👉တက်တူးကြောင့် (စ-ဆုံး)👈

ကျနော်ရဲသွေးသန်.ပါ၊ အောစာတွေဖတ်ရတာသိပ်ဝါသနာကြီးတဲ့သူတစ်ယောက်ပေါ့၊
အချစ်တက္ကသိုလ်တို့၊ အတွေးပင်လယ်တို့၊ တိတ်တခိုးတို့မှာ နာမည်ဝှက်နဲ့မန်ဘာဝင်ထားတယ်။
fb ထဲမှရော၊ တခြားအောစာအုပ်တင်သမျှဆိုက်တွေမှာရောဆာ့ခ်ျလုပ်ပြီး ရသမျှ၊ တွေ့သမျှအပြာစာတွေ အကုန်ဝင်ဖတ်တာပဲ။
အကြိုက်ဆုံးလိုင်းကတော့မိသားစုလိုင်း၊ အင်းစက်လိုင်းပဲ၊ အင်းစက်ဇာတ်လမ်းတွေဖတ်လာတာလဲကြာပြီ၊
စာရေးတဲ့ဆရာတွေကတော့ အသိ၊သတိနဲ့ဆင်ခြင်ကြည့်ကြပါလို့ပြောတယ်။
တချို့ကလဲစိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်းတွေသက်သက်ပါလို့လဲပြောတယ်။

ဒါပေမယ့်ဖတ်ရင်းဖတ်ရင်းကျနော်ကတော့တော်တော်စိတ်ပါနေပြီဗျ။ အင်းစက်ကိုစမ်းကြည့်ချင်နေတယ်။
တစ်နေ့တစ်နေ့ဘယ်သူ့ကိုစမ်းရမလဲပဲစဉ်းစားနေရင်း၊ နောက်ဆုံးတော့တီလေးသိမ့်ကိုကြံမယ်လို့စိတ်ကူးရသွားတယ်။
ကျနော့်အဒေါ်အငယ်လေးပေါ့၊ သူကသိပ်လှတာ၊ မေမေ့ညီမအငယ်ဆုံးလေ။ နာမည်အပြည့်အစုံက သိမ့်သိမ့်နွယ်တဲ့၊
အသက်က၃၀သာသာလေးပဲရှိသေးတာ။ သူကအိမ်ထောင်နဲ.ပါ၊

ဒါပေမယ့် တစ်အိမ်ထဲနေတော့ အခွင့်သာရင်ကြံမယ်ပေါ့လေ။ စိတ်ကူးထားတာပြောပါတယ်..။
ကျနော်ကလား၊ ဒီနှစ် ၁၉နှစ်ထဲမှာပေါ့၊ မေမေကနေပြည်တော်မှာအလုပ်သွားလုပ်နေရတော့ ကျနော်ကရန်ကုန်မှာ၊
အဒေါ်ဖြစ်တဲ့တီလေးသိမ့်တို့လင်မယားနဲ့ပဲ တစ်အိမ်ထဲနေရတာပေါ့။ ကျနော့်မေမေနာမည်ကတော့ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်နွယ်..။
ကျနော်အင်းစက်တွေဖတ်တာကြာပြီဆိုတော့ တီလေးသိမ့်ရေချိုးခန်းဝင်တာလစ်ရင်လစ်သလိုချောင်းကြည့်ဘူးတယ်။
ပြီးတော့သူ့ယောက်ျားနဲ့လိုးတာကိုလဲအခွင့်ရရင်ရသလိုခဏခဏကြည့်နေရတယ်။
တစ်အိမ်ထဲဆိုတော့လစ်တဲ့အချိန်တွေလဲရှိတာပေါ့၊ သူတို့၂ယောက်ထန်လာရင်တခါတလေတံခါးပိတ်ဖို့မေ့ပြီးဆော်နေကြတာလေ။
ကျနော်ကတော့ချောင်းပြီးဂွင်းကိုင်ရတာပေါ့ဗျာ။

နောက်ပြီးတော့ တီလေးသိမ့်ရဲ့သမီး ကျနော့်ညီမဝမ်းကွဲ၊ အခုမှအပျိုဖြစ်ခါစလေးကိုလဲတခါတလေအိပ်ပျော်တုန်းခိုးကိုင်ကြည့်ဘူးတယ်။
အသက်က၁၃နှစ်သာဆိုတယ်၊ မုံ့ပေါင်းလေးကအတော်ကြီးသား..။
တစ်ရက်မှာပေါ့၊ တက္ကသိုလ်အတူတက်တဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က
သူ့ကျောကုန်းမှာအရုပ်လှလှတစ်ရုပ်ထိုးမယ်ဆိုပြီးတက်တူးဆိုင်သွားတော့၊ ကျနော့်ကိုအဖော်ခေါ်သွားတယ်။
ဆိုငိရောက်တော့ဒီကောင်က…
“မင်းလဲထိုးပါလား” တဲ့၊
ပထမတော့ကျနော်ကသိပ်စိတ်မဝင်စားပါဘူး၊ ဒါပေမယ့်တက်တူးပုံစံတွေကိုလျှောက်လှန်ကြည့်ရင်း၊ အမယ်…မိုက်သားဟ ဆိုပြီးစိတ်ပါလာတယ်။
ကျနော့်သူငယ်ချင်းက၊ စိတ်ကိုလာဆွပြီးစိန်ခေါ်နေတယ်လေ။
“မင်းသတ္တိရှိရင်၊ မင်းလီးအရင်းဆီးစပ်မှာထိုးရဲလား” တဲ့…
ဒီကောင်ကကျနော့်ကိုအထင်သေးတာ၊

ဆီးခုံနေရာကအသားနုနုဆိုတော့ တခြားနေရာတွေထက်ပိုနာမယ်လေ၊ ကျနော်မထိုးရဲလောက်ဘူးထင်လို့လာစိန်ခေါ်ပြီးရိနေတာ။
ဟားဟား..ကျနော့်ကိုလာစိန်ခေါ်လို.ဘယ်ရမလဲ၊
ကျနော်ချက်ချင်းအိမ်သာထဲဝင်သွားပြီး လမွှေးတွေအကုန်ရိတ်ပစ်လိုက်တယ်။
ကျနော်ကင်းမြီးကောက်တစ်ကောင်ပုံကိုရွေးပြီး၊ တက်တူးဆရာကိုထိုးခိုင်းလိုက်တော့တယ်။
ပြီးတော့တင်ပါးမှာလဲနောက်တစ်ကောင်ထိုးခိုင်းလိုက်သေးတယ်၊ စိတ်ထဲမှာတော့ကျောမှာထိုးတာထက်ပိုမိုက်တယ်လို့တောင်ထင်မိသေး။
အဲ..ထိုးပြီးတဲ့နောက်သိပ်မကြာပါဘူး၊ ပိတ်ရက်တစ်ရက်မှာမေမေရန်ကုန်ပြန်လာတယ်။
အဲ့ဒီနေ့ကပူလဲပူတော့၊ ကျနော်ဘောက်ဆာဘောင်းဘီပါးပါးလေးတစ်ထည်ထဲဝတ်ပြီးအခန်းထဲမှာအိပ်နေတာ၊ အပေါ်အင်္ကျီလဲမဝတ်ဘူး။
ဘောင်းဘီကလဲအဟောင်းဆိုတော့ခါးကသားရေကြိုးကလဲလျော့နေပြီ။ အိပ်နေရင်းလျှောကျနေတော့
မေမေကျနော့်အခန်းထဲအမှတ်တမဲ့ဝင်လာချိန်မှာ မေမေကတက်တူးထိုးထားတဲ့လီးအရင်းနားကကင်းမြီးကောက်ရုပ်ကိုမြင်သွားတယ်။
ရိတ်ထားတဲ့လမွှေးကလဲအခုမှပြန်ပေါက်ကာစ၊ ပါးပါးပဲရှိသေးတာကိုး၊ မြင်တော့မှာပေါ့။

“ဟဲ့…အဲဒါဘာလုပ်ထားတာလဲ..၊ နင်အရုပ်တွေ၊ တက်တူးတွေလျှောက်ထိုးလာသလား..ဟင်!..”
မေမေကမေးတော့တာပေါ့၊ သူမေးပုံကအသံမာမာနဲ့ပြဿနာရှာတော့မဲ့ပုံစံမျိုး။
ကျနော်ဘာပြန်ဖြေရမှန်းမသိ၊ နှုတ်ဆွံ့နေမိတယ်။ ကျနော့်မေမေကရုပ်ကသာတော်တော်ချောတာ၊ အပေါက်ကခပ်ဆိုးဆိုးရယ်၊
ကျနော်နဲ့ကမျက်နှာကြောသိပ်မတည့်လှဘူး၊ အမြဲလိုအဆူအဆဲခံနေရတာ။
အဖေနဲ့အိမ်ထောင်ကွဲသွားပြီးကထဲက၊ မေမေ့မှာလည်းကြည်ကြည်လင်လင်ကိုမရှိဘူး၊ အမြဲဆူအောင့်နေတာလေ။
အဲဒါတွေကြောင့်ပေါ့၊ တီလေးသိမ့်ကကျနော့်ကိုသနားပြီး ကျနော်၁၂နှစ်အရွယ်ကထဲကသူ့ဆီခေါ်ပြီမွေးစားထားခဲ့တာ။
မေမေမေးနေတာကိုကျနော်ကမဖြေဘူး။ သူမေးတဲ့လေသံကိုမကြိုက်တော့တမင်ကိုမဖြေပဲနေတာ။

ကျနော်မထုံတက်တေးလုပ်နေတော့မေမေလဲဒေါကန်ပြီးကျနော့်ဘောက်ဆာကိုအတင်းဆွဲချွတ်တော့တာပဲ။
တက်တူးထိုးထားတာကိုကြည့်ပြီးသေချာပြီဆိုရင်ဆူတော့ပွက်တော့မယ်လေ။ ကျနော်ကလဲအတွင်းခံဝတ်မထားမိဘူး။
ဘောက်ဆာကိုတစ်ချက်ထဲအားပါပါဆွဲချွတ်ချလိုက်တာကျနော်လီးတံမပျော့မမာကြီးကမေမေ့ရှေ့မှာငေါက်တောက်ကြီးပေါ်လာတော့တယ်။
ကျနော့်ပစ္စည်းကနဲတာမှမဟုတ်တာ။ မထသေးတာတောင် ၄လက်မခွဲသာသာရှိတယ်၊
ကြီးလွန်းလို့မေမေတောင်ရုတ်တရက်မင်သက်သွားသေးတယ်။ ပြီးတော့မှကျနော့မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ပွက်လောတိုက်တော့တာပဲ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာကျနော်ဖတ်ဘူးတဲ့အင်းစက်ဇာတ်လမ်းတွေထဲက ဇာတ်အိမ်တချို့နဲ့ခပ်ဆင်ဆင်တူနေတာကိုသွားစဉ်းစားမိတော့
နေရင်းထိုင်ရင်းလီးကအကြောထလာပါလေရောဗျာ။ ကြည့်ရင်းနဲ့ကိုတောင်တက်လာတာ။
၆လက်မကျော် ၇လက်မလောက်ဖြစ်လာတဲ့လီးကြီးကိုကြည့်ပြီး မေမေလဲဆဲနေရာကနေတုန့်ပြီးနှုတ်ဆွံ့သွားရတယ်။
ကျနော်လဲဘောက်ဆာကိုပြန်ဆွဲတင်ပြီးဖုံးဖိဖို့မကြိုးစားပဲ၊ ခပ်ချေချေပဲလွှတ်ပေးးထားလိုက်တယ်။
မေမေဆက်မဆဲဖြစ်တော့ဘူး။ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီးတော့…၊
“ကဲ..ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်စမ်း၊ သောက်ရှက်လဲမရှိဘူး၊ ခပ်တည်တည်နဲ့…ဟင်း…၊
နောက်ကိုဒါမျိုးထပ်မထိုးနဲ့တော့..ကြားလား..”
မေမေပြန်လှည့်ထွက်တော့မယ်အလုပ်မှာကျနော်အရဲစွန့်လိုက်ပြီး မေမေ့ကိုလက်ကဖမ်းဆွဲထားလိုက်ပြီး တော့ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“မေမေရယ်..သားတောင်းပန်ပါတယ်..”
မေမေထင်လိုက်တာက ကျနော်နောင်တရသွားပြီပေါ့..။

တကယျကအဲ့ဒီအခြိနျမှာကနြောျအမေ့ကိုအရမျးလိုခငြျနပွေီဆိုတာသှေးသားထဲကပွောနတေယျ။
မမေေ့ကိုပုံမှနျသားအမိဖကျနကေထြကျပိုပွီးတငျးတငျးကွပျကွပျဖကျထားခြိနျမှာ၊ အောကျကလီးကတအားတောငျနပွေီ။
မမေေ့ကိုယျလေးတှတေဆတျဆတျတုနျနတေယျ၊ သူအခွအေနကေိုရိပျစားမိလိုကျပွီ၊
ဖကျလာတဲ့အထိအတှေ့ကရာဂစိတျနဲ့ပူလောငျတဲ့အဖကျ။ ဖိုဓာတျနဲ့မဓာတျအထအတှေ့တှကေအလိုလိုသတိပေးနှိုးဆောျပွီးသိနကွေပွီ။
တဆတျဆတျတုနျပွီးကွကျသီးတှထေလာတဲ့မမေ့ကိုယျလေးက သူဒီလိုဘယျသူ့အဖကျမှမခံခဲ့ရတာကွာပွီဆိုတာပွောပွနတေယျ။
ကနြောျမမေေ့ရငျအုံကွီးထဲမကြျနှာအပျပွီးနှဈလိုကျတယျ။
မမေကေလညျအတောျဟိုကျဟိုကျဘလောကျဈအငျ်ကြီဝတျထားတော့ဆိုကျကွီးဖွဈတဲ့နို့အုံအထကျပိုငျးအသားဝငျးဝငျးကွီးတှကွေားနှာခေါငျးနှဈလိုကျတော့..။
မမေအေသကျရှူသံတှကေသိသိသာသာကွီးပွငျးလာပွီးကနြောျ့ကိုကွိုးစားပွီးတှနျးထုတျတယျ။
အခုကနြောျဘာမှဂရုမစိုကျ၊ နောကျမတှနျ့တော့ဘူး၊
ကနြောျ့ဘောငျးဘီကအခုခွကေငြျးဝတျမှာ။ ကနြောျခွဖြေားတှနေဲ့နငျးခြှတျခလြိုကျပွီး၊ ဖွတေဈဘကျနဲ့ခတျလို့အခနျးထောငျ့ပို့လိုကျတယျ။
“သားဖငျမှာ နောကျထပျတဈပုံရှိသေးတယျနောျမမေေ..”
ကနြောျဟိုဘကျကိုလှညျ့ပွပွီးမမေေ့ကိုဖငျကပုံကိုကွညျ့ခိုငျးတယျ။ မမေကေမကြျလုံးလေးဝိုငျးပွီးကွညျ့နရေုံသာတတျနိုငျတော့တယျ။
သူ့မှာအခုအခြိနျမှာဆူဖို့ဆဲဖို့ထကျ၊ ကွကျသီးထတဲ့စိတျတှကေပိုမြားနပွေီလေ။
ကနြောျမမေေ့ကိုယျလေးကိုဆှဲလို့ကုတငျပေါျအသာတှနျးလှဲလိုကျတော့ပကျလကျလေးကသြှားတယျ။
အဲဒီမှာပဲမမေေ့နှုတျခမျးဖူးဖူးကိုလှမျးပွီးကဈဆငျဆှဲပဈလိုကျတယျ။
“အု..ခွိ..ခွိ..ဖူးးး”
မမေကေနြောျ့ကိုတားခငြျ၊ပွောခငြျပမေယျ့ ပါးစပျကိုဖိပိတျစုပျထားပွီးလြှာကိုအတငျးထိုးထညျ့ထားတော့
စကားသံထှကျမလာပဲ တခှိခှိ..တဖူးဖူး အသံတှပေဲထှကျလာတော့တယျ။
လကျတှကေတော့ ကနြောျ့လကျမောငျးနဲ့ရငျပတျတှကေိုထုနပေမေယျ့အားမပါလှဘူး။
ကနြောျကမမေေ့ဘလောကျဈအငျ်ကြီကွယျသီးတှကေိုလကျတဈဘကျနဲ့လိုကျဖွုတျပွီးရငျပတျဟသှားတာနဲ့ နို့အုံကွီးပေါျပါးစပျရှှေ့လိုကျတယျ။
နို့အုံကွီးကိုထိမျးထားတဲ့ဘရာစီယာကအနကျလေးဆိုတော့ မမေကေအသားဖွူဖွူနဲ့နိလုံးကွီးတှကေဝငျးနတောပဲလေ။
ကနြောျဘရာစီယာခြိတျလြးတှကေိုစမျးပွီးဖွတျခလြိုကျတော့ နို့ကွီးတှလှေတျလပျသှားပွီးပွိုကလြာပွီ။
ကနြောျလဲအားရပါးရကုနျးစို့ပဈလိုကျတယျ။
“သားးးး ရဲသှေး.. ဘာတှလေုပျနတောလဲ! မလုပျကောငျးဘူး။ မမေေ့ကိုအဲ့လိုမလုပျနဲ့၊ တောျ…ရပျတော့”
မမေကေ ပါးစပျကအောျပွီးတားနတောပဲရှိတယျ။ တဈကိုယျလုံးကပြော့ကနြပွေီ။ ဟုတျတိပတျတိတှနျးလဲမတှနျး၊ ရုနျးလဲမရုနျးတော့ဘူး။
ကနြောျမမေေ့ထမီကိုအလှယျပဲခြှတျပဈလိုကျနိုငျတယျ။ မမေလေဲ အတှငျးခံပငျတီဝတျမထားဘူး။
အိမျရောကျလို့အိမျနအေဝတျအစားလဲပွီးမှကနြောျ့အခနျးလာတာဖွဈရမယျ။
ထမီလဲခြှတျလိုကျရောပေါငျ၂လုံးကွားကစောကျပတျကွီးကနဲနဲနောနောဟာကွီးမှမဟုတျတာ။ ဖောငျးဖောငျးအိအိနဲ့ဖားခုံညှငျးကွီးလိုပဲ၊
စောကျစိကွီးကခြှနျပွီးပွူးလို့၊ နှုတျခမျးသားတှကေလဲခပျပိပိရယျ၊ ပွဲပွဲလနျလနျကွီးမဟုတျဘူး၊
အေးလေ၊ အဖနေဲ့ကှဲတာလဲနှဈပေါငျးဆယျခြီနမှေပဲ။ နောကျလငျကလဲမယူဘူးဆိုတော့လေ။
စောကျမှှေးကလဲသိပျအထူကွီးမဟုတျ၊ ခပျပါးပါးမွှငျမွှငျပဲယှကျနတော။
ကနြောျငုံ့ပွီးစောကျပတျကွီးကိုကုနျးဟပျလိုကျတော့တယျ။ အနံ့ကတော့နဲနဲပွငျးတယျ၊ စူးရှရှညှီတီတီနဲ့၊
အေးလေ၊ မမေလေဲခရီးကရောကျမဆိုကျရမေခြိုးရသေးပဲ၊ ဟိုကွားဒီကွားခြှေးနံ့သေးနံ့လေးတော့ရှိမှာပေါ့၊
ကနြောျကထနျနပွေီဆိုတော့မရတော့ဘူး၊ အဲ့ဒီစူးရှရှအနံ့ကပဲစိတျတှပေိုထအောငျဆှဲဆောငျနတော။
စောကျပတျနှုတျခမျးသားတှကေိုလကျနဲ့ဖွဲဟကွညျ့တော့စောကျခေါငျးအတှငျးသားနီရဲရဲကိုတှေ့လိုကျရတယျ။
ဘယျလိုပဲပွောပွော မမေေ့စောကျခေါငျးထဲမှာအရညျကွညျတှလေဲ့နပွေီ။
ကနြောျကုနျးပွီးတော့အသအေကွဘောဂြာကိုငျတော့တာပါပဲဗြာ။
ကိုယျ့ကိုညှဈပွီးမှေးထုတျလာခဲ့တဲ့စောကျပေါကျကွီးကို ပွနျပွီးအရသာရှိရှိလကြျနရေတယျဆိုတဲ့အသိကလဲဘာနဲ့မှမလဲနိုငျတဲ့ဖီလငျပဲ၊
တဈကိုယျလုံးကိုဖိနျးရှိနျးနတောပဲ။
“အီး ဟီးဟီး..အငျ့…ဟငျ့…စူး..ရျှ..အားးးး”
မမေေ့အသကျရှူသံကွီးကလဲ ပွငျးသထကျပွငျးလာတယျ။
“အားးး သားးးရယျ အဟငျ့.. အငျ့ ..အဈ..ရှူး..”
မမေေ ဝငျဝငျ့နှယျတဈယောကျ၊ သူ့သားအရငျးဖွဈတဲ့ကနြောျ ရဲသှေးပေးတဲ့ဘာဂြာအရသာကို၊ အပွတျခံစားနရေတယျ။
ပကျလကျကွီးပေါငျကွီးအစငျးသားဖွဲပေးပွီးနို့အစို့ခံ၊စောကျဖုတျအလကြျငျ်ခနပွေီ။ ခန်ဓာကိုယျကဘယျတှနျ့လိုကျ၊ ညာလိမျလိုကျနဲ့ပေါ့။
ကဲ…မထူးတော့ဘူး..ကနြောျတော့ကိုငျပွီ။
မမေဖေငျအောကျထဲခေါငျးအုံးဆှဲခုထညျ့လိုကျပွီးဖငျကွီးကွှစောကျဖုတျကွီးကော့တကျသှားအောငျလုပျပေးလိုကျပွီး
ပေါငျကွားမှာဒူးထောကျနရောယူလိုကျတယျ၊ အခု ၇လကျမလောကျထိအောငျဖောငျးကားထှားတကျလာတဲ့လီးကွီးကို
မှေးမမေရေဲ့စောကျပတျဝွကီးမှာတေ့ပွီး ၂ခကြျ၃ခကြျအရငျပှတျဆှဲလိုကျတော့ မမေဆေတျခနဲ ဆတျခနဲတှနျ့သှားတယျ။
အဲ့ဒီအခြိနျမှာပဲနောကျဆုံးသတိတဈခကြျပွနျဝငျလာပွီး၊
“မလုပျနဲ့…သား..အဲ့ဒါမလုပျနဲ့၊ မဟုတျသေးဘူး…၊ ဒါ သားအမအေရငျး..လုပျလို့မရဘူး..နောျ..နောျ..”
ကနြောျစိတျမဝငျစားတော့ဘူး.
အံတဈခကြျကွိတျပွီးဒဈကွီးကိုမမေေ့စောကျခေါငျးထဲဖိခလြိုကျတော့တယျ။
ဗွိ…ဖစြျ..ဖစြျ..
“အားးး အမလေး…နာတယျ..ထုတျ..ထုတျ..ပွနျထုတျလိုကျ”
ကနြောျစက်ကနျ့ပိုငျးလောကျပဲတဈခကျတညျ နားလိုကျပွီး
ခပျသှကျသှကျ ၄-၅ ခကြျဆောငျ့လိုးပဈလိုကျတယျ”
ဖောကျ..ဇှိ..ဖတျ ဖတျ ဖတျ..
“အားး အမလေး အိ အိ အိ..”
ဒုတျ..ဒုတျ..
လီးကလဲ အဆုံးထိ ဒုတျဒုတျထိသှားပွီ၊ ကနြောျမရပျပဲဆကျဆောငျ့ပဈတယျ။
မမေေ တအီးအီးညညျးရငျးကနြောျ့လကျမောငျးတှကေိုတအားညှဈကိုငျထားတယျ၊ ဆောငျ့ခကြျတှနေဲ့အတူ မမေေ့ဖငျကွီးကလဲ၊ ကွှကွှငျ်ပးကော့ကော့ခံလာပွီ။
“အူးးး ရှီးးးး လိုးလို့ကောငျးလိုကျတဲ့အဖုတျကွီးး..ဖာ့ကျ..”
“အားးး သားးး အမလေး..ဆောငျ့..ဆောငျ့..ကောငျးနပွေီ..ရှူး…စဈ”
“အောငျမလေးး အခစြျကွီးရယျ.. မိနျးမ.. စောကျဖုတျကစီးနတောပဲ…”
“အောငျမလေး…လေး.. ပွီးတော့မယျ၊ ဆောငျ့…ယောကျြား..ဆောငျ့..”
မမေဘေယျလောကျထနျလာပွီလဲဆိုရငျကနြောျ့ကိုတောငျလှှတျခနဲယောကျြားခေါျလာပွီ။
ကနြောျငုံ့ကွညျ့လိုကျတော့၊ ကိုယျ့လီးကွီးက တဈသကျလုံးမမေခေေါျလာတဲ့ အမြိုးသမီးကွီး ၊
ကိုယျ့အမအေရငျးရဲ့စောကျပတျကွီးထဲမှာဝငျလိုကျထှကျလိုကျနဲ့၊ ကွညျ့လို့ကောငျးလိုကျ၊ စိတျလှုပျရှားဖို့ကောငျးတလိုကျတဲ့မွငျကှငျးပဲ။
လီးကွီးတဈခကြျကွှကွှပွီးဆှဲလိုကျတိုငျးဖငျကွီးကမွောကျမွောကျပွီးလိုကျလာတယျ။
လီးနဲ့စောကျပတျကထှကျတဲ့ခြောဆီတှနေဲ့စောကျရတှေပေေါငျးပွီး၊ စောကျဖုတျနဲ့လီးအဝငျအထှကျမှာဖွူဖွူပစြျပစြျ၊
လိုးရှငျးလိုလို၊ ဆပျပွာမွှုပျလိုလို၊ ခရငျမျလိုလို၊ အမွှုပျတှကေတပွိပွိနဲ့ထကျလာတယျ၊ စောကျဖုတျနှုတျခမျးမှာရော၊ လီးနံရံမှာပါကပျပွီးပပှေနတော။
ဆောငျ့သှငျးလို့လီးတဆုံးဝငျသှားတဲ့အခါတိုငျးမှာလဲ၊ ကနြောျ့ဂှေးဥကွီးကမမေေ့ဖငျဖွူဖွူကွီးကို
စညျးခကြျကကြြ ဖတျခနဲ၊ ဖတျခနဲ ဖိရိုကျနတေယျ။ အခုဖငျကွီးမှာပါအရညျဖွူဖွူပစြျပစြျတှပေပှေနပွေီ….၊
“အားးးး သားး အမလေးးး ယောကျြား ဆောငျ့ .. သအေောကျဆောငျ့စမျး..အားးး ပွီး..ပွီ..ထှကျကုနျပွီ”
“အား..ဟား..ဟား..စောကျကောငျမကွီ..လိုးလို့ကောငျးလိုကျတာ.. ညှဈထား…ညှဈထားစမျး..
အားးး ငါလဲထှကျပွီ..မိနျးမရေ..အူးးးးရှဈဈဈ…”
ကနြောျမရတော့ဘူး၊ လီးကိုဆှဲထုတျဖို့တောငျသတိမရတော့ဘူး၊ အတငျးစောကျဖုတျနဲ့ဖိကပျထားလိုကျမိတယျ။
ကနြောျ့လရညျတှေ အမေ့သားအိမျခေါငျးထဲ တဖွောဖွောနဲ့၊ အကုနျဝငျကုနျပွီ၊၊
မထငျမှတျပဲလိုးမိကွလို့ ဘာအစှပျ ဦးထုပျမှလဲမပါဘူး၊ သုကျပိုးတှကေတော့သားအိမျခေါငျးထဲကူးဝငျသှားလောကျပွီ။
ဘာမှမတတျနိုငျဘူး၊ ဗိုကျကွီးကာမှကွီးရောပဲ…၊
ကနြောျလီးမခြှတျသေဲးပဲမမေေ့စောကျပတျထဲစိမျထားပွီးထပျရကျကွီးငွိမျနလေိုကျတော့တယျ။
အဲ့ဒီညကကနြောျနဲ့မမေေ တဈညလုံးအိပျဖွဈသှားကွပွီး ဘယျနှဈခြီဆောျဖွဈသှားသလဲဆိုတာတောငျရမေထားမိဘူး၊
မှတျမိသလောကျကတော့အဲ့ဒီညက အရညျတှခေမျးမတတျပဲ၊
နောကျအခြီတှမှောတော့ မမေကေဦးဆောငျသူလေ။
အဲ့ဒီတော့မှကိုယျ့အမတေောျတောျထနျမှနျးသိရတယျ။ သူ.မှာလဲပွတျလပျနတောကွာနပွေီလေ..။
တဈခုပဲမမေေ့ကိုအံ့သွမိတာက၊ သူကထနျပမေယျ့ နောကျလငျမယူပဲထိမျးနနေိုငျခဲ့တာကိုပဲ၊
အခုလိုကနြောျသာအတငျးနသာ့ပါယားမလုပျရငျနောကျလငျရမှမဟုတျဘူး၊
အခုတော့ကနြောျကအမေ့နောကျလငျဖွဈခဲ့ပွီပေါ့။
အခု မမေကေနပွေညျတောျပွနျပွီးအလုပျပွနျဝငျနပွေီ၊ ဒါပမေယျ့ခကြျတငျလုပျရငျးကနြောျနဲ့ဆကျဈဖုနျးပလေးနတော ညတိုငျးပဲ၊
ခကြျတငျလုပျတိုငျးလဲခေါျတာက၊ ယောကျြား၊ ယောကျြားနဲ့ပါးစပျဖြားကမခတြော့ဘူး။
အခုဆိုမမေကေ၊ စနတေနငျ်ဂနှတေိုငျး၊ ရနျကုနျတကျလာနတေတျပွီ။
စိတျဓာတျကလဲကွညျလငျလာလိုကျတာ၊ စူပုပျဆောငျ့အောငျ့နတောမရှိတော့ဘူး။
တီလေးသိမျ့ကတောငျအံ့သွယူရတယျ။
မှတျခကြျပေးလိုကျပုံက..
သူ့အမကအခုစိတျတှကွေညျလငျလာပွီတဲ့၊ သားကိုလဲအရငျလိုမဆူမဆဲတော့ပဲပိုခစြျလာတယျတဲ့၊
ရနျကုနျလာရငျသားနားကမခှာတော့ဘူး၊ သားနဲ့ပဲအိပျတယျတဲ့၊ သူမဒါကိုကွညျ့ပွီးကွညျနူးဝမျးသာရပါတယျပေါ့။
အဟိ..တီလေးသိမျ့မှမသိတာ၊ မမေကေသူ့သားနားကဘယျခှာမလဲ၊ သူ့သားကောငျးကွောငျးသိသှားပွီလေ၊
အဲဒါကလဲမထငျမှတျတဲ့တကျတူးရုပျလေးတဈခုကွောငျ့ပေါ့။
အခုမမေကေ ရနျုကုနျလာတဲ့ညတိုငျး၊ အခနျးထဲမှာ
တကျတူးကိုပဲလှနျလှနျကွညျ့နတေော့တာပဲ။
ကငျးမွီးကောကျလေးလဲအနားနရေတယျကိုမရှိတော့ဘူး….။