by ဇာတ်လမ်း – အာကာမင်း
ဦးထွန်းလွင်ဆိုတာက သူတို့မြို့ရဲ့မျက်နှာဖုံးသူဌေးတယောက်ဟု ဆိုနိုင်ပြီး သူ့မှာ ကြီးမားလှသောပလာဇာကြီးတခုနှင့် ဆန်စက်တွေလည်းပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် ဦးမင်းလွင်မှာ အလွန်ပင်အလုပ်များသောလူတယောက်ဖြစ်ပြီး အချိန်တိုင်းကငွေ ဟူသော ခံယူချက်ဖြင့် အလုပ်လုပ်သောသူလည်းဖြစ်သည်။ သူ့တွင် မိသားစုဟူ၍ များများစားစားမရှိဘဲ ဇနီးသည်ဒေါ်ကလျာမိုးနှင့် တဦးထဲ သောသားဖြစ်သူ မိုးမင်းတို့သာ ရှိလေသည်။ ဦးမင်းလွင်မှာငွေကြေးချမ်းသာကြွယ်ဝသူတို့ရဲ့ထုံးစံအတိုင်း ပညာရေးကိုအထင်မကြီးတတ်ဘဲ ငွေသာရှိလျှင် ပညာတတ်တွေကိုပင်ခိုင်းလို့ရသည်ဟု ခံယူထားသည်။ ဦးမင်းလွင်ငယ်စဉ်က လည်း ပညာရေးကိုစိတ်မဝင်စားဘဲ အပျော်အပါးကိုသာ ခုံမင်လိုက်စားလွန်းအားကြီးသဖြင့် မိဘတွေကခြေငြိမ်သွားစေရန်အတွက် မိန်းမပေးစားခဲ့ပြီး သူတို့စီးပွားရေးတွင် ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်စေသဖြင့် ဦးမင်းလွင်မှာတဖြေးဖြေးနဲ့ ငွေဇောကပ်လာပြီး အလုပ်တွင်အချိန်ပေးလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
သူဌေးကတော်ဖြစ်သော ဒေါ်ကလျာမိုးမှာ လင်ဖြစ်သူရဲ့ပြုစုယုယမှုကို မခံစားခဲ့ရပေ။ သူမအတွက် ဦးမင်းလွင်ဘက်ကနေ လိုလေသေးမရှိအောင် စည်းစိမ်တွေနဲ့ထားသော်လည်း ချစ်ခင်ကြင်နာမှုနှင့် ယုယမှုတို့ကို မပေးခဲ့ချေ။သူမအတွက် ငွေကိုကြိုက်သလိုသုံးနိုင်သည်သာရှိပြီး ခင်ပွန်းသည်ရဲ့မြှောက်ပင့်ပေးမှုကြောင့် သူမသားရဲ့ပညာရေးက အားရစရာအဆင့်မှာမရှိချေ။ သို့သော် သူမအနေနဲ့ မိန်းမကောင်းတယောက်ပီသစွာ ခင်ပွန်းသည်ရဲ့အရိပ်ကိုကြည့်ပြီးလိုအပ်သည်များကို ဖြည့်ဆည်းပေးနေသော်လည်း မိဘပေးစားလို့သာ ငြင်းမရဘဲသူမကိုလက်ထပ်ခဲ့ရသည်ဟူသော ခံစားချက်ဖြင့် သူမအပေါ်မှာ အကောင်းမမြင်သည့်အပြင် ဆူပူငေါက်ငန်းမှုကိုသာ အစဉ်အမြဲခံရတတ်သည်။ ထိုသို့ဖြစ်လာတာကနေတဆင့် သူမအပေါ်အပြစ်တွေချည်းဘဲမြင်လာ သည်သာမက သူရှာဖွေထားသောငွေကို အချောင်ထိုင်ဖြုန်းနေသည်ဟုမြင်လာပြီး သူမအတွက် နေ့စဉ်ဈေးဖိုးကိုသာ တွက်ချက်ပြီးပေးလာသည်အထိ ဖြစ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သူမဘဝမှာ အမြင်အားဖြင့်သာ သူဌေးကတော်ဖြစ်နေရသော်လည်း တကယ်တမ်းလက်တွေ့ဘဝတွင်မူ ဦးမင်းလွင်ပေးသောငွေဖြင့်သာ လုံလောက်အောင်သုံးစွဲနေရသော သူဆင်းရဲမတယောက်နှင့် မခြားတော့ပေ။
မိုးမင်းအနေနဲ့ သူ့မိသားစုရဲ့ပျက်စီးယိုယွင်းနေ သောဆက်ဆံရေးကို သတိထားမိနေသည်မှာ ကြာနေပြီဖြစ်သည်။ အမြဲတမ်းလိုလိုအော်ဟစ်ငေါက်ငန်းနေတတ်သောအဖေ့ကိုလည်း စိတ်ပျက်စပြုလာမိသည်။ အမေ့ကိုလည်း သနားလာမိပြီး ကိုယ်ချင်းလည်း စာမိသည်။ အဘယ့့််ကြောင့်ဆိုသော် အမေ့အနေနဲ့ အဖေကျေနပ်အောင်ဘဲ နေပေးနေရတာကို သူသိနေသည်။ မီးဖိုချောင်မှာ ချက်ရပြုတ်ရအဝတ်အစားတွေလျော်ရဖွတ်ရသည့်အပြင် တအိမ်လုံးရဲ့သန့်ရှင်းရေးကိုလည်း အမေတယောက်ထဲကသာ လုပ်နေရသည်။ အရင်တုန်းက သူတို့အိမ်မှာ အိမ်ဖော်တွေရှိခဲ့ပေမယ့်လည်း အဖေကအားလုံးကိုထုတ်ပြစ်လိုက်ပြီး အမေ့ကိုဘဲအိမ်မှုကိစ္စတွေကို ကျွန်တယောက်ပမာ ခိုင်းလေသည်။ အမေကတော့ အဖေစိတ်ကျေနပ်အောင် ဘာတခုမှပြန်မပြောဘဲ ထိုအလုပ်တွေကိုလုပ်ပေးခဲ့ပေမယ့်လည်း အဖေ့ဆီက ကျေနပ်မှုကိုမရခဲ့သည်သာမက ဆူပူငေါက်ငန်းပြီး အပြစ်တင်မှုတွေကိုသာ အမြဲတမ်းရနေသည်။
ထို့အပြင် အဖေကအရှက်နည်းသောသူလည်း ဖြစ်သည်။ သူစိတ်ပါလာလျှင် လူပျိုအရွယ်ဖြစ်သော သူ့အရှေ့ ကိုတောင်မရှောင်ဘဲ အမေ့နဲ့လိင်ဆက်ဆံတာကိုလည်း ကြုံရဖူးသည်။ မနေ့အမနက်စာစားကြသောအချိန်တွင် အဖေနဲ့သူက ထမင်းစားစားပွဲမှာထိုင်နေကြပြီး အမေကတော့သူတို့စားရန်မုန့်တွေကိုချပေးနေသည်။ ထိုအချိန်တွင် အဖေကအမေ့လက်ကိုဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်မှာထိုင်စေလိုက်ပြီး အမေ့နို့ တွေကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဒီ့အရင်ကအဖေတခါမှခုလိုလုပ်တာကို မကြာုဖူးကြသဖြင့် အမေရောသူပါအံ့သြကာမှင်တက်နေကြချိန်မှာဘဲ အဖေကအမေဝတ်ထားသောအင်္ကျီကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ပြစ်လိုက်သဖြင့် အမေ့ဝတ်ထားသော ဘရာစီယာအဖြူရောင်လေးကိုပင် မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ အမေကသတိဝင်လာပြီး ဖွတ်ရုန်းကန်သောအခါ အဖေက
“မိမိုး နင်ကငါ့မိန်းမနော်နင့်ကိုငါကြိုက်သလို လုပ်လို့ရတယ်ဆိုတာမမေ့နဲ့”
ဟု ပြောသောအခါ အမေက
“အို အကိုကလဲ သားအရှေ့မှာတော့ မလုပ်သင့်ဘူးလေ”
ဟု စောဒကတက်လိုက်သောအခါ အဖေက
“ဒီမှာ မိမိုးဒီအိမ်က ငါ့အိမ် ၊ နင်ကငါ့မယား။ငါ့အိမ်ထဲမှာ ငါ့မယားကိုငါဘာလုပ်လုပ် သင့်တော်တယ်။နောက်ထပ်စကားထပ်မရှည်နဲ့တော့”
ဟု ပြောလိုက်သောအခါ အမေ့မှာအဖေ့ကိုစောဒကမတက်နိုင်တော့ဘဲ သူ့ဘက်ကိုလှည့်လာကာ
“ဟဲ့ သားမင်းစားပြီးရင်သွားတော့လေဒီမှာ မင်းကိစ္စဘာရှိနေလို့ ဆက်ထိုင်နေရာလဲအခု ထသွားစမ်း”
ဟု မာန်မဲလိုက်သဖြင့် သူက
“ဟုတ် ဟုတ်”
ဟု ပြောပြီး ထမင်းစားခန်းကနေ ထပြေးလာခဲ့ရသည်။ငွေကြေးချမ်းသာသည့်ကြားထဲ အောင်မြင်နေသောစီးပွားရေးကြောင့် ဦးမင်းလွင်တယောက် မိုးမမြင်လေမမြင်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ တခြားလူကိုမဆိုထားနှင့် သူ့ဇနီးအပေါ်မှာတောင် အထက်စီးကနေဆက်ဆံလာခဲ့ပြီး လူတွေကြားထဲမှာလည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်သွေးနထင်ရောက်ကာ အလွန်ဘဝင်မြင့်လာခဲ့သည်။ စကားပြောမောက်မာလာခဲ့သော်လည်း သူ့ဆန်စက်ကထွက်သော ဆန်၏အရည်အသွေးမှာ ကောင်းမွန်လှသည့်အပြင် ထိုနယ်တနယ်လုံးမှာလည်း ဦးမင်းလွင်၏ ဆန်စက်တွေကိုသာ မှီခိုအားထားနေရသဖြင့် သူနဲ့အတိုက်အခံမလုပ်ရဲကြပေ။ သို့သော် ကံဆိုးမှုတွေ မဖိတ်ခေါ်ဘဲနဲ့ ဦးမင်းလွင်ဆီကိုရောက်လာခဲ့သည်။ ပထမဆုံး သိန်းပေါင်းမြောက်မြားစွာ ရင်းနှီးထားရသော ဦးမင်းလွင်၏ ပလာဇာကြီးမှာ ဘာမှန်းမသိဘဲနဲ့ မီးလောင်မှုဖြစ်ပွားခဲ့သည်။တမြို့လုံးရဲ့ချဉ်ဖက်ဖြစ်နေသော ဦးမင်းလွင်ရဲ့ပလာဇာကို ဘယ်သူကမှလာပြီး မီူမငြိမ်းပေးသည့်အပြင် အရောက်နောက်ကျလာခဲ့သော မီးသတ်ကားများကြောင့် ဦးမင်းလွင်ရဲ့ပလာဇာမှာ ပြာပုံဘဝသို့ ရောက်သွားရလေတော့သည်။ထိုမျှနှင့်မပြီးသေးဘဲ ဆန်စက်အသစ်တွေဖွင့်
သော ကုမ္မဏီကြီးတခုက သူတို့နယ်ကို အခြေချလာပြီး သူတို့နယ်တကြောတွင် ဆန်စက်ခွဲပေါင်းမြောက်မြားစွာကို ဖွင့်လှစ်လိုက်လေသည်။ ထိုအသစ်ဖွင့်သော ဆန်စက်တွေမှာဦးမင်းလွင်ဆန်စက်တွေထက် ဆန်အရည်အသွေးပိုကောင်းခြင်း ၊ ဈေးနှုန်းသက်သာခြင်းနှင့် ချိုသာရည်မွန်စွာ ပြောဆိုဆက်ဆံတတ်ခြင်းတို့ကြောင့် ဦးမင်းလွင်ရဲ့ဖောက်သည် ဆန်ကုန်သည်များက ထိုအသစ်ဖွင့်သောဆန်စက်တွေဆီကိုရောက်သွားကြလေသည်။ ထို့ကြောင့် ဦးမင်းလွင်၏ဆန်စက်တွေမှာ အလုပ်မဖြစ်တော့ဘဲ ပလာဇာကြီးကလည်းမီး လောင်သွားခဲ့အဖြင့် စီးပွားရေးလောကရဲ့ဖျံကြီးဦးမင်းလွင်မှာအကြီးအကျယ်အရှုံးပေါ်နေလေသည်။ အဓိအားဖြင့် သူတို့နယ်မှာ ငွေအလုံးအရင်းရင်းနှီးပြီးလာဖွငိ့သော “မိုးဖြူ” ဆိုသည့် ဆန်စက်တွေကြောင့်ဘဲဖြစ်သည်။ ထိုမိုးဖြူဆန်စက်ပိုင်ရှင်မှာ ဦးမင်းလွင်ရဲ့ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါ်ကလျာမိုးရဲ့ဦးလေးဖြစ်သော ဦးသီဟမိုးရဲ့ ကုမ္ပဏီဖြစ်ကြောင်းသိရသဖြင့် ဦးမင်းလွင်တယောက် ယမ်းပေါ်မီးကျကာ ဒ်သေူပုန်ထနေရသည်။
“ဖုနှးဒိုငှးခှပအှားးးး အမလေးသပေါပှီတော့”
မီးဖိုခနှးဘကကှ အသံတှကှေောငှ့ မိုးမငှးတယောကှ မီးဖိုခနှးဘကသှို့ ပှေးလာခဲ့သညှ။ ခုနတုနှးက အဖနေဲ့အမကရနဖှေှဈနတောကိုသိရသဖှငှ့ သူ့အခနှးထဲလာပှီး ရှောငနှခေဲ့ခှငှးဖှဈသညှ။၊ယခုတော့ မီးဖိုခနှးထဲမှာအဖကအမေေ့ကို ကိုထိလကရှောကလှုပနှပှေီး အမေ့ခေါငှးကထှကသှောသှေးတှကေ အမေ့မကှနှှာပေါကှို စီးကနှသညကှေို တှေ့ရသညှ။ အဖကေ ထိုအခှိနအှထိအားမရသေးဟနဖှှငှ့ အမေ့ကိုထပပှှီးရိုကရှနပှှငနှသဖှငှေ့ သူဝငပှါရတော့သညှ။ အဖေ့ကိုဆှဲပှီး အမနေဲ့ဝေးရာကိုတှနှးထုတလှိုကသှညှ။ အမေ့ရဲ့နာကငှလှို့ငှီးငှူသံ ၊ အဖေ့ရဲ့
“နငှ့ကိုငါအသသတပှှဈမယေမှိမိုး”
ဟု အောဟှဈနသညှေ့အသံနှငှ့သူ့ရဲ့ဟနတှားသံတှကှေောငှ့ ပတဝှနှးကငှကှလူတှပငရှေောကလှာကှတော့သညှ။ ထိုလူတှထေဲက သနမှာသောယောငှကှှားသားအခှို့က အဖေ့ကိုခှုပကှိုငပှှီးထိနှးလိုကကှှသဖှငှ့ အဖအနနေေဲ့အမေ့ကို ဘာမှလုပလှို့မရတော့ပေ။ထိုအခါ အဖကေ သူ့ကိုခှုပကှိုငထှိနှးထားသောလူတှကေို ဆဲဆိုပှီး အမနေဲ့ဖောကပှှနနှသေောသူတှဟေု စှပစှှဲလိုကသှ ဖှငှ့ ရောကလှာသညှ့လူအားလုံးမှာ ဒေါသဖှဈကုနကှှသညှ။ထိုအခှိနမှှာပငှ ဘယကှဝဲလာမှနှးမသိသော အုတခှဲကှိုးက အဖေ့ကိုလာမှနပှှီး လူအုပကှပါဝိုငှးပှီး ဆှမှး ကှီးလောငှးလိုကကှှခှိနတှှငှ သူကအမေ့ကိုခှီပှီး ဆေးရုံသို့ပှေးလာခဲ့သညှ။ ဆေးရုံမရောကခှငကှပငှ အမကသတေိလဈသှားသဖှငှ့ အမေ့ကိုကုသပေးနခှေိနတှှငှ သူ့မှာအမဘောမှမဖှဈရနှ စိုးရိမကှှီးစှာဖှငှ့ ဆုတောငှးနရလသညှေေ။ အမခေေါငှးကို ၄ ခကှခှှုပလှိုကရှပှီး ဆရာဝနကှဆငှးခှငှ့မပေးသဖှငှ့ သူကသီးသနှ့အခနှးတခနှးယူကာ တရကစှာ ငှရှငပှေေးကာ နလေိုကကှှသညှ။ ထိုညက အမကေောငှးစှာ အိပပှှောခှဲ့ပှီး နောကတှရကမှနကတှှငှ အမစေားရနနှံနကစှာကိုဆေးရုံရှေ့ကဆိုငမှှာဝယပှှီး အမေ့အခနှးထဲဝငလှာ ခဲ့သညှ။ ထိုအခှိနတှှငှ အမကနှေိုးနပှေီး သူဝငလှာတာကိုမှငသှဖှငှ့ အမစေားရနအှတှကှ ကုတငဘှေးကစားပှဲလေးပေါမှှာ ပှငဆှငပှေးလိုကသှညှ။ ထိုအခါ အမကေ
“သားရော စားပှီးပှီလား?”
ဟု မေးလာသဖှငှ့ သူကခေါငှးညိတကှဖှလေိုကရှငှး
“အမရေော သကသှာရဲ့လား?”
ဟု ပှနမှေးလိုကသှညှ။ ထိုအခါအမကေ
“နာတော့ နာနတေုနှးဘဲ သားရယှ”
“ခဏတော့ နာနမှောပေါ့အမရယှေ။အမေ့ခေါငှးက ၄ ခကှတှောငှ ခှုပထှားရတာလပှေီးတော့ လှုပလှှုပရှှားရှားလညှး နလေို့မရသေးဘူးတဲ့ဆရာဝနကှလညှး ဆေးရုံကဆငှးခှငှ့မပေးသေးတော့ဒီအခနှးမှာဘဲ နားနးနနေေ နလေိုကပှေါ့အမရယှေ”
ဟု ပှောလိုကသှညှ။အမေ့ပုံစံက ဆေးရုံမှာဆကနှခငှပှေုံမရသောလှညှး ဆရာဝနကှဆငှးခှငှ့မပေးသေးသဖှငှ့ သီးခံကာနနရလသညှေေ။ အမကေ သူ့ကိုကှညှ့ပှီး
“အမေ့သားက အရမှးလိမမှာတာဘဲကှယသှားကစာသာမတောတှာ အမေ့ကိုတော့ ခစှသှားဘဲဒီလိုသားမှိုးရထားတာ အမတေော့အရမှးကံကောငှးတာဘဲ”
ဟု ပှောလသညှေ။ ထိုအခါ သူက
“သားလညှး အမေ့လိုလူကို အမတေောထှားရတာအရမှးကံကောငှးတာပါဘဲ”
ဟု ပှောလိုကသှောအခါ အမကေ
“ဘာဖှဈလို့လဲသားရဲ့?”
ဟု အံ့သှဟနဖှှငှ့မေးလာသဖှငှ့ သူက
“အမကေ အရမှးလှတယပှှီးတော့ စိတထှားလညှး အရမှးကောငှးပှီးသားအပေါလှညှး အရမှးခစှတှယလှဒေီလိုအမမှေိုးကိုရထားတဲ့သားမှကံမကောငှးသေးရငဘှယသှူကကံကောငှးဦးမှာလဲအမရေဲ့”
ဟု ပှောလိုကသှောအခါ အမကသေူမဒဏရှာတှကေိုပငမှေ့သှားပှီး ပှုံးနလသညှေေ။ ထို့နောကှ အမေ့ကိုမနကစှာစားခိုငှးလိုကပှှီး သူကအမလေိုအပတှာတှကေိုလုပပှေးရနအှဆငသှငှ့ပှငလှိုကသှညှ။အမေ မနကစှာစားတာကို ထိုငကှှညှ့နလေိုကသှညစှားသောကပှှီးသောအခါ အမကေ
“သား အမကေိုသေးအိုးပှငပှေးဦးအမဆှေီးသှားခငှလှို့”
ဟု ပှောသဖှငှ့ သူကအမေ့ကုတငအှောကကှ ပလကစှတဈဖှငှ့လုပထှားသော လူနာသေးအိုးကိုယူပေးလိုကပှှီး အမေ့အနားကနထှကခှှောပေးရနပှှငလှိုကသှညှ။ ထိုအခါ အမကေ သူ့လကကှိုဆှဲလိုကပှှီး
“နေဦး။ အမဆေီးသှားဖို့ ပှငထှားပေးဦးလေ”
ဟု ပှောသဖှငှ့ သူက
“အမေ ဟို ဟိုလေ”
“ဟိုတှေ ဒီတှလေုပမှနပေါနဲ့သားရယှ။အမခေိုငှးတာသာ လုပပှေးစမှးပါ”
ထို့ကှောငှ့ သူကအမေ့ထမိနကှို ဒူးအထိဖှေးဖှေးခငှှးမတငလှိုကပှှီး
မိုးမငှးက သူ့အမဒေေါကှလှာမိုး သေးပေါကရှနအှ တှကှ ပလဈစတဈသေးအိုးကို လကတှဖကကှကိုငပှှီး ကနှလှကတှဖကဖှှငှ့ သူ့အမကေိုထမိနကှို ဒူးအထိဖှေးဖှေးခငှှးမတငလှိုကသှောအခါ အမကေ သူမပေါငတှှကေို ကားပေးလိုကသှညှ။ သူက ဒူးအထိလှနတှငထှားသော ထမိနကှှားကနဘေဲ သေးအိုးကိုသှငှးပေးလိုကသှညှ။ ထိုအခါ အမကေ
“သခှောရော နရောကရှဲ့သား?တောကှှာနေ ဘေးခှောမှိရငှ အိပယှာခုလုံးပေါှ သေးတှစေိုကုနမှှာနောှ”
ဟု ပှောသောအခါ သူက
“အမေ့ထမိနထှဲက မှောငနှတေော့ သားလညှးသခှောတော့မသိဘူးအမေ”
ဟု ပှနဖှှလေိုကသှညှ။ ထိုအခါ အမကေ
“ဒီလိုရမှးလုပလှို့ အိပယှာသေးတှစေိုကုနရှငှ ဘယလှိုလုပမှလဲသားရဲ့။ အမေ့ထမိနကှိုအမမပေေးမယသှေးအိုးကို နသေားတကထှားလိုကှ”
ဟု ပှောသောအခါ သူကခေါငှးညိတပှှလိုကသှညှ။ ထိုအခါအမကသေူမလကတှှနေဲ့ ထမိနကှိုကိုငပှှီး ခါးအပေါအှထိမတငလှိုငသှညှ။ထိနထှိနလှငှးနသေော မနကခှငှးရဲ့အလငှးရောငအှောကမှှာ အအေ့ပေါငခှှဆုံက သူ့ကိုမှေးထားသော အမေ့စောကပှတဖှောငှးဖောငှးကှီးကို ရှငှးလငှးစှာမှငလှိုကရှသညအှမေ့စောကပှတကှှီးမှာ သူကှညှ့ဖူးသောနိုငငှံခှားအပှာကားတှထေဲက မငှးသမီးတှလေိုဘဲ စောကမှှှေးမရှိဘဲ ပှောငရှှငှးနအေောငရှိတထှားသညကှို တှေ့ရသညှ။ ထိုအခှိနတှှငှ အမကသေူ့ကိုပှုံးကှညှ့လိုကရှငှး
“ဟေ့ တဏှာရူးလေးအမေ့ဟာကိုကှညှ့ပှီး စိတကှူးယဉမှနနေဲ့နောှ”
ဟု သူ့ကိုနောကနှတောကိုတောငှ မကှားလိုကဘှဲ အမေ့စောကပှတကှိုသာ စူးစိုကကှာကှညှ့နမေိသညှ။ ထိုအခှိနတှှငှ အမကသေေးစပေါကလှိုကပှှီး အမေ့သေးထှကနှသေံ တရှဲရှဲကိုကှားနရသညှေ့အပှငှ အမေ့သေးတှပနှေးထှကနှတောကိုပါ မကှစှိနဲ့မှငနှရသညှေ။ အမကေ သေးပေါကနှလကှတှနှေးလနှးဖှငှ့ သူ့ကိုပှုံးကှညှ့ကာ
“ဟေ့ အဲဒါဘာကှညှ့နတောလဲ”
ဟု မေးသဖှငှ့ သူက
“အမကေ အရမှးလှပှီး အရမှးဆှဲဆောငနှိုငတှာဘဲနောှ”
ဟု ပှောလိုကသှညှ။ ထိုအခါ အမကေ
“အမေ့သားတဏှာရူးလေးရယသှားကအဲလိုကှညှ့နတောကို အမလညှေး သဘောကနှတယကှှယှေ”
ဟု ပှောကာ သေးပေါကတှာအဆုံးသတသှှားသညှ။ ထို့နောကှ အမကေ စားပှဲလေးပေါကှ တဈရှူးတဆကို ဆှဲယူလိုကပှှီး သူ့လကထှဲလှမှးပေးလိုကသှဖှငှ့ ထိုတဈရှူးကိုအမေ့စောကပှတမှှာကပထှားပှီး ငှငသှာစှာသုတပှေးလိုကသှညှ။ ထိုအခှိနတှှငှ အမေ့မကှလှုံးတှကေ သူ့ကိုကှညှ့နပှေီး အမေ့မကှနှှာက ပှုံးရှှငနှလသညှေေ။
ထို့နောက် အမေ့ရဲ့အကို ဦးသီဟမိုးရောက်လာပြီး အမေ့ကို လူနာသတင်းမေးရင်း သူ့အိမ်လိုက်နေရန်ခေါ်သောအခါ အမေကငြင်းဆိုလိုက်သည်။ အမေက သူတို့မိသားစုနေသောအိမ်ကိုသာပြန်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။သူတခုစိုးရိမ်သည်မှာ အဖေက အမေနဲ့ပတ်သတ်ပြီး အိမ်နီးချင်းတွေရဲ့ ဝိုင်းရိုက်မှုကို ခံထားရသည်။ ထို့ကြောင့် အမေ အိမ်ပြန်လျှင် အမေ့အပေါ်အငြိုးထားပြီး နှိပ်စက်မှာကိုတော့ သူစိုးရိမ်မိသည်။ သို့သော် အမေ့ဆန္ဒကို သူလည်းမလွန်ဆန်နိုင်သဖြင့် ဘာမှဝင်မပြောဘဲသာ နေလိုသည်။ ဆေးရုံတွင် ၃ ရက်ခန့်နေပြီးသောအခါ ဆရာဝန်ဆီကဆင်းခွင့်ရသဖြင့် အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့အိမ်အရှေ့ရောက်သောအခါ အိမ်တံခါးပိတ်ထားသည်ကိုတွေ့ရပြီး ဘေးအိမ်ကအမျိုးသမီးတယောက်က အမေ့ဆီလာပြီး သူ့အဖေဦးမင်းလွင်မှာ ဒီမြို့ကနေအပြီးထွက်သွားပြီဖြစ်ကြောင်းနှင့် အလွန်ရှက်သောကြောင့် ဒီမြိုသို့ လုံးဝပြန်လာတော့မည်မဟုတ်ကြောင်း သူတို့သားအမိဆီကို သတင်စကားပြောပေးရန် သူမကိုမှာထားခဲ့သည်ဟု ပြောပြပြီး အိမ်သော့ကိုပေးကာ ပြန်ထွက်သွားလေသည်။ သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်လည်း အိမ်ထဲဝင်လိုက်ကြပြီး ညနေနေဝင်ချိန်ဖြစ်နေသဖြင့် သူကမီးတွေကိုဖွင့်လိုက်သည်။အိမ်ထဲရောက်ပြီးနောက် အမေကအရင်ဆုံး ရေချိုးချင်သည်ဟုပြောပြီး ထမိန်ရင်လျားဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်သွားသည်။ သူလည်း ဘောင်းဘီအတိုတထည်ဘဲ ဲဝတ်ထားကာ အမေပြီးလျှင်သူလည်းရေချိုးရန်အတွက် စောင့်နေလိုက်သည်။ သူတို့အိမ်ထဲဝင်လာသည့်အချိန်ထဲကအိမ်အရှေ့တံခါးကို ပြန်ပိတ်ထားသည့်အပြင် ကျန်သည့် ပြတင်းပေါက်တွေကိုလည်း ခုထိမဖွင့်ရသေးပေ။ ထိုအချိန်တွင်ရေချိုးခန်းထဲကနေ အမေ့အသံကကျယ်လောင်စူးရှစွာ ထွက်ပေါ်လာသဖြင့် သူအပြေးအလွှားသွားလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ အဖေ့ဆန်စက်က အဖေထိုင်သောရုံးခန်းထဲမှာထားသောအရုပ်က ရောက်ရှိနေပြီး ထို အရုပ်က အဖေ့ပုံတူရုပ်ထုလည်းဖြစ်သည်။ အမေကရုတ်တ ရက် ထိုရုပ်တုကိုမြင်လိုက်ပြီး လန့်ဖျန့်ကာ အသံကုန်အော်ဟစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူရေချိုးခန်းထဲဝင်လိုက်ချိန်မှာဘဲအမေကရေချိုးခန်းထဲကနေ အသိစိတ်မရှသလိုဖြင့် ပြန် ထွက်ပြေးလေသည်။ အမေဝတ်ထားသောထမိန်လေးကလည်း ရေချိုးခန်းကပြန်အထွက်မှာဘဲ ကျွတ်ကျကာကျန် နေခဲ့ပြီး သူလည်းအမေ့ကိုလိုက်ဖမ်းရတော့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲမရောက်ခင်မှာဘဲ အမေ့လက်ကိုဖမ်းဆွဲမိလိုက်သည်။သူက အမေ့လက်ကိုဆွဲရင်း အမေ့ကိုသူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်လှည့်အောင် လုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အမေ့မျက်လုံးထဲကိုစိုက်ကြည့်ရင်း
“အမေ စိတ်အေးအေးထားပါဦးခုနက အမေတွေ့တာက အဖေ့ရုပ်တုကြီးပါအရုပ်ကြီးပါအမေ”
ဟု သတိပေးလိုက်တော့မှ အမေကအသိပြန်ဝင်လာလေသည်။ ထို့နောက် အမေကခုချိန်မှာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေသဖြင့် သူက
“အမေအမေ့အခန်းထဲကိုသွားပြီး အရင်ဆုံးတခုခုဝတ်လိုက်ပါနော်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေက
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်းသားမပါဘဲ အမေတယောက်ထဲမသွားရဲဘူး”
ဟု ငြင်းဆန်လိုက်လေသည်။ အမေက သူ့အရှေ့မှာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့်ဘဲ မတ်တပ်ရပ်နေသည်။ အမေ့နို့တွေကကြီးမားဆူဖြိုးပြီး ခါးသေးကာ ဖင်တွေကစွင့်ကားနေပြီး နောက်ကိုကော့နေသည်။ အမေ့ကို ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် တခါမှမမြင်ဖူးခဲ့ပေ။ ခုလိုဆိုတော့ သူ့အမေကအလှနတ်သမီးတ ယောက်လို ဖြစ်နေတာကို သတိထားမိသည်။ထိုသို့ဖြင့် အမေ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကနေ သူ့မျက်လုံးတွေက ခွာလို့မရနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ ထိုအတိုင်း ခဏကြာသည်အထိ အမေ့ကိုကြည့်နေပြီးနောက်တွင် အမေက
“သား”
“ဗျာ အမေ”
“အမေ့ကိုကြည့်နေတာ မဝသေးဘူးလား”
ဟု မေးရင်းသူ့လက်တဖက်ကို သူမလက်တွေနဲ့ဖမ်းကိုင်ကာသူမနို့ပေါ်ကိုတင်လိုက်သည်။ အမေ့လက်က သူ့လက်ပေါ်ကနေအုပ်ကိုပြီး သူမနို့တွေပေါ်မှာပွတ်သပ်ပေးနေရင်း
“သားအခု ဘယ်လိုခံစားနေရလဲ?”
ဟု မေးလာသည်။ သူ့လီးကလည်း အမေ့ကြောင့်တောင်မတ်လာသောကြောင့် သူက
“အမေက အရမ်းလှပြီး အရမ်းဆွဲဆောင်မှု ရှိတယ်သားအတွက်တော့ အမေကဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ အလှဆုံးမိန်းမတယောက်ပါဘဲ”
ဟု ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေက
“တကယ်ပြောတာလားသားရယ်”
ဟု မေးသဖြင့် သူက
“တကယ်ပါအမေရယ်သားတကယ့်ခံစားချက်နဲ့ ပြောတာပါ”
ဟု ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေက
“အမေ့ကို အရမ်းချစ်တာဘဲလားသား?”
“အရမ်းချစ်တာပေါ့အမေရယ်အမေကသားရဲ့ အချစ်ဆုံးပါ”
ထို့နောက် အမေကသူ့လည်ပင်းကိုဖက်လိုက်သဖြင့်အမေ့နို့တွေက သူ့ရင်ဘတ်နဲ့ဖိကပ်ထားသလိုဖြစ်နေသည်။ အမေက သူ့လည်ပင်းနဲ့ပုခုံးကိုနမ်းလိုက်ပြီး
“သားက အမေ့ကိုအချစ်ဆုံးဆိုတာ သစ္စာဆိုရဲလား”
ဟု မေးသဖြင့် သူက
“ဆိုရဲပါတယ်အမေသားဘယ်လိုသစ္စဆိုရမလဲဆိုတာသာပြောပါ”
ဖိုအခါ အမေကခဏရပ်ပြီးနောက်မှ
“အမေဘာဘဲပြောပြော သားကလိုက်လုပ်မှာလား?ကောင်းတာဖြစ်ဖြစ် ဆိုးတာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့”
“အမေပြောသမျှ ခိုင်းသမျှ သားကအကုန်လုပ်မှာပါ”
“ဒါဆို အမေပြောသမျှ ဘာမှပြန်မမေးဘဲလိုက်လုပ်မယ်ပေါ့နော်”
“လုပ်မှာပေါ့ အမေရယ်”
ဟု အဖြေပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ အမေက
“သားအဖေက အမေ့အပေါ်မှာ လုံးဝမကောင်းခဲ့ဘူး။အမေ့အပေါ်မှာအနိင်ကျင့်တယ်သားရယ်။ လင်မယားဆက်တံတာတောင်မှ အမေ့ကိုဖာသည်တယောက်လိုသဘောထားပြီး ဆက်တံခဲ့တာ။ အခု သားအဖေလည်းမရှိတော့ဘူးဆိုတော့ အမေ့ရဲ့နေ့သစ် ဘဝသစ် ပြန်စလို့ရပြီ။ အခု သားကအမေ့ယောင်္ကျားလိုနေပေးပါ။ သားအဖေရဲရှေ့မှာမဟုတ်ရင်တောင် သားအဖေရဲ့ရုပ်တုရှေ့မှာ အမေ့ကိုလိုးပေးပါ။ အဲလိုလုပ်ရမှဘဲ အမေ့စိတ်ထဲသက်သာသွားလိမ့်မယ်”
ဟု ပြောပြီး သူဝတ်ထားသောဘောင်းဘီကိည ချွတ်ချပေးလိုက်သည်။ထိုအခါ တောင်မတ်နေသော သူ့လီးကိုအမေကမြင်သွားပြီး သဘောကျသလိုပြုံးကာ
“အင်းးးးးသားဟာက စံချိန်မှီသားဘဲဒါကြီးနဲ့ အမေ့ကိုကောင်းအောင်လုပ်ပေးရမယ်နော်သား”
ဟုပြောရင်း သူ့လီးကိုဆုပ်ကိုင်ကာ တချက်နှစ်ချက်ထုပေးရင်း စုတ်ပေးတော့သည်။ အမေ့လျှာက သူ့ဒစ်ကြားကို ထိုးမွှေကာယက်ပေးရင်း သူ့လီးကိုတပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် အငမ်းမရစုတ်ပေးနေသဖြင့် သူက
“အားးးးးးဖြေးဖြေးစုတ်ပါအမေရယ်သားပြီးသွားပါဦးမယ်”
ဟုပြောလိုက်သဖြင့် အမေကသူ့လီးကိုပါးစပ်ထဲကနေထုတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာဘဲ ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်တွေကိုဖြဲပေးလိုက်ရင်း
“အမေ့ဟာကို လာယက်စမ်းသား”
ဟု ပြောလိုက်သဖြင့် သူလည်း အမေ့ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာ အပ်ကာ အမေ့စောက်ပတ်ကို ယက်ပေးလိုက်သည်။ သူ့လျှာက အမေ့စောက်ပတ်ပေါ်ကိုယက်ပေးရင်း စောက်ပတ်အ တွင်းသားတွေအထိ ထိုးမွှေကာယက်ပေးလိုက်တော့ အမေက
“အားးးးသားးးးးရယ်လုပ်တတ်လိုက်တာကွယ်”
ငြီးငြူနေလေသည်။အမေကငြီးငြူနေလေ သူကတအားယက်လေ သူယက်တိုင်း အမေကသူမပေါင်တွေကိုပို၍ကားပေးပြီး သူ့ ခေါင်းကိုဆုပ်ကိုင်ကာ သူမစောက်ပတ်နဲ့သူ့မျက်နှာကို ပွတ် လေဖြစ်နေသည်။အမေက
“အားးးးးယက် ယက်သားအမေ့စောက်ပတ်ကို တအားယက်ပေးပါအမေ့သားလေးက အရမ်းကိုအားကိုးရတယ်ချစ်လိုက်တာ သားရယ်”
ဟူပင် ပြောလာတော့သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့မျက်နှာကို အမေ့ပေါင်ကြားကနေခွာလိုက်တော့ အမေကသူ့ကိုကြည့်ရင်း
“ဘာလုပ်တာလဲသား?”
“ယက်တာ တော်သင့်ပြီလေ အမေရဲ့”
“ဟာ အမေကောင်းနေတုန်းလေပြန်ယက်ပေး”
“မယက်တော့ဘူးအမေသားအမေ့ကို လိုးတော့မယ်”
ဟု ပြောရင်း သူ့လီးကို အမေ့စောက်ပတ်မှာတေ့လိုက်သည်။ ထို့နောက်သူက
“အေမ”
“ဟင်”
“သားအမေ့ကို လိုးတော့မယ်နော်”
“အင်း”
ထို့နောက် သူ့လီးကစိုရွှဲနေသောအမေ့စောက်တ်ထဲကို ထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားပြီး စလိုးလိုက်သည်။ အမေကလည်း သူ့ဆောင့်ချက်တွေနဲာအညီ ကော့ကော့ပြီးခံပေးရင်း အတိုင်အဖောက်ညီလာကြသည်။ အမေ့စောက်ပတ်ကို အပြင်းဆုံးဆောင့်ချက်တွေနဲ့ တဖုန်းဖုန်းဆောင့်လိုးလိုက်ရင်း
သုတ်ရည်တွေထွက်ကာပြီးသွားချိန်တွင် အမေကသူ့ကိုဖက်ကာ
“အခုကစပြီး အမေဘဝရဲ့ပျော်ရွှင်စရာနေ့သစ်တေ ွရောက်ပြီ”
ဟု ပြောလိုက်လေသည်။
( ပြီးပါပြီ )
