ဆရာမရဲ့ အားပေးမှု ( စ/ဆုံး )

 ဒီနေ့ နောင်ရဲ တစ်ယောက် အထက်တန်းတုန်းက ကိုယ့်ကို ဂိုက်လုပ်ဖူးသော အစ်မတစ်ယောက်နှင့် ချိန်းထားသည်။ အခုတော့ နောင်ရဲလည်း ဘွဲ့ရပြီး၊ လုပ်ငန်းခွင်ထဲ ဝင်ရတော့မည် ဖြစ်သည်။ အထက်တန်းတုန်းကတော့ ဂိုက်မမ မှာ ရည်းစား ရှိသည်။ တခါတလေ ဂိုက်မမကို လာကြိုတတ်သည်။ နောင်ရဲသည် လူပျိုပေါက်အရွယ်မို့လို့၊ နီးစပ်ရာ ဆရာမကို အရမ်း စိတ်ဝင်စားသည်။ ဆရာမသည် အဲ့တုန်းက အင်ဂျင်နီယာကျောင်း တက်နေတာ ဖြစ်သည်။ ကျောင်းဆင်းဆင်းချင်း နောင်ရဲကို စာလာသင်ရရင် သူတို့ကျောင်းက ယူနီဖောင်းဝတ်စုံနှင့်မို့ ဆရာမက အရမ်းကြည့်ကောင်းသည်။ အနီးကပ် ထိုင်ရသောကြောင့် ဆရာမရဲ့ ချွေးနံ့ နှင့် ရေမွှေးနံ့ ရောထားသော ကိုယ်သင်းနံ့လေးက နောင်ရဲကို တအား စွဲဆောင်သည်။ လူပျိုပေါက်အရွယ် တွေ့လို့လည်း ကိုယ်ရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထား၊ ပြောင်းလဲပုံက အစ ဆရာမက အစ်မသဖွယ် ထိန်းကျောင်းပေးခဲ့သည်။ နောင်ရဲနှင့် ဆရာမသည် အသက်အားဖြင့် ၅ နှစ်လောက်သာ ကြီးသည်။ ဆရာမရဲ့ အနီးကပ် သင်တန်းပို့ချမှုကြောင့် အထက်တန်းကို အောင်မြင်ခဲ့ပြီး၊ ကွန်ပြူတာတက္ကသိုလ် ဝင်ခွင့်ရခဲ့သည်။ ခေတ်ရှေ့ပြေး ကြည့်တတ်သော ဆရာမကြောင့်လည်း ကွန်ပြူတာတက္ကသိုလ်အပြင် တခြား ကွန်ပြူတာသင်တန်းကျောင်းများကိုလည်း တက်ဘို့ အကြံပေးခဲ့သည်။ အခုတော့ ဘွဲ့လည်း ရပြီမို့ အလုပ်ခွင်ဝင်ရမည့် အရေးကို နောင်ရဲ ကြောက်နေသည်။
 နောင်ရဲသည် ငယ်စဉ်ထဲက မိဘတွေ အိမ်ထောင်ကွဲခြင်းကြောင့် အမေနှင့်သာ နေခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အားငယ်စိတ်တွေ၊ ပူပင်စိတ်တွေ၊ ကြောက်ရွံ့မှုတွေ ကြားမှာ နေသားကျကာ ဘာမဆို လုပ်ရမှာ ကြောက်နေသည်။ တခုခု ကို စလုပ်ရမည်ဆိုလျှင် သေလောက်အောင် ကြောက်တတ်သည်။ တက္ကသိုလ် စတက်တုန်းကဆို ဆရာမ နှင့် အမေပါ ကျောင်းကို လိုက်ပို့ရသည်။ တစ်ပတ်လောက် နေသားကျမှ လိုက်မပို့တော့တာ ဖြစ်သည်။ အခုလည်း လုပ်ငန်းခွင် ဝင်ရမည်ဆိုသည်နှင့် နောင်ရဲမှာ ကြောက်နေမိသည်။ အမေကလည်း ဆရာမကို ဆက်သွယ်ကာ တစ်ခုခု ကူညီဖေးမပေးပါဦးဟု ဆိုသောကြောင့် ဒီနေ့ သူမ နေထိုင်ရာ မြို့လယ်ထဲက အထပ်မြင့် တိုက်ခန်းလေးဆီသို့ ချိန်းဆိုထားခြင်း ဖြစ်သည်။

 နောင်ရဲ အိမ်က ထွက်ထဲက စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေသည်။ အစ်မနှင့် မတွေ့ရသည်မှာ ၃ နှစ်နီးပါး ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ ဖုန်းဖြင့်သာ အဆက်အသွယ် ရသည်။ အစ်မ ဘယ်လိုမျိုး ပြောင်းလဲနေပြီလဲ။ အစ်မ ရည်းစားနဲ့ အတူတူ နေပြီလား။ စသော မေးခွန်းပေါင်း များစွာဖြင့် အစ်မရဲ့ တိုက်ခန်းလေးဆီ တက်လာခဲ့သည်။ အထပ်မြင့်လို့သာ ပြောပြီး ဓါတ်လှေကားလည်း မရှိသော ခြောက်ထပ်တိုက်ပေါ်သို့ တက်ခဲ့သည်။ အစ်မရဲ့ မိဘတွေက နယ်ဘက်မှာ ဖြစ်ပြီး၊ အစ်မတစ်ယောက်ထဲ ရန်ကုန်မှာ အခြေချနေထိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အမေတွေက ငယ်သူငယ်ချင်း ဖြစ်သောကြောင့် ဟိုဘက်အိမ်၊ ဒီဘက်အိမ် သူစိမ်းမဆန်တာလည်း ပါသောကြောင့် အစ်မနှင့် ဆိုလျှင် ပြောရဲဆိုရဲခြင်း ဖြစ်သည်။

“တင်း… တောင်…”
“ဟော… နောင်ရဲ ရောက်ပြီပဲ… ခဏလေး… အစ်မ တံခါးဖွင့်ပေးမယ်…”
“ဟုတ်… အစ်မ…”
“မင်းတောင် မတွေ့ရတဲ့ အတောအတွင်း ဝဖြိုးပြီး ကြည့်ကောင်းလာတာပဲ…”
“ကျောင်းပြီးတော့ အလုပ်မတွေ့ခင် စားလိုက် အိပ်လိုက်မို့ပါ… တကယ်တော့ အစ်မက ပိုလှလာတာဗျ…”
“ဒီကောင်လေးကတော့… အစ်မ မုန့်ကျွေးမှာပါကွ… လာ… ထိုင်…”
“ဟုတ်ကဲ့…”

“ကဲ… ကောင်လေး… ဘာစားမလဲ… ဘာသောက်မလဲ… အဲ့လိုမေးလို့ မင်းစားချင်တာ အစ်မဆီမှာ မရှိရင် ပြသနာ… ဒီတော့ အစ်မ မုန့်ဟင်းခါး ချက်ထားတယ်… အကြော်တော့ မန်းကြော်နဲ့ အီကြာကွေးပဲ ရှိတယ်ကွာ… အိုးဘဲဥတော့ အိုးထဲမှာ ရှိဦးမယ်… စားမလား… ကော်ဖီလည်း ရှိတယ် ဆိုတော့… စားသောက်ရင်း တို့တွေ စကားပြောတာပေါ့…”
“ဟုတ်… အစ်မ… အစ်မ ကိုယ်တိုင် ချက်တာလား… စားကြည့်ဦးမှပဲ…”
“အေး… မြည်းကြည့်လိုက်… နေဦး… မင်း အစ်မအိမ်ကို လာတာ လမ်းမှတ်မိရဲ့လား…”
“မှတ်မိပါတယ်… အစ်မ… ဘာလို့လဲ…”
“အစ်မ ချက်တဲ့ မုန့်ဟင်းခါး စားပြီး မင်း အားလုံးကို မေ့သွားမှာ စိုးလို့…”
“ဟားဟားဟား…”

တခြားသူတွေနဲ့ စကားပြောရင် နှုတ်စေးနေသလို၊ ပါးစပ်က လှုပ်လို့မရ။ ဘာစကားလုံးမှ ပြောမထွက်သလောက်။ အစ်မနှင့် စကားပြောလျှင် ပျော်ရွှင်နေမိသည်။ အစ်မသည် လုံးဝ မပြောင်းလဲ။ သူ့အပေါ် အရင်အတိုင်း ခင်ခင်မင်မင် ပြောဆိုသည်။ ပြောင်းလဲတာက အစ်မ နည်းနည်းလေး ပြည့်လာသည်။ လှမြဲ လှဆဲ ဆိုတာထက် လှသထက် လှနေသည် ဆိုတာက မှန်မည်။ မုန့်ဟင်းခါး အတူတူစားပြီး၊ ကော်ဖီသောက်ကာ ရှေးဟောင်း နှောင်းဖြစ်တွေနှင့် ကျောင်းတက်တုန်းက ကြုံရပုံများကို ပြောဖြစ်သည်။ အစ်မကလည်း သူ့အလုပ်အကြောင်းတွေ ပြောပြသည်။ အစ်မက အခု MBA တက်နေသည်။ သူက လျှပ်စစ်ဆိုင်ရာ အင်ဂျင်နီယာမို့လို့ လောလောဆယ်တော့ လျှပ်စစ်ပစ္စည်းများ ရောင်းရာ နေရာတွေ ပညာရှင် အဖြစ် လုပ်နေသော်လည်း MBA ပြီးပါက စီမံအုပ်ချုပ်ရေးပိုင်းသို့ ပြောင်းကာ ရာထူးတိုးလာနိုင်သည်။ သူ့ရည်းစားအကြောင်း မေးတော့ မျက်နှာပျက်သွားတာကို ပြန်ထိန်းကာ ရည်းစားနှင့် အဆင်မပြေ ဖြစ်လို့ ပြတ်သွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း ပြောသည်။ အစ်မ စိတ်ဆင်းရဲမှာစိုးလို့ အပြည့်အစုံ မမေးလိုတော့။ နောင်ရဲအတွက် အခွင့်အရေး ရသလိုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။

“ကဲ… မင်းက နောက်လက စပြီး အလုပ်ဝင်ရတော့မှာ ဆိုတော့… စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အဆင်ပြေပြီလား…”
“ဟုတ်… အစ်မ… ကျနော် အလုပ်အတွက် အင်တာဗျူးသွားဖြေတုန်းကတော့ အစ်မပြောသလို စိတ်ကို ပြင်ဆင်ပြီး သွားတာပဲ… တော်သေးတာက ဟိုမှာ ကျနော့်ကို ဗျူးတာက အန်ကယ်လ်ကြီးတွေ အန်တီကြီးတွေ ဆိုတော့ ကျနော် ပြောရဲဆိုရဲ ဖြစ်သွားလို့…”
“နေပါဦး… ကောင်လေး… မင်းက တကယ့်ကို ကောင်မလေးတွေနဲ့ စကားပြောလို့ မရတာလား… မပြောရဲတာလား…”
“ဟို… အဲ့ဒါက ကျနော် ပြောဘို့ ကြိုးစားကြည့်တယ်… အစ်မ… စကားလုံးတွေ လုံးဝကို ထွက်မလာတာ…”
“ဒါဆို အစ်မကို ကျတော့ ဘာလို့ ပြောလဲ…”
“အဲ့ဒါလည်း ကျနော် မသိဘူး… ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း စဉ်းစားရင် အံ့သြမိတယ်…”
“ဒါဆို မင်း ရည်းစား မထားဖူးဘူးပေါ့…”
“အစ်မရယ်… မိန်းကလေး သူငယ်ချင်းတောင် မရှိတာ…”
“ဒါဆို လက်ရော ကိုင်ဖူးလား…”
“ဟင်… မရှိပါဘူးဆိုမှ…”
“မဟုတ်ဘူးလေ… မတော်တဆ ဖြစ်ဖြစ် ကိုင်ဖူးလား မေးတာ…”
“အင်း… ကိုင်ဖူးတာထက် ထိဖူးတာဆိုလို့ အစ်မလက်ပဲ ရှိတယ်…”
“ဟုတ်ပြီ… ဒါဆို အဲ့တုန်းက ဘယ်လို ခံစားရလဲ…”
“မပြောတတ်ဘူး… ရင်ထဲ လှိုက်ကနဲပဲ ဓါတ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားတာ…”
“ခိခိ… မင်းကတော့ တကယ့်ကောင်ပဲကွာ… ဒါဆို အစ်မလက်ကို အခု ကိုင်ချင်လား…”
“တကယ်လား… အစ်မ… ဟီး.. ကိုင်ချင်တာပေါ့…”

“အိုခေ… ပေးကိုင်မယ်… ဒါပေမယ့် ဒီအတိုင်း မရဘူး… ဂိမ်းဆော့မှ ရမယ်… လာ… လိုက်ခဲ့…”
အစ်မသည် သူတို့ တိုက်ခန်းလေးရဲ့ ဝရံတာနားက စက်တီခုံမှာ သွားထိုင်သည်။ တိုက်ခန်းက အမြင့် ဖြစ်သည့်အပြင် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာလည်း အဲ့လောက် အမြင့် တိုက်ခန်း မရှိသောကြောင့် လင်းရှင်းနေပေမယ့် မိမိတို့ကို အလွယ်တကူ မမြင်နိုင်သည့် အနေအထားပင်။ နောင်ရဲလည်း အစ်မရဲ့ ဘေးနားမှာ သွားထိုင်လိုက်သည်။ အစ်မက နောင်ရဲဘက်ကို လှည့်ထိုက်သဖြင့် နောင်ရဲလည်း လှည့်လိုက်ရာ စက်တီခုံပေါ်တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထား ဖြစ်သွားသည်။
“ကဲ… ကောင်လေးငယ်… အစ်မလက်ကို ကိုင်ရမယ်… ဒါပေမယ့် ဂိမ်းကစားရအောင်…”
“ဟုတ်… အစ်မ… ဘယ်လို ကစားရမှာလဲ…”
“အစ်မလက်ကို ဒီမှာ ထားထားမယ် (အစ်မရဲ့ ရင်ဘတ်အရှေ့မှာ လက်နှစ်ဘက်ကို ထောင်ကာ ဖြန့်ရင်း) … အဲ့ဒါကို မင်းက လိုက်ဖမ်းရမှာ…”
“ဟုတ်ပြီလေ… ဒါဆို လောင်းကြေးကရော…”
“ဟိတ်… မင်း အစ်မလက်ကို ကိုင်လို့ ရပြီလေကွာ…”
“အစ်မကလည်း ဒီအတိုင်းက ကစားလို့ မကောင်းဘူး… ကစားနည်းတိုင်းဟာ လောင်းကြေးရှိမှ ကစားလို့ ကောင်းတာ…”
“ဟုတ်ပြီလေ… နိုင်တဲ့သူ က ကြိုက်တာ တစ်ခု တောင်းဆိုကြေး…”
“အိုခေ… စိမ်လိုက်လေ…”
“အစ်မက ၁ ၂ ၃ အော်မှ ဖမ်းရမှာနော်…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
“စမယ်နော်… ၁ ၂ ၃”
နောင်ရဲသည် အစ်မရဲ့ ၃ မတိုင်ခင်မှာပင် အစ်မရဲ့ လက်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ တဒင်္ဂအတွင်း ကမ္ဘာကြီး ရပ်သွားသလို၊ လောကကြီး တိတ်သွားသလို၊ အစ်မ တစ်ယောက်ပဲ လင်းလက်နေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
“ဟိတ်… လူညစ်လေး… အစ်မ အော်တာ ၃ တောင် မရောက်သေးဘူး…”
“ဟီး… စိတ်လောသွားလို့ပါ… အစ်မ… ပြန်စနော်…”
“အိုခေ… ပြန်စမယ်နော်…”
“၁ ၂ ၃”
ဒီတခေါက်တော့ နောင်ရဲ လက်နှေးသွားသည်။ အစ်မ လက်ကို မမိတော့။ နောက်အခေါက်တွေမှာလည်း မမိဘူး။ မမိလေ၊ အစ်မက စလေ ဆိုတော့ မခံချင်စိတ် ဖြစ်လာသည်။ ဒါနဲ့ပဲ၊ နောင်ရဲသည် အစ်မရှိရာ အရှေ့ကို နည်းနည်း တိုးလိုက်သည်။ ဒီတခေါက်တော့ မလွတ်စေရဘူးပေါ့… အစ်မရာ။
“ကဲ… ကောင်လေးငယ်… စပြီနော်…”
“၁ ၂ ၃”

ကြွေးကြော်ထားသလို မဖြစ်လာခဲ့။ အစ်မလက်ကို လွတ်သွားပြန်သည်။ သို့သော် နောင်ရဲ မိလိုက်တာ ရှိသည်။ အစ်မရဲ့ ရင်သား နှစ်မွှာကို။ တိတိပပ ပြောရရင် အဝတ်သား ပျော့ပျော့လေးနှင့် ချုပ်ထားသော ဘရာ ကို ဝတ်ထားသည့် အစ်မရဲ့ နို့ ၂ လုံးကို။ အရှိန်နှင့် အုပ်လိုက်သောကြောင့် လက်အနေအထားက ကွက်တိပင် လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ လက်ကနေ တဆင့် ခံစားရတဲ့ ကျင်တက်သွားသော ခံစားမှုလေးသည် နှလုံးသားကို ဖြတ်ကာ ဦးနှောက်သို့ သတင်းပို့လေသည်။ နှလုံးသားကို ဖြတ်လာသောကြောင့် နှလုံးသားက သတင်း အမှောင်ချလိုက်သည်။ ဒီတော့ ဦးနှောက်က ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတော့ပဲ၊ လက်သည် အစ်မရဲ့ နို့ကို အုပ်လို့ကောင်းတုန်း၊ ကိုင်လို့ ကောင်းတုန်း။
“အဟင်း… အဟင်း… ကောင်လေးငယ်… သတိထားပါဦး…”
“ဟာ… အစ်မ… ဆောရီး… ကျနော် သတိလက်လွတ်သွားတယ်…”
“ခိခိ… အေးပါဟယ်… မင်းကလည်း အရှိန်နဲ့ကို အုပ်ကိုင်တော့တာပဲ…”
“ဟီး…”
“ဘယ်လိုလဲ… ဘယ်လို ခံစားရလဲ…”
“ဟဲ… မပြောတတ်ဘူးဗျ…”
“မင်းလည်း အဲ့ မပြောတတ်ဘူးဆိုတာချည်းပဲ ပြောနေတယ်…”
“ကဲ… ဂိမ်း ပြန်ကစားမှာလား…”
“ကစားမယ်… အစ်မ…”
“ဒီတခါတော့ သတိထားနော်… စပြီ… ၁ ၂ ၃”
ဒီတစ်ခေါက်တော့ အစ်မက အလျော့ပေးလိုက်သည် ထင်သည်။ အစ်မလက်ကို အလွယ်တကူ ဖမ်းဆုတ်မိသွားသည်။ အစ်မလက်တွေသည် ထင်ထားသည်ထက် ပိုနူးညံ့နေသည်။ သွယ်လျပြေပြစ်သည်။
“ကဲ… ကျနော် နိုင်သွားပြီ… ကျနော် လိုချင်တာ တောင်းဆိုလို့ ရပြီလား…”
“ခိခိ… အေးပေါ့… သနားလို့ လျှော့ပေးလိုက်တယ် မှတ်ပါ…”
“ဘာဖြစ်ဖြစ်… ကျနော်နိုင်တယ်… ဒါပဲ… ကျနော် လိုချင်တာက…”
“အင်း… ပြောလေ…”
“တကယ်ပြောရင် အစ်မ စိတ်မဆိုးနဲ့နော်…”
“ပြောပါ… မင်း တောင်းဆိုမှုပေါ် မူတည်ပြီး ဆုံးဖြတ်ရမှာပဲ…”
“ဟို… ဟို… အစ်မရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းချင်တယ်…” (ပြောပြီး… အစ်မကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲတာကြောင့် ခေါင်းငုံ့နေရသည်)
“ခိခိ… မင်းကတော့လည်း တုံးတာလား… ရဲတာလား… မပြောတတ်တော့ပါဘူး…”
“အစ်မ စိတ်မဆိုးဘူး မလား…”
“မဆိုးပါဘူးကြာ…”
“ဒါဆို…”
“နေပါဦး… အစ်မ ပြောဦးမယ်… မင်းရဲ့ တောင်းဆိုချက်ကို အစ်မလက်ခံတယ်… ခြွင်းချက်အနေနဲ့ အစ်မ ပြောတဲ့ အတိုင်း လုပ်ရမယ်… ဘယ်လိုလဲ…”
“ရတယ်… အစ်မ… ဘယ်လို ဖြစ်ဖြစ်…”
“ဟားဟား… မင်းကတော့ တကယ့်ကောင်ကွာ… နေဦး…”
အစ်မသည် ထိုင်ခုံပေါ်ကနေ ထလိုက်ပြီး ထမင်းစား စားပွဲခုံဘက်ကို ထွက်သွားသည်။ အစ်မကို အနောက်ကနေ မြင်ရတဲ့ အစ်မကောက်ကြောင်းက လွန်ခဲ့တဲ့ ၄ နှစ်လောက်က နောင်ရဲရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်နတ်သမီးလေးရဲ့ ကောက်ကြောင်းပါ။ ထမီ ဝတ်ထားသောကြောင့် ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးအောက်မှာ နိမ်တုံမြင့်တုံနဲ့ လှုပ်နေတဲ့ တင်ပါးတွေက အရမ်းကြီးကို မိုက်နေသည်။ အစ်မသည် ထမင်းစားပွဲကနေ တစုံတခုကို ကောက်ယူပြီး ပြန်လှည့်လာတော့ နောင်ရဲနှင့် မျက်လုံးချင်း ဆုံသွားသည်။ နောင်ရဲလည်း ရှက်သလို ဖြစ်သွားကာ ခေါင်းကို ပြန်ငုံ့ထားလိုက်သည်။ အစ်မဆီက ရယ်သံလွင်လွင်လေး ကြားရသည်။
“ရော့… ဒါနဲ့ အုပ်…”
“ဟင်… microwave မှာ အပူပြန်နွေးရင် သုံးတဲ့ wrapping ကြီးပါလား…”
“အေးလေ… ပလတ်စတစ် အပါးလေးဆိုတော့ မင်းနဲ့ အစ်မနဲ့လည်း တိုက်ရိုက်ကြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ထိစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့… ပြီးတော့ မင်းဆန္ဒအတိုင်း အစ်မနှုတ်ခမ်းကို နမ်းပြီးသား ဖြစ်တာပေါ့…”
“ဟာ… အစ်မကတော့ လူလည်ကျတယ်ကွာ…”
“ခိခိ… ဘာလဲ… မလုပ်ဘူး ဆိုလည်း ရတယ်နော်… အစ်မက ဒါတောင် မင်းမို့လို့ လိုက်လျောထားတာ…”
“ဟီး… မရ ရတာ ယူရမှာပဲ… နမ်းမယ်…”
“ခိခိ… တကယ့်ကောင်…”
အစ်မရဲ့ နှုတ်ခမ်း တဝိုက် အရွယ်အစားအတိုင်း ပလတ်စတစ်အလွှာလေး ကို ဖြတ်ပြီး အစ်မနှုတ်ခမ်းပေါ် တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အစ်မနှုတ်ခမ်းသားအပေါ်မှာ မင်းမူနေတဲ့ ပလတ်စတစ်လေးကိုပဲ နောင်ရဲ နမ်းလိုက်သည်။ အစ်မရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားသာ ဆိုလျှင် ဘယ်လောက် နူးညံ့မည်နည်း။ အစ်မရဲ့ နှာခေါင်းဝဆီကနေ ထွက်လာတဲ့ မောဟိုက်နေတဲ့ လေပြေညှင်းတွေကလည်း နောင်ရဲရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို လာတိုးသည်။ နောင်ရဲ စိတ်တွေ ယောက်ယက်ခတ်လာသည်။
“ကဲ… ကောင်လေးငယ်… တော်ပြီ… မင်း… အခုဆို မိန်းမတစ်ယောက်ကို တော်တော်လေး ထိတွေ့လိုက်တာဆိုတော့ နောက်ဆိုရင် မိန်းကလေးတွေနဲ့ စကားပြောရင် ပြောရဲပြီမလား…”
“ကျနော်တော့ မထင်ဘူး… အစ်မ… ကြိုးစားကြည့်ရမှာပဲ…”
“မင်းကလဲ… အစ်မက ဒီလောက် လုပ်ပေးထားတာတောင်… မင်းက စိတ်ထဲ ဘဝင်မကျဖြစ်နေပုံပဲ…”
“ကျနော် နောက်ထပ် တောင်းဆိုချင်တာလေး ရှိသေးတယ်…”
“တကယ်လို့… မင်းအခု တောင်းဆိုတာကို အစ်မက လိုက်လျောရင် မင်းအနေနဲ့ နောက်ဆိုရင် ကောင်မလေးတွေနဲ့ စကားပြောရဲလာပြီလို့ အာမ ခံနိုင်လား…”
“မကျိမ်းသေပေမယ့် ကျနော် ကြိုးစားမယ်လို့တော့ အာမ ခံနိုင်တယ်… အစ်မ…”
“မင်းကတော့ တော်တော် တတ်လည်း တတ်နိုင်တဲ့ ကောင်ပဲ… ကဲ… ပြော… ဘာ ဆက်လုပ်ချင်လဲ…”
“ကျနော်… ကျနော်… အစ်မရဲ့ ချွေးနံ့သင်းနေတဲ့… ပင်တီကို ရှူချင်တယ်…”
“ဟာ… မင်းက တကယ့်ကောင်ပါပဲ…”
“ဟီး… ကျနော့်ကို ဂိုက်လာသင်ထဲက အစ်မကို သဘောကျနေတာ… အဲ့အချိန် အစ်မက ကျောင်းဝတ်စုံလေးနဲ့ လာရင် အစ်မရဲ့ ချွေးနံ့လေးနဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေးက တအားမွှေးတယ်… ဘယ်လို စိတ်လဲတော့ မသိဘူး… အစ်မရဲ့ ပင်တီလေးကိုသာ ရှူလိုက်ရရင်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့တင် ကျနော့်ရဲ့… ဟိုဒင်းဟိုဟာကလည်း မတ်လာတယ်…”
“မင်းကတော့ တကယ် မလွယ်ဘူးဟေ့… မိန်းကလေးတွေကို စကားမပြောတတ်ပေလို့ပဲ… အခုကျတော့ ကိုယ့်အစ်မကို ပြောတာ တော်တော်ကြီး ရဲတင်းပါလား…”
“မသိဘူး… အစ်မရယ်… အစ်မနဲ့ စကားပြောနေရင်းနဲ့ကို ဘယ်က ဘယ်လို ပွင့်လင်းမှန်း မသိ ပွင့်လင်းလာတာ…”
“ကဲ… ဒါဆိုလည်း လွယ်လွယ်နဲ့ မရဘူး… ဂိမ်း ကစားဦးမယ်…”
“ခုဏကလိုလား…”
“မဟုတ်ဘူး… မင်းကျောကုံးပေါ်ကို အစ်မက လက်ချောင်းတွေနဲ့ စာရေးပြီး မေးခွန်း မေးမယ်… မင်းက အဲ့မေးခွန်းတွေကို ဖြေပေါ့…”
“လက်ဝါး မဟုတ်ဘူးလား အစ်မ… ကျောကုံးလား…”
“အင်း… လက်ဝါးဆိုတာက ခံစားမှုအာရုံကြောတွေ များတယ်… ကျောကုံးက နည်းတယ်… ဒါကြောင့် ကျောကုံးမှာ ရေးမှာ…”
“ဟုတ်… နိုင်ရင်တော့ အစ်မ ပင်တီကို ရမှာပေါ့နော်…”
“အင်း… ဟုတ်တယ်…”
“အစ်မ နိုင်ရင်ရော…”
“အဲ့တော့မှ ပြောမယ်လေ…”
“အိုခေ…”
“ကဲ… ဟိုဘက်လှည့်…”
နောင်ရဲရဲ့ အပေါ်ကဝတ်လာတဲ့ တီရှပ်ကို ချွတ်လိုက်ကာ အစ်မဆီသို့ ကျောပေးလိုက်သည်။ အစ်မရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ကျောကုံးကို အပေါ်ကနေ အောက် ကုတ်ခြစ်ကစားနေသည်။ ပြီးတော့မှ လက်သည်းချွန်ချွန်လေး တစ်ချောင်းထဲနှင့် စာလုံးတွေလို လျှောက်ခြစ်နေတော့သည်။ အစ်မ ရေးတာကို မသဲကွဲလို့ ထပ်မံတောင်းဆိုပြီး နောက်တစ်ခေါက် ရေးခိုင်းရသည်။
“သိပြီ… အစ်မ… အစ်မ မေးထားတာက… မင်း လူပျို စစ်လား… ဟုတ်တယ်မလား… အဲ့မေးခွန်း…”
“အင်း…”
“စစ်သမှ သိပ်စစ် အစ်မရေ… ရေတောင် မရောဘူး…”
“ခိခိ…”
“ကဲ… ကျနော့် အလှည့်…”
အစ်မကို ကြည့်လိုက်တော့ တခုခုကို စိုးရိမ်နေဟန် ရှိသည်။ နောင်ရဲ စဉ်းစားကြည့်လိုက်သည်။ နောင်ရဲကို ဒီမေးခွန်းမေးထားတော့ သူ့ကိုလည်း ဒီမေးခွန်းပဲ မေးမည်ကို စိုးရိမ်နေသလားလို့ ထင်မိသည်။ အစ်မကို ကြည့်ကာ ပြုံးပြလိုက်ပြီး ဟိုဘက်လှည့်ခိုင်းလိုက်သည်။ အစ်မ လုပ်သွားပုံလေးက ချစ်စရာ ကောင်းသည်။ သူ့ကို မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြပြီးတော့ ဟိုဘက်ကို လှည့်ကာ သူ ဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကို ခေါင်းပေါ်ကနေ ချွတ်ပြီး လက်နေရာမှာတင် ထားတာ ရင်ဘတ်ကို အုပ်ထားလိုက်သည်။
“ကဲ… ကောင်လေးငယ်… မင်း စာရေးရမှာ နေရာ သိပ်မရှိပဲ နေမယ်… အစ်မရဲ့ ဘရာကို ချွတ်လိုက်…”
“ဟာ… တကယ်လား… အစ်မ…”
“ကဲ… အစ်မ နှစ်ခါ မပြောချင်ဘူး…”
“ဟုတ်… ဟုတ်… အစ်မ…”
နောင်ရဲလည်း ဘရာကို ချွတ်ချင်သော်ငြားလည်း ဘယ်လို ချွတ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ အစ်မက မင်းကတော့ တကယ့်ကောင်ကွာ ဆိုပြီး သူ့ဘာသာ ချွတ်ပေးသွားသည်။ ဒါနဲ့ပဲ အစ်မရဲ့ ကျောကုံးလေးကို နောင်ရဲ လက်သည်းနှင့်ခြစ်ကာ မေးခွန်း မေးလိုက်သည်။
“မရှိဘူးကွ… အခုလောလောဆယ် တို့က စင်ဂဲ ပဲကွာ…”
အစ်မရဲ့ စကားလုံးတွေ သုံးနှုန်းတာ ပြောင်းသွားသည်။ ဒီတခါတော့ နောင်ရဲ အလှည့်။ အစ်မ ရေးခြစ်လိုက်သည်က နောင်ရဲပင် မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် အမေးရှိက အဖြေ ရှိရမည်လေ။
“၅ လက်မ ခွဲ ရှိတယ်… မ…”
နောင်ရဲလည်း သူ့ကို မ လို့ တစ်လုံးထဲ ခေါ်လိုက်သည်။ ဒီတခါ နောင်ရဲ အလှည့်ပေါ့။ ဘာမေးရမှန်း မသိ။ ဒါနဲ့ပဲ အသဲပုံလေး ဆွဲပေးလိုက်သည်။ ဒီတော့ သူ့ဘက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လှည့်လာကာ၊
“တို့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြောကွာ…”
“မ ကို ကျနော် ချစ်တယ်…”
“ချစ်တယ် ဆိုတာက သကာလိမ်းထားတာပဲကွ… အဓိက အကြောင်းရင်းကို ပြောကွာ…”
“မ ကို ကျနော် လိုးချင်တယ်…”
“ခိခိ… မင်းကတော့ တကယ့်ကောင်ပဲကွာ… ကဲ… တို့ မေးအလှည့်… ဟိုဘက်လှည့်…”
“ဟုတ်…”
ဒီတခါတော့ အစ်မ ရေးတာက အင်္ဂလိပ် စာလုံးလေးတွေ။ အစဦးဆုံးက အေ… ပြီးတော့ အက်စ်… နောက်တစ်ခုက ယူ… ပြီးတော့ အစဉ်လိုက်အတိုင်း အယ်လ်.. အိုင်.. ခေ.. အီး…။ ဒါဆို အစ်မ ပြောချင်တာက as u like ပေါ့။ နောင်ရဲလည်း အစ်မဘက်ကို လှည့်လိုက်သည်။ သူ့ရင်ဘတ်မှာ အုပ်ထားတဲ့ အင်္ကျီ ကို ဆွဲချလိုက်တော့ နို့ အကြီးကြီးတွေ ပေါ်လာသည်။ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
“ဟိတ်… တို့အိတ်… အိပ်ခန်းထဲမှာ ရှိတယ်… အဲ့ထဲမှာ မင်းအတွက်ဆိုပြီး ဝယ်ထားတာ ရှိတယ်… သွားယူလိုက်…”
အစ်မ ပြောသည့်အတိုင်း အစ်မအိတ်ကို သွားရှာတော့ ကွန်ဒုံး အတွဲလိုက် တွေ့ရသည်။ ပြီးတော့ မြင်္ဟသာ တဲ့။ ဆွဲပြီလေ။ ဝရံတာ နားက ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ပြီး အချစ်ပွဲ ဆင်နွှဲကြသည်။ တကယ်လို့များ အခုခေတ်လိုသာ မိုးမျှော်တိုက်တွေ များလာလျှင် နောင်ရဲတို့ စုံတွဲလည်း အဲ့လို လုပ်လို့ရမည် မထင်ပေ။
နောက် ၅ နှစ် ခန့် ကြာသော်…
“မရေ… မောင် အိမ်ပြန်နောက်ကျမယ်နော်… အလုပ်ကိစ္စ စကားပြောစရာ ရှိတယ်… ပြီးရင် သူတို့နဲ့ အတူ စားရင်းသောက်ရင်း ကာရာအိုကေ သွားကျမယ် ပြောတယ်…”
“မောင်… အိုခေလေ… စောစော ပြန်လာခဲ့ဦး… သားလေးက ဒီနေ့ အမေတို့ အိမ်မှာ အိပ်မယ်တဲ့… နေခဲ့တယ်…”
“ဟုတ်လား… ပြန်လာခဲ့မယ်…”
“သြော်… မောင်… အိတ်ထဲမှာ ကွန်ဒုံးပါတယ်မလား… မောင့်ကို ဘာမှ မပိတ်ပင်ဘူးနော်… မ အတွက် အားလေးသာ နည်းနည်း ချန်လာခဲ့… ခိခိ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ… မ… မ ကျေးဇူးကြောင့်ပဲ… မောင် မိန်းမတွေ အားလုံးကို ရင်ဆိုင်သွားနိုင်တာ…”
“ခိခိ… ပြန်လာရင် ကျေးဇူးဆပ်… ဒါပဲ…”
ပြီးပါပြီ။