by ကျမ အပျိုဖြစ်ပေမယ့် အပျိုဘော် မဝင်သေး။ ရှုပ်သွားလား မသိဘူး။ အသက်က ၁၈ နှစ် ကျော်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ရာသီသွေး မပေါ်သေးဘူး။ ကျမ နေတာကလည်း ရန်ကုန် မန္တလေး အဝေးပြေးလမ်းမှာ ရှိတဲ့ ရွာလေး တစ်ရွာမှာပေါ့။ ကျမတို့ ရွာကနေ ပုဆိုးတွေ ထွက်ပါတယ်။ ထားပါတော့ ရွာအကြောင်းကို။ ကျမ က အလယ်တန်းအထိပဲ ကျောင်းနေတယ်။ ကျောင်းစာလည်း စိတ်မဝင်စားဘူးလေ။ စာမေးပွဲလည်း ခဏခဏ ကျတာနဲ့ ကျောင်းထွက်ပြီး မိဘ လုပ်ငန်းဖြစ်တဲ့ ပုဆိုးတွေ ချုပ်၊ ဆေးဆိုးတဲ့ အလုပ်ပဲ လုပ်တယ်။ အမေဖြစ်သူကလည်း ကျမ ရာသီသွေး မပေါ်သေးတာကို စိုးရိမ်လာတယ်။ တစ်နေ့တော့ “သမီးရေ…ညဉ်းလည်း ဟိုဟာက မလာသေးဘူး…အမေတော့ စိုးရိမ်တယ်ကွယ်…အဲ့ဒါ ညဉ်းအဖေနဲ့ တိုင်ပင်ကြည့်တော့…ယောကျ်ားပေးစားရင် သွေးသားပြောင်းပြီးများ လာမလားလို့လေ…အဲ့ဒါ ညဉ်း ဘယ်လို သဘောရလဲ…” “သမီးလည်း မပြောတတ်ဘူးလေ…အမေတို့ ကောင်းမယ် ထင်ရင် သမီး လက်ခံပါတယ်…” “အေးအေး…ညဉ်းကို ပေးစားဘို့ ယောကျ်ား စပ်လိုက်ဦးမယ်အေ…” “ဟုတ်ကဲ့…အမေ…” ကျမ ရင်တွေ ခုန်နေသည်။ ဟုတ်သည်။ အရွယ်ရောက်လာပေမယ့် လူကောင်ကြီးလာပေမယ့် ကျမရဲ့ ရင်သားတွေ မကြီးလာဘူး။ ရှိသယောင်လေးပဲ ခပ်မို့မို့လေးပေါ့။ အောက်က အမွှေးတွေလည်း မထွက်လာဘူး။ ကျမ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လိင်ကိစ္စအကြောင်းတွေ ပြောရင် စူးစမ်းလိုစိတ်၊ စပ်စုလိုစိတ် ပဲ ရှိတယ်။ အဲ့ဒီ ကိစ္စတွေကို စိတ်မဝင်စားဘူး။ ရှင်းရှင်း ပြောရရင် မခံချင်ဘူးပေါ့။ ဒါကို အမေတို့က စိုးရိမ်နေကျတယ်။ သူတို့ စီမံသလိုပဲ နာခံလိုက်မယ်လေ။
ကျမ အတွက်က ဘာမှ ရွေးခြယ်စရာ မရှိတာ။ ငယ်ငယ်ထဲက အမေတို့ ပြောတာပဲ လုပ်လာခဲ့တာ။ ၂ ပတ်လောက် အကြာတော့ အမေက ပြောတယ်။ ဟိုဘက် ရွာက ကိုရဲမွန် ဆိုတဲ့ သူက ကျမကို သဘောကျလို့ လာတောင်းမတဲ့လေ။ သူ့ဓါတ်ပုံကိုလည်း ပြပါတယ်။ ဓါတ်ပုံထဲမှာတောင် နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနဲ့၊ ရုပ်ကလည်း သန့်ပါတယ်လေ။ ကျမတော့ သဘောကျသွားတယ်။ ရင်တော့ ခုန်တာပေါ့နော်။ ကျမကို တင်တောင်းဘို့ အမေတို့ကို သိန်း ၁၀၀ ပေးမယ်တဲ့။ အမေတို့ကလည်း ပျော်ပေါ့လေ။ ဒါနဲ့ပဲ လူကြီးစုံရာ၊ ကန်တော့ပွဲနဲ့ ကျမကို လာတောင်းပြီး မင်္ဂလာဆောင် အခမ်းအနား လုပ်ဘို့ တိုင်ပင်ကျတာပေါ့။ ကျမနဲ့ ကိုရဲမွန်ကလည်း အချင်းချင်း ကြည့်ပြီး ရင်တွေခုန်၊ ပီတိတွေ ဖြစ်ပေါ့လေ။ ရွာထုံးစံအတိုင်း ထမင်းရည် ချောင်းစီး အလှူ လုပ်ပြီး တရွာလုံးကို ထမင်း ကျွေးတာပါ။ ညနေကျတော့ ကျမက ကိုရဲမွန်တို့ ရွာကို လိုက်သွားရပါတယ်။ ကျမနဲ့ ကိုရဲမွန် သီးသန့်နေဘို့အတွက် ကိုရဲမွန် မိဘတွေက အိမ်လေး တစ်လုံး ပေးတယ်လေ။ အထင်တော့ မကြီးနဲ့နော်။ ပိုက်ဆံ အနည်းငယ် ရှိတာနဲ့ ရွာမှာ အိမ်ဝယ်နိုင်တာပေါ့။ ကိုရဲမွန်တို့က အချမ်းသာကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ကျမတို့အနေနဲ့ တွက်ရင် သူဌေးပေါ့။ ညဘက် အိပ်တော့ ရွာထုံးစံအတိုင်း စောစော အိပ်တာပေါ့။ ညဘက် ၇ နာရီ လာတဲ့ ကိုရီးယားကားလေးတွေ ကြည့်လိုက်ပါသေးတယ်။ ဇာတ်လမ်း ပြီးတော့ ကိုရဲမွန်က အိပ်ကျရအောင်ဆိုပြီး လက်ကို ဆွဲကာ ခေါ်ယူတာကြောင့် ရှက်ရှက်နှင့်ပင် သူ ခေါ်ရာ လိုက်သွားရပါတယ်။ အိပ်ရာပေါ် ရောက်တော့ ကျမ ကို နမ်းတယ်လေ။ နှုတ်ခမ်းတွေ လျှာတွေကိုပေါ့။ ကျမလည်း မနမ်းတတ် နမ်းတတ်နဲ့ ပြန်နမ်းလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကိုရဲမွန်က ကျမရဲ့ အင်္ကျ ီ ကို ချွတ်ပြီး နို့တွေကို ကိုင်တယ်။ နို့တွေက သေးနေတော့ သူ သိပ်အားမရဘူး ထင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှတော့ မပြောဘူး။
နို့သီးခေါင်းတွေကိုလည်း သူ့ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး ကလေးလေးတွေ နို့စို့သလို စို့ပါတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းမွှေးကလည်း စူးတယ်၊ တခါတခါလည်း စုပ်အားကြောင့် နို့သီးခေါင်း တစ်ခုလုံး ကျင်ပြီး နာသွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျမရဲ့ ထမိန်ကို ချွတ်ပါတော့တယ်။ အမွှေးတွေ လုံးဝ ရှိမနေတာကြောင့် သူ့ခမျာ အံ့သြဝမ်းသာပြီး သူ့ကွမ်းယာစားထားတဲ့ လျှာနီနီကြမ်းကြမ်းကြီးနဲ့ ကျမ ရဲ့ ညီမလေးကို ယက်ပါတယ်။ သူ ယက်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ယားပြီး ခပ်အေးအေးလေး ဖြစ်သွားလို့ နေရတာတော့ တစ်မျိုး ဖြစ်သွားပါတယ်။ ပြီးတော့ ညီမလေးထဲက အရသာဖူးကို ရှာပါတယ်။ အရသာဖူးက တကယ့်ကို သေးသေးလေးလို့ ပြောပါတယ်။ ကျမတော့ တစ်ခါမှ ကိုယ့်ဘာသာ မကြည့်ဖူးဘူး။ သူ့တံတွေးတွေနဲ့ ပြောင်လက်နေတဲ့ ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဘေးဘက်တွန်းဖယ်ပြီး သူ့ညီလေးနဲ့ ထိုးထည့်ပါတော့တယ်။ မဝင်ပါဘူး။ သူ ထိုးထည့်လိုက်တိုင်း ကျမ နာပါတယ်။ နာကျင်လွန်းလို့ မျက်ရည်တောင် ကျပါတယ်။ သူလည်း အကြိမ်ကြိမ် ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားပေမယ့် မအောင်မြင်တော့ နောက်ဆုံးမှာ ကျမ လက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့ညီလေးကို ကိုင်ခိုင်းပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမလက်ကို သူ့လက်က အုပ်မိုးပြီး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ် လုပ်ခိုင်းပါတယ်။ အရှိန်ရလာတော့၊ ကျမလည်း နည်းနည်း လုပ်တတ်လာတော့ သူ့လက်ကို ဖယ်ပြီး ကျမကိုပဲ လုပ်ခိုင်းပါတယ်။ လုပ်နေရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း မြန်မြန် လုပ်ခိုင်းပါတော့တယ်။ လုပ်နေရင်းမှ သူ့ညီလေးထိပ်ကနေ ဖြူဖြူပျစ်ပျစ် အရည်တွေ ထွက်လာပြီး သူလည်း တုန်တက်သွားပါတယ်။ နောက်တော့ ကျမတို့ အတူတူ ၂ ယောက် ဘေးချင်း ယှဉ်အိပ်ပြီး ထည့်လို့ မရတဲ့အကြောင်းကို ပြောဖြစ်တာပေါ့။ ကျမလည်း ဘယ်လို အဖြေပေးရမလဲ မသိဘူး။ နောက် ၂ ရက်လောက်လည်း အားတာနဲ့ ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားပါတော့တယ်။ နောက်ဆုံးမှာလည်း အရင်လိုပဲ လက်နဲ့ လုပ်ခိုင်းပါတော့တယ်။ ကြာလာတော့ သူလည်း စိတ်ညစ် စိတ်ပျက် လာတယ်နဲ့ တူပါတယ်။ ကျမလည်း ကျမ အမေကို သွားပြီး တိုင်ပင်လိုက်ဦးမယ် ဆိုပြီး ထွက်လာပါတယ်။
အမေကတော့ အမှန်အတိုင်းပြောဘို့၊ သူကိုယ်တိုင် ပြောမှာမို့ နောက်တစ်ခေါက်လာရင် ကိုရဲမွန်ကိုပါ ခေါ်ခဲ့ရန် မှာပါတယ်။ ကိုရဲမွန်နဲ့ အမေနဲ့ စကားတွေ ပြောနေပါတယ်။ ဘေးနားမှာ ကျမက မျက်နှာမဖော်ရဲလောက်အောင် ရှက်လို့ ငုံ့ထားပါတယ်။ ကိုရဲမွန်က ကျမအကြောင်းကို သိသွားတော့ ဒေါသတွေ တအားထွက်နေပါတယ်။ ကျမတို့ကိုလည်း စိတ်ဆိုးပြီး ဆူပူပါတော့တယ်။ သူပြောတဲ့ စကားတစ်ခွန်းက ကျမအတွက်တော့ တကယ့်ကို ခံရခက်ပါတယ်။ အဒေါ်တို့က နွားမ ရွှံ့ပိတ်ရောင်းတာ မဟုတ်တော့ဘူး… နွားအရုပ်ကို နွားမကြီးပါဆိုပြီး အဝတ်တွေနဲ့ သေချာအုပ်ပြီး ရောင်းတာပဲ…တဲ့။ ကျမ တကယ်ကို စိတ်မကောင်းပါဘူး။ ဒါနဲ့ ကွဲဘို့အတွက် ပြောပါတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကိုရဲမွန်က သူ ပေးထားတဲ့ သိန်း ၁၀၀ ပြန်ပေးပါလို့ ပြောတယ်။ မင်္ဂလာစရိတ်တွေလည်း ပြန်တောင်းတာပေါ့။ အဲ့ဒါက ပြသနာပေါ့။ သိန်း ၁၀၀ ကို မေမေတို့က ငွေတွေ ချေးစားလိုက်ပြီလေ။ ချက်ချင်း ပြန်ယူလို့မှ မရတာ။ မင်္ဂလာစရိတ်ဆိုတာကလည်း တော်တော် ကုန်ထားတော့ ပြန်ပေးလို့လည်း မရ ဖြစ်နေတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကိုရဲမွန်က တဆင့်လျှော့ပြီး ဒါဆို လင်မယား ဆက်ဆံလို့ ရအောင် လုပ်ပေးဆိုပြီး ပြောပါတော့တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျမတို့တွေ ရန်ကုန်မြို့ကြီးကို တက်လာပါတော့တယ်။ ရန်ကုန်မြို့ကြီးရဲ့ အစိုးရဆေးရုံကြီး တစ်ခုကို သွားပြီး ဆရာဝန်ကြီးနဲ့ တိုင်ပင်တော့ ဆရာဝန်ကြီးက အမျိုးမျိုးသော ဆေးစစ်မှုတွေ လုပ်ပြီး ကျမတို့ကို ရှင်းပြပါတယ်။ ကျမလည်း ဆရာဝန်ကြီး ပြောတဲ့ စကားတွေ တစ်လုံးမှ နားမလည်ပါ။ ကိုရဲမွန်ကို ကြည့်တော့လည်း သူလည်း နားမလည်တဲ့ ပုံစံ။ အကျဉ်းချုံး ပြောပြတာကတော့ ကျမက မွေးရာပါရောဂါ ဖြစ်နေတာတဲ့။ အပေါ်ယံက မိန်းမ ဆိုပေမယ့် မိန်းမအနေနဲ့ မဖွံ့ဖြိုးဘူးတဲ့။ မိန်းမအင်္ဂါကလည်း မဖွံ့ဖြိုးပဲနဲ့ အပေါက်က လုံးဝ ကျဉ်းနေမှာပါတဲ့။ ဒါနဲ့ ကိုရဲမွန်က ဘယ်လိုလုပ်ရင် အဆင်ပြေမလဲလို့ ဆရာဝန်ကြီးကို မေးတော့၊ ကုသလို့တော့ မရဘူးတဲ့။ လင်မယား ဆက်ဆံချင်တယ်ဆိုရင်တော့ အပေါက်ကို ခွဲပြီး ချဲ့ပေးလို့တော့ ရတယ်..ဆက်ဆံရင် ချောဆီ သုံးပေါ့လို့ အကြံပေးသွားတယ်။ ကိုရဲမွန်က အဲ့လိုပဲ လုပ်ပေးပါလို့ သူ့ဘာသာ ဆုံးဖြတ်ချက် ချပြီး ဆရာဝန်ကြီးကို ကုခိုင်းတယ်။ ဒါနဲ့ ခွဲဘို့ အချိန် မရောက်သေးခင် ဆေးကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူတွေ ဆရာဝန် အငယ်လေးတွေက လာပြီး စစ်မေးကျ၊ စမ်းသမ်ကျနဲ့ ကျမ ရှက်ပါတယ်။
ဒါပေမယ့်လည်း သူတို့တွေအတွက် အကျိုး ရှိတာပဲ၊ ဆေးပညာတိုးတာ ငါ့အတွက် ကုသိုလ် ရပါတယ်လေ ဆိုပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ငြိမ်ခံနေရတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ခွဲစိပ်ပြီး အပေါက်ကို ချဲ့လိုက်ပါတယ်။ အနာကျက်အောင်လည်း ၂ လ လောက် စောင့်လိုက်ရပါတယ်။ ဆရာဝန်ကြီးက အနာကျက်ပြီ ဆိုတော့မှ ကိုရဲမွန်က ချောဆီ အမြန်ပြေးဝယ်ပြီး အိမ်ကို အတူ ပြန်လာပါတော့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့လည်း ကုတင်ပေါ်ကို အတင်းတက်ပြီး နူးနှပ် မနေတော့ပဲ ညီမလေးထဲကို ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားပါတော့တယ်။ ဒီတစ်ခေါက်ကတော့ အပေါက်ကျယ်သွားလို့ အဆင်ပြေသွားဟန် တူတယ်။ ချောဆီတွေလည်း အများကြီး သူ့ညီလေးကို သုတ်နေတာ တွေ့တယ်။ ကျမရဲ့ ညီမလေးထဲကို ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ညီလေးကို ကြည့်ပြီး ကျေနပ်အားရ ပြုံးပြုံးကြီး ဖြစ်နေလေရဲ့။ ကျမ မှာတော့ တချက် တချက် သူ့ရဲ့ အားပါပါ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် နာကျင်လွန်းပြီး မျက်ရည်ကျမိပါတယ်။ သူ ကျေနပ်ရင် ပြီးတာပါပဲလေ။ ဆုတောင်းမိပါတယ်။ ဝဋ် ရှိရင် ဒီဘဝ ဒီမျှနဲ့တင် ကျေပါစေတော့….ပြီး။
