ရသညျ။ ရောကျဖူးနကေမြို့ ဗိုလျကွီးအခနျးထဲသို့ တနျးဝငျသှားလိုကျသညျ။ ဘယျရဲဘောျကမှလညျး မစဈသညျကိုတော့ နညျးနညျး အံ့အားသငျ့မိသညျ။ ခါတိုငျးဆို ဘာကိစ်စလဲဆိုပွီး လကွေောတောျတောျရှညျသညျ မဟုတျပါလား။ ခုလို မမေးတော့လညျး ကောငျးပါသညျ။
“ဟငျ မနကျစောစောစီးစီး အရကျဝိုငျး”
ဗိုလျကွီးနဲ့အတူ အခွားသူမ မသိသော ဗိုလျနှဈယောကျကို တှေ့ရသညျ။ ဘေးတှငျတော့ ရဲမသေုံးယောကျမှ အရကျငဲ့ပေးနသေညျ။ “ရှေ့နမေလေးဆိုတာ သလူား”
တဈယောကျက မေးတော့ ဗိုလျကွီးက ဖွသေညျ။ ဗိုလျကွီးနာမညျမှာ တောကျထှနျးဖွဈသညျ။
“ဟုတျတယျ သူပဲ၊ ကဲ ရှေ့နမေလေး သီရိ မငျးရဲ့ သတငျးကတော့ ငါတို့ စခနျးတဈခုလုံးမှှေးနတောပဲ၊ ဒါက ဗိုလျမှူးသောျကတဲ့။ ဒါက စခနျးမှူးထူးစိနျ၊ သတိူု့က ဒီစခနျးကို လာစဈဆေးတာ၊ ဧညျ့ခံစရာက ရာထူးတကျခငြျတဲ့ ရဲမသေုံးယောကျနဲ့ စခနျးထဲကို အမှုသညျလာစဈတဲ့ မငျးရယျပဲရှိတော့…” စခနျးမှူးထူးစိနျက သူမကို ခွစေခေါငျးဆုံးကွညျ့သညျ။
“ကိုယျလုံးကိုယျဖနျကတော့ မသေနျးနုတို့ ကိုယျလုံးမြိုးပဲ၊ ဒီလိုမိနျးမမြိုး ငါနဲ့ မရတာပဲ စိတျနာသဟေ့”
“ဟာ ဆရာကလညျး ကိုယျ့မိနျးမ မဟုတျလညျး ဆရာ့စိတျကွိုကျတှခေညြျး ရနတောပါပဲ”
“အေးကှာ မငျးလို တပညျ့မြိုးတှေ ရှိတော့ ဆရာအဆငျပွတေယျ၊ မငျးရာထူးတကျစရေပါမယျ”
သောျကဆိုသူက ရဲမတေဈယောကျ၏ တငျကို ပှတျနသေညျ။ သီရိက ရဲမမေကြျခှကျကို တဈခကြျကွညျ့တော့
ပွညျ့ဖူးဖွဈနသေညျ။ အောျ အပွငျတှငျ တောျတောျမောကျမာသညျ့ ရဲမကေ အခုတော့လညျး အဆိပျမရှိ
ဖွဈနရှောသညျ။ သောျက ဆိုသူကလညျး ကိုငျခကြျပွငျးလောကျသညျ။ ပွညျ့ဖူးမှာ တှနျ့ကာ မကြျနှာညိုးညိုးသှားသညျ။ ဖီးတော့တကျမှာပေါ့လေ။ နောကျတဈယောကျကွညျ့တော့ ပိုပိုဆိုသညျ့ ရဲမေ။ ပိုပိုကို ဗိုလျကွီးတောကျထှနျးက ပေါငျမှ သိမျးဖကျထားသညျ။ တောကျထှနျးက သူ၏ အနီးကပျထားသဖွငျ့ နို့ကို ဆှဲဆှဲစုပျသညျ။ ပိုပိုကလညျး စို့ခကြျကောငျးသော ဗိုလျတောကျထှနျး၏ ပါးကို ပှတျသပျနသေညျ။ ရဲမတေဈယောကျမှာ ရှှနျးလဲ့ဖွဈသညျ။ သူမကိုတော့ ထူးစိနျက ပေါငျပေါျတငျဖကျထားသညျ။
“ကောငျမလေးက လေးယောကျဖွဈနတေော့ တဈယောကျကို နားခိုငျးလိုကျရမလား ဆရာ”
“အိုး နိုး ကိုယျကတော့ နညျးတောငျ နညျးနသေေးတယျ”
“ဟုတျလားဆရာ”
“အေး… အရငျ ဣန်ဒွရှေငျတညျးခိုရိပျသာကို စဈဆေးတုနျးကဆို ကိုယျတို့က သုံးယောကျ ကောငျမလေးက ရှဈယောကျတောငျကှ၊ အဲတုနျးကတောငျ စိတျထဲနညျးသေးတယျလို့ ထငျနတော၊ ခု ဒီလေးယောကျတညျးဆို ဝပါ့မလားလို့ တှေးနတောကှ”
“ဟုတျလားဆရာ ဖွညျ့ပေးရဦးမလား ဟငျ”
“အဲလို သိတတျတာကိုပဲ ကြေးဇူးတငျလှပါပွီကှာ၊ ဒီတဈယောကျတညျးနဲ့တငျ မငျးကို
တောျတောျကြေးဇူးတငျတာပါ”
စခနျးမှူးက ဘာမှ မခြှတျရသေးသော အနအေထားမှ နို့ရှိရာကို တဈခကြျလကြျတကျလိုွကျပီး ပွောသညျ။
“အဲတုနျးက အဖွဈအပကြျကိုတောငျ ပွနျသတိရလာတယျဗြာ” ဗိုလျမှူးက ဝငျပွောခွငျးဖွဈသညျ။
“အှနျး အငျး”
ဗိုလျမှူးက ပွညျ့ဖူး၏ တငျနှဈလုံးကွားထဲ လကျခြောငျးမြားသှငျးကာ စောကျဖုတျကို လှမျးနှိုကျသညျ။ ဗိုလျကွီးက သားရတေမြားမြားကသြညျ။
တောကျထှနျး၊ သောျက နှငျ့ ထူးစိနျတို့ တဈယောကျမကြျနှာ တဈယောကျကွညျ့ကွသညျ။ သီရိ၊ ပွညျ့ဖူး၊ ပိုပိုနှငျ့ ရှှနျးလဲ့တို့လညျး ကိုယျ့အဖုတျရှေ့ရေး ကိုယျစီတှေးကာ ရငျခုနျကွသညျ။
တဈယောကျတဈလှညျ့စီဖကျကွ လှဲကွရငျး နောကျဆုံး ထူးစိနျဆိုသူက သီရိနှငျ့ ရှှနျးလဲ့ကို တဈဖကျစီရပျခိုငျးကာ ဖကျထားသညျ။ သောျကက ပွညျ့ဖူးကို ဖကျထားသညျ။ တောကျထှနျးက ပိုပိုကို ဖကျထားသညျ။ ထူးစိနျက ရှှနျးလဲ့ကိုယျကို နောကျသို့လှညျ့စသေညျ။ ရှှနျးလဲ့က အသာလှညျ့လိုကျသညျ။ အနီတှငျ အမညျးစငျးလိုငျးမြားပါသော ပါတိတျထမီကို ဝတဆျငျထားသညျ။
“နညျးနညျးလေး ကုနျးပေးပါဦး” ရှှနျးလဲ့က အသာကုနျးလိုကျသညျ။ ထူးစိနျက ရှှနျးလဲ့တငျကို ပှတျသပျသညျ။ “နညျးနညျးတော့ အိနပွေီ၊ စခနျးထဲမှာတငျ မငျးဘယျနှဈယောကျကို ပေးလိုကျရပွီလဲ” “ဟုတျ… နညျးနညျးပါးပါး ပါရှငျ့”
“ပွောပွနိုငျမလား” “ဟငျ့ ဟငျ့အငျး”
“ဟား ဟား ဟား မငျးတို့ မိနျးကလေးတှကေ ဘယျလောကျခံရခံရ ခံပဈလိုကျမယျ၊ ပွောတော့ မပွောနိုငျဘူး၊ ဆိုတာ မြားတယျ၊ ဒါပမေယျ့ တလောတုနျးက ငါရယျ သောျကရယျ အဲဒီ တညျးခိုခနျးရှိတဲ့ နယျပိုငျ သိနျးဦးရယျကို တညျးခိုခနျးပိုငျရှငျ ဆကျသပူဇောျတဲ့ မိနျးကလေး ခုနှဈယောကျ မိနျးကလေး ခုနှဈယောကျဆိုတာထကျ ကြောငျးသူ ခုနှဈယောကျနှငျ့ တညျးခိုခနျးပိုငျရှငျ နုနုမကေတော့ သူ့တို့ ဖွဈအငျလေးကို ပွောပွကွတယျ၊ လိုးခငြျတဲ့ ကောငျမလေးကို တကျလိုးလိုကျ၊ သတိူု့ရဲ့ သနားစရာ အားကစြရာ ကောငျးတဲ့ ဇာတျလမျးလေးကို နားထောငျလိုကျနဲ့ သုံးရကျ သုံးညလုံးလုံး တကယျ့ ငရဲခနျးထဲက သုခဘုံပဲကှ သိလား”
“ပွော ပွောပွကွညျ့ပါလားဗြာ၊ စိတျကူးလေး ယဉျကွညျ့ရလဲအောငျ”
“ပွောပါ ကြှနျမ စာတှေ ဘာတှေ ရေးပါတယျ၊ သူတို့ ဖွဈရပျလေးကို ဝတ်ထုလေး ဘာလေး ရေးရအောငျ” သီရိက ဝငျပွောသညျ။ “သောျက ဘယျလိုလဲ”
“စားမွုံပွနျရတာပေါ့ဗြာ၊ ခငျဗြားပွောဗြာ၊ခငျဗြားက အပွောကောငျးတယျ”
“ခငျဗြားတော့ မွှောကျနပွေနျပွီ၊ ပွောပါ့မယျဗြာ၊ ကြုပျကလညျး ပွောခငြျနတောပါ၊ မှားတဲ့အခါ လိုတဲ့အခါ ခငျဗြား ဖွညျ့ပွောဦးဗြ” အခနျး(၆) ငရဲခနျးသှား သုခဘုံသားမြား
ထူးစိနျကို သူ့တပညျ့မြားက ကှယျရာတှငျ ဘူးစိနျဟု ခေါျကွသညျ။ သူက တမငျယူတာလား၊
တာဝနျကလြာတာလား ဘယျသူမှ မသိသော ကိစ်စကတော့ဖွငျ့ “ပွညျ့တနျဆာ နိုငျနငျးရေး” လုပျငနျးမြားတှငျ သူက ထိပျဆုံးမှ တာဝနျကသြညျ။
“ကြှနျမ မိနျးမပကြျ မဟုတျဘူး၊ ရှငျတို့ လှတျ”
“ဘယျမိနျးမပကြျမှ ကြှနျမ မိနျးမပကြျပါ၊ ကြှနျမကို ဖမျးပါလို့ မပွောဘူးကှ”
“လှတျနောျ မဟတုျဘူးလို့ ကြှနျမ ဘယျနှဈခါ ပွောရမလဲ၊ ကြှနျမမှာ ယောကြျားရှိတယျ၊ ကလေးရှိတယျ၊ လှတျ”
“မငျးတို့ဟာမတှေ ကလိမျစေ့ ငွမျးဆငျတော့ အတောျကြှမျးတယျ ဟုတျလား” အသကျ ၂၈ နှဈခနျ့ရှိ အရပျအမောငျး ကောငျးကောငျးနှငျ့ အမြိုးသမီးတဈဦးသညျ စကျဘီးကို ခြိနျးကွိုးငုံ့ပွငျနစေဉျ ရဲမြားက ဖမျးလိုကျခွငျး ဖွဈသညျ။ အတနျတနျ ငွငျးသညျ့ကွားမှ ရဲစခနျးသို့ ပါသှားခဲ့ရသသညျ။
“အမညျ——- နီနီဝငျး”
“အသကျ ——— ၃၂”
“အိမျထောငျ ——- ရှိ”
“သားသမီး——– ၂ ယောကျ”
စသဖွငျ့ စဈဆေးပွီးနောကျ “လငျမသိအောငျ သားသမီးစရိတျကို ပွညျ့တနျဆာ ဘဝဖွငျ့ ရှာဖှသေညျ” ဟု စှပျစှဲလိုကျသညျ။ နီနီဝငျးငိုသညျ။ ထူးစိနျက ထလာပွီး နီနီဝငျး ပခုံးကို ကိုငျသညျ။
“တဈခုတော့ ရှိတယျ၊ မငျး ဒီပွဈမှုက လှတျကငျးအောငျ တဈည ငါ့အခနျးထဲ ဝငျအိပျပေးလိုကျရငျပေါ့”
“ရှငျ…”
နီနီဝငျး အငိုတိတျသှားသညျ။ သူမ ရငျခုနျလာသညျ။ ဒါ ထောငျခြောကျလား။ သို့သောျ သူမယောကြျားသညျ သူမကို ငုတျတုတထျား၍ တဈနေ့တှငျ ပုရဈဖူးတညျခိုခနျးမှ မိနျးကလေး တဈယောကျနဲ့ ထှကျလာသညျကို သူမ တိုကျရိုကျတှေ့ခဲ့ရသညျ။ ပုရဈဖူး တညျခိုးခနျးဆိုသညျမှာ ညတညျးခိုခနျးမဟုတျ။ တဈခြိနျလြှငျ ဘယျလောကျဆိုပွီး စုံတှဲမြားအား လကျခံသော တညျးခိုခနျး။ ကယိုပီသညျ့ မိနျးကလေးမြားရှိလြှငျ ခေါျပွီး ဖွုတျသညျ့ နရော။
“အိပျပေးပွီးရငျ လှတျပေးမှာလားဟငျ” “အိုး ဆယျခါလှတျ ဆယျခါလှတျ”
ထူးစိနျသညျ အငိုတိတျစဖွဈသဖွငျ့ ရှိုကျကာနသေော နီနီဝငျးအား ခါးမှ သိမျးဖကျကာ အခနျးထဲ ခေါျဝငျခဲ့သညျ။
“မငျး အသကျက တကယျ ၃၂ လား”
“ဟုတျကဲ့ပါရှငျ”
“မထငျရဘူးကှာ၊ ၂၈ တောငျ ငါက မငျးပါးရလေေးကို ကွညျ့ပွီး ခနျ့မှနျးကွညျ့တာ၊ ငါခနျ့မှနျးတာ လှနျမြား သှားမလားလို့ တှကျနတော မငျးက ငါထငျတာထကျတောငျ အသကျကွီးသေးတယျ”
အိပျခနျး တံခါးသော့ကို ခကြျဆိုပိတျလိုကျသညျ။ ထူးစိနျက သိပွီးသား ဖွဈသော ကိစ်စ တဈခုရှိသညျ။ ထိုအရာကား ရဲဘောျမြား သူ့ကို ခြောငျးကွညျ့မညျ့ကိစ်စ။ ထို့ကွောငျ့…
နောကျမှ သိမျးဖကျကာ ပေါငျရငျးကို ဆှဲ၍ တေ့ထားလိုကျပွီး ဗိုကျသားမြား ပှတျသပျကာ နို့ကို ပငျ့ကိုငျလိုကျသညျ။ နို့ကို ပငျ့၍ ပှတျရငျး လညျတိုငျမြား နမျးသညျ။
“ဖူးကား ကွညျ့ဖူးလား”
“ရှငျ”
“အပွာကားတှေ ကွညျ့ဖူးလား” ထူးစိနျက ခပျတိုးတိုးလေး ကပျမေးသညျ။
“ကွညျ့ ကွညျ့ဖူးပါတယျ” “ကွိုကျသှားပွီ”
ထူးစိနျသညျ တေ့ထားသညျကို တော့ရငျး ပါးမြားကို မှတျသပျစှာ နမျးကာ ဆကျပွောသညျ။ “ကိုယျ့ကို ဖူးကားထဲကအတိုငျး ပေးရမယျနောျ”
“ရှငျ…”
“စုပျ အဲ လီးစုပျတတျလား”
“အ. မ.. မလုပျရဲဘူး”
“ကိုယျ အရငျ လကြျပေးမယျနောျ၊ ဖူးကားထဲအတိုငျးပေါ့” နီနီဝငျးမှာ တံတှေးကို ခဏခဏ မွိုခမြိသညျ။ အငျ်ကြီကွယသျီးမြား တဈလုံးခငြျးစီ ပွုတျထှကျသှားသညျ။ ဘောျလီကွိုးကို ဖွုတျကာ ထူးစိနျက အဝေးသို့ လှှငျ့ပဈသညျ။ နို့နှဈလုံးကို စုံကိုငျကာ ပူးလိုကျ ခှာလိုကျ ပငျ့လိုကျ ဆုတျလကိုကိုငျသညျ။ လညျတိုငျမြား ပါးမြားကိုလညျး တရစပျနမျးသညျ။ နီနီဝငျးမှာ ကုတငျပေါျ မှောကျလကြျ အိပျပေးသညျ။ ထူးစိနျက တငျလုံးကို ဆုတျလိုကျရငျး ခါသညျ။ ထမကီု ခြှတျသညျ။ အတှငျးခံ အနီကို ခြှတျသညျ။ သူမကို တဖွညျးဖွညျး ဆှဲလှညျ့ပွီး ပကျလကျလှနျသညျ။ ယောကြျားနှငျ့ ညတိုငျး လိုးကွသောျလညျး ဒီလို မခြှတျဖူးသဖွငျ့ နီနီဝငျးနညျးနညျး ရှကျနသေညျ။
“အမှေးတှကေတော့ အထူကွီးပဲ”
သူမ ရခြေိုးရငျး နှိုကျဆေးသညျမှ လှှဲ၍ မကွညျ့ခဲ့ဖူးသော စောကျမှေးမြားကို ပွောနသေဖွငျ့ သူမရှကျသညျ။ ထူးစိနျ အပေါျတကျလာကာ သူမလကျကို ဆှဲဖယျကာ
“ကိုယျ့ကို ကွညျ့ပါဦးကှ”
ဟုပွောသဖွငျ့ သူမ မကြျလုံးကို မရဲတရဲ ဖှငျ့သညျ။
“ခစြျဖို့ကောငျးလိုကျတာကှာ” သူမ နဖူးကို စနမျးသညျ။ မကြျခုံးကွားကို နမျးသညျ။ နှာတံကို နမျးသညျ။ ပါးတဈဖကျစီကို နမျးသညျ။ မေးစေ့ကိုငျကာ နှုတျခမျးခငြျး စုပျသညျ။ သူမ မရဲတရဲ ပွနျနမျးသညျ။ တောျတောျကွာ နမျးဖွဈသညျ။ သူမနို့ကို ကိုငျကာ စို့သညျ။ တဈလုံးပွီး တဈလုံးစို့သညျ။ သူမလကျကို ယူကာ ထူးစိနျက ပေါငျကွားကို လှမျးကိုငျခိုငျးသညျ။ သူမ ကွောကျနမေိသညျ။ ဘောငျးဘီ မခြှတျသေးသောျလညျး လီးလုံးကွီးကို ကိုငျမိသဖွငျ့ သူမ တှနျ့သှားသညျ။ ထူးစိနျက ဒူးထောကျကာ အငျ်ကြီမြား ခြှတျသညျ။ ဘောငျးဘီခြှတျသညျ။ သူမ တဈဖကျသို့ လှညျ့နမေိသညျ။
“ကွညျ့ပါကှ” သူမ မကြျနှာကို ဆှဲလှညျ့သဖွငျ့ ကွညျ့လိုကျတော့ လီးက ရှညျပွီး တုတျလှသညျ။ ကွညျ့ဖူးသညျ့ အပွာကားထဲက လီးလောကျကွီးသညျ။ ခြှနျလညျး ခြှနျသညျ။ သူမ နညျးနညျး ကွောကျသှားသညျ။ သူမလကျကို လှမျးယူပွီး လီးကို ကိုငျခိုငျးသဖွငျ့ သူမ ကိုငျမိသညျ။ နှေးစိစိကွီးက သူမလကျတဈဆုပျစာ လောကျရှိနသေညျ။ သူမလကျကို ရှေ့တိုးနောကျဆုတျ လုပျခိုငျးသညျ။ သူမသိပါသညျ။ ဒါ ဂှငျးထုတာ။ ထူးစိနျက အမှေးမညျးမညျးအုံအုံအောကျက စောကျဖုတျကို လကျခြောငျးဖွငျ့ ပှတျသညျ။ သူမ
ကွောကျနသေညျ့ကွားက ထူးစိနျမှာ သူမခေါငျးကို ထူပွီး ပေါငျရငျးတှငျ တငျလိုကျသညျ။ လီးထိပျက သူမ ပါးစပျဖြားတှငျ တေ့နသေညျ။ သူမ နှုတျခမျးကို မပှငျ့ တပှငျ့ဟပေးသညျ။
“လူဆိုး သူအရငျ လကြျပေးမယျ ပွောပွီး အရငျစုပျခိုငျးတယျ” နီနီဝငျးက တှေးသညျ။
“မငျးလို အတှေ့အကွုံမရှိတဲ့ ဆောျပေါငျးမြားစှာ ငါနညျးမြိုးစုံနဲ့ ဖွုတျလာခဲ့တာပါကှာ” ထူးစိနျက တှေးသညျ။
လီးထိပျက သူမနှုတျခမျးကို ထိုးမှရေငျး တဖွညျးဖွညျး ပါးစပျထဲ ဝငျလာသညျ။ အရိပျပွသဖွငျ့ သူမလြှာထုပျ ပေးသညျ။ ထူးစိနျက သူမလြှာပေါျလီးထိပျကို ပုတျကစားသညျ။ နှာခေါငျးထဲ လီးနံ့ကို အစက ရှံသောျလညျး
နောကျတော့ ယဉျလာသညျ။ သူမခေါငျးကို တဈစောငျးကိုငျပွီး လီးကို ပါးစပျထဲ တဖွညျးဖွညျး ထိုးသှငျးသညျ။ ပွနျနှုတျသညျ။ ထိုးသှငျးသညျ။ ပွနျနှုတျသညျ။ လကျတဈဖကျကလညျး စောကျဖုတျကို နှိုကျသညျ။ နီနီဝငျးမှာ ဖီးလျတကျလာသဖွငျ့ ဘာမှ သိပျမသိတော့။ ဘာမှလညျး မတှေးခငြျတော့။ ထူးစိနျ ကုတငျအောကျဆငျးကာ မတျတပျရပျသညျ။ နီနီဝငျး လေးဘကျထောကျကာ နပေေးတော့ ထူးစိနျက ခေါငျးကို တဈဖကျကိုငျကာ ပါးစပျကို လိုးသညျ။ လီးတဈဝကျကြောျ ဝငျသညျ။ သူမလညျး တှေ့ဖူးသလောကျ အတတျပညာဖွငျ့ စုပျပေးသညျ။ ပါးမြား ခြိုငျ့ဝငျနအေောငျ စုပျပေးသညျ။ နီနီဝငျး လေးဘကျထောကျရငျး လှညျ့သညျ။ ထူးစိနျသညျ စောကျဖုတျကို တံတှေးဆှတျလိုကျသညျ။ တငျတခွမျးကို ပငျ့ကာ လီးဖွငျ့ စောကျဖုတျ အကျကွောငျးကို အထကျအောကျ ဆှဲပှတျသညျ။ တဈခကြျ နှဈခကြျ ဆှဲစဉျက သူမတတျနိုငျသောျလညျး စောကျခေါငျးထဲ လီးခေါငျးမွုပျဝငျပွီးနောကျ ဆကျမသှငျးပဲ ထှကျထှကျသှားသညျကို သူမ သညျးမခံနိုငျတော့။
“လိုးပါတော့ရှငျ လိုးပါတော့” သူမ ဆန်ဒအတိုငျး လီးလုံးကွီးမှာ သူမစောကျခေါငျးပေါကျမှ တဈဆငျ့ သူမ၏ သားအိမျရှိရာသို့ တဖွညျးဖွညျး တိုးဝငျလာပွနျတော့ သူမ အောျရသညျ။ သူမ စောကျဖုတျမြား ပူတကျသှားသညျ။ ဖွညျးဖွညျး ပွနျထုတျပွီး ပွနျသှငျးသညျ။ နောကျတဈခါသှငျးတော့လညျး ပုံစံတမြိုးဖွငျ့ နာသညျ။ သူမ ညညျးရုံဖွငျ့ မရ။ အောျသညျ။ ထူးစိနျက သူမဆံထုံးကို ဆုတကိုငျကာ ဆောငျ့သှငျးလိုကျတော့ သူမ အမကေို တမျးတမိသညျ။
“အမေ့”
ခဏ စိမျထားသညျ။ ဆကျဆောငျ့သညျ။
“အမေ့” အခနျး တဈခုလုံး သူမစောကျဖုတျထဲ လီးတပှကျပှကျ ဝငျနသေညျ့ အသံနဲ့ သူမ တအားအား အောျညညျးသံကသာ ပှကျလောရိုကျနသေညျ။ ကွာလာတော့ သူမ လကျထောကျမထားနိုငျတော့။ ထူးစိနျကလညျး အထာသိသညျ။ သူမ ဘေးတဈစောငျး အိပျခိုငျးပွီး ပေါငျတဈဖကျကို ရှေ့ပို့ကာ နောကျမှ ကားယားခှပွီး စိုကျသှငျးခသြညျ။ ဘယျလို သှငျးသှငျး နာသဖွငျ့ နီနီဝငျး အောျသညျ။ ပွီးတော့ ကွညျ့ဖူးသာ ကွညျ့ဖူးပွီး တဈခါမှ မခံဖူးသော နညျးဖွဈသလို အိမျက ယောကြျားပုံစံဖွငျ့ဆိုလြှငျ ပွီးသှားသညျမှာ ကွာလှပွီ
ဖွဈသော အနအေထား မဟုတျပါလား။ သူမကိုယျကို တှနျ့လိမျနအေောငျ လှညျ့ထားပွီး နောကျမှ
ဆောငျ့သှငျးရငျး သူမနို့ကို ပှတျဆှဲကိုငျရမျးသညျ။
ထူးစိနျက လီးကို ဆှဲထုတျလိုကျတော့ သူမ စိတျထဲ ဟာကနဲ ဖွဈသှားသညျ။ သို့သောျ သူမ မထငျသော အကှကျကို နငျးသညျ။ “ထှီ” ဆသိုဖွငျ့ သူမစောကျပတျ တဈဝိုကျ တံတှေးမြား စိုကုနျသညျ။ နောကျ ပူကစြျသော လြှာကွမျးကွမျး၏ အရသာကို သူမ၏ နုအိနီရဲနသေော စောကျပတျအတှငျးသားမြားက သိလိုကျရသညျ။ အဖုတျကို အလကြျခံရသော အရသာက ဘာနဲ့မှ မတူ။ အကွောမြား အားလုံး ဆိမျ့တကျသှားသညျ။ လကြျပေးရငျး ထူးစိနျက ပေါငျတဈဖကျ ထမျးသညျ။ လြှာထိပျဖွငျ့ စောကျစေ့ကို ထိုးမှှသေညျ။ “ရဲမှူးရယျ ရှငျကြှနျမကို ခဏခဏ ဖမျးပါ ခဏ ခဏ ဖမျးပေးပါ” သူမ အတှေးထဲမှ တောကျလြှောကျ ပွောနမေိသညျ။ ထူးစိမျက ပေါငျနှဈဖကျကို မခြီကာ ကိုယျကို ဇောကျထိုး အနအေထားရောကျအောငျ ခြီထားသညျ။ စောကျဖုတျကို မပွတျငုံထားသညျ။ နှုတျခမျးဖွငျ့ တေ့ထားပွီး တောကျလြှောကျ လကြျသညျ။ ဖငျပါလကြျပေးသညျ။ ဖငျပေါကျကို လြှာဖြားနဲ့ မှှတေော့ “အားနာလိုကျတာ ရဲမှူးရယျ” ဟု စိတျထဲက ပွောမိသညျ။ အပွငျသို့ မပွောမိပါ။ ကောငျးလှနျးသော အရသာမြား ဆုံးရှုံးရမညျ့အရေးကို ကွောကျသညျ။ “အမှေးတှေ”
ထူးစိနျက သူ့ပါးစပျထဲ ကပျနသေော နီနီဝငျး စောကျမှေးလား ဖငျမှေးလား မသိသော အမှေးကို ဆှဲထုတျလိုကျသညျ။ သူမနှငျ့ နှုတျခမျးခငြျးစုပျသညျ။ နီနီဝငျး အရူးအမှုးစှဲလမျးသှားသညျ။ “ဖငျကို လိုးမယျနောျ”
“ကိုကို့သဘော ကိုကို့သဘော” ဟုတျပါသညျ။ သညျလောကျ ထူးခွားသော အရသာကို ပေးနိုငျစှမျးသော ကိုကိုအား သူ့စိတျကွိုကျ ခံပေးပဈမညျ။ တကယျပငျ ထပျမံထူးခွားသော အရသာမြားကို သူမ ထပျရမညျဟု ယုံကွညျပါသညျ။ “ဖငျခံဖူးလား”
“သူနောျ သူမြားက ခုမှ ထူးထူးဆနျးဆနျးတှေ တှေ့ဖူးတာ”
“ဖငျခံရငျ နာမှာ မကွောကျဘူးလား”
“ကိုကို့လီး တိုငျလောကျကွီးလဲ ခံပေးမှာပဲ”
“ဒါဆို ဖငျမလိုးခငျ လီးကို အာခေါငျထိအောငျ စုပျပေး”
“ဟုတျ ကကို့သဘော”
ထူးစိနျက နီနီဝငျးခေါငျးကို ကိုငျကာ လီးကို ပါးစပျထဲ မရမက သိပျထညျ့သညျ။ နီနီဝငျးက ထူးစိနျပေါငျကို ဖကျထားပွီး မကြျရညျထှကျသညျအထိ ငုံစုပျပေးသညျ။ ဖငျခတြော့လညျး အဆုံးထိ သှငျးရနျ နီနီဝငျးပငျ ပွောသညျ။ သူမ စှဲလနျးနပွေီ မဟုတျပါလား။ ဇာတျသိမျးတော့ လီးရညျမြား ပါးစပျထဲ သှငျးသညျ။ သူမ အသာအယာပငျ ဟထားပေးသညျ။ လီးရညျမြား အဖိတျအစငျ မရှိစရေ။ နှုတျခမျးတှငျ ပကြေံနသေော လီးရညျကိုပငျ သူမလကျညိုးဖွငျ့ သပျပွီး လကြျကာ မွိုခလြိုကျသညျ။ နီနီဝငျးသညျ ထူးစိနျရငျခှငျထဲတှငျ အခစြျကို ရငျခုနျတတျစ ကလေးငယျလို ပြောျမွူးနသေညျ။ ထူးစိနျကလညျး နောကျတဈခြီထပျဆှဲရနျ အားမှေးနသေညျ။ ဘှားတောျက အသကျ ၃၂ နှဈသာ ဆိုတယျ။ အတောျနု မဟုတျလား။ ပွီးတော့
ဆှဲလို့ကောငျး ပွီး အပေးကွမျးသညျ့ ဆောျဆိုလို့ သူလိုးဖူးသမြှ ဆောျတောျတောျမြားမြားရှိသောျလညျး နညျးသညျ။ မှတျမှတျယယ လေးငါးယောကျသာ ရှိမညျ။ ထိုထဲမှ သိပျမကွာသေးခငျက ကခငြျမလေး တဈယောကျကလညျး ယခု နီနီဝငျးလို ကွမျးခဲ့ ရမျးခဲ့သညျ။
သူမနာမညျ ဆိုငျးဇီ။ ကခငြျတှကေ နာမညျတူမြားသညျ။ သူမနာမညျမေးတော့ ဆိုငျးဇီဟုသာ ဖွသေညျ။ သူမ၏ ကံဆိုးမှုမြားကို သူက ထပျမံကံဆိုးစခေဲ့ပါသညျ။ သူမ အပွောအရ မွဈကွီးနားမှ ရထားဖွငျ့ စီးလာစဉျ ပစ်စညျးအားလုံး အိပျမှေ့ခဆြေးဖွငျ့ အခိုးခံရသညျဟု ဆိုသညျ။ သို့သောျလညျး ဘာဆို ဘာမှ ပါမလာသော ဆိုငျးဇီဆိုသညျ့ သူမအတှကျ ထူးစိနျ ဖွညျ့ဆညျးပေးရမညျမှာ တာဝနျ မဟုတျပါလား။
“မငျးကို ရှေးစရာ နှဈခု ပေးမယျ၊ ထောငျထဲမှာ ဆယျနှဈနမေလား၊ ငါနဲ့ တဈပတျ နမေလား၊ စဉျးစားပါ၊
သခြော စဉျးစားပါ၊ ငါပွောလို့ လုပျရတယျလို့ မငျးမဖွဈစနေဲ့”
“နငျနဲ့ တဈပတျနပွေီးရငျ ငါမွဈကွီးနား ပွနျဖို့ မီးရထားခ ပေးမလား”
အပွော အဆို အတောျရိုငျးသညျ့ ဟာမ။
“အိုးပေးမယျ၊ လမျးစရိတျ အပွညျ့အစုံ ထညျ့ပေးမယျ”
“ဒါဆို နငျနဲ့ လိုကျနမေယျ”
“နငျ ဘာလုပျရမယျဆိုတာ သိတယျနောျ”
“သိပါတယျ၊ နငျငါ့စောကျပတျကို လိုးခငြျလို့”
“ရှငျးတယျကှာ၊ ကွိုကျသှားပွီ၊ ဒီနေ့တော့ နငျ့စောကျပတျကို ငါမလိုးသေးဘူး၊ ဒီနေ့ အခြုပျကနေ ထောငျထဲပို့ရမယျ့ ကောငျမလေး တဈယောကျရှိတယျ၊ သူ့ကို ငါကွိုကျတယျ၊ ငါလိုးတယျ၊ သူက ငိုတယျ၊ ငါလိုးပွမယျ၊ နငျမငိုရဘူး၊ ပွီးတော့ နငျဖူးကားတှေ ကွညျ့ရမယျ၊ အဲဒီထဲအတိုငျး ငါ့ကို ခံပေးရမယျ နားလညျလား”
“ရတယျလေ၊ နငျ့သဘောပဲ”
“ရဲဘောျ နှေးနှေးစိုးကို ဒီခေါျခဲ့”
ရဲဘောျတဈယောကျမှ နှေးနှေးစိုးဆိုသညျ့ ကောငျမလေးကို ခေါျလာသညျ။ နှေးနှေးစိုးကို ဘာကွောငျ့ ဒီလူကွီး ကွိုကတျာလဲဟု ဆိုငျးဇီတှေးသညျ။ တှေးမရပါ။ ထူးစိနျသညျ မိနျးမစုံလိုးဖူးသောျလညျး ခုလို ဖကျတီးဖွဈလုလု ဝနသေညျ့ ကောငျမလေးမြိုးကို မလိုးဖူး။ ထို့ကွောငျ့ စမျးလိုးကွညျ့သညျ။ ငိုလိုကျသညျ့ဖွဈခွငျး။ သလီူ့းကွီးလို့လား။ အလိုးခံရလို့လား မသိ။ သို့သောျ ငိုနသေညျ့ မိနျးကလေးကို လိုးရသညျမှာ အရသာ တမြိုး ရှိသညျ။ စားပှဲဘေးတှငျ လာရပျသော နှေးနှေးစိုးကြောကို တှနျး၍ ကုနျးခိုငျးလိုကျပွီးနောကျ ထမီကို ခြှတျခလြကိုသညျ။ အတှငျးခံ မပါ။ ခွနှေဈဖကျကို ကားအောငျ လုပျလိုကျသညျ။ ပွီးတော့ ထူးစိနျက အေးဆေး ခြှတျသညျ။ လကျဝါးထဲ တံတှေးထှေးထညျ့ပွီး လီးကို ပိုတောငျလာအောငျ ကှငျးထုသညျ။
“ဟငျ့ ရှှတျ ဟငျ့” ငိုသံက ကွားရပွီ။ တငျနှငျ့ ရငျ ပွားကပျနသေညျ့ ကောငျမလေးကိုလညျး လိုးဖူးသညျ။ တငျလညျး မရှိ။ ရငျကလညျး ပွားကပျကာ စုပျပါမြားသဖွငျ့ နို့သီးခေါငျးသာ ကွီးလာသော ကောငျမလေးပငျ သူလိုးတုနျးက ကြကြေနေပျနပျဖွငျ့ တအငျးအငျး ညညျးကာ ခံသညျ။ သညျဟာမကွီးကတော့ ဘာကွောငျ့ မသိ။ လီးကို စောကျပတျအထကျအောကျ ပှတျလိုကျသညျ။ တဈဝကျလောကျ ထိုးထညျ့ပွီး ပွနျထုတျသညျ။ ခါးကိုငျကာ ခပျဆတျဆတျလေး သှငျးလိုကျသညျ။
“အှနျ့”
နှေးနှေးစိုးမှာ စားပှဲစှနျးကို အတငျးအကွပျကိုငျကာ ငိုရငျး ညညျးသညျ။ ခါတိုငျး အခွားရဲဘောျမြားသာ ရှိသညျ။ ခုဆို သညျလူကွီးနောကျလိုးမညျ့ မိနျးကလေးပါ ရှိနသေညျ။ သူမ ရှကျသညျ။ လီးဘယျလောကျကွီးကွီး သူမ မကွောကျပါ။ ခုတော့ တကျလိုးခငြျသညျ့လူ တကျလိုးသညျ့ ဘဝအပွငျ လိုးတိုငျး အမြားရှေ့တှငျ အလိုးခံရသညျ။ နောကျမှ ဖငျပွောငျးလိုးသညျ။ အောကျပေါကျ အပေါျပေါကျ ပွောငျးနသေညျ။ ပွီးခါနီးတော့ မကြျနှာမော့ကာ ကှငျးထုခနြသေညျကို ခံပေးရသညျ။ ဆိုငျးဇီသညျ နညျးနညျးရှံသလို ဖွဈသှားသညျ။ နှေးနှေးစိုးမှ မကြျနှာပေါျ ပနေသေော လီးရညျမြားကို လကျခြောငျးဖွငျ့ သုတျကာ ပွနျစားလိုကျသော ကွောငျ့ ဖွဈသညျ။ အခနျး (၇)
အိမျကွကျကို ခကြျမစားမီ တဈရကျအလို
မွဈကွီးနားဆိုသောျလညျး မွို့နဲ့နီး၍သာ ရပျကှကျ အမညျတှငျသှားသော ရပျကှကျတှငျးမှ ဆငျးရဲစှာ နလောခဲ့ဖူးသော ဆိုငျးဇီအတှကျ တိုကျခနျးသညျလညျးကောငျး၊ အိပျရာသညျလညျးကောငျး၊ ဆိုဖာမြားသညျ လညျးကောငျး ခနျးနားလှသလို စားစရာ သောကျစရာမြားကလညျး အကောငျးစားတှေ ဖွဈနသေညျ။
“ဟငျ” သူမကို ဗှီဒီယိုလာပွပေးသော ကောငျမလေးက ပါးကွားကှကျလေးနဲ့ အတောျလှပါသညျ။ ဆံပငျလေးကလညျး အရှညျ။ ဗှီဒီယိုမှ လိုးခနျးမြား တောကျလြှောကျ လာနသေညျ။ ဆိုငျးဇီသညျ အတှေ့အကွုံ မရှိသူ မဟုတျ။ ရှိဖူးပါသညျ။ သူမတို့ နယျဘကျက သညျလိုကိစ်စကို
အထှအေထူးလုပျနသေညျ မဟုတျ။ သို့သောျ သူမ၏ သူငယျခငြျးမြားကသာ သညျကိစ်စတှငျ
ပှငျ့လငျးခဲ့ကွသညျ။ သူမ အတတျနိုငျဆုံး ရှောငျခဲ့ပါသညျ။ သူငယျခငြျးမြား မိမိရှေ့တှငျ အိပျခနျးထဲဝငျကာ တဆူညံညံလိုးကွသညျကို သူမက ဧညျ့ခနျးမှ အနအေထား မပကြျ နခေဲ့သညျ။ သို့သောျ ဘုရားသခငျသညျ သူမကို ရနျကုနျရောကျမှ ပကြျစီးစဟေု ဖနျဆငျးခဲ့လသေညျ။
ထူးစိနျသညျ အမြိုးသမီး အခြုပျခနျးအတှငျး လှညျ့လှညျနသေညျ။ အားလုံး လေးဆယျကြောျရှိသညျ။ အရှယျစုံ ဆိုကျစုံရှိသညျ။ ငယျသားမြားနှငျ့ ဝစေားမြှစား လုပျရငျး သူအရငျရှေးကာ ရယူခဲ့သော မိနျးမမြားက အလနျးတှခေညြျး ဖွဈသညျ။ လောလောဆယျ သူဆှဲထားဖူးသညျ့ အထဲမှ ခပျကဲကဲလေးမြားကို ရှေးမညျ။
“ဗိုလျကွီး ညစာအတှကျ အားလုံးရပျပွီး နံရံမှာ မှီပါ”
အမြိုးသမီးအားလုံး တိတျဆိတျစှာ သကျဆိုငျရာ နံရံတှငျ လကျထောကျကာ နညျးနညျးစီကုနျးပွီး ရပျနကွေသညျ။ ထူးစိနျက သူလိုခငြျသညျ့ အမြိုးသမီးမြားကို ရှာကာ တငျလုံးကို တဈခကြျစီ ဆုပျကိုငျလိုကျသညျ။ ရဲဘောျက မှတျထားသညျ။ ထူးစိနျ ထှကျခဲ့သညျ။ အပွငျရောကျတော့
“ကဲ မေဦး၊ ကသှေယျနှငျ့ မာမာဆှတေို့ ဒီည ဗိုလျကွီးထူးစိနျအတှကျ ကိုယျ့ကိုယျကို အလှဆုံး ပွငျဆငျခှငျ့ ပေးမယျ”
“အားဆေးတှလေညျး ကြှေး၊ အစားအစာတှလေညျး ကောငျးကောငျးကြှေးထားလိုကျ၊ ရုံးဆငျးတော့ ငါ့ကား
နောကျခနျးထဲ သိပျလိုကျကှာ”
“ဟုတျ အမိနျ့အတိုငျးပါ အာစိ”
မေဦးက ရခြေိုးရငျး ပွုံးသညျကို ကသှေယျက တှေ့သှားသညျ။
“ဟာမ နငျကတော့ ပွုံးနိုငျတာပေါ့”
ကသှေယျက ငွူစူစူ ပွောသညျ။
“ဟုတျပါဘူးဟာ ဒါပမေယျ့ အဲဒီဘဲဟာကွီးနဲ့မှ အားရတာ”
“ဟှနျး နငျကတော့ ယောကြျားတကာ လှညျ့ခံနတောဆိုတော့ သိတာပေါ့”
“တောျကွပါဟယျ၊ ခု တဈယောကျ ခဏတဈယောကျ လာလာလိုးကွတဲ့ ဘဝက လှတျခငြျပွီ” မာမာဆှကေ ဝငျပွောသညျ။
“လှညျ့ခံခငြျတာပေါ့ တောျရေ…၊ ခုက မာမာဆှေ ပွောသလို တဈယောကျပွီး တဈယောကျ လာလာလိုးနတော ခကျတယျ၊ ဟိဟိ ဒါနဲ့ ငါတို့ သုံးယောကျကို ဘာမှုနဲ့ ဖမျးမှနျး ခုထိ မသိသေးဘူး၊ နှဈပတျကြောျလာပွီ၊ ဘာမှသာ မထူးတာ ငါတို့ကို ယောကြျား အယောကျ ၂၀ လောကျတော့ လိုးပွီးပွီနောျ” မေဦးက ပွောသညျ။ သူမသညျ အသားညိုသညျဆိုသညျထကျ အမညျးဘကျနှယျကာ ပိနျသညျ။ ရငျသား ဆို၍ မရှိသလို တငျကလညျး ဖားဖငျလို့ ပွောရမလိုပငျ။ ဆံပငျကို အရှညျထားသောျလညျး ဆံပငျ မသနျသဖွငျ့ ကြောလောကျသာ ရှညျသညျ။ သို့သောျ မညျမြှရုပျဆိုးဆိုး ကိုးရီးယားခတျေ မဟုတျလား။ ပွငျတတျ ဆငျတတျတော့ ကွညျ့ပြောျရှုပြောျရှိသညျ။ ထိုအထဲ နညျးနညျးလေး ကဲတော့ ဘဲတှေ အကွိုကျ ဖွဈသှားသညျလား မပွောတတျပါ။ ဟော့ရှော့ သရီး နာမညျကွီးနသေဖွငျ့ သှားကွညျ့ရာမှ အပွနျ ကားဘယျလိုမှ တားမရ။ တဈနရောရောကျတော့ ကောငျလေးတှကေ လကိုနှောငျ့ယှကျသဖွငျ့ အမှောငျထဲ ဝငျနနေလေိုကျကွသညျ။ ကံဆိုးခငြျတော့ ရဲကားမီးအထိုးနဲ့ တညျ့တညျ့တိုးလသေညျ။
“စခနျးရောကျမှ ရှငျး”
ဘယျလိုမှ ပွောမရသဖွငျ့ ရဲစခနျးသို့ပါသှားသညျ။ စခနျးတှငျ စဈစရာ ရှိသညျဟုဆိုကာ တဈယောကျစီ
ခေါျထှကျသှားသညျ။
ဗိုလျကွီး ထူးစိနျ၏ အခနျးထဲအရောကျ တံခါးကို ပိတျလိုကျကာ ထူးစိနျက မာမာဆှကေို စိမျးစိမျးကွညျ့ကာ ဆံပငျကိုဆုတျကိုငျပွီး ပါးကို နမျးသညျ။
“ကြှနျမ အဲဒီ အစားထဲက မဟုတျဘူး”
“ဟား ဟား ဟား၊ မာယာတဈသိနျး အပလိနျး အနန်တတဲ့၊ မငျးတို့ မိနျးမတှေ တတျလညျး တတျနိုငျတယကျှာ၊ မငျး အဲဒီ အစားထဲက ဟုတျ ဟတုျ မဟုတျဟုတျ ဒီညတော့ မငျးဟာ င့ါအတှကျပဲ”
“ကြှနျမ တောငျးပနျပါတယျရှငျ ကြှနျမကို လှတျပေးပါ”
“လှတျစခေငြျရငျ ငါပွောတဲ့အတိုငျး ငါ့အမိနျ့ကို တဈဝမေသိမျးလိုကျနာပွီး ငါပွုသမြှ နုရတဲ့ ဘဝမှာ နရေငျတော့ မငျး လှတျမှာပေါ့ကှာ၊ အဲလိုမှ မဟုတျဘဲ ကလနျကဆနျလုပျရငျတော့ သိတယျနောျ ဒါ ရဲစခနျး၊ မငျး ဘယျမှာမှ အမှုသှားဖှငျ့လို့ မရဘူး၊ ကဲ ကဲ မငျးအဝတျလေးတှေ တှနျ့ကွကေုနျမှာ စိုးရတဲ့အတှကျ ခြှတျလိုကျပါ။ ဖွညျးဖွညျးခငြျး ခြှတျခလြိုကျပါ၊ ပွီးတော့ ငါသိမျးထားတဲ့ ခှတှေကေို ပွမယျ၊ အဲဒီထဲက အတိုငျးပေါ့၊ တဈပုံစံတညျး တူရမယျ၊ အဲဒါပဲကှ ပုံစံထိုငျတယျဆိုတာ၊ စုပျဆိုရငျ စုပျ၊ ကုနျးဆိုရငျ ကုနျး၊ အဲ ဒါပမေယျ့ ငါတော့ ငါ့စိတျကူးရမှ မငျးဟာကို လကြျပေးမှာပေါ့ ဟငျး ဟငျး ဟငျး”
ကံကွမ်မာရဟတျ တဈပတျလညျလာပွီလားဟု မာမာဆှေ တှေးမိသညျ။ ဟုတျသညျ။ သူမသညျ နယျက
တကျလာကာ ရနျကုနျမွို့ကွီးတှငျ စီးပှားရှာခဲ့သညျ။ ပထမဦးဆုံး လောငျးကစားဒိုငျတှငျ အလုပျရသညျ။ သူမ ဒိုငျနာမညျမှာ ဦးကြောျဝငျးဖွဈသညျ။ ဦးကြောျဝငျးတှငျ မယားရှိပါသညျ။ သို့သောျ သူမညှုခကြျ ကောငျးကောငျးဖွငျ့ ဦးကြောျဝငျးကို မွူဆှယျနိုငျခဲ့သညျ။ မူးနသေော ဦးကြောျဝငျး ခွတေောျတငျသညျကို သူမ ပြောျပြောျကွီး လညျစငျးပေးခဲ့သညျ။ အသကျလေးဆယျ အရှယျမြှသာ ရှိသေးသော ဦးကြောျဝငျးက တောျတောျ သနျပါသညျ။ မူးရငျး ခသြညျကို နှဈခြီခနြိုငျသညျ။ သူမလညျး မငွငျးပါ။ အရူးအမဲသား ကြှေးဆိုသလို ဦးကြောျဝငျးသညျ အခါအခှငျ့ကို သိတတျလာပွီ။ မူးအောငျ သောကျတတျလာသညျ။ မူးလြှငျ ခှငျရသညျကိုး။ ဦးကြောျဝငျးက တဈညတှငျ မသိမသာ စမျးကွညျ့သညျ။ အရကျကို ဆေးသဘောလောကျသာ သောကျပွီး မာမာဆှကေို အိပျယာထဲ ဆှဲခေါျသညျ။
“မငျးက ငါ့ကို သကျသကျမဲ့ပေးနတောပဲ၊ မငျးဘဝ ရတေိမျနဈနပွေီနောျ” “ကြှနျမ ငှေ အရမျးလိုနလေို့ပါ ကိုကွီး”
“ငှေ… ဟုတျလား၊ ဒါဆလိုညျး ရမှာပေါ့ကှာ၊ တနျရာတနျကွေးပေါ့၊ လာ”
ဦးကြောျဝငျးက ကုတငျပေါျ ခွခေထြိုငျရငျး ရပျနသေော မာမာဆှလေကျကို ဆှဲကာ ထိုငျခိုငျးသညျ။ မာမာဆှေ ဒူးထောကျထိုငျခလြိုကျသညျ။ ဦးကြောျဝငျး ပုဆိုးခြှတျလိုကျသညျ။ သူမအလိုကျသိစှာပငျ ကိုငျပေးလိုကျသညျ။ ကှငျးထုတော့ လီးက တောငျလာသညျ။ သူမ အေးဆေးပငျ ထိပျကို လြှာနဲ့ စလကြျသညျ။ ပွီးတော့ ငုံခလြိုကျသညျ။
“အား ကောငျးလိုကျတာ အခစြျရာ ခပျပွငျးပွငျးလေး”
သူမ အားကုနျ ဆှဲစုပျပေးသညျ။ ပါးမြား ခြိုငျ့ဝငျနအေောငျ စုပျပေးသညျ။ ဦးကြောျဝငျးက သူမခေါငျးကို ကိုငျကာ နိုကျခသြညျ။ သူမလညျး လီးဆုံးအောငျ ငုံပေးသညျ။
“ကွိုကျသှားပွီ” သူမကို ကုတငျတှငျ လကျထောကျပွီး အရပျလိုကျ ကုနျးခိုငျးသညျ။ ထမီကို ခြှတျခပြွီး စောကျဖုတျတှငျ လီးကို တေ့ကာ ဆောငျ့သှငျးသညျ။ သူမ ငိုကျကသြှားသညျ။ သူမခါးကို ဆုတျကိုငျကာ သခြော ဆောငျ့ထညျ့တော့ အဆုံးထိ ဝငျသှားသညျ။ နောကျတဈနေ့က အလုပျပိတျရကျ ဆိုကာ သူမကို တဈညကုနျ ဆှဲသညျ။ နို့လညျး ကွမှေကုနျသလို စောကျဖုတျလညျး အောငျ့နသေညျ။ ဖငျပေါကျကလညျး ကယြျသှားသညျ။ ည ရှဈနာရီလောကျကတညျးက မနကျ ငါးနာရီခှဲ အာရုဏျကငြျးလုလုမှ အပွီး နားသညျ။ ကွားထဲ နားတော့ နားပါသညျ။ ၁၅ မိနဈ မပွညျ့။ နားသညျဆိုသောျလညျး ရငျခှငျထဲ သူမကို ထညျ့ကာ နို့မြားစုပျလိုကျ၊ ပါးနမျးလိုကျ၊ အဖုတျကို ပှတျလိုကျနဲ့ ပွနျထသညျနှငျ့ စုပျပေးရသညျ။ လီးရညျကိုလညျး စားပွရသညျ။
သူဋ်ဌေးဦးကြောျဝငျးနဲ့ ကွာကွာ မကဲလိုကျရ။ သူဌေးမ သိသှားသဖွငျ့ ဇာတျလမျးက ပွီးသှားသညျ။ သူမကို ငှေ မဖွဈစလောကျပေးကာ အလုပျထုတျသညျ။ လောငျးကစားဒိုငျ တဈဒိုငျပွောငျးသညျ။ အလုပျနားရကျ ဦးကြောျဝငျးနဲ့ ဟိုတယျတဈခုတညျး သှားဆှဲကွသညျကို ကောျမရှငျစားက တှေ့သှားသညျ။ ကောျမရှငျစား၏ မထငျမရှား ဇနီးသညျသို့ ရောကျသညျ။ လကျထောကျက တဈခြီတောငျးဆှဲရာတှငျ ကောျမရှငျစားက သူမကို
နှမွောသဖွငျ့ အဝမေတညျ့ဖွဈကာ ကောျမရှငျစားဇနီးသိပွီး လမျးခှဲရသညျ။ သို့နှငျ့ အလုပျရှာရငျး အဆောငျတှငျ နစေဉျ မေဦး ကသှေယျနှငျ့ပေါငျး၍ ရုပျရှငျသှားကွညျ့အပွနျ ခုလို ကွုံရသညျ။ ဖမျးသှားပွီး သုံးရကျနမှေ သူမတို့ အခငြျးခငြျး ပွနျတှေ့ရသညျ။ တဈယောကျနဲ့ တဈယောကျ ကိုယျ့အဖွဈနဲ့ကိုယျမို့ စကား မပွောဖွဈကွ။ သူမလညျး မပွောခငြျ။ ဟိုကားထဲကအတိုငျး၊ ဒီကားထဲကအတိုငျးဆိုပွီး သူမမှာ ဖူးမငျးသမီးရှုံးလောကျအောငျ ခံပေးရသညျ။ နောကျညတော့ တဈယောကျဆီ ပွောငျးသညျ။ ငါတော့ သူ့ကို
ဘယျလိုဆှဲတာ မိုကျတယျ ဟေ့ကောငျနဲ့ အခငြျးခငြျးလကျတို့ပွီး တခွားတဈယောကျဆီ ပွောငျးအိပျရသညျ။ တတိယညလညျး တဈယောကျ။ တဈညမှ မအိပျရ။ နေ့ဘကျလညျး မအိပျတတျသဖွငျ့
တောျတောျနရေဆိုးပါသညျ။ နို့တှကေလညျး ပိုကွီးလာသညျဟု ထငျရသညျ။ အဖုတျက အောငျ့လှနျးသဖွငျ့ မနာတတျတော့။ ဖငျကလညျး ကြိနျးစပျသှားသညျ။ စားလိုကျရသညျ့ လီးရညျတှေ။ နို့ဆီတဈဗူးစာလောကျ ရှိမညျ။
ကသှေယျက မကြျနှာပကြျနသေောျလညျး မေဦးက ဘာမှ မဖွဈသညျ့ဟနျ နနေသေညျ။ မာမာဆှလေညျး
မေးမနခေငြျ။ သူမနီးပါး ခံခဲ့ကွရမညျမှာ သခြောသညျ။ တဈည အနားပေးသညျ့ သဘောမြှသာ ရှိသညျ။ “ဒီလောကျဆို မငျးတို့ အခငြျးခငြျး ကိုယျ့အကွောငျး ကိုယျရငျဖှငျ့ပွီးကွပွီ ထငျပါတယျ၊ ကဲ ဒီညတော့ မငျးတို့ကို တာဝနျသိတဲ့ ရဲဘောျတှအေတှကျ ပေးလိုကျပါတယျ” ရဲဘောျ ငါးယောကျအတှကျ သူမတို့ တဈယောကျနှုနျးဖွငျ့ လိုကျသှားရသညျ။ ထိုညတှငျလညျး မာမာဆှေ မအိပျရ။ သူမပေါျ ဘယျနှဈခြီစီ တကျကွမှနျးလညျး မသိ။ သူမမြော့မြော့လေး ကနြျသညျ။ ပထမခြီပဲ ကောငျးကောငျးမှတျမိသညျ။ ငါးယောကျလုံး သူမကို တဈမြိုးပွီးတဈမြိုး အပေါကျတှေ မကနြျသှငျးကွပွီး လီးရညျကို ပါးစပျထဲ တပွိုငျတညျး လှတျခကြွသညျကိုပဲ ကောငျးကောငျး မှတျမိတော့သညျ။ သူမအထငျ ပါးစပျ ပွညျ့သှားသညျဟု တငျပါသညျ။ ရဲဘောျတှကေလညျး အတှေ့အကွုံရှိကွသူမြားဖွဈသညျ။ လီးလညျး
ပေါငျးစုံနသေညျ။ ကွီးသူကကွီး တုတျသူကတုတျ ရှညျသူကရှညျ ခြှနျသူကခြှနျသညျ။ တဈယောကျပွီးတဈယောကျ ပါးစပျထဲ ကှငျးထုထညျ့ကွပုံမှာ ကြှမျးကငြျလှသညျ။ နောကျတော့ ခဏနားပွီး တဈယောကျစီ ဘယျလိုပုံစံစသဖွငျ့ အဆနျးထှငျကာ လိုးကွသညျ။ သူမ သတိရလာတော့ ဘေးတှငျ ကသှေယျနဲ့ မေဦးမှာလညျး မြော့နကွေသညျ။ ကသှေယျလေးကိုသာ သနားမိသညျ။ သူမက ဖွူစငျသညျ။ မေဦးကတော့ အစကတညျးက နနျ့တနျ့တနျ့နဲ့ တှေ့ခငြျနသေညျ့ပုံ ရသညျ။ နောကျထပျ တဈညနားရမညျ ထငျခဲ့သောျလညျး မနားရခြေ။ တဈယောကျလိုကျ အဖှဲ့လိုကျ လာခေါျသှားပွနျသညျ။ ဆယျရကျပွညျ့တော့ သူမတို့ကို အမြားနဲ့အတူ အခြုပျခနျးထဲထညျ့သညျ။ သူမတို့နှငျ့ မရှေးမနှောငျး အသကျ ၄၀ ကြောျခနျ့ရှိသညျ့ ခပျဝဝအမြိုးသမီးတဈယောကျလညျး ရောကျလာသညျ။
“စောကျပတျကို စခနျးထဲ ဖွုတျထားပေးလို့ရရငျ ဖွုတျထားပေးလိုကျပါတယျ တကတညျးတောျ ဖာခနျးတောငျ သူတို့လောကျ ခံရမှာ မဟုတျဘူး” အမြိုးသမီးက ပှစိပှစိနဲ့ ဝငျလာသညျ။
“အောျ အသဈလေးတှေ ရောကျနတောကိုး၊ အသဈလညျး သူတို့ဝမှ ရောကျလာတာပါပဲလေ၊ ငါ့လို အိုကွီး အိုမကွီးကိုတောငျ သူတကို့ လိုးသေးတာ” မာမာဆှသေညျ စိတျပကြျလကျပကြျစှာ ထိုငျနမေိသညျ။ ဘယျသူမှလညျး တဈယောကျနဲ့ တဈယောကျ သိပျမိတျမဆကျကွ။ လေးရကျလုံးလုံး သူမတို့ကို ဘယျသူမှ မခေါျဘဲ ရှိရာမှ သညျညဇာတျလမျး ပွနျစပွီဟု တှေးမိသညျ။ သညျညတော့ တပွိုငျတညျးပါလား။ ဘာပဲဖွဈဖွဈ ဖွဈသမြှ အကွောငျး အကောငျးပေါ့ဟု
တှေးလိုကျသညျ။
ဆိုငျးဇီသညျ ပုံစံအမြိုးမြိုးဖွငျ့ လာနသေော ဖူးကားကို ကွညျ့ရငျး စားစရာမြားကို စားရငျး ယားလာသဖွငျ့ ကိုယျ့အဖုတျကို စမျးနမေိသညျ။ ထူးစိနျက ဝငျလာသညျ။ သူ့နောကျတှငျ ပိနျပိနျသေးသေး ကောငျမလေး တဈယောကျ ပါလာသညျ။ နှံပွညျစုတျကို အမွှောကျနဲ့ ခြိနျသညျဆိုသညျ့ စကားပုံကို သတိရမိသညျ။ ထူးစိနျက “မေဦး” ဟုခေါျလိုကျသညျ။ မေဦးဆိုသူက အငျ်ကြီခြှတျသညျ။ ထမီခြှတျသညျ။ ကိုယျကို တဈပတျလှညျ့ပွသညျ။ ဆိုငျးဇီဘေး လာထိုငျသော ထူးစိနျပေါငျကွားဝငျကာ ဘောငျးဘီခြှတျသညျ။ ဒူးထောကျထားသညျ့ အနအေထားဖွငျ့ တနျးမတျနသေော လီးကို လကျနောကျပဈပွီး လြှာဖွငျ့ တုနျခါရုံ လကြျပေးသညျ။ လီးထိပျက တဆတျဆတျခါသညျ။ ထူးစိနျက ဆံပငျမြားကို သပျကစားပေးသညျ။ မေဦးက လီးကွောမြားကို လိုကျလကြျပေးသညျ။ ထူးစိနျက လီးကို ပါးစောငျသို့ ထိုးသှငျးကာ စိမျထားပွီး ပါးကို ပုတျသညျ။ မေဦး လကျနောကျပဈကာ နနေဆေဲ။ ထူးစိနျက ခေါငျးကို ဖိကာ ကွီးလညျးကွီး ရှညျလညျးရှညျလှသော သူ့လီးကို အဆုံးထိ သှငျးလသေညျ။ ဆိုငျးဇီအဖို့မှာတော့ လညျခြောငျး နငျလသေညျ။ မေဦးက လကျဝါးနှဈဖကျဖွငျ့ သူမတငျနှဈလုံးကို အတငျးပွနျဆုတျကိုငျထားသညျ။ သူမြားတကာတှေ လိုးလို့ကှဲသှားသော စောကျဖုတျကို စိတျမဝငျစားပဲ မိမိနှငျ့ စတှေ့ကတညျးက စုပျဖို့ခညြျးသာ အားသနျသော ထူးစိနျအတှကျ မေဦး ပွငျဆငျ ထားပွီးသား ဖွဈသညျ။ ပါးစပျဖွငျ့ တောျတောျကွာတော့ မပွီးဘဲ ထားကာ နောကျတဈယောကျ ခေါျသညျ။
“ကသှေယျ” အရပျအမောငျး နညျးနညျးကောငျးသော ကောငျမလေးတဈယောကျ ရောကျလာသညျ။ ကိုယျလုံးကိုယျပေါကျ သှယျလြှသညျ။ မေဦးအဝတျပုံတှငျ သူမလညျး အဝတျခြှတျသညျ။ ကသှေယျလာတော့ မေဦးနရော ဖယျပေးသညျ။ ကသှေယျ ကုနျးတော့ မေဦးက ဖငျကို လကြျပေးသညျ။
“မငျးလေးရဲ့ ဖငျလေးကို တှယျတော့ တှယျခငြျသားကှာ၊ ထူးစိနျက ဖငျကို ခွရော လကျရာ မပကြျ လိုခငြျတယျဆိုလို့၊ သူပွီးမှပဲ စိတျကွိုကျဆှဲတော့မယျ၊ တှငျးဟောငျး ရကွေညျလေးပေါ့” ဤစခနျးသို့ စရောကျလာကာစ ညက သူမကို ဘယျနှဈကွိမျမှနျး မသိ တကျလိုးသော သူ၏စကား။
နောကျတဈနေ့ သညျလူကွီးဆီ သူမ ရောကျရသညျ။
“ဟေ့ကောငျ ငါမှာထားတဲ့အတိုငျး မငျးရှောငျရဲ့လား”
“စိတျခြ ဆရာ ကွိုကျသလို မေးနိုငျပါတယျဆရာ”
“အေး အဲဒါကွောငျ့ မငျးကို သဘောကတြာ၊ ငါ့ဟာကို မငျးစိတျကွိုကျဆှဲပတေော့ မောငျရငျ”
“ဟုတျကဲ့ပါဆရာ”
သို့နှငျ့ သူမအခနျးထဲသို့ ရောကျလာသော ထူးစိနျသညျ သူမကို ကုနျးခိုငျးထားပွီး ဖငျကို စဈလသေညျ။ “မငျးရဲ့ ဒီအပေါကျကို ဟိုကောငျ ဆှဲသေးလား”
“ရှငျ”
ထူးစိနျက ဖငျပေါကျကို လကျဖြားဖွငျ့ ကလိရငျး မေးတော့ သူမ ဘာမွရေမှနျး မသိ။
“မငျးဖငျပေါကျကို ဟိုကောငျ သှငျးသှားသေးလား”
“မ… မ..သှငျး မသှငျးပါဘူးရှငျ့”
“ဟား ဟား ဟား လိမ်မာလိုကျတဲ့ ကောငျလေးတှေ၊ မငျးရဲ့ ဖငျပေါကျကို ဒီည ငါပါဆယျဖောကျမယျ” နာလိုကျသညျဖွဈခွငျး။ စောကျပတျအလိုးခံရတုနျးက မနာ။ ဖငျကမြှ နာသညျ။ လီးကလညျး ပိုကွီးသညျ မဟုတျပါလား။ ဖငျတောျတောျလိုးသညျ့ ထူးစိနျက ခေါျတော့လညျး ဖငျကိုပဲ ခပြွနျသညျ။ အကငြျ့ရပွီး ဖွဈသောျလညျး မခံရတာ နှဈရကျသုံးရကျကွာတော့ နာသညျ။ မေဦးက ကသှေယျတငျလုံးကို ဖွဲပေးရငျး
တံတှေးလေး ထှေးခပြေးသညျ။ တောျတောျကွာတော့ ဆှဲထုတျကာ
“မာမာဆှေ” ဟုခေါျလိုကျတော့ မာမာဆှရေောကျလာသညျ။ သူမနှငျ့အတူ ဗှီဒီယိုပွပေးသော
ကောငျမလေးလညျး လိုကျပါလာသညျ။ “စုစုပါ တဈခါတညျး ခြှတျ” ဟုပွောတော့ မာမာဆှနှေငျ့ စုစုတို့ အဝတျခြှတျလိုကျကွသညျ။
ဆိုငျးဇီမှာ လိုးနသေညျမြားကို အသညျးတထိတျထိတျ ကွညျ့ရငျး သူမအလှညျ့ကို စောငျ့နခေဲ့သညျ။ ထူးစိနျကလညျး အရှုံးမရှိအောငျ လီးနဲ့ ခြှတျသညျ မရှိရလောကျအောငျ အတတျနိုငျဆုံး တှယျလသေညျ။ နညျးမြိုးလညျး စုံလိုကျသညျ ဖွဈခွငျး။
“တီ တီ တီ” “ဟဲလို”
ထူးစိနျ အတှေးစ ပွတျသှားသညျ။ ဖုနျးလာသဖွငျ့ ဆိုငျဇီနဲ့ ကိစ်စကို ကောငျးကောငျး စိတျကူး မယဉျလိုကျရ။ ရငျခှငျထဲမှ နီနီဝငျးကို ခဏထစကော ဖုနျးကိုငျလိုကျသညျ။ တဈဖကျက စကားကို နီနီဝငျး မကွားရသောျလညျး ခှငျတောျတောျကောငျးသညျ့ ဟနျတှေ့ရသညျ။ အဘယျကွောငျ့ဆိုသောျ နီနီဝငျး ဆာနသေေးသောျလညျး ထူးစိနျမှာ သှားအိပျလိုကျပွီ ဖွဈသောကွောငျ့ပငျ။ အခနျး (၈)
ကြောငျးသူလေးမြားနှငျ့
“လှဲ မွနျမွနျလေးလုပျကွ”
“ဣန်ဒွရှေငျ” တညျးခိုးခနျးပိုငျရှငျဖွဈသညျ့ မမနု ခေါျ နုနုမေ၏ အမွနျစခေိုငျးခကြျကွောငျ့ တက်ကသိုလျ
ကြောငျးသူလေးမြား ဖွဈကွသော ညိုညိုမာ၊ ဂြူလှိုငျခငျ၊ မြိုးရတီနှယျ၊ ဝါဝါကြောျ၊ ဆုရီရီဖွိုး၊
မွတျနိုးကလြာနှငျ့ ရှှရေညျတို့သညျ မဝတျဖူးသညျမှာ ကွာပွီ ဖွဈသော ကြောငျးစိမျး ဝတျစုံကို ပွနျဝတျနကွေသညျ။ လကျရှိ သူမတို့ ဝတျလာသော အဝတျမြား ခြှတျနစေဉျ သူမတ၏ို့ ပစ်စညျးမြားကို မရောငျးရသေးခငျ ကွိုတငျ သုံးဆောငျမညျ့ လူကွီးလူကောငျး သုံးယောကျ ရောကျလာသညျ။ တဈယောကျက သူမတို့၏ မမနုခါးကို ဖကျပွီး တငျကို ပှတျကာ
“ဆရာမလညျး ကြောငျးစိမျးကို ဝတျလေ”
ဟုပွောသညျ။
“မြားနပွေီလေ”
“ဆရာမရောပါမှပေါ့။ တပြောျတပါးပေါ့”
မမနုက နှုတျခမျးလေးစူလြှကျ သူမအငျ်ကြီကွယျသီးကို ဖွုတျသညျ။
“လူဆိုးတှေ လောဘအရမျးကွီးတာပဲ“ မမနုက ပှစိ ပှစိ ပွောသညျ။
“ကိုကိုတို့က လူဆိုးတှေ မဟုတျပါဘူး၊ လူဆိုးတှေ ဖမျးတဲ့ ရဲတှပေါ၊ ပွညျသူတှေ စိတျခမြျးသာမှု အပွညျ့အဝ
ပေးမယျ့ ရဲတှပေါ၊ အထူးသဖွငျ့ မိနျးကလေးတှကေိုဆိုရငျ စိတျခမြျးသာမှု ပိုပွညျ့အောငျလို့ ကိုယျဖိ ရငျဖိ ပွုစုတဲ့ ရဲတှပေါ၊ ကဲ မငျးတို့ကို မငျးတို့ မိတျဆကျ မပေးခငျ ငါတို့ကို အရငျ မိတဆျကျပေးမယျ၊ သူက ဒီနယျပိုငျ သိနျးဦးတဲ့၊ သိပျကွငျနာတတျတဲ့ နယျပိုငျပေါ့၊ ဘယျလောကျထိ ကွငျနာတတျလဲ ဆိုရငျ တလောတုနျးက သူကွငျနာရမယျ့ မိနျးကလေးတှေ မြားလှနျးလို့ ငါ့ကိုတောငျ မကြျမှနျနဲ့မို့ဆိုပွီး လကျဆောငျပေးပွီး ကွငျနာ ခိုငျးခဲ့သေးတယျ” သိနျးဦးက ရယျသညျ။
“မကြျမှနျလေးနဲ့က မိုကျလှနျးလို့ လိမ်မာအောငျ ဆရာသမားဆီ ပို့လိုကျတာပါဗြာ”
“အေး ဟတုျတယျ၊ သူက ကွငျနာတတျတဲ့ သူဆိုတော့ အမိုကျမလေးတှနေဲ့ အတူမနဘေူး၊ ခပျမိုကျမိုကျလေး
ဆိုရငျ သူ့ရာထူးမွဲအောငျဆိုပွီး အထကျကို ပို့ဆုံးမခိုငျးတော့တာပဲ၊ အထကျက နညျးမြိုးစုံနဲ့ ဆုံးမလှတျလိုကျလို့ လိမ်မာသှားရငျတောငျ သကူ ဆကျဆုံးမသေးတာ၊ ကွငျနာတတျပုံ ပွောပါတယျ” မိနျးကလေးမြားသညျ မိုကျဂုဏျမြား လာဖောျနကွေသော ဗိုလျတှကေို နညျးနညျး လနျ့လာသညျ။
“ဒီတဈယောကျက သောျက တဲ့၊ သောျကပနျးလေးတှကေို သောက မရောကျအောငျ
ပွုစုပြိုးထောငျပေးသူပေါ့”
သောျကက သူ့လညျပငျးကောျလံကို ပွငျကာ သူဖွဈကွောငျး ပွသညျ။
“ကြုပျကတော့ ထူးစိနျတဲ့၊ တဈစိနျတညျး ရှိတယျ၊ နှဈစိနျရှိရငျ ရှိတဲ့ စိနျနဲ့ မိနျးမ ထပျယူမယျ့ ထူးစိနျပေါ့”
မမနုပါ ကြောငျးဝတျစုံ ဝတျပွီးသှားတော့ ဇာတျလမျးစသညျ။ ထူးစိနျက တဈဖကျတှငျ မမနု၊ ဂြူလှိုငျခငျ နှငျ့ တဈဖကျတှငျ ဝါဝါကြောျနှငျ့ ရှှရေညျကို ဖကျထားလိုကျသညျ။ မမနုမှာ စားနကေဖြွဈသဖွငျ့
ယူထားခွငျးဖွဈသညျ။ ဂြူလှိုငျခငျက အိုးတောျတောျတငျးသဖွငျ့ ယူထားသညျ။ ဝါဝါကြောျက ရိုးရိုးအေးအေး
ဖွဈနသေဖွငျ့ ယူလိုကျသညျ။ ရှှရေညျက သေးသေးလေးဖွဈနသေဖွငျ့ ယူလိုကျသညျ။
“မောငျ့ကို အရငျ မှှေးမှှေး ဝိုငျးပေးကွပါဦး”
မမနုကစ၍ သူ့ပါးကို တရှှတျရှှတျနဲ့ ဝိုငျးနမျးကွသညညျ။ နောကျတော့ ခါးကော့နအေောငျ တငျကောငျးသညျ့ ဂြူလှိုငျခငျက နမျးသညျ။ ဝါဝါကြောျက မရဲတရဲ နမျးသညျ။ ရှှရေညျမှာ အရပျပုသဖွငျ့ ခွဖြေားထောကျကာ နမျးသညျ။ ကြောငျးစိမျးဝတျစုံလေးမြားနှငျ့ ဖွဈကွသဖွငျ့ တမြိုးခံစားရသညျ။ နုနုမခေေါျ မမနုမှလှှဲ၍ ကနြျကောငျမလေးမြားမှာ ကလေးသာသာ မြားသာ ဖွဈကွသညျ့အတှကျ သူတို့ဘာသာ သူတို့ ဘယျလို ဖွဈနနေေ အသဈကလေးမြားကို ဖဲ့ရမညျ့ ပုံစံလေး ဖွဈနသေညျ။ ကြောငျးသူ ဝတျစုံလေးမြားက အသကျ ၃၆
ဆိုသော မမနုပငျ ၂၅ လောကျ ကနြျလောကျအောငျ နုသှားသညျ။ တကယျကောငျးသညျ့ အစီအစဉျလေး
ဖွဈသညျ။ သူက မမနုနှငျ့ ဂြူလှိုငျခငျတို့၏ တငျကို ပှတျသပျသညျ။ ဝါဝါကြောျက သူ့ဘောငျးဘီကို ပှတျသပျသညျ။ ရှှရေညျက ဝါဝါကြောျဘေးတှငျ ဘာလိုကျလုပျရမညျလဲ ဆသိုညျ့ပုံဖွငျ့ ဒူးထောကျကာ ထိုငျနသေညျ။ မမနုက ရှှရေညျခေါငျးကို သူ့ပေါငျကွားထဲ ဆှဲထညျ့သညျ။ ရှှရေညျက အလိုကျသိစှာပငျ ဘောငျးဘီကို ခြှတျပေးသညျ။
“အကွီးကွီး”
ရှှရေညျပွောလညျး ပွောခငြျစရာပငျ။ လိုးရမညျဆိုသညျ့ အသိက သူ့လီးကို တောငျနစေသေညျ။ သူ့လီးကို ကိုငျ၍ ဝါဝါကြောျက လြှာဖွငျ့ တဈခကြျခငြျးစီ လကြျသညျ။ ထိပျကိုလညျး တဈဖကျစီ သခြောလကြျသညျ။ ရှှရေညျကလညျး အားကမြခံကာ မီရာ လီးအရငျးကို နှုတျခမျးဖွငျ့ စုပျသညျ။ သူကတော့ မမနုနှငျ့ လြှာခငြျး ထိပွီး လကြျကွသညျ။ လာလိုးသူမြားနှငျ့ ခံပေးနသေူမြားကွားတှငျ နရေသော မမနုမှာ ဘာသားနဲ့ ထုထားတာ မို့လို့လဲ။ သူမလညျး ဆာသညျ။ သို့သောျ ဈေးဝယျသူမြားက သူမကို ဘယျတော့မှ မမွငျ။ “အသဈလေး မရှိဘူးလား အဈမ” ဆိုပွီးတော့သာ လာကွသညျ။ အသဈလေးမြားတှေ့လြှငျ ပခုံးဖကျပွီး ဝငျသှားကွသညျ။ သူမကလညျး လိုကျပွီးတော့ အဆငျပွမေပွေ ပုံစံဖွငျ့ ခြောငျးကွညျ့ပေါကျမှ လိုကျခြောငျးကွညျ့ရသညျ။ တခြို့ကောငျလေးတှေ မွငျတော့ သူမလညျး ဆာသညျ။ ခုလို သူမကို တကူးတက လာပွီး ပွုစုသူတှေ့တော့ သူမလညျး ဆာဆာနဲ့ လြှာခငြျးပွနျလကြျသညျ။ ထူးစိနျက တငျလုံးကို ကုတျပေးတော့ ပိုလို့ ဖီးလျရှိသညျ။ ထူးစိနျကလညျး ရှှရေညျက လပွှတျကို စုပျ၍ ဝါဝါကြောျက ထိပျကို လြှာဖွငျ့ ဝိုငျးကာ ဝိုကျကာ လြှကျပေးနသေဖွငျ့ ဖီးလျလာနသေညျ။ ငုံကွညျ့လိုကျတော့ ကြောငျးစိမျးလေးမြားဖွငျ့ မွငျတော့ ပို၍ စိတလျာသညျ။ ဂြူလှိုငျခငျကို ပွောငျးနမျးသညျ။
ထူးစိနျသညျ ကုတငျစှနျးတှငျ ရပျကာ မမနုကို ကုတငျပေါျ အိပျစပွေီး ခေါငျးကို ကုတငျအောကျ ခထြားစသေညျ။ မမနုသညျ ပကျလကကျလေး ကုတငျပေါျ အိပျကာ ခေါငျးကို လှနျ၍ ကတုငျအောကျ ခထြားသညျ။ ထူးစိနျက မမနုကို ခှကာ လီးကို ပါးစပျထဲ သှငျးလိုကျသညျ။ မမနုကလညျး ခေါငျးကို နောကျလှနျကာ ပါးစပျကို ဟထားပေးသညျ။ ထူးစိနျက ဘေးတှငျ ကုနျးနသေော ဂြူလှိုငျခငျ၏ စောကျဖုတျကို လကျခြောငျးမြားဖွငျ့ ကစားရငျး မမနုပါးစပျထဲသို့ လီးကို ပုံမှနျလေး သှငျးထုတျ ကစားပေးသညျ။ ဂြူလှိုငျခငျက ဘေးတှငျ ကုနျးကာ အဖုတျကို ကိုငျကောငျးအောငျ ဟထားပေးပွီး မမနု စောကျဖုတျအပေါျမှ ဆီးခုံကို လကြျပေးသညျ။ မမနု စောကျဖုတျကို ဝါဝါကြောျက လကြျနသေညျ။ သူမက ပွဲရောျနသေော စောကျစေ့မြားကို နှုတျခမျးဖွငျ့ ဆှဲဆှဲစုပျသညျ။ စောကျစေ့အရှဲမြားက ဖတျကနဲ ဖတျခနဲ ပါပါလာသညျ။ နောကျ စောကျပတျ စီးကွောငျးထဲသို့ လြှာကို အလုံးလိုကျ ထိုးသှငျးသညျ။ ရှှရေညျက တှဲကနြသော မမနုနို့ကို ကိုငျကစားရငျး စုပျပေးသညျ။ ထူးစိနျက သူမနောကျစေ့မှ ဆံပငျမြားကို ဆှဲကိုငျပွီး နှုတျခမျးခငြျး စုပျသညျ။ ထူးစိနျက လီးကို မမနုပါးစပျထဲ စိုကျခရြငျး ဂြူလှိုငျခငျအဖုတျကို နှိုကျကာ ရှှရေညျနှုတျခမျးကို ကွာရှညျစှာ ဆှဲနမျးသညျ။
ဝါဝါကြောျက မမနု စောကျပတျ စီးကွောငျးနဲ့ တညျ့အောငျ တံတှေး ထှေးခပြေးလိုကျသညျ။ ထူးစိနျက ယိုကလြာသော တံတှေးကို သူ့လီးဖွငျ့ သပျတငျရငျး မမနုစောကျခေါငျးကို သူ့လီးခေါငျးဖွငျ့ ထိုးမှှသေညျ။ မမနုက တအငျး အငျးနဲ့ညညျးသညျ။ ဝါဝါကြောျနှငျ့ ဂြူလှိုငျခငျက ပကျလကျအိပျကာ ပေါငျကားထားသော မမနုဘေးတှငျ ထူးစိနျလီး ဝငျပုံထှကျပုံကို စောငျ့ကွညျ့နသေညျ။ ရှှရေညျက မမနုနှငျ့ နှုတျခမျးခငြျး စုပျပေးသညျ။ ထူးစိနျသညျ ခွခေငြျးဝတျမှ ကိုငျ၍ မမနုခွထေောကျကို မိုးပေါျထောငျအောငျ မွှောကျထားရငျး လီးကို တဈဆုံးသှငျးထညျ့လိုကျသညျ။
“အှတျ…” မမနုမှာ အလိုးမခံရသညျမှာ ကွာပွီ ဖွဈသဖွငျ့ နာကငြျစှာ အောျမိသညျ။ လီးကလညျး ကွီးသညျ။ အဆုံးထိအောငျ တဖတျဖတျမွညျအောငျ ဆောငျ့ခကြျ ပွငျးပွငျးဖွငျ့လိုးသညျ။ မမနုမှာ မအောငျ့နိုငျဘဲ ညညျးရသညျ။ ရှှရေညျနှငျ့ နှုတျခမျးခငြျး မစုပျနှိုငျတော့။ ဂြူလှိုငျခငျက မမနုနို့အစုံကို စုကိုငျကာ
နို့သီးခေါငျးလေးမြားအား စို့ပေးသညျ။ ဝါဝါကြောျက သူမစောကျဖုတျကို သူမပွနျပှတျနသေညျ။
ရှှရေညျကလညျး မမနုစောကျဖုတျထဲ ဝငျနသေော လီး၏ ပွောငျလကျနသေော အဆီမြားကို ကွညျ့ကာ နို့ကို တဈဖကျ အဖုတျကို တဈဖကျ ပှတျနသေညျ။ မမနုကို တဈစောငျးဆှဲလှညျ့သညျ။ ခကြျခငြျးပငျ
ဆောငျ့သှငျးသညျ။ ထူးစိနျကလညျး လိုးခကြျ ပွငျးပွငျးဖွငျ့ မလြှော့ဘဲလိုးသညျ။ မမနုလညျး အတတျပညာ မြိုးစုံသုံး၍ စှဲသှားအောငျ ခံပေးသညျ။ ထူးစိနျက လီးကို ခြှတျလိုကျသညျ။ မမနုကို ပကျလကဆျှဲလှညျ့သညျ။ စောကျဖုတျကို လြှာအပွားလိုကျ ထားကာ လေးငါးခကြျ လကြျသညျ။ မမနုမှာ ဖီးလျတကျလှနျးသဖွငျ့ တအားအားနဲ့ အောျသညျ။ ထူးစိနျ ပွနျသှငျးထညျ့ကာ ဆကျလိုးသညျ။ မမနုဂြိူငျးကွား လကျထောကျကာ အပေါျမှ ခါးကော့ပွီး ဆောငျ့ခသြညျ။ မမနုကလညျး ကော့တကျပေးထားသညျ။
ဂြူလှိုငျခငျအလှညျ့ ရောကျလာသညျ။ ထူးစိနျက သစ်စာရှိစှာပငျ သူလိုးမညျ့ စောကျဖုတျကို သူလကြျပေးသညျ။ ဂြူလှိုငျခငျမှာ ကယိုျ့ကို လိုးတော့မညျလညျး သိတော့ နညျးနညျးကွောကျသလို
ဖွဈလာသညျ။ လကျခြောငျးဖွငျ့ သူမစောကျခေါငျးကို ထိုးမှှပွေီး စောကျဖုတျကို လြှာကွမျးဖွငျ့ တဈခကြျခငြျးစီ လကြျလကြျပေးသောအခါ သူမမှာ ကော့ကာ ကော့ကာ ညညျးမိသညျ။ ထူးစိနျ ဂြူလှိုငျခငျစောကျဖုတျကို လကြျနပေုံမှာ ဖငျကို ဖကျကာ ကိုယျကို တဈစောငျးအိပျ၍ စိတျတိုငျးကြ လကြျပေးနသေဖွငျ့ အောကျဘကျမှ ထူးစိနျလီးကို ဝါဝါကြောျက လီးလုံးတောကျလြှောကျပနေသေော မမနုစောကျရညျမြားကို ပွောငျနအေောငျ လကြျပေးသညျ။ မမနုမှာ စောကျရညျမြားစှာ ထှကျသှားသဖွငျ့ တုနျကာ နသေညျ။ ရှှရေညျက မမနုစောကျဖုတျကို အနာသကျသာအောငျ လကြျပေးသညျ။ ထူးစိနျ ဂြူလှိုငျခငျကို လိုးသညျ။ ထငျထားသညျထကျ ပိုနာသဖွငျ့ ဂြူလှိုငျခငျက အောျသညျ။ ထူးစိနျကလညျး မရမက ထိုးသိပျသညျ။ ခြောငျခြငျေလညျလညျလိုးပွီး ခုလို ခပျကွပျကွပျလေး ဆကျလိုးရတော့ ထူးစိနျက အားမလို အားမရဖွဈကာ
ပေါငျနှဈဖကျကို ဆှဲဖကျပွီး ခါးကို အသားကုနျ ညှတျကာ ပွငျးပွငျးလေး ဆောငျ့သှငျးသညျ။ ဂြူလှိုငျခငျမှာ
နရောမှ ရှေ့ရှှေ့သှားသညျ။ သို့သောျ ထူးစိနျက ပွနျပွနျဆှဲထားကာ ဆကဆျကျ လိုးသညျ။ ဂြူလှိုငျခငျနှုတျခမျးကို ကကိုထားသညျ။ စောကျဖုတျမြား ပူစပျနသေညျ။ လီးလုံးကွီးက သူမသားအိမျကို လာထိုးနသေညျ။ အသညျးမြား ကလီစာမြား ကွှသှေားပွီဟု ထငျရသညျ။ ထူးစိနျလီးကို
ရုတျတရကျဆှဲဖွုတျပွီး သူမကို တဈစောငျးဆှဲလှညျ့ကာ နောကျမှ အဖုတျထဲသို့ လီးကို နှိုကျသှငျးထညျ့ကာ တငျလုံးမြား တဆတျဆတျခါနအေောငျ လိုးပွနျသညျ။ ဂြူလှိုငျခငျမှာ အိပျယာခငျးမြားကို တှနျ့ကွနေအေောငျ ဆှဲဆုတျထားမိသညျ။
မိနျးကလေး နှဈယောကျပွီးသှားသောျလညျး ထူးစိနျမှာ ဘာမှ မဖွဈသေး။ သနျလိုကျသညျ ဖွဈခွငျး။ ဝါဝါကြောျကို ပုံစံအတိုငျး ဆကျလိုးသညျ။ ဝါဝါကြောျမှာလညျး ထူးစိနျ၏ လီးကွီးအောကျ မြော့နအေောငျ ခံလိုကျရသညျ။ နောကျ ရှှရေညျကို ဆကျလိုးသညျ။ ရှှရေညျလညျး မထူး။ မမနု၊ ဂြူလှိုငျခငျ၊ ဝါဝါကြောျနှငျ့ ရှှရေညျတို့ ပွိုငျတူလြှာထုတျထားကွသညျ။ သိနျးဦးက ညိုညိုမာနှငျ့ မြိုးရတီနှယျကို တဈဖကျတဈယောကျ ဖကျကာ နောကျမှ ရပျကွညျ့နသေညျ။ သောျကလညျး ဆုရီရီဖွိုးနှငျ့ မွတျနိုးကလြာကို တဈဖကျ တဈယောကျစီ ဖကျကာ ကွညျ့နသေညျ။ ထူးစိနျလီးရညျထှကျတော့ အလုအယကျပငျ ပါးစပျဖွငျ့ ခံကွသညျ။ တဈယောကျ နညျးနညျးစီဆိုသောျလညျး တောျတောျမြားသညျ။ မမနုနှငျ့ ဂြူလှိုငျခငျက လီးရညျခငြျး ပါးစပျဖွငျ့ ဖလှယျသညျ။ ဝါဝါကြောျနှငျ့ ရှှရေညျက ကိုယျဟာကိုယျ မွိုခသြညျ။
“ဟူး ဟူး ဟူး”
ထူးစိနျ ပကျလကျကုလားထိုငျပေါျ ထိုငျခသြညျ။
“ဖွောငျး ဖွောငျး ဖွောငျး ဖွောငျး”
သိနျးဦးနှငျ့ သောျကတို့အဖှဲ့လိုကျ လကျခုပျတီး အားပေးကွသညျ။
“ကနြျသေးတယျ ပွောငျအောငျ သှားလကြျပေးလိုကျ”
သောျက ကဆိုသဖွငျ့ ဝါဝါကြောျနှငျ့ ရှှရေညျတို့ ထလာကာ တဆတျဆတျတုနျခါနသေော လီးကို လာလကြျပေးကွသညျ။ ဝါဝါကြောျက လီးထိပျမှာ ကပျနသေော လီးရညျကို ပွောငျအောငျ လကြျသညျ။
“မငျးတို့က မွနျလှခညြျလား” ထူးစိနျက သောျကနှငျ့ သိနျးဦးကို လှမျးပွောသညျ။ “ဆရာ့လောကျ ဇ မကောငျးသေးဘူး ဆရာရေ…”
စားပှဲပေါျတှငျ ဘီယာမြား၊ သဈသီးမြားခထြားသညျ။ အားလုံး ဝငျထိုငျကွသညျ။ ထူးစိနျက သူ့ကောငျမလေး လေးယောကျကို တဈဖကျနှဈစီ ဖကျထားသညျ။ ကနြျသညျ့ သိနျးဦးနှငျ့ သောျကလညျး ကိုယျ့ကောငျမလေး ကိုယျစီနှငျ့ ဖကျထားကွသညျ။ သောကျကွစားကွ စကားမြား ပွောကွရငျး ဘာကွောငျ့ ဒီလို လုပျဖွဈကွလဲ စသဖွငျ့ မိနျးကလေးမြားကို စနညျးနာကွရာမှ ငှကွေေးကွောငျ့ တဈမြိုးတညျး အဓိပ်ပါယျထှကျလာသညျ။ မိနျးကလေးမြားကို အရငျက ခံဖူး မခံဖူး မေးကွညျ့တော့ အစပိုငျး ငွငျးကွသောျလညျး နောကျပိုငျးတော့ ဝနျခံကွသညျ။ သူတို့အကွောငျးလေးမြားကို မေးကွညျ့တော့ မပွောခငြျကွ။ သို့သောျ တိုကျတှနျးဖနျမြားတော့ နုနုမကေ စ၍ ပွောသညျ။ အခနျး (၉) သရဖူဆု၏ နောကျကှယျ
“ဖွောငျး ဖွောငျး ဖွောငျး ဖွောငျး”
ပရိသတျမြား၏ လကျခုပျသံသညျ နုနုမေ၏ ခေါငျးပေါျသို့ လှယဉျကြေးမယျ သရဖူလေး
ဆောငျးပေးလိုကျခြိနျတှငျ တဝေါဝေါဆူညံနသေညျ။ နုနုမလေညျး အလှဆုံးပွုံးကာ မိဘ မကြျနှာကို လှမျးကွညျ့သညျ။ မိဘမြားကလညျး ပီတိ မကြျရညျမြား ဝဲ၍ လကျခုပျတီး အားပေးနသေညျ။ ကြောငျးမှ ဆရာမြား၏ မကြျနှာမြားကို လှမျးကွညျ့တော့လညျး ဝမျးသာအားရပငျ လကျခုပျတီးပေးနကွေသညျ။ နုနုမကေကော သူမလညျး အတတျနိုငျဆုံး အောငျနိုငျသူ အပွုံးဖွငျ့ ပွုံးပွသညျ။ သို့သောျ သူမရငျထဲ တခကြျခကြျ ဆို့နငျ့လာသညျ။ သညျလိုမှနျးသိလြှငျ သညျသရဖူကို သူမ၏ ပွိုငျဘကျ လဲ့လဲ့အား ပေးလိုကျပါသညျ။ ခုမှတော့ဖွငျ့ မထူးတော့။ ဒီဇငျဘာ ကြောငျးပိတျသညျ့ အားကစားရကျအတှငျး ဆယျတနျးကြောငျးသားမြားက မောငျပွိုငျပှဲ ဝငျသညျ။ ကြောငျးသူလေးမြားက မယျပွိုငျပှဲ ဝငျသညျ။ ဆုကို လှတျလပျရေးနေ့တှငျ ပေးသညျ။ အခွား အားကစားမြားလညျး ကငြျးပခဲ့ပါသေးသညျ။ သူမကတော့
ကိုးတနျးနှဈကတညျးက မယျဘှဲ့ရဖူးသူမို့ ဆယျတနျးတှငျလညျး မယျသာ ဝငျပွိုငျသညျ။ ပွိုငျပှဲအပွီးတှငျ သူမကသာ ရရမညျဟု သူမယုံကွညျပါသညျ။ နောကျမှ ရောကျလာသော လဲ့လဲ့က အနညျးငယျ သာနသေောျလညျး သူမသညျ ဤနယျခံ ကြောငျးသူ ဖွဈသညျ မဟုတျပါလား။
ဆရာ ဆရာမမြား နားနဆေောငျသို့ နုနုမဝေငျသှားတော့ သူမပွိုငျပှဲတှငျ အကဲဖွတျခဲ့သော ဒိုငျမြားဖွဈသညျ့ ဆရာဦးမြိုးမငျး၊ ဆရာဇောျထကျ၊ ဆရာလှကြောျ၊ ဆရာမသှယျသှယျအောငျနှငျ့ ဆရာမစိမျးစိမျးနှယျတို့ ထိုငျနကွေသညျ။
“သမီးကိုခေါျရတဲ့ ကိစ်စကတော့ လယှဉျကြေးမယျ ပထမဆုနဲ့ ပတျသကျနတောပေါ့ကှယျ” ဆရာမ သှယျသှယျအောငျက စကားစသညျ။ သှယျသှယျအောငျသညျ အစိမျးရောငျ
ဝမျးဆကျဝတျထားသညျ။ ဝမျးဆကျဆိုသောျလညျး အပေါျပိုငျးမှ အဝတျမှာ ရငျသား တခွမျးပေါျနသေညျ။ ပခုံးလကျပွတျနှငျ့ ဖွဈသညျ။ သူမအထငျအရ အတှငျးဘောျလီ ပါမညျ မထငျပါ။ ကြောငျးလာသညျကို သူ့ယောကြာျးက သညျလို ဝတျလာဖို့ ခှငျ့ပွုတာ အံ့ရော ဟု သူမတှေးနသေညျ။
“ဒီလို သမီးရဲ့ သမီးနဲ့ လဲ့လဲ့က အမှတျတူနတေယျ၊ အဲဒါ သမီးကို ပေးရမလား၊ လဲ့လဲ့ကို ပေးရမလားဆိုပွီး ဆရာမတို့ တိုငျပငျဖွဈကွတယျ” ဆရာမ စိမျးစိမျးနှယျက ပွောသညျ။ စိမျးစိမျးနှယျလညျး မထူး။ ဘယျလို ဝတျထားကွပါလိမျ့ဟု သူမတှေးနသေညျ။ ဝတျထားပုံက ကပိုကယိုနိုငျလှသညျ။ ပွီးတော့ သညျလို အဝတျအစားမြိုးက အိမျထောငျရှငျ ကြောငျးဆရာမမြား ဝတျသညျ့ အဝတျအစားမြိုး မဟုတျပါ။ နို့နှဈလုံးက ပွူးထှကျနသေညျ။
“ဟုတျကဲ့ ဆရာမ”
သှယျသှယျအောငျက ထလာကာ သူမနားကပျ၍ တိုးတိုးလေး ပွောသညျ။
“ရှငျ”
နုနုမေ ကိုယျ့နား ကိုယျမယုံနိုငျအောငျ ဖွဈနသေညျ။
“သမီးကို အတငျးကွီး မတိုကျတှနျးပါဘူး၊ စဉျးစားခှငျ့ပေးပါတယျ”
“ကို..”
ဦးမြိုးမငျးက ထလာပွီး စိမျးစိမျးနှယျက ဖကျနမျးသဖွငျ့ စိမျးစိမျးနှယျက ခေါျလိုကျခွငျး ဖွဈသညျ။ ဆရာ့ကို “ကို” တဲ့လား။
“စိတျကူး မလှဲနဲ့နောျ ခြာတိတျ” ဦးမြိုးမငျးက သူမနားသို့ ကပျပွောသညျ။ သူမပွနျမော့ကွညျ့တော့ စိမျးစိမျးနှယျကို ပွနျနမျးနသေညျ။ စိမျးစိမျးနှယျကလညျး မရှောငျပါ။ ဆရာလှကြောျက ထသှားသညျ။ တကယျတော့ တံခါးကို ခကြျခဖြို့ ထသှားခွငျး ဖွဈသညျ။ တံခါးခကြျခပြွီးနောကျ ဆရာဇောျထကျက သှယျသှယျအောငျကို ဖကျလသေညျ။
“လာပါ အစီအစဉျအတိုငျးပေါ့”
အခနျး တဈခနျး အတှငျး ထူးဆနျးစှာ ရောကျနသေော ကုတငျပေါျသို့ နုနုမေ ထိုငျခလြိုကျသညျ။
သှယျသှယျအောငျနှငျ့ စိမျးစိမျးနှယျက ကိုယျလုံးတီးလေး ဖွဈနကွေပွီ။ တဈဖကျတဈယောကျစီ ဝငျထိုငျကာ
“သမီးကို ကောငျးစခေငြျတဲ့ စတေနာနဲ့ပါကှယျ၊ ခြှတျလိုကျနောျ” ဟု ပွောသညျ။ ခုထိ ဆရာမြားတော့ ဝငျမလာသေး။ အခနျးထဲတှငျ မိနျးမမြားသာ ရှိသေးသညျ။ အံ့အားသငျ့တာရော ကွောကျတာရော ပေါငျးကာ သူမဆှံ့အနသေညျ။ ဒါကို သှယျသှယျအောငျက အလိုတူသညျဟု ထငျနသေညျ။ သူမအငျ်ကြီကွယျသီးမြားဖွုတျသညျ။
“ဟငျ့အငျး”
သူမ နှုတျကလား ဘယျကလား မသိ ထှကျကလြာသညျ။
“ပှငျပှငျ့လငျးလငျးပေါ့ သမီးရယျ၊ ဆရာမတို့တောငျ အကုနျခြှတျပွီးပွီပဲနောျ”
“ကွောကျတယျ”
နုနုမေ ဘာတှေ ပွောနမေိမှနျး မသိ။
“ဒီမှာကွညျ့ သမီး”
သှယျသှယျအောငျက ထရပျကာ သူမ၏ အဖုတျကို ပွနျဖွဲပွသညျ။ အဖုတျမှာ ထူထဲသော စောကျမှေးနကျနကျမြားအောကျမှ စူပွီး မို့အဈနသေညျ။
“ဆရာမယောကြာျးကိုရော သတိူု့ကိုရော အခွားအခွားသကျဆိုငျသူကိုရော ဆရာမသဘောကတြဲ့သူတှကေိုရော ဆရာမဆန်ဒရှိသလောကျ ပေးလာခဲ့တာ ခုပုံစံမပကြျဘူး၊ အရာမယှငျးဘူး၊ တကယျတော့ ဘာမှ သိပျထူးခွားသှားတာ မဟုတျဘဲ ကိုယျကောငျးကောငျးခံစားရတဲ့ ကိစ်စကို သူမြားစကားတှေ နားယောငျပွီးတော့ ကငြျ့ဝတျတှေ သိက်ခာတှနေဲ့ မရှုံးစနေဲ့ သမီးရေ၊ စိမျးစိမျးနှယျကိုကွညျ့၊ သူလညျး အသိနောကျကလြို့ ဆိုပွီး နောငျတတှရေနတော” စိမျးစိမျးနှယျက သူမအဖုတျကို နုနုမအေား စမျးစသေညျ။ နုနုမမှော ရှံသလိုလို ဖွဈမိသောျလညျး မငွငျးမိ။
သှယျသှယျအောငျက သူမအကွောငျးပွောပွသညျ။ တဈနေ့သ၌ သူမကြူရှငျခြိနျအပွီး နောကျဖေးထဲအဝငျ ကြောငျးသား တဈယောကျသညျ သူမထမီဖွငျ့ လီးတဈဝိုကျကို ပှတျသပျကာ မကြျလုံးလေးမှိတျပွီး စိတျကူးယဉျနသေညျ။ သူမကလညျး ကလေးနှဈယောကျသာ ရသှားသညျ။ လီးကို မမွငျဖူး။
ကြောငျးသားကွီး၏ လီးမှာလညျး တောျတောျထှားသဖွငျ့ သူမငေးနမေိသညျ။ ကြောငျးသားက တဈခုခုကို သံသယဝငျလာပုံရှိကာ မကြျလုံးဖှငျ့ကွညျ့သညျ။
“ဟိုကျ”
ပုဆိုးစကို အတငျးဆှဲဖုံးသညျ။ ထမီကို လှနျးထားသောတနျးပေါျ အမွနျပွနျတငျသညျ။
“ဘာလုပျတာလဲ”
ကြောငျးသားမှာ ယောငျနနဖွငျ့ ဖွသေညျ။
“ဆရာမ စာသငျနတေုနျး ဆရာမအိုးကို ကွညျ့ပွီး မနနေိုငျတော့လို့”
“ဘာ”
“ကြှနျတောျ သှားတော့မယျ”
ကြောငျးသားက သူမဘေးမှ ဖွတျသညျ။
“နေဦး”
လကျကို ဆနတျ့နျးကာ သူမ တားလိုကျသညျ။
“ငါစာသငျနတေော့ မငျးက ငါ့ဖငျကို ကွညျ့နတောပေါ့လေ”
“ဟုတျကဲ့ပါဆရာမ”
“ငါ့ဖငျနဲ့ ငါ့ထမီ ဘာဆိုငျလို့တုနျး”
ကြောငျးသားမှာ ကွောကျလာသဖွငျ့ ထမီကို ပွနျယူကာ ပွောသညျ။
“ကြှနျတောျ ပွနျလြှောျပေးပါ့မယျ ဆရာမ”
“မလိုပါဘူး”
သှယျသှယျအောငျသညျ ထိုနေ့က ပထမဆုံး ဖောကျပွနျဖွဈသညျ။ ဖငျကို ကွညျ့ကာ လီးတောငျသော ကြောငျးသားကို “ငါ့ဖငျက မငျးကို ဘယျလောကျဆှဲဆောငျမှု ရှိနလေဲဆိုတာ လကျတှေ့ကွညျ့ကွတာပေါ့” ဟုဆိုကာ ကြောငျးသားလကျကို ဆှဲခေါျပွီး ဝှိုကျဘုတျတှငျ လကျထောကျကာ “လာလေ” ဟုခေါျလိုကျသညျ။
“ကြှနျတောျ ဘာ ဘာလုပျပေးရမလဲ ဆရာမ”
“ငါ့ဖငျက တကယျကွညျ့လို့ကောငျးလား” “ဟုတျကဲ့ ကွညျ့ ကွညျ့လို့ကောငျးပါတယျ ဆရာမ” သူမက ထမီကို ခြှတျခလြိုကျသညျ။ “ဘယျလိုလဲ၊ ကွညျ့လို့ကောငျးသေးလား”
“ကြှနျတောျ မနနေိုငျတော့ဘူး”
“မနနေိုငျတော့ မငျးက ဘာလုပျခငြျလဲ”
“လိုး လိုးခငြျလာပွီ”
“လိုးခငြျရငျ လိုးပေါ့”
“ခငျဗြာ”
မရဲတရဲလိုးနသေော ကြောငျးသား၏ လိုးခကြျမြားအောကျတှငျ သူမစောကျဖုတျမှ ရသော အသိသညျ “နောငျတ” ဖွဈသညျ။ သညျလို ကောငျးသညျ့ အရသာကို ငါ့ယောကြာျးဆီက ဘာလို့ မရခဲ့တာလဲဟု ဖွဈသညျ။
“ကောငျးလိုကျတာ ကလေးရယျ”
ဝှိုကျဘုတျက လှုပျနသေဖွငျ့ ကြောငျးသားလေး ဆောငျ့လိုးလိုကျတိုငျး တဒုနျးဒုနျး မွညျနသေဖွငျ့ သူမက နရောပွောငျးရနျ ပွောသညျ။
“ဆရာမ ဒီဘကျ ခဏလောကျ လှညျ့ပေးပါ”
“ဘာလုပျမလို့လဲ”
“ဆရာမရဲ့ အဖုတျကို ကြှနျတောျ လကြျပေးမယျ”
“လုပျလိုကျလေ”
ကြောငျးသားလေးက သူမပေါငျကို လကြျတကျသညျ။ နောကျ အဖုတျကို လကျခြောငျးမြားဖွငျ့ ပှတျသညျ။ စောကျစေ့ကို ကလိသညျ။
“ငါ မနတေတျတော့ဘူးကှာ”
“ပိုကောငျးသှားအောငျပါ ဆရာမ”
ကြောငျးသားက စောကျစေ့ကို လြှာဖြားဖွငျ့ ထိုးကလိသညျ။ လြှာကို အလုံးလိုကျလုပျကာ
စောကျပတျအကျကွောငျးကို အထကျအောကျ ထိုးသညျ။ စောကျပတျပွငျတဈခုလုံးကို လကြျသညျ။
စောကျစေ့ကို သှားဖွငျ့ကိုကျသညျ။
“ရကျစကျလိုကျတာ ကလေးရယျ”
ကြောငျးသားက မတျတပျရပျပွီး သူမအငျ်ကြီကို ခြှတျသညျ။ ပါးမြားကို နမျးသညျ။ သညျအနမျးလောကျ အဓိပ်ပါယျပွညျ့စုံ တာမရှိ။ နို့အစုံကို ပူးကိုငျပွီး နို့သီးခေါငျးကို စို့သညျ။
“ခစြျလိုကျတာ ကလေးရယျ”
ကြောငျးသားက သူ့လီးကို ကိုငျပွီး သူမစောကျခေါငျးထဲ ထိုးမှှသေညျ။ အထကျအောကျ ထိုးကစားနသေညျ။ သှယျသှယျအောငျမှာ မနတေတျတော့။ ကြောငျးသားလေး ပခုံးကို ဖကျထားသညျ။ ကြောငျးသားလေးက
ဖွညျးဖွညျးခငြျးသှငျးသညျ။ သူမ၏ တငျနှဈလုံးကို ဆုတျကိုငျကာ ဆောငျ့သညျ။ အိုးကို တငျးတငျးကွပျကွပျကိုငျပွီး အဖုတျကို အားပါးတရဆောငျ့လိုးခံရငျး သှယျသှယျအောငျမှာ သညျအရသာကို အလှနျအမငျး သဘောကသြှားသညျ။
“မငျးကို အရမျးခစြျသှားပွီကှာ”
“အစပဲ ရှိသေးတယျဆရာမ”
“အို”
ကြောငျးသားသညျ သူမအိုးကို ဆုပျကိုငျကာ ပူးလိုကျ ခှာလိုကျလုပျသညျ။ တငျကို ဆတဆျတျခါအောငျ လုပျသညျ။ အလိုးက မပကြျ။
“မငျးက ငါ့ရဲ့ အခစြျဦးပဲကှ”
ဟုတျပါသညျ။ ယူထားသညျ့ ယောကြာျးမှာ တာဝနျတဈခုမြှသာ ဖွဈသညျ။ ခုမှ သူမအခစြျကို
စတငျတှေ့ရှိသညျ။ သူမ အရမျးခစြျပါသညျ။ ထို့ကွောငျ့ ကြောငျးသားလေးကို သူမက “အခစြျ” ဟုခေါျသညျ။ “အခစြျ”
“ဗြာ မ”
“ဒီနေ့ ဘာနညျးနဲ့လဲ ဟငျ”
“ဒီနေ့ မမှာ ဘယျသူမှ မဖောကျရသေးတဲ့ ပါကငျလေး တဈခုရှိတယျ၊ အဲဒီ ပါကငျလေးကို ကြှနျတောျ့ကို ဖောကျခှငျ့ပွုပါ”
“အို ဘာမြားလဲ အခစြျရယျ၊ မထိတျသာ မလနျ့သာ”
ကြောငျးသားသညျ ဆရာမအား ဖကျကာ နမျးရငျး တငျကိုပှတျနသေညျ။ သှယျသှယျအောငျမှာ သိပျမနနေိုငျဘဲ ဆာနသေဖွငျ့ ကြောငျးသား၏ ပေါငျကွားကို ပှတျပေးသညျ။ ကြောငျးသားက တိုးတိုးလေး ကပျပွောသညျ။
“မရဲ့ ဖငျကို ဘယသျူမှ မဖောကျရသေးဘူး မဟုတျလား”
“အို ရလို့လားကှယျ”
“မ မယုံမှာစိုးလို့ ကြှနျတောျ ဖုနျးထဲဗှီဒီယိုကလဈတှေ ထညျ့လာတယျ”
“မကွညျ့တော့ပါဘူး၊ မဆာနပွေီ၊ ရတယျဆို ပွီးတာပဲ အခစြျအတှကျ အသကျပငျ သသေပေါ အခစြျရယျ” ကြောငျးသားလေး ဖငျကို တကယျလိုးတော့ သူမသမေတတျအောျ မိသညျ။ တောျတောျဆိုးသညျ့ ခစြျသူ။ ဖငျတှေ ကှဲထှကျအောငျ လုပျရကျတယျဟု သူမညညျးညူမိသောျလညျး သူမစှဲလနျးသှားသညျ။
ကြောငျးသားက သူမဖငျထဲ လီးကို စိုကထျညျ့ထားသညျ။
“မ ဘယျလို အရသာရှိလဲ”
“အစကတော့ ရပါ့မလားဆိုပွီးကွောကျတယျ၊ တကယျလိုးတော့ နာတယျ၊ ကွာလာတော့ ဘာကွောငျ့ သူ ဒီလို ထူးခွားတဲ့ အရသာကို နောကျကမြှပေးလဲဆိုပွီး စိတျဆိုးတယျ”
“မောငျလညျး မရဲ့ အိုးကွီးထဲ မောငျ့ဟာလေး စိမျထားခငြျနတော ကွာလှပွီ၊ မကို မပွောရဲလို့”
“သှား လူဆိုး၊ အခစြျအရငျ အားရအောငျလိုးနောျ၊ အခစြျမောရငျ မက အပေါျကနေ ဖငျနဲ့ ဆောငျ့ခပြေးမယျ”
“ကွိုကျပွီဗြား”
ကြောငျးသားသညျ သူမဖငျကို ဆောငျ့လိုးသညျ။ ခါးကို ဆုတျကိုငျပွီး တငျလုံးမြား တုနျတကျနအေောငျ
ဆောငျ့သညျ။ သူမအိုး တဆတဆျတျခါနသေညျ။ ကြောငျးသားလေး မောတော့ ထိုငျခုံတှငျ ထိုငျခိုငျးပွီး ပေါငျကွားထဲ လကျလြို၍ လီးကို ပွနျကိုငျကာ ဖငျထဲသိပျထညျ့သညျ။ “မရဲ့ ဖငျထဲ လီးဝငျတဲ့အရသာလေးကို ပွနျခံစားမယျနောျ အခစြျ” သှယျသှယျအောငျသညျ လီးကို ဖငျပေါကျတှငျ ပှတျဆှဲပွီး လီးခေါငျးကို သိပျထညျ့သညျ။ ပွနျထုတျကာ ဖငျပေါကျတဈဝိုကျ ပှတျသညျ။ လီးခေါငျးကို ပွနျသှငျးသညျ။ လီးခေါငျးက သူမဖငျပေါကျထဲ ပွှတျဆို ဝငျသှားသညျ။ သူမ ဖွညျးဖွညျးခငြျး ထိုငျခသြညျ။
“သူမြားကို ဘာလို့ စိုကျကွညျ့နတောလဲလို့”
ကြောငျးသားလေးက သူမကို စိုကျကွညျ့နသေဖွငျ့ ရှကျသှားသညျ။ ကြောငျးသားမှာ
ငယျသာငယျသောျလညျး အတှေ့အကွုံက မငယျ။ သူမကသာ အသကျကွီးပွီး ဘာမှ မသိ။ သူမနို့မှာလညျး
ကြောငျးသားစို့လို့ တငျးကုနျပွီ။ ကြောငျးသားသညျ နို့ကို လီးနဲ့လညျး ထိုးသညျ။ စို့လညျးစို့သညျ။ တငျးနအေောငျလညျး ကိုငျသညျ။
“မ ထိုငျခုံကို သခြောကိုငျပွီး ကုနျးထား၊ မောငျကိုယျတိုငျ ဆောငျ့ခငြျသေးတယျ”
“သဘော သဘော”
သူမ ကုနျးပေးလိုကျတော့ ကြောငျးသားလေး တောကျလြှောကျဖငျကို ဆောငျ့လိုးလိုကျသညျမှာ သူမခှကေသြှားသညျ့ အထိ ဖွဈသညျ။ သူမကွမျးပွငျပေါျ လေးဖကျထောကျမရတော့မှ ကြောငျးသားက ပွီးသညျ။ သူမကို ပကျလကျဆှဲလှနျကာ လီးထိပျကို နှုတျခမျးတှငျ တေ့ပွီး ကှငျးထုသညျ။ သူမမောနသေဖွငျ့ ပါးစပျမပိတျနိုငျသောျလညျး ကောငျးကောငျး မဟပေးနိုငျသဖွငျ့ နှုတျခမျးတဝိုကျအပွငျ အခြို့မှာ
ကြောျပွီးပါးပေါျသို့ ကဆြငျးသှားသညျ။ တဗစြျဗစြျနဲ့ ထှကျနသေော လီးရညျသညျ လီးက မငွိမျဘဲ ခါနရော မေးရော နှာခေါငျးတှငျရောပကေုနျပွနျသညျ။ ကြောငျးသားက သူ့လီးထိပျတှငျ ပကြေံနသေော လီးရညျကို လကျညိုးဖွငျ့ သုတျလိုကျသညျ။ သူမဘေးတှငျ ထိုငျခကြာ သူမကို ရငျခှငျထဲဆှဲမှီစသေညျ။ ပကြေံနသေော လီးရညျမြားကို လကျခြောငျးဖွငျ့ သပျကာ သူမပါးစပျထဲ သှငျးသညျ။ ကနြျနသေော လီးရညျကို လကြျကာ နှုတျခမျးခငြျးတေ့ပွီး သူမပါးစပျထဲ ထှေးထညျ့ပေးသညျ။ သှယျသှယျအောငျသညျ ကောငျလေးကြောပွငျကို အတငျးဖကျထားကာ နှုတျခမျးခငြျး နမျးသညျ။
“အရမျးခစြျတယျ” သူမ ကပျပွောသညျ။ “မောငျလညျး မကိုခစြျတယျ”
ကြူရှငျပွီးတိုငျး လိုးရသညျကို အားမရသဖွငျ့ သူမကပငျ ကြောငျးသားလေးကို တဈနရော ခြိနျးကာ ခံသညျ။ ဘယျလိုလိုးလိုး လိုးအားမကသြော ကြောငျးသားလေးကို သူမ အခစြျကွီး ခစြျမိသညျ။ သို့သောျ စာမေးပှဲကွီးပွီးသှားတော့ ကြောငျးသား၏ မိဘမြားက နယျပွောငျးသှားသညျ။ အခနျး (၁၀)
လူဆိုးမြားနှငျ့ ကခုနျခွငျး
သှယျသှယျအောငျသညျ ထမီစကို အနညျးငယျပွငျကာ ခွကေို ရှေ့သို့ဆနျ့ထုတလိုကျသညျ။ ဦးမြိုးမငျးသညျ သူ့ပေါငျကွားကို တဈခုခုလာထိသလို ဖွဈသဖွငျ့ ငုံ့ကွညျ့လိုကျရာ သှယျသှယျအောငျ၏ ခွထေောကျကို တှေ့လိုကျရသညျ။

ကြှနျမ ဒီအတနျးပိုငျရာထူး ရမှ ဖွဈမှာမို့လို့ပါဆရာ”
“ပေးတော့ ပေးခငြျတယျ ဒါပမေယျ့…”
“ခဏ ဆရာ…”
သှယျသှယျအောငျ ထလာသညျ။ ဦးမြိုးမငျးထိုငျခုံကို ဆှဲလှညျ့ကာ ရှေ့တညျ့တညျ့ ကွမျးပွငျတှငျ ဒူးထောကျ ထိုငျခသြညျ။ ဦးမြိုးမငျးက ဘာမှနျးမသိ ကွောငျနသေညျ။ သှယျသှယျအောငျက ပုဆိုးစဆှဲခြှတျသညျ။ “ဆော ဆောရီးနောျ” “ရပါတယျ”
ဦးမြိုးမငျးသညျ လီးအစုပျမခံဖူး။ စုပျပေးသောအခါမှာတော့လညျး လီးရညျကို မထိနျးနိုငျဘဲ လှတျထညျ့မိသညျ။ သှယျသှယျအောငျက ကွိုသိပွီးသားမို့ မွိုခပြေးသညျ။ အလကားရသညျ့ ကိစ်စကို မူးတငျးပဲတငျး ဘယျသူမှ မငွငျးသညျ့ ထုံးစံအတိုငျး အလှနျလှယျသော သှယျသှယျအောငျကို ဦးမြိုးမငျးက အခှငျ့သာတိုငျး ဆောျသညျ။ အတနျးပိုငျ ဖွဈတော့လညျး ဆောျသညျ။ သညျကိစ်စကို သူငယျခငြျးအား ဖှငျ့ပွောမိကွောငျး သှယျသှယျအောငျအား ပွောတော့ သှယျသှယျအောငျက
“ဆရာကလညျး တုံးလိုကျတာ၊ ကြှနျမက အပေါကျစုံအောငျ ပေးနတောပဲ၊ သုံးယောကျဆိုတော့ ပိုကောငျးတာပေ့ါ၊ တဈယောကျက ရှေ့ပေါကျ၊ တဈယောကျက နောကျပေါကျ၊ ဟော နောကျတဈယောကျက ပါးစပျပေါ့၊ ဒါပမေယျ့ တဈခုတော့ ရှိတယျ”
“ဘာ ဘာလဲဟငျ”
“ဒီလို…. ဒီလို…”
သူမစကားကို မြိုးမငျးက လကျခံသညျ။
“အိမျက ဟာနဲ့ တခွားစီ” သညျစကားကို ဒငျးတို့သုံးယောကျကမှ ပွောတတျသညျ မဟုတျ။ သူမလညျး ပွောတတျပါကွောငျး သှယျသှယျအောငျ မောငျးခတျလိုကျခငြျသေးသညျ။ သူမကမှ ထိုအခှငျ့အရေးကို ပိုရခဲ့သေးကွောငျး ကွှားခငြျပါသေးသညျ။ ဟုတျပါသညျ။ ကြောငျးသားလေးနဲ့ တှေ့ပွီးနောကျပိုငျး အိမျကဟာကွီးကို ပေးရသညျမှာ ဆားမပါသညျ့ဟငျးကို စားနရေသလိုပငျ။ တခါခါ ယောငျပွီးတော့ပငျ “ကလေးရယျ” ဟု တမျးတမိသေးသညျ။ အိမျကဟာကွီးက သူ့ဘာသာသူ အားရအောငျ တကျဆောငျ့ပွီး ပွီးသှားသောအခါ “ကလေးတော့ မရတော့ပါဘူးကှာ၊ သားကွောဖွတျထားတာပဲ” ဟုပွောပွီး အိပျပြောျသှားသညျ။ သူမ မကြျစောငျးထိုးကာ လိုးပွီး နားမလညျသညျ့လူ။ ကိုယျ့ထမီကို ပွနျဆှဲခကြာ အိပျလိုကျသညျ။ သညျစကားမြားကို သူမပေးမှ ရဖူးသော ဦးမြိုးမငျးတို့အုပျစုက ပွောသညျတဲ့။ ပွောမှာပေါ့လေ။ သူမ ကြောငျးသားလေး ထံမှ ရလိုကျသော ပညာက နညျးမှ မနညျးဘဲကိုး။ ဒီပညာကို သှယျသှယျအောငျက လှယျလှယျနဲ့ တော့ ပွနျမပေး။ မွနျမာတို့ မညျသညျ ပညာကို လြိုတတျသညျ မဟုတျလား။ ဒီတော့ …
မြိုးမငျးသညျ ကွမျးပွငျတှငျ ဒူးထောကျက ထိုငျနသေညျ။ သှယျသှယျအောငျက မြိုးမငျးခေါငျးကို ကိုငျကာ သူမပေါငျကွားထဲ သှငျးထားပွီး ပေါငျတဈဖကျကို ပခုံးပေါျ တငျထားသညျ။ မြိုးမငျးက သူမစောကျဖုတျကို
နှုတျခမျးခငြျး တေ့စုပျသလို စုပျပေးနခြေိနျ ဇောျထကျနှငျ့ လှကြောျ ရောကျလာသညျ။
အား အခစြျရယျ ကောငျးလိုကျတာ၊ မောငျ မောငျ့သူငယျခငြျးတှေ ထငျတယျ”
“ဝူး အူး ဝူး”
မြိုးမငျးက တဈဖကျလှညျ့ကွညျ့ခငြျသောျလညျး လှညျ့မကွညျ့အားဘဲ ဖွသေညျ။ ဇောျထကျနှငျ့လှကြောျမှာ မမွငျဖူးသညျ့ မွငျကှငျး မထငျမှတျသညျ့ မွငျကှငျးကွောငျ့ ရှံသှားသညျ။
“ငါတို့ ပွနျတော့မယျ ဟေ့ကောငျ”
သှယျသှယျအောငျက အမွနျလေးပငျ သူတို့ပေါငျကွားကို ဆှဲဖမျးလိုကျသညျ။
“နကွေပါဦး”
မြိုးမငျးကလညျး ထပွီး သူမနောကျမှနေ၍ လိုးသညျ။
“အှတျ”
သှယျသှယျအောငျ ရှေ့သို့ ထိုးယိုငျသညျ။ မြိုးမငျးက နောကျမှ ဆကျတိုကျလိုးသညျ။
“ခဏ နေဦးကှာ ဟေ့ကောငျတှေ”
မြိုးမငျးက သှယျသှယျအောငျ ခါးကိုဖကျကာ ကုနျးပွီးဆောျသညျ။
“ခဏပါကှာ၊ သူ့နောကျပေါကျကို ဆောျလိုကျဦးမယျ”
မြိုးမငျးက ပွောပွောဆိုဆို သူမဖငျကို လိုးသညျ။
“အ.. အအ.မလေး”
သှယျသှယျအောငျက နာ၍ အောျသောျလညျး ကိုငျထားသော ဇောျထကျနှငျ့ လှကြောျပေါငျကွားကို မလှတျ။ သူတို့က မလှတျပေးသဖွငျ့ မသှားသလိုလိုနဲ့ လကျတှေ့ဖူးကားဆနျဆနျ လိုးနသေညျကိုလညျး ကွညျ့ခငြျကာ မတိုငျပငျရဘဲ ရပျနကွေသညျ။ မြိုးမငျးက ဖငျကို ကွုံးလိုးနသေညျ။ သူငယျခငြျးရှေ့မို့ထငျသညျ။ လိုးခကြျက ပွငျးသညျ။
“အ.. အ.. အှတျ အု အ အ…” သှယျသှယျအောငျပငျ တောျတောျ နာလာသဖွငျ့ ညညျးမိသညျ။ ဇောျထကျက စကာ သူမကြောကို ပှတျသညျ။ သူမက မသိခငြျယောငျဆောငျနလေိုကျသညျ။ မြိုးမငျးက ဖငျကို အားပါးတရ လိုးနသေညျ။
မြိုးမငျးက ခပျသှကျသှကျလိုးသဖွငျ့ ပွီးလုနီးပါး ဖွဈသှားတော့ သူမကို ထိုငျခိုငျးကာ ပါးစပျကို လိုးသညျ။ သူမငွိမျနပေေးသညျ။ နောကျမြိုးမငျးက ကှငျးထုတော့ သှယျသှယျအောငျ ပါးစပျကို ဟထားပေးလိုကျသညျ။ လီးရညျမြား တဗစြျဗစြျဝငျလာသညျ။ သူမက လီးရညျမြားကို ငုံထားသညျ။ နောကျ လကျဝါးထဲ
ပွနျထှေးထုတျကာ အကုနျ ပွနျမြိုခလြိုကျသညျ။ ဇောျထကျနှငျ့ လှကြောျက စိတျဝငျစားနသေညျ။ သူတို့က သှယျသှယျအောငျကို ဖိုကျလို့ရသညျဟု မြိုးမငျးဆီမှ ကွားထားဖူးသောျလညျး ဤနညျးဤဖုံ ဖိုကျလို့ရလိမျ့မညျဟု ထငျမထား။ ကိုယျ့ဟာကို ငုံပေးမညျ့အပွငျ လီးရညျလညျး မွိုခပြေးမညျ့ ဆောျမြိုးကို ဖာသညျမမြားကပငျ သိပျလုပျပေးလေ့ မရှိ။ ခုလို တငျကောငျးကောငျး ရငျကောငျးကောငျးနှငျ့ လှတီးလှတ ဣန်ဒွတေခှဲသားနဲ့ နကော ကကြျသရရှေိလှသညျ့ ရုပျရညျဖွငျ့ နာမညျကွီးလှသော ဆရာမ၏ အပွုအစုကို သူတို့လညျး ခမျးနားစှာ ပါဝငျခငြျလာသညျ။ စောကျဖုတျနှငျ့ ဖငျကို တရှုးဖွငျ့ သုတျပွီး နှုတျခမျးကိုလညျး သုတျလိုကျသညျ။ ပွီးနောကျ နှုတျခမျးနီဆိုးသညျ။
“အိုးကတော့ ရှယျပဲ”
ဇောျထကျက သူမတငျကို လာပှတျသညျ။
ကြှနျတောျ့ကိုလညျး မြိုးမငျးလို သဘောထားပေးပါနောျ”
သှယျသှယျအောငျ ဘာမှ မပွောဘဲ ကိုယျ့နှုတျခမျးနီကိုသာ ညီအောငျ မှနျကွညျ့ဆှဲနသေညျ။ ဇောျထကျက သူမခါးကို ဖကျသညျ။
“ကိုယျ မနနေိုငျတော့ဘူး” သှယျသှယျအောငျ ဘာမှ မပွောပါ။ ဇောျထကျက ပခုံးမြားကို နမျးသညျ။ နှုတျခမျးအထိအတှေ့အရ
ဇောျထကျ တောျတောျဆာနပွေီမှနျး သှယျသှယျအောငျ သိပါသညျ။ သို့သောျ သိပျလှယျလို့ မဖွဈ။ ကြောမြားကို နမျးဆငျးသညျ။ လှကြောျကလညျး ဘာသားနဲ့ ထုထားတာမို့လဲ။ သူမရှေ့
ဒူးထောကျထိုငျခသြညျ။ သူမခကြျလကြျလသေညျ။ “ဘာပဲ လုပျပေးရ လုပျပေးရ ကြှနျတောျ မနတေတျတော့ဘူး” သူမ စိတျထဲ ကွိတျပွုံးရလပွေီ။ သို့သောျ သူမ မသိခငြျယောငျဆောငျမွဲ။ ဇောျထကျက ခါးမှအောကျသို့လြှောကာ တငျကို နမျးစုပျလသေညျ။ လှကြောျက စောကျဖုတျကို
လကြျပေးခငြျပုံရသောျလညျး သိက်ခာထိနျးက စောကျအုံတဈဝိုကျနှငျ့ ဆီးခုံကို စုပျသညျ။ သူမလညျး ရငျခုနျလာသညျ။
“ရှငျတို့က ကြှနျမကို တကယျစိတျဝငျစားလို့လား”
သူမက အနညျးငယျရှောငျကာ ဒငျးတို့မေးစေ့ကိုငျပွီး မေးလိုကျသညျ။ အံမာ နှားကွီးတှကေ အပွိုငျအဆိုငျ ခေါငျးညိတျကွသညျ။ အလကားလိုးရမညျ့ ကိစ်စကို သိပျငွငျးခငြျနပေုံရသညျ။ သူမကလညျး ဝါရငျ့ သမ်ဘာရငျ့ပီပီ သိက်ခာကို ထိနျးလိုကျသညျ။
“ကြှနျမက ပွီးနပွေီ၊ ကြှနျမစိတျပွနျလာအောငျ ရှငျတို့ ပွနျလုပျနိုငျရငျတော့ ရှငျတို့သဘောပေါ့”
“ဘာလုပျပေးရငျ မငျးစိတျလာလဲ”
“ကြှနျမကတော့ အဖုတျကို ကောငျးကောငျးလကြျပေးနိုငျရငျ စိတလျာတတျတာပဲ”
သှယျသှယျအောငျ နညျးနညျးကားပေးလိုကျတော့ သကောငျ့သားနှဈယောကျက တဈယောကျမကြျနှာ တဈယောကျကွညျ့သညျ။
“ကောငျးကောငျး လကြျပေးနိုငျတဲ့သူကို ကြှနျမ ပွနျစုပျပေးမယျ”
“ဒုတျ”
အမလေး လီးစုပျသိပျမခံခငြျကွ။ ခေါငျးခငြျးတောငျ တိုကျမိသေးသတဲ့။ တကယျတမျးကွပွနျတော့ မလကြျရဲကွပွနျ။ “တောျပွီကှာ”
“နေ နပေါဦးကှာ”
ဇောျထကျက သူမပေါငျကို ကိုငျထားသညျ။
“ရှငျတို့ အကုနျခြှတျပွီး ကွမျးပွငျပေါျ ပကျလကျလေး အိပျနကွေစမျးပါ”
မွနျလိုကျသညျ ဖွဈခွငျး။
သူမက ခွမေဖွငျ့ ဇောျထကျလီးကို ကစားသညျ။ နောကျ လှကြောျလီးကို ကစားသညျ။ လီးတှကေတော့ စံခြိနျမီကွသညျ။ ငယျကအခစြျ အနှဈတဈရာ မမေ့သာဟု ဆိုထားကွသညျ့စကားကွောငျ့လား မသိ။

ကျောင်းသားလေး လီးကိုတော့ မမီဟု သူမထင်သည်။ ထင်တာ မဟုတ်။ လုံးဝကို မမီကြပါ။ သို့သော် ဒါကလည်း ဖြေသာသည်။ ဇော်ထက်ကို ခွရပ်ကာ ရှေ့သတို့ိးသည်။ အသာလေး ကားပြီးထိုင်ချသည်။ စောက်ခွက်ကို ဇော်ထက် မျက်နှာရှေ့ အပ်ထားသည်။ ဇော်ထက် လျှာထုတ်သည်။ သူမက လျှာပေါ် စောက်ပတ်ဖြင့် ပွတ်သည်။ ရွံသလိုလို ဇော်ထက်၏ အပြုအမူ အထိအတွေ့ကြောင့် အရသာက တမျိုးရသည်။ ဇော်ထက်က မထူးဆိုသည့် သဘောကို ပိုကလိုက်သလား မသိ။ သူမတင်နှစ်လုံးကို ပင့်ကိုင်ကာ အဖုတ်ကို စုပ်လေသည်။ တပြွတ်ပြွတ်မြည်နေသည်။ စောက်စေ့ကို ဆွဲစုပ်သဖြင့်
စောက်ကြောမှတစ်ဆင့် ကိုယ်ခန္ဓာအပြည့်ဆီသို့ ဆိမ့်တက်သွားသည်။ သူမက လှကျော်ကို ပြောင်းခွသည်။ လှကျော်လည်း ဇော်ထက်ကို အားကျမခံ စောက်စေ့ကို စုပ်သည်။
ဇော်ထက်နှင့် လှကျော် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ သူမက ကြားထဲ ဒူးထောက်ထိုင်ချသည်။ တန်းနေသော လီးနှစ်ချောင်းကို သူမတပြိုင်နက်ကိုင်ကာ ကွင်းထုသည်။ ဇော်ထက်နှင့် လှကျော်မှာ ဖီးလ်တက်နေသည်။ ဇော်ထက်လီးကို အရင်စုပ်ပေးလိုက်သည်။ စတိသဘောစုပ်ပြီး လှကျော်လီးကို စုပ်သည်။ ဇော်ထက်လီးက မည်းရှည်ရှည်ကြီး ဖြစ်ပြီးပျော့သည်။ လှကျော်လီးက တုတ်ခိုင်ခိုင်ဖြစ်ပြီး မာသည်။ ဇော်ထက်လီးက ထိပ်ခေါင်းပိုကြီးသည်။ လှကျော်လီးက တပြေးညီကြီးသည်။ ဇော်ထက်ကို အာရုံလာသဖြင့် ဇော်ထက်လီးကို ဆွဲကာ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ကားထားပေးလိုက်သည်။ ဇော်ထက်က ဝမ်းသာအားရ တက်လိုးသဖြင့် လီးမှာ တစ်ချက်တည်း မြုပ်ဝင်သွားသည်။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ဆောင့်လိုးသည်။ လက်ညိုးဖြင့် ထွက်ခိုင်းပြီး လှကျော်ကို ဝင်စေသည်။ လှကျော်လည်း ဇွတ်သွင်းသည်။ သွယ်သွယ်အောင်သည် လီးအမျိုးမျိုး၏ အရသာကို ရလိုက်သဖြင့် ပီတိဖြစ်သည်။ ဖီးလ်လည်း ပိုတက်လာသည်။ တစ်ယောက်စီ တစ်ယောက်စီ တက်ခိုင်းသည်။ တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ နှစ်ကြိမ်လောက်သာ ချသည်။ သုံးကြိမ်ရောက်လာတော့ ဇော်ထက်က အားကုန်လိုးသည်။ ကုတင်တောင် ကျိုးကျတော့မည့် အတိုင်း။ သွယ်သွယ်အောင်လည်း အားရသဖြင့် ခြေထောက်များဖြင့် ကျောပြင်ကို လှမ်းဖက်ကာ ကော့ပေးလိုက်သည်။ ဇော်ထက်ခန္ဓာကိုယ်က ညိုညိုတုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ရှိလှသဖြင့် ဖိအားကောင်းသည်။
“သုတ်ကို အထဲမသွင်းနဲ့နော်” သူမက တပြွတ်ပြွတ်လိုးနေသည့်ကြားမှ လှမ်းသတိပေးလိုက်သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် လီးကို ရုတ်တရက်ဆွဲထုတ်ကာ ဗိုက်ပေါ် လွတ်ချသည်။ လှကျော်က သွယ်သွယ်အောင် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ထောင်ကားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကုတင်အောက်မှ လိုးသည်။ မှောက်မလိုး။ တော်ကြာ သွယ်သွယ်အောင် ဗိုက်သားပေါ် ပေပွနေသော လီးရည်နဲ့ သူ့ကိုယ်ထိမိမှာစိုးသည်။ လီးရည်များက နည်းနည်းနှောနှော မဟုတ်။ သူမခြေကို ထောင်ကားပြီး ဇွတ်လိုးနေသော လှကျော်လိုးချက်များကလည်း ပြင်းထန်သည်။ တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ မြည်နေသည်။ ပြီးတော့ လှကျော်က စောက်ဖုတ်ပေါ် လီးရည်ကို လွတ်ချသည်။ မျိုးမင်းယူလာပေးသော တစ်ရှုးဖြင့် လီးရည်များကို သုတ်လကိုသည်။
အမျိုးကောင်းသားများသည် သွယ်သွယ်အောင်အား တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ဖက်ကြသည်။ ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ပါးကိုနမ်းသည်။ နို့ကိုကိုင်သည်။ အဖုတ်နှိုက်သည်။ အိုးကို ပုတ်ကစားသည်။ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ပြောင်းရင်း ဇော်ထက်ရင်ခွင်ထဲရောက်တော့ မျိုးမင်းက လှမ်းဆွဲကာ လီးကို စုပ်ခိုင်းသည်။ သွယ်သွယ်အောင် မျိုးမင်းလီးစုပ်နေခိုက် ဇော်ထက်က သူမအိုးကို ဆုပ်ကိုင်ကစားရင်း ဖင်ကြားထဲ စတော်ဘယ်ရီသီးကို ထည့်ကာ ညစ်သည်။ စတော်ဘယ်ရီသီး ကွဲသွားတော့ လှကျော်က လျက်ပေးသည်။ စနေ တနင်္ဂနွေကျောင်းပိတ်ရက်တိုင်း ချိန်းကာ စိတ်ကြိုက်လိုးခဲ့ဖူးသော အပတ်ပေါင်း ရှစ်ပတ်ရှိခဲ့ပြီးနောက် သူတို့အားလုံး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပင် ချစ်ကြသည်။ သွယ်သွယ်အောင်ကပဲ ဏှာကြီးလို့လား ယောကျာ်းသုံးယောက်ကပဲ အားနည်းလို့လားမသိ။ သွယ်သွယ်အောင်မှာ ပင်ပန်းသွားသည် မရှိဘဲ သူတို့ကသာ မလုပ်နိုင်တော့သာ ရှိသည်။ အလိုးကြမ်းသလို အပေးလည်းကြမ်းသည်။ သူမကို စိတ်ကြိုက်လိုးပြီးနောက် “အိမ်က ဟာနဲ့ တခြားစီဘဲကွာ” ဟု လီးရည်ကို ပါးစပ်ထဲ သွင်းပြီး ပြောကြသည်။
ခံနည်းပေါင်းစုံဖြင့် သူမခံပေးပြီးနောက် သူမတစ်ယောက်တည်းကို လိုးရတာ အားမရဟု ဆိုလာသဖြင့် သွယ်သွယ်အောင်က စိမ်းစိမ်းနွယ်ကို မြူဆွယ်လိုက်ရသည်။ ကလေးအမေချင်းမို့ သိပ်မမြူဆွယ်လိုက်ရ။ ခက်သည်က စိမ်းစိမ်းနွယ်က ဖင်ကို တော်တော်နဲ့ အလိုးမခံ။ လီးကို စုပ်တာတောင်မှ သူမစောက်ပတ်ကို လျက်ပေးသဖြင့် အားနာကို စုပ်ပေးသည်။ နို့ကြားကိုလည်း တော်တောကြာမှ လီးနဲ့ အထိုးခံသည်။ ဖင်ကိုတောင် သူမခံပြပါများမှ နာရင် မပေးဘူးနော်ဆိုကာ အစမ်းအလိုးခံသည်။ လိုးသူက ကြည့်ဦး။ လီးအကြီးဆုံး မျိုးမင်း။ မျိုးမင်းကလည်း အခွင့်အရေး အလွတ်မခံ။ မရရအောင် လိုးသည်။ ရုန်းမရအောင် ချုပ်လိုးသည်။ ရသွားတော့ ငနဲနှစ်ကောင်က စိမ်းစိမ်းနွယ်ဖင်ကို တမျှော်မျှော်ဖြစ်နေကြသည်။ စိမ်းစိမ်းနွယ်ကလည်း နာသည်ဟုဆိုကာ မပေးပြန်။ အဖုတ်လျက်ပေးရင်း ဖင်ကိုလျက်ပေးကာ “ဖင်ခံပေးမယ် မဟုတ်လားဟင်” ဟုစကားစသည်။
“လိုးချင်လား”
“လိုးချင်တာပေါ့”
“ကိုယ့်မိန်းမဖင် ကိုယ်ပြန်လိုးလိုက်”
“ဟာ အကန်ခံရမှာပေါ့”
“ကျွန်မဖင်လိုးရင်လည်း ကျွန်မကန်မှာပဲ”
“ချစ်ကလည်းကွာ မျိုးမင်းကျခံပြီးတော့”
“အဲလောက် နာမယ်မှန်း မသိလို့နော်”
“ဒါဆို ပါးစပ်ကို လိုးမယ်”
“လိုးပေါ့ ပါးစပ်ကို ရှင်တို့ ခဏခဏ လိုးနေတာပဲ”
“နောက်ပိုင်းတော့ ဖင်ခံချင်တယ် လာမပြောနဲ့နော်”
“ဝေးသေး”
လေးငါးချီ ပါးစပ်ကို လိုးပြီးနောက် စိမ်းစိမ်းနွယ် မနေနိုင်တော့ဘဲ ဖင်ခံပေးသည်။ ထိုနေ့ သူတို့ ဖင်ကိုချည်း လိုးပစ်သည်။ စိမ်းစိမ်းနွယ်လည်း အမြင်ကပ်ကပ်နဲ့ ဖင်ချည်းတောက်လျှောက်လိုးခိုင်းသည်။ ဖင်ပဲပေးသည်။ ဖင်ပဲ လျှက်ခိုင်းသည်။ လေးငါးချီကြာပြန်တော့ “အဖုတ်ကို မပေးတော့ဘူးလားဟင်” ဟု မေးပြန်သည်။ သူမလည်း ဆာပြီ ဖြစ်သဖြင့် “ရှင်တို့က အမြဲတမ်း တမျိုးလိုနေတာပဲနော်” ဟု မာယာများသည်။
“အဖုတ်ကို လိုးလို့ရမလားဟင်” ဘလော သဘော”
“အဲဒါဆို သုံးယောက်တွဲကော”
“လောဘကြီးလိုက်တာ”
“မင်းကို သုံးယောက်တွဲ ဖိုက်ကြည့်ချင်လို့”
“တစ်ယောက်စီပဲ လုပ်ပါ”
“တစ်ခါတည်းပါ”
“ဖင်တောင်းလိုးတုန်းကလည်း အဲလိုပြောတာပဲ၊ တစ်ခါတည်းဆိုပြီး ဟွန်း” အခြေအနေပေးသဖြင့် သုံးယောက်သား အပေါက်စုံအောင် ဝိုင်းပလေးကြသည်။ ပါးစပ်၊ စောက်ဖုတ်နှင့် ဖင်သုံးပေါက်လုံးကို မလွတ်တမ်း လီးကြီးများဖြင့် သိပ်ထည့်ကာ ပလေးပြီးနောက် လီးရည်ကို ပါးစပ်ထဲ ဝိုင်းသွင်းသည်။ အားလုံး အဆင်ပြေစွာ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်နှင့် ယောကျ်ားသုံးယောက်တို့ စိတတိုင်းကျ
ပလေးနေကြစဉ် မယ်ရွေးပွဲကြီး ရောက်လာခဲ့သည်။ ထိုပွဲတွင် ပထမဆုလည်းပေး လူလည်းယူလုပ်ကြလိုက်ရာ နုနုမေဆိုသည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် သူတ၏ို့ ပစ်ကွင်းထဲ အလူးအလဲခံလိုက်ရသည်။
နုနုမေသည် ထိုစဉ်ကအသက်မှာ ၁၆ နှစ်စွန်းစွန်းသာ ရှိသည်။ သွယ်သွယ်အောင်နှင့် စိမ်းစိမ်းနွယ်ကတော့ တစ်ယောက်မှာ ၃၂ ဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်မှာ ၂၈ ဖြစ်သည်။ မိန်းမသားချင်း မညှာတာသည့်အပြင် သူတို့ကပါ ဝင်ကဲသည်။ သြို့ဖင့် နုနုမေ၏ အပျိုစင်နိဂုံးမှာ စောက်ဖုတ်ရော ဖင်ပါ ပွင့်ခဲ့ရသည်။ ရွံသော်လည်း လီးရည်ကို မျိုချခဲ့ရသည်။ နှစ်ရက်သုံးရက်မျှ သူမ အစားပျက်ခဲ့ရသည်။ မမနု၏ဇာတ်လမ်းကို မမနုက ထိုနေရာတွင်သာ အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ အဆုံးမသတ်လို့လည်း မရ။ ထူးစိန်၊ သော်ကနှင့် သိန်းဦးတို့က ဆော်ချင်းပြောင်းကာ ဇာတ်လမ်းက စနေကြပြီ ဖြစ်သည်။ ထူးစိန်က ညိုညိုမာ၊ မျိုးရတီနွယ်နှင့် ဆုရီရီဖြိုးခေါ်လိုက်ပြီး မမနုကို သိန်းဦးရော သော်ကပါ တွဲယူသည်။ ကျန်သည့် ဂျူလှိုင်ခင်၊ ဝါဝါကျော်၊ ရွှေရည်နှင့် မျိုးရတီနွယ်တို့မှာလည်း မမနုနှင့် ကပ်နေကြသည်။ သနားသဖြင့် နုနုမေကို နှစ်ပေါက်လုံး ဆွဲပေးပြီး ကျန်ကောင်မလေးများနှင့် စိတ်တိုင်းကျ တစ်ချီဆွဲပြီးနောက် တစ်ယောက်ယောက်၏ ဇာတ်လမ်းကို နားဆင်လိုကြောင်း ပြောတော့ ဝါဝါကျော်နှင့် ညိုညိုမာက သူမတို့ အဖြစ်အပျက်ကို ပြောပြသည်။ သူမတို့က
နှစ်ယောက်သား ပြိုင်ကာ ပန်းဦးအခြွေခံရသည်။ အခန်း (၁၁) လူကြီးလူကောင်း
“နင် ဟိုကောင်နဲ့ ပြတ်သွားပြီဆို”
“ဟုတ်တယ်၊ နင်ဘယ်ကကြားလဲ”
“ကြားစရာ မလိုဘူးလေ၊ ဒီလောက် နာမည်ကြီးနေတာ၊ ဒါနဲ့ ဘာကြောင့် ပြတ်သွားတာလဲ” “ပြောချင်ပါဘူးဟာ”
“မိန်းမ ငါသိတယ်”
“အံမာ ဘာသိတာလဲ နင်မသိပါဘူး” အဲကောင် အကြောင်း ငါသိတယ်ဆိုတာနဲ့ ဘာကြောင့် ပြတ်တယ်ဆိုတာ ငါသိပါတယ်ဟာ”

ဟား ဟား နင်မသိပါဘူး ညိညိုရာ”
“ညိုညိုမာတဲ့ တစ်ညိုမာတည်းရှိတယ်၊ ဒီမှာ ဝါဝါကျော် နင့်ဘဲက နင့်ဟိုဟာကို တောင်းလို့ နင်ဖြတ်လိုက်တာ မဟုတ်လား” “ဘာဟိုဟာလဲ”
“မိန်းမ ရှက်မနေနဲ့၊ နင်နဲ့ ငါပဲရှိတယ် ဟောဒီတစ်အိမ်လုံးမှာ မှန်မှန်ပြောစမ်း၊ အဲဒီဘဲ နင့်ဟိုဟာကို
တောင်းတယ် မဟုတ်လား”
“တော်ပါဟာ စိတ်ပျက်ပါတယ်၊ မပြောပါနဲ့”
“အံမာ ခုမှ ရှက်ချင်ဟန်ဆောင်နေပြန်ပြီ”
“အပေါ်ပိုင်း ငါအကုန် ခွင့်လွတ်တယ်ဟာ၊ ငါတော့ မြန်မာမိန်းကလေးပီပီ အပျိုစင်ဂုဏ်လေးကို ထိန်းထားချင်သေးတယ်”
“ဟိ ငါတော့ ထိန်းမနေချင်ပါဘူး၊ ငါ့ဘဲက အဲလိုကိစ္စ သိပ်စိတ်မဝင်စားလို့ ခက်နေတာ”
“နင် အထာ မပေးတတ်လို့ နေမှာပါ၊ ဘဲတွေက ရည်းစားထားတာ အဓိကတော့ ဟိုကိစ္စလိုချင်လို့ပါပဲ”
“ထင်မနေနဲ့ မိန်းမရေ..၊ ငါဘဲ့လေ ငါပေးချင်တာ သူနမ်းတိုင်း ငါ့မှာ ရွစိစိနဲ့ သူ့လက်ယူပြီး ငါ့ခါးကို ဖက်ခိုင်းတာတောင် သူက အင်တင်တင်ရယ်”
“အေးနော် တို့နှစ်ယောက်က လိုတာမရ၊ ရတာမလို ဖြစ်နေသလိုပဲ၊ ငါဘဲ့ကျတော့လေ တွေ့ပြီဆို နမ်းဖို့ပဲ
ချောင်းနေတာ၊ ငါ့နို့တွေတောင် သူကိုင်လို့ ကြီးကုန်တာ”
“ငါထင်တော့ ထင်သား၊ နင့်ရင်သားတွေ တဖြည်းဖြည်းထွားလာတယ်လို့”
“အေးဟာ ငါ့မှာ သူများတွေ သတိမထားမိအောင် ဘရာကို ကြပ်ကြပ်လေး ဝတ်ဝတ်နေရတာ၊ ရင်သား ကင်ဆာတောင် ဖြစ်မှာစိုးရသေးတယ်” “ဘယ်မှာလဲ ပြကြည့် ငါကြည့်ကြည့်မယ်”
“တော်ပါ ရှက်တယ်”
“လုပ်ပါ၊ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး၊ အခုဆို ည ကိုးနာရီတောင် ခွဲနေပြီ၊ ဘယ်သူမှလဲ လာတော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
သို့ဖြစ်ပါသောကြောင့် ဝါဝါကျော်သည် သိပ်ရှက်မနေဘဲ အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ညိုညိုမာက ကူချွတ်ပေးသည်။ လမ်းမပေါ်မှ ကားသံများက တစ်ခါခါမှသာ ကြားရတော့သည်။ အိမ်သည်လည်း အကုန်လုံး ခရီးထွက်သွားကြသဖြင့် ဘယ်သူမှ မရှိကြဘဲ သူမတို့ နှစ်ယောက်သာ ရှိကြတော့သည်။ ဒါတောင် ဝါဝါကျော်က ညိုညိုမာအိမ်တွင် လာအိပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမတို့မှာ သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြသဖြင့် ညိညိုမာမိဘမောင်နှမများ ခရီးထွက်သွားသဖြင့် အဖော်လာစောင့်အိပ် ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ မည်သူမှ မရှိသဖြင့် ဘဲအကြောင်းပြောရင်း ရောက်မိရောက်ရာ ရောက်သွား ကြသည်။
“အေး တော်တော့ကို ကြီးသွားတာပဲ၊ အကိုင်ကြမ်းပုံရတယ်၊ ဒါပေမယ့် နင်ထွားတာလည်း ပါမှာပါဟာ”
“ထွားတယ်ပြောရအောင် နင်နဲ့ငါ့ဘော်ဒီ ဘာကွာတာမှတ်လို့၊ ပြပါဦး နင့်ဟာ” မိန်းကလေးချင်းကျပြန်တော့ ချွတ်တာ လွယ်လိုက်တာ။ ညိုညိုမာရင်သားက သိပ်မထွား။
လာ တိုင်းကြည့်မယ်”
ညိုညိုမာက နို့အုံကို အောက်မှ ပင့်ကိုင်ကာ ဝါဝါကျော်နို့နှင့် တိုင်းရန်ပြင်သည်။ ဝါဝါကျော်လည်း ပင့်ကိုင်ကာ တိုင်းသည်။ ဝါဝါကျော်နို့က ပိုထွားသည်။
“တွေ့လား၊ ငါ့နို့သီးခေါင်းတောင် ဟိုဘဲနာဆော့လွန်းလို့ မည်းတောင်နေပြီ”
“အဟိ အခုတော့ ဘဲနာ ဖြစ်ပြီပေါ့လေ”
“စကတည်းက ငါမကြိုက်ပါဘူးဟာ၊ ခြေသလုံး ဖက်မတြတ်ဖစ်နေလို့ သနားလို့ ပြန်ချစ်ပေးတာ အဟုတ်မှတ်နေတယ်”
“ယောကျ်ားတွေက ဘာလို့ အဲဒါကို မက်မက်မောမော ဖြစ်နေကြမှန်း မသိဘူးနော်”
“အေးလေ”
“အဟိ လာနင့်နို့သီးခေါင်းနဲ့ ငါ့နို့သီးခေါင်း ထိကြည့်ရအောင်”
“တော်ပါဟာ နင်ကလည်း”
“ပျင်းလို့ပါဟာ လာပါ”
“လုပ်ချင်ပါဘူးဟာ၊ ငါအင်္ကျီပြန်ဝတ်တော့မယ်”
“လာပါဟာ ငါတို့ အကုန်လုံး ချွတ်ကြည့်ရအောင်”
“အို.. နင်ကလည်း ရှက်စရာ” “လာပါ မိန်းကလေးချင်း”
အဝတ်များ အကုန်လုံး ချွတ်ဖြစ်တော့လည်း စိတ်များ ပြောင်းသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ညိုညိုမာက ဝါဝါကျော်ခေါင်းကို ဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်လိုက်သည်။ ဝါဝါကျော်လည်း ဘယ်လိုဖြစ်မှန်း မသိ ပြန်စုပ်မိသည်။ “နင်နော်”
ဝါဝါကျော်က ပြောသည်။
“လုပ်စမ်းပါ” ညိုညိုမာက ဝါဝါကျော်ခါးကို ဖက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ဆက်နမ်းသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အလိုလို နားလည်သွားသည်။ နို့ချင်းကိုင်ဖြစ်ကြသည်။ ညိုညိုမာက ဝါဝါကျော်ပေါင်ကြားကို စကိုင်သည်။
“လုပ်ပါနဲ့ဟာ”
“နင်ကလည်း လာပါဟ”
ညိုညိုမာက ဝါဝါကျော်၏ နားသယ်စများကို နမ်းကာ ပေါင်ကြားကို ဆက်ကိုင်သည်။ နောက် ပေါင်ကြားချင်း သွင်းလိုက်သည်။ သူ့ပေါင်ကြား ကိုယ့်ပေါင်ကြား ပွတ်သည်။ ဝါဝါကျော်လည်း စိတ်ပါလာသည်။ ညိုညိုမာက တဖြည်းဖြည်း နမ်းဆင်းသည်။ နို့များကို စို့သည်။
“အင်း”
ဝါဝါကျော်ထံမှ ညည်းသံလေး ထွက်လာသည်။ ကုတင်ပေါ် လဲအိပ်လိုက်ကြသည်။ ညိုညိုမာက
ဝါဝါကျော်ဗိုက်သားများကို နမ်းသည်။ နို့ကို ကိုင်ထားသည်။ နို့အုံကို ကိုင်ထားသော်လည်း လက်ချောင်းဖြင့် နို့သီးခေါင်းကို မွှေသည်။ ဆီးခုံကို နမ်းသည်။
အမွေးတွေတောင် တော်တော်ပေါက်နေပြီ”
“ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ လာပြောနေ”
ဝါဝါကျော်က သူမအဖုတ်ကို လှမ်းအုပ်ရင်း ပြောသည်။
“ဖယ်ပါ” ညိုညိုမာက ဝါဝါကျော်လက်ကို ဆွဲဖယ်ကာ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားကို လျက်ပေးသည်။ စောက်ပတ်က လျက်ပေးရင်း မို့မို့တက်လာသည်။ စောက်စေ့လည်း ပိုနီလာသည်။ ညိုညိုမာက လက်ချောင်းဖျားဖြင့် စောက်စေ့ကို ကလိပေးသည်။ ဝါဝါကျော်မှာ ခါးကော့လာသည်။ ညိုညိုမာကလည်း လျှာဖျားဖြင့် ထိုးပေးသည်။ “အား အွန်း အား”
“အတုရှိတယ် ထိုးပေးရမလား”
“ဟာ အဲဒါတော့ မလုပ်နဲ့နော်၊ ငါမကြိုက်ဘူး”
“အစစ်မှလား”
“နင်နော်” ညိုညိုမာက စောက်ခေါင်းကို လက်နှစ်ချောင်းဖြင့် ကလိရင်း စောက်ပတ်အက်ကြောင်း အစကို လျှာဖြင့် ထိုးပေးသည်။ ဝါဝါကျော်မှာ ကော့နေသည်။ ခေါင်းအုံးကို လက်ပြန်ကိုင်ကာ တွန့်လာသည်။ ညိုညိုမာက ဝါဝါကျော် ပေါင်တစ်ဖက်ကို မယူကာ သူမပေါင်ကိုလည်း ဝါဝါကျော်ပေါင်ကြားထဲသွင်းလိုက်ပြီး အဖုတ်ချင်းကပ်လိုက်သည်။ ကောင်းကောင်း သိပ်မထိသော်လည်း အဖုတ်ချင်းကတော့ ကပ်နေသည်။ အဖုတ်ချင်း ပွတ်သည်။ ညိုညိုမာအဖုတ်လည်း ဖူးယောင်လာသည်။
“ကလင် ကလင် ကလင် ကလင်”
စူးရှသော အသံက သူမတို့နှစ်ယောက်ကို ရုတ်တရက် ရပ်တန့်သွားစေသည်။
“ကလင် ကလင် ကလင် ကလင်” အသံက ဆက်တိုက် မြည်နေသည်။
“ခြံထိပ်က ဘဲလ်မြည်သံ” “နင်တို့အဖေ ပြန်လာပြီထင်တယ်”
ညိုညိုမာက ရုတ်တရက် အဝတ်များ အမြန်ကောက်ဝတ်သည်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်း ထွက်ပြေးခဲ့သည်။ ဝါဝါကျော် တားချိန်မရလိုက်။ ခြံရှေ့တွင် ဧည့်စာရင်း စစ်များဖြစ်နေသည်။
“အိမ်မှာ ဧည့်သည်ရှိလား”
ညိုညိုမာက ရုတ်တရက်မို့ ဆွံ့အနေသည်။
“မ မရှိပါဘူး”
“ဒီကလေးမ ကြည့်ရတာ တမျိုးပဲ ဆရာ၊ ဝင်စစ်မှ ထင်တယ်”
“ဟို ဘယသ်ူမှ မရှိပါဘူးရှင်၊ အဖေ အမေလည်း မရှိဘူး၊ ခရီးသွားပါတယ်”
“အေး ခြံတခါး ခဏဖွင့်”
ညိုညိုမာလည်း ယူလာမိသော သော့ဖြင့် ခြံတံခါးကို ယောင်၍ ဖွင့်မိသည်။
“မင်း ဝတ်ထားတာ အင်္ကျီလည်း ပြောင်းပြန်၊ စကဒ်လည်း ပြောင်းပြန်၊ ဘယ်လို ဖြစ်တာတုန်း”
“ဟို အိပ်ပျော်သွားလို့ပါ”
ရဲနှစ်ယောက်၊ ရပ်ကွက်လူကြီးနှစ်ယောက်နှင့် ရာအိမ်မှုးနှစ်ယောက်ပေါင်း ခြောက်ယောက်သည် သူမအိမ်ထဲ ရောက်လာသည်။
“မင်းရဲ့ အိမ်ထောင်စုစာရင်းနှင့် မှတ်ပုံတင် ခဏပြပါ”
“ဘယ်နားထားမှန်း မသိဘူးရှင့်”
ထိုအချိန်တွင် ဝါဝါကျော်၏ လှမ်းအော်သံသည် သူမတို့အတွက် ကြမ္မာဆိုး ဝင်ရောက်ဖို့ လမ်းစ ဖြစ်ခဲ့သည်။
“ညိုညို ဘယ်သူတုန်း”
လူကြီးများ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် မျက်စပစ်ကာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်ခဲ့ကြသည်။ အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ဝါဝါကျော်၏ အဖုတ်ကို ပွတ်နေရင်း တန်းလန်းကို မိသည်။
“လက်စသတ်တော့ မင်းတို့က လူလိုနေတာကိုး၊ ဆရာရေ.. လမ်းမှာ ကြက်တစ်ကောင်ကောင်လောက် ဖမ်းမိရင် စပါယ်ရှယ်တွယ်ပစ်မယ်ဆို၊ အချိုရှာ သကာတော့တွေ့ပြီ” ဝါဝါကျော်က စောင်ကို လုံး၍ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကာကွယ်သည်။ ညိုညိုမာလည်း ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ ယောကျ်ားခြောက်ယောက်က အဆင်ပြေစွာ သုံးယောက်စီ ခွဲထွက်ကာ သူမတို့ တစ်ယောက်စီ ဆီသို့ လာနေကြသည်။
“မလုပ်ပါနဲ့”
ဝါဝါကျော်၏ ခြုံထားသောစောင်ကို တစ်ယောက်က ဆွဲယူလွင့်ပစ်လိုက်သည်။ အားလုံး မမှတ်မိသော်လည်း ဝါဝါကျော်ထံသို ရောက်လာသောယောကျ်ားတို့မှာ ကိုသက်၊ ကိုအောင်နှင့် ကိုဝင်းဟု အတိုကောက် ခေါ်ကြသည်ကို မှတ်မိပြီး ညိုညိုမာဆီ လာသောသူတို့က ကိုလင်း၊ ကိုနိုင်နှင့် ကိုဆွေဟု မှတ်မိသည်။
ကိုသက်မှာ ပိန်ပိန်ပါးပါး အသားဖြူဖြူဖြစ်သည်။ ကိုအောင်မှာ အရပ်ထွားပြီး ခန္ဓာကိုယ် ထွားသည့်လူမျိုး ဖြစ်သည်။ ကိုအောင်မှာ ထွားသလောက် အသားညိုကာ ကြောက်စရာကောင်းသော ရုပ်ကို ပိုင်ဆိုင်သည်။ ကိုဝင်းကတော့ ခပ်အူအူ ရုပ်ဖြစ်သည်။ ဘာအခြေအနေ ဘာကို သိပ်မသိလှသော်လည်း အခွင့်အရေးကိုတော့ ရအောင် ယူမည့်သူပုံ။ ကိုအောင်က သူမအနား ဝင်ထိုင်သည်။ သူမနေရာ အမြန်ရွှေ့သော်လည်း ခါးကို လှမ်းဖက်မိသည်။
“နို့ကတော့ အယ်နေတာပဲ”
ဝါဝါကျော်နို့မှာ တကယ်လည်း ကြီးပါသည်။
“အသားတော် ညိုပြာညက်ကယ်နဲ့ဆိုတာ သူလေးပေါ့ဗျာ” ကိုသက်ကလည်း ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်သည်။
“ကိုကြီးတို့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်လေး အကြင်နာပေးမှာပါ မပြေးပါနဲ့ ကလေးရယ်” ဝါဝါကျော်နောက်ကို ဆုတ်သော်လည်း မရ။ အတင်းဖက်ထားကြသည။
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း”
သူမ ခေါင်းကို ဇွတ်ခါ၍ ငြင်းသည်။
“ချစ်လို့ပါ ကလေးရယ်”
ကျွန်မ ကျွန်မ မိကောင်းဖခင် သားသမီးပါရှင်”
“အေး ငါတို့ကလည်း လမ်းဘေးက ဖာသယ်မတွေကို ခေါ်ချရတာ ရိုးနေပြီဆိုတော့ မင်းတို့လို မိကောင်းဖခင် သားသမီးကို ချချင်နေတာ ကြာပြီကွ ဟီးဟီး ဟီး စားရကံကြုံချင်တော့ မောင်သက်တို့များ ကံကောင်းလိုက်ပုံ”
သူမကို အတင်းဝိုင်းနမ်းကြသည်။ အနမ်းများက ကြမ်းတမ်းသည်။ အရက်နံ့က ပိုဆိုးသည်။ သူမရုန်းသော်လည်း လက်ကိုချုပ်ထားကြသည်။ တစ်ယောက်တမျိုးကိုင်ကြသည်။
“အားးးးးးးးးးး”
သူမ နားပိတ်ကာ အသံကုန်အော်လိုက်သည်။ သူတို့ အနည်းငယ် လန့်သလို ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် ဘယ်သူမှ ဘာမှ သိပ်မှုဟန် မပေါ်။ သူတို့အားလုံးကို အဝတ်ချွတ်ရန် အချက်ပေးလိုက်သလိုပင် ဖြစ်သွားသေးသည်။ သူမ တရှုံ့ရှုံ့ငိုသည်။ တစ်ယောက်ကို သူမ၏ လက်တစ်ဖက်စီကို ဆွဲကြသည်။ လက်စသတ်တော့ လီးကိုင်ခိုင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမလက်သီးကို တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ထားသည်။ သူမလက်သီးကိုပင် လီးနဲ့ ထိုးပြီးကစားကြသည်။ သူမလက်ကောက်ဝတ်ကို ကိုင်ထားပြီး “ကိုင်လိုက်ပါ ကလေးရဲ့” ဟုပြောကာ လက်ချောင်းကို ဖြေကာ လီးကို အတင်းကိုင်ခိုင်းသည်။ တစ်ယောက်က သူမ၏ ပေါင်ကို ပွတ်သပ်သည်။ သူမက ဒူးကို စေ့ထားသည်။ ကိုဝင်း ဖြစ်သည်။ နောက် ခြေကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဖြေဝါးကို လီးဖြင့် ထိုးကစားသည်။ သူမ ဆက်ငိုသော်လည်း ဤလူများမှာ သနားမည့်ပုံ မပေါ်။ သို့သော် ဝမ်းနည်းသည်။ သူမ၏ အပျိုစင်ဘဝကို အရက်မူးနေသော မည်သူမှန်းမသိသော သူများထံ အပ်နှင်းရမည့် အဖြစ်။ သူမစိတ်ကို လျှော့ကာ လီးကိုကိုင်ပေးလိုက်သည်။ လီးက သူမလက်တစ်ဆုပ်စာ ကြီးကြသည်။
“ကွင်းထုပေးလေ”
“ဒီကောင်မ နည်းနည်းရိုင်းသေးတယ်ကွ”
ဝါဝါကျော်မှာ စိတ်အပျက်ကြီး ပျက်မိသည်။ ခေါ်လိုက်ပုံက ကောင်မ တဲ့။ ကိုဝင်းဆိုသူသည် လီးကြီးသလောက် အတွေးအခေါ်က ခပ်တုံးတုံး ဖြစ်ပုံရသည်။ သူမခေါင်းငုံ့ကာ တတ်သလောက် လီးကို ကွင်းထုပေးသည်။
“ညည်းနာမည် ဘယ်လို ခေါ်လဲ” ကိုအောင်က မေးသည်။ “ဖာသယ်မလက်သစ်လေးပေါ့ကွာ” ကိုဝင်းက ပြန်ဖြေသည်။
ဝမ်းနည်းစွာ ငိုနေမိသည့် ကြားမှ ကိုဝင်းဆိုသူကို မီးတောက်အကြည့်ဖြင့် ပြန်ကြည့်မိသည်။
“ကောင်မက ငါ့ဟာ အရင်စုပ်ပေးချင်လို့လား” ကိုဝင်းက သူမခေါင်းကို တွန်းကာ ပြောသည်။ “ကြည့် ဟိုကောင်မ တော်တော်လိမ္မာတယ်”
သို့နှင့် ဝါဝါကျော်က ညိုညိုမာကို လှမ်းကြည့်မိသည်။
ကိုလင်း၊ ကိုနိုင်နှင့် ကိုဆွေတို့သည် ညိုညိုမာထံ လျှောက်လာသည်။ ညိုညိုမာက နောက်သို့ ဆုတသ်ည်။ ဆုတ်ရင်း နံရံကို ကပ်မိသည်။
“အိုး”
ကိုလင်းက ရုတ်တရက် သူမစကဒ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ သူမက ပေါင်ချင်းကပ်ကာ အဖုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ထားမိသည်။ ညိုညိုမာက ခန္ဓာကိုယ်သေးသည်။ ကိုနိုင်က ဆွဲချုပ်ကာ အင်္ကျီကို ချွတ်တော့ သူမမရုန်းနိုင် ဖြစ်ရသည်။ သူမရုန်းသဖြင့် လွတ်ပေးသည်။ သူမလည်း ငိုမိသည်။ ထိုအချိန်အတွင်း ယောကျ်ားများက အဝတ်ကိုယ်စီ ချွတ်ကြသည်။ နောက် သူမကို ဆွဲထူသည်။ တစ်ယောက်စီ နမ်းကြသည်။ နမ်းကြစဉ် သူတို့လီးများက သူမကို လာလာထောက်သည်။ သူမမှာ ပုလည်းပုသဖြင့် ဗိုက်သားကို လီးက လာလာထောက်သည်။ သူမ ကြက်သီးတွေ ထမိသည်။ နို့ကိုလည်း ကြမ်းတမ်းစွာ ကိုင်ကြသည်။ သူမနို့က သေးသေးလေးသာ ရှိသေးသည်။ ယောကျ်ားကြီးများ လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ထားလိုက်ကာမျှဖြင့် နို့အုံတစ်ခုလုံး ပျောက်သွားသည်။ ဆိုးသည်က လီးတွေ လာလာထောက်နေသည့် ကိစ္စ။ သူမ ကြောက်လာသဖြင့် ရုန်းကာ ဆုတ်သည်။ သို့သော် ဆတု်စရာ မရှိ။ သူမ ထိုင်ချ ပြန်တော့ တောင်နေသော လီးများက မျက်နှာနှင့် တန်းလျက်။ တစ်ယောက်က ဆံပင်ဆွဲကာ သူမခေါင်းကို ချုပ်လိုက်ပြီး လီးထိပ်ဖြင့် ပါးစပ်ကို ထိုးသည်။ သူမရုန်းက ခေါင်းခါသော်လည်း မရ။
“ထွီ”
ညိုညိုမှာသည် နွေးစိစိနဲ့ ဘာအနံ့နံမှန်း မသိသော လီးအနံ့နှင့် အထိအတွေ့ကြောင့် တော်တော်ရွံမိသည်။
“တံတွေးစိုနေမှ စုပ်လို့ကောင်းတာပေါ့၊ မင်းသိပ်တော်တယ်”
ကိုနိုင်က သူမခေါင်းကို ချုပ်ကာပါးစပ်ထဲ လီးကို အတင်းထိုးထည့်သည်။ သူမခေါင်းယမ်း ရှောင်သော်လည်း မရပါ။
“ဝူး အု အု အု ဝု”
သူမ ငိုမိသည်။ သို့သော်လီးက ပါးစပ်ထဲကို ရောက်လေပြီ။ ပြည့်သိပ်နေသည်။
“မငိုနဲ့ တိတ်တိတ် ချောကလက်လေးငုံထားနော် လိမ္မာတယ်”
ခေါင်းကိုကိုင်ကာ လီးကို ပါးစပ်ထဲ မရမက သိပ်ထည့်သည်။ ကျန်သည့် နှစ်ယောက်ကလည်း ခေါင်းကို ချုပ်ထားသဖြင့် သူမ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ “ဒီချောကလက်က ပိုကောင်းတယ်”
ကိုလင်းက သူမခေါင်းကို လှည့်၍ ပါးစပ်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်ပြန်သည်။ ရိုးရိုးလည်း မဟုတ်။ ထိုးထည့်ကာ ဆောင့်သည်။
“ဝူး အု အူး ဝ ဝု” ညိုညိုမာ ဝမ်းနည်းစွာ ငိုမိသည်။ ဘဝတစ်ခုတွင် ကိုယ့်ပါးစပ်ကို သူများတွေ လီးနဲ့ ဝိုင်းထိုးလိမ့်မည်ဟု ဘယ်တော့မှ ထင်မထားဘူး။ တွေးမထားဖူး။ ထားခဲ့ဖူးသော ရည်းစားများ ပါးစပ်ကို စုပ်သည်ကိုပင် ရွံတွန်တွန်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသော အနေအထားမှ လီးကြီးတွေကို စုပ်နေရပြီ။ ကိုဆွေက ဆွဲလှည့်ကာ သူ့လီးကို ပါးစပ်ထဲ သိပ်ထည့်ပြန်သည်။ လီးတွေက ကြီးလွန်းကြသည်။ ကိုဆွေလီးမှာ တိုသော်လည်း
တော်တော်တုတ်သည်။ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးနှင့် တူသည်။ ကလိုင်းလီးကျတော့ ရှည်မျောမျောဖြစ်သည်။ ကိုနိုင်လီးကတော့ စံချိန်မီလီး ဖြစ်သည်။ ရှည်လည်းရှည် တုတလ်ည်းတုတ်ကာ ထိပ်ကလည်း ချွန်လိုက်သေးသည်။
အင်း ဟင်း အွန်း အင်း ဟင်း ဟင်း အင်း အူး ဝူး အင်း”
“ကားပါဦး ကလေးရဲ့”
ကိုသက်က ဝါဝါကျော်ပေါင်ကို ထပ်ကားခိုင်းသည်။ မတတ်နိုင်တော့သည့် အထိ ကားပေးထားသည်။ ကိုသက်သည် သူမအဖုတ်ကို လျက်ပေးနေသည်။
“ကြည့်စမ်း ဖူးငုံ ဖူးငုံ ချစ်ပန်းလေးငုံ ဆတိုာ ဒီအစိမျိုးကို ပြောတာပေါ့”
ဝါဝါကျော်သည် သူမအဖုတ်ကို ဖြဲကာ အစိကို လက်ကလိထိုးပြီး ပြောသည်။
“အေးကွာ၊ မခူးရက်စရာလေးပေါ့”
“အင်း ဟင့် အင်း” သူမနို့ကို ကိုဝင်းနှင့် ကိုအောင်က တစ်လုံးစီ ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်နေကြသည်။ လီးကို ကိုင်ခိုင်းထားသဖြင့် ဝါဝါကျော်က လီးကိုကိုင်ထားပေးသည်။ ကွင်းလည်း ထုပေးရသည်။ ပါးကို တရွှတ်ရွှတ် နမ်းကြသည်။ ပါးစပ်ကိုလည်း စုပ်ကြသည်။ ကိုသက်ကတော့ သူမစောက်ဖုတ်ကို စောက်ဖုတ်စီးကြောင်းအတိုင်း လက်ညိုးဖြင့် ထိုးကစားကာ လျှာဖြင့်လည်း အက်ကြောင်းအတိုင် ထိုးမွှေသည်။
“အင်းး ဟင်းးးးးးး”
ဝါဝါကျော် ကော့နေအောင် ခံစားရသည်။ စောက်ခေါင်းထဲ ပျော့အိစွာ တိုးဝင်လာသော လျှာလိပ်ကြောင့် မိုးမမြင် လေမမြင် ဖြစ်သွားရသည်။ လီးများလည်း ကိုင်လို့ ကောင်းလာသည်။ ဘဲများက အထာနပ်ပြီးသားတွေ ဖြစ်နေသည်။ နို့များတင်းလာသည်။ မျက်ခွံများစင်းလာသည်။ အာခေါင်မှ ညည်းသံများ တားမနိုင် ဆီးမရ ထွက်ကျလာသည်။ မျက်နှာများ မဲ့လာသည်။ ဝါဝါကျော်အဖြစ်က လိုးလို့ရပြီဆိုသည့် အနေအထားတွင် ရှိနေပြီ ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူတို့သည် ဖာသယ်မပေါင်းများစွာကို လိုးခဲ့ဖူးသူများ ဖြစ်ကြသည်။ ဧည့်စာရင်းလိုလို လှည့်ကင်းလိုလိုနှင့် လုပ်ပြီး ညဈေးထွက်နေသော လမ်းဘေး ဖာသယ်မများကို ဖမ်းကာ သူတစ်ချီ ငါတစ်လှည့်ဖြင့် ဆာတိုင်း ဝိုင်းဆွဲခဲ့ကြသည်ချည်း ဖြစ်သည်။ ညစာက မခက်ပါ။ လမ်းဘေး အလေ့ကျ ဖာသယ်မချည်းပဲ မဟုတ်။ ဝင်စားနေကျ အိမ်များလည်း ရှိသည်။ သို့အတွက် စားရပါများလာသောအခါ ကျားများ သားကောင်ကို ကစားသလို ကစားတတ်လာခဲ့သည်။ ရိုးရိုးလေး ထမီလှန်လိုးသည့် အဖြစ်မျိုးကို မလုပ်တော့ဘဲ ရှယ်လိုးတတ်လာသည်။ သည်လို ရှယ်လိုးတတ်ခဲ့ခြင်း အစကတော့ ကိုသက်က စခဲ့သည်။ အရင်တုန်းက သူတို့အဖွဲ့ထဲ ကသိုက်မပါ။ ကိုသက်လည်း ပါလာရော သူတို့မှာ ညစာအတွက် ခိုင်မာခဲ့သည်။ အခန်း (၁၂) သရဲမလေးများအတွက် မိစ္ဆာကောင်များ
“ရပ်လိုက်စမ်း”
ကိုသက်သည် ခွေးတိုးပေါက်မှ ခိုးဝင်ရန် ကြံစည်နေစဉ် နောက်မှ ဓာတ်မီးများနှင့် ပြင်းထန်သော အသံကြောင့် ရပ်လိုက်မိသည်။ ထို့အတူ ဂုတ်ဆွဲခံလိုက်ရသည်။
“သူခိုး မင်း ဘာခိုးမလို့လဲ”
“ကျွန်တော် သူခိုးမဟုတ်ပါဘူးခင်ဗျာ”

အံမာ လက်ပူးလက်ကြပ်မိနေတာတောင် သူခိုးက သူခိုး မဟုတ်ပါဘူးဆိုပါလားကွ”
“မဟုတ်ဘူးခင်ဗျ၊ ကျွန်တော် ရှင်းပြပါရစေ”
“စခန်းရောက်မှရှင်း၊ ဒီကောင့်ကို လက်ထိပ်ခတ်လိုက်စမ်းကွာ”
“ဆရာ ဆရာ့ကို ကျွန်တော် တစ်ခု ပြောပြလို့ရမလား”
“ဟေ့ မလိုဘူးကွ”
“တိုးတိုးပြောလို့ မရရင် ကျယ်ကျယ်ပြောတော့မယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော် ခိုးမလို့ မဟုတ်ဘူး ချောင်းမလို့ဗျ”
“ဘာ ဒီအိမ်က အပျိုကြီးတွေ နေတဲ့အိမ်ပါကွ”
“ဟုတ်တယ်လေဗျာ၊ ဟို သူတို့လေ ဒီအချိန်ဆို”
“ဟင် သူတို့က ဘဲတွေနဲ့ တစ်ခုခု လုပ်တာလား”
“သိချင် ကျွန်တော့်လက်ထိပ်ဖြုတ်ပေးပါလား၊ ကျွန်တော် လိုက်ပြပေးမယ်”
“အိုကေ”
ကိုသက်နောက် ရဲနှင့် ရ.ယ.က တို့အဖွဲ့သား ငါးယောက်တို့ ခွေးတိုးပေါက်မှ တိတ်တိတ်လေး ခိုးဝင်ခဲ့ကြသည်။
ဇာခြည်ဇော်၊ သီတာစိုးနှင့် မြတ်နိုးဝေတို့သည် အရွယ်တော် တစ်စိတ်ဟိုင်းလို့ အပျိုကြီးတစ်ပိုင်း
ဖြစ်နေသူများ ဖြစ်သည်။ သူမတို့သည် ရတုန်းက မယူခဲ့မိသည့်အတွက် အသက်ကြီးလာသည်နှင့် အမျှ
ဒုက္ခလှလှ တွေ့ကြရတော့သည်။ သူမတို့ မလှ၍ မဟုတ်။ လှလွန်း၍သာ ဖြစ်ကြရသည်။ သူမတို့သည် တက္ကသိုလ်တွင် ပျိုတိုင်းကြိုက်သည့် နှင်းဆီခိုင်များ ဖြစ်ခဲ့ကြသဖြင့် ကောင်လေးတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေခဲ့သည်။ သို့သော် သူမတို့အကြား ဘယ်သူက စလိုက်သည် မသိ။ ရည်းစား မထားရေး ကျမ်းသစ္စာများ ကျိန်ဆသိုည့် အထိ ကိစ္စရပ်တစ်ခု ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ အစက အပျော်လိုလို ဘာလိုလို ဖြစ်သော်လည်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် မျက်ခြေမပြတ် စောင့်ကြည့်လာခဲ့ရာမှ ပညာရေးသာ ဦးစားပေးခဲ့ကြသဖြင့် မဟာတန်းအောင်သည်အထိ ဘာရည်းစား တစ်ယောက်မှ မရခဲ့။ နောက်တော့ အလုပ်လုပ်ရင်း ရည်းစားရမည် စိုးကြသဖြင့် အလုပ်ကိုလည်း ပူးတွဲလုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်။ အစပိုင်းတော့ ဟုတ်တုတ်တုတ် နိုင်သော်လည်း သူမတို့ ယောကျာ်းများ လိုအပ်ပြီဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချချိန်တွင် အသက်မှာ ၃၂ ကျော်လေပြီ။
“ ငါခရမ်းသီး ဝယ်လာတာ ၂၁ လုံးပါ။ ခုဘာလို့ ၂၀ ထဲဖြစ်နေရတာလဲ”
သီတာစိုးက သူ့ခရမ်းသီးကို ပြန်တွက်ကာ အသားလှီးနေသော မြတ်နိုးဝေကို လှမ်းပြောသည်။
“အမလေး ခရမ်းသီး တစ်လုံးလျော့တာ နင့်မှာလည်း ကမ္ဘာပျက်တာ ကျနေတာပဲ”
မြတ်နိုးဝေက ကြောင်တောင်တောင် ပြန်ပြောသည်။ သတီာစိုးက ဇာခြည်ဇော်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ “နင် ယူလား”
“ဟဲ့ ခရမ်းသီးကို ငါက ဘာလုပ်ရမှာလဲ၊ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ခရမ်းသီးဝယ်လာတာမျိုး အလုံးရေ တွက်ထားရတယ်လို့ ကြားကြားဖူးပေါင်”
ထိုကိစ္စက ထတိုွင် မပြီးဘဲ ပျောက်နေသော ခရမ်းသီးတစ်လုံးကို အိမ်သာထဲ ပြန်တွေ့ချိန်တွင် ပြန်စသည်။ “မှန်မှန်ပြောစမ်း၊ ခရမ်းသီးကို ဘယ်သသူုံးတာလဲ”
ဟဲ့ ဘာသုံးတာလဲ”
မြတ်နိုးဝေက ပြန်အော်သည်။
“နင်လား”
“အာ ငါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ”
“မှန်မှန်ပြောနော် မိဇာခြည် ငါသိတယ်”
“ကျွတ် နင်ကလည်းဟာ ထားလိုက်စမ်းပါ”
မြတ်နိုးဝေက ကြောင်တောင်တောင် ထလာကာ ဘာပြောနေကြတာလဲဟု မေးငေါ့သည်။ သီတာစိုးက ဇာခြည်ဇော်ကို မေးငေါ့ပြသည်။
“ဟုတ်တယ် ငါဆာလာပြီ၊ နင်တို့ကော မဆာဘူးလား၊ နင်တို့ အဖုတ်တွေ မယားဘူးလား၊ ငါ
မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ယောကျာ်းနဲ့ တစ်ခေါက်လောက်တော့ အိပ်ကြည့်ချင်ပြီ”
မြတ်နိုးဝေက ရယ်သည်။ ပြီးနောက် အခန်းတစ်ခုတည်း ခေါ်သွားသည်။ အခန်းက ကွန်ပျူတာ အခန်း။ ထိုအခန်းထဲမှ အံဝှက်တစ်ခုကို မြတ်နိုးဝေ ဆွဲထုတ်သည်။ ထိုအံဆွဲထဲတွင် ရှိသော အရာများကို မြင်တော့ သီတာစိုးနှင့် ဇာခြည်ဇော် အံ့အားသင့်သွားသည်။
“ငါလည်းလေ ယောကျာ်းရချင်တယ်၊ ယောကျ်ားတွေနဲ့ အတူ အိပ်ကြည့်ချင်တယ်၊ ဒါတွေကို ငါနိုင်ငံခြား ခိုးမှာထားတာ၊ ဗွီဒီယိုခွေတွေကတော့ ငါတို့ဆိုင်က ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကနေ ယူခိုင်းတယ်”
အပျိုကြီး မမများ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကာ လီးတုအမျိုးမျိုးနှင့်
အယားဖြေကိရိယာအမျိုးမျိုးကို တစ်ခုချင်းစီကိုင်ကြည့်ကာ အမျိုးမျိုး သုံးသပ်ချက်ပေးကြ မေးကြ မြန်းကြ ရယ်ကြ မောကြ ဖြစ်နေသည်။
တစ်ည တစ်လှည့်ထားသည်။ ဇာခြည်ဇော်က ထိုင်းဖူးကား ကြိုက်သည်။ သတီာစိုးက တရုတ်သရဲဖူးကား ကြိုက်သည်။ မြတ်နိုးဝေကတော့ ကောင်းနိုးရာရာကို ကြိုက်သည်။ အမေရိကားလည်း ကြိုက်ချင် ကြိုက်လိုက်သည်။ ကိုးရီယားလည်း ကြိုက်ချင် ကြိုက်လိုက်သည်။ ဂျပန်လည်း ကြိုက်ချင်ကြိုက်လိုက်သည်။
သိပ်မရွေး။ ကိုယ့်ညတွင် ကိုယ်က မိန်းကလေး နေရာ နေရသည်။ ကျန်နှစ်ယောက်က ယောကျ်ားလေးလုပ်ကာ ပြုစုပေးပြီး လီးတုဝတ်ကာ ကိုယ့်စိတ်ကြိုက် ခံပေးသည်။ ထိုည သူမတို့ တရုတ်သရဲဖူးကား ကြည့်ဖြစ်ကြသည်။ သီတာစိုးက စကားစသည်။
“ကြည့်လို့ကို မဝဘူးဟာ”
“အေးနော်၊ အဲကားထဲကလို ပညာနဲ့ လုပ်လိုက်လို့ ယောကျ်ားတွေ ရောက်လာရင် ကောင်းမှာပဲ” ကိုသက်နှင့် အဖွဲ့သည် လသာဆောင်မှ လှေကားထောင်ကာ တက်လာပြီး သူတို့နောက်တွင် ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။
“ပညာနဲ့ မလိုပါဘူးကွာ၊ လာဆို လာပါတယ်”
“အား”
“အမလေး လူ လူ” “သ သရဲ”
အပျိုကြီးသုံးယောက် အလန့်တကြားဖြစ်ကာ ချွတ်ထားသော အဝတ်များကို အမြန်အဆန်ကောက်ယူပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဖုံးကြသည်။ သီတာစိုးက တစ်ခုသတိထားမိလိုက်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲမှာ ကိုသက် ပါနေခြင်း
ဖြစ်သည်။ သီတာစိုးက ဒေါသထွက်လာကာ ကသိုက်ထံသွား၍ ပါးရိုက်လိုက်သည်။
“အယုတ်တမာကောင်”
သီတာစိုး၏ လက်ဝါးက ကိုသက်ပါးပြင်ပေါ် မရောက်။ ကိုသက်က လက်ကောက်ဝတ်မှ ဖမ်းကာ လူကိုပါ ချုပ်ထားသည်။
“ဒါ လမ်းလယ်ခေါင် ခင်ဗျားကို ရည်းစားစကား လိုက်ပြောခန်း မဟတု်ဘူး မသီတာစိုး” ကိုသက်သည် သတီာစိုးကို ရည်းစားစကား လိုက်ပြောဖူးသည်။ ထိုစဉ်က အပျိုကြီးမမတို့ သုံးယောက်သား
သူ့ကို ဝိုင်းပြောလိုက်သည်မှာ ရစရာ မရှိ။ သီတာစိုးက သည်အငြိုးကြောင့် ကိုသက် ဂလှဲ့စား ချေခြင်းဟု နားလည်လိုက်သည်။ တကယ်တမ်းတော့ ကိုသက်က အခွင့်အရေးရ၍ အခွင့်အရေးကို အမိအရ ဆုတ်ကိုင်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
“ဆရာတို့ထဲက တစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ သူ့ဆန္ဒကို ဖြည့်ပေးကြတာပေါ့၊ ခွဲတမ်းချလိုက်ရင် နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ရမယ်ဆိုတော့ ကျန်တဲ့ ဆရာလေးယောက် ကယို့်ဘာသာကိုယ် ဝေစုတည့်အောင် ဝေကြပေါ့၊ ဆရာ ကျွန်တော်တို့ သူ့အခန်းထဲ သွားမယ်” “မင်းက သူ့အခန်း ဘယ်မှာ ရှိတယ်ဆိုတာ သိလို့လား”
“ဟာ သူတို့အိမ် အပ်ကျတာကအစ ကျွန်တော် သိတယ်ဆရာ”
သီတာစိုးသည် ချုပ်ကိုင်ခံထားရကာ မိမိအခန်းသို့ မိမိကို ဇွတ်ဆွဲခေါ်သွားနေသဖြင့် အတင်းရုန်းသည်။ သို့သော် ယောကျ်ားအားနဲ့ မိန်းမအားကွာသည်။
“လွတ် လူယုတ်မာ လွတ်”
သီတာစိုး အတင်းရုန်းသော်လည်း သူမလက်နှင့် ခြေကို ကုတင်တိုင်တွင် ချည်လိုက်ကြသည်။ သူမသည် ကုတင်ပေါ်တွင် ပါးစပ်ကို အဝတ်ဖြင့် အပိတ်ခံရကာ ကားကားကြီး ဖြစ်နေသည်။ အားလုံးပြီးသည်နှင့် ကိုသက်လုပ်လိုက်သော အလုပ်မှာ သူမစောက်ဖုတ်ကို လျှာအပြားလိုက်ထားကာ အောက်မှ အထက်သို့ လျက်တက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သတီာစိုးပင် အံ့အားသင့်သွားသည်။
“မောင် အလုပ်ချင်ဆုံး အလုပ်က မရဲ့ အဖုတ်ကို ဟောဒီလို ဟောဒီလို လျက်တဲ့ အလုပ်ပဲ”
ပြောပြောဆိုဆို ကသိုက်က သူမအဖုတ်ကို လျက်ပြန်သည်။
“ကောင်လေး မင်းကတော့ကွာ”
သီတာစိုးကို ဖြုတ်ရန် လိုက်ပါလာသော ကိုအောင်က ကိုသကကို ထူးဆန်းစွာကြည့်ကာ ပြောသည်။ နောက် သီတာစိုးကို ကြည့်သည်။
“အေးကွာ၊ ကောင်မလေးက အရမ်းလှတော့ သူ့အဖုတ်ကို လီးနဲ့ မထိုးခင် လျက်ပေးရတာ တန်သကွ၊ ငါတောင် လျက်ပေးချင်လာပြီ၊ ဒါပေမယ့် စောက်မွေးတွေက မည်းနက်နေတာပဲ”
“ပကတိအတိုင်းပဲ ပိုကောင်းတယ်ဆရာ”
“အေးငါတော့ သူ့နို့လေးတွေကို ချိုချိုစို့ပေးလိုက်ဦးမယ်၊ ပကတိ အရသာလေးပေါ့” ကိုအောင်က သူမနို့ကို ပူးကိုင်ကာ ကစားပြီး စို့သည်။ ကိုသကက် စောက်စိကို လျှာဖြင့် ခလောက်တော့ သီတာစိုးမှာ ပါးစပ်ကို အဝတ်ဖြင့် အပိတ်ခံထားရသည့်ကြားမှ ညည်းဖြစ်သည်။ တကယ့်လျှာအရသာက

အကွောမြားကို ဆိမျ့ဝငျနစေသေညျ။
“ရော့ ခေါငျးအုံး သူ့ဖငျမှာခုပွီး မငျးအရငျဖွုတျလိုကျ”
ကိုအေောငျက ခေါငျးအုံးကို ယူပေးသညျ။ ကိုသကျက သူမအောကျကို ခေါငျးအုံးခုလိုကျသညျ။ စောကျမှေး ထောငျထောငျအောကျမှ ဖောငျးအိနသေော စောကျဖုတျက ဟကျတကျကှဲကာ စောကျစေ့ နီတြာရဲလေးက ကိုသကျလီးကို ဖိတျခေါျနလေပွေီ။ ကိုသကျက လကျခုပျထဲ တံတှေးထှေးထညျ့ကာ လီးထိပျကို သုတျလိုကျသညျ။ လီးကို ကိုငျကာ သီတာစိုး စောကျဖုတျတှငျ တေ့သညျ။ တဈခကြျခြောျထိုးသညျ။ သီတာစိုးမှာ မကြျလုံးကို ပွူးထားသညျ။ သီတာစိုးသညျ သူမစောကျဖုတျထဲ လီးခေါငျးဝငျလာတော့ ဇှတျရုနျးသညျ။ ကိုသကျက ပွနျထုတျကာ ပွနျတေ့ထားပွီး သီတာစိုးကို ကွညျ့၍ ပွနျနှိပျထညျ့သညျ။ လီးလုံးက တဖွညျးဖွညျး တိုးဝငျလာသညျ။
“အူးဝူး”
သီတာစိုးက နာသဖွငျ့ အောျသညျ။ လီးဆုံးတော့ ဆကျဆကျဆောငျ့ထညျ့သညျ။ လေးငါးခကြျ ဆောငျ့သညျ။ နံကွား လကျထောကျကာ ခပျပွငျးပွငျးလိုးသညျ။ စောကျဖုတျထဲ လီးဝငျသံမြား ဆူညံနသေညျ။ သီတာစိုးမှာ ကွောကျလညျးကွောကျ ရှကျလညျးရှကျ ဖွဈနသေဖွငျ့ အရသာကို သိသလိုလို မသိသလိုလိုဖွဈနသေညျ။ ကိုသကျ ဖယျတော့ ကိုအောငျဝငျသညျ။ ကိုအောငျကလညျး ခပျပွငျးပွငျးပငျ လိုးသညျ။ တဈယောကျပွီး တဈယောကျ တကျဆောငျ့ကွရာ သူမလညျး မောလာသညျ။ ဖီးလျလညျး တကျလာသညျ။ လီးရညျကို ဗိုကျသားပေါျ လှတျခကြာ နှဈယောကျသား နားနတေော့ သူမက ရုနျး၍ ကွိုးဖွပေေးရနျ ပွောတော့ ကိုသကျက ပါးစပျစညျးထားသညျကို ဖွုတျကာ ကွိုးဖွပေေးသညျ။
“ရှငျတို့ မောပွီလား”
“မောတော့ မောတာပေါ့ ဒါပမေယျ့ မမောဘူး” သီတာစိုးက ဗိုကျသားပေါျတှငျ ပနေသေော လီးရညျကို လကျခြောငျးဖွငျ့ သပျကာ ပါးစပျထဲ ထညျ့ပွသညျ။ ပွီးနောကျ ကတုငျတှငျ ခွခေထြိုငျနသေော ကိုအောငျနှငျ့ ကိုသကလျီးကို ကိုငျပွီး ဒူးထောကျ ထိုငျခသြညျ။
“မမောသေးရငျ ဆကျဆှဲကွစို့”
သီတာစိုးက ကိုငျပေးထားသဖွငျ့ လီးက တောငျလာကွပွနျသညျ။ “ရှငျက အရငျလကြျပေးသူဆိုတော့ ရှငျ့ကို စုပျပေးမယျ” သီတာစိုး စုပျခကြျမြားနှငျ့အတူ အမြိုးမြိုးနပေေးသော ပုံစံအတိုငျး သူတို့ နောကျတဈခြီ ထပျဆှဲကွသညျ။
မနကျလငျးအားကွီးတော့ အားလုံး အခနျးကိုယျစီက ပွနျခဲ့ကွသညျ။ လကျဘကျရညျဆိုငျတှငျ ပွော၍ မကောငျးသဖွငျ့သာ တိတျနကွေသညျ။ အားလုံး၏ မကြျနှာတှငျ ပီတိမြား ပွညျ့နကွေသညျ။ အပြိုစငျ အပြိုကွီးတို့၏ ဆာလောငျမှုနှငျ့ သူတ၏ို့ အားကောငျးမှုကို သူတို့ သဘောကနြကွေသညျ။ တကယျတော့ အပြိုကွီးလညျး အပြိုကွီး၊ အပြိုစဈလညျး အပြိုစဈ ဖွဈသလို အပေးလညျးကောငျးကွပွီး အစုပျလညျး ကောငျးကွသဖွငျ့ အားမြား ပိုရှိသှားကွခွငျး ဖွဈသညျ။ သူ့မကြျနှာ ကိုယျကွညျ့ ကိုယျ့မကြျနှာ သူကွညျ့နှငျ့
ပွနျအိပျကွရနျပွောကာ လမျးခှဲပွနျလာကွသညျ။ ကိုဝငျးနှငျ့ ကိုလငျးက ဇာခွညျဇောျ၊ ကိုနိုငျနှငျ့ ကိုဆှကေ
မွတျနိုးဝတှေဲအိပျဖွဈကွသညျ။ ည ခုနှဈနာရီထိုးတော့ အရကျဆိုငျတှငျ ဆုံကွသညျ။ အရကျထဲတှငျ အားဆေးမြား ထညျ့သောကျကွသညျ။
“ငါတို့ကောငျမ ကောငျးခကြျကတော့ကှာ” မနနေိုငျတော့သော ကိုလငျးက စကားစသညျ။ မနေ့ညက ကိုသကျက သီတာစိုးကို ခြုပျကာ ထှကျသှားတော့ ဇာခွညျဇောျနှငျ့ မွတျနိုးဝကေ ကနြျခဲ့သညျ။ သူတို့ လေးယောကျသား ခဉြျးကပျသှားတော့ ဇာခွညျဇောျက ပွောသညျ။
“ကြှနျမတို့တော့ အေးဆေးပဲနောျ၊ ရှငျတို့ အတငျးအကွပျမလုပျနဲ့”
မွတျနိုးဝကေ ထောကျခံသညျ။
“ဟုတျတယျ၊ ရှငျတို့ထဲက နှဈယောကျ ကြှနျမနောကျလိုကျခဲ့”
သူတို့မှာ မှိုရသညျ့မကြျနှာမြားဖွငျ့ အနီးဆုံးကောငျမလေးတှကေို ဆှဲခေါျလိုကျကွသညျ။ မွတျနိုးဝနေောကျ ကိုနိုငျနှငျ့ ကိုဆှေ ပါသှားသညျ။ အခနျးထဲတှငျ တရုတျသရဲဖူးကားနှငျ့ သူတို့ကနြျခဲ့သညျ။ ဇာခွညျဇောျကလညျး ခြှတျထားပွီးသား။ ကိုလငျးက ဆိုဖာပေါျ ဇာခွညျဇောျကို တှနျးခသြညျ။ ဇာခွညျဇောျက ပေါငျကိုကားကာ ထိုငျခသြညျ။ မဲနကျသော စောကျမှေးမြားကွားမှ ဖွူဝငျးသော စောကျပတျနှုတျခမျးသားနှငျ့ ရဲတှတျနသေော စောကျစေ့တို့ကို တှေ့ရသညျ။ ကိုဝငျးက သူ့အဝတျမြားကို အမွနျခြှတျသညျ။ ကိုလငျးကတော့ လီးကို ဆှဲဖောျက ဇာခွညျဇောျပေါငျနှဈဖကျကို ဆှဲကား လိုကျပွီး သူ့လီးကို တံတှေးဆှတျလိုကျသညျ။ ဇာခွညျဇောျက ငုံ့ကွညျ့နသေညျ။ ကလိုငျးက သူ့လီးခေါငျးကို စောကျဖုတျထဲ သိပျထညျ့သညျ။
“အှနျ့”
လီးတု ခဏခဏ ထိုးထညျ့ဖူးသောျလညျး နှေးခနဲ သကျဝငျလှုပျရှားမှုရှိသော ယောကြျားတဈယောကျ၏ လီးကွီး တကယျဝငျလာတော့ တှနျ့သှားမိသညျမှာ အမှနျ။ ကိုယျ့စောကျဖုတျကို လိုးနသေော သူ၏ မကြျနှာကိုလညျး မော့ကွညျ့မိသညျ။ အကွညျ့ခငြျးဆုံတော့ ရှကျသညျ။ ကိုလငျးလညျး နညျးနညျးတော့ ရှကျသညျ။ သညျအပြိုကွီးကို လိုးသာလိုးနသေညျ သူမသိ။ ထို့ကွောငျ့ တဝကျတပကြျနှငျ့ ရပျကာ မလိုးဘဲ ခဏကွညျ့နမေိသညျ။ အို ဘာဖွဈဖွဈလေ ဆိုပွီး ထိုးထညျ့သညျ။ မကြျနှာဝိုငျးဝိုငျးနှငျ့ မညျးနကျသော ဆံနှယျစမြား ပခုံးမှ ရှေ့သို့ရော နောကျသို့ပါ ခထြားသညျ။ နို့က သိပျအကိုငျ မခံထားရသဖွငျ့ သိပျမကွီးသောျလညျး အခငြျးခငြျး ခဏခဏစို့ထားကွသဖွငျ့ နို့သီး ညိုနသေညျ။ ဆကျသိပျထညျ့လိုကျတော့ နာသဖွငျ့ မကြျနှာလေး ညိုးသှားသညျ။ လီးက ကွီးလညျးကွီးပွီး ကောကျတကျနသေညျ။ ထိပျက ညိုနသေညျ။ တဝကျကြောျကြောျမှာပငျ တောျတောျနာသညျ။
“ငါ ငါ မနနေိုငျတော့ဘူး” ဆိုကာ ကိုဝငျးက ကိုလငျးကို ထခိုငျးသဖွငျ့ ကိုလငျးထလိုကျသညျ။ ပွှတျဆို လီးက သူမစောကျပတျထဲမှ ဆှဲထုတျလိုကျသောအခါ ဟာတာတာ ကနြျခဲ့သညျ။ ကိုဝငျးက ဖီးကွမျးငှကျပြောသီးလို တတုျခိုငျသော လီးဖွငျ့ ထိုးထညျ့ ပွနျသညျ။ စောကျခေါငျးတဈခုလုံး ပွညျ့သိပျသှားသညျ။ ကိုဝငျးက သူမကို မကွညျ့။ စောကျဖုတျကိုသာ ကွညျ့ပွီး ဇှတျထိုးထညျ့သညျ။ သူမလညျး ကိုလငျးက လီးကို ပါးစပျတှငျ လာတေ့ပေးသဖွငျ့ ပါးစပျဟကာ စုပျပေးမညျ လုပျပေးပွီးမှ ရှံသလိုလို ဖွဈလာသဖွငျ့ တဈဖကျလှညျ့လိုကျသညျ။ ကိုလငျးက သူမမကြျနှာကို ဆှဲလှညျ့ပွီး လီးကို တေ့ပေးသညျ။ သူမ မကြျလုံးကို ဝငျ့ကွညျ့သညျ။ ကိုလငျးက မကြျလုံးပငျ့ပွသညျ။ သူမပါးစပျကို မပှငျ့တပှငျ့ ဟသညျ။ နှုတျခမျးတှငျ နှေးခနဲ လာထိသော လီးထိပျအရသာနှငျ့ အနံ့က သူမ၏ အသိစိတျကို ဖုံးသှားသညျ။ ကိုလငျးက သူမနှုတျခမျးထူထူကို လီးထိပျဖွငျ့ ပှတျသပျသညျ။ သူမ ဆာလောငျလာသညျ။ စောကျဖုတျကို ကိုဝငျးက ဆောငျ့ထညျ့သညျ။ နှုတျခမျးကို ကိုလငျးက လီးထိပျဖွငျ့ ပှတျနသေညျ။ သူမလြှာထုတျကာ လကြျပေးသညျ။ ကိုလငျးက လီးထိပျဖွငျ့ လြှာကို ပုတျသညျ။ ကိုဝငျးကတော့ လေးငါးခကြျ ဆကျတိုကျ ဆောငျ့သညျ။ ကိုလငျးလီးကို သူမ စုပျဖွဈသညျ။ လီးခေါငျးစစုပျပေးသညျ။ နောကျတော့ ကိုလငျးက ထပျထိုးထညျ့သဖွငျ့ စုပျပေးသညျ။ ကိုဝငျးလညျး လိုးခကြျမြား မွနျလာသညျ။ ကလိုငျးက ပါးစပျထဲ လီးမဆုံးဆုံးအောငျ ထိုးထညျ့မှုလညျး အဆငျပွလောသညျ။ ဇာခွညျဇောျသညျ အာခေါငျလာစိုကျနလေောကျအောငျ ဝငျလာငွား မကွောကျတော့ဘဲ ပါးစပျကို ဟပေးသညျ။ ကိုလငျးကလညျး ဆှဲထုတျကာ ပါးစောငျကို ထိုးသညျ။ လီးထိပျဖွငျ့ ပါးစောငျ ထိုးထားပွီး ပါးကို ဇာခွညျဇောျလကျယူကာ ပုတျခိုငျးသညျ။ ကိုဝငျးလညျး သူ့လီးကို စုပျခိုငျးခငြျလာသညျ။ ဇာခွညျဇောျ တစောငျး အိပျပေးသညျ။ ကိုလငျးက နောကျမှနေ၍ စောကျဖုတျထဲ ထိုးထညျ့သညျ။ ကိုဝငျးက ရှေ့မှနကော ပါးစပျနဲ့ လီးကို တေ့လိုကျသညျ။ သို့ဖွငျ့ ဧညျ့ခနျးထဲတှငျ ကိုလငျးနဲ့ ကိုဝငျးတို့ ဇာခွညျဇောျကို သုံးခြီစီ ဆောျဖွဈသညျ။ အခနျး (၁၃)
မညီမြှခွငျး
မွတျနိုးဝတေဈယောကျ အိပျယာမှ နိုးလာတော့ နေ့ခငျး ၁၁ နာရီကြောျနပွေီ။ လကျမြား ကပျနသေဖွငျ့ ဆုတျလိုကျ ဖွနျ့လိုကျ လုပျသညျ။ သတိရသဖွငျ့ ဗိုကျကို စမျးတော့ လီးရညျက အခုမှ ခွောကျစပွုသညျ။
“မိုးလငျးပွီ ပွနျကွရအောငျ”
ဟု အပွငျမှ တံခါးထုသံကွားတော့ ကိုနိုငျက လိုးမပွီးသေး။ ကိုဆှကေ လီးဖွငျ့ နို့ကို ထိုးကစားကာ လိုးခှငျ့ကို စောငျ့နသေညျ။
“ခဏ ခဏ” ဟု လှမျးအောျရငျး ကိုနိုငျက လီးကို ဆှဲထုတျသညျ။ ကိုဆှကေ အလောတကွီး စောကျပတျကို ဆကျလိုးသညျ။ ကိုနိုငျက ဗိုကျသားပေါျ ကှငျးထုခသြညျ။ လီးရညျမြား တဗွဈဗွဈ ဗိုကျသားပေါျ ကလြာသညျ။ ကိုဆှလေညျး ခဏသာ စောကျဖုတျထဲသှငျးပွီး အောကျမှနေ၍ ဗိုကျသားပေါျ လီးရညျကို လှတျခသြညျ။
နောကျဆုံးခြီ ဖွဈ၍လား မသိ။ လီးရညျကို မသောကျခိုငျး၊ မစားခိုငျးတော့။ လှတျလှတျလပျလပျလိုးပွီးနောကျ မောနသေညျ့ သူမကို ပဈထားကာ တဈခှနျးနှုတျမဆကျဘဲ ထှကျသှားကွသညျ။ သူမကို လိုးဖို့ သူမအခနျးထဲ လိုကျဝငျလာကွစဉျ သူမအိုးကိုကွညျ့ပွီး “အိုးကတော့ စဈကိုငျးအိုးပဲ ဟေ့ကောငျ”
“ခရမျးသီး ဘယျလောကျပွုတျပွုတျ ပကြျမယျ့အိုးလညျး မဟုတျဘူး”
“ပွောငျးဖူးလောကျတော့ ပွုတျပါကှာ” သူမက ရှကျသဖွငျ့ အိပျရာတှငျ တကျအိပျကာ မကြျနှာကို အုပျထားသညျ။ ခဏနတေော့ တဈယောကျက တကျခှကာ စောကျဖုတျပေါျ လီးတငျလာသညျကို သိရသညျ။ တဈယောကျက နို့ကို အစုံလိုကျကိုငျ စို့သညျ။ လီးတဈခြောငျးက ဖွညျးဖွညျးခငြျး စောကျခေါငျးထဲ မွုပျဝငျလာသညျ။
“အ.. အု”
လီးကို မမွငျရသောျလညျး တောျတောျကွီးမညျကိုတော့ ခနျ့မှနျး မိသညျ။ အပြိုကွီးတှကေ လူလညျးလှသလို စောကျဖုတျတှလေညျး လှတယျကှ” “မကြျနှာကိုလညျး အလှပွငျ စောကျဖုတျကိုလညျး အလှပွငျပေါ့ကှာ”
“အိစကျနတောပဲ ငါ့ကောငျ၊ ဆောငျ့လို့ ကောငျးလိုကျတာ” “စောကျဖုတျပဲ အလိုးခံမယျ မကြျနှာတော့ မပွဘူးထငျတယျကှ” သူမ ပိုရှကျလာသညျ။ လိုးနသေူက ကုနျးကာ နို့စို့သညျ။ တဈယောကျက သူမမကြျနှာ အုပျထားသော ခေါငျးအုံးကို ဆှဲဖယျသညျ။ သူမ မငွငျးသောျလညျး မကြျစိ မဖှငျ့ဘဲ နသေညျ။ မေးစေ့ကိုငျကာ ပါးကို တရှှတျရှှတျ နမျးသညျ။ နှုတျခမျးကို စုပျသညျ။ စောကျဖုတျကလညျး နာသဖွငျ့ ညညျးမိသညျ။ ခဏတော့
နှုတျခမျးတှငျ နှေးခနဲ တဈစုံတဈရာ လာထိသညျ။ သူမလနျ့ဖွတျကာ ဖှငျ့ကွညျ့လိုကျတော့ “လီး”။
“ကမ်ဘာ့အကောငျးဆုံး ခြောကလကျလေးကို ငုံပွီး စုပျလိုကျပါဦးကှာ” သူမ မစုပျ၍ မရလောကျအောငျ လီးခေါငျးက ပါးစပျထဲ သိပျထညျ့လာသညျ။ လီးအနံ့ကို ရှံမိသညျ။
စောကျပတျကလညျး နာသဖွငျ့ အောျညညျးမိရာ လီးက အထဲသို့ ပိုဝငျလာသညျ။ လီးထိပျက
သေးအရသာကို ခံစားမိသညျ။ သူမ အကွီးအကယြျ ရှံသှားသညျ။ သှားအကွိမျကွိမျတိုကျ လြှာအကွိမျကွိမျ ပှတျပေးနရေခွငျးသညျ လီးစုပျပေးဖို့ မဟုတျ။ စားစရာမြား စားသညျ့ ပါးစပျ။ စောကျပတျကို လိုးမညျ့လီး အထညျ့ခံရနျ မဟုတျ။ သူမထှေးထုတျသညျ။ သို့သောျ စောကျဖုတျကို ဆောငျ့လိုးသူက ခပျပွငျးပွငျး ဆောငျ့လိုးနသေညျ။ လီးအစဈနဲ့ တဈခါမှ အလိုးမခံရဖူး။ လီးတုနှငျ့ ကပြွနျတော့ စောကျဖုတျအပေါျယံ
လောကျကိုသာ ဆော့ဖူးသညျ။ တကယျ့လီးနဲ့ တကယျလိုးတော့ တကယျနာသညျ။ တကယျနာတော့ အောျရသညျ။ အောျတော့ ပါးစပျဟရသညျ။ ပါးစပျဟတော့ တဈယောကျက ပါးစပျထဲ လီးကို သိပျထညျ့သညျ။
“အူး အှနျး အူး ဝူး အှနျး”
လီးလာစုပျခိုငျးထားသူကို သူမ တှနျးထုတျသညျ။ ထိုခါမှ ပိုဆိုးနသေညျ။ သူမလကျကို ဆှဲကာ သူ့အား ဖကျခိုငျးသဖွငျ့ သူမလကျ အမွနျ ပွနျရုတျသိမျးသညျ။
“မငျး ဝငျဆှဲလိုကျဦး”
တဈယောကျက စောကျပတျကို လိုးရာမှ ရပျကာ လီးထုတျပွီး ဖယျသညျ။ တဈယောကျက စောကျဖုတျကို ခကြျခငြျး မလိုးသေးဘဲ လီးကို တငျကာ ခြောျထိုးသညျ။ သူမက ကော့ပေးသညျ။
“သူ့ စိတျလာနပွေီ” ဘာပွောသညျကို ရိပျမိသောျလညျး စောကျဖုတျက ခုတော့ တကယျယားနပွေီ။ လီးတဈခြောငျး နှုတျခမျးပေါျ လာတငျတော့ သူမစောကျခြေးနံ့ ရသောျလညျး သူမ မနနေိုငျတော့ဘဲ လှမျးဆှဲယူကာ ငုံလိုကျသညျ။ စောကျခေါငျးထဲသို့လညျး လီးတကယျ တိုးဝငျလာသညျ။ တဈယောကျပွီး တဈယောကျ တဈလှညျ့စီ တကျခှကာ စောကျဖုတျကို ဆောျကွသညျ။ တောျတောျကွာတော့ မကြျနှာကို မမှတျမိသောျလညျး လီးကိုတော့ မှတျမိလာသညျ။ ထိပျကွီးသော လီးကို ကိုဆှေ့လီး။ သကူ စထိုးစတှငျ နညျးနညျးပြော့သညျ။ စောကျခေါငျးထဲ ရောကျလြှငျ မာလာသညျ။ ဆှဲလညျး ဆှဲသညျ။ တနျးကာ နညျးနညျးကွမျးပွီး အဝငျအထှကျ မွနျသောလီးက ကိုနိုငျ့လီး။ ဘယျလိုလိုးလိုး အားမရအောငျ ဖွဈနသေညျ။ တကျဆောငျ့ကွရငျး ခဏနတေော့ တဈယောကျတဈဖကျနေ၍ ပါးစပျထဲ လီးရညျသှငျးသညျ။ သူမကို တကျလိုးနစေဉျကတညျးက သူမ
နှဈကွိမျလောကျ ပွီးထားပွီး ဖွဈရာ သူမမှာ အားကုနျပွီး နညျးနညျး တုနျနသေညျ။ လီးရညျတှေ ပါးစပျထဲ တဗွဈဗွဈဝငျလာမှနျး သိသညျ။ ရှံသဖွငျ့ ထှေးထုတျသောျလညျး အားမပါ။ အာခေါငျလညျး ခွောကျနသေဖွငျ့ မြိုခမြိသညျ။ တဈယောကျက နှုတျခမျးဘေးတှငျ ပနေသေော လီးရညျကို လကျညိုးဖွငျ့ သပျကာ ပါးစပျထဲ ထညျ့သညျ။ သူမလညျး စုပျပေးလိုကျသညျ။
“စောကျရမျး ခိုကျသှားပွီ မွတျနိုးဝေ” တဈယောကျက ပွောပွီး သူမကို နမျးသညျ။ နှုတျခမျးခငြျးလညျး စုပျသညျ။ သူမကို စုံအောငျ နမျးရငျ စုပျရငျး အောကျကို နမျးဆငျးကာ စောကျဖုတျကိုလညျး လကြျသညျ။ စောကျစေ့ကိုလညျး ကလိသညျ။ လြှာဖွငျ့ စောကျခေါငျးကို မှှသေညျ။ လီးတောငျလာတော့ လီးစုပျခိုငျးသညျ။ ပုံစံပွောငျးနခေိုငျးကာ လိုးကွသညျ။ လီးရညျကို စားခိုငျးသညျ။ ခဏနားကာ နောကျတဈခြီ ထပျဆှဲသညျ။ ဆှဲရငျး စကားမြား ပွောဖွဈကွသညျ။ ပွီးခါနီးတော့ ဗိုကျသားပေါျ လီးရညျတှေ လှတျခသြှားကွသညျ။
မနေ့ညက အဖွဈအပကြျကို ပွနျစဉျးစားမိပွီး စောကျဖုတျကို အလနျ့တကွား ငုံ့ကွညျ့မိသညျ။ စောကျဖုတျကတော့ မနေ့ညက ယောကျြားနှဈယောကျကို ခံပေးခဲ့သညျမှာ သူမဟုတျသညျ့အတိုငျး။ အေးဆေးဖွဈနသေညျ။ ရှကျသဖွငျ့ လကျညိုးကို ကိုကျလိုကျသညျ။
“ထှီ”
တံတှေးကို ထှေးမိသညျ။ ဟှနျ့ လီးရညျတှေ။ တဈယောကျတညျး ကွတိပွုံးကာ အိပျရာမှ ထလိုကသျညျ။ ဟိုကောငျမတှေ ကွညျ့တော့ တဈယောကျမှ မထသေး။ ရမေိုးခြိုးကာ စားစရာမြား ထှကျဝယျပွီး ဒငျးလေးတို့ကို အိပျယာမှ နှိုးလိုကျသညျ။ သငျးလေးတို့က ရှကျကိုး ရှကျကနျးဖွဈနသေေးသညျ။ ရမေိုးခြိုးကာ
ထမငျးစားကွသညျ။ အားဆေး သောကျလိုကျတော့ လူတှေ လနျးသှားသညျ။ မနေ့ညက အကွောငျးအတှေ့အကွုံကို သူတပေါကျ ငါတဈပေါကျ ပွောကွသညျ။
“ဒီည တကယျ ပွနျလာမှာလား မသိဘူးနောျ”
“အမလေး မပူနဲ့ ဘာတဲ့ သတိူု့ပွောတာ နောကျပေါကျက နောကျည တဲ့”
“အဲဒါ ဘာအဓိပ်ပါယျလဲ”
“နငျတို့ရဲ့ ခြီးထှကျပေါကျ ဖငျလေးကို သူတို့ပေါငျကွားထဲက ဟာနဲ့ ဆို့ထားပမေယျ တဲ့”
“ဟငျ တကယျ”
“ဘာလဲ နငျက ကွောကျလို့လား”
“ဖငျတောငျ ယားလာသလိုပဲ”
“စောကျကောငျမ”
“ ဟား ဟား ဟား”
“ခဈ ခဈ ခဈ”
ထိုည၌ သူတို့၏ အိမျတှငျ ဘီလူးဆိုငျးတီးကာ ခှေးဇာတျကသညျ။ မနေ့ညလို တဈယောကျနဲ့ တဈယောကျ မရှကျကွတော့။ ပထမခြီတှငျ ဘယျသူက ဘယျသူ့ကို လိုးလိုကျတယျဆိုတာကို ပွောပွ၍ မရအောငျ ဧညျ့ခနျးထဲတှငျ လီးစုပျပေးသူ၊ စောကျဖုတျ လကြျပေးသူ၊ ပကျလကျနခေိုငျးသူ၊ ကုနျးခိုငျးသူနှငျ့ ပှစိတကျကာ မှီရာ လိုးကွသဖွငျ့ ဘာမှနျးကို မသိလိုကျ။
ပထမ အနနေဲ့ ငါတို့ရဲ့ လီးအကွောငျးကို မငျးတို့သုံးယောကျ သိပွီးတဲ့နောကျမှာ ငါတို့မလိုးဘဲ

တမင်ဥထားတဲ့ မင်းတို့ရဲ့ ဖင်ကို လိုးဖို့ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီတော့ ကိုယ့်ဖင်ကို ဘယ်လီးနဲ့ သင့်တော်လဲ ဘယ်လီးကို ကိုယ့်ဖင်ကို လိုးစေချင်သလဲ ဆိုတာကို မင်းတို့ အလိုးခံမယ့် ဖင်ပိုင်ရှင်ကိုယ်တိုင် လာရောက်ပြီး လီးကို ရွေးယူရမှာ ဖြစ်ပါတယ်”
မြတ်နိုးဝေ၊ ဇာခြည်ဇော်နှင့် သတီာစိုးတို့သည် လီးရည်များသူ့ပါး ကိုယ့်ပါး ပေါ်တွင် ပြောင်အောင် လျှက်ကြရင်း ကိုအောင်က ပြောသည်။ သူမတို့သုံးယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကြသည်။
“ရှင်တို့နော် ရှေ့ပေါက်တစ်ပေါက်လုံး ရှိနေရက်သားနဲ့”
“ဟေ့ နောက်မှ နောက်ပေါက်ကိုလည်း လိုးပါရှင် လာလုပ်နေမှာစိုးလို့ ကြိုကြိုတင်တင် နောက်ပေါက်ကို
ဖောက်ထားပေးတာ နော်၊ နောက်ပေါက် ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာ ခံဖူးမှ သိတာပါ”
“အမလေး လိုးချင် လိုးချင်ပြောစမ်းပါ”
“ဟား ဟား သတီာစိုးရယ်၊ ဒီည ညည်းကို အရင်ဖောက်မယ်”
“ဖောက် ဘရောက်ပေါ့”
“ဟား ဟား ဟား သဘောကျသွားပြီ၊ သတိရလို့ ပြောရဦးမယ်၊ ငါတို့ကို ဖင်လိုးတတ်အောင် သင်ပေးခဲ့တဲ့
ကောင်မနာမည်ကလည်း သီတာပဲသိလား။ ဒါပေမယ့် သူ့နာမည်က ဖြိုးသီတာတ့”
ဖြိုးသီတာဆိုတာ နာမည်ရင်းတော့မဟုတ်။ ဒါပေမယ့် မြို့ရောက်လာတော့ ဒီနာမည်ကို ယူလိုက်တာ။ အစက စားသောက်ဆိုင်ရဲ့ ထမင်းချက်ခန်းမှာ လုပ်တာ။ အဲမှာ ကိုငယဆိုတဲ့ သူနဲ့တွေ့တယ်။ ကိုငယ်အချစ်ကို ယုံလို့ ဘဝကို ပုံအပ်လိုက်ပေမယ့် အစာဝတော့ ကိုငယ်က ဌာနကို ပြန်သွားတယ်။ ကိုငယ်သင်ပေးခဲ့လို့ နည်းနည်းတော့ ညုတတ်လာပြီ။ အဲဒီတော့ ချူစားလို့ရသူကို ချူစားပေါ့။ ပေးသင့်တာ ပြန်ပေးရင်း ကြာတော့
ကြေးစား ဖြစ်လာတယ်။ ကြေစားပီပီ လုပ်သက်ရင့်လာတော့ ဖာခံပေါ့။ နောက်ပေါက်ကို
ကြေးကြီးပေးတော့လည်း ဖောက်ခွင့်ပေးရတာပေါ့။ အပေါက်စုံစုံနဲ့ ရောင်းရလည်း နောက်တက်လေးတွေက ပိုလန်းတော့ နေရာဖယ်ပေးရတာပေါ့။ ဈေးသိပ်မကောင်းတော့လည်း အပြင်ထွက်ရောင်းရတာပေါ့။ အပြင်မှာက နောက်ပေါက်ကို သိပ်မကစားကြဘူး။ ရှင်တို့က ရှင်တို့ကယိုရှင်တို့ လူများလှပြီ ထင်နေတာ။ ကျွန်မက တစ်ရက်ကို အယောက်သုံးဆယ်ပြည့်အောင် ခံခဲ့ဖူးတာပါ။ ရှင်တို့က နောက်ပေါက်ကို မကစားဘူးဖြစ်နေတယ်။ ကျွန်မကုန်းပေးထားမယ်။ နောက်ပေါက်ကို ရဲရဲသာချ။ ဆိုပြီး ကောင်မတစ်ကောင် သင်ပေးလို့ တို့နောက်ပေါက်ကို တွယ်တတ်သွားတာ။ တချို့လည်း ဖာသာခံစားနေတာ နောက်ပေါက်ခံဖူးတာ မဟုတ်ဘူး။ အဲလိုလေးတွေ့လို့ကတော့ တို့က ရှယ်ဖောက်ပေးပြီးသားပဲ။ ညကင်းလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ဖာမတွေကို လိုက်ပြီး ဖရီးချလာခဲ့တဲ့ သက်တမ်း ၁၀ နှစ်ကျော်ကျော်မှာ ဖင်အသစ်စက်စက်ကို ဖောက်ပေးရတဲ့ ဖာမပေါင်း ၂၀ ကျော်နေပြီ”
ကိုအောင်က သူလိုးခဲ့ဖူးသည့် ဖာမများအကြောင်း ဖောက်သည်ချသည်။
“ခု လုပ်တော့မလား” သီတာစိုးက မေးသည်။
ခုပေါ့ကွာ၊ လာ ကုတင်ပေါ် ညည်းနဲ့ ငါနဲ့ပေါ့၊ ကျန်တဲ့သူတွေက ဖူးကားကို လက်တွေ့ကျကျ ကြည့်ကြပေ့ါ” “ဒါပေမယ့်…”
ဇာခြည်ဇော်က စကားကို တစ်ဝက် တပျက် ဝင်ပြောသည်။
“ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ” ကိုအောင်က မေးသည်။
“ကျွန်မတို့က လီးသံကြားရင် စောက်ရည်တွေက တစိစိစိုလာတာ”
“ခုမြင်နေရတဲ့အပြင် ကိုယ့်ရှေ့မှာ လိုးနေတာကို ကြည့်နေရမှာဆိုတော့”
မြတ်နိုးဝေနဲ့ ဇာခြည်ဇော် တစ်ယောက်စီ ဝင်ပြောသည်။
“လာ လာညီမလေးတို့ ကိုကြီးတို့ဆီလာ” ကိုနိုင်က ခေါ်လိုက်သည်။
“သူတို့လက်ချောင်းနဲ့တင် ညည်းတို့ လေးငါးချီပြီးသွားမယ်” ကိုအောင်က ပြောရင်း သီတာစိုးကို ကုတင်ပေါ်တက်ခိုင်းကာ ဖင်ကို ဖြဲသည်။ သီတာစိုးသည် အသားအရေများ ဖြူဆွတ်နေသည်။ အလုပ်အကိုင်မရှိ ကိုယ်အလှကိုသာ ဦးစားပေး နေထိုင်သဖြင့် အသားအရေလည်း နုအိနေသည်။ ရင်သားများက အချင်းချင်းကစားထားသောကြောင့် ထွားသည်။ တင်ကလည်း မြင်သူတကာ ကွင်းတိုက်ချင်လောက်အောင် ဝိုင်းစက်တင်းကျစ် နေသည်။ တင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲဟလိုက်တော့ သီတာစိုးက ရုန်းကာ ထသည်။
“ရှက်တယ်ကွာ” သီတာစိုးက ဒူးစေ့ထိုင်ကာ မျက်နှာကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ထားလေသည်။
ဇာခြည်ဇော်ကို တစ်ဖက်တစ်ယောက်စီဖက်ထားကာ ပေါင်ကြားကို ဦးတည်ပြီး ပွတ်သပ်နေသည်။ ဖက်ထားသူက ကိုနိုင်နှင့် ကိုလင်းဖြစ်သည်။ မြတ်နိုးဝေကို ကိုဝင်းနှင့်ကိုသက်က ဖက်ထားသည်။ ကိုဆွေက အရက်ကို ဇိမ်ဆွဲသောက်ရန် စီစဉ်နေသည်။ “ကောင်မက ခုမှ လာရှက်ပြနေတယ်” ဇာခြည်ဇော်က လှမ်းပြောသည်။ ကိုအောင်က တမျိုးပြောင်းသည်။
“လာ… နောက်မှ ဖင်ကို အေးဆေးလျက်ပေးမယ်၊ လိုးခါနီးမှပေါ့၊ ခုတော့ ကိုယ့်ဖင်ကို လိုးမယ့် လီးကို …” ကိုအောင်က စကားမဆုံးခင် သီတာစိုးလက်ကို ယူပြီး လီးကို လက်ပြန်ကိုင်ခိုင်းသည်။ သီတာစိုးက လီးကို ဖွဖွလေး လက်ပြန်ကိုင်ဆွဲကစားသည်။ လီးက ကြီးလည်းကြီး ရှည်လည်းရှည်ပြီး ညိုသည်။ ထိပ်က ချွန်သည်။ သူမလက်ချောင်း ဖွေးဖွေးကြားမှာ မြွေပွေးဆိုးကြီးတစ်ကောင်လို မာန်အပြည့်နှင့် တန်းမတ်နေသည်။ ကိုအောင်က သူမနဖူးမှ ဆံနွယ်များကို သပ်ဖယ်ကာ သူမကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးနှင့် ပြည့်ဝန်းသော မို့မောက်သော ပါးလှလှလေးဖြင့် လှနေသော သီတာစိုးသည် ရှက်နိုးဟန်ဖြစ်နေသည်။ တကယ် ရှက်နေသလား မရှက်ဘူးလားကို သီတာစိုးကိုယ်တိုင်ပင် မသိပါ။ ကိုအောင်က လက်တစ်ဖက်ကို ယူပြီး လပြွတ်ကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ သီတာစိုးက တစ်ဖြက်ဖင့် လီးတန်ကြီးကို ဖွဖွဆွဲရင်း တစ်ဖက်ဖြင့် လပြွတ်နှစ်လုံးကို လှည့်ကစားသည်။
ဖင်ခံရမှာ ကြောက်နေတယ် မဟုတ်လား”
ကိုအောင်က မေးသည်။
“သိဘူးကွာ”
“ဖင်ယားပြီလား”
“သိဘူး သွား ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ”
သီတာစိုး ခေါင်းငုံ့ထားသည်။ ကိုအောင်က မေးစေ့ကိုကိုင်ကာ ဆွဲမော့သည်။
“ကိုကြီးရဲ့လီးကို ကြောက်လို့လား” “ဘာလို့ကြောက်ရမှာလဲ ဟွန်း” သီတာစိုးကလည်း အလာကြီးပါ။
“ဒါဆို ဖင်ပေးလိုးတော့လေ”
“အရင်လျက်ပေး”
“အာ …”
“ဘာလဲ မလျက်ဘူးလား” “ကုန်းလေ၊ ဒီက လျက်ချင်နေတာ”
သီတာစိုး ကုန်းသည်။ တင်လုံးကြီးက အတော်အယ်သည်။ တင်လုံးကို ဘေးမှနေကာ လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ နယ်သည်။ သီတာစိုးက နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။ ကိုအောင်က ဖင်ညောင့်ရိုးသို့ တံတွေးထွေးချသည်။ လျာရည်သည် ညောင့်ရိုးမှ စီးကြောင်းအတိုင်း စီးဆင်းသွားရာ ဖင်ပေါက်တွင် ထစ်ကာ ရပ်နေသည်။ ဖင်ပေါက်က စူပွစူပွ ဖြစ်နေသည်။ ကိုအောင်က လက်ခလယ်ဖြင့် ကလိသည်။ တင်လုံးကို လျှာအပြားလိုက်ထားကာ လျက်သည်။ တင်ကို ဖြဲသည်။ တံတွေး ထပ်ထွေးသည်။ ဖင်ပေါကကို လက်မဖြင့် ဖိသိပ်သည်။ လျှာအချွန်ဖြင့် ဖင်ပေါက်ကို ကလိသည်။ ထိရုံလေး ထိပေးသည်။ သီတာစိုးမှာ ကော့လာသည်။ ညည်းသံလည်း ထွက်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် တင်လုံးကို ပြန်ဖြဲပေးသည်။ ကိုအောင်ကလည်း တခြမ်းဖြဲကာ စောက်ခေါင်းအဆုံးလောက်မှ ဖင်ပေါက်ကို တောက်လျှောက်လျက်ပေးသည်။
အပျိုကြီးဘဝနဲ့ အရိုးထုတ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသော သီတာစိုးတစ်ယောက် မနေ့ညကတည်းက လျှာရဲ့ အရသာကို သိခဲ့ဖူးပြီ။ လျှာနှင့် စောက်ခေါင်းကို မွှေတော့ အပျိုကြီးလုပ်နေမိသည်ကို နောင်တရမဆုံး။ ဟော ခု ဖင်ကို မွှေနေပြန်ပြီ။ အကြောများ ပူဆင်းကာ တကိုယ်လုံးဆိမ့်နေသည်။ ကိုအောင်က ဖင်ပေါက်ကို ဖင်မွေးကြားမှ တဗြက်ဗြက်နဲ့ လျက်ကာ လျှာနှင့် မွှေသည့်အခါ မအော်ညည်းဘဲ မနေနိုင်ပါ။ သည်အရသာကို သူမ သေသည်အထိ မေ့နိုင်တော့မည် မဟုတ်။ ကိုအောင်က တင်လုံးသားများကို ဖွဖွကိုက်ကစားပေးသေးသည်။
“အို ကိုအောင်ရယ် ကျမတော့ စွဲသွားပြီ” ကိုအောင်ကတော့ လျက်မြဲ ဆက်လျက်ပေးသည်။
“အူး ဝူး အား အင်း ကိုအောင် အား ကိုအောင် အား ကောင်းလိုက်တာ အား”
တမ်းတမ်းတတ အော်ညည်းမိသည်။ သူမ မနေနိုင်တော့ပါ။ ဖင်တစ်ခုလုံး စူပွကာ လီးကို ဆာပြီ။
လိုးပေးပါတော့ ကိုအောင်ရယ်၊ မြန်မြန်လိုးပေးပါတော့၊ ရှင့်လီးကြီးနဲ့ မြန်မြန်လိုးပါတော့”
သီတာစိုးသည် ကိုအောင်လီးကို လှမ်းကိုင်ကာ ပြောသည်။ ကိုအောင်က သူ့လီးကိုင်ထားသော သီတာစိုးလက်ကို အသာထပ်ကိုင်ကာ သူမဖင်ဆီသို့ ရွှေ့သွားသည်။ သီတာစိုးသည် သူမဖင်ပေါက်တွင် လာတော့သောလီးကို ကိုယ်တိုင်ကိုင်ကာ ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ဖင်ပေါက်တစ်ဝိုက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်သည်။
“အ..” ကိုအောင်ပင် အော်ရသည်။ သီတာစိုးက လီးကို လက်ချောင်းဖျားဖြင့် ဆက်ကိုင်ထားသည်။ ကိုအောင်က ဖင်ပေါက်တည့်တည့် ချိန်လိုက်သည်။ ဖင်ယားနေပြီ ဖြစ်သော သီတာစိုးသည် ဖင်ပေါက်ထဲ လီးခေါင်းကြီး ဝင်လာသည်ကို အားမရဘဲ ဆက်ကော့သည်။ ကိုအောင်ကလည်း သူ့လီးကြီးဖြင့် အပျိုကြီး၏ ဖင်ပါကင်ကို ဖောက်ချင်ဇောဖြင့် ထိုးထည့်သည်။ တဝက်ကျော်လာတော့ အစိမ်းသက်သက် ဖင်တစ်ခါမှ မခံဖူးသော သီတာစိုးတစ်ယောက် သိပ်မခံနိုင်တော့။
“အား အ.. နာ နာတယ် အား အ ကျွတ် ကျွတ်ကျွတ် အအ”
“ခဏလေးပါကွာ”
ကိုအောင် ပြန်ချော့ကာ ဖင်ပေါက်ထဲ လီးတဝက်စိုက်ချထားပြီး နို့ကို လှမ်းဆွဲ၍ ကစားပေးသည်။ အနာသက်သာ လာချိန် ကိုအောင်က ဆက်သွင်းသည်။ သီတာစိုးသည် တင်းကြပ်စွာ ဖင်ထဲ ဝင်လာသော လီးအရသာကို ခံစားသည်။ ဝမ်းချုပ်၍ အီးပါရခက်ကာ ဖင်ခေါင်းတွင် အီးတုံးမာကြီး တစ်ခံနေသလို ဖြစ်နေသည်။ မထွက်သည့်အပြင် တိုးဝင်လာသည်ကတော့ တမျိုးပေါ့။ ကိုအောင်က သုံးပုံနှစ်ပုံလောက်သာ ထည့်သေးသည်။ ဆက်မသွင်းတော့။ နည်းနည်းပြန်ထုတ်ကာ ပြန်သွင်းကစားသည်။ ကိုအောင်
ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖင်ကို လိုးပေးသည်။ သီတာစိုးလည်း သိပ်မအော်တော့။ နည်းနည်း မြန်ပေးသည်။ သီတာစိုး အသံနည်းနည်းထွက်လာသည်။ ရုတ်တရက် ဖင်ပေါက်ထဲကနေ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ပွင့်အာနေသော ဖင်ပေါက်ထဲ တံတွေးထွေးထည့်သည်။ နောက် လီးပြန်တော့ကာ ပြန်ထိုးထည့်သည်။ တံတွေးများက တစိစိမြည်နေသည်။
“အား အိုး အား ကောင်း ကောင်းတယ် လိုး လိုး အဆုံးထိအောင် လိုး” ကိုအောင် နည်းနည်းသွက်သွက်လေး လိုးသည်။ သီတာစိုးတစ်ယောက် ဖင်ခံရသည့် အရသာကို သိပြီ။ ဖင်ကိုလိုးနေတော့ စောက်ဖုတ်ကလည်း အတော်ယားသည်။ လက်မထောက်တော့ဘဲ ခေါင်းစိုက်ကာ ဖင်ထောင်ပေးပြီး လက်တစ်ဖက်ဖြင့် စောက်ဖုတ်ကို ပြန်ပွတ်သည်။ ကိုအောင်ကတော့ ဖင်ကို တပြွတ်ပြွတ် အသံမြည်အောင် လိုးနေသည်။ ဖင်က လမ်းကြောလည်း ပွင့် တံတွေးများလည်း စိုရွှဲကာ
လျှောလျှောရှုရှုလိုးလို့ ကောင်းနေသည်။ အပျိုကြီး၏ ဖင်သည်လည်း လီးအရသာကို တွေ့နေသည်။ တင်လုံးကြီးများက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသည်။ ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားသည်။ ကိုအောင်သည်
ခါးစောင်းကို ကိုင်ကာ တချက်ချင်းစီ ဆောင့်လိုးသည်။ သီတာစိုးက ယိုင်ယိုင်တက်သွားသည်။ လိုးထည့်လိုက်တိုင်း “အင့် အင့်” နှင့် ရှေ့ပါပါတက်သွားသည်။ ကိုအောင်က ခါးစောင်းကို ကိုင်ကာ ဆွဲလိုးသည်။
“အား အွန်း အူး ဝူး အွန်း” ဇာခြည်ဇော်လည်း သိပ်မနေနိုင်တော့။ ဖင်ချပေးတော့ အူး ဖင်ချပေးကြတော့”

သီတာစိုးဖင်ကို လိုးနေသည့် မြင်ကွင်းကို ကိုနိုင်နှင့် ကိုလင်း၏ အနမ်းများအောက်တွင် ကြည့်ရင်း ကိုနိုင်နှင့် ကိုလင်းက တဖြည်းဖြည်း ပေါင်ကြားကို ပွတ်သည်။ စောက်အုံကို ပွတ်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ကာ
နို့ကိုဆွဲသည်။ လျှာချင်းဖလှယ်သည်။ နို့သီးကို စို့သည်။ စောက်ခေါင်းကို နှိုက်သည်။ သူမ ဖီးလ်တက်လာတော့ စောက်ပတ်၏ အဓိကမိန်းကို ကလိသည်။
ဆက်ရန် ရှိပါသေးသည်။ …………
ဒီနေရာမှာပဲ ဇာတလမ်းက ပြီးဆုံးသွားတာပါ