အညွာလြယ္

လင်းခက်နွေ သည် အစိုးရရုံးတစ်ရုံးရဲ့ စက်ရုံ ကြီးကြပ်ရေးမှူး တစ်ယောက်ပါ။ သူမရဲ့ လက်အောက်တွင် ရာပေါင်းများစွာသော အလုပ်သမား (အထူးသဖြင့် မိန်းကလေးတွေ များသည်) ကို အုပ်ချုပ်ရတာ တကယ်တော့ မလွယ်ပေ။ ပုံမှန် ခပ်တည်တည် နေတတ်သော လင်းခက်နွေသည် အလုပ်သမားများနှင့် ဆက်ဆံလျှင် ပိုပြီး အေးစက်စက် နိုင်လှသည်။ တကိုယ်တည်း အပျိုကြီး ဖြစ်တာကြောင့်လည်း ဘယ်အရာမဆို ခပ်ထက်ထက်တွေးပြီး ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောသည်။ အကုန်လုံးက လေးစားကြောက်ရွံ့ရတဲ့ သူပေါ့။ တစ်ရက်တော့ အစိုးရဌာန ထုံးစံအတိုင်း ဝန်ထမ်းအဆင့် ရာထူးတိုးဘို့အတွက် မွမ်းမံသင်တန်းကို ပို့ခြင်း ခံရသည်။ သင်တန်းပြီးမှ ရာထူးတိုးစာမေးပွဲ ဖြေရမည် ဖြစ်သည်။ လူအများ ပြောသည့် ဖောင်ကြီးဆင်းရင် ဖင်ကြီးစောင်းသွားမည် ဆိုသည့် ဖောင်ကြီးမြို့လေးကို ရန်ကုန်မှနေ လိုင်းကားစီးပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ ဖောင်ကြီးရောက်တော့ သတင်းပို့ပြီး မိမိ နေထိုင်ရမည့်နေရာသို့ လာကာ အနီးအနားက လူတွေနှင့် မိတ်ဆက်စကား ဆိုကြသည်။ နောက်တော့ မိမိမှာ စက်ရုံရဲ့ ကြီးကြပ်ရေးမှူးဖြစ်တာကြောင့် အဆောင် တစ်ဆောင်ရဲ့ ခေါင်းဆောင်အဖြစ် ခန့်ထားခြင်း ခံရသည်။ သန့်ရှင်းမှု၊ စားသောက်ရေး အစုံကို စီစစ်ပေးရသည်။ ဖောင်ကြီးကအကြောင်းတွေတော့ ထားပါတော့လေ။ အဓိက က အိမ်ထောင်သည်မိန်းမတွေလည်း လာတော့ အရမ်းဝေးလို့ ရှိရင် ပိတ်ရက်တွေ မပြန်နိုင်တော့ ဒီမှာပဲ နေကြသည်။ ၁ ပတ်လောက် ကြာတော့ ဇာတိက ပြလာသည်။ ကုတင်အောက်တွေမှာ သခွားသီးတွေ၊ ခရမ်းသီးတွေ ဆိုက်ဒ်စုံ တွေ့ရတော့သည်။ အပျိုကြီး ဖြစ်သူ (တနည်း လိင်ကိစ္စကို သွေးသားဆန္ဒရှိသော်လည်း မိမိဘာသာ မဖြေဖျောက်တတ်သူ၊ လိင်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်လျှင် ကကြီးမှ အ မသိသူ) လင်းခက်နွေ အနေနဲ့ အစပိုင်းတော့ ဘာမှန်း မသိခဲ့။

နောက်မှ တီးတိုး တီးတိုး အသံတွေနှင့် အတူ အပျိုကြီး တစ်ယောက် နားလည်လာရသည်။ မိန်းမဆောင် ဖြစ်သည်နှင့် အညီ (တဖြည်းဖြည်းလည်း ရင်းနှီးလာတော့) လိင်ဆက်ဆံရေးအကြောင်းတွေ ပြောရဲ ဆိုရဲ ရှိလာကြသည်။ ဒီတော့မှ အပျိုကြီးခမျာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် နားထောင်နေရသည်ပေါ့။ အပျိုကြီးဆိုပေမယ့် အသက် ၃၅ ဝန်းကျင်ပေါ့လေ။ ထိန်းသိမ်းတတ်လျှင် လှမြဲ၊ လှဲဆဲ ခန္ဓာကိုယ်အနေအထားပေမို့ လင်းခက်နွေမှာ လှဆဲပင်ဖြစ်သည်။ သင်တန်းပြီးဆုံးသွားလို့ အိမ်ကို အသီးသီး ပြန်လာကြသည်ပေါ့လေ။ အသိပညာတစ်ခုကို သိသွားသည်နှင့် အညီ စမ်းသပ်ချင်စိတ်က ပြင်းပျလာတတ်ကြသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် စမ်းသပ်ဘို့ ကြိုးစားတော့သည်။ ဈေးထဲကို ချက်ချင်း သွားကာ ဟင်းချက်ဘို့ ဈေးဝယ်ရင်း စမ်းသပ်မှုအတွက် ဝယ်ဘို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ခက်တာက ဘာဝယ်ရမှန်း မသိဘူး။ သခွားသီးလား၊ ခရမ်းသီးလား။ အရွယ်အစား ယှဉ်ကြည့်လိုက်တော့၊ သခွားသီးက အရမ်းကြီးသည်ဟု ထင်ရသည်။ ဒါနဲ့ပဲ ခရမ်းသီး ဝယ်လာခဲ့သည်။ မတို မရှည်၊ အလုံးပတ် အနေတော်ပေါ့။ ဈေးဝယ်တော့ ကိုယ့်ဘာသာ လိပ်ပြာ မလုံဖြစ်ကာ ချွေးတွေ စို့နေသည်။ ဈေးကနေ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဟင်းတောင် မချက်နိုင်သေး။ လင်းခက်နွေတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ အိမ်တံခါးကို ပိတ်ထားရဲ့သားနှင့် အခေါက်ခေါက် အခါခါ စစ်နေမိသည်။ ကျေနပ်လောက်ပြီ ဆိုမှ ဈေးမှ ဝယ်လာသော ခရမ်းသီးကို ရေအထပ်ထပ် ဆေးကာ ပြောင်အောင် အဝတ်နှင့် သုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းကုတင်ပေါ်သို့ ယူလာခဲ့သည်။ စိတ်တွေ တအားလှုပ်ရှားနေသည်။ ခရမ်းသီးကို သေချာ ကိုင်ကြည့်တော့မှ လက်နှင့် အပြည့် ကြီးသည်။ ကုတင်ပေါ် ရောက်တော့ ကုတင်စွန်းလေးမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး၊ ဝတ်ထားသည့် ထမီကို အပေါ်ထိ လှန်လိုက်ကာ၊ ခရမ်းသီးကို ကိုင်ထားပြီး တော် မတော် စဉ်းစားနေသေးသည်။

ဟိုမိန်းမတွေရဲ့ ပြောစကားအရတော့ ဘယ်လောက်ပဲ ကြီးနေပါစေ၊ မတော်တဲ့ အပေါက်ဆိုတာ မရှိတဲ့။ စိတ်မရဲတရဲနှင့် ထည့်ဘို့ ကြိုးစားမိသည်။ တကယ်တမ်းတော့ မတော်ဘူးလေ။ အတိအကျပြောရရင် မတော်သေးဘူးပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ၊ စိတ်ကို အရင်ဆွပေးဆိုတဲ့ သင်တန်းက မိန်းမတွေ စကားနဲ့ပဲ စိတ်က လိင်စိတ်ကို ပိုကြွလာအောင် စိတ်ကူးတွေ ယဉ်မိတော့သည်။ မိမိနှင့် နီးစပ်တာဆိုလို့ ရုပ်ရှင်းမင်းသားများပဲ ရှိသည်။ မင်းသား အောင်ရဲလင်း ဆိုလျှင် ဗလကြီးတွေ အဖုလိုက် ဆိုတော့ အမလေး ကြက်သီးတောင် ထသွားသည်။ ငယ်ငယ်က မိမိကြိုက်တဲ့ မင်းသားတွေ ရှိသော်လည်း၊ အခုအခါမှာ တုတ်ပေါကြီးတွေ ဖြစ်နေလို့ စိတ်ကူးယဉ်လို့ မကောင်းတော့။ အခုခေတ် မင်းသားထဲကဆို တော်တော်များများ ဘော်ဒီ ကစားလာတော့ အားလုံးကို စိတ်ကူးယဉ်လိုက်သည်။ ထိုသို့ စိတ်ကူးယဉ်နေရင်းနှင့် လက်ကလည်း ညီမလေးကို ပွတ်ပေးနေမိသည်။ ပွတ်ပေးနေရင်းနဲ့မှ အစေ့နားကို ပွတ်မိလျှင် ပိုပြီး ခံစားရတာ ကောင်းလာတာကို သတိထားမိသည်။ အစေ့လေးကို ပွတ်ပေးနေရင်းနဲ့မှ အပေါက်ထဲကို ထည့်ကြည့်ဘို့ စဉ်းစားမိသည်။ အရင်ဆုံး လက်ခလယ်တစ်ချောင်းကို ထိုးထည့်ကြည့်သည်။ ခပ်တင်းတင်းလေးနှင့်မို့ ထိုးထည့်ရတာ မိုက်နေသည်။ တစ်ချောင်းနဲ့ အားမလို အားမရ ဖြစ်လာကာ လက်ညိုးပါ ပေါင်းထည့်သည်။ အရည်တွေက စိမ့်ပြီး ထွက်လာတာမို့၊ ခပ်စေးစေးလေး ဖြစ်ကာ ခံရ ကောင်းလာသည်။ အသက်ရှူတာလည်း မြန်လာသည်။ နောက်တော့ သုံးချောင်းပြူးပြီး ထည့်ကြည့်သည်။ အစပိုင်းတော့ ခပ်တင်းတင်းလေး ဖြစ်ပေမယ့် နောက်ပိုင်း အသွင်းအထုတ်က လွယ်လာသည်။ မိမိဘာသာ ခံနိုင်လောက်သည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး ဘေးနားမှာ ချထားသည့် ခရမ်းသီးကို ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားတော့သည်။

အရင်ဆုံး အာခေါင် ခြောက်လာလို့ ရေသွားခပ် သောက်ရသည်။ ရင်ထဲ အေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပြီးမှ ကုတင်ပေါ် ပြန်ထိုင်ပြီး ခရမ်းသီးကို အရင်းမှ ကိုင်ကာ ညီမလေးထဲ ထိုးထည့်ဘို့ ကျိုးစားတော့သည်။ ခရမ်းသီး သဘောက အဖျားဘက်က ကြီးပြီး တုတ်ပြီးတော့ အရင်းဘက် အညှာဘက်က သေးသေးသွယ်သွယ်လေး ဖြစ်သည် မဟုတ်လား။ အညှာကနေ ထိုးထည့်ဘို့ စဉ်းစားသေးသည်။ အညှာ ချိုးပြီး ထည့်လျှင် အညှာကနေ အသီးအစေးတွေ ထွက်လာနိုင်တာမို့၊ အဖျားဘက် ခပ်ကြီးကြီးဘက်ကနေပဲ စထည့်တော့သည်။ တော်တော်နှင့် မဝင်ပေ။ ညီမလေးကို ပွတ်လိုက်၊ အစေ့ကို ပွတ်လိုက်၊ လက်ချောင်းလေးတွေ စုံပြူးပြီး ထည့်လိုက်၊ ခရမ်းသီးကို ထည့်ကြည့်လိုက်နှင့် ခဏကြာမှ ဝင်သွားသည်။ ဝင်သွားတော့မှ ခရမ်းသီး အရင်းကနေ ကိုင်ပြီး တရစ်ချင်း သွင်းရသည်။ အဆုံးထိလည်း မသွင်းရဲသေးတာကြောင့်၊ ကြီးတဲ့ဘက်ကို နည်းနည်းလေး သွင်းလိုက်၊ ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်နေသည်။ ညီမလေးထဲ ကျင်းပြည့် ကျပ်ပြည့်နှင့်မို့၊ တင်းတင်းရင်းရင်းလေး ခံရတာ ပိုမိုက်လာသည်။ အရှိန်လည်း တဖြည်းဖြည်း မြန်လာကာ တရစ်ချင်း ညီမလေးကလည်း စုပ်သလို လုပ်နေတာကို သတိထားမိသည်။ တဖြည်းဖြည်း ထိုးထည့်ရင်းနဲ့မှ အဖျားပိုင်း (ကြီးတဲ့အပိုင်း) က အကုန်လုံး ဝင်သွားပြီး အရင်းပိုင်းသာ ညီမလေးဆီကနေ ငုတ်စိလေး ထွက်လောက်တဲ့ အနေအထားထိ ထိုးသွင်းမိသွားသည်။ ပြန်ဆွဲထုတ်ကြည့်သည်။ မရ။ ဒါနဲ့ပဲ အရင်းပိုင်းက အညှာကို ကိုင်ပြီး ဆွဲထုတ်ကြည့်သည်။ အညှာက ကျွတ်ထွက်လာပြီး လင်းခက်နွေ လက်ထဲ ပြန်ပါလာသည်။ ပြသနာတော့ တက်ပြီ။ အညှာ ပါလာတာနဲ့ အတူ ခရမ်းသီးက တစ်လုံးလုံး ညီမလေးထဲကို ပြွတ်ကနဲ ဝင်သွားသည်။ ဘာလုပ်ရမည်နည်း။

ချွေးစေးတွေ ပြန်လာသည်။ နည်းအမျိုးမျိုးနှင့် ထုတ်ကြည့်သည် မရ။ ခက်တာက ညီမလေးကလည်း အထဲမှာ ခရမ်းသီး ဝင်သည်နှင့် အမျှ စုပ်ပြီး ယူသလို လုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စုပ်ယူလေ၊ အထဲဝင်လေ၊ အရည်ထွက်လေ၊ ပိုခံစားလို့ ကောင်းလေ နှင့် အကြိမ်ကြိမ် ပြီးမြောက်နေသည်။ လူလည်း မြော့မြော့ပဲ ကျန်တော့သည်။ နောက်ဆုံးတော့ အိမ်နားက ဒေါက်တာနောင်ရဲကိုပဲ ဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက်ရသည်။ သြော်… တော်တော် အညှာလွယ်တာပါပဲလား… မဖြစ်ချေဘူး… ယောကျ်ားလည်း မြန်မြန်ယူမှ… မဟုတ်ရင်လည်း လူကြီးအရုပ်ရယ်လည်း ဝယ်ထားမှ ဖြစ်မည်…ပြီး။