ေအာေလာက၏ စိန္ေခၚသံ (ဇာတ္လမ္းရွည္ စ/ဆုံး)

အခ်ိန္ကား ၁၉ ရာစု အစပိုင္း၊ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ မန္ခ်ဳးမင္းဆက္ အုပ္စိုးေနခ်ိန္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ ပီကင္းတြင္လည္း အဂၤလိပ္မ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ေန၏။ သူတို႔၏ ဘိန္းေရာင္းဝယ္ေရးမွာလည္း မ်ားစြာတိုးတက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး၊ တ႐ုတ္ဘိန္းစားမ်ားမွာ လက္ညႇိုးထိုးမလြဲေပ။
သိုင္းေလာကႀကီးအတြင္း၌လည္း ဘိန္းစားသိုင္းသမားမ်ား ေခတ္စားလာသည့္အျပင္၊ ဘိန္းစားမွ ေခတ္မီသည္ဟု ထင္ေနၾကခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေလသည္။ လူပ်င္းမ်ား မ်ားျပားလာသျဖင့္ သိုင္းသမားမ်ားမွာ အရင္ေခတ္ကကဲ့သို႔ အလုပ္မရွိ၊ အကိုင္မရွိ ပိုက္ဆံဘယ္ကရမွန္းမသိ ေလၽွာက္သြားမေနနိုင္ၾကေတာ့ဘဲ အလုပ္မ်ားစြာ လုပ္ေနၾကရသည္။

သူတို႔အထဲတြင္ ဟန္က်ေသာသူမ်ားကား … ငါးမၽွားတံသိုင္းသမား၊ ပိုက္ကြန္သိုင္းသမား၊ တူသိုင္းသမားတို႔ျဖစ္ၾကၿပီး ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းျဖင့္ သူမ်ားကို ေအာက္က်ိဳ႕စရာ မလိုသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ လုပ္ငန္းမ်ားကား ငါးမၽွားတံသိုင္းသမားက ငါးမၽွား၊ ပိုက္ကြန္သိုင္းသမားကား ေလွတစီးငွား၍ ငါးဖမ္း၊ တူသိုင္းသမားကား ပန္းပဲဖိုလုပ္စားသည့္အျပင္ အားလၽွင္အားသလို ေက်ာက္ထုလိုက္ေလသည္။
ထိုသို႔ ကေမာက္ကမျဖစ္ေနေသာ သိုင္းေလာကႀကီးထဲတြင္ ဓားသိုင္းသမား၊ လက္သိုင္းသမားမ်ားကာ မ်က္ႏွာငယ္လြန္းလွသည္။ ထင္းခြဲ၊ ၀ါးခုတ္၊ ေရထမ္း၊ အဝတ္ေလၽွာ္စသည္ျဖင့္ သူတပါးကို အားကိုးရေသာ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္မ်ားကို လုပ္ကိုင္စားၾကရင္း အခ်ိဳ႕သိုင္းသမားမ်ားမွာ ဖာလုပ္ငန္းကို ပိုက္ဆံရွိသူတို႔က တည္ေထာင္၊ ဆင္းရဲသူမ်ားက တန္းေခါင္း၊ တန္းထိမ္းမ်ားျဖစ္လာၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အလုပ္မရွိေသာ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းမွာလည္း ဂိုဏ္းသားဦးေရ တိုးပြားကာ အင္အားႀကီးမားလာေလသည္။
ေရွာင္လင္၊ ဝူတန္၊ ေအာ္ေမ၊ ဝါဆန္း စေသာ ဘုန္းႀကီး၊ ရေသ့၊ သီလရွင္မ်ားလည္း ေအးေအးမေနနိုင္ပဲ ဆြမ္းခံ၍ စားရေတာ့သည္။ အေတာ္မ်ားမ်ား ဂိုဏ္းကို စြန႔္ခြာ လူထြက္ကုန္ၾကၿပီး သင့္ေတာ္ရာသိုင္းပညာျဖင့္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾက ေလသည္။

*

နယ္စပ္ရွိ ဖာဘိန္းၿမိဳ႕ကေလး …..

ထိုၿမိဳ႕တြင္ အထင္ကရျဖစ္ေသာ သူေဌးႀကီးတေယာက္ရွိေလသည္။ သူ၏အမည္ကား ေစာင္ျခဳံထု၊ ထူးဆန္းေသာ အမည္ျဖစ္ရာ၊ အေတာင္ဆိတ္ အတိတ္ေဆာင္၍ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ရေလေသာ္ ေစာင္ျခဳံထု၏ အဘိုးသည္ မိမဲ့ဘမဲ့ ကေလကေခ်တေယာက္ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ပီကင္းတြင္ သူခိုးလုပ္ရင္း ေစာင္ဆိုင္ကို ေဖာက္ကာ ဤၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ထြက္ေျပးလာၿပီး ေစာင္ကုန္သည္လုပ္ရင္း ႀကီးပြားလာကာ မ်ိဳးရိုးအမည္ကိုလည္း ေစာင္မ်ိဳးအျဖစ္ခံယူလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုသူကား ေစာင္ထဲႏွိုက္ ျဖစ္ေလသည္။

သူ႔သားျဖစ္သူ ေစာင္ရည္ရႊဲလက္ထက္၌လည္း မိဘလက္ငုတ္လုပ္ငန္းကိုသာ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ယခု ေစာင္ျခဳံထုလက္ထက္တြင္မွ စီးပြားေရး အင္ပါယာ က်ယ္ျပန႔္လာၿပီး ဘိန္းလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူ သူေဌးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဖန္မ်ိဳးႏြယ္သူေဌးႀကီး၏သမီး ဖန္ေရွာက္ခင္ႏွင့္ လက္ထပ္ကာ ေစာင္လုပ္ငန္း၊ ဘိန္းလုပ္ငန္းႏွင့္ ဖာလုပ္ငန္းကို နိုင္ငံအႏွံ့ လုပ္ကိုင္လ်က္ရွိသည္။ နိုင္ငံတဝန္း ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားစြာရွိေသာ္လည္း ဤၿမိဳ႕ကေလးတြင္ စီးပြားေရးေကာင္း၍ အေျခခ် ေနထိုင္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဖာဘိန္းၿမိဳ႕ကေလးမွာ သူေဌးႀကီး၏ စြမ္းေဆာင္မႈျဖင့္ တိုးတက္ႀကီးပြားေနေတာ့ရာ ေစာင္ျခဳံထု၏ ဂုဏ္သတင္းမွာ နိုင္ငံအဝန္းသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ့ ေနေလေတာ့သည္။

*

ထိုအခ်ိန္၌ သိုင္းေလာကထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးသိုင္းသမားမ်ားသည္ လူထြက္လာေသာ သီလရွင္မ်ား၊ ရေသ့မမ်ာႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ လင္က်ိေရွာင္ ဆိုသူ ထက္ျမက္ေသာ မိန္းမရြယ္တဦးအား ဂိုဏ္းခ်ဳပ္အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္လိုက္ၾကၿပီး တ႐ုတ္ျပည္၏အႀကီးဆုံး အမ်ိဳးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားဂိုဏ္းကို တည္ေထာင္ လိုက္ၾကသည္။ ဂိုဏ္း၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာကား ေယာက်ာ္းမ်ားနည္းတူ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ကာမဂုဏ္ခံစားရန္ႏွင့္ ဓားျပလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ စိတ္တူ ကိုယ္တူမိန္းမမ်ား စုေပါင္းထားသျဖင့္ စည္းလုံးညီညြတ္ေသာဂိုဏ္းႀကီးသည္ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းနည္းတူ ႀကီးထြားဆပြားလာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ နိုင္ငံအႏွံ့ အျပားတြင္ ဂိုဏ္းခြဲမ်ားထူေထာင္ကာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအား ဂိုဏ္းထဲဝင္လၽွင္ ဖုန္းေပးမည္၊ ကားေပးမည္ … အဲ ဟုတ္ေပါင္၊ လယ္ယာမ်ား၊ ျမင္းမ်ားေပးမည္ဟု စည္း႐ုံးေနေလေတာ့သည္။

*

ဖန္ေရွာက္ခင္၊ ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ ဖန္မ်ိဳးႏြယ္ သူေဌးႀကီး၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးလတ္ျဖစ္ေလသည္။ အကိုျဖစ္သူ ဖန္ေလာင္တီး၊ ေမာင္ျဖစ္သူ ဖန္ဂုထြင္းတို႔ႏွင့္ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူျဖစ္၍ အေနအထိုင္ ပြင့္လင္းကာ အရွက္အေၾကာက္နည္းသူလည္းျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ သိုင္းပညာကို အထူးတလည္ ေလ့လာခဲ့ရာ အတြင္းအားစုပ္သိုင္းကို ေကာင္းစြာကၽြမ္းက်င္သည္။
ဖန္ေလာင္တီးႏွင့္ ဖန္ဂုထြင္းတို႔မွာလည္း ဖန္ေရွာက္ခင္အား အလြန္ဂ႐ုစိုက္ၾကသျဖင့္ သူတို႔ပါ သိုင္းပညာမ်ားကို အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစားကာ ရာဘာတုတ္သိုင္းကို အထူးတတ္ေျမာက္ၾကသည္။ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္စလုံး ႏွာႀကီးသူမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ဖန္ေမာင္ႏွမမ်ားအျဖစ္ သိုင္းေလာကထဲတြင္ ေစာင္ျခဳံထု မသိေအာင္ လႈပ္ရွားေနေလသည္။

*
ျမန္မာနိုင္ငံပိုင္ နယ္စပ္ရွိ ျပာတေဇ့ၿမိဳ႕ (ျပည့္တန္ဆာ) …..
မင္းညီမင္းသားဟန္ျဖင့္ အတန္ငယ္ ဝဖိုင့္ေသာ္လည္း သန္စြမ္းရာတြင္ ျမင္းကပင္အရႈံးေပးရမည့္သူတဦးျဖစ္သည့္ သူတဦးသည္ အရက္အိုးမ်ားကို ပုံေနေအာင္ေသာက္ၿပီး မမူးေသးဟန္ျဖင့္လည္း ထပ္မွာေနေလသည္။
ထိုသူကား ဘုရင့္ေယာက္ဖတဝမ္းကြဲ၏ မယားပါသား၏အိမ္တြင္ ၾကမ္းတိုက္ရသူ၏ေျမးျဖစ္ေသာ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းျဖစ္ေလသည္။ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ ေဆြမ်ိဳးအရင္းႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ထိုသို႔ နန္းဆန္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုရင့္အနားတြင္ ကပ္၍ေနရေသာ ဘုရင့္ကို ခ်ီးကုန္းေပးရသည့္အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။
ထိုအလုပ္ရရွိခဲ့ပုံမွာ ဘုရင္ ေတာကစားထြက္ခ်ိန္၊ ဗိုက္နာလာ၍ တကိုယ္တည္း ျခဳံထဲ၌ ကိစၥရွင္းေနစဥ္ အနား၌ ထင္းေခြေနေသာ မ်ိဳးလင္းေခၚ ဤသူငယ္အားေခၚ၍ ခ်ီးကုန္းခိုင္းရာမွ ဘုရင္သေဘာက်၍ ခန႔္ထားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ရာထူးအမည္ကား ခ်ီးေတာ္ကုန္း ျဖစ္ေလသည္။ ထိုခ်ီးေတာ္ကုန္း ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းသည္ တ႐ုတ္ျပည္ထဲသို႔ကူး၍ ေလာင္းကစားရန္၊ ဖာခ်ရန္ ႀကံစည္ေနေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘုရင့္ထံမွ ျပည္တန္ပတၱျမားကို ခိုးယူ လာခဲ့ေသာေၾကာင့္တည္း။

*

ထိုဆိုင္ထဲ၌ပင္လၽွင္ ေဆာင္ဓားကိုလြယ္ထားေသာ သိုင္းသမားတဦးသည္ ေလာင္းကစားဝိုင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေလ၏။ သူ၏ ေဆာင္ဓားကား ဝက္ခုတ္ ဓားမျဖစ္ကာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးစစ္စစ္တဦးျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္ဖက္တြင္ စီးပြားေရးမေကာင္းသျဖင့္ ဝက္သားေရာင္းစားရင္းသိုင္းသင္ကာ၊ သိုင္းတတ္လၽွင္ ျမန္မာျပည္ ဘက္သို႔ စီးပြားရွာရန္ထြက္လာသူ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုစဥ္က သိုင္းသင္ခကား ဝက္ဆီတစ္တုံးျဖစ္ေလသျဖင့္ သိုင္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို သင္ယူနိုင္ခဲ့ေလသည္။
သူ႔အမည္မွာ ေရွာက္ဖုန္းကင္၊ ဝါသနာႀကီးသူျဖစ္ၿပီး နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ လုပ္စားတတ္ေလသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏွစ္ဖက္ခၽြန္တဦးျဖစ္သည္။ ျပာတေဇ့ၿမိဳ႕တြင္ စုမိေဆာင္းမိရွိေနရာမွ မိဘမ်ားရွိရာ တ႐ုတ္ျပည္ လိုးရန္ၿမိဳ႕သို႔ျပန္ရန္ အားခဲထားေလသည္။

*

အမ်ိဳးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားဂိုဏ္း၏ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ လင္က်ိေရွာင္သည္ သိုင္းေလာကထဲမွ နာမည္ႀကီး တုတ္သိုင္းသမားျဖစ္ေသာ တိုင္ေထာင္ထုႏွင့္ လက္ထပ္ထားသူျဖစ္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ဦးတြင္ တိုင္ကြယ္ပြတ္ဆိုေသာ သမီးေလးတဦးကိုလည္း ေမြးဖြားထားေလသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ၁၄ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီျဖစ္၍ သူ႔အေဖကိုယ္တိုင္ ဂ႐ုတစိုက္ ျမင္းဖိုမသန္းရေအာင္ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ထားသည္။

*

သူေတာင္းစားဂိုဏ္း၌ကား ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး ႐ုတ္တရက္ကြယ္လြန္သြားသျဖင့္ ဝါးစိမ္းေတာင္ေဝွးကို ဆက္ခံရန္ ဂိုဏ္းရွိ ရာထူးႀကီးပုဂၢိဳလ္အေတာ္မ်ားမ်ား ႀကိဳးစားေနၾကသည္။ အလားအလာအေကာင္းဆုံးကား ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး၏ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္သူ သန္ျမန္ေလရွီးျဖစ္ေလသည္။ လက္ေထာက္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ လွန္ဘာဂ်ာႏွင့္ ဖိုးေရွာက္လင္တို႔မွာလည္း ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ေနရာအတြက္ ႀကိဳးစားေနၾကေလသည္။

*

ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းသည္ တ႐ုတ္ျပည္သို႔သြားေရာက္ရန္ နည္းလမ္းရွာေနရာမွ ေလာင္းကစားဝိုင္းတြင္ တ႐ုတ္႐ုပ္ေပါက္ေသာသူတဦးကို ေတြ႕သျဖင့္ အားကိုးတႀကီးလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ လူျမင္လၽွင္ မိုက္ေၾကးခြဲခ်င္ေနေသာ ေရွာက္ဖုန္းကင္သည္ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းကို သတိျပဳမိသြားသျဖင့္ သူ၏စားပြဲသို႔ ေလၽွာက္လာကာ လက္တဖက္ေထာက္လိုက္ေလသည္။
ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းသည္ လူပါးတဦးျဖစ္သျဖင့္ သူ႔အား ေနရာေပးကာ အရက္တိုက္ရင္း မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾကေလ၏။ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာၾကရင္း တ႐ုတ္ျပည္သို႔သြားရန္ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းက စိတ္ဝင္စားေနမွန္းကို သိသြားၿပီး ေရွာက္ဖုန္းကင္ ကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္၍ တ႐ုတ္ျပည္သို႔ ခရီးထြက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။

*

ေနာက္တေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ နယ္စပ္ကိုျဖတ္၍ တ႐ုတ္ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးျဖစ္ေသာ ဖာဘိန္းၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာခဲ့ၾကေလသည္။ ဖာဘိန္းၿမိဳ႕တြင္ကား သူေဌးႀကီး ေစာင္ျခဳံထု၏ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ျဖင့္ ႀကီးပြားလ်က္ ရွိေလသည္။ ေရွာက္ဖုန္းကင္ႏွင့္ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းတို႔သည္ ေအေကက်က်ျဖင့္ ေျခလ်င္ခရီးျဖင့္ထြက္လာၾကသျဖင့္ မိုးခ်ဳပ္မွ ဖာဘိန္းၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ရွိၾကေလသည္။ ( ေအေက = ေအာက္ေၾကး )
ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္လ်င္ေရာက္ခ်င္း အႏွိပ္ခန္းရွာကာ အနားယူၾကေလသည္။ နားမလည္ ပါးမလည္ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းသည္ အႏွိပ္ခံရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသျဖင့္ အႏွိပ္ခန္းမွ ေဆာ္က သူ၏ပိုက္ဆံဟူသမၽွကို ႏွိုက္ယူကာ စီးပြားျဖစ္၍ ထြက္ေျပးသြားေလ၏။ ထိုသို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ မနက္မိုးလင္းမွပင္ ေရွာက္ဖုန္းကင္က လာႏွိုးမွ နိုးေတာ့၏။ မိုးလင္းၿပီျဖစ္၍ ေလၽွာက္သြားရန္ ျပင္ဆင္ၾကေလ၏။ ထိုအခါမွ ပိုက္ဆံရွင္းရန္ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ပိုက္ဆံဟူ၍ ေၾကးျပားတျပားမွမရွိေတာ့သည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ အႏွိပ္ခန္းပိုင္ရွင္ႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္ပြားကာ တိုက္ခိုက္ၾကေသာ္လည္း အႏွိပ္ခန္းလူမိုက္မ်ားကို မယွဥ္နိုင္သျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား အလဲအကြဲ ဒဏ္ရာရၾကေလ၏။ ထိုအခါမွ …
‘‘ ေၾကာက္ပါၿပီ ေလာ္ပန္၊ ကၽြန္ေတာ္ မရွိရွိတာ ေပါင္ႏွံေရာင္းခ်ၿပီး ေပးပါ့မယ္ ”ဟု ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းက ေျပာလိုက္၏။
သူေဌးက …
‘‘ ေဟ့ေကာင္ေတြ … ဒီေကာင္ေတြကို ရွာၾကစမ္း ”
‘‘ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟာ … ေတြ႕ၿပီ ဒီဘက္ကေကာင္ဆီမွာ …”
‘‘ ဟင္၊ ဒီေကာင္က လဥသုံးလုံးနဲ႔ပါလား …”
‘‘ ဟုတ္တယ္ … ေမြးကတည္းကပဲ “ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းကေျပာလိုက္သည္။ အမွန္ကား ပတၱျမားကို ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီထဲ ထည့္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေရွာက္ဖုန္းကင္ကလည္း ေထာက္ခံသျဖင့္ လူမိုက္မ်ားလည္း ဆက္မရွာေတာ့ပဲ ေရွာက္ဖုန္းကင္၏ ေငြအားလုံးကို သိမ္းယူကာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ကန္ထုတ္လိုက္ေလ၏။
သူတို႔လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ထြက္လာၾကရင္း … ေရွာက္ဖုန္းကင္က …
‘‘ သြားၿပီ … ရြာျပန္ခ်င္ ဖာခံမွရေတာ့မယ္၊ အဲေလ … ပိုက္ဆံတျပားမွ မရွိေတာ့ဘူး ”
‘‘ ငါႀကံပါ့မယ္ကြာ … ငါ့မွာ ေရာင္းစရာရွိပါေသးတယ္ ”
‘‘ ဘာလဲ ပိုေနတဲ့ ဥတလုံးလား …”
‘‘ ဟုတ္တယ္ …အာ ဘယ္က ဥကမွာလဲ …” နားနားကပ္၍ …
‘‘ ပတၱျမားကြ … ပတၱျမား ”
‘‘ ဟင္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ”
‘‘ ဟုတ္တယ္ … စိတ္မခ်တာနဲ႔ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီထဲ ထည့္ထားတာ၊ ေတာ္ေသးလို႔ …”
‘‘ ဟုတ္လား … ဒါဆိုလဲ ျမန္ျမန္ထုကြာ …”
‘‘ ေအး ေရွ႕မွာ အမ်ားသုံးအိမ္သာရွိတာပဲ … ခရီးထြက္လာတာနဲ႔ မထုရေသးဘူး ”
‘‘ ဟာ … ဒီေကာင္၊ ပတၱျမားကို ေရာင္းဖို႔ ေျပာေနတာကြ ”
‘‘ အင္းေလ … မင္းက နည္းနည္းပါးပါး အသိအကၽြမ္းရွိေတာ့ စုံစမ္းၾကည့္ေပါ့ …”
‘‘ ေအးေလ … စုံစမ္းၾကည့္ၾကတာေပါ့ ”
သူတို႔လည္း လိုက္လံစုံစမ္းၾကရာ တေန႔လုံးလုံး စုံစမ္းၿပီးမွ ထိုၿမိဳ႕၌ သူေဌးႀကီး ေစာင္ျခဳံထုသည္ အခ်မ္းသာဆုံး ျဖစ္ေၾကာင္း မဟုတ္တာ မွန္သမၽွ အကုန္လုပ္ေၾကာင္း သိရွိရေလသည္။ သူတို႔သည္ စုံစမ္းသိရွိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ေစာင္ျခဳံထု၏ အိမ္ေတာ္ႀကီးသို႔ သြားေရာက္ေလသည္။ ေပါင္မ်ားကြမတတ္ အသည္းအသန္ ေျပးသြားၾကၿပီး ၿခံဝသို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အေမာဆို႔၍ ပစ္လဲသြားၾကေလသည္။
ထိုစဥ္ အျပင္မွ ျပန္လာေသာ ေစာင္ျခဳံထုသည္ သူ၏ေဝါ ႐ုတ္တရက္ရပ္သြားသျဖင့္ ဆင္းၾကည့္ရာ ဖုတ္လွိုက္ ဖုတ္လွိုက္ျဖစ္ေနေသာ သတၱဝါ ႏွစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ငယ္သားမ်ားအား လမ္းရွင္းခိုင္းလိုက္ေလသည္။
ငယ္သားမ်ားက သူတို႔အား ဆြဲဖယ္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းက ‘‘သူေဌးႀကီးအတြက္ တန္ဖိုးရွိမယ့္ပစၥည္းတစ္ခုပါတယ္”ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။
ေစာင္ျခဳံထုလည္း စိတ္ဝင္စားသြားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား အိမ္ထဲသို႔ေခၚလာရန္ ေျပာင္းလဲ အမိန႔္ေပးလိုက္ေလသည္။ သူတို႔အား ေရမိုးခ်ိဳးခိုင္းၿပီး ညစာျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံေလသည္။
ညစာစားပြဲတြင္ …
‘‘ ကဲ ေမာင္ရင္တို႔က တန္ဖိုးရွိတဲ့ပစၥည္းတစ္ခု ပါလာတယ္ဆို၊ ဘာမ်ားလဲ …”
‘‘ ေနပါဦးဗ်ာ … ဗိုက္ဆာေနေတာ့ စားၿပီးမွေျပာပါရေစ …”
‘‘ ေကာင္းၿပီေလ … မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေသဖို႔သာျပင္ထား …မင္းတို႔အတြက္ ေနာက္ဆုံးညစာျဖစ္သြားမယ္ ”
‘‘ ကၽြန္ေတာ္တို႔မလိမ္ပါဘူး ခင္ဗ် … ကဲ စားၿပီေနာ္ …”
ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းတို႔လည္း အငတ္ေဘးဒုကၡသည္မ်ားပမာ သြားျဖဲနားျဖဲစားေသာက္ၾကေလသည္။ စားစရာမ်ားကား ကမာ၊ ႐ုံးပတီသီး၊ ၾကက္ဥ၊ ပန္းမုန္လာ၊ ကညြတ္ႏွင့္ တ႐ုတ္နံနံတို႔ျဖစ္ေလသည္။ အားလုံးေသာ စားစရာမ်ားသည္ ကာမဆႏၵကို အားေပးေသာအစာမ်ားျဖစ္ေလသည္။
သူတို႔လည္း ငတ္ငတ္ျဖင့္စားလိုက္ၿပီးမွ ေစာင္ျခဳံထု၏ စာၾကည့္ခန္းတြင္ ေဆြးေႏြးၾကေလသည္။ စာၾကည့္ခန္းတြင္လည္း အခ်ိဳပြဲျဖင့္ ဧည့္ခံသျဖင့္ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ား၊ ပူတင္းႏွင့္ အဂၤလိပ္ကုန္သည္မ်ားထံမွရရွိေသာ ေခ်ာကလက္တို႔ကို စားရေသးသည္။ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းလည္း အားရေအာင္စားၿပီးမွ သူေဌးႀကီးနား ကပ္၍ …
‘‘ ဒီမွာ သူေဌးႀကီး … ကိုင္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ ”
ေစာင္ျခဳံထုလည္းကိုင္ၾကည့္လိုက္ရာ … မာေတာင္ေနေသာ အေခ်ာင္းတေခ်ာင္းႏွင့္ အလုံးသုံးလုံးကို ကိုင္မိသျဖင့္၊ သူက …
‘‘ မ်ားကို ဘာလုပ္ၾကမလို႔လဲဟင္ … အဲေလ ေခြးမသား ေစာ္ကားလွခ်ည္လား …”
‘‘ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးမွေျပာပါဗ်ာ၊ ဒီမွာ …”
‘‘ မင္းပစၥည္းကို ငါက … ဘာလဲ ႐ုံသြင္းျပရမွာလား … လဥသုံးလုံးဆိုၿပီး …”
‘‘ အေမေမြးကတည္းက ႏွစ္လုံးပါဗ် … က်န္တဲ့တစ္လုံးက …” ဆိုၿပီး ေဘာင္းဘီကိုခၽြတ္ခ်လိုက္ရာ ရဲကနဲ အရာႏွစ္ခုထြက္လာၾကေလသည္။
တစ္ခုကား ပတၱျမား၊ က်န္တစ္ခုကား ေထာင္ထေနေသာ လီးႀကီးထိပ္မွ ကြမ္းသီး ျဖစ္ေလသည္။ ေစာင္ျခဳံထုလည္း သန္လွခ်ည္လားဟု ခ်ီးမြမ္းကာ ပတၱျမားႀကီးအား ယူၾကည့္လိုက္ေလသည္။
‘‘ အင္း တသက္နဲ႔တကိုယ္ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ပတၱျမားမ်ိဳး မေတြ႕ဖူးေသးဘူး ၊ မင္းဘယ္ကရတာလဲ … ခိုးလာတာလား၊ မွန္မွန္ေျပာစမ္း ”
‘‘ ခိုးမလာလို႔ ေမြးကတည္းက သုံးလုံးမွမဟုတ္တာ … အမွန္ပဲ ျမန္မာနိုင္ငံဘုရင္မင္းျမတ္ဆီက ခိုးလာၿပီး၊ ထြက္ေျပးလာတာ … အခု ဘိုင္ျပတ္တာနဲ႔ ေရာင္းစားတာ ”
‘‘ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ငါ့မွာ ဒီပတၱျမားရဲ့တန္ဖိုးကို ေပးဖို႔ ေငြမေလာက္ဘူး၊ မင္းဟာက ျပည္တန္ပတၱျမားပဲ၊ အင္း … မင္းလက္ခံမယ္ဆို တခုေျပာခ်င္တယ္ …”
‘‘ ဟုတ္ကဲ့ ေျပာၾကည့္ေလ …”
‘‘ မင္းကို ငါ သားအျဖစ္ေမြးစားလိုက္မယ္ … ငါ့ရွိတဲ့ စည္းစိမ္အကုန္လုံး မင္းဟာပဲ … ဘယ္ႏွယ့္လဲ ”
ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းလည္း ေရွာက္ဖုန္းကင္ႏွင့္ အတန္ၾကာ တိုးတိုးတိုးတိုးျဖင့္ တိုင္ပင္ေနေလသည္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါမွ ေစာင္ျခဳံထုဖက္ လွည့္၍ ‘‘အေဖ” ဟုေခၚလိုက္ေလသည္။ ေစာင္ျခဳံထုလည္း ဝမ္းသာသြားၿပီး ‘‘သားေလး” ဟု လွိုက္လွဲစြာေခၚလိုက္သည္။ ပတၱျမားကိုရမည့္အျပင္ သူ႔တြင္ သားသမီးလည္းမထြန္းကားသျဖင့္ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းအား အလြန္ခ်စ္ခင္သြားေသာေၾကာင့္တည္း …။
ညတြင္းခ်င္းပင္ အေစခံမ်ားကိုေခၚကာ ရပ္ကြက္လူႀကီးမ်ားအား ဖိတ္ခိုင္းၿပီး ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းကို အေမြစားအေမြခံ သားအျဖစ္ ေမြးစားလိုက္ေလသည္။ နာမည္ကိုလည္း ေစာင္မ်ိဳးလင္းဟု ေျပာင္းလိုက္ၿပီး လူႀကီးမ်ားႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးေလသည္။ လူႀကီးမ်ားျပန္သြားေသာအခါ ေစာင္ျခဳံထုသည္ ေစာင္မ်ိဳးလင္းအား အိမ္ေပၚ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ ေနရာခ်ထားေပးေလသည္။ ေရွာက္ဖုန္းကင္ကိုကား စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ေပးကာ ျပန္လႊတ္လိုက္သျဖင့္ လိုးရန္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္သြားေလ၏။

*
ေစာင္မ်ိဳးလင္းတျဖစ္လဲ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္းသည္ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲရွိ ခုတင္ႀကီးေပၚ၌ လဲေလ်ာင္းရင္း သူ၏ ဆန္းၾကယ္လွေသာ ကံၾကမၼာကို အံဩကာ ေတြးေတာေနမိေလသည္။ ၾကာၾကာေတာ့ မေတြးလိုက္ရ … ေဘာင္းဘီထဲတြင္ ခိုးလိုးခုလုျဖစ္လာေတာ့သည္။ အေၾကာင္းကား ေစာင္ျခဳံထု ေစတနာဗလပြျဖင့္ ေကၽြးေမြးလိုက္ေသာ ကာမအားေပးသည့္ အစားအစာမ်ားက ေသာင္းက်န္းလာေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ေဘာင္းဘီကိုခၽြတ္လိုက္ကာ ခုတင္ေပၚ၌ တကိုယ္တည္း ထုေနမိေလသည္။ အခ်က္ငါးဆယ္ခန႔္ထုလိုက္ရာ လရည္မ်ားသည္ အခန္းျပင္သို႔တိုင္ အားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ပန္းထြက္သြားေလသည္။ ထိုစဥ္ အခန္းျပင္မွ ဆဲသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။
‘‘ ဟဲ့ ညႀကီးမင္းႀကီး ဘယ္ေကာင္က ေရနဲ႔ပက္တာလဲ … ဖာသည္မသားရဲ့၊ ယားေနလားဟဲ့ ” ဟူ၍ ၾကားလိုက္ရကာ တဖ်တ္ဖ်တ္ျဖင့္ ဝင္လာေသာ ေျခသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။
သူလည္း ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္ေနသျဖင့္ ထိုအတိုင္း မက်ေသးေသာ လီးႀကီးတေထာင္ေထာင္ျဖင့္ ၾကည့္ေနမိေလသည္။ ထိုစဥ္ ေတာင့္ေတာင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တ႐ုတ္မတေယာက္ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ျဖင့္ ဝင္လာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ တ႐ုတ္မက ‘‘ ဟယ္ …အားရစရာႀကီး “ ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။
(မွတ္ခ်က္ ။      ။ တ႐ုတ္လိုေျပာသည္မ်ားကို ျမန္မာလိုသာ ေရးသားသြားပါမည္။)

သူကား တေန႔လုံး ေလၽွာက္လည္ကာ နာမည္အတိုင္း ဖင္ေရွာက္ခံၿပီး ျပန္လာေသာ ေစာင္ျခဳံထု၏ဇနီး ဖန္ေရွာက္ခင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေျခကုန္လက္ပန္း က်ေနရာမွ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္း(ေစာင္မ်ိဳးလင္း)၏ လီးႀကီးကိုျမင္လိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ဓာတ္ တက္ႂကြလာျခင္းျဖစ္သည္။
ေစာင္မ်ိဳးလင္း၏လီးႀကီးကား ျမင္သူတိုင္းေအာခ်ေလာက္ေအာင္ပင္ ႀကီးထြားေလသည္။ အရွည္ ကိုးလက္မ၊ လုံးပတ္မွာ လက္ေမာင္းေလာက္ရွိၿပီး ထိပ္တြင္လည္း မီးသီးေလာက္ရွိေသာ ကြမ္းသီးေခါင္းႀကီးက ဟီးေနေလ၏။
ျမန္မာျပည္၌ေနစဥ္ ျမင္းမ်ားဆီမွ နည္းနာယူကာ အာဖရိကတိုက္မွရေသာ ယိုဟင္းဘီးဆိုသည့္ေဆးတမ်ိဳးကိုေသာက္ၿပီး ပ်ားရည္သုတ္ ခါခ်ဥ္ကိုက္ခံကာ ႀကီးထြားေအာင္လုပ္ၿပီး ျမင္းမမ်ားထံ ထရိန္နင္ဆင္းေနသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္တြင္ မိန္းကေလးမ်ားကလည္း မပြင့္လင္း၊ သူကလည္း သိပ္ၿပီး အျဖစ္မရွိသျဖင့္ မိန္းမမလိုးဖူးလိုက္ေခ်။ အခုမွ ေတြ႕ရၾကဳံရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ေရွ႕ေလၽွာက္၍ ထိပ္တင္မ်ိဳးလင္း(ေစာင္မ်ိဳးလင္း)ကို စာလုံးခ်ဳံ႕သည့္အေနျဖင့္ မ်ိဳးလင္း ဟုသာ ေရးသားသြားပါမည္။
ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ ထိုလီးႀကီးကိုျမင္သျဖင့္ အႀကီးအက်ယ္ဝမ္းသာသြားၿပီး ေျပးဖက္ကာ ကုန္းမႈတ္လိုက္ေလ၏။ စင္စစ္ ဖန္ေရွာက္ခင္မွာ အလြန္ ႏွာႀကီးသူျဖစ္ၿပီး ေစာင္ျခဳံထုႏွင့္ အားမရသျဖင့္ တၿမိဳ႕လုံးလွည့္ကာ ဖင္ခံေနသူျဖစ္ေလသည္။
ေစာင္ျခဳံထုမွာ သူ႔ထက္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ႀကီးေသာ လူႀကီးပိုင္းသို႔ ဝင္ကာစ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္က်ေနသူျဖစ္ေလသည္။ ပထမ တလ ႏွစ္လသာ စံခ်ိန္မီလိုးေပးနိုင္ၿပီး အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမၽွ လိုးအားက်လာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ သိုင္းေလာကထဲ လွည့္လည္သြားလာကာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကို ရွာေဖြေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။
သူ၏ အတြင္းအားစုပ္သိုင္းျဖင့္ သိုင္းသမားမ်ားအား လူညြန႔္တုန္းေအာင္ လုပ္နိုင္သျဖင့္ အားေကာင္းေမာင္းသန္သိုင္းသမားမ်ား တျဖည္းျဖည္း ရွားပါးလာၿပီး လင္က်ိေရွာင္ဦးေဆာင္ေသာ အမ်ိဳးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားဂိုဏ္းႏွင့္ ရန္ညႇိုးရန္စတခု ထူေထာင္မိေလသည္။
ယခုလည္း မ်ိဳးလင္းအား တအားသေဘာက်သြားကာ ခံရန္အားထုတ္ေလေတာ့သည္။ မ်ိဳးလင္း၏လီးႀကီးအား ကုန္းမႈတ္ေနရာမွ အတြင္းအား စုပ္သိုင္းျဖင့္ စုပ္ယူလိုက္ရာ မ်ိဳးလင္းလည္း ေတာင့္မခံနိုင္ေတာ့ပဲ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ တအားကုန္ပန္းထုတ္လိုက္ေလသည္။
ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ ႐ုတ္တရက္ ပန္းထြက္လာေသာလရည္မ်ားေၾကာင့္ အသက္ရႉပင္ မွားသြားကာ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးရင္း လူးလွိမ့္ေနေလသည္။ ခဏၾကာမွ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားၿပီး မ်ိဳးလင္း အားရပါးရ လိုးနိုင္ေစရန္ အတြင္းအားအနည္းငယ္ကို မ်ိဳးလင္း၏ေက်ာျပင္မွတဆင့္ထည့္ေပးလိုက္ေလသည္။
ထိုအခါမွ မ်ိဳးလင္းလည္း ေနသာထိုင္သာရွိသြားကာ လီးႀကီးမွာလည္း ေနာက္တႀကိမ္ျပန္လည္ အသက္ဝင္လာေလေတာ့သည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္လည္း ဝမ္းသာသြာကာ သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ေလသည္။
‘‘ မမနာမည္က ဖန္ေရွာက္ခင္ပါ၊ သူေဌးႀကီးဖန္ရဲ့သမီးေပါ့ “ (ေစာင္ျခဳံထု၏ဇနီးဟု မေျပာေပ)
‘‘ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္က မ်ိဳးလင္းပါ၊ ျမန္မာျပည္က လာတာ …”
‘‘ ဪေၾသာ္ … ဒီေန႔မွေရာက္လာတာလား …”
‘‘ ဟုတ္တယ္ေလ၊ စားၿပီးေသာက္ၿပီး ထုၿပီးေနတုန္း မမနဲ႔ေတြ႕တာပဲ၊ မမက သိပ္လွတာပဲေနာ္ “
‘‘ ဟင္း ဟင္း … လွရင္လဲ မမကို လိုးေပးေလ …”
‘‘ အား … ပြင့္လင္းလွခ်ည္လား …”
‘‘ ဟုတ္တယ္ မမကအဲလိုပဲ … ငယ္ငယ္တည္းက အကိုနဲ႔ေမာင္နဲ႔ၾကားမွာ ႀကီးလာေတာ့ ဒီလိုပဲေလ …”
‘‘ ကဲ ဒါဆိုလဲ မမေပးထားတဲ့ အတြင္းအားနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းက်ဳံးရေတာ့မွာေပါ့ … လာ မမ ”  ဟုဆိုကာ ဖန္ေရွာက္ခင္ကို ခုတင္ေပၚသို႔ ဆြဲလွဲ လိုက္ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္အထိ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံး ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း ဂဃနဏ မသိၾကေသးေပ။ မ်ိဳးလင္းကလည္း အလည္လာသည္ဟုထင္သလို၊ ဖန္ေရွာက္ခင္ ကလည္း မ်ိဳးလင္းကို ေစာင္ျခဳံထု၏ ေလာေလာလတ္လတ္ေမြးစားလိုက္ေသာ သားမွန္းမသိပဲ ဧည့္သည္တေယာက္ဟုသာထင္ေနေလသည္။ မသိရျခင္းကား လူႀကီးစုံရာႏွင့္ေမြးစားသည့္ အခမ္းအနားလုပ္ခ်ိန္တြင္ အိမ္တြင္ မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
မ်ိဳးလင္းသည္ ဖန္ေရွာက္ခင္ကို ခုတင္ေပၚသို႔ ဆြဲလွဲလိုက္ၿပီး လက္ခလယ္ျဖင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ စိကပ္ေနေသာ အဖုတ္တြင္းသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ အတြင္းအားစုပ္သိုင္းကို တတ္ေျမာက္ခ်ိန္မွစ၍ သူ၏အဖုတ္ကို ႀကိဳက္သလို ခ်ဲ႕နိုင္ခ်ဳံ႕နိုင္သျဖင့္ ဤသို႔ပုံမပ်က္တည္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်ဳံ႕နိုင္သည့္အစြမ္းရွိေသာ္လည္း တတ္နိုင္သေလာက္ လီးႀကီးႀကီးႏွင့္သာ ခံေလ့ရွိေလသည္။
မ်ိဳးလင္းလည္း လက္ခလယ္ျဖင့္သြင္းေနရာမွ စိတ္မထိန္းနိုင္သျဖင့္ ကုန္းလ်က္လိုက္ေလသည္။ သူသည္ အေတြ႕အၾကဳံ မရွိသျဖင့္ အေပၚမွသာ အျပားလိုက္လ်က္ေနသျဖင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္က နည္းေပးလမ္းျပလုပ္လိုက္ရေလသည္။
ထိုအခါမွ သူသည္ ဖန္ေရွာက္ခင္ေပးထားေသာ အတြင္းအားကို လၽွာတြင္ စုစည္းလိုက္ၿပီး သူမ၏ အစိကို ထိုးထည့္လိုက္ေလရာ ဖန္ေရွာက္ခင္ထံမွ အားကနဲအသံထြက္လာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အဝတြင္တခ်က္ေတ့လိုက္ၿပီး လၽွာကို အတြင္းအားသုံး၍ဆြဲဆန႔္ကာ ဖန္ေရွာက္ခင္၏အဖုတ္တြင္းသို႔ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး အားရပါးရလ်က္ေတာ့သည္။
အေမႊးတိုင္တတိုင္ခန႔္ၾကာေသာ္ ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ …
‘‘ ေမာင္ေလးရယ္ မမကိုလိုးေပးပါေတာ့ …”
‘‘ လိုးေပးရင္ ဘာေပးမွာလဲ “ မ်ိဳးလင္းက ေစ်းကိုင္လိုက္ရာ … ဖန္ေရွာက္ခင္က …
‘‘ ေမာင္ေလးႀကိဳက္တာေပးမွာေပါ့ …”
‘‘ ေကာင္းၿပီေလ၊ ကတိတည္ပေစေနာ္ …” ဟုေျပာလိုက္ၿပီး အတြင္းအားကို လီးတြင္စုကာ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ အဖုတ္ဝသို႔ေတ့လိုက္သည္။
မသြင္းေသးပဲ အတြင္းအားကို ပုံမွန္လည္ပတ္ႏႈန္းရေအာင္လုပ္ေနစဥ္ပင္ ဖန္ေရွာက္ခင္က အတြင္းအားစုပ္သိုင္းကိုသုံး၍ အလိုက္သင့္ ဆြဲသြင္း လိုက္ေလသည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ လက္မသုံးပါ)
 မ်ိဳးလင္းလည္း ထိုအခါမွ သတိဝင္လာၿပီး အတြင္းအားကို ခါးႏွင့္လီးေပၚသို႔ မၽွကာပို႔ထားၿပီး အားပါပါျဖင့္ ေဆာင့္လိုးေတာ့သည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္က အတြင္းအားစုပ္သိုင္းျဖင့္ စုပ္ယူေသာ္လည္း မ်ိဳးလင္းသည္ သူ၏အတြင္းအားကို လီးေပၚသို႔ ပို႔ၿပီး ခံလိုက္၍ အတြင္းအားစုပ္သိုင္းမွာ မထိေရာက္ေတာ့ေပ။
ဆက္လက္၍ မ်ိဳးလင္းလည္း ရွိသမၽွအတြင္းအားကိုထုတ္၍ အားရပါးရ ေဆာင့္လိုက္ေသာအခါ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ႏႈတ္မွ တအင္းအင္းျမည္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာေလသည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္လည္း အားက်မခံ အတြင္းအားကို အဖုတ္သို႔ပို႔ကာ တန္ျပန္တိုက္စစ္ျဖင့္ ျပန္ေကာ့လိုက္၊ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားျဖင့္ စုပ္ယူလိုက္ျဖင့္ ႀကိဳးစားေနေလသည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္သည္ အတြင္းအားသုံးကာစုပ္ယူပါေသာ္လည္း မ်ိဳးလင္းက ပါးနပ္စြာျဖင့္ ေခ်ဖ်က္ကာ တြင္တြင္သာ လိုးေနေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္လည္း လရည္မ်ားကိုစုပ္ယူရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ပဲ အလိုက္သင့္ခံေဆာင္ေနေလေတာ့သည္။ တခ်က္တခ်က္တြင္ အတြင္းအား ျပည့္ဝေသာ လိုးခ်က္ခံခ်က္မ်ားေၾကာင့္၊ သံသံခ်င္းထိသံလို ‘‘ထန္ ဒလန္” စေသာအသံမ်ားလည္း ထြက္လာတတ္ေလသည္။
ထမင္းအိုးတလုံးခ်က္ခန႔္ၾကာေသာ္ မ်ိဳးလင္လည္း မေဆာင့္နိုင္ေတာ့ပဲ ခါးေညာင္းသျဖင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ ကိုယ္ေပၚမွဆင္းကာ ခုတင္ေပၚသို႔ ပက္လက္လွန္ခ်လိုက္ေလသည္။ လီးႀကီးကား အလံတိုင္ကဲ့သို႔ ေထာင္မတ္လ်က္ပင္ …။
ဖန္ေရွာက္ခင္လည္း ‘‘ ေမာင္ေလး၊ ေမာသြားရင္ မမလုပ္ေပးမယ္ေလ …” ဟုေျပာကာ အလံတိုင္ေပၚမွေန၍ ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အတြင္းအားကို အဖုတ္ထဲသို႔စုစည္းလိုက္ၿပီး ေဆာင့္ခ်လိုက္၊ လႈပ္ရွားေနေလသည္။
မ်ိဳးလင္းလည္း လီးႀကီးကို သံေခ်ာင္းကဲ့သို႔ မာေတာင္ေနေအာင္ အတြင္းအားကိုသုံးၿပီး ေအာက္မွေန၍ ေကာ့ေကာ့ေပးေလသည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္က ေဆာင့္လိုက္၊ မ်ိဳးလင္းကေကာ့ေပးလိုက္ျဖင့္ အခန္းထဲတြင္ ‘‘ထန္ ဒလန္” စေသာအသံမ်ားလည္း ထြက္ေပၚေနေလသည္။
မ်ိဳးလင္းသည္ အတြင္းအားကို လီးအရင္းတြင္ထားၿပီး အဖုတ္တြင္း၌ စေကာဝိုင္းလွည့္ေပးလိုက္ေသာအခါတိုင္း ဖန္ေရွာက္ခင္ထံမွ ‘‘ဟိုင္းယား ဟိုင္းယား” ျဖင့္ မာန္သြင္းသံမ်ားထြက္ေပၚလာေလသည္။
အတြင္းအားၿပိဳင္ရင္းျဖင့္ မ်ိဳးလင္းသည္ အံႀကိတ္၍ ေအာက္မွ ေဆာင့္တင္ေပးေနရာမွ အေမႊးတိုင္တတိုင္ခန႔္အၾကာတြင္ကား သူ႔ထက္အတြင္းအားသာသူ ဖန္ေရွာက္ခင္ကို အရႈံးေပးကာ လရည္မ်ားကို ထုတ္ေပးလိုက္ရေလေတာ့သည္။
ပန္းမထုတ္ခင္၌ မ်ိဳးလင္းလည္း တကိုယ္လုံးရွိ အတြင္းအားမ်ားကို လီးတြင္ စုစည္းလိုက္ကာ လက္သီးကိုဆုပ္၍ ခါးေကာ့ထားၿပီး လရည္မ်ားကို ထုတ္ေပး လိုက္ေတာ့သည္။ အားရပါးရပန္းလိုက္ေသာ လရည္မ်ားေၾကာင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္လည္း ေဆာင့္ေနရာမွ လရည္မ်ားေပၚတြင္ ေျမာက္တက္သြားၿပီး ေလထဲ၌ပင္ ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္ျဖစ္သြားကာ တခ်ီၿပီးသြားေလေတာ့သည္။ ေရပန္းသဖြယ္ ထြက္လာေသာ လရည္မ်ားကုန္သြားမွ ခုတင္ေပၚျပန္က်လာကာ လဲေလ်ာင္းရင္း အနားယူေနေလသည္။

*

ေနာက္တေန႔ မနက္မိုးလင္းေသာအခါတြင္ကား ဖန္ေရွာက္ခင္ကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ သူတေယာက္ထဲ ခုတင္ေပၚတြင္ အရည္မ်ားပတ္လည္ဝိုင္း၍ က်န္ရစ္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႕ရေတာ့သည္။ မ်ိဳးလင္းလည္း ေပပြေနသည္မ်ားကို ေဆးေၾကာ၊ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ ေရခ်ိဳးလုပ္ၿပီး အေစခံမ်ားကိုေခၚ၍ ရွင္းခိုင္းရေလသည္။ ၿပီးမွ ေအာက္သို႔ဆင္းလာကာ ထမင္းစားပြဲ၌ ေစာင္ျခဳံထုႏွင့္ေတြ႕ရေလသည္။
‘‘ အေဖ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ …”
‘‘ ေအး ေကာင္းတယ္၊ ဒါနဲ႔ညက မင္းအိပ္ရရဲ့လား “
‘‘ ရပါတယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ “
‘‘ မသိဘူးေလ … ညဦးပိုင္းက မင္း သိုင္းက်င့္ေနတဲ့အသံမ်ားၾကားလားလို႔ “
‘‘ မဟုတ္ပါဘူး အေဖရယ္ … ဪေၾသာ္ ဒါနဲ႔ အခုမွသတိရတယ္ “
‘‘ ဘာကိုလဲကြ “
‘‘ တ႐ုတ္ျပည္ကိုလာတာ သိုင္းသင္ဖို႔အေဖရဲ့ … အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီပါဦး “
‘‘ ေအး ေအး ဒီေန႔လား …”
‘‘ ျမန္ေလ ေကာင္းေလပဲ အေဖ “
‘‘ ကဲ ကဲ မနက္စာစားလိုက္ဦး …ဪေၾသာ္ ေဆာ္ေခၚခ်ခ်င္လဲေျပာေနာ္ … ဒီၿမိဳ႕ကိုငါပိုင္တယ္ “
‘‘ ဟုတ့္ကဲ အေဖ “
ထိုသို႔ေျပာလိုက္ၿပီး နံနက္စာကို တဝတျပဲစားေသာက္ကာ အခန္းထဲျပန္၍ အနားယူရင္း ဖန္ေရွာက္ခင္အေၾကာင္း ေတြးေနမိေလသည္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းျဖင့္ လီးေတာင္လာကာ ငါးခ်ီဆက္တိုက္ ထုပစ္လိုက္ေလသည္။ ဒီတခါတြင္ကား အခန္းတံခါးကို ပိတ္ထားသျဖင့္ ျပႆနာမရွိေတာ့ …။
ဤသို႔ျဖင့္ ေန႔လည္ေရာက္ေသာအခါတြင္ ေစာင္ျခဳံထုက သူ႔ကို အေခၚလႊတ္လိုက္သျဖင့္ အဝတ္အစားမ်ားဝတ္ကာ ျပင္ဆင္ေနေလသည္။
ေစာင္ျခဳံထုမွာကား အျပင္မွ ျပန္ေရာက္လာေသာ ဖန္ေရွာက္ခင္ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာေနေလသည္။ ေန႔ခင္းဘက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖန္ေရွာက္ခင္ တေယာက္ ခြင္မတည့္သျဖင့္ ျပန္လာျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခါ ေစာင္ျခဳံထုက …
‘‘ ဘယ္လိုလဲ မိန္းမ အလုပ္မျဖစ္ဘူးလား … ျပန္လာတာ ေစာသားပဲ “
‘‘ အင္းေလ … အဲဒါဆာလာတာနဲ႔ အိမ္မွာပဲေနေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ျပန္လာတာ …”
‘‘ ဪ … မင္းကိုကိုယ္တခုေျပာရဦးမယ္ …မေန႔ညကပဲ သားတေယာက္ အေမြစားအေမြခံ ေမြးစားလိုက္တယ္”
‘‘ ဟုတ္လား … ဘယ္လိုေနလဲ “
‘‘ မဆိုးပါဘူး ေကာင္ေလးက ရည္ရည္မြန္မြန္ေလးပါ …”
‘‘ ဒါဆို အခု ထမင္းပြဲမွာ ေတြ႕ေပးေလ “
‘‘ ေအး ေအး ေဟာ ဟိုမွာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ေရာက္လာၿပီ “
‘‘ ဟင္ …”
‘‘ မိန္းမ ဘာျဖစ္လို႔လဲ “
‘‘ ဟင့္အင္း … ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး “
ဖန္ေရွာက္ခင္မွာ ညက သူႏွင့္လိုးခဲ့ၾကေသာ မ်ိဳးလင္းကိုမွတ္မိသြားသျဖင့္ အာေမဋိတ္သံျပဳလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မ်ိဳးလင္းက မမွတ္မိ၊ ညျဖစ္သည့္အျပင္ လိုးခ်င္စိတ္မ်ားကသာ ေနရာယူထားသျဖင့္ ေသခ်ာမမွတ္မိျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ ေစာင္ျခဳံထုက …
‘‘ သား ဒီမွာ …ဒါ အေဖ့မိန္းမ “
‘‘ ဟုတ္ကဲ့ အေဖ … မဂၤလာပါ အေမ “
‘‘ ေအးေအး သား “
‘‘ မေန႔က သူအျပင္သြားေနလို႔ မင္းနဲ႔မေတြ႕လိုက္ဘူး … နာမည္က ဖန္ေရွာက္ခင္တဲ့ “
‘‘ ဟင္ …”
‘‘ ေဟ့ေကာင္ ဘာျဖစ္တာလဲ “
‘‘ ဪသာ္ အေမ့နာမည္က လွပၿပီး အဓိပၸါယ္ျပည့္စုံလို႔ပါ “
‘‘ ေအး ေျမႇာက္ေျပာ သိလား …” ဖန္ေရွာက္ခင္က မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
ေစာင္ျခဳံထုကား ဘာမွမသိဘဲ … “ ေဟာင္လား ေဟာင္လား …. ထိုက္ေဟာင္လား ” ဟုေျပာလိုက္ေလသည္။
ၿပီးလၽွင္ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔သြားၿပီး အသီးသီးေနရာယူလိုက္ၾကေလသည္။ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကား ယမန္ေန႔ ညကကဲ့သို႔ပင္ သေဘာတရားရွိေသာ အစားအေသာက္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
ေစာင္ျခဳံထုမွာ လီးေသးသူျဖစ္သျဖင့္ ေဆးမ်ိဳးစုံ သုံးစြဲကာ ဖန္ေရွာက္ခင္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ။ မ်ိဳးလင္းႏွင့္ေတြ႕မွ ဖန္ေရွာက္ခင္တေယာက္ ေလၽွာက္မလည္နိုင္ေတာ့ပဲ ျဖစ္သြားျခင္းေပတည္း။
‘‘ မိန္းမ ငါ့သားက သိုင္းသင္ခ်င္တယ္ေျပာတယ္ အဲဒါ မင္းက အဆက္အသြယ္ေတြရွိေတာ့ လုပ္ေပးလိုက္ပါဦး “
‘‘ အင္း ကိုႀကီးနဲ႔ ေမာင္ေလးဆီမွာအပ္ေပးမယ္ေလ … အခုေတာ့ အတြင္းအားေဆးလုံးေပးလိုက္မယ္ … ေရာ့ ထမင္းစားၿပီး ေသာက္လိုက္ …”
‘‘ ေက်းဇူးပဲ အေမ “
ေန႔လည္စာစားအၿပီးတြင္ ဖန္ေရွာက္ခင္က မ်ိဳးလင္းအနားကပ္၍ ‘‘ညက်လာခဲ့မယ္ေနာ္” ဟုေျပာၿပီး ေစာင္ျခဳံထုႏွင့္ လိုက္သြားေလသည္။
ေစာင္ျခဳံထုကား မည္သူကိုမၽွ မသကၤာမျဖစ္ပဲ ဆယ့္သုံးႏွစ္သမီးေလးကို ေခၚျဖဳတ္ရန္စဥ္းစားေန ေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုေလာက္မွ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

*

ထိုအခ်ိန္တြင္ကား သူေတာင္းစားဂိုဏ္း၌ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေလသည္။ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး သန္ျမန္တုတ္ႀကီး ဖာက်ိဳးၿပီး ကြယ္လြန္သြားသျဖင့္ စ်ာပနႏွင့္ အျခားျပဳဖြယ္ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ ပ်ားပန္းခတ္မၽွ လႈပ္ရွားေနၾကေလသည္။ နိုင္ငံအဝန္း သိုင္းဂိုဏ္းႀကီးမ်ားကို ဖိတ္စာမ်ားပို႔ၿပီး အသုဘႏွင့္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သစ္ ေရြးခ်ယ္ပြဲကို တၿပိဳင္တည္းက်င္းပရန္ ရည္ရြယ္ေနၾကသည္။ သားျဖစ္သူ သန္ျမန္ေလရွီးမွာကား အေဖအတြက္ ပူေဆြးၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ တၿမိဳ႕လုံးလွည့္လည္ကာ ဖာခ်ေနေလသည္။ ဧည့္သည္မ်ားေရာက္လာမွ ဧည့္ခံရန္လိုက္ရွာရာ မူးျပဲၿပီး ဖာတန္း၌ လဲေနသည့္ သန္ျမန္ေလရွီးကို ေတြ႕ရေလသည္။ ဂိုဏ္းသို႔ ျပန္ေရာက္မွ အမူးေျပေဆးတိုက္ၿပီး ဧည့္ခံခိုင္းရေလသည္။
ဧည့္သည္မ်ားမွာ ေရွာင္လင္၊ ဝူတန္၊ ေအာ္ေမ၊ ဝါဆန္း၊ ခြန္လြန္စေသာ ဂိုဏ္းႀကီးမ်ားမွျဖစ္ၿပီး သိုင္းေလာက၏ အင္အားအႀကီးဆုံးဂိုဏ္းမွ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးအတြက္ အလြန္ဝမ္းနည္းရပါသည္ဟု တတြတ္တြတ္ေျပာေနၾကေလသည္။ သူတို႔၏ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းမွာ တနိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာအားျဖင့္ ဂိုဏ္းသားဦးေရ ဆယ္သန္းေက်ာ္ရွိသျဖင့္ ဤသို႔ခန႔္ညားေလးစား ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ အျခားဂိုဏ္းမ်ားမွာ အင္အားမေတာင့္တင္းသည္ကို လာေရာက္သူမ်ားကို ၾကည့္၍ သိနိုင္ေလသည္။
ေရွာင္လင္ေက်ာင္းမွ ရွိစုမဲ့စု ဆရာေတာ္ ေရွာင္ကုန္း ဦးေဆာင္ေသာ ဘုန္းႀကီးရွစ္ပါး … ေက်ာင္းတြင္ တစ္ပါးသာ အေစာင့္က်န္ခဲ့သည္။ အျခား ေအာ္ေမ ၃၊ ဝူတန္ ၂၀၊ က်န္ဂိုဏ္းမ်ားမွာလည္း အားလုံးေပါင္းမွ အစိတ္ခန႔္ရွိသည္။ ဝူတန္မွာ အေတာ္အသင့္အင္အား ရွိေသးၿပီး ရေသ့မ်ားျဖစ္၍ ေဗဒင္၊ ဓါတ္ရိုက္ ဓါတ္ဆင္လုပ္ကာ အသက္ဆက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ေန႔ခင္း ေနပူႀကီးထဲတြင္ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး၏အေလာင္းကို မီးသၿဂႋဳဟ္ ဂါရဝျပဳရာ လက္ေထာက္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ လွန္ဘာဂ်ာႏွင့္ ဖိုးေရွာက္လင္တို႔မွ မီးရွို႔ေပးၿပီ းအားလုံးဝိုင္းဝန္း အရိုအေသေပးၾကေလသည္။
ညေနေစာင္းေသာ္ ၿမိဳ႕ျပင္ဇရပ္ႀကီးတြင္ အစည္းအေဝးလုပ္ၾကၿပီး ေရွ႕ဆက္ရမည့္လုပ္ငန္းတာဝန္မ်ားအတြက္ အားလုံး စုစည္း၍တိုင္ပင္ၾကကာ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သစ္ ေရြးခ်ယ္ပြဲအတြက္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားသတ္မွတ္ၿပီး ေနာက္တေန႔ေရာက္လၽွင္ ၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကေလသည္။
ဒိုင္လူႀကီးမ်ားကား သက္ႀကီးဝါႀကီးဂိုဏ္နာယကမ်ား၊ ဂိုဏ္းခြဲမႉးမ်ားျဖစ္ၿပီး သူတို႔က ၿပိဳင္ပြဲဝင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ သန္ျမန္ေလရွီး၊ လွန္ဘာဂ်ာႏွင့္ ဖိုးေရွာက္လင္တို႔အား အမွတ္ေပးၾကမည္ျဖစ္သည္။ ၿပိဳင္ပြဲမ်ားမွာ ၁။အရွည္ၿပိဳင္ပြဲ ၂။အတုတ္ၿပိဳင္ပြဲ ၃။အပန္းၿပိဳင္ပြဲ ၄။အၾကာၿပိဳင္ပြဲ ၅။ခံနိုင္ရည္ႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ရည္ ၿပိဳင္ပြဲ ၆။အမႈတ္ၿပိဳင္ပြဲႏွင့္ ၇။ထိေရာက္မႈၿပိဳင္ပြဲ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္မ်ားသည္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ေနရာရရွိေရးအတြက္ အစြမ္းကုန္ ျပင္ဆင္ေနၾကေလသည္။

*

ေနာက္တေန႔ ေရာင္နီလာခ်ိန္ …. နာယကႀကီးတစ္ဦးက ၿပိဳင္ပြဲကို ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သန္ျမန္ေလရွီး၊ လွန္ဘာဂ်ာႏွင့္ ဖိုးေရွာက္လင္တို႔ တန္းစီ၍ဝင္ေရာက္လာၾကသည္။ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားအား ဂါရဝျပဳလိုက္ၾကၿပီး ပရိတ္သတ္မ်ားဆီမွ လက္ခုပ္သံမ်ားကို နားေထာင္လိုက္ၾကသည္။
ၿပိဳင္ပြဲအမွတ္စဥ္ ၁။အရွည္ၿပိဳင္ပြဲ … သန္ျမန္ေလရွီး ၉လက္မ၊ လွန္ဘာဂ်ာ ၈လက္မခြဲ၊ ဖိုးေရွာက္လင္ ၈လက္မ။ ဤသို႔ ပထမပြဲတြင္ သန္ျမန္ေလရွီးက နိုင္လိုက္သျဖင့္ သူ၏ပရိတ္သတ္မ်ားက ဝမ္းသာအားရေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကသည္။ သူသည္ မိန္းကေလးမ်ားဘက္သို႔လွည့္ၿပီး ေကာ့ျပလိုက္ရာ ေဟးကနဲ အသံႀကီး ထြက္လာေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာကား လက္မဝက္ႏွင့္ ကပ္ရႈံးရသျဖင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေလသည္။
ဒုတိယပြဲစဥ္ အတုတ္ၿပိဳင္ပြဲက်င္းပရာ သန္ျမန္ေလရွီး ၈လက္မ၊ လွန္ဘာဂ်ာ ၁ဝလက္မ၊ ဖိုးေရွာက္လင္ ၈လက္မ။ လွန္ဘာဂ်ာ အနိုင္ရသြားသည္။ သူ႔ပရိတ္သတ္မ်ားက ထေအာ္ရာ သန္ျမန္ေလရွီး၏ပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္ ညိၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဝိုင္းဝန္းျဖန္ေျဖလိုက္ၾကသျဖင့္ ျပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားေလသည္။
သုံးပြဲေျမာက္ အပန္းၿပိဳင္ပြဲ … ပထမဆင့္အေနျဖင့္ ကြာလီဖိုင္ယာ ေခၚ လရည္စစ္ပြဲကိုဆင္ႏႊဲရသည္။ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက ေပႏွစ္ဆယ္ေရာက္ေအာင္ ပန္းထုတ္နိုင္မွ လရည္စစ္ပြဲေအာင္ျမင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းေျပာၾကားေလသည္။ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက အသင့္ျပင္ဟုေျပာၿပီး စည္သံၾကားလၽွင္ ပန္းထုတ္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာကာ ပစ္ကြင္းဖက္သို႔ မ်က္ႏွာမူခိုင္းထားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ စည္သံႀကီး ဒုန္းကနဲထြက္လာသျဖင့္ အားလုံး ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားၾကသည္။ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက စစ္ေဆးရာ တေယာက္မွ ထြက္မလာၾကသျဖင့္ ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္လည္ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ ေျပာၾကားေလသည္။ အေၾကာင္းမွာကား စည္သံႀကီး ဒုန္းကနဲကို လန႔္သြားၿပီး မထြက္ၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ေနာက္တႀကိမ္တြင္မူ တေယာက္ခ်င္းယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ ဖိုးေရွာက္လင္က အႀကံျပဳေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပထမဆုံးအျဖစ္ အႀကံျပဳသူ ဖိုးေရွာက္လင္က စတင္ပန္းထုတ္လိုက္ရာ ႏွစ္ဆယ့္ငါးေပေရာက္ေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာက ေပႏွစ္ဆယ္သာ ေရာက္ၿပီး သန္ျမန္ေလရွီးမွာ ေပငါးဆယ္အထိေရာက္ေလသည္။ လရည္စစ္ပြဲျဖစ္၍ သန္ျမန္ေလရွီး အနိုင္မရေသးေပ။
ထို႔ေနာက္ ၿပိဳင္ပြဲစတင္ရာ … သန္ျမန္ေလရွီးက စတင္ယွဥ္ၿပိဳင္ေလသည္။ အတြင္းအားကို လီးေပၚသို႔ ပို႔ၿပီး ပန္းထုတ္ရာတြင္ ေပ ၁ဝဝမၽွ ရွည္လၽွားေသာ ကြင္းႀကီးတြင္ ၆၀ ေရာက္ေလသည္။ ပရိတ္သတ္အား လက္မေထာင္ျပၿပီး ကြင္းေဘးထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဒုတိယ ယွဥ္ၿပိဳင္သူကား ဖိုးေရွာက္လင္ သူက ေပ ၇၀ ေရာက္သျဖင့္ ပရိတ္သတ္မ်ား အံ့ဩသြားၾကသည္။ သန္ျမန္ေလရွီး ရႈံးနိမ့္ရျခင္းအေၾကာင္းက လရည္စစ္ပြဲတြင္ အင္အားကို မလိုအပ္ဘဲ ျဖဳန္းတီးလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ဆုံးထား ယွဥ္ၿပိဳင္သူကား လွန္ဘာဂ်ာျဖစ္သည္။ ဖင္မ်ားပါက်ဳံ႕သြားေအာင္ အတြင္းအားပါပါျဖင့္ပန္းထုတ္လိုက္ရာ ကြင္းထိပ္ရွိ စားပြဲတြင္ ထိုင္ကာ အမွတ္ေပးေနၾကေသာ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားအား သြားစဥ္ေလသည္။ အခ်ိဳလြန္သြားေသာေၾကာင့္ ဤမၽွခရီးေရာက္ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက လွန္ဘာဂ်ာအား ေစာ္ကားမႈျဖင့္ အနီကတ္ျပလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေပ ၇၀ ေရာက္သူ ဖိုးေရွာက္လင္က အနိုင္ရသြားေလေတာ့သည္။ လွန္ဘာဂ်ာမွာ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ေနသလို သန္ျမန္ေလရွီးမွာလည္း မပါးနပ္၍ ခံလိုက္ရျခင္းကို ေဒါသထြက္ေနေလသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သုံးေယာက္စလုံး တစ္ပြဲစီအနိုင္ျဖင့္ တူညီသြားၾကေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အနားေပးခ်ိန္ နာရီဝက္ရရွိၾကေလသည္။ သူတို႔လည္း ငွက္ေပ်ာသီးစား၊ ၾကက္ဥေသာက္ျဖင့္ အားေမြးၾကၿပီး လီးႀကီး တန္းလန္းတန္းလန္းႏွင့္ ဟန္ေရးတျပျပျဖစ္ေနေလသည္။ အနားေပးခ်ိန္ျပည့္သျဖင့္ အားလုံး ကြင္းထဲသို႔ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာၾကေလသည္။ သန္ျမန္ေလရွီးကား ဖခင္၏အရိုက္အရာကို ထိန္းသိမ္းရန္ အရိုးေက်ေက်လရည္ခန္းခန္း ယွဥ္ၿပိဳင္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားေသာပုံမ်ိဳးႏွင့္ တက္ႂကြေနေလသည္။
မၾကာမီပင္ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားေရာက္လာၿပီး စတုတၳပြဲစဥ္အျဖစ္ အၾကာၿပိဳင္ပြဲကို ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရေလသည္။ ယွဥ္ၿပိဳင္ပုံကား ၿပိဳင္ပြဲဝင္သုံးေယာက္စလုံး သက္ဆိုင္ရာအမ်ိဳးသမီးဆီတြင္ အမႈတ္ခံ ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ မႈတ္ေပးမည့္အမ်ိဳးသမီးမ်ားကား လင္က်ိေရွာင္၏ အမ်ိဳးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားဂိုဏ္းမွ အကူအညီကို ေတာင္းခံထားျခင္းျဖစ္သည္။
အမ်ိဳးသမီးဂိုဏ္းခ်ဳပ္ လင္က်ိေရွာင္လည္း ေစတနာဗလပြျဖင့္ မႈတ္ေပးရန္ ၃ဦး၊ အလိုးခံရန္ ၃ဦး၊ အရန္ ၃ဦးတို႔ကို ေပးပို႔လိုက္ရာ … သူလိုက္မည္ ငါလိုက္မည္ျဖင့္ အျငင္းပြားခဲ့ၾကေသးသည္။ လင္က်ိေရွာင္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေယာက်ာ္းျဖစ္သူ တိုင္ေထာင္ထုကတားသျဖင့္ ေနခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ ၃ဦးသည္ ကြင္းထဲတြင္ အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဆီသို႔ ရင္ေဘာင္တန္း၍ ေလၽွာက္လွမ္းလာခဲ့ၾကေလသည္။
ထိုမိန္းမမ်ားေရွ႕သို႔ေရာက္ေသာ္ အားလုံး လီးမ်ားကို ပါးစပ္မ်ားထဲသို႔ထိုးထည့္လိုက္ၾကေလသည္။ ပထမ စစခ်င္း မမႈတ္ေသး … ဒိုင္မ်ားက အမိန႔္ေပး လိုက္မွ စတင္မႈတ္ၾကေတာ့သည္။ စသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ တႁပြတ္ႁပြတ္တစြတ္စြတ္ အသံမ်ားက တကြင္းလုံးညံေအာင္ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ အမ်ိဳးသမီးဂိုဏ္းမွ ေပးပို႔လိုက္ေသာ မိန္းမမ်ားကလည္း အားရပါးရမႈတ္ေနၾကပုံမွာ ဘယ္တုန္းကမ်ား ငတ္ေနသည္မဆိုနိုင္။ သုံးတြဲလုံးဆီမွ အသံဗလံမ်ားထြက္ေနၾကသည္။ ၿပိဳင္ပြဲဝင္တို႔ တဟင္းဟင္းညည္းသလို မိန္းမမ်ားကလည္း အင့္ကနဲ႔အင့္ကနဲ ေအာ္ေနၾကသည္။
တနာရီေလာက္ၾကာလာသည္အထိ မည္သူ႔မည္သူမၽွ ဂိုးမသြင္းနိုင္ အဲအဲ … မၿပီးၾကေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒိုင္လူႀကီးမ်ား စုေဝးတိုင္ပင္ၾကၿပီး အရွိန္တိုးျမႇင့္ကာ မႈတ္ခိုင္းေတာ့သည္။ သူတို႔လည္း အတြင္းအားကို လီးဆီသို႔ပို႔ကာ အစြမ္းကုန္ထိန္းထားရင္း တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ရႈတ္ခ်ေနၾကေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက စိတ္မရွည္ၾကေတာ့ပဲ ေနာက္ထပ္ နည္းလမ္းတခုကို ထပ္မံအသုံးျပဳေလသည္။ နည္းလမ္းမွာ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက ၁ မွ ၁ဝဝ အထိေရတြက္မည္ … ၁ ဟုေရတြက္ ပါက မိန္းမမ်ားက အားရပါးရတခ်က္စုပ္ရမည္ျဖစ္ၿပီး ၁ဝဝ ထိေအာင္ အားလုံးေတာင့္ခံနိုင္ၾကလၽွင္ ထိုပြဲရလဒ္ကို ပယ္ဖ်က္မည္ ျဖစ္ေလသည္။
ေရတြက္ရင္းျဖင့္ ၅၀ ေက်ာ္လာေသာအခါ အားလုံးၿပီးခ်င္လာၾကၿပီ … ၅၅ အေရာက္ သန္ျမန္ေလရွီးခမ်ာ အေၾကာေတြဆြဲလာၿပီး ၅၈ တြင္ ၿပီးသြားေလေတာ့သည္။ အားလုံးထဲတြင္ အသက္အငယ္ဆုံးျဖစ္၍ ထိုသို႔ရႈံးနိမ့္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ က်န္ေသာ သဘာႏွစ္ေယာက္လည္း မေနနိုင္ေတာ့ပဲ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ၿပီးသြားေလေတာ့သည္။
 ရလဒ္မ်ားကို ေၾကညာရာ ဖိုးေရွာက္လင္က ၈၇ ျဖင့္အနိုင္ရသြားေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာ ၈၄ ျဖစ္ၿပီး သန္ျမန္ေလရွီးတစ္ေယာက္မွာ ျပတ္သားစြာ ရႈံးနိမ့္သြားေလသည္။ ဒိုင္လူႀကီးအဖြဲ႕က ထုတ္ျပန္ေၾကညာအၿပီးတြင္ ၿပိဳင္ပြဲကို ရပ္နားေၾကာင္းႏွင့္ ညေန ၄နာရီတြင္ ျပန္လည္စတင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာထား ေလသည္။ ပရိတ္သတ္မ်ားလည္း ထိုအခါမွ ဆူညံဆူညံႏွင့္ ထျပန္သြားၾကေလသည္။ ၿပိဳင္ပြဲဝင္အသီးသီးတို႔လည္း အိမ္ျပန္ကာအနားယူၾကေလသည္။
ဖိုးေရွာက္လင္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ႀကီးေဆးမ်ား ထန္ေဆးမ်ားကို ႀကိဳတင္သုံးစြဲထားသည္။ စိတ္တည္ၿငိမ္ေစရန္အတြက္ တရား ထိုင္ကာ ကြမ္းတယာညက္ေလာက္ၾကာမွ ျပန္လည္ထလာၿပီး ငွက္သိုက္မ်ားကိုမွီဝဲသည္။ လွန္ဘာဂ်ာကား အတြင္းအားေထာင္သိုင္းကို ေလ့လာေနၿပီး သန္ျမန္ ေလရွီးကား ၾကက္ဥေသာက္ကာ အိပ္ေရးဝေအာင္ အိပ္ေနေလေတာ့သည္။

*
ညေနေလးနာရီ … သူေတာင္းစားဂိုဏ္း၏ကြင္းျပင္ … ရာသီဥတုကား ခါးကစားသမားမ်ားအႀကိဳက္ျဖစ္သည္။ တိမ္အနည္းငယ္ဖုံးေနေသာ္လည္း အလင္းေရာင္အသင့္အတင့္ရွိေနသည္။ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက သူတို႔သုံးေယာက္ကို အေၾကာစမ္းကာ တားျမစ္ေဆးသုံးမသုံး စစ္ေဆးသည္။ ထိုခဏ ဖိုးေရွာက္လင္ ေဆးက်ေတာ့သည္။ အေၾကာင္းကား ႀကီးေဆးသုံးလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။ ၿပိဳင္ပြဲစည္းကမ္းကား သဘာဝလီးျဖင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရမည္ျဖစ္ေလသည္။ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ ဤပြဲစဥ္ အတြက္သာမက ၿပိဳင္ပြဲဝင္ခြင့္ကိုပါ ပိတ္ပင္ခံရေလသည္။ တ႐ုတ္မင္းမ်ားလည္း အားကစားကိစၥတြင္ တားျမစ္ေဆး သုံးစြဲမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးစီမံခ်က္ေၾကာင့္ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ စံျပအေနျဖင့္ အျပစ္ေပးခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ယခုေတာ့ ႏွစ္ဦးတည္းသာ ၿပိဳင္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးစြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားဂိုဏ္းမွ မိန္းမမ်ားကေတာ့ လိုးမည့္သူ တေယာက္ေလ်ာ့သြားသျဖင့္ လုရင္းဆြဲရင္း အခ်င္းခ်င္းထခ်ကုန္ၾကေလသည္။   ၿပိဳင္ပြဲ အမွတ္ ၅ ျဖစ္ေသာ ခံနိုင္ရည္ႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ရည္ၿပိဳင္ပြဲကို စည္းကမ္းတင္းက်ပ္စြာျဖင့္ ဆက္လက္က်င္းပ ေလ၏။ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက စည္းကမ္း ခ်က္မ်ားကို ေၾကညာလိုက္ေသာအခါ ပရိတ္သတ္မ်ားအားလုံး ဟင္ကနဲ ဟာကနဲ ျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။ အေၾကာင္းမူကား ၿပိဳင္ပြဲဝင္တို႔၏လီးမ်ားကို ေပေပၚတင္၍ တူႏွင့္ထုမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ဒိုင္လူႀကီးမ်ားမွ အခ်က္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းသားႏွစ္ဦးသည္ ဆယ္ေပါင္တူႀကီးမ်ားကိုထမ္း၍ ေပၚထြက္လာၾကေလသည္။ သန္ျမန္ေလရွီးသည္ မ်က္လုံးတခ်က္ျပဴးသြားေသာ္လည္း ေဘးမွ လွန္ဘာဂ်ာက ဘာမွမျဖစ္သလိုၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုကာ မာန္တင္းလိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးပင္ လီးမ်ားကို ေပေပၚတင္လိုက္ၾကၿပီး ‘‘အသင့္”ဟု ေအာ္လိုက္ၾက ေလသည္။ဒိုင္မ်ားကလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သျဖင့္ ဂိုဏ္းသားႏွစ္ဦးသည္ တူမ်ားကို ေျမႇာက္တင္လိုက္ၾကၿပီး ေပေပၚတြင္ တင္ထားေသာလီးမ်ားကို အဆက္မျပတ္ ထုႏွက္ၾကေလသည္။ တခ်က္ထုခ်လိုက္တိုင္း သံႏွင့္သံထိ၍ ထြက္ေပၚလာသကဲ့သို႔ ထန္ကနဲ ထန္ကနဲ အသံမ်ားကို ၾကားေနရေလသည္။ သန္ျမန္ေလရွီးသည္ ပထမဆုံးတခ်က္အထုတြင္ လန႔္ျဖတ္ၿပီး စအိုကို ၾကဳံ႕ထားမိေသာ္လည္း ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက စအိုၾကဳံ႕ခြင့္မျပဳေၾကာင္း ေအာ္ေျပာလိုက္သျဖင့္ ျပန္ဖြင့္အေပးတြင္ ေတာင့္ထားသမၽွ ျပန္ေလ်ာ့သြားသျဖင့္ အားကနဲေအာ္လိုက္မိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုတခ်က္မွလြဲ၍ ဂိုက္ေပးမပ်က္ေတာင့္ခံေနေလသည္။အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမၽွ လီးတင္ထုေနေသာေပမွာ တျဖည္းျဖည္းခ်ိဳင့္ဝင္လာၿပီး ခ်ိဳင့္သြားေသာေနရာထဲသို႔ လီးက ဝင္သြားတျဖင့္ ထုေနသူမ်ားမွ ထုမရေတာ့ေၾကာင္း ဒိုင္မ်ားအား အစီရင္ခံသျဖင့္ ေပမ်ားကို အသစ္လဲေပးရေသး၏။ မ်ားမၾကာမီ တူမ်ားပါ ႏွစ္ျခမ္းကြဲထြက္လိုထြက္ ၾကဳံ႕ဝင္လိုဝင္ျဖစ္ကုန္ၾကရာ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားလည္း ၿပိဳင္ပြဲကို ရပ္နားကာ အားလုံး၏အႀကံဉာဏ္မ်ားကို ေတာင္းခံၿပီး သေရပြဲအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ေလသည္။ၿပိဳင္ပြဲကို နားေၾကာင္းေၾကညာၿပီး ေနာက္ေန႔တြင္ ေန႔လည္ဘက္ပါ မရပ္မနားယွဥ္ၿပိဳင္ၾကည့္ရႈရန္အတြက္ ကြင္းႀကီးကို တိုင္ထူကာ အမိုးမိုးရန္ ဒိုင္အဖြဲ႕မွခိုင္းေလသည္။ဂိုဏ္းသားမ်ားမတူးမီပင္ သန္ျမန္ေလရွီးက အလိုက္တသိျဖင့္ သူ၏လီးကို အသုံးျပဳကာ တြင္းတူးေပးလိုက္ေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာကား ျပန္သြားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ မတူးလိုက္ရေပ။ သန္ျမန္ေလရွီးတဦးတည္း တြင္းေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ခန႔္တူးေပးလိုက္သည္။ လိုအပ္ေသာတြင္းမ်ား ျပည့္စုံသြားမွ သူလည္း အိမ္ျပန္ နားေလသည္။
*
ေနာက္တေန႔ မနက္ … ဒိုင္လူႀကီးမ်ားက ေၾကညာလိုက္သည္။ ယမန္ေန႔က ၿပီးဆုံးသြားေသာ ခံနိုင္ရည္ႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ရည္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ရလဒ္မ်ားကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေၾကာင္း ေၾကညာၿပီး၊ သန္ျမန္ေလရွီးကို အနိုင္ေပးေၾကာင္းကို ေၾကညာလိုက္ေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာလည္း မေက်မနပ္ျဖင့္ ဒိုင္ေကာ္မတီအား ေစာဒကတက္ေလသည္။‘‘ အဘိုးႀကီးေတြ ခင္ဗ်ားတို႔က ဘာလဲဗ် … ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သားဆိုၿပီး မ်က္ႏွာလိုက္တာလား “‘‘ ေဟ့ေကာင္ စကားကို ေျပေျပလည္လည္ေျပာ “‘‘ ကဲ … ဒါဆို သန္ျမန္ေလရွီးကို ဘာျဖစ္လို႔ အနိုင္ေပးရတာလဲ “‘‘ အင္း ဒီၿပိဳင္ပြဲရဲ့ နာမည္ကိုေရာ မင္း ေသခ်ာသိရဲ့လား “‘‘ သိသားပဲ … ခံနိုင္ရည္ၿပိဳင္ပြဲမဟုတ္လား …”‘‘ အင္း … အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပဲ “‘‘ ဘာလဲ အဘိုးႀကီး ရွင္းေအာင္ေျပာဗ်ာ “‘‘ ၿပိဳင္ပြဲရဲ့နာမည္က ခံနိုင္ရည္နဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ၿပိဳင္ပြဲကြ … မင္း တယ္ညံ့တာပဲ “‘‘ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္တုန္း “‘‘ စြမ္းေဆာင္ရည္အတြက္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ္ကြ။ မေန႔ညေနက ၿပိဳင္ပြဲၿပီးတဲ့အထိ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ ရလဒ္ေတြက တူတူပဲ။ သန္ျမန္ ေလရွီးကို အနိုင္ေပးရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ မေန႔က ကြင္းကို အမိုးမိုးဖို႔ကိစၥမွာ တြင္းတူးဖို႔ကို သန္ျမန္ေလရွီးက တာဝန္ယူသြားလို႔ပဲ … မွတ္ထားလိုက္ ”‘‘ တြင္းတူးတာမ်ားဗ်ာ … အတြင္းအားနဲ႔ ရိုက္လိုက္ျဖစ္တာပဲ ”‘‘ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးကြ … ဟိုေကာင္က လီးနဲ႔တူးသြားတာ …”‘‘ အင္းေလ မသိလို႔ခံလိုက္ရတာပဲဗ်ာ … ေနာက္ပြဲကိုေတာ့ နိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားမယ္ …ေၾသာ္ အဘ ညက်ရင္ အိမ္လာခဲ့မယ္ေနာ္ …”လွန္ဘာဂ်ာလည္း သန္ျမန္ေလရွီးကို မသမာေသာနည္းလမ္းျဖင့္ အနိုင္ယူရန္ ျပင္ဆင္ေနေလေတာ့သည္။
*ေအာေလာကတြင္ ေအာေလာကသားတိုင္း မက္ေမာေတာင့္တေသာ ေအာေလာက ရတနာသုံးပါးရွိေလသည္။ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္မွာ အဆိုပါ ရတနာသုံးပါးမွ တပါးအပါအဝင္ျဖစ္ေလသည္။ က်န္ရတနာ ႏွစ္ပါးမွာ မာႀကီးၾကာ သိုင္းက်မ္းႏွင့္ ေက်ာက္ခ်ဥ္ဝိညာဥ္ဓါး တို႔ျဖစ္ေပသည္။မာႀကီးၾကာသိုင္းက်မ္းမွာ ေအာေလာကလုလင္ပ်ိဳတို႔ အငမ္းမရ အလိုရွိေသာ က်မ္းစာအုပ္ျဖစ္၍ ေက်ာက္ခ်ဥ္ဝိညာဥ္ဓါးမွာမူ ေအာေလာကသမီးပ်ိဳတို႔ မက္ေမာေသာဓါးတစ္လက္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။၄င္းအျပင္ အဆိုပါရတနာသုံးပါးမွာ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုဆက္စပ္တည္ရွိ လ်က္ရွိသည္ဟု ေအာေလာက ဒ႑ာရီမ်ားက ဆိုေလသည္..။ထင္ရွားေသာဒ႑ာရီတစ္ခုမွာ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္အတြင္းရွိ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီထံတြင္ မာႀကီးၾကာသိုင္းက်မ္းရွိ၍ ေက်ာက္ခ်ဥ္ဝိညာဥ္ဓါးမွာမူ ႀကိဳက္ကုန္း ေဒဝီ၏ ၾကင္ယာေတာ္ အဖုတ္ကၽြန္းသခင္ႀကီး ထံတြင္ရွိသည္ဟု ဆိုသည္..။   ၄င္းတို႔မွာ ေအာေလာက၏ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း အတူမေနၾကေပ။ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီမွာ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္တြင္ ႀကိဳက္တာေတြ႕လၽွင္ ကုန္းေနသလို အဖုတ္ကၽြန္းသခင္ႀကီးမွာလည္း အဖုတ္ကၽြန္းတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေလသည္။   သို႔ေသာ္ ႏွစ္စဥ္ေအာေလာကခ်စ္သူမ်ားေန႔ ေရာက္တိုင္း ၄င္းတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ေတြ႕ဆုံလိုးၾကေလ့ရွိသည္ဟု သိုင္းေလာကတြင္ သတင္းႀကီးသည္..။ ထိုသို႔ ေတြ႕ဆုံလိုးၾကေလတိုင္း ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီသည္ သူမ၏လင္ေတာ္ေမာင္အတြက္ မာႀကီးၾကာသိုင္းက်မ္းပါ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ျပဳစုသလို အဖုတ္ကၽြန္းသခင္ႀကီးမွာလည္း ေက်ာက္ခ်ဥ္ဝိညာဥ္ဓားအစြမ္းျဖင့္ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီ၏ ႀကိဳက္တိုင္းကုန္းေစာက္ဖုတ္ႀကီးအား အက်ဥ္းအက်ယ္ လိုသလိုစီမံေလ့ရွိသည္ဟု ေအာေလာကဒ႑ာရီမ်ားက ဆိုေလသည္။   ထို႔ေၾကာင့္ အပယ္ခံဖိုးေရွာက္လင္မွာ ႀကီးေဆးသုံးရန္မလိုေသာ မာႀကီးၾကာသိုင္းက်မ္းပါ သိုင္းကြက္မ်ားကို ေလ့လာသင္ယူနိုင္ရန္အလို႔ငွာ ႀကိဳက္ကုန္း ေတာအုပ္သို႔ စြန႔္စားေရာက္ရွိလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပေတာ့သည္..။မိမိအား အရွက္တကြဲ အျပစ္ေပးဒဏ္ခတ္ခဲ့ေသာ ေအာေလာကဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားအား လက္စားေခ်ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနေသာေၾကာင့္သာ ႀကိဳက္ကုန္း ေတာအုပ္သို႔ ထြက္လာခဲ့ရေသာ္လည္း ဖိုးေရွာက္လင္စိတ္ထဲတြင္မူ အေတာ္ပင္ ေလးလံလ်က္ရွိေပသည္..။   အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီ၏ စည္းကမ္းခ်က္သုံးခ်က္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္..။ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္သို႔ ဝင္ေရာက္လာေသာ မည္သည့္ေအာေလာကသား မဆို အဆိုပါစည္းကမ္းသုံးခ်က္ကို တေသြမတိမ္းလိုက္နာရေလသည္..။   အရွည္ရွစ္လက္မ လုံးပတ္ရွစ္လက္မခြဲရွိရမည္ဆိုေသာ ပထမစည္းကမ္းခ်က္ကို ဖိုးေရွာက္လင္ မမႈေသာ္လည္း ဒုတိယစည္းကမ္းခ်က္ႏွင့္ တတိယ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကိုေတာ့ ဖိုးေရွာက္လင္ေတြးပူေနေလသည္..။   ဒုတိယစည္းကမ္းခ်က္မွာ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီ၏ သမီးမ်ားႏွင့္ ပညာၿပိဳင္ခန္းျဖစ္ေလသည္..။ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီတြင္ အမႊာသမီးႏွစ္ေယာက္ရွိေပသည္..။ အႀကီးမမွာ လီးျမင္ျပဳံးဟုနာမည္တြင္၍ အငယ္မအား လီးျမင္ေပ်ာ္ဟု ေအာေလာကသားတို႔က ေခၚဆိုၾကေလသည္..။ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္သို႔ လာေရာက္ၾကေသာ ေအာေလာကသားတို႔မွာ ပထမစည္းကမ္းခ်က္ကို ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ၾကေသာ္လည္း လီးျမင္ျပဳံး လီးျမင္ေပ်ာ္ ညီအမႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕တိုင္း အရႈံးေပးၾကရေလသည္..။   ထို႔ေၾကာင့္ တတိယစည္းကမ္းခ်က္ျဖစ္ေသာ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီႏွင့္ ပညာၿပိဳင္ခန္းကို မည္သည့္ေအာေလာကသားမၽွ မၾကဳံဖူးေသးေပ..။ဖိုးေရွာက္လင္စိတ္ပူမည္ဆိုလၽွင္လဲ စိတ္ပူစရာေပ..။ လီးျမင္ျပဳံး လီးျမင္ေပ်ာ္ ညီအမႏွစ္ေယာက္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက လီးမ်ိဳးစုံႏွင့္ ေလ့က်င့္ယဥ္ပါးခဲ့ၾက ေလသည္။ မိခင္ျဖစ္သူ ႀကိဳက္ကုန္းေဒဝီႏွင့္ ဖခင္ျဖစ္သူ အဖုတ္ကၽြန္းသခင္ႀကီးတို႔ကလည္း ၄င္းတို႔ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း လီးမ်ိဳးစုံကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးေလ့ရွိသည္ဟု ေအာေလာကတြင္ သတင္းေမႊးလွသည္..။သို႔ေသာ္ လက္စားေခ်လိုစိတ္ ျပင္းျပေနေသာ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ ေတာင္ေတာင္အီအီမေတြးေတာ့ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္သေဘာပိုက္ကာ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္ အဝင္ဝသို႔ သူ၏စီးေတာ္လားႀကီးအား အျပင္းႏွင္ခဲ့ေလေတာ့သည္..။   အေရးထဲ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္အဝင္ႏွင့္ လီႏွစ္ဆယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့အကြာအေဝးတြင္ စီးေတာ္လား ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ခရီးစဥ္ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့ရ ေသးသည္။   ဖိုးေရွာက္လင္၏ စီးေတာ္လားမွာ အေတာ္စီး၍ေကာင္းေသာ လားျဖစ္ေသာ္ျငား ဉာဥ္ဆိုးတစ္ခုရွိေလသည္။ ၄င္းမွာ ခရီး လီႏွစ္ဆယ္ေပါက္တိုင္း ဂြင္းထု ေပးရျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ ဂြင္းမထုေပးပါက မည္သို႔ၿခိမ္းေျခာက္ရိုက္ႏွက္သည္ျဖစ္ေစ ေရွ႕ဆက္မသြားဘဲ အတင္းေပကပ္ေနတတ္ေလသည္..။   ယခုလဲ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္သို႔ ေနမဝင္ခင္ေရာက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ လားေပၚမွ ကပ်ာကယာဆင္းခါ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ သူ၏ စီးေတာ္လားအား ဂြင္းထုေပးေနရေတာ့သည္..။   လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဂြင္းထုေပးၿပီးေနာက္ လက္ေတာင္မေဆးေတာ့ဘဲ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ စီးေတာ္လားအား ခြာသံျပင္းျပင္းႏွင့္ ဒုန္းစိုင္းခဲ့ေတာ့သည္။
*
ခြပ္ခြပ္ .. ခြပ္.. ခြပ္.. ခြပ္…   ဂြင္းတခါတိုက္ခန႔္ အၾကာတြင္မူ ေအာေလာက၏နာမည္ေက်ာ္ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္အဝင္ဝသို႔ ဖိုးေရွာက္လင္တစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ လားေပၚက မဆင္းဘဲ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ရာ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္အဝင္ဂိတ္ေပါက္ႀကီးအား မွင္သက္မိစြာ ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္..။   ဂိတ္ေပါက္ႀကီးမွာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွေပသည္။ လက္ရာေျမာက္စြာထုလုပ္ထားေသာ လီးပန္းပု႐ုပ္ႀကီး အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလ်က္ ေလအေဝ့မွာ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖစ္ေနသည္မွာ အေတာ္ပင္ကဗ်ာဆန္ ရသေျမာက္လွေတာ့သည္။“ ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္မွ သင့္အား ႀကိဳဆိုပါ၏ ”ဆိုသည့္ စာတမ္းႀကီးမွာလည္း လီးပန္းခက္လီးပန္းႏြယ္ အဖုတ္ပန္းခက္အဖုတ္ပန္းႏြယ္မ်ားျဖင့္ မ်က္စိ ပသာဒ ျဖစ္လွေပသည္..။   “ ေၾသာ္ … ဒါေၾကာင့္လည္း ႀကိဳက္ကုန္းေတာအုပ္လို႔ နာမည္ေက်ာ္ေပတာပဲ ”ဟု ဖိုးေရွာက္လင္မွ တီးတိုးရြတ္ရင္း သူ၏လားႀကီးေပၚမွ ခုန္ဆင္း လိုက္ေလေတာ့သည္။   ထို႔ေနာက္ စီးေတာ္လားအား ဆြဲၿပီး ေတာအုပ္အတြင္းသို႔ သတိႀကီးစြာထားလ်က္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ရာ ေစာက္ဖုတ္ပုံသ႑ာန္ေရအိုင္တစ္ခုအနီးတြင္ ေအာက္ပါ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။
*
ထို႔ေနာက္ ဆ႒မေျမာက္ၿပိဳင္ပြဲအျဖစ္ အမႈတ္ၿပိဳင္ပြဲကို ဆက္လက္က်င္းပသည္။   ၿပိဳင္ပြဲ၏ Official Partner ျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးဂိုဏ္းမွ ေဗာ္လံတီယာႏွစ္ဦး ေစလႊတ္ကူညီသည္။ ေဗာ္လံတီယာမ်ားကား ကြင္းထဲေရာက္လၽွင္ ဆံပင္ကၽြတ္သူကၽြတ္၊ ကုတ္ရာျခစ္ရာ လက္သည္းရာထင္သူထင္ျဖစ္ေနသျဖင့္ တာဝန္ရွိသူ သူေတာင္းစားလူႀကီးမင္းမ်ားမွ စုံစမ္းရာ အားလုံးထင္ထားေတာ္မူၾက သည့္အတိုင္း အလုအယက္ထြက္လာၾကရေသာေၾကာင့္ဟု သိရေလသည္။   ကြင္းအတြင္း နိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို သီဆိုၿပီးေနာက္ ကစားသမားမ်ား ဝင္ေရာက္ေနရာယူၾကေလသည္။ ပရိသတ္မ်ား၏ အားေပးသံကား ဆူညံတက္ႂကြ ႏွစ္ဖက္မၽွပါေပသည္။ သန္ျမန္ေလရွီး နိုင္ရမည္ … အင္ လွန္ဘာဂ်ာ ဝီထရပ္စ္ … စသည္ျဖင့္ …။   ဝင္ေရာက္လာေသာ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ႏွစ္ဦးတို႔သည္ သူတို႔အသုံးခ်ရမည့္ မိန္းမႏွစ္ဦးအား ၾကည့္လိုက္႐ုံမၽွျဖင့္ ပန္းေသမတတ္ျဖစ္သြားၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ထိုမိန္းမမ်ားကား ပုံမလာပန္းမလာ စုတ္ျပတ္ေနသည့္အျဖင့္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္လည္း ေလးငါးဆယ္ခန႔္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။   ေျပာရလၽွင္ သန္ျမန္ေလရွီးထက္ လွန္ဘာဂ်ာကမူ အနည္းငယ္သာေလသည္။ သူ႔အေတြ႕အၾကဳံအရ ဒီ့ထက္ စုတ္ျပတ္သည္မ်ားႏွင့္လည္း ဇာတ္လမ္း ရွိခဲ့ၿပီး သန္ျမန္ေလရွီးမွာမူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သား အဲေလ … ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သားျဖစ္ေလသျဖင့္ တတ္နိုင္သမၽွ အငယ္အလန္းမ်ားျဖင့္သာ ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ဒိုင္လူႀကီးမ်ားမွ အခ်က္ေပးလိုက္ရာ သန္ျမန္ေလရွီးလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ အတြင္းအားကိုပါးစပ္တြင္စုကာ အေဝးမွလွမ္းၿပီးမႈတ္ေလသည္။ ခံေနေသာမိန္းမကား မ်က္လုံးမ်ားအေရာင္ေတာက္လာေသာ္လည္း ငါးမိနစ္ခန႔္အၾကာတြင္ ေဟာက္သံမ်ားထြက္လာကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ သူလည္း ပါးစပ္ေညာင္းေညာင္းျဖင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထိုင္ခ်လိုက္ ေလေတာ့သည္။ ဒိုင္မ်ားက ဆက္လက္ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ တိုက္တြန္းေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မတတ္နိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ သူလည္း လက္ေျမႇာက္ကာေနလိုက္ေလသည္။ထိုခဏတြင္ အမႈတ္ဆရာ လွန္ဘာဂ်ာသည္ သူ၏ေက်ာ္ၾကားလွေသာ မုန္တိုင္းတေထာင္ေလသိုင္းကိုသုံးကာ သူ၏ သိုင္းက်မ္းထဲမွ ၃၀၁၂ဝဝရ ခုေျမာက္ အကြက္ျဖစ္သည့္ ဝိညာဥ္ႏႈတ္လၽွာ အမႈတ္ဆရာ အမည္ရွိေသာ သိုင္းကြက္ကိုသုံး၊ ပါးစပ္ထဲသို႔ အတြင္းအားကိုပို႔ထားလိုက္ၿပီး ေပငါးဆယ္အကြာအေဝးသို႔ပင္ ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး အစြမ္းျပေလသည္။အမႈတ္ခံေနရေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ ဓာတ္လိုက္သည့္ႏွယ္ တကိုယ္လုံးတြန႔္လိမ္ေနၿပီး သူ႔ကိုတင္ထားသည့္ စားပြဲေပၚတြင္ လႈပ္ခါေနေလသည္။ ထိုမိန္းမ၏ေစာက္စိကို အေဝးမွေနကာ လၽွာေပၚမွ အတြင္းအားလွိုင္းကို ပို႔လႊတ္ၿပီး လွမ္းကလိလိုက္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ေအာ္သံႀကီးက နားကြဲမတတ္ ထြက္လာ ေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာသည္ သူ၏ သိုင္းကြက္မ်ားထဲမွ အေကာင္းဆုံးသိုင္းကြက္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ထုတ္ႏႈတ္၍ ပရိတ္သတ္မ်ားအားေဖ်ာ္ေျဖေနသည္။သန္ျမန္ေလရွီးသည္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္အေျခအေနမ်ားကို သုံးသပ္ၿပီး သူရႈံးေတာ့မည္ကို ခန႔္မွန္းမိသျဖင့္ ဒိုင္မ်ားအား ခြင့္ေတာင္းကာ ေက်ေက်နပ္နပ္ အရႈံးေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။ ဒိုင္မ်ားက သန္ျမန္ေလရွီးအရႈံးေပးေၾကာင္း ေၾကညာေသာ္လည္း လွန္ဘာဂ်ာကမူ မႈတ္ေကာင္းတုန္းရွိေနေသးသည္။ ထုံးစံအတိုင္း ထိုမိန္းမအား အခ်ီခ်ီၿပီးေအာင္မႈတ္ေပးၿပီးမွ ပရိတ္သတ္မ်ားဖက္သို႔လွည့္ကာ ‘‘အမႈတ္ပညာ ငါဆရာ” ဟုေႂကြးေၾကာ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
*
ထိုေန႔ညတြင္ ခ်ိန္းထားသည့္အတိုင္း ဒိုင္ေကာ္မတီအႀကီးအကဲထံသို႔သြားေရာက္ၿပီး မနက္ျဖန္ၿပိဳင္ပြဲတြင္ သူ႔အား မ်က္ႏွာသာေပးရန္အတြက္ ဖင္ကုန္း ေတာင္းပန္ကာ ေရႊငါးမူးသားေပး၍ လာဘ္ထိုးေလသည္။ ဒိုင္လူႀကီးက လွန္ဘာဂ်ာအား ေနာက္ဆုံးၿပိဳင္ပြဲ၏ လၽွို႔ဝွက္အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းမ်ားကို မႁခြင္းမခ်န္ ေျပာျပလိုက္ရာ လွန္ဘာဂ်ာလည္း ခ်က္ခ်င္းအိမ္ျပန္ၿပီး ေနာက္ေန႔ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ေလ့က်င့္ေတာ့သည္။ စည္းကမ္းကား ပိုေအာ္ေအာင္ခ်နိုင္သူအား အနိုင္ေပးမည္ဟု ျဖစ္ေလသည္။သန္ျမန္ေလရွီးမွာမူ ရိုးသားသျဖင့္ ၾကက္ဥႏွင့္ ႐ုံးပတီသီးကိုသာ အဝစားၿပီး အိပ္စက္ရန္ျပင္ဆင္သည္။ မအိပ္ခင္တြင္ သူ႔အား ခင္မင္ၾကည္ညိဳ ေလးစားေသာ ဂိုဏ္းဝင္တဦးမွ ကိုးကြယ္ရန္ေပးထားေသာ လီးဘိုးေတာ္႐ုပ္ထုအား ကန္ေတာ့ၿပီးမွ အိပ္ရာေပၚလွဲခ်လိုက္ေလသည္။ ခ်က္ခ်င္းအိပ္မေပ်ာ္ေသးဘဲ မ်က္စိေၾကာင္ေနသျဖင့္ ဖိုက္ဝမ္းဆြဲလိုက္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။အိပ္မက္ထဲတြင္ သူကိုးကြယ္ေသာ လီးဘိုးေတာ္ႏွင့္ေတြ႕ေလသည္။ အိပ္မက္ထဲဆိုေသာ္လည္း စကားအေျခအတင္ ေဆြးေႏြးၾကေလသည္။ လီးဘိုးေတာ္က …‘‘ အိုမီတိုဖာ … ေယာက်ာ္းေလးအားလုံး လီးႀကီးၿပီး က်န္းမာၾကပါေစ “ ဟု ေမတၱာပို႔ေလရာ သန္ျမန္ေလရွီးက…‘‘ ဘိုးေတာ္ႀကီးခင္ဗ်ာ … ဘိုးေတာ္ႀကီးက ဘယ္သူပါလဲ … ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ “‘‘ အိမ္း … ငါက လီးဘိုးေတာ္ပဲ … မင္းမအိပ္ခင္က ငါ့ကိုရွိခိုးၿပီး ဆုေတာင္းလို႔ ငါေပၚလာရတာ “‘‘ အား … ေတြ႕ရတာ သိပ္ဝမ္းသာတယ္ ဘိုးေတာ္ “‘‘ ေကာင္းၿပီ လူငယ္လီးႀကီးကေလး …”‘‘ ဘိုးေတာ္ မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ရမွာ သိသလားခင္ဗ်ာ …”‘‘ ေအး အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ဒီပစၥည္းေလးေပးမလို႔ကြ … ေရာ့ ယူထားလိုက္ “ ဟုဆိုကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ေလသည္။ သန္ျမန္ေလရွီးလည္း လန႔္နိုးလာၿပီး လက္ထဲတြင္ အရာဝတၱဳတခုကိုစမ္းမိသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ ကတၱီပါအိတ္တခု၊ အထဲတြင္ေတာ့ မည္းတူးေနေသာ အပ္တုံးႀကီးတေခ်ာင္း။ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ျဖင့္ ျပန္အိပ္လိုက္ၿပီး မနက္လင္းၾကက္တြန္မွ မနည္း အိပ္ရာထရေလသည္။သူလည္း ဝတ္စုံမ်ားကို ေသေသသပ္သပ္ဝတ္ကာ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ ဂြင္းတိုက္ၿပီး မနက္စာစားကာ ၿပိဳင္ပြဲက်င္းပရာ ကြင္းျပင္ဆီသို႔ ထြက္လာ ခဲ့ေတာ့သည္။ ကြင္းထဲတြင္မေတာ့ ပရိတ္သတ္မ်ားအားလုံး ေနရာယူၿပီးေနၾကၿပီ။ ေနာက္ဆုံးၿပိဳင္ပြဲေန႔ျဖစ္သျဖင့္ လက္မွတ္ေမွာင္ခိုေဈးကလည္း ႀကီးျမင့္လွသည္။ သို႔ေသာ္ အားလုံး အိုးပစ္အိမ္ပစ္လာၾကရာ သူခိုးမ်ားအႀကိဳက္ပင္ျဖစ္ေနေလသည္။မ်ားမၾကာမီ လွန္ဘာဂ်ာေရာက္လာၿပီး လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ေနေလသည္။ သူကား သူသာ အနိုင္ရရမည္ဟု ယုံၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ ဝင္းထိန္ေျပာင္လက္ ေနေသာ မ်က္ႏွာႀကီးကို ၿဖီးေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ၿပိဳင္ပြဲကို သန္ျမန္ေလရွီး တြင္းတူးေပးထားေသာ မိုးလုံေလလုံ အားကစား႐ုံႀကီးတြင္ က်င္းပေလေတာ့သည္။ ဒိုင္မ်ားက ၿပိဳင္ပြဲဝင္မ်ား စိတ္ႀကိဳက္စြမ္းရည္ကို ျပရန္ ေၾကညာကာ စိတ္ႀကိဳက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ၿပိဳင္ပြဲမွာ မနက္ပိုင္းတခ်ိန္သာ က်င္းပမည္ျဖစ္သည္။ပြဲစသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ လွန္ဘာဂ်ာသည္ မိန္းမမ်ားဘက္သို႔ လက္ေဝွ႕ရမ္းျပကာ သူ႔အတြက္ေပးထားေသာ မိန္းမကို အသာအယာေခ်ာ့ထည့္လိုက္ ေလသည္။ မိန္းမပရိတ္သတ္မ်ား ေက်နပ္သြားၾကၿပီး အားရင္ သူ႔ဆီလာကုန္းဦးမွ ဆိုေသာ အေတြးမ်ား ေပၚထြက္လာၾကေလသည္။ ပြဲစၿပီး ငါးမိနစ္ေလာက္အထိ အသာအယာသာ ႀကိတ္လိုးေနလိုက္သည္။ အင္အားကို ခ်ိဳထားၿပီး သန္ျမန္ေလရွီးကဲ့သို႔ မႏူးမနပ္ေကာင္ကို အနိုင္ရေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ေနေလသည္။သန္ျမန္ေလရွီးမွာ အေဖ၏အရိုက္အရာကိုထိန္းသိမ္းရန္ စိတ္အားထက္သန္ေနေသာ္လည္း လွန္ဘာဂ်ာကဲသို႔ ဘဝအေတြ႕အၾကဳံ မႂကြယ္ဝသျဖင့္ စိတ္အားငယ္ေနမိေလသည္။ အားရပါးရေဆာင့္လိုးရင္း အားငယ္မႈမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္ေနရေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏လီးကား အားမငယ္၊ အမုန္းေထာင္မတ္ ေနေလေတာ့သည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ လွန္ဘာဂ်ာသည္ အင္အားကို အစြမ္းကုန္အသုံးျပဳကာ ေဆာင့္ခ်ေလရာ မိန္းမဆီမွ ေအာ္သံမ်ား အဆက္မျပတ္ ထြက္လာေတာ့သည္။ သူလည္း လိုးေနရင္းျဖင့္ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားဘက္သို႔ မ်က္စိကစားလိုက္ေလရာ မေန႔ညက လာဘ္ေပးထားေသာ ေခါင္းေဆာင္ဒိုင္ႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံရာ ဒိုင္လူႀကီးက မသိမသာ လက္မေထာင္ျပေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာသည္ ႏြားသိုးအတြင္းအားကို သူတီထြင္ထားေသာ ‘‘လုံးပတ္တုတ္ႀကီး ငါ့ကြမ္းသီး” သိုင္းျဖင့္ ေပါင္းစပ္သုံးစြဲကာ ခံေနေသာမိန္းမ ေခါင္းမေဖာ္နိုင္ေအာင္ ခုန္ခုန္ၿပီးလိုးေတာ့သည္။ မိန္းမက ေအာ္ေလေလ နိုင္ရမည္ဆိုေသာစိတ္က တြန္းအားေပးေလေလျဖင့္ အမုန္းလိုးေလရာ ေအာ္သံမ်ားမွာ နားမခံသာေအာင္ထြက္ေနေလသည္။ တဘြတ္ဘြတ္ တဖတ္တဖတ္ျဖင့္ စည္းခ်က္ညီညီထြက္ေပၚေနေသာ အသံမ်ားေအာက္တြင္ သန္ျမန္ေလရွီးက ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ျဖင့္ အားရွိသေလာက္ထုတ္ၿပီး က်ဳံးလ်က္ပင္ …။သန္ျမန္ေလရွီးသည္ တက္ႂကြေသာ လွန္ဘာဂ်ာ၏အမူအရာကို ၿပိဳင္ပြဲမစခင္ကတည္းက မသကၤာျဖစ္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထင္တာပဲျဖစ္မည္ဟု ခဏေမ့ထားလိုက္သည္။ ၿပိဳင္ပြဲထဲသို႔ေရာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ အကဲခတ္ေသာ္ ဒိုင္ႏွင့္ လွန္ဘာဂ်ာတို႔ မ်က္စပစ္ျပေနၾကသည္ကို အမွတ္မထင္ေတြ႕လိုက္ရေလမွ သူ၏ သံသယစိတ္မ်ား ပိုမိုႀကီးထြားလာၿပီး လွန္ဘာဂ်ာ အသံထြက္ေအာင္လိုးေနသည္မွာ အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းပင္ျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးမိေလေတာ့သည္။ သန္ျမန္ေလရွီး အမုန္းလိုက္က်ဳံးေသာ္လည္း လွန္ဘာဂ်ာေလာက္မတတ္နိုင္ပဲျဖစ္ေနေလသည္။အားကုန္ထုတ္ကာလိုးပါေသာ္လည္း လွန္ဘာဂ်ာေလာက္ အသံမထြက္ျဖင့္ နည္းလမ္းစဥ္းစားေနေလသည္။ ထိုအခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ‘‘ေစာက္သုံး မက်တဲ့လီး”ဟုဆဲကာ စဥ္းစားရင္းမွ လီးဟူေသာ စာလုံးႏွင့္အတူ လီးဘိုးေတာ္ကိုသတိရမိေလသည္။ သူလည္း ညစ္မွရေတာ့မည္ကို သိသြားၿပီး လီးဘိုးေတာ္ ေပးထားေသာအပ္ကို သူ၏ကြမ္းသီးေဘးတြင္ သားေရကြင္းႏွင့္တြဲ၍ ခ်ည္ေႏွာင္ထားလိုက္ေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္သာသာေလးစမ္းလိုက္ရာ သူလိုးေနေသာ မိန္းမမွာ မ်က္ျဖဴလန္မတတ္ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ကာ တြန႔္လိမ္သြားေလသည္။ လွန္ဘာဂ်ာပင္ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ လွည့္ၾကည့္ရေလသည္။သန္ျမန္ေလရွီးလည္း ‘‘ေျခသလုံးပေလြရိုးနဲ႔ တေန႔လုံးအေသလိုးမယ္”ဟု ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ၿပီး ခပ္မွန္မွန္ပင္လိုးေလရာ ေအာ္သံမ်ားက ဘဝဂ္လၽွံေအာင္ ထြက္လာေတာ့သည္။ အပ္စူးသျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ ေဝဒနာကို မခံစားနိုင္ေတာ့၍ သူလိုးေနေသာ မိန္းမသည္ သတိလစ္သြားေလေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရန္ထားေသာအထဲမွ တေယာက္ကို ထပ္ေခၚၿပီး သူလည္း စိတ္ရွိလက္ရွိလိုးျပန္ေလသည္။ အပ္၏ထိုးႏွက္ခ်က္ေၾကာင့္ ထိုမိန္းမသည္လည္း ေလာကႀကီးႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေခၚမည္ျပဳေသာအခါမွ ဒိုင္လူႀကီးမ်ားလည္း သူေတာင္းစားဂိုဏ္း နာမည္ပ်က္စိုးသျဖင့္ ၿပိဳင္ပြဲကိုရပ္နားကာ သန္ျမန္ ေလရွီးကို အနိုင္ေပးလိုက္ရေလေတာ့သည္။သန္ျမန္ေလရွီးလည္း လီးဘိုးေတာ္ေပးထားေသာအပ္ကို ေသခ်ာသိမ္းဆည္းကာ ဘဝတေလၽွာက္လုံး လီးဘိုးေတာ္ကို ကိုးကြယ္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ဒိုင္မ်ားက သန္ျမန္ေလရွီးအား ဂုဏ္ျပဳစကားေျပာၾကားၾကၿပီး သူေတာင္းစားဂိုဏ္း၏ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သစ္အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္လိုက္ၾက ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေန႔လည္စာျဖင့္ ဖိတ္ၾကားထားသူမ်ားအား တည္ခင္းဧည့္ခံေလသည္။ ေန႔လည္စာစားပြဲတြင္ လွန္ဘာဂ်ာက မိမိသည္ သိုင္းေလာကထဲမွ ႏႈတ္ထြက္ေၾကာင္း၊ ေရွ႕ေလၽွာက္ၿပီး အမႈတ္သင္တန္းေက်ာင္းႏွင့္ အလိုးလုပ္ငန္းကို ထူေထာင္ကာ စီးပြားရွာၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုက္ရာ အားလုံးအံ့ဩသြားၾကၿပီး မိန္းမမ်ားကမူ ဝမ္းသာသြားၾကေလသည္။အားလုံး စားေသာက္အၿပီးတြင္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သစ္ သန္ျမန္ေလရွီးက ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၾကားေလသည္။ သူက ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ မိေၾကာင္း၊ ၿပိဳင္ဘက္ေကာင္းႀကီးျဖစ္ေသာ လွန္ဘာဂ်ာကို အလြန္ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ အနားယူေတာ့မည္ျဖစ္၍ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း၊ ေရွ႕ဆက္ၿပီး သူေတာင္းစား ဂိုဏ္းႀကီးကို တိုးတက္ႀကီးပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ေျပာၾကားၿပီး နိဂုံးခ်ဳပ္ရန္ ျပင္ဆင္လိုက္စဥ္ သူ႔ေဘာင္းဘီေအာက္မွ လီးႀကီးက ေထာင္ထြက္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ႀကိဳးစားဖုံးကြယ္ေသာ္လည္း မရသျဖင့္ …‘‘ အဟဲ အခုကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားၿပီးၿပီေလ …အဲဒီေတာ့ သူေတာင္းစားထမင္းဝရင္ လီးေတာင္တယ္လို႔ မွတ္ထားလိုက္ၾကေပါ့ဗ်ာ ”ဟု ေျပာရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္ကာ သူေတာင္းစားဂိုဏ္းခ်ဳပ္အျဖစ္ စတင္ေဆာင္ရြက္ေလေတာ့သည္။
*
ဖိုးေရွာက္လင္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာ ဆိုင္းဘုတ္မွာ …“ ဤေနရာမွ ေက်ာ္လြန္၍ လီးမေတာင္လၽွင္ ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္မျပဳ ”အထက္ပါဆိုင္းဘုတ္အား ဖတ္ရင္း ဖိုးေရွာက္လင္ျပဳံးလိုက္ေလသည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း ဖိုးေရွာက္လင္မ်ား ဘာမွတ္ေနလဲ၊ ေမြးကတည္းက လီးေတာင္ၿပီး ေမြးလာတဲ့ေကာင္ကြဟု ႀကိမ္းဝါးလ်က္ ကိုယ္တုံးလုံးခၽြတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။   ၄င္းေနာက္ ခါးေကာ့ရင္ေမာ့လ်က္ လီးႀကီးတရမ္းရမ္းျဖင့္ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့ရာ ဂြင္းႏွစ္ခါထုခန႔္ၾကာေသာအခ်ိန္၌ ဇရပ္တစ္ေဆာင္နားသို႔ ေရာက္ရွိ လာေလသည္..။   ဇရပ္၏အတြင္းတြင္ကား အင္မတန္ေခ်ာေမြ႕လွပေသာ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ ကိုယ္လုံးတီးျဖင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လ်က္ ရွိေနေပသည္။   ဖိုးေရွာက္လင္လည္း သတိႀကီးစြာထားလ်က္ ဇရပ္ေပၚသို႔ တလွမ္းခ်င္းတက္ကာ အဆိုပါမိန္းမပ်ိဳႏွင့္ လီးႏွစ္ျပန္အကြာအေဝးတြင္ အသင့္အေနထားျဖင့္ ျခေသၤ့ထိုင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။သားေကာင္နံ့ရေသာ ေႁမြေဟာက္ပါးပ်ဥ္းကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေသာ ဖိုးေရွာက္လင္၏လီးႀကီးအား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးရင္း မိန္းမပ်ိဳမွ …“ အကို႔ဟာေတာ့ ႀကိဳက္သြားၿပီ”ဟု ေျပာေလသည္။   ထိုအခါ ဖိုးေရွာက္လင္မွ …   “ ကဲ … ႀကိဳက္ရင္ ကုန္းေတာ့”ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ လိုရင္းေျပာခ်လိုက္လၽွင္ … မိန္းမပ်ိဳေလးမွ …   “ လြယ္မယ္ထင္ထားလား … လြယ္မယ္ထင္လို႔လား …”ဟု စည္သူလြင္စတိုင္ႏွင့္ မခိုးမခန႔္ သီခ်င္းဆိုရင္း သူမ၏ေစာက္ဖုတ္အား ျဖဲျပေလသည္။ (မွတ္ခ်က္။     ။ စည္သူလြင္မွာ နာမည္ႀကီး တ႐ုတ္နန္းတြင္းအဆိုေတာ္ျဖစ္ေလသည္။)   ထိုမိန္းမပ်ိဳ၏ မေထမဲ့ျမင္ အမူအရာေၾကာင့္ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ လူေရာလီးေရာ ေဒါသထြက္လာေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ …   “ ဟ … နင္တို႔ ႀကိဳက္ကုန္းဂိုဏ္းက ႀကိဳက္ရင္ ကုန္းတာပဲ မဟုတ္လား … အခု ငါ့ဟာကို နင္ပဲ ႀကိဳက္တယ္ေျပာတာ … ဒါေၾကာင့္ ကုံးခိုင္းေနတာဟဲ့”ဟု ေျပာခ်လိုက္ေတာ့သည္။   ထိုအခါ မိန္းမပ်ိဳ၏ မခ်ိဳမခ်ဥ္မခိုးမခန႔္မ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသအရိပ္အေယာင္မ်ား ယွက္သန္္းသြားၿပီးလၽွင္ …   “ အံမယ္ ကၽြန္မကိုမ်ား ႀကိဳက္ရင္ ကုန္းတာပဲတဲ့ … ဘယ္လိုအစားမ်ား ထင္ေနလဲ … ကၽြန္မက မႀကိဳက္လဲ ကုန္းတယ္။ ဟြန႔္ … လူကိုမ်ား မွိုခ်ိဳးမၽွစ္ခ်ိဳး သူမို႔ ေျပာရက္တယ္” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။   ထိုအခါမွ ဖိုးေရွာက္လင္လည္း မိန္းမပ်ိဳ၏ စကားပရိယာယ္ႂကြယ္ဝပုံကို သေဘာေပါက္သြားကာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ဒရြတ္ဆြဲသိုင္းကြက္ျဖင့္ ဖင္ဒရြတ္ ဆြဲလ်က္ မိန္းမပ်ိဳရွိရာသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားေလသည္။   မိန္းမပ်ိဳကလဲ ေခသူမဟုတ္။ ဖိုးေရွာက္လင္ကဲ့သို႔ ဖင္ဒရြတ္ဆြဲသိုင္းကြက္ျဖင့္ပင္ ေနာက္ဆုတ္သြားေလသည္။ ဖိုးေရွာက္လင္လည္း သိုင္းအား ဆယ္ပုံပုံ ရွစ္ပုံခန႔္အထိ ျမႇင့္တင္ကာ ဒရြတ္ဆြဲလ်က္ အတင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။
ဖိုးေရွာက္လင္ႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳေလးတို႔ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဖင္ဒရြတ္ဆြဲလ်က္ ဇရပ္ပတ္လည္လိုက္လိုးေနပုံမွာ အေတာ္ပင္ ၾကည့္ေကာင္းေန ေတာ့သည္။   သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိန္းမပ်ိဳမွာ ဖိုးေရွာက္လင္အား မယွဥ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ဖိုးေရွာက္လင္၏ ခရမ္းညိဳသီးသ႑ာန္ လီးႀကီးႏွင့္ သူမ၏ ပဲႀကီးေစ့သ႑ာန္ ေစာက္ေစ့မွာ ထိလုထိခင္အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိလာေလ၏။   ေအာင္နိုင္သူအျပဳံးျဖင့္ တစ္ခ်က္ျပဳံးၿပီးေနာက္ အသက္ေအာင့္ကာ ကဲ … လာေလေရာ့ဟု ဖိုးေရွာက္လင္က ေနာက္ဆုံးတိုက္ကြက္ထုတ္လိုက္ရာ … “ အား ” ဟူေသာ အသံနက္ႀကီး မခ်ိမဆန႔္ေပၚထြက္လာေလေတာ့သည္။   မိန္းမပ်ိဳေလး၏ ေအာ္သံေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ဖိုးေရွာက္လင္၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံသာ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ျဖစ္ပုံက ဒီလို။ ဖင္ဒရြတ္ဆြဲသိုင္းကြက္တြင္ အားနည္းခ်က္တစ္ခုရွိသည္။ ၄င္းမွာ ေအာက္ခံၾကမ္းျပင္မေခ်ာလၽွင္ လႁပြတ္အား ေညႇာင့္စူးျခင္းပင္တည္း။   ယခုလည္း ဖိုးေရွာက္လင္မွာ ေနာက္ဆုံးတိုက္ကြက္အေနျဖင့္ အားကုန္သုံးၿပီး ေဆာင့္လိုက္ေသာအခါ ဇရပ္ၾကမ္းျပင္မွ ဝါးမ်က္က လႁပြတ္အား ထိုးခြဲလိုက္သလိုျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္တည္း။   ဝါးမ်က္ျဖင့္ ထိုးခြဲခံလိုက္ရေသာ လႁပြတ္ႏွစ္လုံးအား နတ္ကြတ္အေက်ာပိတ္သိုင္းကြက္ျဖင့္ ကပ်ာကယာျပန္ထည့္ကာ ဖိုးေရွာက္လင္တစ္ေယာက္ ဇရပ္ေထာင့္သို႔ ဆုတ္သြားေလသည္။   ၄င္းေနာက္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ေခြးမေစာက္ဖုတ္ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးကို ထုတ္၍ လိမ္းလိုက္ရာ အံ့ဩဖြယ္ရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ ဒဏ္ရာမွာ ေပ်ာက္ကင္းသြားေလေတာ့သည္။   ဖိုးေရွာက္လင္ လႁပြတ္ကြဲသြားစဥ္က အရပ္ပ်က္ရယ္နည္းျဖင့္ မခိုးမခန႔္ရယ္ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးမွာ လႁပြတ္ကြဲဒဏ္ရာ မ်က္စိေရွ႕၌ပင္ ေပ်ာက္ကင္း သြားသည္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ အရယ္ရပ္သြားကာ …   “ ေၾသာ္ … ရွင့္ဆီမွာ ေခြးမေစာက္ဖုတ္ ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆး ရွိတာပဲကိုး ”ဟု မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။   ထိုအခါ ဘာမဟုတ္သည့္ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္၏ အရွက္ကြဲခံလိုက္ရေသာ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ …“ ဟဲ့ … ဗိုင္းတာမ … နင့္နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ။ ငါ့နာမည္က ဖိုးေရွာက္လင္ … သူမ်ားဖင္မေျပာနဲ႔ ကိုယ့္ဖင္ကို ျပန္ခ်တာေတာင္ သုံးခါရွိေနၿပီ။ နင့္စအိုကို ဖြင့္ေသးတာေပါ့ ”ဟု ႀကိမ္းေမာင္းရင္း ဇရပ္ေထာင့္သို႔ ေလၽွာက္လာေလေတာ့သည္။   ဖိုးေရွာက္လင္တစ္ေယာက္ ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးတယမ္းယမ္းျဖင့္ သူ႔ထံသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေလၽွာက္လာသည္ကို ၾကည့္ရင္း၊ မိန္းမပ်ိဳေလးက …   “ ခြိခြိခြိ … ဒီေလာက္လည္း ေဒါသမႀကီးပါနဲ႔ … ကၽြန္မနာမည္ကလည္း ဖန္ေရွာက္ခင္ပါတဲ့ရွင္ … ၿပီးေတာ့ ႀကိဳက္ကုန္းေတာင္ၾကားရဲ့ စစ္ေဆးေရးမႉးပဲ။ ကဲ … ရွင့္ပစၥည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ အတိုင္းအထြာရွိမရွိ စစ္ေဆးမယ္ …” ဟု ဆိုကာ ဇရပ္လက္ရမ္းကို လက္ေထာက္ၿပီး ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ေပးလိုက္ေလသည္။   ဖိုးေရွာက္လင္လည္း အတြင္းအားကို လဖ်ားတြင္ စုစည္းၿပီးသကာလ ဖင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ ျပဴထြက္ေနေသာ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ ျပည္ႀကီးငါးသ႑ာန္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးအား သူ၏ငပဲႀကီးႏွင့္ ေတ့လိုက္ေလသည္။   ၄င္းေနာက္ ေတာ္သလင္းေခြးဘီလူးသိုင္း တစ္ရာ့ေျခာက္ကြက္သုံးကာ တစြပ္စြပ္ တဖြတ္ဖြတ္ျဖင့္ တစ္ရာ့ေျခာက္ခါ ေခြးလိုး လိုးေလေတာ့သည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္မွာ ဖိုးေရွာက္လင္၏ ေတာ္သလင္းသိုင္း တစ္ရာ့ေျခာက္ကြက္ကို အေသအလဲ ႀကိတ္မွိတ္ေအာင့္အည္းခံလိုက္ရေလသည္။   သို႔ေသာ္ ဖန္ေရွာက္ခင္သည္လည္း ေအာေလာကတြင္ က်င္လည္လာသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္နီးပါးရွိၿပီမို႔ ေခသူမဟုတ္။ ဖိုးေရွာက္လင္အား ေအာက္ပါ အတိုင္း စိန္ေခၚေလေတာ့သည္။   “ ကဲ … ရွင္ကလည္း ဖိုးေရွာက္လင္ … ကၽြန္မကလည္း ဖန္ေရွာက္ခင္၊ ရွင္ကပဲ လိုးနိုင္မလား ကၽြန္မကပဲ ခံနိုင္မလား ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့။ ကဲ … စေတာ့…”ဟု ဆိုကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူမ၏ ဖင္အား စုံကိုင္၍ ျဖဲထားေပးေလသည္။   ဖိုးေရွာက္လင္္မွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ စမန္ထလာၿပီး ဖန္ေရွာက္ခင္၏ နီရဲရဲစအိုေလးအား မညႇာမတာ ရက္ရက္စက္စက္ လိုးေလေတာ့သည္။ ပြဲမွာ အေတာ္ပင္ ၿမိဳင္ဆိုင္ၾကည့္ေကာင္းလွေပသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဖန္ေရွာက္ခင္မွာ ဖင္ထိုင္က်သြားသည္အထိေအာင္ အေဆာင့္ခံလိုက္ရေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ဖင္ဘူးေတာင္း ျပန္ေထာင္လာေပသည္။   တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ၿပိဳင္ပြဲ၏ အထြဋ္အထိပ္သို႔ ေရာက္လာေလသည္။ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ စအိုမွာ ေရငတ္ေသာ ငါးပါးစပ္ကဲ့သို႔ အဆက္မျပတ္ ပြရႈံ႔ပြရႈံ႔ ျဖစ္လာေတာ့သည္။   ထို႔အတူ ဖိုးေရွာက္လင္၏ လီးႀကီးမွာလည္း ပုရစ္တြင္းထဲ ေခါင္းစိုက္ ႏွိုက္ေနေသာ စပါးႀကီးေႁမြႀကီးကဲ့သို႔ ဝင္သြားလိုက္ ျပန္ထြက္လာလိုက္ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။   မွားတဲ့သူ ခံရေတာ့မည့္အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ဦးစလုံးနားလည္လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးေရွာက္လင္မွာ သိုင္းကြက္အား အရွိန္ေလ်ာ့ကာ တကြက္ေကာင္းေစာင့္ရင္း မွန္မွန္ေဆာင့္ေနေလေတာ့သည္။   ထိုအခ်ိန္တြင္ ဖန္ေရွာင္ခင္၏ စအိုမွာ ရႈံ႔ရာမွ ပြင့္အာထြက္လာသည္ကို ဖိုးေရွာက္လင္ သတိထားလိုက္မိေလသည္။ ဒါဟာ အခြင့္ေကာင္းပဲဟု ေတြးလ်က္ ဖိုးေရွာက္လင္ ဖင္ရႈံ႔ကာ ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ အသားကုန္ေဆာင့္လိုးလိုက္ေလေတာ့သည္။   “ ဘူ ”   အသံၾကားလိုက္ေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဖိုးေရွာက္လင္ သေဘာေပါက္လိုက္ေတာ့သည္။    တဆက္တည္းမွာပင္ ဖန္ေရွာက္ခင္၏ စအိုအတြင္းပိုင္းသို႔ နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္းဝင္သြားေသာ မိမိလီးမွာ စစ္ကနဲစစ္ကနဲ နာက်င္သြားသည္ကို ခံစားလိုက္ရရင္း …   “ ဟင္ … အီးေပါက္လီးက်ိဳးသိုင္းကြက္ ”ဟု အလန႔္တၾကားေရရြတ္လိုက္မိေတာ့သည္။   “ ခိခိခိခိ … ဟုတ္တယ္ … ရွင္ ကၽြန္မရဲ့ အီးေပါက္လီးက်ိဳးသိုင္းကြက္ မိသြားၿပီ။ ရွင့္လီးက်ိဳးသြားၿပီ … ခိခိခိခိ …”ဟု ဖာသည္မသံျဖင့္ ဖန္ေရွာက္ခင္မွာ ရယ္ေမာေနေလေတာ့သည္။ဖိုးေရွာက္လင္မွာ သူ၏လီးႀကီးအား ဖန္ေရွာက္ခင္၏ ဖင္ဝမွ ကပ်ာကယာဆြဲထုတ္ရင္း …   “ မင္း … မင္း … ယုတ္မာလွခ်ည္လား … ေအာေလာကစည္းကမ္းကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး ငါ့လီးကို က်ိဳးေအာင္လုပ္တယ္ …”ဟု အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ေျပာေလေတာ့သည္။   ေအာေလာကတြင္ ဖင္ခံေနတုံး အီးမေပါက္ရဟူေသာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းရွိေလသည္။ ၄င္းစည္းကမ္းအား အထက္လမ္း ေအာေလာကသားမ်ားသာမက ေအာက္လမ္းေအာေလာကသားမ်ားကပါ လိုက္နာရေပသည္။
အဆိုပါစည္းကမ္းအား ေဖာက္ဖ်က္၍ အီးေပါက္လီးက်ိဳးသိုင္းကြက္အား ဖန္ေရွာက္ခင္အသုံးျပဳလိမ့္မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္မထားေသာေၾကာင့္ ဖိုးေရွာက္လင္ ခမ်ာ အထိနာသြားရျခင္းျဖစ္ေပသည္။   ဖိုးေရွာက္လင္မွာ သူ၏ လီးက်ိဳးႀကီးကို ႏွေျမာတသစြာ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ဇရပ္ေထာင့္တြင္ ငူငူႀကီးထိုင္ေနေလသည္။ ၄င္းလီးႀကီးျဖင့္ ေအာေလာကတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င္လည္က်က္စားရင္း ၿပိဳင္ဘက္မ်ား၏ စအိုမ်ားကို ပက္ပက္စက္စက္ လိုးခြဲခဲ့သည္မ်ားကိုလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္လာရင္း လီးေရာလူေရာ ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္လာေတာ့သည္။   ဖန္ေရွာက္ခင္မွာမူ ဖိုးေရွာက္လင္၏ျဖစ္အင္ကို တစိမ့္စိမ့္အရသာခံၾကည့္ရင္း တခစ္ခစ္ ရယ္ေမာေနေတာ့သည္။ ၄င္းေနာက္ … “ ခစ္ … ခစ္ … ခစ္ခစ္ … ဒီေလာက္လည္း စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔ ရွင္ရယ္ … ရွင့္လီးက်ိဳးကို နဂိုအတိုင္း ျပန္ဆက္ေစခ်င္ရင္ မမေလး လီးျမင္ျပဳံးနဲ႔ လီးျမင္ေပ်ာ္တို႔ အမႊာႏွစ္ေယာက္ဆီမွာရွိတဲ့ ‘ေစာက္ခ်ီးတေကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္’လိမ္းေဆးကိုသာ ရေအာင္ႀကိဳးစားေပေတာ့ …”ဟု ေျပာရင္း ဇရပ္ေပၚမွေန၍ ေလးဘက္ေထာက္ ဆင္းသြားေလေတာ့သည္။   ဖန္ေရွာက္ခင္ေျပာသြားေသာစကားမ်ားေၾကာင့္ ဖိုးေရွာက္လင္၏ စိတ္ဓာတ္မ်ား ျပန္လည္တက္ႂကြလာေပေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း “ဟုတ္သားပဲ ေစာက္ခ်ီးတေကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္လိမ္းေဆးဆိုတာ အေလာင္းေကာင္ရဲ့လီးကို လိမ္းေပးရင္ေတာင္ ေငါက္ကနဲ ထေတာင္တယ္လို႔ ေအာေလာကမွာ သတင္းေမႊးတဲ့ ေဆးပဲ။ ငါ့လီးက်ိဳးေလာက္ေတာ့ ေအးေဆးေပ်ာက္မွာပဲ”ဟု ေတြးမိေလေတာ့သည္။   ထို႔ေၾကာင့္ လီးျမင္ျပဳံးႏွင့္ လီးျမင္ေပ်ာ္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ရွိရာသို႔ အခ်ိန္မီေရာက္နိုင္ရန္ စီးေတာ္လားႀကီးရွိရာသို႔ ကြတကြတျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ေပသည္။ ၄င္းေနာက္ ထုံးစံအတိုင္း စီးေတာ္လားႀကီးအား ခရီးျပင္းႏွင္နိုင္ရန္အလို႔ငွာ တစ္ခ်ီဂြင္းထုေပးလိုက္ေတာ့သည္။
*
(အဲဒါ ဒီေန႔အထိ ေျပာင္းထားၿပီးသေလာက္ပဲဗ်ာ … ပီဒီအက္ဖ္လုပ္မယ့္ ဆရာေတြလည္း စုေဆာင္းထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရပါၿပီ။)