November 4, 2024

ဝေးနေတာ

ပေ၆ဝ ပေ၁၀ဝ ပတ်လည် ခြံဝင်းထဲရှိ အစိမ်းရောင် ၄ထပ် တိုက်ကြီ၏ ပထမ ထပ်တွင် ခပ်မြူးမြူး တီးလုံးသံ လေးနှင့် အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံး ခပ်လှလှ ခါးသေးရင်ချီ မိန်းမချောလေး တယောက် စီးချက် ကျကျလေး ကခုန် နေ၏။ ” သမီးရေ … ပိုးရတီ … ကျောင်း နောက်ကျမယ်နော် … ရနာရီ ကျော်နေ ပြီ ” ” ဟုတ် … ဒယ်ဒီ ” အခန်းဝမှ ထွက်ပေါ်လာသော ဖခင်ဖြစ်သူ အသံ ကြောင့် စက်ပိတ်ကာ အက ရပ်ပြီး အခန်းပြင် ထွက်လာတော့ သည်။ အောက်ထပ် သူမ အိပ်ခန်း လေးထဲ ရေလဲ ထမိန်ယူကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး အားကစား ဝတ်စုံလေး အား ချွတ်ချလိုက်၏။ လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးနှင့် ပုခုံးသား ပြည့်ပြည့် လေးအောက် လုံးဝန်း စူထွက်နေသော နို့အုံထိပ် နို့သီးခေါင်း ၂ဖက်မှာ ပန်းရောင်းသန်းကာ ပေါ်သည် ဆိုရုံလေးသာ။ ကျမ်းမာရေး လိုက်စားသူမို့ ဗိုက်သား ချပ်ချပ်လေးနှင့် ဆီးခုံးပေါ်မှာ အမွှေးစိမ်းလေးများမှာ အဖုတ် မျက်နှာပြင်ပေါ် ခပ်ကျဲကျဲ ပေါက်ရောက်နေ၏။ ခါးသေးကျဉ်လေးအောက် ဝိုင်းစက် ကော့ထွက် နေသော ဖင်သားစိုင် ၂ဖက်မှာ မြင်သူ လည်ပြန် ငေးယူရသည်။ ရေချိုးခန်းထဲရှိ ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ထဲ သူမ ခန္ဓာကိုယ်အား တပတ်လှည့်ကြည့်ကာ အားရ ကျေနပ်မှ ရေချိုး တော့၏။ ပိုးရတီမှာ အသက် ၂ဝနှစ်ထဲ ရောက်ရှိနေသည်။ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ အငြိမ်းစား ဗိုလ်မှုးကြီး ဦးရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆုရတီ တို့၏ တစ်ဦးတည်းသော သမီး လေးဖြစ်သည်။ ဦးရဲကျော်မှာ အငြိမ်းစား ဆိုသော်လည်း အသက် ၅၃နှစ်သာ ရှိသေး၏။ ဆီးချိုရောဂါ ရှိသဖြင့် ဆေးပင်စင် ရရှိ ထားချင်းသာ ဖြစ်သည်။ နှစ်ဖက်မိဘများ သဘောတူ ပေးစား ထားသဖြင့် အသက် ၈နှစ်ကျော် ငယ်သော ဒေါက်တာ ဆုရတီဖြင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ရ၏။ ဆေးပင်စင် ယူပြီးသည်နှင့် မိဘအမွှေပေးသော ခြံဝင်ကြီးထဲ အိမ်ရှေ့ မြေအလွတ် ခြံကာ ပေ၅ဝ ပတ်လည် ၄ထပ်တိုက်ကြီး ဆောက်ကာ မိသားစုနှင့် နေထိုင်လျက်ရှိ သည်။ ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူ မိဘ အမွှေများနှင့် မပူမပင် နေရသော်လည်း မြို့ထဲ အထူးကု ဆေးခန်းများ၌ အချိန်ပိုင်းဆေးခန်းထိုင်ကာ စီးပွားရှာ နေတုန်းပင်။

အသက်၄၅နှစ်အရွယ် ဒေါက်တာ ဆုရတီ မှာလည်း သမီးဖြစ်သူ ပိုးရတီနှင့် ညီအမသဖွယ် နုပျိုလှပ နေပြီး လှပသော ကိုယ်လုံး ပိုင်ရှင် တယောက်ဖြစ်၏။ ခုထိ စီးပွားရေးနယ်ပယ်မှ လုပ်ငန်ရှင်များ ပညာတတ် အသိုင်း ဝိုင်းမှ ဆရာဝန် ကြီးများက မသိမသာ ပိုးပန်းနေကြဆဲ ဖြစ်သည်။ ” တီတီ … တီတီ ” ” သမီးရေ … သော်သော် … လာခေါ်နေပြီ ” ” ဟုတ်မာမီ … ပြီးပြီ … လာပြီ လာပြီ ” ပိုးရတီမှာ အစိမ်းရောင် ပါတိတ်ဝမ်းဆက်လေးဖြင့် လွယ်အိပ် အဖြူလေးလွယ်ကာ သူမအိပ်ခန်း လေးထဲမှ ထွက်လာခဲ့၏။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာ ဆုရတီ၏ ဂိုက်လုပ်ပေးမှု့ကြောင့် ပိုးရတီ တယောက် ယခုချိန် ဒုတိယနှစ် ဆေးကျောင်းသူလေး ဖြစ်နေ ခဲ့သည်။ သို့သော် ဖခင်ဖြစ်သူ စည်းစနစ်များ ကြောင့်လည်း အပေါင်းသင်း နည်းကာ အပြင် လောကတွင် အပေါင်းသင်း နည်းခဲရ၏။ ဧည့်ခန်းထဲရှိ မိခင်နှင့် ဖခင်အား ပါးပြင် တချက်ဆီ နမ်းရှိုက်ကာ အိမ်ရှေ့ ပြိုင်ကား အနီလေးဆီ ထွက်ခွာ သွားတော့ သည်။ ” သမီးက … ဆုငယ်ငယ်က …… အတိုင်းပဲ ” ” မယ့် … ကိုကြီးနော် … ဆု … အဲရွယ် … သမီးလောက် ကိုယ်လုံး မလှပါဘူး ” ” လှတာပေါ့ … ဆုရဲ့ … ကိုကြီး အသိဆုံးပါ ” ” အိုရ် ” ဦးရဲကျော်မှာ စကားပြောရင်း ဒေါ်ဆုရတီ ဖင်ကြီးအား ညှစ် လိုက်သဖြင့် ဒေါက်တာဆုရတီ တယောက် မျက်နှာလေး ရဲကနဲ့ ဖြစ်သွားရသည်။ ” ကဲ … ဆီးချို တိုင်းမယ် … ကိုရဲ … ဆု မရှိတဲ့ အချိန် လက်ဖက်ရည် … ခိုး မသောက်ရဘူးနော် ” ” အင်းပါ … ဆုရဲ့ ” စကားဆုံးသည်နှင့် လင်မယား၂ယောက် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ရောက် သွားတော့၏။” အားပါး … လှလိုက်တာ သဲရာ … လာတက် ” သော်တာထွန်း ကိုယ်တိုင် ကားတံခါး ဖွင့်ပေးကာ အချစ်တော် ပိုးရတီအား ဆီးကြိုလိုက်တော့သည်။ ပိုးရတီမှာ ဆေးကျောင်းတွင် သော်တာထွန်းဆိုသော တွင်းဘွိုင်း တယောက်ဖြင့် ရင်းနှီးမိရာမှ အချစ်တော် ဘဝ ရောက်ခဲ့ ရသည်။ သော်တာထွန်းအား သူငယ် ချင်း များက သော်သော် ဟုခေါ်သဖြင့် ပိုးရတီ ကိုယ်တိုင် သော်သော်ဟု ခေါ်ရင်း နူတ်ကျိုးနေမိ၏။ သော်သော်မှာ အကို ၁ယောက်ရှိပြီး ချမ်းသာသော မိသားစု အသိုင်းဝိုင်းမှ မွေးဖွားလာသည်။ ပညာရေး ထူးချွန်းသဖြင့် မိဘများက အလိုလိုက်ကာ ဖူးဖူး မှုတ်ထားသော မိန်းမချောလေး တစ်ဦးပင်။ ယောင်္ကျား စိတ် ပေါက်နေပြီး အင်္ကျ ီလက် ရှည်နှင့် ပုဆိုးသာ အမြဲဝတ် သည်။ ပိုးရတီလောက် မချောပေမယ့် ရယ်လိုက်တိုင်း ပါးချိုင့်လေးများက မိန်းမရော ယောင်္ကျားများပါ ဆွဲဆောင် ထားနိုင်သည်။ တွင်းဘွိုင်း ဆိုသော်လည်း ဖင်မရှိ ရင်မရှိ မဟုတ် ပေ။ ဒါကိုတော့ ပိုးရတီ အသိဆုံးပင်။ အတန်း ထဲ တွင် သော်သော်နှင့် ပိုးရတီ တို့မှာ စံပြ ချစ်သူ များ အဖြစ် ရေပန်းစားနေတော့၏။ ” သော်သော် … ညည … ပိုး … ဖုန်းဆက်ရင် … လေသံ တွေ ကြားနေရတာ … အပြင် ကားလျှောက် မောင်း နေတာ မလား ” ” ဟာ … မဟုတ်ပါဘူး … သဲကလည်း … မုန့်ထွက် စားတာပါ ” ” ဒါပဲနော် … ပိုး စကား … နားမထောင်ရင် … ဆက်ဆံရေး … ရပ်ပစ်မှာ ” ” အမလေး … သော်သော် ကို … မထားခဲ့ပါနဲ့ … သဲရယ် … သဲနဲ့ … ဝေးရယ် … သော်သော် သေမှာ ” ” ဟွန့် … အပိုတွေ ” ကားလေးမှာ လမ်းမကြီး အတိုင်း မောင်းလာရင်း မီးပွိုင့် ၅ခု ကျော်လာရာ ညာဘက် ချိုးလိုက် တော့၏။

ဆိတ်ငြိမ် ရပ်ကွက် အဝင်စလေး အရိပ်ကောင်းသော သစ်ပင် ကြီးများ တည်ရှိနေသည်။ သစ်ပင်ကြီး တပင် အောက် ကားရပ် လိုက်သည်နှင့် ဘေးမှ ကားပြတင်း ပေါက် ၄ပေါက်စလုံး အလုံပိတ်ကာ ပြိုင်ကား ရှေ့ခန်း ရှိ ထိုင်ခုံလေးမှာ နောက်လှန်သွား၏။ ပိုးရတီမှာ ကားနောက်ခန်း ခုံသို့ ပြောင်းထိုင်ကာ ပါတိတ် အင်္ကျ ီ ကြယ်သီး လေးများ ဖြုတ်ကာ ရင်ဖွင့်ရင်း ဘရာစီယာ ကိုင်းလေးအား ပုခုံးပေါ်မှ တဖက်ချင်း အောက်လျှော ချပစ် နေသည်။ ဖြူဖွေးလုံးဝန်းသော နို့အုံလေး ထွက်ကျလာစဉ် သော်သော် တယောက် စက်ပိတ်ကာ ကားနောက်ခန်း ကူးလာခဲ့၏။ ထိုင်ခုံပေါ် ထိုင်နေသော ပိုးရတီ ပေါင်ကြား ထဲ ဒူးထောက် နေရာယူကာ နို့အုံထိပ် ကပ်နေသော နို့သီး ခေါင်း နီတာရဲလေးအား လျှာထိပ် လေး ဖြင့် ထိုးကလော် ကာ ဆွဲစုပ်တော့သည်။ ချက်ချင်း ပိုးရတီ မျက်လုံးလေး စင်းကျလာကာ သော်သော့် ခေါင်းလေးအား ဖမ်းကိုင်ရင်း နို့အုံလေး နှင့် ဖိကပ်ထားလိုက်၏။ ကျောင်းဖွင့်ရက် မနက်တိုင်း သော်သော်၏ အပြုစု အယုယအောက် ရောက်ရှိ ခဲ့သည်မှာ ၆လ ကျော်လာခဲ့သည်။ နို့သီးခေါင်း နီတာရဲလေးအား မာခဲလာအောင် ၅မိနစ်ခန့် စို့ပြီးသည်နှင့် သော့်သော့် ခေါင်းလေးမှာ အောက်သို့ ရွေ့သွားတော့၏။ ထိုချိန် ပိုးရတီ တယောက် ဘရာစီယာ ကိုင်းအား ပြန်တင်ကာ အင်္ကျ ီကြယ်သီးများ ပြန်တပ် နေသည်။ ကားနောက်ခန် ခုံပေါ် ထိုင်လျပ်အနေထားဖြင့် ပေါင်တန်၂ဖက် ဖြဲပေးရာ သော်သော် တယောက် ပိုးရတီ ပါတိတ် ထမိန်အောက်နားစ လေးအား ပေါင်ရင်းထိ ဆွဲ လှန်ကာ ဒူးအထက်နားမှ စပြီး လျှာအပြားလိုက်ဖြင့် ပေါင်ခြံနားထိ တဖက်ပြီး တဖက် ယက်ပေးနေ၏။ ပေါင်ဂွလေးထဲ အနက်ရောင် ဇာအတွင်းခံ ဘောင်းဘီ လေးထဲမှ စောက်ပတ်လေးမှာ ဖေါင်းကြွ လာတော့ သည်။ ထိုစဉ် ပိုးရတီ ညာဘက်လက်လေးမှာ အတွင်း ခံ ဘောင်းဘီ ဂွလေးအား ပေါင်ခြံ တဖက်သို့ ဆွဲကပ် ပေးလိုက်၏။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး ဘေးကပ် သည် နှင့် အမွှေးစိမ်း ပါးပါးလေးများဖြင့် ဖေါင်းကား လာသော အဖုတ်နူတ်ခမ်းဝ လေးထဲ အရည်ကြည်များ အိုင်နေသည်။သော်တာထွန်း နူတ်ခမ်း ဖူးဖူး လေးမှာ ပေါင်ခြံအား ဆွဲစုပ် နေရာ မှ ပိုးနဒီ အဖုတ်လေးအား အောက်မှ အပေါ်သို့ ပင့်ယက်ကာ အစိလေးအား တေ့စုပ် ပစ်သည်။ နူတ်ခမ်း ချင်း စုပ်သလို လျှာထိပ် လေးဖြင့် ဝိုင်းလိုက် ပါးစပ်ထဲ ဆွဲသွင်းစုပ်ရင်း အစိ ထိပ်မှ အဆံလေးအား လျှာထိပ်ဖြင့် ဖိထိုးပေးပြန်၏။ ” အ ….. အမေ့ …. သော်သော်ရယ် ” ပိုးရတီ တယောက် စောက်စိလေးအား အမျိုးမျိုး ကလိ ခံရသဖြင့် သော်တာထွန်း ခေါင်းအား စေက်ပတ် လေးဖြင့် ဆွဲကပ်ကာ ပေါင်နှင့် ညှပ်ထား လိုက်ရ သည်။ အစိလေး စုပ်လိုက် စောက်ခေါင်းပေါက်လေး ထဲ လျှာထိုး သွင်းကာ ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ် လုပ် လိုက်ဖြင့် ခဏ အကြာ ပိုးရတီ လည်ပင်းကြောများ ထောင်လာကာ သော်တာထွန်း မျက်နှာအား အချက် ၂ဝခန့် ဆွဲပွတ် ရင်း စောက်ရည်များ ပန်းထုတ် ပစ် တော့၏။ သော်တာထွန်းမှာ စောက်ခေါင်းပေါက်အား ပါးစပ်ဖြင့် တေ့ပိတ်ကာ ထွက်လာသမျှ စောက်ရည် များအား တဂွတ်ဂွတ် ဖြင့် မျိုချနေသည်။

” အ ….. အ …….. မ …. မ …… မရ …..တော့ …… ဘူး …. သော်သော်ရယ် ………. အင့် အင့် ……..ထွက် ထွက် …… ထွက် ပြီ ဟာ ….. အမလေးးး ……အဟင့် ဟင့် ” ပိုးရတီ စောက်ရည်များ ကုန်မှ သော်တာထွန်းမှာ စောက်ပတ် လေးအား တစ်ရှုးဖြင့် သန့်စင်ပေးကာ ကားအပြင်ဘက် ထွက်ပြီး ရေသန့်ဗူးဖြင့် မျက်နှာ သစ်ပစ် လိုက်၏။ ကားထဲပြန်ဝင်လာကာ ကားရှေ့ ခန်းမှ တဘက်တထည် ယူပြီး မျက်နှာသုတ်ကာ ကားလေးအား ဆေးကျောင်းသို့ မောင်းထွက်ခဲ့သည်။လက်မှ နာရီကို မသိမသာ ခိုးကြည့်ရင်း ဒေါက်တာ ဆုရတီ ရင်ခုန်နေမိသည်။ အချိန်က ည ၈နာရီ ထိုးဖို့ ၁၅မိနစ်သာ လိုတော့၏။ ဒီနေ့ည ခင်ပွန်းဖြစ်သူ သူငယ်ချင်း ဦးစိုင်း မောင် တို့ လင်မယားအား ညစာ ဖိတ်ကျွေးရန် စီစဉ် ထားသည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာဆုရတီ ခင်ပွန်း ဦးရဲ ကျော်နှင့် အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည်။ အရင် တခေါက် ဖိတ်ကျွေးစဉ် အဖြစ်ပျက်လေးအား တွေးမိရင်း ဒေါက်တာဆုရတီ ရင်ဖိုနေမိ၏။ အရင်တခေါက် ဦးစိုင်း မောင် တယောက်ထဲ ရှောက်ရှိလာ သည်။ ဇနီးသည်မှာ ယောက္ခမ နေမကောင်း သဖြင့် အိမ်မှာ ကျန်ရစ် ကြောင်း ပြောပြနေ၏။ ” ငါ့မိန်းမ … မခေါ်ခဲ့ဘူး ရဲကျော်ရေ … ဘွားတော် နေမကောင်းလို့ကွာ ” ” အေးပါ … စိုင်းမောင်ရာ … ငါလည်း ကျမ်းမာရေး မကောင်းတာနဲ့ … အပြင်မထွက်ဖြစ်တော့ … မင်းတို့ဆီ မရောက်ဖြစ်တာပါ ” ” ငါ သိပါတယ် … ရဲကျော်ရာ … ကဲ … ငါကတော့ အပြင်းပဲ ချမှာ … မင်းက ဘီယာပဲသောက် ” ဒေါက်တာဆုဝတီမှာ ဘေးမှ အမြည်းလုပ်ပေးရင်း လင်ဖြစ်သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်နေသော ဦးစိုင်း မောင်အား ခိုးကြည့်နေ၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ရှမ်းစပ်မို့ အသားဖြု ဥပဓိရုပ် သန့်သန့်ဖြင့် ကြည့်ကောင်းလ ှသည်။ မျက်ခုံး ထူထူကြီးများ ထိစပ်နေကာ နူတ်ခမ်း မွှေး စိမ်းစိမ်း ငုတ်တိုလေးများနှင့် ရယ်လိုက်တိုင်း သွားတက်လေးက ပေါ်ပေါ်လာ၏။ စားရင်း သောက် ရင်းဖြင့် ည ၁၁ ကျော် ကျော်တွင် ၂ယောက်သား မူးနေကြသည်။ ” ငါ့ … မိန်းမက … ခုထိ တောင့်တုန်းနော် … စိုင်းမောင် ” ” ဟုတ်ပါတယ် … ရဲကျော်ရာ … ငါဘာပြော လို့လဲကွာ ” ” အေး … ငါလည်း ဆီးချိုဝင်ကတည်းက … မိန်းမနဲ့ ကောင်းကောင်း မနေဖြစ်တော့တာ ” ” အိုးးးး … ကိုကြီးနော် … သူစိမ်းတွေ ရှေ့ … ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ ” ” အေ့ … ဒီကောင်က … သူစိမ်းလား … ဆုရဲ့ … ကိုကြီး သူငယ်ချင်း အရင်း ခေါက်ခေါက်ပါ ….. ဂေ့ ……… ဝေါ့ ………………… အိ့ ” ” ကျွတ် … ကိုကြီး … မူးနေပြီ ထင်တယ် …..ကိုစိုင်းမောင်ကို …..အားနာလိုက်တာရှင် ” ” မဟုတ်တာ … မဆုရယ် … ရဲကျော်က မူးလာရင် … ဒီတိုင်းပဲ … အရင် ကတည်းက … အားမနာပါနဲ့ ” ” ကဲ … ကိုကြီး …… ထ ……. အိပ်တော့ နော် ….. အိပ်ခန်းထဲ …… သွားရအောင် ” ” ဂေ့ …… အေ့ ……. ကိုကြီး ……………… မ မူး ပါ ဘူး ……. ဆုရဲ့ …..အိ့ …… အေ့ ……. ဂေ့ ” ဦးရဲကျော် တယောက် မသောက်တာ ကြာပြီဖြစ်သဖြင့် မူးနေတော့သည်။

” အိုရ် ……… အရေးထဲ ….. မီးက …….. ပျက်ပြန်ပြီ ” ဒေါက်တာ ဆုဝတီ တယောက် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဘေး နား ရပ်ရင်း တွဲခေါ် နေစဉ် မီးပျက်သွားတော့၏။ ” ရလား … မဆု ” ဦးစိုင်းမောင်မှာ ထရပ်ရင်း အမှောင်ထဲ ကူထိန်းပေးရာ လက်တဖက်မှာ ဒေါက်ဆုရတီ၏ လုံးဝန်းသော နို့အုံ တဖက်ကို အုပ်ကိုင်မိသွားသည်။ ” အိုရ် ” မီးပျက်နေသော်လည်း ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်ရောက်လာ သော လ၏အလင်းရောင် လေးဖြင့် အနီးကပ် မြင်နေ ရ၏။ ထိုစဉ် ဦးရဲကျော်မှာ အလိုက်သင့် ထရပ်ရင်း ယိမ်းယိုင် သွား သဖြင့် ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ကမန်း ကတန်း ခင်ပွန်း ဖြစ်သူ ချိုင်ကြားအား လက်လျို သွင်းကာ လှမ်းဆွဲလိုက်၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာလည်း ဒေါက်တာ ဆုဝတီနောက် ကျောဘက်မှ ဟန်ချက် ထိန်း သယောင်ဖြင့် လွတ်နေသော လက်တဖက်က ခါးအောက် သိုင်းဖက်လျိုသွင်းရင်း ပေါင်ဂွလေးအား လက်ဖဝါးနှင့် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဒေါ်ဆုရတီ တယောက် လက်၂ဖက်မှာ လင်ဖြစ်သူ ဦးရဲ ကျော် ချိုင်းကြား ညှပ်နေသဖြင့် အခက်တွေ့ နေရသည်။ ဖင်ကြီးမှာ သူစိမ်းယောင်္ကျား ပေါင်ဂွထဲ ခပ်နွေးနွေး အရာ ဖြင့် ထောက်ခံထားရ၏။ ထိုစဉ် ဦးစိုင်မောင်၏ အဖုတ်ပေါ် အုပ်ကိုင် ထားသော လက်မှာ ဖိပွတ်နေသဖြင့် ကိုယ်လုံး လေး ဆက်ကနဲ့ တုန်သွားမိပြန်သည်။ တကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်း ခံစား မိကာ သာယာသလိုလိုနှင့် ရှက်စိတ်ရော ကြောက်စိတ် ပါ ဝင်ရောက်လာတော့၏။အဖုတ်လေး ဖိပွတ် နေသည်ကို ဖင်ကြီးအား နောက်ဆုတ် ရှောင်ရာ ဦးစိုင်းမောင် ပေါင်ဂွအား ကပ်ပေးသလိုဖြစ်ပြီး ခပ်နွေးနွေး အရာကြီးမှာ မာထင်လာသည်။ ဖင်ကြားတည့် တည့် လီးဖြင့် အမြှောင်းလိုက် အထောက်ခံရရင်း အဖုတ် အား အုပ်ကိုင်ထားသော လက်မှာ ထမိန်အား အပေါ်သို့ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ဆွဲတင်နေပြန်၏။ ထမိန် အောက်နား စ လေး ပေါင်ရင်းအရောက် အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဂွကြားထဲ လက်ခလယ် ထည့်ကာ စောက်စိလေးအား ဖိချေပေး နေတော့သည်။အဖုတ် အက်ကွဲ ကြောင်းထဲ လက်ခလယ် ထိပ်ဖြင့် ၁၅ချက်ခန့် အထက်အောက် ဖိဆွဲရင်း စောက် ခေါင်းပေါက်ထဲ ဇွိကနဲ့ လက်ခလယ် အား ထိုးထည့်ရာ ဒေါက်တာ ဆုရတီ ခန္ဓာကိုယ်လေး တဆက်ဆက် တုန်လာတော့၏။ လက်ခလယ် လေးအား စောက်ခေါင်း အတွင်းသား များက ညှစ်ထားသဖြင့် အထုတ်အသွင်း လုပ်ရာ ခပ်စီးစီးလေး ဖြစ်နေသည်။ ဒေါက်တာ ဆုရတီ တယောက် ဦးစိုင်းမောင် ၏ အကိုင်အတွယ်အောက် ကင်းကွာနေသော ကာမစိတ် များ ကြွတက်လာချိန် ဖျက် ကနဲ့ မီးပြန်လာ သဖြင့် လူချင်း ကွဲကွာ သွား တော့၏်။ လင်ဖြစ်သူ ဦးရဲကျော်အား အိပ်ခန်းထဲ တွဲပို့ပြီး ဦးစိုင်းမောင်မှာလည်း နူတ်ဆက် ပြန်သွား သည်။ ” ဟော … ကိုစိုင်းမောင်တို့ လာပြီ … ဆုရေ … ဟင်းရည် ယူခဲ့လိုက်တော့ … အရက်နဲ့ … ပူပူ နွေးနွေး မြည်းရအောင် ” ဦးစိုင်းမောင်မှာ အရင်တခေါက် ဒေါက်တာ ဆုရတီ ချက်သော ငါးခေါင်း ဟင်းရည်အား ကောင်းတယ်ဟု ချီးကျူး ပြောဆို ထားသဖြင့် ဒေါ်ဆုရတီမှာ အကောင်း ဆုံး ချက်ပြုတ် ထားလိုက်သည်။

” လာလာ … ကိုစိုင်းမောင်ရေ … ဒီတခေါက် မိန်းမရော … ပါလာပြီပေါ့ ” ” ဟုတ်ပါ့ဗျာ … ဒီတခေါက် သူလည်း အားနေတာနဲ့ … ခေါ်လာခဲ့တာ ” ဦးစိုင်းမောင် ဇနီး ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ ဒေါက်တာ ဆုရတီ၏ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်အား မမှီသော်လည်း သူနေရာ နှင့် သူတော့ ကြည့်ကောင်းသော မိန်းမချော တယောက်ဖြစ် ၏။ ဦးစိုင်းမောင်နှင့် ဦးရဲကျော်မှာ မယားချင်း မိတ်ဆက်ပေးပြီး ခဏ အကြာ ဒေါ်နန်းသဇင်နှင့် ဒေါက်တာ ဆုရတီတို့အား ဘီယာ သောက်ရန် တိုက်တွန်း ပြောဆိုနေသည်။ စားရင်း သာက်ရင်း တရိပ်ရိပ် တက်လာ သော ဘီယာကြောင့် တခဏချင်း ဒေါ်နန်းသဇင်နှင့် ဒေါက်တာဆုရတီတို့ ရင်းနှီး ခင်မင် သွားကာ ရယ်ရယ် မောမော စကားများ ပြောဆို နေကြတော့သည်။ ” ခ်ခ် … မဆု လည်း ဒီလိုပါပဲ … မမနန်းရယ် ” ” အင်းလေ … ကိုယ်တွေက မိန်းမသား … ဆိုတော့လည်း … ခက်သား ” ဒေါ်နန်းသဇင်နှင့် ဒေါက်တာဆုရတီတို့ အတူ သောက်ရင်း စကားပြော လေးလံလာကာ ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ စားပွဲပေါ် ခေါင်း ငိုက်စိုက် ကျသွား၏။ ” ဟော … မမနန်း … မရတော့ဘူး … ထင် ……. ထင် ……. ဂေ့ … ဝေါ ……..အိ့ ” ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ ဒေါ်နန်းသဇင် ခေါင်းစိုက် သွား သည်ကို ကြည့်ပြီး ပြောရင်း သူမ ကိုယ်တိုင် အမ်ချင် လာသဖြင့် ပါးစပ်အား လက်ဖြင့် အမြန် ပိတ်ကာ ထရပ် လိုက် တော့သည်။ သို့သော် ခန္ဓာကိုယ်မှာ ယိမ်းထိုးနေကာ စားပွဲ ခုန်စွန်းအား လက်တဖက်က အား ပြု ကိုင်ထား လိုက်ရ၏။ ” ရလား … ဆု … အမ်တော့မယ် ထင်တယ် … စိုင်းမောင် … ဆုလေးကို … မင်းပဲ သန့်စင်ခန်း လိုက် ပို့ပေးလိုက်ပါ … ငါလည်း ထမရတော့လို့ ” ” အေးပါ … ရဲကျော် … ငါ လိုက်ပို့ပေး ပါ့မယ် ” ” ဒီကနေ့ အိမ် … အနောက်တည့်တည့် … သွား လိုက် … မြောက်ဘက်ဒေါင့်မှာ ” ဦးရဲကျော် စကားဆုံးသည်နှင့် ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာ ဆုရတီအား တွဲကာ အိမ်အနောက်ဘက် ခေါ်လာရင်း သန့်စင်ခန်း တံခါးဖွင့်ကာ အထဲသွင်း လိုက်၏။ မျက်နှာသစ် သော ဘေစင်နား အရောက် ဒေါ်ဆုရတီမှာ ဘေစင် ဘောင်၂ဖက်အား လက်၂ ဖက်ဖြင့် ကိုင်ကာ တဝေါဝေါ ပျို့နေတော့သည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ သန့်စင်ခန်း တံခါးအား အတွင်းမှ ဂျက်ထိုးပိတ်ကာ ဒေါက်တာ ဆုရတီ နောက် ကျော ဘက် မတ်တပ်ရပ်လိုက် ပြန်၏။ ” ရလား … မဆု … ထိန်းမထားနဲ့ … အမ်ချလိုက်ရင် အမူး သက်သာသွားမှာ ” ဦးစိုင်းမောင် မှာ ဒေါက်တာ ဆုရတီ နောက်ကျော ဘက်မှ ကပ်ရပ်ကာ ပုခုံး အား နှပ်ပေးရင်း ပြောပြ နေသည်။ ” ဟုတ် ….. ဂေ့ ……. ဝေါ့ …… ဝေါ့ …… ဖလူး လူးးး ” ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ လက်တကိုင်း အင်္ကျ ီအစိမ်း လေးနှင့် အနက်ရောင် ထမိန်စကပ် ဝတ်ထားရင်း ဘေစင် ဘောင်၂ဖက်အား ကိုင်ကာ ခါးညွတ်ပြီး အမ်ချလိုက်၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ပုခုံးအား နှိပ်ပေးရင်း လက်၂ဖက်အား အောက်ရွေ့ကာ ထမိန်စကပ် အပြင်မှ ပေါင်တန်၂ဖက် အား ပွတ်ပေးနေသည်။ ပေါင်ပွတ်ရင်း စကပ်ထမိန် ချိတ်အား ဖြုတ်ကာ ခြေရင်း ချွတ်ချပစ်၏။ ဒေါက်တာ ဆုရတီ ခါးအောက် ပိုင်း အေးကနဲ့ ခံစား မိသဖြင့် အမ်ရင်း တန်းလန်း မျက်လုံဖွင့်ကာ ဘေစင် အပေါ်ရှိ မှန်ချက်အား စိုက်ကြည့် လိုက်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာလည်း ထမိန်အား ချွက်ကာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အပြင်မှ အဖုတ်အား အုပ်ကိုင်ရင်း မျက်လုံးက မှန်ထဲအရောက် အကြည့်ချင်း ဆုံမိကြ၏။ ဒေါက်တာဆုရတီမှာ မှန်ထဲ မျက်လုံးချင်း စိုက်ကြည့် ကာ ခေါင်းလေး ရမ်းပြနေသည်။ သို့သော် ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဂရုမစိုက် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပေါ်မှာ အဖုတ်အား လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ထိထိမိမိလေး ပွတ်ချေနေတော့ ၏။ ဒေါက်တာဆုရတီ မျက်လုံးလေး ပြူးရင်း ဒုတိယ အကြိမ် ခေါင်းယမ်းပြ လိုက်ပြန် သည်။ တားမရသည့် အဆုံး ဘေစင် ဘောင်၂ဖက် အား လက်ဖြင့် ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ကာ မျက်လုံး လေး မှိတ်ထားတော့၏။

ဝေးကွာနေသော ကာမ အထိတွေ့လေးကြောင့် ဒေါက်တာ ဆုရတီ မထိန်းနိုင် ရှာပေ။ တအားအား ညည်းရင်း ပေါင်တန်များ မသိမသာ ဖြဲကာ ဖင်ကြီး ရမ်းခါ နေရသည်။ ” အား ………. အ ……အ ……. အာကွာ ……. အဟင့် ဟင့် ” ၅ကြိမ်ခန့် ထိုးအမ်ထား သဖြင့် အမူးပြေကာ ရမ္မက် စိတ် လေး ထကြွ လာတော့၏။ သန့်စင်ခန်းထဲ သူစိမ်း ယောင်္ကျား ၁ယောက်နှင့် အနီးကပ် အတူရှိနေရင်း စောက်ပတ်လေးအား အနိုက်ခံရသဖြင့် အရသာ ထူးကဲစွာ ခံစားနေရသည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာဆုရတီ ကာမစိတ် ကြွနေ သည် ကိုကြည့်ရင်း အတွင်းခံ ဘောင်ဘီလေးအား ပေါင်လယ်ထိ ဆွဲချကာ စောက်စိလေးအား ထိထိမိမိ ဖိချေ ပေးလိုက် ပြန်၏။ ညာလက်ဖြင့် အစိလေးအား ဖိချေကာ ဘယ်လက် မှ သူ၏ ဘောင်းဘီ ဇစ်ဖွင့်ကာ ထောင်မတ်နေသော လီး အား ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒေါက်တာ ဆုရတီ လက်တဖက်အား ဆွဲယူပြီး လီးပေါ် တင်ပေး ထား၏။ အစိလေးအား ဖိချေရင်း စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လက်ချောင်းလေး သွင်းပြီး အဝင်အထွက် ခပ်မြန်မြန် လေး လုပ်ပေးပြန် သည်။ ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ ဦးစိုင်းမောင် လီးအား ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း အလိုလျောက် လက် နောက်ပြန် ဂွင်ထုပေးနေ တော့၏။ ခဏအကြာ ဒေါက်တာဆုရတီ ဖင်ကြီး ဆက်ကနဲ့ ဆက်ကနဲ့ တုန်ကာ ခေါင်းလေးမော့ရင်း အောက်နူတ် ခမ်း အား ဖိကိုက်ပြီး စောက်ရည်များ ပေါင်ခြံထဲ စီးကျလာတော့ သည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ လည်း လက်ချောင်းလေးအား စောက်ခေါင်းထဲမှ ထုတ်ကာ နို့အုံ အား ပြန်ညှစ်ပေးနေ ရှာ၏။ ” အ ..အ …. ထွက် …….. ထွက် …… အင့် ….အမလေး …….. အဟင့် ဟင့် …… ထွက် ကုန် ပြီ ………… ဟင့်ဟင့် ” ဒေါက်တာဆုရတီ လည်ပင်းကြောများ ထောင်ကာ စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ရင်း ဦးစိုင်းမောင် လီးကြီး အား ခပ်တင်းတင်း ဂွင်းထုပေးနေသေးသည်။ ” အားးးးးးး …..ထုထု …..မဆု …… ကျနော်လည်း … ပြီး ….. ပြီး ………. အ …. အ ……… ပြီး တော့ မှာ ပါ ……… အားဟား ……. ထွက် ထွက် …….. ထွက်ပြီ……. ထွက်ပြီ ………အားးးးးး …… ရှီးးးးး ……. ရှီးးးးးးးးး ” ခဏအကြာ ဦးစိုင်းမောင်လည်း လရည်များ ပန်းထွက် ကာ တရှီးရှီး ညည်းနေတော့၏။ ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ ကိုယ် တပတ်လှည့်ရင်း ၂ယောက်သား ခပ်တင်းတင်း ဖက်ကာ အနားယူပြီး ကိုယ်လက် သန့်စင်ကာ ထွက်ခဲ့ လိုက်သည်။

ဧည့်ခန်းထဲ အရောက် ဦးစိုင်းမောင် ဇနီး ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ တခေါခေါဖြင့် ဟောက်သံပေးကာ အိပ်ပျော်နေတုန်းပင်။ တဖက်ထိုင်ခုံမှ ဦးရဲကျော်အား မတွေ့မိသဖြင့် ဒေါက်တာ ဆုရတီ မျက်နှာလေး ပျက်ကာ ထိတ်လန့်နေမိ၏။ ” မစိုးရိမ် ပါနဲ့ … မဆုရယ် … ခုန … သန့်စင်ခန်း တံခါး … သေချာ ပိတ်ထားတာပါ ” ဦးစိုင်းမောင် စကားအဆုံး ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ တစုံတခု တွေးမိရင်း သူမတို့ လင်မယား အိပ်ခန်း ဘက် လျှောက် လာခဲ့သည်။ အိပ်ခန်း တံခါး ပွင့်နေ ကာ ကုတင်ပေါ် မှောက်လျက် အိပ်နေသော လင် ုဖြစ်သူ ဦးရဲကျော်အား တွေ့မှ စိတ်ထဲ အပူလုံး ကျသွားတော့၏။အိပ်ခန်းထဲ ခြေဖွဖွ နင်းလာရင်း သူမ စကပ် ထမိန်မှာ စောက်ရည်များ လရည်များ ပေပွ နေသဖြင့် ချွတ်ချရင်း အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပါ ချွတ် ချပြီး ညဝတ် ဒူးဖုံး ဂါဝန်လေး လဲဝတ် ထားလိုက် သည်။.ထိုချိန် ဦးစိုင်းမောင်မှာ သူ၏ အိမ်မှ ဒါရိုင်ဘာ မောင်တူး အား ဖုန်းဆက်ခေါ်ကာ မယားဖြစ်သူ ဒေါ်နန်းသဇင်အား အိမ်ပြန် ခေါ်ခိုင်းလိုက်၏။ ” မင်း ……… မမနန်းတော့ …… များပြီး မှောက်သွားပြီ …… မောင်တူးရေ ……… အိမ်ပြန် ခေါ်သွားတော့ …… ငါက ………… မနက်မှ ပြန်လာတော့မယ် ” ” ဟုတ် … ဆရာ … ည ၁ဝနာရီပဲ ရှိသေးတာ … ဆရာ ကတော်က … မှောက်ပြီ … ခိခိ ” ထို့နောက့် ဆရာတပြည့် ၂ယောက် ဒေါ်နန်းသဇင်အား တွဲကာ ကားပေါ်တင်ပြီး မောင်တူးမှာ ကားစက်နိုး လိုက် တော့သည်။ ” ဆရာ … ကျနော် သွားပြီနော် ” ” အေးအေး … မောင်တူး … ရော့ ၂သောင်း …… ညပိုင်း ဘယ်မှ မထွက်နဲ့ … စားချင်တာ အိမ်မှာပဲ ဝယ်စားလိုက် တော့ ငါက … မနက်မှ ပြန်လာမှာမို့ ” တပြည့်ဖြစ်သူ ဒါရိုင်ဘာ မောင်တူးအား မုန့်ဖိုး ၂သောင်း ပေးကာ ကားလေး ထွက်သွားမှ ခြံဝန်း တံခါး ပိတ်ကာ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင် လာခဲ့၏။ ဧည့်ခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် စားပွဲပေါ်မှ လက်ကျန် အရက်အား ဖန်ခွက်ထဲ ထည့်ကာ အကုန် မော့သောက်လိုက် ပြန်သည်။ အရက်ကုန်သည်နှင့် ဦးရဲကျော် ၏ လင်မယား အိပ်ခန်းထဲ ခြေသံလုံအောင် နင်းကာ ဝင်လာခဲ့တော့၏။ မိနစ် ၂ဝခန့် အကြာတွင် ပိုးရတီ တယောက် အချစ်တော် လေး သော်တာထွန်းဖြင့် ညပိုင်း အပြင်ထွက် လျှောက် လည် စားသောက်ပြီး အိမ်ပြန်လာသည်။ ခြံဝင်း တံခါး သော့ခတ်ရင်း လျှောလာခဲ့ရာ သူမတို့ ကားဘေး ကား အနက်လေး တစီး ရပ်ထားသဖြင့် မျက်မှောင် ကြုံနေမိ သည်။ ဧည့်သည်ရောက်နေသဖြင့် မိခင် ဖခင် မအိပ်သေး လျင် ဆူခံရမည့် အရေး တွေးကာ စိတ်ညှစ်သွား၏။

သို့သော် ဧည့်ခန်းထဲ အရောက် သူမ အတွေးများ လွဲသွား တော့သည်။ အရက်နံ့ ဘီယာနံ့များ မွှန်ထူနေသဖြင့် ဖခင်ဖြစ်သူ နှင့် သူူ၏ မိတ်ဆွေများ သောက်စား ထား ကြောင်း ရိပ်မိလိုက်၏။ စိတ်ထဲ အပူလုံး ကျသွားသည်နှင့် ဆီးပုံးတင်းလာကာ သေးပေါက်ချင် လာတော့သည်။ ပြန်ကာနီး အချစ်တော် သော်တာထွန်းမှာ ကားပေါ်တင် တချီပြီး အောင် ယက်ပေး ထားသဖြင့် စောက်ရည်များ ပန်း ထုတ်ခဲ့ရ၏။ ခုမှ ဆီးသွား ချင်လာသဖြင့် နောက်ဖေး ဘက် အမြန်လျှောက်လာသည်။ မိခင်ဖခင် လင်မယား အိပ်ခန်းရှေ့ အဖြတ် အိပ်ခန်း တံခါးမှာ တထွာခန့် ဟနေလျက် ညည်းသံ သဲ့သဲ့ ကြားမိသော်လည်း သေးတအား ပေါက်ချင် နေသဖြင့် သန့်စင်ခန်းထဲ ဝင်ကာ သေးပေါက်လိုက်တော့၏။ ပြန် ထွက်လာစဉ် မိခင်ဖခင် လင်မယားခန်းရှေ့ အရောက် ဘာရယ် မဟုတ် မျက်လုံး ကစားကြည့်မိသည်။ မြင်ကွင်း ကြောင့် ပိုးရတီ တယောက် အကြီးအကျယ် ထိတ်လန့် သွားရသည်။ အိပ်ခန်းထဲ ဖန်ချောင်းမီး အောက် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ ပက်လက် နေထားနှင့် မှောက်အိပ်နေသော ဖခင်ဖြစ်သူ ခေါင်း အား ညာလက်ဖြင့် ဆွဲကိုင်ရင်း မျက်လုံးလေးစင်းပြီး ညည်းနေရှာသည်။

ဒေါက်တာဆုရတီ ဒူးဖုံး ဂါဝန် လေးမှာ ခြေရင်း ပုံနေပြီး သူမပေါင်ကြားထဲ အသား ဖြူဖြူ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် နှင့် သူစိမ်း ယောင်္ကျား တဦးမှာ ကိုယ်လုံးတီး အနေထား ဖြင့် စောက်ပတ် လေးအား ယက်ပေး နေ၏။ တခန်းလုံး တိတ်ဆိတ် နေသဖြင့် အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများ ယက်သံ အစိလေး အား ဆွဲစုပ်သံ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် အတိုင်းသား ကြားနေ ရ သည်။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာ ဆုရတီ ဘယ် လက် မှာ လက်တကိုင်း အင်္ကျ ီ လေးပေါ်မှ နို့အုံလေးအား ညှစ်ချေကာ ဖင်ကြီး ကော့တက်နေသည်။ ” အားးးးး …….. ရှီးးးးးးးးး …….ကိုစိုင်းရယ် ….မဆု ………………… ဒီလို အရသာ …..မရတာ … ကြာပါပြီ ….အမလေးးးး …… ရှီးးးးးးး …… ကျွတ် …. ကောင်းလိုက်တာရှင် ” မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာဆုရတီ ခါးလေး ကော့ထိုးကာ စောက်ရည်များ ထောင်ပန်းရင်း ခဏအကြာမှ ဖင်ကြီး ကုတင်ပေါ် ဘုတ်ကနဲ့ ပြန်ကျကာ ငြိမ်ကျသွား၏။ ဒေါက်တာဆုရတီ ပေါင်ကြားမှ မျက်နှာပေါ် စောက် ရည် များ ရွှဲနေသော လူကြီး ထလာမှ ပိုးရတီ သိရှိ လိုက်တော့ သည်။ ဖခင်ဖြစ်သူ၏ အရင်းနှီးဆုံး မိတ်ဆွေ ဦးစိုင်းမောင် ဆိုသော လူကြီးပင် ဖြစ်၏။ ခုမှ အိမ်ရှေ့သူမတို့ ကားဘေးနား ရပ်ထားသော ကား အနက် လေးမှာ ဦးစိုင်းမောင် ကားလေးမှန်း တွေးမိ တာ့သည်။ ထိုစဉ် ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒူးထောက် လျက် အနေထားဖြင့် ဒေါက်တာဆုရတီ ခေါင်းရင်းနား တိုး ကပ်ကာ ပေါင်ကြား မှ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီး အား ၅ချက် ၆ချက်ခန့် ဂွင်း ထုကာ လက်လွတ် လိုက်၏။ ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ မျက်နှာ ဘေး ရမ်းခါနေသော လီးကြီးအား ဘယ်လက်ဖြင့် ဖမ်းထိန်းကာ ကားထွက် နေသော ဒစ်ကြီးအား အငမ်းမရ စုပ်ပေးတော့သည်။ လျှာဖျားလေးနှင့် ဒစ်ဖူးအား ဝိုက်ကာ လီးတဝက်ခန့် ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ် ရင်း လီးအား ကိုင်ထားသော လက်အား လွတ်ကာ တွဲကျ နေသော လဥများအား ညှစ်ပေးနေပြန်၏။ ပိုးရတီ တယောက် မြင်ကွင်းမခွာနိင်ပဲ စူးစိုက် ကြည့်နေမိ သည်။ ကြည့်ရင်း ပိုးရတီ မျက်ဝန်းလေးထဲ မျက်ရည်ဥ လေးများ စီးကျလာ၏။ ဖခင်ဖြစ်သူမှာ ကျမ်းမာ ရေး မကောင်းတော့ သဖြင့် အိမ်ထောင်ရေး သုခ မပေး စွမ်း နိုင်တော့မှန်း လည်း သိရှိနေသည်။

ဖခင်ဖြစ်သူ လီးထက် ကြီးမား တုတ်ခိုင်သော သူစိမ်း ယောင်္ကျား လီး ကြီးအား မက်မက် မောမော စုပ်နေ သော မိခင်ဖြစ်သူအား သနား စိတ်လေး ဝင်မိပြန်၏။ ” အ …….ရှီးးးးးး ….. တော်တော့နော် …မဆု …ပါးစပ်ထဲ …. ပြီးသွားလိမ့်မယ် ” ဦးစိုင်းမောင် စကားကြောင့် ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ နောက်ဆုံး တချက် လီးထိပ်အား ပါးခွက်အောင် စုပ်ကာ ပါးစပ် ထဲမှ ထုတ်ပေး လိုက်တော့သည်။ ဦးစိုင်းမောင် မှာ ဒူးထောက်လျက် အနေထားဖြင့် ပက်လက်လှန်ပေါင်ကား ထားသော ဒေါက်တာ ဆုရတီ ပေါင်ကြား ဒူးထောက် နေရာယူကာ စောက်ပတ် အက်ကွဲကြောင်းထဲ ဒစ်ဖြင့် အထက် အောက် ပွတ်ဆွဲပေးနေ၏။ စောက်ခေါင်းပေါက် ထဲ လီးထိပ် တေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်း ပစ်သည်။ဒေါက်တာ ဆုရတီကလည်း အံလေးကြိတ်ကာ ဦးစိုင်း မောင် လီးကြီး အဝင်ချောအောင် အဖုတ် နူတ်ခမ်း သားအား လက်၂ဖက်ဖြင့် ဖြဲပေးနေ၏။ ” အ ……ဖြည်း …. ဖြည်း ….. ဖြည်းဖြည်းနော် …… ကိုစိုင်း ……အမလေး …….ကျွတ် ………မဆု ….. အလိုး မခံတာ……. ကြာပြီ ” ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာ ဆုရတီ မျက်နှာ ချောချော လေးအား ကြည့်ရင်း တချက်ချင်း ဖိလိုးပေးနေသည်။ ” ရလား …… မဆု ” ” အင်း ” ပုံမှန်လေး လိုးနေသော်လည်း မိခင် ဖြစ်သူ ဒေါက်တာ ဆုရတီ၏ စောက်ပတ်လေးထဲ ဦးစိုင်းမောင် လီးကြီးမှာ ပြည့်ကျပ်နေရင်း ညည်းသံလေးများ ထွက်ပေါ် လာ တော့၏။ မိခင်ဖြစ်သူ၏ ညည်းသံကြောင့် ပိုးရတီ တယောက် ပေါင်ဂွလေးထဲ လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ လိုက်ပါ ခံစား နေမိပြန်သည်။

” အ ….အားးးး …… ကောင်းလာပြီ ကွာ ……. ဖြည်းဖြည်း ဆောင့်ကြည့်ပါ့ လား. ကိုစိုင်း …..အင်းဟင်း ” ဒေါက်တာဆုရတီ စကား ဆုံးသည်နှင့် ဦးစိုင်းမောင်မှာ ကိုယ်လုံးအား မှောက်ချရင်း ချိုင်းအောက် လက်လျို သွင်းပြီး ပုခုံး ၂ဖက်အား ဆွဲကာ မနားတမ်း ဆွဲလိုး တော့၏။ ” အားးးးး …..အင့် ….. အင့် …. အင့် … ကောင်းတယ် …ဆောင့်…..ဆောင့် ……ကိုစိုင်း …….အ ….ဗျစ် …… အားးးး …. ရှီးးးးးးးး ” ဦးစိုင်းမောင်မှာ ကာမဆိပ် တက်နေသော ဒေါက်တာ ဆုရတီ မျက်နှာလေး အနီးကပ် ကြည့်ရင်း ဆီးခုံးချင်း ကပ် သည်အထိ ဆွဲဆွဲ လိုးရာ ဒေါက်တာ ဆုရတီ နူတ်ခမ်းမှ တအားအား ညည်းသံလေး ထွက်လာပြီး အချက်၅၀ လောက်တွင် ဦးစိုင်းမောင် ကျောပြင်အား ခပ်တင်းတင်း ဖက်ကာ တကိုယ်လုံး တုန်ခါရင်း စောက်ရည်များ ညှစ် ထုတ် နေသည်။ ” အားးးးးးးးးး …… ကောင်းလိုက်တာ …. ကိုစိုင်းရယ် …… ကောင်းတယ် …… ကောင်းတယ် .. ပြီးသွားပြီ …… အားးးး ……. အ … အားးးးးး ” ” မဆု … ကောင်းလား ” ” အင်း … ကောင်းတယ် … ကိုစိုင်းရယ် … မဆု … ဒီလို အရသာလေး ……… ဝေးနေတာ … ခုမှပဲ …… ပြန်ရတော့တယ် ” ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ ဦးစိုင်းမောင် ရင်ဘတ် အောက် တီတီတာတာလေး ပြောကာ အဖုတ်ထဲမှ မချွတ် သေး သော လီးကြီးအား စောက်ခေါင်း အတွင်းသား များဖြင့် ညှစ်ပေးနေသည်။ ” ကျနော် … ပြီးအောင် လိုးလိုက်မယ် … ကုန်းပေး ပါ့လား ” ” အာ … ကိုစိုင်းကလည်း … ဒီတိုင်း ဆက်လိုးလေ ” ” ကျနော်မိန်းမ ဖင်ထက် … ပိုတောင့်တဲ့ … ဖင်ကြီးကို ကြည့်လိုး ချင်လို့ပါ … မဆုရယ် ” ဦးစိုင်းမောင် စကားကြောင့် ဒေါက်တာ ဆုရတီ စိတ်ထဲ ဘဝင် ခိုက်သွားမိ၏။ ” ကိုစိုင်းမိန်းမနဲ့ … မဆု … ဘယ်သူ့ကို … လိုးရတာ ပိုကောင်းလဲ ဟင် ” ” အမ် … မဆု ကို … လိုးရတာ … ပိုကောင်းတာပေါ့ … စောက်ပတ်လေးက နီရဲ ဖေါင်းကြွနေပြီး … စောက်ခေါင်း ပေါက်လေးက … စီးကျပ်နေတာ … ကျနော် ပြီးမှာ ကြောက်လို့ … အာရုံ လွဲပြီး … လိုးနေရတာ ” ” ဟမ် … ဘာလို့ … ပြီးမှာ ကြောက်တာလဲ ” ” လိုးမဝလို့ပေါ့ … မဆုရယ် … ကြာကြာလေး … လိုးချင် မိတာ ” ” ဟွန့် … လူလည်ကြီး … ရော့ …………… အင့် ” ဒေါက်တာ ဆုရတီ တယောက် စိတ်ထဲ ကြိတ် ကျေနပ် နေကာ မူးမှောက်နေသော လင်ဖြစ်သူ ဦးရဲကျော် ဘေးနား တင် လေးဖက် ကုန်းပေး လိုက်တော့သည်။ ကုန်းပြီးမှ လင်တော်မောင့် ဘေးထားကာ သူစိမ်း ယောင်္ကျားအား အလိုးခံသည် အဖြစ်အား တွေးရင်း စိတ်ထဲ သိမ့်ကနဲ့ ခံစား မိနေပြန်၏။

” လိုးလေ … ကိုစိုင်း …… ဘာကြည့် နေတာလည်း ” ” မဆု ဖင်ကြီးက … တကယ်ဗျာ … လိုးဝမှာကို …… မဟုတ်ဖူး “… အာ ….. အဲ ….. အဲ …..အဲဒါ …. ဖင်ပေါက် …… ရှီးးးးး …အားလားလား …..မရွံ့ဘူးလား  ရှင် ” ” မရွံ့ပါဘူး … ဖင်ဝလေးက .. ပန်းရောင် သန်းနေတာ …ချစ်စရာလေး မဆု ” ” အိုးးးးး …… ကြံကြံ ဖန်ဖန် …..ဖင်ပေါက်များ ….ချစ် … ချစ် . အ ……………… အားးးးးးး …….ရှီးးးး ….ချစ် …ချစ် ရ တယ် လို့ ရှင် …အမလေးးးးယားတယ် …ကိုစိုင်းရဲ့ …. လိုး မှာ ဖြင့် ….. မြန်မြန် လိုးတော့နော် …အ …. အားးးးးး .. ရှီးးးးး ရှီးးးးးး ” ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ ဖင်ပေါက်လေးနှင် ဦးစိုင်းမောင် လျှာထိပ်လေး မထိမိရန် ဖင်ကြီးအား ဝေ့ကာ ဝိုက်ကာဖြင့် ရှောင်နေရာ မအောင်မြင်ပေ။ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာ ဆုရတီ ခါးအား လက်၂ ဖက်ဖြင့် ဖမ်းထိန်းကာ ဖင်ဝလေး အား လျှာဖြင့် လိုးပေးလိုက်တော့၏။ ” ကောင်းလား ……… မဆု ” ” ရှီးးးးး … ကောင်းတယ် …….ကိုစိုင်း ရယ် …. အင်းဟင်း ….လိုး ပေး ပါ တော့ နော် …မဆု ….. စောက်ပတ်လေး ……..တအား ယားနေပါပြီ …..အဟင့် ဟင့် ” ငိုသံပါလေးဖြင့် တောင်းပန်ကာ ဇွတ်လိုးခိုင်းနေသော ဒေါက်တာ ဆုရတီအား ဦးစိုင်းမောင် တယောက် လီး တဆုံး သွင်းကာ စောက်ခေါင်းပေါက်လေးအား ထူပူ နေအောင် ဆောင့်လိုးတော့သည်။ ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ တချီ ပြီးထားသော်လည်း ဖင်ဝလေး ကလိ ခံရသဖြင့် ကာမစိတ်များ ပြန်လည် ထကြွလာကာ ဦးစိုင်းအောင် လီးကြီးအား နောက်ပြန် ပြန်ဆောင့် ပေးနေလိုက်၏။ မမောနိုင် မပန်းနိုင်ဖြင့် ဒေါက်တာ ဆုရတီ မျက်လုံးလေး များ အရောင်တောက်နေကာ ဦးစိုင်းမောင်၏ ထိထိမိမိ လိုးချက်များအား ပြန်လည် တုံ့ပြန်ရင်း လီးအရသာ ခံယူ နေတော့သည်။

လီးကြီး ဒစ်ဖူးနားထိ ထွက်လာလိုက် အရင်းထိ ပြန်ဝင်လာ လိုက်နှင့် သူမ ဖင်သားစိုင် ကြီးဖြင့် ဦးစိုင်းမောင် ဆီးခုံး ထိရိုက်သံမှာ တဘတ်ဘတ် နှင့် ဆူညံလာ၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ တရစပ် ဆွဲလိုးရင်း နောက်ဆုံး တချက် ဘွတ်ကနဲ့ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ကာ လရည် များ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ လည်း စောက်ပတ်လေးထဲ နွေးကနဲ့ ခံစားမိသည်နှင့် လီးတန် အား စောက်ခေါင်း ကြွက်သားများဖြင့် ညှစ်ကာ စောက် ရည်များ ပန်းထုတ်ပစ်တော့၏။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒုတိယ အချီ အပြီးတွင် အိပ်ခန်းဝမှာ ချောင်း ကြည့်နေသော ပိုးရတီမှာလည်း ထမိန်အပြင်မှ အဖုတ် လေးအား လက်ဖဝါးဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ပွတ် ကာ စောက်ရည်များ စီးကျ လာ၏။ ပေါင်တန်များ တဆက်ဆက် တုန် ကာ ဒူးများ မခိုင်တော့ပဲ ထိုင်ချ လိုက်ရ တော့သည်…..။

မနက် ၆နာရီခွဲကျော်ကျော်တွင် ကားဂိုဒေါင် ထဲမှ မောင်း ထွက်သွားသော ကားသံကြောင့် ဒေါက်တာ ဆုရတီ လန့်နိုး လာခဲ့၏။ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းပြီး အိပ်ခန်း ပြတင်း ပေါက် လေးမှ ခိုးကြည့်ရာ သမီးဖြစ်သူ ပိုးရတီမှာ ခြံဝင်း တံခါးအား ကိုယ်တိုင် ဆင်းဖွင့်ရင်း ကားလေး ခြံပြင်သို့ ထုတ်ကာ တံခါးပြန်စိရင်း မောင်းထွက် သွားသည်ကို မြင်လိုက်ရ သည်။ ကုတင်နား ပြန်လျှောက် လာရာ ဦးစိုင်းမောင် မှာ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ပက်လက်အပ်နေ ပြီး လင်ဖြစ်သူ ဦးရဲကျော်မှာ ခပ်ကွေးကွေး လေး အိပ်ပျော် နေသည် ကို တွေ့လိုက်မိ၏။ ကုတင်စောင်း တင်ပလွဲ ထိုင်ရင်း တညလုံး ထိထိမိမိ လိုးပေးခဲ့သော ဦးစိုင်းမောင် ပေါင်ကြားမှ လီးအား ငုံ့နမ်းလိုက်တော့သည်။ ” ရွှတ် ” ” ဟင် ……အိ ……. အီး ” ဦးစိုင်းမောင် အိပ်ပျော်နေစဉ် လီးထိပ်လေး နွေးကနဲ့ အသားစိုင် တခု ထိကပ်လာသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့် ကြည့်ရာ ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ လီးအား ကုန်းနမ်း နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ အီးကနဲ့ ပျင်းကျော တချက်ဆွဲပြီး ထထိုင် ရင်း ဘေးသို့ အကြည့်ရွေ့ရာ ထိတ်ကနဲ့ ဖြစ်သွားမိသည်။ တညလုံး မူးမူးနှင့် သူများ မယားအား လိုးထားရာ ဘေးနား သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ ဦးရဲကျော်တယောက် ခပ်ကွေးကွေး အိပ်နေသည်ကို တွေ့မိသဖြင့် လန့်သွားရ၏။ ” စိုးရိမ် မနေပါနဲ့ … ကိုစိုင်းရယ် … လာ မျက်နှာ သွားသစ်ရအောင် … ကိုကြီးက ပုံမှန် ၉နာရီလောက်မှ အိပ်ယာ ထတတ်တာ …… ညက သောက်ထားတော့ …… နေ့လည်မှ ……နိုးတော့မှာပါ ” ဒေါက်တာ ဆုရတီ စကားကြောင့် ဦးစိုင်းမောင် စိတ်အေး သွားတော့သည်။ ” အဲဒါ …… ဘာလုပ် မလို့လဲ ” ” ဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ် …… မလို့လေ ” ” ဝတ်မနေနဲ့ …… လာ …… သမီးလည်း …… အပြင် ထွက် သွားပြီ ………… အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး ” ထိုနောက် ဒေါက်တာ ဆုရတီ ဦးဆောင်မှု့ဖြင့် ဦးစိုင်းမောင်မှာ ကိုယ်လုံးတီး ကပ်ပါလာရင်း မျက်နှာ သစ်ကာ ကိုယ်လက် သန့်စင်ကြသည်။ မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်ကာ ကော်ဖီဖျော်ပြီး ပေါင်မုန့်ထုတ်နှင့် စတော်ပဲရီ ယိုဘူး ယူကာ ထမင်းစားခန်းဘက် ပြန်ထွက်လာ၏။

ဦးစိုင်းမောင် မှာ ဒေါက်တာ ဆုရတီ ဖင်ကြီးအား နောက်မှ ကြည့်ရင်း လီးကြီး ထောက်မတ်လာတော့ သည်။ ထမင်း စားခန်းထဲ အရောက် စားပွဲခုံဘေးမှ ထိုင်ခုံ အလွတ်များ တွင် ဝင်ထိုင်ရာ ဒေါက်တာဆုရတီ တယောက် ဦးစိုင်း မောင် ပေါင်ကြားမှ လီးအား ကြည့်ကာ တခိခိ ရယ်မော နေပြန်၏။ ” ကိုစိုင်း … ဟာက …… လက်လန်တယ် …… တညလုံး သောင်းကျန်း ထားတာကို …… ခ်ခ် ခ်ခ် ” ” မဆု … ဖင်ကြီး မြင်ရင်ကို … မနေနိုင်ဘူး … လိုးချင်နေတာ ” ” အမလေး … ခ်ခ် ” စကားပြောရင်း ဒေါက်တာ ဆုရတီမှာ ပေါင်မုန့်အား ဓါးအပါးလေးဖြင့် လှီးကာ တချပ်ပြီး တချပ် စတော်ဘယ်ရီ ယိုများ သုပ်ကာ ၂ချပ်ပူး ထပ်ထား လိုက်သည်။ ကော်ဖီ ကရားလေး မကာ ခွက်အလွတ် ၂ခွက်ထဲ အပြည့် ထည့် ပြီး ပါမုန့်ယို စားမည် အလုပ် ဘေးချင်းကပ်လျက် ထိုင်နေ သော ဦးစိုင်းမောင် ထရပ်လိုက်၏။ ” ခဏ … မဆု ” ဦးစိုင်းမောင် အသံကြောင့် ဒေါက်တာ ဆုရတီ ပါးစပ်ထဲ ပါမုန့်လေးအား ကိုက်ထားရာမှ ပြန်ထုတ် လိုက်သည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေထားနှင့် ဒေါက်တာ ဆုရတီ လက်မှ ပေါင်မုန့် အား ယူကာ ထပ်ထား သော ပေါင်မုန့် ၂ချပ်အား ခွာပြီး ပေါင်ကြားမှ ထောင်မတ် နေသော လီးထိပ်အား ညှပ်လိုက်၏။ လက်၂ဖက်ဖြင့် ပေါင်မုန့် ၂ချပ်အား ခပ်ဖွဖွ ဖိကိုင်ကာ ရှေ့တိုး နောက် ဆုတ်လေး လုပ်လိုက်ပြန်သည်။ ပေါင်မုန့်၂ချပ်ကြားမှ ဒစ်ကြီးမှာ ပေါ်လိုက် ပျောက်လိုက်ဖြင့် ယိုများ ပေကပ် လာစဉ် ခုံပေါ်ထိုင်နေသော ဒေါက်တာ ဆုရတီ ပါးစပ်နား ကပ် ပေးလိုက်၏။ ဒေါက်တာဆုရတီ ကြောင်ကြည့် နေရာမှ သဘော ပေါက် ကာ ပါးစပ်နား ထိကပ်လာသော ဒစ်ဖူးပေါ်မှာ ယိုများအား တပြွတ်ပြွတ် ဆွဲစုပ်ရင်း မျိုချပစ် တော့သည်။ ထပ်ခါ ထပ်ခါ လီးထိပ်အား ဆွဲစုပ်ရင်း ပေကပ်လာသော ယိုများ အား မျိုချလိုက် ပေါင်မုန့် လေး ကိုက်စားလိုက်နှင့် ၂ချပ် လုံး ကုန်သွားစဉ် လီးအရည်ပြား ပေါ်မှ ပေကပ် နေသော ယိုများအား ပြောင်နေအောင် ယက်စုပ်ပြီး လီးထိပ်အား ဆွဲစုပ် ပေးလိုက်ပြန်သည်။ ” အားဟား ………… ရပြီ ရပြီ ………… မဆု ………… ဒီတခါ ………… ကျနော့် အလှည့် ” ပြောပြီးသည်နှင့် ဒေါက်တာ ဆုရတီအား စားပွဲခုံပေါ် ဒူးထောင် ပေါင်ကား အနေထားဖြင့် ပက်လက်လှန် တင် ကာ ယိုသုတ်ထားသော ပေါင်မုန့် ၂ချက်အား ယူပြီး ခွာလိုက်၏။ ပေါက်မုန့် မျက်နှာပြင်ပေါ်မှ ကပ်နေသော ယိုများအား ဒေါက်တာဆုရတီ ပေါင်ဂွမှာ စောက်ပတ် အုံအား သုတ်ကာ လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ပင့်ယက်တော့ သည်။

ဒေါက်တာဆုရတီ တယောက် စောက်ပတ်လေး အား ယိုသုတ်ပေးစဉ် အေးကနဲ့ ဖြစ်ကာ လျှာအပြားလိုက် ပင်ယက်စဉ် နွေးကနဲ့ မတူညီသော ခံစားမှု့ ၂ခု တလှည့် စီ ပြောင်းပြီး ခံစားနေရင်း စောက်ပတ်အုံလေး ဖေါင်းကြွ လာပြီး အရည်ကြည်များ အိုင်လာရ၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ လည်း စောက်ပတ်အုံပေါ်မှ ယိုများအား ပြောင်စင်အောင် ယက်ပြီး စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲမှ အရည်ကြည်များ အား ပါးစပ်ဖြင့် တေ့ကာ ဆွဲစုပ် မျိုချပစ်တော့သည်။ ” အားးးးး …….အ …………ကိုစိုင်းရယ် ” ဒေါက်တာဆုရတီ ဖင်ကြီးကြွကာ စောက်ပတ်နှင့် ပါးစပ် အား လိုက်တေ့ ပေးနေရှာ၏။ ထို့နောက် ၂ဦးသား ပုံစံ မျိုးစုံနှင့် ၂ချီဆက်တိုက် ထမင်း စားခန်းထဲ လိုးကာ ကော်ဖီသောက်ရင်း အမောဖြေ နေကြ သည်။ အမောပြေ သည်နှင့် ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်လာကာ မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေထားဖြင့် ဖက်လိုးကြပြန်သည်။ ဦးရဲကျော် အိပ်ယာ မနိုးမချင်း အိမ်ထဲ နေရာ အနှံ့ အားရပါးရ စိတ်ရှိ တိုင်း လိုးပြီး ရေချိုးလိုက်ကြ၏။ ဦးစိုင်းမောင် ပြန်ကာနီး ခြံတံခါး လိုက်ဖွင့်ပေးရင်း ကားရှေ့ခန်းထဲ ဝင်ကာ ၅မိနစ်ခန့် လီးစုပ်ပေး လိုက်ရပြန်သည်။ ဦးစိုင်းမောင် ကားလေး ထွက်သွားမှ ခြံတံခါးစိကာ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင် လာတော့၏……ပြီး။