Author: admin

မှတ်မိနေသည်။ ပါတိတ်အဆင်အပြင်ပွင့်တွေ… လှပသော လိပ်ပြာလေးများ နားနေဟန် ဒီဇိုင်းနှင့် ထမီကို ဝတ်ထားသည်။တင်ပါး အလုံး အထည်က. . အလွန်အမင်းကြီးတာမျိုးမဟုတ်..ကျစ်လစ်လှပသော ဖွဲ့စည်းမှုကို ဖေါ် ဆောင်သည်။အရပ်အမောင်းက.. .မြန်မာမိန်း ကလေးထဲတွင် ခပ်ရှားရှား အရပ်မျိုး ငါးပေ လေးလက်မခန့်မြင့်သည်။ အရပ်မြင့်သဖြင့် ပေါင်တန်ကြီးတွေက ရှည်သွယ်ကြသည်။ လုံးပတ် …

ကျုပ် က အိမ်ခြံမြေအကျိုးဆောင်လုပ်ငန်း လုပ်ပါတယ်။ အိမ်ပွဲ စား ပေါ့လေ။ကိုယ့် ဝါသနာနဲ့ ကိုက်ညီ တဲ့အလုပ် ဆိုတော့လည်း ဒီအလုပ်ကို လုပ်ရတာ ပျော်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ပတ်မှာ နာရီ ၄၀ လောက် တစ်အိမ်ပြီးတစ်အိမ် ဖိနပ်ပေါက်အောင်သွားပြီး အာပေါက်အောင် ပြောရ ဆိုရတာတော့ သိပ်မသက်သာလှပါဘူး။ …

သူဇာ တစ်ယောက် အိပ် ရာနိုးနိုးခြင်း နာရီကြည့်ပြီး လန့်သွားတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ အ မှန် က ၆နာရီ ထ ရမှာ ခု ရနာရီမတ်တင်းတောင်ဖြစ်နေပြီ။ သေ ချာတယ် ဒီနေ့ရုံးနောက်ကျပြီ။ သူဇာ အိပ်ရာသိမ်းရင်း ရေချိုးဖို့ပြင်ရင်းစဉ်းစားနေရပြီ။ သူဇာတို့ရုံးကစည်းကမ်းတင်းကျပ်တယ်။ ရုံးနောက်ကျတာကိုလုံးဝလက်မခံဘူး။ ဆုပေးဒဏ်ပေးစနစ်ကို အမှန်တကယ်ကျင့်သုံးတဲ့ရုံးပါ။ …

ကျနော် က နယ်ကနေ ပြောင်းလာတဲ့ ဆရာဝန် ၁ယောက်ပါ တနေ့ သီရိဆိုတဲ့ ကောင်မလေး လှေကားပေါ်က ချော်ကျပီး ကျနော် တာဝန်ကျတဲ့ ဆေးရုံကို လာတတ်ပါရော ဆရာဝန်ကြီး တွေကလဲ ကျနော်ကိုပဲ ကြည့်ခိုင်းတော့တယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျနော် ကုပေးရတာပေါ့ ကောင်မလေးက ဖတဆိုးလေးဗျ သူ့အဖေက …

သူမလက်သီးဆုပ်နှင့် ထု ပေါင်တွင်းကြောဆွဲလိမ်သည်ကို ကျော်မိုးအောင် တဟားဟားရယ်သည်။ ဒေါ်ချိုရီ မလုံမလဲနှင့် သူမမျက်လုံးရွဲကြီးများက ဂျော်နီ့တစ်ကိုယ်လုံးဆီ ဝေ့ဝဲရောက်ရှိသွားသည်။ သူ့ပေါင်ကြားရှိ လီးနေရာကိုပါမကျန် အလုံးစုံသိမ်းကျုံးကြည့်ပြီးဖြစ်သည်။ အကြည့်ရဲသည်။ သူ ယောက္ခမကို အပီချုပ်ပြီးဖြစ်မည်ဆိုတာ ဟိုကောင်သဘောပေါက်လိုက်ပါသည်။ “ကဲ ပါ ကျွန်တော့ကို အမြည်းပန်းကန်ပေးဦး ဟျောင့်ဂျော်နီ သောက်မှာသောက်စမ်းပါ တွန့်ဆုတ်ဆုတ် …

” ဒေါင် ဒေါင် …… ဒေါင် ဒေါင် …… ဒေါင် ……… “ညနေ ကျောင်းဆင်းခေါင်းလောင်း ထိုးရာ တပြည့်များ အားလုံး ထွက်သွားသည်နှင့် ဒေါ်မေဆန်းလွင် တယောက် ကျောင်းခန်းတံခါး ပိတ်ကာ ကျောင်းဝန်း အပြင်ထွက်လာ ခဲ့သည်။ ခါးသေး ရင်ချီနှင့် လမ်းလျှောက်တိုင်း …

ကျမကဒေါ်ဖြူဖြူလွှင်ပါ။ ကျမအသက်၃၈နှစ်ရှိပါပြီ၊ ဒါပေမယ့် အရွယ်တင်ပါတယ်၊ အသက်ရလာပေမယ့် ဝလာတာ့မရှိဘူး၊ ကျမမှာ သမီးလေးတစ်ယောက် ရှိပါတယ်၊၊ သမီးလေးနာမည်က ဖြူဖွေးလို့ သူ့အဖေမှည့်ထားခဲ့တယ်။ သူ့အဖေတော့ မရှိတော့ပါဘူး၊ ကျမက နယ်ကပြောင်းလာတာပါ။ တောင်ဒဂုံမှာ နေပါတယ်၊ သမီးအဖေရှိကတည်းက ရဝတကိုပြောပြီး မြေကွက်လပ်မှာ အိမ်လေးဆောက်ပြီး ခြံလေးစိုက်ထားတာပါ၊၊ အိမ်လေးက ဆယ်ပေပတ်လည်လောက်နှင့် …

ခိခိ … မမထား … အဖုတ်ကြီးက အသံတွေ ထွက်နေတာ ” ” ထွက်မှာပေါ့ … မင်းပဲ မညှာမတာ … လိုးထားတာကို ” ” အဲလိုတော့ မပြောပါနဲ့ … မမထားရာ … ကျနော်က မမထားကို ဖြည့်စီးပေးတာပါ …

“ဝေဝေမာ” ဒီနေ့ ကျမစိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်နေတယ်မသိပါဘူး။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ဒီလိုတွေဖြစ်နေလို့ ဒေါသထွက်နေမိတယ်။ ကိုယ့်သားအရွယ် ကိုယ့်တပည့်ကိုမှ စိတ်က ဒီလိုဖြစ်စရာလား၊ ကောင်လေးကြည့်ရတာသူ့ဆရာမဖြစ်နေတာတွေ ဘာမှသိပုံမရဘူး။ အပစ်ကင်းတဲ့ ကလေးမျက်နှာလေးနဲ့ ကျမမှာသာ လူကြီးတန်မဲ့ မကြံအပ်မစီရာတွေဖြစ်နေတာ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် စိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ သူ့ကိုဖိဆူနေတော့ သူ့ခမျာ မျက်လုံးလေးပေကလတ် ပေကလတ်နဲ့ ကျမကိုပြူးကြည့်နေရှာပါတယ်။ …

ကိုနိုင်ဝင်းသည် တွံတေးဇာတိဖြစ်ပြီးလူပျိုကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်ကာ ရန်ကုန်မြို့၊ ကျောက်မြောင်းရှိအမတစ်ယောက်အိမ်မှာနေ၍ အလုပ်လာလုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ရောက်ရောက်ချင်း ရေသန့်စက်ရုံတွင်ရေသန့်ပို့ကာ ကားအုံနာပေးမယ့်မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ရှိ၍ တက္ကစီပြောင်းဆွဲခြင်းဖြစ်သည်။နေ့ခင်းနေ့လည်ကားနားနေခိုက် ဂိတ်မှာ သူငယ်ချင်းများနှင့်လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီး….“နေကလည်းပူလိုက်တာဗျာ….” “ဟုတ်ပ……”“ညပိုင်းဆွဲရင်ကောင်းမလားမသိဘူးဗျာ…”“ညပိုင်းကပိုက်ဆံတော့ပိုရပေမယ့် စိတ်မချရဘူးဗျ..”“ခင်ဗျား သတင်းကြားပြီးပြီလား ….”“ဘာသတင်းလဲ…”“တက္ကစီသမားကို သတ် ကားလုပြေးသွားတာလေ…”“ကြားပဗျာ ဒါတွေကြောင့်လည်း ညပိုင်းမဆွဲရဲကြတာလေဗျာ…”“အခုခေတ်ကကိုယ်က သူ့မယုံ သူကကိုယ့်မယုံနဲ့လေ….ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ကားသမားကမုဒိန်းကျင့်သတ်သွားတာလည်းရှိတော့ ….အခုဆို မိန်းကလေးတွေက ကားတောင်တစ်ယောက်တည်းဆိုမစီးရဲကြတော့ဘူး…““လူအမျိုးမျိုးပေါ့ဗျာ …