ေရျခားေျမျခား သူ႔ဘဝ

မင္းမင္း NTU မွ ဘြဲ႕လြန္ရၿပီးၿပီးခ်င္း ပထမဆုံး လုပ္မိတာက R.E (Resident Engineer) ေလၽွာက္ျခင္းသာလၽွင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီေနရာတြင္ R.E ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာေတာ့ သိေအာင္ ေျပာမွ မင္းမင္း ဘာျဖစ္လို႔ ေလၽွာက္ရတာလဲဆိုတာ သိေပလိမ့္မည္။ စကၤာပူနိုင္ငံ၏ Construction ေလာကတြင္ R.E ေတြကို က်ီးကန္းလိုအာတတ္သည့္ အီးေဗာေလာေကာင္ေတြဆိုၿပီး ကန္ထရိုက္တာေတြက ေနာက္ေျပာင္ၿပီး နာမည္ေပးထားသည္။ အမွန္ကေတာ့ R.E ဆိုသည္မွာ Building Construction Authority (BCA) လို႔ေခၚသည့္ ေဆာက္လုပ္ေရး အာဏာပိုင္ အဖြဲ႕အစည္း၏ တရားဝန္ခန႔္အပ္ထားျခင္း ခံရသည့္ ဆိုက္တစ္ခုကို ထိန္းသိမ္းရေသာ အင္ဂ်ီနီယာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကန္ထရိုက္တာေတြ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အတိုင္း မလုပ္ရေအာင္၊ တင္ျပထားသည့္ ဒီဇိုင္းအတိုင္း အတိအက် ေဆာက္လုပ္ရေအာင္ စစ္ေဆးေပးရသည့္ တာဝန္မွာ R.E ေတြ၏ အဓိက တာဝန္ ျဖစ္ေလသည္။

ဒီေလာက္ဆို မင္းမင္း ဘာျဖစ္လို႔ R.E လက္မွတ္ရေအာင္ ေလၽွာက္ရသလဲဆိုသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို အနည္းငယ္ေတာ့ ရိပ္မိမည္ ထင္ပါသည္။ သေဘာကေတာ့ Construction Site တစ္ခုတြင္ R.E ေတြသည္ ဘုရင္တစ္ဆူပင္ ေနလို႔ရသည္။ ကန္ထရိုက္တာေတြက ေၾကာက္ၾကသည္။ R.E မသိပဲ ဘာမွမလုပ္ရဲ။ တစ္ခ်က္မွားလို႔ R.E က တစ္ခုခုေျပာလိုက္လၽွင္ သူတို႔ ခံစားသြားရမည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ R.E ေတြကို ပသထားရသည္။ ဒီအခ်က္ကို စလုံးက Civil Engineer ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ အေနေခ်ာင္ၿပီး လစာလဲ ေကာင္းသည့္ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ခ်င္သူေတြ အေတာ္မ်ားသည္။ မင္းမင္းလဲ ထိုသူမ်ားထဲတြင္ အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။

တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ R.E လက္မွတ္က ထင္သေလာက္ေတာ့ မလြယ္ပါ။ သူ႔မွာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ၊ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ရွိသျဖင့္ အင္ဂ်ီနီယာျဖစ္တိုင္း ရသည္ေတာ့ မဟုတ္။ မင္းမင္းလို ေဆာက္လုပ္ေရးအေတြ႕အၾကဳံ ျမန္မာျပည္မွာ မ်ားခဲ့သူေတာင္ ေရာက္ကာစ ဘယ္လိုမွ ေလၽွာက္လို႔မရ။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုလုပ္ေနသည့္ Multi-international Design Company ႀကီးတစ္ခုတြင္ ဝင္လုပ္ရင္း NTU မွာ ဘြဲ႕လြန္ တက္ခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ သူေမၽွာ္လင့္ ေစာင့္စားေနသည့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာခဲ့ေလၿပီ။

Assistant Director အခန္းထဲကို R.E Application form ေလး ကိုင္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းဖို႔ သြားေတာ့ ဆရာႀကီးက ဒေရာရင္ (Drawing) တစ္ခုကို စစ္ေနရာမွ သူ႔မ်က္မွန္ကို လွန္ကာၾကည့္သည္။ မင္းမင္းလက္ထဲမွ ေအဖိုးစာရြက္ေလးကို ျမင္ေတာ့ ..

“အလုပ္ထြက္မလို႔လား “

မင္းမင္း “နိုး နိုး“ ဆိုၿပီး လက္ကာျပၿပီး အရင္ျငင္းရသည္။ ဒီလိုမ်ိဳးစာရြက္ေလးေတြ လာေပးတိုင္း ႏႈတ္ထြက္ၾကတာက မ်ားေနၿပီမို႔ ကိုယ့္ဆရာက လန႔္ေနသည္ ထင္သည္။ မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့မွ မင္းမင္း လက္ထဲက စာရြက္ကို ယူကာ ၾကည့္သည္။

“အိုး … မာစတာဘြဲ႕ရၿပီပဲ .. ေကာင္းတယ္ !!! “

တျခား ဝန္ထမ္းေတြႏွင့္ မတည့္ေသာ္လဲ မင္းမင္းႏွင့္ အလြမ္းသင့္သည္မို႔ ဆရာႀကီးက သူ႔ကို ထိုင္ရာမွထကာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း ကြန္ကရက္လုပ္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ မင္းမင္းလက္ထဲက စာရြက္ေတြကို ယူထားလိုက္သည္။ သူလက္မွတ္ထိုးေပးမည္ဆိုေတာ့ သေဘာ။ မင္းမင္း ကိစၥၿပီးၿပီမို႔ ျပန္ဖို႔ျပင္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ အင္မတန္မွ အလုပ္မ်ားသည္ဆိုတာသိလို႔ သိပ္မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္။ အေပါက္ဝနားေရာက္ေတာ့ သူ႔ေနာက္ကေန “မင္း“ဆိုၿပီး ေခၚသံၾကားသည္။ မင္းမင္း လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ..

“ဒါနဲ႔ေနပါဦး .. ဒါရၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲ .. အလုပ္ထြက္ဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္?“

ထိုအခ်ိန္က မင္းမင္း “ဟီး“ ဆိုၿပီးသာ သြားျဖဲျပခဲ့ပါသည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေနာက္ႏွစ္လခန႔္ၾကာေသာ္ …

မင္းမင္း အလုပ္ထြက္မည္ဆိုသည့္ သတင္းၾကားေတာ့ ပထမဆုံး မ်က္ႏွာပ်က္သူက သူ႔ေအာက္တြင္ လက္ေထာက္ဒီဇိုင္းအင္ဂ်ီနီယာအျဖစ္ လုပ္ေနသူ ဗလခ်ိဳက္မေလး ယိုယို ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း ရွိရာ စားပြဲသို႔ ေလၽွာက္လာၿပီး ပထမဆုံး သူ႔ကို လြယ္ထားသည့္ စလင္းဘတ္အိတ္နဲ႔ လာရိုက္သည္။ မင္းမင္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ တြက္ေနသည့္ ဒီဇိုင္းတစ္ခုကို ဆက္ၾကည့္ေနသည္။ ဒီေတာ့ ေဘးက သူ႔ထိုင္ခုံကို သြားဆြဲလာၿပီး သူ႔နားလာထိုင္သည္။ ဒီအခ်ိန္ထိလဲ မင္းမင္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းကာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားသည္။ ေသခ်ာလွည့္မၾကည့္ေသး။ ဒီေတာ့ မေခ်ာက တမင္တကာပင္ ေရွ႕က စားပြဲေပၚကို ေမးတင္ လက္ေထာက္က သူ႔မ်က္ႏွာကို ဘလိုင္းႀကီး လာၾကည့္သည္။ မင္းမင္း မေနနိုင္ေတာ့လို႔ “ဟား ဟား“ ဟု ရယ္ကာ စလုံးထုံးစံအတိုင္း ဝွပ္စ္အပ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ၾကည့္ျမဲၾကည့္ၿပီး ..

“မင္း .. နင္အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုတာ တကယ္လား? “

ေကာင္္မေလး၏ ပုံစံက တကယ့္ခံစားခ်က္ေလးႏွင့္မို႔ မင္းမင္း သနားသြားသည္။ မေနာက္ရက္ေတာ့။ ယိုယိုႏွင့္ သူသည္ ေျပာရလၽွင္ ဂ်ပ္စတင္တင္ဘာလိတ္ႏွင့္ မီလာကြန္နစ္လိုပင္။ သိတယ္မွတ္လား … ဖရန႔္ဝတ္ ဘနီဖစ္ ေလ …။

လက္ရွိ ကုမၸဏီတြင္ မင္းမင္း ရာထူးက ဒီဇိုင္းအင္ဂ်ီနီယာ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ေအာက္တြင္ လက္ေထာက္ဒီဇိုင္းအင္ဂ်ီနီယာ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဒရပ္ဖ္တာ (Drafter) သုံးေယာက္ရွိသည္။ ယိုယိုသည္ မင္းမင္း ဒီကုမၸဏီေရာက္ၿပီးမွ ေရာက္လာသည့္ အင္ဂ်ီနီယာမေလးျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး သူမ၏ ဒီအလုပ္သည္ စကၤာပူတြင္ ပထမဆုံး စလုပ္ဖူးသည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။

ယိုယိုႏွင့္ သူ ဘာျဖစ္လို႔ ၿငိၾကသလဲဆိုတာကို ရွင္းျပရေသာ္ စလုံး၏ working life style ကို အနည္းငယ္ေတာ့ ထပ္ေျပာရေပမည္။ resources ဆိုလို႔ natural ေရာ human resources ေရာ ဘာဆိုဘာမွ မရွိသည့္ စလုံးသည္ တကယ္တမ္းေတာ့ နိုင္ငံျခားကလာသည့္ အရည္အခ်င္းရွိသည့္ အလုပ္သမားမ်ားကို မွီခိုေနရတာျဖစ္သည္။ ဒါကို စလုံးေကာင္ေတြက သိသိႀကီးႏွင့္ လက္မခံခ်င္ၾကတာ ျဖစ္သည္။ ေျပာရလၽွင္ ဘယ္ေနရာမဆို သူတို႔က သိသည္၊ တတ္သည္ဆိုတာကို ျပခ်င္ၿပီး အေပၚစီးက ေနရာယူခ်င္ၾကတာ သူတို႔အထာ ျဖစ္သည္။ foreign worker ဆိုႏွိမ္ခ်င္ၾကသည္။ မင္းမင္းတို႔လိုမ်ိဳး စလုံးပါးဝေနသူေတြကေတာ့ ျပသနာမရွိေသာ္လဲ အခုမွ စလုံးစေရာက္ဖူးသူေတြကေတာ့ အလုပ္စလုပ္လၽွင္ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေတြ႕ရသည္။ အသစ္မွန္းသိလိုက္သည္ႏွင့္ စလုံးေကာင္ေတြက လာၿပီး ပညာျပတာမ်ိဳး၊ ပရပ္ရွာေပးတာမ်ိဳး ၾကဳံရတတ္သည္။ ယိုယိုလဲ ဒီထဲတြင္ ပါသြားသည္။

ယိုယိုသည္ ပထမတုန္းက သူ႔ေအာက္မွာ မဟုတ္။ သူႏွင့္ အဆင့္တူသည္ စလုံးမတစ္ေယာက္၏ ေအာက္တြင္ျဖစ္သည္။ အဲဒီဟာမက ဘာမွဟုတ္တိပတ္တိ မတတ္ေသာ္လဲ ေဟာက္စားေတာ့ တတ္သည္။ ဒီေတာ့ သိပ္ၿပီး မကၽြမ္းက်င္ေသးသူ၊ အလုပ္အေၾကာင္းကို နားမလည္သူ ယိုယိုခမ်ာ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ဒါကို မင္းမင္းက ျမင္ေနရ၊ ေတြ႕ေနရသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မင္းမင္းက ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္လုပ္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီမို႔ ဘယ္သူကဘာဆိုသည့္ အထာေတြက နပ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီအတိုင္းသာဆို ဒီေကာင္မေလး probation သုံးလေတာင္ မခံနိုင္ဆိုတာ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ေကာင္မေလးကို သနားမိေသာ္လဲ စလုံးအထာအတိုင္း “it’s not my business“ ဆိုၿပီး မသိလိုက္မသိဖာသာ အစတုန္းက ေနခဲ့သည္။

သို႔ေပမယ့္ တစ္ရက္တြင္ ပတ္သက္စရာ အေၾကာင္းက သိသိႀကီးႏွင့္ သူ႔ဆီဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ကာလာသည္။ ဟိုစလုံးတ႐ုတ္မ ေကာက္ခါငင္ခါႏွင့္ အပ်င္းဖ်ားကာ အမ္စီကို ႏွစ္ပတ္ေတာင္ ယူလိုက္ရသည္။ ဒီေတာ့ စလုံး ကုမၸဏီေတြ၏ ထုံးစံအတိုင္း နီးရာလူကို အလုပ္ေတြ ထိုးေပးရာ မင္းမင္းစားပြဲေပၚသို႔ ဖုန္းကနဲ အုန္းသီးေႂကြက်သလို ပုံက်လာသည္။ ဟိုေကာင္မေလး ယိုယိုႏွင့္လဲ သူစတြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ရသည္။ မင္းမင္းႏွင့္ ယိုယို ရင္းႏွီးသြားသည္။ မင္းမင္းဘက္က ေတာ္ေတာ္ဟု ဆိုလို႔ရေပမယ့္ သူမဘက္ကာေတာ့ ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေတာ္ ခင္လာ၏။ တစ္ပတ္အတြင္း သူမကို မဆူမပူပဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အခ်ိန္ေပးၿပီး သင္ေပး ရွင္းျပေပးသည့္ မင္းမင္းကို မင္းနဲ႔အတူ လုပ္ပါရေစဆိုၿပီး ဖြင့္ေျပာသည့္ အထိေတာင္ ျဖစ္လာသည္။ မင္းမင္းက အားနာနာတတ္မို႔ သူ စဥ္းစားပါရေစဦးဆိုၿပီး ေျပာတာေတာင္ အတင္းပဲ ဆရာႀကီးကိုေျပာေပးပါ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူးေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ ဟိုစလုံးမႏွင့္ ဘယ္လိုမွ သူမ ဆက္လုပ္လို႔ ရမွာမဟုတ္ပဲ မင္းမင္းေအာက္မွာသာ လုပ္ပါရေစဆိုၿပီး အထပ္ထပ္အခါခါ ေျပာသည္။

ဘာတတ္နိုင္မလဲ။ သူ႔ေအာက္မွာ ဒီေလာက္လုပ္ခ်င္ေနသည့္ ေကာင္မေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ကို ျငင္းဆန္နိုင္ဖို႔ ခြန္အား မင္းမင္းမွာ မရွိပါ။ သူ႔က တစ္ဖက္သားအေပၚ စာနာသနားတတ္သည္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးဆီ ဒီဇိုင္းေတြ သြားေပးရင္း မင္းမင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ဘာမွမေျပာ။ ဟိုစလုံးတ႐ုတ္မ ေနမေကာင္းတုန္း ကူညီထားတာကို သိၿပီး မင္းမင္း ေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေစဗ်ားဆိုၿပီး HR ကို ေျပာလိုက္သည္။ စလုံးတ႐ုတ္မ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ယိုယိုက စားပြဲပင္ ေျပာင္း၍ မင္းမင္းအနား ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။

ယိုယိုကို စလုံးမကပညာေပးသည္မွာ ေနာက္ထပ္ တစ္ခ်က္ေၾကာင့္လဲ ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ ဒီဗလခ်ိဳက္မေလး ေရာက္မလာခင္ထိ မင္းမင္းတို႔ ဆက္ရွင္တြင္ ထိုစလုံးမက စတားျဖစ္သည္။ သူမနာမည္က မီရွယ္လ္ ။ မင္းမင္းတို႔ ကုမၸဏီက နာမည္ႀကီး Consultant မို႔ တကယ္ဆို ဝန္ထမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါသည္။ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ ေကာင္မေလးေတြ၊ ဘြားေတာ္ေတြ ရွိေသာ္လဲ မင္းမင္းတို႔ ဆက္ရွင္တြင္ေတာ့ အႏွီ မီရွယ္လ္က စတားပင္။ သူမကို ႐ုံးထဲမွာ လိုက္ေနသူေတြ အပုံႀကီးမို႔ ဒင္းကနဲနဲ မာန္တက္ခ်င္သည္။ မင္းမင္းေတာင္မွ ရလၽွင္ ႀကိတ္ခ်င္ေသးေသာ္လဲ ဒီလိုမ်ိဳး ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြ စလုံးမေတြကို ကိုယ္ကစၿပီးပိုးရမွာ ေအာက္သည္ထင္၍ ဖာသိဖာသာ ေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ဒီေနရာတြင္ စလုံးမ စလုံးမနဲ႔ ေျပာလို႔ စလုံးမဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုတာကို မသိသူမ်ားအတြက္ အနည္းငယ္ ရွင္းျပခ်င္ပါသည္။ စလုံးမေတြ လွသလား ေခ်ာသလားဆိုတာကိုေတာ့ သိပ္မေျပာခ်င္ပါ။ တ႐ုတ္အမ်ိဳးအႏြယ္က အမ်ားစုမို႔ တ႐ုတ္မေတြကိုသာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကပါ။ မင္းမင္း ေျပာခ်င္တာက ဝတ္ပုံ၊ စားပုံ ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စလုံးမေတြသည္ ေဟာ့ေရွာ့ျဖစ္ၿပီး အသက္ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ ဝတ္ထားတာ လန္ပ်ံထြက္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တိုရဲ၊ ျပတ္ရဲ၊ ေဖာ္ရဲလၽွင္ စလုံးတန္းဝင္သည္ဆိုသည့္ အဆိုက စလုံး၌ ေရပန္းစားသည္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ စလုံးမေတြ ဒီလိုဝတ္တာ ရာသီဥတုေၾကာင့္လဲ ပါသည္ဟု အနည္းငယ္ေတာ့ ဆိုလို႔ရသည္။ စလုံးရာသီဥတုက ပူသည္။ တျခားေနရာမ်ားတြင္ ရာသီဥတု သုံးမ်ိဳးတို႔၊ ေလးမ်ိဳးတို႔ ရွိေသာ္လဲ ဒီမွာေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိသည္ဟု ေျပာလို႔ရသည္။ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ေျပာရလၽွင္ hot and hot ျဖစ္သည္။ မိုးမရြာဘူး မဟုတ္ေသာ္လဲ ရြာလၽွင္ ခဏသာျဖစ္ၿပီး အျမဲတမ္း ပူေနတာက မ်ားသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ လူေတြက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝတ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေပမည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မီရွယ္လ္သည္ ေဟာ့ေရွာ့စလုံးမ အမ်ိဳးအစား တြင္အပါအဝင္ျဖစ္ၿပီး တခါမွ ႐ုံးကို ေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္၍ မလာဘူးေပ။

ဒါေပမယ့္ ယိုယိုေရာက္လာေတာ့ သူမကို စိုက္ၾကည့္ၾကသည့္ မ်က္လုံးေတြက ဒါရိုက္ရွင္ေျပာင္းသြားသည္။ ငယ္လဲငယ္၊ ေခ်ာလဲေခ်ာ၊ ဝတ္တာကလဲ သူမနည္းတူ ခပ္မိုက္မိုက္ျဖစ္သည့္ ယိုယိုဆီကို လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ ေရာက္လာၾကသည္။ မင္းမင္း စိတ္ထင္ ဒီအခ်က္ေၾကာင့္လဲ မီရွယ္လ္က ယိုယို႔ကို ဘာမွ မသင္ေပးပဲ လြင့္သြားေအာင္ ႀကံတာျဖစ္ရမည္။ အခုေတာ့ သူမ ထင္သလို ျဖစ္မလာပါ။ ယိုယိုက လြင့္သြားေသာ္လဲ တျခားကို မဟုတ္ပဲ မင္းမင္းဆီ ျဖစ္သည္။ သူ႔အျဖစ္က 99မွာ ဘီယာသြားေသာက္ေတာ့ မမွာပဲႏွင့္ ငါးရွည့္ေျခာက္စပ္ေလး လာခ်ေပးတာႏွင့္ေတာင္ တူေနေသးသည္။

အေပၚက အေၾကာင္းေတြ ဘာေၾကာင့္ ေျပာရသလဲဆိုေသာ္ ယိုယိုကို ဘယ္လိုေကာင္မေလးဆိုတာ သိေစခ်င္လို႔ ျဖစ္သည္။ ရင္ဘယ္ေလာက္၊ ခါးဘယ္ေလာက္၊ တင္ဘယ္ေလာက္ေတြဆိုတာက ရိုးေနၿပီမို႔ ယိုယိုနဲ႔ မီရွယ္လ္ဇာတ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပရင္းသာ ယိုယိုဆိုတာ အမိုက္စားေလးဟု သြယ္ဝိုက္ေသာနည္းႏွင့္ ေဖာ္ျပျခင္းပင္။ ဘီစနစ္ရွပ္ နဲ႔ စကတ္တိုတိုလွလွေလးကို ေန႔တိုင္း မထပ္ေအာင္ ဝတ္ထားသည့္ ယိုယိုႏွင့္ စားပြဲခ်င္းအတူကပ္ၿပီး လုပ္ရသည့္အတြက္ မင္းမင္း သူမ်ားေတြလို အႀကံအဖန္ အမ္စီ (Medical Certificate) ခြင့္ ေတာင္ ေနာက္ပိုင္း မယူဘူးခဲ့ေပ။

ေနာက္ၿပီး ယိုယိုက မင္းမင္းကို သူမ ေျပာခဲ့သလို ေက်းဇူးဆပ္ပါသည္။ သူမေျပာသည္က ဒီအလုပ္အဆင္မေျပလို႔ ထြက္ၿပီး တျခား ကုမၸဏီမွာ သူမ အလုပ္ေလၽွာက္နိုင္ေသာ္လဲ မင္းမင္းတို႔ ကုမၸဏီက အႀကီးႀကီးမို႔ သူမက ဒီမွာ အေတြ႕အၾကဳံ (Experience) ယူခ်င္သည္။ ဒါကလဲ မွန္ပါသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ကုမၸဏီႀကီးမွာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ လုပ္လိုက္လၽွင္ပင္ တျခားဘယ္ ကုမၸဏီကိုမဆို အခ်ိန္မေရြး ဂြိ်ဳင္း (Join) လို႔ရေလာက္ေအာင္ မင္းမင္းတို႔ ေနရာက မိုက္သည္။ ဒီေတာ့ စလုံးမဆီက ကယ္သည့္အတြက္ေရာ။ သူမကို အစစအရာရာသင္ေပးသည့္ အတြက္ေရာ သူမက ေက်းဇူးေတြလႊတ္တင္ကာ မင္းမင္းကို ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့ေလသည္။

မင္းမင္း တခါတခါ စဥ္းစားၾကည့္ေသးသည္။ ယိုယိုသည္ ဗလခ်ိဳက္ဗားရွင္းျဖစ္သည့္ စပြန္ဆာအန္ကယ္လ္ႀကီးေတြ ဘာေတြမ်ား ဖတ္ဖူးသလား မသိလို႔။ မင္းမင္း အသက္အရြယ္သည္ အန္ကယ္လ္ႀကီး မဟုတ္ပဲ အန္ကယ္လ္ေလးေတာင္ ေခၚဆိုဖို႔ ေျပာရခက္ခက္ေပမယ့္ သူမ၏ ေက်းဇူးဆပ္ပုံက ထိုထဲက အတိုင္းပင္။

ယိုယို မင္းမင္းေအာက္ တရားဝင္ေရာက္လာၿပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာ တစ္ခုေသာ ေသာၾကာေန႔တြင္ျဖစ္သည္ ….

ထိုေန႔က မင္းမင္း သူ႔ဆရာတစ္ေယာက္ကိုယ္စား ပေရာဂ်က္တစ္ခု၏ တက္ကနီကယ္မီတင္ကို ေန႔လည္ဘက္သြားရမွာ ျဖစ္သည္။ ထိုဆရာသမားျဖစ္သူက ခြင့္ႏွင့္ မေလးျပန္သြားသျဖင့္ မင္းမင္းကို လိုရမယ္ရ သြားလိုက္ပါဆိုၿပီး မနက္က ဆရာႀကီးက  လက္မွတ္ထိုးထားသည့္ R.E ေဖာင္ကို ျပန္လာေပးရင္း မွာသြားသည္။ မီတင္က ညေနသုံးနာရီဆိုေတာ့ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီး ျပန္ေရာက္ေတာ့ မင္းမင္းဟိုဟာဒီဟာေလး လုပ္ၿပီး ခနေနသည္တြင္ လစ္ေတာ့မယ္ဆိုကာ  ပစၥည္းေတြသိမ္းသည္။ မင္းမင္း ကြန္ပ်ဴတာ ပိတ္တာ ျမင္ေတာ့ ယိုယိုက ..

“မင္း .. နင္ျပန္ေတာ့မလို႔လား? ..“
”ဟုတ္တယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ?“
“ငါပါလိုက္လို႔ရမလား ? ႐ုံးမွာေနရတာ ပ်င္းလာလို႔“

ေသာၾကာေန႔လဲ ျဖစ္၊ လုပ္စရာအလုပ္ကလဲ နဲနဲပါးေနသည့္ အခ်ိန္မို႔ ယိုယိုပ်င္းေနသည္ဆိုတာ ဟုတ္ေလာက္သည္။ မင္းမင္းတို႔ ကုမၸဏီက လုပ္စရာရွိရင္သာ သိမ္းက်ဳံးလုပ္ရၿပီး အလုပ္မရွိရင္ေတာ့ ေအးေဆးပဲမို႔ မင္းမင္း ဘာမွမေျပာ။ လိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ေလဆိုၿပီး ခြင့္ေပးလိုက္သည္။ က်န္သည့္သူေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီရက္ပိုင္း တအားတြဲေနသည္ဆိုတာကို သိေသာ္လဲ ဘယ္သူမွ ဘာမွေတာ့မေျပာ။ မင္းမင္းတို႔ ထြက္လာေတာ့ ခပ္ေနာက္ေနာက္ စလုံးေကာင္တစ္ေကာင္ကပဲ မ်က္စိမွိတ္ကာ လက္မေထာင္ျပသည္။ မင္းမင္း “မဟုတ္တာကြာ“ ဆိုၿပီး လက္ျပန္ကာျပရင္း ျပဳံး၍သာ ေရွ႕က ေလၽွာက္သြားခဲ့သည္။

မင္းမင္းတို႔ သြားရသည့္ ပေရာဂ်က္၏ ဆိုက္က Seragoon နားမွာ ျဖစ္သည္။ မီတင္ဆို၍ ေနာက္မက်ခ်င္သျဖင့္ တက္စီႏွင့္သာ သြားၾကသည္။ ကားေနာက္ခန္းတြင္ အတူထိုင္ေတာ့ အက်ယ္ႀကီး ျဖစ္ပါလၽွက္ႏွင့္ မင္းမင္းေရာ ယိုယိုပါ အလယ္ေလာက္တြင္ ကပ္ထိုင္ၿပီး ဟိုေျပာ ဒီေျပာလိုက္လာခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လဲ ဟိုအထာ ဒီအထာေလးေတြ ျပလာခဲ့သည္။ မင္းမင္းက တြက္ၿပီးထြက္လာလို႔ ပေရာဂ်က္ေရာက္ေတာ့ အံကိုက္ပင္။ သူတို႔ေရာက္ၿပီး ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ မီတင္စျဖစ္သည္။ တက္ကနီမီတင္ဆိုေပမယ့္ ပေရာဂ်က္က ကြန္ဒိုအေသးေလးေဆာက္တာ ျဖစ္သျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား ေမးခြန္းေတြ ဘာမွ မရွိပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ မီတင္မိနစ္ထဲက အေၾကာင္းအရာ ႏွစ္ခု သုံးခုကို ေျပာၿပီး ဇာတ္လမ္းက ၿပီးသြားသည္။ သုံးနာရီေတာင္ မခြဲေသး။

ယိုယိုကေတာ့ အလိုက္တသိႏွင့္ မင္းမင္းကို ႐ုံးျပန္ဦးမလားဟု ေမးပါသည္။ မင္းမင္း မျပန္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေျပာကာ သူမႏွင့္အတူ ဆိုက္ထဲက ထြက္လာသည္။ တကယ္လဲ သူ မျပန္ခ်င္ပါ။ အခြင့္အေရးေပးလို႔ ယိုယိုႏွင့္ အျပင္ထြက္ရမွေတာ့ သူလဲပဲ သူမ သေဘာတူလၽွင္ ေအးေဆးတစ္ေနရာရာတြင္ ထိုင္ခ်င္ေသးသည္သာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးသား မထိခလုတ္ ထိခလုတ္ႏွင့္ တို႔ထိတို႔ထိလုပ္ရင္းႏွင့္ တက္စီရွာမေနေတာ့ပဲ သိပ္မေဝးသည့္Seragoon MRT ဘက္သို႔ ေလၽွာက္လာခဲ့ၾကသည္။ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေလၽွာက္လာရင္း တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ယိုယိုက ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ လမ္းေလၽွာက္ေနရာမွ ရပ္သည္။ မင္းမင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက အီစီကလီ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ..

“မင္း .. နင့္ေက်းဇူးေႂကြးေတြကို ငါျပန္ဆပ္ရေတာ့မလား ? …“

ယိုယို ေမးေငါ့ျပသည့္ေနရာကို ၾကည့္ေတာ့ မင္းမင္း မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ဟိုက္!! ငါေတာင္ ဘာမွ လမ္းခင္းေနစရာ မလိုပါလား။ ျမင္းကမလႈပ္ ခုံကလႈပ္တို႔၊ ယုန္ကမတိုး ပိုက္ကတိုးတို႔ ဆိုတာ တယ္မွန္ပါလားဟု ေတြးမိသည္။ ၾကည့္ေလ။ ယိုယို ေျပာသည့္ေနရာက အင္း တစ္ခု ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ေမးရသည္။

“နင္တကယ္ေျပာေနတာလား? “
“100%ေပါ့ .. မင္း “

ယိုယိုက လက္ဝါးေလးကို ေထာင္ကာ က်မ္းက်ိန္သလို ဆိုေတာ့ မင္းမင္း ႏွစ္ခါထပ္ေမးမေနေတာ့ပါ။ ငါးေၾကာ္မႏွိုက္ ေၾကာင္မိုက္လို႔ ဆိုထားသည္ မဟုတ္လား။ ယိုယိုလက္ကို ဆြဲကာ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြႏွင့္ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ အင္းက သိပ္အေကာင္းစားႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ အလုပ္ျဖစ္သည့္ အဆင့္ေလာက္ပဲ ရွိမည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းမင္းအတြက္ေတာ့ အေျခအေနေပးတုန္း ဆြဲရတာဆိုၿပီး သိပ္ေခ်းမမ်ားေနပါ။ ႏွစ္ေယာက္ခန္း တစ္ခန္း၏ က်သင့္ေငြကို ခရက္ဒစ္ကတ္ေပးၿပီး ရွင္းလိုက္သည္။ ႐ုံးေရာက္ကတည္းက ႀကိတ္ၿပီး ပစ္မွားေနခဲ့ေသာ ေကာင္မေခ်ာေလးနဲ႔ ႏြႊဲရေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ရင္ေတြဘာေတြေတာင္ ခုန္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနရာ အခန္းေသာ့ရမွ အေရးႀကီးတာကို သတိရသည္။ 7/11 ဆိုင္မ်ား ရွိမလားဟု ေမးၾကည့္ေတာ့ ေကာင္တာမွဘဲႀကီးက ေနာက္လမ္းတြင္ ရွိသည္ဆိုလို႔ မင္းမင္း ယိုယိုကို ခနထားခဲ့ၿပီး ေျပးရေသးသည္။ မင္းမင္း ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ယိုယိုကလဲ အထာနပ္သည္ ထင္သည္။

“ဘယ္ႏွစ္ထုပ္ေတာင္ ဝယ္လာတာလဲ?“ ဆိုၿပီး မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေနာက္ေနေသးသည္။ သိတယ္မွတ္လား .. မင္းမင္းသြားဝယ္တာက ျမန္မာလိုေျပာလၽွင္ “အေဖာ္“ .. ဂ်ပန္လိုေျပာေတာ့ “အိုကာမိုတို”။ ၀၀၇ မဟုတ္သည့္ ၀၀၃ သာလၽွင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္ …။

႐ုပ္ရွင္ေတြ ဝတၳဳေတြထဲကလို အိပ္ခန္းဆီသြားရာလမ္းတေလၽွာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေပြ႕ဖက္ၿပီး နမ္းတာတို႔၊ အခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကို ကုတင္ေပၚတြန္းလွဲပစ္တာတို႔ ဘာတို႔ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ အခန္းထဲေရာက္ၿပီဆိုလၽွင္ပဲ ယိုယိုက သူမ စလင္းဘတ္အိတ္ကို တီဗီထားထားတဲ့နားက ခုံေပၚတင္လိုက္ၿပီး

“ငါ ေရခ်ိဳးခန္း ဝင္လိုက္ဦးမယ္“  ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ တစ္ထည္ေကာက္ဆြဲၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ ဘာၿပီးလၽွင္ ဘာျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ သိေနၿပီမို႔ မင္းမင္း ကိုယ့္အဝတ္အစားေတြကိုယ္ခၽြတ္ၿပီး (အတြင္းခံေဘာင္းဘီမပါ) မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါတစ္ထည္ခါးမွာ ပတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚက အသင့္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ေခါင္းအုံးကို ကုတင္ေနာက္မွီမွာ ေထာင္ၿပီး ေျခဆန႔္လက္ဆန႔္လွဲကာ ေအးေအးေဆးေဆး ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကို ဆည္ဝကေစာင့္ေနတဲ့ ဗ်ိဳင္းလိုပဲ ေမၽွာ္ေနမိ၏။ သိပ္ေတာ့ အၾကာႀကီး မေစာင့္ရပါ။ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါး ပြင့္သြားၿပီ မင္းမင္းလိုပဲ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါအျဖဴတစ္ထည္ပတ္ထားသည့္ ယိုယို ဝတ္လာခဲ့ေသာ အဝတ္ေတြကို ကိုင္ကာ ျပန္ထြက္လာသည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ အသင့္ေစာင့္ေနသည့္ မင္းမင္းကိုေတြ႕ေတာ့ သူမ ျပဳံးသည္။ business suits ကို မင္းမင္းအဝတ္ေတြ ထားထားသည့္ ေနရာမွာပဲ ထပ္ပုံလိုက္ၿပီး ကုတင္နားကို ေလၽွာက္လာသည္။ ကုတင္ ေျခရင္းေနာက္ ေရာက္ေတာ့ အေပၚကို တက္မလာေသးပဲ ေျခေထာက္ကို ေမာ္ဒယ္မေလးေတြလို ပုံစံထားကာ ရပ္သည္။ “တာ တာ “ ဆိုၿပီး မလုံ႔တလုံ ပတ္ထားသည့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါစကို ရင္ပတ္ကေန ေျဖကာ ျပသည္။ ဘရာအနက္၊ ပင္တီ အနက္ေလး က်န္ေနသည့္ ဗလခ်ိဳက္မေလး၏ ဆက္ဆီက်လွသည့္ ပုံစံကို မင္းမင္း ခနစိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ ..

“ငါက နင့္ကို အဝတ္အထည္ေတြနဲ႔မွ လွတယ္ထင္တာ“
“ဟင္???“
“ငါမွားသြားတယ္“
“တကယ္???“
“အဝတ္ေတြမပါလဲပဲ နင္က လွေနတယ္ေလ“

ဘာမ်ားေျပာေတာ့မလဲဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ နားေထာင္ေနသည့္ ယိုယို .. ဒီစကားၾကားေတာ့ မ်က္ႏွာေလးျပဳံးသြားကာ ကုတင္ေပၚတက္လာသည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေလး ပတ္ထားသည့္ မင္းမင္းခါးေပၚကို တက္လာရင္း သူမကလဲ မေခစြာ ျပန္ေျပာသည္။
“မင္း .. ႐ုံးမွာဆိုရင္ ငါက နင့္ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္ရတာ မွတ္လား?
“အဲဒီေတာ့???“
“အခု ငါ နင့္အေပၚမွာေနလို႔ရလား? “
“ အိုေက .. ရတယ္ .. ငါနင့္ကို အင္ဂ်တ္ေပးလုပ္တယ္ “

မင္းမင္းစကားဆုံးေတာ့ ယိုယိုက ေက်နပ္စြာျပဳံးၿပီး မင္းမင္းခါးကို ခြထားရာက ကုန္း၍ နမ္းသည္။ မင္းမင္း ႏႈတ္ခမ္းလႊာေသးေသးေလးနဲ႔ ဒီေကာင္မေလးကို အားရပါးရပင္ ျပန္နမ္းသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္လဲ သူမေက်ာျပင္ေတြကို ပြတ္ေပးလိုက္၊ ဘရာေလးနဲ႔ ထုတ္ထားတဲ့ ေပါက္စီအႀကီးစားႏွယ္ ရွိတဲ့ နို႔ေလးေတြကို ညႇစ္လိုက္ႏွင့္ ေဆာ့ကာေနသည္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ ဖက္ရမ္းနမ္းရႈပ္ၿပီးေနာက္ မင္းမင္းလက္က ဘရာခ်ိတ္ကို ဆြဲျဖဳတ္သည္။ အေပၚပိုင္း အကာအကြာမဲ့သြားၿပီမို႔ ယိုယို၏ နို႔အုံမို႔မို႔ေလးေတြက မင္းမင္းရင္ပတ္ႏွင့္ ပကတိအတိုင္း ပြတ္တိုက္လာသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႏွစ္ဦးသား ရင္ပတ္က သဘာဝၾကယ္သီးႏွစ္လုံးကလဲ သြားသြား ထိၾကေသးသည္။ မင္းမင္းေရာ ယိုယိုပါ အသက္ရႉျမန္လာသည္။ ယိုယိုက မင္းမင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းေနရာက ခြာၿပီး သူမႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြႏွင့္ ဟိုတစ္ခ်က္ ဒီတစ္ခ်က္နမ္းကာ ေအာက္ကို ေလၽွာဆင္းသည္။ သူမ လုပ္ပါရေစဆိုၿပီး ခြင့္ေတာင္းထားလို႔ မင္းမင္း ဘာမွ ေထြေထြ ထူးထူး လုပ္မေနပါ။ ကိုယ္ကို ခပ္သာသာေလး ေလၽွာမွီထားရင္း သူ႔ ပီရာကာဒင္  ေဘာင္းဘီအနက္ေလးနား ေရာက္သြားသည့္ ေကာင္မေလးကို မျပဳံးတျပဳံးေလးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ယိုယိုလက္က သူ႔ေဘာင္းဘီႀကိဳးကို ေရာက္လာေတာ့ သူ အလိုက္တသိ ဖင္ကို ႂကြေပးသည္။ ေဘာင္းဘီကၽြတ္သြားေတာ့ ယိုယိုက နိုးေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ သူ႔အေကာင္ကို ငုံ႔ၾကည့္သည္။ ဒါႏွင့္ မင္းမင္းက ..

“အဆင္ေျပလား?“
“မဆိုးပါဘူး …“ ဆိုၿပီး ယိုယိုက မီလာကြန္နစ္လို ခပ္ျပဳံးျပဳံးေလး ျပန္ေျပာသည္။ ၿပီးလဲၿပီးေရာ ယိုယိုရဲ ့ ႏႈတ္ခမ္းေသးေသးေလးက ဟသြားၿပီး မင္းမင္းရဲ ့လိင္တံထိပ္ဖူးကို လွမ္းငုံလိုက္သည္။ ယိုယို၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြသည္ တကယ္ေတာ့ မ်က္ႏွာလွလွေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူး ေသးေသးေလးေတြျဖစ္သည္။ ယိုယို သူ႔စားပြဲနား ေရာက္လာကတည္းက မင္းမင္းသည္ ဒီႏႈတ္ခမ္းေသးေသးေလးေတြကို ေတြ႕တိုင္း ဒါေလးေတြက သူ႔လိင္တံကို စုပ္ေပးလၽွင္ ဇိမ္က်လိုက္မည့္ ျဖစ္ျခင္းဟု စိတ္ကူးအခါခါ ယဥ္ဖူးသည္။ အခုေတာ့ သူ၏ စိတ္ကူးယဥ္မႈသည္ ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ ျဖစ္ေနယုံ သပ္သပ္မဟုတ္။ တကယ္ပင္ ျဖစ္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။

ယိုယိုက အထာေတာ့ နပ္သည္။ မင္းမင္းေတာင္ ဘာမွ ေျပာစရာမလိုပဲ လိင္တံကို စံခ်ိန္မီ မာတင္းလာသည္အထိပဲ စုပ္ေပးသည္။ မင္းမင္း လိင္တံက သူမပါးစပ္နဲ႔ မဆန႔္မျပဲ ျဖစ္လာေသာအခါ သူမဖာသာ သူမ ပါးစပ္ထဲက ထုတ္သည္။ မင္းမင္းကို လက္ဝါးျဖန႔္ေပးရင္း
“ငါ တစ္ခုခု ငွားလို႔ရမလား? “ ဆိုၿပီး မင္းမင္း ဝယ္လာသည့္ ၀၀၃ ကို ေတာင္းသည္။ မင္းမင္းလဲ ခုနကတည္း အဆင္သင့္ေဖာက္ထားသည့္ အထဲက တစ္ခုကို သူ႔ကိုထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ယိုယိုက အသာဆြဲဖြင့္ၿပီး မင္းမင္းေကာင္ထိပ္ကေန စြပ္သည္။ မင္းမင္း ဒါကို ျမင္ေတာ့ သေဘာက်စြာ ျပဳံးမိသည္။

မင္းမင္း စလုံးကို သေဘာက်သည့္ အခ်က္ေတြထဲတြင္ ဒီအခ်က္လဲ ပါသည္။ ပင္ကိုယ္က မိန္းမေပြသူ မဟုတ္ေသာ္လဲ မင္းမင္း၏ အက်င့္က သူ႔ၿခံထဲဝင္လာသည့္ ဘယ္အေကာင္မဆို လွသည္ ေခ်ာသည္ဆိုလၽွင္ေတာ့ ျပန္မလႊတ္ဘူးေပ။ သူ႔သေဘာကက spaceship battle ဆိုသည့္ ဂိမ္းေဆာ့သည္ဆိုလၽွင္ သူမ်ားလို သူ႔ယာဥ္ကို ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕ႏွင့္ လိုက္ပစ္ေနသူ မဟုတ္။ သူ႔အေျမႇာက္က်ည္ဆံေရွ႕ တည့္တည့္ဝင္လာသူကိုသာ ကားေနေအာင္ ပစ္တတ္သူျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ သူ စလုံးေရာက္ကတည္းက သူ႔ဂြင္ထဲ ဝင္လာသည့္ ေစာ္ေလးေတြႏွင့္ေတာ့ အင္တာေရွရွယ္ ၾကဳံလၽွင္ ၾကဳံသလို လုပ္ဖူးသည္။ မင္းမင္းသေဘာက်သည္က သူတို႔ေတြသည္ ပိုမိုပြင့္လင္းလြတ္လပ္ၿပီး ကာမစပ္ယွက္ဖို႔တြင္ လက္တြန႔္ေနတာေတြ ရွက္ကိုးရွက္ကိုးျဖစ္ေနတာေတြ သိပ္မျဖစ္ဘူးေပ။ တက္ညီလက္ညီ ရွိလွသျဖင့္ တကယ္တမ္း လုပ္ၾကသည့္အခါ ႏွစ္ဦးစလုံး အရသာ ေတြ႕ၾကတာ မ်ားသည္။

အခုလဲၾကည့္ေလ။ ၀၀၃ ကို ယိုယိုက သူမဖာသာ သူမ အဆင္ေျပေၿပ စြပ္လိုက္သည္။ ဘာမွ ညႊန္ၾကားေနစရာမလို။ တဆက္တည္း မင္းမင္းအေကာင္ကို အကာစြပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမ၏ ပင္တီကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တြန္းကာခၽြတ္သည္။ ညီညီညာညာညႇပ္ထားသည့္ အေမႊးေလးေတြကိုေတြ႕ေတာ့ မင္းမင္း သေဘာက်သြားသည္။ သူ ကံေကာင္းသည္လို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေတြးသည္။ သန႔္သန႔္ရွင္းရွင္း ႏုႏုနယ္နယ္ႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ အဖုတ္ေလး ျဖစ္ေနလို႔။ ဒါမ်ိဳးဆိုလၽွင္ေတာ့ ေနာက္ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ခ်ိန္က်လၽွင္ ဂ်ာေပးဦးမည္ဟု မင္းမင္းေတးကာ မွတ္ထားလိုက္သည္။ ဒါကလဲ သူမွာ အေၾကာင္းရွိသည္။ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္၊ မ်က္ႏွာေပးက လွသည့္ တ႐ုတ္မေတြဆိုၿပီး စြတ္အထင္မႀကီးႏွင့္၊ တခ်ိဳ႕ဟာမေတြသည္ ေစာက္ေမႊးရိတ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ဂ်ိဳင္းေမြးေတာင္ ဘုတ္သိုက္ေပါက္ေနတာ မင္းမင္းၾကဳံဖူးသည္။ အဲဒါမ်ိဳးကေတာ့ ဂ်ာဖို႔ေနေနသာသာ အဖုတ္ဝေတာင္ သူက ေသခ်ာၾကည့္သူမဟုတ္။ ယိုယိုဟာေလးကေတာ့ ရွင္းလင္းစြာ သန႔္ေနသည္။

ယိုယိုက ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကိုေထာင္ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကို စင္းထားၿပီး ခပ္ကြကြ အေနအထားႏွင့္ လိင္တံထိပ္ကို သူမအဝႏွင့္ ေတ့သည္။ ခ်က္ခ်င္း မသြင္းေသးပဲ ထိပ္ကို ဖိၾကည့္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေလးငါးခါေလာက္ လုပ္သည္။ မင္းမင္း ဘာမွ မလုပ္ေသးပဲ သူ႔ေကာင္ထိပ္ႏွင့္ ပြတ္တိုက္ေနသည့္ သူမ အဖုတ္အဝ ပန္းေရာင္ေလးကိုသာ ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ႂကြက္နားရြက္လို အဖတ္ေလးႏွစ္ခုက ကြဲကြဲသြားၿပီး ထိပ္က ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ျဖစ္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းက သူ႔စိတ္ကို တက္ႂကြေစသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ပစၥည္းေကာင္းေလး ျမင္ေတာ့ မင္းမင္း ေနရင္းထိုင္ရင္း စိတ္ကူးတစ္ခုေတာင္ ေပါက္သည္။ အမွတ္တရ ဖုန္းနဲ႔ ဓါတ္ပုံရိုက္ထားၿပီး အခ်စ္တကၠသိုလ္မွာ တင္လၽွင္ေကာင္းမလားလို႔။ ေနာက္ေတာ့မွ မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး သူ ကုလားထိုင္ေပၚတင္ထားခဲ့သည့္ ဖုန္းကိုလွမ္းယူဖို႔ စိတ္ကူးကို ဖ်က္လိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာေန ဗမာျဖစ္မွန္း သေကၤတမပါလို႔ ဆိုကာ ကထိက ေဇာ္ရဲဆိုသည့္ ငဖ်က္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႕လၽွင္ သူ႔ဟာက စတိုခန္းထဲ ေရာက္သြားဦးမည္။ ထားလိုက္ပါေတာ့ဆိုၿပီး ေနလိုက္သည္။ မင္းမင္း ေငးၾကည့္ေနသည့္ အခိုက္ ယိုယို၏ အဝေလးက သူ႔ထိပ္ကို အပ္က်မတ္က် ငုံမိသြားေလၿပီ ျဖစ္သည္။

“အင့္ … အင့္ … ဟင္း … ဟင္း … “

အေပါက္အလမ္း တည့္သြားၿပီဆိုေတာ့ သူမသည္ ေထာင္ထားသည့္ ေပါင္တစ္ဖက္ကို ေမြ႕ယာေပၚျပန္ခ်ကာ ကိုယ္ကို ဘဲလန႔္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္သည္။ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က မင္းမင္း ရင္အုပ္ေပၚေရာက္လာၿပီး အားယူကာေထာက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တေျဖးေျဖးခ်င္း စြင့္ကားေနသည့္ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္ဖိခ်သည္။ အကာၾကည္ေလးႏွင့္ သူ႔လိင္တံက သူမအဖုတ္ေလးထဲကို တစတစတိုးဝင္ကာ သြားသည္။ ႏွစ္ဦးသား အဂၤါခ်င္းထိေတြ႕မႈက ျပန႔္ႏွံ့လာသည့္ ကာမအရသာသည္ တကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာေပါင္းစုံထဲသို႔ တဖ်င္းဖ်င္းႏွင့္ပင္ စိမ့္ဝင္ကုန္ေတာ့ေလသည္။

တင္းတင္းစီးစီးေလးပင္ သူ႔လိင္တံက ယိုယို၏ အဖုတ္ထဲကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ေရာက္သြားသည္။ သူမဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးက သူ႔ေပါင္ရင္းႏွင့္ အိခနဲထိသည္။ ယိုယိုက ဘာမွ မလုပ္ေသး။ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ ၿငိမ္ေန၏။ ၿပီးေတာ့မွ မင္းမင္းရဲ့ ရင္ပတ္ကို လက္ႏွင့္ေထာက္ရင္း သူမဖင္ႀကီးကို ႂကြသည္။ လိင္တံတစ္ဝက္ေလာက္ ထြက္လာေတာ့မွ ျပန္ဖိခ်သည္။ စြိခနဲ ေနၿပီး ျပန္ဝင္သည္။ မင္းမင္း ဆံပင္ေလးေတြ ခါယမ္းစျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ျမင္းစီက်င့္ေနေသာ ေကာင္မေလး၏ နို႔အုံေဖြးေဖြးေလးေတြ လွမ္းကိုင္သည္။

“မင္း .. မင္းလက္ေတြ လုပ္ေပးတာ ႀကိဳက္တယ္ .. ညႇစ္စမ္းပါ … အင္း … အင္း …“

ယိုယိုက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႏွင့္ ထုတ္ေဖာ္ကာေျပာသျဖင့္ မင္းမင္းလဲ စိတ္ႀကိဳက္ပင္ ေဆာ့ကစားေပးသည္။ နို႔အုံထိပ္ဖ်ားရွိ စူထြက္ေနသည့္ နို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္မလက္ညိဳးသုံး၍ ပြတ္ေခ် လွိမ့္ဆြေပးသည္။ မို႔ဝန္းေနသည့္ ရင္သားေတြကိုလဲ ေကာင္မေလးခံသာယုံေလာက္ ညႇစ္ကာေခ်သည္။ သူ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္က ထိေရာက္လို႔လား မသိ။ ယိုယိုတစ္ေယာက္ ေကာင္းဘြိဳင္းလုပ္ေနသည့္ အရွိန္က တေျဖးေျဖးႏွင့္ ျမန္လာသည္။ ႏွစ္ဦးသား အဂၤါေတြ ဝင္ထြက္ေနသည့္ ေနရာကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အကာၾကည္ေလးႏွင့္မို႔ ျပန္ထြက္လာတိုင္း ျဖဴျဖဴအရည္ေတြ အထင္းသား ေပၚေနတာ ေတြ႕သည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ မင္းမင္း စခ်င္လာတာႏွင့္ တအင္းအင္း တအဲအဲ ျဖစ္ေနသည့္ ေကာင္မေလးကို လွမ္းေခၚသည္။

“ယိုယို“
“ဘာလဲ?“
“ယိုယိုဆိုတာ ငါ့တို႔ဘာသာစကားမွာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ သိလား?“
“နိုး .. ဘယ္သိမွာလဲ“
“ယိုယိုဆိုတာ အရည္ရႊမ္းတာကို ေျပာတာ“
“ဟုတ္လား .. အဲဒီေတာ့?“
“အဲဒီစကားမွန္တယ္ဆိုတာ အခု သိလိုက္ရၿပီ … ဟင္း .. ဟင္း“

ယိုယိုက တအင္းအင္း တအဲအဲ အသံၾကားတြင္ တခိခိ အသံထြက္ေအာင္ရယ္သည္။ မင္းမင္းလဲ လိုက္ရယ္ၿပီး အရွိန္ျမႇင့္တင္သည့္အေနႏွင့္ နို႔ေတြကို ေဆာ့ေပးေနရာက သူမတင္ပါးေတြဆီသို႔ လက္ကို ေရႊ႕သည္။ ယိုယို၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ပင့္မသည္။ ေကာင္မေလးက အလိုက္တသိႏွင့္ ကိုယ္ကို သူ႔ရင္ပတ္ေပၚ ေမွာက္ခ်သည္။ နို႔ႏွစ္လုံးက သူ႔ရင္ပတ္ႏွင့္ ထိသည္။ ယိုယိုတင္ပါးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ေတာ့ ေကာင္မေလး၏ နို႔ေတြက သူ႔ရင္ပတ္ႏွင့္ ပြတ္တိုက္ၿပီး တရွိန္းရွိန္း တဖိန္းဖိန္းျဖစ္လာေစသည္။ ဒီလိုႏွင့္ မွန္မွန္ေလး လုပ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ ယိုယို အရွိန္တက္လာသည္ထင္သည္။ အားမရေတာ့သည့္ အသြင္ႏွင့္ မင္းမင္းကို ဖက္ထားရာက ျပန္ထသည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေရွ႕ကိုထုတ္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုမူ မင္းမင္း၏ ေပါင္ေပၚတြင္ တစ္ဖက္စီ ေနာက္ျပန္ေထာက္သည္။ မ်က္ႏွာေရွ႕တြင္ ရႈပ္ဖြာေနသည့္ ဆံပင္ေတြကို သိမ္းလိုက္ၿပီး မင္းမင္းကို ျပဳံးျပသည္။ ယိုယို၏ အျပဳံးက ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးႏွင့္ တူသလဲဆိုလၽွင္ fast and furious ဇာတ္လမ္းထဲက မင္းသားႏွင့္ ကားခ်င္းယွဥ္ေမာင္းေတာ့ တစ္ဖက္ကားထဲက မင္းသမီးျဖစ္သူက ေက်ာ္မတက္ခင္မွာ လွမ္းျပဳံးျပသည့္ အျပဳံးမ်ိဳး။ သေဘာကေတာ့ သူမ ေရွ႕ကသြားမည္ဆိုသည့္ အထာ ..။

မင္းမင္း လက္မႏွင့္ လက္ညိဳးကို ၀ိုင္းကာ “အိုေက“ ဆိုၿပီး ျပလိုက္သည္။ အခ်က္ျပလိုက္သည္ႏွင့္ ယိုယို စလႈပ္ရွားသည္။ ဒူးကိုေကြးကာ အနည္းငယ္ေထာင္ေပးထားသည့္ မင္းမင္း၏ ေပါင္ကို လက္အားျပဳရင္း လိင္တံကို စြတ္ခနဲ စြတ္ခနဲ ဖိဖိသြင္းသည္။ ဒီလိုအေနအထားက မိန္းကေလးေတြ အတြက္ အေတာ္ဖီလင္လာေစသည့္ ပုံစံျဖစ္သည္။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သည့္ ေစာ္ဆိုလၽွင္ လိင္တံထိပ္ဖူးႏွင့္ အကြဲေလးထိပ္က အဖုေလးကို ထိုးမိေအာင္လုပ္နိုင္သလို ေကာ့ကာေကာ့ကာႏွင့္ ဂ်ီစေပါ့ကိုလဲ ထိုးမိေအာင္ လုပ္နိုင္သည္။ ယိုယိုက ဒါကို သိေနသလားေတာ့ မသိ။ ပိုစရွင္ က်က်ႏွင့္ ေဆာင့္သြင္းေနသည္။

မင္းမင္း အတြက္လဲ ဒီအေနအထားက ကာမဖီလင္ကို ရေစပါသည္။ သူ႔လိင္တံ အရည္တရႊမ္းရႊမ္းျဖစ္ေနသည့္ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲကို ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနေသာ ျမင္ကြင္းက ဘာႏွင့္မွကို မလဲနိုင္ေခ်။ ဒါက ဆီးစပ္ကို သူၾကည့္ေနလို႔ ျဖစ္သည္။ အေပၚကို ၾကည့္ဦးမလား။ မ်က္စိေလးေမွးကာ နီေရာင္သန္းေနသည့္ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ကာမဆိပ္တက္ၿပီး တအင္းအင္း တဟင္းဟင္း ျဖစ္ေနေသာ ျမင္ကြင္း။ အလယ္က်ေတာ့လဲ ယိုယိုေဆာင့္သြင္းလိုက္တိုင္း လႈပ္ခါသြားသည့္ ျဖဴေဖြးမို႔ဝန္းေနေသာ ရင္ႏွစ္မႊာ၏ ျမင္ကြင္း။ မင္းမင္းသာ ေကာင္မေလး၏ ခါးကို လွမ္းကိုင္ၿပီး အားရပါးရေဆာင့္ပစ္လိုက္လၽွင္ ဒီျမင္ကြင္းေတြေၾကာင့္ပင္ ေနာက္ထပ္ငါးမိနစ္အတြင္း သူၿပီးသြားနိုင္သည္။

အခုေတာ့ သူက ရတုန္းေလး စိမ္ေျပနေၿပ ဆြဲခ်င္သျဖင့္ ယိုယိုကိုသာ စိတ္ႀကိဳက္လႊတ္ထားေပးလိုက္သည္။ ဒီေလာက္ အရည္ရႊဲေနေတာ့မွ ဒီေကာင္မေလး သိပ္မၾကာခင္ ၿပီးသြားမည္ဆိုတာ သူႀကိဳျမင္ထားသည္။ တကယ္လဲ မင္းမင္းတြက္တာမွန္ပါသည္။ မင္းမင္းလက္လွမ္းကာ ဟျပေလးျဖစ္ေနသည့္ အဝေလး၏ ထိပ္ကအဖုေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သိပ္ေတာင္မွ ၾကာၾကာမခံ။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာၿပီးေသာအခါ ယိုယိုတစ္ေယာက္ တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ေအာင္ ျဖစ္ေအာင္ကို ညည္းရင္း တစ္ခ်က္ေဆာင့္ခ်သည္တြင္ မလႈပ္ေတာ့ပဲ ေခါင္းငိုက္ကာ ၿငိမ္က်သြားသည္။ မင္းမင္း ဒီေတာ့မွ မာေနသည့္ လိင္တံကို မကၽြတ္ေအာင္ သတိထားရင္း တေစာင္းထထိုင္၍ သူမကို လွမ္းဖက္သည္။ ယိုယိုက သူ႔ပုခုံးေပၚကို ေမးတင္ကာ အေမာေျဖေလသည္။

“မင္း .. မၿပီးေသးဘူးမွတ္လား …“
“အင္း .. မၿပီးေသးဘူး …“
“ဒါဆို .. ငါ ဘယ္လိုေနေပးရမလဲ .. နင္ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေလ .. ငါေတာ့ ေမာၿပီ ..“
“ေလးဘက္ေထာက္ေပးလို႔ ရလား .. နင့္ အိုးေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ငါလုပ္ခ်င္လို႔ ..“
“ဟင္း .. ဟင္း .. ရတာေပါ့ …“

တကယ္လဲ ယိုယို လုပ္ေပးရွာပါသည္။ မင္းမင္း အေတာ္ေတာ့ ေက်နပ္သြားသည္။ ဒီေကာင္မေလးကို သင္ေပးရက်ိဳးနပ္သည္လို႔။ အမွန္ဆို ေသာၾကာေန႔မို႔ တစ္ပတ္လုံး ႐ုံးတက္ထားသျဖင့္ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ၿပိဳင္းေနသည္သာ။ ယိုယိုက ေညာင္းလို႔ တျခားနည္းနဲ႔ဆြဲပါဆိုလဲ မင္းမင္းက လက္ခံမွာပါ။ သို႔ေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳး ေလးဘက္ကုန္းေပးမည္ဆိုေတာ့ သူသေဘာက်သြားသည္။ တကယ္တမ္း ယိုယိုက ကုန္းေပးေသာအခါတြင္ေတာ့ မင္းမင္ေလေတာင္မွ “ရႊီ“ ခနဲ ခၽြန္မိသည္။ ေကာင္မေလး ကုန္ထားသည့္ပုံစံက မ်က္ႏွာကို ေမြ႕ယာေပၚမွာ အပ္ရင္း ေရွ႕တစ္ပိုင္းလုံး ညႊတ္ထားသည့္ ပုံစံ။ ျဖဴဝင္းစြင့္ကားေနသည့္ တင္သားေတြက မီးေရာင္ေအာက္တြင္ လက္လက္ေတာင္ ထေနသလား ေအာင့္ေမ့ရသည္။ မင္းမင္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ သူ႔လိင္တံကို ျပန္သြင္းသည္။

“မင္း .. လုပ္ေနာ္ … အားမနာနဲ႔ ..“

ယိုယိုက ေျပာမည့့္သာေျပာတာပါ။ မင္းမင္းကလဲ ဒါမ်ိဳးကိစၥတြင္ အားနာတတ္သူမဟုတ္။ အားနာေနသည့္ပုံလဲ မေပၚ။ ခါးေသးေသးေလးကို ဆြဲကာ ဒလၾကမ္းကို ေဆာင့္သည္။ ယိုယိုခမ်ာ အေစာပိုင္း သူမ အေပၚက ေဆာင့္တုန္းကမွ အသံထြက္ကာ ညည္းနိုင္ေသးသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အသံကို မထြက္နိုင္ေတာ့။ ဘယ္ထြက္မလဲ။ ဘယ္ဘက္ေစာင္းကာ အိပ္ထားသည့္ သူမပါးစပ္က အိပ္ယာခင္းစကို ဖိကိုက္ကာပင္ ထားရသည္ေလ။ ဒီတစ္လွည့္ အသံထြက္သူက ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ေဆာင့္ေနသူ မင္းမင္းျဖစ္သြားၿပီး ႏွာမႈတ္သံႀကီး တရႉးရႉး တဟင္းဟင္း ျဖစ္လာသည္။ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားသည့္တိုင္ နဖူးတြင္ ေခၽြးေတြ ျပန္လာသည္အထိ မင္းမင္း တရစပ္ေဆာင့္ပစ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္မူ လိင္တံတစ္ခုလုံး ဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္ေအာင္ ယားယံလာေသာအခါ လရည္ေတြကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္ ….။

ႏွစ္ဦးသား ကာမစပ္ယွက္ၿပီးေတာ့ လူေတြက ေဒါင္းသြားသည္မို႔ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္ ဒီအတိုင္း ဖက္ကာ ေနၾကေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီအတိုင္းဆို အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့မည္ဆိုတာ တြက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ ဝင္ခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တိုက္ခၽြတ္ေဆးၾကေတာ့ မင္းမင္းေကာင္က ျပန္မာလာလို႔ ယိုယိုက ပါးစပ္နဲ႔ ေလၽွာ့ေပးမယ္ဆိုၿပီး ဘီေဂ်ေလးေပးသည္။ မင္းမင္း အယ္လ္ပီျပန္ေပးမည္ဆိုေတာ့ ရတယ္၊ ခ်မ္းေနၿပီဆိုလို႔ ေရခ်ိဳခန္းထဲက ျပန္ထြက္ကာ လစ္လာခဲ့ၾကသည္။ တက္စီ စီးဖို႔ လမ္းခြဲခါနီးၾကေတာ့ မင္းမင္း ယိုယိုကို ေသြးတိုးစမ္းကာေမးသည္။

“Do you want to come along in next fortnightly meeting?“
“May be .. Who knows ??“

ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ တက္စီထဲ ဝင္သြားသည့္ ယိုယိုကို ၾကည့္ၿပီး မန္ေဒးက်လၽွင္ေတာ့ ဒီေကာင္မေလးကို မုန႔္လိုက္ေကၽြးရဦးမည္ဟု မင္းမင္း စဥ္းစားလိုက္ပါေတာ့သည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင္းမင္း အလုပ္ထြက္ခ်င္တာ ယိုယိုေၾကာင့္လဲ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေတာ့ပါပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစား ဇာတ္လမ္းႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္းထပ္ကာ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ပိုင္း၌ အနည္းငယ္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ရွိလာတာ အမွန္ပင္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ဆက္ဆံေရးႏွင့္ တြဲေနေစကာမူ အေနနီးေတာ့လဲ ဟိုလိုဒီလိုေတာ့ ျဖစ္လာၾကသည္သာ။ ဒါက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးတြင္ အျပစ္မရွိပါ။ ယိုယို ဘယ္ေလာက္ပဲ အထပ္ထပ္ဝတ္ထား အဲဒီအဝတ္ေတြေအာက္တြင္ ဘယ္လိုအေဖာင္းအမို႔ေတြရွိေနသည္ဆိုတာကို သိေနေတာ့ မင္းမင္းလဲ အလုပ္လုပ္ရင္း စိတ္ထရသည္သာ။ ယိုယိုကိုယ္တိုင္ကလဲ ခပ္ကဲကဲေလးမို႔ မင္းမင္းအေပၚတြင္ သူ႔နည္းတူ ျဖစ္မိမည္ ထင္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ဆြဲသည့္ႏႈန္းက တစတစ စိပ္လာေလရာ မင္းမင္း ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ဆက္ဆံေရးကေန သံေယာဇဥ္ႀကိဳးခ်ည္ဆက္ဆံေရးအျဖစ္ မေျပာင္းခင္ ဒီေကာင္မေလးနားက ခြာမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးရသည္။

မင္းမင္းအိမ္က စလုံးထြက္လာမည္ဆိုတုန္းက အေမႏွင့္အေဖသည္ တျခားကိစၥေတြကို ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးမမွာေသာ္လဲ ဒီကိစၥကိုေတာ့ တင္းက်ပ္စြာ မွာသည္။ ဘယ္လိုပဲ ရႈပ္ရႈပ္၊ ဘာေတြပဲ လုပ္လုပ္ နိုင္ငံျခားသူကိုေတာ့ ေခၽြးမ မေတာ္နိုင္ဟု တခါထဲ အျပတ္ေျပာထားသည္။ မဂၤလာပြဲတြင္ ျမန္မာဆန္ဆန္ ရင္ဖုံးႏွင့္ ခ်ိတ္ထမိန္ဝတ္ထားသူကိုသာ သားႏွင့္လက္ခ်င္းတြဲ၍ ေလၽွာက္သည္ကို ျမင္ခ်င္သည္ဟု အေမက ေလဆိပ္လိုက္ပို႔ေတာ့ ဆိုသည္။ မင္းမင္းက ေနာက္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ဒါဆို စလုံးမကို ထမိန္ဝတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးလိုက္မယ္ေျပာမိသျဖင့္ လူပုံအလယ္မွာေတာင္ ဗိုက္ေခါက္ေက်ာလိမ္ဆြဲတာ ခံရေသးသည္။ ဒီေတာ့ မင္းမင္း၊ ယိုယိုႏွင့္ အေၾကာင္းေတြ ရွည္လို႔မရပါ။

မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ အနားလာၿပီး တကယ္ထြက္ေတာ့မွာလားလို႔ လာေမးေတာ့ မင္းမင္း နင့္ေၾကာင့္ထြက္တာဟု ေျပာလို႔ေတာ့ မျဖစ္ပါ။ R.E လက္မွတ္ရၿပီးမွေတာ့ ဒီဇိုင္းအင္ဂ်ီနီယာ မလုပ္ခ်င္လို႔ ဘာညာဆိုၿပီး အေၾကာင္းေလၽွာက္ျပရသည္။ စလုံးပါး သိပ္မဝေသးေတာ့လဲ သူမထက္ စလုံးကို ႀကိဳေရာက္ေနသူ မင္းမင္း၏ စကားတြင္ ေျမာကာ ယိုယိုက လက္ခံလိုက္သည္။ အဲ ..ေျပာဖို႔ ေမ့ေနလို႔။ R.E application ကို ေထာက္ခံေပးသည့္ သူ႔ဆရာႀကီးကိုေတာ့ ဒီလိုေျပာလို႔မရပါ။ မင္းမင္း အမွန္အတိုင္းပင္ ေနာက္အလုပ္က လစာပိုေပးလို႔ ဆိုၿပီး ေျပာရသည္။ ဆရာႀကီးက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရသလဲဟု ေမးေတာ့လဲ သူမကြယ္မဝွက္ပင္ ေဒၚလာ၂၀၀၀ ပိုရလို႔ပါဟု ေျဖလိုက္သည္။ ဆရာႀကီးက ဘာမွ ထပ္ေမးမေနေတာ့ပဲ သူ႔စားပြဲက ထလာကာ ထုံးစံအတိုင္း သူ႔ကိုလက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး “All the best“ ဟုဆိုသည္။ ႏွစ္ေထာင္ေတာင္ ပိုေပးသည္ဆိုမွေတာ့ သူလဲပဲ ဘာမွမေျပာနိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ ဒါက မင္းမင္းကို လိုက္ေပးၿပီး ဆြဲထားလို႔ရသည့္ ပမာဏမဟုတ္ဆိုတာ သူသိေနသည္။ မင္းမင္းလဲ “Thank you for  all your supports“ လို႔ေျပာၿပီး တခါထဲ ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။

ထုံးစံအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ပြဲေတြ ဘာေတြလုပ္ပါသည္။ မင္းမင္းက နဂိုကတည္းက သိပ္လဲ မနေျမာတတ္သူ မဟုတ္သျဖင့္ ေန႔လည္စာေတာင္ မဟုတ္ပဲ ညစာ လိုက္ေကၽြးမည္ဆိုၿပီး သူ႔ဆက္ရွင္ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ဖိတ္သည္။ သူ႔ေနာက္ဆုံးေန႔က ေသာၾကာေန႔မို႔ အဲဒီေန႔ညပဲ လုပ္မည္ဆိုၿပီး စီစဥ္ၾကသည္။ Bugis နားက ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေရြးကာ ဘြတ္ကင္မွာထားခဲ့သည္။ အားလုံးကလဲ မကန႔္ကြက္ၾကေခ်။ ဒီလိုႏွင့္ ေသာၾကာေန႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။

တကယ့္တကယ္တမ္း အလုပ္ထြက္ေတာ့မည္ဆိုေတာ့လဲ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ လုပ္ခဲ့သည့္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို လြမ္းမိသည္သာ။ မနက္ကတည္းက မင္းမင္း ဘာမွ မလုပ္ရေတာ့ပဲ ဟိုေရာင္ေရာင္ ဒီေရာင္ေရာင္ႏွင့္ ဟို႔လူႏႈတ္ဆက္ ဒီလူႏႈတ္ဆက္ လုပ္ေနသည္။ မွတ္မွတ္ရရ HR Manager ဆီသြားၿပီး Clearance လက္မွတ္ထိုးေတာ့ အဲဒီဘြားေတာ္က ဂ်ာမန္မႀကီးမို႔ သူ႔ကို အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ပဲ ရင္ခ်င္းအပ္ ေပြ႕ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေသးသည္။ ဝတ္ထားသည့္ ဝတ္စုံက ေတာ္ေတာ္ဟိုက္ေနသျဖင့္ မင္းမင္း ေစာေစာစီးစီး ဘူးသီးႏွစ္လုံးကို ခူးစရာမလိုပဲ နဲနဲ ျမည္းလိုက္ရသည္။ ဘြားေတာ္ အခန္းက ျပန္ထြက္လာေတာ့ စကထရီေကာင္မေလးက မင္းမင္းကို တိုးတိုးေလးနဲ႔ အလြမ္းသယ္ေနတာဟု သူ႔ေဘာ့စ္မႀကီးကို ေမးေငါ့ၿပီး ေျပာသည္။ မင္းမင္းက ရယ္ၿပီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဟေပးေတာ့ သူမသည္လဲ အညံ့မခံ လာဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။ အဲ .. အဲဒီဟာေလးကေတာ့ ယိုယိုလိုမ်ိဳး ေပါက္စီေလးျဖစ္သည္။ စလုံးေပါက္စီ ဆိုၾကပါစို႔ …။

ညေန ေျခာက္နာရီ ေဒါင္ခနဲထိုးသည္ႏွင့္ အားလုံး လစ္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ မင္းမင္းတို႔ ႐ုံးက အမ္အာတီႏွင့္ သိပ္မေဝးသျဖင့္ Bugis ကို အမ္အာတီႏွင့္သာ ဒိုးလာခဲ့သည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ မင္းမင္းက ဘြတ္ကင္မွာထားသည္မို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္လို႔ရမည့္ ေနရာရသည္။ အားလုံး ဝင္ထိုင္ၾကေတာ့ ယိုယိုက မင္းမင္းေဘးမွာပဲ လာထိုင္သည္။ တခ်ိဳ႕သူေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သိေနၾကလို႔ “ဒီႏႈတ္ဆက္ပြဲက ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ .. ဘာလဲ“ ဆိုၿပီး ေနာက္ေနၾကေသးသည္။ မင္းမင္းတို႔ ရယ္သာ ရယ္ေနလိုက္ၾကသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ထေနသည့္ ဟင္းခ်ိဳအိုႀကီးထဲကို အစာေတြပစ္ထည့္၊ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနသည့္ မင္းမင္းတို႔အထဲကိုေတာ့ ဘီယာေတြ ေလာင္းထည့္ႏွင့္ ပြဲက ေတာ္ေတာ္စည္သြားသည္။ ရနာရီထိုးခါနီးက စသည့္ ေဟာ့ေပါ့အိုးႏွစ္အိုးလဲ ၈ နာရီခြဲေရာက္ေတာ့ ဘာမွ မရွိေတာ့။ လူေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မွန္ကုန္ေနၿပီမို႔ အားလုံး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ျပန္ရေအာင္ ျပင္ၾကသည္။

မင္းမင္းအေပါင္းအေဖာ္ေတြက ေနာက္လဲပဲၾကဳံလၽွင္ ႐ုံးကိုဝင္ခဲ့ပါဦး၊ အကူအညီလိုလၽွင္ေျပာပါ ဘာညာဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး အသီးသီး လမ္းခြဲကာ ထြက္လာၾကသည္။ Bugis လို ေနရာမ်ိဳးက လူအရမ္းစည္သည္မို႔ တခ်ိဳ႕ကလဲ Bugis Junction ေရွာ့ပင္းစင္တာထဲ ဝင္ၾကည့္ၾကဦးမည္ဆိုၿပီး အဲဒီဘက္ ေလၽွာက္သြားသည္။ ေနာက္ဆုံး ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုႏွင့္ အခုထက္ထိ မင္းမင္းကို ႏႈတ္မဆက္ေသးပဲ အနားကကပ္ၿပီး ေလၽွာက္ေနသည့္ ယိုယိုတစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ မင္းမင္း ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ပါသည္။ ယိုယိုဆိုတာ သူမ်ားႏွင့္ တန္းတူထားလို႔မွ မရတာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ရင္းႏွီးမႈက ေဟာ့ေပါ့တစ္ပြဲအဆင့္ႏွင့္ ၿပီးသင့္တာမဟုတ္။

မင္းမင္း “ယိုယို“ ဆိုၿပီး ေခၚလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို ေတြေတြေလး ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဒီေတာ့မွ မင္းမင္း သူမ မ်က္ဝန္းကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ..
“ငါတို႔ ပါတီေလးကို ႏွစ္ေယာက္သား ဆက္က်င္းပရေအာင္ .. ဘယ္လိုလဲ?“
“အိုေကေလ .. ပလမ္ဆြဲထားတာ ရွိလား?“
“ဟာ .. သိပ္ရွိတာေပါ့ .. ဒီဇိုင္း အင္ဂ်ီနီယာပဲဟာကို …“

ဒီေတာ့မွ ယိုယိုက မ်က္ေစာင္းထိုးကာ “ဟင့္“ ဆိုၿပီး ရယ္သည္။ မင္းမင္း ဘာမွဆက္ေျပာမေနေတာ့ပဲ ဗစ္တိုးရီးယားလမ္း ထိပ္နားေရာက္သည္ႏွင့္ အခ်စ္မွတ္တိုင္ဆိုက္ထူရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး Landmark ဟိုတယ္ ထဲသို႔သာ ေလၽွာက္လာခဲ့မိသည္။ ယိုယိုက တကယ္လားဆိုၿပီး ေမးေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ လက္သာ ကမ္းေပးသည္။ ယိုယိုက မျငင္းပါ။ မင္းမင္း လက္ကို ဆြဲ၍ ရႊင္ျမဴးသည့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္လာသည္။

ေျပာရလၽွင္ ယိုယိုႏွင့္ မင္းမင္း အဲဒီေန႔ညက အိမ္ျပန္မေရာက္ၾကပါ။ ေရကူးကန္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားသည့္ အခန္းထဲတြင္ သူတျပန္ ကိုယ္တျပန္ နပန္းပြဲကို ေရကုန္ေရခမ္း ႀကိဳးစားရင္း မင္းမင္း၏ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလး ဆက္က်င္းပျဖစ္သည္။ ဘီယာတန္ခိုးႏွင့္ လူေတြကလဲ မွန္ေနရာ လုပ္ခ်င္တာေတြကို အကုန္ေလၽွာက္လုပ္သည္။ တစ္ေပါင္ေက်ာ္၊ တစ္ေပါင္ခြ၊ တစ္ေပါင္ခ်ိတ္၊ တစ္ေပါင္ထမ္းဆိုၿပီး တစ္ေပါင္ေတြပဲသုံးၿပီးေတာ့ တစ္ခါ၊ က်န္တာေတြက ေနာက္ထပ္အခါေတြ။ မင္းမင္းက အေပၚေရာက္လိုက္ ယိုယိုက အေပၚေရာက္လိုက္ႏွင့္ တခါဆို ကုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်မလိုေတာင္ ျဖစ္ေသးသည္။ ေနာက္ဆုံး မင္းမင္း၏ 003လဲကုန္ လူေတြလဲ လႈပ္လို႔ မရသည္ထိ ဖလက္ျပေတာ့မွ ရပ္သြားၾကသည္။ ည၉နာရီေက်ာ္ကေန သန္းေခါင္အထိတိုင္ ေသာင္းက်န္းခဲ့သည္မို႔ အဲဒီကုတင္တစ္ခုလုံးလဲ တြန႔္ေၾကရႈပ္ပြကာ အိပ္ဖို႔ေတာင္ မေကာင္းေတာ့ေပ။ ေနာက္ထပ္ ကုတင္တစ္လုံးမွာ ေျပာင္း၍ အိပ္ရသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္က်ေတာ့ မင္းမင္းက အရင္ေစာနိုးသည္။ သူ႔ဘက္ကို ေမွးကာ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ေကာင္မေလး၏ ပကတိ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္သည္တြင္ သူ႔စိတ္ထဲ တမ်ိဳးေလးျဖစ္သည္။ သူ႔အျဖစ္က အမ္အာတီေပၚတြင္ ေပါင္တိုေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခုံတြင္ ထိုင္မိတုန္း ေဘးနားကို အဖြားႀကီး တစ္ေယာက္ေရာက္လာတာႏွင့္တူသည္။ priority seat မို႔ မဖယ့္ခ်င္ ဖယ္ခ်င္ႏွင့္ ေနရာထေပးလိုက္ရေပမယ့္ ဟိုခုံေလးကို လည္ျပန္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနသည့္ သေဘာ။ မျဖစ္ေသး။ ေနာက္ဘူတာေရာက္လၽွင္ေတာ့ ရထားေပၚက ဆင္းမွျဖစ္ေတာ့မည္။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ မင္းမင္း အိပ္ယာထဲတြင္ ဆက္လွဲမေနေတာ့ပါ။ နဲနဲေလၽွာေလၽွာ ျဖစ္ေနသည့္ ေစာင္ကို ယိုယို၏ ပခုံးထိေရာက္ေအာင္ ျခဳံေပးလိုက္ၿပီး အျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အေညာင္းေၿပ အညာေၿပ လွမ္းေလၽွာက္ၿပီး ဟိုတယ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ ယိုယိုက နိုးသည္။ အိပ္ယာထဲ မထေသးပဲ မင္းမင္းကို လက္ဆန႔္ေပးသျဖင့္ သူ “စလစ္ပီဟတ္ – အိပ္ပုတ္“ ဆိုၿပီး နဖူးကို ဖြဖြေလးထုကာ နမ္းသည္။ သူဆက္လၽွင္ လင္းဆြဲမဟုတ္ေပမယ့္ ေမာနင္းဆြဲေလး ရနိုင္ေသးေသာ္လဲ ဇာတ္လမ္းမရွည္ခ်င္ေတာ့လို႔ မင္းမင္း မနက္စာစားရေအာင္လို႔ ဆိုၿပီး ေလာေဆာ္လိုက္သည္။ ယိုယိုကလဲ ဘာမွ မေျပာပါ။ မင္းမင္း ေျပာသည့္အတိုင္း အိပ္ယာမွ ထကာ တခါထဲ ဟိုတယ္ကေန ထြက္ဖို႔ျပင္သည္။ မနက္စာကိုေတာ့ တန္ေအာင္ဆိုၿပီး သူတို႔ ဟိုတယ္က ေကၽြးတာပဲ စားလိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ခ်က္ေအာက္လုပ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ မင္းမင္း ယိုယိုေနသည့္ တိုပါးရိုး (Toa Payoh) ကို အရင္လိုက္ပို႔သည္။ တက္စီထဲက ဆင္းေတာ့ ယိုယိုက “ဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္ “ ဟုေျပာၿပီး မင္းမင္းႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္တည္တည္ပင္ ႁပြတ္ခနဲ နမ္းကာ တက္စီေပၚက ဆင္းသြားသည္။ မျမင္ကြယ္ရာတြင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကဲကဲ လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာမို႔ (တက္စီသမားကလဲ ရွိုးေနေလရာ) မင္းမင္း မ်က္ႏွာနီျမန္းကာ က်န္ခဲ့ေသးသည္။ တကယ္ဆို သူသည္ ျမန္မာစစ္စစ္ႀကီးမို႔ နဲနဲေတာ့ ရွက္တတ္ပါေလ၏ ….။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင္းမင္းအေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ေတာ့ သူ႔အလုပ္အသစ္အေၾကာင္းကို အနည္းအက်ဥ္း ထည့္ေျပာထားမွ ေနာက္လာမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ အစပ္အဆက္ရွိေပမည္။ မင္းမင္း R.E အျဖစ္ စလုပ္ရမည့္ အလုပ္က Block ၂ခုပါသည့္ ကြန္ဒိုတစ္ခုကို ႀကီးၾကပ္ေပးရန္ ျဖစ္သည္။ ကြန္ဒိုတည္ရွိသည့္ ေနရာကို သိလိုက္သည္ႏွင့္ မင္းမင္း ေခါင္းထဲတြင္ ပထမဆုံး ဝင္လာသည္က အိမ္ေျပာင္းဖို႔ ေကာင္းမလားဆိုသည့္အခ်က္။ လက္ရွိေနသည့္ ေနရာက အဆင္မေျပသည္ မဟုတ္ေသာ္လဲ အလုပ္သစ္ကို သြားဖို႔ဆိုလၽွင္ အနည္းဆုံးတစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးရေပမည္။ မင္းမင္း ဒါကို သိပ္သေဘာမက်။ ေရရွည္ကို စဥ္းစားၿပီးေတာ့ သူ ေျပာင္းဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

အရင္ဆုံး စၿပီး ကန႔္ကြက္သူက မင္းမင္းက စာဖတ္သူႀကီးဟု ေနာက္ေခၚသည့္ ပုလင္းခြံေလာက္ မ်က္မွန္ကို တပ္ထားသည့္ ကိုစိုးနိုင္ပင္။
“မင္းကလဲကြာ … ဘာအဆင္မေျပတာ ရွိလို႔လဲ .. မင္း ေကာင္မေလးေတြ အိမ္ေခၚလာတာေတာင္ ငါတို႔က ဘာေျပာတာမွတ္လို႔ ..“
“ဟုတ္ပါတယ္ .. ကိုစိုးနိုင္ရယ္ .. အခုဟာက က်ေနာ္လဲ အဆင္မေျပလို႔ ေျပာင္းတာမွ မဟုတ္တာ .. အလုပ္နဲ႔ ေဝးလြန္းလို႔သာပါ ..“
“ရွင္ကလဲ .. မင္းမင္း ေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းပါေစ .. ဒီေလာက္ေတာင္ ေနလာေပးတာပဲ ဟုတ္စာ … စလုံးမွာက ဒီလိုပဲ ေျပာင္းေနၾကပဲကို ..“

စလုံးကို သူ႔ထက္ ေနာက္မွ ေရာက္လာေပမယ့္ ေနရာတကာ သူမကခ်ည္းပဲ ဆုံးျဖတ္ေလ့ရွိသည့္ မထားညိဳေၾကာင့္ ကိုစိုးနိုင္အသံတိတ္သြားသည္။ မိန္းမေၾကာက္ရသူပီပီ ေနာက္ထပ္ စကားသံ ထြက္မလာရဲ။ မထားညိဳကို ေက်ာေပးထားရင္းသာ မင္းမင္းကို မ်က္ႏွာမဲ့ရြဲ႕၍ ျပသည္။ မင္းမင္း မထားညိဳႏွင့္ မ်က္ႏွာမူထားသည့္ေနရာကမို႔ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းေအာင့္အီးကာ ထားရသည္။ တတ္လဲတတ္နိုင္သည့္ လင္မယားလို႔ေတာ့ စိတ္ထဲက ေျပာျဖစ္သည္။

ကိုစိုးနိုင္ႏွင့္ မင္းမင္းသည္ 99တြင္ ငါးရွည့္ေျခာက္စပ္ပန္းကန္မွားရင္းနဲ႔ စခင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုစိုးနိုင္၏ မိန္းမ မထားညိဳက စလုံးမွာ မရွိေသး။ ဒီေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရေအာင္ ဆိုၿပီး တိုင္ပင္ကာ အိမ္အတူ ငွားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မင္းမင္းကို ညီတစ္ေယာက္လို ခင္သူမို႔ မာစတာဘတ္ရြန္း (Master Bathroom) ကိုေတာင္ ေပးထားခဲ့သည္။ မင္း လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ငါ မကန႔္ကြက္ပါဘူးဆိုသျဖင့္ မာစတာဘတ္ရြန္း အားကိုးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနတုန္းက မင္းမင္း ေတာ္ေတာ္ေသာင္းက်န္းခဲ့သည္။ ေလးလေလာက္ ၾကာလို႔ ကိုစိုးနိုင္ မိန္းမေရာက္လာမွ မေကာင္းတတ္လို႔ဆိုကာ ၿငိမ္ေနခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။

မင္းမင္း ကဲခဲ့သမၽွ ေလးလေလာက္ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ရတာမို႔ မထားညိဳေရာက္လာေတာ့ အဲဒီ စာဖတ္သူႀကီးက ျပန္ကဲသည္။ မထားညိဳကလဲ ကဲခ်င္စရာ လုံးႀကီးေပါက္လွ။ အိုးႀကီးေတြဆို နည္းတာႀကီး မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ မထားညိဳသည္ စလုံးေရာက္ ျမန္မာမေလးမ်ား၏ လမ္းစဥ္ကို သိပ္မၾကာခင္ပင္ လိုက္လာသည္။ ေနရင္းထိုင္ရင္းႏွင့္ပင္ ဟိုနားက အဆီထြက္ ဒီနားကအဆီလိုက္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လေလာက္ေနေတာ့ ဟဲဗီးဝိတ္ေတာင္ ထိုးလို႔ရမည့္ ခႏၶာကိုယ္ျဖစ္လာသည္။ မင္းမင္း အိမ္ေျပာင္းခါနီး တစ္ည ဘီယာေသာက္ျဖစ္ေတာ့ အတည္ေပါက္ႏွင့္ ေနာက္ခဲ့ေသးသည္။ စြပ္က်ယ္ဝတ္ထားသျဖင့္ နံရိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းေပၚေနသည့္ ကိုစိုးနိုင္ကို ၾကည့္ကာ ..

“ကိုစိုးနိုင္ .. ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုပ္ၾကေသးလား ..“
“ေဟ့ေကာင္ .. ဘာေတြလာေမးတာလဲဟ .. ငါ့မိန္းမၾကားသြားဦးမယ္ .. “
“ဟာဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားကလဲ .. က်ေနာ္က အေကာင္းနဲ႔အႀကံေပးမလို႔ပါ ..“
“ဘာအႀကံလဲ ..“
“ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္လၽွင္ .. ခင္ဗ်ား မိန္းမကို ျမင္းမစီးခိုင္းနဲ႔ေတာ့ … ေတာ္ၾကာေန ညႀကီးမင္းႀကီး က်ေနာ္ ေက်ာ္သူေခၚေနရဦးမယ္ ..“
“ေခြးေကာင္ .. ငါ့ကိုမ်ား ..“
“ဟား .. ဟား …“

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင္းမင္း အိမ္ရွာသည့္ကိစၥကိုေတာ့ ေအးဂ်င့္ႏွင့္ပင္ လႊဲထားလိုက္သည္။ ေအးဂ်င့္ကလဲ တျခားသူမဟုတ္။ သူ႔အရင္ ကုမၸဏီမွာ ဒရပ္ဖ္တာလုပ္ေနသည့္ မေလးေကာင္ေလး ျဖစ္သည္။ တခါထဲေတာ့ သူေနခ်င္သည့္ေနရာႏွင့္ ကြန္ေဒရွင္း (conditions) အခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ေျပာထားလိုက္သည္။ သူကတစ္ေယာက္တည္းသမားမို႔ ထမင္းခ်က္စားသူမဟုတ္၊ အလကားရေပမယ့္ ဘာေတြလာမွန္းမသိသည့္ တီဗီခ်န္နယ္ေတြကိုလဲ ထိုင္ၾကည့္တတ္သူမဟုတ္။ ဒီေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ညဘက္ တခါတခါ လူပိုပါလာလၽွင္ ျဖစ္လားဆိုတာေလးသာ ေတာင္းဆိုသည္။ ဒရပ္ဖ္တာေကာင္ေလးက မင္းမင္းကို ခင္ေနသူမို႔ သူလုပ္ေပးပါမည္၊ စိတ္ခ်ပါဆိုၿပီး ေျပာလို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ႏွပ္ေနလိုက္သည္။

အိမ္ရၿပီဆိုေတာ့ မင္းမင္း သြားၾကည့္သည္။ တိုပါးရိုး အမ္အာတီနားမွာ ျဖစ္သည္။ စလုံးအိမ္ ျဖစ္ၿပီး တစ္အိမ္လုံးမွာ မင္းမင္းနဲ႔ပါမွ သုံးေယာက္ထဲ ေနၾကမွာ ျဖစ္သည္။ စလုံးေကာင္ႏွင့္ သူ႔အေဖက တစ္ခန္းစီ ျဖစ္သည္။ ေဘဝင္းဒိုးေတြ (Bay Window) ေတြဘာေတြ ပါသည့္ အထပ္ျမင့္အခန္းမို႔ မင္းမင္း သေဘာက်သြားသည္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔အခန္းက ေရခ်ိဳးခန္းမပါေပမယ့္ အျပင္ထြက္လိုက္လိုက္ခ်င္း common bathroom ကို ေရာက္နိုင္သည္။ ဒီေတာ့ မင္းမင္း အိမ္သန႔္တာေရာ လူသန႔္တာေရာႏွင့္ ေနလိုက္သည္။ စလုံးေကာင္က လူငယ္ပင္ ျဖစ္ၿပီး မင္းမင္း ေတာင္းဆိုထားသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အခ်က္ကို အျပဳံးႏွင့္ လက္ခံသည္။ ေႁမြေႁမြခ်င္း ေျချမင္သည္ ဆိုသည့္ အျပဳံးမ်ိဳး ..။ ဒီလိုႏွင့္ …

အလုပ္စဝင္သည့္ေန႔ဆိုေပမယ့္ မင္းမင္း ေအးေဆးပင္ အိမ္ကထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔အိမ္ကေနဆို အမ္အာတီပဲ စီးစီး၊ ဘတ္စကားပဲ စီးစီး ဆိုက္ကိုေရာက္နိုင္ေပမယ့္ မင္းမင္း အမ္အာတီကို ေရြးလိုက္သည္။ ဘတ္စကားထက္စာလၽွင္ အမ္အာတီက သူ႔မ်က္လုံးအတြက္ အေရာင္အေသြးပိုစုံလို႔ ျဖစ္သည္။ စိတ္ေအးလက္ေအးႏွင့္မို႔ ဆိုက္ကိုေရာက္ေတာ့ ၉ နာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဂိတ္တံခါးဝနားအေရာက္တြင္ အေပါက္ေစာင့္လိုလို traffic controller လိုလို ကုလားတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လို႔ R.E ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ အထာနပ္ေနသည့္ ဘဂၤလားက ေဝါ့ကီေတာ္ကီႏွင့္ အထဲကိုလွမ္းေခၚသည္။ ကြန္တိန္နာ တစ္လုံးထဲမွ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း တ႐ုတ္္တစ္ေကာင္ ထြက္လာၿပီး site manager ပါဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ကာ မင္းမင္းအတြက္ ျပင္ထားသည့္ အခန္းကို ျပသည္။ စားပြဲတစ္လုံး၊ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံး၊ ဗီဒိုတစ္လုံးပါသည့္ ကြန္တိန္နာ တစ္လုံးသာ ျဖစ္ေပသည္။ ဤသည္ကား ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ စတိုင္လ္က်က် ဝတ္ရစားရသည့္ white collar job လို႔ေျပာရမည့္ ဘဝမွ ကြန္တိန္နာ အစုတ္ထဲသို႔ ေျပာင္းလာရသည့္ မင္းမင္း အလုပ္သစ္၏ ပထမဆုံးေန႔ပင္ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။

မင္းမင္း အေစာပိုင္းက ေျပာသလိုပင္ R.E ဆိုသည္မွာ construction site ၏ ဘုရင္သာလၽွင္ ျဖစ္ေလ၏။ ကြန္ဒိုက block ႏွစ္ခုဆိုေပမယ့္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုကို mirror လုပ္ကာ ဒီဇိုင္းဆြဲထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ေရွာ့ပင္းေမာေတြ၊ ေဆး႐ုံေတြ ဒီဇိုင္းတြက္လာသည့္ မင္းမင္းအတြက္ သူ႔ဒေရာရင္ေတြက ကေလးကစားစရာေလးေတြသာ။ ငွက္ေပ်ာသီး အခြံႏႊာသည္ မေျပာႏွင့္ ေကာင္မေလးက ေဖာက္ၿပီးကမ္းေပးသည့္ ကြန္ဒြန္းကို အသင့္စြပ္လိုက္ရတာထက္ေတာင္ လြယ္ေနေသးသည္။ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္အတြင္း သူ႔မွာ ဘာမွလုပ္စရာ မရွိေတာ့ေပ။ ဆိုက္အေျခအေနကလဲ pilling (foundation) ပဲ ရွိေသးလို႔ မင္းမင္း ဘာမွ ေျဖရွင္းစရာမရွိ။ R.E ျဖစ္ေနလို႔ ဘယ္သူကမွလဲ လာမေႏွာင့္ယွက္သျဖင့္ ၾကာေတာ့ နဲနဲေတာင္ ပ်င္းလာရသည္။

အဲ .. တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ဘယ္အလုပ္မဆို အနည္းငယ္ေတာ့ အခက္အခဲ ရွိၾကစျမဲပင္။ မင္းမင္း အခက္အခဲက အလုပ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ Project Manager ဆိုသည့္ ငတိေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒီငတိက မင္းမင္းကို စလုံးမဟုတ္မွန္းလဲသိ၊ ျမန္မာမွန္းလဲ သိေတာ့ နဲနဲ မခန႔္ေလးစား လုပ္ခ်င္သည္။ မင္းမင္းက လကုန္လို႔ သူ႔အိုတီေလး လက္မွတ္သြားထိုးခိုင္းေတာ့ တခါထဲ လက္မွတ္မထိုးေပးပဲႏွင့္ ဆိုက္မန္ေနဂ်ာႏွင့္ စစ္လိုက္ဦးမည္ဆိုၿပီး ေျပာသည္။ မင္းမင္း နဲနဲဘုသြားသည္။ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ဆိုၿပီး ေတးထားလိုက္သည္။ သိပ္ေတာ့ ၾကာၾကာ မေစာင့္ရပါ။

ေနာက္တစ္ရက္ pile ေလာင္းမည္ဆိုေတာ့ မင္းမင္း နဲနဲ ပညာျပလိုက္သည္။ ဟိုဟာစစ္ ဒီဟာစစ္လုပ္လိုက္သည္မို႔ ကြန္ကရစ္ေလာင္းရမည္ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မိုးခ်ဳပ္ေနေလၿပီ။ သူ႔တို႔ဆိုက္ေနရာက residential ေနရာမို႔ ညရနာရီေက်ာ္လို႔ မရ။ ညရနာရီေက်ာ္လို႔ construction noise ေတြ ဆက္ထြက္ေနေသးလၽွင္ NEA (National Enviornment Agency) က fine ရိုက္တာကို ခံရသည္။ ဒီေတာ့ ဆိုက္မန္ေနဂ်ာေကာင္ မ်က္လုံးျပဴးလာသည္။ ဒီၾကားထဲ ကြန္ကရစ္ကားေရာက္လာေတာ့ batching plant က ထြက္သည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ဆိုက္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္က ၂နာရီေက်ာ္သြားလို႔ ဆိုၿပီး reject လုပ္လိုက္သည္။ ကြန္ကရစ္ မေလာင္းရေသး ညရနာရီ ေက်ာ္ေနေလၿပီ။ ဆိုက္မန္ေနဂ်ာက မင္းမင္းကို လာညႇိေသာ္လဲ မင္းမင္းက မင္းနဲ႔ စကားမေျပာနိုင္ဘူးဆိုၿပီး အျပတ္ေျပာလိုက္လို႔ ဟိုေကာင္ ကြန္တိန္နာထဲက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ျပန္ထြက္သြားရသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ျပဴးျပဴးျပာျပာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ပီအမ္ဆိုသည့္ စလုံးေကာင္ မင္းမင္း၏ အိုတီစာရြက္ေလး ကိုင္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာသည္။ စကားေရာ ေဖာေရာ မ်က္ႏွာခ်ိဳလာသြားရင္း “for the sake of the project“ ေတြဘာေတြ လာေျပာေနသည္။ တစ္ရက္အားလၽွင္ ထမင္းအတူသြားစားရေအာင္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လာသည္။ မင္းမင္း ငါးခူျပဳံးေလးသာ ျပဳံး၍ ေနလိုက္ေတာ့သည္။

ဤသို႔လၽွင္ ပီအမ္ေကာင္အား ဦးက်ိဳးသြားေအာင္ ပညာျပၿပီးသည့္ေနာက္ မင္းမင္း၏ R.E ဘဝသည္ လက္ညိဳးညႊန္ရာ ေရမျဖစ္ေသာ္လဲ သူလက္ညိဳးညႊန္မွ ကြန္ကရစ္ေလာင္းနိုင္သည့္ အေျခအေနကို ေရာက္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြန္တိန္နာတစ္ခုကို အပိုင္စားရထားေသာ သူ႔ဘဝတြင္ ေအာက္ပါ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားကို ရရွိခဲ့ေလသည္။

နံပါတ္တစ္ .. မနက္အိပ္ယာနိုးနိုးခ်င္း ဖုတ္ပူမီးတိုက္ထေရခ်ိဳး၊ အမ္အာတီ (သို႔) ဘတ္စကားကို တိုးစီးၿပီး ၈နာရီ ႐ုံးတက္ခ်ိန္ကို မီေအာင္ time card ထိုးရသည့္ ဒုကၡမွ ကင္းေဝးခဲ့သည္။

နံပါတ္ႏွစ္ .. ႐ုံးေရာက္သည္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္၊ အင္တာနက္ဖြင့္ သတင္းပလင္းေတြ ၾကည့္ၿပီးသကာလ၊ ကိုယ္သြားခ်င္သည့္ဆိုက္သြားသြား၊ ၾကည့္ခ်င္သည့္ဟာၾကည့္ အေႏွာင့္အယွက္မရွိ လြတ္လပ္ေအးေဆးစြာ ၾကည္နိုင္ခဲ့သည္။

နံပတ္သုံး .. ဆိုက္တြင္ေနရတာ ပ်င္းလာၿပီဆိုလၽွင္ ဆိုက္မန္ေနဂ်ာေကာင္ကို ေျပာကာ အနီးနားက ေရွာ့ပင္းစင္တာထဲပဲသြားသြား၊ Orchard ဆိုသည့္ ၿမိဳ႕လည္ေကာင္ကိုပဲ သြားသြား၊ ဒါမွမဟုတ္ (Pennisula Plaza) ဆိုသည့္ ဗမာေတြ စုရာေနရာတြင္ပဲ သြားႏွပ္ေနေန စိတ္ႀကိဳက္ေနလို႔ရသည့္ အခြင့္အေရးမ်ား ရရွိခဲ့ေလေတာ့သည္ သတည္း …။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ထိုေန႔က မင္းမင္းသည္ အားအားယားယားႏွင့္မို႔ ပင္နီဆူလာပလာဇာရွိ ရဲရင့္ကေဖးတြင္ ထိုင္၍ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ဇိမ္ခံကာ ေသာက္ေနမိ၏။ ၾကားရက္မို႔လို႔ ပလာဇာထဲတြင္ လူအေတာ္ရွင္းေနသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြရက္မ်ား၌ ေခါင္းေနာက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ရႈပ္ေထြးၿပီး ေျခခ်င္းလိမ္ေနတတ္ေလ့ရွိသည့္ ေကာ္ရီတာတြင္ပင္  လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ရပ္ေနသည္မရွိ။ မင္းမင္းအဖို႔ေတာ့ ဒါမ်ိဳးကို သေဘာက်သည္။ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ေအးေဆးစြာေသာက္၊ ဖြင့္ထားသည့္ သီခ်င္း၏ အရသာကို ခံစားရင္း မြန္းက်ပ္မႈေတြမွ ကင္းေဝးစြာျဖင့္ အျပင္ကို ေငးရတာေလာက္ သူ အႀကိဳက္ေတြ႕တာ မရွိေခ်။

ထိုသို႔ ေငးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ႏွစ္ထပ္က တက္လာသည့္ စက္ေလွကားဘက္ကို ေငးမိေနသျဖင့္ မင္းမင္းခမ်ာ သူ႔ေနာက္နားကို လူႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္ကို ႐ုတ္တရက္မသိလိုက္ေခ်။

“ေဟး … မင္း… မင္းမင္း !!!..“
သူ႔ပခုံးကို လွမ္းပုတ္ကာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႏႈတ္ဆက္သံ ၾကားမွ မင္းမင္း ေခါင္းကိုေစာင္းကာ ငဲ့ၾကည့္မိသည္။ အရင္ဆုံးေတြ႕သူက ကြမ္းကိုျမဳံ႕ကာ စားၿပီး သူ႔ကို ဝမ္းသာအားရ ရပ္ၾကည့္ေနသည့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ..

“ဟာ … ဆရာမိုး !!! ..“
မင္းမင္း ထိုင္ရာမွ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး လက္တစ္ဖက္က အတာခ်ီေက့စ္ကို ဆြဲထားသည့္ ထိုလူႀကီးကို အားရပါးရ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ အက်င့္ပါေနသည့္ သူ႔မ်က္လုံးက ဆရာမိုးေနာက္နားမွ အတူ ရပ္ကာေနသည့္တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္မိေသာအခါ ..

မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ဟု ေျပာရမလား၊ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္လို႔ပင္ ေျပာရမလား လွျခင္းႏွင့္ ေခ်ာျခင္းကို average ခ်ကာ ျမင္ရသူရင္ကို လႈပ္ရွားေစနိုင္သည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္ အေပၚေအာက္တဆက္တည္း အျဖဴေရာင္dressေလးကို ဆြဲေဆာင္မႈရွိစြာဝတ္ဆင္လၽွက္ သူ႔ကို အသာအယာစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ေတာ္ယုံ ေခ်ာေမာသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားပင္ မဝတ္ရဲၾကသည့္ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံေလးသည္ သူမႏွင့္ေတာ့ လိုက္ဖက္ညီစြာ ရွိေနသည္ကို မင္းမင္း ျမင္ျမင္ခ်င္း သတိထားမိသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးတြင္ အထင္ရွားဆုံးဟု ေျပာရမည့္ ႏွာတံလြင္လြင္ေလးႏွင့္ အႏွီေကာင္မေလးသည့္ တမင္တကာပဲလုပ္ထားသည္လား၊ သဘာဝအတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနသလား မသိသည့္ ေရႊေရာင္ ဆံပင္ေခြေခြေလးေတြႏွင့္ အင္မတန္မွ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနသည္။ ႏွာတံလြင္လြင္ေလးေၾကာင့္ ကုလားဆင္ေလးလို ထင္ရသည့္ ေကာ္ပတ္႐ုပ္မေလးသည္ ေဘာ္လီးဝုဒ္႐ုပ္ရွင္ကားေတြထဲမွ မင္းသမီးေတြထက္မသာေအာင္ မေလ်ာ့နိုင္သည္က ေသခ်ာလွသည္။ မ်က္ႏွာေလးက ႏုႏုငယ္ငယ္ေလးမို႔ အခုမွ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိဦးမည္ဟု မင္းမင္း တစ္ထိုင္ထဲ သုံးသပ္လိုက္သည္။ အက်င့္ပါေနၿပီမို႔ မင္းမင္း၏ ေလသံက ဆရာမိုးကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဒါရိုက္ရွင္ ေျပာင္းသြားသည္။

“ဆရာဗ်ာ … က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာ ရွိတုန္းက ဒီေလာက္လွတဲ့ သမီး ရွိတယ္ဆိုတာ ေပးေတာင္ မသိဘူး .. ဘယ္နား ဖြက္ထားလဲ မသိဘူး ..“
“ေဟ့ေကာင္ မင္းမင္း .. မင္း အေၾကာင္းေတြ ငါသိေနတယ္ .. ငါ မိတ္ဆက္ေပးတာေတာင္ ေစာင့္မေနေတာ့ဘူး … အဲဒါ ငါ့သမီး မဟုတ္ဘူးဟ .. ငါ့ တစ္ဝမ္းကြဲ ညီမရဲ့ သမီး .. ငါ့တူမ …ငါ့သမီးရွိလဲ မင္းကို မိတ္ဆက္ေပးမေနဘူး ..“

မင္းမင္းအေျပာကို ျပန္လည္ေခ်ပရင္း အရႊန္းေဖာက္ကာ မိတ္ဆက္ေပးသည့္ ဆရာမိုးစကားေၾကာင့္ ေကာင္မေလးသည္ လွပစြာ ျပဳံးသည္။ ပုလဲသြယ္ေလးေတြလို ညီညာေနသည့္ သြားျဖဴတန္းေလးက သူမ အျပဳံးႏွင့္ လိုက္ဖက္လွေပသည္။ အင္း .. ဒီေကာင္မေလး ျပဳံးအလွပိုင္ရွင္မ်ားလား။ မင္းမင္း တမင္တကာပင္ လက္ကို ကမ္းကာ ႏႈတ္ဆက္သည္။

“အကို႔ နာမည္ မင္းမင္းပါ .. ဆရာမိုးနဲ႔က ဆရာတပည့္အရင္းေတြပါ .. အကူအညီလိုရင္ေျပာလို႔ ရပါတယ္ ..“
“အမယ္ .. ေခြးေကာင္ေလး .. ငါကေတာင္ ဘာမွ မေျပာရေသးဘူး .. သူ႔ဟာနဲ႔သူ ဟုတ္ေနတယ္ ..“
“အာ .. ဆရာကလဲ … ဆရာကြမ္းစားေနတယ္မွတ္လား … က်ေနာ္က ဆရာ ကြမ္းစားရင္းနဲ႔ စကားေျပာလၽွင္ ကြမ္းတံေတြးေတြ စင္ကုန္မွာစိုးလို႔ေလ .. ဒီက ညီမေလးက အျဖဴဝတ္လာတာ မွတ္လား .. ဟဲ .. ဟဲ ..“
“အကိုက ေနာက္တယ္ေနာ္ .. စုနာမည္က .. ဖူးသစ္စုပါရွင့္..“

ေကာင္မေလးသည္ ရွိုးတိုးရွိုးတန႔္ ျဖစ္မေနပဲ သူမလက္ကို ျဖန႔္ကာ မင္းမင္းလက္ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ လက္ဖဝါးႏုႏုေဖာင္းေလးေတြကို စကၠန႔္ပိုင္းမၽွသာ ထိေတြ႕လိုက္ရေပမယ့္ အထိအေတြ႕က သူ႔လက္တြင္ စြဲက်န္ေနရစ္သည့္ႏွယ္ မင္းမင္း ခံစားရသည္။ မင္းမင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အ့ံၾသမိသည္။ ငါ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာပါလိမ့္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္မိေပမယ့္ အေျဖရသည္အထိ မေစာင့္ဆိုင္းနိုင္သျဖင့္ မင္းမင္း သူ႔စိတ္ခံစားခ်က္ကို ခန ေဘးခ်ိတ္ထားၿပီး ဆရာမိုးတို႔ကို ထိုင္ပါဆိုၿပီး ဖိတ္ေခၚသည္။ အမွန္က မင္းမင္းကသာ ဆရာမိုးတို႔ မထိုင္ပဲ ထြက္သြားမည္ကို အစိုးရိမ္ႀကီးေနတာ ျဖစ္သည္။ ဆရာမိုးက သူမေျပာခင္ကတည္းက လြတ္ေနသည့္ခုံကို ေနာက္ကိုဆြဲ၍ ဝင္ထိုင္ဖို႔ ေနရာ ျပင္ၿပီးေနၿပီျဖစ္သည္။

မင္းမင္းက ဆရာမိုးဟု ေခၚသည့္ ဦးမိုးေဇာ္သည္ သူႏွင့္ အင္မတန္မွ အတြဲညီခဲ့သည့္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဦးမိုးေဇာ္သည္ ထိပ္တန္းဟု ဆိုလို႔မရေသာ္လဲ နာမည္အေတာ္ႀကီးသည့္ ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီတစ္ခု၏ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။ အမ္ဒီအျဖစ္ တာဝန္ယူထမ္းေဆာင္ေနေပမယ့္ ဦးမိုးေဇာ္သည္ တျခားလူမ်ားလို ကုမၸဏီ႐ုံးခန္းထဲ ထိုင္ကာေနသူမဟုတ္။ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ငန္းခြင္ႀကီးတစ္ခုကို Project Manager အျဖစ္ဦးစီးကာ လုပ္ေနသူျဖစ္သည္။ ဦးမိုးေဇာ္သည္ ေဒါသႀကီးသူ မဟုတ္ေသာ္လဲ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္ကာ အားမနာတမ္း ေျပာတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ပိုင္ရွင္၊ ကုမၸဏီ၏ အမ္ဒီလဲ အမ္ဒီ၊ ၿပီးေတာ့ ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာဆိုေတာ့ ဦးမိုးေဇာ္ႏွင့္ ေတာ္ယုံလူက အလုပ္တြဲမလုပ္ခ်င္ေပ။ အရွိန္ႏွင့္ လန႔္ေနၾကသည္။ အဲဒီလုပ္ငန္းခြင္သို႔ မင္းမင္းက ေက်ာင္းၿပီးခါစ ပေရာဂ်က္အင္ဂ်ီနီယာအျဖစ္ ေရာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆိုက္ထဲတြင္ ရွိေနသူမ်ားက မင္းမင္းစအလုပ္ဆင္းခါစက ဒီေကာင္ေလးေတာ့ မသကာခံလွတစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္ပါပဲဆိုၿပီး တစ္ေပးၾကေသာ္လဲ အဲဒီတစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္သမား မင္းမင္းသည္ ဦးမိုးေဇာ္ႏွင့္ အတြဲမိကာ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးမၽွ အတူအလုပ္လုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

“ေနစမ္းပါဦး .. မင္းက အလုပ္မလုပ္ဘူးလား … “
အလုပ္ခ်ိန္ႀကီးကို စီတီးေဟာမွာ ေအးေအးေဆးေဆး လက္ဖက္ရည္ထိုင္ေသာက္ေနသည့္ မင္းမင္းကို အခုမွ ဆရာမိုးက သတိထားမိဟန္တူသည္။ ကြမ္းတံေတြးကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲ ပ်စ္ခနဲ ေထြးထုတ္ရင္း ေမးသည္။ မင္းမင္း အဲဒီလို ျပဳံးလၽွင္ေတာ္ေတာ္ေသာက္ျမင္ကပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဟု သူ႔ကို ေပၚတင္ေျပာဖူးသည့္ ဆရာမိုး မႀကိဳက္သည့္ အျပဳံးကို တမင္တကာပင္ ျပန္လည္ဖန္တီးယူသည္။

“ဆရာမိုးကလဲ ..  မင္းမင္းတို႔က မပိုင္ရင္ ျခင္ေတာင္ မရိုက္ပါဘူး .. . ဟင္း .. ဟင္း ..“
“ငါ့တူမ ေရွ႕မွာ ေသာက္ျမင္ကပ္ေအာင္ လာႂကြားမေနနဲ႔ .. မင္းတို႔ စလုံးမွာ ရိုက္စရာ ျခင္ရွိလို႔လား .. ေအး .. မင္းအိမ္မွာ ရွိရင္ေတာ့ NEA က လာၿပီး ဖိုင္းရိုက္သြားလိမ့္မယ္ .. “

စလုံးအေၾကာင္းကို သူ႔ထက္သိေနသည့္ ဆရာမိုး၏ ေခ်ပစကားေၾကာင့္ မင္းမင္း အျပဳံးက ေလေလ်ာ့သြားသည့္ မိုးပ်ံပူေဖာင္းလို လမ္းတစ္ဝက္မွာတင္ ျပဳတ္က်သည္။ မွတ္ၿပီလား ငမင္း။ ဆရာကေတာ့ ဆရာပါပဲဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆုံးမရင္း မ်က္ႏွာကို ျပန္တည္လိုက္ရသည္။ မင္းမင္း အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဖူးသစ္စုဆိုသည့္ ေကာင္မေလးကရယ္သည္။

“ဆရာ .. က်ေနာ္ R.E ျဖစ္သြားၿပီေလ … အရင္ ဒီဇိုင္း အင္ဂ်ီနီယာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ..“
“ဘာလဲဟ .. R.E ဆိုတာ ..“

ဒါကိုေတာ့ ဆရာမိုး မသိထင္သည္။ မင္းမင္းပဲ သူ NTU မွာ ဘြဲ႕လြန္ရၿပီးေနာက္ R.E လက္မွတ္ေလၽွာက္ကာ အခုလုပ္ေနသည့္ construction တြင္ R.E အျဖစ္ စလုပ္ေနေၾကာင္း ရွင္းျပရသည္။ မင္းမင္းစကားကို ဆရာမိုးေရာ၊ ဖူးသစ္စုဆိုသည့္ ေကာင္မေလးပါ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ၾကသည္။ မင္းမင္း စကားဆုံးေတာ့ ဆရာမိုးက ..

“ဒါဆို အေတာ္ပဲဟ ..မင္း အလုပ္နဲနဲပါးတယ္ဆို .. ငါ့ကို ကူညီပါဦး ..“
“ေျပာေလ .. ဆရာကလဲ .. ဘာကူညီရမွာလဲ  …“
“ဒီမွာေလ .. ဖူးသစ္က ေက်ာင္းတက္မွာကြာ … အေစာတုန္းကေတာ့ ငါက သူ႔ကိစၥေတြ ေသခ်ာလိုက္လုပ္ၿပီးမွ ျပန္မလို႔ပဲ … ဒါေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ အလုပ္က အေရးတႀကီး ေပၚလာလို႔ ျပန္ရမွာ .. အဲဒါ ငါ့တူမေလး လိုတာေလးေတြ ရွိရင္ လိုက္လုပ္ေပးစမ္းပါကြာ ..“

ဆရာမိုး၏ စကားက မင္းမင္း ေသာက္ေနသည့္ လက္ဖက္ရည္ထက္ပင္ ပို၍ ခ်ိဳျမေနေလသည္။ ဒီေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ေကာင္မေလးႏွင့္ ထပ္ေတြ႕ရမည့္ အခြင့္အေရးကို ဖန္တီးေပးသည့္ ဆရာမိုးကို ဆရာသမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေရာ၊ (may be) ဖူးစားေရးနတ္အေနနဲ႔ေရာ ထိုင္ရွိခိုးဆိုလၽွင္ေတာင္ ရွိခိုးမိဦးမည္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ဖူးစာေရးနတ္ဆိုသည္ကား အသားညိဳစိမ္စိမ့္ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ ကြမ္းကို မျပတ္စားတတ္သည့္ ဘယ္လိုမွ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္႐ုပ္မေပါက္သည့္ အသက္၅ဝေက်ာ္ လူႀကီးဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ယုံရခက္ပါသည္။

အလႅာပသလႅာပ အခ်ိန္နာရီဝက္ခန႔္ ထိုင္ေျပာခဲ့သည့္ ရဲရင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ မင္းမင္းတို႔ စကားဝိုင္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရေသာ္ ရလဒ္အေနႏွင့္ မင္းမင္းသည္ ဆရာမိုးႏွင့္တကြ ဖူးသစ္စုကို ညစာစားရေအာင္ဆိုၿပီး ဖိတ္လိုက္နိုင္ပါသည္။ ဆရာမိုးက ငါတို႔ခ်ည္းပဲ မလုပ္နဲ႔ ဖူးသစ္စုကို ထားခဲ့ရမယ့္ အိမ္က သူ႔အသိမိသားစုကိုပါ ေခၚၾကရေအာင္ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ျခင္းျဖင့္ မင္းမင္း၏ ဖိတ္ၾကားမႈကို လက္ခံလိုက္သည္။ ဖူးသစ္စုကေတာ့ အားနာစရာႀကီး အကိုရယ္ဆိုၿပီး ျပဳံးကာေျပာရင္းႏွင့္ မင္းမင္း ေနာက္ထက္တစ္ဖန္ ဆုံေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားမႈကို မျငင္းပယ္ပဲ လိုက္ေလ်ာ့ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာမိုးက သူလာလုပ္သည့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခ်ိန္းသည့္ကိစၥက ၿပီးစီးခဲ့ၿပီမို႔ ျပန္ဖို႔ျပင္သလို၊ မင္းမင္းကိုယ္တိုင္လဲ ဆိုက္က ထြက္လာတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီမို႔ ျပန္ဖို႔ ျပင္ရသည္။

တက္စီနဲ႔ပဲ ျပန္မယ္ဆိုလို႔ ပင္နီဆူလာပလာဇာက ထြက္ေတာ့ မင္းမင္း taxi stand အထိေရာက္ေအာင္ လိုက္ပို႔ရင္း ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဆရာမိုးက သူ႔ဖာသူ ကားေမာင္းသူေဘးက တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ကာ ဝင္သြားေပမယ့္ ဖူးသစ္စုကိုေတာ့ မင္းမင္း တံခါးဆြဲဖြင့္ေပးကာ ဦးစားေပးမႈကို ျပလိုက္သည္။ ကိုယ္ကေလးကို ယို႔၍ ကားထဲဝင္သြားသည့္ ေကာင္မေလးသည္ လွလွပပေလး ထိုင္ေနရင္း မင္းမင္းကို သြားေတာ့မယ္ေနာ္ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။ မင္းမင္း ဖူးသစ္စု၏ မ်က္ဝန္းေတြကို တစိုက္မတ္မတ္စိုက္ၾကည့္ရင္းသာ ေခါင္းကို ညိတ္ျပလိုက္သည္။ ေခါင္းခန္းမွ ဆရာမိုးက သူ႔ကို လက္လွမ္းျပေနသည္ကိုေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္မွ လွည့္မၾကည့္ေခ်။

မ်က္လုံးေတြသည္ အသည္းႏွလုံးသို႔ သြားရာ စိတ္၏ တံခါးေပါက္ဟု ဆိုၾကေသာ္ ဖူးသစ္စုသည္ ထိုတံခါးေပါက္၌ ေမးေထာက္ကာ အျပင္ကိုေမၽွာ္ေငးေနသူျဖစ္နိုင္ၿပီး မင္းမင္းသည္ အဆိုပါတံခါးေပါက္ကို ေက်ာ္တက္၍ အထဲကို ဝင္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနသူသာ ျဖစ္ေပမည္။ အဆိုပါ မ်က္ဝန္းတံခါးသည္ ခံစားမႈလြင္ျပင္မွ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ျမင့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကြာေဝးသည္ ဆိုတာကိုေတာ့ အင္ဂ်ီနီယာတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူတြက္ခ်က္ရေပဦးေတာ့မည္ ….။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

စေနေန႔ ခါတိုင္း ဒီလိုအခ်ိန္ဆို တီဗီေရွ႕ေရာက္ကာ ပရီးမီးယားလိဂ္ၾကည့္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနတတ္သည့္ မင္းမင္းသည္ ဒီေန႔ေတာ့ ထူးဆန္းစြာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲရွိ မွန္ေရွ႕တြင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို သူျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ မန္ခ်က္စတာႏွင့္ အာစင္နယ္ ကန္သည္ျဖစ္ေစ၊ လီဗာပူးလ္ႏွင့္ ခ်ယ္လ္ဆီး ကန္မည္ျဖစ္ေစ မင္းမင္းအတြက္ ေလာေလာဆယ္၌ ညရနာရီတြင္ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ ပြဲေလာက္ ရင္မခုန္မိေခ်။ မင္းမင္း သူ႔ႏွလုံးသားကိုသူ ျပန္ေမးၾကည့္ရသည္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါတည္းသာ ၾကဳံေတြ႕ဖူးသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားမိသည္ ဆိုသည့္အခ်က္သည္ North Korea က နယူးကလီးယားနည္းပညာကို စြန႔္လႊတ္မယ္ဆိုသည့္ သတင္းထက္ေတာင္ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းေနေပဦးမည္။

တကယ္ဆို မင္းမင္း ႏွလုံးသားသည္ အသက္မရွိေတာ့သည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာျမင့္ခဲ့ေလၿပီ။ ခႏၶာေဗဒ သေဘာအရ သူ႔ႏွလုံးသားသည္ ေသြးလည္ပတ္မႈကို မျပတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျမဲေဆာင္ရြက္ေနသည္ ျဖစ္ေသာ္လဲ ရင္ခုန္ေႏြးေထြးမႈကိုေတာ့ မလုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့နိုင္သည္မွာ မင္းမင္း စလုံးေရာက္လာကတည္းက ျဖစ္သည္။ သူ႔ႏွလုံးသားသည္ အျပင္ဘက္တြင္ နီရဲကာေနေပမယ့္ အတြင္းဘက္တြင္ေတာ့ မီးကၽြမ္းထားသည့္ သစ္သားတုံးတစ္ခုႏွယ္ မည္းနက္ကာ ရွိေနေလသည္။ ထူးဆန္းသည္က ထိုေနရာသည္ မည္းနက္ေျခာက္ေသြ႕ကာ ထိလိုက္လၽွင္ ေၾကမြသြားမည့္ သ႑ာန္ႏွင့္ရွိေနေသာ္လဲ အမည္နာမတစ္ခုအား ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ျမင္နိုင္ေသးသည္။

ေဆြးေျမ့ဖြယ္ေကာင္းသည့္ သူ႔အတိတ္ေတြ အခိုးရိုက္လာသည့္ မွန္သားျပင္ထက္တြင္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တစ္ခုႏွယ္ ျပန္ေပၚမလာခင္ မင္းမင္း ၾကည့္မွန္ကို လက္ျဖင့္ ျမန္ျမန္သပ္သည္။ ျပန္လည္ၾကည္လင္သြားသည့္ မွန္သားေတြႏွင့္အတူ မင္းမင္း၏ စိတ္က လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိသည္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေမ့ၿပီးကိုင္ထားသည့္ Gilletteကို ေရစင္ေအာင္ ေဆးလိုက္ၿပီး ေခ်ာေမြ႕သြားသည့္ သူ႔ေမးကို အသာပြတ္ၾကည့္သည္။ ဘယ္ညာေစာင္း၍ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ၾကည့္ၿပီးမွ Gilletteကို မွန္စင္ေပၚက ခြက္ေလးထဲ ေထာင္ကာ ထည့္လိုက္သည္။ ထိုေရာအခါမွ သူျဖစ္ေနသည့္ ပုံစံကို ျပန္စဥ္းစားမိၿပီး မင္းမင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ဖို႔အတြက္ သူ ဒီေလာက္ေတာင္ ျပင္ဆင္ေနမိၿပီလား။ ေၾသာ္ .. ဖူးသစ္စု .. ဖူးသစ္စု …။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

လူေျခာက္ေယာက္ဆိုသည္မွာ ညစာထမင္းစားပြဲဝိုင္းအတြက္ အင္မတန္မွ သင့္တင့္ေသာ ပမာဏ ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း Changi Village ရွိ sea food ဆိုင္ကို အနည္းငယ္ ႀကိဳေရာက္ေအာင္သြား၍ မွာစရာရွိတာေတြကို မွာထားလိုက္သည္။ သိပ္ေတာ့ အမ်ားႀကီး မမွာေသး။ Red Snapperဆိုသည့္ ငါးတစ္ေကာင္လုံး အခ်ိဳဟင္း၊ နာမည္ေက်ာ္ chilli crabs ႏွင့္ shells အေၾကာ္ပြဲႀကီးတစ္ပြဲကိုသာ အသင့့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားခိုင္းသည္။ သူက ႀကိဳတင္ဘြတ္ကင္ တင္ထားသည့္အတြက္ လမ္းမႏွင့္နီးသည့္ ေထာင့္စြန္က ရသျဖင့္ ထိုင္ရတာက အဆင္ေျပလွသည္။ ဒီsea foodဆိုင္သည္ HDB Blockတြင္ လာဖြင့္ထားေပမယ့္ အင္မတန္မွ လက္ရာေကာင္းၿပီး နာမည္ႀကီးလွသည္ကို မင္းမင္း အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေရာက္ဖူးေန၍ သိကာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဆရာသမားကို ဟိုတယ္ႀကီးေတြ ေခၚသြားမေနေတာ့ပဲ ဒီေနရာကို ခ်ိန္းလိုက္တာျဖစ္သည္။ ေလၽွာက္ဝင္လာၾကသည့္ လူေတြကို ဆရာမိုးတို႔မ်ားလားဆိုၿပီး လိုက္လိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မင္းမင္း ခဏေနေတာ့ သူ႔ဖုန္းမွ အသံျမည္လာသည္။

“မင္းမင္း .. ငါတို႔ ကားပတ္မွာ ဆင္းလိုက္ၿပီ … အဲဒီကေန လမ္းေလၽွာက္လာရမွလား …“
“ဟုတ္တယ္ဆရာ … လမ္းကူးၿပီး ဒီဘက္မွာရွိတဲ့ HDB Block ဘက္လာလိုက္ယုံပဲ … က်ေနာ္ေရာက္ေနၿပီ ..“
“ေအး .. ေအး … ဒါဆို ခဏေစာင့္ .. ငါ့သူငယ္ခ်င္းတို႔ အိမ္ကကားလာလၽွင္ ရၿပီ …ေဟာ .. လာၾကာၿပီ ..ဒါပဲ .. ဒါပဲ ခဏေနလၽွင္ ေရာက္ၿပီ ..“

မင္းမင္း ဒီေတာ့မွ ဖင္ကို ေကာင္းေကာင္းခ်၍ ျပန္ထိုင္ရသည္။ အနည္းငယ္ ရင္ေမာေနသည့္ သူ႔အျဖစ္ကိုသူ ျပန္သတိရၿပီး စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚကာ ကုတ္တစ္ဗူး အရင္မွာသည္။ လူနဲနဲရွင္းေနေသး၍ ခ်က္ခ်င္းလာခ်ေပးသည့္ ကုတ္ကို ေရခဲခြက္ထဲေလာင္းထည့္ကာ အျမန္ေမာ့ေသာက္လိုက္မွ ေနသာထိုင္သာ ရွိသလို ခံစားရသည္။ သူဒုတိယအႀကိမ္ ကုတ္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ဖို႔ ျပင္စဥ္မွာပင္ HDB Block အကြယ္မွ ထြက္လာသည့္ လူတန္းကို ျမင္လိုက္ရသည္။ မင္းမင္း၏ မ်က္လုံးသည္ လူေျခာက္ေယာက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ေသာသူ၏ အသြင္တြင္ တျခားကို မေရႊ႕ေတာ့ပဲ ထိုေနရာ၌သာ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့သည္။

“ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား .. မင္းမင္း ..“
“မၾကာေသးပါဘူး … ဆရာမိုး .. အခုေလးတင္ .. ဒါေပမယ့္ ဟင္းသုံးပြဲေတာ့ မွာၿပီးသြားၿပီ ..“

မင္းမင္း အလိုက္တသိႏွင့္ လူလည္က်စြာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္မေနပဲ ဆရာမိုးတို႔ကို ထ၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဆရာမိုးႏွင့္ပါလာသည္ လူႀကီးအတြဲကို စားပြဲဟိုဘက္ကို တြန္းပို႔လိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သူ႔ဘက္က်ေအာင္ ဖန္တီးသည္။ မင္းမင္းရဲ ့ကုလားဖန္ကြက္ေၾကာင့္ ဖူးသစ္စုႏွင့္ ဆရာမိုးက သူ႔ဘယ္ႏွင့္ညာတြင္ ရွိသြားသည္။ ဒါေတာင္မွ မင္းမင္းဆင္ေပါက္က နဲနဲလိုသြားသည္ဟု ဆိုရမည္။ တတ္နိုင္လၽွင္ သူက ဖူးသစ္စုႏွင့္ သူမထက္ နဲနဲႀကီးသည္ဟု ထင္ရမည့္ ေကာင္မေလးကို သူ႔ဟိုဘက္ ဒီဘက္ထားကာ ထိုင္ခ်င္တာျဖစ္သည္။

“ဒီမွာ မီႏူးခင္ဗ် …“

မင္းမင္း လူႀကီးသူမႏွစ္ေယာက္ကို ရိုရိုေသေသႏွင့္ မီးႏူးစာအုပ္ထိုးေပးလိုက္ၿပီး တစ္ဆက္တည္း အခုအခ်ိန္ထိ စကားမေျပာေသးသည့္ ဖူးသစ္စုကိုလဲ မီႏူးစာအုပ္တစ္အုပ္ထိုးေပးကာ ..

“မွာခ်င္တာ မွာေနာ္ .. စု .. အားမနာနဲ႔ ..“

တမင္တကာ “စု“ ဟု ေခၚလိုက္သည့္ မင္းမင္း၏ စကားသံေၾကာင့္ ေကာင္မေလးသည္ မင္းမင္းကို မ်က္လုံးေလးဝိုင္းကာ ျပဳံး၍ ၾကည့္သည္။ မင္းမင္း သူ႔ဖာသာသူ ”Killer’s smile“ ဆိုၿပီး နာမည္ေပးထားသည့္ အျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေလးကို ညေနကတည္းက ရွင္းသန႔္ထားသည့္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေနရာက်က် ျဖစ္ေအာင္ ပုံေဖာ္လိုက္သည္။ ဖူးသစ္စုသည္ မ်က္ေတာင္ေလးခ်ကာ မီးႏူးစာအုပ္ကို ယူသြားသည္ကို ေတြ႕သည္။ ဒီေနရာတြင္ Killer’s smile ဆိုလို႔ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ လက္မရြ႕ံဓါးသမား၏ အျပဳံးလို႔ တလြဲမေတြးၾကပါႏွင့္။ မင္းမင္းဆိုလိုခ်င္သည္က Lady Killer’s smile ကိုဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ သူႏႈတ္ခမ္းထူထူအမ္းအမ္းႏွစ္ခုကို အျပည့္အဝဖြင့္ကာ ရီေဝေဝေလးၾကည့္ကာ ျပဳံးျခင္းျဖစ္သည္။ မင္းမင္း အျပဳံးေအာင္ျမင္သည္ မေအာင္ျမင္သည္ကေတာ့ မီႏူးစာအုပ္ကိုင္ကာ ေလၽွာက္ၾကည့္ေနသည့္ ဖူးသစ္စု၏ လက္ကေလးက အေစာပိုင္းတြင္ မသိမသာေလး တုန္ရင္ေနသည့္ အခ်က္က သက္ေသခံေနသည္။

ဆရာမိုးက မင္းမင္းကို သူ႔ညီမဝမ္းကြဲ ျဖစ္သူႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသလို ဖူးသစ္စုကလဲ မင္းမင္အား သူ႔အစ္မဝမ္းကြဲ ဆိုသူႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ မင္းမင္း ႀကိဳမွာထားသည္ေတြက အံကိုက္ေရာက္လာလို႔ အရန္သင့္ပင္ စစားလို႔ရသည္။ အရင္ဆုံး ဆရာမိုးက ရွဲလ္ကိုစစားၿပီး မင္းမင္းကေတာ့ တမင္တကာအလိုက္တသိႏွင့္ အမွတ္ေတြရေအာင္ ငါးကို ဖဲ့၍ ပန္းကန္ေလးေတြထဲ သပ္သပ္ထည့္ေပးသည္။

“ဟ .. ေကာင္းတယ္ဟ .. မင္းမင္းရ … လက္ရာ အေတာ္မိုက္တာပဲ ..“
“က်ေနာ္ေျပာသားပဲ .. ဆရာရ .. ဒီဆိုင္က စလုံးမွာ နာမည္ႀကီးတယ္ .. hungrygowhere ထဲမွာေတာင္ ဒီဆိုင္နာမည္က ပါတယ္ ..“
“ဟုတ္တယ္ဗ် .. ကိုမိုးရ .. ငါ့တူ ေျပာတာ မွန္တယ္ … ကိုယ့္႐ုံးက လူေတြလဲ ဒီဆိုင္နာမည္ ခဏခဏ ေျပာတယ္ ..“

ေမနန္းေမာင္ဆိုသည့္ ဖူးသစ္စု အစ္မ၏ အေဖက မင္းမင္းဘက္က ေထာက္ခံၿပီး ဝင္ေျပာသည္။ ငါ့တူဆိုသည့္ အသုံးကို သေဘာရိုးႏွင့္ သုံးလိုက္ေပမယ့္ မင္းမင္းႏွင့္ ဖူးသစ္စု တိုင္ပင္ထားသည့္အလား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းမင္း ”Killer’s smile“ သုံးဖို႔ အခြင့္မၾကဳံလိုက္။ ေကာင္မေလးက ငါးဖတ္ကို တူႏွင့္ထိုးကာ ျပန္ငုံ႔စားသည္။ ဟင္း .. အငတ္မေလး က်ေနတာပဲ … ကေတာက္ !!!

အစာေလး နဲနဲဝင္ေတာ့ မင္းမင္းကပဲ နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္ရေအာင္ဆိုၿပီး အေဖာ္ညႇိသည္။ ဆရာမိုးေရာ၊ အန္ကယ္တင္ေမာင္ကပါ လက္ခံသျဖင့္ မင္းမင္း သူတို႔အတြက္ ပုလင္းမွာ၍ ေကာင္မေလးေတြအတြက္ေတာ့ သံဗူးတစ္ခုစီ မွာေပးလိုက္သည္။ ေမနန္းေမာင္၏ အေမ အန္တီဝဝႀကီးက သူမ မေသာက္ေပမယ့္ သူ႔သမီးႏွင့္ တူမအသစ္စက္စက္ Heineken ေဖာက္ေသာက္သည္ကိုေတာ့ မတားပါ။ ေခတ္မီသည့္ အန္တီႀကီးပဲ။ ေမနန္းေမာင္ ကိုယ္တိုင္လဲ ေခတ္ႏွင့္လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိစြာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ဂါဝန္ေလးကို ဝတ္လာသျဖင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းရပ္ဝန္းရွိ ေတာင္ပူစာႏွစ္လုံးက နဲနဲ အျပင္ကို လၽွံက်ေနသည္။ ခါတိုင္းအခ်ိန္ဆို မင္းမင္း ေငးခ်င္ေငးမိေနဦးမည္ ျဖစ္ေသာ္လဲ အခုေတာ့ ဆံပင္ေလးေတြကို သပ္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔ကာ စားေနသည့္ ဖူးသစ္စု၏ မ်က္ႏွာေလးေလာက္ ရင္ခုန္ေအာင္ လုပ္နိုင္စြမ္း မရွိေခ်။

ဘီယာဝင္လာသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ မင္းမင္းတို႔ ၀ိုင္းကာ အေတာ္စိုျပည္သြားသည္ဟု ေျပာရမည္။ နဲနဲ လၽွာသြက္အာသြက္ျဖစ္လာေတာ့ မင္းမင္း သူ၏ ေနာက္ထပ္ အစြမ္းတစ္ခုကို ထုတ္ျပကာ စကားဝိုင္းကို ေရပက္မဝင္ေအာင္ ဦးေဆာင္လိုက္သည္။ အမွန္စင္စစ္ မင္းမင္းသည္ အင္မတန္သြက္လက္ဖ်တ္လတ္ၿပီး အကင္းပါးသူ၊ အလိုက္သိသူ၊ စကားေျပာေကာင္းသူ တစ္ဦးပင္။ မင္းမင္းစကားေျပာေကာင္းသည္ဆိုရာ၌ ပမာဆိုရေသာ္ သူသည္ ၾကမ္းပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာနိုင္ၿပီး၊ ထိုလိပ္သည္ ဖြတ္ႏွင့္မိေက်ာင္းက ေပါင္းဖက္၍ ျဖစ္တည္လာသည္ဟုဆိုေသာ္ တစ္ဖက္ကလူက “ဟင္ .. အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာလား“ ဟု တအံ့တၾသေမးယူရေလာက္ေအာင္ စကားရည္လည္စြာ ေျပာတတ္သူ ျဖစ္သည္။ နိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားသူမ်ားႏွင့္ ၾကဳံလၽွင္ ဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ သူႏွင့္ ေဂၚလီရိုက္ဖက္ေတြဟု ထင္သြားရေလာက္ေအာင္ ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာနိုင္ၿပီး၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေျပာၾကမည္ဆိုလၽွင္လဲ သူသာ ဒီအကြက္ကို ေထာက္မျပခဲ့ေသာ္ နက္ျဖန္၊ သန္ဘက္ခါပင္ အီးယူစီးပြားေရးဇုံသည္ ပ်က္စီးသြားမည့္ကိန္း ျမင္သည္ဟု ရွင္းျပနိုင္သူျဖစ္သည္။

ဒီေတာ့ အရွိန္ေလးရလာလို႔ လူခ်င္းနဲနဲ အလြမ္းသင့္သြားခ်ိန္တြင္ ဖူးသစ္စုမွာ ခုနကလို အစာကိုပဲ ကသိုဏ္းရႉေနသည္မဟုတ္ေတာ့ပဲ မင္းမင္းႏွင့္ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျဖစ္လာသည္။ ဒီေနရာတြင္လဲ မင္းမင္းက လည္သည္။ နပ္သည္။ သူ႔စကားေတြက ဖူးသစ္စုကို ဦးတည္ကာ သြားေပမည့္ ေမနန္းေမာင္ကိုလဲ စကားဝိုင္းအျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္မသြားေစရေအာင္ ခ်ဳပ္ထားသည္။ သူ႔နည္းက ရိုးေပမယ့္ ထိေရာက္ပါသည္။ ဖူးသစ္စု မသိသည့္ စလုံးအေၾကာင္းတစ္ခုေျပာလၽွင္ ေမနန္းေမာင္ဆီက ေထာက္ခံခ်က္ယူျခင္းျဖင့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႔ေလထဲတြင္ ေမ်ာကာ အခ်ိန္တစ္နာရီေက်ာ္ ႏွစ္နာရီနီးပါးကို ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ကာသြားသည္။ မင္းမင္းအေပၚ ရင္းႏွီးမႈသည္လဲ ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ေတြ႕သည့္ ဖူးသစ္စု မေျပာႏွင့္ ပထမအႀကိမ္စေတြ႕သည့္ ေမနန္းေမာင္ကေတာင္ “အကို . အကို“ ဟု အေခၚခံရသည္အထိ တိုးတက္သြားသည္။

ဒီလိုႏွင့္ အခ်ိန္တန္၍ ျပန္ၾကရမည္ ဆိုေတာ့ ..
“ဆရာမိုး … ကားငွားၿပီး ျပန္မွာမွတ္လား ..“
အန္ကယ္တင္ေမာင္ကားက ဆလြန္းကားမို႔ အလာတုန္းကလဲ ဖူးသစ္စုႏွင့္ ဆရာမိုးက တက္စီစီးလာၾကတာ ျဖစ္သည္။
“ေအး .. တက္စီပဲေပါ့ … သူ႔ကားကမွ မဆန႔္တာ ..“
“ဒါဆို က်ေနာ္လိုက္ခဲ့မယ္ေလ … ဆရာတို႔က Bedok ဆိုေတာ့ ဆရာတို႔ဆင္းမွ က်ေနာ္ ဆက္ငွားသြားမယ္ေလ .. ဒီအခ်ိန္ တက္စီရွားတယ္ ..“

မင္းမင္း ကိုယ့္ဖဲကိုယ္ဆင္လိုက္ယုံမက တခါထဲ စကားအလိမၼာသုံးကာ သူ႔အေျပာကို လက္ခံေအာင္ ဂြင္ရိုက္သည္။ ဆရာမိုးက မျငင္းသလို၊ ဖူးသစ္စုကလဲ ဘာမွ မေျပာသျဖင့္ တက္စီတစ္စီးလာေတာ့ ကားေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးကာ ဖူးသစ္စုကို ဝင္ထိုင္ေစသည္။ မင္းမင္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေနာက္ခန္းမွာပဲ ဝင္ထိုင္ေတာ့ ဖူးသစ္စုက ကၠေျႏၵမပ်က္ မင္းမင္းကို ၾကည့္ကာေနသည္။ မင္းမင္း ဒီလိုမ်ိဳးေကာင္မေလးကို သေဘာက်သြားသည္။ မလိုအပ္ပဲ ရွက္မေနတတ္သည့္ ကိစၥသည္ မင္းမင္းအတြက္ေတာ့ ျမန္မာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အသိအမွတ္ျပဳထိုက္သည့္ အရည္အခ်င္းတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

ခ်န္ခ်ီကေန ဘီဒုတ္က သိပ္မေဝးသျဖင့္ မင္းမင္း အာေတာ့သိပ္ရိုက္လို႔ မရလိုက္ပါ။ Bedok Reservoir လမ္းထဲေရာက္လို႔ ဖူးသစ္စု ေနမည့္ ကြန္ဒို ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဆရာမိုးႏွင့္ သူမက ဆင္းကာ မင္းမင္းကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ မင္းမင္း ေဟာလီးဝုဒ္ မင္းသားႀကီး Richard Gere ၏ စတိုင္လ္အတိုင္း “keep the meter running“ ဆိုၿပီး တက္စီသမားကို လွမ္းေျပာကာ ကားေပၚ လက္ေထာက္၍ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဆရာမိုးတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာလိုက္ေသးသည္။ အဓိက ေျပာသည့္အေၾကာင္းအရာက ထမင္းစားဝိုင္းတြင္ မၾကာမၾကာ ေျပာခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာကိုပင္ ဖူးသစ္စုအား မေမ့ေအာင္ မွာၾကားျခင္းျဖစ္သည္။

“စု … အကို႔ကို လိုအပ္တာေျပာေနာ္ .. အားမနာနဲ႔ .. ဖုန္းသာ ဆက္လိုက္ သိလား ..“

မင္းမင္း၏ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ ေျပာမိမွန္းမသိသည့္ စကားတြင္ ဖူးသစ္စုသည္လဲ ျပဳံးျပဳံးေလးႏွင့္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိ ေခါင္းညိတ္ကာ ျပျခင္းျဖင့္ ထို႔ေန႔ညကို လွပစြာ အဆုံးသတ္ခဲ့ၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႔က လမိုက္ညျဖစ္ေပမယ့္ မင္းမင္းရင္ထဲတြင္ လဝန္းေလးသာေနသလို ခံစားရေလသည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မင္းမင္း တိုပါးရိုးအိမ္၌ ေနျဖစ္ျခင္းတြင္ လၽွို႔ဝွက္ေသာ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုရွိပါေသးသည္။ ဒီအေၾကာင္းက ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ နတ္ျပည္က ပစ္ခ်လိုက္သည့္ အပ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လူ႔ျပည္ကပစ္တင္လိုက္သည့္ အပ္တစ္ေခ်ာင္း ထိခ်င္ထိနိုင္ေပမည္ ဆိုေသာ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးကို အေျခခံထားတာ ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း အိမ္ရွင္ James သည္ OCBC Bank ၏ ဘဏ္ခြဲတစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ျဖစ္သည္။

မင္းမင္း ရန္ကုန္မွာ ေနကတည္းက ဖန္တစီ (စြဲလမ္းမႈ) အေသးစားေလး တမ်ိဳးရွိခဲ့သည္။ အဲဒါကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါ။ ဘဏ္မွာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဝတ္စုံလွလွႏွင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို အားရပါးရ ခ်စ္ၾကည့္ခ်င္ေသာ ဆႏၵျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရတာ ဂ်ပန္ကားေတြ ၾကည့္တာ အၾကည့္မ်ားသြားလို႔လဲ ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ ပုဂၢလိကဘဏ္ေတြ ေပၚေပါက္လာေတာ့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ မင္းမင္း သူ႔စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ အကြက္ရခဲ့သည္။ သူ မနက္ဘက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ တစ္ဖက္ရပ္ကြက္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ဘဏ္မွာအလုပ္သြားရန္ ဖယ္ရီ ေစာင့္ေနတာ အျမဲလိုလို ေတြ႕ရတတ္သည္။ ေနစဥ္ရက္ဆက္ ေတြ႕လာရသည္မို႔ ေယာက်္ားေလးပီပီ မင္းမင္း သူ႔စိတ္ကူးကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ ႀကိဳးစားေလသည္။

ေတာင္တန္းႀကီးက မိုဟာမက္ဆီ မလာလၽွင္ မိုဟာမက္က ေတာင္တန္းႀကီးဆီ သြားရမွာေပါ့လို႔ မင္းမင္းက ခံယူထားသျဖင့္ ေကာင္မေလး ဖယ္ရီေစာင့္ေနခ်ိန္တြင္ သူ သြားစကားေျပာသည္။ ကိုယ္ႏွစ္သက္သည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သေဘာက်ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္သည့္ ကိစၥသည္ ရွက္ေၾကာက္စရာမဟုတ္ဟု မင္းမင္း အရြယ္ေရာက္ကတည္းက ခံယူထားသည္။ ပထမတစ္ရက္၊ ဒုတိယတစ္ရက္၊ တတိယတစ္ရက္ေရာက္ေသာအခါ ေနပူကာကြယ္ဖို႔ ထုတ္ေဆာင္းထားသည့္ ထီးကေလးသည္ ေကာင္မေလးလက္မွ မင္းမင္းလက္ကို ေရာက္သြားသည္။ အဲဒီတစ္ပတ္ၿပီးသြားလို႔ ေနာက္တစ္ပတ္ ႐ုံးျပန္တက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက သူမ ေစာင့္ေနၾကေနရာတြင္ ရပ္မေနေတာ့ပဲ ဖယ္ရီကို မင္းမင္း ထိုင္ေနၾက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက ထိုင္ေစာင့္သည္ အထိျဖစ္လာသည္။ ထိုေကာင္မေလး နာမည္က မ်ိဳးမ်ိဳးဟုပဲ အလြယ္ဆိုၾကပါစို႔ ..။

မ်ိဳးမ်ိဳးသည္ ခပ္မိုက္မိုက္ကေလး ျဖစ္သည္။ ပုဂၢလိကဘဏ္မွာ အလုပ္ရသည္ဆိုကတည္းက ႐ုပ္ရည္အေနအထားကို ေျပာျပေနစရာ လိုမည္မထင္ပါ။ သူမ၏ ထင္ရွားသည့္ လကၡဏာကား တင္လုံးလုံးေလးက နဲနဲေကာက္သလိုျဖစ္သျဖင့္ ယူနီေဖာင္းစကတ္ေလးထဲကေန ေနာက္ကိုေမာက္ထြက္ေနသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ဒီေတာ့ သူမပုံစံက ေရွ႕ကၾကည့္လၽွင္ ရင္ခုန္ဖို႔ေကာင္းေနၿပီး ေနာက္ကၾကည့္လၽွင္ သြားရည္က်ခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ေကာင္မေလးေတြ က်ေလာက္ေအာင္ ေျပာတတ္သူမို႔ မင္းမင္း ကာလတိုအတြင္း အႏွီ တင္ေကာက္မေလး မ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ခရီးေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားနိုင္ခဲ့သည္။

မ်ိဳးမ်ိဳးသည္ မင္းမင္းႏွင့္ အေတာ္ရင္းႏွီးလာေပမယ့္ သူမအလုပ္လုပ္ေနသည့္ ဘဏ္ကို လာႀကိဳဖို႔ ကိစၥကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ လက္မခံေပ။ သူမ အေၾကာင္းျပခ်က္က လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ဘဏ္ခြဲတြင္ ရွိေနသူက သူမဦးေလးအရင္းျဖစ္ၿပီး ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ လာႀကိဳတာကို သိသြားလၽွင္ သူမ အိမ္ႏွင့္ျပသနာတတ္နိုင္ေၾကာင္း ရွင္းျပထားသည္။ မင္းမင္း သိပ္မလက္မခံခ်င္ေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ သူမကို အီစီကလီသာ ရိုက္ထားသျဖင့္ ေရွ႕တိုးဖို႔ နဲနဲ ခက္ေနသည္။ မ်ိဳးမ်ိဳးကို ဘဏ္ဝတ္စုံေလးႏွင့္ အျပင္ေခၚထုတ္နိုင္ဖို႔ကလဲ ညေနဘက္ သြားႀကိဳဖို႔ကလြဲလို႔ တျခား နည္းလမ္းမရွိေပ။

သူႏွစ္ပတ္တိတိေလာက္ ေတာ္ေတာ္ဦးေႏွာက္ေျခာက္လိုက္သည္။ အမွန္တကယ္ဆို မ်ိဳးမ်ိဳးကို ႐ုံးပိတ္ရက္ တစ္ရက္ရက္တြင္ သူအျပင္မွာ ခ်ိန္းနိုင္ေသာ္လဲ ဘဏ္ယူနီေဖာင္း ဝတ္လာခဲ့ဖို႔ ဘယ္လိုမွာရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။ သူက ဒီေကာင္မေလးကို ဘဏ္ဝတ္စုံေလးႏွင့္သာ တြဲ၍ စိတ္ဝင္စားတာ ျဖစ္သျဖင့္ ရိုးရိုးသာမန္ အဝတ္အစားႏွင့္ ေတြ႕ရမည့္ အျဖစ္ကို သိပ္မလိုခ်င္ေပ။ ခက္ေတာ့ခက္ေနသည္။ မင္းမင္း အႀကံအစည္ကိုသာ သိလၽွင္ ဟိုက သူနဲ႔လိုက္ဖို႔ေနေနသာသာ ပါးေတာင္ရိုက္သြားနိုင္ေသးသည္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆုံး ႀကံရမရ ျဖစ္ေနသည့္ မင္းမင္း အေဒၚ ျဖစ္သူ ငွားထားသည့္ ေဝဒမဂၢဇင္း စာအုပ္ကိုေတြ႕မွ အႀကံရသည္။ ကိုယ့္နဖူးကိုယ္ရိုက္မိကာ ေတာ္ေတာ္တုံးတဲ့ငါပါလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ရေသးသည္။

မင္းမင္း ႀကံစည္ထားသည့္အတိုင္း မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူမက မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၿပီး မင္းမင္းကို ၾကည့္သည္။ မင္းမင္းက မ်က္ႏွာေသေလးႏွင့္ ခပ္တည္တည္ေနလိုက္သျဖင့္ သူ႔အေျပာကို ယုံသြားၿပီး ဒီအပတ္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေတြ႕ၾကမယ္ေလဆိုၿပီး လက္ခံလိုက္သည္။ အဲဒီေန႔က ဖယ္ရီလာလို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က မ်ိဳးမ်ိဳးထသြားေတာ့ စကတ္လွလွေလးထဲမွ ျပည့္တင္းေနေသာ သူမ၏ တင္သားေတြကို ၾကည့္ၿပီး မင္းမင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျပဳံးမိေသးသည္။ အေကာင္းႀကီး ရွိေနသည့္ အေဖျဖစ္သူကို ေကာက္ခါငင္ခါ နာတာရွည္ ေရာဂါျဖစ္လိုက္ရတာတစ္ခုပဲ သူနဲနဲေတာ့ မ်က္ခုံးလႈပ္မိေသာ္လည္း ေဗဒင္ဆရာက ဘဏ္က အသိေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သြားၿပီး ယၾတာေခ်ပါဆိုသည့္ အပိုင္းကိုေတာ့ သူဘယ္လိုမွ မျဖစ္ေပ။ ေၾသာ္ .. မိန္းမ ဆိုသည္က ေရွးအစဥ္အဆက္ ေဗဒင္ ကိန္းခန္းေတြကို ယုံသည့္ အမ်ိဳးပါလား ဆိုတာကိုေတာ့ သူလက္ခံလိုက္သည္။

က်န္သည့္အပိုင္းကေတာ့ ရွင္းပါသည္။ ယၾတာအတြက္ ငါးသြားလႊတ္ရမည္ ဆိုသည့္ေနရာက ကန္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္မွေတာ့ ငါးလႊတ္လႊတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ျပန္သည္ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္နိုင္ေတာ့မည္နည္း။ နဂိုကတည္းက ကုလားဖန္ထိုးထားေသာ ဖဲကို တစ္ခ်ပ္ခ်င္း ေဝသလို မင္းမင္းလဲပဲ တစ္ဆင့္ခ်င္း တက္ခဲ့သည္။ အရိပ္ေကာင္းသည့္ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာပင္ ထီးကေလးတစ္ေခ်ာင္းကြယ္ၿပီး နဲနဲ အလုပ္ျဖစ္လိုက္သည္။ နဲနဲ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး မ်ားမ်ား အလုပ္ျဖစ္ဖို႔က်ေတာ့ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲက ျပန္ထြက္ကာ အနီးမွာ ရွိသည့္ တည္းခိုခန္းကို ဒိုးက်သည္။ မ်ိဳးမ်ိဳးက ရွက္ကိုးရွက္ကိုး ျဖစ္မေနပဲ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ဒါကလဲ ယၾတာေခ်တာပဲလားဟုေတာင္ မင္းမင္းကို စေနေသးသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုမဟုတ္ကဟုတ္က အႀကံကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မင္းမင္း ထိုေန႔က မ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းခ်စ္လိုက္ရသည္။ သူက ႏွစ္ေယာက္သား လုပ္ၾကသည့္အခ်ိန္တြင္ ကုလားဖန္ေတြ ထပ္ထိုးလိုက္၍ မ်ိဳးမ်ိဳးက စကတ္ကိုသာခၽြတ္ေပးၿပီး ဘဏ္ဝတ္စုံကုတ္အကၤ်ီေလးႏွင့္ အလုပ္ခံသည္။ ႏွစ္ဦးသား ကာမခရီးသြားတာ ေတာ္ေတာ္ေရာက္လို႔ လမ္းတစ္ေထာက္တြင္ ခနနားကာ ေနရာေျပာင္းၾကေတာ့ မ်ိဳးမ်ိဳးက အကၤ်ီခၽြတ္လိုက္မယ္ေလဟု ေျပာတာေတာင္ မင္းမင္းက ဒီအတိုင္းေလး ပိုမိုက္တယ္ကြာဆိုၿပီး မခၽြတ္ပဲ ေနခိုင္းသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ မ်ိဳးမ်ိဳးခမ်ာ မင္းမင္း အႀကံကို နဲနဲ ရိပ္မိသလို ျဖစ္သြားရသည္။ ေက်ာခ်မွ ဓါးျပမွန္း သိတယ္လို႔ ဆိုလို႔ရေပမယ့္ အေျခအေနက ထိုင္ရမလို ထရမလို ျဖစ္ေနသည့္ အေနအထားမို႔ သူမ တျခားကို စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ မင္းမင္းအေပၚကေန ထိုင္ထကိုပဲ ဆက္လုပ္သည္။ မ်က္လုံးေလးေတြက ခပ္ေမွးေမွး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးလား မထိုးလားေတာ့ မင္းမင္း ေသခ်ာမသိပါ။ သူသိတာက တဟင္းဟင္း တအင္းအင္း ညည္းရင္း သူမ တစ္ခ်ီၿပီးသြားကိုပဲ ျဖစ္သည္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေန႔တိုင္း သြားရည္က်ခဲ့ရသည့္ မ်ိဳးမ်ိဳး၏ တင္လုံးလုံးေမာက္ေမာက္ေလးကို ပိုမိုေပၚလာေစသည့္ ပိုစက္ရွင္နဲ႔ ဆက္ဆြဲက်သည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ေဒါ့ဂီအေနအထားက ထိလွသည္မို႔ မ်ိဳးမ်ိဳးတစ္ေယာက္ တစ္ခ်ီၿပီးသြားတာေတာင္ စိတ္ျပန္ပါလာသည္။ မင္းမင္း ပြဲသိမ္းရိုက္ခ်က္အျဖစ္ သူမကို ပက္လက္ျပန္လွန္ၿပီး ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ရင္ပတ္ထိေရာက္ေအာင္ တြန္းတင္ၿပီး ေဆာင့္သည္။ က်ယ္သီးျဖဳတ္ထားသျဖင့္ ကုတ္အကၤ်ီဟျပဲေလးၾကားမွ ျပဴထြက္ေနသည့္ ဘရာစီယာ မလုံ႔တလုံ႔ နို႔ေလးေတြ လႈပ္ခါေနပုံက ရမၼက္ထဖြယ္ ေကာင္းလြန္းေနရာ မင္းမင္း ေအာင့္မထားနိုင္ေတာ့ပဲ ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္မၾကာခင္ ၿပီးသြားေလေတာ့သည္။

ႏွစ္ေယာက္သား ဖက္ၿပီး အေမာေျဖၾကေတာ့ မ်ိဳးမ်ိဳးက “အကၤ်ီေတြေတာ့ ေၾကကုန္ပါၿပီ .. နက္ျဖန္ ႐ုံးတက္ဖို႔ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ“ ဆိုၿပီး မင္းမင္းကို ညဴတြန္တြန္ေလး ဆိုရွာသည္။ “မ်ိဳးက ဒီအကၤ်ီေလးနဲ႔ လိုက္လို႔ပါကြာ“ ဟု မင္းမင္း ေလေျပေလးႏွင့္ ေခ်ာ့မွ ေက်နပ္သြားသည္။ သိပ္ၾကာေနလၽွင္ အိမ္က ျပသနာရွာေနမယ္ဟု မ်ိဳးမ်ိဳးက ေတာင္းဆိုသျဖင့္ မင္းမင္းတို႔ ဘာမွ ထပ္မလုပ္နိုင္ပဲ အိမ္ကိုသာ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

ေျပာလၽွင္ ယုံၾကမလားေတာ့ မသိ။ မင္းမင္းႏွင့္ မ်ိဳးမ်ိဳးသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဒီအဆင့္ထိေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ အမွန္အတိုင္း ဆိုရေသာ္ ခ်စ္သည္ ႀကိဳက္သည္ဆိုတဲ့စကား တစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကေပ။ မင္းမင္းကလဲ ဒီအတိုင္း အကဲစမ္းခဲ့တာျဖစ္ၿပီး မ်ိဳးမ်ိဳးကိုယ္တိုင္ကလဲ ထိုအကဲစမ္းမႈ၏ ေနာက္ကို သိသိသာသာႀကီး လိုက္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း ထိုစဥ္အခါက နဲနဲေတာင္ ထိုအခ်က္ကို သံသယဝင္ခဲ့ေသးသည္။ သိပ္ေတာ့ အၾကာႀကီး သူအေျဖနဲ႔ ေဝးမေနခဲ့ပါ။

ေနာက္လေရာက္လို႔ မင္းမင္း မ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေနသည့္ ဘဏ္ခြဲဘက္သို႔ ထမင္းစားခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မေတာ္တဆ ေရာက္သြားေတာ့ အေျဖကို အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ပက္ပင္းေတြ႕လိုက္ရသည္။ မ်ိဳးမ်ိဳး ဦးေလးဟု ဆိုထားသည့္သူႏွင့္ သူမက စားေသာက္ဆိုင္တြင္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ထမင္းအတူ စားေနယုံမက အေအးပုလင္းတစ္ပုလင္းထဲကိုေတာင္ ပိုက္ႏွစ္ခုထည့္၍ ေသာက္ေနေသးသည္။ ဒီေလာက္ဆို သူတို႔ႏွစ္ဦးက ဘယ္အေျခအေနေလာက္ ရွိေနၿပီဆိုတာ ေဗဒင္ေမးစရာေတာင္ မလိုေတာ့ေပ။ ဒီဘဝ ဒီမၽွပါပဲဟုသာ သေဘာထားရင္း မင္းမင္းကိုျမင္ၿပီး မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနသည့္ မ်ိဳးမ်ိဳးကို သူ႔ဦးေလးမျမင္ေအာင္ တာ့တာ ျပၿပီး မင္းမင္းျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။

အဲဒီေနာက္ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္လာက္ေတာ့ မင္းမင္း သူမ ႐ုံးတက္ခ်ိန္ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားမထိုင္ျဖစ္ပါ။ တကယ္ဆို မ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ကိစၥသည္ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္နာေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ၾကဳံခဲ့တာမို႔ မင္းမင္း ထူးထူးေထြေထြ ဘာမွ ထပ္မခံစားရပါ။ သူ႔ကိုေတြ႕လို႔ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သလို ျဖစ္သြားသည့္ မ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔သာ မင္းမင္း ဆုံေနၾကအခ်ိန္ကို ေရွာင္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ နဲနဲ ေသြးေအးသြားေလာက္ၿပီထင္မွ သူ ဆိုင္ျပန္ထိုင္သည္။ ထိုေရာအခါ မင္းမင္းကို ေတြ႕ေပမယ့္ မ်ိဳးမ်ိဳးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုလာမထိုင္ေတာ့ပါ။ မင္းမင္း ရွိရာဘက္သို႔လဲ မၾကည့္ေပ။ မူလအရင္တုန္းက ဖယ္ရီေစာင့္ေနၾက ေနရာတြင္ေတာ့ ေစာင့္ျမဲအတိုင္း ေစာင့္ေနသည္။ မင္းမင္းနဲ႔ ခင္ေနတဲ့ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက “အကိုတို႔ မေခၚေတာ့ဘူးလား“ ဟု စပ္စုသလိုအေမးတြင္ မင္းမင္းက ေအာက္ပါအတိုင္းသာ ေျဖခဲ့ေလေတာ့သည္။

“ေအးကြ .. ယၾတာေခ်ၿပီးသြားလို႔ပါကြာ …“

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

James ႏွင့္ မင္းမင္းသည္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေလေပးေျဖာင့္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ဒါကလဲ သိပ္ေတာ့မဆန္းပါ။ မင္းမင္းသည္ အဂၤလိပ္စာကို မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္အဆင့္မဟုတ္ပဲ ဌာန္ကရိုဏ္းက်က် ေျပာနိုင္သျဖင့္ သူတို႔ လိုကယ္စလုံးေတြ (Local Singaporean) ေျပာေနသည့္ “လား“ေတြ “လဲ“ေတြ “ေလာ“ေတြ ထက္ေတာ့ ပိုအဆင့္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ NTU graduate ျဖစ္သည့္အျပင္ အဆင္ျမင့္ျမင့္ ေျပာတတ္သည့္ မင္းမင္းကို Professional တစ္ေယာက္အျဖစ္ ယူဆကာ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိေတာ့လဲ ဂ်ိမ္းစ္က အထင္ႀကီးသည္။ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ တစ္ဦးတည္းသားျဖစ္သူ ဂ်ိမ္းစ္ႏွင့္သာမက သူ႔အဖိုးႀကီး Uncle Wong ႏွင့္ပင္ မင္းမင္းက အဆင္ေခ်ာေသးသည္။ အိမ္ေျပာင္းၿပီး သိပ္မၾကာခင္ပင္လၽွင္ မင္းမင္းအပါအဝင္ သူတို႔သုံးေယာက္ ဂ်ေဟာ (Johor – စလုံးေျမာက္ဘက္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္ မေလးနယ္ျခားၿမိဳ႕) သို႔ေတာင္ သြားၿပီး လည္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

တစ္ခုေသာ ၾကာသပေတးေန႔ညေနတြင္ ျဖစ္သည္။ ထိုၾကာသပေတးေနသည့္ ရွားရွားပါးပါးရွိလွသည့္ စလုံး၏ Public holiday တစ္ရက္ႏွင့္လဲ တိုက္ဆိုင္ေနသည္။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဂ်ိမ္းစ္၏ အစီအစဥ္ႏွင့္ သူတို႔ေတြ ဘာဘီက်ဴးလုပ္စားျဖစ္ၾကသည္။ ဒီေနရာတြင္ စလုံးအေၾကာင္း မသိသူေတြအတြက္ အနည္းငယ္ရွင္းျပရေသာ္ မင္းမင္းတို႔လို Housing Development Board ( ျမန္မာလို ဆိုရေသာ္ .. အိုးအိမ္ဌာန) က ေဆာက္ေပးထားေသာ HDB Block တြင္ ေနထိုင္သူမ်ားတြင္ Barbecue Pit ေလးေတြ သက္ဆိုင္ရာ ဘေလာ့ခ္အတြက္ သီးသန႔္ရွိပါသည္။ ဘာဘီက်ဴးလုပ္စားခ်င္သူက Town Council ၌ စေပၚေပးကာ ႀကိဳတင္ဘြတ္ကင္ တင္ထားၿပီး ကိုယ္အဆင္ေျပသည့္ ရက္တြင္ လုပ္စားလို႔ရသည္။ Gathering တစ္ခုလိုမ်ိဳးျဖစ္သည့္ ဒီလိုမ်ိဳးပြဲသည္ စလုံးက လူမ်ားအတြက္ အေတာ္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ Activity ေလး တစ္ခု ျဖစ္ေလ့ရွိတတ္ပါသည္။

မင္းမင္း ဂ်ိမ္းစ္ကို ကူညီသည့္ အေနႏွင့္ အနားမွာရွိသည့္ NTUC စူပါမားကတ္မွာ ပုဇြန္သြားဝယ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ဂ်ိမ္းစ္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ ဘာဘီက်ဴး လုပ္ေသာေနရာသို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ မင္းမင္း သူႏွင့္ မ်က္မွန္းတမ္းမိေနသည့္ ဂ်ိမ္းစ္ႏွင့္တြဲေနသည့္ ေကာင္မေလး ဂ်င္းနီကို ပုဇြန္စိမ္းအထုပ္ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမလုပ္ေသးခင္ ေရခဲပုံးထဲမွ ဘီယာတစ္ပုလင္းကို သြားႏွိုက္သည္။ ဂ်ိမ္းစ္က သူ႔ကို ျမင္သြားသည္မို႔ လက္ျပၿပီး လွမ္းေခၚသည္။

“မင္း .. ဒီကိုလာပါဦး .. ဒီမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ … “

မင္းမင္း ေရာက္သြားေတာ့ ဂ်ိမ္းစ္က သူ႔ႏွင့္စကားေျပာေနသည့္ ဘဏ္ကသူ႔ေဘာ္ဒါေတြႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ေကာင္မေလးသုံးေယာက္ႏွင့္္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးသုံးေယာက္ထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္က အမိုက္စားေလး ျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ နဲနဲပုံပ်က္ေနသည့္ ခပ္ဝ၀ ခႏၶာကိုယ္ရွိသည္။ အားလုံးက စလုံးေတြ ျဖစ္ၿပီး ဂ်ိမ္းစ္၏ မိတ္ဆက္ေပးခ်က္အရ ဘဏ္စာေရးမေလးေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ မင္းမင္း မိတ္ဆက္ေပးသည့္အထဲက ဆူဇီဆိုသည့္ ေကာင္မေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သေဘာက်သြားသည္။

ဆူဇီသည္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေတာ္ေတာ္လွၿပီး မ်က္ႏွာေလးကလဲ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ ပုခုံးေက်ာ္ေက်ာ္ေလးရွည္သည့္ ဆံပင္ကို ခပ္ရိုးရိုးရွင္းေလး အလယ္ကေန ခြဲထားေပမယ့္ ထိုပုံစံကပင္ တ႐ုတ္မမ်က္ႏွာေပါက္ႏွင့္ သိပ္မတူသည့္ သူမ မ်က္ႏွာႏွင့္ လိုက္ဖက္လွသည္။ က်န္သည့္ မ်က္ႏွာေပၚက အလွအပေတြကေတာ့ စလုံးမပီပီ ျပဳျပင္နိုင္သမၽွ အရာအားလုံးကို ျပဳျပင္ခ်ယ္သထားသည္မို႔ ဝင္းမြတ္ေခ်ာႏုေနသည္။ စလုံးမေတြ အျပင္ထြက္လၽွင္ ဝတ္ေနၾကျဖစ္သည့္ တစ္ထြာေလာက္ပဲ ရွိမည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္မို႔ သြယ္လ်သည့္ ေပါင္တံျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေတြက အဖုံးအကြယ္မရွိပဲ ေပၚထြက္ေနရာ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္ကို ျမင္ယုံႏွင့္ ဆြဲေဆာင္နိုင္ေပသည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ေပမယ့္ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ မဟုတ္သည့္အတြက္ အေတာ္ေတာ့ ၿဖိဳးေသာေစာ္ေလး ျဖစ္သည္။

မင္းမင္း အေစာတုန္းက ဖူးသစ္စု မလာနိုင္လို႔ စိတ္ပ်က္ေနေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳး ဆူဇီႏွင့္ ၾကဳံလိုက္ေတာ့ စိတ္ပ်က္္မႈကို အနည္းငယ္ ေျဖေဖ်ာက္လို႔ ရသြားသည္။ သူတကယ္ဆို ဖူးသစ္စုကို ေတာ္ေတာ္သတိရေနတာ ျဖစ္သည္။ ဘာဘီက်ဴးပြဲက သူလုပ္တာ မဟုတ္သည့္တိုင္ ဖူးသစ္စုကို လာပါလားဟု ဖုန္းဆက္ၿပီး ဖိတ္ေသးသည္။ ဖူးသစ္စုႏွင့္ သူသည္ ဆရာမိုးကို ရန္ကုန္ျပန္လိုက္ပို႔သည္ေန႔တုန္းက ေတြ႕ၿပီး ေနာက္ထပ္မေတြ႕ျဖစ္ၾကေသးေပ။ ထို႔ေန႔က ေလဆိပ္ကျပန္လာေတာ့ မင္းမင္းႏွင့္ ဖူးသစ္စု ႏွစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သူမ ေနေသာ ေနရာႏွင့္ Changi ေလဆိပ္က သိပ္မေဝးသျဖင့္ တက္စီေပၚတြင္ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မဆိုျဖစ္လိုက္ၾကေခ်။

အဲဒီေနာက္ ဒီအပတ္အတြင္းမွာ ၾကေတာ့လဲ သူတို႔ႏွစ္ဦး ဖုန္းသာေျပာျဖစ္ၿပီး လူခ်င္း အျပင္မွာ မေတြ႕ျဖစ္။ မင္းမင္းက အႀကံအစည္ႏွင့္ ေတြ႕ၾကရေအာင္ဆိုၿပီး ဂ်ိမ္းစ္၏ ဘာဘီက်ဴးပြဲကို ဖိတ္ေတာ့လဲ သူမက ေကာက္ခါငင္ခါ ဖ်ားသည္။ မင္းမင္း နဲနဲေတာင္ ေတြေဝသြားသည္။ ဖူးသစ္စုသည္ သူ႔ကိုမ်ား ေရွာင္ေနတာလား။ ဆရာမိုးက လိုအပ္တာ ကူညီေပးဖို႔ အပ္သြားသည္ဆိုေပမယ့္ အခုထက္ထိ အကူအညီ မေတာင္းေသးတာကလဲ နဲနဲ ဆန္းေနသည္။ ဖူးသစ္စုသည္ ျမင္ယုံႏွင့္ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ရွိကာ အကင္းပါးလွသည့္ ေကာင္မေလးမို႔ သူမအေပၚ မင္းမင္း စိတ္ဝင္စားေနသည္ဆိုတာကိုမ်ား ရိပ္မိသြားတာလား …

“မင္း … မင္း !! “

အသံနဲနဲေလးက်ယ္ကာ ေခၚလိုက္မႈေၾကာင့္ မင္းမင္း၏ အေတြးေတြသည္ ဖူးသစ္စုႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လည္ေနရာမွ သူ႔ေဘးတြင္ ရပ္ေနသည့္ ဆူဇီဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သည္။ မင္းမင္းႏွင့္ ဆူဇီသည္ ဘာဘီက်ဴးေနရာမွ ႏွစ္ေယာက္တည္း ခြဲထြက္ကာ ဘီယာတစ္ပုလင္းစီကိုင္၍ ေသာက္ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။

“အိပ္မက္မက္ေနတာလား?
သူ႔ကို စူးစမ္းသလို မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ဆူဇီက ေမးေတာ့ မင္းမင္း ေကာင္မေလးေတြ က်ေလာက္သည့္ အျပဳံးမ်ိဳးကို ျပဳံးသည္။

“ဟုတ္မယ္ ထင္တယ္ .. ဆူဇီသိလား .. အိပ္မက္ထဲမွာ ငါသိပ္လွတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္“

စလုံးမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျဖဴမပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာမပဲျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလးဆိုတာကေတာ့ သူမတို႔ကို လွသည္ဟု ေျပာေသာ စကားကို သေဘာက်ၾကတာ အတူတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ မထိခလုတ္ ထိခလုတ္ႏွင့္ ေစာင္းေျပာေသာ စကားမ်ိဳးကို ပိုသေဘာက်တတ္ၾကသည္။ ဆူဇီလဲ ထိုထဲတြင္ အပါဝအင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စလုံးမေတြ သိပ္မ်က္ေစာင္းမထိုးတတ္လို႔ မင္းမင္းကို မ်က္ခုံးေလးပင့္၍သာ ျပဳံးစစႏွင့္ ၾကည့္သည္။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဘာမွ ဆက္မေျပာပဲ လက္ထဲက ဘီယာပုလင္းကိုသာ လွပေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးႏွင့္ ေတ့၍ေသာက္သည္။ မင္းမင္း ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ဘီယာပုလင္းေနရာတြင္ သူ႔ဟာသာ ျဖစ္လၽွင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးမိသျဖင့္ ဝတ္ထားေသာ ေဘာင္းဘီတိုၾကားမွ ေကာင္က ေခါင္းေထာင္ ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ မ်က္စိကို လႊဲကာ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲတြင္ အသင့္ထည့္ထားသည့္ L&M ကိုထုတ္သည္။ စီးကရက္ဘူးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး ဆူဇီဘက္ထိုးေပးကာ ..

“ေဆးလိပ္ေသာက္လား?
ဆူဇီက “သန႔္စ္“ လို႔ ေျပာၿပီး ဖြင့္ေပးထားသည့္ ဗူးထဲက တစ္လိပ္ကို ဆြဲယူသြားသည္။ မင္းမင္း အလိုက္တသိပင္ အသင့္ေဆာင္ထားသည့္ မီးျခစ္ကို ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူမက သာသာေလးပင္ မီးညႇိသြားသည္။

မင္းမင္း ဒီေလာက္ဆိုလၽွင္ သူႏွင့္ ဆူဇီ၏ အေျခအေနသည္ မဆိုးေတာ့ဆိုတာကို တြက္မိသြားသည္။ စလုံးမတစ္ေယာက္ကို လုံးဖို႔၊ ဖန္ဖို႔ ကိစၥသည္ မင္းမင္းအတြက္ေတာ့ Precast Drawing တစ္ခု (သို႔)  CD Requirements တစ္ခုကို ဖတ္ရတာ၊ စစ္ရတာေလာက္ သိပ္ခက္ခဲလွေသာ ကိစၥမဟုတ္ေပ။ မင္းမင္းတြင္ ႐ုပ္ရည္ရွိသည္။ စကားကို က်ေလာက္ေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ ဝတ္တာစားတာက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ စီးကရက္ကို စြဲစြဲျမဲျမဲႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ ဟန္က်ပန္က် ေသာက္တတ္သည္။ ေျပာရလၽွင္ ထိုေနာက္ဆုံးအခ်က္က ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးသည္။

စလုံးမေတြတြင္ အက်င့္တစ္ခုရွိသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ရိုးရိုး သာမန္ထိုင္စကားေျပာတာထက္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရန္ ခြင့္ျပဳထားသည့္ ေနရာမ်ိဳးတြင္ မတ္တပ္ရပ္၍ စကားေျပာရတာကို ပိုသေဘာက်တတ္ၾကသည္။ ရင္းႏွီးမႈ ပိုျမန္သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္နိုင္ေပမယ့္ ဆက္သို႔ သြားရာလမ္းေၾကာင္းတြင္ေတာ့ short cut ျဖစ္သည္ကို မင္းမင္းက မ်က္ျမင္အရေရာ၊ ကိုယ္ေတြ႕အရပါ သိထားသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူ အျမဲလိုလို ေသာက္တာ မဟုတ္သည့္တိုင္ ဒီေနေတာ့ တမင္တကာ ေဆာင္ထားတာ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူ႔အႀကံအစည္က အထေျမာက္ၿပီဟုပင္ ဆိုရမည္။ လူျပည့္ကပစ္တင္သည့္ အပ္ႏွင့္ နတ္ျပည္က ပစ္ခ်သည့္ အပ္သည္ ေရဒါကို သုံးကာ လာၾကလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ပဲ တြက္ခ်က္ထားလို႔လားေတာ့ မသိ .. တည့္တည့္ႀကီးကို တိုက္မိဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေသခ်ာေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ဘာဘီက်ဴးစားရင္းႏွင့္ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ေတာ့ မင္းမင္းက ေသခ်ာေအာင္ ေမးရသည္။ ေတာ္ၾကာေန “အာ“ၿပီးေတာ့မွ သူ႔မွာ ဘြိဳင္းဖရင့္ႀကီး ငုတ္တုတ္ႏွင့္ဆိုဆို ဒုကၡေရာက္ဦးမည္။ တကယ္တမ္း ေယာက်္ားေလးမိတ္ေဆြရွိတာ ဒီလိုနိုင္ငံမ်ိဳးတြင္ အေရးႀကီးလားဆိုလၽွင္ သိပ္ေတာ့ ျပသနာမဟုတ္ပါလို႔ ေျဖရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္ရကိုင္ရတာေတာ့ နဲနဲခက္ခဲသည္သာ။

“ဆူဇီ .. ႐ုံးကျပန္ရင္ ဘာလုပ္လဲ?
“ဘာမွေထြေထြထူးထူး မလုပ္ပါဘူး .. ေရွာ့ပင္ထြက္၊ ညစာစား၊ တခါတခါေတာ့ လမ္းေလၽွာက္တယ္ .. “
“အိုေက .. ဒါဆိုလဲ ညေနတစ္ခ်ိန္က်ရင္ ငါလာေတြ႕မယ္ .. ညစာ အတူတူစားၾကတာေပါ့“
“အိုေက လား “

မင္းမင္း စကားက ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာက သိေနေပမယ့္ အတူတူသြားဖို႔ကို မျငင္းဘူးဆိုကတည္းက မင္းမင္း သူ႔ေအာ္ပေရးရွင္းကို ေအာင္ျမင္ၿပီဟု တြက္ထားလိုက္သည္။ ဂ်ိမ္းစ္နဲ႔ေတြ႕လို႔ “ဘယ္လိုလဲ“ ဟု အထာေလးနဲ႔ လာေမးသည္တြင္ မင္းမင္း ျပဳံး၍သာ ေနလိုက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေနသည့္ ဆူဇီကို ဘဏ္ဝတ္စုံေလးနဲ႔ ျမင္လိုက္ရလၽွင္ျဖင့္ …..

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ျပီးးးးးးး
နတ္သား ေရးသည္…