by ဒီနေ့လည်း အောင်မိုးခြိမ့် သူ့ရုံးခန်းကို စောစောစီးစီး ရောက်နေတယ် ။ သူ့ထက် စောတာက သူ့တပည့် သိန်းအုပ်ကျော် ။ သူ့ကား ထိုးဆိုက်လိုက်တာနဲ့ သိန်းအုပ်ကျော် ကားဆီကို ပြေးလာတယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့်ရဲ့ လက်ဆွဲအိတ်အပြားလေးကို သိန်းအုပ်ကျော်က လှမ်းယူလိုက်တဲ့အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်က
“ ဒီနေ့ ရှိုင်းတို့အမှု ရုံးချိန်း ရှိတယ် မဟုတ်လား…. တပည့်…”
လို့ မေးလိုက်တယ် ။ သိန်းအုပ်ကျော်က ချက်ချင်းဘဲ..
“ ဟုတ်တယ်..ဆရာ…၁၁နာရီ …”
လို့ ဖြေလိုက်တယ် ။ ရုံးခန်းပေါ်ကို တက်လာတဲ့အချိန် အောင်မိုးခြိမ့်က
“ တပည့်ရေ..ဆရာ့အတွက် ကော်ဖီ ဖျော်တဲ့ အချိန်မှာ အောက်ထပ်ဆိုင်က ဘဲသားမုန့်လေးပါ မှာလိုက်ကွာ.. ဟီး..အိမ်က ဘာမှ မစားခဲ့ရသေးလို့ ..”
လို့ သိန်းအုပ်ကျော်ကို ပြောလိုက်တယ် ။ သိန်းအုပ်ကျော်က
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ….”
လို့ ဖြေတယ် ။ မနေ့ညနေက ရေချိုးခန်းထဲမှာ မယားချောလေးနဲ့ စလိုက်တဲ့ ကာမပွဲကြမ်းလေးက အိပ်ခန်းထဲကို ရောက်သွားပြီး ပီပီပြင်ပြင် ဆွဲဖြစ်ခဲ့ကြပြီးတော့ အစရှိသွားတာနဲ့ ဆက်တိုက် ဆိုသလိုဘဲ တပွဲပြီး တပွဲဆွဲဖြစ်သွားကြတာ လေးချီတိုင်တိုင်ဘဲ ။ မနက်ကျတော့ မယားဖြစ်သူလည်း အိပ်ရာက ခါတိုင်းလို မထဘဲ နှပ်နေလို့ ဘရိတ်ဖတ်စ် ဘာမှ မစားခဲ့ရသေးတာ ..။ သူ့ရုံးခန်းကို သိန်းအုပ်ကျော်က ကြိုတင်ရောက်နှင့်ပြီး အဲကွန်းဖွင့်ပေးထားတာကြောင့် သူဝင်သွားတာနဲ့ စိမ့်အေးနေတယ် ။
ဒီနေ့ ရုံးချိန်းမှာ ရှိုင်းရဲ့ ကွန်ပိုဇာ (တေးရေးဆရာတွေ ) အာမခံရမယ်လို့သူ ကြိမ်းသေတွက်ထားတယ် ။ ပေးကမ်းခြင်းသည် အတားမဆီး ဆူးညှောင့်ခလုပ်တွေကို ဖယ်ရှားပစ်မှာ သေချာတယ်လေ ။ ကော်ဖီပူပူ တခွက်နဲ့ ဘဲသားမုန့် တပုဂံ သူ့စားပွဲပေါ်ကို ရောက်လာသည် ။ ဟာနေတဲ့ ဝမ်းဘိုက်ကို ဖြည့်တင်းပြီးချိန်မှာ သိန်းအုပ်ကျော်က အပြင်ကနေ အင်တာကွန်းနဲ့
“ ဆရာ..ဆရာ့သူငယ်ချင်း ဦးအာကာကျော်ကျော် နဲ့ ဇနီး ရောက်နေပါတယ်.. ဆရာ တွေ့နိုင်ပါမလား…”
လို့ ပြောလိုက်တာကို သူ ကြားလိုက်ရလို့ သူ့သူငယ်ချင်း အာကာကျော်ကျော် သူ့မိန်းမကို ခေါ်လာ မိတ်ဆက်ပေးမယ် လို့ ပြောခဲ့တာကို သတိရလိုက်တယ်…။
“ တပည့်ရေ..လွှတ်လိုက်ပါကွယ်…”
လို့ သူ ပြန်ပြောလိုက်ရင်း နံရံက မှန်မှာ သူ့ကိုယ်သူ ပြန် စစ်ဆေးလိုက်တယ် ။ ဘဲသားမုန့်ကြောင့် ပေနေတဲ့ ဆီတွေကို လက်သုတ်ပုဝါနဲ့ သေသေချာချာ သုတ်ပစ်လိုက်တယ် ။ အာကာကျော်ကျော်နဲ့ သူ့မိန်းမ ဝင်လာတယ် ။
“ လာ သူငယ်ချင်း..ထိုင်ကြပါ…”
အာကာကျော်ကျော်ရဲ့ မိန်းမက တော်တော် ငယ်တာဘဲ ။ သူ့မိန်းမ ဒီလောက် ချောလိမ့်မယ်လို့ အောင်မိုးခြိမ့် ထင်မထားခဲ့ဘူး ။ အသားဝင်းဝါဝါ စွဲဆောင်မှုအပြည့် ရှိတဲ့ မျက်လုံးမျက်ခုံးနဲ့ နှာတန်ပေါ်ပေါ် နှုတ်ခမ်းလှလှနဲ့ ကုလားဆင်လေး ။ ရုတ်တရက် ကြည့်ရင် မဂိုကုလားဖြူမလေး နဲ့ တူသည် ။
“ အောင်မိုးခြိမ့်..ဒါ ငါ့မိန်းမ ..ဆွေဆွေမာထွန်း.. ဆွေဆွေ..ဒါ မောင့် အချစ်ဆုံး သူူငယ်ချင်းကြီး အောင်မိုးခြိမ့် ….မောင်မပါဘဲ ရန်ကုန်ကို လာတဲ့အခါ ဒီကောင်ကြီးကို အစစ အားကိုးနိုင်တယ် …”
အာကာကျော်ကျော်က သူ့မိန်းမ ဆွေဆွေမာထွန်းနဲ့ အောင်မိုးခြိမ့်ကို မိတ်ဆက်ပေးတယ် ။ အောင်မိုးခြိမ့်က
“ ဘာဘဲလိုလို ပြောပါ ..အာကာ မပါလည်း ကျနော့်ဆီကို ဝင်ပါ …ဆွေဆွေ…”
လို့ ပြောတယ် ။ အာကာကျော်ကျော်နဲ့ ဆွေဆွေမာထွန်းတို့ကို အောက်ထပ်က ဆိုင်က ဘဲသားမုန့်နဲ့ လဖက်ရည်နဲ့ မှာခိုင်းပြီး ကျွေ း တယ် ။ သူတို့ လင်မယား ပြန်ဖို့ ထကြတော့ အောင်မိုးခြိမ့် သူ့ရုံးခန်း အပြင်ဖက်အထိ လိုက်ပို့နုတ်ဆက်တယ် ။ သူ
သတိထားမိလိုက်တာက အာကာကျော်ကျော်ရဲ့ ဇနီးချောလေး ဆွေဆွေမာထွန်းက သူ့မိန်းမ ခင်ဦးဦးမြင့် ထက်တောင် ပိုပြီး ကျန်းမာရေးကောင်းနေတာပါဘဲ ။ အချိုးကျ လှပလွန်းတဲ့ ခါးသိမ်သိမ်အောက်က တင်ပါးလှလှကော့ကော့ကြီးတွေနဲ့ ပေါင်တန်သွယ်လှလှတွေကို မသိမသာ ကြည့်ပြီး သွားရေယိုသွားရတယ် ။
သူတို့ ပြန်သွားပြီး ခဏခဏ ဘဲ ဆွေဆွေမာထွန်းရဲ့ တင်ပါးလှလှတွေကို ပြန်လည် မြင်ယောင်မိပြီး သဘောကျနေမိတယ် ။ ငယ်သူငယ်ချင်းရဲ့ မိန်းမ..လင်ရှိမိန်းမ ဆိုတာကို သတိမထား ဂရုမစိုက်
တော့ဘဲ ကာမရာဂစိတ်ကို ထိန်းချုပ်ဆင်ခြင်မှု လုံး၀ မရှိတော့ဘူး ။
သိနွးအုပကွှောွ ဒီနေ့ ရုံးခနွးကို တကလွာတော့ ဘောဈ အောငမွိုးခှိမွ့ ရုံးခနွးကို သူ့ထကွ စောပှီး ရောကနွှငွ့နတောကို တှေ့လိုကရွတယွ ။ ဒီလို ခဏ ခဏ ဖှဈတတပွါတယွ ။ အောငမွိုးခှိမွ့က နံမညကွှောတွာ အောငမွှငတွာလညွး မပှောနဲ့ ။ ဝိရိယက ရှိတယွ ။ ကှိုးစားတယွ ။ ဒါပမယွေ့ ဆရာ ကောဖွီသောကမွလား.. ဘာ ဘရိတဖွတဈွ စားမလဲ မေးမလို့ သူ့သီးသနွ့ရုံးခနွးထဲကို ဝငဖွို့ ကှိုးစားတော့ အထဲက သော့ပိတထွားတာကို သိနွးအုပကွှောွ သိလိုကရွတယွ ။ ဆရာက ဒီလို လုပလွေ့ မရှိဘူး ။ အထူးသဖှငွ့ ကောဖွီ လာပို့ပေးမယွ့ ဒီလို မနကစွောစော အခှိနွ ။
သညအွခိုကမွှာ ဆရာ့ရုံးခနွးထဲ့ အသံတခှိ ု့ကို ကှားလိုကရွတယွ ။ မိနွးမ တယောကရွဲ့ အသံ ။
ဟာ….ဘယကွ မိနွးမမှားပါလိမွ့ ..။ ဟို ရှိုငွးဆိုတဲ့ အဆိုတောလွေးမှားလား …။ ဒါမှ မဟုတွ သုနတွှာ လား.. ခရဈတီရာနာ လား …။ အထဲက အသံဘလံတှကေို နားထောငကွှညွ့ဖို့ ဆရာ့ရုံးခနွး နံရံနားကို သိနွးအုပကွှောွ တိုးကပလွိုကတွယွ ။
ဆရာ့အခနွးနံရံနား ကပပွှီး နားထောငပွမယွေ့ မိနွးမတယောကရွဲ့ တခိခိ တခဈခဈ ရယသွံတှကေိုဘဲ ကှားရပှီး ဒီမိနွးမဟာ ဘယသွူလဲ ဆိုတာ သူ မခနွ့မှနွးတတဘွူး ဖှဈနတယွေ ။ သိနွးအုပကွှောသွညွ သူ့ဆရာ အောငမွိုးခှိမွ့ ဇ ရှိတာကို သိနတော ကှာပါပှီ ။
ဆရာအောငမွိုးခှိမွ့သညွ မိနွးမကိဈစမှာ နံမညကွှီးတာကိုလညွး တပညွ့ရငွးမို့ သိနတော ကှာပှီ ။ ဆရာအောငမွိုးခှိမွ့သညွ သူ့ဆီမှာ ရှေ့နပညော လာသငကွှတဲ့ မိနွးကလေး တပညွ့မမှားကို တယောကမွှ အလှတမွပေးတာလညွး သိနတှေေ့နရတယွေ ။ သိနွးအုပကွှောသွညွ သူ့အပေါွ အလှနွ စတနောထားပှီး သူ့ကို ကှညွ့ရှုစောငွ့ရှောကထွားတာကှောငွ့ ဆရာအောငမွိုးခှိမွ့ ဘယလွောကွ သောငွးကနွှး သောငွးကနွှး သူကတော့ သဈစာရှိ လေးစားနမှော ဘဲ ။
ဆရာ့ရုံးခနွးထဲကို စောစောစီးစီး ရောကနွပှေီး တခိခိ ရှနတေဲ့ မိနွးမဟာ ဘယါသူလညွး ဆိုတာကို သိနွးအုပကွှောွ သိခငှစွိတွ တအား ပှငွးပှနတယွေ ။ ဒါကှောငွ့ ဘိုကဆွာနတောတောငွ အောကထွပကွ ဆိုငမွှာ သှား မစားသေးဘဲ ဆရာ့ရုံးခနွးထဲက ထှကလွာမယွ့ မိနွးမကို တှေ့ရဖို့ အောငွ့အီးပှီး ဟိုဟာ လုပသွလိုလို ဒီဟာ လုပသွလိုလိုနဲ့ စောငွ့နလေိုကတွယွ ။
မကှာပါဘူး ။ ရုံးခနွးထဲကနေ ဆရာ့ခေါသွံ ကှားလိုကရွတယွ ။
“ သိနွးအုပကွှောရွေ…..ဆရာ့အတှကွ အောကကွ ဆိုငကွ ကှကွဥကှောွ.. အိုဗာတငွး.. မှာပေးပါကှယွ … ဧညွ့သညအွတှကပွါ ၂ ယောကစွာပေါ့….”
လို့ ပှောလိုကတွဲ့ ဆရာ့အသံက မောဟိုကနွသလေိုလိုဘဲ ။
“ ဟုတကွဲ့ပါ ဆရာ…”
လို့ ပှနဖွှရငွေး သိနွးအုပကွှောွ အောကထွပကွ ဆိုငကွို ဖုနွးနဲ့ ဆကပွှီး မှာလိုကတွယွ ။စားစရာတှေ လငဘွနွးနဲ့ လာပို့တော့ သိနွးအုပကွှောွ အထဲကို ဝငပွို့ရတယွ ။ သိနွးအုပကွှောွ တအား အံ့အားသငွ့သှားတယွ ။ အထဲမှာ ရောကနွတေဲ့ မိနွးမက ဆရာ့သူငယခွငွှး ဆိုတဲ့ဦးအာကာ
ကှောကွှောရွဲ့ ဇနီး မဆှဆှမေောထှနွး ဖှဈနတယွေ ။
ဘယလွို အစောကှီး ရုံးခနွးထဲ ရောကနွကှသလေဲတော့ မသိဘူး ။ ဆရာအောငမွိုးခှိမွ့က ကှကွဥကှောနွဲ့ ပေါငမွုနွ့မီးကငကွို အားရပါးရ စားရငွး
“ သိနွးအုပကွှောွ ရေ..မငွး ဒီနေ့ ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ ရုံးကိဈစလေးတှေ သှားပေးရမယကွှာ..”
လို့ ပှောတယွ ။ သိနွးအုပကွှောလွညွး သှားဖှီးပှပှီး
“ စိတခွပှါ ဆရာ..လိုတာပှောပါ..ကနှောွ သှားပေးမယွ..”
လို့ ပှနပွှောရငွး အခနွးထဲက အထှကွ ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ တငပွါးကှီးတှကေို ရှိုးလိုကတွယွ ။ အောငမွိုးခှိမွ့ ဒီနေ့ အမှုတခု ရှိတာကှောငွ့ဆှဆှမေောထှနွးကို ရှော့ပစွနတွာ တခုကို လိုကပွို့လိုကပွှီး အမှုပှီးတဲ့အခှိနွ ပှနတွှေ့ကှဖို့ ခှိနွးထားလိုကတွယွ ။
ဒီနေ့ ရငဆွိုငရွမယွ့ အမှုက အပှနအွလှနွ တရားစှဲဆိုထားတဲ့မယားခိုးမှုနဲ့ နာကငှစွမှေု ။
ယောကွှားဖှဈတဲ့လူက မိနွးမကို တခှားလူတယောကနွဲ့ ကာမမှုပှုနတောကို ပကပွငွးမိတော့ ဆှဲလားထိုးလားတှေ ဖှဈကုနတွဲ့အခါ ကှာခိုတဲ့ လူကို လိုကရွိုကနွှကတွဲ့အခါ မိနွးမက ကှားဝငခွံလိုကလွို့ မိနွးမလကကွှိုးသှားတယွ ။ ဒီလူက ကှာခိုတဲ့ လူကို မယားခိုးမှုနဲ့ တရားစှဲတော့ မိနွးမကလညွး လငငွယကွို ထိလို့မခံခငှဘွဲ သူ့ယောကွှားကို နာကငှစွမှေုနဲ့ ပှနစွှဲတယွ ။
အောငမွိုးခှိမွ့ကို ယောကွှားဖှဈတဲ့လူက ငှားတာ ။
အောငမွိုးခှိမွ့လညွး အမှုအခှအနကေေို ကှညွ့လိုကတွော့ နှဈဖကစွလုံးက ထောငကွနှိုငတွဲ့ ဟာခညွှးဘဲ ။ တရားရုံးကို ရောကတွော့ သူ့အမှုသညကွ ကှိုရောကနွတယွေ ။ အမှုသညကွ အစိုးရ ရုံးတရုံးမှာ အရာရှိတယောကွ ဖှဈတော့ ထောငကွှ မခံနိုငဘွူး ။ ထောငကွရှငွ အလုပပွါ ပှုတမွှာ ။ သူ့မိနွးမကို ကှာခိုတဲ့ကောငကွလညွး သူ့ထကတွောငွ ပိုဆိုးသေးတယွ ။ အစိုးရလကနွကကွိုငွ တပဖွှဲ့တခုက အရာရှိ ။ ထောငကွရှငွ သူလညွး
အလုပပွှုတမွယလွေ ။
ဒီတော့ တငွးမာနတောကို ကှားကနေ ညှိပေးလိုကတွာက နှဈဦးနှဈဖကွ မနဈနာဘူးလို့ အောငမွိုးခှိမွ့ တှကဆွသလို တဖကကွ မိနွးမရဲ့ ရှေ့နကလညွေး အောငမွိုးခှိမွ့လိုဘဲ ထငမွှငတွယွ ။ ဒါနဲ့ အောငမွိုးခှိမွ့လညွး တရားသူကှီး ဘယသွူလဲ ဆိုတာကို ကှညွ့လိုကတွော့ သူ ဝငထွှကလွို့ ရမယွ့ တရားသူကှီးလညွး ဖှဈနတောနဲ့ တိုငပွငကွှညွ့လိုကတွော့ နှဈဖကစွလုံး နာမယွ့သဘော ပှသနတယွေ . ညှိလိုကတွာက အကောငွးဆုံးဘဲ တဲ့ ။
ဒါနဲ့ နှဈဦးနှဈဖကွ ကှအေေးလိုကဖွို့ လုပကွှတယွ ။
ကှအေေးလိုကကွှပမယွေ့ သူ့အမှုသညနွဲ့ ဟိုဖကကွ ကှာခိုတဲ့ ငတိတို့ရဲ့ တငွးမာမှုကတော့ နိုငွးလောကရွှိတယွ ။ သူက သူ့အမှုသညကွို ကိုယကွလညွး အလုပအွကိုငနွဲ့ ဆိုတော့ ထပပွှီး မညိရငွ ကောငွးတယွ…စိတလွှှော့ပါ လို့ အကှံပေးတယွ ။ အမှုသညကွလညွး သူပှောတာကို လကခွံပါတယွ ။
အမှုသညကွ ထမငွးကှှေးလို့ တရားရုံးနားက ထမငွးဆိုငမွှာ ကုနွးဘောငကွှောွ..ကိုကလွနကွှောနွဲ့ ကောငွးကောငွးဆှဲနတေုံး ဖုနွးလာတယွ ။ အိုး..ရှိုငွးလေး ခေါတွာ ။ ကိုခှ ုပတွို့ အာမခံ ရတဲ့နေ့က ဆရာနဲ့တနရော မသှားလိုကရွဘူး.. ဆောရီးဘဲ လို့ ရှိုငွးက တီတီတာတာ ဘာညာဘာညာ ပှောတယွ ။ အောငမွိုးခှိမွ့လညွး ရှိုငွးနဲ့ တှေ့ဖို့ ခှိနွးလိုကတွယွ ။
ထမငွးစားပှီးလို့ အမှုသညကွို နုတဆွကပွှီး သူ့ကားဆီကို လှှောကသွှားလိုကတွဲ့အခှိနွ ဖုနွးတခု ထပလွာလို့ ကှညွ့လိုကတွော့ ဆှဆှမေောထှနွး ဖှဈနတယွေ ။ ဆှဆှမေောထှနွးက
“ အကိုအောငွ…ဆှေ ရှော့ပငွ လုပလွို့ပှီးပှီ … အကိုအောငွ လာခေါနွိုငပွှီလားဟငွ…”
လို့ မေးတယွ ။
“ လာခေါနွိုငပွှီ…ဆှလေေး….လာပှီ..လာပှီ….ဒါနဲ့ ဆှလေေးကို တခု ရီကှကဈွ လုပလွို့ ရမလားဟငွ…”
လို့ အောငွ မိုးခှိမွ့ မေးလိုကတွယွ ။
“ ဘာမှားလဲ အကိုအောငွ..”
“ အကို့ကိုလေ..အကိုဘဲ ခေါပွါလား..ဟီး… အကိုအောငွ ဆိုတော့ တမှိုးကှီးဘဲ….”
“ ဟုတကွဲ့…အကို…”
အောငမွိုးခှိမွ့သညွ သူငယခွငွှး အာကာကှောကွှောရွဲ့ မိနွးမ ဆှဆှမေောထှနွး ကိုလညွး အလှတမွပေးခငွှ ။ ဆှေ
ဆှမောထှနွးကလညွး သူ့လိုဘဲ တဏှာရမကွ ကှီးတဲ့ မိနွးမ ။ မှှမှှခငွှေေး ခှမှငွေ တယွ ။ ဒါကှောငွ့လညွး သူ့လငွ လိုကမွလာတဲ့ ရနကွုနခွရီးစဉမွှာ အောငမွိုးခှိမွ့နဲ့ အပှတကွဲပဈတော့မညွ ။အောငမွိုးခှိမွ့ ဆှဆှမေောထှနွးကို ခှိနွးထားတဲ့နရောမှာ သှားခေါလွိုကပွှီး သူကဲနကှေ သူခေါသွှားနကှေ ကှနဒွို အခနွးကို ခေါသွှားလိုကတွယွ ။
တနေ့ကရှငွ ဆှဆှမေောထှနွးနဲ့ အာကာကှောကွှောတွို့ ဝယတွဲ့အခါ အိုငဒွီယာ ရအောငွ လိုကကွှညွ့ ဆိုပှီး ခေါသွှားတာ ။ ဆှဆှမေောထှနွးကလညွး အောငမွိုးခှိမွ့ အကှံကို သိတယွ ။ ဒီလူကှီး ကှံစညတွော့မယွ ဆိုတာ ။ ဒီလို သိသိကှီးနဲ့ လိုကသွှားရတာက ရငခွုံစရာကှီး ။ ဆှဆှမေောထှနွး စိတတွှေ အရမွး လှုပရွှားနတယွေ ။
အောငမွိုးခှိမွ့ကလညွး သူငယခွငွှး အရငွးအခှာရဲ့ မိနွးမ အပေါွ စညွးမစောငွ့ဘဲ အခုလို ကှံစညရွတာကို သဘောကနှတယွေ ။ သူ့စိတတွှကေ မလုပသွငွ့တာကို လုပရွတာကို ပိုပှီး စိတလွှုပရွှားသလိုဘဲ ။ ပထမ တခါ
အာကာကှောကွှောနွဲ့ လာကထဲက ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ စှငွ့ကား တောငွ့တငွးတဲ့ အိုးကှီးတှကေို သူ့လငွ အလဈမှာ ခိုးခိုးကှညွ့ပှီး စိတနွဲ့ ပှဈမှားနခေဲ့တာ ။
“ အကိုအောငွ..အဲလေ..အကိုက တအား ခမွှးသာတာဘဲနောွ…တိုကခွနွးတှေ အပို ဝယထွားနိုငတွယွ…”
“ နဲနဲပါးပါးပါး ဆှဆှရယွေေ..ဟဲဟဲ….”
ကှနဒွို အဆောကအွဦးရဲ့ အရှေ့မှာ ကားကို ရပလွိုကတွဲ့အခှိနွ အောငမွိုးခှိမွ့ ပေါငကွှားက မှှဟေောကကွ တအားကို ပါးပဉွှးထောငနွလေို့ ကားပေါကွ အဆငွးရ ခကနွတယွေ ။ သူ့လကဆွှဲအိတွ အပှားလေးနဲ့ ကာပှီးထားရတယွ ။ ဆှဆှမေောထှနွးနဲ့ အပေါထွပွ သူ့တိုကခွနွးကို တကကွှတဲ့အခါ ဆှဆှမေောထှနွးကို လုပရွတော့မယွ ဆိုတဲ့ စိတကွ အောငမွိုးခှိမွ့ကို တအား ပိုပို ထနစွတယွေ ။ တိုကခွနွးတံခါးကို ဖှငွ့တောာ့ သော့တနကွို သော့ပေါကထွဲ ထိုးလို့ မရဘူး ။ သူ့လကတွှေ တုနနွလေို့ ။ ဝါရငွ့နတေဲ့ လူတယောကွ ဖှဈပမယွေ့ လငရွှိမိနွးမတယောကကွို ခိုးစားရမှာမို့ လူငယလွူသဈလေး တယောကလွိုဘဲ အောငမွိုးခှိမွ့ စိတတွှေ မတညငွှိမွ ..။
“ အကို့လကတွှေ တုနနွတယွေ…ခိခိ..”
ဆှဆှမေောထှနွးက ပှုံးစိစိနဲ့ ပှောလိုကတွယွ ။ အခနွးထဲကို ရောကတွော့ အောငမွိုးခှိမွ့က ဒါက မီးဖိုခနွး.. ဒီမှာက ရခှေိ ုးခနွးနဲ့ အိမသွာ…ဆိုပှီး လိုကပွှတယွ ။ အိပခွနွးထဲကို ရောကတွော့ ဆှဆှမေောထှနွးက ထူထဲ တဲ့ မှေ့ယာကှီးပေါွ ထိုငကွှညွ့တယွ ။
“ အကို့ ကုတငနွဲ့မှေ့ယာက တကယွ့ အပှံစားဘဲကှာ.. အိပခွငှစွိတတွောငွ ပေါကလွာပှီ….”
“ အိပခွငွှ အိပလွိုကပွေါ့ ဆှဆှရေေဲ့…”
ဆှဆှမေောထှနွးက ကုတငပွေါကွို ပကလွကလွှဲခလှိုကတွယွ ။ အောငမွိုးခှိမွ့လညွး ဆှဆှမေောထှနွး ဘေးမှာ ဝငထွိုငလွိုကတွယွ ။
“ အကို..အကို့သူငယခွငွှး အကှောငွး သိထားလား…”
“ ဟငွ..ဘာအကှောငွးလဲ…မသိထားဘူး…”
“ အငွး…သူ..သူ….ဟိုဒငွး မလာတော့ဘူး အကို…”
“ ဟငွ..ဟုတလွား…ကှာပှီလား….”
“ အငွး…နဲနဲကှာပှီ …သူသောကနွတေဲ့ ဆေးတှကှေောငွ့ ထငတွာဘဲ …”
“ မသိဘူး..ဆှဆှေေ..သူကလညွး မပှောပှဘူး … ဒါဆို ဆှဆှနေေဲ့ သူ ဟိုဟာ မဖှဈကှဘူးပေါ့နောွ..”
“ အငွး…ကှာပှီ …”
“ အို..ဖှဈမှ ဖှဈရလေ…ဆှဆှရယွေေ….”
“ ဒီလိုဘဲပေါ့ အကိုရယွ…ဆှလညွေး…စိတကွို ထိနွးခှုပရွတာပေါ့..သူကမှ မစှမွးဆောငနွိုငဘွဲလေ….”
အောငမွိုးခှိမွ့လညွး ပနွးသနတေေဲ့ သူငယခွငွှး ကိုယစွား သူ့မိနွးမ တောငွ့တောငွ့ တငွးတငွးလေးကို တာဝနယွူပေးခငှစွိတတွှကေ ပိုမှားလာတယွ ။
“ ဆှဆှေေ့ကို သနားလိုကတွာ….”
“ အို..အကိုက ဘာတတနွိုငတွာမို့လဲ..”
“ တတနွိုငတွာပေါ့ ဆှဆှရေေဲ့..ဆှဆှေေ့အခကအွခဲ လိုအပခွကှတွှကေို အကိုက သူငယခွငွှး ကိုယစွား ဖှရှငွေးပေးနိုငတွယွ .. ဆှဆှေေ လကခွံရငပွေါ့..”.
“ အငွး..အကိုရယွ..ဒီကိဈစ ပေါကကွှားလို့တော့ လုံး၀ မဖှဈဘူး .. သူက စိတကွှီးတယွ .. သိလို့ကတော့ ဆှဆှေေ့ကို သတပွဈမှာ…”
ဒီအခှိနမွှာ ပကလွကလွှဲနတေဲ့ ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ ပေါငတွနတွှေ အပေါကွို အောငမွိုးခှိမွ့ရဲ့ လကတွဖကကွရောကနွပှေီး သာသာလေး ပှတသွပပွေးနတယွေ ။
“ လှို့ဝှကပွှီး လုပကွှရငွ ဘယလွိုမှ မသိနိုငပွါဘူး …”
“ ဆှလေေ..လိုလညွး လိုခငှတွယွ… ကှောကလွဲ ကှောကတွယွ….”
“ မကှောကနွဲ့..ဆှေ့လိုအငတွှေ ဆနဒြတှကေို အကို ဖှညွ့ဆညွးပေးပါရစေ…. ဆှေ ကှနပတွေဲ့အထိ အကို တာဝနယွူပေးခငှတွယွ…”
“ အကို..ဆှေ့ကို အပေါစားလို့ ထငသွှားလားဟငွ…”
“ မထငပွါဘူး ဆှရယွေ…ဆှေ့အခကအွခဲကို ကိုယွ သဘောပေါကွ စာနာပါတယွ…”
အောငမွိုးခှိမွ့က ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ ဘေးကို ယှဉတွှဲ လှဲခလှိုကပွှီး နှုတခွမွးပှဲပှဲထူထူတှကေို သူ့နှုတခွမွးကှီးနဲ့ ငုံ စုတလွိုကတွော့ ဆှဆှမေောထှနွးလညွး သူ့ကို ပှနဖွကပွှီး အလိုကသွငွ့ ပှနလွညွ နမွးစုတပွါတော့တယွ ။ အောငမွိုးခှိမွ့လညွး စိတထွဲက “ ရပှီကှ..” လို့ ပှောမိ၇ငွး တအား ပှောသွှားတယွ ။ အစလေးဘဲ ခကခွဲတာလေ ..။ အိုကပှေီဆိုရငွ စိုပှပှေီဘဲ ။
ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ လှာလေးကို သူ့လှာကှီးနဲ့ ကလိပေးလိုကတွော့ ဆှဆှမေောထှနွးလညွး သူကလိတဲ့အတိုငွး ပှနကွလိပေးလာလို့ လှာခငွှး စီခငွှးထိုးပှဲလေးက တောတွောွ ပှငွးထနသွှားရတယွ ။ လကမွှနခွှမှနွ ရှိတဲ့ စားနကှေ ကှောငပွါးကှီး အောငမွိုးခှိမွ့က လှာခငွှး ကလိနတေဲ့ အခှိနမွှာ ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ ထမိနကွို ဆှဲခှှတလွိုကတွယွ ။
ဆှဆှမေောထှနွးကလညွး ခံခငှစွိတွ ပှငွးပှလှနွးနတေော့ အကွှ ီကို သူမဖါသာ ခှှတပွဈလိုကတွယွ ။ ပငတွီလေးကို အောငမွိုးခှိမွ့ ခှှတပွဈနတေဲ့အခှိနွ ဆှဆမေောထှနွးက သူမ ဘရာစီယာကို ခှိတဖွှုတွ ခှှတပွဈလိုကတွော့ ဆှဆှမေောထှနွး ကိုယလွုံးတီး ဖှဈသှားပှီ ။
ဖှံ့ထှားလှနွးတဲ့ ရငစွိုငကွှီးတှကေ ကနွှးမာရေးကောငွးတဲ့ သားကောငွးမိခငွ တယောကွ လို့ ပှသဖေါညွှှနွးနတယွေ ။ အောငမွိုးခှိမွ့လညွး သူ့ကိုယပွေါကွ အဝတတွှေ အားလုံးကို တခုမကနွှ ခှှတပွဈလိုကတွယွ ။
နှဈယောကစွလုံး ကိုယတွုံးလုံးတှေ နဲ့ ဖှဈကုနပွှီ ။ အောငမွိုးခှိမွ့ရဲ့ လကနွကကွှီးက မတမွတထွောငနွတယွေ ။ ဆှဆှမေောထှနွး တအံ့တသှ ဖှဈနတယွေ ။
“ ဟယွ..အကိုရယွ…ဆှေ့ယောကွှား အကို့ဘောဒွါရဲ့ ဟာနဲ့ အကို့ဟာနဲ့က တခှားစီဘဲကှာ…အကို့ဟာကှီးက
တအားကှီးတာဘဲ… ရှညလွညွး ရှညတွယွ…”
“ ကှိုကလွား..ဆှဆှေေ..ဟငွးဟငွး….”
ဆှဆှမေောထှနွးက ခေါငွးလေးညှိမွ့ပှပှီး
” ကှိုကတွယွ အကို ”
လို့ ပှောရငွး အောငမွိုးခှိမွ့ရဲ့ ဒုတကွှီးကို လှမွး
ကိုငဆွုပလွိုကပွါတယွ ။
“ စုတပွေးရမလား ..အကို…”
“ အငွး..”
ဆှဆှမေောထှနွးက အောငမွိုးခှိမွ့ရဲ့ ဒဈပှဲကှီးကို ငုံစုတလွိုကသွလို တှဲလောငွးကနှတေဲ့ ဂှေးစိနှဈလုံးကိုလညွး သူမ လကကွလေးနဲ့ ဆုပနွယနွတယွေ ။ အောငမွိုးခှိမွ့လညွး ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ ဖှံ့ထှားလုံးဝနွးတဲ့ ရငသွားတှကေို လကနွဲ့ ဆုပနွယဆွော့ကစားရငွး ဆှဆှမေောထှနွး စုတတွာတှကေို မကှလွုံးစုံမှိတပွှီး ခံယူနတယွေ ။ အောငမွိုးခှိမွ့ ဆှဆှမေောထှနွးကို အကှာကှီး စုတခွှငွ့ မပေး ။ ဆှဆှမေောထှနွးကို သူ လုပခွငှနွပှေီ ။ ဆှဆှမေောထှနွးကလညွး ခံခငှနွတောမှ အဖုတထွဲက လှိုကလွှိုကွ ယားနတော ။
နှဈယောကစွလုံး တအား ထနနွကှတောကှောငွ့ ပကလွကပွေါငဖွှဲကားပေးတဲ့ ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ ပေါငကွှားထဲ နရောဝငယွူလိုကပွှီး ဖေါငွးမို့နတေဲ့ ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ အဖုတကွှီးထဲ သူ့လိငတွနကွို ထိုးနှဈထညွ့ပှီး အောငမွိုးခှိမွ့ အသားကုနွ ဆောငွ့ထညွ့တော့ ဆှဆှမေောထှနွးလညွး လိုလားနတော ကှာပှီ ဖှဈတဲ့ကာမ အရသာတှကေို ရရှိလိုကရွလို့ ဖငကွှီးတှေ ရမွးခါလှုပရွငွး ကော့ပငွ့ပေးကာ ခံယူနတယွေ ။
ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ အဖုတကွ ထူးထူးခှားခှား လုပလွို့ကောငွးလှနွးနတယွေ ။ ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ အဖုတထွဲက သူ့လိငတွနကွို ဆှဲယူနသလေို ခံစားရတာကှောငွ့ ထိုးဆောငွ့ခကှတွိုငွးက အရသာ ရှိနတယွေ ။“ မှှော့ ” ပါတဲ့ စောကဖွုတွ ဆိုတာမှိ ုးကို တှေ့နပှေီ လို့ အောငမွိုးခှိမွ့ ထငလွိုကတွယွ ။ ဆောငွ့ကောငွးကောငွးနဲ့ တအားဆောငွ့လိုကတွာ ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ အဖုတထွဲကလညွး သူ့လိငတွနကွို တအား ရဈပတဆွှဲယူနတောမို့ မထိနွးနိုငတွော့ဘဲ သုတရွညတွှေ အခကှပွေါငွးမှားစှာ ထုတလွှှတမွိပှီး “ ပှီး ” သှားရတော့တယွ ။
“ ဆှေ..တအားကောငွးတယကွှာ..ဆှေ့ အဖုတကွ ကိုယွ့လီးကို ရဈဆှဲညှဈနသလေိုဘဲ ….ဆှကေော ပှီးတယွ မဟုတလွားဟငွ..”
“ ပှီးတယွ အကို..နှဈခါတောငွ ပှီးတယွ…အကို ကှိုကတွယွ ဆိုလို့ ဆှေ ဝမွးသာပါတယွ … ဆှလညွေး အကို လိုးတာ အရမွးကှိုကတွယွ… တ၀ လိုးကှမယနွောွ…အကို စိတကွှိုကသွာ လိုး…”
ဆှဆှမေောထှနွး နဲ့ အောငမွိုးခှိမွ့တို့ ခဏ လှဲလှောငွး အနားယူလိုကကွှပှီးတော့ ဆှဆှမေောထှနွးက ရခှေိ ုးခနွးထဲကို မိမှေးတိုငွး ကိုယနွဲ့ လှှောကသွှားလိုကတွဲ့ အခှိနွ အောငမွိုးခှိမွ့လညွး သေးကဉှတွဲ့ ခါးလေး အောကကွ စှငွ့ကားတဲ့ ဖငတွုနွးကှီးတှေ တုနခွါသှားနတောကို တှေ့နရပှေီး စိတတွှေ ပှနထွကှှလာရတယွ ။
ကုတငပွေါကွ ဖတှကွနဲ ထလိုကပွှီး ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ အနောကကွို ခပသွှကသွှကွ ပှေးလိုကသွှားလိုကတွယွ ။ ဆှဆှမေောထှနွးလညွး အိမသွာခှကပွေါမွှာ ဆောငွ့ကှောငွ့ထိုငပွှီး သေးပေါကနွတယွေ ။ အောငမွိုးခှိမွ့လညွး ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ အဖုတထွဲက သေးတှေ ထှကနွတောကို သသခှေောခှာ စိုကကွှညွ့ပှီး စိတတွှေ တဟုနထွိုး ထကှှလာရတယွ ။ သူ့လိငတွနလွညွး ခကှခွငွှးဘဲ တောငမွတလွာတယွ ။
ဆှဆှမေောထှနွး သေးပေါကအွပှီး ထလိုကတွဲ့ အခှိနွ အောငမွိုးခှိမွ့က ဆှဆှမေောထှနွးကို ဆှဲဖကလွိုကပွှီး ဆှဆှမေောထှနွးရဲ့ နှုတခွမွးတှကေို စုတယွူလိုကသွလို လကတွှကလညွေး ဖငတွုနွး ထယထွယကွှီးတှကေို ဖမွးညှဈလိုကတွော့ ဆှဆှမေောထှနွးလညွး
“ အကို ရဆေေးကှရအောငကွှာ..အကိုက အားကှီးလိုကတွာ..”
လို့ ပှုံးစိစိနဲ့ ပှောလိုကပွှီး အောငမွိုးခှိမွ့ရဲ့ ပှနတွောငမွာနတေဲ့ လိငခွှောငွးကှီးကို ဆပပွှာနဲ့ ပှတတွိုကွ ဆေးကှောပေးလိုကတွယွ ။
“ ဆှကေ ဘယကွိုမှ ထှကပွှေးမှာှှှ မဟုတတွာ အကိုရယွ..အကို စိတကွှိုကသွာ လိုး..ဆှကေ လိုးလေ ကှိုကလွဘေဲ….”
လို့ ညုတုတုနဲ့ ပှောလိုကပွှီး သူမစောကဖွုတကွိုလညွး ဆပပွှာနဲ့ ကကှနှန ဆေးကှောလိုကပွါတယွ ။ ဆှဆှမေောထှနွးနဲ့ အောငမွိုးခှိမွ့ တခှီပှီး တခှီ ဆှဲကှတာ မိုးကှီး ခှုပလွို့ ခှုပမွှနွးတောငွ သူတို့ မသိကှတော့ ။
